Ichtys 30

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

MARZEC 2006 Nr 30

Jezus po raz drugi upada Jerzy Duda Gracz

Gorzkie żale, przybywajcie, serca nasze przenikajcie.

Rozpłyńcie się, me źrenice, toczcie smutnych łez krynice.

Słońce, gwiazdy omdlewają, żałobą sie okrywają.

Płaczą rzewnie aniołowie, a któż boleść ich wypowie?

Opoki się twarde krają, z grobów umarli powstają.

Co jest? pytam, co się dzieje?

Wszystko stworzenie truchleje.

Boleść męki Chrystusowej, żal przejmuje bez wymowy.

Uderz, Jezu bez odwłoki w twarde serc naszych opoki.

Jezu mój, we krwi ran Twoich obmyj duszę z grzechów moich.

Upał serca mego chłodzę, gdy w przepaść Twej męki wchodzę.

SPACERUJĄC Z BOSMANEM

J

uż kolejny Wielki Post stał się rzeczywistością, którą należy nam poważnie przeżyć.

Ostatnie spacery z Bosmanem to dla mnie okazja, by wyjść naprzeciw refleksjom, jakie niesie ze sobą ten czas. Czas naprawdę niezwykły, bo bardzo mocno zachęcający do refleksji. By nasza refleksja była bardziej pogłębiona, pomocą są nam szczególnie ważne wielkopostne wydarzenia. Jak Droga Krzyżowa, która w naszej parafii odprawiana jest w każdy piątek Wielkiego Postu dla dzieci o godz. 16:30, a dla pozostałych o 17:30. W parafialnej świątyni chcemy przejść drogę Krzyża naszego Zbawiciela, ale jednocześnie odnaleźć na tej drodze konkretnie i swoją osobą. Z całym swoim doświadczeniem dobra i zła oraz wyciągać konkretne wnioski i postanowienia, aby jak najczęściej w swoim życiu stawać po stronie Jezusa, a nie być obojętnym czy nawet przeciw Niemu.

Innym pięknym nabożeństwem wielkopostnym są Gorzkie Żale, które odprawiamy w niedzielę o godz. 16:15. Gorzkie Żale to popularne w Polsce nabożeństwo pasyjne, połączone z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i kazaniem pasyjnym. Pochodzi ono

z początków XVIII w. - po raz pierwszy odprawiono je w 1707 r. To niezwykłe, że przed nami okazja do wejścia w tak wielką spuściznę tradycji, a jednocześnie okazja, by wyśpiewując „gorzki żal” nad męką Jezusa, czynić refleksję nad swoim życiem.

Kolejna dobra okazja do refleksji to rekolekcje wielkopostne. Czas dla siebie, dla swego lepszego życia. Sam będę głosił rekolekcje w obecnym Wielkim Poście w kilku parafiach.

Zdaję sobie sprawę, jak wielka to odpowiedzialność. I tym bardziej mam świadomość, że winniśmy modlić się o dary Ducha św. dla rekolekcjonisty, by jego przekaz Bożego słowa trafiał i przemieniał.

I tak pewnie dojdziemy do mocnej refleksji, jaką przyniesie nam liturgia Triduum paschalnego.

A później radosna Pascha. No i więcej czasu dla rodziny, przyjaciół i na spacery z czworonogami. Ech Bosmanku, czas szybko leci.

Teraz czas dla większej refleksji.

Miłych Gości i bardzo Kochanych Parafian pozdrawiam i życzę, by wielkopostny czas refleksji był owocny.

O. Waldemar OMI Proboszcz

2 kwietnia - rocznica śmierci Jana Pawła II Jest taka Noc, gdy czuwając przy Twoim grobie, najbardziej jesteśmy Kościołem – jest to noc walki, jaką toczy w nas rozpaczz nadzieją: ta walka wciąż się nakłada na wszystkie walki dziejów, napełnia je wszystkie w głąb (wszystkie one – czy tracą swój sens? czy go właśnie zyskują?)

Tej Nocy obrzęd ziemi dosięga swego początku.

Tysiąc lat jest jak jedna Noc: Noc czuwania przy Twoim grobie.

Wigilia Wielkanocna 1966 Karol Wojtyła 3

P

Jest czas rodzenia i umierania

od koniec grudnia ubiegłego roku pełna obawy i lęku przekroczyłam próg Hospicjum Bożego Miłosierdzia w Słupsku. Pierwsze wrażenie, jakże odmienne od moich przeczuć to łagodna cisza, uśmiech i życzliwość personelu, to zieleń kwiatów i domowe ciepło. Ze zdziwieniem pozbyłam się drzemiącego we mnie stereotypu na temat tego miejsca i dziś wiem, że hospicjum (łac.) to przyjazne, gościnne miejsce, gościnny dom.

Pierwsze powstałe w Londynie w 1967r hospicjum nosiło nazwę Św.Krzysztofa, patrona podróżujących i Jego patronat do dziś przypomina o wędrówce człowieka, o jego podróży przez życie i czas, o umieraniu jako ostatnim, końcowym etapie tej podróży.

Pełni życia nie dopuszczamy do siebie myśli, że nieuleczalna choroba może nas dotknąć, że może dotknąć kogoś z naszej rodziny, z naszych przyjaciół. Gdy lekarz traci nadzieję na wyleczenie pacjenta dobrze, że istnieje gościnna przystań, gdzie pacjent nie jest pozostawiony samemu sobie, przystań, w której nie zmierza się już do zapobieżenia śmierci, ale jej uszlachetnienia i ułatwienia. Wiem, że decyzja : hospicjum, nie należy do łatwych. Byłam świadkiem wewnętrznego rozdarcia mojej przyjaciółki Teresy, kiedy stanęła przed tym problemem. Trudne jest rozstanie z najukochańszą osobą, którą chciałoby się zatrzymać w domu, blisko siebie i wiem, że w tym wypadku zwyciężyła miłość, a nie własny egoizm.

Podjęłaś słuszną i jedyną w tym wypadku decyzję Tereniu. Zapewniłaś Cześkowi maksymalny komfort życia do ostatniej minuty. Uczestniczyłam w Twoim zmaganiu się z bolesną rzeczywistością, w 4

/Koh 3,2/

codziennym pokonywaniu kilometrów z Łeby do Słupska, widziałam ofiarność i czułość z jaką pielęgnowałaś chorego męża, i byłam pełna podziwu dla Twojej siły charakteru. Oczy chorego Cześka odpowiadały Ci wdzięcznością. Ja też "uczyłam się chorego", pokonałam w sobie barierę strachu przed nieuleczalną chorobą, zrozumiałam "mowę cierpienia" umierającego człowieka, dostrzegłam potrzebę mojej obecności w tym miejscu. Śmierć jako nieodłączna część życia nie jest w hospicjum aktem odpychającym ani dla chorego, ani dla jego rodziny. Życzliwość personelu i pomoc psychologa pomagają zaakceptować nieuniknione rozstanie. Spokój, cisza, bez nerwowej bieganiny, nie narzucająca się obecność, przy pełnej kontroli objawów fizycznych są gwarantem godnego przejścia na drugi brzeg. Swoją "liturgią obecności" przy łóżku chorego stwarzamy przestrzeń ufności, że jesteśmy. Dajemy dowód naszej miłości i chrześcijańskiego miłosierdzia. To nasze "teraz" z chorym, ten "wiatyk naszych dłoni", gdy się przyjdzie, pomilczy, gdy na trudne pytanie odpowiemy po prostu "nie wiem" znaczy w tym okresie bardzo wiele. Czasem trudno za drzwiami zostawić pośpiech i zgiełk współczesnego świata, ale trzeba mieć świadomość, że wkraczamy w bardzo intymny świat, w świat refleksji w obliczu śmierci, gdy chory w sobie i przed sobą szuka Boga, ostatecznej o Nim Prawdy. Bóg często działa w nocy. Jest Noc Narodzenia i Noc Zmartwychwstania i ufam, że tej nocy 15 stycznia Pan pomógł Czesiowi przejść przez ciemną dolinę.

Odszedłeś cichutko i spokojnie w obecności kochającej żony, która trwała wiernie, aż do końca.

Wy r a z y s z a c u n k u , u z n a n i a i wdzięczności należą się personelowi Hospicjum Bożego Miłosierdzia w Słupsku, personelowi, który oprócz ofiarnej fachowości nie wstydzi się łez, który potrafi przytulić, ucałować, współodczuwać w cierpieniu.

Dostrzegłam ogromną potrzebę istnienia opieki hospicyjnej, nieustanny brak miejsc dla chorych i mam nadzieję, że ludzie o szlachetnych, hojnych sercach, a w szczególności Władze naszego miasta pomogą budzącej się inicjatywie powstania stacjonarnego hospicjum w Lęborku.

Pacjentom i pracownikom hospicjum dedykuję wiersz, a wszystkim

czytelnikom gazetki życzę dużo zdrowia.

W przestrzeni dobroci Cierpiące oczy Krzyż więdnącego życia Łza dla okrycia BEZSILNOŚCI I nieme wołanie Do Ciebie Panie "W chwili, której się nie domyślacie" Stań Jezu przy odchodzącym bracie.

Iwona Wodowska

Gdzieś wśród nas

L

udzkie życie, ile ludzi, tyle ciekawych historii. Patrzymy na kogoś, żyjemy obok a tak właściwie nie znamy się. Czasami oceniamy ludzi na podstawie ich wyglądu, bo to co według jednych jest piękne, według innych płytkie i powierzchowne.

Ale to kim jesteśmy wypływa nie tyle z naszego zewnętrznego wyglądu, ale z naszego działania na rzecz drugiego człowieka, z naszego stosunku do niego, z naszego serca, życzliwości i umiejętności współżycia, także empatii. Wpływ na geny mamy niewielki, ale na całą resztę jak najbardziej. W tym miejscu chciałabym opowiedzieć o mojej sąsiadce, niezwykle sympatycznej i życzliwej osobie – pani Magdalenie Niedzielko, mieszkance Łeby od 1998r. Poznałyśmy się dzięki naszym pieskom, podczas spacerów pani Magdaleny z Ciapkiem, nieodłącznym przyjacielem, który towarzyszył Jej przez 11 lat.Ale oddaję głos Pani Magdalenie: Rodzice moich rodziców pochodzili ze wschodu, Polski nie było w ogóle.

Dziadkowie ze strony ojca mieszkali pewien czas w Petersburgu i tam urodził się tata i reszta rodzeństwa, a mama pochodziła z Wilna, bo dziadek był Naczelnikiem stacji w Wilnie na 5

Wa r s z a w s k o - Wi l e ń s k i e j K o l e i Żelaznej. ”A potem jak wybuchła Polska”- jak zapisała mama w swoim pamiętniku i jedna, i druga rodzina znalazła się w Polsce. Rodzice spotkali się na Wiśle w Warszawie – tata Władysław uprawiał żeglarstwo a mama Jadwiga wioślarstwo.

A w ogóle tata mieszkał sporo lat w Wilnie, tam skończył konserwatorium, był śpiewakiem operowym, miał wielką karierę przed sobą, ale tak jak to było zawsze w Polsce, trzeba było mieć najpierw uznanie za granicą, dopiero potem przyjechać do Polski. W tym czasie umarł jego profesor a miał mu dać jakieś listy polecające na zachód, no i nic z tego nie wyszło. Tata przeniósł się potem do Warszawy, tam się spotkali z mamą , pobrali się i urodziły się dzieci. Po wojnie rodzice zdecydowali, że już nie chcą mieszkać w Warszawie, że nad morze.

Tata jeszcze w czasie wojny trafił do niewoli, tam stracił głos, bo zachorował na bronchit, ale dzięki temu, że miał dobry słuch to w wojsku był radiotelegrafistą na okręcie wojennym, na Pinie/flota rzeczna na wschodnich rubieżach/.

Został radiooficerem, przyjechał na wybrzeże i zaczął organizować Ligę Morską Kolonialną w Sopocie w 1945, zaraz po wojnie.

Ale wcześniej robili spływ Wisłą kajakami z Warszawy do Gdańska.

6

Przywiózł nam do Warszawy wodę morską w butelce, kazał wypić “bo będziecie tam mieszkali nad morzem , więc musicie znać smak wody”. No i zaraz w październiku 1945r. przenieśliśmy się z Warszawy do Sopotu. W latach 1948 -1950 tata z a j m o w a ł s i ę o rg a n i z o w a n i e m Państwowej Szkoły Jungów przygotowującej młodzież do pracy i życia na morzu. Najpierw w Dziwnowie, Darłowie a potem w Łebie /to było

prawdopodobnie gdzieś za mariną/. 27 kwietnia 1950r. wyjechał do Trójmiasta i zaczął pracować w Polskiej Marynarce Handlowej a później w Polskich Liniach Oceanicznych /PLO/.

Ja natomiast pracowałam w przemyśle okrętowym. Ponieważ z wykształcenia jestem bibliotekarką, więc pracowałam w bibliotece przemysłu okrętowego w Gdańsku/”zieleniak”/. Następnie przez półtora roku poza przemysłem okrętowym. Pracowałam również w szkole podstawowej ucząc tańca. Okres mojej pracy w przemyśle trwał od 1965 – 1988r.

Przed wprowadzeniem stanu wojennego w grudniu 1980r. wróciłam do przemysłu okrętowego i rozpoczęłam pracę w stoczni gdańskiej jako asystent dyrektora naczelnego d/s współpracy z zagranicą.

Ani jednego dnia nie przepracowałam na tym stanowisku, ponieważ byłam oddelegowana do Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców. A potem był 13 Grudnia i nie mogłam wrócić do pracy przez długi czas, tylko przynosili mi kartki i pieniądze “na bramę”.

To było zaraz po stanie wojennym, nie wpuszczali nas do pracy na teren stoczni.

Do szkoły powszechnej chodziłam za czasów stalinowskich, potem w Gdyni do Urszulanek, wkrótce odebrano im prawo nauczania, więc przeniosłam się do Sopotu, do II Licem Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego. W pewnym o k re s i e m a m a m n i e w y s ł a ł a d o Franciszkanek, do Chojnic tak, że z niejednego pieca zakonnego chleb jadłam.

Przed moim odejściem z Chojnic przegadałam całą noc z siostrą Ignacją.

Powiedziała mi takie rzeczy, których mi żaden wychowawca w szkole nie powiedział “żebyś nie kradła, nie kłamała, żebyś przyzwoicie żyła”.Tego od żadnego wychowawcy w szkole nie usłyszałam, ale od zakonnicy tak. Jej rady oraz powiedzenie -”zdrowa ryba nigdy nie płynie z prądem, tylko pod prąd”pamiętam do dziś. A ludzie dzisiaj żyją tak, jakby Boga nie było. Ale gdyby nie było Boga naprawdę, to Jego

“przeciwnicy” nie mieliby z kim walczyć. Jeżeli dawniej, ktoś miał coś na sumieniu, to się wstydził, żeby nikt się o tym nie dowiedział a obecnie każdy jeszcze się z tym obnosi, nawet publicznie, w mediach.

Trochę studiowałam, ale skończyłam studium bibliotekarskie, grałam na pianinie, która to umiejętność przydała się do pisania na maszynie. Nawet kiedyś żyłam z pisania – miałam dwie maszyny, ruską i polską, za ruski tekst płacili dużo więcej.

Kilka słów o mojej mamie – moja mama była wspaniałą, mądrą kobietą, do której lgnęli ludzie. Nigdy na nikogo nie pozwoliła powiedzieć złego słowa, w każdym potrafiła dostrzec coś dobrego.

Mama nauczyła mnie pokory, cechy, której miała bardzo dużo. Jej zasadą było “z dużych problemów rób małe a z małych żadne”. Najważniejsze u nas w domu były uczucia nie finanse.

Przeszłam na emeryturę, doszłam do wniosku, że z tej emerytury w Sopocie nie wyżyję, więc kupiłam mieszkanko w Łebie z maleńkim ogródkiem. Dużo życzliwości ludzkiej tu zaznaję, tak więc dobrze wybrałam, nie żałuję tego. No, że akurat tak wyszło z oczami, jak wyszło to trudno.

Teraz tylko się marnuję bo nie mogę ani czytać, ani pisać, ani haftować, ani na drutach, przez ten wzrok......

Chciałabym dodać, że Pani Magdalena straciła jakiś czas temu wzrok, ale nadal jest osobą bardzo pogodną, życzliwą, wrażliwą, otwartą na drugiego człowieka, potrafi pięknie gawędzić i można Ją słuchać godzinami. Jest człowiekiem o wysokiej kulturze osobistej i moralnej.

Wspomnienia Pani Magdaleny Niedzielko, aby je ocalić od zapomnienia spisała Danuta Świerk 7

Siostry Służebniczki 60 lat w Łebie

O

jcowie Oblaci, którym w 1945 roku powierzono łebską parafię, zwrócili się do Zarządu Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP w Panewnikach k. Katowic z prośbą o przydzielenie Sióstr do pomocy w parafii. Mimo, że było to nie od zaraz, gdyż zewsząd napływały prośby i wołania o Siostry, prośbie uczyniono zadość.

8 lipca 1946 roku przybyły Siostry do parafii Łeba. Zamieszkały w domku przyznanym Ojcom Oblatom przez władzę państwową przy Alei Brzozowej 1.

Siostrami przeznaczonymi do prowadzenia placówki były: Siostra M. Gudila Formela, przełożona i pielęgniarka Siostra Arnolda Potulska, przedszkolanka i katechetka.

W cztery tygodnie później przyjechały Siostry następujące: Siostra M.. Kresencja Marek, hafciarka i krawcowa Siostra M. Audita Bonk.

Siostry mieszkały na parterze, na piętrze urządziły kaplicę. Raz w tygodniu Proboszcz Cieślik odprawiał tutaj Mszę św., czasami uczestniczyli w niej mieszkańcy, była już bowiem w miasteczku wspólnota chrześcijańska.

Niestety, po krótkim czasie Siostra M. Kresencja dosyć poważnie zachorowała i po odzyskaniu lepszego zdrowia powróciła na Śląsk.

Krótko przed odjazdem urządziła kurs kroju i szycia dla dziewcząt i młodych matek, których liczba wynosiła 40. Po odejściu Siostry M. Kresencji w zastępstwie przysłano również krawcową Siostrę M. Joachimę Reiman, będącą również dyplomowaną pielęgniarką.

Kaplica parafialna mieściła się w tym czasie w budynku obecnego kina, przy skwerku. W tej kaplicy było pierwsze święcenie jajek, a na Wielkanoc w procesji rezurekcyjnej ludzie szli z zapalonymi świecami wokół skwerku.

W budynku po szkole przy ul. Kościuszki Siostry otworzyły przedszkole. Rodzice chętnie włączyli się do pomocy. Siostry organizowały loterie fantowe, przedstawienia dzieci, a zebrane pieniądze były przeznaczone na utrzymanie.

8

Siostra Przełożona M. Gudyla pielęgnowała chorych w domach, pomagała w Caritasie. Poza tym zajęła się kuchnią i miała staranie o utrzymanie Sióstr oraz dbała o czystość bielizny kościelnej i zdobienie ołtarzy. Siostra M. Joachima nadal prowadziła kursy kroju i szycia bezpłatnie.

Z przybyciem Sióstr do parafii budziły się powołania zakonne. Wstąpiły do naszego Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP w Panewnikach na Śląsku trzy kandydatki:

Janina Kubiak, Marta Kjapśnia, Janina Tudruj, którym nadano imiona w dniu obłóczyn (26.07.1949): Siostra M. Andrzeja Kubiak, Siostra M. Innocenta Kjapśnia, Siostra M. Kasjana Tudruj.

W 1948r. Siostry zwolniono z pracy w przedszkolu. W roku następnym władza miejscowa zdobyła się na to, aby zlikwidować szwalnię. Wywołało to znów zgorszenie dziewcząt i matek, które z nauki kroju i szycia miały wielką korzyść. Siostry pożegnały ostatnie 12 dziewcząt kursistek.

Pracy jednak Siostrom nie brakowało, zwłaszcza przy pielęgnowaniu chorych i ubogich.

Dalej troszczyły się o czystość bielizny kościelnej oraz wypiekały komunikanty. Z pielęgniarskiej pomocy Sióstr nieraz korzystała Pani Zofia Kozakiewicz, która przyjechała do Łeby z rodziną w 1946r.: „Bardzo ciepło wspominam tamte odległe lata... Siostry pomagały biedniejszym rodzinom. Gdy byłam chora, Siostra przychodziła dawać zastrzyki”.

Służebniczki cieszyły się wielkim zaufaniem mieszkańców Łeby. A władze miejscowe i powiatowe dążyły wszelkimi sposobami do usunięcia ich z miasta. 11 maja 1955r. w czasie nieobecności Sióstr władza miejscowa wraz z robotnikami wtargnęła do ich mieszkania, które splądrowała, plombując kaplicę z Najświętszym Sakramentem, a wyrzucone meble przetransportowano do domu przy ul. Powst. Warszawy.

Przydzielone Siostrom mieszkanie absolutnie nie nadawało się do użytku, mebli nie można było wprowadzić do środka ani d r zw iami an i o k n ami.

Zmuszone trudnościami, prosiły O. Proboszcza Napierałę o umieszczenie mebli w salce parafialnej, a ponieważ same też już nie miały domu, zmuszone były zamieszkać na probostwie, prowadząc wspólną kuchnię i wykonując wspólne prace domowe.

Cała parafia interweniowała i u władz miejscowych i u powiatowych, lecz nigdzie nie przyznano im racji. Placówce groziła likwidacja.

Zabiegi Zgromadzenia i O. Proboszcza zbywano milczeniem, lekceważono wszelkie protesty łebian. Zmagania z władzami trwały półtora roku, zakończyły się przeprowadzką Sióstr do budynku przy ul. Wery Kostrzewy 4 (dzisiejsza Kościelna), w którym przydzielono im jeden pokój.

Dotychczas cały parter zajmował tam starszy emeryt p. Dąbrowski, który w najbliższym czasie zamierzał wyprowadzić się do Warszawy. Tak więc 15 października 1956r. dwie Siostry wyprowadziły się z probostwa do przydzielonego im pokoju ze wspólną kuchnią. W tym samym czasie nową przełożoną została SM Gwalberta Szreder, pielęgniarka. Sytuacja finansowa Sióstr była ciężka, dlatego SM Gwalberta szukała pracy

poza Łebą, przyjęto ją do przychodni dziecięcej w Lęborku. Siostra dojeżdżała tam pociągiem.

Kilkanaście dni później tak parafianie, jak i Służebniczki głęboko przeżyli tragiczną śmierć O. Proboszcza Napierały i O. Gocyły. W osobie O. Proboszcza straciły Siostry życzliwego kapłana, którego dobroci zaznały zwłaszcza podczas zamieszkiwania na probostwie.

W marcu 1957 p. Dąbrowski wyprowadził się do Warszawy, a Siostry zajęły wówczas cały parter: trzy duże pokoje i kuchnię. W roku 1963 SM Gwalberta rozchorowała się na płuca. Po rocznym leczeniu i wypoczynku nie przyjęto jej z powrotem do pracy w przychodni.

Parafianie dalej wspomagali Służebniczki – rybacy zaopatrywali je w ryby, a okoliczni mieszkańcy wiosek w płody rolne.

Nadmetraż mieszkania Sióstr był solą w oku dla władz miejskich, które pismem z dn.

2.01.1965r. nakazały opuszczenie dwóch pokoi.

Siostry odwołały się do Rady Narodowej, przedstawiając orzeczenie komisji lekarskiej stwierdzające, że jedna z nich jest chora na gruźlicę. Wobec powyższego chorej Siostrze przyznano osobny pokój, a o trzeci toczono dalszą walkę.

Siostry broniły się, jak mogły, wspierane przez Dom Prowincjalny, adwokatów, Biskupa Diecezji Gorzowskiej. Sprawa oparła się o Warszawę. Nic nie pomogło. Jednego dnia przyszedł Komendant Milicji Obywatelskiej z ubekiem i zagroził prokuratorem oraz całkowitym usunięciem z Łeby. Wobec takiego stanu rzeczy Siostry uległy przemocy i już pod koniec stycznia przywieziono do mieszkania 9

Sióstr 79-letnią babcię – spokojną i ugodową staruszkę, która po ośmiu miesiącach pobytu zmarła. Pokój po zmarłej zajęły znowu Siostry.

Rok 1970 był znowu wielkim przeżyciem dla siostrzanej wspólnoty i całej parafii. Zmarła SM Gwalberta, długoletnia przełożona i mieszkanka Łeby. Mimo posuwającej się choroby starała się być czynna do końca. Pochowana została w Łebie.

2 lutego 1974 roku nieruchomość przy ul.

Kostrzewy 4, na podstawie Ustawy z dnia 23.06.1971 r. o przejściu na osoby prawne Kościoła Rzymsko – Katolickiego oraz innych kościołów własności niektórych nieruchomości położonych na Ziemiach Zachodnich, przeszła na

własność Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP w Łebie.

Od tego momentu sytuacja bytowa Sióstr już nie miała tak dramatycznych momentów. Wiele się zmieniło... Zapraszamy Siostrę Przełożoną M. Różę do podzielenia się w następnym wydaniu Ichtys refleksją nad realizowanym kiedyś i obecnie charyzmatem Służebniczek w łebskiej wspólnocie.

Danuta Szymanowska i Maria Konkol W tekście wykorzystano fragmenty Kroniki łebskich Służebniczek

Niedokończona historia

P

o tych wydarzeniach, gdy Niemcy już o mnie zapomnieli, starałem się ukrywać zarówno przed jednymi, jak i drugimi. Na przełomie 1943/44 coraz częściej zaczęły nachodzić nasze okolice oddziały ukraińskie.

Któregoś dnia z wieczora, do wioski oddalonej od nas o jakieś 6 km wpadł oddział żołnierzy i chodząc od chałupy do chałupy wypytywali mieszkańców, czy wolą Ruskich, czy Niemców; ludzie pomyśleli sobie, że pytają po rusku, to mówimy, że wolimy Ruskich i na tym się skończyło. Po trzech dniach do wioski zajechał oddział konny Ukraińców, zgoniono wszystkich mężczyzn po 18 roku życia do stodoły i na oczach żon i dzieci stodołę podpalono, pilnując do końca, aby nikt się nie wydostał. Wszyscy, którzy byli w stodole – spłonęli. Byli to ci sami, którzy wcześniej wypytywali ludzi, kogo wolą.

Odjeżdżając kazali na kolanach dziękować kobietom za darowanie życia dzieciom, wiele kobiet zgwałcono. Wracając z mordu suto raczyli się alkoholem i strzelali do każdego, kto nawinął się pod lufę. Gdy wszystko się uspokoiło, wiele chłopców z naszej wsi poszło dowiedzieć się, co zaszło, wracali tak wstrząśnięci, że nie można było wydobyć z nich ani słowa, powtarzali w kółko, że nas mogło spotkać to samo.

Najazdy Niemców i Ukraińców trwały do lipca 1944 roku, do momentu pojawienia się coraz większych oddziałówArmii Czerwonej.

W tym czasie w nocy zamykaliśmy się na głucho w domach, nie otwierając nikomu drzwi.

10

Zdarzało się, że jednej nocy pukali Niemcy, Ruski, Ukraińcy i dezerterzy. Podczas takiej nocnej wizyty u mojego brata Michała wydarzyła się tragedia. Czerwonoarmista, czując się urażonym zamkniętymi drzwiami, oddał długą serię z pepeszki po oknach domu. Nieopatrznie na linii strzału znalazła się żona Michała wraz z sześcioletnim synkiem. Ugodzeni serią zginęli na miejscu. Po tym nieszczęściu nie mieliśmy złudzeń co do postępowania naszych wyzwolicieli.

Gdy Rosjanie na dobre przegonili Niemców, coraz głośniej mówiło się o mobilizacji. Mimo sprzeciwu ojca chciałem zgłosić się do wojska, ale tylko polskiego. Gdy nadarzyła się okazja, wraz z bratem Władysławem postanowiliśmy się zaciągnąć. W remizie urzędowało dwóch wojskowych przy oddzielnych stolikach – przy jednym siedział oficer w mundurze polskim, a przy drugim Rosjanin. Kolejka do Polaka była bardzo długa i brat zaproponował, abyśmy poszli do Rosjanina, ja jednak stanowczo odmówiłem i wytrwale czekałem na swoją kolej u Polaka, brat oczywiście czekał ze mną.

Będąc już w wojsku dowiedziałem się, że ci, którzy zapisali się u Sowieta, zostali wcieleni do Armii Czerwonej. Tych wcielonych Rosjanie żywych już nie wypuścili ze swoich szeregów.

(Cdn.) Piotr Pawlak

Padam, padam... ciągle padam

W

iekowa prawda Kościoła powiada, że na Krzyż nie można patrzeć bez Zmartwychwstania, a na Zmartwychwstanie bez Krzyża.

Kto z nas nie ma doświadczenia bycia przez inną osobę skazanym na wyśmianie, pogardę, zapomnienie, zepchnięcie w niebyt? Kto nie skazał drugiego na ból, stratę lub samotność?

Większość z nas doznała braku miłości bliźniego lub sami zraniliśmy drugą osobę. Może nawet w chwili, Drogi czytelniku lub czytelniczko, gdy czytasz ten tekst, do oka ciśnie Ci się łza .

Zostałeś/aś/ zdradzony/a/ i nie wiesz dlaczego? nic wcześniej przecież nie wskazywało, że do tego dojdzie. Pytasz siebie: jak „ten” człowiek mógł coś takiego zrobić? Jak można takim być? I pytasz się sam siebie w czasie „Wielkiej odnowy”: gdzie tu Zmartwychwstanie, jak go znaleźć?. W czasie „Wielkiej odnowy” PRÓBUJ, próbuj pomimo wszystko aż do bólu PRÓBUJ. Może uda ci się w końcu znaleźć wspólny język z tym, kto cię skrzywdził, albo kogo ty skrzywdziłeś; wejść ponownie w relację, chociaż już „zmienioną”……

Zbyt proste rozwiązanie? Do Zmartwychwstania prowadzą proste ścieżki, jeśli uwierzysz.

Nigdy porażka nie boli tak bardzo, jak w momencie, kiedy nie podołaliśmy z urzeczywistnieniem własnego przedsięwzięcia. Łatwiej nam przełknąć porażkę, kiedy "zawaliliśmy" pracę wykonywaną „na zlecenie”.

Osobiste marzenia, pragnienia i plany utożsamiamy z sobą, z tym, co w nas istotne.

Kiedy nie udaje się ich zrealizować, to tak, jakby coś z nas umierało, coś okazywało się ułomne, chore i niepotrzebne. Może wczoraj, może dziś, po raz kolejny podjęliśmy próbę realizacji siebie, stawania się bardziej sobą. Jak?... Przez podjęcie inicjatywy w pracy, rozmowy z zaniedbywaną żoną, mężem, dziećmi, próbę przełamania lęku, smutku, lub powrotu do praktyki codziennej modlitwy. Nie udało się po raz kolejny. Znowu jesteśmy mniejsi - przede wszystkim w swoich oczach. Znowu krzyż powszedni przygniótł nasze twarze do ziemi. To nic. Jezus też upadał – i to nie raz – ale powstawał i zwyciężał. Następny upadek często bywa ignorowany. Towarzyszy mu apatia, rezygnacja i swoisty spokój. Mówimy sobie: „jest

jak jest”, „nie ma się co szarpać”, „zadowolony jestem z tego, co mam, nie mam co narzekać”, „nie bądźcie tacy mądrzy, na was też przyjdzie czas”. Bywa to dość sympatyczne. Sympatyczne rycie twarzą w błocie….Rezygnacja drugiego upadku ustępuje szałowi trzeciego. „Szał” to odpowiednie słowo, a nawet „histeria”. Ten pozornie „kolejny” raz, kiedy się nie udało wygrać z własną słabością, zmienić siebie i świat wokół siebie, okazuje się być „jednym razem za dużo” albo właśnie tym, który doprowadził nas do furii. Do serca wdziera się przerażenie, panika i popłoch. Człowiek ma wrażenie, że znalazł się na samym dnie; stąd już nic nie widać, tylko ciemność.

Dno pozwala jednak się odbić. Rozpoczyna się proces oczyszczania; najpierw wściekłość na siebie i na Boga, furia wyrzutów i przekleństw, następnie jednak przychodzi spokój i ukojenie.

Wtedy człowiek zaczyna się modlić. Jakby w jednej chwili wszystko, co było - odeszło; samo wspomnienie wydaje się śmieszyć swoją błahością. Ten moment między Bogiem a człowiekiem to czas Zmartwychwstania. Nic innego nie ma wtedy między nimi, tylko Zmartwychwstanie. Znane słowa Jana Pawła II „WSTAŃCIE, CHODŹMY” wlewają w nas otuchę….

Zbyt proste rozwiązanie?.......

Spróbuj przypomnieć sobie ludzi, którzy kiedykolwiek ci pomogli. Takich, wobec których odczuwasz wdzięczność, gotów byłbyś stanąć na ich zawołanie w każdym momencie dnia i nocy.

Właśnie wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewasz, kiedy tracisz nadzieję na ratunek słyszysz słowa: tak – pomogę ci. Tacy ludzie byli w twoim życiu i tacy będą.

Oni są posłańcami Zmartwychwstania.

Ktoś wstydzi się samego siebie; że jest gruby, brzydki, mało inteligentny, słaby, milczek, nieuważny, strachliwy, nadwrażliwy. Wyrabia sobie odruchy obronne, a kiedy któryś z nich zawodzi, inni widzą jego kompleks. Niemożność pokonania kompleksu boli jeszcze bardziej niż posiadanie znienawidzonej cechy. Czuje się obnażony, nagi, odczuwa wstyd i niechęć do samego siebie. W oczach innych widzi dezaprobatę, ale w tym samym miejscu powinien dojrzeć również akceptację, akceptację nas 11

wszystkich jego takiego, jakim jest. Otwieranie się na innych, okupione wstydem, przynosi wyzwolenie.

Nie ma innej drogi do Zmartwychwstania jak przez Obnażenie.

Czas pomiędzy śmiercią a Zmartwychwstaniem jest bardzo trudnym okresem. Kiedy zawiedziemy innych bliskich, ich słuszne oczekiwania, kiedy widzą, że po raz kolejny upadliśmy i nie powstajemy - przestają wysyłać nam sygnały zainteresowania. Jak apostołowie i bliscy Jezusa, gdy skonał na krzyżu, popadli w rozpacz, smutek, gniew, zniechęcenie i obojętność, tak i nasi bliscy i znajomi po naszych upadkach zachowują się podobnie. Czujemy się opuszczeni przez wszystkich, na których liczyliśmy. Pytamy wtedy samych siebie: czy jest w takim razie sens starać się zmieniać, czy jest sens pragnąć Zmartwychwstania? Nic za tym nie

przemawia. A mimo wszystko zostaje nam wówczas, jak Jezusowi, jedynie Ojciec. On jest tym, dla którego warto podjąć wysiłek. Bliscy zaś, gdy już Zmartwychwstaniemy, okażą się godni i wdzięczni za nasze starania. Święta Wielkanocne mają na celu „wspominanie” faktu Zmartwychwstania Odkupiciela naszego Jezusa Chrystusa. Są także dobrą okazją do przypomnienia sobie Jego Zmartwychwstania w nas. Aby jednak to Zmartwychwstanie docenić, musimy zobaczyć; jak się przedostawało do naszych serc, który upadek w nas pokonało, jaką głupotę wykorzeniło, jaką złość zneutralizowało, jaką samotność wypełniło, jaką krzywdę wynagrodziło.

Zbyt proste rozwiązanie?

Janusz Lechończak

Warsztaty szkolne

K

siążka „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały...” to publikacja poświęcona problemom, z którymi każdego dnia zmagają się rodzice i dzieci. Przedstawia różne sposoby rozwiązywania tych problemów.

Powiem, że jest skuteczna. Efekty nie pojawiają się od razu – musimy być cierpliwi. Tak naprawdę nikt nie uczył nas, jak wychowywać swoje pociechy. Przeważnie wychowujemy tak, jak wychowywali nas nasi rodzice. Z nowym pokoleniem narosły również nowe problemy i pewne metody stały się nieskuteczne. Niestety krzykiem niczego nie załatwimy, ale najczęściej do krzyku się uciekamy. A czasami niewiele potrzeba, wystarczy inaczej sformułować polecenie, prośbę, więcej rozmów o uczuciach – jak się czuje, kiedy sprawił komuś przykrość lub też odwrotnie. W ten sposób zmusimy nasze dzieci do myślenia. Kiedy dzieci dobrze się czują, dobrze się też zachowują. Dzieci lubią być chwalone, wynagradzane – mobilizują się wówczas do pracy, do nauki.

Na udział w tych zajęciach, które w szkole prowadziła Beata Leśniak raz w tygodniu w każdy poniedziałek, zdecydowałam się, gdyż męczyło mnie ciągłe bezskuteczne powtarzanie – posprzątajcie zabawki w pokoju!

– zakręcaj tubkę od pasty, gdy myjesz zęby!

12

– załóż kapcie!

– zgaś światło w pokoju! itd...

Zmęczona byłam ja – one już mnie nie słyszały. Zrobiłam z siebie cudowną mamusię.

Zamiast wymagać od dzieci, aby miały poukładane zabawki, wolałam zrobić to sama.

Często wydawało mi się, że zrobię to lepiej i szybciej oraz dla świętego spokoju. A teraz jestem mądrzejsza. O nie!! Już się nie dam tak wykorzystywać. Oświadczyłam, że będę wrażliwa i odnosiła się z szacunkiem do ich potrzeb i z równym szacunkiem proszę na moje własne potrzeby. Postawiłam się czterem mężczyznom w domu.

Wracałam z tych zajęć z głową pełną myśli i pomysłów. Rodzina była świadoma tego, że chodzę na kurs – nazywali go psychologicznym.

Mieli ze mną ubaw po pachy. W niedziele już mi przypominali, że jutro poniedziałek i o godz. 17 mamusia idzie się wychowywać. Cha, cha!

Współpraca z dziećmi, jak wiemy, wymaga serca, inteligencji i wytrwałości. Trzeba wykazać troszeczkę sprytu. Moi chłopcy nawet nie zauważyli, że trochę spokornieli. A ja idę drobnym kroczkiem, by osiągnąć swój cel.

Małgosia Krzywulicz

ŻYCIE PARAFII W OBIEKTYWIE Chórek dziecięcy

Chórek dziecięcy

Dzień chorych

W październiku obecnego roku minie 50 lat od tragicznej śmierci Ojców Napierały i Gocyły. Jeśli ktoś spośród naszych Czytelników ma wspomnienie związane z tamtym wypadkiem i zechce się nim podzielić.

Zapraszamy na łamy Ichtys.

Na zdjęciu: O. Proboszcz Józef Napierała z Aliną Świderską, r. 1955.

13

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00

„Przywracajmy nadzieję” 25.03 SOBOTA 18:00 Msza św. i rozpoczęcie rekolekcji 19:00 Spotkanie dla młodzieży 26.03 NIEDZIELA 08:30 Msza św. dla wszystkich 10:00 Msza św. dla wszystkich 11:30 Msza św. dla dzieci 11:30 Msza św. dla wszystkich w Żarnowskiej 13:00 Msza św. dla wszystkich 16:15 Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym 17:00 Msza św. dla wszystkich 27.03 PONIEDZIAŁEK 08:30 Spowiedź 09:00 Msza św. dla wszystkich 11:00 Msza św. dla w wszystkich w Żarnowskiej 16:30 Nauka dla dzieci 17:30 Spowiedź 18:00 Msza św. dla wszystkich 19:00 Nauka dla małżonków i rodziców 28.03 WTOREK 08:30 Spowiedź 09:00 Msza św. dla wszystkich 11:00 Msza św. dla w wszystkich w Żarnowskiej 16:30 Nauka dla dzieci 17:30 Spowiedź 18:00 Msza św. dla wszystkich

29.03 ŚRODA 08:30 Spowiedź 09:00 Msza św. dla wszystkich 10:30 Spowiedź w Żarnowskiej 11:00 Msza św. dla w wszystkich w Żarnowskiej 16:30 Msza św. dla dzieci 17:30 Spowiedź 18:00 Msza św. dla wszystkich REKOLEKCJE POPROWADZI: o. Janusz Snarski OMI z Grotnik DROGĘ KRZYŻOWĄ PROWADZĄ: 03.03 Przyjaciele Misji Oblackich 10.03 Lektorzy 17.03 Wyjazd do Kalwarii Wejherowskiej 24.03 Żywy Różaniec 31.03 Caritas 07.04 Ambasada Lednicka 14.03 Ulicami Łeby PODZIĘKOWANIE Za wsparcie i ofiarną pomoc przy gaszeniu pożaru naszego mieszkania składamy serdeczne słowo podziękowania naszym sąsiadom: Panu Jabłkowskiemu, Panu Piotrowi Herra, Panu Jerzemu Preus, Panu Ireneuszowi Sanockiemu i rodzinie Państwa Górskich.

Wyrazy wdzięczności i podziękowania składamy również Pani Halinie Klińskiej, Burmistrz Miasta Łeby, za natychmiastową obecność, gotowość niesienia pomocy i nieocenione słowa otuchy.

Jolanta i Sławomir Siuchnińscy

Oto słowo Boże: Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba (J 8, 29)

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl www.omi.leba.biz Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0

REDAKCJA

Plan rekolekcji wielkopostnych Łeba – Żarnowska 26.03.2006 – 29.03.2006

Eliza Jackowska Mnika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Piotr Kasina Redaktor naczelna Maria Konkol Bożena Kunkel Małgorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leśniak Janusz Lechończak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Świerk o. Jan Wnuk