Ichtys 58

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie GRUDZIEŃ/STYCZEŃ 2009-2010 Nr 58

CZTERECH OBLATÓW I PIES

Gwiazda Bożego Narodzenia Gwiazdo Zaranna, co pośród nocy Radość w świat wlewasz dzięki Twej mocy Wzejdź i w mym życiu o Jezu, Panie Rozświetl i mego serca otchłanie Angelus Silesius

Spacerując z Bosmanem mioosobowych grup, którego każdego dnia modlić się będą za konkretnego, wybranego przez siebie kapłana. No ale zdaję sobie sprawę, że wszystko to wymaga osobistego zaangażowania.

W czasie tegorocznych rorat prowadzimy z dziećmi swoisty dialog wzorowany na dialogu, jaki przeprowadził św. Jan Maria Vianey z chłopcem Antonim Givre, kiedy szukał drogi do swojej parafii w Ars: „Czego wam potrzeba? – Pokaż nam drogę do Nieba!”.

Starzejemy się, drogi psiaku... Powoli nasze spacery Roku Pańskiego 2009 przechodzą do historii wraz z ważnymi parafialnymi wydarzeniami, jak chociażby tymi ostatnimi: XI Festiwalem Pomuchla i parafialnym odpustem ku czci św. Mikołaja.

Z pierwszą niedzielą Adwentu weszliśmy w nowy rok kościelny, którego hasło brzmi: „Bądźmy świadkami Miłości”. W tym haśle - jak podkreśla abp Stanisław Gądecki - pojawia się słowo „Miłość” pisane dużą literą. Chcemy przez to zwrócić uwagę, że nie idzie tu po prostu o każdy rodzaj miłości, ale o tę pochodzącą z góry, ze źródła, jakim jest Trójca Przenajświętsza.

Życzę wszystkim Miłym Gościom i bardzo Kochanym Parafianom, aby w tym upływie czasu zawsze kroczyli drogą, która w konsekwencji doprowadzi do ostatecznego kresu naszego pielgrzymowania - do NIEBA. Waldemar OMI Proboszcz

Świadomość upływu czasu zachęca nas do zastanowienia, czy wykorzystujemy należycie swój czas, czy przypadkiem nie pomijamy ważnych spraw. Od Uroczystości Serca Pana Jezusa trwa w Kościele szczególny czas, kiedy to z większą uwagą - jak pragnie tego Ojciec św. Benedykt XVI - pochylamy się nad tajemnicą powołania kapłańskiego. W połowie tego kapłańskiego roku, którego hasłem są słowa wybrane przez Benedykta XVI „Wierność Chrystusa, wierność kapłana” warto zastanowić się, czy ja sam osobiście w jakikolwiek sposób odpowiadam na tę papieską inicjatywę. W naszej parafii podjęliśmy już kilka działań w jej duchu. Wprowadzana została modlitwa brewiarzowa – niedzielne nieszpory. Podczas tegorocznych rorat poznajemy szczególnego patrona roku kapłańskiego św.

Jana Marię Vianeya. Chcemy również podjąć nową inicjatywę tzw. „Margaretek”, czyli sied-

3

Święta Bożego Narodzenia?

Jak co roku o tej porze obchodzimy pamiątkę narodzin na ziemi - Boga - Człowieka, Jezusa Chrystusa, który zamiast w pałacach, urodził się w zimnej stajence betlejemskiej, ogrzewanej jedynie przez przebywające tam zwierzęta. Bóg nasz Zbawiciel urodził się w warunkach urągających wszelkim ludzkim potrzebom.

A jak my obchodzimy dzisiaj dzień Jego Narodzin? Najczęściej brakuje tutaj naszych serc, naszej adoracji Jego Narodzin. Święta są dzisiaj jedną wielką komercją - choinka, świecidełka, prezenty. Sklepy i supermarkety już od listopada wabią i kuszą feerią barw różnokolorowych dekoracji, światełek, jakby to było w tym momencie najważniejsze. W powodzi tej komercji zaginęło Światło Prawdziwe i wyczekiwane przez tysiące lat - Mesjasz, Zbawiciel, Odkupiciel. Jak On nas dzisiaj ocenia, w tych zwariowanych czasach odstępstwa i bezbożności, gdzie przyznawanie się do wiary publicznie uchodzi za wielką odwagę? Wiara zanika, nawet wśród starszych ludzi, którzy powinni tutaj świecić przykładem.

No, bo któż , jak nie babcie i dziadkowie, rodzice powinni być pierwszymi nauczycielami modlitwy dziecka w domu rodzinnym?

Jak bardzo nam na tym zależy widać po pustych ławkach w kościele, w niedzielę i święta nieco lepiej, ale w dni powszednie to już tragedia.

Czy akurat w tym czasie wszyscy pracują, zajmują się dziećmi lub chorują? Jak ma być lepiej na tym świecie, skoro nie ma komu modlić się o pokój dla świata? Czy naprawdę nie potrzebujemy prosić Jezusa ukrytego w Przenajświętszym Sakramencie o potrzebne łaski dla naszych rodzin, wnuków, dzieci? Czy nie odczuwamy potrzeby adoracji Boga? Boga, który nas stworzył i czuwa nad naszym życiem? Chyba bardziej wolimy przyjemności, brak wysiłku, pozwalamy sobą manipulować środkom masowego przekazu. I są tego wyniki (cytat z wypowiedzi na forum o emigrantach): Takiej rozbuchanej, niezdyscyplinowanej, rozpuszczonej młodzieży nie widziałem nigdzie indziej w Europie, niestety. Jakby rodzice w ogóle nie wychowywali swoich pociech, tylko je po prostu chowali. Zwykły wy-

4

chów - ważne by dać jeść, ubrać. I ta wszechobecna, umierająca tkanka rodzinna, zaatakowana przez chorobę zwana wyścigiem szczurów za kasą! Szok!. Tak nas widzi Polak, który kilka lat przebywał poza krajem.

Rdzenni Europejczycy skazani są na wymarcie, bo we współczesnej kulturze nie ma miejsca na pojęcie ofiary. A bez ofiar nie da się wychować dzieci - powiedział rabin Wielkiej Brytanii Jonathan Sacks. - Rodzicielstwo wymaga wielkich poświęceń. A w kulturze, w której mówi się tylko o używaniu i natychmiastowej gratyfikacji, poświęcenie dla pokoleń, które dopiero mają się narodzić, nie znajduje żadnego oparcia... Toczymy wielkie moralne debaty o zmianach klimatycznych, ale ani słowem nie wspominamy o rodzicielstwie...

„Przychodzę dziś ofiarować Mój Pokój całej ludzkości, lecz niewielu słucha. Przybywam z warunkami Pokoju i posłaniem Miłości, lecz ziemia bluźni udzielanemu przeze Mnie pokojowi. W czasie tej Wigilii Mojego Narodzenia wyśmiewa się i kpi sobie z Miłości, którą daję.

Ludzkość święci te dni bez Mojego Świętego Imienia. Moje Święte Imię zostało odrzucone i uważa się dzień Mojego Narodzenia za wielkie wakacje, pełne rozrywek. Adoruje się bożków.

Szatan wszedł do serc Moich dzieci, bo znalazł je osłabione i uśpione. Ostrzegłem świat . Posłanie z Fatimy mówi, iż w Moim Dniu każę zajść słońcu w południe i że zaciemnię ziemię w środku dnia. Pozwolę Smokowi kąsać to grzeszne pokolenie i zsyłać nań Ogień, którego świat nigdy wcześniej nie widział, ani nigdy więcej nie zobaczy, aby spalić jego niezliczone zbrodnie...

Nasze Dwa Serca, które pokonaliście, na końcu zwyciężą (Ap 11,11) Królestwo świata stanie się Moim Królestwem (Ap 11,15). Wszystko to jest teraz bardzo bliskie. Otwórzcie oczy i popatrzcie wokół siebie. Daję wam wszystkie Znaki Czasu. Wy, którzy trudzicie się, aby przywrócić cześć dla Przymierza Dwóch Serc, nie traćcie odwagi. Księga Apokalipsy mówi o tej Prawdzie jak Księga Zachariasza (Za 4,1-14 i Ap 11,1-13).

Nie bójcie się. Rozszerzajcie tę cześć z ufnością

i odwagą.” (cytat - zeszyt 56 „Prawdziwe Życie w Bogu” Vassula Ryden).

„Troszczycie się i niepokoicie o wiele rzeczy, których Ja nie potrzebuję! W rzeczywistości potrzebuję dziś tylko jednego: • rozmowy serca z sercem

• modlitwy, która trwa nieustannie, • adoracji u Moich Stóp.

Zjednoczcie wasze serca z Moim. To jest najlepsza cząstka...

Jestem Autorem Orędzi „Prawdziwe Życie w Bogu”. One są Moim darem dla Was wszystkich. Mają na celu doprowadzenie was do zrozumienia Mojego Serca i tego, że Jestem z wami zawsze i wszędzie. „(cytat - zeszyt 62 „Prawdziwe Życie w Bogu” Vassula Ryden).

bieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. AMEN. Maryjo, Królowo Świętych Aniołów, módl się za nami!

Modlitwa Św. Bernarda

Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo, że nigdy nie słyszano, abyś opuściła tego, kto się do Ciebie ucieka,Twej pomocy wzywa, Ciebie o przyczynę prosi. Tą ufnością ożywiony do Ciebie, o Panno nad pannami i Matko biegnę, do Ciebie przychodzę, przed Tobą jako grzesznik płaczący staję. O Matko Słowa, racz nie gardzić słowami moimi, ale usłysz je łaskawie i wysłuchaj.

AMEN.

Trzy modlitwy Modlitwy, które Jezus poleca nam odmawiać codziennie (polecane Vassuli przez Boga).

Nowenna zawierzenia Najświętszemu Sercu Jezusa

O Panie Jezu Chryste, Twojemu Najświętszemu Sercu powierzam tę Intencję... /tutaj należy wyrazić prośbę/. Spójrz tylko na mnie i uczyń to, do czego skłania Cię Twoje Serce... Niech Twoje Najświętsze Serce zadecyduje... Liczę na Nie...

Pokładam w Nim ufność... Rzucam się w Jego miłosierdzie... Panie Jezu Ty mnie nie zawiedziesz... Najświętsze Serce Jezusa ufam Tobie!

Najświętsze Serce Jezusa, wierzę w Twoją Miłość do mnie. Najświętsze Serce Jezusa, przyjdź Królestwo Twoje! O Najświętsze Serce Jezusa proszę o wiele łask, lecz najbardziej żarliwie błagam o tę. Weź ją, umieść w Twoim Najświętszym Sercu. Kiedy Ojciec Przedwieczny zobaczy ją pokrytą Twą Drogocenną Krwią, nie odrzuci jej. Nie będzie to już moja prośba, ale Twoja, o Jezu. O Najświętsze Serce Jezusa, pokładam ufność w Tobie. Niech nigdy nie doznam zawodu! AMEN. Modlitwa - egzorcyzm Leona XIII do św. Michała

Święty Michale Archaniele, broń nas w walce.

Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha, bądź naszą obroną. Niech go Bóg pogromić raczy, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu nie-

Świąt Bożego Narodzenia, przeżytych wspólnie w rodzinnym i parafialnym gronie, wśród przyjaciół, którzy oczekiwali z utęsknieniem na przyjście Mesjasza - Światłości Prawdziwej oraz Bożego błogosławieństwa i opieki Maryi Niepokalanej na 2010 rok dla Czytelników ICHTYS życzy Dnuta Świerk

5

Wigilia Wigilia, uroczysta postna kolacja, składająca się z dwunastu dań, które symbolizują dwunastu apostołów i dwanaście miesięcy w mijającym kolejnym roku. Każdy region ma swoje zwyczaje, tradycje, ale ryba obowiązkowo, pod różną postacią: smażona, gotowana, marynowana, w galarecie, itd... itp... Kluski z makiem, kutia, pierogi, kompot z suszonych owoców – to część z wigilijnych potraw. Każda gospodyni stara się, więc trzeba spróbować chociaż troszeczkę ze wszystkich smakowitości, bo każda potrawa ma swoje znaczenie. I tak: potrawy z mąki – to dobrobyt, kapusta – siły życiowe, miód – bogactwo i mądrość, mak – spokój i urodzaj, ryby – obfitość, grzyby – zdrowie.

Według starych zwyczajów nakryty białym obrusem stół sypano ziarnem owsa, pszenicy i jęczmienia. Jeśli na spód talerza przylepiły się wszystkie rodzaje zboża, znaczyło to, że rok będzie pomyślny. Na stole musiało być tyle świec, ilu było uczestników wieczerzy, gdyż każdy musiał mieć swój cień. Dla nieżyjących członków rodziny zostawiano puste krzesło i nakrycie oraz zostawiano uchylone drzwi, aby łatwo odnaleźli drogę do domu. Po kolacji pani domu zbierała wszystkie łyżki, wiązała je razem nieumyte i zostawiała na noc, aby wszyscy jako rodzina zawsze byli razem. Jeśli w Wigilię mężczy-

zna pierwszy wejdzie do domu – wchodzi z nim szczęście i pomyślność. A jeśli kobieta – nieszczęście i troski (?!).

Różne potrawy i zwyczaje, ale na stole musi być i zawsze był opłatek wigilijny, bo to on jest symbolem miłości, zgody i dostatku. Właśnie od opłatka rozpoczynamy kolację, życząc sobie nawzajem zdrowia, zgody i miłości w naszych rodzinach i społeczeństwie. Nie jest ważne, czy wigilijnych potraw będzie 12, 9 czy 7, ale ważna jest atmosfera przy wspólnym stole, wyciągnięta na zgodę ręka, okazane serce i miłość dla siebie wzajemnie. Pomyślmy o tych, którzy w samotności, często skłóceni, zapomniani lub niechciani, nielubiani, jednak czekają na mały okruszek opłatka, skrawek serca, wyciągniętą do zgody rękę z tym małym kawałkiem chleba, który jest symbolem właśnie miłości, zgody i dostatku. Kochając ludzi, uczymy się kochać Boga (de Foucald).

Niech pamięć o narodzeniu Chrystusa pozwoli cieszyć się nam wszystkim wzajemną życzliwością i spokojem, wsparciem od ludzi oraz wszelką pomyślnością, ciepłem i światłem w życiu rodzinnym. Wielu radosnych i szczęśliwych chwil w Nowym Roku dla wszystkich Czytelników „Ichtys” i nie tylko – życzmy sobie wzajemnie.

Jadwiga Labuda

Drogie Dzieci!!!!

Zaczął się czas przedświątecznych spotkań!

Wszyscy wspólnie spotykamy się na mszach roratnich, gdzie Ojciec Proboszcz przybliża nam historię św. Jana Marii Vianeya. Tym samym wskazuje nam DROGĘ DO NIEBA!!!

Kochani dobrze wiecie, że roraty to czas, który ma nas przygotować na narodziny Pana Jezusa. Czas, w którym przygotowujemy nasze serca, by godnie przeżywać Święta Bożego Narodzenia. Zachęcam Was, by szczególnie w tym czasie spoglądać wokół siebie, spoglądać na inne-

6

go człowieka. Czy ktoś obok Ciebie nie potrzebuje pomocy? Czy nie mijasz w codziennej dodze do szkoly jakiegoś biednego dziecka? Czy może jakiś starszy człwiek siedzi smutno wpatrzony w okno, gdy idziesz popłudniu na roraty?!

Pomoc drugiemu człowikowi a szczególnie potrzebującemu to jest najlepszy sposób, by godnie przygotować się do Świąt. Warto jest podzielić się dobrem swego serca – zarówno tym materialnym ale także duchowym. Podziel się sobą z innymi - ZOSTAŃ ŚWIĘTYM MIKOŁAJEM!!!

„Prezent choinkowy”

Stoi już choinka, gałązki ma pachnące. Łańcuchy i bombki, złotem migające.

Cukierki, pierniki, jabłuszka czerwone.

Pod choinką paczki leżą ułożone.

Świecą się lampeczki różnokolorowe.

A w paczkach prezenty dla wszystkich są nowe.

Lecz gdy pełni radości paczki otworzycie.

Może o biednych dzieciach sobie przypomnicie.

I każdy z was pomyśli – Zabawek mam wiele,

Z dziećmi, które ich nie mają chętnie się podzielę.

A teraz Kochane Dzieci przystrojcie tę bombke najpiękniej jak potraficie!!!!

I czkajcie na Święta Bożego Narodzenia!!!!

Anna Remiszewska

7

Powitanie Łeby Łebianie wszyscy skądśprzybyli albo dokądśodeszli...

65 lat temu w Łebie zaczynało się nowe życie. Przegnani wojnąludzie tutaj szukali nowego domu. Przybyli z różnych stron przedwojennej Polski. Z małymi tobołkami i wielkimi przeżyciami. Trzeba było wtedy szukać nowego sposobu na życie – jak wspominał PanStachowiak.

W 2010 r. będziemy na łamach Ichtys przypominać tamten czas i pierwszych polskich osadników w Łebie Cykl wspomnień otwieramy – a jakżebyinaczej -„Powitaniem z Łebą”. Powitaniem, które nastąpiło w Boże Narodzenie 1945 roku.

Maria Konkol Do Łeby przybyłam razem z mamą i braćmi w Święta Bożego Narodzenia 1945 roku, po trwającej blisko trzy doby podróży. Przybyliśmy z Wieliczki, miałam wówczas 12 lat.

W Łebie od czerwca czekał na nas tata, który wyruszył wcześniej na rekonesans na „ziemie odzyskane” razem ze swoim ojczymem. W poszukiwaniu miejsca dla swoich rodzin dotarli aż do Kołobrzegu, ale miasto było wówczas ogromnym gruzowiskiem. W drodze powrotnej utknęli na dworcu kolejowym w Lęborku, więc gdy kolejarze zapowiedzieli, że pojedzie pociąg do Łeby – wsiedli do niego. Byli w pierwszej piętnastce Polaków, którzy postanowili na czas ja-

Stefania Kurowska z dziećmi i kuzynem, w tle budynek starej mleczarni (obecnie to hurtownia p. W. Śnioszka); rok 1950.

8

kiś tu zostać, jak sie okazało – dziadek do 1949r., a ojciec – do końca życia.

Opowiadali nam później swoje pierwsze wrażenia z miejsca, w którym się znaleźli. Łeba w przeciwieństwie do innych miast, do których wcześniej dotarli, nie była zniszczona działaniami wojennymi. Gdy więc odszukali polskiego

Franciszek i Stefania Kurowscy z córkami Leonardą i Dorotą oraz Bożeną Stepko (dzisiaj Kubiak). Zdjęcie zrobione w 1952 roku w miejscu, gdzie teraz jest dom p.

Wojdyły i obok parking biblioteki miejskiej. W tle widać blok nr 10 obecnej ul. 11 Listopada (d. Bieruta).

swej ostrości wskutek codziennego oswajania się z nimi.

A moje pierwsze spotkanie z morzem było tym, co dzisiaj określa się „szokiem”. Miało ono miejsce na skarpie przy Neptunie, skąd w towarzystwie rodziców i braci zobaczyłam je – potężne i groźne, a jednocześnie jakże piękne! Widok ze skarpy wydał mi się obrazem z baśniowej opowieści o Królowej Lodu: brzeg morza był skuty lodem, ukształtowanym fantazyjnie; wysokie fale sztormowe napływające z głębi niezamarzniętego morza rozbijały się o przybrzeżne zlodowacenia, tworząc rozbryzgujące się pióropusze białej piany.

Państwo Kurowscy z córką Dorotą na moście ul. Kościuszki; rok 1949.

Ten grudniowy, pierwszy spacer w Łebie zaznaczył się w mojej pamięci także nieprzyjemnym wrażeniem lęku w związku ze zwiedzaniem opustoszałego, zdewastowanego kamiennego zamku. Tata powiedział nam, że był on prawdopodobnie własnością dygnitarza III Rzeszy, co już budziło we mnie poczucie zagrożenia, wyniesione z czasu okupacji. Zamek – obecny Neptun – był otwarty, drzwi były powyrywane, szyby w oknach potłuczone, szarpane silnym wiatrem resztki okiennic z łoskotem obijały się o ściany.

W pomieszczeniach powyrywane parkiety, oka-

urzędnika – okazał się nim siedzący na schodach magistratu burmistrz – ten poradził im, by poszukali sobie mieszkania i wrócili zapisać się na wykazie mieszkańców. Mój dziadek, reprezentant przedwojennej klasy urzędniczej, zbulwersowany był widokiem urzędującego na ulicy burmistrza, który siedział podobno na tych schodach boso, a buty stały obok.

Na miejsce zamieszkania ojciec wybrał sobie pusty lokal przy ul. Rynkowej (obecnie Powstańców Warszawy). Do tego lokalu przylegało mieszkanie zajmowane przez starszą Niemkę, do której rodzice polecili nam zwracać się „Frau Riszke”.

Wspomnienie mojego pierwszego wrażenia po wyjściu z pociągu w Łebie związane jest z potężnym, nasilającym się nierównomiernie hukiem, który później poznałam jako odgłos sztormu oraz ze specyficznym zapachem – solnym zapachem wody morskiej i zapachem wędzarnianych dymów. Długo jeszcze w mojej świadomości te doznania dominowały, zanim nie straciły

Leonarda Kurowska na placu przed mleczarnią zagania gęsi; rok 1950.

leczone podłogi pokrywały szkła potłuczonych luster i szyb, a nad nimi hulał wiatr, unosząc sterty papierów, szmat i innych śmieci. W niektórych pomieszczeniach były pozostałości palonych ognisk, nie do zniesienia był unoszący się trupi fetor. Opuściliśmy zwiedzany obiekt w popłochu, z przeświadczeniem, że czai się w nim jeszcze jakieś zło...

Leonarda Brauer (z d. Kurowska)

9

Dr Danuta Hryniewicz, a może lepiej: Nasza Danusia Kordegarda w Łebie to stare porybackie pomieszczenia w środku miasteczka, które wymagały dostosowania do hodowli zarodowych krów mlecznych i dużej liczby psów. Danusia wybudowała szopy letnie dla krów, zrekultywowała pastwiska i łąki, ogrodziła pastwiska. Obok domu i w ogrodzie wygrodziła pomieszczenia dla psów, tak że miały wybiegi na zewnątrz, a wchodziły do pomieszczeń przez otwory w ścianach domu, szopy i obory.

W Łebie Danusia pracowała w ciężkich warunkach na pełnym etacie lekarza weterynarii w ubojni miejskiej. To zapewniało jej możliwość kupowania odpadów mięsnych dla psów.

Codziennie po pracy wiozła, prowadząc rower, dwa wiadra lub bańki na mleko przymocowane do kierownicy, pełne tych odpadów.

Gotowała je potem całą noc wraz z kaszą w tradycyjnym, podgrzewanym węglem ciśnieniowym parniku.

Mieszkańcy Łeby, mimo jej „dziwactwa zajmowania się psami”, lubili Danusię i otaczali szacunkiem panią doktor. Była postacią charakterystyczną miasta. Zawsze w męskim roboczym ubraniu, często w chustce na głowie. W lecie nosiła na bose nogi sandały, a w zimie gumofilce.

Często podkreślała, że lubi wszystkie zwierzęta i ludzi i to była prawda. Ale najbardziej serdeczny stosunek miała do tych, z którymi dzieliła zamiłowania. Do dużej rzeszy kynologów - od

10

(cz.3)

tych na świeczniku, jak mecenas L. Smyczyński z żoną Zofią, prof. J. Dyakowska, M. Dubrowinowa, inż. Z. Biernacki czy D. Forelle, a także do początkującej w psiarstwie młodzieży. Swą przyjaźnią i bezpośredniością wyróżniała studentów i lekarzy weterynarii, a także zootechników, traktując ich z miejsca jako bratnie dusze i dobrze rozumiejących ją kompanów. Dla naszego środowiska i mojego pokolenia „odkryta” została na Pomorzu przez lekarza weterynarii i dziennikarkę, a wtedy jeszcze studentkę Elżbietę Narbutt i obecnego profesora Wojciecha Golnika z Wrocławia, a następnie Janinę Staniszewską, Wojciecha i Barbarę Larskich, Małgorzatę Supronowicz, która wystawiała dla Danusi zakupionego przez B. Larską Zwyc. Świata Taxa v.d. Bismarguelle, Edwardę i Andrzeja Zielińskich i Małgorzatę Grzeszkowiak, z którą spędziła starość.

Oprócz środowiska weterynaryjnego niemal w każdej branży miała wielu przyjaciół i życzliwych jej osób – miłośników psów i przyrody, których nawet części nie sposób tu wymienić.

Ci, których pamiętam, to: Hanna Skalska, Ksenia i Ewa Grudzień, Małgorzata Kończewska, Anna i Mirosław Redliccy, Krystyna Jasielska, Jadwiga Niciewicz, Małgorzata Sowińska, Marek Trębala, Małgorzata i Marek Lewandowscy, Piotr Gadziomski, Majka Bruska, Dorota Witkowska i wielu, wielu innych.

„Psami interesowałam się zawsze. Jeszcze przed wojną miałam psy rasowe rejestrowane w Związku. Tu na Pomorzu Polacy i Niemcy hodowali w czystości rasy owczarki nizinne. Bardzo inteligentne, mądre psy. Używali ich do pilnowania stad owiec. Wyszukałam takie szczenięta. Kiedy jednak przywiozłam je na wystawę, większość znawców wątpiła: - Co, takie kundle? I gdyby nie autorytet mecenasa L. Smyczyńskiego, autora książki o psach, nie wiadomo, czy byłyby teraz w Polsce owczarki nizinne. Dziś zrobiły karierę międzynarodową, są w całym świecie. Dla mnie to bardzo ważne, że we wszystkich rodowodach mój pies jest pierwszy. Smok – proto-

Pamiętam, że psy u Danusi miały zawsze dobre i obfite jedzenie, a niektóre były wręcz zapasione. Danusia nie była w stanie zajmować się pielęgnacją szaty swoich psów. Brak czasu, a zwłaszcza schorowane dłonie, nie pozwalały na to. Dlatego licznie odwiedzający ją w okresie wakacyjnym znajomi zawsze mieli satysfakcję z odkołtuniania PON-ów, rozczesywania, trymowania i strzyżenia nożyczkami pozostałych. Nie było wtedy maszynek elektrycznych, a i nożyce Hauptnera były rzadkością.

plasta wszystkich owczarków nizinnych. Potem Doman – międzynarodowy champion. Specjalizuję się także w hodowli foksterierów szorstkowłosych . Jamniki też mam doskonałe. Wszystkie psy, które prezentowałam na wystawach, zawsze zdobywały medale”.

i dlatego prosiła o pomoc w zakupieniu maszyny do pisania. Po jej otrzymaniu początkowo próbowała na niej pisać, ale nigdy nie opanowała tej sztuki i nadal pisała ręcznie coraz już krótsze listy. Zawsze cieszyła się z przesłanych wiadomości o psach i ich właścicielach, bardzo lubiła zdjęcia. Pytała o rady hodowlane i sama się z nami nimi dzieliła.

Danusię poznałem w sierpniu 1961 roku w Łebie. Już wtedy zrobiła na mnie wrażenie starszej, zmordowanej pracą kobiety. Miała grube, zniekształcone reumatyzmem ręce, bałagan w domu, czystą pobieloną oborę z imionami krów na tabliczkach i kilkadziesiąt psów o zaniedbanej szacie. Były to w tym czasie foksteriery, polskie owczarki nizinne, owczarki niemieckie, ariedale, szkoty i był także owczarek podhalański oraz duży kundel Smętek chodzący swobodnie w obejściu. Smętka, na prośbę Danusi, aby się nie udzielał jako niechciany reproduktor, wykastrowałem.

Danusia lubiła korespondować – otrzymywać i pisać listy. Pisanie przychodziło jej z trudem

Pod koniec 1961 roku sprowadziła się do Danusi jej matka z dwoma jamnikami – brązową Regusią i czarnym podpalanym Synusiem. Danusia, przyzwyczajona do samodzielnego gospodarowania, początkowo źle znosiła pobyt mamy, jej uwagi i chodzące po domu jamniki. Potem jamniki jako rasa stały się jej ulubieńcami i to one z nią spały aż do ostatnich dni. (cdn.)

Tomasz Borkowski

11

Dobrą rzeczą jest mieć przyjaciół Nikt nie jest niczyim przyjacielem ani niczyim wrogiem, to jedynie nasze zachowania czynią kogoś naszym przyjacielem albo wrogiem.

Po przeczytaniu tego aforyzmu nieznanego autora pomyślałam, że jest w nim dużo racji, bo faktycznie wiele od nas samych zależy, czy chcemy mieć wrogów, czy przyjaciół. Obserwując nasze środowisko widzę, jak brak dialogu i zrozumienia stwarza wiele konfliktów w najbliższym otoczeniu i społeczeństwie. Każda okazja jest dobra na plotki, pomówienia, spory, zaczepki i kłótnie. Jednym przeszkadza sąsiad, sąsiadka, innym pies lub kot, jeszcze innym za głośne mewy, zabawy dzieci, nawet dzwony kościelne i kuranty.

Jesteśmy bardzo uwrażliwieni nawet na samych siebie. Co się z nami dzieje? Nie potrafimy przyczyn sporów rozwiązywać we własnym gronie, nie umiemy przyjąć uwagi od kogoś życzliwego, że coś robi się nie tak, szybko się obrażamy, doszukujemy się wszystkiego złego u tych, którzy chcą coś zmienić, ulepszyć, poprawić. Czy nie jest lepiej rozwiązać problem i wskazać drogi poprawy sytuacji, niż z góry zakładać, że wszystko jest złe?

Trudno zmieniać stare nawyki i ludzie boją się zmieniać nawet na lepsze, ale skoro nie masz nic do zaoferowania, zamiast zbędnych rad podaruj uśmiech i dobre słowo.

Dlaczego w sklepie, przychodni słyszy się „proszę”, „dziękuję”, „przepraszam”, a w swoim środowisku jest zupełnie inaczej? Lepiej pracować rękami niż językiem, mamy na to dość czasu, jeśli właściwie go wykorzystamy. Przenieśmy uprzejmość na nasze życie codzienne, stwórzmy atmosferę wzajemnego porozumienia i tolerancji, nie zamykajmy się przed problemami, które możemy, a nawet powinniśmy wspólnie i zgodnie rozwiązywać, patrząc na sprawę z obu stron.

Na pewno łatwiej jest powiedzieć co się myśli, niż wykonywać co się mówi, prawda?

Przysłowie mówi Kto ma dobrego sąsiada, ma zawsze dobry poranek. Mieszkamy obok siebie 20, 30, 40 lat... Ile jeszcze? - nie wiadomo. Czas ucieka, ludzie odchodzą, a kto ma dobrą pamięć, temu łatwiej o wielu rzeczach zapomnieć, bo dobrą rzeczą jest mieć przyjaciół!

Z pewnością tego ranka ktoś się do Ciebie uśmiechnął, nawet jeśli tego nie spostrzegłeś. Na pewno dziś ktoś czeka na twój uśmiech. Kiedy wejdziesz do kościoła i całą duszą otworzysz się na ciszę, spostrzeżesz, że Bóg pierwszy przyjmuje Cię z uśmiechem (Bruno Ferrero).

Jadwiga Labuda

Poleskie Sokoły z kolędą w Łebie w Wieczór Trzech Króli 2010 r.

Zepół folklorystyczny pieśni polskiej Poleskie Sokoły w Żytomierzu (Żytomyr, Ukraina) powstał w 1990-1991 r w czasie, gdy Ukraina otrzymała status państwa niepodległego. W tamtym czasie w Ukrainie powstały organizacje narodowościowe, w tym także różne organizacje polskie. Tytuł „Poleskie Sokoły” pochodzi od popularnej pieśni “Hej, sokoły” – jednej z pierwszych, którą zaśpiewał zespół i która stała się jego wizytówką. Poza tym autor tekstu “Hej, sokoły” znany pisarz J.I.Kraszewski przez pewien

12

czas mieszkał w Żytomierzu i był opiekunem miejscowego teatru dramatycznego. Żytomierz o tym pamięta.

Od 2005 r. kierownikiem artystycznym zespołu jest Jan Boczkowski, nagrodzony odznaką honorową “Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Tytuł ten posiada także kilku innych uczestników zespołu, w tym solista Sergiusz Karaszewicz i kierownik organizacyjny Franciszek Popławski, prezes Zjednoczenia Polaków Żytomierszczyzny.

Poleskie Sokoły – jeden z najbardziej znanych wykonawców pieśni polskiej w Ukrainie, niejednokrotnie uczestniczył w imprezach najwyższej rangi, w tym także dyplomatycznych. Kilka razy występował w Ambasadzie Polskiej w Kijowie

na przyjęciach oficjalnych z okazji Dnia Niepodległości Polski oraz Bożego Narodzenia czy innych uroczystości.

W czasie oficjalnej wizyty Prezydenta Polski Lecha Wałęsy Poleskie Sokoły śpiewały na jego spotkaniu z przedstawicielami ukraińskiej Polonii w Winnicy i razem z Państwem Danutą i Lechem Wałęsami śpiewali “Jeszcze Polska nie zginęła” na winnickim lotnisku przy pożegnaniu. Poleskie Sokoły hymnami Polski i Ukrainy otwierały spotkanie premier Hanny Suchockiej z aktywem gospodarczym Ukrainy w czasie jej wizyty w Kijowie; witali prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego w Żytomierzu, śpiewali podczas spotkania premiera Jarosława Kaczyńskiego w Ambasadzie Polski w listopadzie 2006 r.

W Ukrainie zespół brał udział w festiwalach kultury polskiej, a także festiwalach miejszości narodowych Ukrainy w wielu miejscowościach: od Lwowa na zachodzie do Doniecka na wschodzie.

Przede wszystkim, to coroczne festyny kultury polskiej w Żytomierzu “Tęcza Polesia”. Członkowie zespołu są dumni z tego, że przedstawiali polską ludność Ukrainy na świątecznym kon-

cercie dla uczestników oficjalnego posiedzenia z okazji I Rocznicy Konstytucji Ukrainy w Operze Narodowej (Kijów, 27 czerwca 1997r.) z udziałem Prezydenta Ukrainy.

W grudniu 2009 r. spotkali się z Prezydentem

Poleskie Sokoły na Jasnej Górze 2009 r.

Juszczenko w czasie jego wizyty do żytomierza i spotkania z przedstawicielami miejscowej Polonii.

W Polsce Poleskie Sokoły niejednokrotnie uczestniczyli w Światowych Festiwalach Chórów Polonijnych w Koszalinie, a także w festiwalach w Mrągowie, Siemiatyczach, Lublinie, Chełmie, Przemyślu. Śpiewały także, zwłaszcza w kościołach, w Warszawie, Łodzi, Bielsko-Białej, Łomży, Częstochowie.

W repertuarze zespołu jest dużo pieśni ludowych i patriotycznych, jest oddzielny program religijny, a dla okresu Bożego Narodzenia – kolędy polskie i ukraińskie.

Uczestnikami zespołu są ludzie różnych zawodów i wieku. Większość członków zespołu śpiewa także w chórze katedralnym kościoła św. Zofii w żytomierzu.

Informację o Poleskich Sokołach dla Marii Konkol przysłał Wasilij Listwan

13

Radość umocniona smutkiem – książki pod choinkę Małgorzata Musierowicz

Alice Taylor

Tego Wieczoru czekamy, aż urodzi się Miłość... Święta historia o Bożym Narodzeniu dla jednych jest prawdą, dla innych – tylko legendą lub opowieścią symboliczną. Jedni przeżywają ją całym sercem, inni pozostają obojętni, jeszcze inni – drwią. Nikt chyba jednak nie zdoła Bożego Narodzenia zignorować. Każdy musi się do niego w jakiś sposób odnieść – i nie może uniknąć chwili zastanowienia.

W tę cichą noc trudno nie pomyśleć w najtajniejszej głębi duszy: czy jestem po stronie tej Miłości, czy staję przeciwko niej, razem z jej wrogami?

Wiesz, dla wielu ludzi Boże Narodzenie to smutny okres. Dla nas, osób starszych, to czas wspomnień. Wspominamy tych, którzy odeszli. Wspominamy, jak z nimi obchodziliśmy te Święta (...)

Przede wszystkim myśli się o tych, którzy zmarli w zeszłym roku. Potem o tych, którzy odeszli w ubiegłych latach, wreszcie człowiek ogląda się za siebie i wspomina tych, którzy zmarli jeszcze wcześniej...

„Na Gwiazdkę”

Anselm Grun OSB

„Mała książeczka bożonarodzeniowych radości”

Właśnie dlatego, że Boże Narodzenie wiąże się tak bardzo z silnymi emocjami i z myślą o ukochanych osobach, może się zdarzyć, że poprzedzi je nie radość, ale smutek. Ludzie, którzy w minionym roku utracili kogoś bliskiego, często boją się obchodzić Boże Narodzenie. Podczas tego święta szczególnie brakuje im zmarłego. Czują się pozostawieni sami sobie...

14

„Noc przed Bożym Narodzeniem”

Janusz St. Pasierb „Czas otwarty”

Najsilniej przeżyłem pasterkę w pierwszym roku kapłaństwa. Odprawiałem ją w szpitalu w Grudziądzu.

Chorych było niewielu. Wiadomo, że każdy, kto się jako tako czuje i ma się gdzie podziać, stara się o możliwość wyjazdu ze szpitala do domu. Zostają najsłabsi i nie mający nikogo, komu by zależało, by spędzić święta wspólnie z nimi. Tu liturgia była naprawdę misterium: tu Bezdomny z Betlejem przychodził do ludzi pozbawionych domu, Słaby do cierpiących, Zagrożony do naznaczonych chorobą, często skazanych na śmierć. Do ludzi, na których nikomu nie zależało, przychodził Gość. Tajemnica Wcielenia tu dopiero ukazywała całą swoją drastyczność: w obliczu tych ciał sponiewieranych i zniszczonych przez chorobę. „Słowo stało sie ciałem” - mówiłem o tym ludziom wsłuchanym w umieranie swojego ciała, przypominałem, że Chrystus takie właśnie ciało, bezbronne, otwarte na cierpienie i śmierć przyjął... opr. Maria Konkol

Statystyka parafialna październik - listopad 2009 Sakrament małżeństwa zawarli: 3.10 Łamejka Dariusz i Bartnik Olga 17.10 Janowicz Marcin i Brzezińska Paulina 17.10 Piotrowski Marcin i Borowska Magdalena 17.10 Sobieszek Jerzy i Wandzio Anna 21.11 Strojny Krzysztof i Kasparii Malwina 28.11 Janczak Marcin i Pietrzyk Małgorzata

Sakrament chrztu św. przyjęli: 28.11 Marcelina Mariana Musztarska 29.11 Kuba Aleksander Baranowski Zmarli: 30.10 Ignacy Stanisław Rausz Opracował o. Jan Wnuk

fot. o. Jan Wnuk

Koncert chóru Jantar z okazji Święta Niepodległości

Wzmacnianie murów kościoła

Spotkanie proboszczów Łeby: o. Alfred Rozynek, o. Jan Jop i o. Waldemar Janecki

Występ dzieci z ochronki Sióstr z Okazji Święta Niepodległości

15

“W świątyni żywiołów” konferencja XI Festiwalu Pomuchla

XI Festiwal Pomuchla

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele: 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 17:00 Plan odwiedzin duszpasterskich w roku 2009 – 2010

2009-12-28 - poniedziałek 2009-12-29 - wtorek 2009-12-30 - środa 2010-01-02 - sobota 2010-01-03 - niedziela 2010-01-04 - poniedziałek 2010-01-05 - wtorek 2010-01-07 - czwartek 2010-01-08 - piątek 2010-01-10 - niedziela 2010-01-11 - poniedziałek 2010-01-12 - wtorek 2010-01-13 - środa 2010-01-14 - czwartek

Sienkiewicza, Kopernika, Rąbka, Turystyczna, Al. Św. Mikołaja Jeziorna, Rybacka i Rolna Lęborska, Polna, i Powst. W-wy - nieparzyste Powst. W-wy - parzyste Kościuszki od portu do mostu, oprócz nr 8 Kościuszki nr 8 i Wróblewskiego Kościuszki – parzyste 30 – 76 i Kościelna Kościuszki Parzyste 82 – 116 i Zielona, Piwna Kościuszki nieparzyste 115 – 89 i Plac Dworcowy 4, 6, 8 Kościuszki nieparzyste 23 - 87 Pl. Dworcowy 2, 10, 12, 14 i nieparzyste 11 Listopada – parzyste i 1 Maja 11 Listopada – nieparzyste, Grunwaldzka i Piekarska Abrahama, Derdowskiego i Olszewskiego

Kolędę rozpoczynamy o godz. 15:00, a kończymy przed 21:00 30 grudnia Opłatek dla Przyjaciół Misji i Żywego Różańca

Msza św. o godz. 9:00, po Mszy św. spotkanie w salce parafialnej.

6 stycznia Wieczór Trzech Króli - godz. 17:00 Msza św. w kościele z udziałem łebskich chórów i zespołów: Echo, Falare, Jantar, Bel Canto i Stella Maris - po Mszy św. koncert kolęd w wykonaniu polskiego zespołu „Poleskie Sokoły” z Żytomierza na Ukrainie - następnie rozesłanie chlebem i winem na przykościelnym placu.

9 stycznia Opłatek Parafialny

Wszystkie wspólnoty i bardzo kochanych Parafian wraz z osobami towarzyszącymi zapraszamy na PARAFIALNY OPŁATEK. Nasze spotkanie rozpoczniemy o godz. 18:00 Mszą św. w kościele, a później na wspólną biesiadę zapraszamy do pensjonatu HORYZONT.

www.ichtys.net Oto słowo Boże: “Weselcie się nadzieją.

W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali.

Zaradzajcie potrzebom świętym.

Przestrzegajcie gościnności.”

(Rz 12,12-13)