Ichtys 28

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie GRUDZIEŃ/STYCZEŃ 2005/2006 Nr 28

Jezu, wiotki jak sarenka, Śpiew mój przed Twą dłonią klęka.

Jezu, kruchy jak opłatek Tobie serce w łzy bogate.

Jezu, dziecka drżący ciałem Słodko głosić Twą pochwałę.

Z wołem, osłem, pasterzami Klęczę miłość brzmi słowami.

Poszum brzmi aniołów lotu, Woń kadzidła, królów złoto, Lśni Matczyny blask uśmiechu Śpiewu Jej przebrzmiewa echo.

Jak w kolędach dźwięczy strach Głos miłości, nuta wiary.

Panie, widzom niepojęty, Niewypowiedziany, Święty Ojcze świata i zaświata, Władco, Sędzio, Zbawco, Boże Przyjmij głos, co z ust mych wzlata W kolędowej brzmiąc pokorze.

Tyś nie wzgardził dziecka ciałem, Ni tchem wołów, sierścią osła, Tyś pastuchów przyjął chwałę, Choć tak ludzko była prosta.

Nie wzgardziłeś ludzką mową W ustach królów, w Matki dźwięku Dziecko kruche wieczne Słowo, Źdźbło płaczące wieczne Piękno!

Nie gardź mną, gdy śpiewem klękam I u stóp Twych serce złożę Jezu, wiotki jak sarenka, Jezu, Dziecię Jezu, Boże!

Wojciech Bąk

SPACERUJĄC Z BOSMANEM

W

naszych klimatach nadmorskich zaczyna wiać mocnej. Pewnie przyniesie to zmianę pogody. Oj, zmiana przydałaby się, bo widzę, że zaczyna się przedświąteczna bieganina. A to też znaczy, że i nasze spacery z Bosmanem to tylko coraz krótsze tzw. „wypady na łąki”. Ale w święta poszalejemy na nadmorskim piasku. Mimo pewnej przedświątecznej bieganiny, nie można nazwać tego czasu zmarnowanym. Adwentowy czas w Łebie był bardzo bogaty w wydarzenia. Od Festiwalu Pomuchla, przez rekolekcje, parafialny odpust aż po niecodzienną uroczystość, jaką było wręczenie misyjnego krzyża Pani Marii Tosik. Przy tym też było wiele życzeń, dobrych słów, a nierzadko i prezenty.

Wśród takich podarunków mikołajkowych otrzymałem płytę DVD z oratorium „Tu Es Petrus”. Często jej ostatnio słucham, pewnie i Bosman słyszy ją w budzie pod moim oknem.

Zbigniew Książek, autor oratorium, tak mówi o swoim dziele: „Tu Es Petrus” to poetycka opowieść o trzech najważniejszych tajemnicach tego świata. Te tajemnice to TAJEMNICA STWORZENIA, TAJEMNICA KRZYŻA i TAJEMNICA MIŁOŚCI. Tu Es Petrus to jednocześnie poetycka opowieść o trzech największych problemach XXI wieku. Te problemy to GŁÓD obok BOGACTWA, WOJNY w opozycji do POKOJU i NIENAWIŚĆI w ludzkich sercach obok pragnienia ŁADU SERCA . Tu Es Petrus to poetycka opowieść o Następcy Piotra Janie Pawle II, któremu przyszło w swoim życiu i pontyfikacie zmierzyć się z powyższymi Kwestiami. O Papieżu, który podążył drogą Ukrzyżowanego i z pokorą poniósł krzyż cierpienia, krzyż życia, krzyż wiary, krzyż bólu.

Tyle autor. Dla mnie jest to nowe odkrywanie pewnych wartości. Stawiania w nowym świetle spraw, które dotyczą nas żyjących. Jak np. utwór zatytułowany „Jedenaste”: wydawało by się, czy może być jedenaste przykazanie, a jednak: „jedenaste to nie sprawiaj bólu”. Czy nie warto powielić tę prawdę teraz, kiedy zaczynamy przygotowania do tak ciepłych, radosnych i

rodzinnych świąt? By w tej gonitwie nie zadawać sobie bólu, by nie zewnętrzny blask świecidełek się liczył, ale za całą dekoracją szło rozświetlone dobrą wolą i miłością ludzkie serce.

Jednego z tworów owego oratorium słuchałem wraz z młodymi zakochanymi ludźmi, którzy planują pobrać się w przyszłym roku. Byli tak wpatrzeni w siebie, że po raz kolejny uświadomiłem sobie, jak potężna jest Boża Miłość. I to uświadamiałem sobie właśnie wtedy, gdy dwa młode serca nuciły sobie: Niech mówią, że to nie jest miłość Że tak się tylko zdaje nam Byle się nigdy nie skończyło To wszystko co od ciebie mam…

Mili Goście i Bardzo Kochani Parafianie!!!

Mijający rok przyniósł nam przejście Jana Pawła II do Domu Ojca, Jeśli dziś nucimy sobie: „Z Wadowic Skało nie przeminiesz cały”, to nie lękajmy się dawać świadectwo miłości.

Wydaje mi się, że najwierniej wypełnimy testament naszego umiłowanego Ojca Świętego, jeżeli odważymy się „otwierać serca nasze dla Chrystusa”. Niech zbliżające się Święta Bożego Narodzenia będą ku temu dobrą okazją.

Ciepła ogarniającego nas wraz z mocą Bożej łaski i ciepła płynącego z obecności drugiego człowieka życzę.

O.Waldemar OMI Proboszcz

Bałwan mojej babci

W

iele razy moja babcia opowiadała mi, jak pradziadek lepił bałwana. Wstawał wcześnie rano, kiedy ona jeszcze spała i toczył ogromne kule. Bałwan musiał być z trzech części.

Na niewielkiej głowie osadzony był czarny garnek z uszami. Nos był z całej marchewki, oczy i usta z niedopalonych węgiełków, guziki z niedopałków węgla. Ramiona, jak cała reszta ciała, ulepione były ze śniegu. Bałwan w ręce trzymał drapakę. Ten bałwan był ogromny i wspaniały.

Krzysio i Jakub Krzywulicz 3

Magia świąt czy nasze prawdziwe oblicze?!

C

zy zastanawiałeś się Drogi Czytelniku jak to jest tak naprawdę ze Świętami, a właściwie z magiczną atmosferą z nimi związaną? Dlaczego tak kochamy Święta Bożego Narodzenia, dlaczego są nam tak bliskie i dlaczego tak pieczołowicie się do nich przygotowujemy, choć trwają tylko dwa dni, no może dwa i wieczór wigilijny? I dlaczego płynnie potrafimy przejść ze zgiełku dnia codziennego do chwil spokoju, radości, do wyciszenia? Ciekawe jest to, że tak chętnie wtedy spędzamy ten świąteczny czas w gronie rodzinnym, w gronie przyjaciół, a i otwarte mamy drzwi dla Przybysza (talerz na wigilijnym stole)!

Dlaczego właśnie w ten czas, kiedy to, przy blasku świec, przy łamaniu się opłatkiem niejednemu z nas spływają po policzkach łzy, gdy wyznajemy sobie to, co było złe, życząc wszystkiego najlepszego? Dlaczego właśnie wtedy zauważamy wokół siebie tych, co potrzebują (nie tylko materialnych rzeczy ale i dobrego słowa), czy tylko wówczas oni są? Czy wnet po świętach znikają?

Co sprawia, że chcemy być razem, że obdarowujemy siebie nawzajem prezentami, ale i przecież czułymi słowami, uśmiechem!?

Dlaczego tak diametralnie różni się ten magiczny czas świąteczny od pozostałej części roku? Ktoś by może odpowiedział, bo wspominamy Narodzenie Pana! no tak, tylko, że Chrystus powinien być obecny w naszych sercach, w naszych słowach, w naszych uczynkach przez cały rok!

A może w ten magiczny czas jesteśmy prawdziwi, może to nie magia tylko prawdziwe oblicze naszych Serc Człowieczych? Może właśnie z natury jesteśmy dobrzy, pragniemy szczęścia, pragniemy kochać i być kochani, pragniemy dzielić się tym, co mamy?!!! Czy to magia czy nasze prawdziwe oblicze nasze pragnienie?!

Zastanówmy się, czy atmosfera świąt nie znika na nasze własne życzenie, bo to od nas przecież zależy, czy ta atmosfera jest, czy jej nie ma! Postarajmy się wspólnie, ABY ŚWIĘTA BYŁY CAŁY ROK!!!

TEGO WSZYSTKIM ŻYCZĘ Z CAŁEGO SERCA! Eliza Jackowska

Zbliżało się Boże Narodzenie, do drzwi zapukał nieznajomy

D

ziś mam 25 lat, ale to, co teraz wam opowiem, miało miejsce 15 lat temu...

Było Boże Narodzenie, cała rodzina wspólnie zasiadła przy wigilijnym stole, lecz brakowało ciotki Marii. Nagle do drzwi ktoś zapukał. Wszyscy byli pewni, że to właśnie ciotka Maria, ale zamiast jej wysokiego i donośnego głosu usłyszałem jakiś cichy i łagodny głosik.

Chcąc sie upewnić, kto to jest, zobaczyłem przez szybkę. Niestety, postać była oblepiona śniegiem, chcąc się dowiedzieć, kto to był, musiałem zaryzykować. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem niewielkiego, siwego starca. Zaprosiłem go do stołu. Chciałem odstąpić mu własne krzesło, lecz on poszedł do kuchni i przyniósł sobie krzesło stamtąd. Gdy już z nami usiadł, zaczął jeść spokojnie, nie jak pierwszy lepszy człowiek z ulicy.

4

Najpierw był cicho, ale później zaczął opowiadać rozmaite historie o różnych krajach.

Wszystkich ciekawiło, skąd przyszedł i skąd może o tym wiedzieć. Kiedy zbliżała się północ, wyszedł.

Przy wyjściu dał mi mały prezent. Chciałem gościa odprowadzić, ale on sobie tego nie życzył.

Jednak coś mnie korciło, by za nim pójść.

Poszedłem i zamiast siwego starca zobaczyłem Świętego Mikołaja z całym orszakiem reniferów.

Natomiast prezentu, który mi dał, nigdy nie otworzę i nie mam zamiaru.

Krzysztof Krzywulicz

Przedświąteczna Łeba wspomnienie z dzieciństwa

G

łaszcząc moją posiwiałą brodę, powracam do dzieciństwa... Jak mnie odnalazłyście w domu, moje obrazy, wydawałoby się, zapomniane, jak białe, zaśnieżone lasy i wydmy na długo przed Świętami? Moje serce otwiera się na wspomnienia pięknego okresu przedświątecznego.

N

as dzieci nie można było utrzymać w domu, na dworze było po prostu zbyt cudownie. Jeździliśmy na sankach lub łyżwach po jeziorach, pełni odwagi, prowokując los, wchodziliśmy na zamarznięte molo. Nie czuliśmy niebezpieczeństwa, nie zdawaliśmy sobie z niego sprawy. Na molo było tak cudownie, ogromne lodowe sople jak labirynty przejść, przez które się przeciskaliśmy. Było jak w kościele cichuteńko. To niesamowite, cudowne uczucie. Wsłuchiwaliśmy się z daleka w odgłosy dzikich kaczek, które wciąż i wciąż się zbliżały.

Nagle stadko kaczek wylądowało tuż przed nami na lodzie, mogliśmy je prawie dotknąć rękoma.

W

idok na wschód był przepiękny, za lodowymi górami widać było wieżę Neptuna. Lodowe góry spiętrzone na plaży robiły wrażenie, jakby sięgały horyzontu.

Powoli zaczynało się ściemniać, a my musieliśmy wracać do domu. To nic, że mieliśmy mokre nogi.

Mama była szczęśliwa, że wreszcie jesteśmy w domu, napaliła mocno w kaflowym piecu.

Usiedliśmy razem przy piecu, nastała

godzina opowieści. Niejedna opowieść i pieśń popłynęła z ust mamy... Trzymając mnie i siostrę w ramionach, szczęśliwa, śpiewała tak cudownie, głaszcząc nas po głowach. Powiedziałem „ach mamo, zaśpiewaj jeszcze raz o kapeluszu zwianym z głowy” później dopiero poznałem tytuł, to była jak sen piękna pieśń „Przy fontannie przed bramą” Lindenbauma.

T

ajemniczo dla nas zbliżał się Wieczór Wigilijny... Babcia i dziadek zabrali nas do siebie, po sąsiedzku, nie mieliśmy spotkać Knechta Rupprechta, mieliśmy się domyślać, kto przynosi prezenty. Nagle po sąsiedzku nastał wielki łomot, ogromnie się przestraszyłem, a to był Święty Mikołaj. Czy na pewno przyjdzie do nas? Nie, nie, powiedział dziadek, on pójdzie zaraz dalej. A moja siostra tajemniczo się uśmiechała, ona znała odpowiedź i pomyślała Niech Egon wierzy w Świętego Mikołaja, śmieją się wtedy jego dziecięce oczy.

Egon Ojowski (z niem. tł. Ilona Rzepa) od red: Knecht Rupprecht to wg niemieckiej tradycji jeden z pomocników Świętego Mikołaja

5

Na dalekiej północy

N

oc była oczekiwaniem, noc była rzeczywistością, noc była snem. Po nocy przychodziła noc. Prawdziwa, surowa, czarna noc polarna. Zamarznięty fiord oświetlało światło pomarańczowego księżyca, a nad miastem migotały czerwone gwiazdy. Zielone wężyki zorzy polarnej przemierzały granatowe niebo, które zapalało się i gasło różowym płomieniem.

I przyszedł grudzień, a z nim szalone burze polarne, przenikający mróz i głęboka ciemność.

Nawet okrągły księżyc schował się za horyzont. I przyszły dni pełne refleksji, leku i oczekiwania.

Były to jednocześnie najtrudniejsze, a zarazem najpiękniejsze i niezapomniane chwile mojego pobytu na Spitsbergenie.

Wigilię Bożego Narodzenia spędziliśmy w malej chatce za miastem w dolinie Bolterdalen. W chatce zimowali nasi znajomi Polacy i Francuzka, którzy przyjechali tutaj ze swoimi psami husky i organizowali psie zaprzęgi. Mała chatka z zagrodą dla psów pośrodku dzikiej tundry- proste i trudne warunki życia. Droga do chatki była zasypana śniegiem, tego dnia wiał porywisty wiatr. W świetle reflektorów obserwowaliśmy tańczące fale śnieżne zza których mógł się pojawić zabłąkany niedźwiedź polarny.

Były to moje pierwsze święta spędzone poza domem. Razem z Wojtkiem przygotowaliśmy

barszcz z uszkami, upiekliśmy karpatkę i ugotowaliśmy kompot z suszonych owoców. Po miesiącu oczekiwania, dokładnie w Wigilię, nadeszła paczka od rodziców, a w niej piękne dekoracje świąteczne, zielony wigilijny obrus, opłatek, mikołajki w czekoladzie, orzechy i inne 6

smakołyki. Jacek z Karoliną ugotowali bigos, Rafał z Weroniką upiekli makowiec i świeży chleb, który był jeszcze gorący, gdy łamaliśmy się nim przy wigilijnym stole. Maurielle przygotowała francuskie wigilijne ciasto z owocami i pachnący chleb z grzybami.

Tamtego wieczoru byliśmy rodziną, połączyła nas noc polarna, marzenia, połączyły nas przyjaźń i miłość. I pomyśleć, ze dla osoby siedzącej po mojej lewej stronie były to przedostatnie Święta Bożego Narodzenia.

Spitsbergen można kochać lub nienawidzić tak mawiają mieszkańcy Longyearbyen. Rok spędzony w Arktyce uświadomił mi jak bezradny jest człowiek wobec natury. Burze śnieżne, lawiny, sztormy, nawet najbardziej doświadczony polarnik może nie pokonać zimna, zmęczenia czy zwątpienia. Dlaczego ludzie decydują się na życie w takich warunkach? Dlaczego pokonują swoje granice wyruszając na polarne wyprawy na biegun, w inne miejsca Arktyki? Zrozumiałam to dopiero półtora roku po powrocie do Polski, słuchając audycji poświęconej Jackowi.

Niektórzy marzą aby mieć dom i samochód, inni marzą aby mieć psy. Każdy z nas jest inny, każdy ma swoje własne marzenia, swoje granice, każde życie jest tak samo ważne.

Jacek i Rafał na Spitsbergen przypłynęli jachtem w czerwcu 2001 roku razem z trzema psami husky. Przypłynęli tu, aby zrealizować swoje marzenie: wyprawa zaprzęgiem psów na wschodnie wybrzeże. Nie mieli wyznaczonego punktu docelowego, chcieli zobaczyć najbardziej dzikie miejsce tej arktycznej wyspy. Rok później

z zaprzęgiem psów przemierzyli Syberię i dotarli do Magadanu. Nierealne a jednak prawdziwe.

Jacek razem z żoną Karoliną, zamieszkali w Longyearbyen, pokochali daleką północ, planowali jeszcze inne wyprawy.

Pamiętam dobrze moment, kiedy na pokładzie statku opuszczaliśmy to magiczne miejsce jakim jest Arktyka i małe miasteczko Longyearbyen. Wracaliśmy, aby spełnić nasze kolejne marzenia, choć trudno było powrócić do rzeczywistości. Każdy z nas zostawił tam cząstkę siebie, swoje niezapomniane przygody,

przyjaciół, swój tymczasowy dom.

Jacek został tam na zawsze. Dowiedzieliśmy się o tym w drodze do Santiago de Compostela. „Zostanę tam na zawsze - tak od niechcenia wyraził to kiedyś… taka była jego wola. Tam wiec rozsypano Jego prochy… W krainie dzikiego piękna, zaklętego w okowach mrozu, surowego krajobrazu, śniegu, skał i lodu.” (o Jacku - słowa jego przyjaciela ) Agnieszka Wasylewicz

Spotkały rodziców

W

igilia i Święta tego roku będą wyjątkowe dla pewnej pary młodych ludzi, wspaniałych ludzi, którzy zdecydowali się na adopcję. Planowali tylko jedno dziecko dziewczynkę. Bardzo im się podobała dziewczynka, która kurczowo trzymała za rączkę swojego o rok starszego braciszka. Byli nierozłączni. Pragnęli rodziców, którzy ich pokochają. Dzieci o smutnych twarzach i oczach obserwujących dorosłe sylwetki, które krążyły wokół nich oczekując jakiegoś znaku. Sytuacja była niezręczna. Z jednej strony dzieci obawiające się, że nikt ich nie zechce, a z drugiej zdenerwowani rodzice, zmęczeni całą sytuacją.

Oni wybrali pierwszego dnia, ale nie brali pod uwagę drugiego dziecka. Nie wolno im było robić dzieciom nadziei jeśli nie byli zdecydowani i pewni swego wyboru. Te wzajemne podchody trwały miesiącami, wcześniej były wizyty w innych sierocińcach. Musieli pokonać wszelkie trudy, jak również rozczarowania. Osobami wybierającymi byli nie oni, jak mogłoby się zdawać, lecz te małe pociechy miały sobie wybrać rodziców. Droga była ciężka, ale warto było. Opowiadali to z wielkim przejęciem i radością. Od lat przygotowywali się do roli rodziców. Kiedy dzieci wskazały swymi małymi paluszkami na nich i zaprosiły do wspólnej zabawy to był ich najszczęśliwszy dzień i kolejny, najważniejszy dzień, w którym zostali zaakceptowani przez dzieci. Zaczęły się wspólne spacery, zabawy, zdobywanie wzajemnego zaufania, oswajanie z przyszłym domem rodzinnym. Starali się jak najdłużej z dziećmi przebywać. Dostawali dzieci na święta, później na weekendy. Dzieci nie chciały już wracać do

sierocińca. Zawsze towarzyszył im lęk i obawa, że ci dorośli ludzie mogą jeszcze z nich zrezygnować. Często pytały: ciociu, wujku (tak było na początku), czy byłyśmy grzeczne?

Nadszedł dzień zaślubin. Piękna uroczystość, prawie jak w kościele. Wszyscy odświętnie ubrani. Przed szanownym gronem nauczycielskim i świadkami ślubowali sobie wzajemną miłość., że będą z nimi na dobre i na złe oraz że ich nigdy nie opuszczą.

Słuchałam tego wszystkiego z wielkim zaciekawieniem. Tym dzieciom dane było spotkać rodziców, którzy gdzieś tam daleko czekali na nich i już ich kochali.

Teraz tworzą wspaniałą rodzinę. Mają problemy trochę bardziej skomplikowane. Tak właściwie to niewiele mają informacji na temat dzieci, ich zachowań i prawie nic nie wiedzą o ich prawdziwych rodzicach. Poznali jedynie jeszcze starszego brata 15-latka, który również znalazł rodziców i nie chce zrywać kontaktu ze swoim rodzeństwem. Prosi, aby byli dla nich dobrymi rodzicami i że bardzo ich kocha i będzie tęsknił za bratem i za siostrą. Starszy brat był już wcześniej adoptowany. Spotkali się jedynie dlatego, że tamci rodzice wyrazili taką wolę. Starszy brat wywarł na nich dobre wrażenie. Grzeczny, ułożony i bardzo chcący zaprzyjaźnić się z tamtą rodziną.

Tego lata, kiedy byli u nas pierwszy raz w Łebie, wołali do mnie „ciociu”, a teraz szykuję dla nich małą niespodziankę pod choinkę i nie muszę chyba pisać, jak wielką radość mi to sprawia.

Cały czas piszę o dzieciach, a to przecież Ania lat 5 i Grześ lat 6, małe szkraby, które po raz 7

pierwszy zobaczyły morze w Łebie.

Przestraszyły się, rozpłakały i wtuliły w ramiona rodziców, gdzie poczuły się bezpieczne.

Korzystając z okazji chcę życzyć wszystkiego najlepszego rodzinom, które

wielokrotnie goszczą w swych domach dzieci z domów dziecka.

Małgosia Krzywulicz

Niedokończona historia piewający Pan - tak go nazywały koleżanki i koledzy biorący tak, jak i on, czynny udział w różnego rodzaju spotkaniach, na których można było pośpiewać i powspominać odległe czasy.

Antoni Horanin, Bolesław Wawer, Stanisław Świerk wspaniali nauczyciele historii, którzy w różnych okresach zawieruchy wojennej walczyli o Polskę. Ich drogi skrzyżowały się w Łebie, a cotygodniowe spotkania były fascynująca wycieczką w przeszłość. Gdy pozostał jeden, nie zamknął się w sobie, lecz ze zdwojoną energią opowiadał o swoich wojennych przeżyciach.

Wspomnienia szlaku bojowego dającego początek historii II Armii Wojska Polskiego są niezaprzeczalnym dowodem patriotyzmu prostych żołnierzy, w większości wywodzących się z Kresów Wschodnich II Rzeczpospolitej.

Niedokończona historia, niedopowiedziane słowa, fakty, o których się już nie dowiemy, jednak pozostawione świadectwo życia i walki w tamtych trudnych czasach.

WspomnieniaAntoniego Horanina, żołnierza Dywizji Piechoty IIArmii Wojska Polskiego: Wiadomość o wybuchu II wojny światowej zastała nas przy koszeniu trawy, nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, co zaszło, byliśmy pełni wiary w siłę naszej armii i od samego początku wierzyliśmy, że Niemcy dostaną łupnia.

9 września radio podało, że kawaleria polska, przekraczając granicę niemiecką, wdarła się 8 km w głąb Rzeszy, dając porządnego łupnia Niemcom.

Po tych wiadomościach byliśmy już pewni, że ta wojna nie potrwa długo, tym bardziej, że w dniu tym Wielka Brytania i Francja wypowiedziały wojnę

Ś

8

Rzeszy Niemieckiej.

17 września skoro świt obudził nas głośny warkot maszyn, w pierwszej chwili myśleliśmy, że to sąsiad zboże młóci, okazało się jednak, że to sowieckie czołgi pełną mocą pędziły na Wilno.

Sowieci z odsieczą nam idą! krzyczeli niektórzy, ale gdy zaczęli strzelać do naszych żołnierzy i ludności cywilnej, wszelkie złudzenia prysły.

Kawalkada czołgów i sprzętu wojskowego, kierujących się na Wilno, nie miała końca.

Staliśmy tak całą rodziną, bezsilność i niemoc wyciskała z nas łzy rozpaczy. Wiedzieliśmy już, że wojna będzie przegrana. Mogliśmy się oprzeć jednemu wrogowi, ale zdradziecki atak sowiecki przypieczętował nasz los.

Później dochodziły nas słuchy, że walczy jeszcze gdzieś jakiś oddział Wojska Polskiego, ale nikt już nie wierzył, że może to cokolwiek zmienić.

Od 17 września znaleźliśmy się pod okupacją sowietów i w najśmielszych przypuszczeniach nie podejrzewaliśmy, że na wschód od Bugu nie będzie już Polski. (C.d.n.)

Piotr Pawlak

ŻYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE Pomuchel

9

Roraty

Lektorzy

Roraty

o. Jerzy Ditrich omi rekolekcjonista

10

Wręczenie Krzyża Misyjnego p. Marii Tosik

11

Roraty

Odpust św. Mikołaja

Maria Tosik Honorowy Oblat o. Józef Niesłong omi (z prawej) o. Waldemar Janecki omi (z lewej)

12

Boże Narodzenie 2005 „Chodźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam stało, a o czym dowiedzieliśmy się od Pana.

Poszli, więc spiesznie i znaleźli Maryję z Józefem i Niemowlę leżące w żłobie.

Kiedy to ujrzeli, zrozumieli wszystko co im o tym Dziecięciu powiedziano” (Łk 2, 15-16)

Mroki betlejemskiej nocy rozświetlił blask przychodzącego Boga. Nad tą tajemnicą pochylili się prości pasterze. Poszli zobaczyć i doświadczyli przemieniającej obecności Pana.

W ten radosny czas Bożego Narodzenia, jako organizatorzy „Festiwalu Życia”, życzymy Ojcu Proboszczowi i wszystkim

Parafianom nieustannego wpatrywania się w oblicze Nowonarodzonego Dziecięcia. Niech zaowocuje to doświadczeniem Jego mocy i łaską przemiany potrzebnej do owocnego przeżywania swego chrześcijańskiego powołania.

Maryja, Matka Jezusa wraz ze św. Józefem, niech stają się przykładem, jak codziennie przyjmować do swojego życia Nowonarodzone Dziecię. Życzymy także wielu łask Bożych w Nowym 2006 Roku.

Korzystając z okazji chcielibyśmy bardzo serdecznie podziękować Ojcu Proboszczowi i wszystkim Parafianom za materialne wsparcie V „Festiwalu Życia” w Kodniu. W Waszej parafii zebraliśmy 2100 zł. Pieniądze te zostały przeznaczone na organizację kodeńskiego spotkania młodych. Bóg zapłać!

W imieniu organizatorów „Festiwalu Życia”

Jeśli człowiek chce, to znajdzie czas dla innych.

Jeśli człowiek chce, to od razu stanie się milszy i lepszy.

Jeśli człowiek chce, to świąteczny nastrój może mieć nie tylko od święta.

Jeśli człowiek chce… to może.

Praca Zespołu Caritas oparta jest przede wszystkim na współpracy z innymi ludźmi.

Chcemy pomagać tym, którym jest w danej chwili ciężko, którzy są chorzy, niezaradni życiowo, mają mniejsze lub większe kłopoty i problemy. Wielu osobom i rodzinom nie moglibyśmy pomóc gdyby nie zrozumienie i ofiarność ludzi wrażliwych ludzi, którym nieobca jest dobroczynność. Przez cały rok zwracamy się w Łebie lub okolicy do różnych firm, właścicieli sklepów, osób prywatnych prosząc o pomoc finansową lub rzeczową.

Zawsze znajdą się Ci którzy napełniają caritasowskie skarbonki, Ci którzy wkładają w sklepach żywność do wystawionych koszy przed świętami, Panie, które upieką ciasto, Ci sponsorzy akcji kolonijnych lub Święta Pomuchla, co nie skąpią niemałych kwot pieniężnych, oraz Ci, co biorą udział we

wszystkich akcjach organizowanych przez Parafialny Zespół Caritas i w ten sposób wspomagają innych. Cieszymy się, że mamy wśród nas osoby o Wielkim Sercu, na które zawsze można liczyć, osoby, które dzielą się swoją dobrocią.

Dlatego wszystkim ludziom dobrej woli, którym nieobce jest charytatywne dzieło pomocy drugiemu człowiekowi, bardzo gorąco dziękujemy. Za Waszą miłość i zrozumienie wielkie Bóg zapłać.

Wszystkim naszym podopiecznym i wszystkim darczyńcom z okazji Świąt Bożego Narodzenia składamy życzenia płynące z głębi naszych serc.

Niechaj Wigilijny Wieczór serca ogrzeje, niechaj Dzieciątko iskrę nadziei rozpali, niechaj Bóg radość przyniesie i łzy osuszy, niechaj ktoś zamknięte drzwi serca otworzy, bo przecież MIŁOŚĆ nawiedza nas i nasze domy.

Bożena Kunkel 13

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00 6 stycznia Wieczór Trzech Króli godz. 17:00 msza św. w kościele z udziałem łebskich chórów i zespołów: Echo, Falare, Jantar, Stella Maris z Dziećmi, Biedronki po mszy św. koncert niemieckiego Chóru Kameralnego Augustus dyr. Egon Kretzer następnie wspólne spotkanie w Bibliotece Miejskiej

Plan odwiedzin duszpasterskich w roku 2005-2006 2005-12-27 - wtorek 2005-12-28 - środa 2005-12-29 - czwartek 2005-12-30 - piątek 2006-01-02 - poniedziałek 2006-01-03 - wtorek 2006-01-04 - środa 2006-01-05 - czwartek 2006-01-08 - niedziela 2006-01-09 - poniedziałek 2006-01-10 - wtorek 2006-01-11 - środa 2006-01-12 - czwartek 2006-01-13 - piątek

Sienkiewicza, Kopernika, Rąbka, Turystyczna Jeziorna, Rybacka i Rolna Lęborska, Polna, i Powst. W-wy - nieparzyste Powst. W-wy - parzyste Kościuszki od portu do mostu, oprócz nr 8 Kościuszki nr 8 i Wróblewskiego Kościuszki parzyste 30 76 i Kościelna Kościuszki Parzyste 82 116 i Zielona, Piwna Kościuszki nieparzyste 115 89 i Plac Dworcowy 4, 6, 8 Kościuszki nieparzyste 23 - 87 Pl. Dworcowy 2, 10, 12, 14 i nieparzyste 11 Listopada parzyste i 1 Maja 11 Listopada nieparzyste, Grunwaldzka i Piekarska Abrahama, Derdowskiego i Olszewskiego

Kolędę rozpoczynamy o godz. 15:00 a kończymy przed 21:00 28 grudnia Opłatek dla Przyjaciół Misji i Żywego Różańca msza św. o godz. 9:00 po mszy św. spotkanie w salce parafialnej

07 stycznia godz. 11 koncert chórów Augustus, Echo, FaLaRe i Jantar w małej sali przy Szkole Podstawowej 07 stycznia Opłatek Parafialny Wszystkie wspólnoty i bardzo Drogich parafian wraz z osobami towarzyszącymi zapraszamy na PARAFIALNY OPŁATEK. Nasze spotkanie rozpoczniemy o godz. 17:00 Msza św. w kościele, a później na wspólna biesiadę zapraszamy do pensjonatu ANGELA.

08 stycznia koncert Zespołu Stella Maris z Dziećmi po mszy św. o godz.17.

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl www.omi.leba.biz Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0

REDAKCJA

Oto słowo Boże: I gdyby rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał (1 Kor 13, 3)

Eliza Jackowska Mnika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Redaktor naczelna Maria Konkol Bożena Kunkel Małgorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leśniak Janusz Lechończak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Świerk Piotr Kasina