Ichtys 35

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

LISTOPAD 2006 Nr 35

CZAS JEST KRÓTKI...

50 rocznica tragicznej śmierci Ojców Józefa Napierały OMI i Henryka Gocły OMI

Dzień zasypia powoli i powoli noc brodzi czemu tobie się spieszy czemu szybko odchodzisz O, gdybyś chciała zostać na dłużej godzino miłowania łatwiej byłoby świat nakłonić do pojednania łatwiej byłoby prawdę mówić łatwiej składać słowa łatwiej tracić, łatwiej żegnać łatwiej wracać znowu Dni bez ciebie są puste co nam po nich zostanie o, gdybyś chciała zatrzymać godziny przemijania O, gdybyś chciała... .

Marek Grechuta

SPACERUJĄC Z BOSMANEM

J

esień tegoroczna należy do wyjątkowych. Słoneczna aura sprzyja spacerom, co niewątpliwie czynimy z Bosmanem. Ale coś czasu nadal brakuje, mimo, iż minęło sezonowe napięcie.

Ciągle coś trzeba załatwić, gdzieś się udać, a tu jeszcze się słyszy z różnych stron: „nie mam czasu”. Może nawet za poetą trzeba byłoby powiedzieć „czasu nie mam - to czas ma mnie”?

Bosmanie, szanowny psiaku, szukajmy czasu na naszych spacerach, gdzie on się podział?

Z pewnością jest to skarb, którego trzeba szukać wytrwale, jak przysłowiowej drogocennej biblijnej perły. I jak się potrudzimy, to znajdziemy.

W naszej parafii wraz z zaproszonym gościem o. Karolem Meissnerem OSB, w dniach od 22 do 28 października

szukamy czasu dla rodziny. Wykłady, spotkania z o. Karolem, refleksje nad harmonią życia rodzinnego - to czas, którego dziś trzeba nam wytrwale szukać, bo on będzie owocował.

Miesiąc listopadowy to szczególny czas na refleksję nad przemijaniem.

Wspominamy bliskich naszych zmarłych.

Od Jana Pawła II, który dziś błogosławi nam z okna domu Ojca (wspomnieniom towarzyszy film „Karol papież, który pozostał człowiekiem”). Poprzez Marka Grechutę, który zachęcał nas, abyśmy starali się ocalić od zapomnienia może dobrze przeżyty czas. Po wspomnienia tych bliskich nam, znanych i kochanych.

Czas - nasz drogocenny skarb. Należy nam go szukać. Jak ważne jest, by mieć też czas dla siebie. A takim czasem będą niewątpliwie rekolekcje adwentowe. Czas biegnie i warto go sobie zaplanować, aby dobrze przeżyty owocował dobrymi wspomnieniami.

Miłym Gościom i bardzo Kochanym Parafianom życzę, aby pomimo wszystko MIELI CZAS, a nie żeby CZAS MIAŁ ICH. o. Waldemar OMI Proboszcz

Wspólnoty przy Parafii Wniebowzięcia N.M.P. Caritas Spotkania: pierwszy poniedziałek miesiąca Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Lektorzy Spotkania: pierwszy czwartek miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

Przyjaciele Misji Oblackich Spotkania: ostatnia środa miesiąca Opiekun: o. Jan Wnuk OMI

Zespół Stella Maris oraz schola Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Ambasada Lednicka (wspólnota młodzieżowa) Spotkania: piątek godz. 19:00 Opiekun: o. Damian Gembala OMI

Wspólnota Żywego Różańca Spotkania: ostatnia środa miesiąca Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Redakcja ICHTYS Spotkania: przedostatnia środa miesiąca godz.

19:00 Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Rada Parafialna Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Ministranci Spotkania: sobota godz. 10:00 Opiekun: o. Damian Gembala OMI

Kandydaci do bierzmowania Spotkania: sobota godz. 11:00 Opiekun o. Damian Gembala OMI

Dzieci pierwszokomunijne Opiekun: o. Waldemar Janecki OMI

Kawiarenka Parafialna Czynna po dopołudniowych niedzielnych Mszach św.

Opiekun: br. Sławomir Przywecki OMI

3

Ojciec Damian o sobie

D

ane mi było urodzić się w Tychach... I również dane mi jest przybyć i zamieszkać w Łebie... Mój szlak do Łeby wiódł przez Lubliniec Poznań Katowice - Bodzanów ( w o j . o p o l s k i e ) . We w s z y s t k i c h placówkach oprócz ostatniej (w Bodzanowie pełniłem rolę misjonarza ludowego - kaznodziei), pełniłem rolę wikariusza, zajmując się głównie młodzieżą w szkole i w parafii. Miałem swój udział w pracy w Domu Dziecka w Poznaniu, gdzie zajmowałem się młodymi ludźmi z rodzin patologicznych.

I to dostarczało mi wielu doświadczeń, ale również takiego ludzkiego spełnienia.

W s p ó l n e w y j a z d y, s p o t k a n i a . . .

Zajmowałem się również studentami, będąc w Katowicach.

Prowadziłem rekolekcje w dużej mierze dla młodzieży, a w ostatnim roku również dla dzieci czy dorosłych. W ostatnim roku doświadczyłem pracy w przedszkolu i w szkole podstawowej oraz gimnazjum.

Taka nowość, gdyż zawsze pracowałem w szkołach ponadgimnazjalnych.

W Łebie mam taki status niepisanego wikarego, jak również misjonarza. Mam przygotować młodzież do bierzmowania i zająć się ministrantami. I mam nadzieję, że wszyscy będą zadowoleni z tej wzajemnej współpracy...

Siostry Służebniczki w naszej wspólnocie SM Damaris Kamińska Pochodzę z parafii p.w. św. Apostołów Piotra i Pawła w Suchowoli woj. podlaskie. Jako nowicjuszka odbywałam praktyki w tutejszej Ochronce Sióstr Służebniczek w Łebie. 13.08.2006 r. złożyłam I-szą Profesję św. w Domu Prowincjalnym w Warszawie. Do Łeby przyjechałam 28.08.2006r. Pracuję z maluchami w Ochronce.

SM Marietta Naglak Przyjechałam do Łeby w lipcu z Otrębus k. Warszawy, gdzie pracowałam w Ochronce w charakterze dyrektorki i wychowawczyni dzieci w wieku przedszkolnym. . W tym samym charakterze podjęłam pracę w Ochronce w Łebie. Pochodzę z Wielkopolski, z bliskich okolic Gostynia Wlkp., z okolic, gdzie urodził sie nasz Ojciec Założyciel Edmund Bojanowski.

4

SM Wiktoria Puchała Przyjechałam do Łeby 2.08.2006r.

Z Wa r s z a w y, g d z i e p r a c o w a ł a m w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski, a wcześniej w Komorowie, prowadząc grupę maluszków od 3-4 lat.

Pochodzę z Gór Świętokrzyskich, gdzie się urodziłam i gdzie kształtowało się moje powołanie zakonne.

SM Magdalena Kordas Do Łeby przyjechałam pod koniec sierpnia z Obry, gdzie pracowałam w Wyższym Seminarium Duchownym jako szef kuchni. Obecnie przygotowuję posiłki dla dzieci uczęszczających do naszej Ochronki. Urodziłam się na Śląsku, tam się uczyłam, pracowałam i tam też zrodziła się myśl pójścia do klasztoru. Za wszystko dziękuję Bogu i modlę się za tych, którzy stawali na mojej drodze i których spotykam.

W moim życiu dane mi było zacząć i skończyć podyplomowe studia teologiczne na UAM-ie w Poznaniu. Teraz więc mam możliwość napisania doktoratu z pedagogiki i mam nadzieję, że mi się to uda. Muszę wziąć się za język obcy. I tutaj w Łebie myślę, że poczynię postępy w tej kwestii.

Bardzo lubię czytać książki... Dlatego, że one sprawiają, że człowiek się rozwija i ma możliwość podjęcia myślenia i własnej refleksji. Lubię uprawiać sport piłkę nożną teraz tutaj na miejscu jeszcze pływanie... Interesuję się w sposób szczególny piłką nożną czy hokejem, ale nie są mi obce inne dyscypliny sportowe...

K

Lubię dyskutować na różne tematy... Podczas pracy w szkole młodzież nauczyła mnie słuchać, ale równocześnie być... I ta obecność jest najważniejsza bez względu na wyznawany światopogląd.

Pobyt w Łebie... Cieszę się, że tutaj jestem... Tym bardziej, że z o.

Proboszczem dobrze się znamy i wierzę mocno, że współpraca będzie udana i bardzo owocna... Mam też nadzieję, że i tutejszej społeczności łebskiej przypadnę do gustu i będziecie zadowoleni... o. Damian Gembala OMI

Na skróty

orzystając z Internetu, czasami, jak pozwala mi czas, wchodzę na portal onet.pl Gry logiczne i z wirtualnymi kolegami gram w karty, w „tysiąca”. Świetna gra, jak ktoś lubi grać w karty, a ja lubię. Nie potrzeba wychodzić z domu, żeby rozegrać sobie partyjkę, zawsze są chętni gracze, a gra przebiega cicho, spokojnie i przy wymianie uprzejmości - gratuluję, dziękuję, cześć.

Nikt jednak nie używa tych słów, tylko ich skróty - dz - zamiast dziękuję, gr - zamiast gratuluję, cz - albo cze - zamiast cześć, rew - to rewanż itp... Minimalizm zupełnie zbędny, bo i tak nie rozmawiamy ze sobą, ograniczeni monitorem, zamiast żywego człowieka i loginem, który zastępuje prawdziwe imię. Trochę to dziwne, ale nie tylko dlatego, że to gra przez Internet, a nie spotkanie towarzyskie, bo przecież na co dzień w kontaktach między sobą, głównie ludzie młodzi używają typowych skrótowców - nara czyli na razie, w porzo to w porządku. Ani myślę demonizować, zamartwiać się z tego powodu, czy wyrażać swoje niezadowolenie, chociaż

mi się to nie podoba i szkoda tylko, że w miejsce zapomnianych dźwięcznie radosnych słów np. KLAWO czy SERWUS, wchodzą cudaczne skróty, które mają oznaczać to, czym naprawdę być powinny - serdecznym pożegnaniem, zapewnieniem, że u mnie wszystko dobrze, czy codziennym pozdrowieniem.

Korzystanie ze skrótów w ogóle właściwie nie jest niczym złym. Chcąc zmniejszyć sobie odcinek drogi idziemy przecież na „skróty”, oszczędzamy czas i paliwo i nie jedziemy przez „niewygodne” duże miasto, a korzystamy co prawda z dużego, ale jednak skrótu w postaci obwodnicy.

Najważniejsze jest jednak, aby nie za bardzo wszystko upraszczać, redukować, streszczać, minimalizować w naszym życiu codziennym i nie kontaktować się ze sobą w tak zwanym „telegraficznym skrócie”.

Serdecznie pozdrawiam Dorota Reszke 5

26 października 1956 r.

Z kroniki Sióstr Służebniczek w Łebie Stał się w parafii tragiczny wypadek.

W dniu tym pojechał na motocyklu o. Proboszcz Napierała do sąsiednich wiosek udzielić dzieciom nauki religii, zabierając ze sobą o. Gocyłę, który przybył do Łeby rozpocząć triduum przed

uroczystością Chrystusa Króla. W drodze powrotnej zderzyli się z samochodem ciężarowym. Przełożona Siostra Gwalberta pojechała na miejsce wypadku, zauważyła u o. Gocyły znaki życia, dopomogła, że udzielono mu Sakramentu Olejem św. Namaszczenia, po czym skonał. Po zbadaniu wypadku przez odpowiednie władze przywieziono zmarłych do Łeby. Na drugi dzień odprawiono kondukt żałobny, po czym zwłoki przewieziono samochodem karawanem do Markowic k. Inowrocławia. Siostry i wielu ludzi

pojechali do Markowic na pogrzeb, który odbył się dnia 31.X. przy wielkiej liczbie ojców, księży i parafian z okolicy. Ten smutny wypadek wstrząsnął całą parafią.

Z wielkim smutkiem żegnano swych duszpasterzy, prosząc Boga, aby przyjął ich w poczet apostołów i świętych.

Wspomina Pani Teresa Herra Ks. Napierała dawał nam ślub i ochrzcił córeczkę, a do kolejnego chrztu juz był zgłoszony mały Piotruś.

Mieszkałam z rodzina u mamy Stanisławy Mroczek we wsi Szczenurze, należącej do parafii Łeba. Tego dnia ks. Napierała miał lekcję religii z dziećmi w szkole, był z nim misjonarz. Wracając wstąpili do naszego domu napić się wody. Ks. Napierała powiedział żartem „zobaczcie, kupiłem

sobie konia”, pokazując na motor WFM. A babcia Misiak odpowiedziała „oj, żywy byłby bezpieczniejszy”. Odjechali.

A w krótkim czasie dotarła do nas wiadomość o tragicznym wypadku.

Poszliśmy do Stęknicy. Przy kapliczce leżeli zabici, przykryci prześcieradłem. zanotowała Danuta Szymanowska

6

Wspomina Pan Stanisław Mikołajczyk Żona widziała ich z okna, jak na motorze wjeżdżali od strony torów do Stęknicy i prawie natychmiast usłyszała huk.

Wybiegła przed dom. Na drodze stała ciężarówka, która uderzyła w motor. Było bardzo dużo krwi. Zaraz zebrali się mieszkańcy, przyjechała milicja. Kazali mi zebrać z drogi krew, aby samochody jej nie rozjeżdżały. Zasypałem żwirem, zebrałem razem i zakopałem pod krzyżem, który postawiliśmy tutaj sześć lat temu właśnie z Proboszczem Napierałą.

Zabitych przykryto prześcieradłem przyniesionym przez żonę i ciężarówką, która ich zabiła, zawieziono do kostnicy w Lęborku, skąd w trumnach, w strojach kapłańskich przywieziono do kościoła w Łebie. Kościół był pełny parafian, trumny zostały otwarte, słychać było tylko płacz.

Następnego dnia odprowadzono zmarłych procesją na dworzec kolejowy, gdzie trumny umieszczono w zamykanym wagonie towarowym i odprawiono do Markowic. A prześcieradło, uprane przez Siostry, oddano mojej żonie.

Od Redakcji: We fragmentach innych wspomnień powtarza się wątek, że to na wyraźną prośbę parafian pozostawiono w naszym kościele na ostatnie już godziny Ojców Napierałę i Gocyłę. Przy ich trumnach było całonocne czuwanie, a następnego dnia odprowadzono Zmarłych na dworzec kolejowy na pociąg do Markowic (rozbieżność z kroniką Sióstr wynika z tego, że kronika w tamtym czasie nie była pisana na bieżąco i zapisy dot. niektórych lat robione były wstecznie).

7

Panno Święta co... w Ostrej świecisz Bramie...

D

o Matki Bożej Miłosierdzia, zwanej Ostrobramską, pielgrzymowaliśmy z naszej parafii w pierwszym tygodniu października. Była to pielgrzymka do Wilna i Litwy Śladami Ojca Świętego Jana Pawła II. Już w dniu przyjazdu 3 X

Ojciec Proboszcz Waldemar Janecki odprawił wraz z ks. Stanisławem Janusem mszę świętą przed ołtarzem Matki Boskiej Ostrobramskiej. Sanktuarium w Ostrej Bramie jest od czterech wieków bastionem wiary Polaków, Litwinów, Łotyszy, Białorusinów i Ukraińców. Tu modlił się i napisał o niej w Panu Tadeuszu nasz wielki narodowy wieszcz, poeta Adam Mickiewicz. Wszak każdy Polak uczył się w szkole inwokacji : Litwo, Ojczyzno moja... W centrum ołtarza znajduje się obraz Madonny otoczonej złocistą aureolą o 42 promieniach, z dwunastoma srebrnymi gwiazdami, na dole srebrny półksiężyc.

Na jednej z tabliczek można przeczytać napis „Matko, dziękuję Ci za Wilno”.

Polecił ją umieścić w tym miejscu, po zdobyciu tego miasta Marszałek Józef Piłsudski.

Obrono wielka miasta Giedymina, Wilna całego pociecha jedyna, 8

W tej Ostrej Bramie obrona potężna, Królowa Polska a Litewska Księżna śpiewają w pieśni do Matki Boskiej.

Znajduje się tu także różaniec podarunek od Jana Pawła II oraz kardynalska i papieska piuska naszego świętego Rodaka.

Przez kilka dni pobytu w Wilnie odwiedzaliśmy prawie codziennie to bliskie sercu Polaka sanktuarium ostrobramskie, odwiedziliśmy też cmentarz na Rossie Matka i Serce Syna taki napis widnieje na płycie nagrobnej matki Piłsudskiego i jego serca. Wielu sławnych Polaków znalazło tu miejsce wiecznego spoczynku. Mieliśmy szczęście zobaczyć także pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego namalowany wg wskazówek św. Siostry Faustyny i dom, w którym mieszkała, przebywając w Wilnie.

Na każdym kroku spotyka się tutaj ślady polskości i życzliwych ludzi.

Dziś piękność twą w całej ozdobie, widzę i opisuję... pisał Mickiewicz. Bo Wilno jest piękne, nie tylko miasto i kościoły, których kilka odwiedziliśmy, nie tylko przepiękna przyroda, która je otacza ale i ludzie, którzy tu mieszkają.

Jeżeli są tacy, jak nasz przewodnik Pan Jerzy Lipski, Polak z pochodzenia, wilnianin z urodzenia prawdziwy patriota, zakochany w tej ziemi, kopalnia wiadomości niewyczerpanych - to warto zobaczyć to miasto, tą ziemię.

Każdego dnia modliliśmy się z naszymi kapłanami w innym kościele. W jednym z nich - św. Ducha znajdują się dwa olbrzymie, skórzane bębny z czasów Jagiełły. Zwiedziliśmy też jedną z pięknych wileńskich cerkwi, w której znajdują się doczesne szczątki trzech męczenników. Przepiękna jest starówka wileńska, na której zwiedzaliśmy również muzeum poświęcone Mickiewiczowi, Uniwersytet Wileński i wiele innych zabytków. Na trasie naszej pielgrzymki znalazły się też Troki z zamkiem na wodzie, niektórzy z nas pływali na żaglówkach, podziwiając piękno zamku książąt litewskich. Podziwialiśmy panoramę Wilna z wieży telewizyjnej wys.

350 m. Jeden z wieczorów spędziliśmy na tańcach i wzmocnionej herbacie w regionalnej karczmie wileńskiej. Było bardzo sympatycznie, lecz noc za krótka, bo zaraz wczesnym rankiem wyjeżdżaliśmy na Górę Krzyży. Jest ona symbolem męki, nadziei, niepokonanej wiary mieszkańców Litwy. Wzmianki o niej datują się już na XIV wiek. Po powstaniach 1831, 1863r. stawiano tu krzyże, aby uczcić pamięć powstańców tu pochowanych, a potem i innych, którzy zginęli w nieznanych miejscach. Na początku XX w. stało tu ponad sto krzyży, a górę uważano za świętą. Za czasów radzieckich krzyże ciagle niszczono, ale ludzie i tak je tu przynosili. W dniu 7 września 1993 Górę Krzyży odwiedził Jan Paweł II i stąd błogosławił Litwę i całą Europę, a góra została własnością całego świata. W następnym roku papież podarował Litwie - Górze Krzyży, Krucyfiks. Tysiące ludzi corocznie

odwiedza to święte miejsce zostawiając symboliczne krzyże swojego życia i my również zostawiliśmy tutaj cząstkę naszego życia.

Krzyże i różańce, co kto miał przywiezione ze sobą z Polski zostawiliśmy tutaj razem z naszymi krzyżami życia, z tym wszystkim, z czym tu przyjechaliśmy, aby prosić Pana Jezusa o miłosierdzie dla nas i naszych rodzin.

Krzyże tu pozostawione to symbole wiary, nadziei i miłości. Tutaj również została odprawiona msza święta przez obu

kapłanów, w pięknej kaplicy, której olbrzymie okno skierowane jest na symbol chrześcijaństwa krzyże, Górę Krzyży.

W drodze powrotnej do Wilna odwiedziliśmy kościoły w Cytowianach oraz w Szydłowie, gdzie znajduje się sanktuarium Matki Bożej, która ukazała się na kamieniu, po dziś dzień znajdującym się w tym kościele.

Wilno pożegnaliśmy w sobotę rankiem i niebawem znaleźliśmy się w Polsce. Tutaj odwiedziliśmy Bazylikę Nawiedzenia NMP w Sejnach. Następny etap to Wigry 9

miejsce, gdzie kilka lat temu przebywał nasz Papież Jan Paweł II, klasztor pokamedulski , sanktuarium Matki Bożej w Studzienicach, a ponieważ była sobota, to i odbywał się tu ślub. Młodej parze zaśpiewaliśmy Życzymy, życzymy... i dalej w drogę kolejką wąskotorową przez Wigierski Park Narodowy i PuszczęAugustowską.

Niestety, było miło ale powoli się kończyło, czas wracać do domu, do najpiękniejszego miejsca na ziemi, gdzie ziemia styka się z niebem - jak powiedział pan Jerzy Lipski o Wilnie, do naszej Łeby.

Jak dobrze jest wyjechać, aby móc wrócić z chęcią do własnego gniazda.

Serdecznie dziękujemy organizatorom pielgrzymki Państwu Bożenie i Kazimierzowi Kunkelom za moc przeżyć i wrażeń, przeżytych w tak krótkim czasie, za dobre oczy i sprawne ręce panów kierowców, za posługę kapłańską Ojcu Proboszczowi Waldemarowi Janeckiemu oraz księdzu Stanisławowi Janusowi.

I życzmy sobie do zobaczenia za rok w takim samym i poszerzonym składzie, ...może na Lwów?

Z pozdrowieniami dla współtowarzyszy i czytających “ICHTYS” Danuta Świerk

Nic nie dzieje się przypadkiem

O

powiem teraz historię, ktoś może powie banalną, ale dla mnie było w niej coś niesamowitego, bowiem byłam jej uczestnikiem.

Jako, że śpiewam i gram na ślubach pewna Pani poprosiła bym zaśpiewała na ślubie pary młodej z Jej rodziny, ślub odbywał się na „wyjeździe”, tzn. poza Łebą. Ja jednak nie gram odpowiedzi liturgicznych i dlatego w rozmowie uzgodniliśmy, że na mszy ślubnej będzie obecny organista, by oprawa muzyczna była „pełnowymiarowa”. W tejże rozmowie padło także imię Łukasza, który gra w naszym kościele. I tak za pewnik obraliśmy, że Łukasz jedzie ze mną, bowiem dowóz do miejscowości zapewniałam we własnym zakresie.

Na miejscu, jeszcze przed uroczystością spotkaliśmy się w kościele ja, Łukasz i Pani, która nas zamówiła. Na nasz widok bardzo się ucieszyła, jeszcze omówiłyśmy kilka spraw, po czym okazało się, że przyjazd Łukasza był nieporozumieniem, bowiem zamówiony był organista 10

miejscowy. Nic tylko Łukasz zrobił sobie wycieczkę.

Ale Bóg miał inny plan... Już przed samą mszą św. nie można było „dogadać się” z organistą miejscowym, który nie lubił chyba współpracy, bowiem chciał grać albo wszystko, albo nic. I stało się tak, że w czasie mszy św. najzwyczajniej w świecie zabrał się „uciekł”! Wobec czego dalej odpowiedzi kontynuował Łukasz!

Tak miało być śmiałam się do Łukasza w drodze powrotnej, to miało być jego zadanie!!!

Bóg działa tam, gdzie my nawet nie przypuszczamy, że to właśnie Jego ręka nas w danym momencie dotyka, pomyślmy ile razy nie możemy uwierzyć, że coś się dla nas dobrze skończyło, dziękujmy Mu za to, że nas nie opuszcza, nawet jeśli my trochę przysłaniamy Go codziennością!!!

Eliza Jackowska

Statystyka parafialna: IX-X 2006 Sakrament małżeństwa zawarli: 23.09 30.09 30.09 30.09 7.10 7.10 14.10 14.10

Sakrament chrztu św. przyjęli:

Martyniuk Adrian i Czapska Marta Kowalski Krzysztof i Pipka Iwona Kopańczuk Krzysztof i Maciejewska Kamila Riebuszenko Rusłan i Ratajczak Magdalena Witke Michał i Wróblewska Katarzyna Nawalny Łukasz i Świderska Olga Skrzybalski Piotr i Lenart Marta Michałowski Paweł i Marzoch Karolina

17.09 Marcin Czesław Kubicki 24.09 Paweł Tadeusz Marzoch 15.10 Mateusz Marcin Poczekaj

Zmarli: 22.09 Tadeusz Krygier

Dzieci naszego miasteczka

B

ardzo lubię, kiedy do mojego sklepu przychodzą dzieci. Cieszę się, gdy dzielą się ze mną swoimi wielkimi kłopotami.

Rozmawiamy sobie o szkole, gawędzimy o książkach, przepytujemy się nawet z tabliczki mnożenia kto da szybciej poprawną odpowiedź.

Chwalą się swoimi dobrymi ocenami, o tych mizernych też wspominają. Ogromnie się cieszą ze szkolnych klasowych wycieczek. Mają swoje ulubione nauczycielki. Są dumne, gdy mówią „Nasza Pani jest bardzo miła i dobra i nigdy na nas nie krzyczy” - wołają radośnie. Informują, kiedy zbliżają się ich urodziny, planują wtedy prezenty, jakie chciałyby otrzymać od rodziców.

Dzieci Łeby, z różnych rodzin, bogatych i biednych. Jedne marzą o komputerze na Gwiazdkę, odsłaniając swoją wiedzę o grach komputerowych. Inne stoją z boku przysłuchując się z otwartą buzią, szczęśliwe przybiegły kupić sobie upragniony kolorowy ołówek, który już od dawna ma koleżanka z ławki. Twarze tych dzieci tryskają radością. Są cudownie beztroskie. Widzą świat w pięknych barwach. Ich wzrok przyciągają kolorowe zabawki i reklamy telewizyjne. Dzieci naszego miasteczka są otwarte i szczere, a my dorośli często tego bogactwa nie dostrzegamy, albo nie mamy czasu dla nich.

Przychodzi do mojego sklepu dziewczynka ładna, trochę zaniedbana. Nie wiem, ile ma lat.

Jest duża, możliwe, że 10 albo 11. Chciałaby mieć wszystko, co mają jej rówieśnice. Wiem, że to niemożliwe. Rozmawiamy codziennie. Jej potrzeb nie zaspokoi byle zabawka. Ona chciałaby czegoś więcej. Otrzymywać dobre oceny w szkole i być chwaloną przez nauczycieli.

Mieć wiele serdecznych koleżanek... Przychodzi zawsze sama, próbuje zagadnąć do nich, ale się trochę odsuwają od niej. Nie wiem, jakich ma rodziców. Pięknie opowiada o swojej mamusi, którą bardzo kocha. „Moja mamusia pomaga mi w lekcjach, razem czytamy książki. Ona ciężko pracuje.” Jakich ma wspaniałych braci. W rozmowie z nią wyczuwa się troskę o młodszego brata. Jest bardzo fajny, ale jej czasem dokucza, kiedy się uczy. Do sklepu przychodzi z myślą, aby mu coś kupić. Wówczas rozgląda się po sklepie i pyta o zabawkę. Jeśli wystarczająco długo jest w sklepie, mówię do niej, że już najwyższa pora, aby pobiegła do mamusi, gdyż pewnie martwi się o nią i czeka z obiadem. Nigdy mi tego nie potwierdziła. I szybko wybiega...

Małgosia Krzywulicz 11

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00 02.12 sobota 18:00 Msza św. i rozpoczęcie rekolekcji 19:00 Nauka dla młodzieży 03.12 niedziela 08:30 Msza św. dla wszystkich 10:00 Msza św. dla wszystkich 11:30 Msza św. dla dzieci 11:30 Msza św. w Żarnowskiej 13:00 Msza św. dla wszystkich 17:00 Msza św. dla wszystkich 04.12 poniedziałek 09:00 Msza św. dla wszystkich 16:30 Msza św. dla dzieci 18:00 Msza św. dla wszystkich 19:00 nauka dla rodziców i wychowawców

05.12 wtorek - zakończenie rekolekcji 09:00 Msza św. dla wszystkich 16:30 Msza św. dla dzieci 18:00 Msza św. dla wszystkich 06.12 środa odpust św. Mikołaja 09.00 Msza św. dla wszystkich 17:00 Suma odpustowa: -jubileusz 65 lecia kapłaństwa o. Mieczysława Niepiekło OMI -kazanie: o. Teodor Jochem OM Prowincjał Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów M.N.

Rekolekcje będzie prowadził o. Dariusz Galant OMI proboszcz z Gorzowa Wlkp.

Ku miłemu zawsze wspomnieniu

Helena i Edward Kasprzakowie

Oto słowo Boże: Przyjaciel kocha w każdym czasie, ale brat się rodzi w nieszczęściu.

Prz 17, 17

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl www.omi.leba.biz Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0

Eliza Jackowska Monika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Piotr Kasina Redaktor naczelna Maria Konkol Bożena Kunkel Małgorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leśniak Janusz Lechończak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Świerk o. Jan Wnuk

REDAKCJA

Niedziela 3. grudnia 2006

W miesiącu maju br. po długiej chorobie Pan powołał do Siebie Mariannę Chmielewską. Z powodu nieobecności w Łebie nie mogliśmy uczestniczyć w Jej ostatniej drodze i jako Jej najbliżsi sąsiedzi pożegnać. Czynimy to teraz, za pomocą naszej parafialnej gazetki. Dziękujemy Tobie Mario za długie lata wspaniałego sąsiedztwa, za każdy Twój uśmiech na co dzień, czy był on ponury, czy słoneczny, za każdą chwilę sąsiedzkiej rozmowy, na którą zawsze znalazłaś chwilę czasu.

Dziękujemy Tobie Mario za wszystko. Spoczywaj w Pokoju.