Ichtys 74

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

11 2011 id3.indd 1

2011 Listopad nr 74

2011-11-16 14:41:55

Rorate coeli Spuście rosę, niebiosa, duchy nieobjęte, i sztaby blasku białe, zwiastujące pieśni, żeby, co żyje - życiem nie było przeklęte i stało się jak światło w ciele - nie cielesne.

Spuśćcie rosę, niebiosa, fale mórz złotawe i szczerość oczu, która jak zwierzęca - czysta, a jeśli dzień - niech rośnie jak kolumny trawa, a jeśli noc - niech będzie już noc wiekuista.

Spuśćcie rosę, niebiosa, rozróżnienie czynów, i krople takie jasne, by koroną było to, co jest nazywane za potęgę - miłość i przez niedopełnianie pozostaje winą.

Spuśćcie rosę, niebiosa, fale mórz złotawe na głowy pochylone, by to, co jest mądrość, nie odchylało na dół jak po płatku płatek ludzi do głuchych studni i pożogi lądów.

Spuśćcie rosę, niebiosa, aby elementy, które są ku świętości, uczyniły świętym i podsycane duchów płomieniem, powstały jak łodygi wzrastania i owoce chwały, a opadając liśćmi zwycięstwa jak złoto, lot uczyniły dla nas albo nas dla lotu.

Krzysztof Kamil Baczyński

2

11 2011 id3.indd 2

2011-11-16 14:41:55

Kilka Myśli Proboszcza

Kochani Parafianie!

Za kilka dni wejdziemy w nowy okres liturgiczny zwany Adwentem. To kolejny adwent naszego życia, który zmniejszy przestrzeń między nami, a przychodzącym Mesjaszem, w ostatecznym zjednoczeniu. Adwent to czas łaski, czas przygotowania na przyjście Pana. Kiedy kończy się rok kalendarzowy, w rozmaity sposób przygotowujemy się na rozpoczęcie Nowego Roku. Snujemy plany co do wieczoru sylwestrowego, nawet na kilka miesięcy przed tym wydarzeniem, chcemy hucznie i radośnie przywitać Nowy Rok. Adwent - początek roku liturgicznego przychodzi tak spokojnie i niespodziewanie, jak spokojnie i w ciszy, a dla wielu niezauważenie, przyszedł oczekiwany przez długi czas Mesjasz. Wtedy z niedowierzaniem stwierdzamy, że właśnie nastąpił ten moment. Już niedługo będziemy przeżywali, po raz kolejny w naszym życiu, pamiątkę Wcielenia Syna Bożego, a jednocześnie znajdziemy czas na refleksję nad przemijaniem czasu, a tym samym zbliżania się do adwentu naszego życia.

Liturgia tego okresu skłania nas do refleksji nad tym, czy moje drogi łączą się z drogami mojego Pana, czy na ścieżce mojego życia spotkam kroczącego obok mnie Zbawiciela, czy też nasze drogi diametralnie się rozchodzą? Jest to zatem czas powrotu, czas weryfikacji mojej jedności z tym, od Którego wyszedłem i do Którego pragnę zmierzać.

Z podziwem patrzymy na historię, stwierdzając że ci, którzy przebyli tę drogę, nie zmarnowali żadnego adwentu w swoim ziemskim życiu i przeszli na ucztę weselną wraz z Oblubieńcem. To nas pobudza i mobilizuje do troski o wykorzy-

stanie danego nam daru czasu. Tego kolejnego daru czasu, jakim jest liturgiczne rozpoczęcie okresu adwentu. Niesie on ze sobą nie tylko czas pięknych radosnych mszy roratnich, ale też duchowych spotkań z przychodzącym Jezusem na drogach naszego wędrowania do zaplanowanego celu. To duchowe przygotowanie zawsze ma podwójny wymiar, ten osobisty i wspólnotowy.

Od nas zależy, jak ten czas przeżyjemy i czy skorzystamy z łask, które przygotowuje nam liturgia tego okresu.

Duchowe przygotowanie na święta Bożego Narodzenia zbiega się z odnowieniem misji parafialnych, które rozpoczniemy w drugą niedzielę adwentu i które przeprowadzą nas przez odpust parafialny i zakończą się patronalnym świętem naszego zgromadzenia 8 grudnia Niepokalanym Poczęciem NMP. Niech czas odnowienia misji św. będzie również czasem prostowania ścieżek naszego życia i zrobieniem miejsca Zbawicielowi w naszych sercach i naszych rodzinach. Patrząc na miniony czas, czas przeżytych misji, uczynionych może deklaracji, dostrzegamy potrzebę powrotu do tego, co z naszej strony było deklarowane, zamierzone, aby przybliżyć się do Boga. Dlatego w czasie naszego wędrowania po drogach wiary zatrzymujemy się, by odnowić nie tyle deklarację, ale raczej aby zrealizować to, co

przyniesie owoc ziarna zasianego w ubiegłym roku, to co da jedność z Bogiem, szacunek do bliźniego, a w konsekwencji radość życia.

Czy zatem nie warto zatrzymać się i wrócić myślami do tamtych chwil, by na nowo wejść w komunię z Bogiem? Mamy wielkich patronów na te dni zamyślenia: św.

Barbarę ,która nie tylko z wysokości nieba lecz również z wysokości naszego ołtarza spogląda na nas i patronuje nam; św. Mikołaja, który w przepięknym obrazie wychodzi naprzeciw potrzebującym pomocy rybakom i który również patronuje naszej świątyni wraz z Wniebowziętą Maryją i Niepokalaną Matką adwentowego czuwania. Powierzając się naszym patronom, możemy być pewni, że dobrze przeżyjemy ten czas. Życzę więc sobie i Wam Kochani Parafianie owocnego przygotowania się na przyjście naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.

Wasz Proboszcz o. Mariusz OMI 3

11 2011 id3.indd 3

2011-11-16 14:41:56

P r z e my ś l t o . . .

Świat oferuje nam wiele udogodnień, technika pozwala łatwiej rozwiązać problemy. Możemy więcej czasu poświęcić sobie, swoim bliskim. Okazuje się jednak, że ciągle nam go brakuje. Im więcej go mamy, tym więcej go potrzebujemy.

Dni są coraz krótsze, więc tak jesiennie spoglądamy wokół, wracamy pamięcią do minionych lat. Czasem zatrzymujemy się nad drobiazgiem, czasem nad pięknym widokiem, a czasem dostajemy różn e wiadomości dzięki komputerom. Kiedyś w poczcie internetowej, znalazłam przesyłkę od mojej serdecznej koleżanki Marylki. Przeczytałam wtedy kilka mądrych słów i rad, o których pomyślałam, że warto je zapamiętać. Oto one: - Dzisiaj mamy wyższe budynki i szersze drogi, ale niższą wytrzymałość i węższe horyzonty.

- Mamy większe domy, ale mniejsze rodziny.

- Mamy więcej udogodnień, ale mniej czasu.

- Więcej wiemy, ale mniej rozumiemy.

- Mamy więcej lekarstw, ale mniej zdrowia.

- Powiększyliśmy to, co posiadamy, ale pomniejszyliśmy nasze wartości.

- Mówimy dużo, kochamy mało, nienawidzimy często.

- Pojechaliśmy na Księżyc i z powrotem, ale trudno nam iść na drugą stronę ulicy i poznać naszych sąsiadów.

- Mamy wyższe zarobki, ale mniejsze wartości moralne.

- Mamy dużo jedzenia, ale mało wartości odżywczych.

- Żyjemy w czasach pięknych domów, ale …więcej domów jest rozbitych.

Dlatego proponuję od dzisiaj: - Nie trzymaj niczego na wyjątkowe okazje, ponieważ każdy dzień jest tą wyjątkową okazją.

- Szukaj wiedzy, czytaj więcej, usiądź przed domem i podziwiaj widoki, nie myśląc o swoich potrzebach.

- Spędzaj więcej czasu z rodziną i przyjaciółmi, jedz ulubione potrawy, odwiedzaj miejsca, które kochasz.

- Powiedz swojej rodzinie i przyjaciołom, jak bardzo ich kochasz.

Nie odkładaj niczego, co przynosi uśmiech i zadowolenie.

Każdy dzień, każda godzina, każda minuta jest wyjątkowa.

I nie zdajesz sobie z tego sprawy, dopóki nie będzie to Twoja ostatnia minuta...

Po przeczytaniu tylu mądrości, człowiek mówi sobie: właściwie to nic nowego, przecież wiemy to od dawna. A potem przychodzi refleksja, że niby to takie proste, ale tak naprawdę cholernie trudne. Bo jak to przełożyć na nasze codzienne życie. Dlaczego to my mamy ciągle wyciągać dłoń z ”gałązką oliwną”, a nie ta druga strona? Jak te uparte osiołki trwamy w swoich poglądach, czas mija i… swary, konflikty narastają. Czy warto?

Parę dni temu spotkałam w Lęborku jedną z mieszkanek naszego miasta. Do niedawna mijałyśmy się na łebskich uliczkach, wymieniając powitania.

Właściwie nic nas nie łączyło poza wspólnym miejscem pobytu. Do czasu, kiedy obydwie stałyśmy się słuchaczkami nowo powstałego Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Bibliotece w Łebie. To tak jakoś samoistnie się dzieje, że stajemy się wtedy członkami pewnej grupy i zaczynają obowiązywać nas zasady panujące w pozytyw-

nie nastawionej grupie. Zaczynamy dostrzegać problemy innych i choć nie możemy ich zmienić, to dajemy szansę choć porozmawiać, by rozładować emocje. Stanęłyśmy na chwilkę i rozmowa oczywiście zeszła na nasze problemy i odczucia, a także na zmiany w społeczeństwie naszego miasta. Uznałyśmy wtedy, że najgorszą wadą w naszym społeczeństwie jest brak życzliwości dla innych. Kiedy coś chcemy zrobić, załatwić lub po ludzku zagadnąć, to spotykamy się z postawą wyniosłości lub odtrącenia. Wyrosły nam grupy „jaśnie panów”, do których… bez kija nie podchodź. Nie mamy prawdziwych przyjaciół, takich, co to z nimi można przegadać niejedną noc. Kiedy coś nam nie wychodzi, brakuje chwilowo np. gotówki, to tak naprawdę nie ma się do kogo zwrócić, żeby nie usłyszeć „wiesz, chwilowo nie mogę, bo pieniądze mam na lokacie terminowej”. No i właściwie rosną nam procenty, ale maleje grupa sympatycznych ludzi wokół. Czy warto?

W naszej gazetce przeczytałam piękną opowieść o Czerwonej Damie z Wydm. Fantastyczna treść, dużo do myślenia, warto ją omawiać z młodzieżą. Ciekawe, jakie są ich odczucia, czy zauważyli tą opowieść? Mnie jednak do głowy przyszła taka myśl: Miłość, którą uratował Czas, zamieszkała na wydmach!!! Dlaczego nie wśród ludzi w Łebie? Może to dlatego brak nam jej na co dzień, bo komu się chce chodzić tak daleko po choćby skrawek tej miłości? Może warto ją sprowadzić z wydm do nas, do miasta, do biur i domów?

Tak już na koniec mojego opowiadania pragnę przypomnieć inną, może uboższą, ale życzliwszą społeczność naszej Łeby.

Kiedyś spacerowałyśmy z siostrą po plaży. Wspominałyśmy naszą młodość, szczenięce lata spędzone w Łebie i wyprawy na fermę

4

11 2011 id3.indd 4

2011-11-16 14:41:56

pod lasem. Siostra przypomniała mi, że będąc na fermie często rozmawiałyśmy z Dziadkiem Karziewiczem, który pilnował u sąsiadki hodowli gęsi. Dziadek zawsze przy sobie miał drewniany kostur wycięty z gałęzi, paczkę fajek i starą płachtę z koca, na której siadał na łące i pilnował powierzonego mu stada. Był wspaniałym bajarzem, umiał i lubił opowiadać pięknie bajki, legendy i własne opowieści.

Na słuchaniu Jego bajania szybko upływał nam czas. Wystraszone przygodami bohaterów z bajek, szybko wracałyśmy przez bagna do domu, nie raz oglądając się za siebie. Wtedy każdy szelest lub trzaskająca gałązka wydawała się groźna i nogi same niosły do domu. To były lata sześćdziesiąte, jak to mówi młodzież - inne klimaty.

Wtedy z klasztoru na Jasnej Górze wyruszyła na „objazd swoich włości” nasza najpiękniejsza Madonna. Do wielu parafii docierał z pielgrzymką obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Pamiętam, że w naszym kościele też przygotowywaliśmy się na Jej przyjazd.

Z kościoła po wieczornej Mszy św. chętna rodzina, zabierała ze sobą do domu przenośny ołtarzyk. Była to drewniana skrzynka z wyglądu przypominająca Tabernakulum.

Pomalowana na biało, niesiona była przez naszego Tatę, a my obok nieśliśmy zapalone świece. Po ustawieniu jej na stole w pokoju, zapalało się „domowe” świece od tych przyniesionych z kościoła. Oczywiście najpiękniej wyglądała gromnica, której światło płonęło całą noc. Następnie Mama otworzyła drzwiczki tego ołtarzyka i naszym oczom ukazała się na obrazie Postać Madonny z Dzieciątkiem. Pod obrazem był różaniec. Po kolacji cała nasza rodzina, zaproszeni przez nas sąsiedzi razem odmawialiśmy różaniec. Pamiętam, że byli

u nas wtedy Państwo Twardowscy i Państwo Fred. W pokoju zrobiło się tak nastrojowo, pamiętam lśniący biały obrus na stole, piękne czerwone piwonie w wazonach i wspaniały zapach palonych świec. My dzieciaki, zmęczone po całym dniu, poszliśmy w końcu spać, a nasi rodzice czuwali całą noc przy Madonnie. Następnego dnia nasze mieszkanie odwiedzali różni ludzie, mieszkający na naszej ulicy. Były to przeważnie kobiety, choć i kilku mężczyzn też przyszło na modlitwę. Razem odmawialiśmy cząstki różańca i w pamięci utkwiły mi słowa mojego ojca, który wypowiedział prośbę do Madonny o pokój w naszym kraju. My dzieciaki nie bardzo interesowaliśmy się polityką i nawet przez myśl nam nie przeszło, że już za parę miesięcy rozpoczną się w kraju strajki. Wieczorem uroczyście ze świecami i towarzyszącymi nam bliższymi i dalszymi sąsiadami zanieśliśmy ołtarzyk do kościoła. Zaczęła się wieczorna Msza św., a po niej kolejna rodzina zabrała Madonnę do siebie. I tak rozwijał się łańcuch ludzi, którzy chcieli gościć Ją we własnych domach. Przyszedł nareszcie dzień, w którym Matka Boska Częstochowska zawitała do Łeby!!! Nawet teraz, gdy piszę te słowa, na rękach mam „gęsią skórkę”, a do oczu napłynęły mi łzy. Pamiętam pięknie przybrany kościół. Uplecione przez wiernych łańcuchy z bukszpanów, tui i świerków zwisały od środka sufitu do bocznych ścian. Po całej świątyni rozmieszczone były bukiety kwiatów. Paliły się światła w ogromnych żyrandolach po środku kościoła, a ich blask powielały kryształy w kształcie sopli zawieszone obok żarówek.

To światło rozjaśniało ogromne witraże w oknach naszego kościoła, a na dodatek na dworze była ładna, słoneczna pogoda. Ubrane

w białe komunijne sukienki, stałyśmy z grupą dzieci tuż przed kościołem. Wtedy pod kościół zajechał samochód typu „star” odświętnie przybrany, wymoszczony wzorzystym dywanem.

Auto miało odkrytą tzw. pakę, na środku której umieszczony był obraz Matki Boskiej. Pamiętam, że grupa kilku mężczyzn podeszła do samochodu i panowie na ramionach przenieśli obraz do kościoła. My sypałyśmy kwiatki, a następnie ustawione wokół balustrady przed ołtarzem śpiewałyśmy najpiękniej, jak potrafiłyśmy. Zaczęła się Msza, ksiądz proboszcz odczytał intencję w której była odprawiana… Dziś będziemy się modlić za Rodzinę Karziewiczów, a szczególnie o zdrowie Babci… i tu padło Jej imię. Ja niestety nie pamiętam go, wiem jednak, że Babcia była bardzo chora, ta choroba zagrażała Jej życiu. Cała Rodzina była przed ołtarzem i tak żarliwie wszyscy się modliliśmy. Znałam ich wszystkich. Babcię, kobietę niewielkiego wzrostu, z dosyć wydatnym biustem, Jej wnuczka Kazika chodzącego do mojej klasy, Jego brata i siostrę, no i Ich Dziadka, postać bardzo serdeczną w kontaktach z innymi (zresztą wszyscy Karziewicze tacy byli) i takiego prawdziwego Staruszka, który opowiadał nam na fermie bajki.

W kościele było bardzo duszno, ciasno, a my wciśnięte w balustradę, mogłyśmy patrzeć na ołtarz, gdzie wśród kwiatów i świec królowała Madonna. Kiedy Msza się kończyła i mężczyźni podeszli by wynieść obraz z kościoła, wokół nas rozległ się głośny szloch. Płakali wszyscy kobiety i mężczyźni oraz my dzieciaki. Ze ściśniętymi gardłami usiłowaliśmy śpiewać pieśń pożegnalną zaczynającą się od słów: Nie opuszczaj nas, nie opuszczaj nas, Matko, nie opuszczaj nas! Ludzie w kościele 5

11 2011 id3.indd 5

2011-11-16 14:41:56

śpiewali tak, jak mogli śpiewać w chwili, gdy żal ściska gardło, a do oczu same napływają łzy.

Ta pieśń pozostała w mej pamięci, choć minęło już prawie pół wieku. Obraz z Częstochowy pojechał dalej. Nie pamiętam już gdzie władze komunistyczne nie pozwoliły na przejazd tego auta, więc ludzie wzięli całe auto na ramiona i przenieśli je dalej, do kolejnej świątyni. Taka jest siła zdeterminowanego narodu.

Tymczasem w Łebie stała się rzecz dziwna. Parę miesięcy później dowiedziałam się że… zmarł Dziadek! Odszedł spokojnie, cichutko, tak jak żył. Pomyślałam, jak to umierająca była Babcia ale ona żyje. Nasze modlitwy pomogły. A o zdrowie Dziadka nikt się nie martwił, przecież był zdrowy!

Więc jak to jest? Kto tak naprawdę może przewidzieć swój los?

Przemyśl to !!!

Minęło parę dni, a na naszej łące nie było już Dziadka Karziewicza, nie było Jego opowieści i właściwie Łeba nie jest już taka sama. Pomyślałam sobie, że na koniec tego opowiadania przypomnę słowa tamtej pieśni: Nie opuszczaj nas, nie opuszczaj nas, Matko, nie opuszczaj nas!

Matko, pociesz, bo płaczemy; Matko, prowadź, bo zginiemy, Ucz nas kochać, choć w cierpieniu, Ucz nas cierpieć, lecz w milczeniu.

Nie opuszczaj nas, nie opuszczaj nas, Matko, nie opuszczaj nas!

Cóż dziwnego, że łzy płyną, Gdy to życie łez doliną; Dusza smutkiem zamroczona, Pod ciężarem Krzyża kona.

Nie opuszczaj nas………

Wyjednało Twe wstawienie Niejednemu już zbawienie; Kto swą ufność w Tobie złożył, Nowem łaski życiem ożył.

Nie opuszczaj nas………

Małgorzata Kurowska

Mamusiu jestem Ci tak bardzo wdzięczny, że mnie tu przywiozłaś…

Myśl, by odwiedzić Matkę Boską Częstochowską zrodziła się w sercach rodziców dzieci uczęszczających do Ochronki Sióstr Służebniczek już bardzo dawno... Każdy z nas najpierw nieśmiało o tym myślał, potem indywidualnie rzucał ziarnko po ziarnku w licznych rozmowach z siostrami... Okazało się, że takie pragnienia żywiła większość z nas…. Pojechać przed oblicze Matki, Matki Boskiej Częstochowskiej, uklęknąć, spojrzeć Jej prosto w oczy i… no właśnie… podziękować, przeprosić, polecić się w modlitwie...

Każdy w sercu zawiózł co innego… A serc było wiele, bo oprócz nas rodziców, a także przyjaciół Ochronki, pojechała liczna grupa naszych dzieci, najmniejszych naszych parafian, którzy choć mali, to okazali się bardzo dojrzali swą postawą...

Oczywiście po nocnej podróży i zaledwie kilku godzinach snu, w sobotni poranek skierowaliśmy najpierw nasze kroki na Jasną Górę, by przywitać się z Matką Boską.

Spojrzeć w oczy Matki Boskiej Częstochowskiej, poczuć Jej obecność… to były chwile bezcenne...

Pojechaliśmy tam również po to, by przekazać naszym dzieciom jak najwięcej historii. Mogliśmy niemalże dotknąć pamiątek po Marszałku Piłsudskim. Przenieść się w czasy Solidarności, a także otrzeć się o najświeższą historię Naszej Ojczyzny, jakże bolesną, patrząc na mundur i sutannę ordynariusza polowego Wojska Polskiego księdza Jana Osińskiego, który zginął w katastrofie pod Smoleńskiem.

Mieliśmy też czas, by zwiedzić Skarbiec, Arsenał, Salę Rycerską, a także by pokonać 517 schodów wieży, by podziwiać piękno Częstochowy

z wysokości 106 metrów. Wszystkie te miejsca „pachniały” historią, a my jako rodzice musieliśmy zdać przed naszymi dziećmi egzamin ze znajomości naszej polskiej historii...

To zadziwiające, jak dzieci bardzo dobrze pamiętają fakty z naszej współczesnej historii, jak dociekliwie szukają i nie zadowalają się miernymi odpowiedziami dotyczącymi dziejów Częstochowy, Jej obrony...

Wszystko pięknie połączyło się ze słowami o. Kamila Szustaka, celebrującego niedzielną Mszę Świętą, który wspominając słowa jednego z polskich biskupów powiedział, że w dzisiejszych czasach należy bronić nie tylko wiary, ale też rozumu...

Zaznaczył, patrząc na nasze pociechy, że właśnie w Takie miejsca jak Jasna Góra trzeba przyprowadzać najmłodszych, w nich zaszczepiać prawdę, wiarę...

Dla wielu z nas Jasna Góra to miejsce, w którym można wyprosić szczególne łaski dla samych siebie, dla swych rodzin... Wielu z nas to już się udało... Matka Boża spoglądała na każdego z osobna. Towarzyszyło temu ogromne przeżycie, ponieważ udało nam się być najbliżej cudownego Obrazu jak tylko można!!!

Siostra Weronika i Jej Anioł Stróż stanęli na wysokości zadania... a spokojny brat Paweł, który posługiwał w zakrystii, przychylał się do wielu naszych próśb...

W sobotni wieczór było nam dane odśpiewać Apel Jasnogórski u stóp Matki Boskiej Częstochowskiej. Do Kaplicy weszliśmy razem z dziećmi, które choć umęczone trudami podróży i napiętym harmonogramem dnia, to jednak zafascynowane tym, co się dzieje z ciekawością wpatrywały się w Obraz Matki Boskiej. Podobnie

6

11 2011 id3.indd 6

2011-11-16 14:41:56

jak w sobotę, również w niedzielę stanęliśmy u Jej stóp. Uczestniczyliśmy we Mszy Świętej, a wielkim zaszczytem dla nas wszystkich było to, iż mogliśmy uwielbiać Pana, włączając się czynnie w Eucharystię.

Nasz parafialny zespół Stella Maris uświetniał Mszę Święta grą i śpiewem, a my zatroszczyliśmy się o liturgię słowa.

Nasze dzieciaki były cudowne. Pozwoliły w skupieniu przeżyć Mszę Świętą i wysłuchać przepięknego kazania.

Na pewno bardzo przeżyły wszystkie spotkania z Matką Bożą, choć niejedno z Nich usnęło, to wierzę, w to mocno, że łaska Matki Boskiej Częstochowskiej w sposób szczególny na nie spłynęła... Dowodem tego było ich emocjonalne zaangażowanie, pytania dosłownie o wszystko, dlaczego tyle różańców, kto zostawił tu korale, dlaczego w tej podłodze takie koleiny, po co te kije na ścianie…? Największą nagrodą za trud pielgrzymowania aż z Łeby na Jasną Górę były słowa już przeze mnie „wypowiedziane” „Dziękuję Ci Mamusiu, że mnie tu przywiozłaś...”

Nie bylibyśmy sobą - my rodzice „ochronkowi”, gdybyśmy nie znaleźli czasu na rekreację, zabawę, a tym samym integracje… A gdzie lepiej odpocząć, jak nie u bliskich naszemu sercu i naszym wspomnieniom...

Korzystając z gościnności Ojca Janusza Napierały oraz pięknej pogody, pojechaliśmy do Kokotka, gdzie mieści się Centrum Formacji Niniwa.

Jest to ośrodek Ojców Oblatów, którego celem jest stworzenie możliwości rozwoju i formacji młodzieży w duchu oblackim. Tam napiliśmy się dobrej kawy, usmażyliśmy na ognisku

wędzoną polską i w miłej atmosferze spędziliśmy sobotnie popołudnie…

Kolejnym przystankiem tego dnia był Leśniów i Sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej Patronki Rodzin, gdzie czynnie uczestniczyliśmy we Mszy Świętej, zawierzając Jej nasze rodziny. Kult Matki Bożej Leśniowskiej według dawnej tradycji związany jest ściśle z kultem Matki Bożej Jasnogórskiej. Mówi on o tym, iż wracający z Rusi w roku 1382 śląski książę Władysław Opolczyk, bezskutecznie poszukujący wody w okolicy dzisiejszego Leśniowa, zwrócił się w pokornej modlitwie do Matki Bożej. Uzyskał niezwykłą łaskę, bo nagle wytrysnęło obfite źródło, dające początek istnieniu do dziś potokowi Leśniówka. Książe w dowód wdzięczności pozostawił w kaplicy przy źródle drewnianą figurkę Matki Bożej, którą wiózł razem z Cudownym Obrazem „Czarnej Madonny”. Ta drewniana, gotycka figura, znajduje się dzisiaj w głównym ołtarzu Sanktuarium i jest przedmiotem bardzo żywego kultu.

Pielgrzymka, choć krótka, bo zaledwie dwudniowa, obfitowała w wiele przeżyć zarówno duchowych jak i wspólnotowych. Byliśmy jak

jedna wielka rodzina, pomagaliśmy sobie w okiełznaniu naszych dzieci, w przygotowywaniu posiłków, sprzątaniu po sobie... Organizowaliśmy się w błyskawicznym tempie, każdy wiedział co ma robić, nikt na nikogo się nie oglądał... To piękna lekcja, jaką mogliśmy dać naszym pociechom... Ukazać im, że najważniejszy w życiu jest Pan Bóg i drugi człowiek idący obok nas... Dla mnie pięknym świadectwem były słowa jednej z mam, która budząc córkę w niedzielny poranek, usłyszała słowa dziecka w biegu „wskakującego” w kapcie „Mamusiu pospiesz się, bo już wszystko w jadalni będzie przygotowane, a ja chcę pomóc...”

Owoce duchowe z pewnością w niejednym z nas już zaczęły kiełkować, a co będzie dalej…. Kto wie?! Wiele dzieci wraz ze swymi rodzicami przechodziło na kolanach wokół Cudownego Obrazu, a modlitwa dzieci jest szczególna, więc... może już niedługo nasza parafia zacznie się powiększać...  Tym bardziej, że kolejny nasz pielgrzymkowy przystanek to Matemblewo i Matka Boża Brzemienna...

Anna Remiszewska 7

11 2011 id3.indd 7

2011-11-16 14:41:56

fotogaleria

Nowe schody w Żarnowskiej

Renowacja wschodniej ściany naszej świątyni

Wspólne śpiewanie 11 listopada Koncert Stella Maris pt: „Sentymentalne przemyślenia”

Łebskie wypominki

8

11 2011 id3.indd 8

2011-11-16 14:41:59

Listopadowe zadumania nad wychowaniem patriotycznym w Ochronce Sióstr Służebniczek N.M.P. w Łebie...

Listopad to miesiąc pamięci o tych, których nie ma już wśród nas.

Odejście osób kochanych jest często bolesnym przeżyciem, ale wiara w Boga pomaga nam spojrzeć na to inaczej – oni przecież odchodzą do lepszego życia, życia z Bogiem.

W Uroczystość Wszystkich Świętych wspominamy nie tylko naszych bliskich zmarłych, ale także naszych świętych Patronów. To właśnie oni swoim pięknym życiem wskazują nam drogę do Boga. W naszej ochronce szczególnie bliskim jest bł. Edmund Bojanowski – założyciel pierwszych ochronek wiejskich, przyjaciel dzieci i wielki patriota.

Jego „drogą do Boga” były dzieci.

Dla nich poświęcił swoje życie, dla nich założył ochronki i Zgromadzenie Sióstr Służebniczek N.M.P.. Troska o dziecko wypełniała całe jego życie, dlatego i siostrom polecił, aby dzieci, jako najdroższy skarb Jezusa Pana starannie i w miłości pielęgnowały.

Wciąż pamiętamy też o bł. Janie Pawle Drugim – poznajemy historię jego życia i świętości, jego całkowite oddanie się Bogu i wielką wrażliwość na drugiego człowieka. Życie oddane z miłości przynosi owoc obfity. Takie było życie bł. Edmunda, bł. Jana Pawła Drugiego i wielu Polaków, którzy oddali życie za wolność naszej Ojczyzny. Wspominamy ich zwłaszcza 11 listopada w rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości po wielu latach niewoli. I tu rodzi się pytanie – czy rozmawiamy z naszymi dziećmi o historii naszej Ojczyzny, o wydarzeniach ważnych dla naszego narodu? Może ktoś powie: dzieci są jeszcze za małe, dowiedzą się, gdy będą starsze, przecież i tak nic z tego nie zrozumieją. Nic bardziej mylnego.

Wiem z doświadczenia, że wiedza historyczna przekazywana dzieciom w przystępny sposób, powoduje zainteresowanie dziejami naszej Ojczyzny. W ubiegłym roku podczas pobytu na Zielonym przedszkolu odwiedziliśmy m.in. Muzeum Powstania Warszawskiego. Niektórzy uważają, że miejsce to nie jest dla małych dzieci, że to, co tam przedstawione może je przerazić. Mieliśmy możliwość doświadczenia, że nie jest to prawdą. Chronimy dzieci przed tym, co ważne, co jest wpisane w tożsamość naszego narodu, a pozwalamy na oglądanie tego, co rzeczywiście wzbudza strach i trwogę. Pozwalamy dzieciom na świętowanie Halloween i przebieranie się w różnego rodzaju straszydła, a przecież mamy tyle pięknych polskich zwyczajów i tradycji. Czy pielęgnujemy je w naszych rodzinach? Czy tłumaczymy je dzieciom? One potrafią wiele zrozumieć, jeżeli my, dorośli przedstawimy to w odpowiedni sposób. Józef Piłsudski powiedział: „Naród, który traci pamięć, przestaje być narodem”, a Zbigniew Herbert ujął to trochę

inaczej: „Naród, który traci pamięć, traci sumienie”. Czy chcemy zatracić własną tożsamość? Czy nie zależy nam na tym, aby dzieci znały swoje korzenie? Czy dziecko będzie dumne z tego, że jest Polakiem, jeżeli nie zna dziejów swojego narodu? Ponad tysiąc lat temu nasi przodkowie przyjęli chrzest stając się chrześcijanami, a obecnie tak wielu spośród Polaków boi się krzyża. Czyżby nikt im nie wytłumaczył, jakie ma on znaczenie dla nas, ludzi wierzących? Krzyż jest przecież znakiem miłości Boga do człowieka, a nie czymś, co powinno budzić w nas strach. Pomyślmy o tym. Pokażmy dzieciom, że kochamy naszą Ojczyznę i nasze symbole narodowe, że szanujemy się nawzajem, że żyjemy w prawdzie i nie wstydzimy się tego, co nas łączy. Pokażmy dzieciom, że każdy z nas może być świętym, bo życie wielu świętych było z pozoru zupełnie zwyczajne. Ktoś powiedział, że dzieci potrzebują korzeni i skrzydeł.

I to jest wielka prawda. Potrzebują umocnienia w tym co stanowi o jego tożsamości i potrzebują wolności, aby pięknie żyć.

Może ten listopadowy czas skłoni nas do zadumy i refleksji nad naszym życiem, nad przemijaniem, ale też i nad wychowaniem dzieci. Spróbujmy więcej czasu poświęcić na rozmowy z nimi, na wspólne świętowanie, na przekazywanie wartości. Niech będzie to radosny czas tworzenia historii i tradycji własnej rodziny. Cieszmy się tym, że mamy tylu świętych, wolną Ojczyznę i świadomość tego, że są ludzie, którzy dla dobra innych potrafią poświęcić swoje życie. Jakże za to wszystko nie dziękować Bogu?... s. M. Weronika 9

11 2011 id3.indd 9

2011-11-16 14:41:59

o. Edward Ruszel OMI Urodziłem się w czasie wojny 1 czerwca 1944 r. tak przynajmniej zapisali w papierach, w podrzeszowskiej wiosce Chmielnik. Rodzice tak ojciec jak i mama pochodzili z rodzin wielodzietnych. Moja rodzina składała się jak pamiętam z rodziców, trojga rodzeństwa, babci pozostali dziadkowie poumierali przed moim narodzeniem i cioci. Rodzice utrzymywali nas w zasadzie z pracy na roli. W latach powojennych była bieda. Do szkoły podstawowej chodziłem w miejscu urodzenia. Do parafii należałem również w tej miejscowości, moi proboszczowie odkąd pamiętam nazywali mój kościół Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Łaskawej w Chmielniku.

Odkąd pamiętam też to nauczyciele w szkole a szczególnie księża stanowili dla mnie poza rodzicami taki wzór i wielki autorytet. Po skończeniu szkoły podstawowej, rozpocząłem naukę w zasadniczej szkole zawodowej, którą skończyłem w 1961 r. Jako 17 letni chłopak rozpocząłem pracę zawodową. W 1963 r. zostałem powołany do wojska, po roku służby ze względu na stan zdrowia zostałem zwolniony z wojska. Dokończyłem swoja edukację w zakresie szkoły średniej w Łańcucie kierunek mechanizacja rolnictwa w roku 1970.

Miałem wielu przyjaciół, znajomych w pracy w miejscu zamiesz-

kania, ale ciągle prawie od maleńkości myślałem o kapłaństwie. Na tej drodze do kapłaństwa decydujący był pewnie jeden moment o którym jeszcze do tej pory z nikim się nie dzieliłem. Otóż będąc jeszcze chłopakiem, moja bardzo dobra mama kiedyś mnie zagadnęła... wiesz spotkałam kiedyś proboszcza i pytał się o ciebie. Mama opowiedziała gdzie pracuję co robię i proboszcz wtedy mówi do mojej mamy...„ a ja myślałem , że on zostanie księdzem „...No jak mi to mama powiedziała to woda na młyn, dla mnie sprawa była już jasna, że zostanę księdzem.

Tylko teraz jak to zrobić. Zostałem sam z rodzicami, siostry dwie powychodziły za mąż i wyprowadziły się z domu, międzyczasie mój młodszy brat jako pięcioletnie dziecko zmarł, babcia i ciocia również pomarły. A ja czułem się moralnie zobowiązany do jakiegoś zapewnienia utrzymania do pomocy swoim rodzicom. Czekałem na jakieś rozwiązanie i przyszło.

Otóż w latach po 70-tych wyszła jakaś ustawa, że rolnikom powyżej wieku emerytalnego odbierali ziemie w zamian za rentę. Rodzice z tego z bólem skorzystali no i mieli jakiś marny grosz niewiele ale coś było i ja troszeczkę czułem się uwolniony, że już rodzice jakieś mają jakieś minimalne zabezpieczenie. Międzyczasie przeniosłem się z mieszkaniem do Rzeszowa. No i rozpoczęło się poszukiwanie, gdzie to powołanie można by najlepiej zrealizować.

Jakoś od początku zainteresowany byłem zgromadzeniem zakonnym.

Ale jakim? Jakkolwiek śledziłem różne zgromadzenia, rozczytywałem się na temat charyzmatów po pewnym czasie stwierdziłem, że to prawie wszystko to samo, może tylko habitami się różnią. Nie miałem żadnego pojęcia. Zacząłem coraz bardziej gorączkowe poszukiwanie, ale międzyczasie przypomniało mi

się, że w mojej rodzinnej parafii na tablicy ogłoszeń wisiał jakiś stary biało czarny folder powołaniowy do jakiś misjonarzy, folder może wisiał już wiele lat, niewiele można było już z niego wyczytać. Poświęcałem się, kiedy przychodziłem do kościoła stawałem specjalnie pod tą tablicą i starałem się czytać, zapamiętać w domu zapisać i to trwało przez pewien czas. Jakoś nie mogłem zdobyć się na to, żeby stanąć pod tablicą wyciągnąć papier i pisak i wszystko co potrzebne zapisać.

Wydawało mi się, że jeżeli ktoś by mnie przy tej czynności spotkał to by pomyślał i powiedział, że Edkowi od Walka /imię ojca/ coś się chyba w głowie porąbało. No ale te trudności przezwyciężyłem. Jednak byli to Misjonarze Oblaci M.N. w Poznaniu i cały adres. Rozpocząłem kolejny etap nawiązywania kontaktów i znowu różne śmieszne przeszkody.

W końcu zdecydowałem się i pierwszy kontakt z żywym oblatem miałem na Świętym Krzyżu. Nie powiem z kim. No i rozpoczęło się. Prenowicjat w Markowicach, spotkanie i rozmowy z przełożonymi i oczekiwanie na decyzję przyjmą, nie przyjmą. Mistrz nowicjatu zawiadomił, że zostałem przyjęty. Wielka radość, ale żeby nie było tak łatwo, następny etap, jak to powiedzieć rodzicom, rodzinie w pracy, znajomym? Pierwsza dowiedziała się oczywiście mama

10

11 2011 id3.indd 10

2011-11-16 14:42:00

i dalej samo się rozeszło. Jeszcze tylko trzeba było stanąć przed trybunałem rodzinnym, siostry były głównymi trybunami i zaczęło się od tego czy wiem co ja robię? i czy ten zakon to jest katolicki?, oczywiście płacz, wypominki no i cała oprawa. Po tych kolokwiach w domu, w pracy, wśród znajomych, przyjaciół, które jakoś przeżyłem. Rozpocząłem nowicjat, od września 1981 r. i zaczęła się formacja, dalszy ciąg formacji ludz-

kiej, intelektualnej, duchowej a więc Święty Krzyż, Obra. I te poszczególne etapy filozofia, teologia, posługi lektora, akolity, diakonat i Święcenia Kapłańskie w 1987 r., śluby czasowe i wieczyste śluby zakonne w 1985 r.

Pierwsza placówka to Katowice jako wikary do 1989 r. a później to już jako przełożony, proboszcz ekonom w Smolanach k. Suwałk, w Obrze jako ekonom w seminarium, w Kodniu, proboszcz i kustosz sanktuarium, w Iławie jako superior, proboszcz i ekonom.

W Katowicach jako superior, w Zahutyniu jako dyrektor rezydencji, proboszcz i ekonom no i Łeba jako pomoc duszpasterska.

Z kroniki łebskich rybaków W ślad za artykułem Jacka Beczyczki z poprzedniego wydania Ichtys o poświęceniu kutra Łeb-64 przez Ojców Józefa Przybyckiego i Józefa Kubiaczyka, otrzymaliśmy od Pani Wali Górskiej ciąg dalszy, a właściwie zakończenie historii tego kutra.

18 grudnia 1981 r. kuter zatonął. Załogę jednostki uratował okręt patrolowy OPa-311. Oto fragment artykułu z ówczesnej prasy opisującego ten dramat (artykuł udostępniła nam Pani Górska): Kuter Łeb-64 był starą, mocno już wysłużoną drewnianą jednostką rybacką, ale spisywał się jeszcze dzielnie. Wypłynął na połów jak w każdy powszedni

Przeżyte lata swoje robią, jestem na emeryturze ale dzięki Bogu za to co jest. Cieszę się ze wszystkiego i dziękuje Panu Bogu za to wszystko co mi się udało zrobić a trochę tego jest, nie wstydzę się tego. Gdybym jeszcze raz miał podejmować decyzję zrobiłbym to samo, może trochę szybciej. Moje zainteresowania, to poza tymi teologicznymi sprawami, sprawami kościoła, to historia, bardzo lubię obrazy, kapliczki, krzyże, stare zegary, zabytki. Za prace wykonane w zabytkowym XIV wiecznym kościele w Iławie zostałem odznaczony przez Ministra Kultury złotą odznaka „za opiekę nad zabytkami”. Poza kultem do Eucharystii, żywię wielki kult do Matki Bożej, to już jakoś wyssałem z piersi matki. Na swojej życiowej drodze spotkałem bardzo wiele, bardzo ciekawych ludzi, dobrych ludzi, doznałem również wiele dobra za co również jestem Panu Bogu i Maryi Matce Bożej niezmiernie wdzięczny. Łeba dnia 12 listopad 2011 r.

Z każdą sekundą pogrążali się głębiej w szumiącą otchłań. Nie chcieli się pogodzić z losem.

Zaczęli strzelać czerwone rakiety. Ale po czterech godzinach bezowocnej walki z beznadzieją zaczęli już wątpić w swe pomyślne gwiazdy. I wtedy nagły ognik nadziei rozniecił w nich warkot silników, zbliżający się i rosnący z każdą chwilą. Ktoś zauważył ich sygnały. Poczęli krzyczeć jeden przez drugiego... Na pokład okrętu patrolowego wciągały ich żołnierskie ręce. To one podawały im szklanki ze zbawczo gorącą herbatą, koce i własne, żołnierskie ubrania. Do końca życia tego nie zapomną – życia, które odzyskali dzięki marynarzom z okrętu patrolowego OPa-311.

dzień. Teraz ludziom tak bardzo potrzeba ryb, szczególnie gdy z mięsem są trudności. A do tego jeszcze bliskie święta, nie do pomyślenia bez wigilijnej ryby.

Pogoda była wprawdzie podła, ale zaciągi szły niezłe. Nic nie wróżyło katastrofy. I nagle ta potężna fala, która wdarła się na pokład łamiąc stare klepki.

Woda zalała kubryk, ładownię i maszynownię. Byli nagle unieruchomieni i nie mieli w pobliżu nikogo, kto mógłby im pomóc.

Czterej młodzi, silni i sprawni ludzie: szyper Waldemar Górski, Maria Konkol mechanik Ryszard Konkel, jego ps. w tekście wykorzystałam brat rybak Jerzy Konkel oraz dru- obszerne fragmenty artykułu por. gi rybak Tadeusz Wochal. Nagle mar. Andrzeja Wasiaka z grudnia odczytali swój straszliwy wyrok. 1981 r.

11

11 2011 id3.indd 11

2011-11-16 14:42:00

P i e lg r z y m k a w Be sk i d y i nie tylko...

Wprawdzie było nas niewiele, ale miło i kameralnie spędziliśmy czas razem z Bożenką i Kaziem.

Okazało się, że niestety nie będziemy mieć opiekuna duchowego, więc sami zaczęliśmy naszą podróż modląc się na różańcu.

Wyjechaliśmy wczesnym rankiem i już wkrótce byliśmy w Toruniu. Tutaj odwiedziliśmy Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy, gdzie po muzeum misyjnym oprowadzał nas sympatyczny redemptorysta.

Toruń to jak zawsze przepyszne pierniki, w które zaopatrzyliśmy się na dalszy etap podróży.

Wieczorem ze śpiewem pieśni maryjnych na ustach dotarliśmy do Częstochowy. Oczywiście jak każdego dnia jest tutaj niezliczona ilość pielgrzymów. Ale stojąc tuż przed obrazem naszej Matki i Królowej braliśmy udział w Apelu Jasnogórskim: „Maryjo, Królowo Polski, jestem, pamię-

tam, czuwam!”. Przebywając tutaj zawsze czuję się jak u Matki, która na mnie czeka i pomoże. „Jeśli chcemy dowiedzieć się, jak płyną dzieje w sercach Polaków, trzeba przyjść tutaj, trzeba przyłożyć ucho do tego miejsca, trzeba usłyszeć echo całego życia narodu w sercu Jego Matki i Królowej”- powiedział bł. Jan Paweł II. Następnym etapem naszej pielg rzymki były Piekary Śląskie, kolejne Sanktuarium Maryjne.

Bazylika Najświętszej Marii Panny i św. Bartłomieja to najbardziej znane sanktuarium na Śląsku i jedno z najsłynniejszych w Polsce.

W świątyni znajduje się obraz Matki Boskiej Sprawiedliwości i Miłości Społecznej, do którego co roku pielgrzymuje kilkadziesiąt tysięcy pątników.

Matka Boska Piekarska jest patronką ludzi pracy na Śląsku.

W roku 1676 przed Jej wizerunkiem modlono się o ustą-

pienie zarazy, która w ybuchła w Tarnowskich Górach.

Modlitw y był y w ysłuchane i od tej pory corocznie odbywają się pielgrzymki do tego miejsca.

Również Jan Paweł II,zanim został papieżem pielgrzymował do tego Sanktuarium. W 1979 r. podarował Matce Bożej Piekarskiej stułę i świecę, a w 1983 r.- złoty różaniec.W 1986 r. sanktuarium odwiedziła Matka Teresa z Kalkuty.

Kalwaria Piekarska wzniesiona została na wzgórzu Cerekwica.

Znajdują się tu: Dolina Jozafata, rzeka Cedron, Góra Oliwna z Grotą i Ogrodem Getsemani, Wieczernik i Pałac Kajfasza oraz 15 kapliczek różańcowych.

To tutaj przybywają Ślązacy modlić się całymi rodzinami, tutaj modlą się górnicy. Teren bardzo pięknie położony, dużo zieleni.

A ponieważ była to niedziela byliśmy na mszy św. w bazylice, gdzie ksiądz bardzo serdecznie nas przywitał i modlił się w naszej intencji. To było takie miłe, że nawet oglądałam się do tyłu w kościele, czy aby to nas dotyczy. Zwiedzaliśmy Bazylikę, Ogród Różańcow y i Kalwarię z miłą panią przewodnik.

Kolejne dni to pobyt w Wiśle /tej od Małysza/. Wieczorami integrowaliśmy się a w dzień wypad w góry. Bardzo podobało mi się modlitwa różańcowa na samym szczycie Czantorii, gdzie wjechaliśmy wyciągiem krzesełkowym.

Warte zwiedzania były też chata Kawuloka /bardzo stara drewniana chata, ze starodawnymi sprzętami/ oraz koronki w Koniakowie, słynne na całą Europę. Będąc w Żywcu, nie sposób nie zwiedzić tutejszego muzeum browaru, gdzie zwieńczeniem zwiedzania jest szklanica z piwem Żywiec.

Kolejne dni to Leśny Park Niespodzianek w Ustroniu, gdzie z w i e r zę t a / s a r ny, d a n i e l e , /chodzą po parku luzem, są tu też inne zwierzęta leśne.

12

11 2011 id3.indd 12

2011-11-16 14:42:00

Kolejnym etapem naszej wędrówki był Cieszyn - Muzeum Śląska Cieszyńskiego, dzięki któremu poznaliśmy historię tej ziemi w dawnych czasach zaborów.

Mieliśmy także okazję przebywać za granicą - w Czeskim Cieszynie, który kojarzy mi się trochę z minioną epoką PRL-u.

W Wiśle niektórzy moczyli się w basenie Parku Wodnego „Tropicana” w Hotelu Gołębiewski.

Kolejnym etapem naszego pielgrzymowania było Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Licheniu,

gdzie braliśmy udział we mszy św. i procesji ze świecami. Ostatni dzień to Markowice -Sanktuarium Matki Bożej Królowej Miłości i Pokoju, odwiedziny na cmentarzu grobów kapłanów, którzy pracowali w naszej parafii.

Bardzo szybko minął czas naszego pielgrzymowania. Nasi Organizatorzy, jak zawsze spisali się na medal. Niezawodna Bożenka potrafiła wszystko załatwić i każdemu służyć swoją pomocą.

Dziękujemy Bożenko i Kaziu za Waszą wspaniałą postawę i empa-

Drogie Dzieci!!!

Miesiąc listopad, to miesiąc, w którym tak naprawdę w Łebie więcej wieje i pada niż widać słońca… Jednak w tym roku stało się coś dziwnego... Miesiąc listopad jest cieplutki, bezdeszczowy, kolorowy...Stało się coś jeszcze - polubiłam jesień!!! Stałam się zwolenniczką tej pory roku, choć do niedawna wolałam zimę...  Idąc na cmentarz w pierwszych dniach listopada poczuć można było ciepły powiew wiatru, usłyszeć śpiew ptaków... Nasze kroki i myśli częściej niż zwykle kierowaliśmy właśnie na cmentarz, by powspominać, pomodlić się, zapalić świeczkę naszej pamięci...

Dobrze jeśli wykorzystaliście ten czas, by pomodlić się za Waszych bliskich, których już z Wami nie ma. To szczególny czas pamięci, czas czynnej pomocy wszystkim duszom, które oczekują w czyśćcu na osiągnięcie pełni radości w Niebie…

Gdy wokoło mrok, łebska powakacyjna cisza, często kieruje moje kroki na cmentarz... Sama nie wiem dlaczego tak się dzieje, i nie mówię tu tylko o miesiącu listopadzie, w którym przeżywamy dwa ważne święta Wszystkich Świętych

i Dzień Zadusznych… Często zdarza mi się, że wychodząc z domu na wieczorny spacer moje nogi niosą mnie właśnie na cmentarz… Może ktoś potrzebuje szczególnej modlitwy, którą możemy dać mu tylko my… To właśnie my, krocząc jeszcze po ziemi możemy zatroszczyć się o dusze będące w czyśćcu, częściej niż tylko przy okazji listopadowych świąt...

Ale do czego zmierzam... Spoglądając na przepiękne znicze, kolorowe, rzeźbione, z ozdobnymi kwiatami zatęskniłam za...

Zwyczajnym zniczem z woskiem w kolorze jasno pomarańczowym w glinianej ceglastej, kremowej oprawie… Wy pewnie nie pamiętacie takich zniczy, ale z pewnością pamiętają je Wasi rodzice  C h c i a ł a by m z a b aw i ć s i ę z Wami w zrobienie takich zniczy... nic prostszego, ale wymagającego bezwzględnie pomocy osoby dorosłej. Chciałabym pokazać Wam jak łatwo zrobić samodzielnie świeczkę, znicz...

Będziesz potrzebować: • wosk, mogą to być resztki świec, • świeczka tea light (podgrzewacz),

tię, bo na Was zawsze można było liczyć.Dziękuję również wszystkim pielgrzymowiczom, którzy nieraz pokonywali własne słabości i stawali w szeregu każdego dnia. A naszego Proboszcza zapraszamy na kolejną pielgrzymkę.

Maryjo śliczna Pani, Matko Boga i ludzi naziemi ... Maryja, Ave Maryja, u Boga nam wybłagaj zdroje łask, by świat lepszy był, by w miłości żył...

O Maryjo miej w opiece dzieci swe...

Danuta Świerk

• foremka np. do pieczenia małych babeczek, lub inne fromy • rondelek do rozpuszczania wosku, • nieco olejku zapachowego, goździków, wanilii, itp.

1. Małą świeczkę typu „tea light” wyjmujemy z metalowej osłonki i wkładamy na środek docelowego pojemnika, bądź foremki. Jeśli chcemy po wystygnięciu wosku wyjąć świeczkę z foremki, należy ją wpierw posmarować tłuszczem.

2. Pokruszony wosk podgrzewamy ostrożnie, gdy się rozpuści wówczas możemy dodać kilka kropel aromatu.

3. Kolejnym etapem jest wlanie gorącego wosku do foremki z „tea lightem” i odstawienie, żeby wosk zastygł.

4. Jeśli wyjmujemy świeczkę z foremki należy ją delikatnie opukać, by wyjąć z niej świeczkę.

W ten właśnie sposób możecie wykonać samodzielnie znicz, a także każdą inna świecę, która może służyć wam do dekorowanie… Jakże piękny to pomysł dla dziadków na urodziny… A wiec do dzieła i trzymam gorąco kciuki!!!

Anna Reniszewska 13

11 2011 id3.indd 13

2011-11-16 14:42:01

Listopadowa zaduma W małej wiosce mieszkała biedna rodzina z córką, która nie za bardzo przykładała się do pracy w domu, pomimo próśb matki i ojca. Nagle zjawiła się w tej rodzinie choroba – matka znalazła się w szpitalu.

Ojciec ciężko pracujący w polu, nie miał czasu na zajmowanie się gospodarstwem domowym, więc chcąc nie chcąc musiała robić to córka. Nie umiała ułożyć sobie zajęć domowych, nic się jej nie udawało i na dokładkę rozpadł się jej drewniany cebrzyk do pojenia zwierząt.

Córka bezradna rozpłakała się, czekając na powrót ojca. Ojciec, gdy wrócił z pola, obejrzał cebrzyk, postukał młotkiem w metalową obręcz i powiedział do córki: „Patrz dziecko, ten cebrzyk to jak nasze gospodarstwo bez matki. Każda klepka leci w inną stronę, a wszystko dlatego, że obręcz puściła. Ale jak mama wróci, to znów wszystko będzie na swoim miejscu, bo matka nigdy nie myśli o sobie, a obowiązek dla niej to rzecz święta.”

Jak mama, tata, syn, córka, babcia, dziadek, ktoś bliski wróci...

Sztuka życia to sztuka unikania cierpień i okrutną zagadką jest życie, jak mówi przysłowie. Na drogach naszego życia spotykamy się z chorobą i ze śmiercią. Jedni borykają się ze swoimi przypadłościami: długie wielostronne leczenie, operacja, usuwanie schorowanych części ciała, a innych choroba dopada nagle... Wtedy wszystko co znajduje się w naturze człowieka, podświadomie, w głębi duszy czeka, aby wydostać się w odpowiedniej chwili, w odpowiednim momencie. „Dobre duchy opiekuńcze” - rodzice, dzieci, wnuki – starają się, jak nakazuje im sumienie, traktować tych słabych, biednych chorych z oddaniem i sercem. Jest bieganie od lekarza do lekarza, konsultacje,

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO PRZYJĘLI: 02.10.2011 Grzędzicki Stanisław Łukasz 02.10.2011 Czosnek Tadeusz Jakub 09.10.2011 Sobisz Franciszek Henryk 15.10.2011 Filipionek Miłosz 16.10.2011 Szymańska Natalia 16.10.2011 Ostapowicz Igor Aleksander

szukanie za wszelką cenę dobrego wyjścia, aby tylko pomóc kochanej osobie przedłużyć jej pobyt tu na ziemi. Niekiedy się tę walkę i starania wygrywa, ale częściej niestety przegrywa. Pozostaje rozpacz, ból, niemoc i pytanie „dlaczego?”.

Każdy ma swoje plany, pragnienia, marzenia i nagle to wszystko staje się niespełnione, nieważne, zostaje tylko zdziwienie, przejmująca cisza, puste miejsce po bliskiej nam osobie. Zostają też wspomnienia i wiara, że TAM już będzie im dobrze, bez bólu, cierpienia i łez.

Listopadowa zaduma nad grobami naszych bliskich i dalszych krewnych, znajomych, przyjaciół i sąsiadów skłania do modlitwy za nich, zapalenia znicza, aby oświetlona droga zaprowadziła ich do Najwyższego Sędziego. TAM, gdzie prędzej czy później wszyscy się spotkamy.

Kiedy szukać mnie będziecie, w Waszych sercach ma obecność.

Tam znalazłem swoje miejsce i żyć będę w nich na wieczność.

16.10.2011 Maroń Paweł Sławomir 30.10.2011 Alfuth Oliwer Michał SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: 08.10.2011 Ziętara Adam Bartosz i Żamojda Katarzyna 15.10.2011 Pokrzywa Maciej i Wożniak Aleksandra 22.10.2011 Sułkowski Michał Wojciech i Kortas Joanna Barbara 29.10.2011 Lis Marcin i Lisowska Barbara Ewelina ZMARLI: 19.10.2011 Jaszczyk Beata 27.10.2011 Konkel Alfons Augustyn 28.10.2011 Labuda Urszula Janina

Jadwiga Labuda

14

11 2011 id3.indd 14

2011-11-16 14:42:01

Plan Odnowienia Misji św.

„Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych„

w parafii p.w. Wniebowzięcia N.M.P w Łebie

03-08. grudnia 2011r.

Sobota 3 grudnia Niedziela 4 grudnia

Poniedziałek 5 grudnia Dzień spowiedzi św.

Wtorek 6 grudnia Odpust parafialny ku czci św. Mikołaja

Środa 7 grudnia Zakończenie

18.00 – Msza św. z nauką 19.00 – Spotkanie dla młodzieży 8.30 – Msza św. z nauką 10.00 – Msza św. z nauką 11.30 – Msza św. dla dzieci z nauką 13.00 – Msza św. z nauką 16.30 - Nabożeństwo różańcowe 17.00 – Msza św. z nauką 20.30 – Apel 12.00 – Msza św. Żarnowska 8.30 – Spowiedź dla dorosłych 9.00 – Msza św. z nauką 16.00 – Spowiedź dla dzieci 16.30 – Msza św. roratnia dla dzieci 17.30 – Spowiedź dla dorosłych 18.00 – Msza św. z nauką 20.30 – Apel 15.00 – Msza św. Żarnowska 8.30 – Różaniec 9.00 – Msza św. z nauką 16.30 – Msza św. roratnia dla dzieci.

18.00 – Msza św. z homilią odpustową (procesja odpustowa) 15.00 – Msza św. Żarnowska 8.30 – Różaniec 9.00 – Msza św. z nauką 16.30 – Msza św. roratnia dla dzieci 18.00 – Msza św. z nauką (Odnowienie przyrzeczeń małżeńskich) 15.00 - Msza św. Żarnowska z postawieniem krzyża misyjnego

Podziękowanie Kapłanom za wzruszającą oprawę uroczystości pogrzebowej, oraz tym wszystkim, którzy uczestniczyli we wspólnej modlitwie i odprowadzeniu na miejsce wiecznego odpoczynku Urszulę Labudę.

Serdeczne Bóg zapłać składa rodzina.

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Jackowska Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk br. Ryszard Szabat - foto ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba

54 9324 0008 0002 6912 2000 0010

15

11 2011 id3.indd 15

2011-11-16 14:42:01

11 2011 id3.indd 16

2011-11-16 14:42:03