Ichtys 38

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie MARZEC-KWIECIEŃ 2007 Nr 38

Pieśń pochwyćcie instrumenty i zaśpiewajcie przyłączcie się wszyscy do radości mojej Bóg bowiem podniósł nędzarza daje mu mieszkać na górnym Syjonie nastał czas pełni i dzień uroczysty gdyby nie on nie dowiedziałbym się nigdy bo skąd jaką radością dla Boga może być człowiek ks. Janusz St. Pasierb

SPACERUJĄC Z BOSMANEM

P

siaku!!! Bosmanku, czy ty często odczuwasz strach??? Czy zwierzęta się boją???

Pamiętam, jak kiedyś wracaliśmy z popołudniowego spaceru z Rąbki, było już ciemno. Bosman zawsze wykorzystywał każdą wolną chwilę, by pobiegać po lesie, ale wtedy skulony szedł przy nodze, jakby bał się "mniejszych braci dzików".

Strach paraliżuje nie tylko zwierzęta, jest on również wpisany w ludzkie reakcje.

Dla tych, którzy chcą manipulować drugim człowiekiem, strach jest bardzo przydatny, bowiem zalękniony człowiek, często będący pod presją, jest w stanie w y k o n a ć r z e c z y, k t ó r y c h n i g d y w normalnych warunkach by nie wykonał. „Nie lękajcie się” – jak refren w piosence powtarzał nam przed swoim odejściem do Domu Pana nasz Umiłowany Ojciec Święty Jan Paweł II. Szczególnie brzmiały Jego słowa, które skierował do młodzieży zgromadzonej na Lednickich Polach: „Nie bój się, wypłyń na głębię, jest przy tobie Chrystus”.

Niebawem przeżywać będziemy drugą już rocznicę śmierci naszego Papieża.

Czekamy z utęsknieniem na uroczyste ogłoszenie przez Stolicę Apostolską, iż został On zaliczony w poczet świętych.

Wszyscy bowiem wyczuwamy, że nie jest

możliwe, by człowiek tak wielkiego formatu świętym nie był..

Wspomnienie drugiej rocznicy śmierci Jana Pawła II zbiega się z kolejnymi Świętami Wielkanocnymi, z kolejnym przeżyciem pamiątki męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

Szczególnie podczas Triduum Paschalnego będziemy wspominać te zbawcze wydarzenia. I po kolejnych świętach powrócimy do swojej codzienności.

Za Ewangelią i Janem Pawłem II chcemy powtarzać i przypominać sobie: NIE LĘKAJ SIĘ.

Nie lękajmy się - wejść na naszą osobistą Drogę Krzyżową.

Nie lękajmy się – stawać w prawdzie, mimo iż bardzo bolesna.

Nie lękajmy się – podnosić się z upadku, mimo iż wkrada się zwątpienie, że i tak upadnę.

Nie lękajmy się – spotkania ze Zmartwychwstałym, mimo iż pewnie znowu Go zdradzę.

Nie lękajmy się - być dobrymi nawet jedną chwilę, bo warto…

Mili Goście i bardzo Kochani Parafianie: Nie lękajcie się… o.Waldemar OMI Proboszcz

3

Śniadanie wielkanocne

S

tół uroczyście nakrywamy i przybieramy złotą wstążką i gałązkami baź wierzbowych.

Na środku stołu umieszczamy baranka wielkanocnego oraz „święconkę” Ojciec rodziny mówi:

Zmartwychwstał Pan Prawdziwie.

Alleluja. Bogu niech będą dzięki. Alleluja.

Ktoś z rodziny czyta fragment Ewangelii: Słowa Ewangelii według świętego Łukasza /Łk 24,36-43/ - „Jezus sam stanął pośród Apostołów i rzekł do nich: „Pokój wam”. Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: „czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Patrzcie na moje ręce i nogi: To Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam” Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: „Macie tu coś do jedzenia?” Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i jadł wobec nich” Ojciec rodziny prowadzi modlitwę i składa życzenia: Wieść o zmartwychwstaniu Pana przemieniła Apostołów i napełniła wszystkich ogromną radością . Niech ona będzie również naszym udziałem. Życzę wszystkim, by Chrystus Zmartwychwstały 4

stale był gościem naszego domu. Na znak wzajemnej życzliwości i miłości, która jednoczy wspólnotę, podzielmy się święconym jajkiem – symbolem życia.

Ogarnijmy myślą cały świat i prośmy naszego Boga: Ojcze nasz....

Boże, Ty w dniu dzisiejszym pokonałeś śmierć i otworzyłeś nam bramy wieczności przez Twojego Jednorodzonego Syna: spraw, abyśmy wraz z Nim zasiedli do uczty niebieskiej w Twoim Królestwie.

Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

Amen.

Każdy z uczestników częstuje się kawałkiem święconego jajka, które symbolizuje życie, następnie wszyscy zasiadają do stołu. Po śniadaniu modlimy się słowami: Za ten posiłek, za wszystkie Twoje dobrodziejstwa i za powołanie nas do życia wiecznego, chwalimy Ciebie Boże, przez zmartwychwstałego Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

Na zakończenie można zaśpiewać pieśń wielkanocną: Zwycięzca śmierci, piekła i szatana – wychodzi z grobu dnia trzeciego z rana.

Naród niewierny trwoży się przestrasza.

Na cud Jonasza. Alleluja.

Opracował O. Jan Wnuk na podstawie „Rytuał rodzinny” ks. Józef Wysocki

Port Łeba

N

a Zwiastowanie minęło 61 lat, jak opuściłem rodzinne strony... zaczyna swoją opowieść Pan Karol Karziewicz.

Urodził się k. Podbrodzia na Litwie, a ochrzczony został w kościele p.w. św.

Kazimierza w Powiewiórce, tam, gdzie Józef Piłsudski. Rodzina miała 30 hektarowe gospodarstwo, a to w Sowieckiej Rosji oznaczało, że są kułakami. Przed Syberią uratował ich w 1941 r. wybuch wojny niemiecko – sowieckiej, ale po wojnie trzeba było wybierać: rozkułaczenie na wschodzie albo nieznane na zachodzie.. Wybrali nieznane – napisali, że celem ich wyjazdu jest Białowieża. Dojechali do Braniewa.

Stamtąd z brygadą Służba Polsce Pan Karol ruszył budować kopalnię Ziemowit.

W SP trafił na ulotkę „Chłopcy na morze" i ulegając jej w lipcu 1948 r. wraz z kilkuosobową grupą po raz pierwszy przyjechał do Łeby, na szkolenie w ośrodku Państwowego Centrum Wy s z k o l e n i a Morskiego. Ośrodek znajdował się tam, gdzie dzisiaj Straż Graniczna.

Rok 1948 był bardzo mokry, ośrodek był podtopiony

– kursowcy zrobili wówczas nasyp z piasku wysypywanego przez pogłębiarkę, nasyp jest do dzisiaj. Ćwiczyli w PCWM wiosło-wanie i komendy, później budowali hangar dla łodzi i pochylnię. Po łebskim szkoleniu był rok szkoły dla rybaków dalekomorskich w Gdyni, gdzie sygnalizcję wykładał Władysław Niedzielko, człowiek legenda.

To on krótko po wojnie organizował w Łebie Państwową Szkołę Jungów.

Po rybackiej szkole pływał przez rok Pan Karol na statku „Uran” na Morzu Północnym. Z morza zgarnęli go na trzy lata do Marynarki Wojennej. Po służbie ożenił się i w 1955 r. za pośrednictwem Krajowego Związku Rybaków Morskich trafił do Łeby („mamy tam Spółdzielnię Dziesięciolecia PRL, kieruje nią nasz człowiek Kazimierz Kędziora”). Dostał kuter Łeb-12. Zostal na dobre i na złe łebskim rybakiem.

Pamiętam pierwszą peregrynację Obrazu Jasnogórskiego w Łebie, to były pierwsze lata Proboszcza Zawodnego. Piotr Strzegowski wpadł na pomysł, abyśmy asystowali Madonnie w sztormiakach i od tego zaczęła się tradycja udziału rybaków w uroczystościach kościelnych.

Wtedy z obrazem to było tak, że ja z Piotrem Strzegowskim i G i e n k i e m Wy k ą odwoziliśmy obraz do Cecenowa. No i tam odebrali od nas o b r a z z samochodu i zaraz chcieli przegonić, bo myśleli, że my w tych dziwnych 5

strojach to jacyś innowiercy albo co innego.

Jest jeszcze historia związana z obrazem św. Mikołaja. Proboszcz Zawodny powiedział, że trzeba nawiązać do tradycji miejsca i potrzebny jest symbol – obraz św. Mikołaja. Ogłosił zbiórkę na obraz, który namalowany został przez malarza z Torunia czy też Bydgoszczy, nie pamiętam, nie znam też nazwiska malarza, wiem tylko, że kontakt z nim był przez Socharzewskiego – pierwszego kierownika naszej stoczni (Socharzewski zrobił tabernakulum do kościoła).

Po ogłoszeniu proboszcza nachodziła nas milicja, były różne spytki o tych, co udzielali się w kościele. Wzywali nas do

Lęborka na przesłuchanie, zrobili kolegium, proboszcz zapłacił 3 tys. kary.

Ale obraz umieszczono w oltarzu głównym, na odpust św. Mikołaja biskup go poświęcił.

I w tym miejscu Pan Karol zakończył wspomnienia. Do pokoju z oknami wychodzącymi na ulicę Kościuszki weszła jego żona, Pani Ela, która przez 30 lat nosiła w procesjach sztandar Matki Bożej Różańcowej.

Jakże cudowna i budująca jest zwyczajna, przyzwoita stałość Elżbiety i Karola Karziewiczów...

Maria Konkol i Danuta Szymanowska

Z parafialnej kroniki: marzec 1951

B

y ułatwić parafianom przystęp do spowiedzi i komunii wielkanocnej, urządzono w naszym kościółku dnia 6 marca całodzienną spowiedź. Do pomocy ks.

Proboszczowi zjechało kilku księży z dekanatu. Dzień przedtem trzech księży słuchało spowiedzi w Sarbsku.

W tygodniu po Niedzieli Pasyjnej w Łebie i Sarbsku były głoszone rekolekcje dla dzieci szkolnych.

W Niedzielę Pasyjną ks. Proboszcz przestrzegł ludzi w kościele przed pewną przewrotną osobą, która daje w Łebie dużo zgorszenia i pisuje nikczemne listy do biskupa na swego duszpasterza.

Dzień 19-y marca uroczystość św.

Józefa Oblubieńca NMP. W dniu swego św. Patrona ks. Proboszcz odprawił w kościele Mszę św. w swej własnej intencji, a chór dzieci pięknym pieniem wyłonił serdeczny nastrój w świątyni Bożej. Po Mszy św. różne grupy dzieci i starszych osób składały Księdzu Proboszczowi na 6

plebanii piękne życzenia imieninowe, dając tym dowód przywiązania, życzliwości i miłości względem swego Kapłana. Zaś w szkole dzieci klasami urządziły Księdzu różne niespodzianki, reżyserowane przez Siostrę Scholastykę i niektóre Panie Opiekunki klas.

Wielki Tydzień. Liturgia i ceremonie wielkotygodniowe wstrząsają dogłębnie psychiką ludzką. Cierpienie, śmierć i Grób Pański zniewalają człowieka do zastanowienia się, do wejścia w siebie, do gorzkich żalów za grzechy i do umiłowania Boga – Człowieka. Pan Jezus umarł za nas, abyśmy żyli na wieki.

Tegoroczny Grób Pański tonął w zieleni i kwieciu. Wielkanoc – Rezurekcja przy pięknej pogodzie. Ludzi masa. Nastrój Poranka Wielkanocnego wspaniały.

Parafianie, zmartwychwstawszy duchowo w sakramencie pokuty i w Łasce Bożej cieszą się wesołym Alleluja jako prawdziwe dzieci Boże. W Święta Wielkanocne pomagał ks. Proboszczowi o. Kubsz.

Takie życie przeszłam

N

ie wiem, jak to się stało, że Bóg dał mi tyle siły i takie życie przeszłam. I jeszcze dał Bóg, że 90 lat żyję...

Szukając w domowych albumach łebian starych zdjęć rybackich, trafiłam na duży ich zbiór u Pani Gertrudy Motyckiej.

Przy okazji dowiedziałam się, że Pani Truda właśnie ukończyła 90 lat. I że już 60 mieszka w Łebie. A skąd tutaj trafiła? zapytałam, pewna, że skądś ze Wschodu, z Kresów, bo przeważnie stamtąd przygnał los powojennych osadników.

U r o d z i ł a m s i ę w Chmielnie, koło Kartuz – powiedziała. I to był dopiero początek całej serii zaskoczeń. Popłynęła piękna i przerażająca chwilami opowieść.

A nam, które ją zapisywałyśmy, pozostało pytanie: jak jedno życie może aż tyle pomieścić...?

W Chmielnie rodzina Bella – to piękne rodowe nazwisku Pani Trudy po węgierskim dziadku – miała duże, 50 hektarowe gospodarstwo. Duże, ale i rodzina była duża – rodzice i dziesięcioro rodzeństwa.

Starszy brat, który był oficerem w piechocie w Grudziądzu, zginął

w Katyniu. Drugi brat, piekarz cukiernik, wzięty przez Niemców do kopania okopów, zginął we Francji. Trzeciego wzięli Niemcy do kopania okopów na Helu i tuż przed nadejściem Ruskich zatopili na barce razem ze wszystkimi innymi więźniami.

1 września 1939 roku Pani Truda była w Gdyni u kuzynki – słyszała ostrzały z okrętu Szlezwik Holstein. Wróciła do domu, ale wkrótce znowu przyjechała do Gdyni. Mieszkanie kuzynki już zajęli Niemcy.

Zatrzymała się u koleżanki. Nie na długo. W połowie 1940 r. wpadła w łapankę – miała wtedy 22 lata. Niemcy zgarnęli ok. 30 kobiet i po „zdezynfekowaniu” wywieźli w bydlęcym wagonie dołączonym do wojskowego transportu do Berlina. Był 21 kwietnia, urodziny Hitlera.

Na berlińskim dworcu zaskoczył ich alarm i duże bombardowanie. Schronili się w podziemnej stacji. Przy dworcu było zoo. Gdy po nalocie wyszliśmy ze schronu – w tym zoo była tylko krew oraz zabite, ranne i uciekające zwierzęta - lwy, słonie...

Niemcy powieźli nas dalej, do Hanoweru. Byłam tam dwa lata, obóz był duży, 7 tysięcy więźniów, fabryka amunicji.

Pracowaliśmy od 6 do 18. Był wielki głód.

Niektóre zajścia z tego obozu prześladują mnie do dzisiaj i chyba zabiorę je do grobu. Tam była fabryka amunicji, często więc były angielskie naloty. Nie było schronów. Jak był alarm, to chowaliśmy się w lasku obok. Często przestaliśmy w nim na mrozie kilka godzin, do 7

odwołania alarmu. Mam kilka ran od odłamków z tamtych bombardowań.

Jeden odłamek trafił mnie koło kręgosłupa, kilka innych w nogę.

Wyciągali mi je na żywca, w prymitywnej izbie lekarskiej. Później zrobił mi się okropny wrzód pod pachą, nie mogłam tutaj dłużej pracować i dali mnie do lżejszego obozu w Kolonii. Dostałam pilnik i szlifowałam naboje, proszę zobaczyć, jakie mam palce od tego pilnika.

A jeszcze później, już pod koniec wojny, wzięli mnie do Gross Bornk. Szczecinka (Borne Sulinowo – przyp. red.), Niemcy mieli tam obóz dla polskich oficerów. Jak przyszli Ruski, to Niemcy uciekli. Ruski chcieli moją arbeit-buch dla sprawdzenia, czy ja Niemka czy Polka. Wzięli papiery i już nie oddali.

Rozpoczęłam powrót do domu. W osiem osób szliśmy dwa tygodnie, szliśmy za d n i a , n o c a m i odpoczywaliśmy gdzie się dało. Raz obudziliśmy się w jednej stodole, patrzymy, a tam dwóch powieszonych Niemców obok naszych legowisk, wieczorem nie zauważyliśmy wisielców.

Przyszłam do domu, ważyłam ok. 40 kilogramów. Dowiedziałam się o losie braci i pozostałych z rodziny. W sprawie brata oficera ojciec pisał do Genewy i dostał potwierdzenie, że brat zginął w Katyniu.

W roku 1947 przyjechałam do Łeby.

Była tu już siostra z mężem rybakiem. Dali mi robotę przy sieciach i hakach, płacili trochę. Wyszłam za mąż za Michała Motyckiego, on też był rybakiem na jeziorze i na morzu, miał łódź z motorkiem w rybackim pegeerze. Pomagałam mu przy sieciach i nie tylko, pracowałam na sieciarni w spółdzielni, a później poszłam 8

do kina, gdzie byłam 20 lat z Panią Frączek. Mojego męża rozpoznał w Łebie jakiś milicjant, że mąż był w AK. Były kłopoty, sąd, więzienie. Dostał tylko trzy lata, bo jego brat na sąd w Gdańsku odnalazł i przywiózł na świadka Żyda, którego rodzinę w Hajnówce mój mąż w czasie wojny ocalił przed Niemcami.

Mąż już nie żyje, długo chorował, 19 lat go doglądałam. Od uderzenia na kutrze stalową liną w skroń dostał chorobę Parkinsona.

W Łebie na początku nie było nic, ale trzeba było sobie radzić. Zbieraliśmy i suszyliśmy morszczyn, przyjeżdżali ze Słupska i skupowali, chyba robili z niego jodynę.

Kupiliśmy wózek i z b i e r a l i ś m y d re w n o wyrzucone przez morze, bo nie było pieniędzy na opał.

Jak nastało niemiecko polskie Pojednanie i można było wystąpić do nich o odszkodowanie wojenne, t o j a p i s a ł a m i przedstawiłam swoją historię, ale nie miałam papierów, bo te zabrali mi Ruski w 1945, nie miałam też świadków, bo byli ze mną więźniowie z różnych stron, państw, gdzie ich szukać? Nie ma ich już. Nic mi nie przyznali, to napisałam jeszcze do Genewy i opisałam wszystko, co mnie spotkało.

Genewa odpisała do Pojednania, że mają mi wypłacić. I wypłacili – dwie raty po tysiąc dwieście czy trzysta. Tyle było dla mnie z tego Pojednania.

Ale żyję. I takie życie przeszłam.

I jeszcze dał Bóg, że do 90 lat żyję.

Koleżanki zamówiły dla mnie teraz Mszę św. Ja należę do Misjonarzy Oblatów, do Żywego Różańca. Naprawdę nie wiem, skąd Bóg dał mi tyle siły...

Maria Konkol i Danuta Szymanowska

Na Górze Synaj

W

cześniej wędrówkę zaczęłam od Góry Synaj, nazywanej często Klejnotem Pustyni.

Góry, którą parokrotnie odwiedzał Mojżesz. Z Księgi Wyjścia dowiadujemy się o przymierzu Boga z Mojżeszem i Izraelem na Górze Synaj.

Wchodziliśmy na górę w nocy, aby zdążyć na wschód słońca. Krajobraz surowy. Trochę wysiłku i można tę górę pokonać. Beduini z wielbłądami zawsze służą pomocą. Przyłączyliśmy się do grupy z Meksyku. Nadali odpowiednie tempo, pod osłoną nieba z latarkami w ręku – niesamowita atmosfera. Miałam wielką satysfakcję, że dotarłam do miejsca biblijnego, z którego roztacza się wspaniały widok, miejsca, gdzie przebywał Mojżesz. Czterdzieści dni i nocy nie jadł chleba i nie pił wody.

Gdy Mojżesz zstępował z Góry Synaj z dwiema tablicami świadectwa w ręku nie wiedział, że skóra na jego twarzy promieniała wskutek rozmowy z Jahwe.

Byłam obecna duchem i ciałem tam, gdzie Bóg przekazał Mojżeszowi Dziesięć Przykazań Bożych wyrytych na kamiennych tablicach. Tutejsza ludność opowiada, że tablice zostały połamane

i rozrzucone w górach. Ale to tylko domysły.

Schodząc stromymi, pokutnymi schodami zbliżamy się do klasztoru św.

Katarzyny. Niewielki klasztor, który można zwiedzać – ale nie wszystkie skarby. W tych klasztornych murach można podziwiać malowidło przedstawiające Przemienienie Pańskie.

Boczne nawy ozdobione są dawnymi i współczesnymi ikonami. Przy wyjściu z sanktuarium znajduje się Kaplica Krzewu Gorejącego. Bóg pod postacią płonącego krzewu przemówił do Mojżesza, że jest Bogiem jego ojca.

Mojżesz stal i patrzał, jak krzew płonie i nie może spłonąć, az bał się spojrzeć na Boga i rękoma zasłonił twarz. I tu wstawię mój ulubiony cytat: Mojżeszu, Mojżeszu!

On zaś odpowiedział: Oto jestem. Rzekł mu: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyz miejsce, na którym stoisz, jest ziemia świętą!

Cennych zbiorów biblioteki oraz wspaniałej kolekcji ikon nie udostępniają dla turystów, wielka szkoda. Nieczęsto planuje się takie wyprawy. Fascynuje mnie świat nieskażony naszą cywilizacją.

Małgosia Krzywulicz Ps. Zajrzyjcie czasami do Biblii – warto!

9

Mimo wszystko Matka Teresa z Kalkuty Ludzie są często głupi, nielogiczni i dbają tylko o własny interes; Przebaczaj im, mimo wszystko.

Jeśli jesteś życzliwy, ludzie oskarżą cię o egoizm i niskie pobudki; Pozostań życzliwy, mimo wszystko.

Jeśli osiągniesz w życiu sukces, znajdziesz wielu fałszywych przyjaciół i wielu prawdziwych wrogów; Staraj się osiągnąć sukces, mimo wszystko.

Jeśli jesteś szczery i otwarty, ludzie mogą to wykorzystać; Bądź szczery i otwarty, mimo wszystko.

W jedną noc ktoś może zniszczyć to, co budowałeś przez lata; Buduj, mimo wszystko.

Jeśli odnajdziesz pokój i szczęście, wielu będzie ci zazdrościć; Bądź szczęśliwy, mimo wszystko.

O dobru, które czynisz dzisiaj, ludzie zapomną pewno już jutro; Czyń dobro, mimo wszystko.

Dawaj z siebie ile możesz, a często powiedzą ci, że to za mało; Mimo to dawaj z siebie wszystko.

Widzisz, w ostatecznym rachunku liczy się to, co działo się między tobą a Bogiem.

Między tobą a „nimi” i tak nic nigdy nie było.

10

Statystyka parafialna: I-III 2007 Sakrament małżeństwa zawarli: 6.01

Maciejewski Michał i Goldyszewicz Izabela

Sakrament chrztu św. przyjęli: 27.1 24.2

Michalina Klaudia Jakubowska Małgorzata Kobiela

Zmarli: 11.1 21.1 29.1 10.2 4.3 7.3 7.3 12.3

Marian Rosiński Monika Szomburg Stanisław Nastały Bogumiła Dankowska Bartosz Wroński Krystyna Braun Bronisław Gromowski Tadeusz Sędzik

11

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8.30, 10:00, 11.30, 13:00, 17:00

TRIDUUM PASCHALNE WIELKI CZWARTEK 18:00 Msza Wieczerzy Pańskiej (pamiątka ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa).

Po Mszy św. przeniesienie Najświętszego Sakramentu do ciemnicy i adoracja do godz. 22:00.

WIELKA SOBOTA od 08:00 do 17:00 adoracja Chrystusa złożonego w grobie od 10:00 do 16:00 o pełnych godzinach święcenie pokarmów w kościele 13:00 święcenie pokarmów w Żarnowskiej

WIELKI PIĄTEK 18:00 Liturgia na cześć Męki Pańskiej.

Po nabożeństwie adoracja Chrystusa w grobie do godz. 21:00.

21:00 Droga Krzyżowa ulicami naszego miasta, rozpocznie się w naszym kościele, a zakończy w kaplicy św. Jakuba NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO 06:00 Procesja Rezurekcyjna i Msza św. pozostałe Msze święte 10:00, 11:30, 13:00 i 17:00 11:30 w Żarnowskiej

17:30 Liturgia Wielkiej Nocy w Żarnowskiej 21:00 Liturgia Wielkiej Nocy w kościele parafialnym PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY Msze św. jak w każdą niedzielę 08:30, 10:00, 11:30, 13:00 i 17:00 w Żarnowskiej 11:30

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.omi.leba.biz www.ichtys.leba.eu Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0

REDAKCJA

Oto słowo Boże: Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: "wstańcie, nie lękajcie się" Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.

Mt 17, 7-8

Eliza Jackowska Monika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Piotr Kasina Redaktor naczelna Maria Konkol Bożena Kunkel Małgorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leśniak Janusz Lechończak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Świerk o. Jan Wnuk