Ichtys 17

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

WRZESIEŃ 2004 (nr 17)

WIARA CZYNI CUDA

Liczy się kaŜdy dzień waŜne Ŝe kochasz mnie nie chcę zmarnować tej chwili Ty wiesz nie chcę juŜ niewaŜnych dat małych spraw słów na wiatr liczy się kaŜdy dzień waŜne Ŝe kochać chcę nie chcę juŜ niewaŜnych dat

Liczy się kaŜdy dzień waŜne Ŝe kochasz mnie nie chcę zmarnować tej chwili Ty wiesz nie chcę Ŝyć od świąt do świąt niech zamilknie wielki dzwon liczy się kaŜdy dzień waŜne Ŝe kochasz mnie święta są przez cały rok

Liczy się kaŜdy dzień...

Piotr Nazaruk

2

ECHA WAKACJI Spacerując w okolicach dworca PKP z psem Bosmanem, widuję ostatnio bardzo wielu turystów opuszczających naszą Łebę. Koniec wakacji – tak sobie myślę, zadając pytanie: jakie było to lato? Czy sezon udany? Dochodzą do mnie głosy: „zimny maj, czerwiec i lipiec teŜ nienajlepszy, trochę ciepła w sierpniu…”, są i bardziej ostre spostrzeŜenia: „beznadzieja, coraz gorzej…”. Dzięki Bogu, moŜna teŜ spotkać pogodnych, zadowolonych, uśmiechniętych Parafian.

Stawiam sobie i ja pytanie: Jakie było lato 2004? Dostrzegam Ŝe wiele się wydarzyło…wspomnienia rozpocznę od Dni Morza z centralnym dla mnie wydarzeniem, jakim była Msza św. przy krzyŜu nad morzem z udziałem 5 biskupów. Nie ucichły jeszcze echa kazania abpa Tadeusza Gocłowskiego CM, w którym nawoływał do szacunku dla Ludzi Morza, a juŜ czekało mnie kolejne wydarzenie. Tym razem rangi parafialnej: uroczyste wprowadzenie w urząd proboszcza przez bpa Jana Bernarda Szlagę. W czasie tego naboŜeństwa wobec parafian przyszło mi wyznać wiarę i na znak powierzonej odpowiedzialności otrzymałem klucz i stułę, symbole gospodarza miejsca i odpowiedzialności duszpasterskiej.

Podczas tej uroczystości towarzyszyły mi pewne obawy, czy sprostam powierzonemu zadaniu, ale otuchą była mi Ŝyczliwość znanych juŜ parafian oraz słowa kard. Stefana Wyszyńskiego, kiedy przekazywał Karolowi Wojtyle wiadomość, Ŝe Stolica Apostolska mianowała go biskupem pomocniczym Krakowa (odpowiedzialność

niewspółmiernie większa niŜ moja).

Karol Wojtyła powiedział wtedy do Prymasa: „Eminencjo, ja jestem za młody, mam dopiero 38 lat”. A Prymas na to: „Młodość to taka słabość, z której się szybko leczymy”. Ufam, Ŝe Bóg pozwoli mi leczyć się w czasie proboszczowania z wielu słabości….

Wielkim oŜywieniem w parafii, ale i w klasztorze, był przyjazd naszego kleryckiego zespołu Gitary Niepokalanej.

Widząc ich entuzjazm, aŜ nie chce się wierzyć, Ŝe młodość i u nich przeminie…

I tak we wspomnieniach lata docieram do dnia odpustu 15. sierpnia, do wieczornego koncertu Trzeciej Godziny Dnia. Powtarzam sobie z niego balladę: „Liczy się kaŜdy dzień.

WaŜne, Ŝe kochasz mnie Święta są przez cały rok…”

Jest w tym chyba najtrafniejsza odpowiedź dla tych, którzy narzekają na słabe lato. Moje lato w Łebie, jak widać, było bardzo bogate i wspomnień byłoby jeszcze więcej. Jak chociaŜby pełne humoru spotkania z ambasadorami polskiej satyry: Hanką Bielicką i Janem Pietrzakiem.

Mocnym akordem była msza św. o wschodzie słońca nad morzem, wraz z grupą młodzieŜy ze wspólnoty Ambasada Lednicka.

Warto się wysilić i poszukać w pamięci miłych, pełnych uroku chwil i zapisać je do Dobrych wspomnień z lata 2004, czego Wczasowiczom i bardzo kochanym Parafianom Ŝyczę O. Waldemar OMI Proboszcz 3

Z śYCIA PARAFII Termin „parafia” jest spolszczeniem greckiego słowa „paraikia”, co moŜna przetłumaczyć jako „mieszkać obok”. Wulgata /czyli przekład Biblii z języka hebrajskiego na łacinę, co nastąpiło w latach 382 –406 przez św. Hieronima/ tłumaczy słowo „paraikia” jako „peregrinatio” – czyli wędrowanie, pielgrzymka. Ojcowie Kościoła terminem „parafia” zaczęli określać konkretny Kościół lokalny.

Pomiędzy wspólnotami pierwszych chrześcijan a obecnymi parafiami moŜna znaleźć wiele cech wspólnych, ale naleŜy jednak pamiętać, Ŝe w pierwszych wiekach chrześcijaństwa terminem tym określano wspólnoty, które my nazwalibyśmy diecezjami. Na czele parafii /do ok. XV w. / stał biskup razem ze swoim prezbiterium - czyli swoimi kapłanami.

Trzeba jednak zauwaŜyć, Ŝe w ówczesnych miastach nie było moŜliwości spotkania się wszystkich wierzących w jednym miejscu. Biskup więc wysyłał swoich prezbiterów aby przewodniczyli poszczególnym zgromadzeniom liturgicznym. Stopniowo prowadziło to do powstania sieci kościołów pomocniczych, które stały się zaczątkiem obecnych sieci parafii. Nadal jednak biskupi rezerwowali sobie sprawowanie niektórych sakramentów oraz w waŜniejsze święta zwoływali wszystkich wiernych do kościoła katedralnego.

Proces kształtowania się pierwszych parafii jest umotywowany teologicznie. Prymat wtedy wzięły względy praktyczno - pastoralne, które miały i mają za zadanie docierania z Ewangelią i posługą duszpasterską do poszczególnych środowisk.

Rozkwit parafii nastąpił w czasach, kiedy parafia zaczęła pełnić funkcje nie tylko religijne, ale takŜe społeczne. Wtedy właśnie zaczęto określać zarys terytorialny poszczególnych parafii. Sprawy związane z powstaniem parafii uregulował Sobór Trydencki /1545 – 1563r /, który na czele parafii postawił proboszcza. Proboszcz „działa” w parafii z mandatu ks. biskupa – i tak jest do dzisiaj.

W świetle nowego Kodeksu; parafia to rzeczywistość bosko – ludzka. Jest więc ona „wspólnotą wiernych utworzoną przez biskupa diecezjalnego w określonych granicach na sposób stały dla realizacji celów duszpasterskich”.

Podstawową strukturę parafii stanowi kierowana przez proboszcza – a wspierana przez wikariuszy, działaczy świeckich i ich gremia – wspólnota wiernych. Prawne relacje wspólnoty 4

wiernych wynikają z prostej przesłanki, iŜ mają one charakter pasterski. Wszyscy w tej strukturze działają z upowaŜnienia ks. biskupa.

W ramach postanowień I SYNODU DIECEZJI PELPLIŃSKIEJ ks. biskup Jan Bernard Szlaga powołał w naszej parafii w czerwcu br.; – na proboszcza Ojca Waldemara Janeckiego OMI, – Parafialną Radę Duszpasterską /PRD/ i – Parafialną Radę Ekonomiczną /PRE/ oraz wręczył Ojcu Waldemarowi Dekret nominacyjny na proboszcza parafii. Na ręce ks. biskupa Ojciec Waldemar złoŜył wyznanie wiary i uroczyste przyrzeczenie sumiennego wykonywania obowiązków duszpasterskich i administracyjnych.

Do PRD powołani zostali – na wniosek proboszcza Ojca Waldemara Janeckiego: – Ignatiuk Iwona – Jackowska Eliza – Klein Andrzej – Kleniewska Krystyna – Konkol Maria – Krygier Kazimiera – Krzywulicz Zbigniew – Lechończak Janusz a do PRE powołani zostali: – Figacz Wiesława – Kobiela Helena – Kołodziej Czesław – Szarowski Tadeusz Zgodnie ze Statutem I SYNODU DIECEZJI PELPLIŃSKIEJ oraz opracowanymi podczas jego obrad Statutami PRD i PRE określono podstawowe zadania tych Rad. Do zadań PRD naleŜy przede wszystkim pomoc ks. proboszczowi we wszystkich sprawach duszpasterskich a do zadań PRE naleŜy troska o majątek ściśle kościelny.

Rady swoją działalność rozpoczną pod koniec września br. składając formułę zaprzysięŜenia. śyczmy więc nowemu proboszczowi i powołanym po raz pierwszy w naszej parafii Parafialnym Radom wszystkiego najlepszego oraz tego, by ich posługa kapłańska i praca społeczna przyczyniała się do wzrastania w wierze i miłości całej wspólnoty wiernych.

Janusz Lechończak

SŁODKIEGO, MIŁEGO śYCIA Sławomir Łosowski z zespołu Kombi wyróŜnia się świetnie zorganizowaną sylwetką sceniczną; jest to narysowana mocną kreską, ostrzyŜona na zero postać w okularach, stojąca przy instrumentach klawiszowych.

Jego sposób bycia poza estradą jest równie mocno określony formą, ale skromny i naturalny, a zza okularów widać wraŜliwe oczy...

Lider legendarnej grupy Kombi – jedynego liczącego się zespołu, który odmówił w „tamtych” czasach występu na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze; wokalista, kompozytor i aranŜer, twórca przebojów „Słodkiego, miłego Ŝycia”, „Przytul mnie”, „Taniec w słońcu”, „Za ciosem cios”..., po dwunastu latach nieobecności na scenie zagra swój pierwszy publiczny koncert właśnie w Łebie, w naszym kościele.

Wystąpi wraz z synem Tomaszem – czołowym polskim perkusistą, z autorskim programem „Zaczarowane Miasto”, w którym nie zabraknie oczywiście dawnych przebojów. A po koncercie – niespodzianka: wystawa rysunków muzyka, określanych przez niego samego jako GRA-FIKI. Po raz pierwszy pokazano je 14 lat temu w Chicago, a później na jeszcze trzech wystawach w Polsce.

Zapraszamy do „Zaczarowanego Miasta” Sławka Łosowskiego w sobotę 2. października.

Maria Konkol

SURSUM CORDA – W GÓRĘ SERCA Czas wakacji, związany ze słońcem, radością przeŜywania wolnych, urlopowych chwil, odchodzi powoli na szalę wspomnień.. To właśnie w tym okresie rzadziej się smucimy, rzadziej teŜ poddajemy się jakimś refleksjom. śyje się nam wtedy łatwiej, lŜej, jesteśmy radośni i bardziej otwarci na innych.

Piękne krajobrazy, piękno przyrody, ciepłe wieczory, spacery po gorącym piasku wzbudzały w nas niejednokrotnie uczucie odpręŜenia i chyba ogromnej wdzięczności dla Tego, który dzierŜy w swych rękach ten przedziwnie piękny świat. To właśnie wtedy dla wielu z nas nie ma rzeczy nie do pokonania. MoŜna by kaŜdego poranka wyjść na łąkę i zaśpiewać: „KIEDY WSTAJĘ O BRZASKU DNIA, GDY WSZYSTKO BUDZI SIĘ, KIEDY SŁOŃCE OZNAJMI DZIEŃ A NOC ODSUNIE SIĘ, WTEDY WIDZĘ JAK BÓG NASZ WIELKI JEST. BĄDś POCHWALONY O TY CO W RĘKU TRZYMASZ ŚWIAT ZA PORANEK TEN, KTÓRY DZIŚ DAŁEŚ NAM.” Ale nadchodzi czas jesieni, czas refleksji, zadumy, czas nostalgii związany z odchodzącym juŜ latem. I jakby zmienia się nasz nastrój, powoli stajemy się coraz bardziej zmęczeni, smutni, przygnębieni, a nawet coraz bardziej gnuśni. Po co (???), odkrywajmy piękno tego świata w kaŜdej danej nam przeŜywać

chwili, cieszmy się z tego gdzie jesteśmy, co robimy.

Ile moŜe dać z siebie drugiej osobie człowiek, który od rana rzuca przekleństwa, złowrogie zwroty, ciągłe narzekania. No, chyba niewiele. Chyba tak naprawdę to niewielu z nas posiadło zarówno umiejętność szczerego brania jak i dawania z siebie, nie jakiś materialnych „prezentów”, ale „prezentów z siebie” – ciepłych słów, bezinteresownej pomocy, czy serdecznego uścisku i uśmiechu, tak po prostu.

Naokoło słychać tylko: „za ile, a co ja z tego będę miał/a.” Brak jest wśród nas takich odruchów bezinteresowności, Ŝyczliwości od serca. Wielu z nas przypomina sobie o tych odczuciach w okresie boŜonarodzeniowym, szkoda sami sobie tworzymy ten świat zamkniętym i coraz bardziej ograniczonym.

Sami teŜ nie dostrzegamy, Ŝe dostajemy od losu niejednokrotnie więcej aniŜeli zasługujemy. Czy potrafimy Bogu dziękować, Ŝe daje nam codziennie wiele powodów do tego, aby skakać z radości. Nie porzucajmy tej letniej radości i lekkiego ducha mimo zmieniających się pór roku, bo zawsze mamy powody do tego, by Ŝyć łatwiej. Ksiądz Twardowski jest autorem słów, które powinny utkwić w pamięci wielu pesymistom: „JEŚLI PAN BÓG ZAMYKA DRZWI, TO OTWIERA OKNO”.

Eliza Jackowska 5

W YW I AD

GITARY NIEPOKALANEJ Dlaczego właśnie Misjonarze OMI? br. Krzysztof: Poznałem Oblatów przez przypadek. Kiedy brałem udział w pewnych rekolekcjach prowadzonych przez jednego z Oblatów poczułem, Ŝe właśnie tam jest moje miejsce. br. Paweł R.: To wszystko wina Pana Boga ☺. br. Piotr: Spodobała mi się postać św. Eugeniusza, załoŜyciela OMI. br. Michał: To jest owoc mojej parafii. To powołanie zaczęło się w tym środowisku. Miałem okazję z nimi pracować jako organista. br. Paweł G.: Mówi się, Ŝe to przypadek, ale przypadków nie ma. W moim wypadku to j Misyjność, Maryjność i Wspólnotowość.

Ile brat miał lat, gdy wstąpił do Seminarium? br. Krzysztof: 28 lat. br. Paweł R.: 21 lat br. Piotr: 20 lat br. Michał : 20 lat br. Paweł G.: 19 lat Jak na decyzję o wstąpieniu do Seminarium zareagowali rodzina i znajomi? br. Krzysztof: Bardzo pozytywnie, za co będę im wdzięczny do końca Ŝycia. Na pewno nie było to dla nich łatwe. Jedyne słowa które usłyszałem od nich to słowa wsparcia, Ŝe zawsze będą przy mnie. I tak jest do dziś. br. Paweł R.: Bardzo chętnie pomogli zrealizować ten plan. br. Piotr: Tata powiedział, Ŝe wiedział o tym. Mama płakała, wolałaby Ŝebym poszedł do diecezji lub Kapucynów.

Mógłbym wtedy częściej przyjeŜdŜać do domu. br. Michał: Do momentu złoŜenia dokumentów wcale nie wiedzieli. Wiedziała tylko moja siostra. br. Paweł G.: RóŜnie. Od najbardziej skrajnych do najbardziej pozytywnych. CięŜko powiedzieć…

Czy Ŝycie w seminarium jest trudne? br. Krzysztof: Bywa trudne w sytuacjach, kiedy trzeba zmieniać jakieś przyzwyczajenia wyniesione ze świata. Ale jeśli Pan Bóg daje komuś łaskę powołania…. br. Paweł R.: Jest takie jak wszędzie, gdzie jest wspólnota. br. Piotr: Nie jest łatwe. Dla mnie największy problem to wczesne wstawanie… (o 5:30). Czasem są teŜ trudności z dogadaniem się z niektórymi klerykami. W kaŜdym środowisku są jakieś problemy. br. Michał: Tak jak kaŜde Ŝycie-ma swoje dobre i złe strony. br. Paweł G.: Wymagające. DuŜo dyscypliny, posłuszeństwa wobec przełoŜonych. Ale jest piękne.

Jaki jest plan dnia w Seminarium? br. Krzysztof: Pobudka 5:35 Jutrznia Medytacja Eucharystia Śniadanie Wykłady 8:00 - 12:10 Partykularz (wspólna modlitwa w kaplicy seminaryjnej wraz z sakramentem pokuty) Obiad

6

Wspólna rekreacja Studium lub praca Kolacja Oracja (półgodzinna modlitwa w ciszy w kaplicy Seminaryjnej) Czas wolny Cisza nocna 22:15 Jakie przedmioty wykładane są w Seminarium? br. Krzysztof: Jest ich naprawdę duŜo. Oto parę z nich: filozofia, teologia, Pismo Święte, języki, historia Kościoła, prawo kanoniczne, psychologia, katechetyka, W-F. Jakie są obowiązki w Seminarium i jak one się dzielą? br. Krzysztof: Funkcjonują tzw. urzędy m.in.: bibliotekarze, kaplicowi, liturgiści, porządkowi, refektarzowy (trzyma pieczę nad stołówką), a nawet fryzjerzy.

Czy poczuł brat w swoim Ŝyciu prawdziwą bliskość Boga? br. Krzysztof: Prawdziwą bliskość Boga czuję przede wszystkim przez róŜne wydarzenia w moim Ŝyciu, sytuacje nieoczekiwane, które ktoś mógłby nazwać przypadkiem lub zbiegiem okoliczności. Jestem przekonany, Ŝe właśnie wtedy Pan Bóg daje znać o sobie i swojej bliskości. br. Paweł R.: Oczywiście, doświadczam jej codziennie – raz mocniej raz słabiej. br. Piotr: Tak, wiele razy. Bóg wielokrotnie pomagał mi w trudnych chwilach, objawiając się poprzez drugiego (Ciąg dalszy na stronie 7)

(Ciąg dalszy ze strony 6)

człowieka. Spotkałem wiele osób, które pomogły mi uporać się z problemami. br. Michał: Prawdziwą bliskość, przywiązanie do Pana Boga poczułem w nowicjacie. Czuję ją takŜe podczas modlitwy, rozmowy z Bogiem, która przeradza się w coś więcej… w czucie Go. br. Paweł G.: Nie jeden raz. PodąŜanie drogą bez Jezusa jest niemoŜliwe.

Czy miał brat momenty zawahania i czy jest brat pewny, Ŝe wybrał dobrą drogę? br. Krzysztof: Momenty wahania miałem gł. przed ostatecznym podjęciem decyzji o wstąpieniu do Seminarium.

Później takich chwil nie było. br. Paweł R.: Miałem takie momenty, ale czy to dobra droga, to się okaŜe… br. Piotr: Nie jestem pewny czy wybrałem dobrą drogę.

Często mam momenty zawahania. Człowiek moŜe zatracić powołanie szczególnie, gdy zmienia środowisko. br. Michał: W swoim dotychczasowym Ŝyciu zakonnym nie miałem takich chwil. Jednak Ŝycie zakonne polega na zadawaniu sobie pytania, czy to jest ta droga. br. Paweł G.: Pewny to ja będę po śmierci ☺. Zawsze zostanie jakaś tajemnica. Chwile zawahania…- są zawsze.

Są w Ŝyciu chwile cięŜsze, w których trzeba prosić Jezusa o siłę.

Jakie są plany brata na przyszłość? br. Krzysztof: Nie mam jakiś konkretnych planów. Nigdy nie myślałem powaŜnie o wyjeździe na misje zagraniczne.

Chciałbym raczej zostać w Polsce br. Paweł R.: Jeśli dane mi będzie otrzymać święcenia, chciałbym wyjechać na Madagaskar. br. Piotr: Chciałbym pracować w Kanadzie Północnej lub Południowej. Jednak czas pokaŜe. Gdzie mnie powoła Bóg, tam pójdę. br. Michał: Chcę pracować w Misjonarce ludowej. br. Paweł G.: Myślę o pracy misyjnej w Chinach, Hong Kong. Jeśli nie tam, to myślę jeszcze o głoszeniu rekolekcji.

Jaka wg brata jest recepta na smutek i przygnębienie? br. Krzysztof: Przytulić się do Pana Boga. br. Paweł R.: Jest nią wspólnota, która potrafi w trudnych Gitary Niepokalanej, to nazwa doskonale znana mieszkańcom Łeby oraz licznej grupie wczasowiczów i turystów, tłumnie przybywających do tego letniego kurortu.

JuŜ bowiem od kilkunastu lat na przełomie lipca i sierpnia Zespół Muzyczny WyŜszego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej przyjeŜdŜa tu, by podczas kilkutygodniowego pobytu modlić się i śpiewać ku chwale Pana. W tym roku przebywaliśmy w Łebie od 24 lipca do 18 sierpnia dając w sumie 13 koncertów. Staramy się, aby nasze muzykowanie było nie tylko śpiewaniem, ale by było spotkaniem z Ŝywym Jezusem w imię którego przecieŜ się gromadzimy. Dlatego kaŜdy koncert poprzedza modlitwa i przyzywanie Ducha Świętego, zaś piosenki przeplatają się ze słowem inspirowanym bądź to ich treścią bądź Ewangelią. Zespół tworzą klerycy, zatem w działalność zespołu wpisane są co kilka lat zmiany składu.

W Gitarach bowiem gra się do piątego roku włącznie.

Potem nadchodzi czas ustąpienia miejsca młodszemu współbratu. W obecnym składzie byliśmy w Łebie juŜ drugi rok. W przyszłym roku na gitarze akustycznej zagra juŜ nowy członek zespołu. Łeba, to miejsce, gdzie podczas naszego pobytu dane jest nam doświadczać ogromnej Ŝyczliwości ze strony wielu

chwilach podnieść na duchu i poprawić humor. br. Piotr: Trzeba przeczekać ten trudny okres, nie moŜna zamykać się w sobie i rezygnować z Boga. br. Michał: Smutek to równieŜ dar od Boga. By ten dar zrozumieć, trzeba się modlić do Niego. br. Paweł G.: W chwilach cięŜkich trzeba iść do Jezusa i porozmawiać z Nim jak przyjaciel z przyjacielem.

Jakie jest motto Ŝyciowe brata? br. Krzysztof: Zawsze jakoś bliskie były mi słowa Jezusa: „ Nie bój się, wierz”. br. Paweł R.: Bądź radosny. br. Piotr: Bądź sobą i nie przejmuj się tym, co mówią inni. br. Michał: „RóŜne są dary łaski, ale ten sam Bóg. RóŜne są teŜ dary posługiwania, ale ten sam Pan” br. Paweł G.: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, Ŝe Syna swego jednorodzonego dał, aby kaŜdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał Ŝycie wieczne.” (J 3,16) Jak podsumowałby brat pobyt w Łebie? br. Krzysztof: Tegoroczny mój pobyt w Łebie to trzeci i po raz ostatni jako członka zespołu, podczas którego doświadczyłem ogromnej Ŝyczliwości wielu ludzi zaczynając od o. Waldemara, o. Jana i br. Piotra, a skończywszy na wspaniałej publiczności, która przychodziła na koncerty. br. Paweł: Był to bardzo dobry czas dla kaŜdego z nas, gdyŜ dało nam to moŜliwość spełnienia się w głoszeniu Chrystusa. br. Piotr: Pobyt w Łebie, koncerty, to specyficzne praktyki, które trochę obciąŜają psychicznie. Jednak cieszę się z pobytu, bo mogę zobaczyć Ŝycie zakonne nie tylko od strony Seminarium. br. Michał: UwaŜam, Ŝe to, co robimy, to misja dana nam przez kościół. KaŜdy ma jakieś braki, niedociągnięcia, dlatego cokolwiek robimy, robimy na chwałę Pana, w Jego imię. Jedna z form oddawania Jemu czci to głoszenie Słowa BoŜego w piosence. Dla mnie ten czas był błogosławiony.

Rozmawiały: Natalka Lepko Ania Piechocka Emilka Twardowska

osób. Podziękować pragniemy przede wszystkim miejscowej wspólnocie oblackiej: Ojcu Proboszczowi Waldemarowi, Ojcu Janowi i Bratu Piotrowi za Ŝyczliwość, cierpliwość i gościnę. Dziękujemy Panu Piotrowi Kasinie wraz z rodziną za zdjęcia, filmowanie koncertów oraz wszelką pomoc. Dziękujemy Marcie i Ani Kleniewskim, Bratu Pawłowi Nyrkowi, Siostrom SłuŜebniczkom, Przyjaciołom Misji oraz wszystkim pozostałym, nie wymienionym tu z imienia za dobroć i jakąkolwiek pomoc.

Niech Bóg, który nie daje się prześcignąć w hojności wszystkim Wam wynagrodzi.

A co czeka zespół w najbliŜszym czasie? Od 20 do 30 sierpnia przebywać będziemy we Francji grając w oblackich parafiach dla Polonii. 19 września czeka nas wyjazd z koncertami do Szwecji. KaŜdego roku gramy w kilkunastu parafiach na terenie całej Polski, zatem tak będzie pewnie i w tym roku. Być moŜe uda się nam takŜe w roku akademickim 2004/2005 nagrać nową płytę. Jeśli tak, to w przyszłym roku przywieziemy ją do Łeby.

Szczęść BoŜe wszystkim ! br. Krzysztof Jamrozy OMI

7

WSCHODZĄCE SŁOŃCE NAD AMBASADĄ LEDNICKĄ Gdy rozpoczynałam pisanie tego artykułu, mijał juŜ ostatni tydzień sierpnia. Na palcach jednej ręki mogłam policzyć dni do końca wakacji. Myślę, Ŝe te dwa miesiące przerwy w nauce nie były wcale takim zupełnym wypoczynkiem. Prawie kaŜdy członek naszej wspólnoty Ambasady Lednickiej pracował, więc na brak zajęć narzekać nie mogliśmy.

Teraz dopiero powinny zacząć się takie prawdziwe wakacje, gdzie mielibyśmy trochę więcej wolnego czasu.

Wydawać by się mogło, Ŝe w całym natłoku spraw i naszych powinności zapomnimy o Tym, który jest najwaŜniejszy. Bo przecieŜ tak trudno znaleźć czas na chociaŜby kilkuminutową modlitwę, kiedy co chwilę ktoś do nas dzwoni, o coś pyta, kaŜe nam coś zrobić.

Dlatego bardzo cieszyłam się, gdy na wieczornych Eucharystiach widziałam osoby ze wspólnoty, przychodzące nie tylko by odetchnąć po cięŜkim dniu, ale przede wszystkim by móc spotkać się z Jezusem. A jeszcze więcej radości sprawił mi fakt, Ŝe potrafiliśmy się spotkać i razem zrobić coś na chwałę Pana.

I tak oto w podczas drugiego tygodnia wczasorekolekcji, kiedy Słowo BoŜe głosił o.

Marcin Szafors OMI, postanowiliśmy zmobilizować siły. Efektem były scenki pantomimiczne oraz ubogacanie muzyką kaŜdej wieczornej Mszy Św. Staraliśmy się jak najpełniej przedstawić, czym jest grzech, jakie są jego konsekwencje i co zrobić, by się od niego uwolnić. Sądzę, Ŝe to było bardzo ciekawe doświadczenie, gdyŜ my nie tylko zgromadzonym w kościele pokazywaliśmy siłę grzechu, ale równieŜ sobie mogliśmy ją głębiej uświadomić. Dlatego w tym miejscu z serca dziękuje naszej wspólnocie, jak i osobom, które nam przez cały ten czas pomagały, a więc: o.

Marcinowi oraz klerykom Krzysztofowi (za udział w scenkach) i Janowi (za pomoc przy nagłośnieniu).

Podczas następnych tygodni wakacji uczestniczyliśmy w koncertach zespołu kleryckiego „Gitary Niepokalanej” i wspólnym śpiewem wyznawaliśmy Bogu swoją miłość.

Kolejnym waŜnym wydarzeniem był koncert 8

Trzeciej Godziny Dnia. Zafascynowały mnie piękne głosy, rewelacyjna gra na instrumentach (zwłaszcza na gitarze elektrycznej) i niezwykła energia, jaka emanowała od artystów podczas występu. Gratulacje dla organizatorów za świetny pomysł.

Jak mówi znane przysłowie: „Wszystko, co dobre, szybko się kończy”, tak i czas wolny od obowiązków szkolnych dobiegał końca.

Wspólnotą pragnęliśmy w szczególny sposób zakończyć wakacje i poprosić Boga o potrzebne łaski na nowy rok nauki. Komuś moŜe wydawać się to szalone, ale postanowiliśmy odprawić Mszę na plaŜy o wschodzie słońca. I tak jednego dnia spotkaliśmy się o rano 4.20 i juŜ godzinę później rozpoczęła się Msza, której przewodniczył nasz opiekun o. Waldemar.

Pusta plaŜa, szum morza, słońce, które z początku delikatnie wyglądało zza chmur, by potem rozświetlić wszystko swym blaskiem i ołtarz - Ciało i Krew naszego Zbawiciela. Ten obraz zapewne na długo zapadnie w naszej pamięci. Podczas kazania przypomniał mi się fragment z Pisma Świętego, który bardzo pasował mi do tamtych chwil: „...z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi, by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze drogi zwrócić na drogę pokoju.” (Łk 1, 78-79) Modlitwa ta była nam bardzo potrzebna, niedługo czas matur i przeróŜnych egzaminów. śyczę tym członkom naszej wspólnoty, którzy pójdą teraz do III klasy liceum świetnych wyników, jak najmniej stresu i dobrego wyboru studiów. Bez Chrystusa to wszystko i tak nie miałoby sensu, więc nie zapominajmy o modlitwie, ciągłej rozmowie z tym naszym najjaśniejszym Słońcem. Na koniec chcę przywołać słowa, które wręcz wykrzyczał wcześniej wspomniany o. Marcin podczas jednej ze scenek, gdy grał postać Jezusa: „WZYWAJ MOJEGO IMIENIA! WZYWAJ MOJEGO IMIENIA! WZYWAJ MOJEGO IMIENIA!”. Módlmy się z pokorą, częściej i więcej, a z dnia na dzień stawać się będziemy coraz to szczęśliwszymi ludźmi.

Monika Jakszta

Tej Łeby juŜ nie ma Wystawy łebskich fotografii w bibliotece niezmiennie cieszą się powodzeniem mieszkańców.

Tak bylo i z ostatnio prezentowaną kolekcją zdjęć, na tyle szczególną, Ŝe napisał o niej w lipcowym wydaniu sam renomowany National Geographic.

To właśnie przy tej wystawie ośmieliłam się zagadnąć siostry Reginę i Renatę, z domu Zielińskie, które przez lata na kolejnych ekspozycjach starannie oglądały kaŜdą fotkę. I trafiłam perełkę do łebskiego muzeum opowieści...

Zielińscy – rodzice z piątką dzieci – do Łeby przyjechali 18. kwietnia 1946r. z Helu. Przejściowo zamieszkali w dawnym PTTKu, gdzie były wieloosobowe pokoje z drewnianymi łóŜkami, później na ul. 3. Maja 7(Świerczewskiego – Nowęcińskiej), a następnie w domku przy ul. Wróblewskiego 5, gdzie jeszcze byli Niemcy. Z tamtego czasu Pani Regina, wówczas ośmioletnia dziewczynka, zapamiętała incydent z lalką. Lalkę znalazła przy domku Pani Łuczyckiej, podniosła ją z ziemi, ale jeden z Rosjan, którzy ogałacali akurat okoliczne domy, zabrał zabawkę i zagroził pepeszą.

Ojciec Zieliński był rybakiem. Rybaczył na Helu, zaczął i w Łebie. Początkowo pływał na małej motorówce Łeb-2, nazwanej imieniem starszej corki „Regina”, później przystąpił do Spółdzielni 10-lecia PRL i szyprował na kutrach do emerytury. W 1957r. jedna z sióstr, Renata, wyjechała do Warszawy, gdzie mieszka do dziś, druga - Regina Lepko, mieszka w Łebie. Z trzech braci jeden teŜ mieszka w Łebie, drugi w Gdyni, trzeci zaś utonął na morzu w Łebie 8. września 12 lat temu.

Atmosfera w dzielnicy rybackiej, w której Zielińscy mieszkali, była bardzo rodzinna – wspominają Panie Regina i Renata. – Sąsiedzi często się spotykali, pomagali sobie w potrzebie, razem świętowali. W ogóle to wtedy Ŝycie towarzyskie kwitło, mimo biedy ludzie fantastycznie się bawili. Pan Konrad Łuczycki wymyślał przeróŜne zabawy, przebierał się za kobietę, jego Ŝona Sabina za Cygankę. Nasza mama (to była przybrana mama, prawdziwa umarła jeszcze na Helu) teŜ się nieźle bawiła, raz pofarbowała na kolorowo gęsie pióra i przebrana za Indiankę zabrała nas na bal do Morskiego Oka – zajęła wówczas II miejsce w konkursie na przebranie.

Szkoła całkowicie róŜniła się od dzisiejszej. Były mniejsze klasy i przede wszystkim była dyscyplina. Jak nauczyciel zwrócił uwagę, poskarŜył na ucznia rodzicom, to nie dość, Ŝe od niego, to jeszcze w domu dostawało się łomotu. Pamiętam – mówi Pani Regina – nauczyciela Romanowicza. Nosił wąskie, jak do jazdy konnej spodnie, i długie buty, a w jednym z nich trzymał twardą linijkę. I nawet ja, choć nazywał mnie swoją synową, nieraz oberwałam tą linijką. Wszyscy baliśmy się Pana śaka, był bardzo surowy. Nie wiem dlaczego, ale utkwiło mi w pamięci, jak on, patrząc na

szkolny piec, mawiał: „Wierzę w ten piec, bo on mnie grzeje; w nic innego nie wierzę”. A ja – mówi Pani Renata – do dzisiaj niemile wspominam ordynarny sposób odnoszenia się do nas niektórych nauczycieli, zwłaszcza jednej pani, która do naszego otyłego kolegi zwracała się nie inaczej, jak „ty bryło śmierdzącego mięsa”. To było okropne. Pamiętamy teŜ z tamtych czasów głód... Bardzo często szliśmy do szkoły bez śniadania i nikt się nami nie przejmował. Czasami po lekcjach szukało się resztek śniadania gospodarskich dzieci . A jak juŜ mieliśmy kanapki, to były one z pasztetem dorszowym... Do dzisiaj pamiętamy jego smród. Ale moŜe dzięki niemu zdrowo przetrwaliśmy tamte czasy?

Wczasowiczów kojarzymy z Łebą od zawsze, oczywiście kiedyś przyjeŜdŜało ich mniej i byli inni...

Z podziwem i lekką zazdrością patrzyłyśmy na ładnie, kolorowo ubrane panie. Czasami próbowałyśmy naśladować ich stroje, ale gdzie tam...?! Moje męskie buty, z których zresztą byłam bardzo dumna – mówi Regina - po jakimś większym przemoczeniu wstawiłam do dochówki w piecu, buty się skurczyły, innych nie było i co?!

Renata, sama określająca siebie jako chłopaczycę, wspomniała przy okazji inny but, brrr! – but oficerski z kawałkiem nogi, znaleziony przy bunkrach na wyrzutni. Chodziliśmy tam na szyszki, ale i do bunkrów zaglądaliśmy. AleŜ tam był smród!

Panie opowiadały jeszcze o cudownym klimacie Morskiego Oka („nigdy więcej nie było juŜ w Łebie takiej tancbudy”), o biletach na sobotnie kąpiele w łaŜni k. Neptuna, o swoim pierwszym samodzielnie ugotowanym, czy teŜ raczej rozgotowanym obiedzie w czasie choroby matki...

Opowieść jakby z zupełnie innego świata, snuta w szczycie gwarnego sezonu w Las Łebas 2004. Sama nie wiem, którym fragmentem z narzucającego mi się w tej chwili Koheleta, : Wszystko ma swój czas... Czas jest krótki…

Maria Konkol 9

śYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE

Uroczystość wprowadzenia o. Waldemara Janeckiego na urząd proboszcza przez JE Jana Bernarda Szlagę, Biskupa Pelplińskiego.

Oblacka klasa Ojca Waldemara.

Trzecia Godzina Dnia na odpustowym koncercie 15. sierpnia

Ojciec Waldemar z Hanką Bielicką, po spotkaniu w Bibliotece Miejskiej (foto Piotr Kasina).

śyj wiecznie, miej za co – powtarzamy Czcigodnemu Jubilatowi jedno z jego ulubionych powiedzonek.

Ojcze Janie, do zobaczenia 13.

Pantomima

Za blisko skóry świata Ŝyjemy. Wierzymy, Ŝe Słowo tylko dla nas zmieniło się w Ciało... Anioł zwierząt cierpliwie czeka... (Ernest Bryll) 4. października wspomnienie św.

Franciszka – zróbmy rachunek sumienia wobec naszych mniejszych braci.

10

Jednym z częstych motywów rysunkowych małego Sławka Marka Łosowskiego były uroczystości kościelne. Ten rysunek ma juŜ 46 lat.

Gdzie jest twoje szczęście?

Bóg stworzył cię, aby podzielić się z tobą swym szczęściem. Tylko Bóg moŜe wypełnić twoje serce.

Nie łudź się, Ŝe mogą to uczynić stworzenia. Są one podobne do pokarmu jawiącego się w marzeniach sennych, całkiem podobnego do rzeczywistego pokarmu, ale nie dodającego sił śpiącemu. Obietnice świata są fałszywe i pełne złudzeń. Ludzie angaŜują się w najprzeróŜniejsze zajęcia, ale szukają jednej jedynie rzeczy: szczęścia. Wielu jednak się gubi w tych poszukiwaniach szczęścia, gdyŜ szukają go tam, gdzie nie moŜna go znaleźć.

Bóg jest jedynym szczęściem Ŝycia. Kto szuka szczęścia poza Bogiem, w rzeczywistości go nie pragnie. Ludzie są nieszczęśliwi, poniewaŜ się starają wycisnąć łyk szczęścia z chwili, która przemija. Ze swej strony przedkładaj poszukiwanie szczęścia niebieskiego nad odkrycie skarbów świata.

Znajdziesz swoje szczęście, gdy zaczniesz zapominać o sobie, pozostawiając troskę o siebie w ręku dobrego Boga.

KrąŜąc po całym świecie w poszukiwaniu szczęścia, spostrzeŜesz, Ŝe stoi ono u progu twego domu.

Szczęście nie polega na posiadaniu tego, czego pragniesz, ale na chceniu tego, co masz.

Szczęście jest niewyczerpalnym bogactwem. Im więcej je rozdajesz, tym masz go więcej. Jest jedyną rzeczą, o której moŜesz być pewny, Ŝe ją posiadasz juŜ od chwili, gdy go dostąpisz. Jeśli znajdziesz swoją radość w szczęściu innych, odkryjesz sekret szczęścia.

Będziesz szczęśliwy, jeśli bał się będziesz Boga i znajdziesz radość w zachowywaniu Jego przykazań (por. Ps 112,1). Tylko w Bogu złoŜona jest gwarancja twego szczęścia.

Jeśli oglądasz szczęście ludzi złych, nie trać swej mocnej wiary, gdyŜ szczęście ich opiera się na rzeczach przemijających, które prowadzą do nicości.

We wszystkich sprawach aprobuj cel. „Przed śmiercią nikogo nie nazywaj szczęśliwym, gdyŜ poznaje się człowieka dopiero u jego kresu” (Syr 11,28).

Miarą oceny rzeczy niech nie będzie cierpienie czy bezpośrednia i przemijająca radość, ale radość przyszła i wieczna. (por. Łk 6,20-22). Nie ciesz się z rzeczy, które przemijają, ale z tych, które trwają wiecznie. Ciesz się, Ŝe twoje imię zostało zapisane w niebie (por. Łk 10,20).

Bóg, w swej nieskończonej mądrości raz daje ci odczuć w twym duchu radość, kiedy indziej smutek, abyś nie unosił się pychą z powodu Jego darów i nie załamywał się pod cięŜarem próby.

Nie przedkładaj twojej rozległej wiedzy nad szczęście ludzi prostych, gdyŜ i tak pozostaniesz uczonym nieszczęśliwym.

Jeśli wierzysz w Jezusa, nic nie potrafi zranić twej radości ani oddzielić cię od miłości Boga (por. Rz 8,39). Jako uczeń Jezusa będziesz na pozór smutny, w rzeczywistości jednak zawsze radosny (por. 2Kor 6,10). Idąc ziemską drogą poznasz radość niebieską, tę, która wypełnia wybranych, z którymi Bóg pozostanie na zawsze, ocierając wszelką łzę (por. Ap 7,12; 21,4).

Prawdziwa radość nie tkwi w otaczających cię rzeczach, ale ma siedzibę w głębi twej duszy; moŜesz znaleźć ją tak w więzieniu, jak i we wspaniałym pałacu (por. Dz 5,41).

Radość, jaką daje świat, jest przemijającym cieniem.

Roślinka twej radości moŜe zrodzić się i zakwitnąć takŜe z łez twojej skruchy. Niech będzie ona złoŜona w Panu, który cię kocha do tego stopnia, Ŝe zamieszkuje w tobie, czyni się towarzyszem twego wygnania, zaufanym i przyjacielem we wszystkich momentach Ŝycia.

Nikt nie moŜe ci odebrać wewnętrznej radości, jaką daje ci Jezus (por. J 16,22). By przeŜywać rzeczywiście radość, nie proś o zabranie ci krzyŜa, ale byś mógł wstąpić na niego wraz z Jezusem.

Szczęśliwy jesteś, gdy ludzie cię prześladują z powodu imienia Jezusa; raduj się w tym dniu, gdyŜ nagroda twoja będzie wielka w niebie (por. Łk 6,23).

Radość w Panu jest tego rodzaju, Ŝe zewnętrzne prześladowania nie mogą jej odebrać. Św. Paweł pisał do chrześcijan w Koryncie: „Pełen jestem pociechy, opływam w radość mimo wielkich naszych ucisków” (2Kor 7,4). „[Jesteśmy] jakby smutni, lecz zawsze radośni” (2Kor 6,10).

To miłość, jako słuŜba bliźniemu, przynosi trwałą radość, a w surowości doświadczenia doprowadza do doskonałej radości, do radości krzyŜa (por. Dz 16,2225); takŜe do radości w cierpieniach, jakie znosisz dla braci (por. Kol 1,24). Myśl, Ŝe przeniesiony zostaniesz do królestwa umiłowanego Syna, powinna cię napełniać radością (por. Kol 1,11-14). Radość duchowa jest owocem Ducha (por. Ga 5,22). Jeśli pragniesz dzielić radość Chrystusa zmartwychwstałego, musisz miłować, jak On miłował. Wyrzuć z twego serca smutek, który jest najgorszym ze wszystkich duchów. Smutek świata sprowadza śmierć (por. 2Kor 7,10). Przyoblecz się natomiast w radość. Człowiek radosny ma zawsze dobre myśli.

Francesco Bersini 11

Parafia Wniebowzięcia NMP Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej ul. Powstańców Warszawy 28, tel. 866 14 64 Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00 12. września: kaŜdej mszy św. towarzyszył będzie w śpiewie zespół Stella Maris, a po mszach św. Zespół będzie zbierał przed kościołem ofiary na sprzęt, który ma ubogacić brzmienie wykonania 13. września: o godz. 18:00 msza św. z okazji jubileuszu 50-lecia kapłaństwa Ojca Jana Jopa, z udziałem Dostojnego Jubilata 17-18. września: organizowany jest wyjazd – pielgrzymka z Parafii; planujemy nawiedzić dwa sanktuaria – Świętą Lipkę i Gietrzwałd, a takŜe Stoczek Warmiński i Iławę, gdzie pochowany jest były proboszcz z Łeby, Ojciec Przybycki.

2. października: o godz. 19. autorski koncert „Zaczarowane Miasto” Sławomira Łosowskiego – lidera i mózgu zespołu Kombi, z synem Tomaszem – wirtuozem gry na bębnach.

9. października: diecezjalne spotkanie wspólnot śywego RóŜańca w katedrze w Pelplinie o godz. 11:00.

Oto słowo BoŜe: Wspominać będą dzieła Pana I opowiadać będą to, co widziałem.

Na słowa Pana powstały dzieła Jego.

(Syr 42,15)

redakcja

E. Jackowska M. Jakszta o. W. Janecki M. Konkol (red. naczelna) B. Kunkel M. Krzywulicz J. Labuda B. Labuda - Leśniak J. Lechończak A. Olszewska D. Reszke K. Rutkowska D. Świerk

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59/ 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0