Ichtys 84

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

2012 Listopad nr 84

Serdecznie zapraszamy na uroczystość odpustową ku czci św. Mikołaja - biskupa i pat�ona r�baków, mar��arzy, ludzi morza i naszej parafii, która odbędzie się 6 g��dnia o godz. 17.00.

Misjonarze Oblaci i Parafianie

Raduj się niebo, wesel się ziemio!

Raduj się, niebo, wesel się, ziemio!

Niech góry i pagórki przed Nim śpiewają swą pieśń, A wszystkie drzewa leśne niech chwałę Mu ślą.

Bo kiedyś przyjdzie Pan i radośnie zaśpiewam Mu: Tyś Ten, który idzie znów w imię Pańskie.

Raduj się, niebo, wesel się, ziemio!

O, Panie, okaż siłę swoją i przyjdź, zbaw swój lud, I zechciej paść znów trzodę swą, Pasterzu nasz!

Bo kiedyś przyjdzie Pan i radośnie zaśpiewam Mu: Tyś Ten, który idzie znów w imię Pańskie.

Raduj się, niebo, wesel się, ziemio!

O, Panie, rozpal miłość Twoją nad nami i moc.

Na ziemię naszą przyjdzie już Emmanuel.

Bo kiedyś przyjdzie Pan i radośnie zaśpiewam Mu: Tyś Ten, który idzie znów w imię Pańskie.

Raduj się, niebo, wesel się, ziemio!

O, Panie, wierny zawsze Twej obietnicy, racz przyjść Z potęgą, z majestatem swym, alleluja!

Bo kiedyś przyjdzie Pan i radośnie zaśpiewam Mu: Tyś Ten, który idzie znów w imię Pańskie.

Hymn brewiarzowy 2

Kilka Myśli Proboszcza Otrzymaliśmy wspaniałe zadanie, które należałoby odrobić przez następne dwanaście miesięcy. Niby sporo czasu, a jednak szkoda każdego dnia, który umyka bezpowrotnie. A to zadanie to odpowiedź na pytanie: jaka jest moja wiara i czy daje mi ona siłę do wypełniania obowiązków wynikających z mojej przynależności do Jezusa? Dobroć Boga jest przeogromna. Poprzez naukę Kościoła stawia On nam to pytanie, byśmy nie popadli w rutynę i nie wykonywali uczynków tylko na zewnątrz. Zmierzamy do końca kolejnego roku duszpasterskiego, który również wyznaczał nam pewien plan do zrealizowania na przestrzeni całego roku duszpasterskiego. Jest rzeczą wspaniałą jeśli robimy bilans z naszego życia duchowego i potrafimy docenić dobra, jakie otrzymaliśmy od Pana Boga w postaci sakramentów, udzielanych nam przez Kościół, jak i również dostrzegać nasze zaniedbania, które możemy naprawić, dopóki mamy czas i jeśli tego chcemy. Za tydzień, niedzielą Chrystusa Króla Wszechświata, kończy się kolejny rok duszpasterski, rok pod hasłem „Kościół naszym domem”. I znowu zadajemy sobie pytanie, robimy bilans, czy poczułem się w Kościele jak we własnym domu? Pytanie, na które odpowiedzi powinien udzielić sobie samemu każdy chrześcijanin. Nie chodzi tutaj o obwinianie się, czy też wielkie utyskiwanie, ale raczej o uświadomienie sobie, w jaki sposób wykorzystuję to, co proponuje mi Pan Bóg, przez posługę Kościoła dla mojego uświęcenia. Czy moje oczy nie są zamknięte, czy moje uszy nie są głuche i czy serce jest wrażliwe na Chrystusa, który nieustannie

zaprasza nas do wspólnej uczty, a przy tym obdarza nas wciąż na nowo swoją osobą, by nie zginęło nic, co zostało powołane przez Niego do istnienia.

I tak nieustannie przewija się troska Boga o człowieka, czy to jesienna szarzyzna przeplatana słotą, czy mroźne zimowe dni, albo piękne wiosenne poranki, czy też żar letniego słońca, które rozleniwia człowieka. Dla Niego nie ma nieodpowiedniej chwili, by zatroszczyć się o swoje stworzenie. Dla Niego każda chwila się liczy, by podnosić z upadku, podtrzymywać w zwątpieniu, czy też nadawać podniosły i radosny wymiar życiu tak, by było ono radosnym wypełnieniem woli Ojca.

Wszystko to dokonuje się tu i teraz, w naszej rzeczywistości, w historii naszego zbawienia, które zostało zapoczątkowane z chwilą naszego ziemskiego istnienia i zmierza do zjednoczenia z Jezusem w czasie ostatecznym.

Do takiej refleksji dochodzimy, spoglądając na kończący się rok liturgiczny oraz zastanawiając się nad tym, co zostało nam zaproponowane przez Chrystusa działającego w swoim Kościele. On nam nie pozwoli zginąć, o ile pozwolimy na to, by On nas prowadził i przewodził naszemu życiu. Czyż może być lepsza polisa ubezpieczeniowa na największą wartość jaką jest życie wieczne?

Za niedługi czas wejdziemy w kolejny adwent nie tylko przygotowania na przyjście Pana Jezusa, ale adwent naszego życia, czyli naszego przygotowania na nasze spotkanie z Jezusem. Któż z nas myśli o tym ostatnim eta-

pie swojego życia? Trudno wymagać, by myślało o tym dziecko, młodzieniec, młoda dziewczyna czy człowiek w sile wieku, pełen energii i radości życia. Adwent jednak daje nam okazję do radosnego przygotowania się na przyjście Pana Jezusa, ale też staje się czasem uczynienia refleksji nad moją drogą życiową: czy ona tak naprawdę zmierza do mojego osobistego spotkania z Jezusem?

Przed nami wiele wydarzeń w naszej wspólnocie parafialnej. Adwentowe rekolekcje, odpust ku czci św. Mikołaja - patrona rybaków, marynarzy i ludzi morza, na który serdecznie zapraszam, patronalne święto Misjonarzy Oblatów MN i Sióstr Służebniczek, następnie odpustowe spotkanie rodzinne, czyli tradycyjny już pomuchel.

Niech nie zabraknie nas nie tylko w tych uroczystościach, ale przede wszystkim przy Chrystusie, który do końca nas umiłował i nieustannie troszczy się o swoich umiłowanych.

Wasz Proboszcz, o. Mariusz omi 3

„Ra d o sna j e si eń ż yc ia” „Starym się jest wówczas, gdy więcej radości przynosi przeszłość niż przyszłość” J. Knittel

Starość. To słowo w wielu z nas wywołuje strach. Często myślimy o tym, jacy będziemy w swojej starości. Wiemy, jacy chcielibyśmy być: pogodni, uśmiechnięci i cierpliwi. W żadnym wypadku gderliwi, marudni i co najważniejsze, cierpiący. Nie chcielibyśmy być przecież niedołężni, żeby nie być ciężarem dla swoich bliskich. Dobra, pogodna starość, są to pobożne życzenia każdego z nas. Nie możemy jednak myśleć o starości jedynie ze smutkiem i trwogą, ale możemy próbować zmierzyć się z nią z radością. Jan Paweł II powiedział; „ Dar starzenia nie jest dany wszystkim a jeśli już go otrzymamy, nie pozostaje nam nic innego, jak przyjąć go z radością i żyć jego pełnią”. On był dla nas przykładem godności, radości, szacunku dla życia a także cierpienia.

Zdaniem psychologów, starość wiąże się z realizacją zadań rozwojowych, jak przystosowanie do emerytury i zmniejszonego do4

chodu, pogodzenie się ze śmiercią współmałżonki lub współmałżonka oraz ustanowienie satysfakcjonujących warunków życia, które odpowiadają wymaganiom wieku senioralnego. W okresie starości, człowiek musi uporać się z kryzysem. Osoba dokonuje też bilansu swojego życia poprzez patrzenie wstecz i ocenia swoje decyzje i działania. Satysfakcja i zadowolenie osiągane są wówczas, gdy własne życie jest ocenione jako ważne i pozytywne. Jeżeli jednak ocena jest negatywna, może dojść do rozpaczy. Ocena własnego życia jest zdecydowanie jednak inna u kobiet i u mężczyzn. Na ocenę życia u kobiet mają wpływ czynniki emocjonalne, u mężczyzn zaś, liczą się sukcesy i niepowodzenia w pracy zawodowej. Uporządkowanie własnej przeszłości pozwala na bardziej obiektywną ocenę ludzi i wydarzeń. Przede wszystkim jednak daje możliwość podzielenia się mądrością, zgroma-

dzoną dzięki życiowym doświadczeniom. To starsi są skarbnicą wiedzy. Są synonimem rozwagi.

Nareszcie jest czas, aby poświęcić uwagę dzieciom i wnukom, które szukają swojego miejsca w życiu. Na tym etapie można pełnić honorową rolę babć i dziadków. To właśnie babcie i dziadkowie są pobłażliwi, mający czas i cierpliwość dla swoich wnuków.

Dzięki nim, młode pokolenie ma bardziej osobisty kontakt z przeszłością, z której wyrasta. Oni są po prostu bardzo potrzebni.

Wejście w okres starości może być też momentem przekroczenia pewnej granicy; zainteresowaniem sprawami związanymi z życiem codziennym, także tym, co jest ważne w życiu człowieka, zaległymi sprawami, na które nigdy nie starczało czasu, może być także ważnym momentem radości z posiadania rodziny i pomocy innym.

Przejście na emeryturę nie musi się łączyć z poczuciem bezczynności i rozczarowaniem. Starość nie jest chorobą, nie jest upośledzeniem, jest kolejnym etapem życia. Życie zachowuje sens także wtedy, gdy doświadczamy błędów i spadku wydajności.

Tempo i nasilenie procesów starzenia jest inne dla każdego człowieka. Wiele zależy od osobowości człowieka w tym wieku. Rzeczywiste starzenie się ma charakter indywidualny i zależy zarówno od cech biologicznych, jak i psychologicznych. W żadnym wypadku, nieuchronny proces starzenia nie powinien oznaczać pogorszenia jakości życia.

Wiadomo, że osoba w wieku 80 lat nie może dorównać kondycji i zdrowiu dwudziestolatkowi. Ludzie starsi osiągają świadomość biologicznego przemijania, dlate-

go też starają się lepiej wykorzystać czas, jaki im pozostał i unikają okoliczności, które im przynoszą dyskomfort. Słowem, schodzą z drogi komplikacjom, preferują stabilne związki a swoje potrzeby uczą się dopasować do własnych możliwości. Mniej się też troszczą o to, co inni o nich pomyślą. Osoby otwarte i towarzyskie świetnie się czują aż do późnych lat życia. Powiedzenie „starość nie radość”, proponuję odłożyć do lamusa przesądów.

W jaki sposób jednak móc potrafić się cieszyć i zachować młodość na starość? Co zrobić, aby dni starości nie zamieniły się w gorycz i cierpienie? Odpowiedź jest prosta, mimo chorób, osamotnienia i depresji, należy szukać radości, która może płynąć z życia. Jest ona udziałem nie tylko ludzi młodych, ale również ludzi starszych. Dobrze to ujmuje znana maksyma B. Shaw; „ Korzystaj z życia aż do kompletnego zdarcia. Po to ono jest. Wydaj wszystko, zanim umrzesz i nie przeżyj samego siebie”. Szczęście jest równie ważne jak zdrowie, a starość nie oznacza upadku. Wielu zdrowych, młodych, ale nieszczęśliwych ludzi nie potrafi się cieszyć dniem codziennym. Wszyscy znamy seniorów, którzy mogą być przykładem żywotności ducha, mimo zaawansowanego wieku są bardzo aktywni i twórczy. Są to osoby, które uprawiają własne działki, majsterkują, jeżdżą rowerami, gimnastykują się i realizują mnóstwo zaległych spraw, na które kiedyś nie starczało im czasu i ochoty.

Podziwiamy ich często, zwłaszcza wtedy, gdy sami nie jesteśmy w formie. Dla niektórych, jest to też moment wyciszenia, zwłaszcza w chorobie - umniejszenia aktywności. Można wówczas na nowo odkrywać świat. Jest w nim teraz miejsce i czas.

Często można spotkać się ze stwierdzeniem, że ktoś na starość zdziecinniał. I to jest właśnie piękne. W starszym wieku wyzwalać się powinna dziecięca ufność, zadziwienie światem, uczenie się na nowo i w szczególny, bezwarunkowy, czasem dziecinny sposób kochania ludzi. J.W. Goethe powiedział, że „Starość nie czyni nas zdziecinniałymi, jak ludzie twierdzą, ale odkrywa w nas ciągle jeszcze prawdziwe dziecię”. Starsi powinni mieć przywileje korzystania z życia bez ograniczeń, bo im się właśnie to należy. Starość niejedno ma imię, to właśnie oni przypominają nam, że drzewa i krzewy wieczorami i wcześnie rano, pachną szczególnie silnie.

Wiele jednak zależy od nas, młodszych, nasze czasy bowiem kochają młodość i urodę a wypierają ze świadomości starość i śmierć. Brzemię starości jest lżejsze, a radość większa dla tego kto czuje się szanowany i potrzebny. Naszym obowiązkiem wobec ludzi starszych jest akceptowanie ich obecności i pomaganie. Młode pokolenia powinny mieć wobec babć i dziadków postawę życzliwego towarzysze-

nia i niesienia opieki, zwłaszcza wtedy, gdy zniedołężnienie starcze i choroby ograniczą ich możliwości poruszania się. Kontakty rodzinne powinny przebiegać w atmosferze zgody i serdeczności. Trzeba sobie uświadomić, według słów Jana Pawła II, że cechą cywilizacji prawdziwie ludzkiej jest szacunek i miłość do ludzi starszych. Od tego zależy ich pogodna jesień życia i nic się nie stanie, jeśli słysząc po raz kolejny tę samą historię, po prostu znowu wysłuchasz.

Wiemy, że pewnego dnia i my będziemy starzy i niedołężni. Czy będziemy kiwać głową nie rozumiejąc świata? Czy podejdzie do nas ktoś w sklepie ofiarowując swoją pomoc? Czy kochać będą nas najbliżsi? Już dzisiaj mamy na to wpływ, gdy uświadomimy sobie, że starość naszych bliskich jest nam zadana. Mamy okazję do kształtowania swojej cierpliwości i pokory. Czasem wystarczy niewiele: tak cenny jest uśmiech, który usuwa bezradność z twarzy starszego człowieka. Tak niewiele trzeba, aby zmienić czyjś smutny, szary dzień w słoneczny.

Lilla Sojda

Z kroniki łebskich rybaków

Zdjęcie udostępnione przez pana Ryszarda Stachewicza 5

Patriotyzm - słowo wciąż aktualne

W związku z rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości, wiele mówi się o patriotyzmie – jaki powinien być, co nam się nie podoba w zachowaniu niektórych „patriotów”…

Słowo patriotyzm, choć przez każdego trochę inaczej interpretowane, ma jeden wspólny mianownik – miłość do Ojczyzny. Ktoś powiedział, że kochając Ojczyznę kocha się własne korzenie, kocha się właściwą miłością samego siebie i innych. Ta miłość powinna przejawiać się nie tylko w słowach, ale przede wszystkim w naszych czynach. Przykładem takiej czynnej postawy wobec potrzeb Ojczyzny niech będzie bł. Edmund Bojanowski, którego rocznicę urodzin obchodzimy tuż po naszym święcie narodowym. Bł. Jan Paweł II powiedział o nim: „Dał wyjątkowy przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, ojczyzny i Kościoła.”

Bł. Edmund urodził się 14 listopada 1814 roku w wielkopolskiej wsi Grabonóg. Był synem ziemianina Walentego Bojanowskiego 6

i Teresy z domu Umińskiej, siostry wsławionego w walkach o niepodległość Polski, generała Jana Nepomucena Umińskiego. Edmund żył w rzeczywistości bardzo trudnej – w okresie niewoli naszego narodu. Jednak w jego domu panowała atmosfera ciepła rodzinnego. Matka urabiała jego duchową wrażliwość, otwierała jego oczy na piękno natury, budziła zainteresowanie muzyką i językami obcymi, a przede wszystkim przekazała mu głęboką miłość do Boga i gorącą, żywą wiarę. Ojciec natomiast kształtował w nim świadomość patriotyczną i wielkie umiłowanie ojczyzny. Duch patriotyzmu był bardzo zakorzeniony w rodzinie Edmunda. Ojciec jego został odznaczony krzyżem wojskowym za udział w powstaniu listopadowym. Jego przyrodni brat Teofil Wilkoński również uczestniczył w powstaniu. Edmund od najmłodszych lat przejawiał zainteresowanie Ojczyzną, jednak po upadku powstania listopadowego, w którym nie mógł uczestniczyć, zrozumiał, że nie tylko zbrojnie

można służyć Ojczyźnie. Pomagał ojczyźnie swoją twórczością i pracą. Jeden z jego przyjaciół, pianista i kompozytor Julian Klemczyński, pisał „… miło mi jest widzieć młodego Polaka tak czynnie i gorliwie narodowością zajętego.

Bodajby więcej Polska podobnych Tobie miała.”

Edmund, nie mogąc z powodu bardzo poważnej choroby płuc ukończyć studiów rozpoczętych na Uniwersytetach Wrocławskim i Berlińskim, wrócił do rodzinnego Grabonogu. Najpierw włączył się w nurt działalności Wydziału Literackiego Kasyna Gostyńskiego. Obserwując życie ludzi na wsi widział nieludzkie warunki, w jakich wychowywały się dzieci, analfabetyzm i idący z nim w parze upadek moralny i religijny ludu. Głęboka wiara, jaką żył, nie pozwalała mu pozostać obojętnym wobec takiej nędzy. Na jego wniosek pod patronatem Kasyna zaczęto zakładać czytelnie ludowe przy szkołach elementarnych. Edmund traktował te prace jako swój patriotyczny obowiązek. Widząc zaniedbanie ludu wiejskiego, postanowił uczynić coś dla polepszenia jego sytuacji. Rozpoczął od troski o zarażonych cholerą. Całe dnie i noce poświęcał chorym przygotowując lekarstwa, przynosząc żywność, pielęgnując chorych, sprowadzając lekarza, a do konających kapłana. Wydawałoby się, że człowiek o tak słabym zdrowiu nie będzie szukał zajęcia, które jest ponad jego słabe siły. On jednak postanowił jeszcze stworzyć dom dla sierot, który nie tylko zapewni dzieciom utrzymanie, ale również zapewni im wychowanie w duchu chrześcijańskiej moralności. Kierowany wielką troską

o odrodzenie moralne wsi polskiej i zapewnienie opieki dzieciom, których rodzice pracowali w polu, założył z pomocą wieśniaczki Franciszki Przewoźnej, 3 maja 1850 roku w Podrzeczu koło Gostynia, pierwszą ochronkę wiejską, a później wiele innych ochronek nie tylko w Wielkopolsce, ale również w Galicji i na Śląsku oraz w Królestwie Polskim.

Sam przygotowywał dziewczęta do pracy w ochronkach. Chciał, aby dzieci w ochronkach były wychowywane w duchu chrześcijańskim i w poczuciu narodowej tożsamości. Poświęcając się dzieciom, stwarzał warunki dla ich rozwoju duchowego i moralnego.

Wiedział, że dziecko wychowane w miłości i tradycji będzie te wartości przekazywało. Dzieci zaprawiane były do pracy w ogrodzie i w domu, pracowały na rzecz biednych i chorych. Edmund uważał, że praca dzieci nie tylko wzmacnia ich tężyznę duchową, ale i uczy je odpowiedzialności, pracowitości i poświęcenia dla innych.

Jego system wychowawczy polegał na odnowie społeczeństwa przez odnowę człowieka w Chrystusie. Chciał, aby ochroniarki w swoim postępowaniu z dziećmi brały przykład z Chrystusa, bowiem wychowanie religijne uważał za podstawę wszelkiego wychowania. Wiedział, jak nieocenione znaczenie ma wychowanie dzieci w miłości, dlatego pouczał ochroniarki: „siostra … dawać im (dzieciom) będzie napomnienia, pochwały, przestrogi, pokutki.

A w tym wszystkim nie ma się rządzić, ani zbyteczną łagodnością, ani zbyteczną surowością, ale miłością serdeczną, sprawiedliwością i wyrozumiałością dla maluczkich dziatek.” Siostry miały troszczyć się o zdrowie dzieci, uczestniczyć razem z nimi w codziennych modlitwach i zabawach, uczyć prawidłowej wymowy, zwracać uwa-

gę, aby krzykliwie nie śpiewały, uczyć prac domowych i ogrodowych, a także spokoju i grzeczności, wzajemnej pomocy i troski o ubogich. Wielką rolę przypisywał Edmund piosenkom, które wprowadzają radosną atmosferę i pełnią rolę wychowawczą, a jednocześnie uczą kochać ojczystą ziemię. Wierzył głęboko w znaczenie kultury języka w wychowaniu patriotycznym. Dlatego zalecał, aby siostry upominały dzieci, gdy nieładne słowo powiedzą i poprawiały ich wymowę, gdy coś niedobrze nazwą. Chciał, aby dzieci zapoznawane były z obrzędami i zwyczajami ludowymi. Te z pozoru błahe sprawy uważał za niezwykle istotne w kształtowaniu postaw patriotycznych wśród najmłodszych. Metody pracy z dziećmi wprowadzone przez Edmunda nie straciły na swej aktualności.

Jak wówczas pomagały odkrywać narodową tożsamość i przetrwać trudny czas niewoli, tak obecnie kształtują właściwe postawy patriotyczne.

Edmund wierzył głęboko, że pomagając biednym, pomaga samemu Jezusowi. Chętnie dzielił się tym, co miał z ubogimi. Wprowadzał w życie zasadę „Gość w dom, Bóg w dom”. Jego pomoc dla ludu wiejskiego była bardzo rozległa – pomagał szukać pracy, służył dobrą radą, serdecznym słowem, wspierał mate-

rialnie ubogich, z jego apteczki korzystali okoliczni wieśniacy.

Edmund wypożyczał też dobre książki ze swojego księgozbioru.

Wielka życzliwość dla ludzi sprawiała, że był powszechnie lubiany i szanowany. Wiele stowarzyszeń chciało, aby był ich członkiem ze względu na jego obowiązkowość i wytrwałość w pracy. Nazywany był przez współczesnych sobie serdecznie dobrym człowiekiem.

To tylko w wielkim skrócie przedstawienie umiłowania Ojczyzny w życiu bł. Edmunda, człowieka słabego zdrowia, ale wielkiego duchem. Głęboka pobożność i wrażliwość na drugiego człowieka przekazane przez matkę w połączeniu z wielkim patriotyzmem, który przekazał mu ojciec, zaowocowało tak pięknym życiem Edmunda. A jak to wygląda w moim życiu? Jakie wartości przekazywane są w mojej rodzinie? Warto zadać sobie pytania: Jak ja kocham moją Ojczyznę Polskę? Czy kocham właściwą miłością siebie samego i tych, których Pan Bóg stawia na mojej drodze? Nie traćmy czasu na krytykę niewłaściwych postaw niektórych naszych rodaków, ale starajmy się rozwijać swoje przywiązanie i miłość do Ojczyzny dając innym dobry przykład, jak to czynił bł. Edmund.

Na bibliotecznej wystawie są następujące kroniki: Sióstr Służebniczek NMP, Sodalicji Mariańskiej, Parafii Wniebowzięcia NMP, Klubu Seniora i Zespołu Jantar, Danuty Szymanowskiej, Chóru Szkolnego Muszelki, Chóru Echo, Zarządu Łeby 1945-1948, Miasta Łeby 1978-1979, Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów Koło w Łebie i Klubu Seniora Niezapominajka, Miejskiego Domu Kultury, Szkoły Pod-

stawowej, Przedszkola Miejskiego, Uniwersytetu Trzeciego Wieku, Słowińskiego Parku Narodowego, Krystyny Buchwald, Gimnazjum im. Papieża Jana Pawła II, Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych im. Noblistów Polskich i Miejskiej Biblioteki Publicznej.

Dziękujemy za ich udostępnienie.

Wystawa czynna będzie do 13 grudnia. Zapraszamy.

s. M. Weronika Bartkowiak

Łebskie kroniki

Maria Konkol 7

fotogaleria

Ĺ ebskie kroniki

Tragedia Ĺ eb-30 8

fotogaleria

Spotkanie trzech pokoleń

Spotkanie chorych w naszej parafii 9

„Pustynia Judzka to oddech Pana Boga, Betania Jego cudem, a Morze Martwe solą tej ziemi”

Jest niedziela, najświętszy dzień tygodnia, jaki dał nam Pan Bóg. Jest to dla Pielgrzyma dzień dla ducha i ciała. Po sytym śniadaniu ruszamy w kierunku Betanii. Miejsca wskrzeszenia Łazarza z grobu. Kiedyś dotarcie do tego miejsca zajmowało około 20 minut. Dzisiaj, dzięki „demokracji” Izraela potężny mur wysoki na 8 metrów i wkopany w głąb ziemi na 5 metrów, dzieli Jerozolimę od Betanii i tenże mur, musimy objechać czemu wydłuża się czas przejazdu do godziny. Zawsze kiedy patrzę na ten mur, przed moimi oczami staje Getto Warszawskie, a przecież nie minęło jeszcze siedemdziesiątpięć lat, kiedy Niemcy hitlerowskie takim murem oddzielali naród Żydowski od reszty świata. Historia zatoczyła koło. Po przekroczeniu granicy, pomiędzy Izraelem a Palestyną docieramy do Betanii. Betania jest położona u stóp Góry Oliwnej na drodze do Jerycha.

Od IV wieku wioska nosi arabską 10

nazwę Al.-Azariya, która to zachowuje pamięć o Łazarzu żyjącym tutaj ze swoimi siostrami – Marią i Martą. Pan Jezus kochał spokój Betanii. Bardzo często przebywał tu w towarzystwie swoich przyjaciół.

Przy okazji jednej z takich wizyt wyjawił Marcie tajemnicę życia duchowego: „Marto, Marto troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało, albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona.” W Betanii Pan Jezus wskrzesił Łazarza. Tutaj też w domu Szymona Trędowatego Maria namaściła głowę Pana Jezusa drogocennym olejkiem. Z chwilą wyjścia z autokaru, zaraz jesteśmy otoczeni przez handlarzy, którzy nagabują nas do zakupu pamiątek.

Niejeden z Pielgrzymów wybiera przejażdżkę na grzbiecie wielbłąda.

Cała sztuka polega na tym, aby później zejść z wielbłąda. Rozbawieni całą sytuacją, poprzez ogród pachnący kwitnącymi kwiatami i drzewa-

mi owocowymi, zmierzamy do Sanktuarium w którym będzie sprawowana Msza święta. Na grobie Łazarza w pierwszych wiekach, wzniesiono dwa kościoły. Jeden z nich został zniszczony trzęsieniem ziemi, drugi podczas najazdu Parsów w 614 roku. W czasach krzyżowców zbudowano na tym miejscu trzeci kościół, który później zajęli muzułmanie. Podczas prac archeologicznych przeprowadzonych na terenie odkupionym przez franciszkanów ponad sto lat temu, udało się odnaleźć ślady pierwszych świątyń oraz klasztoru z okresu wypraw krzyżowych. Na dziedzińcu przed kościołem zbudowanym w 1952 roku na fundamentach dawnych świątyń, można dziś oglądać piękne mozaiki z IV wieku. „Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień” (J 11,38).

Grób Łazarza znajdował się najprawdopodobniej w tej grocie. Pan Jezus zatrzymując się u wejścia do niej zawołał: „Łazarzu wyjdź na zewnątrz!” Od czasu, gdy muzułmanie wybudowali tu meczet, dawne wejście do grobu zostało zamurowane. W XVII wieku franciszkanie otrzymali zezwolenie na wykucie w skale nowego wejścia, do którego prowadzą dzisiaj 22 schodki.

Każdy z Pielgrzymów schodzi nimi do grobu, aby następnie w dużej wilgotności i temperaturze wyjść z grobu na zewnątrz. Muszę przyznać szczerze, że niejeden pielgrzym po wyjściu wygląda jak „Łazarz”. W wielkiej zadumie nad tym miejscem udajemy się na parking do naszego autokaru. Ruszamy wąskimi uliczkami Betanii zmierzając w kierunku depresji Morza Martwe-

go. Mniej więcej w połowie drogi skręcamy z głównej autostrady i powoli zaczynamy zagłębiać się w Pustynię Judzką. Właściwa ziemia Izraela rozciągała się od Dan do Beer-Szeby i tradycyjnie dzieli się na trzy części, licząc od północy: Galileę, Samarię i Judeę. Judea jest krainą najbardziej surową, a ten swój charakter w dużym stopniu zawdzięcza rozległej pustyni, która obejmuje wschodnią część Judei, mniej więcej od linii, przechodzącej przez Jerozolimę, w stronę Jordanu i Morza Martwego. Ten górzysty kraj, poprzecinany głębokimi wadi, czyli korytami rzek okresowych, nazywa się Pustynią Judzką. W historii Izraela odegrała ona dość poważną rolę, wiąże się również z postacią Pana Jezusa. Sama pustynia w myśli biblijnej jest miejscem, na którym nie spoczęło Boże błogosławieństwo, jest ziemią straszną i nie nadającą się do zamieszkania. Przez taką właśnie ziemię Bóg przeprowadził swój lud w wędrówce z Egiptu do Ziemi Obiecanej, aby tam stać się nieodzownym przewodnikiem ludu, aby poznali, że całkowicie od Niego zależą. Tam też zostali doświadczeni. Pan Jezus staje w tym samym miejscu, to znaczy na pustyni, choć geograficznie nie jest to ta sama pustynia, aby podjąć jeszcze raz próbę Izraela i aby, w odróżnieniu od Niego, zwycięsko stawić czoła doświadczeniom, jakimi poddany został historyczny Izrael. Ta próba na pustyni przez naród została przegrana, gdyż szemrali i buntowali się przeciw Bogu. Kiedy tak stojąc nad krawędzią urwiska i patrząc w głębokie dno wadi, gdzie w oddali znajduje się klasztor św.

Koziby, wsłuchując się w szmer źródła wody, człowiek odczuwa potęgę Pana Boga. Pustynia Judzka jest pustynią skalistą, najpiękniejszą w porze wiosny. Wówczas skały pokryte są zielonym kobiercem traw i milionami kwitnących, przeróż-

nych kwiatów. Zapach, który wówczas unosi się w powietrzu jest zaprawdę zapachem niebiańskim.

W oddali widać zarysy najstarszego miasta Jerycha. Półgodzinny pobyt na pustyni wystarczył, abyśmy wszyscy udali się do autokaru i zażyli odrobiny chłodu, korzystając z dobrodziejstwa 20 wieku, jakim jest klimatyzacja. Im bardziej zjeżdżamy w depresję Morza Martwego, tym bardziej zaczynamy odczuwać dziwne uczucie, jakim jest zatykanie uszu powietrzem. Po krótkiej chwili to dziwne uczucie zanika. W oddali widać już parujące wody Morza Martwego. Po minięciu maleńkiego cieku wody, jak się okazało rzeki Jordan, skręcamy w prawo w kierunku brzegów Morza. Po prawej stronie mijamy Qumran. Czysty przypadek był przyczyną jednego z największych odkryć archeologicznych minionego stulecia. W 1947 roku jeden z Beduinów Muhammad Edib, poszukując zaginionej owcy, zatrzymał się przed jedną z grot nad Morzem Martwym i rzucił do środka kamień. Zaraz też usłyszał dźwięk tłuczącej się ceramiki. Przestraszył się i uciekł, myśląc że grota jest zamieszkała przez duchy. W dzień później udał się tam wraz ze swoim kuzynem. Po wejściu do środka i przeszukaniu groty, znaleźli oni 8 amfor, które zabrali ze sobą w nadziei, że zawierają złoto. Rozczarowali się bardzo, gdyż w naczyniach znajdowały się tylko zwoje pergaminu zapisane kolumnami pisma, którego nie mogli odczytać. Pewnego dnia sprzedali oni cztery znalezione pergaminy chrześcijaninowi Khal Kando. Ten zaniósł je swojemu biskupowi rezydującemu w Jerozolimie, który rozpoznał stare pismo hebrajskie, a orientując się o wartości jaką przedstawiały stare zwoje, wywiózł je i sprzedał w Stanach Zjednoczonych. Profesor Yadin kupił cenne rękopisy za sumę 250 tysięcy dolarów i przy-

wiózł z powrotem do Izraela. W międzyczasie ojciec Yadina prof. Elezar Sukenik zakupił trzy zwoje pozostające w Betlejem. Rękopisy qumrańskie są dziś wyeksponowane w Muzeum Izraela. Najcenniejszym znalezionym zwojem jest manuskrypt księgi Izajasza o długości 8 metrów i szerokości 30 cm. W 1949 roku prof. Harding z Jordanii oraz dominikanin ojciec de Vaux, rozpoczęli penetrację grot wskazanych przez Beduinów. Przeszukano w sumie 30 grot na zachodnim brzegu Morza Martwego i odnaleziono ponad 900 fragmentów manuskryptów. Najbardziej znaczące było odkrycie dokonane w grocie oddalonej zaledwie 100 m. od ruin Qumran, gdzie oprócz zwojów papirusu i pergaminu znaleziono dwa zwoje miedziane. Jadąc dalej drogą wijącą się wzdłuż brzegów Morza Martwego, zbliżamy się do celu naszej podróży, plaży nad samym brzegiem Morza. Morze Martwe jest jeziorem o długości 76 km i szerokości 17 m, jego powierzchnia zajmuje 980 km kwadratowych. Leży w największej depresji Ziemi, która na brzegach jeziora osiąga około 400 m. poniżej poziomu Morza Śródziemnego, a największa głębokość jeziora w jego części północnej dochodzi również do 400 m. Im bardziej na południe, tym głębokość wyraźnie się zmniejsza. Największym dopływem Morza Martwego jest rzeka Jordan, ponieważ jednak średnia temperatura w zimie wynosi 23 stopnie, a latem 45 stopni i więcej, woda jeziora szybko paruje, pozostawiając przyniesione ze sobą sole.

Ponieważ w Morzu Martwym znajduje się dużo soli mineralnych, Izrael oraz Jordania wykorzystują je jako źródła surowców w dużej mierze do artykułów leczniczych i kosmetyczny. Zaraz po wyjściu z autokaru uderza w nas wysoka temperatura i zapach siarki. Piasek jest tak gorący, że aby dojść do brzegu 11

jeziora, odległość trzeba pokonać w obuwiu, aby piasek nie poparzył stóp. Wielu Pielgrzymów korzysta z dobrodziejstwa Morza, wcierając w swoje ciało lecznicze błoto. Po takim zabiegu wyglądają jak murzyni.

Podczas korzystania z kąpieli należy zachować szczególną ostrożność, aby najmniejsza kropelka wody nie dostała się do oczu, ponieważ woda jest bardzo zasolona.

Przed kąpielą zawsze proszę Pielgrzymów, aby spróbowali smaku tej wody. Kierowcy stwierdzają, że elektrolit z akumulatora mniej szczypie w język, niż woda z Morza Martwego. Kąpiel, podczas której można czytać gazetę, leżąc na wodzie, jest ucztą dla ciała, o której wcześniej pisałem. Dziś Morze Martwe jest atrakcją turystyczną. Niestety, to przedziwne zjawisko przyrody ulega obecnie stałemu i dość szybkiemu kurczeniu się. Przez środek Morza utworzyła się mierzeja, która przedzieliła je na dwie części.

Trzeba było wykopać kanał, aby ta część południowa była zasilana w wodę i nie stała się solną pustynią. Część północna dzięki dużej głębokości nie ginie zupełnie, ale Morze stale się cofa, pozostawiając suchą ziemię w miejscu gdzie jeszcze bardzo niedawno była woda. Po uczcie dla ciała, późnym wieczorem, rozpoczynamy nasze podejście do Jerozolimy śpiewając psalm, w którym uwielbiamy Pana Boga. „Zaśpiewajcie Jahwe pieśń nową, śpiewajcie na cześć Jahwe wszystkie Ziemie! Śpiewajcie na cześć Jahwe, błogosławcie Jego imieniu, zwiastujcie dzień po dniu, zbawienie, jakie przynosi.”

A w oddali wśród promieni zachodzącego słońca, zaczyna się wyłaniać Góra Oliwna.

Szczęść Boże.

Mirosław Słowikowski /OESSH/ 12

Rekolekcje Adwentowe w parafii p.w. Wniebowzięcia N.M.P w Łebie

02 - 05. grudnia 2012 r.

Sobota 1 grudnia 18.00 – Msza św. z nauką 19.00 – Spotkanie dla młodzieży

Niedziela 4 grudnia 8.30 – Msza św. z nauką 10.00 – Msza św. z nauką 11.30 – Msza św. dla dzieci z nauką 13.00 – Msza św. z nauką 16.30 - Nabożeństwo różańcowe 17.00 – Msza św. z nauką 20.45 – Apel 12.00 – Msza św. Żarnowska

Poniedziałek 3 grudnia 8.30 – Koronka do Miłosierdzia Bożego 9.00 – Msza św. z nauką 16.30 – Msza św. roratnia dla dzieci 18.00 – Msza św. z nauką 20.45 – Apel 15.00 – Msza św. Żarnowska

Wtorek 4 grudnia Dzień spowiedzi

8.30 – Spowiedź dla dorosłych 9.00 – Msza św. z nauką 16.00 – Spowiedź dla dzieci 16.30 – Msza św. roratnia dla dzieci 17.30 – Spowiedź dla dorosłych 18.00 – Msza św. z nauką 15.00 – Msza św. Żarnowska

Środa 5 grudnia 8.30 – Różaniec 9.00 – Msza św. z nauką 16.30 – Msza św. roratnia dla dzieci 18.00 – Msza św. z nauką 20.45 – Apel 15.00 - Msza św. Żarnowska

Czwartek 6 grudnia

ODPUST KU CZCI ŚW. MIKOŁAJA 8.00 – Msza św.

17.00 – UROCZYSTA SUMA ODPUSTOWA - procesja eucharystyczna 18.30 – Uroczyste zapalenie choinki na ul. Kościuszki i wspólna biesiada.

Świadectwo wiary

Genowefa Kiljańska z domu Wąsik na świat przyszła 10.11.1922 roku we wsi Ochodne koło Garwolina, jako trzecie dziecko w rodzinie. Jej życie nie było łatwe, gdyż jako mała dziewczynka straciła ojca. Musiała więc od najmłodszych lat pomagać mamie w domu przy wychowywaniu młodszego rodzeństwa, a potem na roli.

Bardzo chętnie uczestniczyła w zajęciach szkolnych, uwielbiała się uczyć, stąd te piękne wierszyki i mądre w słowach piosenki pozostały w pamięci naszej Jubilatki. Niestety nie mogła pobierać długo nauki, gdyż nie pozwalały na to warunki życiowe- musiała pomóc matce w utrzymaniu rodzeństwa. Całe jej dzieciństwo i młodość upływały w tragicznych czasach.

Na jej oczach tworzyła się historia, lata dwudzieste to czasy Józefa Piłsudskiego i wierszyków na Jego temat. Potem lata wojenne- tragiczne, gdzie jako nastolatka uczestniczyła w łapance na targu i wywózce na roboty do Niemiec. Na szczęście młoda Gienia wykazała się niebywałą odwagą i zbiegła z samochodu ryzykując życiem. Widocznie Bóg tak chciał, a jej karta była inaczej zapisana.

Zawsze wierzyła w Boga i Jemu powierzała swoje radości i smutki. Dom rodzinny opuściła w poszukiwaniu pracy i lepszego życia. Na swej drodze spotkała męża Władysława, ojca jej dzieci. Nie mieli warunków miesz-

kaniowych, a na świecie było już troje dzieci, musieli się więc ratować.

W roku 1957 wyjechali w nieznane całkowicie ryzykując. Zabrali swój dobytek: krowę, konia i trójkę małych dzieci, wsiedli w pociąg i wyjechali w podróż swojego życia - na Ziemie Odzyskane.

To w Żarnowskiej wszystko się zaczęło, tutaj był ten raj obiecany przez Państwo Polskie. Dostali swój wymarzony dom, pracę i gospodarstwo rolne, a że praca na roli nie była jej obca poczuła się jak ryba w wodzie. Tutaj na świat przychodziły kolejne dzieci, a ona starała się stworzyć im dom pełen ciepła i miłości. Genowefa urodziła i wychowała 7 dzieci. Całe swoje życie poświęciła ich wychowaniu. Dbała żeby każde dziecko było ochrzczone i wychowywała je w duchu miłości i poszanowaniu dla ludzi i Boga. Nieustannie się modliła śpiewając pieśni religijne przy najdrobniejszych pracach, a dzieciom wpadały one w ucho jako główne prawdy wiary. Pomimo licznych obowiązków nie opuszczała niedzielnej mszy świętej, a do Kościoła miała 5 kilometrów. Zabierała ze sobą dzieci i przemierzała drogę z Żarnowskiej do Łeby czerpiąc siły do dalszej pracy.

Skromna, szlachetna, pokorna kobieta- jej życie to nieustanna praca na roli, w lesie i na jeziorze, nawet zimą przy zbiorze trzciny. Dzięki temu mogła ubrać i wyżywić swoją gromadkę. Życie jej nie szczędziło, jednak ona nigdy się nie poddawała, nawet kiedy odszedł jej syn, synowa, a później mąż. Często też korzystała z pomocy sąsiadów, wzajemnie sobie pomagali w pracach polowych i wychowywaniu dzieci. Kiedy przyszła choroba, szpital, zawsze mogła na nich liczyć- za co jest im wdzięczna.

Genowefa wymodliła sobie liczną rodzinkę, bo oprócz 7 dzieci posiada 14 wnuczków i 15 prawnuczków.

Zawsze życzliwa i dobra otacza swoją gromadkę ciepłem i miłością. Często też podkreśla, że to dzięki nieustannej modlitwie, sposobie bycia, pracowitości, radości i wewnętrznemu ciepłu

może cieszyć się tak długim życiem w zdrowiu i miłości. Pomimo swej mizernej postury (jak sama mówi) może pomieścić w sobie tyle trosk, może podarować innym tyle uśmiechu, dobroci i radości, może nieść pociechę w trudnych chwilach tym, którzy tego potrzebują. „Jest w wielu sercach kącik malutki, dla tych cierpiących, dla tych cichutkich, Którzy na przekór wszystkiemu złemu pomocną dłoń dają bliźniemu.

Mnie nie zawodzi pamięć o Tobie i kącik w sercu dla Ciebie mam.

Zawsze pamiętaj, że na tym świecie żaden człowiek nie musi być sam.

Wszyscy dobrze myślą o Tobie, bo wielkie serce kryjesz w sobie.

Jeden jest duży, a druga mała, a Ty po prostu jesteś WSPANIAŁA...”

Naszej Szanownej, Kochanej Jubilatce życzymy dużo, dużo zdrowia, pogody ducha i wszelkich łask Bożych na dalsze lata, aby radość i uśmiech nigdy jej nie opuszczały.

Lucyna Sokołowska

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Jackowska Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk Wydanie przygotowane we współpracy z Biblioteką Miejską w Łebie. ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba, tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010 13

Tragedia kutra ŁEB 30 raz jeszcze

11 Listopada, w Narodowe Święto Niepodległości, tragedia kutra ŁEB 30 była tematem spotkania w bibliotece miejskiej. Ta mała historia okazała się dla nas mieszkańców ważnym i konkretnym dopowiedzeniem do wielkiej narodowej historii i symboli, wokół których koncentruje się ten szczególny dzień. Na spotkanie przybyło wielu łebian, rybaków, pracowników portu, Burmistrz Łeby, Przewodnicząca Rady Miejskiej i kilkoro radnych oraz Ojciec Proboszcz.

Prosto z dalekich wypraw morskich przyjechał do nas Ryszard Leszczyński, autor trzytomowej książki „Tragedie rybackiego morza”, który tragedię ŁEB 30 w tej pracy przedstawił. Najważniejszymi zaś uczestnikami spotkania były rodziny ofiar tragedii: Pani Zofia Grot, wdowa po Józefie Śnioszku i jej syn Wojciech Śnioszek, syn Józefa, urodzony po tragicznej śmierci ojca. Z Elbląga przyjechał Marek Kaliciński, siostrzeniec Gerharda Kusza, szypra ŁEB 30.

Spotkanie rozpoczął symboliczny gest Przewodniczącej Rady Miejskiej. Otóż poinformowała ona, że przed przybyciem na spotkanie była przy symbolicznym krzyżu – grobie ofiar ŁEB 30 na cmentarzu i zapaliła tam znicz, a teraz w bibliotece, przy pierwszej tablicy z tamtego grobu, przekazanej niedawno do 14

zbiorów biblioteki przez syna i wnuka Stanisława Witasa, jednej z ofiar, zapaliła na czas spotkania drugi znicz pamięci.

Rozmowa podczas spotkania była ciekawa i długa.

Głos zabierali głównie rybacy i ludzie związani z pracą na morzu. Kwestionowali oni niektóre zapisy z opracowania tragedii w książce Leszczyńskiego. Autor bronił się tym, że musiał opierać się na dokumentach, które zawierały takie, a nie inne dane, nawet wówczas, gdy doświadczenie morskie podpowiadało mu, że tak być nie mogło. Mocno podnoszonym wątkiem był kierunek wiatru, który wg doświadczonych rybaków nie mógł być w chwili tragedii taki, jak podaje opis.

Głos w tej sprawie zabierali rzeczowo Ryszard Stachewicz emerytowany szyper, Zdzisław Strzegowski rybak, syn rybaka Piotra Strzegowskiego, tego, który w usteckim porcie odrąbywał z wraku kutra ŁEB 30 oblodzone ciało Stanisława Witasa, jedyne odnalezione spośród ofiar. Głos zabrał także Burmistrz Andrzej Strzechmiński, który też ma morskie doświadczenie, no i takowe wykształcenie.

Siostrzeniec szypra Gerharda Kusza poinformował łebian o piosence

„Wachta”, do której napisał tekst dedykowany ofiarom tragedii ŁEB 30, a biblioteka uzupełniła to wiadomością, że już skontaktowała się z wykonującym utwór zespołem Załoga Dr. Bryga z Giżycka i zaprosiła zespół na Festiwal Pomuchla.

Spotkaniu towarzyszyła bardzo ciekawa wystawa łebskich kronik..

Na dokładniejsze zapoznanie się z nimi w tenże świąteczny wieczór zabrakło już czasu, ale to nie szkodzi, bo wystawa potrwa jeszcze do 13 grudnia. Zatem zapraszamy do biblioteki na niezwykłą wyprawę do czasów młodości własnej lub rodziców czy nawet dziadków. Historie zapisane na kartach kronik są niezwykłe, wzruszające, ale i przerażające chwilami. Zwłaszcza zapisy z przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych, gdy na powojennej nadziei zacisnęła się pętla komunistycznej ideologii.

A na koniec dodam drobiazg, który zaistniał podczas układania kronik w wystawowym szyku. Wierzcie w niego lub nie, ale on naprawdę miał miejsce: oto kronika starych wycinków prasowych wypożyczona z łebskiej podstawówki sama otworzyła się na wycinkach dotyczących... tragedii ŁEB 30. Trudno uwierzyć, ale tak było.

Maria Konkol

Sytuacja por tu w Łebie

w pierwszych latach po II wojnie światowej cz.1 Ramy czasowe niniejszego artykułu wyznaczają: koniec działań wojennych i przejęcie portu przez wojska radzieckie oraz zakończenie tzw. planu odbudowy gospodarczego czyli trzyletniego planu gospodarczego, który w zamyśle jego konstruktorów miał się zakończyć nie tylko odbudową zniszczeń wojennych i zagospodarowaniem tzw. ziem odzyskanych, ale nawet przekroczeniem przedwojennego poziomu produkcji. Postaramy się ukazać jak na tym tle funkcjonował niewielki łebski port wraz z zapleczem przetwórczym, jakim były wędzarnie czy zakład produkcji konserw. Łeba jako niewielkie nadmorskie miasteczko od zawsze utrzymywała się z dwóch podstawowych źródeł jakimi były rybołówstwo i turystyka.

Dodatkowym zajęciem mieszkańców często była też produkcja rolna.

Rybołówstwo koncentrowało się na wodach jezior i przybrzeżnym pasie Bałtyku. Niewielkie łodzie i kutry nie zapuszczały się daleko w morze. Odwiecznym problemem rybaków łebskich było płytkie i szybko zamulające się koryto rzeki Łeby, które stanowiło naturalne miejsce cumowania i rozładunku, podobnie jak kanał Chełst, łączący się z Jeziorem Sarbsko.

Decyzję o budowie portu połączonej z translokacją koryta rzeki podjęto w latach 80. XIX w. po kilkunastu latach (1908 r.) inwestycje zakończono oddając do użytku port z betonowymi nabrzeżami i z molo wychodzącym w morze. Niestety problem nanoszenia przez prądy wodne i sztormy piasku w ujście portu pozostał. Miasto zainwestowało więc kolejne fundusze i w panoramie łebskiego portu zagościła na stałe parowa pogłębiarka.

Ryba, jako towar nietrwały, a pozyskiwany w sporych ilościach i z jeziora i z morza była przetwarzana na

miejscu. Bezpośrednio przed II wojną światową funkcjonowały w mieście dwa niewielkie zakłady produkcji konserw oraz 12 wędzarni. Zaopatrywało je około 60 mniejszych łodzi i kutrów, tak często uwiecznianych na ówczesnych widokówkach z kurortu czy pejzażach przebywającego w Łebie malarza Maxa Pechsteina.

II wojna światowa przyniosła diametralna zmianę sytuacji, zarówno politycznej, jak i społecznej czy gospodarczej. Port, jak i całe miasto znalazły się w marcu 1945 r. w posiadaniu wojsk rosyjskich. W ówczesnych sprawozdaniach nowych polskich władz sprawa portu przewijała się dość często, ale niestety zawsze w charakterze niezrealizowanej inwestycji, a rybołówstwo jawiło się jako najpóźniej i najwolniej rozwijający się dział gospodarki1. Wpływ na to miało niewątpliwie długie przetrzymywanie portu wraz z zapleczem przez wojska radzieckie, peryferyjne położenie Łeby i niewielkie rozmiary portu, które kwalifikowały go w końcówce portowych inwestycji w województwie oraz mało efektywne działania miejscowych władz, które zmieniały się jak w kalejdoskopie i przez to nie potrafiły opracować stałej, długofalowej strategii uruchomienia portu.

Rosjanie w myśl wcześniejszych ustaleń z 1945r. z Rządem Tymczasowym znajdujące się w mieście zakłady, mienie państwowe i prywatne traktowali jako zdobycz wojenną.

I mimo, że w toku kolejnych ustaleń na szczeblu ministerialnym mieli zajęte przedsiębiorstwa czy budynki przekazywać tworzącym się ośrodkom władzy polskiej, to powszechnie lekceważyli zawarte porozumienia i eksploatowali je dowolnie dysponując zajętym majątkiem i wykorzystywaną do pracy ludnością niemiecką. Taka sama sytuacja pano-

wała w podobnych portach w Ustce czy Darłowie2.

W momencie zajęcia miasta powołano tu zarząd komendantury wojennej podobnie jak w innych ośrodkach miejskich i podlegającym im terenom wiejskim. Dowódcą w Łebie został kapitan Mołczanow. Wojsko zarekwirowało na swoje potrzeby budynki i zakłady produkcyjne w mieście, port, wędzarnie oraz wszystkie łodzie i kutry wraz z załogami. Praktyka taka była powszechnie stosowana. W ten sposób armia gwarantowała sobie stałą, regularną aprowizację i przygotowywała do wywozu demontowane maszyny i inne dobra traktowane jako część odszkodowań wojennych ze strony Niemiec.

Stanowisko i potrzeby przybywającej na te tereny władzy polskiej nie miały tu większego znaczenia. Jak donosił w czerwcu burmistrz Feliks Kałużyński : „Komendant wojenny w Łebie nie chce uznawać w ogóle władz polskich i mówi, że Polacy nie mają prawa wtrącać się, względnie rozkazywać Niemcom”3. (cdn.) dr Joanna Schodzińska, dr Bogdan Libich

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: 28.10.2012 Antoni Dziarski Zuzanna Maria Podolak

ZMARLI: 23.10.2012 r.

Stanisława Sulikowska 24.10.2012 r.

Bronisława Fusowska 15