Ichtys 73

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

2011 Październik nr 73

Max Pechstein „Pamięci tych, którzy zostali w morzu”

Przybądźcie z nieba na głos naszych modlitw, mieszkańcy chwały wszyscy święci Boży; Z obłoków jasnych zejdźcie aniołowie, Z rzeszą zbawionych spieszcie na spotkanie.

Anielski orszak niech twą duszę przyjmie, Uniesie z ziemi ku wyżynom nieba, A pieśń zbawionych niech ją zaprowadzi, Aż przed oblicze Boga Najwyższego.

Niech cię przygarnie Chrystus uwielbiony, On wezwał ciebie do królestwa światła.

Niech na spotkanie w progach Ojca domu Po ciebie wyjdzie litościwa Matka.

Promienny Chryste, Boski Zbawicielu, jedyne światło, które nie zna zmierzchu, bądź dla tej duszy wiecznym odpocznieniem, pozwól oglądać chwały Twej majestat.

Kilka Myśli Proboszcza

Przeżywamy czas jesienny, kiedy przyroda powoli wydaje ostatnie owoce, by po obfitości darów, które zrodziła dla dobra człowieka, ułożyć się do późnojesiennego, a dalej zimowego spoczynku. Kiedy spoglądamy na te pochmurne czy mżyste dni, może i nas ogarnia nostalgia czy nawet zniechęcenie, kiedy człowiek najchętniej pogrążyłby się w zadumie, a nawet w głębokim, długim śnie. Jednak w swoisty sposób przeżywamy każdy etap naszego życia, czy to jest beztroski czas dzieciństwa, burzliwy okres młodości, ustabilizowany etap życia dorosłego, czy w końcu spokojny czas jesieni życia. Każdy ten okres jest dobrą sposobnością, by wydawać swego rodzaju owoce adekwatne do przeżywanego etapu życia. Żyjąc w komunii

z Bogiem, dzięki Jego łasce, nie pow i n n a n a s o g a rniać nostalgia czy zniechęcenie, gdyż On daje motywację do nieustannego wznoszenia się na wyżyny życia duchowego. To nieustanne stawianie sobie pytania, jak żyć, by trwać przy Bogu, by nasze życie owocowało zgodą, szacunkiem, życzliwością i dobrocią, winno pobudzać nas do nieustannego działania na rzecz komunii z Bogiem, a przez to i z człowiekiem.

By to miało miejsce, trzeba nam każdego dnia podejmować trud pracy, by przynosić dobre owoce naszego życia.

W tym miesiącu, w tej pracy nad sobą towarzyszy nam Matka Boża Różańcowa, ukazując nam drogę do swojego Syna Jezusa Chrystusa. „ … zróbcie wszystko cokolwiek wam powie ”. W tajemnicach różańca św. rozważamy oddanie się Maryi bez reszty Bogu w słowach: „ oto ja Służebnica Pańska”, co zaowocowało zrodzeniem Syna Bożego, który przez swoje człowieczeństwo wchodzi w komunię z człowiekiem. To jest najpiękniejszy owoc, jaki Bóg mógł nam ofiarować za pośrednictwem Maryi. Jaki zatem owoc my wydajemy, mając za orędowniczkę Matkę Boga,

dzięki której Stworzyciel świata w osobie Jezusa Chrystusa stał się naszym bratem? Trzeba nam wniknąć w tajemnice różańcowe i tam szukać odpowiedzi na to pytanie. Niech nie ogarnia nas nostalgia, zniechęcenie czy monotonia modlitwy różańcowej, lecz niech nas pobudzi do aktywnego życia przynoszącego dobre owoce, które staną się radością dla nas i dla innych.

Weszliśmy na dobre w rytm naszych spraw i zmagań. Troska o codzienność, czasem monotonna, nie pozwala nam na zniechęcenie, lecz mobilizuje do ciągłego działania, gdyż właśnie ona przynosi oczekiwane owoce. Dzieci, by przyjąć dar w postaci Chrystusa Eucharystycznego, poświęcają swój czas na przygotowanie się do tego wielkiego wydarzenia, które zaowocuje łaską uświęcającą. Młodzież-chociaż mała grupa-poprzez systematyczne spotkania pragnie otworzyć swoje serce i umysł na przyjęcie i poznanie darów, które niesie Duch Święty, by przynosić owoc dojrzałego chrześcijaństwa, które pozwoli w ybrać odpowiednią drogę. Wierne trwanie przy Bogu, jak robiła to Maryja, w spotkaniach formacyjnych, pozwala na kształtowanie się postaw chrześcijańskich poszczególnych grup, które przynoszą owoce służby przez modlitwę, bądź doraźną pomoc. Wydawać by się mogło, że to nic nadzwyczajnego, ale w rzeczywistości ta wierność tym mał ym sprawom, które naznaczone są monotonią, przynosi wierność wielkim sprawom, a ta wielka sprawa to wierność Bogu do końca.

Wasz Proboszcz o. Mariusz OMI

Nasze własne Anioły

Ł eba - małe miasteczko, w którym przyszło nam żyć i realizować swoje marzenia. Życie tu płynie sobie we własnym rytmie.

Raz szybciej, raz wolniej. Przyspiesza w kwietniu, nabiera rozpędu w czerwcu, pędzi w lipcu i sierpniu i... to już koniec energetycznego rozpędu. Potem przychodzi wrzesień, nadchodzą jesienne szarugi, a na babie lato nie każdego roku możemy liczyć.

Tak mało dni słonecznych przypada na jesienny czas. Nasz wszędobylski wiatr przegania chmury po niebie i ciągle wydaje się, że ten ruch w górze jakoś samowolnie przenosi się na nasze codzienne życie. Ciągle nam mało czasu, ciągle w biegu, ciągle planujemy osiągnąć jeszcze coś dla siebie. Jeśli mamy chwilkę wolnego, spędzamy go różnie.

Parę dni temu telewizja wyemitowała film pt. “Dotyk anioła”. Pomyślałam sobie, że warto obejrzeć, bo słyszałam kiedyś, że dobrze nakręcony i że grają fajni aktorzy. No cóż, nie dotrwałam do końca, widać wraz z upływem lat zmieniają się priorytety i to, co fascynowało nas w młodości,

teraz nie robi większego wrażenia.

Pozostała w głowie dziwna myśl: a jak właściwie radzą sobie dzisiaj

nasze własne Anioły? Z lekcji religii pamiętam naukę o tym, że każdy z nas ma swego Anioła Stróża, niejako przypisanego nam przez Najwyższego. Oj, ciężko mają te Aniołki w dzisiejszym zwariowanym czasie. Pewnie muszą co jakiś czas zdawać relację ze swoich poczynań i właściwie co Im pozostaje? Bujać swego Szefa? (ups!)

Oto parę dni temu, usłyszałam przypadkiem, przechwałki

jednego z naszych panów biznesmenów przed swoim chyba kolegą. Pomijając wszechobecne w rozmowie wulgaryzmy, wynikało z niej, że ostatnio był z przyjaciółmi w Grecji, wycieczka trwała tydzień, a oni przez cztery dni pili w hotelu i o mało co, a nie zdążyliby na samolot.

I pomyśleć, co jego Anioł ma do przekazania Stwórcy?

A nie lepiej było zostać w Polsce, a planowane koszty podróży przeznaczyć na przykład dla dzieci z domów dziec k a ? P r ze c i e ż , jeśli cały czas spędził w hotelu, to szkoda było tak daleko jechać i nic ciekawego na tej w ycieczce nie zobaczyć, prawda? Ja naiwnie myślałam, że do tak pięknego kraju jedzie się zobaczyć, jak żyją tam ludzie. Jedzie się po wrażenia z oglądania miejsc przepięknej dawnej architektury, jedzie się podziwiać piramidy.

Ale żeby oglądać knajpę w hotelu?

I jeszcze zgrywać przed innymi, że oto stać mnie było na wyjazd do Grecji? A, fe! Biedny Anioł Stróż.

Jak tłumaczy się Anioł za swojego podopiecznego, który każdej nocy pozostawia worki ze śmieciami pod drzewami na naszej ulicy? A jak Ten, którego podopieczny nigdy nie okazał swoim rodzicom, że ich kocha i szanuje, który jest z własnego

wyboru alkoholikiem i znęca się nad swoją rodziną lub sąsiadami? Jak, a może właściwie czym tłumaczyć ciągłe łamanie przez swoich podopiecznych, obowiązujących w społeczeństwie katolickim zasad moralnych? Biedne, oj biedne są te nasze Anioły.

Za oknem znowu wieje. Wracam pamięcią do mojej młodości. Miałam wtedy jakieś siedem - osiem lat. Pamiętam takie oto zdarzenie. Wnętrze sklepu spożywczego, za ladą niezapomniany Pan Siebert, czyli swojsko Zybert.

Do sklepu wchodzi nowy klient.

Chłopak, który ma jakąś dziwną twarz. Dziś wiem, że była to tak zwana „zajęcza warga”, która to wada powodowała bardzo niewyraźną mowę. Staje przed ladą, rozgląda się i prosi o... flep (tak to mniej więcej brzmiało) i o kasprowy. Kiedy to usłyszałam, przyznam, że oczywiście uśmieszek pojawił się na mojej twarzy, bo wtedy już wiedziałam, że Kasprowy to w Zakopanym, a nie w sklepie spożywczym (mój Aniołek wtedy miał wychodne?). Tymczasem Pan Zybert bardzo poważnie i spokojnie usiłował odgadnąć, co właściwie ma podać kupującemu. Po kilku pokazanych produktach trafił, a właściwie domyślił się o co to chodzi. Wiecie kochani co to było? To pierwsze to oczywiście chleb, a drugim produktem była… kasza perłowa. Właściwie to do dzisiaj nie wiem, dlaczego właśnie to zdarzenie pozostało w mej pamięci. Teraz zdaję sobie sprawę z tego, jak trudno było temu chłopakowi funkcjonować w społeczeństwie, w którym ciągle narażony był na drwinę ze swojej - nie zawinionej przecież - ułomności. Myślę też, że to jego opiekuńczy Anioł zaprowadził go do sklepu Pana Zyberta, bo ten Pan sumiennie i solidnie wykony-

wał swoją pracę. Dziś tak trudno powiedzieć, że przykładamy się do swoich obowiązków. W społeczeństwie powszechnie szerzy się tzw. „tumiwisizm”. Oj, biedne te nasze Anioły. Zapominamy, że dobre czyny, myśli i słowa wracają do człowieka jako coś dobrego.

Każdy może być w życiu aniołem, czyż nie? Kończąc te moje przemyślenia, chcę Wam przedstawić treść pewnego opowiadania, które przeczytałam w Internecie. „Dawno temu dwaj Aniołowie - wędrowcy zatrzymali się na nocleg w domu bardzo bogatej rodziny. Rodzina okazała się niezbyt gościnna i nie zdecydowała się na ulokowanie Aniołów w sypialni dla gości. Zamiast tego Aniołowie otrzymali miejsce w piwnicy. Kiedy przygotowywali sobie posłanie, starszy z nich dostrzegł dziurę w ścianie i załatał ją. Kiedy zobaczył to młodszy z Aniołów, zapytał, dlaczego. Starszy odpowiedział: - Nie wszystko jest takie, jakim się być wydaje. Na kolejny nocleg Aniołowie wstąpili do domku bardzo biednego, ale gościnnego człowieka i jego żony.

Małżonkowie podzielili się z Aniołami skromniutkim posiłkiem, jaki sami mieli i oddali im własne posłania, żeby zdrożeni wędrowcy mogli się dobrze wyspać. Rankiem, kiedy Aniołowie wstali, zobaczyli swojego gospodarza i jego żonę zapłakanych. Ich jedyna krowa, której mleko stanowiło jedyne źródło dochodu rodziny, leżała martwa w obórce.

Młodszy Anioł zapytał starszego: - Jak to się mogło stać? Pierwszy gospodarz miał wszystko, czego dusza zapragnie, a ty mu pomogłeś. Druga rodzina, chociaż sama miała wszystkiego bardzo mało, gotowa była podzielić się z nami wszystkim, a ty pozwoliłeś, żeby padła ich jedyna krowa - żywicielka. Dlaczego? Nie wszystko

jest takie, jakim się być wydaje - odpowiedział starszy z Aniołów. - Kiedy spaliśmy w piwnicy zorientowałem się, że w dziurze w ścianie schowane jest złoto. Gospodarz był gburowaty, nieprzyjazny i nie zależało mu na czynieniu dobra, dlatego też naprawiłem ścianę, żeby nie mógł znaleźć ukrytego w niej skarbu. Kiedy kolejnej nocy spaliśmy na posłaniach naszych gospodarzy, zjawił się Anioł Śmierci, który przybył po żonę biedaka. Oddałem mu więc w zamian ich krowę. Człowiek nigdy nie wie wszystkiego. Nawet jeśli posiadasz wiarę, powinieneś wzbudzić w sobie zaufanie, że wszystko, co cię spotka, dzieje się dla twojego dobra. Zrozumiesz to na pewno z czasem. Niektórzy ludzie na moment pojawiają się w naszym życiu i tak samo szybko z niego znikają. Niektórzy stają się naszymi przyjaciółmi i zostają w naszym życiu na dłużej. To właśnie oni pozostawiają w naszych sercach najpiękniejsze i najtrwalsze ślady, zaś my sami nigdy nie pozostajemy tacy sami, dlatego, że zmieniamy się dzięki naszym prawdziwym przyjaciołom.

Wczoraj - to już historia. Jutro - to tajemnica. Dzisiaj, teraźniejszość - to dar. Życie jest czarem i smak każdej przeżywanej chwili jest niepowtarzalny. Dlatego doceń wszystko co masz, a szczególnie swoich przyjaciół. Pomyśl co się stanie, jeśli będziemy dziękować za wszystko co jest nam dane, zamiast martwić się o to, czego nie mamy i cieszyć się tym, co mamy.

Będzie nam lżej na duszy, a i nasze Anioły będą mogły się cieszyć z naszych poczynań. Wtedy nasza modlitwa stanie się spełniona i spokojnie wieczorem będziemy powtarzać te słowa: „Aniele Boży, stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój…”

Małgorzata Kurowska

Znaki Boże w naszym życiu

Dzisiaj, w dobie dominującego na różnych płaszczyznach naszego życia szeroko pojętego relatywizmu, w obliczu rozwiniętej wiedzy o świecie, nauce, technice, technologii etc., etc., mało kto wierzy i próbuje odczytać znaki Boga we własnym życiu.

Na nurtujące nas pytania, niepokoje szukamy odpowiedzi wszędzie, tj. w odpowiedziach nauki, techniki, technologii, niekiedy (o zgrozo) - magii , tylko nie u źródła. Źródła, którym jest Pan Bóg. Nie wkładamy wiele wysiłku na co dzień, by zajrzeć w głąb siebie, by to, co dzisiaj się stało rozważyć w modlitwie, by starać się odczytać, co mówi do mnie Bóg. A przecież Bóg przemawia do nas w bardzo różnorodny sposób. Bo przecież różnorodne są nasze niepokoje, rozterki, wątpliwości, Bóg indywidualnie zwraca się do każdego

z nas. Tylko czy my sami nie zagłuszamy głosu Bogu (głosu, który może być obecny w drugim człowieku, w danym wydarzeniu, w przeczytanym zdaniu), czy my sami nie dostrzegamy odpowiedzi na własne pytania.

Być może zabrzmi to bardzo prozaicznie – ale czy Drogi Czytelniku nie miałeś nigdy w swoim życiu doświadczenia: gdy oddajesz się szczerej modlitwie i w tej modlitwie zadajesz Panu Bogu pytanie, czy On nie daje Ci odpowiedzi? Oczywiście ta odpowiedź nie przychodzi od razu, w moim przypadku przyszła – już następnego dnia, ale niewiarygodne szczęście spłynęło na mnie, bo wiedziałam tak po prostu, że sytuacja, której byłam świadkiem była odpowiedzią na moje pytanie!

W jednym z artykułów odnalezionych gdzieś w Internecie

(www.fakty.interia.pl z 10 grudnia 2010 r.) przeczytałam słowa autorki, Małgorzaty Szewczyk: „Nie na darmo napisano, że znakom Bożym towarzyszy światło Ducha Świętego, konieczne do ich rozpoznania. Zewnętrzne znaki woli Bożej mają ścisłe powiązanie z wewnętrznymi n a tch n i e n i a m i .

Najwłaściwszym czasem rozpoznawania woli Bożej jest modlitwa, a ta rodzi się w sercu. Tutaj dokonuje się interpretacja znaków Bożych.

Wiele z nich dotyka naszej duszy, by w ten sposób wprowadzić nas na ścieżkę prowadzącą ku Bogu.”

Sama także śpiewam jedną z piosenek, której tekst mówi: „Myśl, na którą czeka dusza ma rodzi się w ciszy i we mgle, Blask, przed którym ślepnie wzrok – modlitwy daje czas” To, co przychodzi od Pan Boga wydaje się przychodzić w różnych momentach naszego życia i w różnej formie, ale odczytanie tego, co pochodzi od Niego zapewne wynika z modlitwy – rodzącej się w naszych sercach.

Dzisiejszy świat podaje nam ofertę narzędzi, których użycie może przynosić dobre efekty, ale także elementy destrukcji w naszym życiu. Jednym z takich narzędzi jest wspomniany już Internet, w zależności od motywacji użytkownika. Jednak wiele możemy skorzystać chcąc pogłębić naszą wiedzę, skon-

frontować nasz punkt widzenia w wielu sprawach. Czy przeczytane zdanie w Internecie także nie może być znakiem dla nas, znakiem bożym? Korzystając ze strony Stowarzyszenia Dzieło Biblijne im. Jana Pawła II (strona: www.biblista.pl) w jednym z artykułów ks. Leszka Starczewskiego, pt. „Człowiek zaczyna post, a szatan karnawał”, autor na postawione pytanie: Czy Bóg może nas wystawić na próbę? udziela odpowiedzi twierdzącej.

Autor też wskazuje, że Pan Bóg w ramach dopustu Bożego, poddaje nas próbom, które mogą przybrać formę pokus, jednak dalej czytamy: „ale to nasza pożądliwość i posłuszeństwo złemu duchowi sprawia, że pokusy się pojawiają”. Ile razy w życiu jest tak, że nie potrafimy jednak właściwie zinterpretować wydarzeń naszego życia. Ba, nawet jeśli podejmujemy taką próbę, zawsze na początku pojawia się wątpliwość o słuszność tej interpretacji. W szczególności, kiedy dzieje się coś, w naszych oczach, złego - bardzo często oskarżamy Pana Boga. Jednak nawet wtedy, a może należało by powiedzieć, że właśnie wtedy, Pan Bóg jest z nami. Jak wskazuje nam Św. Paweł w pierwszym liście do Koryntian: „Nie byliście kuszenie ponad ludzkie siły. Bóg, który jest wierny, nie pozwoli, byście byli kuszenie ponad siły, lecz dopuszczając pokusę, wskaże sposób jej przezwyciężenia” (1 Kor 10, 13). No właśnie – Bóg nawet w momencie dopuszczenia pokusy, pokazuje mi, drogę jej przezwyciężenia, ale czy potrafię ją dostrzec. Więc może wtedy, kiedy nadciąga sztorm w naszym życiu, kiedy na horyzoncie zwątpienie, może właśnie wtedy warto sięgnąć po najpiękniejszy rodzaj komuni-

kacji – jaki dał nam Pan Bóg – po modlitwę. Ja wiem, że warto!

A Ty? Kiedy przychodzą słabsze dni, dni próby, wtedy zły duch krąży, Ks. Starczewski używa sformułowania: „on wie, że wystarczy tylko poprzestawiać szyk w naszym myśleniu i postrzeganiu rzeczywistości”. Święty Augustyn powiedział: „Życie bowiem nasze w tym pielgrzymowaniu nie może trwać bez pokusy, ponieważ właśnie postęp duchowy dokonuje się przez pokusy. Ten, kto nie jest kuszony, nie może siebie poznać”.

Jednak mamy szansę wtedy, gdy dostrzeżemy nieprzyjaciela – wtedy jesteśmy w stanie podjąć walkę. Święty Augustyn mówi do

nas także: „Widzisz, że Chrystus był kuszony, a nie dostrzegasz, że odniósł zwycięstwo? Uznaj, że to ty jesteś w Nim kuszony i że w Nim odnosisz zwycięstwa.

Chrystus mógł trzymać diabła z dala od siebie. Jeżeliby jednak nie był kuszony, nie nauczyłby cię sztuki zwyciężania w pokusie.”

Być może to, że akurat ten temat poruszyłam w moim tekście jest wskazówką do odpowiedzi – dla mnie, dla Ciebie? Sobie jak i wszystkim Czytelnikom życzę, byśmy umieli właściwie odczytywać znaki Boże, zwyciężać w pokusach dnia codziennego i nie poddawać błędnym interpretacjom wydarzeń naszego życia.

Eliza Jackowska

Z kroniki ludzi morza

o.Józef Przybycki – proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP wraz z wikarym – o. Józefem Kubiaczykiem święcą kuter Łeb – 64 przy nabrzeżu Usteckim łebskiego portu.

Z informacji uzyskanych w Urzędzie Morskim w Słupsku w latach 70-tych w czasie posługi obu Oblatów armatorem święconego kutra był od 19.07.1971 r. Jerzy Konkel, a od 22.09.1976 Ryszard Kunkel.

Jacek Beczyczko

fo tog a l e r i a

Relikwie Św. Eugeniusza de Mazenoda w Łebieńcu w 150 rocznicę narodzin dla nieba

W sobotę 8 października w kościele w Łebieńcu odbyła się uroczystość, na której przekazana została relikwia Św. Eugeniusza de Mazenoda naszego patrona. Połączone to zostało z 25 rocznicą budowy naszego kościoła. Z tej okazji do naszej parafii przybyli ojcowie Oblaci z Łeby z Parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny a Mszy św. przewodniczył o. proboszcz Mariusz Legieżyński OMI. Podczas uroczystej Mszy św. usłyszeliśmy piękny śpiew zespołu Bell Canto, życiorys Św. Eugeniusza przygotowany przez młodzież i dzieci z naszej parafii. Pozostałą oprawą muzyczną i przepiękną dekoracją naszej świątyni zajął się Pan Krzysztof Karpus. Dzień ten był szczególnie ważny dla parafian, którzy włożyli dużo serca by wszystko przebiegało w sposób podniosły i uroczysty.

Oczywiście nie byłoby tego bez naszego Proboszcza ks. Kazimierza Stachowiaka, który również włożył dużo starań w przygotowanie tej uroczystości. Na jego ręce składamy serdeczne podziękowanie za całe zaangażowanie.

Może nie wszyscy pamiętają, że nasz kościół filialny w Łebieńcu obecnie należy do parafii Sarbsk, a wybudowali go ojcowie Oblaci w czasie, gdy Łebieniec był częścią parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Łebie.

Parafianka Magdalena Dymowska

fo tog a l e r i a

Dzień Chorego w naszej parafii 10 X w naszej parafii Mszą św. rozpoczął się Dzień Chorego. Spora grupa naszych chorych została następnie ugoszczona ciepłym poczęstunkiem, przygotowanym przez parafialny Caritas przy współudziale MOPSu. W rozmowach z uczestnikami dowiadujemy się o innych chorych, wspominamy tych, którzy niestety już nie przyjdą oraz tych, którzy z takich czy innych powodów nie mogą przyjść. Nie zapominamy o nich i staramy się odwiedzać ich w domu.

Wiem, że nie wszyscy czekają tylko

na małą paczkę, ale czekają na odwiedziny, na rozmowę nie tylko o chorobach. Pytają o innych – co u nich słychać. Po prostu pragną rozmowy!

Cieszy uśmiech na twarzy chorego, więc życzymy wszystkim bezcennego zdrowia, opieki Bożej oraz właśnie uśmiechu na co dzień. „dzielcie między siebie radość, przyjazne uśmiechy i gesty dobroci, ponieważ w ożywczej rosie małych rzeczy serce odkrywa swój poranek i doznaje umocnienia” (Khalil Gibran).

Jadwiga Labuda

Na łebską jesień

Pstrąg – 6.20 zł.

Flądra – 5.50 zł.

Halibut 6.00 zł.

Filet z dorsza – 5.80 zł.

Wszystko ma swoją cenę.

A ludzkie życie? Ludzkie życie jest bezcenne. Mimo kruchości, przemijalności i ułomności jest bezcenne. Dlatego tak ważne jest jaki ślad pozostawi nasze życie. Mój kolejny pobyt w Łebie związany był z autorską wystawą malarstwa oraz tygodniowym kursem rysunku i kompozycji.

Cudownie, że ten czas przypadł na rozpoczynającą się jesień, gdy Łeba jest już wyciszona po sezonowym gwarze. Nie bardzo lubię jesień, bo zapowiada nadchodzącą zimę, którą ciężko znoszę.

W Łebie – a już tak bywało – inaczej odbieram jesienny nastrój.

Z łebskiej ręki przyjmuję ją łagodniej i z właściwą jej refleksją.

Jesień – czas przemijania, symbol kruchości ludzkiego życia – skłania do zadumy nad sensem naszej egzystencji. Życie ludzkie jak morska fala, najbardziej wzburzona, szalona i szumna, musi się rozmyć w tafli wody i zwyczajnie przeminąć dając 10

miejsce następnej fali. Podobnie wystarczy przejść łebskimi ulicami i popatrzeć na drzewa z liśćmi, które zmieniły już swoje barwy i chociaż zachwyca nas gra kolorów, to przyjmujemy ich nieuniknione zeschnięcie i obumarcie.

Pomimo, że fala na Bałtyku musi przeminąć, wcześniej jednak włącza się w cudowną gamę morskiej melodii jako akompaniament do śpiewu mew; liście z drzew ulegną rozkładowi – to nieuniknione – ale najpierw ubogacą świat niebywałymi barwami.

Jak piękna podpowiedź dla nas, że nie żyjemy na próżno. „Nie mam zdolności do rysowania” - tak twierdzi wielu.

A właśnie masz taką zdolność – podpowiadałem uczestnikom zajęć, którzy przychodzili na moje

spotkania do łebskiej biblioteki.

Jeżeli jesteś zdolny zostawić ślad ołówka, węgla, pasteli, czy nawet jakikolwiek ślad na kartce papieru, to dowód, że możesz rysować.

A potem wdrażaliśmy umiejętności patrzenia. I co? Powstawały piękne rysunki i ciekawe kompozycje. Podobnie jest z życiem.

Wiemy, że czasami zawodzimy innych, że nie wszystko nam się udaje i pozostaje tylko wstyd, że przez zwykły egoizm narozrabiamy. Wtedy można by było popaść w marazm i zrezygnować z jakiegokolwiek wysiłku, by było lepiej i piękniej. Tak pojawia się kompleks osobowości u wielu młodych ludzi. Innych chwalą, bo są zdolni, bo mają osiągnięcia, mnie nie chwalą więc zaistnieję w inny sposób – podświadomie myśli niejeden młody człowiek.

Wtedy łapie za kij bejsbolowy i dewastuje co się da, po to by zaistnieć. A przecież jesteśmy zdolni do dobra. Mamy możność zostawić piękny ślad po sobie. Żyjąc dla rodziny, dla społeczności, w której się znajdujemy, wspólnoty, z którą dzielimy wiarę – pozostawiamy po sobie ślady. Nie zawsze się udaje stworzyć dobrą kompozycję miłości i dobra, ale zawsze, na ile się da, można dokonać korekty.

Październik to nasza pamięć o bł. Janie Pawle II. Święty nasz

zdolny do rysowania i do czynienia dobra. Nie zmarnuj tego.

Dziękuję Marii organizatorce kursu rysowania za gościnę i dobroć. To dziwne, że w filigranowej, drobnej postaci bije tak ogromne serducho. Pełen wdzięczności, ale i tak najbardziej szczerze, życzę mieszkańcom Łeby, a zwłaszcza dzieciom i dorosłym, którzy spotykali się

ze mną, aby nigdy się nie zniechęcali (ani przy sztaludze, ani w życiu). Niech powstają wspaniałe ślady tam gdzie nas Bóg stawia, bo jesteśmy powołani do czynienia dobra. A to, co nam się nie uda, przerysujemy na ile się da i będzie dobrze...

Z uśmiechem

Łebskie marzenia dzieci: refleksja po warsztatach

czy moje warsztaty miały sens? Jeśli poprzez ich realizację wpłynęłam na zmianę zachowania choćby jednego dziecka lub spowodowałam, że do-

staruszek podpowiadał nam o wartości i sensie przemijania.

Nadał wartość starości, która może okazać się piękna i wartościowa, jeśli poprzedzi ją piękne życie. Dał dowód jak cudownie można zakomponować perspektywę naszego życia. Wtedy i starość – jesień życia – nabiera innego wymiaru. Byle nie zmarnować tego, co Pan Bóg nam daje. Jesteś

Są w Polsce miasta nijakie, bez charakteru. Są również i takie, do których przyjechało się raz, a po wyjeździe pozostaje niedosyt i chęć powrotu.

Dla mnie takim miastem jest Łeba.

Miasto, które nie orzuca, nie daje odczuć, że jesteś nietutejszy, przyjezdny. Wita zawsze ciepło i serdecznie, nie ocenia, przyjmuje Ciebie takim, jakim jesteś, z Twoimi zaletami i wadami.

Na to, jakie jest miasto, co z niego emanuje wpływ ogromny mają na pewno jego mieszkańcy. Spotkałam się z ogromną sympatią z ich strony. Kontakty moje z tutejszymi mieszkańcami były niezwykłe. Miałam wrażenie, że znam ich od dawna i że bez skrepowania i ważenia słów mogę przegadać z nimi niejeden wieczór. Daje to człowiekowi poczucie, że są ludzie, którzy nie biorą udziału w biegu do mety nie wiadomo gdzie określonej przez dzisiejszy świat.

Potrafią się zatrzymać i porozmawiać, podyskutować o książkach, poezji czy po prostu o życiu... Dziękuje ogromnie tym wszystkim, którzy poświęcili mi swój czas: Beatkom, Małgosi, Jarkowi i Kasi, Marii, p. Oldze, rodzicom dzieci, które miałam pod opieką w czasie mojego pobytu w Łebie i realizacji warsztatów budzenia postaw społecznych oraz samym dzieciom z klasy II a i dzieciom 4- 5- 6-letnim z miasta, które uczestniczyły w moich warsztatach

w bibliotece miejskiej. Była nawet dziewuszka dwui-półletnia, bardzo dzielna.

W trakcie spotkań z dziećmi dowiedziałam się o ich marzeniach i to było dla mnie odkryciem, może nie do końca, ale takim głębokim uświadomieniem sobie tego, że region, w którym dzieci mieszkają ma wpływ na ich marzenia: chcą pływać motorówką, statkiem, zostać rybakiem, mają też inne marzenia, aby zostać weterynarzem lub otrzymać wymarzoną lalkę i zestaw klocków. Pracuję na Mazurach i moje przedszkolaki nie mają marzeń związanych tematycznie z morzem. To jest piękne, że tak młodzi ludzie, może nie do końca zdając sobie z tego sprawę, odczuwają tak głęboki patriotyzm regionalny i przywiązanie do swojej małej ojczyzny.

Pewnego ranka przed rozpoczęciem zajęć jeden chłopiec podszedł do mnie i przeprosił mnie za to, że poprzedniego dnia mnie okłamał.

Wzruszyłam się jego otwartością i odwagą. Może ktoś zadać pytanie,

ks. Krzysztof Niespodziański

ps. cennik ryb jest chyba inny :)

konał oceny swojego zachowania, to jestem przekonana, że miały sens.

Spontaniczne i prawdziwe wypowiedzi dzieci były dla mnie inspiracją do napisania wiersza. Dedykuję go całej Łebie, a przede wszystkim moim łebskim dzieciom: Marzenia Ktoś sięgnął do kieszeni, uwolnił z dłoni marzenia.

Wzleciały radośnie w chmury I płyną w daleki świat.

Wiatr jak wielki artysta nadaje im jakiś kształt.

O zmroku delikatnie spływają na ludzi jak sny.

Zbudzeni o poranku – mamy już swoje marzenia.

Nowy dzień się zaczyna!

Sylwia Duda 11

Dobrodziejstwa wczasorekolekcji u Oblatów

W okresie wakacyjnym w bieżącym 2011 roku uczestniczyliśmy w zorganizowanych przez Ojców Oblatów Maryi Niepokalanej wczasorekolekcjach w Łebie. Dogodna pora nabożeństw tzn. godz. 20 sprawiła, że pomimo licznych obowiązków mogliśmy dość regularnie korzystać z tych dóbr duchowych. Żałujemy, że codzienna praca bardzo ograniczyła nam możliwość adoracji Najświętszego Sakramentu, który był zawsze wystawiony 1,5 godziny przed Mszą Świętą.

Niemniej jednak bogactwo tematyczne oraz charyzmat głoszenia Słowa Bożego przez ojców rekolekcjonistów pozwalało na głębokie przeżywanie nabożeństw. Refleksje zaś towarzyszące trwały długo po Mszach Świętych i na stałe zapadały w serca.

Tematem pierwszych rekolekcji, który niezwykle nas zainteresował był czas ostateczny tzn. okres po śmierci człowieka. Kwestie te są dość rzadko podnoszone stąd tak poruszające słowa, informacje, a także przemyślenia, które zapadły w naszej pamięci na długo. Przybliżenie poszczególnych etapów życia duszy takich jak: Sąd Cząstkowy, Czyściec, Niebo, Sąd Ostateczny, piekło wzbudzi12

ło ogromne zainteresowanie nie tylko w nas ale nie pomylimy się, jeśli powiemy, że u wszystkich wiernych. Pismo Święte bogate jest w liczne fragmenty mówiące o świecie duchowym jednak poszerzenie tej tematyki poprzez objawienia wielu Świętych Kościoła, a także przemyślenia ojca rekolekcjonisty było z pewnością budujące, wzmacniało wiarę i nadzieję tak mocno podkopane przez współczesny relatywizm i konsumpcjonizm. Podsumowując ten cykl wakacyjnych nauk prowadzonych z niezwykłym charyzmatem przez Ojca Krzysztofa Dyrektora Niższego Seminarium Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej z Markowic warto zapamiętać, że Miłosierdzie Boże jest nieskończone i niewyczerpane dla duszy tu na ziemi.

Po śmierci będziemy zdawać raport z życia przed Bożą Sprawiedliwością.

Dlatego ważne jest, żeby póki żyjemy jak najwięcej czerpać z Miłosierdzia Bożego, które wylewa się na dusze poprzez Sakramenty Święte, a szczególnie poprzez Spowiedź Św. i Eucharystię.

Kolejny cykl wczasorekolekcji obejmował Apokalipsę Św. Jana.

Piękne trafiające do serca interpretacje ojca prowadzącego wzmogły w nas niedosyt, że omówiliśmy tylko niektóre, wąskie fragmenty proroctw umiłowanego apostoła Pana Jezusa.

Ojciec, którego powołanie przypieczętowało cudowne ocalenie z wypadku porażenia prądem, zaszczepił w naszej pamięci słowa: „(…) Obyś był zimny albo gorący!

A tak, skoro jesteś letni, ani zimny, ani gorący, chcę cię wyrzucić z moich ust (…)”

Tu powinniśmy wspomnieć i podziękować zespołom muzycznym, które realizowały diakonię muzyczną m.in. zespołowi Stella Maris z Łeby.

Pogłębiały skupienie modlitewne i wzmacniały przeżycia w czasie liturgii, ale także uprzyjemniały czas

koncertami po nabożeństwach.

Następnym tematem, którego wysłuchaliśmy były uczynki miłosierdzia co do duszy. Z radością stwierdziliśmy, że nawet niepełny cykl rekolekcyjny (nie mogliśmy bowiem uczestniczyć w całym), może wnieść coś nowego i pogłębić wiedzę religijną. Miło wspominamy niezwykle sympatyczny sposób głoszenia Słowa Bożego przez ojca prowadzącego z tego tygodnia. Żałujemy, że nie mogliśmy korzystać z oblackich rekolekcji w następnym okresie, wyjechaliśmy bowiem na urlop.

Nasz powrót zbiegł się z przyjazdem do Łeby kolejnego rekolekcjonisty – Ojca Krzysztofa Dyrektora Wyższego Seminarium Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej z Obry.

Niezwykle charyzmatyczne głoszenie Ewangelii przeplatane dowcipnymi uwagami, włączanie wiernych w modlitwę powszechną, nakłanianie do niecodziennych przyjacielskich gestów wprowadziło atmosferę rodzinnej jedności. Diakonię muzyczną zapewniał przesympatyczny chociaż troszeczkę hałaśliwy zespół, którego nowoczesne aranżacje i interpretacje znanych pieśni mogły podobać się wszystkim wiernym, a z pewnością były miłe Panu Bogu. Z tego cyklu rekolekcji zapamiętaliśmy postać założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej – Eugeniusza de Mazenod, którą w sposób niezwykle zajmujący przybliżył Ojciec Krzysztof. Poznaliśmy także dokładniej charyzmat Ojców Misjonarzy pracujących na terenie Łeby.

Kolejny cykl wczasorekolekcji poprowadził Ojciec Daniel z Poznania.

Z przyjemnością i olbrzymim zainteresowaniem słuchaliśmy Słowa Bożego interpretowanego z dużym doświadczeniem mimo młodego wieku rekolekcjonisty. Tematem były Sakramenty Święte. Pozostanie nam na zawsze w pamięci i w sercu ogromne zaufanie do Sakramentu Namaszczenia Chorych, który traktowany jest powszechnie przez wiernych jak ostatnie błogosławieństwo przed śmiercią. Tym-

czasem powinniśmy korzystać z darów tego sakramentu niemalże profilaktycznie, z wiarą, chroniąc w ten sposób siebie i swoich najbliższych przed złem i chorobami.

Podsumowując tegoroczne wczasorekolekcje, w których uczestniczyliśmy po raz pierwszy możemy z całą pewnością powiedzieć, że jest to nieprzeciętna pomoc duchowa, umocnienie w wierze, a także znaczne pogłębienie wiedzy religijnej. Bardzo istotnym elementem było zapewnienie wiernym codziennej dostępności

do Sakramentu Pokuty i Pojednania, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu można było bowiem skorzystać ze Spowiedzi Świętej. Ufamy, że wspólne modlitwy i przeżywanie nabożeństw było równie budujące dla posługujących Ojców Oblatów co i dla wiernych. Zachęcamy wszystkich do jak najczęstszego korzystania z dobrodziejstw wczasorekolekcji – najbliższe za rok, na które my szykujemy się już teraz.

SZCZĘŚĆ BOŻE Grzegorz Smurzyński z żoną

Drogie Dzieci!!!

Przeżywamy miesiąc październik, miesiąc poświęcony Matce Bożej, poświęcony modlitwie różańcowej… poświęcony naszej drugiej Mamie… Nasze ziemskie mamy dobrze wiedzą jak bardzo ich potrzebujemy. Ale my często nawet nie wiemy, albo nie zdajemy sobie sprawy, ile trudu muszą ponieść, by nas dobrze wychować, ile razy muszą wstać w nocy, by utulić…

Podobnie jest z Matką Bożą – my jako Jej dzieci mało pamięta-

my o tym, jak dużo Jej zawdzięczamy, jak wiele może wyprosić dla nas łask. Nie modlimy się do Niej, zapominamy, a Ona zawsze jest z nami i jak każda Mama chce być potrzebna i kochana...

Drogie Dzieci każdy z waszych tatusiów daje swojemu dziecku siłę, odwagę, męstwo, chęć poznawania czegoś nowego, przeżywania przygody, a mama obdarowuje dziecko delikatnością, urokiem, miłością, umiejętnością dostrzegania szczegółów i cieszenia się z nich… Taka właśnie jest Maryja, wskazuje na to, na co wskazuje ziemska Matka…zrozumiał to dobrze mały Karol Wojtyła, kiedy po śmierci swojej mamy odwiedził Maryję w Jej Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej i usłyszał od Taty, że od tej pory, właśnie Ona będzie się nim opiekować jak Mama… Dlatego pewnie nasz błogosławiony Jan Paweł II był tak bardzo wrażliwym i czułym na krzywdę drugiego człowiekiem…

Został obdarowany przez Maryję

tym, czym każde dziecko jest obdarowane przez swoją ziemską matkę.. delikatnością, wrażliwością i czułością…

To najlepszy dowód na to, że Maryja dla wielu z nas może być, jest, a na pewno powinna być prawdziwą Matką! Wymawiane przez nas Zdrowaś Maryjo to swoiste Kocham Cię Mamusiu!!!

Ktoś kiedyś policzył, że małe dziecko w ciągu dnia wymawia 300 razy słowo „mama”… Jak myślicie, czy wobec tego nudzi się ono małemu dziecku, czy też jego mamie… NIE, bo prawdziwa matka reaguje na każde wezwanie swojego dziecka z troską i miłością.. Tak więc, czy może znudzić się po stokroć wymawiana modlitwa Zdrowaś Maryjo??? Myślę, a nawet jestem pewna, że nie jest to możliwe…

Jak myślicie Drogie Dzieci, co dzieje się kiedy Wy wołacie Matkę Bożą?? Czy odwraca swe oblicze, czy nie reaguje….NIE!!! Reaguje na każde Wasze wezwanie, jest gotowa nieść pomoc każdego dnia i tak też robi… Wyprasza wszelkie potrzebne łaski u swego Syna i wstawia się za Nami….Dlatego tak ważne jest, byście o tym pamiętali… że jest w niebie Wasza druga Mama, która jest w stanie załatwić każdą Waszą prośbę, jeśli jest ona zgodna z wolą Bożą….

Cieszy mnie widok zapełniających się ławek w naszym kościele w czasie codziennych spotkań różańcowych dla dzieci  Rośnie serce, jak mamy przyprowadzają coraz to mniejsze dzieci, a te ochoczo poznają kościół, interesują się wszystkim. Radość mnie ogarnia jak na klęczniku zjawia się więcej niż dziesiątka chętnych dzieci, by głośno odmawiać różaniec… Większość z nich to chłopcy  Pięknie!

Nie wstydźcie się Matki Bożej!!!!

Kochane Dzieci Modlitwa, to najlepsza inwestycja na życie!!!

Anna Remiszewska

13

Czas na relaks i nie tylko

17 września z grupą z Koła Emerytów i Rencistów „Niezapominajka” wyruszyliśmy na dwudniową wycieczkę. Celem naszego podróżowania był Malbork i Frombork.

Przedobiednią porą już byliśmy w Malborku. Po spotkaniu z przewodnikiem rozpoczęliśmy zwiedzanie pięknego zamku krzyżackiego.

Osobiście byłam po raz pierwszy w Malborku i nie myślałam nawet, że to jest tak wielki obiekt! Około trzech godzin intensywnie zwiedzaliśmy zamek pod opieką przewodnika, który rzeczowo, a zarazem dowcipnie i barwnie opowiadał nam o historii zamku i jego mieszkańcach.

Czas szybko nam minął i po małej przerwie na posiłek wyruszyliśmy do miejscowości Bogaczewo, gdzie mieliśmy zamówiony nocleg oraz grill. Wszyscy mieliśmy bardzo ładne i wygodne pokoje z łazienkami, więc można się było odświeżyć po podróży i udaliśmy się na grilla. Miejsce urocze, dużo zieleni, oczko wodne, mostek, wygodne stoły, ławki. Sam grill smaczny z dużą ilością sosów 14

i sałatek, wszystkim smakowało, było wesoło, rodzinnie.

Następnego dnia o godz. 8 rano oczekiwało na wszystkich ciepłe i bogate śniadanie, po którym wyruszyliśmy do Fromborka. Tam w planie było zwiedzanie katedry oraz planetarium i muzeum Kopernika. O godz. 11 udaliśmy się na Mszę św. do katedry, gdzie – jak się potem dowiedzieliśmy – była msza dożynkowa po raz pierwszy w historii tej katedry. Były wieńce dożynkowe, dary do ołtarza niosły władze Fromborka, duży bochen chleba niósł starosta i starościna.

Msza uroczysta, dopełniały ją organy z pięknym śpiewem organistki.

Po Mszy św. udaliśmy się do planetarium, które jest blisko katedry.

W wygodnych fotelach słuchaliśmy dialogu jakby dziadka z wnuczką o konstelacjach gwiazd, ich nazwach, porach roku i jak się układają gwiazdozbiory, których nieraz staramy się doszukać z naszej Ziemi. Efekt wspaniały! Nawet przez chwile byliśmy pod niebem w Afryce! Kto był

w planetarium, ten wie, o co chodzi. Następnie pod opieką pani przewodniczki rozpoczęliśmy zwiedzanie katedry. Fromborska katedra ma tytuł bazyliki archikatedralnej i ma – jak stojący koło niej dąb „Mikołaj” - 600 lat!

Było co oglądać, było co podziwiać! Piękne organy barokowe mające 328 lat, współgrające z nimi organy chóralne to jakby efekt stereo.

Wysłuchaliśmy koncertu organowego, w którym słychać było głos ludzki i kukułkę, pięknie zagrane Ave Maryja i marsz weselny. Organy katedralne mają 400 piszczałek, z których najmniejsza jest wielkości wkładu do długopisu, a największa ma 4,5 metra. Organy chóralne mają 100 piszczałek. Słuchając koncertu byliśmy pod wrażeniem!

W tejże katedrze jest również trumna ze szczątkami Mikołaja Kopernika, którą upamiętnia specjalna tablica, a przez szybę widać trumnę z portretem słynnego astronoma.

Pani przewodniczka przedstawiła nam „Wesołego Kostka”, który przypomina nam, że tu na ziemi jesteśmy tylko pielgrzymami.

A my pełni humoru oraz wrażeń udaliśmy się jeszcze do Muzeum Kopernika i tam znów widzieliśmy część historii Fromborka oraz pamiątki „kopernikowskie” i nie tylko.

Przewodniczka długo i barwnie opowiadała nam o tajemnicach i historii Fromborka oraz o życiu i pracy Kopernika.

Po obiedzie zaczęliśmy szykować się do powrotu do Łeby.

Pogoda cały czas nam dopisywała,

było ciepło, przyjemnie, dopiero przed samym wyjazdem Frombork zaczął płakać za nami, ale na krótko.

Dzięki pewnej ręce pana kierowcy autobusu oraz naszym modlitwom o szczęśliwą drogę cali i zdrowi dotarliśmy do swoich domów, do swoich rodzin.

Dziękujemy Halinko za zaangażowanie i organizację tej wycieczki!

Dobrze było, ale się skończyło.

Czekamy na wiosnę i kolejne wycieczki jedno- dwudniowe i oczywiście w miarę tanie, a chętnych nie zabraknie (!?).

Jadwiga Labuda

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: 28.07.2011 – Tymon Mateusz Puwalski 03.09.2011 – Krzysztof Mikołaj Niżniowski 11.09.2011 – Liga Kamila Nawalny 18.09.2011 – Franciszek Kowalczyk

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: 13.08.2011 – Michał Marek Kiliński i Karolina Morgaś 03.09.2011 – Jarosław Jaworski i Justyna Karpowicz 03.09.2011 – Tomasz Jan Jancy i Anna Marzena Sibińska 03.09.2011 – Michał Wojciech Ługowski i Karina Emila Podolak 08.09.2011 – Łukasz Robert Byczkowski i Dominika Kakaryga 10.09.2011 – Marcin Adam Baranowski i Marta Uhlemberg 17.09.2011 – Przemysław Krzewiński i Dorota Lucyna Brzeska 17.09.2011 – Marek Damian Mackiewicz i Magdalena Bożena Pawlak 24.09.2011 – Przemysław Rychter i Emila Wanda Twardowska 24.09.2011 – Tomasz Leszek Pisarski i Anna Małgorzata Fleszar

ZMARLI:

29.07.2011 – Piotr Karziewicz 18.08.2011 – Grzegorz Zaprycki 19.08.2011 – Czesław Gruszfeld 27.08.2011 – Kazimierz Tubacki 10.09.2011 – Ludwika Jezierska 24.09.2011 – Aleksander Hałabis

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Jackowska Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk br. Ryszard Szabat - foto ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.omi.leba.biz Konta: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010

15

AVE MARIA

koncert śpiewany Morskiej Madonnie

Zespół ANHELOS

Tomek Kamiński

Zespół BELL CANTO

Zespół STELLA MARIS