Ichtys 78

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

Została nam dana nadzieja, nadzieja niezawodna, mocą której możemy stawić czoło naszej teraźniejszości. Mroczne wrota czasu i przyszłości zostały otwarte na oścież. Kto ma nadzieję, żyje inaczej; zostało mu dane nowe życie - napisał papież Benedykt XVI. Jak co roku stajemy w tych dniach zdumieni wobec tajemnicy Miłości, która jest silniejsza od śmierci, która – jako jedyna – potrafi uwolnić człowieka od lęku i nadać jego życiu prawdziwy sens oraz dać mu nadzieję, zdolną przetrwać każdą próbę.

W imieniu wspólnoty Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej pragnę życzyć wszystkim Parafianom i Gościom, by czas Świąt Zmartwychwstania Pańskiego przyniósł wszystkim radość, jaka płynie z orędzia Zwycięzcy śmierci. Niech poranek Zmartwychwstania Pańskiego wniesie niegasnącą radość w każdy nasz dzień, a jego blask niech rozświetli każdy mrok naszych dni.

Życzymy zdrowych, błogosławionych, rodzinnych Świąt Wielkiej Nocy.

Wasi Duspasterze Misjonarze Oblaci

2012 Marzec/Kwiecień nr 78

Nad jeziorem Po Zmartwychwstaniu Panie, poszliśmy na Twoje wezwanie Do Galilei. Naprawdę nie było w nas wiele nadziei Wszyscy nad Genezaret sławnym jeziorze starym Bezradnie przycupnęli Czy chcieliśmy być razem? Nikt nie rozpalił od razu Nawet ogniska. To wszystko A też najprostszej potrawy Nikt nie miał na to spotkanie Dlaczego? Czy wielkie sprawy Umarły przed Zmartwychwstaniem I nic się nowego nie stanie?

Bo co jest z Jego ciałem Zmartwychwstał? Czy tak się zdawało Śmierć z życiem się poplątała?

Samotni. Milczeli. Siedzieli A On szedł radośnie. Bardzo Ludzki i Wieczny Niósł smaczną rybę – żeby na spotkaniu Radować się wspólną pieśnią i ryby smakowaniem Bo wrócił do nas, do swoich. Wołał – Obudźcie się wreszcie Upieczcie na ogniu rybę. Jestem. Nie gapcie się na mnie Bez myśli bez wspomnienia w strachu niezrozumienia Nie lękajcie się. Cieszcie.

Ernest Bryll

Kilka Myśli Proboszcza

Zwykle, gdy rozpoczynamy Wielki Post, duchowe przygotowanie do świąt Zmartwychwstania Pańskiego, uświadamiamy sobie, iż-mimo szybko upływającego czasu - w perspektywie przygotowania jest to długi okres. Szczególnie wtedy, gdy chcemy przeżyć go intensywnie, jawi nam się jako czas wytężonej pracy duchowej i może nawet budzić obawę, czy w ytrwam w podjętych postanowieniach.

Zadajemy sobie trud odpowiedzi na pytanie: jak go przeżyję?

A skoro podejmuję wewnętrzną pracę, to zakładam chociaż minimalne owoce ponoszonego wysiłku. Każdy, kto odpowiedzialnie podchodzi do tych wielkopostnych dni, staje przed obawą: czy podołam powziętym postanowieniom? I z odwagą wkracza w ten święty czas.

Dzisiaj ten czas jest już za nami. „Drodzy bracia i siostry, przez czterdzieści dni przygotowaliśmy nasze serca przez modlitwę, pokutę i uczynki chrześcijańskiej miłości” – czytamy we wprowadzeniu do liturgii Niedzieli Palmowej. Stajemy zatem z bilansem przeżytych dni wielkopostnych i stwierdzamy, że za krótki to czas, by móc przeorganizować i zmienić swoje życie. Jednak jest to początek tego, co nieustannie ma się dokonywać w naszym życiu chrześcijańskim. W tym to czasie układamy pewien zarys naszej pracy, który pomoże nam zbliżać się do Zmartwychwstałego.

Każde nowe wyzwanie i zadanie wzbudza strach i przerażenie, ale tylko wysiłek przynosi owoce, które sprawiają, że zapominamy o lęku, który nam towarzyszył na progu rozpoczynającego się czasu pokuty. „Panie, nasz Boże, daj

nam przez święty post zacząć okres pokuty, aby nasze wyrzeczenia umocniły nas do walki ze złym duchem i byśmy przez gorliwe pełnienie czterdziestodniowej pokuty otrzymali odpuszczenie grzechów i nowe życie na podobieństwo Twojego zmartw ychwstałego Syna”…. To słowa modlitwy z liturgii Środy Popielcowej.

Stajemy dzisiaj pełni radości przy Chrystusie, który pełen chwały wjeżdża do Jerozolimy. „Hosanna Synowi Dawidowemu”… Za chwilę będziemy też świadkami konania Jezusa na krzyżu, stając obok niego wraz z Matką Jego, Maryją i umiłowany m uczniem św.

Janem. To jest droga, która prowadzi do radości poranka Zmartwychwstania. To jest droga, która mówi mam, że warto było się trudzić przez ten czas Wielkiego Postu, przez post swojego życia, by „otrzymać nowe życie na podobieństwo zmartwychwstałego Syna”…

Jakie będzie nasze świętowanie Zmartwychwstania? Czy lęk przed postem zamieni się w radość? Przed nami święte dni Triduum Paschalnego. Piękny czas, lecz wymagający wniknięcia w swoje życie i stania przy Chrystusie w wieczerniku wspólnej Eucharystii niedzielnej; towarzyszenia Chrystusowi drogą krzyżową, uwalniania z gniewu, nienawiści, niepohamowanej zazdrości, chorobliwej rywalizacji; odrodzenia obmywającego przez regularny sakrament pokuty i wreszcie Zmartwychwstania ukazującego prawdziwych świad-

ków broniących wartości chrześcijańskich i godności człowieka.

Oto święty czas prawdziwej radości i Zmartwychwstania!

Nie zatrzymujmy się w naszej radości tylko na te dni.

Podążajmy dalej za Chrystusem Zmartwychwstałym po drogach naszej wiary, który jednoczy nas w swoim KOŚCIELE jako naszym DOMU. Chciejmy w nim trwać i bronić GO, niezależnie od sytuacji zewnętrznej i od tego, jak jesteśmy postrzegani.

Jesteśmy świadkami Chrystusa cierpiącego i chcemy być świadkami Chrystusa zwycięskiego, który pokonał wszelkie próby zwalczania i uśmiercania Boga.

A On żyje i jest pośród nas i będzie żył, aż do skończenia świata, bo ZMARTW YCHWSTAŁ PRAWDZIWIE! Kochanym Parafianom i miłym Gościom życzę głębokiego przeżywania tego świętego czasu i radości Zmartwychwstania.

Wasz proboszcz.

O Mariusz Legieżyński omi WIELKANOC 2012

Sakrament Eucharystii

Eucharystia - po chrzcie i bierzmowaniu - jest trzecim i ostatnim sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego. „Najświętsza Eucharystia dopełnia wtajemniczenie chrześcijańskie. Ci, którzy przez chrzest zostali wyniesieni do godności królewskiego kapłaństwa, a przez bierzmowanie zostali głębiej upodobnieni do Chrystusa, za pośrednictwem Eucharystii uczestniczą wraz z całą wspólnotą w ofierze Pana” (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1322).

Eucharystia jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego. Jest tym sakramentem, do którego prowadzą wszystkie inne sakramenty jak i wszelkie posługi kościelne i z niego czerpią swoją moc. Kościół uczy, że w Najświętszej Eucharystii zawiera się „całe dobro duchowe Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha” (Katechizm, nr 1324). To centralne znaczenie Eucharystii było zawsze w Kościele podkreślane. By sobie to uświadomić, wystarczy przypomnieć dwa fakty. Papież Wojtyła – bł. Jan Paweł II kończył swój niezwykle eucharystyczny pontyfikat dając Kościołowi dwa dokumenty o Eucharystii: w 2003 r. ogłosił encyklikę O Eucharystii w życiu Kościoła, a rok później motywem przewodnim przeżywanego w Kościele Roku Eucharystii (październik 2004 – październik 2005) uczynił List apostolski Zostań z nami, Panie.

Można zatem powiedzieć, że ostatnim przesłaniem niezwykle bogatego pontyfikatu Jana Pawła II było orędzie o Eucharystii. Wystarczy zacytować niektóre zdania, by zdać sobie sprawę, jak ogromną wagę przywiązywał papież z Polski do właściwego rozumienia i sprawowania Eucharystii w Kościele. Na

początku encykliki o Eucharystii pisał: ”Kościół żyje dzięki Eucharystii. Ta prawda wyraża nie tylko codzienne doświadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotę tajemnicy Kościoła” (nr 1). Podkreślając różne aspekty tej ogromnej tajemnicy i daru, jaki otrzymał Kościół w Eucharystii, Jan Paweł II we wspomnianym liście apostolskim kładł ogromny nacisk na odpowiednio godne celebrowanie Eucharystii.

Pisał: „Eucharystia to wielka tajemnica! Tajemnica, którą trzeba przede wszystkim dobrze celebrować (nr 17). I dodał: „Konieczne jest, aby całej postawie względem Eucharystii, zarówno szafarzy jak i wiernych, towarzyszył najwyższy szacunek. Obecność Jezusa w tabernakulum winna stanowić jakby biegun przyciągania dla coraz większej liczby dusz w Nim zakochanych” (nr 18).

O ile Jan Paweł II kończył swoje posługiwanie w Kościele i swoje życie wskazując na Eucharystię, to jego następca od tego wskazania rozpoczął swój pontyfikat. To bardzo znaczące, że już w drugim roku posługi piotrowej Benedykt XVI dał Kościołowi przepiękny i bardzo głęboki dokument w postaci Adhortacji apostolskiej O Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła. Na samym początku tego dokumentu napisał, że „w tym przedziwnym sakramencie objawia się miłość największa, ta, która przynagla, by życie swoje oddać za przyjaciół swoich (…) w sakramencie Eucharystii Jezus nadal miłuje nas aż do końca (nr 1).

Już choćby lektura tych kilku linijek ze wspomnianych dokumentów pozwala zrozumieć, czym była, jest i pozostanie

w Kościele i dla Kościoła Eucharystia. Nie dziwią zatem słowa Benedykta XVI, który pisze, iż każda wielka reforma w życiu Kościoła wiązać się musi z odkryciem na nowo obecności eucharystycznej Chrystusa wśród swego ludu. To bardzo znaczące słowa, które powinny nadawać kierunek życiu duchowemu wiernych w ich osobistym życiu wiary i życiu wspólnot. Kiedy pytamy – od czego zacząć rachunek sumienia, jak ożywić osobiste, rodzinne i wspólnotowe życie wiary, odpowiedź jest zawsze ta sama – od odkrywania Eucharystii. Ona bowiem, jak uczy Benedykt XVI „leży u źródła wszelkiej reformy świętości”.

Są jeszcze dwa istotne aspekty Eucharystii, które wyłaniają się z nauczania dwóch ostatnich papieży na temat Eucharystii.

Pierwszym jest wskazanie na konieczność obrania eucharystycznego stylu życia. Eucharystia dobrze przeżywana ma dysponować wiernych do jej naśladowania, zaś formuła konsekracji: bierzcie i jedzcie to jest ciało moje ma stać się dla wiernych formułą życia. Jan Paweł II pisał, że Eucharystia nie tylko posyła wiernych, by ożywiali wszystko duchem chrześcijańskim, ale do tej misji Eucharystia daje również program. „Ona jest bowiem pewnym sposobem bycia” (Zostań z nami Panie, nr 25).

To wielkie wezwanie, by Eucharystię nie tylko należycie czcić i celebrować, ale jej właściwe rozumienie musi prowadzić do naśladowania Chrystusa, który daje życie. „Tylko po wzajemnej miłości i trosce o potrzebujących zostaniemy rozpoznani jako prawdziwi uczniowie Chrystusa (…) To właśnie jest kryterium, według którego będzie mierzona autentyczność naszych celebra-

cji eucharystycznych” (Zostań z nami Panie, nr 28).

Drugim szczególnym aspektem eucharystycznego nauczania papieskiego ostatnich lat jest wskazanie na Maryję jako Niewiastę Eucharystii. Kiedy wierni przyjmują Chrystusa i mówią przed przyjęciem Komunii św.

Amen, powtarzają Fiat Maryi.

Kiedy przyjmują Chrystusa, stają się podobni do Maryi, która była pierwszym ‘Tabernakulum’ w historii. Maryja może nauczyć

wiernych, w jaki sposób naśladować we własnym życiu tajemnicę Ofiary Jej Syna, która uobecnia się na ołtarzu.

Wypada na koniec przytoczyć jeszcze raz zobowiązujące i zapraszające słowa bł. Jana Pawła: „Wy wszyscy, wierni, odkrywajcie na nowo dar Eucharystii jako światło i moc dla waszego codziennego życia w świecie, w wykonywaniu waszych zawodów i w różnych sytuacjach” (Zostań z nami Panie, nr 30). o. Wojciech Popielewski OMI

Z CBA o rodzajach korzyści W marcu Pan Burmistrz zorganizował dla szefów podległych sobie jednostek miejskich szkolenie na temat korupcji, prowadzone przez funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego. Uczestniczyłam w tym szkoleniu. Bladzi panowie herbu Karramba, w ciemnych garniturach z małymi znaczkami w klapie, bardzo ciekawie przedstawili zagadnienie. Zamiast spodziewanej drętwej obróbki było interesujące konwersatorium.Wśród licznych przykładów zdarzeń, o których wcześniej mało kto by pomyślał, że mają znamiona przestępstwa korupcyjnego, panowie przytoczyli opisywany w mediach przypadek policjanta oskarżonego z powodu... paczki orzeszków otrzymanej od kierowcy zatrzymanego do kontroli. W świetle prawa orzeszki były w tamtej sytuacji korzyścią materialną podlegającą karaniu. Drugą kategorią korzyści podpadającej pod paragraf korupcyjny jest korzyść wizerunkowa objaśnili wykładowcy.

Zgłosiłam w tym momencie szkolenia pytanie o rodzaj korzyści uzyskanej w następującej sytuacji, która zdarzyła się naprawdę, a jej uczestnikiem był jeden z łebskich księży:

Było ciemno, jechał z góry, przekroczył, za zakrętem stali, zatrzymali.

Zabrali od niego dokumenty, a on tłumaczył się, że wraca z bardzo daleka, że jest księdzem... Policjanct wziął od delikwenta dokumenty i poszedł do kolegi w radiowozie. Za chwilę kolega z radiowozu poprosił zatrzymanego do siebie : - Pan naprawdę jest księdzem? - Tak. - Bo ja mam sprawę. Jutro są chrzciny mojego dziecka, a ja nie zdążyłem się wyspowiadać. Czy ksiądz wyspowiada mnie teraz tutaj? - Tak. Spowiedź się odbyła. A moje pytanie postawione funkcjonariuszom CBA w związku z tą sytuacją brzmiało: Czy policjant odniósł korzyść? Jaką?

Funkcjonanriusze: nie, korzyści nie było, ani materialnej ani wizerunkowej.

Wiceburmistrz: tak, policjant odniósł korzyść duchową.

Funcjonariusze: no ale tego rodzaju korzyści prawo nie zabrania.

Drodzy Czytelnicy, z tej powiastki płynie piękny i radosny morał, ale ja nie będę wykładać go kawa na ławę.

Proszę, zróbcie to sami. Dziękuję.

Maria Konkol

Łebianie Sprawiedliwi wśród Narodów Świata „Kłońmy się krzyżom zwalonym, srebrnej dalekości, dalekiej przeszłości” Antoni Sokólski

W lutym ubiegłego roku otrzymałem e-mail z Instytutu Yad Vashem z prośbą o pomoc w odszukaniu krewnych Antoniego Sokólskiego.

Jak napisano w wiadomości „Antoni Sokólski przez okres prawie 2 lat dał schronienie Żydom z Knyszyna.

Mieszkał w gospodarstwie obok wsi Grądy. Uratował Altera Drzewko, jego żonę Ester z domu Rotenberg syna Majera i córkę Miriam. Ocalona Miriam Drzewko Winer mieszka w Boliwii i ona złożyła zeznanie na ten temat. Żadnych informacji o Antonim Sokólskim nie mamy.”

mieszkał Antoni Sokólski, który w 1942 roku miał 38 lat. Na pierwszy rzut oka wszystko się zgadzało. Po rozmowie z dziećmi Antoniego okazało się, że rodzice nigdy nie mówili o swojej pomocy Żydom. Moi rozmówcy sugerowali, że może chodzić o kogoś innego. Wydawało się, że sprawa utknęła w martwym punkcie.

Po kilku dniach Wiesław Jeleniewski powiedział mi, że na kolonii Mierestki mieszkał inny Antoni Sokólski, który po wojnie wyjechał, prawdopodobnie do Łeby. Jego relacja jest następująca: „Antoni Sokólski przechowywał

Antoni i Amelia Sokólscy z dziećmi Ryszardem i Ireną. Łeba 1947 r.

Przypomniała mi się sprawa Czesława Dworzańczyka z Knyszyna, który w 2008 roku został uhonorowany tytułem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”, wtedy szybko udało mi się odszukać jego krewnych.

Wydawało się, że i tym razem będzie łatwo. Dość szybko udało mi się ustalić, że na kolonii wsi Grądy

Żydów w kryjówce zbudowanej w stajni połączonej z domem. Drugą kryjówką była ziemianka w lesie, obok niej przepływał strumień.”

Natychmiast napisałem e-mail do burmistrza Łeby, który odpisał, że Antoni Sokólski zmarł 4 października 2008 r., zostawił syna i córkę.

Po otrzymaniu tego potwierdzenia

wszystko potoczyło się już szybko.

W internecie znalazłem kontakt do Ryszarda Sokólskiego, syna Antoniego, który w rozmowie telefonicznej potwierdził, że jego rodzice mieszkali na kolonii Mierestki i ukrywali Żydów w czasie wojny.

W czerwcu 2011 r. Ryszard Sokólski odwiedził Knyszyn i miejsce w Mierestkach, gdzie mieszkał razem z rodzicami. Ich dom stał niegdyś na skraju lasu, były tu też budynki gospodarcze, w których przez dwa wojenne lata jego rodzice ukrywali knyszyńskich Żydów. Ryszard Sokólski pokazał mi wtedy zdjęcia rodziców, artykuł pt. „Ostatni co tak wiersze składa” i lakoniczną informację spisaną przez matkę, Amelię o następującej treści: „listopad 1942 1944, 29 lipca wyszli Drewko + żona + córka + syn i Kagan = 2 rodziny…”.

Artykuł pt. „Ostatni co tak wiersze składa” ukazał się 15 marca 1990 r. w Tygodniku Pomorza „Zbliżenia” i poświęcony jest poetyckim zamiłowaniom Antoniego Sokólskiego, który miał naturalne i spontaniczne zdolności do rymowania. Autor artykułu pisze o Antonim Sokólskim w następujący sposób: „Mieszka teraz z żoną Amelią w samym środku Łeby, w starym zabytkowym domu.

Chociaż liczy sobie 76 lat i słuch zupełnie stracił, wiersze jeszcze składa i w samym środku Łeby prowadzi swoje małe gospodarstwo. …Odkąd zaczął układać rymy, a trwa to już ponad ćwierć wieku, nie przejmuje się niczym. Zawsze pogodny, wesoły, beztroski. Żyje tylko swoją ziemią, konikiem, którego ciągle jeszcze trzyma i poezją. Wszystko co najważniejsze na głowie pani Amelii.

Latem wiersze składa za pługiem w polu. Zimą wsiada w pociąg, dawne miejsca odwiedza, potem opisuje. … Wszystko rymuje. Prawie 1000letnią historię Polski może w swoich wierszach opowiedzieć.…”

Antoni Sokólski przed wojną odbył zasadniczą służbę wojskowa w Wilnie,

Oto wspomnienie Ireny z rozmów z rodzicami na temat przechowywania Żydów w czasie wojny: „Rodzice moi, Antoni Sokólski (19.V.1914 – 4.X.2008) Ryszard Sokólski przy krzyżu postawionym przez ojca i Amelia Sokólw miejscu rodzinnego domu. ska (22.IV.1921 Mierestki 2011 r.

– 2.X.2009) mieszkali na z wojska wrócił w 1938 r. Wtedy ożenił kolonii Mierestki pod Grądami. Za się z Amelią z domu Klimowicz. We domem był las, z którego przyszły wrześniu 1939 r. walczył w szeregach do rodziców dwie rodziny żydowskie, pułku grodzieńskiego. Do końca woj- które moi rodzice przyjęli. W dzień ny Sokólscy mieszkali w Mierestkach, przebywali w kryjówce, a nocami wywtedy urodziły im się dzieci (Ryszard i chodzili i mogli przebywać w domu.

Irena). Po wojnie znaleźli swoje miej- Było to możliwe, ponieważ rodzice sce w Łebie. Do dziś są szanowanymi mieli psa, który inaczej szczekał na sąobywatelami tego miasta. Antoni So- siadów, inaczej na Niemców a inaczej kólski bardzo lubił odwiedzać Mierest- na bandy czy partyzantów. (Rodzice ki, swoją ojcowiznę, rodzinne siedlisko rozróżniali bandy od partyzantów). i otaczający je las. Wiele lat po wojnie, Pies ostrzegał ich na 5 minut przed ten człowiek o duszy poety, postawi tu najściem, tak, że można było przygopamiątkowy krzyż z napisem: „Kłońmy tować się na przyjęcie obcych. się krzyżom zwalonym, srebrnej daTatuś opowiadał, że kiedyś wpadli lekości, dalekiej przeszłości. Za Bożą Niemcy i szukali wszędzie Żydów. Na opiekę w latach wojny i okupacji dzięki szczęście dla wszystkich nie znaleźli Ci Panie. A. Sokólski”. Widzimy jak ich. Po wojnie, nie wiem w jaki sposób, to miejsce było mu drogie, jak wiele wydało się, że rodzice przechowywali wiązało się z nim wspomnień. Warto Żydów i zaczęły nachodzić ich różne zastanowić się, dlaczego opuścił je bandy. … Kiedyś zapytałam mamę, w 1945 roku? Córka, Irena domyśla czy nie bała się o swoje życie. Mama się tylko, dlaczego wyjechali, bo rodzi- powiedziała, że się bała, ale jedna ce nigdy o tym nie mówili. z Żydówek zaklinała ją na głowę swoPani Irena przesłała mi swoje ich dzieci. Mama bojąc się o los mowspomnienia, stare zdjęcia i dwa jego brata i mnie zdecydowała się ich listy (spośród wielu), które jej matka przyjąć (tym bardziej, że wśród nich otrzymała po wojnie od mieszkającej była młoda dziewczyna, która miała w Boliwii, ocalonej Ireny Winer. Pani na imię tak jak ja Irena). Po wyjściu Winer pisze w nich o codziennych z kryjówki u rodziców Żydzi doczekali sprawach, rodzinie i pracy, troskach wyzwolenia (sierpień 1944 r. K.B.) i radościach życia codziennego. chroniąc się w lesie. Rodzina Ireny Wspomina dzieci państwa Sokól- wyjechała z Polski do Boliwii, gdzie skich, które w 1944 roku miały po założyła fabrykę swetrów. Więź z tą 2 i 4 lata. Odnosi się wrażenie, że Ireną trwała chyba do 1953 lub 54 r. utrzymywanie tej korespondencji było …Co stało się z drugą uratowaną rodla niej bardzo ważne. dziną nie wiem, ale mama mówiła, że

widziała tą drugą Żydówkę po wojnie w Białymstoku. Cała ta sprawa jest już dla mnie prehistorią. Historia skończyła się wraz ze śmiercią rodziców, którzy byli wspaniałymi, uczciwymi ludźmi przez całe swoje życie” Informacje, dokumenty i zdjęcia uzyskane od Ryszarda i Ireny przesłałem do instytutu Yad Vashem w Jerozolimie.

29 grudnia otrzymałem z Instytutu wiadomość, że 11 października 2011 roku Antoniemu i Amelii Sokólskim został przyznany tytuł „Sprawiedliwych wśród Narodów Świata” za pomoc, którą okazali Żydom z narażeniem własnego i swoich bliskich życia w czasie okupacji hitlerowskiej, podczas II wojny światowej.

Medal i dyplom będą wręczone najbliższej rodzinie „Sprawiedliwych” podczas uroczystej ceremonii, a imiona i nazwiska osób odznaczonych zostaną wyryte na „Ścianie Honorów”, która znajduje się w Yad Vashem, w Jerozolimie.

Krzysztof Bagiński

Od redakcji: Amelię i Antoniego Sokólskich wypatrzyłam na wykazie Polaków Sprawiedliwych wśród Narodów Świata opublikowanym w marcowym wydaniu tygodnika „Uważam Rze”.

Dwukrotnie pytałam Pana Ryszarda Sokólskiego o tę historie rodzinną.

Pan Rysiek niechętny był nadawaniu rozgłosu sprawie, ale gdy powołałam się na wyżej wspomnianą publikację, a także nawiązany kontakt z Knyszyńskim Towarzystwem Regionalnym, którego wiceprezes współpracował z Instytutem Yad Vashem w sprawie Sokólskich, to zgodził się na przedstawienie historii łebianom. Historię opisał sam Krzysztof Bagiński, wspomniany wiceprezes Knyszyńskiego Towarzystwa Regionalnego, a jednocześnie zastępca burmistrza Knyszyna i redaktor naczelny miesięcznika „Nowy Goniec Knyszyński” . Autor zgodził się, aby artykuł został opublikowany w „Ichtys”, za co serdecznie Jemu dziękuję.

Maria Konkol

Prawda Słowa Bożego a kłamstwo współczesności Kto z nas ludzi wierzących bierze poważnie w dzisiejszych czasach słowa Księgi Rodzaju ze Starego Testamentu: „ Na początku Bóg stworzył...” ?

Tym bardziej czy jesteśmy skłonni przyjąć jako Jedyną Prawdę kolejne etapy 6-dniowego Bożego procesu stwarzania wszechświata, człowieka...?

Co spowodowało, że w naszych umysłach Boża Kreacja stała się bliska legendom i baśniom?

Czas Wielkiego Postu sprzyja i skłania do stawiania poważnych pytań i szukania na nie odpowiedzi. Jest okresem, w którym refleksja powinna górować nad konsumpcją.

Chyba nie ma człowieka, któremu choć raz w życiu nie przyszłoby do głowy jedno z pytań: dlaczego przyszedłem na świat? po co żyję? co będzie ze mną po śmierci? co w ogóle oznacza śmierć? Stawianie takich pytań w dzisiejszych czasach nie jest jednak w modzie. Każdy stara się odpychać od siebie kwestie ostateczne, na które współczesny świat nie chce odpowiadać albo odpowiada pokrętnie. Gdzie szukać wobec tego rozwiązań skoro po rozprawach filozoficznych czy programach popularnonaukowych czujemy niedosyt?

Odpowiedź jest bardzo prosta, mianowicie w Piśmie Świętym.

Powinniśmy poradzić sobie tylko z problemem jakim jest brak zaufania w to, że każde Słowo z Biblii było faktem, jest faktem i będzie faktem. Prawda zawarta w Piśmie Świętym jest niepodważalna przede wszystkim dlatego, że jest Słowem Boga ale także dlatego, że łatwo ją udowodnić

historycznie, archeologicznie, antropologicznie, logicznie, fizycznie, a nawet astronomicznie czyli naukowo. Człowiek głęboko wierzący może tu powiedzieć, że nie ma potrzeby udowadniania Prawdy Słowa Bożego – i ma rację ponieważ wiara nie potrzebuje dowodów. Powinni o tym wiedzieć doskonale zwolennicy powstania wszechświata z „niczego” (teorie: tzw. wielkiego wybuchu, ewolucji), którzy nie posiadając żadnych dowodów, mocno wierzą w swoje hipotezy.

Największy problem leży jednak gdzie indziej. Źródło naszej nieufności to system edukacyjny.

Mianowicie wiara w hipotezę o ewolucji została przekształcona w naukę ścisłą i wprowadzona do szkół. Szkodliwość tego procesu nauczania jest niezwykle skuteczna bo dotyczy najmłodszych.

Tymczasem w sztucznie wytworzonym sporze między zwolennikami Bożej Kreacji, a ich adwersarzami od teorii o ewolucji tych pierwszych stawia się na z góry przegranej pozycji. Płaszczyzna dyskusji została wykrzywiona przez upozorowanie, że dotyczy ona uprzywilejowanej bo nowoczesnej nauki i „zacofanej” religii. Tak naprawdę spór toczy się między religią, a religią ponieważ tzw. ewolucji nie da się udowodnić – trzeba w nią uwierzyć.

Bardziej przemawia do mnie to, że Pan Bóg w swej Dobroci stworzył dla nas świat niż to, że przypadkiem „coś” albo „nic” wybuchło, przypadkiem utworzyły się galaktyki, przypadkiem narodziły się gwiazdy i układy planetarne, a już zupełnie przy-

padkowo rządzą tym wszystkim uporządkowane prawa fizyczne. Nie powinniśmy zapominać jeszcze o tym, że także całkiem spontanicznie i przypadkiem wytworzyły się warunki do życia na Ziemi, przypadkiem proste związki chemiczne wytworzyły skomplikowane molekuły, które przypadkiem zapoczątkowały życie. Wynikałoby z tego wszystkiego, że także człowiek ze swoją inteligencją jest dziełem przypadku.

Te dwa wykluczające się sposoby postrzegania rzeczywistości rodzą nam zupełnie odmienne konsekwencje dla sensu życia.

Wiara bądź wiedza o Bożej Kreacji ustawia nas w pozycji istot żyjących w określonym celu: dla Boga, w którym jeśli będziemy pełnić Jego Wolę, będziemy żyć wiecznie. Jest to istota człowieczeństwa. Wiara natomiast w powstanie świata z „niczego” i przez przypadek, zniża nas do poziomu dziwnie współpracujących ze sobą molekuł, bez celu istnienia z końcem w postaci pokarmu dla robaków. Błąd myślenia, że możemy żyć według zasady „róbta co chceta” i tak wszystko zakończy wieko trumny polega na tym, że odrzucając Boga skończymy w „jeziorze ognistym” czyli w piekle. Na to niestety wieko trumny może nas otworzyć, a nie zamknąć i to na wieki. Życzę sobie i wszystkim ludziom zdrowej i silnej wiary w Słowo Boże, które jako Źródło uzdrowienia, umocnienia a przede wszystkim Łaski doprowadzi nas do wiecznego szczęścia w Królestwie Niebieskim.

Grzegorz Smurzyński

Dlaczego tak trudno jest żyć według przykazań?

Dziesięcioro Przykazań jest tylko dlatego tak zwięzłe, jasne i zrozumiałe, że powstało bez pomocy ekspertów i doradców.

Charles de Gaulle

Kiedyś pewien pan usiłował mnie uświadomić o zaletach i dobrodziejstwach innej wiary. Przekonywał mnie, jacy to są dobrzy ludzie, jak sobie wzajemnie pomagają, nie piją, rozumieją innego człowieka, wiedzą, kiedy przyjść z pomocą itp. itd... Nie pytałam, czy ten pan był wyznawcą tej czy innej wiary, ale zapytałam, czy gdybyśmy my katolicy żyli zgodnie z przykazaniami Bożymi byłoby inaczej, gorzej? Pan po namyśle odrzekł, że gdyby wszyscy faktycznie przestrzegali tych przykazań, byłoby dobrze. Spytałam: więc o czym my rozmawiamy? I każdy poszedł w swoją stronę.

Tak, jak wyżej zacytowałam, przykazania są jasne, zrozumiałe i zwięzłe, ale dlaczego tak trudno z nimi żyć?

Dlaczego nam, zwykłym ludziom tak ciężko się dostosować do tego, co nam Bóg nakazuje zachować i według nich żyć? Na pewno Ojciec nie chce źle dla swoich dzieci, ale też jak i dzieci

lubimy być przekorni. Tak jak przepisy drogowe interpretujemy po swojemu, tak i przykazania próbujemy po swojemu rozumieć. Za nieprzestrzeganie znaków i przepisów drogowych możemy złapać mandat i punkty karne, a za niedostosowanie się do Dziesięciu Przykazań...?

Pan Bóg dał ludziom prawo wyboru i wolną wolę, każdy wybiera to, co uważa za słuszne i zgodne ze swoimi przekonaniami. Niczego nam nie narzuca, ale – jak mówił nasz wielkopostny rekolekcjonista – zapyta kiedyś „czy wy mnie kochacie?” albo „czy mi wolno was kochać?”.

Nie jest moim zamiarem nikogo „umoralniać” ani pouczać. Są to tylko i wyłącznie moje rozmyślania przelane na papier. A może i ktoś jeszcze zamyśli się nad porządkiem tego świata?

Jadwiga Labuda

Z kroniki łebskich rybaków: Czy ktoś spośród Was, Drodzy Czytelnicy, pomoże opisać to zdjęcie?

fotogaleria

Renowacja posadzki w naszym kościele

Nasze scholanki na Talendiadzie (fot. Kazimierz Dygowski) 10

TA L E N T I A DA

- coś więcej niż koncert W niedzielę 25 marca w hali sportowej przy Szkole Podstawowej im. Adama Mickiewicza odbył się koncert pn. TALENTIADA. W koncercie udział wzięły dzieci z lokalnych przedszkoli i szkoły podstawowej, młodzież gimnazjalna oraz dzieci i młodzież z lokalnych grup artystycznych. Koncert miał na celu nie tylko prezentację talentów naszego miasteczka, ale także wsparcie środków finansowych Rady Rodziców. Dzięki połączeniu sił rodziców dzieci, widzów i artystów – tych małych i tych dużych, powstało wspaniałe dzieło, dzięki któremu spotkały się płaszczyzny artystycznych występów, bezinteresownej pomocy, jedności w pracy na rzecz wyższych wartości.

Inicjatywa taka jak koncert Talentiada dowodzi, że warto działać wspólnie, podkreśla wartość wspólnej pracy i ofiarności na rzecz innych i wskazuje, że warto włożyć pewien wysiłek w organizację, nawet jeśli napotyka się coraz to nowe bariery, bo wspólna praca przynosi plon obfity – radość i pozytywne emocje.

Po koncercie można było usłyszeć pozytywne głosy na temat inicjatywy.

Oczywiście najwięcej pozytywnych emocji wzbudzały występy najmniejszych artystów, tj. dzieci z przedszkoli: z oddziałów przedszkolnych oraz dzieci z przedszkoli niepublicznych: „Pinokio”, „Bursztynek” i Ochronki Sióstr Służebniczek. Ktoś z widzów stwierdził: „najpiękniejsze jest to jak te maluszki się pomylą”, piękne są takie występy, które przynoszą radość występującym i widzom. Wśród artystów występujących na scenie znaleźli się także: laureaci konkursu pn.

Talentiada, który został przeprowadzony na etapie szkoły podstawowej i gimnazjum oraz grupy artystyczne z terenu miasta: zespół VIVO z Gim-

nazjum, zespoły taneczne Presto i Presto II, chór szkolny „Fa-La-Re”, chór dziecięcy Biedronki z Parafii Św.

Jakuba Apostoła oraz nasza parafialna scholka „Promyki Pana”.

Koncert przebiegał w atmosferze pozytywnego kibicowania, która udzieliła się zarówno samym uczestnikom, jak i widzom. Powodzeniem cieszyły się konkurencje sportowe i quiz sportowy, w których można było wygrać nagrody ufundowane przez Polski Związek Piłki Nożnej.

Sama też inicjatywa pn. Talentiada została objęta patronatem projektu spółki PL.2012, zajmującej się organizacją EURO 2012, pn.”Wszyscy jesteśmy gospodarzami”. Wśród atrakcji koncertu należy wspomnieć także loterię fantową „Loteriadka Talentiadka”, pyszne wypieki domowe z kawiarenki oraz licytację laleczek – kibiców wykonanych przez uczniów szkoły podstawowej.

Finałem koncertu było losowanie nagrody głównej – roweru, ale dla samych uczestników koncertu dużym przeżyciem było końcowe, uroczyste uhonorowanie medalami i dyplomami

oraz wspólne zdjęcie, a w tle muzyka: „…do boju Polsko…” w wykonaniu Marka Torzewskiego. Myślę, że to piękna puenta: „… do boju Polsko…” i cała atmosfera koncertu, czyli pozytywne kibicowanie, propagowanie postawy fair play, zarówno na boisku, jak i w życiu codziennym, a przede wszystkim wzajemna życzliwość i jedność w budowaniu takich właśnie inicjatyw jak ta. Świadomość,

że wspólnie można zbudować coś, co łączy i nadaje sens wspólnocie, obojętnie czy na poziomie szkoły, parafii czy miasta. Sam bł. Jan Paweł II przecież wskazywał nam drogę, mówił: „Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.” Warto dzielić się z innymi, warto dawać po prostu siebie. Bł. Jan Paweł także jest autorem słów: „przyszłość zaczyna się dziś, nie jutro” – jeśli będziemy wskazywać właściwe postawy, chociażby poprzez takie inicjatywy jak Talentiada właśnie, z uwagi nie tylko na charakter kulturalno – artystyczny, ale w aspekcie propagowania pozytywnych zachowań i postaw, przyszłość będzie lepsza.

Ze swojej strony dziękuję Rodzicom za zaufanie i powierzenie mi pewnych spraw.

Eliza Jackowska 11

Muzyka morza będzie zawsze szumiała w moich uszach Andrzej Urbańczyk, kapitan NORD: Jerzego Fischbacha spotkałem zimą 1954 roku w maleńkim schronisku tatrzańskim. Od dwu dni na dworze szalała śnieżyca, temperatura spadła poniżej dwudziestu stopni Celsjusza. Zawieja uczyniła z nas więźniów;daremne oczekiwaliśmy na polepszenie pogody. Wśród kilkunastu osób zamieszkujących schronisko wyróżniał się wysoki, barczysty blondyn, który szybko stał się ośrodkiem zainteresowania.

Bezustannie sypiąc dowcipami rozweselał wiarę, rozładowując nastrój biernego oczekiwania.

Był w ciągłym ruchu, pomagał kucharzowi w kulinarnych kłopotach, opiekował się narciarzem, który przed kilkoma dniami zwichnął nogę, błyskał fleszem robiąc wszystkim zdjęcia. Kiedy wieczorem śpiewaliśmy w małej, zawalonej nartami, czekanami i plecakami salce, jego czysty głos górował nad wszystkimi. Przy bliższym poznaniu okazało się, że ma dwadzieścia cztery lata i jest lekarzem.

Jerzy Fischbach, lekarz NORD: W tamtym czasie, jako młody lekarz i pracownik naukowy Akademii Medycznej w Poznaniu, miałem szereg dodatkowych zainteresowań – muzykę, którą studiowałem na wydziale dyrygentury, żeglarstwo, taternictwo. A przede wszystkim pasjonował mnie człowiek i jego walka z pokonaniem słabości, zmaganie człowieka z żywiołem.

Zafascynowany pomysłem Andrzeja i przekonany o możliwości realizacji rejsu tratwą przez Bałtyk, stałem się jego entuzjastycznym uczestnikiem. Na zawsze zapamiętam sześć wielkich świerkowych 12

emocjonalnym i co tu dużo mówić, z wielkim sentymentem.

Moje dalsze losy? Po zakończeniu wyprawy pracowałem w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Akademii Medycznej w Poznaniu. W 1959 roku otrzymałem absolutorium na Wydziale Dyrygentury Akademii Muzycznej, a w 1962 roku tytuł naukowy doktora medycyny. Pracowałem następnie w Klinice Neurologicznej Akademii (...)

Założyłem i prowadziłem chór studentów Akademii Medycznej. Później Chór Madrygalistów im. Wacława z Szamotuł (...)

W roku 1984 Senat Akademii Medycznej w Poznaniu przyznał mi za całokształt pracy medal za zasługi dla tej uczelni.

Wierzę, że czekają mnie jeszcze dalekie rejsy. Jakkolwiek jednak się stanie, muzyka morza będzie zawsze dr Jerzy Fischbach szumiała w moich uszach. obiera ziemniaki fragmenty z książki na tratwie NORD „Tratwą przez Bałtyk” Andrzeja Urbańczyka pni i trudności, które scementowały przyjaźń z Andrzejem, Staszkiem, Postcriptum: O tym, że dr Jerzy Czesławem. Przygotowanie wypraFischbach żyje dowiedziałam się wy nauczyło mnie pracy fizycznej.

Powiedzenie „dla chcącego nie ma w ubiegłym roku od Andrzeja Urbańnic trudnego” stało się dla mnie au- czyka (też doktora, ale nie medycyny). Wcześniej, nie wiem dlaczego, tentyczną dewizą na całe życie.

Rejs przez Bałtyk był wielkim prze- zakodowałam sobie w łepetynie, życiem. Dokładnie pamiętam wiele że wszyscy załoganci tratwy NORD szczegółów i wydarzeń z żeglugi. – poza jej Kapitanem – żeglują już Żeglugi odbywającej się mimo sztor- w Niebiesiech. Ale okazało się, że mów i często przeciwnych wiatrów. Jerzy Fischbach żyje. Alleluja! OdnaNa przekór tym wszystkim przeszko- lazłam Pana Doktora przez Internet i... zaprosiłam do Łeby z Chórem dom przepłynęliśmy Bałtyk (...)

Do naszej eskapady wracam Madrygalistów Poznańskich na polczęsto. Zawsze z pozytywną oceną ską majówkę. Zaproszenie zostało jej wartości. Zarówno jako wyczynu przyjęte ze wzruszeniem.

Zapraszam i Was, Drodzy Czytelniżeglarskiego, służącego innym jako cy, na koncerty 1 i 3 maja w naszym przykład i zachęta, jak i szkoły życia kształtującej osobowość młodych kościele, a także na wspomnienia dr. ludzi. Wracam do niej zawsze, Fischbacha 2 maja przy świerkowej również z dużym zaangażowaniem tratwie NORD w bibliotece.

Maria Konkol

Błogosławione owoce pielgrzymki przedszkolaków z rodzicami i siostrami z Ochronki Sióstr Służebniczek N.M.P. w Łebie na Jasną Górę

Grudzień obfitował w wiele wydarzeń, w które wpisała się tradycyjnie nasza społeczność ochronkowa, a także te, które były wynikiem naszej listopadowej pielgrzymki do Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polski na Jasnej Górze. Pielgrzymka ta, zorganizowana na prośbę rodziców przedszkolaków, a przy wsparciu naszej Matki Generalnej M. Brygidy Biedroń, stała się nie tylko pięknym przeżyciem religijnym, ale również zaowocowała wieloma dobrymi postanowieniami osobistymi i rodzinnymi. Przede wszystkim jednak wpłynęła na modlitewną integrację rodziców. Wspólna modlitwa w autokarze, czynny udział w liturgii Mszy św. w kaplicy Matki Bożej Królowej Polski na Jasnej Górze i w sanktuarium Matki Bożej Leśniowskiej Patronki Rodzin dawało poczucie wspólnoty i bardzo scaliło grupę. Atmosfera pielgrzymki pod względem religijnym i wspólnotowym była wspaniała i chyba dlatego zaraz po powrocie do Łeby, rodzice pytali o następny wspólny wyjazd. Wiadomo jednak, że takie przedsięwzięcie to nie tylko chęci, ale również koszty. Rodzice przedszkolaków podjęli więc inicjatywę przygotowania ozdób świątecznych. Sprzedawaliśmy je podczas Festiwalu Pomuchla odbywającego się corocznie w Łebie z okazji parafialnego odpustu św.

Mikołaja, aby w ten sposób pozyskać część pieniędzy na wyjazd.

Otrzymaliśmy też zaproszenie na trzydniowe Targi Regionalne

w Słupsku. Trzeba było niemało trudu, aby wśród duchowych i porządkowych przygotowań do Świąt Bożego Narodzenia znaleźć czas na wykonanie wielu nowych ozdób. W styczniu przygotowaliśmy Jasełka, w których wystąpili rodzice naszych przedszkolaków oraz osoby zaprzyjaźnione z naszą ochronką. Przedstawialiśmy je przez trzy niedziele stycznia kolejno w obydwóch kościołach łebskich, następnie w dwóch kościołach w Wejherowie i trzech kościołach w Lęborku. Wszędzie byliśmy bardzo życzliwie przyjmowani przez księży i parafian. Trud i o g ro m n e z a a n g a ż owa n i e w przygotowanie, nie tylko sprawiły, że Jasełka bardzo się podobały, ale również to, że zapraszano nas z następnymi występami.

Może… jeżeli Pan Bóg pozwoli…

Tymczasem dziękujemy Panu Bogu za to, co już się dokonało i za wszystkich ludzi, którzy wspierają nasze inicjatywy i czynnie włączają się w nasze wspólne modlitwy i działania. Dzięki ich życzliwości udało nam się zebrać pieniądze na wyjazd przedszkolaków na ferie zimowe.

Na początku lutego pojechaliśmy w góry. Mieszkaliśmy w pięknym pensjonacie „Orle Gniazdo” w Poroninie. Doświadczyliśmy zimow ych atrakcji, takich jak kulig i zjazdy na stoku narciarskim. Byliśmy w Zakopanem w kościele na Krzeptówkach, na Gubałówce, w Dolinie Kościeliskiej, na Wiktorówkach i Polanie Rusinowej, a także przy Wielkiej Krokwi i w Muzeum Tatrzańskim. Chcieliśmy poznać również trochę historii Krakowa – dawnej stolicy Polski. Dlatego w drodze powrotnej zwiedziliśmy wawelską Katedrę z Dzwonem Zygmunta, Grobami Królewskimi i Prezydenta Lecha Kaczyńskiego oraz Skarbiec i Zbrojownię, a także Kościół Mariacki i Sukiennice na krakowskim Rynku. Odwiedziliśmy też Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach.

Modlitwa w tym miejscu była marzeniem niejednego rodzica na początku roku szkolnego, kiedy planowaliśmy pielgrzymkę do Częstochowy. Nawet w najśmielszych myślach nie przypuszczaliśmy, że uda się zrealizować to tak szybko. Pan Bóg ma jednak swoje plany i niech będzie za to uwielbiony. s. M. Weronika Bartkowiak 13

„Ziemia Święta, to miejsce dźwigania tarczy wiary, to miecz odwagi i zbroja cierpliwości’’

W każdym zakątku świata są różne sposoby przeżywana poszczególnych wydarzeń z ostatnich dni życia Pana Jezusa.

Wszystkie są ważne, jednakże niesamowite znamię zostawia możliwość doświadczenia przeżywania Wielkiego Tygodnia w Ziemi Świętej.

I tak dane mi było przeżyć ten okres dwukrotnie. Wspomnienia tamtych dni bardzo głęboko pozostały w mojej pamięci. Szczególnie odczuwa się te dni na Górnym Syjonie i Górze Oliwnej. Przecież to tam miały miejsca wydarzenia sprzed dwóch tysięcy lat. To tam znajduje się miejsce wyjazdu Pana Jezusa na osiołku w Niedzielę Palmową /miejscowość Betfage/, Wieczernik, Sanktuarium Gallicantus, kościół Dominus Flevit (gdzie „Pan zapłakał nad Jerozolimą”, Ogród Oliwny miejsce czuwania i pojmania Pana Jezusa, Via Dolorosa z łaciny „droga cierpienia”, a po polskuDroga Krzyżowa i wreszcie najświętsze miejsce dla Katolika – Bazylika Grobu Bożego wraz z Kalwarią. Dotykając tych miejsc, czytamy Piątą Ewangelię.

14

Będąc po raz pierwszy w Ziemi Świętej nie było miejsca, aby z moich oczu nie płynęły łzy. Były to łzy radości, że dane mi jest, być w ziemskiej ojczyźnie Pana Jezusa, ale i były również łzy smutku i ogromnej boleści kiedy podążałem ostatnią drogą Zbawiciela. Kiedy siedzę na tarasie starego domu polskiego, przed oczami roztacza się wspaniały widok na Górę Oliwną. Pan Jezus w czasie ziemskiego życia często przez Górę Oliwną zmierzał do Jerozolimy, z tej góry rozpoczął ostatni wjazd do miasta na osiołku.

Miejscowość po drugiej stronie Góry Oliwnej Betfage, jest miejscem z którego Pan Jezus w Niedzielę Palmową rozpoczął swój wjazd do Jerozolimy.

W niedzielne popołudnie setki ludzi z całego świata zbierają się, aby wraz z patryjarchą Jerozolimy wyruszyć uroczystą procesją, przemierzając drogę Pana Jezusa. Procesja jest niesamowita pod każdym względem.

Już od samego rana w Jerozolimie odbywają się przemarsze młodych ludzi z różnymi instrumentami, aby

w czasie procesji grać i śpiewać.

Wszyscy zbierają się w Betfage w maleńkim kościółku. Tam też formowana jest procesja. Cały orszak procesyjny jest pilnie strzeżony przez wojsko, policję i służby bezpieczeństwa. Na samym początku procesji porusza się pojazd opancerzony. Już ten widok przyprawia o ból serca, następnie krzyż a za nim poczty sztandarowe, na samym końcu procesji idą franciszkanie. Nie tylko zamykają tę procesję, ale są tym głównym trzonem. Franciszkanie wśród których naczelne miejsce zajmuje o. kustosz u boku patryjarchy łacińskiego. Tak jak wszyscy uczestnicy procesji i oni również niosą gałązki palmowe. Całe przejście zajmuje około 3 godzin marszu. Koniec procesji następuje na dziedzińcu klasztoru ojców białych. Szczególnie w mojej pamięci utkwiły dzieci z polskiego sierocińca na Górze Oliwnej, trzymające polskie flagi. Zresztą naszych narodowych flag było i zapewne jest bardo dużo, w Ziemi Świętej zaliczani jesteśmy do „potęgi” pielgrzymów.

Z tarasu u sióstr widać zachodni stok Góry Oliwnej z kościołem Dominus Flevit. Kościół zbudowany jest w kształcie łzy z pięknym widokiem na Jerozolimę. Jest to miejsce, na którym Pan Jezus miał zapłakać nad Jerozolimą. Pan Jezus zdawał sobie sprawę z tego, że ta Jerozolima jest bardzo grzeszna, że ta Jerozolima Go odrzuci i w tej Jerozolimie będą wołali ukrzyżuj Go! z tej Jerozolimy wyprowadzą Go na ukrzyżowanie.

Przenieśmy się do Wielkiego Czwartku, kiedy to Pan Jezus spożył ostatnią wieczerzę z Uczniami swoimi i dokonał czegoś, co dla zwykłych ludzi, wydawało się czymś niemożliwym. Miejscem tym jest Wieczernik. Kiedy po wąskich schodach wspinam się do góry, zmierzając ku otwartym drzwiom, zaczynam zawsze odczuwać dziwny spokój który ogarnia całe moje ciało. Będąc po raz pierwszy w Wieczerniku, myślałem, że to przypadek, ale po wielokrotnym

nawiedzeniu tego miejsca, wiem, że nie ma żadnych przypadków.

Miejsce to jest, miejscem świętym. Łzy o których wcześniej pisałem, leją się wezbranym potokiem po moich policzkach. Czuję za każdym razem obecność Ducha Świętego.

I to wspaniałe ciepło wydobywające się z rąk kapłana podczas udzielania błogosławieństwa poprzez Ducha Świętego jest czymś niesamowitym.

Kiedy łzy schną na moich policzkach, dopiero wtedy zaczynam swoją rozmowę z Panem Jezusem. Odbywa się ona bardzo cichutko. Jest to szept rozmowy nie słyszanej dla innych uszu. Wieczernik jest miejscem, w którym nie wolno modlić się na głos i śpiewać. Mimo tego surowego zakazu, wielu ludzi przebywających tam, łamie go. My również to czynimy. W pielgrzymach siła. Co nam może zrobić żydowski policjant pilnujący tego miejsca? Z nami jest Pan Jezus. Akustyka w Wieczerniku, jest niesamowita. Śpiew jakby płynął w oddali i odbijał się echem.

Ale, aby sprawować w tym miejscu Mszę świętą – to możemy jedynie pomarzyć. Dlatego do ściany „prawdziwego” Wieczernika, ojcowie Franciszkanie dobudowali „Wieczernik Franciszkański” noszący nazwę ad Coenaculum, czyli przy Wieczerniku, w którym sprawowane są Eucharystie. Kapłaństwo i Eucharystia to jest największa łaska, którą tu w Wieczerniku, Pan Jezus nam pozostawił. Za bardzo małym kamiennym ołtarzem soborowym znajduje się wykonane z metalu przedstawienie Ostatniej Wieczerzy. Tu można prawdziwie wstąpić na ślady Pana Jezusa i uczestniczyć w misterium, które dokonało się w czasie Ostatniej Wieczerzy. Po spożytej Wieczerzy wraz z Uczniami, Pan Jezus podążył do stóp Góry Oliwnej, aby wstąpić do Ogrodu Oliwnego. Poprzez wąskie drzwi bramy wejściowej, przeciskam się wśród tłumu ludzi, aby na własne oczy ujrzeć święte miejsce modlitwy

i pojmania Zbawiciela świat. Gdy ujrzałem to miejsce, momentalnie moje usta zaczęły śpiew. „Ogrodzie Oliwny, widok w tobie dziwny! Widzę Pana mego na twarz upadłego.”

Zapewne moje załzawione oczy i śpiew wydobywający się z moich ust, spowodował pewne zdziwienie ludzi otaczających mnie. Ale to spotkanie z Panem Jezusem, w tym miejscu, pośród drzew oliwnych pamiętających Jego ostatnią modlitwę, poprzez zapach traw i kwiatów rosnących w ogrodzie; ja nikogo nie widziałem tylko tak jak w pieśni – tęskność, smutek, strach mnie zaczął ściskać. Dotykając delikatnych listków drzew oliwnych przypomniałem sobie fragment z książki o życiu drzew. Botanicy stwierdzili, że drzewo oliwne nawet po tysiącach lat potrafi się ponownie odrodzić z korzenia. Nie sposób oderwać się od tego miejsca. Wówczas nie zdawałem sobie sprawy, co mnie jeszcze może spotkać w Bazylice Getsemani. Kiedy stanąłem naprzeciw drzwi prowadzących do jej wnętrza spojrzałem do góry i wpatrując się w przepiękną mozaikę w swoim sercu usłyszałem słowa Pana Jezusa „jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie” Wraz z dziesiątkami pielgrzymów przekroczyłem próg

świątyni. W półmroku wypełniającym sanktuarium na wprost siebie, ujrzałem w mozaice, Ogród Oliwny, skałę i na niej modlącego się Zbawiciela. Kiedy udało mi się zbliżyć do ołtarza zobaczyłem skałę na której modlił się Pan Jezus. I właśnie w tej chwili jakby ktoś niewidzialną ręką otworzył barierkę chroniącą to miejsce, poczułem lekkie pchnięcie i słowa „możesz dotknąć tego świętego miejsca”. To jeden z ojców franciszkanów sprawujących opiekę nad Getsemani, widząc moją zabeczaną buzię, ulitował się nade mną.

Takich momentów doświadczyłem w wielu miejscach Ziemi Świętej.

Dotykając policzkiem ostrej skały, czułem krwawy pot Zbawiciela, poprzez zamknięte oczy widziałem Pana mdlejącego, prawie konającego.

Poniżej Ogrodu Oliwnego znajduje się Grota Zdrady. To tam Pan Jezus pozostawił swoich uczniów, a sam udał się na modlitwę do Ogrodu Oliwnego. Odchodząc przykazał Apostołom aby czuwali. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł do Piotra „Tak to jednej godziny nie mogliście czuwać ze mną?” Będąc w tej grocie przepełnionej żalem Chrystusa do apostołów, zdawało mi się, że wśród oliwek zajaśniał złowrogi blask pochodni

15

i mistyczną ciszę Getsemani zakłóciły kroki siepaczy, przysłanych przez Sanhedryn. Zdałem sobie sprawę, ze nastała godzina panowania ciemności…. Delikatne dotknięcie ręki ks. proboszcza przywróciło mnie do rzeczywistości. Ale tamto zdarzenie w Grocie Zdrady pozwoliło mi zobaczyć wiele słabości mojej duszy, a zarazem uświadomiło mi, że nie ma chwili do stracenia, że każda sekunda życia jest czuwaniem.

Noc poprzedzająca Wielki Piątek, była nocą przerywaną snem i jawą.

Rano kiedy śpiewające ptaki za oknem nie dawały chwili wytchnienia, a zapachy unoszące się w powietrzu kusiły, postanowiłem wymknąć się z domu polskiego i pójść do Bazyliki Grobu Bożego. Jednakże niezliczona ilość wiernych nie pozwoliła na zbliżenie się do Grobu Pańskiego.

To wówczas byłem świadkiem przykrego zdarzenia kiedy bracia Ormianie zaczęli bardzo ostro kłócić się z braćmi wyznania greko-katolickiego. W ruch poszły pięści, składane krzesełka, kamienie. Dopiero kiedy nastąpiła interwencja policji, zapanował względny spokój. Stojąc i przyglądając się tym wydarzeniom, serce moje pękało z bólu.

Panie, Zbawicielu świata, jak można czynić tyle zła w dniu Twojej śmierci. Przecież ci ludzie przebyli setki, tysiące kilometrów aby tu w danej chwili być z Tobą, przy Tobie i w Tobie. Panie! Ratuj ich. Wracałem do starego domu polskiego bardzo przygnębiony, a zarazem przygotowany do przeżycia Wielkiego Piątku w Jerozolimie. Ileż to wówczas miałem szczęścia. Być tu w takim dniu, iść śladami Zbawiciela, przeżyć Jego cierpienie wraz z Nim. Wiele razy słyszałem z ust ludzi, że chcą tu przyjechać, zobaczyć te miejsca, że to drogo, że to nie wczasy, że nieodpowiednia pora i czas. Wierz mi drogi Czytelniku. Nic bardziej mylnego. Przyjazd tu powinien być obowiązkiem każdego chrześcija16

nina, tak jak obowiązkiem każdego muzułmanina jest być w Mekce. To tu można urodzić się jeszcze raz, to tu można uratować swoje wieczne życie. A wierz mi drogi Przyjacielu, Ziemia Święta potrafi przewrócić „do góry nogami” Twoje życie.

Ale czas przenieść się na najbardziej krwawą drogę Zbawiciela.

Kiedy w każdy piątek o godz.15 rozlega się bicie dzwonów we wszystkich kościołach Jerozolimy, wierni zbierają się na dziedzińcu muzułmańskiej szkoły El Omariyeh, która znajduje się na terenie dawnej twierdzy Antonia. Szczególnie w Wielki Piątek jest ich bardzo wielu.

Na przestrzeni wieków droga pielgrzymów, którzy chcieli podążać po śladach Pana Jezusa wiodła innymi szlakami. Na tej drodze miejscem najbardziej pewnym był zawsze cel, wzniesienie, na którym Pan Jezus został ukrzyżowany. W czasach Pana Jezusa znajdowało się ono poza murami miasta. Ze szkoły muzułmańskiej wychodzi się na ulicę.

Prowadzi ona od Bramy Lwów (św.

Szczepana) w kierunku zachodnim i nosi na tym odcinku nazwę Al. Mujahideen Road. Po drugiej stronie ulicy znajduje się klasztor Flagellezione i to na jego terenie jest

kościół Skazania poświęcony tajemnicy skazania na śmierć i zarazem obarczenia krzyżem. Procesja Drogi Krzyżowej nie wchodzi do wnętrza tego kościoła, a stacja odmawiana jest przy zewnętrznej stronie świątyni, na ulicy. Pośród modlitwy i śpiewu podążamy w kierunku stacji III, gdzie nastąpił pierwszy upadek Pana Jezusa. Modlitwa nasza i śpiew jest zagłuszana przez modlitwy dobiegające z pobliskich minaretów. Wielokrotnie zastanawiałem się, czy aby nie jest to złośliwość ze strony muzułmanów? Ze stacji trzeciej wąską uliczką pośród karmików arabskich sprzedawców zmierzamy w kierunku stacji IV. To tu w tym miejscu nastąpiło spotkanie Pana Jezusa ze swoją Matką. Być może miejsce to wpłynęło aby przy IV stacji Drogi Krzyżowej stworzyć miejsce adoracji Pana Jezusa. To tutaj znajduje się przepiękny ołtarz stworzony przez mojego przyjaciela, kawalera Zakonu Rycerskiego Świętego Grobu Bożego w Jerozolimie Mariusza Drapikowskiego, tak zwany Tryptyk Jerozolimski. Być może kiedyś dokładniej będę mógł opisać powstanie Tryptyku i perypetie związane z jego transportem do Ziemi Świętej.

Podążam dalej wzdłuż ulicy El Wad i w niedalekiej odległości od stacji trzeciej znajduje się następna stacja. Stację stanowi mała kapliczka, zbudowana z ofiar Polaków staraniem ks. Pietruszki-Jabłonowskiego.

We wnętrzu stacji znajduje się ołtarz z białego marmuru który podpierają dwa orły. Takich śladów polskich w Ziemi Świętej nie sposób wyliczyć.

Wszystkie stacje Drogi Krzyżowej przemierza się wąskimi uliczkami.

Szczególnie w Wielki Piątek na zatłoczonych uliczkach Drogi Krzyżowej znajduje się bardzo dużo ludzi.

My jako chrześcijanie wielokrotnie jesteśmy wystawiani na próbę pokory. Podczas modlitwy jesteśmy popychani, przepędzani a i nieraz opluwani przez handlujących i kupujących. Jest to naprawdę akt pokory.

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie co musiał wycierpieć Pan Jezus podczas swojej Drogi Krzyżowej. Świat się zmienia, ale o ironio losu ludzie nie. Zapewne tak kiedyś, jak i dziś ludzie z nas szydzą i poniewierają.

Proszę mi wierzyć, że przejście Via

Dolorosą jest czymś, o czym pamięta się przez całe życie. Uczestnicząc w Polsce i modląc się na Drodze Krzyżowej zawsze przed moimi oczami stoi każda stacja Drogi Krzyżowe. Zamykam oczy i tam jestem.

Po przejściu niedługiego odcinka El Wad Road trasa Drogi Krzyżowej skręca w prawo. Zaraz za zakrętem usytuowana jest mała franciszkańska kaplica upamiętniająca wydarzenie nałożenia krzyża Szymonowi Cyrejneczykowi. Już od szóstej stacji droga wyraźnie i stromo wznosi się do góry. Dochodzimy do ulicy bazaru Suq Khan ez Zeit. Tu znajdowała się brama w czasach Pana Jezusa prowadząca poza miasto. Tradycja chrześcijańska to miejsce związała z drugim upadkiem Pana Jezusa.

Bramę tą nazwano Bramą Sądu.

Zaraz za stacją siódmą skręcamy w prawo w uliczkę o nazwie Aqabet El Khanga i po przejściu około trzydziestu metrów stajemy przed stacją ósmą. Klasztor św. Karalambosa przecina dalszą trasę Drogi Krzyżowej i dlatego trzeba okrężną drogą dojść do kolejnej stacji. Pielgrzymi wracają do Suq Khan i wśród straganów idziemy nią w stronę południową do schodów po prawej stronie ulicy. Po schodach wspinamy się między zabudowania i krętą drogą dochodzimy do kolumny wmurowanej obok wejścia do klasztoru koptyjskiego. Ta kolumna wyznacza miejsce trzeciego upadku Zbawiciela. Znajduje się ona za absydą Bazyliki Grobu Pańskiego. Dalsze stacje Drogi Krzyżowej są już na terenie Bazyliki.

Ponieważ nasze dzisiejsze spotkanie drogi Czytelniku zajęło bar-

dzo dużo miejsca, następny artykuł będzie poświęcony samej Bazylice Grobu Pańskiego.

A na czas Wielkiego Postu niech w naszych sercach rozbrzmiewa fragment Ewangelii: „A On sam dźwigając krzyż wszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu” i radosne Alleluja, które wkrótce zamieszka w naszych domach i sercach.

Szczęść Boże.

Mirosław Słowikowski /OESSH/

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: 05.02.2012 Kacper Andrzej Widera

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: -

ZMARLI: 11.02.2012

Ryszard Kopka 13.02.2012

Elfrieda Maria Tosik Lucyna Wyka 17.02.2012

Janina Szymańska 25.02.2012

Stanisław Mańskowski 26.02.2012

Mirosław Bućkowski 04.03.2012

Jan Jabłkowski 08.03.2012

Stanisława Szpręgiel 14.03.2012

Alicja Szurek 19.03.2012

Wiesław Witkowski 17

Drogie Dzieci!!!

Rok liturgiczny zatoczył koło…

Ponownie przychodzi nam powitać Jezusa kolorowymi palemkami w niedzielę palmową, na pamiątkę wydarzenie które miało miejsce wieki temu, kiedy to Jezus wjeżdżał na osiołku do Jerozolimy… Wtedy licznie zgromadzeni na ulicach ludzie, wymachując gałązkami palm, witali z wielką radością Pana Jezusa… Małe dzieci biegły za nim, by pozdrowić Go radosnym uśmiechem… Ludzie cieszyli się, że mogą powitać Tego, który uzdrawiał chorych, przygarniał samotnych i przebaczał popełnione zło, mówiąc, że Pan Bóg jest przyjacielem każdego człowieka…

Lecz co stało się tydzień później… Wielu z tych ludzi, którzy cieszyli się na Jego widok w Jerozolimie, później razem z nim szło drogą krzyżową w wielkim bólu i strachu. Ciężko było im patrzeć, jak ich Dobry Jezus tak bardzo 18

cierpi… Byli też i tacy, którzy mimo, że witali Jezusa i krzyczeli radośnie, gdy wjeżdżam na osiołku, to w czasie Drogi Krzyżowej szli za Jezusem i również krzyczeli… ale jakże inne były wówczas ich słowa… pełne nienawiści, gniewu, złorzeczenia…

Czas Wielkiego Postu dobiega końca.

Każdy z Was Drogie Dzieci przeżył go najlepiej jak umiał, jak mógł… Uczestniczyliście w Drodze Krzyżowej, może udało Wam się przyjść z rodzicami na nabożeństwo Gorzkich Żali.

Niejeden zamiast kupić coś słodkiego, czy iść na basen odkładał pieniążki do skarbonki, jako jałmużnę wielkopostną…

Pięknie! Właśnie w taki sposób można jak najlepiej przygotować się do świętowania… modląc się, czyniąc dobro i umartwiając się…

W niedzielę palmową witacie Jezusa z kolorowymi palemkami, gałązkami w dłoniach… bo Ten Jezus, którego witamy jest tym, który Wam pomógł… może pogodzić się z koleżanką, może pomagać chętniej mamie w domowych obowiązkach.. a może pomógł przeżyć dobrą spowiedź świętą… Pięknie! Zastanówcie się jednak,

w której grupie ludzi będziecie, gdy minie radość niedzieli palmowej…? Jaki tydzień będzie przed Wami…? Czy będziecie umieli wybaczać nadal tym, którzy uczynią Wam przykrość, pomagać mamie, zauważać zło i nieszczęście innych wokoło…? Czy będziecie potrafili przyjąć przykre słowa od kolegi, cierpienie bólu wyrwanego zęba…, a w te sposób pomóc Panu Jezusowi dźwigać krzyż…? Czy może znajdziecie się w grupie dzieci, które nie interesują się smutną koleżanką, zmęczoną mamą czy zatroskanym tatą…?

Każdy Wielki Post, jaki przeżywacie musi być czasem zmiany Waszego serduszka, czasem, gdy postanowicie się poprawić i wytrwacie w tym… Pięknie by było, gdyby udało Wam się zmienić i trwać w dobrym przez cały czas…

Wtedy właśnie bylibyście jak ludzie, którzy witali Pana Jezusa z radością w Jerozolimie ale też szli za nim drogą krzyżową… choć w taki sposób pomagając Mu nieść jego ciężar…

Kochani! Przed nami szczególny tydzień, który nosi szczególną nazwę. Każdy dzień tego tygodnia niesie z sobą jakąś symbolikę…

Pragnę byście rozwiązali krzyżówkę, a tym samym dowiedzieli się jaką nazwę on nosi.

1. Otarła twarz Jezusa chustą.

2. Płakały nad Jezusem, niosącym krzyż.

3. Miasto, do którego Chrystus wjechał na osiołku.

4. Góra, na której umarł Jezus.

5. Miejsce Ostatniej Wieczerzy.

6. Inaczej środa popielcowa.

7. Sądził Jezusa.

8. Pomógł nieść krzyż Jezusowi.

9. Zdradził Chrystusa za 30 srebrników.

10. Przebito nią bok Pana Jezusa.

11. Zaparł się Jezusa.

12. Łamał go Jezus na ostatniej wieczerzy.

13. Z niego zrobiona korona cierniowa.

HASŁO: ..........................................................................................................

Anna Remiszewska

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Jackowska Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk br. Ryszard Szabat - foto ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba

54 9324 0008 0002 6912 2000 0010 19

TRIDUUM PASCHALNE „W Krzyżu Cierpirnie, w Krzyżu Zbawienie!”

WIELKI CZWARTEK

Pamiątka Wieczerzy Pańskiej 18.00 - Msza św. Po Mszy Św. adoracja Pana Jezusa w ciemnicy do 22.00.

WIELKI PIĄTEK

Pamiątka Męki i Śmierci Pana Jezusa Adoracja Pana Jezusa w ciemnicy 8.00 - Róża Różańcowa V i VI 9.00 - Przyjaciele Misji 10.00 - Przystań 11.00 - Róża Różańcowa III i IV 12.00 - Lektorzy 13.00 - Rada Parafialna 14.00 - Caritas 15.00 - Róża Różańcowa I i II 16.00 - Grupa modlitewna Efattha 17.00 - Indywidualna

18.00 - Ceremonie Wielkiego Piątku 19.00 - Adoracja Pana Jezusa w Grobie – indywidualna 20.00 - Harcerze 21.00 - Droga Krzyżowa ulicami miasta, wychodzimy z kościoła św. Jakuba.

W tym czasie dla tych, którzy nie idą na drogę krzyżową trwa indywidualna adoracja Pana Jezusa w grobie.

22.30 - Zakończenie adoracji.

WIELKA SOBOTA Wigilia Paschalna Poświęcenie pokarmów od godz. 8.00 co godzinę do 16.00.

Adoracja Pana Jezusa w Grobie 8.00 - Róże Różańcowe I i II 9.00 - Przystań 10.00 - Grupa modlitewna Efattha 11.00 - Schola 12.00 - Caritas 13.00 - Przyjaciele Misji 14.00 - Stella Maris 15.00 - Róże Różańcowe III i IV 16.00 - Lektorzy 17.00 - Młodzież do bierzmowania 18.00 - Róża Różańcowa V i IV

19.00 - Adoracja indywidualna 20.00 - Msza Św. Wigilii Paschalnej Służby mundurowe: strażacy, marynarze, rybacy, harcerze rozpoczynają swoja wartę od piątku wieczora, oraz w sobotę od godz. 8.00 według ustalonego przez siebie porządku. Ministranci adorują od piątku wieczora i w sobotę również według wcześniej ustalonego przez opiekuna porządku.

NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA 6.00 - REZUREKCJA 10.00 - Msza św.

11.30 - Msza św.

13.00 - Msza św.

17.00 - Msza św.

Nabożeństwa w Żarnowskiej WIELKI CZWARTEK Msza św. o 16.30.

WIELKI PIĄTEK Ceremonia Wielkiego Piątku o godz. o 16.30.

WIELKA SOBOTA

Poświęcenie pokarmów o godz. 13.00. Msza św. Wigilii Paschalnej o godz. 18.00

NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA I PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY 12.00 - Msza św.