Ichtys 79

Miesiecznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

2012 Maj nr 79

Pierwsza Komunia Święta 2012 Ilona Burzyńska, Jakub Dec, Dawid Gębka, Krystian Grom, Vanessa Jędrzejewska, Julia Marie Kawtzki, Oskar Koss, Nikola Król, Adrian Kubis, Kacper Lempkowski, Klaudia Machnikowska, Wiktoria Malek, Zuzanna Michałowicz, Julia Ostapko, Aniela Ostrowska, Dawid Penkowski, Filip Peta, Norbert Reszke, Zofia Specjalska, Adrian Stolarczyk, Anna Warzyńska, Wiktoria Żołek.

Sław języku – hymn św. Tomasza z Akwinu Sław języku tajemnicę Ciała i najdroższej Krwi, którą jako Łask Krynicę wylał w czasie ziemskich dni, Ten, co Matkę miał Dziewicę, Król narodów godzien czci.

Z Panny czystej narodzony, posłan zbawić ludzki ród, gdy po świecie na wsze strony ziarno słowa rzucił w lud, wtedy cudem niezgłębionym zamknął Swej pielgrzymki trud.

W noc ostatnią, przy Wieczerzy, z tymi, których braćmi zwał, pełniąc wszystko jak należy, czego przepis prawny chciał, sam Dwunastu się powierzył, i za pokarm z Rąk Swych dał.

Słowem więc Wcielone Słowo chleb zamienia w Ciało Swe, wino Krwią jest Chrystusową, darmo wzrok to widzieć chce.

Tylko wiara Bożą mową pewność o tym w serca śle.

Przed tak wielkim Sakramentem upadajmy wszyscy wraz, niech przed Nowym Testamentem starych praw ustąpi czas.

Co dla zmysłów niepojęte, niech dopełni wiara w nas.

Bogu Ojcu i Synowi hołd po wszystkie nieśmy dni.

Niech podaje wiek wiekowi hymn triumfu, dzięki, czci, a równemu Im Duchowi niechaj wieczna chwała brzmi.

Amen.

Kilka Myśli Proboszcza

Trwamy w liturgicznym okresie zmartwychwstania Pańskiego, który pozytywnie nastraja nas do życia, jak i również do spoglądania w przyszłość, nie tylko tę ziemską, ale tę, na którą wskazał nam Chrystus, zwycięsko wychodząc z grobu. Również czas wiosenny, który dosyć ciężko i mozolnie przedziera się do nas, sprawia, że nasze serca opanowało pozytywne nastawienie do świata. Nie jest nowością, jak powiadają mieszkańcy naszego miasta, że czas wiosenny opóźnia się, ale mimo tego widać duże ożywienie i pobudzenie do działania.

Czyżby zryw przed kolejnym sezonem? Być może! Majówka ściągnęła wielu turystów, którzy pewnie liczyli na wspaniałą pogodę, a co zastali? Mam nadzieję, że nie tylko lawina turystów powoduje takie ożywienie naszej społeczności, ale również chęć do pewnych zmian, które są potrzebne w życiu człowieka. Łatwo wpaść w rutynę i ślepo wykonywać tylko to, co przynosi materialną korzyść. Chcemy spoglądać szerzej poprzez pracę i obowiązki, które są środkiem do zdobywania wartości materialnych potrzebnych do życia, stawać się wrażliwym na potrzeby innych oraz na realizowanie swojego powołania chrześcijańskiego, które wyraża się w naszej wrażliwości na dobro i piękno, jakie możemy ofiarować tym, którzy żyją za nami i obok nas. Przypomniał nam o tym i nadal przypomina sam Chrystus w przeżywanej nie tak dawno pamiątce Zmartwychwstania. Przybliżył się do nas jako prawdziwy Bóg w dziele odkupienia i prawdziwy Człowiek w dziele zjednoczenia z ludzkim cierpieniem, które przyniosło zwycięstwo.

Dlatego czas zmartwychwstania napawa nas optymizmem oraz zmienia nasz sposób patrzenia na rzeczywistość, w której przy-

chodzi nam żyć. A może jest to tylko pobożne życzenie? Nie ma zmartwychwstania bez przemiany!

Inaczej ten czas staje się tylko okazją do spotkania rodzinnego lub przerwą na dłuższy oddech w pracy nazywanym „świętem wiosny”.

Na święta Zmartwychwstania Pańskiego otrzymałem wiele życzeń, ale najbardziej zapadły mi w pamięć te, które były wyjęte z pacierza wielkanocnego ks.

Jana Twardowskiego. „… nie potrafię być srebrnym aniołem, ani gorejącym krzakiem – tyle zmartwychwstań już przeszło, a serce mam byle jakie. Tyle procesji z dzwonkami, tyle alleluja, a moja świętość dziurawa – na ćwiartce włoska się buja”… . Moi Kochani na jakim jesteśmy etapie?

Abyśmy dobrze wypełnili swoje powołanie i wyznaczone zadanie, trzeba nam każdego dnia zmartwychwstawać. Trwać w tym winnym krzewie, z którego będziemy czerpali życiodajne soki, by móc wydawać dorodne owoce naszej codzienności. Nie chciejmy stać w miejscu w naszym życiu duchowym. Starajmy się bardziej zrozumieć wartość życia duchowego, które przynosi nam motywację do zewnętrznego działania po to, by lepiej nam się żyło.

Przeżyliśmy Uroczystość Pierwszej Komunii św. To kolejny duchowy dar od Pana Boga dla najmłodszych, sakrament pokuty i eucharystii. Pokarm duchowy, który pozwala nam trwać. Kolejne rocznice tych sakramentów wskazują na ogromną wartość tego daru, który albo jest pielęgnowany, albo niestety traktowany jako konieczność i zapomniany na długie lata, aż do kolejnej konieczności czyli sakramentu bierzmowania.

Sakrament widzialny, znak obecności Boga, dar Chrystusa dla Kościoła, łaska wlana przez Ducha Św.,

droga prowadząca do zbawienia, a jak przyjmowana? Przed nami sakrament dojrzałości chrześcijańskiej przygotowany dla naszej młodzieży przez Ducha Świętego.

Wspierajmy tych , którzy w ostatnim czasie przyjęli te Boże Dary, by nie pozostały bezowocne.

Więź z Bogiem mobilizuje nas do większej jedności z Kościołem i odpowiedzialności za żywy Kościół i materialny kościół. Trwa modernizacja naszej świątyni parafialnej. Składam serdeczne podziękowanie Włodarzom miasta za pozytywne rozpatrzenie wniosku na dotację w zakresie ochrony zabytku, jakim jest nasz kościół, co pozwoliło kontynuować rozpoczęte już wcześniej prace. Również Kochanym Parafianom składam podziękowanie za nieustanną troskę o nasz dom Boży. Mam nadzieję, że przewidziane na ten rok prace konserwatorskie zostaną zrealizowane. Życzę sobie i Wam Kochani Parafianie byśmy, korzystając z wielkich darów przygotowanych przez samego Boga, dokładali wszelkich starań, aby nasze serca nie były byle jakie, lecz aby pałały miłością, radością i wdzięcznością wobec Boga i ludzi.

Wasz proboszcz o. Mariusz omi

Sakrament pojednania

Wciągu 25 lat Jan Paweł II skierował do kapłanów dwa listy na Wielki Czwartek dotyczące sakramentu pojednania: w 2001 i 2002 r. W każdym z nich na początku papież pisze o wdzięczności za dar powołania, za prawdę o tajemnicy powołania; w tym na 2002 r. napisał: Jakże wspaniałe jest nasze powołanie, moi drodzy bracia. Prawdziwie możemy powtórzyć za psalmistą: ’Cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyświadczył. Papież jakby chciał powiedzieć, że niezwykłość powołania kapłańskiego objawia się za kratkami konfesjonału. One, kryjąc siedzącego tam kapłana, objawiają prawdę o sensie jego życia: zlecił nam posługę jednania. Jednocześnie konfesjonał wskazuje na jeden z największych skarbów, jakie daje nam wiara.

W adhortacji o tajemnicy pojednania Reconciliatio et peanitentia ten sam papież przypomniał nam, że sakrament pojednania jest sakramentem intymnym, niezwykle osobistym; on stawia człowieka twarzą w twarz z Bogiem. Tam gdzie człowiek najbardziej cierpi i tam, gdzie uzdrowić może go tylko Bóg – tam się dokonuje to spotkanie.

Grzech rodzi samotność, czasami bardzo bolesną, jak ta Kaina, czy Dawida, ale jednocześnie ból tej samotności, jeśli pokieruje nim skrucha, otwiera człowieka w najtajniejszym ośrodku jego istnienia na uzdrawiające działanie Ojca Miłosierdzia, Boga Dobroci.

Jest to intymny sakrament także dlatego, że do jego przeżycia nikogo delegować nie można. Tu nikt mnie nie zastąpi.

Jakiej prawdy uczymy się w tym sakramencie? Po pierwsze jest to nade wszystko prawda o wolności. Mogę odejść. Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie

przypada. I Ojciec da. Bez słowa. I mogę odejść. Bóg daje człowiekowi wolność, zostawiając mu swobodę decyzji. I tę prawdę o wolności odkrywamy bardzo wcześnie. Odkrywamy w sobie zdolność mówienia nie i nie pozwolimy sobie tej zdolności odebrać, choćbyśmy mieli płacić wielką cenę. Prawda o wolności raz odkryta będzie broniona nawet za cenę swoistego samobójstwa. Wolność nigdy nie jest raz na zawsze zdobyta; zawsze jest zadana; zawsze jest wyzwaniem; zawsze pozostanie polem do walki. Wolność, która odziera człowieka z szaty syna, odbiera mu pierścień godności dziecka i sprowadza do poziomu sługi świń, a i tam człowiek ginie z głodu. Ale jest w wolności również dynamika, która każe nam mówić wstanę i pójdę do mojego ojca. Zwrot bardzo bolesny, ale możliwy. Sakrament pojednania jest momentem, w którym wolność człowieka jest uzdrawiana, a on znów wybiera życie.

Po drugie sakrament pojednania uczy nas prawdy o uprzedzającej miłości Ojca. Nie tylko o miłości, ale o uprzedzającej miłości. O Zacheuszu, który, spotkawszy wzrok i delikatność Chrystusa schodzi z drzewa Jan Paweł II napisał: miłosierdzie go ubiegło i dodał: to właśnie dzieje się w każdym spotkaniu sakramentalnym. Nie możemy myśleć, że to grzesznik wysługuje

sobie miłosierdzie przez swoją wędrówkę ku nawróceniu. Wręcz przeciwnie, to miłosierdzie kieruje go na drogę nawrócenia.

Człowiek sam z siebie nie jest zdolny do niczego. Na nic tez nie zasługuje. Spowiedź, zanim stanie się wędrówką człowieka ku Bogu, jest wpierw wejściem Boga do człowieczego domu.

O tej prawdzie trzeba myśleć, kiedy przygotowujemy się do spowiedzi. Bóg już czeka, czeka Jego wyprzedzająca miłość. Ojciec z przypowieści o marnotrawnym synu wyglądał, gdy syn nie miał o tym pojęcia; a gdy był jeszcze daleko. To jest właśnie zasada pierwszeństwa łaski – wyprzedzającej miłości Boga.

Trzecia prawda to prawda o grzechu: jest grzech. On zrywa lub osłabia więź człowieka ze Źródłem. Mówimy o słabościach, niedomaganiach, niedoskonałościach, a przez to upiększamy niepotrzebnie Ewangelię. Obiecany przez Jezusa Duch Święty ma przekonywać świat o grzechu:

że jest, że jest możliwy, że Boga można odrzucić, że swoją godność można podeptać. Istnieje nieszczęście grzechu. Bardzo mocno brzmią w tym kontekście słowa Jana Pawła: Wielu wiernych w ocenie grzechu nie posługuje się probierzem Ewangelii, ale ‘komunałami’ i socjologiczną kategorią ‘normalności’, która rodzi w nich przekonanie, że nie ponoszą szczególnej odpowiedzialności za określone czyny, skoro ‘wszyscy tak robią’, a tym bardziej jeśli są one dopuszczane przez prawo państwowe [s. 525].

Przekonywać o grzechu, to – pisał Jan Paweł II - stwarzać warunki do zbawienia.

Wreszcie czwarta prawda, jakiej uczymy się w sakramencie pojednania to ta, że w dramacie odejścia i powrotu ostatnie słowo nie należy do grzechu, ale – jeśli wracam – do miłosierdzia. Tu bowiem miłość czekającego Ojca ma znamię i imię miłosierdzia.

Miłosierdzie to nie jest gest poklepania po ramieniu z przymrużeniem oka – dobra, nic się nie stało. Stało się, ale ja mogę temu zaradzić – zdaje się mówić Bóg.

Miłosierdzie to zdolność przywracania rozerwanych relacji, pozrywanych więzów. I jest tylko w Bogu; to poruszenie matczynego łona, kiedy dziecku dzieje się krzywda. To jest miłosierdzie.

Czuły uścisk Ojca: Rzucił mu się na szyję i ucałował go (Łk 15,20).

Papież Wojtyła napisał: Dobrze jest móc wyznać grzechy i usłyszeć kojące słowa, które napełniają nas miłosierdziem i pozwalają znów wyruszyć w drogę. Jan Paweł II przypominał: Tylko ten, kto zaznał czułego uścisku Ojca, opisanego w Ewangelii w przypowieści o synu marnotrawnym – ‘rzucił mu się na szyję i ucałował go’ (Łk 15,20) - może przekazywać innym cały jego żar, gdy sam uzyskawszy przebaczenie, staje się jego szafarzem. Miłosierdzie

– to słowo klucz naszego życia.

Do każdego człowieka odnosi się stwierdzenie, że ‘w niebie będzie większa radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z 10 sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia’ (Łk 15,7).

Jest wreszcie w tajemnicy odejścia i powrotu zawarta prawda o naszej egzystencji; nie istniejemy bez relacji; nie istniejemy bez tego podstawowego odniesienia synowskiego do Ojca; nie istniejemy bez poddania całego życia Bogu. Wolność Jemu poddana niesie pokój i szczęście. Człowiek, który wolność rozumie jako całkowitą samowolę, jako kiero-

wanie się wyłącznie własną wolą i chodzenie tylko własnymi drogami, żyje w zakłamaniu, ponieważ sama jego istota jest relacyjna, a jego wolność jest do dzielenia z innymi; w samej jego istocie są wpisane dyscyplina i normy, w związku z czym wolność polega na wewnętrznym utożsamieniu się z nimi. Toteż fałszywa autonomia prowadzi do zniewolenia – pisze papież Benedykt XVI. Panie Jezu, dobry Pasterzu, prowadź nas często do źródeł miłosierdzia i pomóż odkrywać niezgłębione bogactwo cudownego sakramentu pojednania! o. Wojciech Popielewski OMI

„Ziemia Święta

to miejsce gdzie niebo dotyka ziemi całą historią zbawienia”

Bazylika Bożego Grobu zawiera i jednoczy w sobie to wszystko, co przetrwało z Biblijnej Golgoty: wzgórze na którym Pan Jezus był ukrzyżowany oraz Grób, w którym był złożony po zdjęciu z krzyża. Miejsce to znajdowało się w starym kamieniołomie usytuowanym w siodle (770-750 m.n.p.m.) na wzgórzu Gareb. W I wieku przed Chrystusem zaprzestano tu wydobywania kamienia i powstał ogród, a na wysokich ścianach skalnych kuto grobowce. Wszystko znajdowało się za miastem do czasów Agryppy. W roku 324, kiedy powstał pierwszy kościół Bożego Grobu, znajdował się on już prawie w centrum miasta.

Wszystko to za sprawą tego, że jedenaście lat po śmierci Pana Jezusa, w roku 44, miasto powiększyło swój obszar w kierunku północnym obejmując swym zasięgiem także Golgotę.

W ubiegłym stuleciu rzeczywiście udało się odnaleźć w okolicach dzisiejszej Bazyliki antyczne resztki mogące stanowić pozostałość tego muru, który musiał przekroczyć Pan Jezus niosąc krzyż na Golgotę.

Z drugiej strony, odnalezione wewnątrz Bazyliki groby żydowskie potwierdzają niezbicie fakt, że miejsce to musiało znajdować się poza murami

miasta. Według prawa żydowskiego, bowiem, nie można było chować zmarłych wewnątrz murów Świętego Miasta. Wiemy też, że w tym miejscu, chcąc zniszczyć religię żydowska i chrześcijańską, imperator Hadrian kazał wybudować świątynię poświęconą Jowiszowi (podobnie uczynił to w Betlejem z Grotą Narodzenia). W ten sposób, wbrew własnej woli, chcąc w rzeczywistości wymazać z ludzkiej pamięci, przyczynił się do utrwalenia w świadomości miejsca najważniejszego dla całego Chrześcijaństwa.

Tak też w roku 326, kiedy Konstantyn Wielki wraz ze swoją matką św.

Heleną nakazali zburzyć świątynię pogańską, odnaleziono bez trudu Kalwarię i Grób. W szybkim tempie wybudowano przepiękną Bazylikę, która w swojej historii doznała wielu nieszczęść i klęsk. Persowie burzą ją w roku 614. Następnie, po odbudowaniu przez mnicha Modesta, ponownie popada w ruinę w roku 1009, tym razem za sprawą kalifa Hakima. Nastał czas wypraw krzyżowych. Po rozpoczęciu odbudowy w roku 1048 przez Konstantyna Monomacha, krzyżowcy wykonują większą część prac. Pięćdziesiąt lat później, nowa Bazylika była poświęcona. To co możemy zobaczyć

obecnie, pomimo licznych dodatków i odnowień, odpowiada kształtowi i formie ówczesnej Bazyliki. Według „status quo”, zawartego z Turcją w roku 1852, Bazylika jest w dyspozycji Katolików, Greków prawosławnych oraz Armenów. Syryjscy Jakobici, Koptowie i Etiopczycy otrzymali tylko niektóre prawa. To współistnienie nie zawsze jest łatwe. Od czasów Saladyna, który udostępnił Bazylikę dla kultu, prawo opieki nad Kościołem posiada rodzina muzułmańska, która ma klucze do Grobu Bożego. Wszystkie te zarządzenia i ograniczenia nie ułatwiły również prac nad restauracją Bazyliki, trapionej pożarami i trzęsieniami ziemi. W roku 1927 Anglicy wzmocnili fasadę Bazyliki, naruszoną przez lekkie tąpnięcie. Na długi czas fasada ginie zabudowana okropnymi rusztowaniami. Nikną one dopiero po roku 1958, kiedy to wszyscy współgospodarze Bazyliki uzgodnili wspólny plan restauracji.

Można by oczekiwać, że główne sanktuarium chrześcijaństwa wznosi się w majestatycznym odosobnieniu, tymczasem anonimowe budowle przywarły do niego niczym kleszcze.

Tam gdzie szuka się zachwycającego światła jest ciemno i tłoczno. Tam gdzie można by mieć nadzieję na ciszę, w uszy uderza kakafonia różnych dźwięków. Ktoś spodziewający się świętości znajdzie jedynie zazdrosnych posiadaczy grup „współwłaścicieli”, którzy przyglądają się sobie nawzajem, czy nie następuje naruszenie wzajemnych praw.

Kiedy w roku 1997 po raz pierwszy stanąłem na dziedzińcu przed ogromnymi, drewnianymi drzwiami Bazyliki nie chciało mi się wierzyć, że jestem tu, w najświętszym miejscu mojej wiary. Serce krzyczało z radości, a zarazem krwawiło na widok potwornego brudu, zgiełku wielu ludzkich głosów, niekiedy śmiechu, szczególnie po wypowiedziach żydowskich przewodników. Nic gorszego nie może spotkać Pielgrzyma jak żydowski przewodnik, który kłamie i przeinacza słowa Pisma Świę-

tego. Byłem raz oburzony do tego stopnia, że zwróciłem głośno uwagę żydówce, która powiedziała do grupy pielgrzymów, że tutaj za tymi drzwiami pochowano „jakiegoś Jezusa”.

Z takimi wypowiedziami ze strony Żydów spotykałem się niejednokrotnie w wielu innych miejscach. Zaraz po wejściu do Bazyliki na prawo kręte schody prowadzą na Kalwarię do X, XI, i XII stacji Drogi Krzyżowej. Kalwaria wznosi się około 5 metrów nad posadzką Bazyliki. Dwa wielkie filary dzielą sanktuarium na dwie kaplice.

Po wejściu na Kalwarię na wprost znajduje się Kaplica Franciszkańska, miejsce obdarcia Pana Jezusa z szat.

Ołtarz z brązu wykonany został we

nim rozsiewa się wspaniały zapach olejków, którymi pielgrzymi prawosławni, greko-katolicy polewają płytę. Przechodząc dalej parę metrów z zakrętu wyłania się Grób Pana Jezusa, znajdujący się w centrum rotundy.

Własnymi słowami jest mi go bardzo trudno opisać. Pozwolę sobie przytoczyć opis Pańskiego Grobu według Juliusza Słowackiego, który uczynił to w sposób niedościgniony przez innych. „Z dnia 14 na 15 miałem przepędzić noc u Grobu Chrystusa. Na wspomnienie tej nocy (tak miałem rozigrane nerwy), że łzy rzuciły mi się z oczu. Noc u Grobu Chrystusa przepędzona zostawiła mi mocne

Florencji. To dar kardynała Franciszka de Medici. Zaraz obok X stacji drogi krzyżowej znajduje się XI – miejsce ukrzyżowania Pana Jezusa. Symboliką tego miejsca jest niesamowita figura Matki Bożej z sercem przeszytym sztyletem. Kaplica Greków, stacja XII wznosi się na tej samej skale, w której zatknięty był krzyż Chrystusa. Między kolumienkami, na których opiera się ołtarz, znajduje się okrągła srebrna płyta. Otwór w jej centrum wskazuje miejsce, w którym był zatknięty krzyż.

Schodząc z Kalwarii bardzo stromymi schodami w dół docieramy do Kamienia Namaszczenia upamiętniającego namaszczenie Pana Jezusa przed złożeniem do Grobu. Pojawia się po raz pierwszy w XII wieku; obecny pochodzi z 1810 roku. Klęcząc przy

wrażenie na zawsze. O godzinie siódmej wieczór zamknięto Kościół – zostałem sam i rzuciłem się z wielkim płaczem na kamień grobu.

Nade mną płonęło 43 lamp. Miałem Bibliję, którą czytałem do 11-tej w nocy. O pół do dwunastej weszła do grobu młoda kobieta i mężczyzna, jak sądziłem małżonkowie, którzy musieli mieszkać w klasztorze i zrobili votum odmawiać co dnia pacierz w nocy na grobie. (…) O północy dzwon drewniany obudził w kościele księży greckich. Różne wiary, każda mająca swoją mniejszą lub większą zagrodę w tym gmachu, budzić się zaczęły na głos tego dzwonu. Grecka bogata kaplica oświeciła się lampami, na górze ormiański kościółek zapalił także świece i zaczął swoje

śpiewy. Kopt mający małą drewnianą klatkę przyczepioną do katafalku pokrywającego Grób Święty, także jak widziałem przez szczeliny zaczął w swojej altance dmuchać na żar i gotować samotne kadzidło.

Katolicy także w dalekiej kaplicy zaczęli śpiewać jutrznię – słowem o północy ludzie obudzili się, jak ptaki w gzymsach jednej budowy, budzą się, świergocąc o wschodzie słońca…Grecy na Grobie odprawili Mszę, potem Ormianie, o drugiej zaś w nocy ksiądz rodak wyszedł za Mszą na intencję mojej kuzynki- Ojczyzny.

A ja klęcząc na tym miejscu, gdzie Anioł biały powiedział Magdalenie: ”Nie ma go tu, zmartwychwstał!” słuchałem całej Mszy z głębokim uczuciem. O trzeciej w nocy znużony poszedłem do klasztoru i spałem snem dziecka, które zmęczy się łzami.” Drogi Czytelniku, wierz mi, tak jest i dzisiaj. Jeżeli nie wierzysz, zapraszam na wspólną pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Pragnę jeszcze podczas dzisiejszego naszego spotkania zaprowadzić Cię kamiennymi krużgankami do drugiego wejścia, które prowadzi do krypty św. Heleny.

Na obu ścianach schodów widać liczne krzyże wyryte przez pielgrzymów. Obecnie krypta znajduje się w posiadaniu Ormian. Otwarta została dopiero w XII wieku, ale jej ściana północna i południowa stanowią fundamenty nawy Bazyliki z IV wieku. Schody na prawo wiodą w dół cysterny, w której wedle legendy św.

Helena znalazła Drzewo Krzyża.

Ludzka słabość nie jest nigdzie bardziej widoczna niż tutaj - w Bazylice Grobu Bożego. Ci, którzy przychodzą tu bez wiary, ale z nadzieją znalezienia jakiegoś zewnętrznego znaku, odchodzą bez przekonania. Jednakże ci, którzy szukają odpowiedzi w samych sobie, zaczynają rozumieć, dlaczego setki tysięcy osób uznało za warte podjęcie ryzyka śmierci lub niewoli, byleby się tu modlić.

Szczęść Boże.

Mirosław Słowikowski /OESSH/

Jak Bóg stworzył Mamę

To opowiadanie, które często czytam wnukom, przytaczam Czytelnikom Ichtys z okazji Dnia Matki Dobry Bóg zdecydował, że stworzy... MATKĘ. Męczył się z tym już od sześciu dni, kiedy pojawił się przed Nim anioł i zapytał: - To na nią tracisz tak dużo czasu?

- Owszem, ale czy przeczytałeś dokładnie to zarządzenie? - odpowiedział Bóg. - Posłuchaj, ona musi nadawać się do mycia i prania, lecz nie może być z plastiku; powinna składać się ze 180 części, z których każda musi być wymienialna. Żywić się kawą i resztkami jedzenia z poprzedniego dnia. Umieć pocałować w taki sposób, by wszystko wyleczyć – od skaleczonej nogi po złamane serce. No i musi mieć do pracy sześć par rąk.

- Sześć par? - anioł z niedowierzaniem potrząsnął głową.

- Tak. Ale cała trudność nie polega na rękach – rzekł dobry Bóg. - Najbardziej skomplikowane są trzy pary oczu, które musi posiadać mama.

- Tak dużo?

- Tak. Jedna para, by widzieć wszystko przez zamknięte drzwi, zamiast pytać „dzieci, co wy tam wyprawiacie?”. Druga para ma być umieszczona z tyłu głowy, aby widzieć to, czego nie powinna oglądać, ale o czym koniecznie musi wiedzieć. I jeszcze jedna para, żeby po kryjomu przesłać spojrzenie synowi, który wpadł w tarapaty „rozumiem to i kocham Cię”.

- Panie! - rzekł anioł, kładąc Bogu rękę na ramieniu – połóż się spać. Jutro też jest dzień.

- Nie mogę – odparł Bóg. Zresztą już prawie skończyłem.

Udało mi się osiągnąć to, że sama zdrowieje, jeśli jest chora, że potrafi przygotować sobotnio – niedzielny obiad na sześć osób z pół kilograma mielonego mięsa oraz jest w stanie utrzymać pod pr ysznicem dziesięcioletniego chłopca.

Anioł powoli obszedł ze wszystkich stron model matki przyglądając się uważnie, potem westchnął: - Jest zbyt delikatna.

- Ale za to jaka odporna! - rzekł z zapałem Pan. - Zupełnie nie masz pojęcia o tym, co potraf i osiągnąć lub w ytrzymać taka jedna mama.

- Czy umie myśleć?

- Nie tylko. Potrafi także zrobić najlepszy użytek z szarych komórek oraz dochodzić do kompromisów.

Anioł pokiwał głową, podszedł do modelu matki i przesunął palcem po policzku.

- Tutaj coś przecieka – stwierdził.

- Nic tutaj nie przecieka – uciął krótko Pan. - To łza.

- A do czego służy?

- Wyraża radość, smutek, rozczarowanie, ból, samotność, dumę.

- Jesteś genialny! - zawołał anioł.

- Prawdę mówiąc, to nie ja umieściłem tutaj tę łzę – melancholijnie westchnął Bóg.

To nie Bóg stworzył łzy. Dlaczego zatem my mielibyśmy to czynić?

Opowiadanie Ermy Bombeck

przywołała Jadwiga Labuda

fotogaleria

Ochronka na wycieczce we Wrocławiu

Remont południowej strony kościoła

fotogaleria

Rodzice błogosławią dzieci

Uroczystość Pierwszej Komunii Świętej 06.05.2012 10

fotogaleria

Na zakończenie Mszy św. dzieci otrzymują chlebki

Pamiątki pierwszokomunijne - Nabożeństwo Majowe 11

fotogaleria

Uroczystosć Królowej Polski 03.05.2012 - Msza św.

Dzień Świętego Floriana 04.05.2012 - święto strażaka 12

Niezapominajka

dla Andrzeja Zalewskiego Niech nas słyszą wszystkie rozgłośnie radiowe: Tu Andrzej Zalewski i niebieskie EkoRadio z niezapominajką. Dziś zachodu słońca już nie będzie. Dlaczego? Bo wiem, że kiedyś wzejdzie słońce i już świecić nie przestanie, chmury pozostaną w dole, słońcem moim będziesz Ty, Panie! ks. bp Józef Zawitkowski

Mówi się, że nie ma osób niezastąpionych. Ale to bzdura.

Są takie osoby... Nas przykład Andrzej Zalewski. W pierwsze bez Niego Święto Polskiej Niezapominajki przedstawiam łebskie wspomnienie o Panu Redaktorze. Bardzo brakuje dzisiaj Jego radiowego głosu i poświadczonej życiem harmonii wartości.

Pięć lat temu po raz pierwszy biblioteka miejska i nasza parafia włączyły się w niezapominajkowe świętowanie. Napisałam wówczas o tym do EkoRadia i byłam bardzo zaszczycona, że red. Andrzej Zalewski osobiście zadzwonił, aby podziękować. W następnych latach też świętowaliśmy. I Pan Redaktor też telefonował. W 2009 roku wpadłam na pomysł, aby spróbować zaprosić Pana Redaktora na Odpust w Zaczarowanym Mieście. Zaproszenie zostało przyjęte. - Nie wiem, jak pani to zrobiła. Mój mąż dostaje mnóstwo zaproszeń i musi odmawiać.

A pani tylko napisała i mąż zaraz powiedział do mnie: „Bożenko

kochana, załatwiaj urlop, bo pojedziemy do Łeby” - dziwiła się żona Andrzeja Zalewskiego.

Wiosną 2010 roku powstał w Łebie Klub Seniora „Niezapominajka” jako wyraz szacunku łebskiego koła Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów dla wartości, które propagował twórca Święta Polskiej Niezapominajki. Redaktor pięknie nazwał Łebą „Świątynią Żywiołów” i utrzymywał z nią stały kontakt, czasami ostrzegając o nadciągających sztormach („martwię się, jak przeżyjecie jutrzejszy, środowy i czwartkowy huragan w Łebie; wiatr północny uderzy w plażę”).

Eh, jak lubiłam, gdy w radiowej prognozie zapowiadał, że „od zachodu nadciąga głęboki niż z burzami, ale my jak zawsze mamy nadzieję, że co najgorsze wygrzmi się i wypada nad Niemcami”. W lipcu 2010 roku jednomyślną decyzją Rady Miejskiej uznany został Honorowym Obywatelem Łeby. A we wrześniu tegoż roku wziął udział w audycji

radiowej Jedynki, która w całości poświęcona była Łebie; mówił w niej – rzecz jasna – o łebskich żywiołach. Razem z biblioteczną Beatą też byłyśmy w tej audycji, a że audycja była na żywo, to musiałyśmy pojechać do Warszawy.

W hotelowej recepcji czekał tam na nas Andrzej Zalewski z żoną.

Zaprosił na kolację, a potem zawiózł w najważniejsze miejsca stolicy, w tym pod pałac prezydencki na Krakowskim Przedmieściu, w miejsce wtedy zamknięte barierkami i strażą w obawie przed zniczami i kwiatami upamiętniającymi Prezydenta Lecha Kaczyńskiego („to miejsce trzeba zobaczyć, tu dzieje się historia”).

Później były jeszcze maile i plany kolejnych Świąt Polskich Niezapominajek. Andrzej Zalewski z zapałem przyjął wiadomość o dniach polskiego owczarka nizinnego w Łebie, obchodzonych akurat w Święto Polskiej Niezapominajki („to piękna rasa, miałem kiedyś takiego przyjaciela”).

A niespełna rok temu na kolejnego maila odpowiedział już nie On sam, a sekretarz, informując o chorobie Redaktora. Kilka dni później zadzwoniła żona prosząc o modlitwę. Następnego dnia Pan Redaktor umarł.

Andrzeju, czujesz, jak zapachniało niezapominajką? Zostań z Bogiem! Niech już dla Ciebie nie będzie zachodów słońca, a światłość wiekuista niechaj Ci świeci. (ks. bp Józef Zawitkowski) Maria Konkol 13

O wychowaniu patriotycznym raz jeszcze Rocznica uchwalenia Konstytucji 3 Maja pobudza do refleksji nad naszym osobistym zatroskaniem o Ojczyznę. Wszyscy albo prawie wszyscy widzimy, że nie dzieje się w niej dobrze z wielu przyczyn. Jednak albo nie chcemy, albo nie potrafimy zająć konkretnego stanowiska w ważnych dla naszej Ojczyzny kwestiach.

A przecież, wbrew pozorom, od każdego z nas wiele zależy i nie pozwólmy wmówić sobie, że jest inaczej.

Wyobraźmy sobie, że żyjemy w kraju gdzie: w obywatele nie garną się do nauki, w poziom intelektualny mieszkańców jest niski – ograniczają się tylko do znajomości tego, jak dobrze się urządzić, jak się wzbogacić, w w szkołach nie uczy się myślenia, nie przygotowuje się do podejmowania pożytecznych działań w społeczeństwie, w nie uczy się troski o potrzeby swego państwa i o tym, jak im zaradzić, w dzieci i młodzież nie poznają własnego kraju, bo im nikt nie pomaga poznać jego historii i nie pokazuje tego, co w nim piękne.

I nagle pojawiają się ludzie, którzy chcą tę sytuację zmienić.

Jaka będzie nasza reakcja? Może powiemy, że jest nam to obojętne, a może, że nam jest dobrze i nie chcemy niczego zmieniać, czy może nie uwierzymy, że ktoś potrafi coś zmienić?...

Podobnie działo się w czasach saskich, gdy Polska była osłabiona wojną dwudziestoletnią, a szlachta dbała tylko o własne korzyści.

14

Jednak wśród nich byli ludzie, którym zależało na zmianach w Polsce. W odpowiedzi na I rozbiór Polski uchwalili 3 maja 1791 roku Konstytucję, która przeszła do historii, jako jedno z trzech wielkich dzieł XVIII wieku – z konstytucją amerykańską i konstytucją rewolucyjnej Francji.

Jednak nie byłoby tej Konstytucji, gdyby nie wcześniejsze zmiany w szkolnictwie. Dla tych, którzy podjęli się zmian, ważne było to, by wzbudzić w młodych ludziach uczucie miłości do ojczyzny i przekonać ich o konieczności „służby dla niej”, aby mogła się bogacić i by jej bronić. W szkołach podstawowym zadaniem wychowawczym było ukształtowanie uczciwego człowieka i dobrego obywatela Rzeczypospolitej. Utworzono Komisję Edukacji Narodowej, której członkowie pomimo trudności, potrafili przygotować Polaków do tego, co miało nastąpić, a mianowicie – do walki o wolność Ojczyzny, gdy ta zniknęła z mapy Europy.

Oni to, nie chcąc podpisać zgody na postanowienia konfederacji targowickiej zawiązanej dla obalenia Konstytucji, musieli opuścić kraj. Jednak to, co zaszczepili

w młodzieży, a więc umiłowanie Ojczyzny wyrażającej się w pracy dla niej, a nawet walki o jej wolność aż do oddania życia, pozostało. Pozostał również wypracowany nowoczesny ideał wychowawczy Polaka o szerokich horyzontach myślowych, który rozumie potrzeby kraju i potrafi skutecznie i stosownie do realnych potrzeb i okoliczności działać. Dzięki działalności Komisji ideał wychowania obywatelskiego i patriotycznego pomagał skutecznie bronić się przed wynarodowieniem i pomagał przetrwać w latach niewoli.

Oczywiście Komisja nie ustrzegła się błędów, nie stworzyła idealnego systemu, ale na owe czasy była ewenementem. Członkom Komisji zawsze przyświecała myśl, by wychować dobrych obywateli, dla których Ojczyzna jest wartością najwyższą. Zwracano również uwagę na staranne wychowanie i wykształcenie dziewcząt, bowiem to kobiety „panują nad obyczajami narodu”.

Zastanówmy się, czy to, co zrobili wówczas ludzie zatroskani o dobro Ojczyzny nie przydałoby się i w naszych czasach? Jan Paweł II w książce „Wstańcie, chodźmy”

napisał: „Młodych pociągają wymagania i wysokie ideały”. Wiedziano o tym w szkołach Komisji i dlatego wymagania były stawiane uczniom od początku pobytu w szkole. To zaowocowało w późniejszych latach czynną postawą młodzieży, kiedy Rzeczpospolita była w potrzebie.

A jak jest dzisiaj?... Czy widzimy taką troskę u współczesnych wychowawców i rodziców?

Wychowanie to proces trwający wiele lat. Pomyślmy, – do czego wychowujemy dzieci; jakie postawy życiowe mają one reprezentować w przyszłości? Tak dużo jest narzekania na dzieci i młodzież, ale czyż to nie my właśnie przyczyniliśmy się do takich postaw przez własne zaniedbania. I dlatego warto podjąć trud wychowania, bo to, jakimi w przyszłości będą nasze dzieci zależy przede wszystkim od nas.

Ksiądz Kardynał Stefan Wyszyński uważał, że nie jest obojętne, jaka Polska będzie dziś i jutro.

Już dziś powinniśmy pracować dla Polski jutra, jak pracowali nasi rodacy w okresie niewoli. To, co „zasiejemy” w sercach dzieci będzie owocowało w ich przyszłym życiu. Pozwólmy i pomóżmy dzieciom poznawać historię naszej Ojczyzny. Pamiętajmy jednak, że wychowanie w miłości do Ojczyzny (patriotyczne) to nie tylko świadomość historyczna.

Patriotyzm to także poznawanie polskich tradycji związanych z różnymi świętami i porami roku, to obcowanie ze sztuką, literaturą i piosenką, to wychowanie przez pracę i dbanie o swoje zdrowie, to przekazywanie zasad, stawianie wymagań i ich egzekwowanie, to wpajanie dzieciom wartości.

Stanisław Konarski (prekursor zmian w szkolnictwie) otrzymał od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego za wysiłki dla podniesienia edukacji wśród

młodzieży medal z dedykacją: „Temu, który odważył się być mądrym” (Sapere auso). My takiego medalu nie otrzymamy, ale chyba większą radość i szczęście może nam dać świadomość, że mądrze wychowaliśmy człowieka, którego można określić słowami Franciszka Bielińskiego, „Zaszczyt to

jest wolnego Polaka los Ojczyzny piastować (…) Jako człowiek znać powinieneś, coś winien Bogu, coś winien Ojczyźnie i współbraci swoim, jakie powinności nakłada na ciebie węzeł społeczeństwa” – język staropolski, ale treść jakże aktualna. s. M. Weronika Bartkowiak

Z kroniki łebskich rybaków Nawiązując do zdjęcia rybaków z kutra „Łeb-10” zamieszczonego w poprzednim wydaniu Ichtys udało mi się ustalić, co następuje: Zdjęcie to było zrobione w latach 1957 – 1960. Rybacy ze zdjęcia nie pływali wszyscy na tym kutrze, bo załoga liczyła tylko cztery osoby, byli to: szyper, motorzysta, rybak i młodszy rybak. Uważam, że oni ustawili się tylko do zdjęcia. Często wczasowicze lubili fotografować rybaków. Ciężko było ustalić, jaka faktycznie załoga pływała na kutrze „Łeb-10”, bo rybacy często się zmieniali, a także pływali w rezerwie, gdy któryś z podstawowej załogi zachorował.

Rybaków ze zdjęcia rozpoznaliśmy razem z Bogusią Bielecką, córką rybaka Onufrego Gackowskiego. Bogusia dużo pamięta.

Zatem: od lewej strony siedzi mój tata Konrad Łuczycki – motorzysta (jakżeż się ucieszyłam, widząc jego zdjęcie w Ichtys!). Za nim w tyle widać motorzystę p. Onufrego Gackowskiego. Obok wysoko stoi p. Aleksander Jurczuk, też motorzysta. Obok niego stoi p. Antoni Gackowski – szyper.

To ojciec p. Onufrego, a także Mieczysława Gackowskiego, który stoi z tyłu i też był szyprem (to tata p. Lucyny Rogali). Na burcie kutra siedzi najmłodszy szyper p. Wiktor Dettlaff, jedyny, który żyje. Niestety, jest po ciężkiej chorobie i w podeszłym już wieku i nie pamięta tego zdjęcia.

Tyle udało się nam wspólnie ustalić. Szkoda, że młodzi nie pamiętają albo nie znają nic z tamtych lat, a dawnych rybaków już nie ma...

Grażyna Donczewa

Rozpoznani na zdjęciu Od prawej strony fotografii na burcie siedzi Pan Wiktor Detlaff - zamieszkały ul Abrahama 14, Łeba. To dom przed naszym czerwonym wielkim blokiem na Abrahama 15. Za nim stoi śp Mieczysław Gackowski (mój dziadek), obok Pana Wiktora stoi mój śp pradz iadek Antoni Gackowski, powyżej za dziadkim Antonim stoi Pan śp Stefan Buchwald; a od dziobu kutra na pierwszym planie siedzi śp Pan Konrad Łuczycki; postać ciężka do rozpoznania to pan za Panem Łuczyckim tata mówi, że prawdopodobnie to Pan Albin Zieliński ale nie mamy pewności.

Prawdopodobnie zdjęcie wykonano na początku lat 60-tych.

Monika i Zenon Gackowscy

Od redakcji: Dziękujemy uważnym Czytelnikom za opisanie zdjęcia. Jak można przeczytać, w rozpoznaniu jednej osoby jest różnica. Do redakcji dotarł także opis ustny Pana Andrzeja Kubiaka, który jest identyczny z opisem Grażyny Donczewy. Pan Kubiak dodał przy okazji informację, że rybacy z kutra na zdjęciu uratowali kiedyś z morza kajakarzy, którzy uciekali z komunistycznego „raju” do wolnego świata, ale podczas ucieczki przegrali z morskim żywiołem.

15

Nasze codzienności

Nadchodzi nowy miesiąc.

Stary odszedł. Co spełniło się z naszych planów, marzeń?

Fortuna omija nasze progi, w miłości szczęście też nam nie dopisuje. Ot, zostaje smutna rzeczywistość. Tak mija nam dzień za dniem. Zwyczajne obowiązki, zwyczajne działania, zwyczajny czas. Wtedy nadchodzą zwariowane dni świąteczne.

A po świętach pewnie znowu zostało nam dużo w lodówkach, powiększyły się “oponki” na biodrach, odwiedziła nas rodzinka lub my odwiedziliśmy ją. Czas świąteczny - zaliczony! Znowu spokojne dni, znane działania, wykonywane automatycznie, bez wysiłku. Minęło kilka dni i …ponownie czas świąteczny.

Znowu pełna mobilizacja, działania, przygotowywania, krzątanina. Codzienność zmienia się w nadzwyczajność. Nareszcie zaczyna się MAJ! Miesiąc pełen wiosny, pełen świergotu ptaków, energetyczny! Jakoś tak cichutko w duszy nam gra, nabieramy chęci do działania, planujemy 16

przyszłe czasy. Przed nami majówki, wycieczki, przygotowania do sezonu. Nasze codzienności zmieniają się w aktywność.

A z tą różnie bywa. Czasem sami sobie tworzymy bariery, działamy nieracjonalnie. Ot, przykład z ostatniego tygodnia przed świętami. Do domu dostajemy kartki świąteczne, przychodzi ich sporo i zawsze dotrą takie, których się nie spodziewaliśmy.

Byłam w Lęborku i przy okazji weszłam do budynku poczty głównej. Wewnątrz pełno ludzi, dodatkowe stoiska jakiegoś banku, ciasno, gwarno i napisy: “Jedna kolejka do wszystkich okienek”. Pomyślałam, że dla pięciu znaczków nie będę stać w kolejce do jednego czynnego stanowiska (kilka innych zamkniętych). Nagle zobaczyłam duży plakat informacyjny postawiony na jednym ze stanowisk: TU DO NABYCIA ŚWIĄTECZNE KARTKI I ZNACZKI. Dobrze jest, pomyślałam. Jest tam tylko jeden interesant, będzie szybko.

Pracownica z tego stanowiska

przed chwilą wstała z krzesła, podeszła do szafy z szuf ladami, przegląda w niej jakieś papiery, kseruje dokument, rozmawia z inną pracownicą.

Mija około pięć minut, za mną stają dwie osoby. Po około dziesięciu minutach grzecznie pytam pana, który jest przede mną, czy ta pani poszła po dokumenty dla niego, czy skończyła już pracę?

Po następnych kilku minutach pani podeszła do „swojego” interesanta i spojrzała na nas. I nagle słyszymy taki tekst: “Nie rozumiem, po co tu się ustawiacie, przecież jest jedna kolejka do okienek”. Tego było już za dużo!!! Pytam panią o to, kto i po co postawił tu tą informację? Ona na to, że wszędzie obowiązuje jedna kolejka. Wyszłam z tego budynku, znaczków nie kupiłam, straciłam nerwy i wiarę w zdrowy rozsądek. Jeśli tak ma wyglądać “zarabianie” w najgorętszym dla poczty okresie, to ja dziękuję.

Kiedy widzi się pracowników na “zwolnionych obrotach” to człowiekowi w kieszeni otwiera się przysłowiowy nóż! Jak można tak lekceważyć innych i to w czasach, w których podobno mamy bezrobocie? Pamiętacie, mieliśmy w Łebie taki sklep w piekarni u Pana Stachowiaka. Pracowała tam Pani Janowiakowa. Czy ktoś z mieszkańców długo stał tam w kolejce? Taka ekspedientka jak Ona to był skarb. Szybko i sprawnie obsługiwała wszystkich, kilka ruchów i już następny dostawał swój towar. Przed szkołą leciało się do “Stachowiaka” i kupowało

trzy drożdżówki. Zawsze brakowało nam pięciu groszy, bo bułki były po trzydzieści pięć groszy.

Mimo wszystko dostawaliśmy je, z uwagą - doniesiesz pięć groszy. Czasem się dopłacało następnego dnia, czasem nie pamiętało o tym. Teraz wszystko idzie jakoś inaczej, wolniej. Jakoś tak czas przecieka nam między palcami. Sami sobie tworzymy takie sytuacje. Zgadzamy się na bylejakość świadczonych usług.

Kto dawniej zgadzał się na jedną kolejkę do wszystkiego? Teraz się zgadzamy. A jeśli chodzi o znaczki na kartki, to kupiłam je w budynku poczty przy dworcu kolejowym. Weszłam tam na chwilę przed odjazdem do Łeby.

Wewnątrz czynne dwa okienka, jeden interesant, pan obsługujący mnie uśmiechnięty, dodatkowo zapytał o sposób wysłania listu do USA. Jeszcze pożartował o priorytetach. Można??? Można!!! Polecam ten urząd innym, choć pewnie czasem i tam będą kolejki. Ale warto tam nawet w kolejce stanąć, bo obsługa szanuje interesantów. To widać! Ci pracownicy są zatrudnieni przez tego samego pracodawcę, co pracownicy na poczcie w mieście.

Więc jak to jest? Jeden szanuje swą pracę, a inny ma ją gdzieś?

Wiele jeszcze zmian przed nami, jednych dobrych, a innych nie.

Modne teraz stało się zrzucanie winy na unijne przepisy. Jeśli coś wymyślono bardziej głupiego niż podpowiada zdrowy rozsądek, to mówimy, że to przepisy unijne. RATUNKU! Uchowaj nas Panie od bezmyślności. Brakuje nam cierpliwości i miłości. Tak, właśnie miłości. Bo jeśli coś robię z miłością, to nie odstawiam fuszerki. Robię to najlepiej jak potrafię. Więc może właśnie w miesiącu maju wykrzeszemy z siebie trochę miłości. To przecież miesiąc sprzyjający temu

uczuciu. A czy ktoś z nas właściwie wie, czym objawia się w naszym życiu MIŁOŚĆ? Zapewne znamy taką, co to pojawia się z motylkami w żołądku, taką, co to nie daje nam spać po nocach, taką, która pozwala fruwać na obłokach. A miłość to poczucie

odpowiedzialności za siebie i innych, to postępowanie zgodne z etyką. Kiedyś trafiłam na taki tekst. Przytoczę go w całości, bo warto choć raz go przeczytać a potem… zapomnieć lub zastosować w życiu:

Życie - To Miłość wcielona. Świadomość - To Miłość w rozumie.

Zdobywanie wiedzy - To Miłość w odkrywaniu świata.

Nauka - To Miłość poszukująca.

Filozofia - To Miłość zawarta w myśli.

Religia - To Miłość zmierzająca ku Bogu.

Prawda - To Miłość przenikająca do wieczności.

Ideał - To Miłość ujęta w marzeniach.

Zaufanie - To Miłość pokładana w drugim człowieku.

Nadzieja - To miłość oczekująca ludzkiego gestu.

Miłosierdzie - To Miłość otwarta.

Braterstwo - To dzielenie Miłości z innymi.

Poświęcenie - To Miłość rosnąca z każdym dniem.

Oddanie - To Miłość, która oczyszcza.

Sympatia - To Miłość, która się uśmiecha.

Praca - To Miłość, która buduje.

Obojętność - To Miłość, którą ktoś ukrył.

Rozpacz - To Miłość, którą ktoś roztrwonił.

Przemoc - To Miłość, która straciła równowagę.

Zazdrość - To Miłość wypaczona.

Pycha - To Miłość, która straciła rozum.

Rządza - To Miłość zatruta.

Zaś Nienawiść, zdająca się być zaprzeczeniem Miłości - nie jest niczym innym jak Miłością, która zachorowała.

Rozdawaj swą Miłość całemu światu, bo tylko w ten sposób zachowasz ją w dobrym zdrowiu.

Tylko tak będziesz naprawdę Człowiekiem.

Uważaj, by Miłości nie zatracić i nie marnuj szans na dzielenie się nią.

Bo Miłość jest jedyną rzeczą na świecie, która mnoży się, gdy się ją dzieli … z innymi.

(Francisco Candido Xavier)

Właśnie w maju życzę Wszystkim pięknej, spełnionej miłości i wielu wspaniałych przyjaciół wokół, bo przecież tą miłość trzeba z kimś dzielić. I choć czasem wydaje się nam, że jesteśmy sami i jest nam smutno, to pamiętajmy o innych ludziach, którym też może jest w tej chwili źle. Oni

potrzebują naszej miłości. Oni - nasi dobrzy przyjaciele.

I choć czasem nas zawodzą to musimy pamiętać o tym, że “Dobrzy przyjaciele są podobni do gwiazd, nie zawsze je widzisz - ale wiesz, że one istnieją”.

Małgorzata Kurowska

17

Kto pierw s z y Przeczytałam kiedyś krótkie opowiadanie, które tak mi się spodobało, że postanowiłam podzielić się jego treścią z Czytelnikami Ichtys.

Było sobie małżeństwo. On słuszny mężczyzna, trochę szorstki w obyciu, ona drobna kobietka małego wzrostu. On dbał o rodzinkę, aby nic im nie brakowało, ona zajmowała się

dziećmi i domem. Przyszedł czas, że dzieci dorosły, usamodzielniły się i dom stał się pusty i cichy. Kobieta z dnia na dzień mniej się uśmiechała, stawała się bledsza, straciła apetyt, słabła.

W końcu tak już była chora, że nie podnosiła się z łóżka. Mąż wzywał kolejno różnych lekarzy, ale żaden z nich nie mógł zdiagnozować chorej. Wreszcie kolejny już lekarz stwierdził, że żona po prostu nie chce żyć. Zmartwiony mąż usiadł przy niej, wziął jej drobną rękę i powiedział „Ty nie umrzesz!”. „Dlaczego” - spytała kobieta. „Bo ja Cię potrzebuję!”. „To dlaczego wcześniej mi tego nie powiedziałeś?”. Od tej pory 18

kobieta zaczęła szybko dochodzić do zdrowia.

Ja zrozumiałam z tego opowiadania, że nie jesteśmy dla siebie mili nawzajem, za mało mówimy, że kogoś kochamy, lubimy. Dotyczy to nas wszystkich, rodziców, dzieci, małżonków, przyjaciół, bliższych i dalszych krewnych, po prostu wszystkich! Za mało jesteśmy dla siebie uprzejmi, grzeczni,

wyrozumiali, za mało mówimy, że kochamy. Dobrym słowem można tak wiele względem każdego. Żona oczekuje miłego słowa od męża, mąż od żony też. Dzieci od rodziców, babcie i dziadkowie od wnucząt, dziewczyna od chłopaka i wzajemnie. Wszyscy potrzebują dobrego słowa, chcą być i czuć się kochani, bo jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni.

Kochajmy wszystkich, z którymi dane nam jest żyć, spotykać się, przebywać. Dobre słowo uzdrawia – jak kobietę z opowiadania.

Uśmiech nic nie kosztuje, a tak wiele może! Na pewno nie jest lekko poświęcać się, przebaczać, ufać i kochać, ale to zawsze ten

krok do przodu. Czasami brakuje cierpliwości, mamy za dużo obowiązków, trosk, coraz mniej czasu, pieniędzy, ale niech nie zabraknie miłości, tej rodzicielskiej, małżeńskiej, narzeczeńskiej, bo miłością można pokonać wszelkie przeszkody i przeciwności losu.

Może nie warto czekać do jutra, żeby powiedzieć bliskiej osobie coś miłego?

Jadwiga Labuda

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO PRZYJĘLI: 31.03.2012 Kornel Wojciech Smaruj Borys Marek Smaruj 08.04.2012 Maciej Daszkiewicz Zuzanna Barbara Kilińska 09.04.2012 Leon Tytus Więckowski 14.04.2012 Monika Kilińska 15.04.2012 Paweł Igor Minga

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: 08.04.2012 Jerzy Zbigniew Żałopa i Marianna Żałopa zd. Iskra 21.04.2012 Marcin Kazimierz Mazurek i Agnieszka Justyna Ekman Eron Geoffrey Sheen i Maria Elżbieta Kolańczyk 05.05.2012 Albin Szymon Kaliszuk i Ewelina Janina Kiljańska ZMARLI: 03.04.2012 Janina Michmiel

Starzy i nowi łebianie:

przemiany ludnościowe w mieście w pierwszych latach po II wojnie światowej Rok 1945 stał się przełomowym momentem dla społeczności Łeby.

Zmieniło się wszystko, do czego mieszkańcy przywykli - otoczenie, władza, realia polityczne, gospodarcze, społeczne. Miasto po raz kolejny w swej historii całkowicie odmieniło swe oblicze. Nastąpiła delokacja, nie tyle topograficzna, ale społecznościowo – mentalna. Dawni mieszkańcy musieli opuścić miasto, czy tego chcieli czy nie. Ich miejsce zajęli nowi łebianie przybyli tutaj z różnych stron - Kaszub, Polski centralnej, Kresów Wschodnich. Nie obyło się to bez problemów, waśni i osobistych dramatów. Jednak starych i nowych łebian łączyło jedno – wszyscy byli na początku nieznanej drogi. Przebyli lub mieli przebyć podróż do nowego domu. Zostawiali za sobą wspomnienia, groby bliskich, klucz w drzwiach. Zadecydowano często za nich, wojna i jej skutki zmieniły ich życie i przyszłość. I choć motywy podróży, w którą się udawali, były zupełnie inne, połączyło ich na chwilę spokojne, nadmorskie miasteczko.

Dzisiaj dla nich wszystkich jest ono małą ojczyzną.

Wszystko zaczęło się na przełomie zimy i wiosny 1945 r. Uciekinierzy z Prus Wschodnich, którzy pojawili się w mieście i okolicy, nieśli ze sobą opowieści o grabieżach, gwałtach i przemocy. Udzielając im schronienia łebianie zaczęli myśleć, że być może czeka ich to samo, tym bardziej, że wieści o klęskach Wermachtu, choć łagodzone przez niemiecką propagandę, były co raz częstsze,

a władze już w styczniu nakazały, by wszystkie pobliskie majątki i gospodarstwa trzymały w pogotowiu wozy do transportu. Front nadal był jednak daleko i liczono na cudowną odmianę sytuacji dzięki nowej, cudownej broni, którą miał wykorzystać Hitler.

Nic takiego jednak nie nastąpiło, a w marcu Rosjanie nadciągnęli od strony Słupska. Ostatnią naturalną granicę stanowiła rzeka Łeba. Na początku marca wielu mieszkańców miasta i okolic podjęło decyzję o ewakuacji. Jak wspominał charbrowski pastor Trowitzsch „Główna droga na trasie Wejherowo-Lębork-Słupsk ze względu na przerzut jednostek wojskowych została dla nich zamknięta.

Kierowali się więc drogą do Wejherowa przez Żelazno, Strzeszewo, Wicko (…) Obszar naszej parafii tygodniami zalewała fala uciekinierów.” 1 Oddziały Volksstrumu próbowały zatrzymać ucieczkę. Podróżująca drogą do Łeby Libusscha von Krockow wspominała, że na przydrożnych drzewach wisiały ciała Niemców powieszonych jako siewców defetyzmu i zdrajców. Na szyjach mieli tabliczki z napisami „Wiszę tu, ponieważ nie wierzyłem w Fuhrera” 2, czy „Zdrajcy konają tak, jak ten konał” 3 Volksstrum próbował kontrolować ewakuację: „Jeśli cokolwiek jeszcze funkcjonuje, to właśnie ten nieubłagany aparat kontroli – bez papierów zostalibyśmy zatrzymani już na następnym skrzyżowaniu przez żandarmów, strzelców Werhmachtu, komendantów SS, którzy zdają się mnożyć w tej samej mierze, w jakiej nie staje oddziałów bojowych.

U. Dorow, Zapomniana przeszłość. Upadek pomorskich majątków rolnych na przykładzie powiatu lęborskiego, Pruszcz Gdański 2010, s. 427 2 Ch.von Krockow, Czas kobiet, Gdańsk 1998, s. 41.

3 Tamże.

4 Tamże s. 32.

5 www.historialeby.pl 1

Wroga nie można już powstrzymać, powstrzymują więc własny naród”. 4 Część łebian podjęła jednak decyzję o wyjeździe. Opuścili miasto „samochodami i zaprzęgami udając się właściwie donikąd, ale zdecydowana większość pozostała na miejscu”.5 Jednak i ci, którzy pozostali, wieczorem 9 marca na wezwanie burmistrza ewakuowali się na wydmy. Zimna noc, przejmujący wiatr i niepewność towarzyszyły im aż do rana. Wtedy to okazało się, że miasto zajęte zostało przez Rosjan, którzy nakazali stanowczo powrócić łebianom do domów. Niestety, wtedy właśnie, podobnie jak w wielu innych miejscach, doszło do wypadków samobójstw wśród mieszkańców.

Rozpoczęły się nowe czasy, których głównym znamieniem był strach i niepewność (cdn.) dr Joanna Schodzińska

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A:

Eliza Jackowska Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk br. Ryszard Szabat - foto

ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010 19

Chór Madrygalistów Poznańskich

Dyrygent dr Jerzy Fischbach