Ichtys 16

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

LIPIEC-SIERPIEŃ 2004 (nr 16)

"Msza za Starą Łebę" Jolanta Jakima-Zerek

Nie będą mieli innego wyróŜniającego znaku niŜ ten, który jest właściwy ich posłudze, to znaczy, wizerunek ukrzyŜowanego Pana.

Ten krzyŜ będzie jakby listem uwierzytelniającym ich posłannictwo do róŜnych narodów, do których są posłani.

Dla nich samych będzie on jakby ciągłym przypomnieniem pokory, cierpliwości, miłości, skromności i wszystkich innych cnót, których potrzebują do spełnienia tak bardzo świętej i wzniosłej posługi.

-1818-

2

Czy wiesz, Ŝe gospodarzami Parafii Wniebowzięcia N.M.P. w Łebie są:

OBLACI? Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej to Zgromadzenie załoŜone przez św. Eugeniusza de Mazenoda w Aix w Prowancji (Francja) 25 stycznia 1816 r. Ojciec Święty Leon XII zatwierdził 17 lutego 1826 roku Zgromadzenie i jego Konstytucje i Reguły.

Oblaci są powołani przez Chrystusa, aby ewangelizować, czyli głosić Ewangelię BoŜą wszystkim ludziom. Z tego tytułu całe nasze Zgromadzenie jest misyjne, a jego naczelną słuŜbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego Królestwa ubogim i najbardziej opuszczonym. Czynimy to wśród ludów, które nie znają jeszcze Dobrej Nowiny, jak i tam, gdzie Kościół juŜ istnieje, ale sytuacja ludzi woła o nadzieję i zbawienie. Istotnym elementem naszego charyzmatu jest to, Ŝe nasze posłannictwo wypełniamy we wspólnocie i przez wspólnotę.

Nasze wspólnoty mają więc charakter apostolski: panuje w nich braterska miłość, ubóstwo i posłuszeństwo.

Ostatnie słowa jakie skierował ZałoŜyciel do oblatów brzmiały: Zachowujcie między sobą miłość, miłość, miłość, a na zewnątrz troskę o zbawienie dusz. Jesteśmy ponadto wspólnotą zakonną, która wybiera drogę rad ewangelicznych, składa śluby zakonne i w ten sposób chce iść za przykładem Jezusa, który odkupił świat przez swe posłuszeństwo. NaleŜy zaznaczyć, iŜ Maryja Niepokalana jest Patronką Zgromadzenia. Za św. Eugeniuszem zawsze uwaŜamy Ją za naszą Matkę i Jej powierzamy nasze Ŝycie i naszą działalność.

Nakaz misyjny Chrystusa idźcie na cały świat i głoście Dobrą Nowinę wszystkim ludziom urzeczywistnia się dzięki oblatom. Obecnie prawie 5.000 oblatów pracuje na wszystkich kontynentach, w 69 krajach świata.

Polska naleŜy aktualnie do największych i najbardziej Ŝywotnych prowincji w całym Zgromadzeniu. Jest nas obecnie 445. Jako oblaci chcemy być przede wszystkim misjonarzami.

Stąd głoszenie misji świętych, rekolekcji parafialnych w kraju i za granicą. Stosunkowo liczna grupa oblatów zaangaŜowana jest w duszpasterstwo parafialne. Tak się składa, Ŝe spośród 20 domów, jakie aktualnie posiadamy w Polsce, aŜ 16 jest związanych z parafiami. W pracy parafialnej staramy się być otwarci na ubogich, zabiegamy o ukierunkowanie misyjne, dbamy o szerzenie kultu maryjnego i angaŜujemy się w pracę róŜnych grup działających przy parafiach Bogu niec h będą dzięki! Za Zgromadzenie Oblatów, za ZałoŜyciela, za wszystkich współbraci, za drogę powołania oblackiego, która dla wielu misjonarzy była i jest umocnieniem w apostolskim trudzie, oparciem w cierpieniach i siłą w męczeństwie. Zaświadczają o tym: nasz św. O. ZałoŜyciel – Eugeniusz de Mazenod, bł. Józef Gerard – wielki misjonarz południa Afryki, bł.

Józef Cebula – męczennik ostatniej wojny oraz inni nasi kandydaci na ołtarze, a wśród nich polski brat Antoni Kowalczyk. o. Waldemar Janecki OMI, proboszcz

3

BOGU PRZEZ MARYJĘ Kapłaństwo to powołanie do słuŜby Bogu i człowiekowi, kapłan to powiernik, ogniwo łączące ludzi z Bogiem, on pomaga nam w dąŜeniu do świętości. Bogu niech będą dzięki za to, Ŝe mamy kapłanów zawsze przy ołtarzu i w konfesjonale, Ŝe są na wyciągnięcie dłoni, aby słuŜyć nam parafianom. Wielu kapłanów – Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej pracowało w naszej parafii p.w. Wniebowzięcia NMP w Łebie, kaŜdy z nich wyjątkowy. Ojciec Jan Jop był w naszej parafii proboszczem w latach 1993-1999 Otwarty na potrzeby kaŜdego, wsłuchiwał się w nasze szczęśliwe, ale i czasem zrozpaczone serca, odwiedzał nasze rodziny, słuŜył radą i pomocą. Wspominam Ojca Jana, poniewaŜ w tym roku obchodzi 50-cio lecie Ŝycia kapłańskiego i zakonnego. Przez 50 lat rzucał w serca ludzi ziarna wiary, nadziei i miłości, uczył kochać nade wszystko Boga i Jego Matkę – Maryję. Jubileusz swój wraz z współbraćmi w kapłaństwie obchodził w kościele p.w. Świętego Józefa w Gdańsku, gdzie dzieli teraz z nimi swe zakonne Ŝycie. W uroczystej Mszy Jubileuszowej 23 maja 2004r. uczestniczyła grupa parafian z Łeby wraz z chórem ,,Echo” który uświetnił śpiewem liturgię mszy św. oraz spotkanie z Jubilatem.

Były kwiaty i Ŝyczenia, oraz wspólnie spędzone chwile pełne wspomnień. Ojciec Jan juŜ jako młody chłopak najpierw w NiŜszym Seminarium w Lublińcu, potem kleryk w WyŜszym Seminarium w Obrze zawierzył bezgranicznie Maryi, zaufał Jej i z Nią związał całe 50 lat zakonnego Ŝycia, Jej pozostał wierny. Będąc proboszczem w Łebie ,,zakochany” 4

w Matce BoŜej Fatimskiej, z pomocą swojej siostry, prosto z Fatimy sprowadził przepiękną figurkę Matki BoŜej. W uroczystej procesji ulicami Łeby 13 maja 1995r parafianie wnieśli Maryję do kościoła. Od tej pory powierzamy Jej swoje radości i smutki, sukcesy i poraŜki, przychodzimy do naszej Matki w chwilach pełnych niepokoju błagając o pomoc, a Ona słucha i te nasze prośby zanosi przed oblicze Swojego Syna. Ojciec Jan wraz z Figurką Matki BoŜej Fatimskiej wprowadził uroczystości Fatimskie, które odbywają się w naszej parafii 13-go kaŜdego miesiąca. Tego dnia odmawiany w kościele uroczysty róŜaniec przeplatany maryjnymi pieśniami kończymy procesją w koło kościoła, odprawiana jest takŜe msza św. w intencji czcicieli Matki BoŜej Fatimskiej, w czasie której od lat chwałę Maryi wyśpiewuje parafialny chór ,,Echo”, a wieczorem o 20.45 spotykamy się na Apelu Maryjnym, często przygotowywanym przez róŜne grupy działające w parafii. Tak się pięknie składa, Ŝe Ojciec Jan nasz Czcigodny i Drogi Jubilat – czciciel Matki BoŜej Fatimskiej, właśnie 13 września tego roku na zaproszenie parafian, będzie obchodził równieŜ w Łebie w naszej parafii swój jubileusz. Cieszymy się z tego bardzo i zapraszamy juŜ teraz na to niecodzienne spotkanie z Maryją i Ojcem Janem, pamiętając o wdzięczności Bogu – NajwyŜszemu Dawcy Miłości, za to, Ŝe stawia na naszej drodze Ŝycia w Łebie tak wspaniałych kapłanów.

BoŜena Kunkel

OBLACKA KLASA

Co się stało z naszą klasą...?

- za Jackiem Kaczmarskim nuci o. Waldemar

Celebrze będzie przewodniczył najbardziej wykształcony spośród nas, Ojciec dr Ryszard Kuczer – zapowiedział we wstępie do wieczornej mszy świętej 23. czerwca Proboszcz Waldemar Janecki OMI, jubilat i zarazem gospodarz dla swoich kursowych współbraci z WyŜszego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Obrze, w Łebie obchodzących dziesięciolecie święceń kapłańskich i święceń diakonatu.

Rocznicowa uroczystość zgromadziła przy ołtarzu naszego kościoła jedenastu Ojców Oblatów: Andrzeja Kordę - superiora z Lublińca, Jarosława Wachowskiego – rekolekcjonistę z Kędzierzyna Koźla, wspomnianego juŜ Ryszarda Kuczera – profesora WSD w Obrze, Ireneusza Dampca – misjonarza z Hong Kongu, Wiesława Bodana – dyrektora Polskiej Misji Katolickiej w Szwecji, Piotra Pisarka – proboszcza dwóch parafii w Norwegii, Waldemara Janeckiego – proboszcza starej parafii w Łebie, Pawła

Tomysa – ekonoma delegatury na Ukrainie, Jerzego Ditricha – proboszcza w Poznaniu, Wojciecha Błacha – duszpasterza z Toronto, Kanada i Marka Dziedzica – proboszcza z Bebry w Niemczech.

Obecny był takŜe br. Andrzej Rup z Warszawy, teŜ dziesięciolatek z tej samej klasy, kolejny zaś, br. Roman Zapadka, odnalazł się z dalekiej Kenii dwa tygodnie po łebskiej celebrze. „Idźcie na cały świat...”

Matko Wniebowzięta, módl się za nami. Święty Mikołaju, prowadź nas do raju Patronem Łeby od jej zarania był Święty Mikołaj – tradycyjny orędownik nadmorskich miejscowości, szczególny opiekun rybaków i Ŝeglarzy. Pod jego wezwaniem był kościół w Starej Łebie, jemu powierzono nową świątynię przeniesionego miasta.

Polityczne rozstrzygnięcia po II wojnie światowej sprawiły, Ŝe Łeba po raz kolejny musiała zaczynać od nowa, pozbawiona tym razem jakiejkolwiek ciągłości – inne państwo, inni mieszkańcy, inny język, inne wyznanie... W zrozumiałej wówczas potrzebie zaprzeczenia niemieckiej przeszłości, nowi polscy łebianie zmienili takŜe patrona kościoła - św. Mikołaja zastąpiono Najświętszą Marią Panną Wniebowziętą. Przybyły polski ksiądz (oblat, o. Mieczysław Cieślik) zlecił niemieckiemu artyście namalowanie BoŜej Orędowniczki.A artysta łebianin to był wybitny ekspresjonista Max Pechstein; za pieniądze uzyskane z obrazu Madon-

ny wyjechał do Berlina.

Nowi mieszkańcy szybko weszli w klimat Łeby, szybko zrozumieli potrzebę szczególnej opieki Świętego Mikołaja w tym miejscu. Do odpustu 15. sierpnia dodano więc odpust 6. grudnia; obok Madonny Pechsteina pojawił się zamówiony przez rybaków obraz Świętego Mikołaja. W grudniu po odpustowych rekolekcjach gotujemy z Maciejem Kuroniem i Robertem Makłowiczem pomuchle; w sierpniu po odpustowej mszy z procesją słuchamy muzyki – Stanisława Soyki przed rokiem, Trzeciej Godziny Dnia za miesiąc.

Matko Wniebowzięta, módl się za nami. Święty Mikołaju, prowadź nas do raju.

Maria Konkol

5

„Czy kochasz? Czy kochasz mnie?

Czy kochasz mnie bardziej?”

To pytanie usłyszeli młodzi ludzie, którzy 29 maja, w wigilię Zesłania Ducha Świętego, zebrali się na polach lednickich. Całe spotkanie było pomyślane tak, aby kaŜdy uczestnik mógł zastanowić się nad swoim Ŝyciem, nad swoją miłością do Jezusa Chrystusa i dać Mu odpowiedź. Odpowiedź ta mogła być róŜna. Z pewnością nie kaŜdy mógł powiedzieć, Ŝe Zbawiciel jest dla niego najwaŜniejszy w Ŝyciu i to Jego kocha najbardziej. Taka osoba być moŜe zaczęła myśleć o tym, jak zmienić swoje Ŝycie, aby za jakiś czas móc powiedzieć: „Tak, Panie, Ty wiesz, Ŝe Cię kocham”. Na pewno radość przepełniała serca tych

osób, które juŜ wtedy wyznały, Ŝe Jezus jest najwaŜniejszą wartością w ich Ŝyciu.

Hasłem przewodnim tegorocznego spotkania w Lednicy było: „Daj się złowić w sieć Miłości!”. Z myślą o tym haśle zostały przygotowane naboŜeństwa.

Pierwszym z nich było naboŜeństwo sieci. Uczestnicy przywieźli ze swoich domów sznurki, które powiązali i utworzyli jedną wielką sieć. Ludzie wyglądali wtedy jak rybki, które zostały złowione w tą sieć – sieć Miłości. Drugim naboŜeństwem był naboŜeństwo obfitego połowu. Jeziorem lednickim przypłynął kuter, na którym były chlebki w kształcie rybek.

Chlebki te zostały rozdane zgromadzo6

nym; kaŜdy mógł zjeść taką symboliczną rybkę.

Odbyło się równieŜ naboŜeństwo Dobrego Pasterza. Biskup, niosąc na ramionach owieczkę, wprowadził ikonę Chrystusa Przemienionego. Uczestnicy nałoŜyli białe szaty, a kapłani otrzymali ‘laski pasterskie’.

W godzinach wieczornych odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu. W tym czasie kaŜdy mógł osobiście porozmawiać z Jezusem. Było to przygotowanie do najwaŜniejszej części spotkania, czyli do wyboru Chrystusa na swego Pana i Króla. KaŜdy uczestnik otrzymał pierścień lednicki, który oznacza człowieka zniewolonego miłością Chrystusa.

Uwieńczeniem całodziennej modlitwy było oczywiście przejście przez Bramę III Tysiąclecia.

Dlaczego coroczne spotkania młodych w wigilię Zesłania Ducha Świętego odbywają się na polach lednickich, nad brzegami jeziora Lednica?

Jest to miejsce szczególne dla historii naszego kraju. Najprawdopodobniej właśnie tam w 966 roku dokonał się chrzest Polski. Stamtąd równieŜ w roku 1000 Bolesław Chrobry i Otton III wyruszyli na Zjazd Gnieźnieński i do grobu św. Wojciecha.

LEDNICKI POŁÓW W SIEĆ MIŁOŚCI „Panie, Ty wiesz, Ŝe Cię kocham” - te słowa wypowiedziane niegdyś przez św.

Piotra nad Morzem Tyberiadzkim spowiły 29 maja lednickie pola. Zresztą nadal wydają się być dobrze słyszalne, pewnie dzięki pieśni „Tak, tak, Panie” napisanej specjalnie na tegoroczne czuwanie. Śpiewaliśmy ją i tańczyliśmy niezliczoną ilość razy tak, Ŝe wieczorem nie mieliśmy juŜ sił podnosić rąk.

Ale nie ów taniec był wtedy najwaŜniejszy. On miał tylko potwierdzić nasz wybór, odpowiedź na potrójne pytanie: „Czy kochasz? Czy kochasz mnie? Czy kochasz mnie bardziej?”. To właśnie miłość do Boga i bliźniego powinna wyznaczać nam ścieŜki Ŝycia. Idea Lednicy polega na tym, by te spotkania nie były tylko jednorazowymi wydarzeniami. O. Jan Góra często nam powtarza, byśmy Ŝyli Lednicą cały rok. Wiadomo, Ŝe nie jest łatwo, bo wracamy do swoich środowisk, szkół, własnej parafii, tego samego kościoła, w którym Msza trwa ok. 50 min. (gdy na Lednicy przez kilka godzin) i śpiewa prawie sam organista. Na Lednicy czuć rzeczywiście tę moc i siłę, jaką ma młodzieŜ wybierająca Chrystusa. Potęga wspólnej modlitwy jest tam naprawdę wyraźna, co niejednokrotnie przejmuje do głębi. I zadaniem dla nas – młodych, po tym pięknym czuwaniu - jest codzienny wybór Jezusa na swego Pana i Zbawiciela, na tą największą Miłość. Nie moŜna narzekać na szarość codzienności, czy pusty kościół. Bóg przychodzi niespodziewanie, niekiedy w ciszy objawia się pełniej, gdy tylko poczekamy na Niego z pokorą.

Myślę, Ŝe Lednica była niezwykłym przeŜyciem dla wielu z nas. A oto kilka wypowiedzi na temat wraŜeń: Ania: Na Lednicy byłam pierwszy raz. Zaskoczyły mnie tłumy młodzieŜy, które przybyły na Pola i tańcem wychwalały Pana.

Jednak najbardziej w pamięci zapadło mi prawie godzinne czekanie przed przenośnymi toaletami. Mam nadzieję, Ŝe w przyszłym roku równieŜ pojadę na Lednicę i tym razem przejdę przez Bramę III Tysiąclecia.

Darek: Nigdy wcześniej nie byłem w Lednicy, ale kilkakrotnie słyszałem w TV, Ŝe na tych spotkaniach jest duŜo młodzieŜy. Jednak tak dokładnie zdałem sobie sprawę z tego, gdy stałem pośród tylu tysięcy osób.

W tym roku przyjechała rekordowa liczba ludzi. Zadziwiła mnie panująca atmosfera przyjaźni i braterstwa, szczególnie podczas wiązania sieci, która powstawała z przywiezionych przez nas sznurków, a takŜe w trakcie dzielenia się chlebem w kształcie ryby.

Było to niezapomniane przeŜycie.

Emila: 29 maja 2004r. – ta datę zapamiętam na długo. Wtedy właśnie przeŜyłam coś w rodzaju ponownego narodzenia. Do dziś jestem pod wraŜeniem tego, co miało miejsce w tym czasie. Kiedy dotarliśmy z grupą na Pole, byłam w szoku, bo zobaczyłam tysiące młodych osób, radosnych i rozpromienionych jak słońce, które nam tego dnia sprzyjało. Gdy śpiewaliśmy cudowne pieśni ku czci i chwale Jezusa, byłam naprawdę szczęśliwa. Pomimo, iŜ nie przeszliśmy przez Rybę, warto było tam przyjechać i przeŜyć noc Zesłania Ducha Świętego. Jest to wydarzenie, którego nie da się w pełni opisać. Osobiście nie mogę się doczekać, kiedy znów przeŜyje te cudowne chwile, lecz tym razem przejdę przez Bramę.

Jak widać, lednickie spotkania są wyjątkowe, jest to swoisty fenomen naszych czasów. Wśród głośnych śpiewów i spontanicznych tańców zawsze jest czas na cichą adorację, podziękowanie Bogu za to, co nam ofiarował. Dziękuję wszystkim, którzy poświęcili swój czas i siły w przygotowanie wyjazdu dla grupy z naszej parafii. Serdecznie zapraszamy za rok! My juŜ nie moŜemy się doczekać!

7

C ZUWAJCIE !!! „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie!

Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąŜy szukając kogo poŜreć.” /1P 5,8/

Tak rzadko zwracamy uwagę na dzieła szatana na ziemi, a przede wszystkim jego dzieła w naszym codziennym Ŝyciu. W ogóle rzadko chyba zastanawiamy się nad istotą tej intrygującej postaci, a jednak tak znacząco ingerującej w nasze Ŝycie.

W jednej z „Encyklopedii Biblii” (wyd. Świat KsiąŜki, Warszawa 97) o postaci szatana czytamy: „to hebrajskie imię diabła i greckie miano istoty, która uosabia wszelkie zło i stoi w opozycji do Boga. /.../ Szatan do dzieła zniszczenia doprowadza sztuczkami i oszustwem, nie siłą.” Niepozorne podstępy szatana są dla nas niezwykle groźne. Czasem nie potrafimy odróŜnić czy juŜ nie przekraczamy otchłani grzechu, bo szatan działa podstępnie nigdy z siłą. Nie wolno nam rozciągać swego sumienia przez pryzmat rzekomej wolności, bo właśnie wtedy pod przykrywką owej wolności działa szatan – władca ciemności.

Rozpoczął się okres zasłuŜonego wypoczynku – wakacji. To właśnie teraz szatan zbiera swoje Ŝniwo. W ten właśnie czas wakacyjny otwierają się przed nami, jedna po drugiej, propozycje na spędzenie wolnego czasu. Tyle pokus cielesnych, duchowych, człowiek staje się wolny, jest „panem samego siebie”.

Szczególnie ludzie młodzi są podatni na zakusy szatana, gdy ten podsyca ich poczucie dorosłości i wolności. Podstępnie oferuje uzaleŜnienia: narkotyki, alkohol i nikotyna, poza tym grzechy seksualne.

Wakacje to dla szatana czas obfitości, gdy słabi wpadamy w sidła szatańskich uciech cielesnych i duchowych. Pozorna to wolność, bo efektem tych czynów jest właśnie niewola grzechu. Stajemy się ostatecznie niewolnikami szatana. Szatan cierpliwie czeka, aŜ ktoś pod przykrywką odpoczynku od wszystkiego zaczyna się oddalać takŜe od Boga. Waka8

cje to równieŜ czas, gdy podsycani szeptem szatana, działają róŜnego rodzaju sekty. Czuwajmy, by nikt z naszych bliskich nie oddalił się od Boga, aby stać się ofiarą sekt. Wspólnota Kościoła jest jak puzzle, ja, Ty i kaŜdy inny członek to jeden element. Tylko całość tworzy fantastyczny obraz. Ale co, gdy wypada jeden element, całość zostaje zburzona. Nie pozwólmy na to. Jesteśmy przecieŜ odpowiedzialni za wizerunek Kościoła, za Jego wewnętrzną siłę. Jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni.

Ale wakacje to nie tylko czas odpoczynku, bowiem dla wielu jest to czas pracy. I tu równieŜ szatan ma pole do popisu. Praca uszlachetnia i dobrze, Ŝe ci, którzy mają ku temu warunki i sposobność otwierają wszelakie wakacyjne „biznesy”. Tylko za jaką, niejednokrotnie, cenę?! Obserwujemy, jak pieniądz przesłania niektórym oczy. Szkoda, Ŝe przestają wówczas uczęszczać na niedzielne msze św. „z braku czasu”. CóŜ, wszak to tylko godzina w tygodniu, no moŜe wliczając do tego drogę jest maksymalnie 1godz. i 30 min. Taka „strata czasu”. Jednak chyba nie wszystko, co szatan próbuje zdziałać! Dochodzi do tego zazdrość, gdy innym interes idzie lepiej niŜ mnie samemu. Szatan podsyca zazdrość i chciwość, oddala nas od Boga.

Szatan wydaje się być często górą, ale jego dzieło jest ograniczone przez Boga. Jezus przyszedł by zniszczyć to, co zrobił diabeł i dzięki zwycięstwu nad złem przez śmierć i zmartwychwstanie pokonał szatana. „Obleczcie pełną zbroję BoŜą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła.” /Ef 6,11/

Eliza Jackowska

ŁEBSKIE ZABAWKI Licząc na majowe słońce, zachęcona przez znajomych oraz lekturę „Ichtys”, po bardzo wielu latach ponownie przyjechałam do Łeby. Słońce nie zawiodło, ale chłodny wiatr sprawił, Ŝe znalazłam się w Bibliotece Miejskiej. Korzystając z internetu dzięki przypadkowi byłam uczestnikiem prelekcji o Kaszubach dla młodych kolonistów. Po powitaniu Pani Bibliotekarka zapytała: „Dzieci, co najbardziej podoba się Wam w Łebie?”... cisza, a po chwili... – „Zabawki” – zakrzyknął rezolutny maluch.

Rozległ się śmiech, a Pani dodała: „AleŜ zabawki są wszędzie...”. Maluch szybko odpowiedział: „Tak, ale tutaj są fajniejsze”.

Ten inspirujący dialog sprowokował mnie do napisania niniejszego listu, bo ja się zgadzam i podpisuję się pod odpowiedzią Malucha. Rzeczywiście jest to okolica „zabawek” dla dorosłych i dla dzieci, tych cywilizacyjnych i tych Pana Boga. Salony, kluby, disco, statki, Ŝagle, kolejki, pałacyki z wieŜyczkami (w końcu to księstwo, są więc księŜniczki), mrowie przybytków dla głodnych i spragnionych. A do tego mnóstwo psów i ogródków przecudnej urody...

Wszystko to prosperuje w genialnej harmonii z „zabawkami” Pana Boga. A moŜe dzięki nim?

Niebo jest tutaj jakby bliŜej, bardziej obecne, słońce grzeje mocniej, powietrze hiper-wentyluje miejskie płuca. Piasek tak deli-

katny i wszechobecny, Ŝe relaksuje nawet najbardziej zmęczone postrzeganie świata. I wreszcie morze najcudowniejsze..., o kaŜdej porze doby wyzwalające najprzeróŜniejsze uczucia, refleksje. Bezmiar wody, który „tylko” faluje i szumi... Zachwyca i budzi trwogę, wzrusza i uskrzydla, ale i zapewnia egzystencję tubylcom. Nie wiem tylko, co z tym wiatrem? Komu sprzyja? Komu słuŜy? Dzięki niemu słyszałam bajkowe skrzypienie lasu, widziałam, jak drobinki piasku mogą zagrozić cywilizacji.

I jeszcze jedna „zabawka Boga”, urzekająca aŜ do ekstazy – wschody i zachody słońca, barwiące niebo kolorami stwarzania, miłości i śmierci. Nic dziwnego, Ŝe malarze wybrali ten skrawek ziemi na swoje plenery.

Bardzo się cieszę i Bogu dziękuję, Ŝe mogłam się relaksować i budzić w świecie tylu „Jego zabawek”, i to takich „fajnych” (bo te cywilizacyjne wielokroć mnie przeraziły). MoŜe teraz będę lepiej wybierać, lepiej trafiać i będę lepsza, bo – jak cała natura – działam na energię słoneczną i ciepłe uczucia.

Wszystkim, którzy tu są i będą, z całego serca Ŝyczę dobra i piękna Nieba i Ziemi.

Izabela Orszulak – Stajko

LIST DO PRZYSZŁOŚCI Niełatwo jest zacząć, wszystko to, co miałem w głowie w momencie wzięcia pióra do ręki uleciało gdzieś w niepamięć.

Sto lat- jakŜe duŜo i jak niewiele, chciałoby się pisać o wszystkim i o niczym, o sprawach waŜnych i mniej waŜnych, o rzeczach które są waŜne dla nas, a o których nikt nie będzie pamiętał w 2104 roku. O polityce, miłości, rodzinie - jaki temat wybrać, aby przekazać to najwaŜniejsze swoim prawnukom. Nic prostszego pisać do kogoś, kogo się zna, lecz nie jest łatwo kreślić słowa w przyszłość do nieznajomego, wiedząc, Ŝe jest on potomkiem z krwi i kości. ChociaŜ piszę ten list w wieku lat 36-ciu jestem Waszym „pradziadkiem”, jakŜe budujący fakt. Łeba piękne nadmorskie miasteczko, tu się urodziłem, uczyłem i załoŜyłem rodzinę.

Z perspektywy przeŜytych 36 lat przełomu XX i XXI wieku, mogę śmiało powiedzieć, iŜ największymi wartościami szanowanymi przez nas są wartości chrześcijańskie i rodzina. śyjemy w czasach nagonki na Kościół Katolicki, rozluźnienia seksualnego, aborcji i o krok od zalegalizowania eutanazji. Jednak są to piękne lata pontyfikatu naszego PapieŜa Jana Pawła II. W tych trudnych latach trudno odnaleźć siebie samego,

trudno odnaleźć wartości i zasady, wedle których chciałoby się Ŝyć. Na kartach historii rodziny zapisano czyny naszych dziadków, którzy walczyli na frontach 1939 roku. Walczyli o Niepodległą Polskę, o lepsze jutro dla swoich dzieci, los pisze jednak inne karty. Po przeŜyciu wielu dziesiątek lat, dziadkowie moŜe stracili nadzieję na lepsze jutro, ale zawsze mieli wiarę w lepszą Polskę.

Polskę, w której człowiek będzie miał swoją godność i dla pobudek materialnych nie będzie się schodził poniŜej tej godności. śyjemy w czasach wartości materialnej. Bóg, Honor, Ojczyzna to wartości nie przemijające dla ludzi honoru, bez względu na wszystko. 2. maja usłyszałem opinię jednego z młodych ludzi, iŜ jest to ostatni dzień niepodległości Polski. KaŜdy z nas w tym czasie musi podjąć decyzję, czy chce się czuć Polakiem w Europie, czy Europejczykiem w Polsce.

Szanowne prawnuki czytając ten list w 2104 roku będziecie juŜ mieli wyrobioną opinię na temat kaŜdego z nas. Tylko od nas samych zaleŜy, czy staniemy się ludźmi, o których pamięć zaginie wraz ze śmiercią, czy ludźmi, z których przyszłe pokolenia będą czerpały wartości Ŝyciowe potrzebne do godnego Ŝycia.

Piotr Pawlak

9

ŁEBA

Andrzej Urbańczyk – „Alfabet Urbańczyka” Gdańsk 2004

miasto (17°33”E 54°47”N)

Kiedy juŜ będę w niebie, za Łebą będę tęsknił tak jak za Wyspą Wielka nocną, Tahiti czy Jokohamą... Małe rybackie domki-zabawki, zielona woda wiosennego Bałtyku, rozgrzany piasek wydm, tysiące półnagich dziewcząt na plaŜy o krok od lasu...

Tak to przynajmniej wyglądało w czasach mojej młodości, kiedy Łeba nie obraŜała się jeszcze za „miasteczko”, gdy nie było ekologii — bo zastępowała ją naturalna czystość przyrody, przestępczości — bo nie wymyślono jeszcze „tolerancji”.

Kiedy skończyła się wojna, miasteczko podobało się tak bardzo naszym „wyzwolicielom”, Ŝe nie chcieli je opuścić, sposobiąc na bazę wojskową. Kiedy wreszcie sobie poszli, zabrali na pamiątkę... wszystkie kutry. Łeba zaczynała więc od zera.

Dwa wielkie jeziora, rzeczka, zasypana ruchomymi piaskami Stara Łeba. Podwodny monument WILHELMA GUSTLOFFA — tuŜ za horyzontem... Niezwykli ludzie: Pechstein — wypędzony malarz europejskiej sławy, bohaterowie ALFABETU (— SKA, KONKOL, MROCZKOWSKJ, MUCH, SRODKA...).

Nieprawdopodobne wydarzenia: zwariowana wyprawa tratwą przez Bałtyk, desant wojsk amerykańskich — za który wzięto najeŜdŜające Łebę czołgi z napisami US Army, sprowadzone do nakręcenia chały. Nocna ewakuacja miasta „zagroŜonego” przez zalewający ponoć ląd zimowy Bałtyk...

Dziś jest to miasto całym szykiem, podobno Księstwo, a na pewno port rybacki i wielka nowoczesna marina. Letnisko, „z naj lepszą pogodą na polskim wybrzeŜu”. A co najwaŜniejsze — spokój na 30 kilometrów w krąg. Jednym słowem — marzenie...

Ciekawostka: jest wierutną blag Ŝe z Łeby startowały pociski V-l czy V-2 „na Londyn”. Z Łeby do Londynu jest 1200 km, zasięg V-2 wynosił 350 km. Niemcy budowali tu i badali czterostopniową rakietę Rheinbote. Broń ta nie wyszła nigdy poza stadium prób. Rakiety z Łeby nie zabiły ani jednego człowieka. Na szczęście!

10

JESTEŚMY OBLACKĄ RODZINĄ WŁĄCZ SIĘ I TY !

ZOSTAŃ PRZYJACIELEM MISJI...

Rozwój Kościoła w krajach misyjnych zaleŜy od nas wszystkich. Nasza wspólnota spieszy z pomocą Misjonarzom Oblatom MN pełniącym posługę na całym świecie. Wśród form pomocy największą wartość stanowią ofiarowane w intencji misji modli-

• Zgłosić swą przynaleŜność do grona Przyjaciół Misji.

• Odmawiać codziennie modlitwę w intencji misji oraz w intencji powołań kapłańskich i zakonnych do Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów MN. • ZłoŜyć raz w roku ofiarę na potrzeby Misji.

Przyjaciele Misji Misjonarzy Oblatów MN, naleŜąc do wielkiej rodziny Oblatów mają udział w zasługach całego Zgromadzenia.

• KaŜdego dnia odprawianych jest pięć mszy św. za Przyjaciół Misji Ŝyjących i zmarłych.

• Przyjaciele Misji mogą korzystać pod zwykłymi warunkami z odpustów zupełnych przysługujących Zgromadzeniu.

• Członkowi zmarli nadal naleŜą do Przyjaciół Misji i mają udział w codziennych mszach św. o. Waldemar z naszą wspólnotą w Obrze

twy i cierpienia. DuŜym wsparciem są równieŜ ofiary materialne. W ten sposób włączysz się w ewangelizację świata.

Na czym polega nasza misja?!

• Spotkanie opłatkowe w okresie BoŜego Narodzenia przy ciepłym poczęstunku jest okazją do wspólnego śpiewania kolęd. Łączy nas i mobilizuje do pracy na polach misyjnych. Snujemy plany naszej posługi na cały rok.

• W ostatnia środę kaŜdego miesiąca uczestniczymy we mszy św., odprawianej w intencji naszej i naszych rodzin. Czynnie włączamy się w ubogacenie liturgii, składamy ofiarę na misje.

• „Świat byłby taki ubogi, gdybyśmy się nie spotkali…” - oto myśl przewodnia naszych pielgrzymkowych szlaków.

• Wrzesień 2003 - Zjazd Przyjaciół Misji w Poznaniu. Spotkanie z misjonarzami, którzy z wielką radością opowiadali nam o swojej trudnej i często niebezpiecznej pracy na misjach. Z Poznania nasz pielgrzymkowy szlak wiódł przez Pniewy, Obrę, Gniezno oraz Lednickie Pola do Łeby.

• Październik 2003 - Gdańsk, imieniny o.Jana Jopa, naszego byłego proboszcza. Odwiedziliśmy Sanktuarium MB Brzemiennej w Gdańsku Matemblewie.

• W okresie Wielkiego Postu 2004 po raz pierwszy wyruszyliśmy do Wejherowa na Kalwarię Wejherowską, aby uczestniczyć w Drodze KrzyŜowej.

• Kwiecień 2004 - Pielgrzymka pod hasłem: o BoŜe błogosławieństwo na sezon letni. Wiodła ona przez Szwajcarię Kaszubską do Wiela. Kalwaria Wielewska jedyna Kalwaria w naszej Diecezji.

Przyłączając się do tego dzieła naleŜy...

Zgłoszenia przyjmuje: • Prokura Misyjna Oblatów MN; ul. Ostatnia 14, 60-102 Poznań • Parafia Wniebowzięcia NMP w Łebie; Misjonarze Oblaci MN Krystyna Kleniewska

11

Parafia Wniebowzięcia NMP Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej ul. Powstańców Warszawy 28, tel. 866 14 64 Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00, 20:00 Msze święte w niedziele: 7:00, 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00, 20:00 Codziennie podczas mszy o godz. 20. odbywają się wczaso – rekolekcje pod hasłem: Naśladować Chrystusa…

03 VII – 09 VII 10 VII – 16 VII 17 VII – 23 VII 24 VII – 30 VII 31 VII – 06 VIII 07 VIII- 13 VIII 14 VIII- 20 VIII 21 VIII- 27 VIII

o. Włodziemierz Jamrocha OMI o. Marcin Szafors OMI o. Andrzej Noga OMI o. Krzysztof Borodziej OMI o. Tomasz Krzesik OMI o. Wiesław Łyko OMI o. Ryszard Sierański OMI o. Krzysztof Jurewicz OMI

Koncerty Konstanty Andrzej Kulka & Orkiestra – 10. lipca godz. 19.

Massuana – 11. lipca na wszystkich mszach św.

Stella Maris – 18. lipca na wszystkich mszach św. i koncert o godz. 21.

Gitary Niepokalanej – od 25. lipca do 15. sierpnia niedziele, poniedziałki, środy i piątki po mszy św. o godz. 20.

Trzecia Godzina Dnia – 15. sierpnia godz. 21.

Oto słowo BoŜe: Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego Pozwala mi leŜeć na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę.

(Ps 23, 1-3a)

redakcja

E. Jackowska M. Jakszta o. W. Janecki M. Konkol (red. naczelna) B. Kunkel M. Krzywulicz J. Labuda B. Labuda - Leśniak J. Lechończak A. Olszewska D. Reszke K. Rutkowska D. Świerk

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59/ 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0