Ichtys 36

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

GRUDZIEŃ 2006 - STYCZEŃ 2007 Nr 36

NASZ KOŚCIÓŁ 27 GRUDNIA 1933 r.

Bóg się rodzi, moc truchleje W tę noc, co nie wiedziała jeszcze, że jest święta nie liżyłapy nie pochlebcy nie kandydaci na dygnitarzy nie urzędnicy nie spryciarze nie chwalipięty że „tam byłem pierwszy” nie reporterzy z telewizji ani dziennikarze ale najbliżsi zawsze sobie krewni analfabeci z bijącym sercem i mędrcy bo szukają biegli niespokojni czy się nie przeziębił czy gwiazda w ostatniej chwili Go nie przestraszyła czy miał suche pieluszki czy przy pięknie śpiewającym aniele nie dostał chrypki czy Go siano nie podrapało czy wierzgający osioł nie uraził swojego zwierzchnika dostojnego wołu kiedy rozsądni się gorszyli Bóg wszechmogący stał się ludzkim dzieckiem z wyciągniętymi bezradnie rękami i świat się wcale nie zawalił ale zgarbiony uśmiechnął się i zaczął się prostować ks. Jan Twardowski

SPACERUJĄC Z BOSMANEM

I

dziemy dalej, razem ścieżkami wspólnie z psiakiem wydeptanymi.

Jak wiele ostatnio się zmieniło...

Patrzę na mordę twą rozradowaną, merdający ogonek i tak sobie myślę „o, jakiś ty szczęśliwy, psiaku, że nie musisz przeżywać tego, co niejednokrotnie ludzi dosięga”. Uff!!!

Spacery to miły czas, więc jeśli wspomnienia - to mile i dobre, ale nade wszystko - plany i marzenia, no bo jeśli ma być lepsza rzeczywistość, to trzeba ją uważnie poplanować i dopiero wówczas można sobie pozwolić na spontaniczność.

Przed nami więc Bosmanie bardzo interesujące wydarzenia, bardzo bogate dwa miesiące. Już niedługo rekolekcje i odpust parafialny ku czci św. Mikołaja.

Jakie to dla mnie ciekawe: kościół obecny po wezwaniem Wniebowzięcia N.M.P. już od ponad 60 lat, a kult św. Mikołaja żywy w parafii. Miły to Święty Patron prawie od wszystkiego: od solidnych ludzi morza, poprzez piratów i złodziei, aż po rodziny niemogące się doczekać potomstwa, a nade wszystko ulubieniec dzieci małych i większych. W czasie odpustu składamy dziękczynienie Bogu za dar 65 lat kapłaństwa o. Mieczysława Niepiekło.

Był on proboszczem w Białogordzie w latach 1952 - 1962. Wspominał niedawno, gdy się spotkaliśmy, tragiczny wypadek naszych Ojców Napierały

i Gocyły. Niektórzy parafianie, którzy kiedyś mieszkali w Białogardzie, też pamiętają o. Mieczysława jako proboszcza, np. z przyjęcia do I Komunii św.

I co, psisko, myślisz, że na tym koniec?... Już 8 grudnia dla nas Oblatów i całego Kościoła wielka uroczystość Niepokalanego Poczęcia N.M.P. W tym dniu poświęcamy nowy sztandar naszej wspólnoty Żywego Różańca. Bardzo jestem rad, że w naszej parafii są żywe Róże Różańcowe, jest to potrzebne każdej parafii potężne zaplecze modlitewne.

I tak dojdziemy do VIII już Festiwalu Pomuchla, Świąt Bożego Narodzenia, kolędy, Nowego Roku…

Wydarzenia, które nas czekają, domagają się od nas przemyślenia, rozważenia, zaplanowania. Zachęcam do szukanie takich chwil przygotowania się, a wtedy może i czasu więcej mieć będziemy. Bałagan, który niestety niekiedy robimy wokół siebie, nie sprzyja, by gdy przyjdzie nam przeżywać jakieś wydarzenia, przeżyć je dobrze i mieć później dobre wspomnienia…

Z okazji Świąt Bożego Narodzenie oraz Nowego Roku życzę dla miłych Gości i bardzo kochanych Parafian wiele dobrego. Poszukajmy w Nowym Roku czasu na planowanie wydarzeń. Dobrego czasu Wam życzę, przemyślanego, a myśleniu Waszemu niech ustawicznie towarzyszy Błogosławieństwo Słowa, które w czasie stało się Ciałem. o. Waldemar OMI Proboszcz

3

Adwentowe oczekiwanie

O

statni numer naszej gazetki ICHTYS poświęcony był w znacznej mierze tematyce CZASU. Pewnie dlatego, że listopad jest takim miesiącem, w którym nasze myśli kierujemy ku przemijaniu. Do refleksji szczególnie pobudzają nas liturgiczne obchody dnia Wszystkich Świętych i Zaduszek, kiedy to zatrzymujemy się nad grobami naszych bliskich, rodziny i przyjaciół.

Z listopada naznaczonego przemijaniem powoli przechodzimy do grudnia, który też charakteryzuje się wymowną symboliką czasu. Niemniej tu nasze pojęcie czasu wyraźniej nawiązuje nie do przemijania, ale do oczekiwania i czuwania.

Adwent przypomina nam o oczekiwaniu dwojakiego rodzaju: oczekiwaniu na Narodzenie Pańskie (obchody Świąt Bożego Narodzenia) oraz oczekiwaniu na ponowne przyjście Chrystusa (paruzja). Polskie słowo „adwent” pochodzi od łacińskiego „adventus” oznaczającego przyjście, przybycie. Liturgia adwentu zachęca mnie by być osobą oczekującą i czuwającą na PRZYJŚCIE. Powinienem czuwać, gdyż nie znam daty tego przyjścia. ” Lecz o dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec” (Mt 24,36). Jako człowiek, znam przyszłość, lepiej tą niedaleką, problemy pojawiają się przy tej odleglejszej.

Najlepiej znam teraźniejszość; Boga spotykam w teraźniejszości, nie wczoraj ani jutro, ale dzisiaj. Teraźniejszość jest wynikiem tego, co się wydarzyło w przeszłości. Mogę więc wpływać na przyszłość i czuć się za nią odpowiedzialnym. Mogę także 4

przewidzieć część przyszłości, ale nigdy jej całości, gdyż jest ona za każdym razem inna. Przyszłość bardzo często wywołuje u ludzi lęk, bo jest to coś obcego, nieznanego. Jako osoba wierząca mam siłę, by tę obawę przezwyciężyć. Wierzę, że cokolwiek się stanie, to i tak ostatecznie zwycięży Chrystus, On będzie u kresu mego życia i wszelkiego działania.

Pierwsi chrześcijanie doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co przeżywali, jakie mieli nadzieje, dlatego oczekiwali szybkiej paruzji i ich modlitwą było wezwanie „Przyjdź!”. Kiedy otworzymy Pismo Święte na ostatniej stornie, zauważymy ten zwrot: „Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22,20). Znane nam „Marana tha!” zostało stąd zaczerpnięte i oznacza właśnie „Przyjdź, Panie Jezu!” lub „Nasz Pan przyszedł”. Codziennie podczas Modlitwy Pańskiej wypowiadamy te słowa „Przyjdź Królestwo Twoje!”. Jeżeli pragnę, by Chrystus przyszedł, muszę być czujny.

Podobnie jest w okresie Wielkanocy, gdy czekamy na zmartwychwstanie Jezusa.

Tak jak nie można przespać poranka wielkanocnego, tak nie wolno zapominać o pierwszym przyjściu Chrystusa na świat (Narodzenie) i ponownym w nieokreślonej przyszłości (paruzja).

Warto zastanowić się, czy rzeczywiście przyjmuję postawę osoby wyczekującej, trwającej z czystym sercem i radosną nadzieją na Zbawiciela?

Cały okres adwentu zmierza do niezwykłego momentu, jakim jest Wigilia Narodzenia Pańskiego. W języku łacińskim „vigilia” oznacza: czuwanie, czuwanie nocne, straż. Wigilia to swoiste postawienie na straży własne serce przed najważniejszym wydarzeniem. Boże

Narodzenie, Słowo odwieczne staje się ciałem. TRANSCENDENTY BÓG STAJE SIĘ CZŁOWIEKIEM. Dlaczego to takie ważne? Bóg jako transcendentny jest dla mnie niewidzialny. Nie potrafię wskazać palcem i powiedzieć TO jest Bóg, bo musiałbym niejako przekroczyć tę sytuację, przekroczyć Boga, stanąć ponad Nim. W chwili, gdy Bóg rodzi się jako człowiek, staje się poznawalny. Bóg daje siebie, ofiarowuje siebie samego.

W Chrystusie objawia się związek teraźniejszości i przyszłości. Jak już było wspomniane, nie znam przyszłości, żyję teraźniejszością, którą znam.

W Chrystusie przyszłość (a z nią mój ratunek zbawienie ) jest teraźniejszością.

To, co nieznane, staje się znanym.

Niewidzialny Bóg (przyszłość, której nie znam, a do której zmierzam) staje się Człowiekiem Jezusem z Nazaretu.

Jezus to prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek. Dookreślił tę prawdę Sobór w Efezie w 431r.: „Słowo jednocząc się przez unię hipostatyczną z ciałem ożywianym duszą rozumną, stało się człowiekiem”.

Wykorzystajmy czas adwentu na odpowiednie przygotowania do przyjścia Chrystusa. Niech Święta Bożego Narodzenia będą okazją do bliższego kontaktu z Tym, który DZISIAJ wychodzi mi na spotkanie.

Monika Jakszta

Obrzęd wieczerzy wigilijnej w rodzinie

W

ieczerza wigilijna ma charakter wybitnie religijny. Przeżywana w rodzinach w duchu jedności, wspólnoty i miłości głęboko zapada w dusze dzieci i przybliża im klimat nocy betlejemskiej. Słowa modlitw odmawiamy powoli, z pobożnością, pamiętając o tym, ze razem z nami zasiada do stołu sam Chrystus. Powinien je poprowadzić ojciec rodziny lub ze słusznych względów ktoś inny.

- W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego -Amen - W 65 tygodniu lat według proroctwa Daniela, w 194 olimpiadzie - według kalendarza greckiego, w 752 roku po założeniu Miasta Rzymu, w 42 roku panowania Oktawiana Augusta, cesarza rzymskiego, gdy w całym świecie nastał pokój, zechciał Jezus Chrystus, wieczny Bóg i Syn wiecznego Ojca, świat uświęcić przez swoje błogosławione przyjście.

Dlatego święcimy dziś narodzenie Pana naszego Jezusa Chrystusa według ciała. Z

głęboką wiarą, jak to czynili nasi ojcowie, posłuchajmy słów Ewangelii św. Łukasza 92, 1-14), opisującej to najradośniejsze dla całej ludzkości wydarzenie narodzin Syna Bożego.

Po odczytaniu Ewangelii następuje łamanie się opłatkiem i przekazanie sobie znaku pokoju.

Następnie, przed rozpoczęciem posiłku, ogarniamy modlitwą cały świat: q"W noc wigilijną otwiera się ogromna księga pielgrzymstwa narodu, który dziś wędruje duchem ze wszystkich zakątków świata do własnego domu rodzinnego" i do Betlejem. Wiarą zespoleni wołajmy do Chrystusa złożonego na sianie: Obdarz nas miłością i pokojem. qObdarz nas miłością i pokojem qChryste, który przyszedłeś na ziemię, "aby wszyscy byli jedno", zgromadź całą ludzkość w jedną rodzinę kochających się Twoich dzieci 5

qObdarz nas miłością i pokojem qPanie Jezu, który powołałeś na swojego Namiestnika naszego papieża..., niech w zdrowiu, Twojej łasce i powszechnej miłości służy całemu światu, podbijając serca ludzi dla Ciebie qObdarz nas miłością i pokojem qZbawicielu świata, który ubogi i pokorny narodziłeś się w stajni betlejemskiej, wspomnij na ubogich i pociesz smutnych qObdarz nas miłością i pokojem qChryste, który miałeś wielu przyjaciół na ziemi, otaczaj opieką tych, którzy ślą nam życzenia świąteczne, którzy o nas pamiętają, wszystkich naszych przyjaciół

qObdarz nas miłością i pokojem qSynu Boży, który zstąpiłeś na ziemię, aby wszystkich zaprowadzić do nieba, przyjmij dzisiaj naszych zmarłych... do Twej światłości qObdarz nas miłością i pokojem Ojcze nasz...

qChryste, nasz Zbawicielu, który zająłeś ostatnie miejsce na tej ziemi i dałeś nam wzór życia w miłości, prosimy: zamieszkaj w naszej rodzinie i jednocz nas w Twej miłości. A teraz błogosław te dary, które z wdzięcznością będziemy spożywali. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. qAmen

Upływa szybko życie...

K

ończący się kolejny rok kalendarzowy kieruje nasze myśli ku przemijaniu. Życie każdego człowieka ma swój początek i koniec na tym świecie. Przemija szybko nasze życie, młodość, sprawność, tzw. energia życiowa, nasze plany i nadzieje. Boimy się niedołęstwa, niesprawności, samotności.

Boimy się starości, cierpienia i śmierci. Bo młodość nie myśli o starości, gdyż starość jest niemedialna, brzydka i zniedołężniała.

Może to i dobrze, bo młodość jest okresem w życiu człowieka, gdzie podejmuje się odważniejsze decyzje dotyczące przyszłości, i które mają niebagatelny wpływ na to, jaka będzie starość.

Niestety w naszym najbliższym otoczeniu, jak i w całym kraju przybywa ludzi starych, którzy wymagają niekiedy całodobowej opieki. Jest wśród nich wielu ludzi samotnych, cierpiących, 6

nierozumianych. A tak mało trzeba, by okazać im swoje zainteresowanie, uśmiechnąć się, wysłuchać co mają do powiedzenia, po prostu pobyć z nimi od czasu do czasu. Starość u każdego człowieka jest inna, zależna od charakteru danej osoby, warunków w jakich wychowywał się w młodości, doświadczeń życiowych i wielu innych czynników. Jedni ludzie są uśmiechnięci, życzliwi dla otoczenia, pogodni i otwarci tworząc wokół siebie ciepłą atmosferę.

Przyciągają tym samym do swojej osoby ludzi także im życzliwych i serdecznych w obejściu. Ale jest także wielu ludzi starszych, którzy są wiecznie niezadowoleni z wszystkiego i ze wszystkich. Z takimi ludźmi ciężko współżyć na co dzień, chociaż przyczyną takiego zachowania mogą być też zmiany w umyśle i bezsilność,

W czasie wieczerzy wigilijnej śpiewamy kolędy, słuchamy płyt i nagrań o tematyce Bożego Narodzenia. Dziadkowie i rodzice opowiadają dzieciom o przeżyciach ze swego dzieciństwa i przekazują im dawne polskie zwyczaje bożonarodzeniowe. Niech ten wieczór będzie ciepły, miły i pełen radości.

Starajcie się, aby "Chrystus przez wiarę zamieszkał w Waszych sercach" i aby Rodzina Wasza była bardziej Kościołem.

Po wieczerzy odmawiamy modlitwę: qDziękujemy Ci, Boże, nasz dobry Ojcze, za Syna Twego Jezusa Chrystusa, złożonego na sianie,

że nie można najprostszej czynności wykonać samemu, że trzeba liczyć na pomoc drugiego człowieka.

Pokolenie przychodzi i pokolenie odchodzi a ziemia trwa po wszystkie czasy...

To, co było, jest tym co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie...

Nie ma pamięci o tych, co dawniej żyli, ani też o tych, co będą kiedyś żyli, nie będzie wspomnienia u tych, co będą potem...(Koh 1, 4,9,11) My wszyscy i starsi, i młodzi powinniśmy zaufać Bogu, bo tylko on daje nadzieję i pewność życia wiecznego.

Dlatego szanujmy starsze pokolenie i bądźmy wyrozumiali dla naszych rodziców i dziadków, ale wymagajmy także od nich szacunku i zrozumienia dla nas. Natomiast młode pokolenie powinniśmy wychowywać tak, aby wpajać mu zdrowe zasady współżycia społecznego, szacunku dla ludzi i dla zwierząt. A jest teraz ku temu niesamowita pora - okres Bożego Narodzenia, gdzie nawet zwierzęta oddają cześć Jezusowi Bogu, który zechciał znaleźć się wśród

dziękujemy za miłość wszystkich ludzi, za ten błogosławiony wieczór i dary, które spożywaliśmy.

Tobie chwała na wieki. qTobie chwała na wieki. qAmen.

Oprac. na podstawie Rytuału rodzinnego bpa Józefa Wysockiego, Włocławek 2000.

ludzi. Stał się Jednym z nas, abyśmy dzięki Niemu, mogli kiedyś cieszyć Niebem.

A, więc żyjmy tak, aby nikt przez nas nie płakał.

Na koniec przytoczę wierszyk, który kiedyś (w 1987 r.) podczas kolacji wigilijnej recytowały moje córeczki: ''Panie Jezu, chociaż urodziłeś się w żłobie, to wszyscy przybyli Ciebie powitać, nawet zwierzątka i wielcy królowie . I my Ciebie serdecznie witamy, a zimno stajenki betlejemskiej ogrzejemy naszymi gorącymi serduszkami.

Cicha noc, święta noc, narodzony Boży Syn Pan Wielkiego Majestatu, niesie dziś całemu światu, odkupienie win.....''

Dziękuję wszystkim, z którymi dane było mi dzielić swój czas w kończącym się 2006 roku.

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia i błogosławieństwa Bożego dla czytelników ''ICHTYS'' w Nowym 2007 roku życzy Danuta Świerk

7

Piękni czterdziestoletni, czyli rocznik 1966 i wcześniej…

S

ą takie okresy w życiu, których zamknięcie, nie wiadomo dlaczego, traktuje się w sposób wyjątkowo szczególny. To „roczek”, „osiemnastka” i „czterdziestka”. I kiedy od tych dwóch pierwszych nie wymaga się niczego (no chyba, że efektownego zdmuchnięcia świeczek i wymyślnego marzenia), to od tych czterdziestu lat „za nami” oczekuje się specjalnego podsumowania i zakończenia poważnego etapu i rozpoczęcia nowego. A jakże! ( jak to było? życie zaczyna się po czterdziestce…).

Oj, biedna ta „czterdziestka”, człowiek jeszcze młody, ale mini założyć już nie

L

Rodzice mają czas

istopad to miesiąc rozmyślań i zadumy... Wszyscy mamy rodziców. Wcześniej to oni o nas się troszczyli, nie zawsze oczekując wdzięczności. Niektóre moje koleżanki nie mają już rodziców, teraz chodzą i troszczą się o ich groby. Ktoś inny oddał rodziców do „domu pogodnej starości” - to teraz modne, ale myślę, że nie zastąpi ciepła domu rodzinnego. Jednak większość dba o swoich rodziców, troszczy się o nich, zajmuje się nimi, oddając im swą każdą wolną chwilę, szczęśliwi, że maja tych rodziców. A nasi staruszkowie długo bronią się, żeby nie być dla nas ciężarem, potrzebują nas i chcą czuć się nam potrzebnymi.

Zaczęłam o tym myśleć w momencie, gdy usłyszałam od koleżanki „ale ty masz dobrze, twoi rodzice tak często do was przyjeżdżają”. To wszystko prawda 8

wypada, dorastające dziecko podśmiewa się z muzyki, którą lubisz i po cichu nazywa wapniakiem, oj niewesoło…

Tak, tak, można grymasić, czemu nie i jak w piosence Agnieszki Osieckiej pt. „Szpetni czterdziestoletni” nucić smutno i lirycznie: …odczuwamy trochę żalu, że tak wcześnie już po balu, kiedy noga się do tańca jeszcze rwie.. Można, ale po co?

Dzisiaj patrzę na moje koleżanki i kolegów, rówieśników, ale i starszych i to ładnych parę lat, to przeważająca większość to ludzie rzeczywiście bardzo piękni, ciekawi i naprawdę bardzo młodzi!

odpowiedziałam. Czują się świetnie, jeszcze nam pomagają, oni przecież też pracują, a mimo to łatwiej im znaleźć chwilę, by zadzwonić i zapytać „co u was słychać? - bo coś długo nie dzwonicie”.

Innym razem przyjadą z ciastem, zawsze jeszcze dokarmią, bo są pewni, że ja to jeszcze obiadu nie zdążyłam zjeść.

Przygotowują się i zapraszają nas na o b i a d y, j e s t a t m o s f e r a r o d z i n n a i uroczyściej, niż w zwykły dzień.

Dzieci też pamiętają o dziadkach, bardzo lubią ich odwiedzać. A my młodzi, zabiegani i zapracowani, często podrzucamy swoje dzieci rodzicom, z ledwością znajdując czas dla siebie, a wiemy, że życie umyka. Dopiero po stracie kogoś bliskiego żałujemy, że tak niewiele z siebie daliśmy. Tłumaczenie, że nie miało się wówczas czasu, to za mało.

Małgosia Krzywulicz

Panowie uprawiają sport, dziewczyny chodzą na aerobik, rozpoczynają studia, zaczynają nowe związki, uczą się angielskiego, startują w wyborach samorządowych (czasem nawet zostają radną!), a jeszcze inne płatają figla sobie, rodzinie i własnej metryce i rodzą dzieci!

No cóż, dzisiaj kiedy długość życia się wydłuża (hura!) można wesoło i bez zbędnej nieśmiałości nie tylko nucić, ale i głośno podśpiewywać znaną serialową piosenkę:

Czterdzieści lat minęło to piękny wiek, czterdzieści lat i nawet jeden dzień.

Na drugie tyle teraz przygotuj się, a może i na trzecie któż to wie?

Bo świat tak ci podsuwa uroki swe, że pełną garścią brać…

No właśnie, tylko trzeba uważać, żeby nie zadławić się tą energią, która podobno jak nigdy rozpiera ludzi w średnim wieku.

Serdecznie pozdrawiam Dorota Reszke

Niedokończonahistoria wspomnieniaAntoniegoHoranina

P

odczas jednego z kolejnych patroli wokół stanowiska łączności natknąłem się na Niemca, który już z daleka krzyczał, abym go nie zabijał, bo ma młodą żonę i troje dzieci.

Zaprowadziłem go do swojego dowódcy, ten, aby pozbyć się kłopotu, nakazał odstawienie jeńca do sztabu. Po dotarciu na miejsce zastałem tylko pisarza.

Czekając na oficerów miałem okazję się przespać, z czego ochoczo skorzystałem.

Po przebudzeniu dowiedziałem się, że mojego Niemca jeden z oficerów, który zjawił się w sztabie w trakcie mojej „sjesty”, wyprowadził za dom i tam zastrzelił. Miałem pretensje do pisarza, że mnie nie obudził. Ten wytłumaczył się, że gdybym stanął w obronie fryca, to teraz razem z nim leżałbym za chałupą.

Po przeżyciach związanych z forsowaniem Nysy i następujących po nich wydarzeniach, znaleźliśmy się pod Budziszynem już jako zahartowani w boju żołnierze. Tam też o mały włos nie dostałem się do niewoli. Tam też zostałem ranny.

Oficerowie sztabowi wiedząc o zagrożeniu okrążenia ze strony

nieprzyjaciela, korzystając z dogodnego momentu, „opuścili” sztab nie informując żołnierzy o zaistniałej sytuacji.

W piwnicach budynku, w którym znajdował się sztab, zorganizowany był szpital polowy wypełniony masa rannych żołnierzy. Tam właśnie znaleźliśmy się wraz z moim przyjacielem Olkiem w nieodpowiednim czasie. Przebywając na dole, wiedziony jakąś niewidzialną siłą, wyszedłem na zewnątrz. W tym samym momencie nieprzyjacielska artyleria zaczęła walić prosto w budynek, a w oddali zauważyłem okrążających nas Niemców. Zdążyłem krzyknąć „Olek!” i rzuciłem się do ucieczki w stronę lasu, gdyż tam jeszcze nie dotarli Niemcy.

Przedzierając się w stronę lasu dostałem się pod ostrzał nieprzyjacielskiego samolotu. Pociski wybuchały tuż za mną, odrzucając mnie do przodu i to było wszystko, co pamiętałem. Ocknąłem się w szpitalu, świadkowie twierdzili, że pięć pocisków rozerwało się za moimi plecami, przerzucając mnie przez cały odcinek otwartego terenu. Twierdzili również, że niemożliwe było przeżycie czegoś takiego. Ja jednak przeżyłem. Rana, którą otrzymałem, okazała się niegroźna.

9

Po niedługiej kuracji trafiłem do swojego oddziału. O przyjacielu myślałem jak o zabitym i jakież było moje zdziwienie, gdy parę dni po moim przybyciu zjawił się Olek. Po powitaniu opowiedział, co się z nim działo. Po usłyszeniu mojego krzyku wyskoczył bez zastanowienia się z piwnicy i to uratowało mu życie, gdyż w następnej chwili pocisk artyleryjski uderzył prosto w budynek, zabijając i grzebiąc żywcem wszystkich znajdujących się w środku. Olka przygniotły spadające z dachu deski, ukrywając go jednocześnie przed wrogiem, który po zbombardowaniu przeszukiwał gruzy. Po odejściu Niemców i wydostaniu się spod rumowiska, poszukiwania mojej osoby skończyły się fiaskiem, był przekonany, że zginąłem rozerwany pociskiem, gdyż na całym rumowisku porozrzucane były ludzkie szczątki. Jeszcze przed dotarciem do naszego oddziału Olek nadział się na „bohaterskich” sztabowców, którzy nie szczędząc wysiłków szukali maruderów, symulantów i potencjalnych dezerterów.

Działaniem takim skasowali własne tchórzostwo. Nie moglismy pojąć, że poświęcili tylu ludzi, aby ratować własne tyłki. O fakcie przebywania w tamtym

10

czasie w sztabie nie informowaliśmy nikogo, w przeciwnym razie byłoby po nas.

Koniec.

Niedokończona historia śmierć Pana Antoniego przekreśliła poznanie dalszych jego losów (walka z bandami UPA, praca w kopalni uranu). Pan Antoni i wielu innych żyli w czasach, gdy na szale kładło się własne życie. Obrona i walka za Ojczyznę były dla prostych żołnierzy sprawą oczywistą. Ich bohaterstwa i odwagi nie zmienił nawet fakt, że Polska po wojnie nie będzie całkiem taka polska.

Apel: Szanowni Czytelnicy, ocalmy od zapomnienia historię, którą sami tworzyliśmy i której byliśmy świadkami.

Podzielmy się własnymi przeżyciami z tragicznych lat wojny i niełatwych lat budowy peerelowskiej Polski. Pomóżmy naszym Babciom i Dziadkom wspomnienia te przelać na papier. Spisane wspomnienia można przekazywać na ręce Ojca Proboszcza lub wrzucać do skrzynki pocztowej Piotra Pawlaka przy ul.

Kościuszki 52 (po lewej).

Piotr Pawlak

o. Mieczysław Niepiekło omi 65 lat służby Bogu i ludziom

M

amy okazję do przeżywania niebywałej uroczystości jaką jest 65- lecie kapłaństwa o. Mieczysława Niepiekły. Jubilat 6 grudnia o godz. 17.00 w kościele Wniebowzięcia w Łebie sprawował liturgię Eucharystyczną by podziękować Bogu za dar sakramentu kapłaństwa.

Przy tej okazji przypomnijmy fakty z życia zacnego Jubilata. W 1913 roku w Jabłonnej k/ Sokołowa Podlaskiego (Lubelszczyzna), w rodzinie Anny i Franciszka Niepiekły przychodzi na świat ich syn Mieczysław.

W 1929-30 podejmuje naukę w Niższym Seminarium Duchownym w Krobii, a w latach 1931-33 w Lublńcu na Śląsku.

W 1934 rozpoczyna nowicjat w Markowicach, gdzie w 8 września 1935 roku składa I śluby zakonne.

Po nowicjacie seminarium w Krobii (1934-36), w Obrze (1936-39), w Warszawie (1940-41) 8 września 1938 roku składa w Obrze o. Mieczysław śluby wieczyste, a święcenia kapłańskie przyjmuje z rąk ks. abp. Stanisława Galla 19 grudnia 1941 w Warszawie.

Po święceniach Jubilat pracował: h1945 - Iława - odbudował administrację kościelną h1945-47 - Samborowo - jako administrator parafii

h1947-52 - Iława - prefekt kościoła h1952-62 - Białogarda administrator parafii h1962 - Kopytowa - duszpasterz h1962-1974 - Miłomłyn - wikariusz w zastępstwie proboszcza h1974-77 - Siedlce h1977-2006 - Iława h2006 - Białogarda Tak przedstawia się po krótce kalejdoskop wydarzeń z życia Jubilata, ale ile za tymi datami kryje się przeżyć, doświadczeń, mądrości życia... Wielkie bogactwo człowieka - kapłana o. Mieczysława Niepiekły.

Dziękujmy Bogu za dar kapłaństwa o. Mieczysława za lata posługi... I życzyć pragniemy Jubilatowi potrzebnych łask, opieki Niepokalanej... o. Damian Gembala OMI

Serdeczne podziękowania dla Pani Burmistrz Haliny Klińskiej, dla Pani Ewy Góry z MOPS w Łebie i dla Policji - za życzliwość i za okazaną w trudnych chwilach pomoc składa Małgorzata Kosiedowska z dziećmi.

11

Upływa szybko życie...

K

ończący się kolejny rok kalendarzowy kieruje nasze myśli ku przemijaniu. Życie każdego człowieka ma swój początek i koniec na tym świecie.

Przemija szybko nasze życie, młodość, sprawność, tzw. energia życiowa, nasze plany i nadzieje. Boimy się niedołęstwa, niesprawności, samotności. Boimy się starości, cierpienia i śmierci. Bo młodość nie myśli o starości, gdyż starość jest niemedialna, brzydka i zniedołężniała.

Może to i dobrze, bo młodość jest okresem w życiu człowieka, gdzie podejmuje się odważniejsze decyzje dotyczące przyszłości, i które mają niebagatelny wpływ na to, jaka będzie starość.

Niestety w naszym najbliższym otoczeniu, jak i w całym kraju przybywa ludzi starych, którzy wymagają niekiedy całodobowej opieki. Jest wśród nich wielu ludzi samotnych, cierpiących, nierozumianych. A tak mało trzeba, by okazać im swoje zainteresowanie, uśmiechnąć się, wysłuchać co mają do powiedzenia, po prostu pobyć z nimi od czasu do czasu. Starość u każdego człowieka jest inna, zależna od charakteru danej osoby, warunków w jakich wychowywał się w młodości, doświadczeń życiowych i wielu innych czynników. Jedni ludzie są uśmiechnięci, życzliwi dla otoczenia, pogodni i otwarci tworząc wokół siebie ciepłą atmosferę.

Przyciągają tym samym do swojej osoby ludzi także im życzliwych i serdecznych w obejściu. Ale jest także wielu ludzi starszych, którzy są wiecznie niezadowoleni z wszystkiego i z wszystkich. Z takimi ludźmi ciężko współżyć na codzień, chociaż przyczyną 12

takiego zachowania mogą być też zmiany w umyśle i bezsilność, że nie można najprostszej czynności wykonać samemu, że trzeba liczyć na pomoc drugiego człowieka.

“Pokolenie przychodzi i pokolenie odchodzi a ziemia trwa po wszystkie czasy...

To, co było, jest tym co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie...

Nie ma pamięci o tych, co dawniej żyli, ani też o tych, co będą kiedyś żyli, nie będzie wspomnienia u tych, co będą potem... / Koh 1;, 4,9,11 / My wszyscy i starsi, i młodzi powinniśmy zaufać Bogu, bo tylko on daje nadzieję i pewność życia wiecznego.

Dlatego szanujmy starsze pokolenie i bądźmy wyrozumiali dla naszych rodziców i dziadków, ale wymagajmy także od nich szacunku i zrozumienia dla nas.

Natomiast młode pokolenie powinniśmy wychowywać tak aby wpajać mu zdrowe zasady współżycia społecznego, szacunku dla ludzi i dla zwierząt. A jest teraz ku temu niesamowita pora - okres Bożego Narodzenia, gdzie nawet zwierzęta oddają cześć Jezusowi Bogu, który zechciał znaleźć się wśród ludzi. Stał się Jednym z nas, abyśmy dzięki Niemu, mogli kiedyś cieszyć Niebem.

A, więc żyjmy tak, aby nikt przez nas nie płakał.

Na koniec przytoczę wierszyk, który kiedyś podczas kolacji wigilijnej /w 1987r./ recytowały moje córeczki: ''Panie Jezu, chociaż urodziłeś się w żłobie, to wszyscy przybyli Ciebie powitać, nawet zwierzątka i wielcy królowie. I my Ciebie serdecznie witamy,

a zimno stajenki betlejemskiej ogrzejemy naszymi gorącymi serduszkami.

Cicha noc, święta noc, narodzony Boży Syn – Pan Wielkiego Majestatu, niesie dziś całemu światu, odkupienie win...''

Dziękuję wszystkim, z którymi dane było mi dzielić swój czas w kończącym się 2006 roku.

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia i błogosławieństwa Bożego dla czytelników ''ICHTYS'' w Nowym 2007 Roku życz Danuta Świerk

Słowiński Park Narodowy i Biblioteka Miejska w Łebie Zapraszają mieszkańców Łeby na spotkania w bibliotece z osobliwościami świata przyrody Parku Terminy spotkań: 15.01.2007 r. godz. 17.00 Bałtyk, mierzeja i wydmy różne i bliskie sobie 22.01.2007 r. godz. 17.00 Jeziora, łąki i lasy SPN oraz ich mieszkańcy

WIECZÓR TRZECH KRÓLI 6 stycznia 2007 r.

Po brązowej ziemi Bólem wykrzywionej Płynie ludzkie plemię W betlejemską stronę.

PROGRAM godz. 17.00 - uroczysta msza św. w kościele Wniebowzięcia NMP z udziałem chórów ECHO, FaLaRe i JANTAR oraz zespołów Biedronki i Stella Maris godz. 18.00 - koncert Tomka Kamińskiego godz. 18.50 - spotkanie w Bibliotece Miejskiej

Zapraszamy

Biblioteka Miejska ul. 11 Listopada 5a, 84-360 Łeba, tel. 059 866 17 23 e-mail: bibliote@leba.eu

13

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00

qgodz. 17:00 Msza św. w kościele z udziałem łebskich chórów Echo, Falare, Jantar oraz zespołów Biedronki i Stella Maris qpo Mszy św. koncert Tomka Kamińskiego qnastępnie tradycyjne spotkanie w Bibliotece Miejskiej

Plan odwiedzin duszpasterskich w roku 2006 2007 2006-12-27 środa11Listopada parzyste i 1 Maja 2006-12-28 czwartek11 Listopada nieparzyste, Grunwaldzka i Piekarska 2006-12-29 piątekAbrahama, Derdowskiego i Olszewskiego 2005-12-30 sobotaSienkiewicza, Kopernika, Rąbka, Turystyczna 2005-01-02 wtorekJeziorna, Rybacka i Rolna 2005-01-03 środaLęborska, Polna, i Powst. W-wy - nieparzyste 2005-01-04 czwartekPowst. W-wy - parzyste 2006-01-05 piątekKościuszki od portu do mostu, oprócz nr 8 2006-01-08 poniedziałekKościuszki nr 8 i Wróblewskiego 2006-01-09 wtorekKościuszki parzyste 30 76 i Kościelna

2006-01-10 środa Kościuszki parzyste 82 116 i Zielona, Piwna 2006-01-11 czwartekKościuszki nieparzyste 115 89 i Plac Dworcowy 4, 6, 8 2006-01-12 piątekKościuszki nieparzyste 23 87 2006-01-14 niedzielaDworcowy 2, 10, 12, 14 i nieparzyste

Kolędę rozpoczynamy o godz. 15:00 a kończymy przed 21:00 07 stycznia Opłatek Parafialny Wszystkie wspólnoty i bardzo Drogich Parafian wraz z osobami towarzyszącymi zapraszamy na PARAFIALNY OPŁATEK. Nasze spotkanie rozpoczniemy o godz. 17:00 Mszą św. w kościele, a później na wspólną biesiadę zapraszamy do pensjonatuANGELA.

27 grudnia Opłatek dla Przyjaciół Misji i Żywego Różańca - Msza św. o godz. 09:00 - po Mszy św. spotkanie w salce parafialnej

Oto słowo Boże: ...życzę ci wszelkiej pomyślności i zdrowia 3 J 1, 2

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl www.omi.leba.biz Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0

Eliza Jackowska Monika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Piotr Kasina Redaktor naczelna Maria Konkol Bożena Kunkel Małgorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leśniak Janusz Lechończak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Świerk o. Jan Wnuk

REDAKCJA

06 stycznia Wieczór Trzech Króli