Ichtys 70

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

2011 Maj/Czerwiec nr 70

Pierwsza Komunia Święta 2011 Bieniek Wiktoria, Dubiński Korneliusz, Dybowska Daria, Gieryk Alicja, Iskra Amelia, Itrich Oliwia, Klein Kacper, Kormańska Laura, Kreft Agnieszka, Kreft Joanna, Miedziński Wojciech, Ostapowicz Łukasz, Pajak Zofia, Piołunkowska Paulina, Płotka Jan, Samaryn Dominik, Szczepaniak Weronika, Szopa Aleksander, Wilmont Dorian, Rostkowski Dawid, Zenker Wiktoria, Barczewska Marcelina, Jasińska Irmina, Daszkiewicz Patryk, Piotrowski Julia, Oliwier Helena

Przybądź Duchu Święty Przybądź, Duchu Święty, Spuść z niebiosów wzięty Światła Twego strumień.

Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, Dawco łask drogich, Przyjdź, światłości sumień.

O najmilszy z gości, Słodka serc radości, Słodkie orzeźwienie!

W pracy Tyś ochłodą, W skwarze żywą wodą, W płaczu utulenie. Światłości najświętsza, Serc wierzących wnętrza Poddaj Twej potędze.

Bez Twojego tchnienia Cóż jest wśród stworzenia, Jeno cierń i nędze.

Obmyj, co nieświęte, Oschłym wlej zachętę, Ulecz serca ranę.

Nagnij, co jest harde, Rozgrzej serca twarde, Prowadź zabłąkane.

Daj Twoim wierzącym, W Tobie ufającym Siedmiorakie dary.

Daj zasługę męstwa, Daj wieniec zwycięstwa, Daj szczęście bez miary.

2

Kilka Myśli Proboszcza

Przeżyliśmy kolejny w naszym życiu okres Wielkiego Postu, który przygotował nas na Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Był to szczególny czas zagłębiania się w tajemnicę naszej wiary, a jednocześnie dziękczynienia Bogu za dar odkupienia. Poprzez praktyki religijne czas ten stwarzał nam okazje, by nabrać mocy i siły do naszego kroczenia po drogach wiary, pośród codziennych obowiązków, stając się świadkami Zmartwychwstałego. Tego przecież życzyliśmy naszym najbliższym i sobie, składając świąteczne życzenia. Potrzeba nam tego umocnienia nie tylko na czas świąteczny, ale przede wszystkim na naszą codzienność, na nasze działanie, kiedy zbliża się dużymi krokami czas wzmożonej pracy, by mimo tego nasze drogi zawsze były zwrócone ku Zmartwychwstałemu, byśmy nie stracili Go z naszych oczu, zajmując się codziennością. Jestem przekonany i mocno w to wierzą, że On nas zawsze poprowadzi i wesprze każde dzieło.

Tego roku wiosna zawitała do naszego miasta dosyć późno nie spowodowało to jednak przesunięcia w czasie wydarzeń i spraw dotyczących naszej wspólnoty parafialnej. Takim ważnym wydarzeniem, które przeżywaliśmy jako naród i wspólnota parafialna, było duchowe przygotowanie się do beatyfikacji Jana Pawła II. Miejmy nadzieję, że to wielkie dzieło, jakie Bóg przygotował dla naszego narodu, nie pozostało tylko zewnętrzną manifestacją wielu Polaków, biorących udział w przygotowaniu, ale również pozostawiło w naszej duszy pragnienie zbliżenia się do Boga i zapewnienie o przemianie naszego życia, do czego bardzo mocno zachęcał ówczesny papież Jan Paweł II, a dzisiaj nasz już orędownik u Boga-Błogosławiony. „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”! Czy zostały tak naprawdę otwarte? A może był to czas chwilowego zrywu w napływie informacji, zachęty, reklam? Jeśli nie, to czy nadal są otwarte? A może po tym chwilowym uniesieniu na nowo zostały zamknięte i człowiek wraca do dawnego stylu życia, bojąc się całkowicie oddać Chrystusowi?

Dzisiaj, w tym nieustannym otwieraniu drzwi naszych serc i umysłów na Tego, który ma moc nas przemienić, towarzyszy nam już błogosławiony Jan Paweł II. Wielu parafian uczestniczyło w tym wielkim wydarzeniu bezpośrednio, będąc na placu św. Piotra W Rzymie, a pozostali łączyli się w sposób duchowy we wspólnocie parafialnej. Wspólne dziękczynienie

złożyliśmy Panu Bogu za dar beatyfikacji, sprawując Eucharystię dla całej społeczności miasta na pl. Św. Jakuba, który przynależy do sąsiedniej parafii.

Trwając w radości dziękczynienia, obchodziliśmy 3 maja Święto Królowej Korony Polskiej, z udziałem władz miejskich i samorządowych, sprawując Eucharystie w naszej parafialnej świątyni.

Dzieci z ochronki przedstawiły program upamiętniający dzień uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Przepiękny miesiąc maj, chociaż nas nie rozpieszcza swoim ciepłem, jest jednak przebogaty w dobra duchowe, które wyrażamy w wezwaniach Litanii Loretańskiej.

Wypełniony jest wezwaniami, a zarazem bielą strojów dzieci pierwszokomunijnych, które radują się obecnością Boga w swoim sercu. Jest to następna okazja by dziękować Bogu za wiarę Rodziców, którzy uczą, że aby przejść dobrze przez życie, należy przejść przez ofiarę Jezusa Chrystusa składaną na ołtarzu każdego dnia dla naszego uświęcenia. Dziękujemy Rodzicom za świadectwo ich wiary, za zaangażowanie w przygotowanie dzieci do sakramentu spowiedzi i Eucharystii, jak i również za oprawę zewnętrzną uroczystości pierwszokomunijnej.

Kolejnym wydarzeniem, które wzbogaca Życie duchowe parafii był sakrament dojrzałości chrześcijańskiej. Młodzież z naszej parafii dostąpiła łaski sakramentu bierzmowania, którego udzielił nasz biskup diecezjalny ks. prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga. Dziękujemy Rodzicom za pomoc w przygotowaniu do tego sakramentu, jak również za świadectwo ich wiary.

Oby dobre dzieło, które Bóg wszczepił w młode serca, owocowało dobrym życiem. Takim dobrym dziełem mogłaby być grupa młodzieżowa przy naszej parafii, do której zachęcamy naszą młodzież. Życie parafialne toczy się dalej i przynosi wiele wspaniałych wydarzeń, z których warto korzystać dla rozwoju swojej duchowości. Tym razem nasze dziękczynienie kierowane jest do Boga za dar św.

Eugeniusza de Mazenoda. W miesiącu maju-dokładnie 21, minęło 150 lat od śmieci naszego założyciela. Nasze dziękczynienie za dar świętości życia biskupa Eugeniusza wzbogaciła obecność rodziny Radia Maryja i Telewizji Trwam. W godzinach wieczornych rozpoczęła się transmisja na żywo nabożeństwa majowego, następnie montaż słowno-muzyczny na temat św. Eugeniusz, a o godz. 18.45 uroczysta Msza św.

dziękczynna, której przewodniczył biskup pomocniczy diecezji pelplińskiej ks. Piotr Krupa. Za pośrednictwem radia Maryja i Telewizji Trwam łączyliśmy się nie tylko z oblatami na całym świecie, ale również ze wszystkimi wiernymi, którym znany jest charyzmat naszego ojca założyciela i którym znani są Misjonarze Oblaci. W niekończących sie rozmowach niedokończonych dało się zauważyć dzieło św. Eugeniusza, które jest nadal prowadzone przez posługę jego synów duchowych-Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Na pewno wielu skorzystało z pośrednictwa tychże mediów, by usłyszeć o świętym biskupie z Marsylii, którego błogosławiony Jan Paweł II obrał sobie jako osobistego patrona. „Te Deum Laudamus..” (Chwalimy Cię Boże) Przebogaty czas i piękny miesiąc sprawia, że czujemy radość ze wspólnego dzieła, które możemy czynić dla chwały Bożej i ku radości człowieka oraz jego uświęcenia.

Zbliża się czas Wniebowstąpienia Pańskiego, Zesłania Ducha Św. Trójcy Przenajświętszej oraz Bożego Ciała. Wydarzenia te przypominają nam, że karmiąc się Ciałem Chrystusa, otwierając się na tajemnicę wiary w Boga Trójjedynego, ubogaceni darami Ducha Św., dostąpimy radości spotkania z Chrystusem, który wstąpił do nieba. Jest to droga, którą pokazał nam Zmarwychwstały, która wiedzie do prawdziwej szczęśliwości, a która ubogacona świadkami poprzedzającymi nas na tej drodze, osobami św. Eugeniusz i bł. Jana Pawła II sprawia, że My również możemy to osiągnąć. Tego życzę Kochanym Parafianom, miłym Gościom oraz sobie. o. Mariusz Legieżyński OMI, proboszcz

3

Odrobina optymizmu

Kiedy budzę się rano, to jakoś tak od razu chce mi się spojrzeć za okno i sprawdzić, czy coś się od wczoraj zmieniło. Synoptycy przekonują, że już wiosna, że jest ciepło i że… ogólnie jest cacy! Podnoszę roletę i co widzę? Żadnej zmiany! Na chodniku walają się papierki, pety, plastikowe torebki i butelki. Do tego jeszcze na trawie nowe odchody po psach. Na przeciwległym chodniku ktoś postawił pod drzewem reklamówkę, a w niej karton po mleku, butelki po piwie, papiery i puszki.

Widocznie zmęczył się chłopina w nocy i zabrakło sił, żeby ten ciężar donieść do własnego śmietnika. Ot, zwyczajny, kolejny dzień. No, ale w radiu mówią, że wiosna, więc zbieram siły i sama siebie przekonuję, że jest fajnie, a będzie jeszcze lepiej!!!

Tak działa siła perswazji. Trzeba się utwierdzać w przekonaniu, że jest dobrze. Po porannej kawie faktycznie jakoś tak lepiej na duszy.

Zza chmur wyszło słoneczko, robi się cieplej, radośniej i bardziej optymistycznie. I wystarczyło tylko, że pokazało się na niebie to nasze ukochane słoneczko. Słoneczko, 4

które świeci nam w swoim własnym rytmie i w wybranym przez siebie miejscu i czasie. I cieszę się, że my ludzie nie mamy do niego dostępu, bo zaraz byśmy coś pokręcili, temu dali, a innemu przygasili. A tak wschodzi i zachodzi o właściwej porze.

No i niech nam świeci jeszcze bardzo, bardzo długo!

Potrzebujemy dużo radości, uśmiechów i wszechobecnej życzliwości ze strony naszych bliskich i nie tylko.

Kiedy wychodzę na podwórko i słyszę „o, sąsiadko, dzień dobry” - to na duszy robi się jakoś tak milej, człowiek utwierdza się w przekonaniu, że są jeszcze ludzie życzliwi, dobrze wychowani i szlachetni. Jakoś tak jaśniej zaświeciło słoneczko, (hi, hi), a może tak mi się tylko wydaje? Uśmiech na twarzach ludzi przekonuje, że nie jest tak źle, że jest wszystko w porządku.

Właśnie ta radość jest naszym wewnętrznym motorem, co nas popycha do działania i utwierdza w przekonaniu, że postępujemy dobrze i nie przekraczamy ramy, którą wyznacza nam nasza wiara i dane nam przez Boga Dziesięcioro Przykazań. Jeśli postępujemy w zgodzie z powiedzeniem, że „nie czyń drugiemu co tobie nie miło”, to świat jest nasz i… naszych sąsiadów. I tu czasem kończy się nasza radość i zaczynają się przysłowiowe schody! Ale cóż kochani, mówią, że jest wiosna i musimy w to wierzyć. No a gdzie ten nasz optymizm? Pozostaje, jest, choć już nie taki duży jak rano. W młodości jakoś łatwiej było się nam zregenerować, patrzeć na świat

szeroko otwartymi oczami, ciągle coś nas ciekawiło, ciągle mieliśmy jakieś plany do zrealizowania. Teraz nasze plany są zweryfikowane do niezbędnego minimum. Ale są, kochani, i tak trzymać!

Jeszcze chce nam się żyć pełną piersią, jeszcze mamy cele do zrealizowania. I tak, jak uczono nas w dzieciństwie, musimy wierzyć, że po zimie przychodzi wiosna, a po nocy dzień. Kiedyś wpadła mi w ręce taka hinduska przypowieść i przeczytałam w niej ciekawe sformułowania. Tytuł mnie zainteresował i chcę Wam ją przedstawić.

Czym jest życie? Życie jest WYZWANIEM - odpowiedz na nie! Życie jest DAREM - przyjmij je! Życie jest PRZYGODĄ - przeżyj ją! Życie jest TROSKĄ - przezwyciężaj ją! Życie jest TRAGEDIĄ - zmierz się z nią! Życie jest OBOWIĄZKIEM - wypełnij go! Życie jest ZAGADKĄ - rozwiąż ją! Życie jest ZABAWĄ - weź w niej udział! Życie jest TAJEMNICĄ - odkryj ją! Życie jest CELEM - osiągnij go! Życie jest WALKĄ - podejmij ją! Życie jest OKAZJĄ - skorzystaj z niej! Życie jest PIĘKNOŚCIĄ - wychwalaj ją! Życie jest PODRÓŻĄ - weź w niej udział do końca! Życie jest OBIETNICĄ - dotrzymaj jej!

Tak właśnie o życiu opowiada jedna z przypowieści hinduskich mędrców. I tylko od nas zależy, czy nasze życie potraktujemy z optymizmem jako najpiękniejszy dar, który podarował nam Najwyższy Stwórca. Możemy wokół nas roztaczać dobrą atmosferę, możemy też uprzykrzać sobie i innym wokół nas życie. Ale po co?

Nasze życie jest najcenniejsze, spędźmy je fajnie, tak, by po nas pozostały dobre wspomnienia w sercach naszych bliskich i nie tylko nich. Nasze podejście do różnych zadań albo daje szansę na osiągnięcie sukcesu, albo skazuje nas z góry na porażkę. Jeśli pozwolicie, to dla przykładu podam tu pewną historię.

Otóż było to tak: Pewnego dnia na placu targowym

pośród tłumu ludzi siedział niewidomy z kapeluszem na datki i kartonikiem z napisem “ Jestem ślepy, proszę o pomoc”. Pewien mężczyzna, który przechodził obok, zauważył, że kapelusz jest prawie pusty, zaledwie parę groszy. Wrzucił mu parę monet, po czym bez pytania niewidomego o zgodę wziął jego kartonik, odwrócił na drugą stronę i napisał coś.

Tego samego popołudnia ten sam mężczyzna znowu przechodził obok tego samego niewidomego i zauważył, że tym razem jego kapelusz jest pełen monet. Niewidomy rozpoznał kroki tego człowieka i zapytał go „Czy to Pan odwrócił kartonik i co Pan na nim napisał?” Mężczyzna odpowiedział „Nic, co nie byłoby prawdą. Przepisałem Twoje zdanie tylko troszkę inaczej”. Uśmiechnął

się i oddalił. Niewidomy nigdy się nie dowiedział, że na jego kartoniku było napisane „Dziś wszędzie dookoła jest wiosna, a ja nie mogę jej zobaczyć…”

Zmień swoją strategię, jeśli coś nie jest tak, jak być powinno. A zobaczysz, że będzie lepiej… Jeśli nam się to uda, to wielu z nas dostrzeże wiosnę, nawet jeśli czasem jest to trudne. Uśmiechajmy się często, bo to właśnie nasz uśmiech zmienia świat na lepsze!!! Jeśli któregoś dnia ktoś zarzuci Ci, że Ty, lub twoja praca nie jest dobra i profesjonalna, to najpierw UŚMIECHNIJ się, a potem powiedz sobie i innym, że Arkę Noego zbudowali amatorzy, a Titanica profesjonaliści!!! I tak optymistycznie życzę Wszystkim miłego dnia.

Gosia Kurowska

Łebski króciak - Gołębi 24 maja.

Wczoraj rano, w drodze na placówkę, zauważyłam parę gołębi na przemyślnie zbudowanym gnieździe pod okapem jednego z domów przy ul. Kościuszki.

Pani gołąbkowa siedziała, a pan gołąbek krzątał się przy niej.

Dzisiaj rano oba gołębie krążyły niespokojnie wokół miejsca, gdzie jeszcze wczoraj był ich dom. Gniazdo zniknęło, a na jego miejscu pojawiły się metalowe kolce.

Smutno mi się zrobiło z powodu gołębiego nieszczęścia.

A jeszcze bardziej smutno z powodu tego człowieka, co zrzucił gniazdo i założył kolczaste zasieki.

Gołębie przeboleją stratę i zbudują nowe gniazdo w innym miejscu.

A czy człowiek od zasieków kiedykolwiek coś zbuduje...?

Oby zatrzepotał nad nim Gołąb Mądrości.

Maria Konkol

Gołąb: Ptaki latające po niebie od dawna symbolizują świat powietrza i światła, a hagiografowie dobrze znają malownicze opisy śmierci różnych świętych, z których dusza ulatywała pod postacią ptaka (np. św. Scholastyka, albo św. Teresa z Avilla).

Po potopie to właśnie gołąb przyniósł Noemu listek oliwkowego drzewa, a po latach św. Justyn –męczennik nazwał Chrystusa drugim Noe, w gołębicy zaś upatrywał symbol kolejnego potopu.

Później para gołębi stanowiła popularną ofiarę ludzi ubogich. Podczas teofanii nad Jordanem, po chrzcie Jezusa, pod postacią gołębicy zstąpił sam Duch Święty.

Godzi się przypomnieć, że – tak jak przedstawia to ikonografia – był On obecny jako gołąb również podczas stworzenia świata, w chwili Zwiastowania oraz w dniu Pięćdziesiątnicy.

Gołąb, symbol Ducha Świętego, umieszczany był często na naczyniach z olejami świętymi – podczas namaszczenia Duch Święty udziela swych darów – a także nad ambonami, jako symbol mądrości. Jest również gołąb symbolem duszy ludzkiej i prostoty, bo u św. Mateusza znajdujemy wezwanie: Bądźcie prości jak gołębice... opr. Michał Gryczyński

5

Pierwsza Komunia Święta 15 maja 2011 roku o godz.10 00 odbyła się w naszej Parafii Pierwsza Komunia Święta, która była bardzo ważnym wydarzeniem duchowym i przeżyciem religijnym dla 26 dzieci i ich rodzin.

W dniu tym dzieci poczuły miłość, ciepło, wsparcie i pomoc rodziny oraz całej naszej

6

Wspólnoty. Właściwe przeżycie Pierwszej Komunii Świętej jest wstępem dla dzieci do dalszego, prawidłowego życia w Kościele katolickim. Ważne było również duchowe przygotowanie rodziców, starali się oni uczestniczyć we wszystkich przygotowaniach ich dzieci, w Mszach Świętych,

we wspólnych modlitwach, aby całkowicie zrozumieć istotę sakramentu, do którego przystępują dzieci, mając świadomość, że ich duchowe przygotowanie umożliwi dobre przygotowanie dzieci do całkowicie świadomego przyjęcia przez nie sakramentu.

Jolanta Pająk

G ór k a K l a s z t o r n a – miejsce cudów Część I: Misterium

Wyjeżdżając 16 kwietnia z łebską gromadką, na czele z o. Mariuszem, z pielgrzymką do Górki Klasztornej, nie miałam pojęcia, że ta urocza ziemia posiada tak bogata historie, której zresztą nie sposób przedstawić w całości w jednym artykule.

O historii tego miejsca z cudów słynącego – później. Górka Klasztorna ostatnimi laty zyskała jeszcze większą popularność przez corocznie odbywające się Misteria Męki Pańskiej. Nasza gromadka przyjechała w tym celu – obejrzeć Misterium. Dojechaliśmy na miejsce dużo wcześniej. Mieliśmy więc okazję do poznania terenu, obejrzenia klasztoru, muzeum mieszczącego się w podziemiach kościoła, obejrzenia słynnej studzienki, nad którą ukazała się Matka Boska z Dzieciątkiem.

Misterium poprzedziła uroczysta Msza św., w której uczestniczyli pielgrzymi przybywający z różnych

zakątków kraju. Po mszy rozpoczęło się Misterium przedstawiane na żywo przez miejscowa ludność, młodzież oraz aktorów.

Cały spektakl trwa ok. trzech godzin w góreckim parku. Aktorzy dają z siebie wszystko, by oddać choć w maleńkiej części ostatnie dni Chrystusa. Przepiękne stroje aktorów wykonane według starych wzorców przyciągają wzrok.

Cudownie zmontowany podkład muzyczny stwarza niepowtarzalny nastrój. Wzruszyłam się, kiedy podczas Ostatniej Wieczerzy do stołu podchodzili pielgrzymi odłamując kawałki chleba, by potem dzielić się ze wszystkimi podróżnymi.

Poszczególne sceny bardzo wymowne, trafiają prosto do serca.

Mimo zmęczenia jazdą, którą nie każdy dobrze znosi, wczuwamy się w atmosferę Misterium. Oglądając się za siebie aż dziw bierze, jak wielka masa tłumu uczestniczy w tym wszystkim.

Zmęczenie znika, przestaje boleć

głowa, nogi. Nie myślimy o sobie.

Cały ludzki tłum staje się jednością, wspólnotą, jedną rodziną.

Potem jest osądzanie Chrystusa, aresztowanie Go – sceny szybko się zmieniają. W pewnym momencie nawet Judasz wzbudza w nas litość, kiedy ma wyrzuty sumienia, ponieważ zdradził Mistrza. Droga Krzyżowa i samo Ukrzyżowanie odbywa się za murami posiadłości klasztoru. Wielki tłum ciągnie za strażą i umęczonym Jezusem, by dojść na wyznaczone miejsce kaźni.

Są to pobliskie wzgórza, na których z daleka widnieją dumnie stojące trzy krzyże. Tu dobiega koniec Misterium. Chrystus – aktor z wysoka spogląda z pochyloną głową na ludzki tłum. Potem zostaje ściągnięty i na marach przeniesiony na teren klasztoru. Widziałam niektóre twarze pełne smutku i łez.

Spektakl dobiegł końca przy zachmurzonym niebie. Tłum rozchodził się, nie słychać gwaru, na twarzach pielgrzymów skupienie.

Gdzieś tam w głębi siebie czuję, że miejsce Górki Klasztornej jest szczególnie wybrane przez naszego Stwórcę, a naznaczone wieloma cudami – ręką Matki Bożej.

Jeszcze wspólne zdjęcie... Czas upłynął zbyt szybko. Dziękujemy Ojcze Proboszczu, że wymyśliłeś wyjazd do Górki – nikt z nas nie znał tego miejsca. Warto przyjechać, oderwać się od codzienności, warto przemyśleć, co jest dla nas naprawdę ważne w życiu tak kruchym i tak ulotnym.

O historii Górki cudami słynącej – w części II. Hanka Stoltman

7

Bi a ł a L i s ta

Koleżanka Basia przysłała mi wzruszające opowiadanie, którym radośnie dzielę się z Wami, Drodzy Czytelnicy. Ale nie tak całkiem za darmo, o nie. Proponuję, aby wzorem nauczycielki z opowiadania zrobić takie dobre, białe listy (białe, nie czarne!) swoim bliskim i „dalekim”. Zróbcie to, warto...

Taka biała lista może okazać się najlepszą tratwą ratunkową w życiowych sztormach. I luksusowym jachtem na spokojnym morzu.

A teraz już opowiadanie Basi: Pewnego dnia nauczycielka poprosiła swoich uczniów, by wypisali na kartce imiona wszystkich kolegów z klasy, zostawiając przy tym trochę miejsca obok nich. Potem powiedziała do uczniów, by się zastanowili nad najmilszą rzeczą, którą mogliby powiedzieć o każdym ze swoich kolegów i napisali to obok ich imion. Trwało to całą godzinę, zanim wszyscy skończyli, i przed opuszczeniem klasy oddali swoje kartki nauczycielce.

W weekend nauczycielka napisała każde nazwisko na kartce i obok niego listę miłych rzeczy przypisanych mu przez kolegów.

W poniedziałek każdemu z uczniów oddała jego lub jej listę. Już po krótkiej chwili wszyscy się uśmiechali. „Rzeczywiście?”, było słychać szepty, „Nawet nie wiedziałem, że dla kogoś coś znaczę!” i „Nie wiedziałem, że inni mnie tak lubią”, brzmiały komentarze.

Nikt potem nie wspominał już o tych listach. Nauczycielka nie wiedziała, czy uczniowie dyskutowali o nich ze sobą lub z rodzicami, ale to nie było istotne. Ćwiczenie wypełniło swoje zadanie. Uczniowie byli zadowoleni z siebie i z innych.

Kilka lat lat później jeden z uczniów zmarł i nauczycielka poszła na jego pogrzeb. Kościół był pełen przyjaciół. Jeden po drugim 8

z tych, którzy kochali lub znali młodego człowieka, przechodzili obok trumny i oddawali ostatnią cześć. Nauczycielka podeszła jako ostatnia i modliła się przy trumnie.

Kiedy tam stała, ktoś z niosących trumnę powiedział do niej: „Czy była pani nauczycielką matematyki Marka?” Skinęła: „Tak”. Ten powiedział: „Mark bardzo często mówił o pani”.

Po pogrzebie większość szkolnych kolegów Marka zebrało się razem. Byli tam również jego rodzice i wyraźnie czekali na to, by porozmawiać z nauczycielką. „Chcemy pani coś pokazać” - powiedział ojciec i wyciągnął portfel z kieszeni. „Znaleziono to, kiedy zginął Mark. Sądziliśmy, że pani to rozpozna”. Wyjął z portfela zniszczoną kartkę, która najwyraźniej sklejona, była wielokrotnie składana i rozkładana. Nauczycielka wiedziała, nie patrząc, że była to ta

kartka, na której były miłe rzeczy, jakie koledzy napisali o Marku. „Chcieliśmy pani bardzo podziękować za to, że pani to zrobiła” - powiedziała matka Marka. - „Jak pani widzi, Mark bardzo to cenił”.

Wszyscy dawni uczniowie zebrali się wokół nauczycielki. Charlie

uśmiechnął się i powiedział: „Ja też mam jeszcze moją listę. Jest w górnej szufladzie mojego biurka”. Żona Hainza powiedziała: „Hinz poprosił mnie, żebym wkleiła listę do naszego ślubnego albumu”. „Ja też ciągle mam swoją” - powiedziała Monika. - „Jest w moim dzienniku”. Potem Irena, inna uczennica, sięgnęła do swojego terminarza i pokazała wszystkim porwaną i postrzępioną listę: „Zawsze noszę ją przy sobie” - powiedziała i dodała: „Sądzę, że wszyscy zachowaliśmy nasze listy”.

Nauczycielka była tak wzruszona, że musiała usiąść i zaczęła płakać...

Opowiadanie Basi przywołała Maria Konkol

Łebskie dróżki Madonny Orędowniczki Maxa Pechsteina Zdjęcie Madonny Pechsteina w korytarzu domu parafialnego zrobione zostało w roku 1984 lub 1986. Otrzymaliśmy je od Pana Egona Ojowskiego z Niemiec, byłego łebianina,

obecnie honorowego obywatela miasta.

Pani pod obrazem to hrabina vün Röxleben, towarzyszka życia Maxa Konrada Pechsteina - urodzonego w Łebie syna artysty.

Koncert Haliny Kunickiej

2 maja w naszym kościele gościnnie koncertowała - na zaproszenie biblioteki miejskiej - dama polskiej piosenki Halina Kunicka. Artystce towarzyszył znakomity pianista i kompozytor Jerzy Derfel.

9

FESTYN RODZINNY W niedzielę dnia 22 maja 2011 roku w piękne słoneczne południe, przeżywaliśmy III Festyn Rodzinny zorganizowany przez siostry służebniczki i rodziców przedszkolaków z naszej

bawiając małych i dorosłych licznie zgromadzonych na placu.

O. Proboszcz Mariusz Legieżyński zafundował dzieciom i nie tylko, przejażdżki motocyklem, co było dla nich nie małą atrakcją. Nie

Ochronki w Łebie. Świętowanie rozpoczęliśmy uczestniczeniem we Mszy świętej w kościele Wniebowzięcia N.M.P.. Część artystyczną na placu przykościelnym rozpoczęły tradycyjnie przedszkolaki polonezem do muzyki Wojciecha Kilara z filmu „Pan Tadeusz”. Zaraz po nim młodsze dzieci z ochronki przedstawiły pełną uroku scenkę z życia bł. Edmunda Bojanowskiego. W roli Edmunda wystąpił O. Czesław Grabowski OMI. Następnie dzieci z grupy starszaków przedstawiły krótką opowieść o św. Eugeniuszu de Mazenod, którego 150-tą rocznicę śmierci obchodziliśmy 21 maja. Po występach dzieci, „pałeczkę” przejęli z ogromną dozą humoru zaproszeni klauni: RUPHERT i RICO za-

zabrakło też przejażdżek quadem i kolejką oraz bufetu, loterii fantowej i bajki w wykonaniu rodziców przedszkolaków oraz osób zaprzyjaźnionych z ochronką.

10

W tym roku przedstawili oni bajkę muzyczną „Czerwony Kapturek”.

Gościnnie w roli wilka wystąpił O. Janusz Napierała OMI, a w postać leśniczego wcielił się pan Krzysztof Fred. Trzeba przyznać, że „aktorzy” z roku na rok coraz lepiej sobie radzą na scenie. „Gwoździem programu” festynowego był koncert naszego łebskiego zespołu STELLA MARIS – szkoda, że taki krótki, a może tylko tak się wydawało organizatorom, którzy dopiero wtedy mogli już beztrosko bawić się i tańczyć.

Jednak nie byłoby tej wspólnej zabawy bez zaangażowania wielu życzliwych łebian i nie tylko łebian, którzy, jak co roku wspierali w najróżniejszy sposób organizatorów tego spotkania. Okazywana pomoc była ważna, bezcenna i za nią siostry, rodzice oraz przedszkolaki są bardzo wdzięczni.

Wszystko jest darem Bożym…

Takim darem dla organizatorów i uczestników festynu był ciepły, a chwilami upalny niedzielny dzień oraz ci wszyscy, którzy wspierali tę integrującą inicjatywę. Niech ich dobroć serca oraz życzliwość Pan Bóg wynagrodzi. s. Weronika

11

12

Rocznica N a r od z i n d l a N i e b a

W jedności z całym Kościołem misyjnym i z wszystkimi Misjonarzami Oblatami Maryi Niepokalanej, głoszącymi Chrystusa w ponad 70 krajach świata, tu w Łebie, w naszej parafii Wniebowzięcia N.M.P świętowaliśmy piękny jubileusz 150 rocznicy narodzin dla nieba Założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, św. Eugeniusza de Mazenoda. Tą modlitwą dziękowaliśmy Bogu za

dzieło jakiego dokonał przez posługę św. Eugeniusz de Mazenoda. Razem z nami oblatami, synami duchowymi to dziękczynienie składali ks. bp. Piotr Krupa biskup pomocniczy diecezji pelplińskiej, który przewodniczył Eucharystii, ojcowie redemptoryści wraz z Radiem Maryja i Telewizją Trwam, księża z dekanatu, parafianie, oraz Rodziny Radia Maryja z pobliskich parafii. Za pośrednictwem Telewizji Trwam łączyliśmy się

z całym światem, do którego Chrystus przemawia przez osobę św. Eugeniusza. Biskup Marsylii, św. Eugeniusz, wielokrotnie zaznaczał, że współpracować z Chrystusem Zbawicielem to najwyższy zaszczyt, jaki spotyka każdego oblata. Jesteśmy wdzięczni Bogu, za tak wielkiego człowieka jakim był i wciąż jest w sercach swoich synów duchowych św. Eugeniusz de Mazenod założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Maryi Niepokalanej.

13

Sakra ment Bierzmowania w Naszej Parafii Barczewska Paulina, Bobrucki Marcin, Burzyński Krystian, Czarnecka Julia, Dendera Martyna, Głodowski Adam, Groncki Marcin, Iskra Tomasz, Jakubowicz Jakub, Jezierski Fabian, Juchno Sandra, Kapis Marta, Kasprolewicz Dawid,Klawikowski Cezary, Kluska Kamil, Krzywulicz Krzysztof, Lisowska Joanna, Malek Aleksandra, Marucha Sandra, Misztal Patrycja, Neczajewska Magdalena,Nowak Kamil, Okenczyc Andrzej, Ostapko Aleksandra, Priebe Krzysztof,Razimowicz Dagmara, Stolkarczyk Mateusz, Szadziul Judyta, Waras Micha,Wojtecka Dominika, Wojtecki Łukasz, Grzciuk Mariusy, Grzciuk Kryzsytof, Jojnas Angelika, Sibiska Anna.

14

Statystyka pa r a fi a l n a SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI:

03.04.2011. – Nikodem Wojciech Sech, 24.04.2011. – Lena Weisenburger, 24.04.2011. – Marta Pawłowska, 24.04.2011. – Taja Wiktoria Wiwsiuk, 25.04.2011. – Marta von Mach, 29.04.2011. – Korneli Elżbieta Król.

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: 30.04.2011. – Ostapowicz Robert Łukasz i Drabisz Marta Klaudia, 07.05.2011. – Dominiak Rafał Andrzej i Rutkowska Barbara.

ZMARLI: 10.04.2011. – Ignacy Białas, 16.04.2011. – Gartruda Kołodziejska, 20.04.2011. – Zofia Brejniak, 21.04.2011. – Jadwiga Kamińska, 22.04.2011. – Edmund Dziaduszewski, 26.04.2011. – Jan Bolesław Majna, 26.04.2011. – Elżbieta Wanda Korab, 15.05.2011. – Agnieszka Kołomańska, 19.05.2011. – Zofia Kwidzyńska.

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie R E D A K C J A: Eliza Jackowska Monika Jakszta Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol o. Janusz Napierała Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.omi.leba.biz Konta: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010

15

Z życia

pa rafi i

1 maj

Beatyfikacja Jana Pawła II

2 maj

Występ Haliny Kunickiej w naszym kościele.

3 maj

Msza św. w intencji Ojczyzny z udziałem władz powiatowych, samorządowych, miejskich, pocztów sztandarowych oraz liczną obecnością wiernych.

8 maj

Dziękczynienie za dar beatyfikacji Jan Pawła II. Msza św. na placu św. Jakuba dla całego miasta.

15 maj

Pierwsza komunia św. w parafii.

19 maj

Sakrament bierzmowania.

22 maj

Festyn Rodzinny.

22 maj

Rocznica komunii św.

23 maj

Obchody 150 rocznicy śmierci św. Eugeniusza de Mazenoda z udziałem Radia Maryja i Telewizji Trwam.

26 maj

Tradycyjne spotkanie z okazji dnia matki, połączone z występem dzieci z przedszkola oraz wspólna zabawa.

31 maj

Zakończenie nabożeństw majowych przy kaplicy Matki Bożej na ul. Turystycznej.

31 maj

Nabożeństwo ekumeniczne z udziałem wiernych wyznania kościoła ewangelickiego z Niemiec na czele z pastorem ks. Wojciechem ze Słupska.

6 czerwiec

Integracyjny wyjazd scholii do Mirachowa – Stryszej Budy.

23 czerwiec

Procesja Bożego Ciała.

25 czerwiec

Rozpoczęcie wczasorekolekcji.

16