Ichtys 48

Miesiêcznik Parafii Wniebowziêcia NMP w £ebie

LIPIEC / SIERPIEÑ 2008 Nr 48

CZEKANIE mówi³³ jej o mi mi³oúci mówi ³oúci mówiù o planach o ýyciu coú o urlopie mówiù umiaù przebaczaã i prosiã przed Twoim wizerunkiem Pani Úwiæta Barbaro na mæýa powrót czekaùa gdy wróci z morza do domu z mroênego kutra do ýony miaùa dla niego obiad i tyle do powiedzenia jakiú ýal tylko zostaù… ýe nie wróciù. ks. Krzysztof Niespodziañski Ùeba 2006, wiersz ku pamiæci rybaków z Ùeby, którzy nie wrócili z morza

SPACERUJ¥C Z BOSMANEM

Wakacje – czas oczekiwany, kojarz¹cy siê z wieloma marzeniami, ze s³oñcem, z nadziej¹. Ze spotkaniem. Ciekawe, czy nasi czworono¿ni przyjaciele tak¿e czekaj¹ na ten czas. Pewnie czekaj¹. Czy tak jest, Bosmanie? Czekasz...? Coœ innego siê dzieje, wiêcej goœci w klasztorze, wiêcej ludzi w naszej £ebie, tyle nowych zapachów... I nawet jeœli teraz trzeba bêdzie siê ograniczyæ ze spacerami, to jak¿e mi³o póŸniej wracaæ do posezonowej codziennoœci, która dla nas wyra¿a siê chocia¿by w beztroskim baraszkowaniu po pla¿y.

C z y t a ³ e m k i e d y œ w „ Ty g o d n i k u Powszechnym” felieton Jacka Podsiad³o, w którym autor stwierdzi³, i¿ wakacje coraz mniej kojarz¹ siê ze s³owem „wolnoœæ”, a za to coraz czêœciej ze s³owem „swoboda”. Bo „wolnoœæ zaczê³a oznaczaæ coœ bardzo mêcz¹cego, o co siê walczy, a przynajmniej nad czym siê pracuje”. W innym miejscu felietonu autor dodaje. „Pozytywna definicja wakacji wymaga³aby okreœlenia, gdzie znajduje siê cz³owiek, którego nie ma w szkole, w pracy ani w domu.

Prawdopodobnie znajduje siê w lesie lub nad rzek¹, bo szuka tego, co nieuporz¹dkowane, przeciwne porz¹dkowi codziennoœci. ” A z czym lub z kim nam kojarz¹ siê wakacje? W £ebie na pewno nie z cisz¹.

A to z prostego powodu, ¿e w czasie wakacji jest nas na ma³ym skrawku przestrzeni tak bardzo, bardzo du¿o.

Z piêknem przyrody? Niew¹tpliwie unikalne ³ebskie wydmy daj¹ naszym oczom i sercom wiele radoœci, ale trzeba koniecznie dodaæ, ¿e w wakacje podziwiamy je w towarzystwie wielkiej rzeszy turystów.

Wakacje w £ebie to przede wszystkim spotkanie z drugim cz³owiekiem. Mo¿na siê nawet pokusiæ i spróbowaæ pogrupowaæ ludzi spotykanych w wakacyjnym czasie. Bêd¹ to: turyœci odwiedzaj¹cy ten urokliwy zak¹tek nadba³tyckiej ziemi, zarabiaj¹cy na sezonowym okresie, reperuj¹cy swój bud¿et, mieszkañcy zaczarowanego miasteczka, i…

No w³aœnie... Czujê, ¿e s¹ pewnie jeszcze inne grupy ludzi, bo czy¿ mo¿na wszystkich zamkn¹æ w ramkach, posortowaæ i pouk³adaæ na pó³kach?

Czy ka¿dego da siê skatalogowaæ?

A nawet ten cz³owiek niby poznany, nawet ja sam dla siebie: czy jestem od pocz¹tku do koñca przeczytan¹ ksi¹¿k¹? Czy potrafiê jeszcze otwieraæ oczy i serce na niepoznane dot¹d rozdzia³y w sobie i w spotkanym cz³owieku? Czy umiem jeszcze zwyczajnie siê zdziwiæ...?

Wszystkim Mi³ym Goœciom i bardzo Kochanym Parafianom ¿yczê wakacyjnego spotkania z bogatym, ale niekoniecznie „ubogacaj¹cym” cz³owiekiem. o. Waldemar OMI - Proboszcz 3

Pami¹tka I Komunii Œwiêtej i ³ebskie wspomnienie W czasie tegorocznego pobytu na turnusie rehabilitacyjnym dotar³em do £eby. Jak zwykle w niedzielæ skierowaùem swe kroki do úwiàtyni. I trafiùem na uroczystoúã Pierwszej Komunii Úwiætej mùodych mieszkañców Ùeby. Nie mogùo to byã dla mnie zaskoczeniem, bo przecieý to maj, tradycyjnie juý miesiàc „komunijny”, ale zrodziùy siæ wspomnienia...

Przecieý ja teý w tym koúcióùku przystæpowaùem do tego ogromnie waýnego sakramentu jako kilkunastoletni chùopiec, wówczas mieszkaniec biednej rodziny we wsi Ùebieniec. Dojazd na lekcje religii i przygotowania do sakramentu wymagaù przebycia kilkunastu kilometrów, a nie zawsze udawaùo siæ dostaã paræ groszy na pociàg.

Po Mszy úw. zaczàùem przypominaã sobie i przeliczaã, ile to lat temu byùo, ale nie byùem do koñca pewien, wiedziaùem tylko, ýe jest blisko okràgùej rocznicy.

Po powrocie do domu zaraz sprawdziùem moje obliczenia z dokumentami i okazaùo siæ, ýe generalnie nie myliùem siæ w latach, jedynie dzieñ i miesiàc sà inne, niý przypuszczaùem. Proszæ Ksiædza Proboszcza, w niedzielæ jubileuszu 25 lecia kapùañstwa o. Jana Wnuka – ja miaùem 50 rocznicæ przystàpienia do Pierwszej Komunii Úwiætej. Proszæ wiæc, jeúli to bædzie moýliwe, o odprawienie w moýliwie bliskim tej daty terminie Mszy úw. dziækczynnej z podziækowaniem Bogu za prostowanie mych úcieýek ýycia i za wszystko doznane dobro, a takýe i cierpienia, z proúbæ o dalszà opiekæ nad naszà rodzinà. Boýa 4

Opatrznoúã pozwoliùa mi wychowaã syna, doczekaã wnuczki oraz jubileuszu 40 lecia sakramentu maùýeñstwa uwieñczonego uroczystà Mszà Úwiætà (z pamiàtkowym dyplomem od Biskupa), odprawionà w mojej obecnej parafii p.w. úw. Alberta Chmielowskiego w Ùodzi.

A na zakoñczenie jeszcze jedno wspomnienie z Ùeby: Po religii w oczekiwaniu na pociàg czæsto chodziliúmy brzegiem portu. Pewnego razu rybak z zacumowanego kutra poprosiù nas o pomoc w ùadowaniu, a w zasadzie podawaniu jemu z brzegu pustych skrzynek na ryby. Po skoñczonej pracy obdarowaù nas „rybkami”. Mój dorsz byù tak wielki jak ja. Z trudem doniosùem go do stacji. Ale gdy wysiadùem z pociàgu w Stæknicy, czekaù mnie jeszcze chyba dwukilometrowy spacer do domu.

Rybæ niosùem zarzuconà na ramiæ, ale i tak co jakiú czas dotykaùa swym koñcem ziemi - gdy dotarùem do domu, okazaùo siæ, ýe jest bez ogona - starù siæ. Byùem bardzo zmæczony ale i jednoczeúnie bardzo dumny z siebie ýe dostarczyùem domownikom tyle jedzenia.

Ryszard Juszczak

£ebiañska Madonna Maxa Pechsteina Madonna Orêdowniczka. Kiedy widzê ten obraz Maxa Pechsteina w o³tarzu Koœcio³a Wniebowziêcia w £ebie, myœlê, ¿e jest to metafora dziejów tego miasta.

Max Pechstein chyba nawet nie œni³, ¿e jednym z jego ostatnich obrazów bêdzie Madonna, do której zanosz¹ swoje proœby polscy rybacy. By³ Ewangelikiem, wiêc kult maryjny to nie jego kultura. Zjawi³ siê znów w £ebie po przejœciu frontu, w 1945 roku, mocno pokaleczony przez losy.

On, bardzo niechêtnie widziany przez w³adze Niemiec hitlerowskich, nagle w wyniku zamieszania frontowego sta³ siê jednym ze z³apanych i osadzonych w rosyjskich obozach, powiedzmy, internowania. Szczêœliwie z nich wyci¹gniêty, wraca i zastaje inn¹ £ebê. To czas mieszaniny narodowoœci, kultur, mentalnoœci frontowców. Przybywaj¹ wygnañcy z innych stron. A im, i £eba, i ca³e skomplikowane ¿ycie niemieckiego malarza ekspresjonisty w ogóle nic nie mówi. Jest to chwila tragicznych przemian. I w³aœnie wtedy nowi obywatele tego miasta chc¹ mieæ w swoim nowym katolickim koœciele Madonnê Orêdowniczkê.

Mówi¹, ¿e Pechstein namalowa³ obraz na p³óciennym przeœcieradle. Farbami s³u¿¹cymi do odnawiania ³odzi. Bo tylko to by³o. Pewno malowa³ wed³ug wyobra¿eñ Polaków o Madonnie.

Wszystko jest: i korona, i kula globu ziemskiego, i w¹¿ pod stop¹ Maryi – zdeptany, lecz jeszcze sycz¹cy, i fale, i ³odzie z charakterystycznymi ¿aglami.

Oczywiœcie, na masztach bandery w barwach polskich. Takie te¿ promienie ³askawoœci, biegn¹ce od d³oni Matki, broni¹ce ³odzie przed si³ami sztormu.

Niby banalne. A jednak, jest to obraz znakomity. Bo myœlê, ¿e Pechstein potrafi³ w ys ³uchaæ zamaw iaj¹cych obraz rybaków, zrozumieæ ca³¹ tragediê wojny, przesiedleñ. Nie ucieka³ od swoich tragedii, ale g³êboko zrozumia³ tragediê tych, co chcieli mieæ obraz Orêdowniczki.

Zrozumia³ ich wiarê, modlitwê, proœby o opiekê. Najlepiej jak móg³ to poj¹æ artysta.

Ernest Bryll Fragment z ksi¹¿ki „Zaczarowane Miasto“, która uka¿e siê 15 sierpnia nak³adem Biblioteki Miejskiej w £ebie.

5

Nasz koœció³ ma 325 lat 29 kwietnia 1683 roku Ernst von Natzmer zleci³ budowê nowego koœcio³a w £ebie.

Tego, który s³u¿y nam do dzisiaj i st¹d ten w³aœnie dzieñ uznany jest za pocz¹tek naszej œwi¹tyni.

Pierwsza kaplica nowej £eby sp³onê³a rok wczeœniej w wielkim po¿arze powsta³ym od uderzenia pioruna. Ernst von Natzmer, ówczesny w³aœciciel Nowêcina i zarazem patron koœcio³a w £ebie, uzna³ po¿ar za sprawiedliw¹ karê Bo¿¹. Uwa¿a³ bowiem, ¿e „odziedziczone oraz w³asne nasze bezeceñstwa nale¿ycie ukarane zostaæ musia³y poprzez huragan, który miasteczko nasze w Roku Pañskim 1682 dnia 20 lipca

6

o godzinie drugiej po po³udniu nawiedzi³, w dom mieszczanina Stenzela Dreyhera nagle uderzy³ i w powsta³ym po¿arze ponad po³owê miasteczka naszego strawi³, w szczególnoœci nasz piêkny koœció³ (...)

Ale ka¿dy z nas spieszy, by po tak wielkim nieszczêœciu dom swój do poprzedniego stanu przywróciæ. Tak¿e i ja jako tutejszy patron zleci³em w dniu 29 kwietnia Roku Pañskiego 1683 pobudowaæ na mój koszt nowy dom Bo¿y £ebie...”.

Historyczne urodziny po³¹czymy 6 grudnia z imieninami naszego koœcio³a w jednej odpustowej uroczystoœci.

Ojczyzna na wybrze¿u Morza Ba³tyckiego £eba – Neustadt – £eba Miêdzy dwoma miastami: £eb¹, miejscem mojego urodzeniai Neustadt, miejscem mojego zamieszkania,rozci¹ga siê pas wybrze¿a Morza Ba³tyckiego. Na zachodzie z wieloma wyspami i zatokami, na wschodzie z rozci¹gniêtym wybrze¿em i piêknymi, piaszczystymi pla¿ami.

Chcia³em poznaæ miasto mojego urodzenia.Jako ma³y ch³opiec wodzi³em palcem po mapie wzd³u¿ wybrze¿a od Neustadt do £eby. Jaka mo¿e byæ ta £eba?

Czy kiedykolwiek poznam to ma³e miasto, o którym tak ma³o wiem? Mój ojciec milcza³, jego têsknota by³a pewnie zbyt wielka. Dla matki domem by³ Berlin, w £ebie mieszka³a tylko 2 lata. Ale opowiada³a mi o kutrach rybackich, wêdzonych rybach, szerokich pla¿ach. Myœla³em, ¿e £eba nie mo¿e wygl¹daæ inaczej ni¿ Neustadt: oba miasta po³o¿one nad brzegiem Morza Ba³tyckiego, oba zamieszkane przez rybaków, a w g³êbi l¹du tu i tam krajobraz jak w Holsztyñskiej Szwajcarii - z wieloma jeziorami i gêstymi lasami.

Miasto £eba leg³o w zapomnieniu – do roku 1991. Wtedy to nast¹pi³y zmiany polityczne, granice siê otworzy³y. Przez obecne moje miasto Büchen przeje¿d¿a³ samochód z naklejk¹ £EBA. Moje zainteresowanie wzrasta³o z dnia na dzieñ i w koñcu musia³o siê to staæ: musia³em jechaæ do £eby, do miejsca mojego urodzenia.

By³ maj, najpiêkniejszy miesi¹c maj. Moja ma³¿onka i ja nie mogliœmy doczekaæ siê tej podró¿y. Nieprzyjemnoœci zwi¹zane z 10. godzinnym oczekiwaniem na granicy puœciliœmy szybko w niepamiêæ, nasze zainteresowanie zwróciliœmy w kierunku £eby.

Wkrótce mieliœmy dotrzeæ do niej, do miasto mojego urodzenia. Krajobrazy nas zachwyci³y.

Alejê z Lêborka do £eby pokonywaliœmy pod liœciastym dachem, po lewej i prawej stronie kwitn¹ce ³¹ki, wzgórza i ciemne lasy.

Wysiedliœmy z samochodu, wokó³ niebiañska cisza, trawa œcinana kos¹, bocian chwyci³ w³aœnie jak¹œ ¿abê, chrab¹szcze majowe siedzia³y przy drodze na œwie¿ych liœciach. Ogarnê³o nas nieprawdopodobne uczucie szczêœcia. £eba nie by³a ju¿ tak daleko, ju¿ czuliœmy zapach morza. I potem szyld £EBA. Nie mog³em uwierzyæ, ¿e po 47 latach by³em po raz pierwszy w mieœcie mojego urodzenia. Mój dziadek i ojciec urodzili siê tutaj – by³a to ojczyzna moich przodków. Czym stanie siê £eba dla mnie? to pytanie zaprz¹ta³o mnie. Ojczyzn¹? Nie. Moj¹ ojczyzn¹ by³o morze w Neustadt, w Holsztynie. Czy istnieje coœ takiego jak druga ojczyzna?Ja chcia³em to sprawdziæ.

Wszystko by³o takie znane, zaufane. Mimo, ¿e mój ojciec nigdy nie rozmawia³ o ojczyŸnie, wydawa³o mi siê, ¿e wszystko znam, jakbym ju¿ kiedyœ wdycha³ te wszystkie zapachy. Zaczarowa³a mnie £eba? Tak, tak siê musia³o staæ.

Po wielu wizytach, które nast¹pi³y po roku 1991, pewne jest, ¿e tylko takie miasto mo¿e zaczarowaæ, które samo jest zaczarowane.

Ale co sprawia, ¿e wci¹¿ jest zaczarowane?

Ja, moja rodzina, moi przyjaciele poznaliœmy ten czar: to krajobraz i jego mieszkañcy. Niebo i woda, ³¹ki i lasy, poezja i muzyka i oczywiœcie wielka goœcinnoœæ.

Serdecznie dziêkujê wszystkim mieszkañcom i przyjacio³om £eby za to, ¿e wci¹¿ wzbudzaj¹ w nas uczucie zaczarowanego i uroczego miasta.

Siegfried Greinke Z jêzyka niemieckiego prze³o¿y³a Ilona Rzeppa

7

Pomuchlowy odpust œw. Miko³aja Dorsz – to powszedni chleb oraz odœwiêtny symbol dawnych i dzisiejszych mieszkañców £eby. Od XII w. koœció³ pod wezwaniem œw. Miko³aja zwi¹zany by³ z kultem srebrnego dorsza – po kaszubsku pomuchla. Srebrna figura ryby zajmowa³a w koœciele centralne miejsce, swoj¹ metaforyk¹ podkreœlaj¹c zwi¹zki ³ebskiego ludu z morzem i ze œw. Miko³ajem. Srebrnym pomuchlem witano dostojników, braæ ¿eglarsk¹ powracaj¹ca z morza; u¿ywano go podczas uroczystych œlubów i pogrzebów, w szczególnoœci zaœ podczas odpustu tutejszego patrona Œwiêtego Miko³aja.

Sztormowa zag³ada Starej £eby w koñcu XVI wieku zbieg³a siê w czasie z reformacj¹, a to sprawi³o, ¿e sprzedano uratowane od kataklizmu wyposa¿enie katolickiej œwi¹tyni, w tym srebrnego pomuchla. W nowej £ebie, w nowym, protestanckim koœciele srebrny dorsz pojawi³ siê wkrótce na rybackim sztandarze.

I tak pozostawa³o do roku 1945, gdy nast¹pi³a zmiana pañstwa, mieszkañców i wyznania. Polscy ³ebianie po pierwszym, zrozumia³ym wówczas powojennym zaprzeczeniu niemieckiej przesz³oœci, wyra¿onym w zmianie wezwania koœcio³a ze œw. Miko³aja na Wniebowziêcie NMP, szybko weszli w klimat miejsca i zrozumieli potrzebê szczególnej opieki Œwiêtego Miko³aja w „s³owiñskiej krainie demonów”. Zaczêli wiêc tak¿e œwiêtowaæ 6. grudnia odpust œw. Miko³aja.

8

Tradycja kultu dorsza w Starej £ebie przywo³ana zosta³a po wiekach w czerwcu 1999 roku w symbolicznym darze srebrnego pomuchla, ofiarowanym przez ³ebskich rybaków Janowi Paw³owi II. Replikê tego daru umieszczono w koœciele oo. oblatów, inicjatorów powrotu do tradycji.

Jakby naturalne sta³o siê teraz odwo³anie do tradycji w jej powszednim wymiarze – st¹d Festiwal Pomuchla, który odbywa siê zawsze w niedzielê najbli¿sz¹ tradycyjnemu odpustowi œw. Miko³aja.

I Festiwal Pomuchla odby³ siê 5 grudnia 1999 r. Impreza od pocz¹tku spotka³a siê z ogromnym zainteresowaniem mieszkañców i goœci – najpierw przypadkowych, a dzisiaj ju¿ coraz liczniejszych specjalnych pomuchlowych turystów. Maciej Kuroñ i Robert Mak³owicz, festiwalowi jurorzy minionego dziewiêciolecia, ocenili festiwal jako najlepsz¹ imprezê tego typu, a w³aœciwie to jedyn¹ w „swoim typie” w Polsce. To nie jest kolejne wielkie gotowanie. Festiwal Pomuchla to przed³u¿enie odpustowego œwiêtowania ku czci œw. Miko³aja – patrona ludzi morza.

W tym roku 7 grudnia bêdziemy œwiêtowaæ na Festiwalu Pomuchla po raz dziesi¹ty. Specjalnymi goœæmi bêd¹: prof.

Andrzej Blikle, tak, tak – prezes rady nadzorczej s³ynnej warszawskiej Firmy A. Blikle (firmowy tort od Bliklego bêdzie jednym z fantów wielkiej loterii Caritasu),

Pascal Brodnicki (ale bez kostek Knorra), Zbigniew Karnicki – œwiatowej rangi ekspert w dziedzinie rybo³ówstwa, specjalista od zasobów unijnego dorsza.

Zawita te¿ cygañski Ksi¹¿ê Dziani – to na specjalne zaproszenie ³ebianek zakochanych w piêknym Cyganie, a tak¿e Ksiêstwa £eby, celebruj¹cego swoje dziesiêciolecie. Z hen daleka, zza £aby, przyjedzie stary ³ebski piekarz, który przed wojn¹ wypieka³ chleb przy Hindenburgstr. Bêdzie odœwie¿aæ kilka

niegdysiejszych przepisów. Na wszelki wypadek, aby nikt nie pozosta³ g³odny, jeœli zabraknie dorsza.

Zapraszamy do £eby w grudniu na pomuchlowy odpust ze Œwiêtym Miko³ajem. Œwiêty Miko³aju, prowadŸ nas do Raju, Spraw, by nasze sieci i serca nie pozosta³y puste.

Maria Konkol www.festiwalpomuchla.pl

Zaczarowane miasto Ùeba Pojecha³em na wakacje do £eby. Wszyscy byli zadowoleni, a w szczególnoœci mama. Jednak ja nie wiedzia³em, co robiæ. S³uchaj¹c zachwyconych turystów, mo¿na by pomyœleæ, ¿e £eba to zaczarowane miasto, ale ja przechadzaj¹c siêuliczkami,nie widzia³em w niej nic specjalnego oprócz porozstawianych straganów i przewalaj¹cych siê z miejsca na miejsce œmieci.

Nastæpnego dnia, ku mojemu zdziwieniu, obudziùem siæ jako mewa. Moje pierwsze myúli :Gorzej byã nie moýe!

Tego samego stanowiska nie podzielaùa mewa, wyraênie zadowolona z nowej sytuacji, w której siæ znalazùa. Jeszcze sparaliýowany nowà rolà, w której nie potrafiùem siæ odnaleêã, ledwie uniknàùem ciosu gazetà. Instynkt podpowiedziaù mi, abymjak najszybciej uciekaù stàd.

Wzbiùem siæ w góræ i dopiero wtedy ujrzaùem piækno Ùeby: malownicze chaty rybackie, zùoty piasek na plaýy, srebrzyste morze, w którym fale niczym únieýne baùwany uderzajà o brzeg i gæste lasy Sùowiñskiego Parku. Lecàc nad miastem zauwaýyùem siebie liýàcego lody. Patrzàc, poczuùem siæ tak, jakbym znowu byù chùopcem.

Niestety, zauwaýyùem, ýe byùo to tylko chwilowe zùudzenie. Musiaùem jednak zmierzyã siæ z rzeczywistoúcià. Wzbiùem siæ w powietrze i poleciaùem w kierunku wydm. Bædàc na miejscu o zachodzie sùoñca, lecàc, poczuùem siæ jak kuter, który mknie w nieznanym kierunku.

Zbliýaùa siæ noc. Postanowiùem odpoczàã na

jednym z dachów, aý zùapaù mnie gùæboki sen.

Nastæpnego dnia obudziùem siæ juý w swoim ciele. Dziú, mówiàc ,,Ùeba zaczarowane miejsce” mam co innego na myúli niý reszta turystów.

Krzysztof Krzywulicz kl. VI a

Dziêkujemy Pani Irenie £opuszañskiej za rewelacyjne zdjêcie na ok³adkê.

Ta historycznej wagi fotografia, której istnienia nie spodziewaliœmy siê w najœmielszych marzeniach, przedstawia wnêtrze kaplicy przy ul. Stalina (d. Hitlera) z roku 1945, z Madonn¹ Maxa Pechsteina w o³tarzu g³ównym.

Turystom spieszymy wyjaœniæ, ¿e przed rokiem 1945 by³a tam sala gimnastyczna, obecnie zaœ jest kino Rybak, a ulica nazywa siê Morska, jak przed Hitlerem.

9

Zaczarowane miasto Ùeba Nazywam siê Krzysiek, mam 15 lat i chcia³bym wam opowiedzieæ o moich najcudowniejszych wakacjach na œwiecie.

A by³o to tak: Pewnego razu podczas letnich wakacji rodzice zorganizowali mi wyjazd do £eby.

Pocz¹tkowo nie by³em zachwycony z ich pomys³u. Wola³em spêdziæ czas przy komputerze i telewizji, ni¿ pojechaæ do jakiejœ ciotki w £ebie. No, ale có¿, tak zadecydowali moi rodzice, wiêc nie mia³em wyboru – musia³em jechaæ.

Podró¿ by³a d³uga i nudna, ale w koñcu dojecha³em do miasteczka, gdzie czeka³a na mnie ciocia. Dotarliœmy do jej domu, a ¿e by³o ju¿ póŸno, wiêc zaraz po kolacji po³o¿y³em siê spaæ. Rano obudzi³ mnie ha³as, wyjrza³em przez okno i zobaczy³em ch³opaka bawi¹cego siê pi³k¹. Ja te¿ lubi³em graæ w pi³kê, wiêc zszed³em na dó³, przywita³em siê z cioci¹, zjad³em œniadanie i pobieg³em zapoznaæ siê z ch³opcem. Graliœmy chwilê, a potem d³ugo rozmawialiœmy. Okaza³o siê, ¿e jest to mój rówieœnik, a na imiê ma Jacek. Jest bardzo fajny i ma podobne zainteresowania do moich. Nagle wpad³a mi do g³owy wspania³a myœl.

- Jacek, a mo¿e oprowadzisz mnie po £ebie? – spyta³em niepewnie.

- Jasne! – odpowiedzia³ - Spotkamy siê jutro o dziesi¹tej rano, bo czeka nas d³uga wyprawa.

- Cudownie! – wykrzykn¹³em - Powiem cioci, ¿e wrócimy pod wieczór.

By³em podekscytowany. Wsta³em wczesnym rankiem, bo czu³em, ¿e tego dania zacznie siê moja cudowna przygoda. Zgodnie z umow¹ wyszed³em na spotkanie. Jacek ju¿ czeka³.

Poniewa¿ by³a ³adna pogoda, ch³opak zaproponowa³ mi, ¿e zaczniemy od S³owiñskiego Parku Narodowego.

Pojechaliœmy tam bajkow¹ kolejk¹, a¿ do wyrzutni rakiet, która w 1940 roku by³a 10

hitlerowskim poligonem rakietowym.

To tu niemieccy naukowcy testowali rakiety przeciwlotnicze i balistyczne. Dreszcz przeszed³ po moim ciele, bo poczu³em siê jak polski ¿o³nierz – zwiadowca, który odkry³ rakietê oraz bunkier dowodzenia tej wyrzutni z kana³ami, a tak¿e fundamenty stacji radiolokacyjnych oraz hali monta¿owej, s³u¿¹cej do konstrukcji rakiet przeciwlotniczych.

Opuœciwszy to historyczne miejsce ruszyliœmy w stronê wydm. Teren jest prawdziwym rajem dla mi³oœników turystki przyrodniczej i ornitologicznej. Podobno mo¿na tu spotkaæ rzadkie gatunki ptaków, nawet or³a bielika. Szed³em w milczeniu i podziwia³em to bajeczne miejsce. Niby przyjecha³em nad morze, a tu spotykam przepiêkne jeziora – £ebsko i Gardno.

Po drodze mijaliœmy poprzewracane drzewa, nawet z korzeniami. By³em zdziwiony, ale Jacek wyjaœni³ mi, ¿e w S³owiñskim Parku Narodowym musi byæ wszystko naturalne, bez ingerencji cz³owieka. By³o tu tyle ciekawych widoków, ¿e nawet nie zauwa¿y³em kiedy doszliœmy do ruchomych wydm. To by³o dopiero zjawisko!

Najpierw przywita³y nas suche pnie drzew, mniej lub wiêcej zasypane morskim piaskiem. Id¹c dalej mia³em wra¿eniem, ¿e znalaz³em siê na wielkiej pustyni. Widoki by³y powalaj¹ce. Zacz¹³em siê œcigaæ z koleg¹, kto pierwszy wejdzie na najwiêksz¹ z wydm, któr¹ nazwano £¹ck¹. Jak siê dowiedzia³em, nazwa pochodzi od nazwy wioski £¹czki zasypanej przez masy piasku w XVIII wieku. Z ledwoœci¹ wdrapaliœmy siê na tê wysok¹ górê piasku, byliœmy zdyszani i wyczerpani. Zrobiliœmy sobie ma³y odpoczynek i postanowiliœmy wróciæ do £eby pla¿¹.

Po godzinie wyruszyliœmy w powrotn¹ drogê, biegn¹c brzegiem morza. Woda by³a ch³odna, ale ukoi³a nasze obola³e i zmêczone nogi.

Morze by³o cudownie spokojne, prawie

bez fal. Mijaliœmy k¹pi¹cych siê ludzi, zadowolonych z wypoczynku nad naszym piêknym Morzem Ba³tyckim.

I tak Jacek doprowadzi³ mnie do portu jachtowego, do „mariny”, który jest pierwszym tego typu przedsiêwziêciem zrealizowanym na polskim Wybrze¿u. By³o bardzo du¿o jachtów, mogliœmy je ogl¹daæ z bliska. Nigdy jeszcze nie widzia³em prawdziwego jachtu. Ale frajda!

Na dziœ mia³em wystarczaj¹co du¿o wra¿eñ, wiêc postanowiliœmy wracaæ do domu, zwiedzaj¹c po drodze ruiny koœcio³a œw. Miko³aja. Ruiny tego koœcio³a s¹ najstarszym zabytkiem miasta. W pobli¿u koœcio³a znajdowa³a siê w XIV wieku „ Stara £eba”, bêd¹ca pierwsz¹ osad¹. Jednak takie ¿ywio³y jak: woda, piasek i wiatr przyczyni³y siê do zniszczenia ca³ej osady. Ocala³ jedynie fragment tego koœcio³a.

Resztkami si³ dotarliœmy do domu cioci, która poczêstowa³a nas herbat¹ i ciastem, a do samej kolacji mój nowy przyjaciel opowiada³

mi, co jeszcze bêdziemy ogl¹daæ nastêpnego dnia. Dowiedzia³em siê du¿o ciekawych rzeczy. A mianowicie, ¿e £eba to miasto po³o¿one przy ujœciu rzeki £eby do Morza Ba³tyckiego,miêdzy dwoma jeziorami £ebsko i Sarbsko. Jest to przedziwne zjawisko, dziêki któremu panuje tu niezwyk³y mikroklimat. Jest to zarazem atrakcja dla turystów, tak, jak te¿ czyste k¹pielisko morskie oraz piaszczysta pla¿a. Jacek opowiada³ mnóstwo szczegó³ów o pracy swojego taty – rybaka. Obieca³ zabraæ mnie na jeden z po³owów.

Czujê, ¿e przyci¹ga mnie coraz bardziej urok tego niezwyk³ego miasta, jego niesamowita historia, zabytkowe budowle, ale i nowoczesne wille. Wiem, ¿e codziennie odkryjê tu nowe, atrakcyjne, niesamowite opowieœci i widoki. Cieszê siê, ¿e dane mi by³o spêdziæ tu wakacje. Po prostu bajkowo jest w tej £ebie.

Marcin Byczke kl. V a

Zaczarowany odpust u Madonny z Morza Wreszcie mog³em chwyciã w dùoñ prawdziwy pædzel, by namalowaã dla n o w o o rg a n i z o w a n e g o k o ú c i o ù a katolickiego Madonnæ Orædowniczkæ.

Praca nad tym obrazem sprawiùa mi wiele radoúci i daùa wewnætrznà siùæ. Byù to duýy obraz: wysoki na ponad dwa metry i szeroki na metr. Malowaùem na przeúcieradle, farbami, jakich rybacy uýywajà do konserwowania kutrów.

Prymitywne to byùy úrodki, ale w owym momencie najlepsza chyba byùa dla mnie wùaúnie ta koniecznoúã pokonywania trudnoúci – zapisaù w swoim pamiætniku Max Pechstein, wybitny malarz úwiatowej sùawy, wspomniany w przywoùanym na okùadce fragmencie Kroniki Zarzàdu

Miejskiego jako ten „jeden z mieszkañców Ùeby”, który „namalowaù Matkæ Boskà Gwiazdæ Morza, patronkæ rybaków”.

Piækna historia Madonny z Morza, odkryta w 1994 roku po latach zapomnienia, najpierw zaintrygowaùa historyków i zachwyciùa artystów, by wreszcie ponownie zadomowiã siæ – oby juý na dobre i na zawsze – pomiædzy ùebianami.

Zapraszamy na sierpniowy Odpust w Zaczarowanym Mieúcie. Madonna z Morza, zwana teý Ùebiañskà Panià, bædzie czekaã w przymorskiej úwiàtyni Kapitanatu Portu Ùeba. O Marjo bez grzechu poczæta módl siæ za nami.

Maria Konkol

Serdeczne podziêkowanie uczestnikom pogrzebu œp. Henryka Górskiego sk³ada Rodzina.

11

A to Leba wlaœnie Fotografie ze zbiorów Biblioteki Miejskiej w £ebie

12

13

Kartka pocztowa rok 1932

Neptun po sztormie rok 1930

Neptun po sztormie wspó³czeœnie fot. Marek Glego³a

14

Parafia Wniebowziêcia NMP Msze œwiête w dni powszednie: 8:00, 18:00, 20:00 Msze œwiête w niedziele i 15 VIII: 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 17:00, 20:00

Codziennie podczas mszy œw. o 20:00 odbywaj¹ siê wczasorekolekcje pod has³em:

B¹dŸmy uczniami Chrystusa 28.06 do 04.07 – o. Krzysztof Jamrozy OMI 05.07 do 11.07 – o. Janusz Snarski OMI 12.07 do 18.07 – o. Rafa³ Kupczak OMI 19.07 do 25.07 – o. Micha³ Tomczak OMI 26.07 do 01.08 – o. Marcin Motyka OMI 02.08 do 08.08 – o. Tadeusz Hajduk OMI 09.08 do 15.08 – o. Krzysztof Buzikowski OMI 16.08 do 22.08 – o. Krzysztof Ziætkowski OMI 23.08 do 29.08 – o. Wiesùaw Ùyko OMI Spotkania z piosenk¹ religijn¹ (w niedziele podczas Mszy œw., w pn. œr. i pt. o godz. 21): Massuana 13 VII – 18 VII Stella Maris 27 VII – 1 VIII Zespó³ z parafii w Kêdzierzynie 17 VIII – 24 VIII

3 sierpnia Per³y i £otry 9 sierpnia „Zemsta” A. Fredry 15 sierpnia S³awomir £osowski 22 i 23 sierpnia godz.19 fina³ letnich kursów muzycznych 15 sierpnia Odpust w Zaczarowanym Mieœcie godz. 20 – Msza œw. odpustowa w Kapitanacie Portu £eba godz. 21 – koncert Zaczarowane Miasto S³awomira £osowskiego

Koncerty i spektakle (godz. 21): 20 lipca Tadeusz WoŸniak 21 lipca „Zemsta” A. Fredry w wykonaniu aktorów Teatru Nowego ze S³upska

Oto s³owo Bo¿e: "Dar czùowieka toruje mu drogê i do mo¿nych go prowadzi" Prz 18,16 ul. Powstañców Warszawy 28 84 - 360 £eba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl www.omi.leba.biz Konto: BS £eba 93240008-26912-27006-0 Wydanie przygotowane we wspóùpracy z Bibliotekà Miejskà.

REDAKCJA

www.ichtys.net Eliza Jackowska Monika Jakszta Proboszcz Waldemar Janecki Piotr Kasina Redaktor naczelna Maria Konkol Bo¿ena Kunkel Ma³gorzata Krzywulicz Jadwiga Labuda Beata Labuda - Leœniak Janusz Lechoñczak Piotr Pawlak Dorota Reszke Krystyna Rutkowska Danuta Œwierk o. Jan Wnuk