Ichtys 77

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

„Wyjście z portu w Łebie” Karl Schmidt-Rottluff

2012 Luty nr 77

Popielec

Pamiętaj że proch popiół umarłej rośliny popiół z palmy zielonej popiół z chwały szumiącej że proch popiół z książki popiół z miasta popiół ze świata pamiętaj człowiecze popiół z ciała popiół z mózgu popiół z uśmiechu pamiętaj jeśliś uczniem Jezusa który przyniósł na ziemię ogień pamiętaj musisz się spalić ks. Janusz St. Pasierb

Kilka Myśli Proboszcza

W naszej wędrówce drogą życia chrześcijańskiego, kolejny raz dochodzimy do momentu, kiedy wybrzmiewają słowa z księgi proroka Joela „Nawróćcie się całym swym sercem, przez post Rodzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty! Nawróćcie się do Boga Waszego! On bowiem jest łaskawy i miłosierny. Wielu z nas na te słowa reaguje w dwojaki sposób.

Jedni myślą sobie: „…przecież jestem w miarę solidnym chrześcijaninem, wypełniam to, co jest nakazane, więc nie potrzebuję żadnego nawrócenia, byle tak dalej…”. Inni, będąc w bliskości z Panem Bogiem, pragną coraz bardziej zacieśniać swoje więzy ze Stwórcą, starając się w jeszcze doskonalszy sposób naśladować Jezusa w spełnianiu swoich codziennych zadań, a w szczególności przestrzeganiu Bożych przykazań. Są też tacy, którzy w żaden sposób nie odnoszą się to tych słów, żyjąc wyłącznie według własnych zasad. Jednak Chrystus daje nam czas ,byśmy wszyscy mieli szansę odnieść się do troskliwej miłości Boga pragnącego dobra każdego człowieka. „ Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia”. Okazji do spotkania z Chrystusem w tajemnicy cierpienia zawsze było i jest wiele. Przez wszystkie etapy życia Jezusa widzimy, jak bardzo pragnie On jednoczyć się z człowiekiem przez to , że przyjął ludzkie ciało. Nie tak dawno przeżywaliśmy pełnię jego człowieczeństwa, kiedy przyszedł na świat pod postacią dzieciątka.

Teraz przeżywamy Jego człowieczeństwo w pokornym uniżeniu i cierpieniu, przez które jednoczy się z każdym człowiekiem,

a szczególnie z cierpiącym i poniżonym, człowiekiem udręczonym, który nie jest pewien swojego losu, z tym, który mozolni stara się o to, by godnie żyć. Upokorzony, poniżony Chrystus staje przed nami w tych dniach Wielkiego Postu, by jednoczyć się z nami i by ukazać, że nawet największe poniżenie, przyjmowane w duchu pokory, przyniesie zwycięstwo.

Stajemy wobec tajemnicy wiary pełni nadziei, że ten czas każdemu z nas jest potrzebny, by nie ludziom, ale Bogu się podobać. By zwrócić serca nasze i innych do wszechogarniającej miłości Boga, która pozwala nam odrzucić wszelkie podziały, niezgodę, niezdrowe współzawodnictwo czy też zawiść. „Strzeżmy się, byśmy uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby nas widzieli; inaczej nie będziemy mieli nagrody u Ojca naszego, który jest w niebie.”…Kiedy czynimy coś dla siebie, to czynimy również dla dobra wspólnego, a Ojciec, który widzi w ukryciu odda Tobie…”.

Niestety, zauważamy, że trudno współczesnemu człowiekowi dać coś z siebie, a jeśli już coś daje, jest dziwnie postrzegany przez społeczeństwo. Wielkość człowieka na tym polega, że staje się darem dla innych. Wielki Post, a w nim przeżywanie tajemnicy

ofiarowania się Boga człowiekowi przez uniżenie i cierpienie, uczy nas przede wszystkim tego, jak bardzo ważna jest ofiara. Jak ważna była i jest nadal ofiara Jezusa Chrystusa na krzyżu dla każdego z nas. „…On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą…”. Przecież każdy z nas ma światu coś do ofiarowania po to, aby ludzie stawali się bliżsi i oddani. Niechaj to rozważanie ofiarnej miłości Boga w tajemnicy zdrady, cierpienia i odrzucenia w liturgicznym czasie Wielkiego Postu odmieni nasze życie, czyniąc je lepszym i piękniejszym. Owocnego czasu przeżywania Wielkiego Postu życzę sobie, kochanym parafianom i miłym gościom.

Wasz proboszcz o Mariusz omi

Sakrament Bierzmowania Wraz z chrztem i Eucharystią, sakrament bierzmowania należy do tzw. Sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Sakramenty te są fundamentami życia duchowego człowieka ochrzczonego. Pierwszy z nich – chrzest św., przez który zostajemy włączeni w życia trójjedynego Boga i wszczepieni w Kościół, jest bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów.

Kościół uczy, że sakrament b i e r z m ow a nia jest do pełnieniem ła ski c hr z t u świętego. Przez tan sakrament – jak przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego – ochrzczeni jeszcze doskonalej wiążą się z Kościołem i są obdarzeni szczególną mocą Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze bardziej są zobowiązani, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz jej obrony (nr 1285).

Zwłaszcza przygotowanie do sakramentu bierzmowania jest doskonałą okazją do uświadomienia, jak bardzo potrzebna jest ta szczególna moc Ducha Świętego człowiekowi ochrzczonemu. Dla wielu ochrzczonym Duch Święty jest - niestety ciągle Wielkim Nieznajomym.

Nierzadko powtarza się sytuacja, jaka została opisana w Dziejach Apostolskich w rozdziale 19.

Otóż Paweł Apostoł spotkał w Efezie grupę uczniów Chrystusa, którzy przyjęli słowo Do4

brej Nowiny. Zapytał ich – czy otrzymaliście Ducha Świętego?

Ci odpowiadają – nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty (Dz 19, 2-3).

Ludzie ochrzczeni żyją - i to nierzadko - w nieświadomości tego, kim jest, jak dzieła Duch Święty i jak istotną odgrywa rolę w życiu wiary i jej wyznawaniu.

Kościół uczy, że duchowość w najgłębszym tego słowa znaczeniu jest życiem według Ducha Świętego. On ukształtował w Maryi Jezusa: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc najwyższego osłoni Cię – usłyszała w chwili zwiastowania. Duch Święty prowadził Jezusa. On ukształtował Kościół. I On ma prowadzić w życiu wiary każdego z ochrzczonych; Jego mocą Bóg Ojciec kształtuje w każdym z nas serce Jego Syna, mocą Ducha Świętego upodabnia

każdego z wierzących do Jezusa, a to przecież jest istotą życia wiary.

Wiele problemów, jakie przeżywamy w życiu duchowym, płynie z tego braku odniesienia do Ducha Świętego, nawet z braku świadomości, że to On jest pierwszym i podstawowym źródłem osobistego odrodzenia, głębokiego nawrócenia i autentycznej świętości – jednym słowem duchowości. Kierujemy nasze myśli i tęsknoty ku Bogu Ojcu; staramy się naśladować Chrystusa Pana – On zajmuje naczelne miejsce w naszych myślach i modlitwach. A Duch Święty?

Odnowa życia duchowego – wspólnotowego i osobistego idzie poprzez odnalezienie więzi z Duchem Świętym, poprzez odkrycie tego Nieznajomego, bez którego życie chrześcijańskie nie będzie miało właściwego kształtu. Musimy pozwolić, aby Duch Święty wprowadzał nas w tajemnice życia samego Boga.

Gdyż to Duch Święty pozwala nam rozpoznać w Jezusie z Nazaretu Pana (por. 1 Kor 12,3), pozwala usłyszeć Jego wezwanie do pójścia za Nim i upodobnienia się do Niego: “Jeśli kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (Rz 8,9). To Duch Święty, czyniąc nas synami w Synu, świadczy o ojcostwie Boga, uświadamia nam nasze synostwo i daje nam odwagę

nazywać Boga “Abba, Ojcze” (Rz 8,15). To On wzbudza miłość i rodzi komunię.

Biorąc to wszystko pod uwagę, warto przytoczyć słowa jednego ze współczesnych teologów, który tak pisze na temat życia bez Ducha Świętego i w relacji z Nim: Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko, Chrystus pozostaje w przeszłości, Ewangelia jest martwą literą, Kościół jest tylko organizacją, Władza – dominacją, Misja – propagandą, Liturgia – niczym innym jak tylko wspomnieniem, Życie chrześcijańskie – moralnością niewolnika.

W Duchu Świętym Bóg jest blisko,

Zmartwychwstały Chrystus jest tu i teraz, Ewangelia jest mądrością i mocą życia, Kościół jest żywym ciałem, odbijającym życie Trójcy Świętej, Władza – posługą jednania, Misja – Pięćdziesiątnicą Liturgia – pamiątką, uobecnieniem i zapowiedzią, Życie chrześcijańskie – przebóstwione w relacjach synostwa i ojcostwa.

Warto uświadamiać sobie tę prawdę nie tylko z okazji przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Każdy z wierzących powinien robić wszystko, aby żyć nie tylko coraz bardziej świadomie w jedności z Duchem Świętym, ale często Go przyzywać i pozwolić Mu prowadzić się.

A obecność Ducha Świętego łatwo rozpoznać. W sakramencie bierzmowania otrzymujemy siedem Jego darów, ale w życiu codziennym możemy dostrzec owoce Jego działania w nas. Św. Paweł uczy, że owocem Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie(Ga 5, 22-23). Serce przemienione, serce, w którym działa Duch Święty widać.

W czasie bierzmowania otrzymujemy niezwykły dar. Biskup, jako szafarz sakramentu, namaszczając nasze czoła krzyżmem świętym mówi: Przyjmij znamię daru Ducha Świętego. To wielki dar, ale i wielkie zadanie.

Pierwsza i najważniejsza jego część polega na odkryciu osobistej więzi z Tym Wielkim Nieznajomy. Przyjdź Duchu Święty! o. Wojciech Popielecki OMI

Kiedy ranne wstają zorze...

Mój budzik dzwoni w dni powszednie o 4.30. Zapalam wtedy małe światełko, cichutko nastawiam radiową Jedynkę i robię porannego drinka (ostatnio jest to słabiutka kawa z mlekiem, choć jeszcze nie tak dawno zapierałam się, że nigdy takiej cienizny nie wypiję). Tuż przed godziną piątą w radyjku jest jedna z moich ulubionych audycji - „Myśli na dobry dzień”. Gość tej audycji w ciągu tygodnia dzień po dniu wygłasza kilkuminutowe refleksje, często wpisane w rytm roku liturgicznego. Bywali tam honorowi łebianie Ernest Bryll i red. Andrzej Zalewski oraz wielu mniej i bardziej znanych zakonników, a także świeckich osób Kościoła. To w tej audycji słyszałam kilkakrotnie dominikanina o. Tomasza Zamorskiego, który tak ujął mnie swoimi refleksjami, że nawiązałam z nim kontakt i przekazałam Ojcu

Proboszczowi z myślą o zaproszeniu o. Tomasza na nasze wczasorekolekcje. Z radiowych nauk o. Tomasza zapamiętałam m.in. jak mówił o zapale nawracania, który rozpala wielu kościołowych aktywistów, zwłaszcza tych świeżo umoszczonych w Kościele. „Ich ciśnie, żeby wszystkich wokół nawracać, bo im się wydaje, że złapali Pana Boga za nogi – mówił o. Tomasz. - A oni jeszcze nie wiedzą, nie czują, że to ich Pan Bóg złapał za nogi”.

Po godzinie piątej jest inna z audycji, które lubię - „Rozmaitości rolnicze”. Wcale nie żartuję. Są w tej audycji ciekawe kawałki, nie wszystkie o hodowli trzody chlewnej. Często są tam wątki rybackie. Stamtąd wzięłam kilka ciekawych kontaktów i pomysłów, które przydały mi się przy realizacji Festiwalu Pomuchla.

I przy słuchaniu tej audycji wzruszam

się szczerze, gdy słyszę o pomysłach promocyjnych właścicieli gospodarstw agroturystycznych. Niejeden miastowy spec od marketingu i reklamy mógłby się sporo nauczyć od pani Gieni z gospodarstwa pod gruszą.

Przed szóstą wyłączam radio, a włączam większe światło i dopiero wtedy naprawdę wchodzę w nowy dzień, czytając fragment Ewangelii przewidziany przez Kościół na dzisiaj.

Ta lektura w cudowny sposób ustawia mi cały dzień. Tak ubezpieczona mogę wyruszyć w świat. Nawet wtedy, gdy to spotkanie ze światem zaczęło się raz zbyt wczesnym jak na dobre wiadomości telefonem przed wyjściem do pracy. Wielu snem śmierci upadli, co się wczoraj spać pokładli, my się jeszcze obudzili, byśmy Cię, Boże chwalili.

Maria Konkol

Z kroniki łebskich rybaków:

Powrót z Rynny Słupskiej

Zdarzenie, które miało miejsce 13.01.1980 roku około godziny 17-ej, było niemalże „klasykiem”, jeżeli chodzi o wypadki morskie przy wejściu do portu w Łebie. Bardzo często w czasie sztormów następowało wypłycenie toru wodnego – w dole pomiędzy grzbietami fal poziom wody był wtedy jeszcze niższy niż normalnie.

Załoga „Łeb 31” w składzie: R. Stachewicz – szyper, R. Gocaliński – motorzysta, M. Kijaczko – st. rybak, T. Janik – rybak i R. Piechocki – praktykant, wracała z łowiska na Rynnie Słupskiej. Kuter wypełniony ładunkiem został uderzony boczną falą tuż przed wejściem do portu. Wiało wtedy z siłą około 6-7o

B. Kuter, bardzo silnie przechylony na bok, został rzucony na mieliznę.

Przechył był tak silny, że załoga nie mogła normalnie chodzić po pokładzie, a fale systematycznie przelewały się przez pokład. Na szczęście kuter był na tyle silnie osadzony na mieliźnie, że nie miotało nim we wszystkie strony. Wezwany na pomoc statek ratowniczy „Monsun” podjął próbę ściągnięcia „Łeb 31”.

Miał przy tym ogromnego pecha szyper „Monsuna”, który stracił część zębów – zerwała się lina holownicza i nastąpiło gwałtowne szarpnięcie „Monsunem”. Ta krótka chwila utraty kontroli nad statkiem wystarczyła, aby żywioł osadził go na mieliźnie. Wezwano wtedy na pomoc „Halnego” z Władysławowa.

Dopłynął on do Łeby po czterech godzinach, cały oblodzony i niezdolny do podjęcia akcji ratunkowej. Przekazano komunikat załodze „Łeb 31”, że muszą poczekać, aż lód zostanie odkuty ze statku.

W międzyczasie „Monsun” o własnych siłach uwolnił się z mielizny.

Akcja ratownicza została wznowiona rankiem. „Monsun” i „Halny” wspólnymi siłami ściągnęły kuter rybacki z mielizny. Po obowiązkowym przeglądzie na slipie powrócił „Łeb 31” do pracy.

Wypadek nie wyrządził żadnych szkód w konstrukcji i ładunek też został ocalony. Należy tutaj wspomnieć także o tych, którzy starali się nieformalnie pomóc uwięzionej załodze. Nad ranem kolega rybaków, Stanisław Pietrulewicz, przekrzykując sztorm nakazał podać sobie z kutra koło ratunkowe przywiązane do liny. Cóż, kolega rzecz święta, koło podano. Wtedy on przywiązał do koła niewielki pakunek i kazał zabrać koło. W pakunku znajdował się dodatek nadzwyczajny do herbaty, znacznie podnoszący jej działanie rozgrzewające. Przemarznięci rybacy bardzo sprawnie przygotowali herbatę podniesioną do potęgi, pomimo dużego przechyłu statku bardzo utrudniającego czynności kulinarne.

Jarosław Sitkowski

Od redakcji: Dziękujęmy naszym Czytelnikom za czujność. Otóż zdjęcie, które w poprzednim wydaniu Ichtys przedstawiliśmy w naszej „Kronice”, nie dotyczyło portu Łeba, lecz zdarzenia w porcie Władysławowo: 8 lutego 1974 r. podczas podejścia do portu osiadł tam na przybrzeżnej mieliźnie kuter „WŁA-107”. 13 lutego kuter odholowano do portu.

„Zimowisko” 1. Tutaj proboszcz wszystkim rządzi, naprowadzi, kiedy zbłądzisz, nie wywołuj bójek, panik, bo polecisz na dywanik.

REF.: Hej, hej, hej koledzy, omijajcie przeszkody do wiedzy.

Dzwoń, dzwoń, dzwoń budziku, bo kto rano wstaje ten jest GIT. 2. Tutaj panie od początku, wszystkie dobre, bez wyjątku, opiekunów uśmiech boski, wnet ukoi Twoje troski.

REF.: Hej, hej, hej koledzy...

3. Śniadanie, obiad, kolacja, wszystko pyszne, rewelacja, to kucharki tak gotują, że, aż buźki się szykują.

REF.: Hej, hej, hej koledzy...

4. Żal, żal za mamusią, i za jej piękną buzią. Żal, żal serce płacze, już niedługo ją zobacze.

REF.: Hej, hej, hej koledzy...

5. Ojć! Przepraszam zapomniałem, opowiedzieć o tym miejscu, bo to jest Dunajec Biały, bardzo blisko Kasprowego Wierchu.

REF.: Hej, hej, hej koledzy...

6. To dwaj chłopcy napisali, i rymy do tego układali, dzieło sztuki utworzyli, i się przy tym natrudzili.

REF.: Hej, hej, hej koledzy...} x2 Słowa ułożyli uczestnicy zimowiska Norbert Jabłko i Piotr Byczyczko

Zimowisko

Biały Dun

najec 2012

Na zimowisku w Biołym Dunajcu Służba ołtoża mo jak w rajcu.

Modlom siy rano, pieśni śpiywajom Piyrse miłości przezywajom.

Kozdego rania nase dziecioki Klepiom zymbami jak świstoki.

Zjodajom syćko co jest podane Coby z gazdom nimieć przechlapane.

Na nartach byli, scyty zdobyli I Matce Tater siy pokłonili. Ślakiem papieskim tys wyndrowali I wtej siy bardzo zmachali.

Na Rusinowyj Polanie w górze Piyknych widoków było duzo.

Syćkie dzieci siy telo ciesyły Ze as probosca do śniegu wruciyły.

Tarły go śniegiym syćkie dziatki Ze mioł łod śniegu mokre gatki.

Probosc jak matka, a nie macocha Syćkie dzieci i tak kocho.

Kie siy spotkali w chacie u gazdy Boki ze śmiechu zrywoł kozdy.

Dzieci małe telo siy dziwiły Ze im takie rzecy godali.

W wodach termalnych się wygrzoli I na ślizgawkak pozjyzdzali.

Kąpiyl na mroziy była udano Śnieg wsyndyl lezoł po kolana.

Wiecorym kulig w sonkach z gazdami łognisko duzo z kiełbasami.

Dzieci siy drejom, piykniy śpiywajom Az ik gazdowie podziwiajom.

Strążyskom prześli, spacer zrobili I Giewontowi siy pokłonili.

Pote na bazar wartko rusyli Łoscypków pełno nakupili.

Cas juz łodjyzdzać, pozegnań chwila Niewtorzy płacom a Mie to gila.

Gilo mnie w doma, gilo w górach Gilać mniy bedzie w skolnyk murach.

Słowa ułożyła Małgorzata Gieryk

Moje ferie zimowe w Łebie Nazywam się Inez Drabek, mam 10 lat. Przyjechałam z Bielska – Białej do Łeby na ferie zimowe, do dziadziusia, babci i wujka. Jest tu ładnie latem i zimą.

Pewnego dnia wujek zaproponował mi i mojemu bratu pieszą wycieczkę do latarni morskiej w Stilo. Pomimo zimna zwiedziliśmy dużo ciekawych miejsc, widzieliśmy sarenki i dzika. Wróciliśmy do domu późnym popołudniem zmarznięci, ale zadowoleni z wycieczki.

W poniedziałek babcia zaprowadziła mnie do Biblioteki Miejskiej, skąd razem z innymi dziećmi pani z biblioteki zabrała nas do szkoły.

W szkole Pani Majka zorganizowała nam zajęcia przy tablicy interaktywnej, co bardzo mi się podobało.

Następnego dnia z chęcią pobiegłam do biblioteki na zajęcia, na których pisaliśmy listy w butelkach. Niespodzianką dla nas było to, że telewizja nagrywała nas podczas zajęć i jak dawaliśmy nasze listy panom ze Straży Granicznej, którzy następnie wywieźli je w morze swoim okrętem.

Tworzenie komiksu „Tratwą przez Bałtyk” prowadziła miła, uśmiechnięta pani z biblioteki. Czekam jeszcze na spotkanie z panią Kasią ze Słowińskiego Parku Narodowego, na pewno będzie ciekawe!

Szkoda, że nie będę mogła być na zakończeniu ferii w bibliotece, bo muszę wracać do domu. Dziękuję osobom z Klubu Seniora Niezapominajka za czytanie bajek, tym, którzy poświęcali nam swój czas, paniom z biblioteki. Mam nadzieję, że w przyszłym roku będę mogła od początku brać udział w feriach zimowych w bibliotece w Łebie!

Inez Drabek

10

K ościół moim domem Lubię dzwon z wieży kościelnej, bo każdym uderzeniem przypomina mi, że jestem częścią wspólnoty. Tej najbliższej, codziennej wspólnoty parafialnej, bez której nie umiałabym zrozumieć i przeżywać powszechności Kościoła.

W ostatnich tygodniach jakoś szczególnie tego doświadczyłam i chcę się tym doświadczeniem radośnie podzielić.

Któregoś styczniowego poranka była Msza św. w intencji moich rodziców: zmarłego niedawno ojca w rocznicę jego chrztu i żyjącej mamy w dzień jej urodzin.

Z chaty za wsią przyjechała mama, eskortowana przez wnuka, a z Lęborka siostra ze swoim mężem.

Gdy po Mszy św. wychodziliśmy z naszego kościoła, od zakrystii szedł już także o. Edward, który sprawował wspomnianą Mszę.

Zatrzymał się na widok rodzinki i pytając, czy to jest owa mama, złożył jej życzenia urodzinowe.

Za chwilę doszła z kościoła Pani Kazia i mówiąc „Aaa, to pani ma urodziny” wyściskała moją zdumioną mocno mamę. Na to dołączyła jeszcze Pani Bożena lektorka i pytając „To jest pani mama, pani Marysiu?” też uściskała całkiem już odlecianą mamę. Dopiero po dłuższej chwili, gdy mama ochłonęła z wrażenia, zapytała mnie „Co to były za panie?”. A ja z dumą odpowiedziałam „Nasze, z naszej parafii”. Tylko tyle. I aż tyle. „Z naszej parafii”.

A drugie mocne doświadczenie wspólnoty było w święto Matki Bożej Gromnicznej, zarazem święto osób konsekrowanych.

We Mszy św. z odnowieniem ślubów zakonnych uczestniczyła nasza łebska wspólnota oblacka,

Siostry Służebniczki i – gościnie – dwóch franciszkanów z Wejherowa o ładnie brzmiących imionach: o. Tyberiusz i o. Norbert, z gromadką „naszych i waszych” ministrantów. No i my, świeccy parafianie. Po uroczystej Mszy św. były krótkie życzenia i kwiaty dla wszystkich zakonnic i zakonników od nas parafian. A ministranci z Wejherowa, występujący w małych brązowych habitach wzorowanych na franciszkańskich, życzenia – owszem, złożyli wszystkim, ale – na ręce swoich ojców Tyberiusza i Norberta. Cała uroczystość miała taki bardzo rodzinny, ciepły klimat.

Wydaje mi się, a czasami jestem tego pewna, że ciepło i bliskość wspólnoty parafialnej są zapowiedzią czegoś nieskończenie bardziej intensywnego i doskonałego w Domu Ojca. I że nie sposób tęsknić i dążyć do tej przyszłej Radosnej i Doskonałej Wspólnoty Nieba bez takich zwykłych codziennych spotkań w parafii.

Maria Konkol

11

„Wszystkie miejsca, w których Bóg wkracza w historię człowieka, aby się objawić i przygarnąć go do siebie, są święte” Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu.

Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:

12

«Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».

Drogi Czytelniku, w dzisiejszym odcinku postaram się przybliżyć miejsce związane z Ofiarowaniem Pańskim – Wzgórze Świątynne.

Jest to miejsce święte dla trzech wielkich religii monoteistycznych. Żydzi czczą w tym miejscu wybudowanie świątyni; Chrześcijanie wspominają epizody z życia Pana Jezusa; Muzułmanie uczynili to miejsce niemniej ważnym od Mekki, czy Medyny.

Tradycja utożsamia to miejsce z górą Moria, gdzie Abraham chciał złożyć ofiarę ze swojego syna Izaa-

ka. Tutaj też było „ klepisko Arauna Jebusyty” które kupił król Dawid za pięćdziesiąt syklów srebra. Chciał w tym miejscu wybudować Bogu świątynie. Dokonuje tego jego syn Salomon, który konstruuje piękną, okazałą i wystawną budowlę, ozdobioną drogim drewnem i wyposażoną w złote i miedziane naczynia liturgiczne. W roku 587 p.n.e. świątynia zostaje złupiona i zniszczona przez króla babilońskiego Nabuchodonozora. Były to najsmutniejsze czasy dla Izraela. Lata niewoli i deportacji do Babilonii. Pięćdziesiąt lat później nadchodzi wolność. Zorobabel odbudowuje świątynię, która jednak swój splendor i piękno dopiero w czasach Heroda Wielkiego. Rozpoczął budowę świątyni w roku 20 p.n.e.

Zaangażował imponujące środki: pracowało ponad 10 tys. robotników,

którzy praktycznie kończą ogrom prac w roku 60 n.e., a więc po ponad osiemdziesięciu latach, a tylko sześć lat przed jej definitywnym zburzeniu przez żołnierzy Tytusa. Właśnie ta świątynia, Heroda Wielkiego, była świątynią czasów Pana Jezusa. Miejscem licznych epizodów Jego życia: ofiarowanie, rozmowa z uczonymi, kiedy był w wieku dwunastu lat, liczne uzdrowienia i mowy do tłumów ludzi, wyrzucenie sprzedawców i bankierów, czy też pochwała ubogiej wdowy. Świątynia ulega spaleniu kiedy jeden z żołnierzy Tytusa wrzucił do wnętrza zapaloną pochodnię.

Ogień niszczy wszystko z wyjątkiem świecznika siedmioramiennego o nazwie Menorah, który to Tytus triumfalnie zawozi do Rzymu. Skała wzgórza Moria jest widoczna do dzisiaj, pomimo stwarzania ogromnych trudności dla Chrześcijan a zwłaszcza Katolików, pod kopułą meczetu. Tradycja muzułmańska twierdzi że, to Izmael, nie Izaak był przyprowadzony przez Abrahama na to miejsce. Stąd tez wiele lat później, został wzięty do nieba prorok Mahomet. W czasach wypraw krzyżowych przed „rozebraniem” skały na relikwie chroniła zachowana do dzisiaj żelazna siatka. W południowej części obszaru świątyni, niedaleko meczetu

Omara, znajduje się meczet El-Aksa „najdalszy” Mur Płaczu jedyna pozostałość Świątyni Jerozolimskiej, jest miejscem świętym dla całego ludu żydowskiego. Mur ten stanowił część większej całości, zbudowanej przez Heroda Wielkiego w roku 20 p.n.e.

Olbrzymie bloki kamienne zostały zostawione przez imperatora Tytusa jako świadectwo potęgi Rzymu, której nic nie jest w stanie się oprzeć.

W epoce rzymskiej Żydzi nie mieli wstępu do Jerozolimy. Zostało im to umożliwione dopiero w czasach bizantyjskich: mieli prawo zebrać się raz w roku w pobliżu byłej świątyni, aby opłakiwać jej zburzenie. Płakali więc nad swoim losem i nad ruinami świątyni. Z tego też powodu ściana zachodnia muru została nazwana „Murem Płaczu”. Zazwyczaj modlitwy w tym miejscu utrwaliły się na przestrzeni wieków. W latach 19481967 Żydzi znowu nie mogli się modlić przed murem, gdyż znalazł się on w części jordańskiej miasta. Po wojnie sześciodniowej, Ściana Zachodnia stała się obszarem manifestacji religijnych, narodowych oraz miejscem kultu. Rozległy plac u podnóża muru może pomieścić tysiące osób. Szczególnym uczuciem dla nas Katolików jest przebywanie w tym miejscu.

Zawsze zachęcam Pielgrzymów, aby modlili się przy murze rozpoczynając modlitwę znakiem Krzyża świętego.

Nikt nigdy z modlących się Żydów nie uczynił najmniejszej uwagi, ani aluzji co do mojego zachowania.

Wręcz przeciwnie byli zdziwieni moją odwagą, że tu w tym miejscu czynię znak Krzyża. W tym geście nie powinno być żadnego zdziwienia, ani odwagi. Sam nasz Błogosławiony Ojciec Święty, Jan Paweł II tym znakiem, rozpoczął swoją modlitwę przy murze Świątynnym. Przed samym murem widać Żydów, którzy modlą się, kołysząc się rytmiczne, aby wszystkie części ciała oddawały cześć Panu Bogu. O każdej porze dnia i nocy Żydzi wędrują tędy w górę albo w dół-niczym aniołowie po drabinie Jakubowej. Zewsząd Mur otaczają tłumy wiernych, pielgrzymów i turystów. O tym świętym miejscu można pisać i pisać…..

Pozwól drogi czytelniku, że dzisiejsze nasze spotkanie z Ziemią Świętą zakończę wierszem księdza Janusza Adama Kobierskiego.

Ziemio Narodu Wybranego tęskniącego do Boga jak łania do źródła.

Ziemio pisana Życiem Bożego Syna Ziemio miłości Odwiecznej i na wieki.

Ziemio zdrady I wszelkiej ludzkiej złości.

Ziemio ludzkiego Biednego serca.

Ziemio Boskiego wyboru Ziemio zmiłowania.

Ziemio Gorejąca Słowem Boga Ziemio, ziemio Szczęść Boże.

Mirosław Slowikowski /OESSH/ 13

M a r i a To s i k :

I tak już będzie do końca Elfrieda Maria Stenzel urodziła się w 1930 r. we wsi Łabędź, dzisiejszym Łebieńcu. Tą i okoliczne wioski, jak również Łebę zamieszkiwała ludność niemiecka.

Gdy Elfrieda miała tr z y lat a, rodzina przeprowadziła się do Rąbki, gdzie ojciec dostał pracę w lesie.

Elfriedzie przybyło rodzeństwa, razem było ich pięcioro. Do Łeby chodzili do kościoła (zboru), do szkoły i po zakupy. Ze względu na strzeżone tereny wojskowe w okolicach Rąbki mieli specjalne legitymacje, które uprawniały ich jako mieszkańców tamtej okolicy do przekraczania mostu.

Nadszedł rok 1945, koniec wojny.

Przyszli Rosjanie. Grabili, gwałcili kobiety, zgwałcili siostrę Elfriedy, zabrali wszystkich mężczyzn z Rąbki.

Kobiety i dzieci wywieźli w Wielki Piątek do majątku koło Białogardy.

Wywiezieni pracowali tam za żywność. Do Rąbki wrócili pieszo po siedmiu tygodniach, sprawdziwszy wcześniej, czy nie ma już we wsi Rosjan. Rodzinne domy zastali zupełnie puste, ograbione. W stajniach została śruta, na polach przemarznięte kartofle, później w lesie grzyby. Dzięki temu przetrwali trudny czas głodu.

Nowa rzeczywistość była bardzo trudna dla wszystkich. Na Rąbce znowu było wojsko, teraz tylko w innych mundurach, znowu było okazywanie dokumentów na moście.

Elfrieda przyjęła chrzest w kościele św. Mikołaja, obierając imię Maria.

Matka z czwórką dzieci wyjechała 14

do Wolina, a później do Warcemina, do pracy w pegeerze, bo nie chciała wyjeżdżać do Niemiec, lecz tutaj czekała na powrót męża zabranego przez Rosjan (nie wrócił nigdy).

15-letnia Maria Elfrieda, mówiąca tylko po niemiecku, została sama w Łebie.

Zatrudnił ją doktor Lucjan Greczko. Po trzech latach, gdy doktor wyjechał, poszła do pracy w zieleńcu miejskim i dostała z prezydium mieszkanie na ulicy Pocztowej. Wkrótce zaczęła pracować na budowie, cały czas ucząc się języka polskiego.

W 1957 roku w czasie kolędy o. Alfred Rodzynek, który nastał po tragicznej śmierci o. Józefa Napierały, dowiedziawszy się, że Maria pracuje na budowie, zaproponował jej rolę gospodyni na plebanii. Od tego czasu rozpoczął się trwający do dzisiaj związek Pani Marii z oblacką parafią i kuchnią. Pomoc w domu parafialnym nie oznaczała oczywiście końca zarobkowej pracy p. Marii. Po dziesięciu latach w charakterze pomocnika na budowie następne zatrudnienie znalazła w Rybmorze. Tam poznała swojego przyszłego męża Kazimierza Tosika. Pobrali się w 1962 roku, w 1972 kupili dom na ul. 1 Maja. Przed wojną w tej części Łeby mieszkały rodziny wojskowych (SA Siedlung).

Rodzina dawnych właścicieli odwiedza Tosików („chwalą, że dom zadbany”).

W 1987 r. zmarł mąż p. Marii.

Pani Maria dalej pomaga w parafialnej kuchni, ostatnio przyucza

do gotowania brata Tomasza („już coraz lepiej mu idzie”). Ma swoje stałe miejsce w naszym kościele („i tak już będzie do końca”). Zapytana o przyrządzane przez siebie potrawy z dorsza powiedziała nam o klopsikach w sosie pomidorowym, które zrobiła na 50. lecie parafii („i chyba zrobię im takie na Wigilię”).

A na pytanie, czy nigdy nie chciała wyjechać do Niemiec, odpowiedziała: Nie, nie chciałam wyjechać. Nie ma to jak u nas w Polsce.

Danuta Szymanowska i Maria Konkol

Post scriptum: 8 grudnia 2005 roku Pani Maria z rąk o. Józefa Niesłonego, wikariusza prowincjalnego polskich oblatów, otrzymała oblacki krzyż jako Honorowa Oblatka, zasłużona dla Zgromadzenia Oblatów i naszej parafii. 13 lutego 2012 Pani Maria Tosik umarła.

Wyżej przywołany artykuł o Niej pochodzi z listopada 1999 roku.

Wówczas był opublikowany w naszym parafialnym magazynie pod tytułem „Nie ma to jak u nas w Polsce”. A teraz na tytuł wybraliśmy inne słowa Pani Marii „I tak już będzie do końca”...

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: 29.01.2012 Krenska Kaja Agnieszka SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: --ZMARLI: 04.01.2012

Barbara Rosik 23.01.2012

Zdzisław Neczaj 01.02.2012

Hila Edmund 13 lutego 2012

Maria Tosik

Drogie Dzieci!!!

Dzień goni dzień… Niedziela goni niedzielę… Święta gonią Święta… Ledwo zdążył spaść śnieg, a tu już kolejny Okres Roku Liturgicznego… Rozpoczyna się Wielki Post, Wielki, bo trwający aż czterdzieści dni, ale też Wielki, bo prowadzi do Wielkiego Święta… Wielkanocy… Święta, w czasie którego mają miejsce Wielkie Wydarzenia…

Wielki Post, to czas, który ma przygotować nasze serca, czas, który ma prowadzić do naszego nawracania. Abyśmy tego doświadczyli, pomocne mają nam być w tym modlitwa, post i jałmużna. Todla nas Pan Jezus umiera na Krzyżu i dla nas chce Zmartwychwstać... Jak co roku, w naszym kościele odprawiane

będą nabożeństwa wielkopostne – Gorzkie Żale oraz Droga Krzyżowa… Piękne nabożeństwa, na których Kochane Dzieci nie może Was zabraknąć…

Jako ciekawostka mogę Wam podać, że to zakonowi franciszkanów możemy być wdzięczni za to, że w średniowieczu rozpowszech-

nili nabożeństwo Drogi Krzyżowej. Oprowadzając pątników, zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. W naszych kościołach Droga Krzyżowa przedstawiana jest na obrazach lub rzeźbach rozmieszczonych na ścianach bocznych świątyni. Ale w wielu miejscach w Polsce spotykamy tak zwane kalwarie… Miejsca, gdzie przemierzając nawet kilometry, idziemy z modlitwą na ustach, by tak jak Pan Jezus przemierzyć Jego Drogę Krzyżową, rozważając kolejne stacje, ukryte w małych kapliczkach…

Najbliżej nas położona jest Kalwaria Wejherowska, na którą co roku z naszej parafii udaję się kilkadziesiąt osób, by w ten sposób przeżyć piątkową Drogę Krzyżową… Stacje Męki Pańskiej rozlokowane są na wzgórzach w 26 kapliczkach. Porusza ona nie tylko c hw i l e D ro gi Krzyżowej i śmierci Pana Jezusa, ale także inne wydarzenia z Jego życia. Jest to jedno z najstarszych sanktuariów Męki Pańskiej w Polsce, obok Kalwarii Zebrzydowskiej i Pakoskiej.

Zachęcam Was Drogie Dzieci do tego, byście w każdy piątek Wielkiego Postu uczestniczyły w Drodze Krzyżowej, byście odczuwały pragnienie, by iść razem z Panem Jezusem tą Drogą…

Byście w czasie Wielkiego Po-

stu, każdego dnia zastanawiały się nad tym, w czym możecie być jeszcze lepsze, co dobrego możecie uczynić?! A może w sercach niejednego z Was zrodzi się pragnienie przeżycia Drogi Krzyżowej, idąc razem z innymi ludźmi jedną z Kalwarii….

Kochane Dzieci… za nami Święta Bożego Narodzenia, które były poprzedzone oczekiwaniem adwentowym… wówczas codziennie odkrywaliście jedno okienko kalendarza adwentowego… Teraz proponuje Wam kalendarz wielkopostny… Wklejajcie każdego dnia w jedno okienka kawałek watki, jako nagrodę za wypełnienie postanowienia wielkopostnego, czy spełnienie dobrego uczynku, oczekując tym samym Zmartwychwstania Pana Jezusa…

W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego ukaże się Wam biały, puchaty baranek….

Anna Remiszewska

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Jackowska Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk br. Ryszard Szabat - foto ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba

54 9324 0008 0002 6912 2000 0010 15

Rekolekcje Wielkopostne 3 – 7 marca

„Nadzieja chrześcijańska” Rekolekcje prowadzi o. Piotr Lepich OMI z Markowic

Sobota 3 marca 18.00 - Msza św. - rozpoczęcie rekolekcji 19.00 - Spotkanie dla młodzieży

Niedziela 4 marca 8.30 - Msza św. z nauką 10.00 - Msza św. z nauką 11.30 - Msza św. z nauką dla dzieci 12.00 - Msza św. w Żarnowskiej 13.00 - Msza św. z nauką 16.15 - Gorzkie Żale z kazniem pasyjnym 17.00 - Msza św. z nauką

Poniedziałek 5 marca 9.00 - Msza św. z nauką 15.00 - Msza św. w Żarnowskiej 16.30 - Nauka dla dzieci 18.00 - Msza św. dla wszystkich 19.00 - Nauka stanowa dla kobiet

Wtorek 6 marca 8.30 - Spowiedź św.

9.00 - Msza św. z nauką 14.30 - Spowiedź św. w Żarnowskiej 15.00 - Msza św. w Żarnowiej 16.00 - Spowiedź św. dla dzieci 16.30 - Nauka dla dzieci 17.30 - Spowiedź św.

18.00 - Msza św. z nauką 19.00 - Nauka stanowa dla meżczyzn

Środa 7 marca 8.30 - Spowiedź św.

9.00 - Msza św. z nauką 15.00 - Msza św. w Żarnowskiej 16.30 - Msza św. dla dzieci 17.30 - Spowiedź św.

18.00 - Msza św. z nauką