Ichtys 72

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

2011 Wrzesień nr 72

Madonna Orędowniczka zwana też Morską Madonną, Matką Rybaków.

Obraz namalowany w 1945 roku przez światowej klasy artystę niemieckiego Maxa Pechsteina, łebianina w latach 1921-1945, dla nowo tworzonej w Łebie polskiej parafii katolickiej. Obraz zamówił u Pechsteina o. Mieczysław Cieślik, Misjonarz Maryi Niepokalanej, pierwszy polski proboszcz w Łebie.

Obecnie obraz znajduje się w Berlinie, w prestiżowym Martin Gropius Bau, na wielkiej wystawie „Obok. Polska - Niemcy. 1000 lat historii w sztuce”.

Obraz wróci na swoje miejsce w naszym kościele po zakończeniu berlińskiej wystawy, tj. na początku lutego 2012 r.

Tajemnica radosna Modlitwa „Zdrowaś” tak czysta, surowa Słowo, co czeka słowa Odpowiedziała. Nic nie pytała A słowo się stawało Ciałem w sercu Jej ciała Bo dziecka się nie pyta ani po co przyszło Ani jakim przychodzi Dziecko jest tak blisko Że bliżej nie można Kiedy się urodzi Przyjdzie czas – pomyśleć - Czy jego przyszłość poznasz?

Ale to następna tajemnica Mniej radosna. Choć ją dobrze znamy Wesoło „zdrowaś” śpiewamy Różaniec spokojnie licząc Ernest Bryll 2

Kilka Myśli Proboszcza Od wydania ostatniego numeru naszej parafialnej gazetki Ichtys minęło sporo czasu. Nie znaczy to, że był to zastój spowodowany wakacyjnym czasem. Zakładaliśmy, że w tym okresie ukaże się jeden numer naszego czasopisma. Nie da się ukryć, że parafianie pytali o nie. Zainteresowanie stałych czytelników jest budujące, a nas mobilizuje, by jednak regularnie wydawać kolejne egzemplarze naszej gazetki.

Rozpoczynając powakacyjny etap naszej pracy, zachęcamy do powiększenia grona piszących na łamach naszej skromnej parafialnej gazetki.

Dla wielu skończył się czas wakacji, urlopów, a dla mieszkańców naszego „zaczarowanego miasta” czas wytężonej pracy. Miasto prawie opustoszało i bardzo często słyszy się stwierdzenie: „jaki teraz spokój i cisza”. Chociaż wielu życzyłoby sobie, by sezon trwał nieco dłużej.

Dla dzieci, młodzieży i tych, którzy zajmują się procesem wychowania, zaczyna się czas pracy wychowawczej i edukacyjnej w nowym roku szkolnym.

Machina ruszyła, a ten czas przypomina nam, że przecież wszyscy jesteśmy w szkole, której nauczycielem jest Jezus Chrystus. Dlatego uświadamia nam nasze obowiązki i pyta o nasze plany. Ten nowy etap oznacza jedno – Bóg daje nam czas. Co ja będę robił w tym nowym, rozpoczynającym się czasie mojego życia? Jakie są moje plany, jakie zamierzenia? Czy tylko obliczanie zysków i strat oraz zastanawianie się jak zwiększyć zyski w przyszłym sezonie? Owszem, to też jest ważne ale czy ostateczne? Każdy nowy etap, który rozpoczynamy, jest odpowiedni, by przeanalizować to co już było i wyciągać odpowiednie wnioski na przyszłość, dla dobra osobistego i wspólnego. Wiele wydarzyło się

w minionym czasie wakacyjnym.

Przeżywaliśmy tradycyjnie wczasorekolekcje, które wygłosili oblaci z różnych naszych domów oblackich, a zgromadziły wielu wczasowiczów i parafian. Widać , że tradycja robi swoje i wielu z chęcią i wielkim zainteresowaniem uczestniczyło w tych dniach letnich rekolekcji. Byliśmy świadkami wielu wydarzeń kulturalnych, które miały miejsce nie tylko w naszej parafii ale również w całym mieście. Naszym wczasorekolekcjom towarzyszyło dziesięć zespołów, pełniąc diakonię muzyczną na Mszy św., jak i w czasie wieczornych koncertów.

Centralnym wydarzeniem minionego sezonu był niewątpliwie odpust parafialny. Zgromadził on wielu wiernych parafian i wczasowiczów, którzy uczestniczyli we Mszy św. sprawowanej w Kapitanacie Portu Łeba. Po Mszy św. odbył się koncert Sławka Łosowskiego pt. „Słodkiego miłego życia”. Należy również nadmienić, że po raz pierwszy w odpuście parafialnym uczestniczyła zorganizowana grupa motocyklistów, która zakończyła obchody odpustu nocną paradą motocyklową z pochodniami ulicami Łeby.

Ten punkt odpustowego programu zgromadził również wielu zainteresowanych.

Wydarzeń co nie miara, wrażeń również. Można wspominać i podzi-

wiać, ale należałoby również zadać sobie pytanie czy dzięki tym wydarzeniom wniosłem coś pozytywnego do mojego życia? To wszystko jest po to, by bardziej poznawać siebie i robić coś dobrego.

Coś, co może przynieść radość i dobre samopoczucie tym, z którymi dzielę swoje życie, jak i społeczności, w której znajduję się na co dzień. Łatwo jest stać z boku i tylko kibicować albo zacierać ręce, że coś się nie udało, ale czy o to chodzi?

Trudniej jest wykrzesać z siebie odrobinę dobrej woli i dać coś z siebie, ale to właśnie przynosi radość i satysfakcję, że jestem współuczestnikiem wielkiego dzieła dla wspólnego dobra.

Rozpoczął się czas systematycznej pracy, na pierwszym miejscu tej, która dotyczy ludzkiej osobowości i własnego wnętrza. Do tego zaprasza nas Jezus Chrystus, nasz nauczyciel, przypominając o naszej komunii ze swoim Ojcem. Nie chodzi tu o jakieś „nadzwyczajności” lecz wierność w drobnych rzeczach. Myślimy już o dobrym przygotowaniu dzieci i młodzieży do sakramentów świętych, o przygotowaniu się do odnowienia misji świętych, troską otaczamy wszystkie grupy działające w naszej parafii, a wszystko to w tym celu,

by Bóg, który zaczepił w nas dobre dzieło, rozwijało się i przetrwało aż do końca naszych dni.

Oby miniony czas nie poszedł również w zapomnienie, ale stał się refleksją i postawieniem sobie pytania, co jeszcze mogę uczynić, co mogę dać z siebie, by stawać się autentycznym w tym, co czynię, aby to stało się radością nie tylko osobistą lecz również innych.

Oto weszliśmy w jakiś kolejny etap naszej ziemskiej wędrówki, który daje nam sam Stwórca. Obyśmy go dobrze wykorzystali. Tego życzę i sobie i Kochanym Parafianom.

Wasz Proboszcz 3

W Krzyżu Zbawienie

Krzyż-uważany był za narzędzie hańby, ponieważ wieszano na nim największych zbrodniarzy. Od momenty, gdy Chrystus dał się zawiesić na drzewie krzyża, sytuacja diametralnie się zmieniła. Odtąd krzyż, na którym Jezus został podwyższony, stał się narzędziem zbawienia.

Po złożeniu Chrystusa do groby, narzędzie Jego Męki zostało wrzucone do pobliskiej pieczary, czy zaniedbanej cysterny, znajdującej się w pobliżu miejsca ukrzyżowania. Uczniowie Jezusa byli wtedy rozproszeni i tak zaskoczeni śmiercią krzyżową, że nikt nie myślał o przechowywaniu czy zabezpieczeniu narzędzi 4

Męki Pańskiej.

Z c hw i l ą rozpoczęcia przez Ko ś c i ó ł d z i a łalności, a więc od momentu Zesłania Ducha św., chrześcijanie jerozolimscy zwrócili uwagę na Kalwarię i grób Pański, otaczając je szczególnym szacunkiem.

A krzyż pozostał w cysternie zapomniany przez dłuższy czas.

W 312 roku, kiedy Konstantyn Wielki szykował się do walki o tron cesarstwa z Ma k s e n c j u szem, pomimo że nie był chrześcijaninem, zwrócił się w modlitwie o pomoc do Boga chrześcijańskiego. I wówczas ujrzał na niebie świetlisty krzyż otoczony napisem „Pod tym znakiem zwyciężysz”. Umieściwszy znak krzyża na sztandarze, Konstantyn rzeczywiście odniósł zwycięstwo. Zostawszy cesarzem rzymskim, umieścił znak chrześcijaństwa na sztandarach i tarczach swoich żołnierzy. Na miejscu Grobu Pańskiego na Kalwarii, Konstantyn Wielki kazał zbudować wspaniałą bazylikę.

W tym samym czasie w 326 roku do Jerozolimy przybyła matka cesarza, św. Helena. Ona to odnalazła krzyż święty we wspomnianej wyżej cysternie. Dnia 14

wrześnie 355 roku nastąpiło uroczyste poświęcenie (konsekracja) bazyliki wzniesionej na Kalwarii i umieszczenie w niej Krzyża, aby mógł odbierać należną cześć.

W roku 614 Chozroes, II władca Persji, najechał Syrię i Palestynę, zajął i spustoszył Jerozolimę, wywożąc wraz z innymi skarbami, wielką relikwię: Krzyż. Ale cesarz Herakliusz stanął na czele dużej armii, pokonał Persów i zmusił do oddania świętego Krzyża, który w roku 629 z wielką czcią odwiózł do Jerozolimy. Kiedy dotarł do bram miasta, zdjął strojne szaty, odłożył insygnia cesarskie, boso, ubrany w wór pokutny zaniósł Krzyż na Górę Kalwarię i umieścił w kościele Świętego Grobu. Wydarzenie to Kościół upamiętnił ogłaszając dzień 14 września świętem Podwyższenia Krzyża Świętego. Krzyż Chrystusa w tej formie, w jakiej znajdował się na Kalwarii w Wielki Piątek, nie przetrwał do naszych czasów.

W późniejszych wiekach zaczęto go dzielić na większe i mniejsze części, ponieważ wiele kościołów (świątyń) pragnęło mieć tę drogocenną pamiątkę.

A czym dla Ciebie i dla mnie jest ten Krzyż? Głupstwem, przedmiotem wzgardy, narzędziem męki, kresem życia, bezsensowną ofiarą czy drogą do zmartwychwstania, świętym znakiem zbawienia, symbolem miłości, wyrzeczenia i pokuty?

Na krzyżu Chrystus umarł za każdego z nas i przed każdym z nas otworzył bramy nieba.

Skorzystajmy z Jego ofiarności i spróbujmy naśladować Matkę Najświętszą trwając z pokorą przy Krzyżu. „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech (…) weźmie Krzyż swój i niech Mnie naśladuje”.

(Mk 8,34) „Kto Krzyż posiada, posiada skarb”- św. Andrzej z Krety.

Kazimierz Burzyński - profesor z Łeby

prof. Kazimierz Burzyński - rok 2010

prof. dr hab. inż.

Kazimierz Burzyński Politechnika Gdańska Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska Katedra Hydrotechniki oraz Katedra Hydrauliki i Hydrologii Jedyny profesor rodem z Łeby.

Specjalista od wody – żywiołu, którym Stwórca obdarował Łebę najobficiej. Czyż nie jest to znakomita i bardzo użyteczna specjalizacja tutaj?

Pan Profesor przyjął zaproszenie rady założycielskiej Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Łebie do pełnienia funkcji rektora tegoż uniwersytetu. Wykład inauguracyjny Pana Profesora i rozpoczęcie roku akademickiego – pierwszego wg mojej wiedzy w dziejach Łeby (litościwie zmilczę

kolenie zwyczajnie tęskni. Bardzo liczę, że kiedyś pójdę tam na dłuższe łebskie opowieści.

A teraz ciekawostka: Od znajomego wiem, że Pan Profesor wraz z żoną „przechowywali” u siebie w czasie prześladowań politycznych bardzo znanych działaczy opozycji, których w większości znali z duszpasterstwa akademickiego. Jakże byłam zdziwiona, gdy dopiero teraz dowiedziałam się, że jednym z nich był mój bliski znajomy i wieloletni przyjaciel biblioteki Arkadiusz Rybicki (zginął pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010).

Przy domu Burzyńskich zawsze powiewa polska flaga.

„wumle”) - zaplanowany został na 3 października.

A teraz informacja „łebska” o Panu Profesorze: Jest potomkiem prześladowanych przez UPA mieszkańców Wołynia. Do Łeby rodzina Burzyńskich, a konkretnie ojciec p. Profesora, Józef Burzyński, przyjechał w 1946 roku z Krzeszowa, pow. Kostopol.

W Łebie byli już wówczas pierwsi osadnicy z Wołynia – Skrzybalscy, Łosiowie i inni. Burzyńscy zaMaria Konkol mieszkali najpierw w domu, gdzie później mieszkał stolarz Mościcki, a przed nim jeszcze państwo Głuszkowie i państwo Kulesza. Gdy w tym domu zawalił się sufit, to Burzyńscy przenieśli się do domu obok, wcześniej zajmowanego przez sowiecką komendanturę.

I są w nim do dzisiaj. Są, choć rozjechali się po świecie, ale dom rodzinny pozostał. Ten dom zachował klimat prawdziKazimierz Burzyński z siostrą Teresą wej Łeby, do na progu domu, którego moje Łeba rok 1953 i nieco starsze po-

5

fo to g a l er ia

Msz y św. sprawowana w Ka oraz koncer t „Słodkieg

6

foto g a l er ia

a w Kapitanacie Por tu Łeba Słodkiego miłego ż ycia”

7

fo to g a l er ia

PoĹźegnanie siostry

8

Czerwona Kobieta z Wydm

Dawno, dawno temu była sobie na Morzu Bałtyckim malutka wysepka. Na tej wysepce rezydowało Bogactwo, Duma, Szaleństwo, Miłość i wielu, wielu innych mieszkańców.

Pewnego dnia podano sygnał do ewakuacji, bo wysepka zaczęła tonąć. Wszyscy zaczęli wchodzić do łodzi, statków, kajaków, pontonów po to, by się uratować. Tylko Miłość stała na cypelku, aby potowarzyszyć do końca wysepce, którą tak kochała.

W pewnym momencie, kiedy Miłość była po kolana w wodzie, zdała sobie sprawę, że należy uciekać, aby uchronić się z życiem. Nie było już jednak żadnego wolnego statku ani niczego, na czym mogłaby się uratować. Dlatego Miłość postanowiła poprosić ko-

goś, kto mógłby ją wziąć do siebie na pokład.

Właśnie przepływało obok niej Bogactwo na statku wyładowanym po brzegi towarami.

- Hej pomocy! Czy mogłobyś mnie zabrać ze sobą? - zawołała Miłość - Oj wiesz bardzo mi przykro, ale na moim statku jest tyle bogactw, że nie ma już miejsca dla Ciebie - i to wołając Bogactwo odpłynęło Po chwili pojawiła się na drewnianej łodzi Duma.

- Hej pomocy! Czy mogłabyś mnie zabrać ze sobą? - powtórzyła Miłość.

- Bardo chętnie ale nie tym razem, Nie mam miejsca dla Ciebie!

- odparła Duma i odpłynęła.

Pojawił się Smutek na kajaku.

Siostra Urszula

Urodziła się 12.10.1981 w Warszawie. Dom rodzinny znajduje się we wsi Bartoszówka 40 km od Warszawy. Sakrament chrztu otrzymała 05.12.1981 roku w kościele para-

fialnym pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Skułach otrzymując imię Aldona Cecylia.

Ojciec s. Urszuli Adam pracował na kolei a mama Wacława zajmowała się gospodarstwem. Siostra Urszula ma siostrę Agnieszkę, która jest od niej młodsza o półtora roku.

Swoją edukację siostra Urszula rozpoczęła w 1987 roku uczęszczając do szkoły podstawowej w Skułach.

Do pierwszej komunii św. przystąpiła w 1990 roku a sakrament bierzmowania otrzymała w 1996 r. z rąk ks. bpa.

Józefa Zawitkowskiego obierając imię św. Katarzyny ze Sieny.

Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczęła naukę w LO w Grodzisku mazowieckim w klasie o profilu administracyjno biurowym. Egzamin maturalny złożyła w 2000 roku

- Oj wiesz tak mi smutno, że nie mogę Cię wziąć ze sobą.

Przed Miłością przepływali wszyscy mieszkańcy i nikt nie chciał jej zabrać.

Miłość załamana płakała i myślała, że za chwilę utonie, kiedy to nagle podpłynął do niej na łódce tajemniczy Starzec.

- Wchodź szybko – zawołał, a po chwili okrył zziębniętą Miłość czerwoną szatą.

I tak oto Miłość z zatopionej wyspy przepłynęła ze Starcem do plaży w Łebie i wysiadła na brzeg tuż obok wydm.

Starzec odpłynął, a Miłość zastanawiała się, jak się nazywał. Zapytała się Wiedzy, która odpowiedziała, że ten dziadek to Czas.

Tylko Czas chciał uratować Miłość, bo Czas naprawdę znał jej wartość. A Miłość od tej pory zamieszkała na wydmach i pojawia się jako Czerwona Dama...

Michał Malinowski

i podjęła studia dzienne w Warszawie na Wydziale Inżynierii środowiska wybierając kierunek Ciepłownictwo, Ogrzewnictwo, Wentylacja. W trakcie studiów poznała Siostry Służebniczki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Warszawie gdzie uczęszczała na dni skupienia. Po skończonych studiach, 25 sierpnia 2005 roku wstąpiła do Zgromadzenia.

Po odbytym postulacie w Katowicach rozpoczęła nowicjat w leśnicy Opolskiej. Swoje pierwsze śluby zakonne złożyła 13 sierpnia 2008 roku w Warszawie. Pracowała w Zakładzie Opiekuńczo Leczniczym w Warszawie posługując chorym jako pracownik socjalny. Po trzech latach została skierowana na placówkę do Łeby i od 1 września tego roku radością (co widać na twarzy) pełni obowiązki zakrystianki w naszej parafii. Życzymy siostrze owocnej pracy i dobrego samopoczucia.

9

Kolonie Caritasu

Sztum dnia mogliśmy zobaczyć skansen 1.09.2011 r. i dowiedzieć się jak żyli ludzie w tamtych czasach. Towarzyszyło Witam! nam również dużo rozrywek takich Nazywam się Julia Duchnowska, jak: basen, kręgle, pokaz kolorouczestniczyłam w Oazie „Dzieci wych fontann. Pewnego wieczoru Bożych” organizowanej w Mar- odbyło się ognisko, przy którym kowicach. Oaza trwała 7 dni, każdego dnia robiliśmy różne ciekawe rzeczy. Drugiego dnia pobytu w Markowicach pojechaliśmy do miejscowości Kruszwica. Byliśmy w Mysiej Wieży, w której mieszkał król Popiel. Płynęliśmy statkiem Wierzchucino, o imieniu Rusałka po jeziorze Gopło.

29.08.2011 r.

Zwiedziliśmy także Toruń. Wycieczka była bardzo ciekawa, ponieważ Ukochany, zamykam oczy. Jew muzeum piernika mogliśmy własnoręcznie wykonać swoje ciastko. stem już w domu. Ale w uszach Widzieliśmy też pomnik Mikołaja nadal słyszę głos dzieci: Proszę pani, Kopernika i fontannę ze skrzypkiem, a kiedy będzie dyskoteka? Proszę który grał dla żab. Z Inowrocławia pani, pojedziemy jeszcze raz na jechaliśmy pociągiem do miejsco- basen? Uśmiecham się na te słowa. wości Wenecja, zwiedziliśmy muze- Wyjazd oazowo-kolonijny zorganizoum parowozów, przy ruinach zamku wany przez Parafialny Zespół Caritas bawiliśmy się w średniowieczne Parafii pw. Wniebowzięcia NMP zabawy. W Biskupinie, do którego w Łebie ostatnich dni wakacji (21-29 trafiliśmy na koniec wycieczki tego sierpnia 2011 r.) na długo pozostaje

śpiewaliśmy różne piosenki i również mieliśmy zaszczyt gościć księdza proboszcza z Łeby. Codziennie po porannej toalecie zbieraliśmy się przy grocie Maryi na modlitwę.Modlitwa towarzyszyła nam także przy posiłkach i wieczorami. Wesołe pieśni śpiewane w ciągu dnia przybliżały nas do Pana Boga. Patronem każdego dnia był inny święty. Cały pobyt był bardzo ciekawy, nie mieliśmy czasu na nudę.

Bardzo się cieszę, że na oazie mieliśmy cudowne opiekunki panią Agnieszkę i ciocię Bożkę. Trzeba też pamiętać o panu Kaziku dzięki, któremu dojechaliśmy do każdego miejsca cali i zdrowi. Już nie mogę się doczekać następnych wakacji, kiedy pojadę na równie wspaniałą oazę.

Pozdrawiam wszystkich oazowiczów, opiekunów i organizatorów.

Julia Duchnowska

Łebski wyjazd

10

w pamięci. Już samo miejsce jest wyjątkowe: dalekie i bliskie Łebie.

Dalekie, bo aż na Kujawach. Bliskie przez związek Oblatów z Markowicami i Sanktuarium Matki Bożej Królowej Pięknej Miłości i Pokoju, Pani Kujaw, gdzie rezydowaliśmy.

No i ekipa…

Obawiam się, że nie wystarczy mi miejsca na opisanie wszystkich przygód, czy śmiechów. Zacznę od przywołania wycieczek: do Kruszwicy, Torunia, Inowrocławia, Żnina, Wenecji, Biskupina. Również czas spędzo-

ny na miejscu obfitował w mnóstwo atrakcji. Grupa 17 podopiecznych zaskoczyła nas - opiekunów wystawieniem kabaretu, poziomem pisanych modlitw, kreatywnością w wypełnianiu kolejnych zadań.

Moje serce raduje się także na wspomnienie troski, jaką starsze dzieci otaczały młodszych uczestników. Obok nich przywołuję sceny, gdy jako opiekun zasypiałam razem z podopiecznymi, opowiadając im bajki na dobranoc… Bo czasami wystarczy spojrzenie pełne miłości, aby narodził się uśmiech.

Opiekunka Agnieszka Laddach

Wakacyjne wspomnienia Miało nie być w tym roku wakacyjnego, parafialnego wyjazdu dla dzieci, stało się inaczej. Ojciec Mariusz, Proboszcz, zaproponował: ,,... ja mam znajomości w Markowicach i kwalifikacje kierownika, pani mi pomoże i damy radę, prawda?”. I tak zorganizowaliśmy wyjazd oazowy dla 17-tu dzieci w Niższym Seminarium w Markowicach. Ojcowie Oblaci gościli naszą grupę przez cały tydzień, dbali o nas, pomagali w organizacji spotkań, zawsze służyli radą i pomocą, za co jesteśmy im bardzo wdzięczni. Panie z kuchni dbały o nasze żołądki i super karmiły.

Pod swoje skrzydła przygarnęła całą oazę ,,Dzieci Bożych” z Łeby Matka Boża Markowicka, Królowa Miłości i Pokoju, do której codziennie zanosiliśmy nasze modlitwy. Otaczała nas swoją matczyną opieką i czuwała, by nikomu nic złego się nie stało.

Zadowolone i uśmiechnięte dzieci dobrze się w Markowicach czuły, świetnie się bawiły, zdobywały nowe umiejętności i poznawały piękne Kujawy. Były rozmodlone, rozśpiewane i bardzo, bardzo kochane.

Nam opiekunom serce się radowało, jak na zakończenie oazy dzieci zadawały pytania ,,Pani Bożko, albo ciociu Bożko, a na drugi rok to gdzie pojedziemy..?”.

Musiało im być z nami dobrze i daliśmy radę Ojcze, prawda?

Bożena Kunkel ps. Składam podziękowania dla wszystkich darczyńców, którzy zasilili nasze caritasowskie skarbonki w czasie zbiórek na wakacje dla dzieci. Szczęść Wam Boże!

11

Zaczarowane Miasto Moja żona wymawia mi, że przez Łosowskiego to co roku musimy jeździć na wczasy do Łeby – z uśmiechem powiedział młody turysta z dwójką dzieci.

- Czy zostawicie mi panie jeden plakat z koncertu? Mam wszystkie z poprzednich lat.

Wszystkie, czyli siedem. Bo tyle razy zagraliśmy Zaczarowane Miasto. Siedem to dobra liczba, symboliczna. Biblijna i łebska.

Z czym dla mnie, organizatora, kojarzy się te siedem imprez?

Z pięknym i niepowtarzalnym plenerem Kapitanatu Portu Łeba – jakże ja lubiłam biegać tam w sprawach Zaczarowanego Miasta. Z dobrą atmosferą pracy w dużej grupie osób z bardzo różnych służb, instytucji publicznych i firm prywatnych. Z fenomenem fanów Łosowskiego, planujących łebskie wakacje ze względu na sierpniowy koncert lub tylko specjalnie zjeżdżających nań 15 sierpnia do Łeby, nawet z zagranicy.

Z dżentelmeńskim gestem firm od sceny, świateł, laserów i barierek ochronnych, bo „te ceny obniżamy dla pani tylko ze względu na Sławka Łosowskiego”. Z szacunkiem muzycznych redaktorów, bezinteresownie zapowiadających łebski koncert artysty w radiu i telewizji. A najważniejsze - ze wspaniałą publicznością łebską i turystyczną.

12

Dyrektor firmy ochroniarskiej, który w tym roku osobiście pełnił funkcję kierownika bezpieczeństwa imprezy, w podsumowaniu zwrócił uwagę na rzecz następującą: ochraniamy różne koncerty, ale na tym waszym zastanowiło mnie to, że publiczność wyróżniała się dużą dyscypliną, nie mieliśmy z nią kłopotów. Wydaje mi się, że wiem dlaczego – odpowie-

Nazywam się Sławek Kolanek. Byliśmy z żoną i synkiem Adasiem na wczasach w Łebie.

Miłą niespodzianką był dla nas wspaniały Koncert przez duże K Sławomira Łosowskiego.

Przypominały się nam nasze młodsze lata szkolne. Coś wspaniałego, oprawa, światła! Statek przy nabrzeżu. To był dla naszego synka (5,5 roczku) pierwszy Koncert w Jego małym życiu.

Dziękujemy serdecznie.

Maria Konkol

działam. - Bo my nie wabiliśmy nikogo piwem, skandalem, telekonkursem z nagrodami, tańcem na rurze czy inną golizną. Ludzie przyszli zaproszeni „tylko” na dobry koncert. I dostali ten koncert.

ps. Statki przy nabrzeżu – pięknie komponujące się z koncertową scenografią – to z jednej strony sceny była „Dene ga” Jarosława Bartha, a z drugiej kutry Stanisława Mielewczyka. Ten świetny pomysł scenograficzny był inicjatywą Jacka Beczyczki, Oficera Portu. Przy okazji dziękuję Kapitanom Portu, z którymi budowaliśmy Zaczarowane Miasto: zaczynaliśmy z Kapitanem Janem Suchockim, a ostatnie trzy lata z Kapitanem Zbigniewem Gierkiem. Wyrazy wdzięczności dla Brzegowej Stacji Ratowniczej, dla Ochotniczej Straży Pożarnej, Straży Granicznej, Policji i Szefa obrony cywilnej w mieście.

I dla tego Pana, który podał mnie przed rokiem do sądu za 15 minut dłuższy od planowanego czas koncertu – porządek wszak musi być, a moja wina, że nie przewidziałam bisów.

Park Oblatów Park im. Misjonarzy Oblatów otrzymał swoją oficjalną nazwę uchwałą Rady Miasta Łeby w 2010 roku. Nie było to tak, jak w przypadku np. parku oliwskiego, który zakładali Cystersi, bo parku w Łebie nie zakładali Misjonarze Oblaci. Lecz nazwanie ich imieniem miało na celu upamiętnienie w przestrzeni publicznej miasta działalności oraz istnienia Misjonarzy Oblatów, a zwłaszcza faktu, że przywracali oni w Łebie Kościół Katolicki po wojnie. Z racji bliskości terenu względem kościoła wybrano taką formę.

zrozumieli klimat tego miejsca, mieli wyczucie i świadomość tego, co chcieli osiągnąć. Tu nie było miejsca na nowoczesną geometryczną kostkę betonową lub imitację kamienia.

Podobnie jak plac pod krzyż oblacki przed miastem, park także jest w pewnym sensie oddany czy też udostępniony Misjonarzom Oblatom i daje im możliwość dla zaistnienia i zadbania o element religijny w przestrzeni publicznej w tym miejscu. Oczekuje się więc teraz w tym względzie dalszej inicjatywy już ze Tak nazwany park doczekał się strony samych misjonarzy. planów gruntownej zmiany wyglądu i urządzenia. Urząd Miasta zlecił Pozwolę sobie przy okazji teprojekt, a spośród kilku propozycji matu parku na dygresję w sprawie ostateczną koncepcję do realizacji znaczenia tzw przestrzeni publiczwybrano z udziałem dyskusji spo- nej. Zjawiska, jakie w tej przestrzeni łecznej. Całość inwestycji obejmuje się dzieją, są zwykle bardzo ważne. obszar pomiędzy ul. Powst. War- Trwa tam zawsze w pewnym sensie szawy, Placem Dworcowym, zaple- ubieganie się o obecność, a nawet czem biblioteki i terenem plebanii. chęć zawładnięcie ze względu na Z uwagi na znaczne koszty podzie- to, że poprzez nią można przekalono inwestycję na 2 etapy, z których zać coś szerszej publiczności i nie I obejmuje tylko alejki w obszarze zawsze musi to być typowa scena do granic terenu biblioteki. Całość i widzowie (np. reklama wizualna). docelowo obejmuje elementy małej Dla przykładu: co oznacza pubarchitektury z akcentami morskimi, liczne wystawienie odcisku ręki rybackimi, oświetlenie, ławki, ścianę generała komunistycznego? Czy ekspozycyjną. Staraniem Urzędu ktoś chciał się tym publicznie Miasta w 2010 r. I etap otrzymał pochwalić, że taki odcisk ma? Czy dofinansowanie ze środków UE też jest to publiczne upamiętnienie w wysokości 240 tys. przy ogólnym postaci? W każdym razie prawie koszcie 523 tys zł. nikt się tej ekspozycji w przestrzeni publicznej nie sprzeciwił i dlatego Projekt zakłada dominowanie można zrozumieć formułę demostylu „starodawnego”, z użyciem kratyczną przyjętą formalnie przez dużej ilości starej cegły. Alejki decydentów dla rozstrzygnięcia będą ze specjalnie stylizowanej, tej sprawy, że postąpiono według produkowanej na takie cele cegły, większości, tj zakładając w myśl sprowadzanej z zagranicy. Jest to rzymskiej zasady, że milczenie jest godne uwagi nowe, niestandardo- oznaką akceptacji. we podejście w Łebie, jeżeli chodzi o nawierzchnie chodników i trzeba Ale nie tylko rzeczy materialne docenić pomysł projektantów, że są związane z przestrzenią publicz-

ną. Z innych nietypowych wymieniłbym dźwięk, głos. Z podwórka parafialnego tym dźwiękiem jest to, co słychać z wieży kościelnej.

To też jest obecność w przestrzeni publicznej. I jest to bardzo wymowny, zauważalny typ obecności.

A dlatego, że zauważalny, to raczej spotyka się dbałość, aby był to dźwięk oryginalny, a nie imitacja.

Dla przykładu nie bez powodu z krakowskiej wieży słychać codziennie hejnalistę, a nie nagranie z płyty. Nawet, jak czasami ten hejnalista myli się, to tym lepiej, bo tylko uwiarygadnia to prawdziwość dźwięku, a to jest wartość dla Krakowa większa i nie zastąpi tego najlepsze nagranie z automatu.

Dziś imitacje potrafią być lepsze od oryginałów, ale pozostaną tylko imitacją, a nie o to tu chodzi. Jakkolwiek w tradycji Krakowa zawsze grał hejnalista na wieży Kościoła Mariackiego, a w Łebie nie ma wież zegarowych, hejnalistów, tylko dzwonnice, ale tak łatwo słyszymy tu hejnały, dzwony, wybijane godziny, lecz tylko z nagrań, choć w starym kościele są prawdziwe dzwony i szkoda, że po remoncie wieży wciąż nie grają. Prawdziwy dźwięk z dzwonnicy kościelnej ma pewne symboliczne znaczenie i tym się odróżnia od najlepszej imitacji, że oznajmia i potwierdza w przestrzeni publicznej, bo dla niej gra, że tu jest przywiązanie do autentyczności i jest miejsce tylko na autentyczność (Kraków).

Tak więc Park Oblatów tak jak i inne podobne miejsca czy prezentacje, warto traktować poważnie jako fragment szeroko pojętej przestrzeni publicznej, którą kształtując pokazujemy na zewnątrz to, co mamy obserwatorowi do pokazania i przekazania.

Dlatego bardzo ważne jest, jak tą przestrzeń kształtujemy nawet już na etapie samej idei czy projektu.

Marek Glegoła

13

Ojciec Dr o g i e Jkrótki a meldunek n u sz drogi z: D z i e c i ! ! !

Nie pożegnaliśmy się na łamach „Ichtys” z o. Januszem Napierałą, wikarym naszej parafii, przed Jego odejściem z łebskiej placówki, ale teraz to nadrabiamy, korzystając z krótkich, wakacyjnych odwiedzin o. Janusza. Zatem...

- Gdzie Ojciec wywędrował z Łeby i gdzie teraz pracuje?

Jestem obecnie w Kokotku pod Lublińcem.

- Ooo, to blisko o. Waldemara Janeckiego?

Tak, ale to odrębny od Lublińca dom. Od trzech lat oblaci tworzą tam Centrum Formacji Młodzieżowej „Niniwa”, ruch młodych w duchu św. Eugeniusza de Mazenod. Jestem w nim ekonomem, a wkrótce będę także rekolekcjonistą. I być może w tym charakterze – rekolekcjonisty przyjadę na przyszłe wczasorekolekcje do Łeby. Jeśli Ojciec Proboszcz mnie zaprosi.

- Co jest tam, na nowej Ojca placówce, czego nie było tutaj w Łebie i odwrotnie?

Tam są koty :-) A tu jest morze.

Tutaj są ludzie, których poznałem, a których tam nie ma. I to nie jest z mojej strony pusty komplement ani czarowanie, po prostu stwierdzam fakt. Tam na pewno też są ludzie, których poznam... Ale jeszcze ich nie poznałem.

- Jeśli Ojciec przyjedzie do Łeby w następne wakacje z naukami rekolekcyjnymi, to jaki będzie ich temat?

Taki, jak hasło przyszłego roku duszpasterskiego.

- Czyli „Kościół naszym domem”.

I to jest znakomita puenta do zamknięcia tej krótkiej rozmowy o Ojca, ale i każdego z nas wędrowaniu. Daj Boże, aby zawsze kończyło się ono w Domu.

Maria Konkol 14

Teraz, gdy rozpoczął się nowy rok szkolny, gdy coraz więcej obowiązków, nowych zadań, jeszcze bardziej każdego dnia potrzebujemy na swej drodze Pana Jezusa.

Wielu z Was wkroczyło w nowe środowisko rówieśnicze… poznało nowych kolegów… podjęło się nowych zadań, obowiązków…

Każdego z nas nachodzą myśli „…czy dam radę, czy podołam?”

Wykonując jakieś zadanie możemy bardzo szybko się zniechęcić, a przy pierwszej trudności odwrócić się na pięcie, zazwyczaj wówczas pojawiają się łzy i brak chęci do dalszej realizacji naszego pomysłu.

Porażka kosztuje bardzo dużo, bo wszystko należy zaczynać od nowa... Po raz kolejny podjąć się działania, na co najczęściej brakuje nam najnormalniej w świecie CIERPLIWOŚCI a może i ZAPAŁU, ODWAGI…?!

Gdy nie potrafimy czegoś zrobić, czemuś podołać, wówczas cierpliwość jest nam bardzo potrzebna. Szczególnie wtedy, gdy nauka wymaga od nas szczególnego poświęcenia, więcej pracy, więcej wysiłku… Ale czy pamiętamy wówczas o Panu Jezusie?

Czy może opieramy się tylko na własnych predyspozycjach, umiejętnościach i możliwościach… Czy pamiętamy, że tak naprawdę bez Pana Jezusa nie podołamy niczemu, a każde nasze działanie będzie niepełne, niekompletne…?

Pozwólcie Kochane Dzieciaki, że podzielę się z Wami osobistymi przemyśleniami… Ilekroć podejmuję się jakiegoś działania w życiu, zastanawiam się czy dam radę. ZAWSZE pojawia się obawa, że nie, że jest to ponad moje siły…

Czuję wewnętrzny niepokój, a nawet strach. W głowie kłębią się przeróżne myśli…

Ale wtedy przychodzi do mnie Pan Jezus, w powiewie spokojnego wiatru, cichutko i lekko, w najmniej oczekiwanym dla mnie momencie... Chwyta mnie za rękę i od tej pory w moim sercu panuje spokój…

Niejednokrotnie przekonałam się, że On daje siły, jakich nie dadzą żadne płatki kukurydziane, żadne ciepłe słowa koleżanki, żadne hektolitry zdrowych soków, czy mnóstwo witamin… To, co otrzymujemy od Pana Jezusa, to coś więcej… To ogrom witaminy M, witaminy MIŁOŚCI i pewność, że podołam zadaniu, które stoi przede mną!!!

Ba! Tylko zapewnienie to jedno, a realizacja to drugie… Nie zawsze efekty są dokładnie takie, jakie byśmy chcieli… ale zawsze są zgodne z wolą Pana Jezusa. On, jako nasz Przyjaciel przecież wie, czego potrzeba nam najbardziej… Dobry Bóg, jak tylko zaprosimy Go do swojego serca, obdarza nas obficie swoimi darami, niejednokrotnie zaskakując niespodziankami…

Kochane Dzieciaki pamiętajcie o tym!!! Każdą rzecz najlepiej przemodlić… Moja droga do pracy, po synka do przedszkola czy po zakupy, często prowadzi przez nasz kościółek… Nie wyobrażam sobie przejść obok otwartych drzwi kościoła i nie wstąpić… To jak przechodzić obok otwartych drzwi domu swojego Przyjaciela i nie zajrzeć do Niego na chwilę… na kawę…. To byłoby takie nienaturalne… :) Anna Remiszewska

Nowi Ojcowie w parafii o. Edward Ruszel OMI Urodził się 01.06.1944.

Pierwsze śluby zakonne złożył 08.09.1981. Święcenia kapłańskie otrzymał 17.06.1987. w Obrze.

Imieniny obchodzi: 13 października.

Ostatnia placówka: Zahutyń (proboszcz i przełożony domu).

br. Ryszard Szabat OMI Urodził się 10.01.1977.

Pierwsze śluby zakonne złożył 08.09.1998.

Imieniny obchodzi: 3 kwietnia.

Ostatnia placówka: Kędzierzyn-Koźle.

Te informacje wzięłam żywcem ze strony parafialnej. Są bardzo surowe. Do kolejnych wydań „Ichtys” mamy zamiar przeprowadzić z nowymi Ojcami „rozmowy zapoznawcze” – liczę, że się uda.

Chciałam już do tego numeru, ale nie wyszło, bo nasi redaktorzy jeszcze urlopują. A ja sama Marysia wszystkiemu nie podołam. Ale trzy zdania o br. Ryszardzie mogę do wyżej podanej „surowizny” dorzucić już teraz, przed wywiadem, bom poznała Brata w robocie. Otóż br. Rychu (sorry, Bracie, wiem, że Brat woli per Ricardo) został naszym... paparazzim. Świetnie robi zdjęcia, choć akurat z Wojciechem Cejrowskim „ustrzelił” Brata inny paparazzi. Brat będzie zajmować się parafialną fotokroniką.

Maria Konkol

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Jackowska Monika Jakszta Proboszcz Mariusz Legieżyński

ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl

www.omi.leba.biz

Redaktor naczelna Maria Konkol

Konta: BS Łeba

Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk br. Ryszard Szabat - foto

Wydanie przygotowane we współpracy Biblioteką Miejską w Łebie

54 9324 0008 0002 6912 2000 0010

15

Ministranci w akcji

Schola w swoim Ĺźywiole