Ichtys 18

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

To Naczelny ReŜyser sprawił, Ŝe swój pierwszy po 12 latach koncert zagrałem w Waszym kościele, Jego domu. Dziękuję!

Sławomir Łosowski z synem Tomaszem

PAŹDZIERNIK 2004 (nr 18)

„PrzeŜyć samotność chociaŜ jest się razem nie dziw się Ŝe bliski staje się daleki milczą za gęsto rosnące topole dwie obok siebie niespokojne rzeki jest Pan do którego się bardziej naleŜy stąd to milczenie gdy się jest we dwoje” Ks. Jan Twardowski

2

SPACERUJĄC Z BOSMANEM Spacer z psem ma wiele walorów – jednym z nich jest czas na refleksje, rozmyślanie... Podczas jednego ze spacerów myśli moje skierowałem w stronę SAMOTNOŚCI. Słyszy się często, Ŝe jednym z największych problemów współczesnego człowieka jest samotność. Samotności bardzo mocno doświadczają ludzie starsi, schorowani, przykuci do łóŜka. Ale nie tylko. JakŜe wiele jest teŜ samotnej młodzieŜy, a co więcej samotność często zadomawia się naszych wspólnotach i to nierzadko n a w e t w m a ł Ŝ e ń s t w i e . Ta k a samotność we wspólnocie naleŜy chyba do najboleśniejszej samotności.

RozwaŜając obecność „samotności” we wspólnocie przywołuję biblijny obraz, kiedy sam Jezus doświadczył samotności, gdy zaprosił wybranych apostołów (Jana, Jakuba i Piotra) do Ogrójca i prosił, by trwali razem z nim na modlitwie, oni jednak posnęli.

W słowach „…tak jednej godziny nie mo g l iś c ie c z u w a ć z e m n ą ? ” /Mt. 26,40/ wyczuwam nasze ludzkie Ŝalenie się, Ŝe opuszczają nas nawet najbliŜsi.

SAMOTNOŚĆ jest obecna w naszym Ŝyciu, jest cięŜarem, a jakŜe często nawet wielkim dramatem.

Pozostaje jednak pytanie: czy nasze

ro zwaŜ an ie trze ba za ko ńcz yć stwierdzeniem „samotność jest i nie da się nic zrobić?”

Wydaje mi się, Ŝe to wielkie uproszczenie sprawy, bowiem kaŜdego dnia w środowisku, w którym Ŝyjemy, dawane są nam propozycje, by zagospodarować sobie przestrzeń samotności. Wśród tych propozycji są nasze przyparafialne wspólnoty. MoŜe zabrzmi to w stylu współczesnych reklam: „Jeśli jesteś samotnym - odwiedź jedną ze wspólnot Parafii Wniebowzięcia N.M.P. w Łebie” – ale autentycznie wspólnota jest swego rodzaju lekarstwem na samotność.

Zachęcam. Na ostatniej stronie są wypisane poszczególne wspólnoty. Łatwo się zorientować, Ŝe kaŜdy moŜe w nich się odnaleźć. Są wspólnoty modlitwy, charytatywne, dla młodzieŜy, starszych, dla osób ze zdolnościami pisarskimi itd., itp.

Dotykając problemu samotności zachęcam, by nie trwać tylko w stwierdzeniu „samotność jest bólem”; zachęcam, by rozejrzeć się wokół, by czas swój poświęcić innym, a zapewniam, Ŝe samotność zamieni się w radosne Ŝycie we wspólnocie.

Wszystkim miłym Gościom i bardzo kochanym Parafianom Ŝyczę dobrych wspólnot i jak najmniej poczucia samotności. o. Waldemar OMI Proboszcz 3

KAPŁAN !

CZY GO ROZUMIEMY? W kaŜdej Mszy świętej kapłan przygotowując dary podnosi ku niebu chleb i mówi, Ŝe błogosławiony jest Pan, który dał nam chleb – owoc ziemi i pracy rąk ludzkich -, a podnosząc kielich mówi, ze Pan jest błogosławiony, bo dał nam wino – owoc winnego krzewu i pracy rąk ludzkich.

Ale aby móc przemienić chleb w Ciało Pana Jezusa a wino w Jego Przenajświętszą Krew – kapłan musi być najpierw „namaszczony” - /upraszczając/ wyświęcony.

Przed laty, gdzieś tam na progu swej młodości kaŜdy z obecnych kapłanów usłyszał to Chrystusowe „Pójdź za Mną” – i poszedł za Mistrzem na dobre i złe. Poszedł, pozostawiając ukochanych rodziców, rodzeństwo, przyjaciół, kolegów, moŜe nawet swoją sympatię czy nawet miłość. Poszedł równieŜ i dlatego, abyśmy przez ich posługę kapłańską mogli spotkać na drodze swojego Ŝycia Boga.

W Starym Testamencie aŜ do czasu MojŜesza nie było odrębnego urzędu kapłana. Pismo Święte wyraźnie mówi o składaniu ofiary przez Abla, Kaina, Noego i innych. Dopiero MojŜesz, który powołany został przez Boga na przywódcę narodu był pośrednikiem między Bogiem a ludem w przekazywaniu ludowi woli BoŜej. To MojŜesz – na rozkaz Boga – powołał Aarona i jego synów „aby słuŜyli Bogu jako kapłani”. Lecz jeszcze przy zawieraniu przymierza synajskiego sam MojŜesz składał Bogu ofiarę przymierza, gdyŜ „wziął oliwę namaszczenia, namaścił przybytek wraz ze wszystkim, co w nim było i poświęcił te rzeczy”.

W Starym Testamencie olej ma zastosowanie głównie tam, gdzie chodzi o „symbolikę posłania”.

W Księdze Proroka Izajasza został sformułowany taki tekst o MojŜeszu: „Duch Pański nade mną, przeto mnie Pan namaścił i posłał mnie” . To właśnie stąd, z tych słów płynie radość urzędu kapłana, który łączy się z posłaniem, bo jest to urząd, w którym człowiek zastępuje samego Boga. Namaszczenie zawsze było znakiem misji, czyli posłania do ludu. Jest to misja, jaką pojedyńczy ludzie utrzymują od Boga, aby mogli pełnić w Jego imieniu waŜne zadania wobec innych ludzi. Pełnienie tej misji jest źródłem radości, kiedy człowiek - kapłan uświadamia sobie w czyim imieniu spełnia to zadanie – Ŝe jest to w Imieniu samego Boga, to On namaszcza i On posyła.

O radości posłania moŜna mówić wiele.

Weźmy np. małe dziecko – kiedy otrzymuje jakieś zadanie w imieniu swoich rodziców, które po raz pierwszy podejmuje taką misję, ogromnie przeŜywa swoją odpowiedzialność. Nagle zostaje posłane, idzie w imieniu mamy lub taty, idzie z jago słowem. To musi być dobrze wykonane! A jakie jest dumne, Ŝe moŜe to wykonać!

Ciekawy jestem, co czuje kapłan w chwili, gdy usłyszy słowa : „Posyłam cię..."

4

/ zapytam o to naszych „nowych” kapłanów /.

W swych przypowieściach Jezus powiedział: „JeŜeli nie staniecie się tak jak dzieci...”. Co miał na myśli?... Wg mnie, były to jak by Ŝyczenia skierowane do tych, których posyłał by umieli pełnić swoją misję, to swoje posłanie tak radośnie jak pełnią je dzieci - z tą świeŜością, z tą odpowiedzialnością, z takim przekonaniem - Ŝe mają szansę uosabiać się z Tym, który ich posłał.

Pytanie: czy kapłańska misja jest radosna??

Mówi się o powadze, odpowiedzialności, o wypełnionym pracą dniu kapłana. A gdzie radość?

Pan Jezus rozradował się w Duchu i mówił: „Wysławiam Cię Ojcze nieba i ziemi, bo oto w Imieniu Twoim spełniam to, co dla innych było zakryte” .

Radość z tego, Ŝe niesie się dobrą nowinę, a dobra nowina jest radosną nowiną. „Radosnego dawcę miłuje Bóg”. Bez darów Ducha Świętego ta radość jest niemoŜliwa. Bez łaski BoŜej człowiek nic dobrego nie jest w stanie uczynić.

Ile radości musi być w ludziach , którzy przez Ŝycie kapłańskie czy zakonne niosą dzisiejszemu światu posłanie dobrej nowiny. Wiemy i czujemy to, Ŝe potrzebujemy prawdy o Ŝyciu duchowym, prawdy o Bogu – który stał się jednym z nas.

Powiedzenie Bogu; „Oto jestem, poślij mnie..” jako odpowiedz na: „Pójdź za Mną” jest bardzo trudna i bardzo odpowiedzialna.. Powinniśmy dziękować NajwyŜszemu Bogu za to, Ŝe nieustannie rozbudza w młodych sercach chłopców i dziewcząt to pragnienie słuŜby. Tak wiele jest krajów błagających o kapłanów.

Jak bardzo brakuje ich tak na zachodzie jak i na wschodzie Europy. W krajach byłego ZSRR, gdy ludzie spotkają kapłana – całują go porękach i płaczą...

Dziś jeszcze w Polsce mamy wielu kapłanów. Kto wie, co będzie za kilka lat?

Dlatego nie krytykujmy tych, którzy poświęcili swoje Ŝycie jakŜe pięknej słuŜbie Bogu. Pięknej ale zarazem jakŜe trudnej, niebezpiecznej i wymagającej.

Podejmijmy jeszcze dziś modlitwy za naszych kapłanów i siostry zakonne, o nowe powołania.

Módlmy się: - o ich świętość, - o wierność powołaniu, - gorliwość w spełnianiu obowiązków, - by mieli czas dla nas , - by chcieli i wiedzieli jak nam pomóc.

BoŜe nasz Zbawicielu, poślij do nas i do całego ludu Swojego prawdziwie świętych kapłanów i siostry zakonne, którzy by serca swoje mieli podobne do Twojego, a płonąc miłością świętą niczego w swym powołaniu nie szukali jak tylko większej chwały Twojej i zbawienia ludzi. Czuwaj nad nimi w kaŜdym miejscu i strzeŜ ich od wszelkich niebezpieczeństw, które by zagraŜały ich cnocie i osłabiały w nich miłość powołania kapłańskiego i zakonnego oraz jego

boskiego posłannictwa. śyj w nich jako w Swoich zastępcach i upodobnij ich do Siebie tak doskonale, abyśmy w nich widzieli Ciebie i Twoją miłość przez ich serca odczuwali, a z ich ust słyszeli słowa Twojej nauki, przestrogi i pociechy, a z ich rąk mieli Twoje Błogosławieństwo.

Jezu, daj nam świętych kapłanów i święte siostry zakonne!

Na pytanie: co czuje kapłan w chwili, gdy usłyszy słowa: „Posyłam cię…" odpowiedzieli: 1 - Ojciec Jan Gierłowski OMI: Gdy miałem 28 lat w Krakowie otrzymałem święcenia kapłańskie. Trzy lata wcześniej ktoś zapytał mnie: czy jestem gotów zostać kapłanem? - odpowiedziałem, Ŝe: nie czuję się przygotowanym. Musiało upłynąć 3 długie lata, Ŝebym umiał pewne sprawy głębiej przemyśleć i podjąć to zadanie, czując się bardziej wolnym. W tym czasie, gdy zostałem kapłanem nie miałem jeszcze konkretnej wizji czego Bóg Ŝąda ode mnie po za ogólnym stwierdzeniem by słuŜyć Bogu i ludziom.

Moją radością w pierwszym roku kapłaństwa była praca katechetyczna. Radość przynosiło mnie nie tylko to, Ŝe mogłem formować przyszłych dojrzałych

chrześcijan ale i to, Ŝe czuliśmy razem - ja i oni – pragnienie słuŜenia opuszczonym, tzn. tym, którzy nie wiedzą nic o Chrystusie.

Tak formowało się moje powołanie misyjne.

Pracując kilka lat w kraju misyjnym w Kamerunie odkrywałem; jak bardzo potrzeba tym ludziom prawdy ewangelicznej i jak szlachetnym sercem przyjmują dobrą nowinę o Jezusie.

W moim odczuciu dzisiaj Europa staje się kontynentem misyjnym bardziej niŜ Afryka. Coraz częściej czarni kapłani pełnią posługę duszpasterską na naszym kontynencie. Młode pokolenie Polaków będzie potrzebowało kapłanów na wzór apostołów. Modlę się codziennie, by chrześcijańskie rodziny odpowiedziały na wezwanie Chrystusa i przygotowały takich kapłanów na tą piękną słuŜbę Kościołowi.

JL – proszę Ojca o szersze rozwinięcie wcześniej wypowiedzianych słów: „...czując się bardziej wolnym”?

Ojciec JG. W moim pojęciu „czując się bardziej wolnym” tzn.: • być do dyspozycji Kościoła, który posyła mnie

przez swoich przełoŜonych, • być bardziej odpowiedzialnym gdy chodzi o spełnianie powierzonych mi obowiązków – jak równieŜ • bardziej wsłuchiwać się w głos tych, którym mam słuŜyć.

JL – a jak się Ojcu podoba Łeba?

Ojciec JG. Piękny zakątek naszej Ojczyzny a i historia Łeby jest bardo pouczająca; najpierw dzieje Łeby katolickiej, potem protestanckiej i znów katolickiej.

JL - Dziękuję za rozmowę.

2 – Ojciec Jan Wnuk OMI: Pochodzę z parafii Ciepielów k / Radomia. Wychowałem się w rodzinie katolickiej. Siostra i dwaj bracia załoŜyli rodziny a ja poczułem, Ŝe mym zadaniem – a raczej powołaniem – jest chęć bycia kapłanem. Mając 26 lat zostałem kapłanem – Oblatem Maryi Niepokalanej.

Co czułem z chwilą wyświęcenia?... Nic n ad zwyczajn ego , gd yŜ d o roli kap łan a przygotowywałem się przez wiele lat. Od początku kapłaństwa byłem gotowy do podjęcia zadań które w danej chwili stawiane były przede mną. Od początku miałem – i mam nadal –duŜą chęć słuŜenia ludziom.

IJ – Jak pamiętam, do Łeby „na wakacje” Ojciec przyjeŜdŜał parę razy. Co moŜe Ojciec powiedzieć o Łebie?

Ojciec JW. – Tak, byłem wcześniej kilka razy w Łebie na wakacjach. Łeba to piękny zakątek naszego kraju. Gdy dowiedziałem się od swych przełoŜonych, Ŝe zostaję przeniesiony do Łeby byłem z tego faktu bardzo zadowolony.

Teraz, po poznaniu Łeby w czasie sezonu mam wraŜenie, Ŝe pracuję jak by w dwóch parafiach: jednej Ŝywej i rozgadanej w sezonie i tej drugiej, chyba bardziej spokojnej i sennej po sezonie. Jak się spełnię w tych nowych dla mnie warunkach – pokaŜe czas. Na dzień dzisiejszy martwi mnie to, Ŝe tak mało dzieci i młodzieŜy uczęszcza w niedzielę na msze święte.

JL – dziękuję za rozmowę.

Opracował: Janusz Lechończak

5

GDY SERCE WISI NA WŁOSKU...

Poczuwając się do odpowiedzialności za naszą parafię, razem z tatą co jakiś czas pokonujemy wspólnie kilka schodków, by w ciemności odwiedzić trzy serca kościelnej wieŜy. Wśród misternie utkanych pajęczyn, drewnianych belek i ogólnie panującego tam mroku, delikatnie rozświetlonego poprzez nikłe światło dnia, wiszą w całej swej okazałości trzy dzwony. Jeden większy od drugiego, a co waŜniejsze, jeden od drugiego zaleŜny. Spokojnie wkomponowane w mechanizm, który je napędza, wyglądają jak trzej przyjaciele.

Potrafią funkcjonować osobno, ale o ileŜ owocniejsza jest ich praca wykonywana wspólnie.

Pewnie nie byłoby nic dziwnego w naszej wyprawie "bliŜej nieba", gdyby nie fakt, Ŝe oprócz rutynowej kontroli byliśmy zmuszeni znieść serce jednego ze dzwonów. Ku naszemu zdziwieniu dwa wiszące niŜej nie wymagały naprawy, podczas gdy w ostatnim uszkodzenie było bardzo powaŜne.

Serce najmniejszego dzwonu wisiało na ostatnim włosku.....

A my jak dzwon.....często nasze serce przeŜywa chwile trudne do zrozumienia.

Kolejne wydarzenia obfitują w kolejną rysę na naszym sercu. Stajemy wobec sytuacji dla nas niezrozumiałych, w których trzeba podjąć właściwą decyzję.

Lecz co zrobić, gdy brakuje nam sił, by iść dalej, gdy droga wydaje się jeszcze bardziej kręta? Gdy brak wiary na lepsze jutro, gdy serce powoli obumiera...?

Wielu szuka pocieszenia w uŜywkach, ratunku w drugim człowieku, choć często odnajduje kolejny zawód. Wielu pozwala, by ich serce upadło i zostało 6

przygniecione kolejnym grzechem.

Warto pamiętać, Ŝe właśnie w takich chwilach mówi do nas Pan. Ale czy my umiemy Go słuchać? Czy pamiętamy o tym, Ŝe droga naszego powołania leŜy w Jego rękach. To On jest jedynym Przyjacielem, który nigdy nie zawiedzie, który mimo naszych odejść wciąŜ trwa z wyciągniętą ku nam dłonią.

Nie zapominaj, Ŝe to On pokonuje kaŜdego dnia kilka schodków naszego Ŝycia, by w jego mroku spowitego pajęczynami i zarzuconego belkami grzechu podtrzymać nasze serce, by nie upadło...

Anna Kleniewska

Ulubiona modlitwa Tak szybko przemijają pory roku. Jeszcze nie tak dawno było lato, a juŜ zawitała jesień. Zrobiło się chłodniej, więcej czasu spędzamy w domu. A październik to miesiąc, w który spotykamy się z Maryją, odmawiając róŜaniec.

Bardzo lubię róŜańcowe spotkania w naszym kościółku, a róŜaniec jest ulubionym łańcuszkiem paciorków, który zawsze noszę przy sobie i w modlitwie przesuwam pomiędzy palcami. Modlitwa róŜańcowa jest modlitwą słowno – myślną, polegającą na równoczesnym odmawianiu i rozwaŜaniu tekstów. Całe piękno tej modlitwy to takie ciche i spokojne rozwaŜanie tajemnic Ŝycia Jezusa Chrystusa. Spoglądając na Maryję, coraz lepiej poznajemy, jak bardzo pozostaje związana ze swoim Synem. Dlatego pozdrawiamy Ją jako Błogosławioną pomiędzy niewiastami.

Często znajduję pociechę i dodatkowe siły odmawiając dziesiątkę róŜańca. RóŜaniec uczy mnie, jak Ŝyć, jak postępować, aby najwaŜniejsza była miłość. Maryja, Matka moja prowadzi mnie drogami wiary do Jezusa - źródła Miłości, abym zawsze tylko Jemu ufała i wierzyła.

Krystyna Rutkowska MOCNY GŁOS 19 października br. w naszym kościele po wieczornej mszy, przez godzinkę z „hakiem”, grał i śpiewał zespół parafialny „Stella Maris”. Nie znam się właściwie wcale na grze na gitarze, dlatego nie mogę nic mądrego powiedzieć, powiem tylko tyle, Ŝe gitary w rękach Panów Andrzeja i Irka brzmią bardzo dobrze, ładnie i z ogromną przyjemnością się ich słucha.

Znam się za to na śpiewaniu i doskonale wiem kiedy ktoś pięknie śpiewa. Eliza śpiewa pięknie, powiedziałabym dorodnie! Ma mocny i silny zdrowy młody doskonały głos.

Dziękując w imieniu wszystkich słuchających za piękny koncert, Ŝyczę Zespołowi spełnienia wszystkiego co sobie planują, zamierzają i o czym marzą.

Dorota Reszke Zrządzenia, przypadki?

W piątek 17. września pod opieką Ojca Proboszcza grupa pielgrzymów wyruszyła w drogę, zwiedzać sanktuaria Maryjne i nie tylko.

Klasztor księŜy werbistów w PienięŜnie..., oprowadza nas sędziwy ksiądz Bonifacy.Święta Lipka - cudowny obraz, piękne organy, ruchome figurki grających, kłaniających się aniołów, dzwonki, dzwoneczki, gwiazdy, przepiękny koncert organowy z Ave Maryja. Gietrzwałd... Pola Grunwaldu...

I etap końcowy - Iława. Modlimy się przy grobie Ojca Józefa Przybyckiego, kiedyśproboszcza naszej

parafii. Razem z siostrą bardzo chcemy znaleźć grób bliskich nam osób, zapalić im znicz i się pomodlić. DuŜy cmentarz, bezlik grobów i jak tu odnaleźć właśnie ten, o który nam chodzi?

Nie wiemy, gdzie są pochowani, którą iść ścieŜką, gdzie szukać? Ale pragnienie, Ŝeby postawić znicz właśnie na tym grobie było tak silne, Ŝe KTOŚ Z GÓRY dosłownie za rękę zaprowadził nas bezpośrednio przed grób, którego szukałyśmy!

Ucieszyłyśmy się bardzo, ale dotąd nie moŜemy pojąć, jak to się nam udało?!

Czas wolny. Chcemy zobaczyć się z rodziną, ale Ŝadna z nas nie wie, gdzie mieszkają. Znamy tylko nazwę ulicy. Podchodzimy do pierwszej z brzegu taryfy i prosimy o zawiezienie na ową ulicę.

Kierowca mówi, Ŝe to jego dzielnica! „Chyba Bóg nam pana zesłał" - mówię i pytam, czy zna tą rodzinę. Zna! I to dobrze! Zawozi nas pod sam dom i dokładnie informuje, gdzie kogo szukać. Po małym problemie - spotykamy się z rodzinką! Pijąc kawę przy wspólnym stole opowiadamy im o znalezionym grobie, kierowcy, o wszystkich przypadkach - dziwią się bardzo!

Na pielgrzymce znalazłam się przez przypadek, ale cieszę się, Ŝe pojechałam, tym bardziej, Ŝe spotkało mnie i siostrę COS, czego nie moŜna nazwać zbiegiem okoliczności, zrządzeniem losu.

Jak mówi przysłowie „Pan Bóg i natura nic nie robią na próŜno". My mamy przykład na sobie, Ŝe cuda się zdarzają, bo przypadkiem nazwać naszego przeŜycia nie moŜna.

Jadwiga Labuda Rada parafialna w Łebie Cenne dopowiedzenie do artykułu Janusza Lechończaka o radzie parafialnej z wrześniowego Ichtys otrzymaliśmy od Pana Edwarda Kubiaka: Rada parafialna istniała u nas juŜ wcześniej, bo od 1946r., powołana przez ks. proboszcza Mieczysława Cieślika. Istniała na 100% jeszcze w 1949r., przewodniczącym wówczas był ks. proboszcz Sylwester Górzyński. Określenie, Ŝe powołano po raz pierwszy w naszej parafii Radę Parafialną nie jest więc prawdziwe. Chyba tylko to, Ŝe zmieniono nazwę na Parafialną Radę Duszpasterską i Parafialną Radę Ekonomiczną.

Dawniej była tylko jedna, spełniająca wszystkie role obu dzisiejszych.

W okresie poprzedzającym rok 1949 w Radzie Parafialnej byli m.in. następujący członkowie: Antoni Miłosz, Łojek i Jan Kubiak, ale trudno mi ustalić dokładnie. Być moŜe istnieje gdzieś teczka z protokołami. W 1949r. radnymi parafialnymi byli m.in.: Bronisław Puchacz, Zaleski (Zalech?)

Czesław, Olszewski z Łebieńca, sekretarzował Ludwik Dańda. Rada zbierała się co kwartał.

Edward Kubiak

7

BĘDĘ ŚPIEWAŁ TOBIE MOCY MOJA 12 września zespół nasz grał na wszystkich mszach św., tydzień później daliśmy koncert. Było jeszcze duŜo turystów wypoczywających w Łebie i zarówno po mszach św. jak i po koncercie padło z ich strony wiele opinii na temat naszego grania. Zresztą nie tylko turyści wypowiadali swoje zdanie, ale równieŜ „miejscowi”. Słuchając tych wypowiedzi nasunęły mi się pewne wnioski, niektóre sygnały zachęciły do refleksji nad tym co i jak robimy, jako zespół oczywiście. Kilkoma z nich chciałabym się z Drogimi Czytelnikami naszego miesięcznika podzielić. Jednak zanim to uczynię dorzucę kilka wspomnień jak to właściwie się zaczęło...

A było to tak ....

Kiedy w naszym kościele organistką była siostra Ancilla o anielskim głosie, powstała „sekcja” śpiewająca – schola.

Składała się z ok. 10 dziewcząt śpiewających na mszach św. przy mikrofonie umieszczonym przy organach kościelnych. To był początek istnienia „zorganizowanych” bardziej lub mniej grup śpiewającej młodzieŜy w naszej parafii. MoŜna by rzec, Ŝe juŜ wtedy wyłoniły się „liderzy”, a właściwie „liderki”, które potem stały się trzonem kolejnych „sekcji śpiewających”.

Następny okres istnienia takich grup to czas, gdy sprawy wziął w swoje ręce o. Jarek Wachowski, który poprowadził zespół wokalno – instrumentalny. Ciągle jeszcze „sekcja” ta była określana mianem scholi. Natomiast równolegle pracował zespół wokalno-instrumentalny pod kierownictwem p.

Małgorzaty Gieryk (ówcześnie Pawelczyk), a którego członkami były starsze juŜ koleŜanki i o ile dobrze pamiętam równieŜ o. Jarek, a na gitarze basowej „pogrywał” p. M. Glegoła. I ten właśnie zespół przyjął nazwę „Stella Maris” – „Gwiazda Morza”. Jednak czas był silniejszy i „stary” zespół „Stella Maris” nie wytrzymał jego próby. Drogi się rozeszły, podczas gdy na placówce pojawił się dobry organizator ksiądz Józef Walkosz. Za Jego obecności to młodzieŜ wzięła sprawy w swoje ręce i młodzieŜ sama dobierała repertuar, sama teŜ wzięła do ręki instrumenty. Tak zaczeła się samodzielna praca pod pilnym okiem o. Walkosza, potem jednak oficjalnym opiekunem zespołu był o. Marek Rojek, który umiejętnie gasił wszelkiego rodzaju konflikty. Wówczas pierwotny skład zespołu przedstawiał się następująco: Aleksandra Dettlaff, Karolina Kunkel, Aleksandra Cielątkowska, Barbara Siebert, Iwona Witke, Eliza Jackowska, swego czasu grał z nami Tomek Wodowski wraz z siostra Małgosią. Następnie po kilku latach, po „burzach”, po których następowały znaczne przetasowania składu zespołu dołączyli do nas Marek Rogala, Anna Witke i Katarzyna Gronowska. Wówczas zmienił się styl gry zespołu na bardziej powaŜny, jednym słowem mówiąc poziom wzrastał.

Obecny skład zespołu, czyli: Eliza Jackowska, Ireneusz Sztandarski, Andrzej Szomburg pracuje juŜ bez mała prawie pięć lat (niedługo jubileusz!!!), gramy nie tylko w kościele, równieŜ gramy na weselach, ślubach i innych imprezach kulturalnych. Pod okiem dobrego przyjaciela zespołu O. Proboszcza Michalika mogliśmy pracować i ciągle się rozwijać. Dziś współpracujemy z obecnym Proboszczem, O. Waldemarem. Wierzymy głęboko, Ŝe współpraca równieŜ i z Nim będzie się układać. JuŜ wiele razem planujemy i uwaŜamy, Ŝe razem uda nam się sfinalizować nagranie płyty. Jemu równieŜ chcemy podziękować za udzielanie nam technicznej pomocy w ciągłej pracy.

Tak wygląda historia. Wspominam wszystko to, co było z uśmiechem na twarzy i pewną taką nostalgią, bo wiem, Ŝe mimo iŜ wszystkie etapy działalności tych „sekcji” róŜniły się znacznie od siebie czy to stylem, zakresem i wieloma innymi czynnikami, jednak wszystko to było niesamowite. Dawało

8

nam radość Ŝycia, łączyło ludzi i spełnialiśmy krok po kroku swoje maleńkie marzenia. To było coś wielkiego. Szkoda, Ŝe dziś nie ma tego ducha w młodych ludziach, choć jeszcze wszystko przed nami. KIERUJE ZATEM APEL DO LUDZI MŁODSZYCH NIś JA, W MOIM WIEKU I STARSZYCH: Ci, którzy mają jakieś „zapędy” niech nabierają wiatru w Ŝagle, bo szkoda Waszych lat, dzielcie się tym, co otrzymaliście i nie chodzi tu wcale o jakieś pospolite ruszenie młodych, ale o takie systematyczne dawanie siebie innym. Jezus mówi do Was, tak samo jak mówił wtedy do nas: „WYPŁYŃ NA GŁĘBIE”.

Cieszymy się, Ŝe są młodzi chłopcy, którzy próbują tak jak my grać, śpiewać, szkoda, Ŝe tylko oni. My, jako zespół Stella Maris nie mamy monopolu na grę w naszej parafii!

Dziś śpiewem i naszą grą chcemy ubogacać nie tylko msze św. ale takŜe staramy się chociaŜ sporadycznie dzielić się z innymi przeŜyciami związanymi z wykonywaniem piosenki religijnej. Nie czujemy się jak gwiazdy, bo nimi nie jesteśmy i nigdy nie będziemy, myślę, Ŝe swobodnie mogę pisać równieŜ w imieniu moich kolegów. Zawsze staramy się, przez to, co robimy przekazać coś wartościowego słuchaczowi. Niekiedy są to chwile refleksji, zadumy, chwile smutku, wzruszenia, a niekiedy prostej płynącej z serca radości. Cieszymy się, Ŝe są osoby, które chcą nas słuchać, Ŝe to, co tworzymy i wykonujemy ma jakiś posłuch, ale gramy przede wszystkim na chwałę BoŜą, dziękując za to, co otrzymaliśmy od Wszechmocnego: talenty, moŜliwości, za tych, których spotykamy na swej drodze. Liczymy się równieŜ z tym, Ŝe nie wszystkim odpowiada to, co robimy. I tak np. podczas niedzieli, kiedy to graliśmy, po jednej z mszy św. podeszła do mnie Pani, która stwierdziła, Ŝe według niej nie ma na mszy św. miejsca dla nas, czyli zespołu „Stella Maris” owszem podobała Jej się muzyka sama w sobie, chciałaby nas słuchać ale nie w takich okolicznościach. Jednym słowem, bardzo rozpraszała Ją nasza muzyka. Zastanowiło mnie to, bo był jeszcze inny głos ze strony Pani z Łeby, która stwierdziła, Ŝe za głośno gramy. Większość głosów była jednak za tym, Ŝe fajne jest to, co robimy. Wiele osób pytało teŜ o płyty, których niestety nie ma. CóŜ, szukamy sponsora!!! Nie moŜna wszystkim dogodzić, jednak na ile moŜe być w takich sprawach liberalizmu i tolerancji? Większość starszych ludzi opowiada się za konserwatyzmem w tej kwestii, woli śpiew tradycyjny, ja to szanuję. Jednak zadawalającym jest fakt, Ŝe niejednokrotnie uczestniczyliśmy we mszach św. z udziałem biskupa Szlagi.

Nie negował tego, co robimy, wręcz przeciwnie. Świat biegnie w zastraszającym tempie, młodzieŜy w kościele coraz mniej, ciągle gdzieś obok, jeśli juŜ są na mszy to jak najdalej, na schodach, na dworze, przy płocie. Kogo oszukują? Chcemy dla nich grać, dla ludzi młodych. Niech wszyscy słuchacze naszych piosenek religijnych teŜ wiedzą, Ŝe ogromną radość sprawia nam to, Ŝe śpiewacie razem z nami. O to nam teŜ chodzi, by wszyscy śpiewali z nami. Były teŜ głosy niektórych osób, które naleŜą do parafii św. Jakuba. Osoby te stwierdziły, Ŝe chodzą dla nas do naszego kościoła. Nic gorszego. MoŜe nie tych słów chciał uŜyć autor, bo nie dla nas, ale dla Boga, my chcemy przybliŜyć myśl do Wszechstronnego, jesteśmy tylko Jego narzędziem. Nie jesteśmy celem, ani teŜ nasza muzyka.

Cieszymy się niemniej jednak, Ŝe dzięki zespołowi „Stella Maris” te osoby zaszczycają swoją obecnością nasz kościół.

Jako zespół pragniemy podziękować OFIARODAWCOM za złoŜone ofiary. Pragniemy dzielić się tym, co otrzymujemy od Boga. Sprawia nam to ogromną przyjemność, Ŝe przez nasze dzieło jesteśmy wspólnie bliŜej NIEGO! Bóg z nami.

Eliza Jackowska

KRASNOBRÓD WRZESIEŃ

Krasnobród to niewielkie miasteczko k.

Zamościa. To tam 23. września 1939 roku Ŝołnierze 25. Pułku Ułanów Wielkopolskich wsławili się zwycięską szarŜą w starciu z kawalerią niemiecką.

Po zakończeniu II wojny światowej miast pisać historię bohaterskiego czynu, odarto ją z naleŜnej chwały i czci. Wielu jego uczestników represjonowano, wielu wyjechało na obczyznę, wielu Ŝyło wśród nas, zachowując tylko dla siebie wiedzę o tamtych wydarzeniach.

2004R. imienia „25. Pułku Ułanów Wielkopolskich” zespołowi szkół w Krasnobrodzie. Od tamtej pory we wrześniu kaŜdego roku obchodzone są uroczystości patrona szkoły z udziałem ułanów z tego pułku.

23. września tego roku miałem zaszczyt uczestniczyć w uroczystych obchodach tego święta. W przeddzień na wieczornym spotkaniu usłyszałem wiele historii dotyczących 25. Pułku, nigdy do tej pory niepublikowanych, historii wolnej od peerelowskiej cenzury, historii opowiadanej przez ludzi, którzy brali w niej udział i którzy ją tworzyli.

Gł ó wn e u r o cz ys t o ś ci ro z p o cz ęt o przemarszem dzieci szkolnych, na czele których kroczyli ułani na koniach. Odprawiono uroczystą mszę świętą w Sanktuarium Maryjnym, zakończoną procesja na pobliski cmentarz i apelem poległych. Uderzające było to, Ŝe hołd poległym Ŝołnierzom oddawano nie chwilą ciszy, lecz przypomnieniem ich bohaterskich czynów – pamięć o nich milczała wiele lat.

Najbardziej wzruszający był jednak moment uroczystego ślubowania uczniów klas pierwszych: Ślubuję być dobrym Polakiem dbać o dobre imię swojej klasy i szkoły.

Będę uczyć się w szkole, jak i kochać Ojczyznę, jak dla niej pracować, kiedy urosnę!

Będę się starać być dobrym kolegą, swym zachowaniem i nauką sprawić radość rodzicom i nauczycielom.

Tak mi dopomóŜ Bóg.”

Jednak duch kawaleryjski nie upadł. JuŜ w latach sześćdziesiątych zaczęto staraniem Ŝołnierzy 25. Pułku organizować nieoficjalne spotkania, celem których było oddanie hołdu Ŝołnierzom tego pułku poległym na frontach II wojny światowej, jak i kolegom, którym nie dane było doczekać następnego spotkania.

Z biegiem lat spotkania te były coraz bardziej oficjalne i wreszcie w roku 1987 po wielu staraniach doprowadzono do nadania

Budującym jest fakt, Ŝe są szkoły, gdzie miłość do Ojczyzny i szacunek dla ludzi, którzy o nią walczyli wpaja się od najmłodszych lat, patriotyzm nie jest pustym słowem, lecz wartością, na której wzrastają nowe pokolenia.

Krasnobród moŜe być dumny z podtrzymywania tych wartości, moŜe być dumny z grona pedagogicznego, które te wartości pielęgnuje i w piękny sposób przekazuje uczniom swojej szkoły.

Piotr Pawlak 9

PO SĄSIEDZKU Jeśli nie mieszkasz na pustyni, w środku puszczy, albo na bliŜej niezlokalizowanym pustkowiu - chciał nie chciał musisz mieć kogoś, kto mieszka niedaleko - musisz mieć sąsiada. Taki przymus czy konieczność moŜe być całkiem miła, bardzo przyjacielska, a czasem zupełnie zwyczajna, taka na „uśmiech i dzień dobry”. Dobry sąsiad jest niezastąpiony, gdy zabraknie przysłowiowej soli, mąki lub gdy wyjeŜdŜamy - doglądnie mieszkania, podleje kwiatki.

Nie zawsze jednak sąsiad musi być dobry dla ciebie, czasem to ty musisz być dobry dla sąsiada, a moŜe przede wszystkim. Bo sąsiad to nie zawsze cichy, niewadzący nikomu człowiek. Sąsiad to czasem ktoś, kto ma psa, a pies jak to pies, czasem szczeka i wyje, to ktoś kto rzadko z jakiejś okazji ma głośniejszą imprezę i po kilku głębszych puszcza głośną muzykę albo sam z towarzystwem wyśpiewuje grubo po ciszy nocnej „Góralu czy ci nie Ŝal”. Samo Ŝycie. Ty nie wyobraŜasz sobie, byś w swoim wypucowanym mieszkanku miał psa czy kota, ale twój sąsiad tak. Dba o niego, karmi, wyprowadza na spacer, opiekuje się nim, bo to jego przyjaciel i go ma. Sąsiad to czasem ktoś, kto musi dorobić do bardzo skromnych dochodów i odnajmuje pokoik wczasowiczom, a wiadomo jacy potrafią być wczasowicze. CięŜki chleb. Sąsiad to czasem ktoś, kto ma dziecko i na wspólnym korytarzu stawia wózek (dzieci przewaŜnie wyrastają z wózków, więc to problem - jeśli to w ogóle moŜna nazwać problemem na zaledwie dwa, góra trzy lata), zdarza się teŜ, Ŝe dziecko sąsiada jest juŜ starsze i ma kolegów i na wspólnym, podkreślam wspólnym placu zabaw, bawi się , gra w piłkę, gania, cieszy się, pokrzykuje i jak zapewniają fachowcy z tego teŜ wyrasta. Więc nie trzeba się martwić, a zresztą przecieŜ kaŜdy miał kiedyś dzieci, to, Ŝe dziś są dorosłe, nie zmienia faktu Ŝe, kiedyś były to dzieci, które najpierw woziło się w wózkach, a te przecieŜ stawiało się na wspólnych korytarzach...

Nie ma przymusu i z sąsiadem nie trzeba się przyjaźnić, sąsiedztwo moŜe być zwyczajne bez uniesień, nie jesteśmy takŜe doskonali i mieszkając „po sąsiedzku” zrobimy niekiedy coś, co się drugiemu nie podoba, ale są to niestety uroki wspólnych mieszkań, klatek schodowych, piwnic, ale niesłychanie waŜne jest, aby nie zapominać o tak waŜnej tolerancji, nie robić sztucznych problemów, nie obserwować bez końca przez „judasza” w drzwiach, czy przez okno, kto skąd wraca i o której, kto do kogo idzie, itd. itp. Tym samym przypomnieć sobie o dyskrecji, która wydaje mi się jest cechą zupełnie na wymarciu.

Mieszkam w bloku i nie mogę odmówić sobie podziękowania za dobre i miłe sąsiedztwo drogiej Pani Irence spod 1, Pani Danusi spod 2, za to, Ŝe nigdy o mnie nie zapomina, dyskretnie podrzuca mi nasiona, sadzonki i dzięki niej mam śliczne kwiaty.

Nasze sąsiedztwo jest zwyczajne, bez uniesień, ale serdeczne i mam nadzieję Ŝe takie pozostanie, czego wszystkim „wspólnie i za płotem” mieszkającym Ŝyczę.

Dorota Reszke 10

18-EGO PAŹDZIERNIKA DZIEŃ SŁUśBY ZDROWIA !

W ewangelii św. Mateusz czytamy: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Tymi braćmi jesteśmy my wszyscy, czyli inaczej – przywołując pojęcia z Biblii – bliźnimi. Opiekę nad bliźnimi Pan Bóg powierzył w szczególny sposób dwóm profesjom, dwóm zawodom. A dlaczego? – Bo kaŜdy z nas składa się jakby z dwóch części: materialnej i duchowej. Jedną z nich – tą materialną – Pan Bóg powierzył pod opiekę lekarzom, zwanych często „doktorami” – a tą duchową powierzył kapłanom, czyli „duchownym”. Bez jednych jak i drugich nie bylibyśmy w stanie poradzić sobie z róŜnymi dolegliwościami czy to ciała czy duszy.

Jan Paweł II – papieŜ – powiedział, Ŝe słowami ze wspomnianej ewangelii Chrystus zwraca się do wszystkich pracujących w tych pięknych zawodach a poprzez nich do całej słuŜby zdrowia i ludzi konsekrowanych. Powiedział: „ śywię wielkie uznanie i szacunek dla Waszej pracy. Wymaga ona poświęcenia i oddania człowiekowi, a przez to ma tak głęboko ewangeliczny wymiar. W perspektywie wiary Wasza posługa jawi się jako słuŜba samemu Chrystusowi, tajemniczo obecnemu w doświadczonym cierpieniem człowieku. Dlatego Wasz zawód jest godny największego szacunku. Jest to misja o nadzwyczajnej wartości, którą najlepiej określa słowo powołanie.

Dziękuję Wam za tę wielkoduszną i spełnianą z poświęceniem pracę. Za to, Ŝe cięŜar cierpienia i bólu swych bliźnich bierzecie niejako na swoje barki, chcąc im ulŜyć (...). Moje <Bóg zapłać> wyraŜam w szczególny sposób tym wszystkim, którzy stoją odwaŜnie po stronie prawa BoŜego, kierującego ludzkim Ŝyciem. Wasz zawód kaŜe Wam strzec ludzkiego Ŝycia i słuŜyć mu od poczęcia do naturalnej śmierci. Wobec istnienia w dzisiejszym świecie róŜnych „pseudo-kultur” Wasz zawód znajduje największą inspirację w i najmocniejsze oparcie właśnie we wrodzonym i niezbywalnym wymiarze etycznym zawodu lekarskiego – o czym świadczy juŜ staroŜytna, wciąŜ aktualna -przysięga Hipokratesa. , wg której kaŜdy lekarz jest zobowiązany okazywać najwyŜszy szacunek Ŝyciu ludzkiemu i jego świętości Cieszę się, Ŝe środowisko lekarzy w Polsce w znakomitej większości bierze na siebie tę odpowiedzialność, nie tylko lecząc – podtrzymując Ŝycie, ale równieŜ zdecydowanie nie podejmuje działań, które prowadziłyby do jego zniszczenia. Dziękuję z całego serca polskim lekarzom, pielęgniarkom i całej słuŜbie zdrowia, którzy BoŜe prawo <Nie zabijaj!> stawiają ponad to, co dopuszcza prawo ludzkie. (...). Proszę Was: z wytrwałością i entuzjazmem kontynuujcie swój chwalebny obowiązek słuŜby Ŝyciu we wszystkich jego wymiarach, (...). Moja modlitwa będzie Was wspierać w tej słuŜbie”.

Do tych pięknych Ŝyczeń przyłączamy się wszyscy.

Przyłącza się Redakcja „Ichtys”

ŚWIAT BYŁBY TAKI UBOGI, GDYBYŚMY SIĘ NIE SPOTKALI...

Ale, właśnie my spotkaliśmy się na kolejnej pielgrzymce, która odbywała się aŜ przez całe dwa długie wrześniowe dni /l 7 i 18 września/, a wydawało się nam, Ŝe trwała cały tydzień. A to dlatego, iŜ w tak krótkim czasie odwiedziliśmy: PienięŜno, Stoczek Warmiński, Świętą Lipkę, Gietrzwałd, Pola Grunwaldu, Iławę. Jak na dwa dni to bardzo duŜo, a ileŜ wraŜeń duchowych róŜańców wzrokowych, ileŜ róŜańców i innych modlitw zanoszonych przez nas - pielgrzymów do naszej Najlepszej Matki Maryi: „Maryja, Ave Maryja, u Boga nam wy błagaj zdroje łask by świat lepszy był, by w miłości Ŝył, o Maryjo miej w opiece dzieci Twe...”

Pogoda była tak piękna, Ŝe lepszej nie moŜna było sobie wymarzyć. Opiekunem naszej grupy był O. Proboszcz Waldemar Janecki. Wspaniałą organizatorką i przewodniczką Krysia Kleniewska a autobus prowadził śpiewająco Pan Kazimierz Kunkel.

Części modlitewnej przewodniczył o.

Waldemar, Helenka Buchwald od róŜańców i Krysia Kleniewska.

N a tomia st c z ę śc i r ozryw k o we j przewodził, jak zawsze z dobrym skutkiem niezrównany Pan Pawelczyk.

Pierwsz ym prz ystan kie m p o wyjeździe z Łeby była Nowa Holandia zajazd w okolicach Elbląga, gdzie wstąpiliśmy na kawę i śniadanko.

Wkrótce teŜ dojechaliśmy do pierwszego celu naszego wyjazdu - PienięŜna.

Znajduje się tutaj Misyjne Seminarium Duchowne KsięŜy Werbistów oraz Muzeum Misyjno-Etnograficzne KsięŜy Werbistów. Właśnie w kościele przyklasztornym mieliśmy okazję uczestniczyć we mszy św., której przewodniczył nasz Ojciec Proboszcz. Zwiedziliśmy takŜe muzeum, gdzie pani przewodnik ciekawie wprowadziła nas w świat egzotyki i kultur róŜnych kontynentów oraz pracujących tam misjonarzy werbistów. W muzeum znajdują się liczne i unikalne zbiory, pochodzące z 66 krajów świata, które w większości są darami polskich misjonarzy werbistów.

Dom Misyjny św. Wojciecha w PienięŜnie naleŜy do Zgromadzenia Słowa BoŜego /Werbiści/. Jest to wspólnota zakonno-misyjna o charakterze międzynarodowym, powstała w 1875r. w Holandii. Jej załoŜycielem był Błogosławiony Ojciec Arnold Janssen /1837-1909/, z pochodzenia Niemiec. Obecny Dom Misyjny powstał na byłej posiadłości bezdzietnego małŜeństwa Krugerów w miasteczku Mehisack /dzisiejsze PienięŜne/. Budowano go w latach 1921-1931 a jego patronem obrano św.

Wojciecha. Wśród studentów seminarium, oprócz Polaków, są Białorusini, Indonezyjczycy, Chorwaci, Słowacy, poniewaŜ werbiści to wspólnota międzynarodowa. „Dokąd idziesz, dokąd biegniesz, tak ci ciągle czasu brak.

Dokąd spieszysz, o czym myślisz, co w twym Ŝyciu wartość ma?”

Taką prawdziwą wartość w swoim Ŝyciu pokazał nam Polakom nieŜyjący juŜ Prymas Tysiąclecia Kardynał Stefan Wyszyński. Trwały ślad swojego pobytu pozostawił w Stoczku Klasztornym, w diecezji warmińskiej, gdzie równieŜ my łebianie mogliśmy przebywać i modlić się w tutejszym Sanktuarium Matki BoŜej Królowej Pokoju.

Powstanie Sanktuarium związane jest z sytuacją polityczną Polski XVII w. /wojny z Rosją, Turcją i Szwecją/ oraz z gorącą poboŜnością biskupa warmińskiego Mikołaja Szyszkowskiego. Widząc, jak bardzo ucierpiała jego diecezja od protestanckich Szwedów oraz jak niepewny okazał się rozejm Rzeczypospolitej Polskiej zobowiązał się zbudować we własnej diecezji świątynię ku czci Matki BoŜej, jeśli nastanie upragniony pokój. W latach 16391641 zbudowano okrągłą świątynię z kopułą, na wzór rzymskich bazylik, jako dar dla Królowej Pokoju. W ołtarzu umieszczono cudowny obraz Matki Pokoju. W Stoczku powstał takŜe klasztor o.o. franciszkanów/zw.

Bernardynami/. Dokonywało się tutaj wiele cudów, głównie uzdrowień, obejmujących choroby śmiertelne i nieuleczalne, epilepsję, bóle głowy, przywracanie słuchu i wzroku itp.

Wielkim czcicielem i dobrodziejem Stoczka był wspomniany Kardynał Stefan Wyszyński, który został tutaj uwięziony przez władze komunistyczne w latach 1953 - 1954. W klasztorze jest „Izba Pamięci” ku Jego czci, a w kościele płaskorzeźba wykonana z brązu - dar Prymasa Glempa.

Kustoszem Bazyliki w Stoczku są KsięŜa Marianie. „Wypraszajcie pokój dla całej ziemi” - to słowa skierowane przez papieŜa Jana Pawła II do KsięŜy Marianów w dniu uroczystej koronacji obrazu na Jasnej Górze 19.06.1983r.

Piękno przyrody, ostoja ciszy i spokoju - miejsce, które sprzyja zadumie nad nieprzemijającymi wartościami to właśnie Sanktuarium Matki Pokoju. A tak pięknie i z ogromną werwą o swoim sanktuarium opowiadał 87- letni marianin Bonifacy, który w takim tempie nas oprowadzał po całym obiekcie, Ŝe ledwo za nim nadąŜaliśmy.

Pochylony, drobniutki, prędziutki, spieszył się, „bo mnie nogi bardzo bolą”. Pozazdrościć takiej pozytywnej energii Ŝyciowej. „Ucisz się i skłoń kolana, pomyśl dziś o Ŝyciu swym póki Ŝyjesz szukaj Pana, jutro moŜesz spóźnić się.”

A my szukaliśmy Pana w Świętej Lipce , kolejnym sanktuarium Maryjnym na ziemi mazurskiej. Święta Lipka to wieś połoŜona przy historycznej granicy Warmii i Mazur, w odległości ok. 13 km od Kętrzyna. Na pomoc od Świętej Lipki znajduje się jezioro Wirowe, na południe jezioro Dejnowa. Oba jeziora łączy strumyk, przepływając obok kościoła w stylu barokowym, który przyciąga wielu turystów i pielgrzymów z kraju i zagranicy. Ze Świętą Lipką wiąŜe się podanie wg Tomasza Klagiusa /1659r./ Według niego pewnemu skazańcowi oczekującemu na

11

karę śmierci w kętrzyńskim więzieniu Ukazała się Matka Boska i kazała z kawałka drewna coś wyrzeźbić. Ten nie mając pojęcia o rzeźbieniu, wykonał figurkę Matki BoŜej z Dzieciątkiem.

Gdy pokazał ją sędziom, został ułaskawiony.

Wracając do domu, umieścił figurkę na lipie, skąd mieszkańcy Kętrzyna zabrali ją do kościoła św.

Jerzego, ale wracała ona w tajemniczy sposób na swoje miejsce w Św. Lipce. Historia budowy pierwszej kaplicy sięga 1320 roku, rosła tu potęŜna lipa, wkrótce miejsce to zasłynęło cudami, ściągając wielu pielgrzymów. Budowę drugiej kaplicy rozpoczęto w 1619r.. Natomiast obecny kościół był zbudowany w II pół. XVII wieku. W głównym ołtarzu znajduje się obraz Matki BoŜej Świętolipskiej.

Bardzo ciekawym fragmentem w kościele są przepiękne organy. Mieliśmy okazję wysłuchać porywającej gry na organach, która naprawdę poruszyła niejedno serce. Był to prawdziwie mistrzowski koncert. Na organach znajduje się 12 ruchomych figur a podczas koncertu przedstawiana jest scena „ Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny”. W kościele znajduje się wiele świętych figur i fresków , jest bardzo bogaty wystrój a opiekunami są o.o. jezuici. ,Kiedy w jasną, spokojną, cichą noc, spoglądam na niebo pełne gwiazd, kiedy myślę, czy Ŝycie to ma sens i wołam do Ciebie, Ojcze nasz...”

Dzień przepełniony modlitwami, róŜnorodnymi wraŜeniami z pobytu w tak rozmodlonych miejscach dobiegał końca. Zmęczeni lecz zadowoleni dotarliśmy na nocleg w pobliŜu miejscowości Sorkwity, do ośrodka z domkami drewnianymi. Spotkanie przy ognisku nad brzegiem jeziora Gielądzkiego okraszone wspólnym śpiewem i dowcipami zakończyło pierwszy dzień naszego wyjazdu na Warmię i Mazury. „śycie ludzi przebiega krętą drogą, hen w górze cel mej wędrówki tkwi. I choć czasem sił braknie moim nogom, to ja dojdę, dojdę, gdy zaufam Ci...”

Następny dzień rozpoczęliśmy od mszy św. w Sanktuarium Maryjnym w Gietrzwaldzie. Tutaj wyczuwa się atmosferę modlitwy i świętości tego miejsca, jest bardziej kameralnie niŜ w innych sanktuariach. Myślę, Ŝe nie tylko ja odczułam wyjątkowość tego sanktuarium i gdyby moŜna było klasyfikować takie miejsca to Gietrzwałd umieściłabym tuŜ za Jasną Górą. Właśnie tutaj poczułam się jak u prawdziwej Matki i na pewno niejeden raz tu powrócę. Gietrzwałd jest niewielką miejscowością połoŜoną na pograniczu warmińsko-mazurskim, 18 km od Olsztyna. Malownicza panorama wsi, łąk i pól otaczających sanktuarium , nieodparty urok tego miejsca przyciąga niezliczone rzesze pielgrzymów, równieŜ zagranicznych o czym mogliśmy się przekonać naocznie.

12

Historia gietrzwałdzkiego kościoła sięga początków XIV w. i zawiera wiele pamiątek minionych wieków. Jest to kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i posiada tytuł Bazyliki Mniejszej nadany w 1970 r. przez papieŜa Pawła VI. Prawdziwym klejnotem jest tutaj wizerunek Matki BoŜej Gietrzwałdzkiej umieszczony w centrum głównego ołtarza. Kult Matki BoŜej Gietrzw. zaczyna się juŜ w XVIIw Świadczą o tym niezliczone ilości otrzymanych łask i uzdrowień. 8 września 1967r. w 90 rocznicę objawień Niepokalanej obraz został ukoronowany złotymi, papieskimi koronami przez Pr ymasa Kard yna ła Stefana Wysz yńskie go.

NajwaŜniejszym wydarzeniem w dziejach Gietrzwałdu były objawienia Maryi Niepokalanej w 1877 roku, powtarzające się przez okres trzech miesięcy - od 27 czerwca do 16 września . Matka BoŜa objawiła się ubogim wiejskim dziewczynkom - 13-letniej Justynie Szafrańskiej i 12-letniej Barbarze Samulowskiej. Były to czasy germanizacji, prześladowania religii i księŜy. Objawienia zostały szczegółowo spisane przez miejscowego proboszcza a główne ich przesłanie brzmiało: „śyczę sobie, abyście codziennie odmawiali róŜaniec”. Natomiast 8 września w dzień swoich Narodzin, Maryja objawiając się po raz kolejny, pobłogosławiła źródełko na roli plebańskiej pod laskiem, aby przybywający tu pielgrzymi, modlący się i głęboko wierzący doznawali łaski uzdrowienia na ciele i duszy. W miejscu objawień tuŜ obok kościoła ustawiono figurkę Niepokalanej i tutaj mieliśmy okazję wysłuchać relacji o tym cudzie.

Objawienia gietrzwałdzkie stały się przedmiotem badań i wszechstronnych analiz ze strony Kościoła i sto lat później została zatwierdzona ich autentyczność. „Nie smućcie się, boja zawsze będę przy was” to ostatnie słowa Matki BoŜej w Gietrzwałdzie. „O BoŜe, o BoŜe, Panie mój, nie pamiętaj, Ŝe czasem było źle. Wiesz dobrze, Ŝe zawsze jestem Twój, i Ŝe tylko Twoją drogą kroczyć chcę.”

Następnym etapem naszej wędrówki były Pola Grunwaldu, gdzie odbyła się 15.07.1410 roku największa bitwa średniowiecza między Polakami a KrzyŜakami.

Niektórzy z nas zwiedzili równieŜ znajdujące się tu muzeum.

Wkrótce dotarliśmy do kolejnego naszego celu - Iławy.

Miasto jest bardzo ładne i przepięknie połoŜone nad jeziorem Jeziorak. Tutaj odwiedziliśmy grób naszego byłego Proboszcza Ojca Przybyckiego. Wspólną modlitwą, zapaleniem zniczy i złoŜeniem kwiatów uczciliśmy Jego pamięć. W Iławie zwiedziliśmy teŜ kościół, w którym takŜe pracują oblaci. Po spacerze i wspólnym posiłku w pięknej restauracji wyruszyliśmy w drogę powrotną do Łeby. Wspólnie śpiewane piosenki i opowiadane dowcipy skróciły nasz powrót do naszej, najpiękniejszej „perły Bałtyku” „Łaskawe dłonie, Matko, nad naszym pochyl miastem, jak słońca i jak światła potrzeba nam Twych łask.

Nad naszym schyl się miastem Panienko Najłaskawsza, Niech w łasce Twojej wzrasta nasz kraj i kaŜdy z nas.”

Danuta Świerk

śYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE 2. października, „Zaczarowane Miasto” Sławomira Łosowskiego

Takiej muzyki, takiego światła i takiej aparatury w naszym kościele jeszcze nigdy nie było.

Sławomir Łosowski z naszymi parafiankami, juŜ po koncercie.

13

śYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE

Kamil Bullman w Watykanie ze swoją katechetką Magdą Lueck, na wycieczce w nagrodę za I miejsce Kamila w wojewódzkim konkursie wiedzy religijnej „śyć Eucharystią”

13. września Ojciec Jan Jop świętuje 50 lat kapłaństwa w łączności z byłymi parafianami

„…i zdrowia i szczęścia i błogosławieństwa przez ręce Maryi…”

14

POROZMAWIAJ Z BOGIEM Jeśli nie będziesz zjednoczony z Bogiem przez modlitwę, natura weźmie przewagę nad tobą. IluŜ to ludzi, przyłoŜywszy rękę do pługa, wycofało się z powodu zaniedbania modlitwy! (por. Łk 9,62).

Bez modlitwy nie będziesz mógł otrzymać koniecznych środków do zbawienia. Zagaś płomienie twych złych przyzwyczajeń łzami modlitwy.

Jeśli nie chcesz popaść w swe grzechy, uchwyć się trwałej kolumny modlitwy.

Nie łudź się, Ŝe będziesz miał wielki poŜytek w Ŝyciu duchowym i Ŝe będziesz podobał się Bogu, jeśli nie będziesz duszą rozmodloną i umartwioną.

Miej zaufanie bardziej do modlitwy, niŜ do swej bystrości. Jeśli pragniesz dojść do światła, modlitwa jest bardziej potęŜna niŜ rozum.

Modlitwa jest oddechem duszy; dokonywana z uwagą i miłością bardzo podoba się Bogu. Praktykuj modlitwę, jeśli chcesz mieć siłę do słuŜenia Panu.

Dopóki się modlisz, nie zagubisz drogi doskonałości, jeśli nawet, upadając i powstając, posuwał się będziesz powolnym krokiem. Miej zaufanie w wartość modlitwy. Jezus, najwyŜsza prawda, obiecał: „Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, Ŝe otrzymacie” (Mk11,24). Pamiętaj, Ŝe Jezus, obiecując, stał się dłuŜnikiem.

To, czego nie mogłeś otrzymać ze względu na swą niemoc, osiągniesz na skutek wytrwałości.

Jeśli chcesz, aby twoja modlitwa nie była podobna do modlitwy pogan, módl się przez pośrednictwo Jezusa, który zapewnia cię, Ŝe zostaniesz wysłuchany (Hbr 4,14nn; J 16,24).

Modlitwa jest dla twej duszy tym, czym jest deszcz dla ziemi. Bóg zwróci ci czas poświęcony na modlitwę w postaci wielu błogosławieństw w twych czynach.

Aby powstać, musisz wpierw uklęknąć. Nigdy nie jesteś tak wielki, jak wówczas, gdy klęczysz przed Bogiem. Modlitwa jest rozmową dziecka BoŜego z Ojcem niebieskim. Jest kluczem otwierającym BoŜe skarby.

Modlitwa pozwala ci zasmakować nieba, poszerza twe serce i czyni go zdolnym do miłowania Boga. Najpiękniejszym obowiązkiem człowieka jest obowiązek modlitwy i miłowania Boga. Gdy się modlisz, rozmawiasz z Bogiem. Modlitwa ma charakter boski, gdyŜ modlił się sam Pan.

Autentyczna modlitwa pełni rolę posłannika wobec Boga, jest intymną komunią z Nim, jest światłem duszy, niebieskim pokarmem, który zaspokaja głód duszy i przekształca ją w świątynię obecności Boga.

Rozmawiaj z Bogiem w ukrytej modlitwie, a nie manifestując wiarę (por. 1Sm 1,13); Bóg, który wysłuchuje pokornych, usłyszy i twoją modlitwę.

Modląc się, stajesz się godnym otrzymania darów, jakie Bóg zamierza ci ofiarować. Modlitwa jest mocą człowieka i słabością Boga. Jest więzią tego, który nie jest z tym, który jest.

Nie módl się z powodu tego, czego doświadczasz, ale by oddać chwałę Bogu i okazać Mu swoją miłość. Bóg jest zawsze godny tego, by Go kochać zarówno wówczas, gdy przeŜywasz oschłość, jak i gdy doznajesz pociechy. Bóg kieruje światem, ale modlitwa rządzi Bogiem. Twoja modlitwa jest kluczem, który otwiera serce Boga.

Tylko modlitwa zwycięŜa Boga.

Gdy zawiodą wszelkie inne środki uciekaj się do modlitwy; ona sama jest potęŜniejsza niŜ wszelkie inne środki. Z niej czerpiesz coś ze źródła wszechmocy BoŜej, podczas gdy wszelkie inne środki bez modlitwy są jedynie słabością i niemocą.

Akty strzeliste i porywy twego ducha stanowią prawdziwą i trwałą modlitwę. Poprzez nie spływa łaska i jednoczy cię z Bogiem. W ksiąŜkach szukasz Boga znajdujesz Go w modlitwie.

Gdybyś miał wiarę podobną do ziarnka gorczycy, nic nie byłoby dla ciebie niemoŜliwe (por. Mt 17,20). Wszystko moŜesz przez modlitwę; jeśli nie otrzymujesz, to dlatego, Ŝe prosiłeś o zbyt wiele lub byłoby to dla ciebie niekorzystne, gdyby modlitwa została wysłuchana.

Gdy prosisz o łaskę, uzaleŜniaj zawsze swoją prośbę od woli BoŜej, tak jak to czynił Jezus (por. Łk 22,42), gdyŜ nie wiesz czy to, o co prosisz, jest dla ciebie dobre i zmierza ku większej chwale Boga.

Aby twoja modlitwa błagalna była wysłuchana, waŜnym jest, by nie była odosobniona, ale zanoszona w łączności z innymi, przede wszystkim z sercami proszącymi o te same rzeczy, tak by z wielu serc wychodziła ta sama prośba (por. Mt 19,19).

Jeśli nie moŜesz długo się modlić z powodu swej choroby, spraw, by twa choroba stała się modlitwą.

Znajdziesz w modlitwie podstawowe lekarstwo przeciw pokusom – zarówno w czasie pokusy aby ją odpędzić, jak i po niej, aby wymazać wszelkie jej ślady.

Dla dusz nie ma odległości, łączy je modlitwa.

Modlitwa jest więzią dusz.

Francesco Bersini Tekst pobrany z witryny 15

Parafia Wniebowzięcia NMP Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej ul. Powstańców Warszawy 28, tel. 866 14 64 Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00

Wspólnoty przy Parafii Wniebowzięcia N.M.P. Caritas parafialna

Kandydaci do bierzmowania

Spotkania: pierwszy poniedziałek miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

Spotkania: sobota godz. 11:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Redakcja ICHTYS

Przyjaciele Misji Oblackich Spotkania: ostatnia środa miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

Spotkania: przedostatnia środa miesiąca godz. 19:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Wspólnota śywego RóŜańca Rada parafialna

Spotkania: ostatnia środa miesiąca Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Ministranci:

Dzieci pierwszokomunijne

Spotkania: sobota godz. 10:00 Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Ambasada Lednicka Lektorzy Spotkania: pierwszy czwartek miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

(wspólnota młodzieŜowa) Spotkania: piątek godz. 19:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Zespół Stella Maris Opiekun : o Waldemar Janecki OMI

Oto słowo BoŜe: Lepiej jest dwom niŜ jednemu, gdyŜ mają dobry zysk ze swej pracy.

Bo gdy upadną, jeden podniesie drugiego.

Lecz samotnemu biada, gdy upadnie, a nie ma drugiego, który by go podniósł.

(Koh 4,9-10)

redakcja

E. Jackowska M. Jakszta o. W. Janecki M. Konkol (red. naczelna) B. Kunkel M. Krzywulicz J. Labuda B. Labuda - Leśniak J. Lechończak A. Olszewska D. Reszke K. Rutkowska D. Świerk

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59/ 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0