Ichtys 68

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

MARZEC 2011 Nr 68

Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Panu Jezusowi Jolanta Jakima Zerek

Kuszenie Po śladach Jego szedł Zły. Przeinaczał Ślad delikatnie. Wcale nie zacierał Pogłębiał raczej Aby nie uwierał Nawet kamyk gdy ruszymy tym śladem Niech idą lekko, kwieciście gromady Niech drogę miękkiej pieśni porosną lewady Może trochę trujące Lecz wydmy gorące Na których Boży ślad był odciśnięty Trudne są, żmudne Znak już rozmazany A może wcale ten znak nie był dany A może wcale nie tam droga święta Bo dokąd?

Na wędrówki ludziom są oddane Proste ścieżki Omińmy pustynie przeklęte A nawet jeśli. Po co się w nie nurzać? Ślady pewno zasypały burze Zresztą On był na chwilę w pustyni lecz wrócił I trzeba szukać Go w kwiecistych krajach I w lepszą stronę drogę odwrócić -A może nie wędrujmy. Tu się zostaje Śpi i śni…

Ciemny obłok uniósł się nad nami, Niby baśń, że idziemy wciąż Jego śladami (Wedle Cyryllonasa, IV, V wiek) Ernest Bryll

Chciałbym jak najlepiej spełniać swoją posługę będąc całkowicie dla innych Nie lękaj się, bo cię wykupiłem, wezwałem cię po imieniu; tyś moim!

Iz 43, 1b Skąd Ojciec do nas przyszedł?

Przyjechałem z Markowic, z Niższego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów MN, gdzie pełniłem funkcję ekonoma. Przez długie, lata zaraz po święceniach, pracowałem bezpośrednio w duszpasterstwie jako wikariusz w kilku parafiach. Po tym pięknym doświadczeniu, ale i również bardzo wymagającym, przełożeni skierowali mnie do innej formy pracy, która była związana ze sprawami administracyjnymi naszych domów w Obrze, w Lublińcu i w ostatnim czasie w Markowicach.

Jak przyszła ta propozycja proboszczowania w Łebie?

Zadzwonił o. Prowincjał z propozycją powierzenia mi funkcji proboszcza w Łebie. Przyznam się, że było to dla mnie zaskoczenie: po pierwsze, że w tym czasie, a po drugie, że po tak krótkim pobycie w Markowicach. Były plany na szereg różnych prac w naszym NDS, ale skoro Przełożony kieruje swoją propozycję pod konkretny adres to znaczy, że ma plany szersze, bo bierze pod uwagę, nie tylko jedną konkretną placówkę, ale dobro całej Prowincji. Po krótkiej rozmowie, która odbywała się telefonicznie w naszym markowickim parku, wyraziłem swoją gotowość na przedstawioną mi propozycję. Nie było dużo czasu na zastanawianie się, bo i nie było powodów, tym bardziej, że nie powiem, ale gdzieś tam w duchu myślałem o powrocie do pracy w duszpasterstwie, chociaż nie spodziewałem się, że to nastąpi już, w tym czasie. Pełniąc funkcję

Rozmowa z Ojcem Proboszczem Mariuszem Legieżyńskim OMI

ekonoma szukałem sposobności, by duszpastersko pracować.

Czy Ojciec przybył do Łeby z jakimś nastawieniem?

Staram się zawsze być pozytywne nastawionym do każdej propozycji i do każdego miejsca. Jako wikariusz bardzo często przyjeżdżałem z ministrantami i z młodzieżą na letni wypoczynek, więc Łeba jest mi znana i z wielką sympatią wspominało się tamte czasy. Dzisiaj przybywam do Łeby już nie na wypoczynek, ale do konkretnej pracy i w takiej sytuacji rodzą się jakieś małe pytania, a nawet i może obawy nie do miejsca, nie do społeczności, ale to własnych możliwości, czy podołam temu zadaniu.

Miał Ojciec jakąś wiedzę na temat Łeby, łebskiej specyfiki? Łeba - jako jedna z naszych oblackich placówek - zawsze uchodziła za specy-

3

ficzne miejsce. Ta specyfika wynikała z atrakcyjnego położenia, jak i również z charakteru pracy, szczególnie w okresie sezonu wakacyjnego. Jeśli chodzi o społeczność, to nie miałem okazji głębszego poznania mentalności, czy też wywiadu środowiskowego, bo i po co. To ja wchodzę do pewnej społeczności i będąc w niej - poznaję ją i staram się być jednym z tych, który zaczyna w tej społeczności żyć i co więcej - być dla tej społeczności. To jest najlepsza droga poznania i wyrabiania sobie nastawienia.

Skąd Ojciec pochodzi?

Pochodzę z diecezji SzczecińskoKamieńskiej. Z małej wioski położonej w powiecie pyrzyckim, która nazywa się Jesionowo.

Ojca główny cel duszpasterski?

Myślę, że celem każdego duszpasterza jest pokazywanie obecności Boga w naszej codzienności oraz ukazywanie wartości, dla których warto i powinno się żyć.

A konkretny charyzmat działania wypływa z nauki Bożych przykazań i Kościoła oraz Zgromadzenia, do którego należę.

Osobiście to chciałbym jak najlepiej spełniać swoją posługę będąc całkowicie dla innych.

Czy nie przeszkadza Ojcu, że my – osoby współpracujące w parafii – co i rusz mówimy „A za Ojca Waldemara to było tak”, „Wcześniej to my robiliśmy to i tamto...”?

Nie, nie przeszkadza mi, ani nie razi. Ja chcę kontynuować – słuchając, jak było.

To dla mnie nauka, łapanie horyzontu działania. Wręcz sam pytam „jak było?”.

Nie przyszedłem tutaj coś zmieniać. Chce kontynuować dzieło, choć wiem, że wysoko była postawiona poprzeczka.

Jeśli uda mi się w tym względzie coś uczynić, dzięki takiej trosce i pomocy parafian, to będę usatysfakcjonowany.

4

Czy Ojciec czegoś od parafian oczekuje?

Obecności i współpracy, bo parafia to nie jest dzieło samego proboszcza. Pozytywnego patrzenia na wspólne dzieło i wiem że takie będzie, patrząc na zaangażowanie i na to, co do tej pory zostało zrealizowane. To jest radość dla duszpasterza, gdy widzi zaangażowanie całej wspólnoty w dzieło duchowe i materialne parafii.

Pierwsze wrażenia z Łeby?

W zetknięciu się z przekazaniem całego urzędu była obawa, czy podołam.

Następnie wewnętrzne umocnienie: skoro przełożeni posyłają, to jest to sprawa Boża i nie trzeba patrzeć tylko po swojemu, po ludzku. Bardzo miłe wrażenia sprawiło na mnie to, że mogłem uczestniczyć we Mszy św. na której parafianie wyrażali swoją wdzięczność, a jednocześnie żegnali poprzedniego proboszcza o. Waldemara.

Doceniam sam fakt, że o. Waldemar zaprosił mnie na to pożegnanie, choć w swojej wrażliwości obawiał się, czy aby nie będę czuł się zażenowany. Uważam, że to całkiem naturalna sprawa, aby parafianie wyrazili swoją wdzięczność ustępującemu duszpasterzowi za tak wielkie dzieła, które otrzymali w czasie jego posługi przez tyle lat i to w obecności tego, który przyjmuje ten urząd. Po Mszy św. podczas wspólnego spotkania na placu kościelnym zostałem serdecznie przywitany przez wielu parafian. Dlatego moim takim wrażeniem było odczucie, że zostałem przyjęty do tej wspólnoty parafialnej.

Czy Bosman też Ojca zaakceptował?

On wszystkich akceptuje, więc myślę że mnie również, chociaż nadal nie mogę się przyzwyczaić do jego szczekania bardzo wczesnym rankiem. Współbracia pocieszają, że to kwestia czasu, więc mam taką nadzieję.

Jeden z proboszczów powiedział, że to bardzo ekumeniczny pies. Był już z nim Ojciec na spacerze?

Tak, byłem. Chociaż nie przepadam za spacerowaniem z psem. Jest to dodatkowy obowiązek, ale kto wie, może za jakiś czas stanie się to i dla mnie przyjemnością.

Jest jedna rzecz związana z Ojcem, która podkręca atmosferę w Łebie. To motory.

Już ustawia się kolejka chętnych do przejażdżki z Ojcem. Pani Jadzia Labudowa powiedziała, żeby choć w przyczepce Ojciec przewiózł...

Przewiezie Ojciec?

Tak, to prawda, interesuję się motocyklami i nawet jestem użytkownikiem jednośladu. Wprawdzie zostawia on dwa ślady, bo jest z koszem bocznym, ale mimo wszystko zalicza się do jednośladu.

Jest to dla mnie pewna odskocznia, ale również i hobby. Co do przejażdżki, to jeśli dana tylko będzie okazja uskutecznić taką przejażdżkę, to owszem, a tereny na taką formę spędzania wolnego czasu są piękne.

Eliza znalazła w Internecie zdjęcie Ojca w skórach, pod koloratką, przy motorze, w dużej grupie...

Było kilka fotek wrzuconych w Internet, a to dlatego, że brałem udział w zlotach

Nasi ministranci Wkrótce minie rok, jak pisałam w gazetce parafialnej, ze może przybędzie ministrantów w naszym kościele.

Niestety, nic się nie zmieniło, nadal jest ich bardzo mało. W tygodniu na Mszy św. wieczornej nie ma ani jednego ministranta, często i w niedzielę brakuje.

Jest to bardzo smutna sprawa. Dlaczego tak się dzieje?

motocyklowych, jak i również organizowałem rozpoczęcia czy zakończenia sezonów motocyklowych z udziałem nawet i do tysiąca uczestników, gdzie centrum stanowiła Msza św. oraz poświęcenie maszyn. Moja obecność jako kapłana w tych grupach sprawia, że kształtuje się jakaś dodatkowa forma dotarcia do ludzi, a nawet ewangelizacji przez samą obecność. Nie robię nadzwyczajnych wieców czy spotkań, jestem po prostu jednym z nich. To sprawia, że motocykliści widząc takie zjawisko sami zaczynają rozmawiać, pytać się, a w konsekwencji dochodzą bo bardzo zasadniczych i podstawowych spraw dotyczących ich życia czy relacji z Bogiem.

Jak wspomniałem jest to hobby, czyli coś dodatkowego. Mam jednak nadzieję, że znajdę tutaj odrobinę czasu, by pośród pięknych okolic delektować się jazdą motocyklową, a jednocześnie podziwiać malowniczość krajobrazu.

Ze swojej strony proszę o modlitwę za mnie, ja zaś będę się modlił za Was, abyśmy razem byli autentycznymi świadkami Chrystusa i w sposób jak najlepszy budowali jedność i Królestwo Boga zarówno w naszej parafii, jak i poza parafią.

Rozmawiała Maria Konkol

Grażyna Donczewa Wspominam często z moją koleżanką Krysią, jak nasi synowie chętnie i z radością służyli przy ołtarzu. Mój syn Michał już w wieku 6 lat bardzo chciał zostać ministrantem, ale ja się bałam, że nie da rady. Lecz gdy skończył I klasę, od razu dołączył do grona chłopców. Nikt go nie zachęcał, nie zmuszał, on sam bardzo tego chciał, a ja nie protestowałam.

5

Pamiętam, jak bardzo przeżywałam, gdy on pierwszy raz był sam przy ołtarzu. Tak się bałam, że się przewróci i pobije ampułki, że będzie źle dzwonił dzwonkami, on był tak szybki. Całą Mszę św. modliłam się za niego. Jednak Duch św. czuwał nad nim i nic złego się nie stało.

Michał się nie zrażał, uczył się szybko od starszych kolegów, którzy się nim opiekowali i tak się zaczęła jego przygoda jako ministranta i trwała 11 lat. Po roku dołączyli nowi kandydaci, mój syn bardzo się zaprzyjaźnił z Damianem i Krzyśkiem Bogdanowicz (do dzisiaj się przyjaźnią) i już przez te długie lata razem służyli.

Potem zostali lektorami, często czytali Słowo Boże na Mszy św., a w Wielkim Tygodniu ministranci i młodzież razem wystawiali Misterium Męki Pańskiej w kościele i w kinie. To było bardzo wzruszające widowisko.

W czasie, gdy o. Walkosz był ich opiekunem, ministrantów było ok. 80.

W święta i większe uroczystości kościelne było ich tak dużo, że nie mieścili się w zakrystii, a jak wychodzili na kościół, to robiło się biało przy ołtarzu. To były piękne czasy. Teraz w kościele cicho, dzwonki milczą, a kadzidło podaje siostra z zakrystii. To było nie do pomyślenia, żeby nie było ministranta w tygodniu.

Często słyszę, że to rodzice odradzają synowi służbę przy ołtarzu, bo przecież nie da rady, opuści się w nauce, no i ma tyle innych dodatkowych zajęć. Ale nasze

6

dzieci też miały dużo nauki, też lubiły pograć na komputerze, a do szkoły średniej codziennie dojeżdżały do Lęborka. Michał wracał taki zmęczony, mieli dużo zadane, ale nie narzekał, szedł na wieczorną Mszę św., bo miał służbę przy ołtarzu. Tak samo jego koledzy.

I wszyscy bardzo dobrze zdali maturę, dostali się na studia, a Damian Bogdanowicz ukończył ogólniak z najwyższym wyróżnieniem „Primus Inter Pares”. Chociaż mieli dużo nauki, znaleźli czas, aby wziąć udział w konkursie o życiu i działalności naszego założyciela bł. (wówczas, dzisiaj św.)

Eugeniusza de Mazenod. Jechali razem z o. Walkoszem do Markowic i pokonali wszystkich chłopców. Damian zajął I miejsce, Michał II, a Krzysiu był najmłodszy, ale i tak zdobył IV miejsce.

Pamiętam, jaki dumny z naszych ministrantów był ówczesny proboszcz o. Jan Jop. Mój syn często wspomina tamte lata, wycieczki z ministrantami, nad jeziora i w góry, do Zakopanego; jechali też do Czechosłowacji, Wenecji. Ileż jest wspomnień, pamiątek, zdjęć z tamtych lat.

Kochani rodzice, zachęcajcie Waszych synów do tej wspaniałej służby przy ołtarzu. Nie odradzajcie im mówiąc, że nie pogodzą ministrantury z nauka w szkole.

Oni dadzą radę i jeszcze lepiej będą się uczyć. Trzeba się tylko za nich modlić, a Duch św. pomoże. Ja byłam taka szczęśliwa, że mój syn tak pięknie służy przy ołtarzu, że czyta Słowo Boże. Nie musiałam się denerwować, czy aby nie rozrabia tam gdzieś w tyle kościoła, czy uważa na Mszy św. Ja go miałam zawsze na oku!

Spotykam nieraz panie, które pytają o mojego syna, „bo to był taki fajny ministrant”. Tego i Wam z całego serca życzę, Drodzy Rodzice!

Cudowna modlitwa o. Waldemara Nie przechodź obojętnie obok nieszczęścia bliźniego.

Możesz dużo! Modlitwa? Tak! Tak! Nie biegnij z „kopertą”... do „świata”...

Biegnij z dziecięcą ufnością do księdza i proś o modlitwę.

Możesz dużo! Modlitwa? Tak! Tak! Tego uczyła mnie moja mama, ale w całkowitym przekonaniu utwierdził mnie o. Waldemar Janecki – Jego modlitwa. Tak! Wszystko to wydaje się niewiarygodne, ale mam nadzieję, że poniższa historia pozwoli zrozumieć i uwierzyć.

22 czerwca 2004 r.

Otrzymuję telefoniczną informację od Łukasza, że jego brat Mateusz (lat 21) 19 czerwca w drodze po świadectwo szkolne uległ wypadkowi samochodowemu.

Nieprzytomny leży na oddziale intensywnej opieki w szpitalu w Gdańsku.

Diagnoza: nieoperacyjny krwiak śródmózgowia.

Stan bardzo ciężki. Lekarze robią co mogą i składają połama-

Jolanta Klat

ne prawie wszystkie części ciała. Czy odzyska przytomność? Co potem? Nikt nie jest w stanie określić.

Rozpacz w rodzinie Mateusza. Utknęłam w fotelu przerażona i nie potrafiłam zadzwonić do matki Mateusza. Raptem słyszę głos mojej chorej mamy – prosi, abym poszła kupić czereśnie. Pojawiły się pierwsze, ale są bardzo drogie - starałam się wytłumaczyć. Ale ona uparcie prosiła.

Trudno było odmówić –wsiadłam na rower i pojechałam, kupiłam 20 dkg.

Wracając do domu spoglądam na kościół i myślę, że tylko mogę poprosić o Mszę świętą. Mamę poczęstowałam czereśniami i dzwonię do księdza; o. Waldemar Janecki informuje mnie, że msza będzie jutro o godz. 18, czyli natychmiast. Zawiadamiam Łukasza.

Modlitwa? Tak! Tak! 23 czerwca 2004 r.

Uczestniczę w tej cudownej Mszy świętej.

O. Waldemar Janecki i ok.10 kapłanów woła do Boga o pomoc - o powrót do zdrowia Mateusza, o potrzebne dary Ducha Świętego dla jego rodziców i najbliższych. Rodzice Mateusza nie wiedzą o mszy i nie uczestniczą. Wracam do domu pełna wiary – w uszach brzmi jeszcze długo ta Msza święta 24 czerwca 2004 r.

Zrozpaczona matka Mateusza wstaje rano i postanawia iść do pracy, a jeszcze wczoraj kontakt z nią był bardzo trudny.

Modlitwa? Tak! Tak! 19 czerwca 2004 r. - 10 sierpnia 2004 r.

Rodzice Mateusza codziennie pokonują 220 km i jeżdżą do syna do Gdańska.

Z punktu widzenia medycznego nikt nie daje nadziei. Oni chcą zobaczyć syna

7

i ucałować. Moja mama oddaje matce Mateusza wodę święconą, jaką otrzymała z pielgrzymek do miejsc świętych od swoich koleżanek i proponuje, aby ona błogosławiła tą wodą swojego kochanego syna.

10 sierpnia 2004 r.

Szpital akademicki przewozi nieprzytomnego Mateusza do szpitala w Lęborku.

Rodzice mają bliżej do syna.

Modlitwa? Tak! Tak! Po około 50 dniach Mateusz odzyskuje przytomność.

Modlitwa? Tak! Tak! Mateusz w rozpaczliwym stanie zostaje wypisany do domu. Zrobiono wszystko co możliwe, a dalej... trzeba sobie radzić...

Modlitwa? Tak! Tak! 15 sierpnia 2004 r.

Jestem u koleżanki i spotykam mało mi znanego człowieka - opowiadam o Mateuszu. Decydujemy się mu pomóc, chociaż jest bardzo trudno.

Modlitwa? Tak! Tak! 18 sierpnia 2004 r.

Wyjeżdżamy do Kościerzyny do jedynego szpitala z rehabilitacją neurologii, trudno dostępnego - oddział ma tylko 20 łóżek.

Kierowca samochodu jest chory przed operacją, a ja zabieram ze sobą niepełnosprawną mamę, bo cały dzień nie może być bez opieki. Docieramy do Pani Ordynator - serce tej kobiety podejmuje decyzję: Tak, postara się pomóc Mateuszowi.

Modlitwa? Tak! Tak! 19 sierpnia 2004 r.

Mateusz przebywa w domu i czeka na rehabilitację. Odwiedza go orzecznik ZUS z dokumentacją medyczną ze szpitala w Gdańsku i z decyzją o dożywotniej rencie. Widzi Mateusza. Niewiary-

8

godność w jego oczach. Zmienia decyzję rentową – na czas określony.

Modlitwa? Tak! Tak! 24 sierpnia 2004 r.

Pani Ordynator zawiadamia o terminie przyjęcia Mateusza do szpitala – 13 września.

Modlitwa? Tak! Tak! 13 września 2004 r.

Mateusz trafia do szpitala słaby, z utratą połowy masy ciała. Przebywa tam ok.

4 tygodnie wraz z matką, matka w hotelu przy szpitalu. Koszty hotelowe są bardzo.

Po tygodniu pewna Pani proponuje jej, aby zamieszkała u niej w domu. Problem finansowy znika.

Mateusz wraca do domu... Chodzi, ćwiczy, wraca do zdrowia.

Modlitwa? Tak! Tak! Rehabilitacja trwa ok. dwa lata – codziennie jest lepiej.

Modlitwa? Tak! Tak! 3 maja 2007 r.

Mateusz z Emilią pojawiają się u mnie w domu. Zamierzają wstąpić w związek małżeński. Mateusz kończy drugą szkołę.

Informują mnie również, że zamierzają spotkać się z o.Waldemarem Janeckim.

Modlitwa! Tak! Tak! Dzisiaj Mateusz pracuje, jest mężem i ojcem.

Modlitwa? Tak! Tak! Czyż Msza święta odprawiona przez o. Waldemara Janeckiego nie była cudowna??!! Tak! Tak! Tak! Bóg zapłać Ojcze Waldemarze! Życzę wiele Łask Bożych w każdej chwili życia. A Twoja modlitwa oby miała wielką siłę i przynosiła jeszcze wiele takich cudów.

Drogie Dzieci!

Za nami kolejna Środa Popielcowa, która, jak dobrze wiecie rozpoczyna okres Wielkiego Postu, wraz z ktorym zaczyna zbliżać się wiosna. Słońce świeci coraz dłużej, dni stają się cieplejsze, bardziej słoneczne, pogodne. Drzewa okrywają się liśćmi, a pierwsze kwiaty zaczynają roztaczać wokół swoją woń.

Stajemy się świadkami wielkiego cudu w przyrodzie, bo to co wydawało się umarłe staje się żywe, powraca do życia.

Z małej gąsienicy rodzi się piękny motyl, zaś z ziarna wyrasta zboże. W okresie Wielkiego Postu, tak samo stajemy się świadkami wielkiego cudu. Ze śmierci Jezusa rodzi się życie.

Wiem kochane dzieci, że dla Was może te prawdy są zbyt trudne, może niezrozumiałe. Ale wiem też, że Wasze małe, czyste serca dobrze czują, co się dzieje i na swój, jakże piękny sposób przeżywają chwile Wielkiego Postu, a tym samym nabożeństwa drogi krzyżowej.

Nabożeństwa piękne w swej oprawie: z krzyżem otoczonym świecami, wędrującym od stacji drogi krzyżowej do stacji.

Niejednokrotnie wyśpiewane modlitwy,

Anna Remiszewska ławki pełne dzieci, półmrok w kościele...

Te właśnie nabożeństwa przybliżają nas do zrozumienia tej wielkiej tajemnicy, jaką jest śmierć Pana Jezusa i Jego Zmartwychwstanie. Zachęcam Was drogie dzieci abyście wraz z rodzicami i rodzeństwem zechcieli w nich uczestniczyć, a tym samym przygotowali się do pięknych Świąt Wielkiejnocy!

Razem z rodzicami spróbujcie rozwiązać wykreślankę. Wykreślcie hasła będące odpowiedzią na pytania. Kolejność wykreślania dowolna (pionowo, poziomo). Pozostałe litery czytane w poziomie utworzą hasło.

1. Jezus poniósł ją na krzyżu.

2. Główny pionowy trzon krzyża.

3. Sznur mocujący ciało Jezusa na krzyżu.

4. Potoczne określenie dnia rozpoczynającego Wielki Post.

5. Ojciec w języku hebrajskim.

6. Oprawcy Jezusa.

7. Był nim Jezus po pojmaniu.

8. Rozpoczyna go Środa Popielcowa.

9. Przebito nią bok Jezusa.

10. Trysnęła z ran.

11. Podano go Jezusowi do picia.

9

Są ludzie dobrej woli

W imieniu parafialnego zespołu Caritas Jadwiga Labuda

Dobre drzewo dobrym owocem się okrywa, Dobry człek z dobrych czynów poznawany bywa Wacław Potocki Minęło trochę czasu od naszego łebskiego Festiwalu Pomuchla. Czas szybko biegnie do przodu, ale nasz zespół Caritas nie zapomina o naszych sponsorach imiennych i tych bezimiennych, którzy jak co roku wspomagają nas, aby wzbogacić i uświetnić naszą loterię fantową.

Pragniemy Wam wszystkim, którzy jak co roku pomagacie nam w ten czy inny sposób, z całego serca podziękować za Wasz wkład, wsparcie i pomoc.

Wszystkim osobom, które upiekły nam dobre ciasta, które zawsze otwierają przed nami swoje portfele i szczere serca, składamy serdeczne Bóg zapłać!

Są jeszcze ludzie dobrej woli, na których można polegać. Wiedzcie o tym, że Wasze bezcenne wsparcie jest pomocą dla wielu potrzebujących. Loteria fantowa oraz pieczone przez Was smakowite ciasta

10

zapewniają zespołowi Caritas pieniądze, które zaraz są wydane na zakup artykułów żywnościowych dla ludzi potrzebujących.

Skorzystało z tej pomocy 70 rodzin, i to nie tylko z naszej parafii. Docieramy również i do tych osób, o których dowiadujemy się od ludzi wrażliwych na niedolę innych, którym potrzebna jest pomoc.

Tak więc nasi drodzy Przyjaciele, ci imienni i ci, którzy chcecie pozostać anonimowi, wiedzcie, że czynicie swoim wsparciem wiele dobrego. Może nawet nie zdajecie sobie sprawy, ofiarując nam fant lub pieniądze, ilu to osobom może pomóc?

Kochani, jesteście dowodem na to, że są ludzie dobrej woli, że zawsze można na Was polegać, chociaż wiemy, że i sami macie trudności, jak to w życiu bywa. Życzymy Wam bezcennego zdrówka, osobistych sukcesów, sił, błogosławieństwa Bożego na co dzień. I nie ukrywamy, że będziemy liczyć na dalszą współpracę z Wami. Chętnie i mile będą widziane również i te osoby, które chcą się przyłączyć, może jako przyszli sponsorzy lub jako członkowie „odmłodzonego” zespołu Caritas. Jednych i drugich zapraszamy do współpracy, szczególnie młodszych w szeregi zespołu Caritas, gdyż starsi już się niestety wykruszają, a młodszych cały czas brakuje. Podajemy to Wam, Drodzy Czytelnicy, pod rozwagę.

Zobaczyć radość Otrzymałam kiedyś od kogoś małą książeczkę pt. ”Radość każdego dnia” i dziś ją otworzyłam. Przeczytawszy kilka pierwszych słów poddałam się refleksji...

A przeczytałam: „każdy człowiek tęskni za radością. Wszyscy mamy nadzieję, że zarówno dziś, jak i jutro znajdzie się jakiś powód do radości. Jakiż sens miałoby nasze życie bez niej! (...) Radość jest gościem, i to rzadkim, w naszym życiu.”

Po przeczytaniu tych słów zatrzymałam się nad ostatnim zdaniem. Czy rzeczywiście nie jest tak, że „radość jest gościem, i to rzadkim, w naszym życiu”?!

Tak wiele informacji spraw i obowiązków nas przytłacza, że nie potrafimy dostrzegać tych małych powodów do radości. Ze świata dobiegają coraz to bardziej niepokojące informacje, boimy się o przyszłość i zapominamy, że pomimo tych wszystkich, jakże okropnych wieści, zawsze jest coś, z czego możemy się cieszyć! Tylko, że my sami nie chcemy tego chyba dostrzec, czy może nie potrafimy cieszyć się z małych prozaicznych rzeczy. Powodów do radości przecież każdy z nas ma wiele, każdego dnia. Radość ze zdrowia, radość z bycia z drugą osobą, radość z posiadania pracy, radość z możliwości najedzenia się do syta. A przede wszystkim radość z tego, co chętnie robimy. Każdy posiada jakieś talenty i samo ich posiadanie może cieszyć. Tak wiele rzeczy może szczerze cieszyć: robienie na drutach, pieczenie pysznych ciast, śpiewanie w chórze, pisanie wierszy, robienie czegoś dla innych, tak po prostu bezinteresownie.

W tej samej książeczce, na dalszych stroniczkach czytam:

Eliza Jackowska

„Radość z życia, radość bycia człowiekiem!

Radość – to patrzeć innym bez lęku prosto w oczy i śmiać się od ucha do ucha.

Radość – to bawić się, gonić i szaleć bez granic.

Radość – to móc zapomnieć o całym świecie.

Radość – rzucić się Wam w ramiona.

Radość – to każdego dnia odkryć coś nowego.

Radość – to zrozumieć siebie.

Radość – to podjąć ryzyko.

Radość – to podnieść się po upadku.

Radość odczuwam wtedy, gdy zamknę oczy i wyobrażam sobie wspaniałe rzeczy.

Radość – to umieć się cieszyć!”

Tak trudno ludziom dorosłym przyznać się do takiej prawdziwej szczerej radości, a już tym bardziej do jej szczerego okazywania. Dlaczego Jezus Chrystus w swoim nauczaniu pokazywał nam drogę by być jak dziecko – szczere w swym wyznaniu?! Dzieci potrafią się cieszyć – szczerze, nic nie udają, nie muszą. My dorośli też nie musimy, ale pytanie czy chcemy?! Wiele przykładów jest na to, że ludziom radosnym żyje się lepiej, lżej.

Myślę, że pojęcia takie jak radość, optymizm, zdrowie, szczęście wzajemnie się uzupełniają i wchodzą w relacje między są, wręcz są od siebie uzależnione.

Tak wiele pozytywnych rzeczy, zjawisk i wydarzeń nas otacza, a my niekiedy nawet nie potrafimy tego dostrzec. Oto pewna historia... Pewna mała dziewczynka opowiedziała pewnej Pani, że „sobota

11

to najszczęśliwszy dzień w jej życiu”, na co usłyszała zapytanie z ust tej Pani „miałaś może urodziny?”, na co dziewczynka odpowiedziała: „nie, dostałam małego pieska!”. Jak się okazało w dalszej rozmowie, tego pieska (małego szczeniaczka), ktoś wyrzucił z jadącego samochodu prosto w krzewy, czego świadkiem była mama tej dziewczynki, więc piesek miał szczęście, że są ludzie wrażliwi, ludzie radośni i dobrego serca!

Jest też Pani, jedna z wielu radosnych, wrażliwych ludzi! Karmi kotki! Ale nie tak łatwo, bo te kotki mieszkają koło lasku, przy plaży, gdzie trzeba dotrzeć, czy deszcz, czy mróz! Trzeba poświęcić czas, dotrzeć na miejsce oddalone od miejsca zamieszkania o kilkaset metrów, może kilometr, może dwa – dać coś z siebie, by poczuć radość! To jest radość – uratować kolejne istnienia!!! Radość zatacza koło!

Ale tylko ta zdrowa, ta właściwa, szczera, dziecięca! Nie mówimy tu o radości chorej, skrzywionej, zdradzieckiej! Gdy ktoś odczuwa radość z czyjegoś niepowodzenia, krzywdy! Ta radość zawsze przynosi stratę i spustoszenie!

Cieszyć się można i trzeba małymi epizodami każdego dnia. Jeśli cieszyć się będziemy tym, co robimy i wykonywać będziemy nasze codzienne obowiązki z radością, to już nie będą to nasze obowiązki, a staną się przyjemnościami.

Nasza praca przez pryzmat naszej radości z jej wykonywania, stanie się radosnym odbiorem tych, dla których pracujemy.

Przez to nasze życie stawać się będzie lepszym! „Upłynął kolejny dzień. Przyniósł mi on zdenerwowanie i gniew, nowe problemy i zadania. Ale czy tylko? Teraz, gdy spoglądam wstecz, dostrzegam wyraźniej wiele zmarnowanych okazji do tego, by się cieszyć. W zamęcie zupełnie nie zwróciłem na nie uwagi.

Jutro postaram się zauważyć radosne momenty w ciągu dnia, a nie dopiero przy jego końcu. Jestem pewien, że będzie to szczęśliwy dzień mimo wszystkich spraw i problemów, które mnie czekają.” Życzę wszystkim Czytelnikom, aby odkrywali w sobie radość małego dziecka, abyśmy potrafili szczerze i bez przeszkód się nią obdarowywać, w rzeczach najbardziej przyziemnych, codziennych – a zarazem tych najpiękniejszych. Życzę wszystkim, aby każdego dnia, każdy z nas mógł sobie powiedzieć: „Cieszę się za każdym razem, gdy zaskoczony stwierdzam, że życie jest lepsze, niż przypuszczałem!” Autorem książeczki i tych słów jest Rainer Haak, pisarz i teolog.

Duże P.S. W ostatnim czasie podjęłam się kolejnego wyzwania! Ojciec Proboszcz poprosił, bym pomogła w prowadzeniu scholki.

Dziś wiem, po kilku spotkaniach, że jest to decyzja, niosąca ogromną radość. Radość ze spotkania, z widoku śpiewających i klaszczących w dłonie dzieci, radość bycia we wspólnocie. Nic wielkiego, bez większego patosu, bez sztuczności, prosty, szczery śpiew dzieci, wspólnie chwalimy Pana. Zachęcamy wszystkie dzieci – w każdym wieku, aby wstąpiły w szeregi scholi. Opiekunem scholi jest O. Proboszcz, a ja służę akompaniamentem gitary.

Drodzy Rodzice – serdecznie zapraszamy Was wraz z dziećmi. Kiedy dzieci śpiewają rodzice, mogą porozmawiać i wypić kawkę w dawnej kawiarence.

Próby odbywają się w każdą sobotę o godz. 11.00! Serdecznie zapraszamy wszystkie dzieci i ich rodziców!!!

Z pozdrowieniem Eliza Jackowska Włodzimierz Prochaska

12

Przejrzeć łebianina Według obiegowej opinii warszawiak to cwaniak, Kaszub to zawzięta bestia, poznaniak gospodarny i tak samo skąpy, a krakowianin jest zarozumiały, bo uważa, że mieszka w najpiękniejszym mieście świata. Nie lubię łatek i nie wierzę tym uogólnieniom. Czy miejsce urodzenia może oznaczać aż tak dużo? Mieszkam w Łebie od urodzenia, czyli 44 lata i znam osobiście cwaniaków, zarozumialców, ludzi zawziętych, skąpych i głupich.

Wszyscy mieszkają w Łebie, jak nie od urodzenia, to wiele lat. Odkrywcze to to nie jest i nie trzeba być socjologiem, żeby wiedzieć, że tacy sami ludzie chodzą po ulicach Krakowa, Poznania, Helu, Warszawy. Krótko mówiąc wszędzie ludzie są różni.

Jednak pokuszę się o ocenę mieszkańców Łeby. Niedawne wydarzenia, czyli wybory samorządowe pozwoliły zauważyć niesłychane ożywienie na dotąd pustawych i sennych ulicach miasteczka.

Minął rok Minął rok, inny niż wszystkie dotychczasowe. Doświadczenie, jakie przynosi odejście najbliższej osoby stawia tą osobę, która pozostaje, w zupełnie nowej, niemożliwej do wyobrażenia wcześniej, rzeczywistości. To tak, jakby uczyć się od nowa raczkować, w końcu zaczyna się chodzić, ale ten chód jest inny, po prostu inny. Całe to nowe życie sprowadza się do odpowiedzi na jedno pytanie, które ten, kto został sam, powtarza sobie wielokrotnie w ciągu każdego dnia: czy osoba, która odeszła, chciałaby mnie widzieć nieporadnego, rozklejonego, otumanionego...? Ja słyszę zawsze odpowiedź: musisz być dzielny, musisz dać sobie radę... Powiem Wam, boli ta ziemska samotność, ale świat osieroconych

Dorota Reszke

Od wczesnych godzin do samego wieczora, albo i jeszcze dłużej. Takiej gorączki, krzątaniny nie było od czasu szykowania pokoi, trzepania koców, pucowania płotów na długi majowy weekend. Miło było popatrzeć, że obywatele ożyli, przez chwilę interesowało społeczność coś innego niż zarabianie pieniędzy latem i dokopywanie sąsiadowi. Lud wyległ na ulicę. Okazało się, że kilkudziesięciu osobom nagle zachciało się chcieć, żyć pełnią życia naszego małego miasteczka. Naprawiać, budować, organizować, wznosić, urządzać, tworzyć, pobudzać do życia...ach ! Jeśli tylko zastanę jednym z piętnastu ! A jeśli nie to co...?

Piętnastkę wybrańców miasta już mamy.

Cieszę się, że znalazła się w niej większość porządnych ludzi. Pracowitych, ciekawych, mądrych i spokojnych. Takich, jak większość mieszkańców mojego miasta.

Maciej Multaniak

odejściem męża czy żony jest inny, kto nie doświadczył, ten nie wie. Ci , którzy są jeszcze razem, mierzą postępowanie osieroconych miarą własnych wyobrażeń, często są gniewni lub pogardliwi, ale oni po prostu jeszcze nie wiedzą. I niech nie wiedzą, jak to jest, jak najdłużej. Niech się cieszą byciem razem, wykonywaniem codziennych czynności, wspólną modlitwą... Szanowne Żony, Szanowni Mężowie, czas ucieka nieubłaganie, radujcie się razem każdym drobiazgiem, potem już będzie całkiem inaczej, nie lepiej, nie gorzej a inaczej. Wierzcie mi, każda minuta wspólnego życia w szacunku wzajemnym i miłości oraz służbie jedno drugiemu jest nie do przecenienia, wierzcie mi...

13

PoĹźegnanie o. Waldemara Janeckiego OMI fot. Piotr Kasina

14

Statystyka parafialna

Opracował o. Janusz Napierała OMI

Sakrament chrztu św. przyjęli: 21.11.2010. – Juliusz Śledź, 28.11.2010. – Wojciech Alan Klawikowski, Szymon Adam Ławrynowicz, 14.12.2010. – Brajan Piotr Kasina, 19.12.2010. – Wojciech Henryk Kasina, Julian Zygmunt Pikus, 25.12.2010. – Mateusz Marcel Ferdynus, Martyna Anna Boborycka, 26.12.2010. – Natalia Wiktoria Kulon.

Sakrament małżeństwa zawarli: 30.10.2010. – Ryckowski Wojciech Zbigniew i Rzepka Aleksandra Emilia.

12.02.2011. – Drygiel Daniel i Jancy Anna.

26.02.2011. – Majdan Marek i Ociepka Joanna.

Zmarli: 18.11.2010. – Zbigniew Koźlikowski.

24.11.2010. – Marianna Nastuniak.

26.11.2010. – Antoni Jacek Śledź.

07.12.2010. – Wiesław Stanisław Podolak.

14.12.2010. – Zenona Izabela Janowska.

18.12.2010 – Krzysztof Władysław Wilk.

22.12.2010. – Mieczysław Bielecki.

29.12.2010. – Marian Głuszko.

31.12.2010. – Maria Teresa Dworakowska.

05.01.2011. – Eufemia Kowalska.

16.01.2011. – Zbigniew Jan Dubiński.

25.01.2011. – Tadeusz Bobrucki.

02.02.2011. – Władysław Gaszewski.

21.02.2011. – Krystyna Kubis.

14.03.2011. – Henryk Piłat.

20.03.2011. – Ryszard Pietrusiński.

15

Parafia Wniebowzięcia NMP Msze święte w dni powszednie: 8:00, 18:00 Msze święte w niedziele i święta: 8:30, 10:00, 11:30, 13:00, 17:00 2 kwietnia obchodzimy 5. rocznicę śmierci Jana Pawła II. W ten dzień zapraszamy Parafian na wieczór z Janem Pawłem II do naszej świątyni na godz. 20.30.

10 kwietnia przypada 1. rocznica tragedii smoleńskiej.

Zapraszamy na Gorzkie Żale połączone z czuwaniem żałobnym i prezentacją.

Sobota 2 kwietnia 18.00 Msza św. – rozpoczęcie rekolekcji 19.00 Spotkanie dla młodzieży 20.30. Czuwanie z okazji rocznicy śmierci Jana Pawła II Niedziela 3 kwietnia 8.30. Mszą św. z nauką 10.00 Msza św. z nauką 11.30. Msza z nauką dla dzieci 13.00. Msza św. z nauką 16.15 Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym 17.00. Msza św. z nauką 14.30 Msza św. w Żarnowskiej Poniedziałek 4 kwietnia 9.00. Msza św. za nauką 16.00 Nauka dla dzieci 18.00. Msza św. dla wszystkich 19.00. Nauka dla małżonków 11.00. Msza św. Żarnowska

Wtorek 5 kwietnia 8.00 Spowiedź św.

9.00. Msza św. z nauką 15.30. Spowiedź dla dzieci 16.30. Msza św. dla dzieci 17.30. Spowiedź św.

18.00. Msza z nauką 10.30. Spowiedź Żarnowska 11. Msza św. Żarnowska. Środa 6 kwietnia 8.30. Spowiedź św.

9.00. Msza św. z nauką 16.30. Msza św. dla dzieci.

17.30. Spowiedź św.

18.00. Msza św. z nauką.

11.00. Msza św. Żarnowska Zakończenie rekolekcji

REDAKCJA

www.ichtys.net

Rekolekcje Wielkopostne 2 – 7 kwietnia „Otoczmy troską życie”

Eliza Jackowska

Oto słowo Boże:

"Wszystko więc, co byście chcieli, żeby ludzie wam czynili, i wy im czyńcie!”

(Mt 7, 12)

Monika Jakszta Maria Konkol - redaktor naczelna Jadwiga Labuda o. Mariusz Legieżyński Proboszcz o. Janusz Napierała Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.omi.leba.biz Konto: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010