Ichtys 26

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie WRZESIEŃ/PAŹDZIERNIK 2005 Nr 26 zdj. Piotr Kasina

Zanim z tego raju przejdziemy do Nieba, trwajmy w klimacie, nastroju i wartościach dzisiejszego wieczoru w Zaczarowanym Mieście.

Amen.

Prof. Józef Borzyszkowski

Aniele Stróżu mój Ty twardo za mną stój Zechciej powiedzieć co mam wiedzieć Kiedy niedobrze mi się wiedzie Aniele Stróżu mój Aniele Stróżu bądź W mym domu gościem siądź Zjedz z nami pobądź godzin parę Pośpiewaj pieśni nasze szare Zanim odlecisz stąd Aniele Stróżu wiesz Tak nam potrzebny śmiech Nie proszę Cię o wielkie znaki Przynieś mi z nieba dowcip jaki Byśmy się śmiali też (...)

Aniele Stróżu niech Obmyje łzy ten śmiech Byśmy ujrzeli uwierzyli Z nieba się do nas Bóg wychylił Więc nie jest już tak źle Ernest Bryll

SPACERUJĄC Z BOSMANEM C

z a s n a s z wakacyjny m i n ą ł . . .

Miesiąc październik to już okres nabożeństw różańcowych, a niebawem listopadowa zaduma nad zmarłymi. Ale z sentymentem patrzę no to, co miało miejsce w wakacje. Byłoby dziwne, gdybyśmy we wspomnieniach do wakacyjnych przygód nie wracali. Wiec co, Bosmanku, wybierzemy się na kolejny spacer. Tym razem pewnie pójdziemy poza naszą Rąbkę daleko, daleko... Bo jest co do wspominania. A wydarzyło się wiele…

Wspominając sezon, nie da się dokładnie odtworzyć wszystkich wydarzeń, ale kilka zapadło mi mocniej w pamięci. Niewątpliwie do takich należą koncerty, których wysłuchaliśmy w naszym kościele.

W lipcu gościliśmy rockowy zespół Maleo Reggae Rockers oraz Tadeusza Wożniaka.

Przedstawiciele całkowicie odmiennych formacji muzycznych, trafiający do serca swojej publiczności. Maleo - tak śpiewał, jakby chciał przekonać cały świat, że „my tylko chcemy żyć bez strachu i nienawiści”. Natomiast w starej już piosence Tadeusz Woźniak oczarował zupełnie inną publiczność wraz z Zegarmistrzem światła purpurowym . Mhm... I jak tutaj nie mówić że Łeba to Miasto Zaczarowane ???

Przeżyciem był dla mnie koncert Sławomira Łosowskiego - 15 sierpnia w Kapitanacie Portu, koncert zatytułowany właśnie „Zaczarowane Miasto”. Kolejny artysta, tym razem przy harmonii dźwięków zaczarował zgromadzoną w porcie publiczność, złożoną z naszych turystów i mieszkańców Łeby, którzy dziękowali Bogu za 6o lat obecności Oblatów na tej szczególnej „łebiańskiej ziemi”. I tak wspominam wielkie i małe wydarzenia okresu letniego, których było naprawdę wiele.

Ale do wspomnień trzeba też dorzucić i takie wydarzenia, które przeżyłem poza Łebą. Gdyby Bosman umiał mówić, pewnie tę część artykułu kazałby zatytułować: „Kiedy nie spacerowałem z Bosmanem”. Ano był i taki czas. Światowe Dni Młodych u boku Benedykta XVI w Kolonii.

Milionowa rzesza młodych ludzi daje całemu światu świadectwo, że „przybyliśmy aby oddać

Mu pokłon”. Niesamowite wrażenia, wielkość nie w terrorze i przemocy, ale w pokłonie, uniżeniu, służbie, adoracji.

Był też czas, kiedy odwoziłem rzeczy o. Jana Gerłowiekiego, który decyzją naszych przełożonych od czerwca zastał przeniesiony do Francji, do sanktuarium w Notre Dame de Lumiere. W drodze do tego nowego klasztoru Ojca, który bardzo Parafian pozdrawia, dane było mi nawiedzić trzy miejsca, trzy groby ludzi, którzy mieli, mają i pewnie mieć będą wielkie znaczenie w moim życiu.

Pierwszym takim miejscem był skromny grób niedawno zamordowanego Brata Rogera.

Następnie stanąłem przy grobie Jana Vianneya patrona proboszczów. A trzecim szczególnym miejscem był grób św. O.Eugeniusza, założyciela naszego Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów M.N. W każdym z tym miejsc czarująca zaduma i refleksja. Wielcy na miarę swojego czasu spoczywają w ciszy.

Wspomnienia wspomnieniami... Może patrzysz na swoje życie i może widzisz, że jest zalatane, zabiegane, że brakuje mu tej ciszy i refleksji. Szukaj uważnie we wspomnieniach i bądź otwarty na to, co niesie każdy tzw. szary dzień, a wtedy Twoje życie wcale nie musi być, nie będzie szare.

Wszystkim Miłym Gościom i Bardzo Kochanym Parafianom czasu na zadumę i refleksję życzę.

O. Waldemar OMI Proboszcz

3

„A ja żyję, żyję, żyję w tym mieście już tyle lat...”

Z

aczynam swoje przemyślenia słowami piosenki zespołu Maleo Reggae Rockers, gdyż wraz z moimi rówieśnikami wkraczamy w nowy etap życia czas studiów.

Będzie to dla wielu z nas pewne oderwanie od dotychczasowych spraw, zajęć, miejsc a zwłaszcza od ludzi nam bliskich. Dlatego chciałabym podzielić się swoimi wrażeniami z tych ostatnich 3 miesięcy życia w Łebie.

Wakacje były z pewnością długie, bo już w pod koniec maja zakończyła się matura. Na wyniki czekaliśmy ponad miesiąc, potem rekrutacja na studia, egzaminy wstępne, kolejne wyniki.

Sezon w pełni, praca, turyści, plaża... Myślę, że w takim okresie łatwo jest odłożyć sprawy

duchowe na bok, pozwolić sobie na „wakacje od Boga”. Bardzo cieszę się, że w naszej parafii działo się dużo ciekawych rzeczy.

Niewątpliwie ważnym wydarzeniem był koncert wspomnianego wcześniej zespołu Maleo RR. W tym miejscu składam serdeczne podziękowania pomysłodawcom i organizatorom, gdyż koncert okazał się naprawdę rewelacyjny. Bolały po nim ręce a nogi jeszcze bardziej, ale chyba tego brakowało młodym ludziom śpiewu i tańca na chwałę Pana.

Drugi istotny moment to nasz parafialny odpust. Tu ponownie można dziękować organizatorom, bo uroczystość była wyjątkowa.

Ołtarz w nietypowym miejscu nad brzegiem morza, Eucharystia, blask zachodzącego słońca...

Po Mszy św. uczestniczyliśmy w koncercie Sławomira Łosowskiego. Na mnie największe 4

wrażenie zrobiła świetna gra na perkusji Tomasza Łosowskiego. I oczywiście piękno świateł!

Następnego dnia dotarła do nas wiadomość o tragicznej śmierci założyciela Wspólnoty Taizé br. Rogera. Odszedł kolejny po Janie Pawle II wielki człowiek, który tak bardzo pokochał młodzież. Zastanawiam się, na czym polegał ten fenomen, że młodzi wręcz do nich lgnęli. Myślę, że odpowiedzią jest miłość, która wyrażała się w prosty sposób, mianowicie w przebywaniu ze sobą. A to wymaga jednej jakże ważnej rzeczy poświęcenia swojego czasu. Aby zaistniały jakieś relacje trzeba być ze sobą, bo jeśli ciągle słyszmy: „nie mam czasu, nie mogę, nie zdążę...”, to łatwo zgadnąć, jak się to prędzej czy później skończy.

Ta k i p o ś p i e c h j e s t s z c z e g ó l n i e niebezpieczny, gdy wkradnie się w nasze relacje z Bogiem. Dotyczy to zarówno modlitwy we wspólnotach, jak i modlitwy osobistej. Dlatego uważam za świetny pomysł stworzenie możliwości codziennego uczestnictwa w godzinnej Adoracji Najświętszego Sakramentu.

Trwanie na cichej adoracji jest niezwykle ważne, pozwala na spokojne spotkanie z Bogiem, zbliżenie się do Niego, wsłuchanie się w Jego głos. Adoracja należy do moich ulubionych form modlitwy, bo zmienia naprawdę wiele w życiu, sposobie myślenia, podejścia do różnych spraw, kształtuje wewnętrznie.

Ostatnie ważne chwile to Światowe Dni Młodzieży w Kolonii. Ja w nich niestety nie brałam udziału, ale zawsze pozostaje modlitwa w łączności z uczestnikami ŚDM i przede wszystkim za nich, by odkryli, że tylko na fundamencie Boga mogą budować szczęśliwą przyszłość i aby powrócili do domów z wielkim chrześcijańskim entuzjazmem.

I tak w dużym skrócie wyglądały wakacje.

Teraz już czas opuścić to nasze Zaczarowane Miasto... „Z tobą jest Pan, Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz” (Joz 1, 9) Monika Jakszta

Wspomnienie z odpustu w Zaczarowanym Mieście

A

może Pan zagra u nas w przyszłym roku na odpuście? Nie, przepraszam, to był żart oczywiście. Ale 15. sierpnia ten żart sprzed roku zamienił się w łebiańską rzeczywistość.

Przygotowując ubiegłoroczny koncert Trzeciej Godziny Dnia najlepszej polskiej formacji popgospelowej, miałam niemały kłopot ze znalezieniem nagłośnienia, które spełni wymagania zespołu wokalistów, dużego chóru oraz licznej i znakomitej sekcji muzycznej (klawiszowiec TGD do Łeby przybył prosto z Londynu, z nagrania ze S t i n g i e m ) .

Przymuszona sytuacją, po niepowodzeniu „podręcznych” kontaktów, zlecenie na usługę wystawiłam firmie Sławomira Łosowskiego, lidera zespołu Kombi i kompozytora wielu przebojów, choć bałam się, że to gwiazdor i świr.

No i wstęp jakby potwierdził te obawy: gdy wraz ze swoimi gumisiami wpadł na plac przykościelny, od razu rzucił „kiedy te głośniki przestaną pierdzieć?!” Chodziło chyba o kleryckie kolumny, a może i o nasze placowe.

Ojciec Proboszcz z miejsca zarządził: Ty zajmujesz się nim, a ja zespołem.

Wtedy właśnie palnęłam Łosowskiemu ów żart o zagraniu na następnym odpuście. Żart, no bo jak na serio takiemu ogolonemu na zero Idolowi proponować kościelną imprezę?

Słodkiego, miłego życia? Przytul mnie?

A jednak... Jeszcze tego samego wieczoru poznałam płytę Nowe Narodziny, na której większość kompozycji Idola inspirowana jest Biblią.. Później, 2. października, odważyliśmy się, a właściwie to Ojciec Proboszcz się odważył, na ów pamiętny koncert w naszym kościele.

Wówczas po raz pierwszy padło, że Łeba jest Zaczarowanym Miastem od Łosowskiego.

Na początku roku, planując jubileuszowy koncert, namierzyłam Maleo Reggae Rockers (A ja żyję, żyję, żyję w tym mieście już tyle lat...), ale okazało się, że 15. sierpnia zespół występuje w Kolonii, na Światowych Dniach Młodzieży. Nie ma w życiu przypadków Naczelny Reżyser sprawił, że w Łebie na odpuście ma zagrać Sławomir Łosowski.

P o d ł u g i c h deszczach nastał piękny 15. dzień sierpnia...

Jestem w raju... aż tak wzruszył się Błażej z „Gitar Niepokalanej”, gdy zobaczył scenę w Kapitanacie Portu. A niech Szwecja wie, jak Łeba się bawi to br.

Sławek. Ojcze Proboszczu, zgłosiliście 500 uczestników, a ile razy więcej tu mamy? dyskretnie odnotował Pan Komendant Policji.

Sławek, moje życie bez Twojej muzyki zbladło.

Zagraj Taniec w słońcu. Chłopaki zzielenieją, jak im powiem, na czym w Łebie byłem. To muzyka mojego życia. Najlepszy koncert. Chcemy Na Zaczarowane Słodkiego, miłego życia.

Miasto spadł złoty deszcz.

Przed koncertem była jubileuszowa Eucharystia. Sprawowała ją w mistycznej scenerii podniebnej świątyni morskiej, pod opieką Madonny Pechsteina, nasza obecna wspólnota oblacka. Ojcowie, w imieniu własnym oraz swoich poprzedników, podziękowali za Dobro, którego zaznali podczas 60 lat duszpasterzowania w Łebie i przeprosili za upadki.

Do zadumy o Łebie i Niebie zaprosił łebian i gości prof. Józef Borzyszkowski. Przywołamy w kolejnym Ichtys jego refleksję, a na teraz i zawsze niech pozostanie z nami Profesorskie życzenie: Zanim z tego raju przejdziemy do Nieba, trwajmy w klimacie, nastroju i wartościach dzisiejszego wieczoru w Zaczarowanym Mieście. Amen.

Maria Konkol 5

"Śpieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą..."

G

dy w naszym otoczeniu ktoś umiera, to ze smutkiem w sercu i żalem w oczach wspominamy tą osobę, ale jednocześnie zastanawiamy się nad własnym życiem i nad własną śmiercią. Dopiero w takich chwilach przypominamy sobie, że ziemskie życie jest tylko etapem naszego istnienia, etapem, który w jednej sekundzie może się skończyć. Uświadamiamy sobie, że nie znamy miejsca ani czasu naszej śmierci. Nigdy nie wiemy, kiedy Bóg zapragnie nas powołać do siebie. I chyba to najbardziej nas przeraża. Boimy się, że nie zdążymy się pożegnać z najbliższymi, że nie zdążymy pozałatwiać swoich spraw, że nie będziemy przygotowani na spotkanie z Panem. Te wszystkie obawy są jednak bezsensowne, bo i tak nie mamy żadnego wpływu na naszą śmierć. To Bóg kieruje naszym życiem, decyduje o wszystkim, także o śmierci.

Dużo łatwiej jest nam pogodzić się ze śmiercią ludzi starszych lub chorych. Na taką śmierć jesteśmy chyba lepiej przygotowani, jeśli w ogóle można być przygotowanym na coś takiego. Jednak dużo bardziej boli nas śmierć dzieci lub ludzi młodych. Rodzi się w nas bunt, czujemy wielką niesprawiedliwość i bezsens.

Pytamy: dlaczego? Ale nigdy nie znajdujemy odpowiedzi. Śmierć dziecka jest chyba najbardziej absurdalna. Niewinny malec, który w swoim krótkim życiu nie zdążył nawet zgrzeszyć, nie zdążył poznać uroków życia, piękna świata,

odchodzi do innej rzeczywistości. I chyba jedynym, ale nigdy niewystarczającym, pocieszeniem jest wiara, że podąża prosto do nieba.

Więcej przemyśleń budzi w nas jednak śmierć człowieka młodego, tym bardziej jeśli jest to człowiek naprawdę wartościowy. Analizując jego życie widzimy cele, które chciał osiągnąć, widzimy gotowość do niesienia pomocy potrzebującym, do budowania świata dobroci i miłości. Dostrzegamy przyszłość, która byłaby kolorowa, gdyby nie została nagle przerwana. I to budzi w nas największy ból i złość, bo czujemy że odszedł człowiek, jakich mało we współczesnym świecie. Dziś potrzebujemy wzorów do naśladowania. Nie wystarczą nam idole z telewizji i gazet. Potrzebujemy kogoś z 'własnego podwórka', kto pokaże nam, że świat może być piękny i dobry, a życie może być radosne.

Zastanawiając się nad zjawiskiem śmierci, nie pozostaje nam jednak nic innego jak tylko wierzyć, że nie jest ona końcem naszego istnienia, ale tylko przejściem do innego wymiaru, zbliżeniem się do domu Ojca. Nigdy nie rozszyfrujemy jej mechanizmów i nie zrozumiemy dlaczego odchodzą ludzie, którzy dopiero zaczynają żyć. Możemy tylko powiedzieć za księdzem Janem Twardowskim: "Śpieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą”.

Magda Hinz

Łagiewniki i św. Faustyna Czuję dobrze, że nie kończy się moje posłannictwo ze śmiercią, ale się zaczyna. św. Faustyna Kowalska

M

iała rację św. Faustyna przeczuwając, że jej przeżycia i bliski kontakt z Jezusem okazującym miłosierdzie dla grzesznej ludzkości, rozszerzy się nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Bo do krakowskich Łagiewnik przybywają ludzie z całego świata, setki pielgrzymów, o czym miałam okazje przekonać się naocznie dnia 26 sierpnia b.r.

Właśnie odbywały się uroczystości związane ze 100-leciem urodzin Świętej Siostry Faustyny (ur.

6

25.08.1905r.), które trwały trzy dni 25 27 sierpnia. Tego dnia mszy św. przewodniczył kard.

Macharski oraz wielu biskupów i księży. Nie zabrakło oczywiście setek pielgrzymów z Polski i zagranicy. Był przepiękny słoneczny dzień i tu przyjechałyśmy pomodlić się razem z siostrą i naszymi dziećmi za zmarłego brata.

Olbrzymi gmach Sanktuarium Miłosierdzia Bożego zrobił na nas ogromne wrażenie, to pierwsza nasza pielgrzymka do tego świętego miejsca. Po ucałowaniu relikwii św. Faustyny odwiedziłyśmy też starszy kościół, w którym modliła się i upraszała łaski dla świata i

grzeszników. Relikwie św. Faustyny znajdują się po lewej stronie przy obrazie Jezusa Miłosiernego, w trumience z drewna sandałowego. Cząstka relikwii znajduje się także w relikwiarzu z czarnego marmuru, ustawionego przed ołtarzem, aby pielgrzymi mogli je ucałować.

Największym pragnieniem św. Faustyny było pomagać wszystkim ludziom i prowadzić do miłosiernego Boga. Modliła się za grzeszne dusze i ofiarowała za nie swoje cierpienia. Modliła się także, aby ludzie zwracali się z ufnością do Bożego Miłosierdzia. Lata zakonnego życia św.

Siostry Faustyny obfitowały w nadzwyczajne łaski, objawienia, wizje, ukryte stygmaty, uczestnictwo w Męce Pańskiej, dar bilokacji, czytania w duszach ludzkich, proroctwa.

Miała żywy kontakt z Bogiem, Matką Najświętszą, aniołami, duszami czyśćcowymi, światem nadprzyrodzonym. Swoje posłannictwo Siostra Faustyna zapisywała w Dzienniczku prowadzonym na życzenie Pana Jezusa i spowiedników. Dzienniczek przybliża ludziom tajemnice Miłosierdzia Bożego i został przetłumaczony na wiele języków.

Siostra Faustyna Kowalska zmarła 5 października 1938 roku w opinii świętości, wyniszczona chorobą i cierpieniami znoszonymi jako dobrowolna ofiara za grzeszników. 18 kwietnia 1993r. została beatyfikowana, a 30 kwietnia 2000r. kanonizowana przez Jana Pawła II. Składam dobrowolnie z siebie ofiarę za nawrócenie grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły nadzieję w Miłosierdzie Boże (Dz. 309.). Łagiewniki zostały Światowym Centrum Kultu Miłosierdzia Bożego, a św. Siostra Faustyna określona przez naszego Papieża Jana Pawła II jako dar Boży dla naszych czasów.

Dziękujemy Ci Święta Faustyno za Twoje posłannictwo i ofiarę cierpienia. Jezu ufam Tobie.

Danuta Świerk

Wakacyjne wydanie specjalne Ichtys zostało bardzo życzliwie przyjęte przez Czytelników.

Spośród wielu podziękowań przytaczamy te najważniejsze dla nas od syna Maxa Pechsteina.

7

ŻYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE

15 sierpnia Odpust w Zaczarowanym Mieście; Koncert Sławomira Łosowskiego

11 września Msza św. dziękczynna z okazji V Dożynek Powiatowych 8

15 sierpnia Odpust w Zaczarowanym Mieście Koncert Sławomira Łosowskiego

15 sierpnia Odpust w Zaczarowanym Mieście Koncert Sławomira Łosowskiego

15 sierpnia Odpust w Zaczarowanym Mieście Koncert Sławomira Łosowskiego

15 sierpnia Odpust w Zaczarowanym Mieście Koncert Sławomira Łosowskiego Pokazy sztucznych ogni

9

ŻYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE 24 lipca Koncert Maleo Reggae Rockers

24 lipca Koncert Maleo Reggae Rockers

11 – 24 lipca Koncerty Gitar Niepokalanej

31 lipca Zegarmistrz Świata Koncert Tadeusza Woźniaka

10

Krojanty, wrzesień 2005r.

P

ierwszego września 1939 roku dzień chwały 18. Pułku Ułanów Pomorskich. W dniu tym jego dowódca pułkownik Kazimierz Mastalerz poprowadził dwa szwadrony polskiej kawalerii (230 kawalerzystów) do zwycięskiej szarży na oddziały niemieckie 20. Dywizji Zmotoryzowanej gen. Viktorina.

Zwycięstwem tym przyczynił się do zatrzymania nacierających wojsk niemieckich w kierunku na Chojnice, dając tym samym czas na przegrupowanie lub wycofanie oddziałów polskich. W boju tym Pułkownik, jak i 25 ułanów złożyło swoje życie w ofierze dla Ojczyzny.

Towarzysze broni, którzy przeżyli zawieruchę wojenną, dla upamiętnienia tego wydarzenia w rocznicę szarży, w każdą pierwszą niedzielę września spotykają się na uroczystościach patriotyczno religijnych.

Uroczystości rozpoczęto przywitaniem zaproszonych gości, wśród których byli żołnierze 18. Pułku. Przebywanie w tak szacownym gronie jest podniosłym wydarzeniem dla miłośników i pasjonatów kawalerii polskiej.

Po mszy św., odprawionej w intencji poległych żołnierzy, uczestnicy spotkania udali się na miejsce, gdzie zainscenizowano pokaz walk przygranicznych z 1939r. Jednak najważniejszym wydarzeniem tego dnia była rekonstrukcja zwycięskiej szarży pod Krojantami.

W narastającym tumulcie końskich kopyt zza wzgórza wyłoniła się polska kawaleria, uderzając

na zmechanizowane oddziały niemieckie i zadając poważne straty wrogowi.

Oglądając takie widowiska możemy sobie wyobrazić scenerię tamtych dni, docenić odwagę żołnierzy, którzy bez zmrużenia oka szli w bój, walcząc z wielokroć silniejszym wrogiem.

Inscenizowanie tych wydarzeń było żywą lekcją historii Polski, na którą przyjechało ponad 10 tys. widzów.

W tym roku rocznica wybuchu II wojny światowej przeszła niezauważona przez media, a dzięki organizatorom takich festynów historycznych pamięć o bohaterskich żołnierzach września 1939r. nie odchodzi w niepamięć.

18. Pułk Ułanów Pomorskich został rozbity przez Niemców 4 września 1939r. pod Grupą.

Piotr Pawlak

Pokój, wiara, miłość i nadzieja

S

ą dni, że budzimy się z uśmiechem, wtedy łatwiej znosi się wszelkie przeciwności losu, niepowodzenia, ale są też dni, że dzieje się źle, nawet bardzo źle i myślimy sobie, że tak już zostanie, że nic się nie uda... Nie można tak myśleć, bo zawsze pozostaje nam nadzieja.

I tu właśnie chciałabym przytoczyć opowiadanie, które przeczytałam przypadkowo w gazecie i uważam, że warte jest przeczytania: „W ciemnym pokoju płonęły cztery świece równym, jasnym płomieniem. Płonę dla pokoju

wyszeptała pierwsza świeca ale nikt mnie już nie potrzebuje. Ludzie nie dbają o pokój, nie myślą o nim. Pokochali walkę. Płomień zadrgał i zgasł.

Ludzie nie potrzebują wiary powiedziała druga świeca nie chcą Boga. Ważniejsze dla nich są pieniądze, samochody, telewizory. Zapomnieli o Bogu i nie pragną już wierzyć wyszeptała świeca i zgasła. Płomień trzeciej świecy trzepotał się niespokojnie. Zawsze płonęłam dla miłości powiedziała świeca ale na świecie nie ma już miłości. Zagłusza ją egoizm i zawiść. Mnie również ludzie nie chcą zgasła trzecia świeczka.

11

Wtedy do pokoju weszło dziecko i spostrzegło wygasłe świece i jeden samotny płomyk. O, nie! wykrzyknęło dlaczego świece zgasły? One powinny się palić! Muszą świecić! Jak będziemy bez nich żyć? Nie martw się powiedziała czwarta świeca ja jestem świeczką nadziei. Dopóki ja płonę, możemy rozpalić i tamte płomienie.

Dziecko ujęło ostatnią świeczkę i odpaliło od niej trzy pozostałe. I znów wszystkie płonęły razem równym płomieniem. Pokój, wiara, miłość i nadzieja. Bez ich płomieni świat nie mógłby istnieć.”

Bardzo spodobało mi się to opowiadanie, bo dotyczy ono nas wszystkich i jest na czasie.

Każdy z nas ma swoje dobre i złe dni i wtedy niech nam się przypomina opowieść o czterech świecach. Zapalmy swoje świece, aby ciemność nie była taka ciemna, żeby było dobrze, żeby się układało jak najlepiej, żeby nie było tak smutno, beznadziejnie i źle! „Wystarczy tylko podejść z sercem do jakiejś rzeczy, a szczęście już samo się dołączy”.

Jadwiga Labuda

DROGA PRZEZ POLE GWIAZD (Camino de Santiago de Compostela)

B

lask wschodzącego słońca oświetla uśpione miasta, pokryte rosa winnice, pielgrzymi szlak. Buen Camino! Nowy dzień budzi się do życia. Pielgrzymi zbierają się do drogi. Szlak prowadzi przez góry, pagórki, lasy, wysuszone słońcem równiny, gościnne hiszpańskie wioski. Pierwsze 12 kilometrów pokonuje się zwykle z uśmiechem na twarzy.

Kolejnym towarzyszy nie rzadko rozpalone hiszpańskie słońce, upal, bolące od plecaka plecy i pęcherze na stopach. Na razie nie myślisz o refleksji. Teraz ważne jest żeby dojść do schroniska.

Nie jesteś sam. Ktoś idzie z tobą, za tobą, obok ciebie. Nie ważne kim jesteś, skąd przyjechałeś, ważne ze idziesz w tym samym kierunku, tą samą drogą. Może wieczorem usiądziemy razem do wspólnej kolacji, do wspólnej modlitwy pielgrzyma. Może i tego wieczoru przyjdzie do ciebie starszy, schorowany pielgrzym, który cichym szeptem zmówi z tobą modlitwę o pokój na świecie. Myślami jesteś z

pielgrzymem, który dziś dojdzie do grobu św.

Jakuba Apostola i z tym, który jutro wyruszy na szlak.

12

Codziennie zastanawiasz się czy pokonasz kolejna góre. Czy pokonasz zmęczenie i upał. To nie ty jesteś przewodnikiem tej wycieczki, idziesz przecież bez mapy, całkowicie ufając znakom. To one cie prowadza. Nie wiesz gdzie dzisiaj będziesz spał, nie wiesz co będziesz jadł. Cały twój dom miesi się w małym plecaku.

I dopiero wtedy zauważasz co tak na prawdę ważne jest w życiu. Jak bardzo potrzebny ci jest drugi człowiek. Jak bardzo ty jesteś potrzebny drugiemu człowiekowi.

Camino nie kończy się w Santiago. Każdego dnia szukaj drogowskazów narysowanych przez Boga, tak jak szukałeś żółtych strzałek prowadzących cię na pielgrzymim szlaku. „Jesteś taki młody - dla Boga jesteś jak jacht wyruszający w swoja podróż. Nawet najmniejsze odchylenie od dziennego kursu nie pozwoli ci osiągnąć portu u kresu twojej podroży”(św. Josemaria Escriva).

Buen Camino! On ci pomoże. „Bóg posiada świat ale wypożycza go tylko odważnym”( św.

Josemaria Escriva). Śmiało wspinaj się na szczyt.

Ze szczytu wszystko wygląda inaczej.

Agnieszka i Iwona Wasylewicz

Statystyka parafialna VII IX Sakrament małżeństwa zawarli: 27.08 10.09 17.09 17.09 24.09

Martyna Stanisław i Lizurej Magdalena Sobótka Robert i Wałęga Anna Szostak Tomasz i Grzelecka Marta Długołęcki Łukasz i Lacher Magdalena Kowalczyk Jan i Derba Anna Pawelczyk Marcin i Batyra Magdalena Wiśniewski Krzysztof i Roman Anna 01.10 Śpica Grzegorz i Sopińska Karolina

Sakrament chrztu św. przyjęli: 3.07 17.07 24.07 31.07 13.08 27.08 11.09 25.09

Kobiela Arkadiusz Mariusz Stelmach Zuzanna Magdalena Zastawa Julia Niżniowska Julia Michalina Czernecka Klaudia Boborycki Wiktor Andrzej Derba Piotr Karziewicz Martyna Sobisz Józef

Zmarli: 9.07 11.07 12.07 29.07 05.08 15.08 03.09 05.09 06.09 16.09 26.09

Dąbrowski Zbigniew Fusowski Mieczysław Pazik Stefania Brejniak Tadeusz Batyra Katarzyna Cibulla Stanisław Falandysz Barbara Kokocinska Krystyna Głuszko Romuald Ławrynowicz Dorota Kasperek Marianna Narodziny dziecka są podniosłym wydarzeniem w życiu każdej rodziny. Dzień, w którym przyszła na świat nasza córeczka Maria Anna był jednym z najważniejszych i najszczęśliwszych dni w naszej rodzinie. Dziękujemy wszystkim za serdeczne życzenia, słowa radości i ciepła kierowane do nas.

Rodzinie, Przyjaciołom i Znajomym serdecznie dziękuję za udział w uroczystości pogrzebowej ś.p. Romualda Głuszki. żona z dziećmi

Anna, Maria, Tomasz i Piotr Pawlak 13

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00

Wspólnoty przy parafii Wniebowzięcia N.M.P. Caritas parafialna Spotkania : pierwszy poniedziałek miesiąca Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI Przyjaciele Misji Oblackich Spotkanie: ostatnia środa miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI Wspólnota Żywego Różańca Spotkanie ostatnia środa miesiąca Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Zespół Stella Maris Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI Kandydaci do bierzmowania Spotkania: sobota godz. 10:00 Opiekun o. Jan Wnuk OMI Redakcja ICHTIS Spotkania przedostatnia środa miesiąca o godz. 19:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Ministranci Spotkania: sobota godz. 10:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI Animator grupy młodszej: Br Sławomir Przywecki OMI Animator grupy starszej: Krzysztof Radłowski

Dzieci pierwszokomunijne Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Lektorzy Spotkanie: pierwszy czwartek miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

Rada Parafialna Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Ambasada Lednicka (wspólnota młodzieżowa) Spotkania: piątek godz. 19:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Twoja ufność nie zatrze się aż na wieki w sercach ludzkich - moc Boga (Jdt 13,19)

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl www.omi.leba.biz Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0

Eliza Jackowska Mnika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Redaktor naczelna Maria Konkol Bożena Kunkel Małgorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leśniak Janusz Lechończak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Świerk Piotr Kasina

REDAKCJA

Oto słowo Boże: