Ichtys 86

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

, 2013 Styczen nr 86

Niech Wam Pan Bóg błogosławi i strzeże oraz obdarzy łaską i pokojem w nowym roku

Na Gromniczną O Panno prześliczna Gromniczna po ogień Twój święcony wiszący nad woskiem gromnic przez las kolący i wyjące wilki idę bez wszelkiej obrony: nie módl się ani przyczyniaj, ale tylko wspomnij.

Ty, coś rodziła Dziecię bez ognia i dachu, a przez ucieczkę uszła od zamachu, i potem całe życie wyczekała w lęku na Syna mękę...

Ty, coś chodziła między śmiertelnemi najbliższa ziemi i najdalsza ziemi - mnie, płomienia szukającą w bladych świecach, od napadu zbójeckiego nie chroń, ale mi gromnice dalekie jutrznię wyraźną rozniecaj nad mgłą szronu, nad zawianą między chałupami sanną. ... I nie módl się, Najświętsza Panno, gniazdo szczęśliwego, krótkiego konania, dla mnie o obronę ni pociechę, nie módl się, zorzo łask, nie osłaniaj, tylko - wspomnij.

Kazimiera Iłłakowiczówna 2

Kilka Myśli Proboszcza

Chciałoby się zadać pytanie, kiedy ten czas minął? Jesteśmy już po pięknym i jakże bliskim każdemu z nas, okresie Bożego Narodzenia. Przeżywaliśmy ten czas, w Roku Wiary, co skłania nas do jeszcze większego zawierzenia Bożej miłości, która objawiła się przez wcielenie Syna Bożego. Przeżywanie tajemnic Bożych w Roku Wiary, pozwala nam głębiej spoglądać na wszystkie wydarzenia życia Jezusa Chrystusa, które już przecież niejednokrotnie były odsłaniane w naszym życiu przez liturgię jak i Słowo Boże oraz nauczanie Kościoła. Już nawet teraz możemy czynić refleksję nad tajemnicą zamieszkania Syna Bożego wśród nas i zadawać sobie pytanie, czy bardziej przybliżyliśmy się do tej „Maleńkiej, a zarazem „Wielkiej” miłości, która otwiera się na nas nie tylko w tajemnicy Bożego narodzenia, lecz trwa nieustannie w sakramentach świętych, a szczególnie w sakramencie przebaczenia i eucharystii.

Od każdego z nas zależy czy radość z przyjścia Jezusa będzie trwała nieustannie, czy tylko ograniczymy ją do okresu liturgicznego, którym jest czas Bożego Narodzenia.

Jezus przyszedł i pozostał pośród nas i pozostaje nieustannie. Jego obecność nie kończy się z chwilą zaprzestania śpiewania kolęd, czy uprzątnięcia dekoracji bożonarodzeniowej. On rodzi się bez tej zewnętrznej oprawy, rodzi się tam gdzie czyni się dobro, praktykuje się życzliwość, kultywuje się szacunek, okazuje się uprzejmość, jednym słowem wszędzie tam gdzie czyni się miłość.

W tym, ma nam dopomóc zaproponowany przez Kościół i przeżywany Rok Wiary. Jakże wielka jest dobroć Pana Boga, która objawia się przez troskę Kościoła, aby zatroszczyć się o swoje stworzenie, by nie zginęło z tego

co zostało stworzone. Stwo rzyciel zawsze tak samo troszczy się o swoje stworzenie, ale może nam, szczególnie dzisiaj w tych trudnych czasach, trzeba uświadomić sobie, że jest wiele przeciwności, które powodują słab o ś ć n a s ze go z aw i e r ze n i a , a nawet wątpliwości w nieustanną troskę Boga względem swojego stworzenia. Stąd bierze się słabość życia wiary wielu wiernych, dostrzega się spadek uznania dla nauczania Kościoła, obserwuje się ciągłe zmniejszanie praktyk religijnych, wiele młodych rodzin rezygnuje z przekazu własnej wiary nowemu pokoleniu. Dlatego papież Benedyk XVI powiedział: „Kościół jako całość, tak jak Chrystus muszą wyruszyć w drogę, aby wyprowadzić ludzi z pustyni do miejsc tę tniących życiem, do przyjaźni z Synem Bożym, do tego, który daje życie, życie w obfitości. Kościół czuje, że jego obowiązkiem jest znaleźć nowe narzędzie i nowe słowa, dzięki którym na pustyni świata będzie można usłyszeć i zrozumieć słowo wiary, które odrodziły w nas życie, życie prawdziwe, życie w Bogu”.

To jest zadanie dla nas, którzy przez przeżywanie tajemnic życia Jezusa Chrystusa w roku liturgicznym wracamy do prawdy, która mówi, że wiara to rzeczywiste, osobiste spotkanie z Chrystusem.

Ta osobista relacja pozwoli nam w większym stopniu przekazywać ten dar innym.

Weszliśmy w Nowy Rok zapewne z nadzieją na lepsze jutro

spoglądając na ziemskie wartości tego świata, które są istotne w naszym codziennym życiu. Spoglądajmy również na te wartości, o których tak bardzo często mówimy wspominając jak to było kiedyś, gdy bardziej się praktykowało, mimo zewnętrznych przeszkód, kiedy z większym entuzjazmem brało się udział w liturgii, nabożeństwach, kiedy zaangażowanie przynosiło radość, kiedy od samego początku były wpajane dzieciom wartości nieprzemijające, wskazując na Boga jako Stwórcę i Dawcę wszelkiego dobra, nie mówiąc że dziecko jak dorośnie to samo zdecyduje jaką drogą pójdzie. Oby nie okazało się, że jest za późno na prostowanie tych dróg.

Nic nie stoi na przeszkodzi aby i dzisiaj w sposób świadomy i odpowiedzialny powracać do korzeni, by tak jak kiedyś móc radować się życiem z wiary. Życie wiarą czyli modlitwa, słuchanie słowa Bożego i nauczanie, praktykowanie miłości braterskiej, łamanie chleba nabiera pełnego znaczenia jedynie wtedy gdy staje się świadectwem, rodzi podziw i nawrócenie, staje się przepowiadaniem i głoszeniem Ewangelii przez Kościół i każdego ochrzczonego.

Wasz Proboszcz o. Mariusz omi 3

Czytając Katechizm…

W r a z z obecnym numerem Ichtys rozpoczynamy nowy cykl zamyśleń, których treścią będą niektóre zapisy Katechizmu Kościoła Katolickiego.

W roku wiary, jaki przeżywamy wraz z całym Kościołem, mają w życiu każdego wierzącego dokonać się trzy ważne sprawy. Po pierwsze – mamy pogłębić swoją wiedzę religijną – każdy z nas indywidualnie i wspólnotowo – w rodzinach, grupach, parafiach i różnych wspólnotach. Po drugie, co jest trudniejsze, mamy pogłębić naszą osobistą relację z Panem Jezusem. To przecież jest istotą wiary; wiara bowiem jest więzią, wspólnotą, komunią. I wreszcie, po trzecie, może najtrudniejsze – mamy dokonać zawierzenia własnego życia Bogu i Jego planowi. Tak zarysowany program roku wiary jest wielkim wyzwaniem, ale jednocześnie ogromną szansą dla każdego wierzącego indywidualnie i wspólnoty wierzących jako ogółu. To wielki czas łaski, w którym Duch Święty tchnie i otwiera serca ludzkie na eksperyment z Bogiem – jak wyraził się papież Benedykt.

Wiara jest relacją. I w tę relację każdy musi wejść osobiście. Nikogo nie można do tego delegować, zlecić mu tego zadania. Tu każdy w pierwszej osobie jest zaproszony i wezwany. To dokonuje się na kolanach, w modlitwie, pochyleniu nad Słowem Boga i w pokornym otwarciu na Ducha Świętego. W takim doświadczeniu nie można pomóc, dając ja4

kieś zewnętrzne instrukcje. Trzeba po prostu klęknąć i zacząć tę wielką przygodę otwierania serca Bogu. Zadanie cyklu, jaki podejmujemy, wiąże się z pierwszym obszarem zadań dotyczących roku wiary – pogłębić wiedzę religijną. Wiedzieć, w co wierzymy, jakie jest bogactwo naszej wiary. Często cytujemy papieża Polaka i jego przemówienie na Westerplatte z 12 czerwca 1987 r., w którym mówił, że każdy ma takie własne Westerplatte, które trzeba obronić wszelką cenę.

Ale rzadko kiedy pamiętamy, że dodał wtedy bardzo ważne słowa. Mówił: „Aktualne są tu słowa kardynała Newmana, że potrzeba „ludzi, którzy znają swoją religię i którzy ją zgłębiają; którzy dokładnie wiedzą, jaka jest ich pozycja; którzy są świadomi tego, w co wierzą, a w co nie; którzy tak dobrze znają swoje Credo, że potrafią z niego zdać sprawę; którzy do tego stopnia poznali historię, że umieją jej bronić” (John Henry Newman, On Consulting the Faithful in Matters of Doctrine).

To słowa bardzo zobowiązujące i jednocześnie okazja do rachunku sumienia z tego, w jaki sposób pogłębiamy naszą wiedzę religijną. Czy w ogóle to robimy? Co wiemy o naszej wierze? O rozwoju naszej doktryny? Jeśli prawdą jest, że kształtują nas media, w tym przede wszystkim telewizja i to przez kilka godzin dziennie, to trudno spodziewać się, że z tego źródła zaczerpniemy wiedzę dotycząca naszej wiary. Kiedy zaś papież ogłaszał rok wiary, wyraźnie mówił o kryzysie wiary, o tym, że odniesienie do wiary nie jest już tak powszechne ani oczywiste jak kiedyś. Dla ludzi

wierzących płynie stąd jakiś niezwykle silny imperatyw, by wiarę swoją wziąć na serio. I to w każdym z obszarów, o jakich napisaliśmy na początku: wiedza – relacja z Jezusem – zawierzenie życia Bogu. Spotykamy codziennie ludzi, którzy coraz wyraźniej i dobitniej formułują sądy przeciwne do naszych, pokazują nam systemy wartości, które nie płyną z wiary. Niektórzy z nich potrafią uzasadnić, dlaczego nie wierzą. Czy my jesteśmy gotowi, by wejść z nimi w dialog? Czy mamy dostatecznie głęboką wiedzę?

Czy potrafimy uzasadnić, w co i dlaczego wierzymy, a co i dlaczego odrzucamy? W liście Porta fidei papież pisze, iż wiara „poddana jest bardziej niż w przeszłości szeregowi pytań, które wypływają ze zmiany mentalności”. Właśnie – nie tylko ludzie otwarcie wrogo nastawieni do wiary podnoszą głos, ale podnoszą go także ci, którzy może nie walczą, ale dla których wiara nie jest już punktem odniesienia. Wielu z nich pyta, szuka. I robi to szczerze. Czy jesteśmy przygotowani, by z nimi rozmawiać? Czy mamy wiedzę na temat wiary? Otrzymaliśmy skarb wiary. Są trzy zadania z tym związane. Mamy ów skarb 1/ głosić; 2/ przeżywać go we wspólnocie; 3/ celebrować w liturgii i modlitwie (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1). Ale by to robić, musimy – przywołując raz jeszcze Newmana – „dobrze znać swoje Credo”. Znamy?

Myślę, ze te pytania wystarczająco dobitnie uzmysławiają nam pilną potrzebę pogłębienia wiedzy o wierze. Od czego zacząć?

Zacząć tak jak proponuje papież: wziąć do ręki Katechizm Kościo-

ła Katolickiego. Odkryjemy w nim „bogactwo nauczania, jakie Kościół przyjął, strzegł i oferował na przestrzeni dwóch tysiącleci swej historii. Od Pisma Świętego do Ojców Kościoła, od mistrzów teologii po świętych, którzy przeszli przez wieki, Katechizm przedstawia trwałą pamięć tak wielu sposobów, w których Kościół rozważał swą wiarę i dokonał postępu doktrynalnego, aby dać wiernym pewność w ich życiu wiary”

(Porta fidei, nr 11). Właśnie – pewność w życiu wiary to to, czego jako wierzący bardzo pragniemy.

Ta pewność przychodzi do nas drogą serca i rozumu. To jakby dwa strumienie Bożego światła.

W roku wiary otwierajmy Bogu serce w intensywnej i ożywionej Słowem Bożym modlitwie, ale również otwierajmy rozum biorąc do ręki cudowne narzędzie, jakie daje nam Kościół, a jakim jest Katechizm Kościoła Katolickiego.

Potraktujmy tę dzisiejsza refleksję z jednej strony jako wielką zachętę do wykorzystania roku wiary w celu pogłębiania naszej religijnej wiedzy, a z drugiej jako wprowadzenie do cyklu, który inaugurujemy. W kolejnej jego odsłonie pochylimy się nad Katechizmem, by dowiedzieć się, czy człowiek jest zdolny przyjąć Boga? o. Wojciech Popielewski OMI

C z y n i e w i eci e, że je s te ś c i e św i ąt y n i ą B o ga?

Minęły Święta Bożego Narodzenia i minął Nowy Rok, ale być może trwamy jeszcze w nastroju, którego, każdy chyba przyzna, brakuje nam na co dzień. Tym nastrojem jest atmosfera życzliwości, dobra, dzielenia się nie tylko dobrym słowem, ale także dobrem materialnym, to atmosfera po prostu dostrzegania bliźniego. Czy każdego dnia zastanawiam się w podsumowaniu dnia ile chwil poświęciłem innym, ale nie tak w wyniku chociażby zbiegu okoliczności, ale tak z potrzeby serca, bo chciałem, jak bardzo wywiązałem się z przykazania miłości Boga i bliźniego, które to, jak przypomina katechizm, jest największym przykazaniem? Jak podaje nam w ewangelii św. Jan, Chrystus do nas mówi: „Daję wam nowe przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali. Podobnie jak Ja was umiłowałem, tak i wy macie miłować jeden drugiego.” (J 13, 34) Do czego wzywa mnie Chrystus, który chce byśmy się wzajemnie miłowali, bym ja miłował Ciebie i wszystkich naokoło tak, jakby miłował ich Chrystus?

Zapewne nie jest to dla mnie ani dla Ciebie łatwa droga, bo kolokwialnie mówiąc stawia nam, nam obarczonym różnymi słabościami, wysoką poprzeczkę. Ale wydaje mi się,

a przynajmniej dla mnie w momencie, w którym trudno jest zachować przykazanie miłości, bo co tu dużo mówić każdy z nas miewa chwile zwątpienia, ogólnie rzecz biorąc słabości, to w tych właśnie chwilach przypominam sobie słowa z Pierwszego Listu do Koryntian: „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży w was mieszka?”

(1 Kor 3, 16). Jakoś tak człowiek się chyba powinien zastanowić zanim komuś powie coś, co mogłoby go zranić. Chrystus przecież nas zapewnia: „Kto spożywa moje Ciało i Krew, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 56). Czy w świetle słów Chrystusa chcemy ranić samego Chrystusa w bliźnim, czy chcemy pozostawać w gniewie w stosunku do Chrystusa obecnego przecież w drugim człowieku lub czy też chcemy obrażać się z byle powodu na Chrystusa obecnego w drugim człowieku? Zapewne nie! Myślę, że kiedy dostrzegamy faktycznie obecność Chrystusa w nas samych, to łatwiej przychodzi nam realizacja przykazania miłości.

W miesięczniku „Egzorcysta” w artykule „Chrystoformizacja. Być jak Jezus” ks. dr hab. Marek Chmielewski pisze: „Wypracowanie w sobie takiej wewnętrznej postawy na wzór

Chrystusa współczesna teologia duchowości określa mianem „chrystoformizacji””. Trudny do zapamiętania termin teologiczny wskazuje nam drogę postępowania: być jak Jezus.

Autor tego artykułu podpowiada, że w ważnych momentach, i nie tylko, nasze motywacje i działania powinny być podparte pytaniami: „co na moim miejscu uczyniłby Chrystus? czy On by tak postąpił?”. Z drugiej zaś strony my sami powinniśmy być realnie w nieustannym kontakcie z Bogiem, poprzez modlitwę i trwanie w sakramentach, więc sami też możemy pytać Chrystusa, co począć w konkretnej sytuacji? Kształtując każdego dnia moją postawę wobec Boga i bliźniego powinniśmy chyba jednak liczyć na łaskę Bożą, a otrzymawszy tę łaskę, współpracować z nią: „Cokolwiek czynię, nie liczę na własne siły, ale na łaskę Bożą” (Św.

Faustyna Kowalska).

Chrystoformizacja nie jest, już w samym słowie, łatwym terminem, a co dopiero mówić o znaczeniu. Być jak Chrystus, zadanie dla każdego z nas, niełatwe, ale dzięki łasce Bożej osiągalne. Zadanie chrześcijanina, zadanie dla każdego z nas, czy je realizuję codziennie?

Eliza Lechończak 5

Z Panem Bogiem przez świat w Roku Wiary

Drogi Czytelniku.

Po naradzie z Ojcem Proboszczem doszliśmy do wniosku, że moje spotkanie z Państwem na łamach Ichtys trzeba kontynuować. Podczas wspólnej rozmowy doszliśmy do porozumienia.

Bieżący nowy rok 2013 zostanie poświęcony podróżom po świecie.

Podróże, jak sam tytuł wskazuje, będą podróżami z Panem Bogiem przez świat w Roku Wiary.

Temat powinien być interesujący, ponieważ chcę Państwa zaprowadzić do miejsc ciekawych i bardzo egzotycznych. Moje wspomnienia i doznania pragnę przekazać w formie opowiadania.

Na wstępnie muszę poinformować Czytelników, że Pan Bóg, przez pewien okres mojego życia skierował mnie do pracy na morzu.

Wielokrotnie zastanawiałem się w tamtym okresie, dlaczego morze stanęło na mojej drodze. Przecież to bardzo ciężka praca, związana z tęsknotą za rodziną, praca niebezpieczna i bardzo odpowiedzialna. Zostawiłem kochaną Żonę i moje kochane bliźniaki Syna i Córkę w najpięk6

niejszym okresie życia dla mężczyzny i dla nich. Po wielu latach Pan Bóg zaczął udzielać mi odpowiedzi na wówczas nurtujące mnie pytanie.

Kiedy rozpocząłem moją przygodę związaną z morzem miałem 27 lat.

Moja miłość do Pana Boga mieszkała w moim sercu od dawna. Ale dopiero morze i jego potęga pozwoliło mi dostrzec miłość Bożą, a zarazem jeszcze bardziej ją wzmocnić.

Moje obawy z pracą na morzu potęgowała myśl: jak ja wytrzymam bez niedzielnych eucharystii? Bez możliwości spotkań z Panem Bogiem w konfesjonale? Co będzie z Komunią świętą??? Ponieważ mój Tata również był związany z pracą na morzu, kiedyś powiedział mi tak: synu, zobaczysz, że Pan Bóg sam będzie decydował o tym, abyś o Nim nie zapomniał. Te słowa mojego kochanego Taty miały niebawem się spełnić…

Był wspaniały sierpniowy ranek.

Ciepłe powietrze zaczęło osuszać poranną rosę. Kwiaty, które na noc zamknęły swoje płatki, powoli otwierały się pokazując swoje piękno. Śpiew ptaków rozbrzmiewał coraz

głośnej. Myślę sobie: czas wstawać i rozpocząć kolejny dzień życia. Bliźniaki w swoim pokoju dokazywały na całego, korzystając z nieobecności Żony, która przygotowywała śniadanie i z mojego dopiero co przebudzenia. Śmiech dobiegający z ich pokoju uświadomił mi radość poranka. Jak okazało się wkrótce, miał to być ostatni poranek w domu. Radosny głos Żony dobiegający z kuchni oznajmił nam, że śniadanie czeka na stole. Zasiedliśmy do stołu i po modlitwie rozpoczęliśmy wspaniałą poranną ucztę planując, co dzisiaj będziemy robili.

Rafał i Asia stwierdzili jednogłośnie: jedziemy na plażę. Podczas omawiania naszego pobytu na plaży rozległ się dźwięk telefonu.

Zapanowała cisza. Czyżby to ten telefon, miał odmienić nasze życie?

Wstałem od stołu i podniosłem z bijącym sercem słuchawkę do ucha.

Rozległ się miły głos: Czy to pan Mirosław? Tak, odpowiedziałem.

Dzwonię do pana z Polservicu. Panie Mirosławie, bardzo proszę, aby jutro przyjechał pan do Warszawy celem podpisania kontraktu. Wyjazd na statek nastąpi w tym samym dniu. Życzę panu miłego dnia. Dźwięk odkładanej słuchawki i cisza która nastąpiła, uświadomiła nam, że z naszej plaży nic nie wyjdzie. Z jednej strony radość, że jadę do pracy, bo nasza sytuacja materialna była nieciekawa, z drugiej strony ogromny smutek, że na wiele miesięcy muszę opuścić swoich najbliższych. Cóż, wszyscy wiedzieliśmy, że to wcześniej czy później nastąpi. I jak to w życiu bywa, pytanie, dlaczego już i teraz? Bliźniaki wiedziały, że mam wyjechać na statek, ale ciężko im było zrozumieć, że jutro już taty nie będzie. Nastąpiły gorące chwile pakowania walizki, pomimo że wszystko wcześniej było przygotowane.

Wieczorem udałem się do naszego kościoła, aby tam przed cudownym obrazem Najświętszej Marii Pan-

ny Wspomożenia Wiernych modlić się prosząc Matkę Bożą o szczęśliwą podróż na statek, pobyt na nim, a nade wszystko o szczęśliwy powrót do domu. Prawie cała noc minęła na rozmowie z Żoną. Byliśmy młodzi i była to nasza pierwsza tak długa rozłąka. Brak doświadczenia, które z biegiem lat zdobyliśmy, powodował nasz strach i obawy. Ale nasza wiara i zaufanie do Pana Boga pozwoliła nam na złagodzenie bólu związanego z rozstaniem. Mówiliśmy sobie, że dziewięć miesięcy szybko minie, nic nam się nie stanie. W maju przyszłego roku spotkamy się. Jak długie i ciężkie miesiące były przed nami wkrótce miało się okazać. Nocnym pociągiem wyjechałem do Warszawy. Zamykając za sobą drzwi rodzinnego domu, zamknąłem pewien rozdział swojego życia.

Wczesnym rankiem pociąg dotarł do Warszawy. Z dworca kolejowego miałem bardzo blisko do wieżowca Intraco, w którym mieściła się siedziba Polservicu. Winda zwiozła mnie na 33 piętro do działu morskiego. W korytarzu było gwarnie i rozlegały się opowieści z dalekich mórz. Przysłuchując się nim, dotarło do mnie, że jestem wzywany do pokoju celem podpisania kontraktu na pracę. Na moje pytanie, na jaki statek jadę i dokąd, z ust uśmiechniętego pana kierownika padła odpowiedź: jedzie pan na bunkierkę(niewielki zbiornikowiec lub barka zaopatrująca statki w paliwo ciekłe) do Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Warto nadmienić, że w tym okresie trwała wojna pomiędzy Irakiem a Iranem, a sama Zatoka Perska była strefą wojenną. Mając trochę wolnego czasu, z podpisanym kontraktem, wyszedłem z budynku Intraco. Idąc w kierunku przystanku autobusowego zauważyłem kościółek. Postanowiłem wejść do środka na chwilę rozmowy z Panem Bogiem. Jak się

później okazało, wielokrotnie dane mi było przed wyjazdem modlić się w tym kościółku.

Z biletu lotniczego wynikało, że najpierw z Warszawy polecę do Frankfurtu nad Menem, a następnie do Dubaju. Wraz ze mną leciało jeszcze 17 marynarzy na podmianę. Po raz pierwszy w życiu miałem zobaczyć na własne oczy pustynię, Arabów, palmy prawdziwe i poczuć smak egzotyki. Po wielu godzinach lotu samolot wylądował na lotnisku, które znajdowało się na środku pustyni. Ówczesny Dubaj nie był Dubajem dzisiejszym. Budynki były mniejsze, ruch uliczny średni, jak i bogactwo w sklepach. Dzisiejszy Dubaj jest perłą Zatoki Perskiej. Kiedy po wylądowaniu samolotu zostały otwarte drzwi, do kabiny wkroczył potworny upał i egzotyczny zapach ziemi pustynnej. Po odprawie paszportowo celnej, która była bardzo szczegółowa, ponieważ byliśmy obywatelami państwa komunistycznego (był rok 1982) zostaliśmy zawiezieni do hotelu, ponieważ poinformowano nas, że nasz statek o wspaniałej nazwie „San Tobias” (św. Tobiasz) ma awarię maszyny i potrwa to około trzech dni. Nie powiem, byłem z tego obrotu sprawy bardzo zadowolony. Na następny dzień po śniadaniu udałem się na zwiedzanie miasta i poszukiwanie śladów katolickich. Zjednoczone Emiraty Arabskie jak wiadomo są krajem muzułmańskim, co było widać na każdym kroku. Kobiety ubrane w abayę, czyli zewnętrzną odzież, która zakrywa całą postać wraz z twarzą, w której jedynie widać tylko oczy, mężczyźni ubrani w galabiję i meczety widoczne prawie na każdym kroku. Ale nie oznacza to jednak, że nie ma tu innych religii. Są!

Tylko niewidoczne. W samym Dubaju w tamtym okresie znajdował się kościół katolicki. Bardzo trudno było go znaleźć, ponieważ w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA)

na budynkach nie wolno umieszczać krzyży, przez co rozpoznanie ich z ulicy jest mocno utrudnione.

Po paru godzinach błądzenia udało mi się znaleźć Dom Boże w sercu, islamu. Kościół pod wezwaniem św.

Marii. Na tablicy umieszczonej na zewnątrz kościoła znajduje się bardzo ciekawy napis, informujący, że dzwony kościelne zostały ufundowane przez szejka Bin Saeeda Al. Maktum, Premiera ZEA i władcę Dubaju w roku 1966. Jest to jedyny element, który zdradza przeznaczenie terenu, ale jest bardzo dobrze ukryty – widoczny jedynie od strony kościoła. Msze święte odbywają się w wielu językach. Niestety, nie po polsku, co łączy się z dość dużą liczbą sprawowanej Eucharystii. W całym emiracie Dubaju może pracować tylko dwunastu kapłanów katolickich i nie można uzyskać wizy na dłuższy pobyt dla większej liczby księży. Mimo tolerancyjnego charakteru emiratu, uprzywilejowana religia islamu ma zagwarantowane prawa dominowania w sferze publicznej. Po wejściu z ulicy do kościoła w prezbiterium widzimy najświętszy znak dla nas katolików – krzyż, a na nim rozpięte Ciało Zbawiciela. Po dłuższej modlitwie, podczas której dziękowałem Panu Bogu za szczęśliwy lot, oblany cały potem – brak klimatyzacji - wróciłem do hotelu.

Dane mi było jeszcze raz powrócić do kościoła na modlitwę. Było to jak się później okazało w dniu udania się na statek. Był późny wieczór. Z pobliskich minaretów muzein nawoływał do wieczornej modlitwy. A ja, najszczęśliwszy człowiek, mogłem pośród szumu wentylatorów choć przez kilka minut być w domu i rozmawiać z Jego Panem. Tak w domu, bo musimy sobie całe życie powtarzać: Kościół jest Domem Bożym i domem moim, obojętnie gdzie się w danej chwili znajdujemy.

Szczęść Boże.

Mirosław Słowikowski /OESSH/ 7

Bądź cudem!

Są dni, kiedy zmęczeni i przytłoczeni sprawami codziennymi chcemy się trochę „rozluźnić” oglądając telewizję. Wtedy właśnie wielu z nas „rozluźnia się” sięgając po jakąś niewymagającą wielkiego myślenia lekką produkcję kinową, najlepiej komedię, która nas jeszcze rozbawi, bo przecież „śmiech to zdrowie”.

Wielokrotnie oglądamy jakiś film nie zastanawiając się nad jego głębszym przesłaniem i sensem. O co chodzi w większości produkcji filmowych, komediowych? Zapewne o to, by były lekkie, rozbawiały widza i przynosiły zyski. Ale są też takie, które oprócz tych wszystkich niosą ze sobą przesłanie. Jedną z takich produkcji jest żartobliwy, ale niepozbawiony głębszego przesłania film o tytule ”Bruce Wszechmogący”. Tytułow y bohater, w którego rolę wciela się Jim Carrey jest reporterem lokalnej telewizji w Buffalo. Jednak nie do końca uważa, że „sprawiedliwie” otrzymuje od życia. Po jednym z najgorszych dni w jego życiu (tak uważa bohater!), kiedy traci pracę, zostaje pobity, kłóci się z dziewczyną i ma wypadek samochodowy, wini za wszystko Boga, któremu zaczyna urągać.

Jednak Bóg (w rolę Boga wciela się Morgan Freeman) daje swą odpowiedź: na jakiś czas oddaje Bruce`owi całą swoją moc.

I dopiero się zaczyna dziać w życiu Bruce`a! Bardzo szybko przekonuje się, że nie jest łatwo być wszechmogącym. Jednak główny bohater wykorzystuje wszechmoc do własnych celów, zaczyna naprawiać swoje życie. Bóg rozliczył Bruce`a zadając mu pytanie: „…od tygodnia masz moją moc, ilu ludziom pomogłeś?”. Ilu 8

z nas hipotetycznie zrobiłoby to samo, co Bruce – to wydaje się być zgodne z naturą ludzką, martwimy się o nasze sprawy i życie bardziej niż o sprawy innych. W jednej ze scen Bruce`a słyszy głosy, jak wyjaśnia mu Bóg to modlitwy.

I co robi Bruce? Spełnia wszystkie prośby, wcale nie zagłębiając się bardziej w ich treść, doprowadza w ten sposób do ogromnego chaosu. W kolejnym spotkaniu z Bogiem (który jednak czuwa nad „boskimi” posunięciami Bruce`a), Bruce stwierdza: „było ich tyle, dostali czego chcieli!”, na co Bóg odpowiada zapytaniem: „a odkąd to ludzie wiedzą, czego chcą?!”

Warto chyba zastanowić się, zanim oskarży się Boga o to, co w naszym życiu – tylko z naszej perspektywy – nie poszło tak. Wydaje się nam, że damy sobie radę bez pomocy Boga i w ogóle świat poukładalibyśmy sto razy lepiej od Niego samego. Czy my sami wiemy najlepiej, co chcemy, a już na pewno, co dla nas jest dobre?

Bóg zawsze nas słyszy w modlitwie, choć wydaje się nam niekiedy, że ich nie spełnia; i na pewno reaguje, choć w sposób, którego niekiedy nie jesteśmy w stanie dostrzec i odczytać. Bóg jest z nami nawet wtedy, jeśli jesteśmy daleko – czeka na nas.

W jednej z ostatnich scen w filmie Bóg prosi Bruce`a o modlitwę i ten zaczyna się modlić: o pokój na świecie, o brak głodu, i pomimo tego, że są to sprawy, o które należy się modlić i Bóg je pochwalił, to jednak Bóg prosi Bruce`a o modlitwę z serca, szczerą, w sprawach, które dotyczą jego samego, tego, na czym Bruce`owi najbardziej zależy! Formą rozmowy z Bogiem

jest nasza modlitwa, jednak chyba nie możemy oczekiwać, że jak sformułujemy w myślach szczerą modlitwą to spełnią się nasze życzenia i nasze plany staną się Bożymi planami. Pan Bóg wobec nas ma swoje plany, a my niekiedy idziemy pod prąd, bo Pan Bóg szanuje naszą wolną wolę (co także znacząco podkreśla fabuła wspomnianego filmu).

Puentą filmu, uważam, są słowa Boga skierowane oczywiście do Bruce`a: „samotna matka pracująca na dwóch etatach i znajdująca czas dla dziecka - to jest cud; nastolatek mówiący nie prochom, tak wykształceniu – to jest cud” i dalej zwraca się do Bruce`a: „chcesz zobaczyć cud? bądź tym cudem!”.

Byłoby dobrze, gdybyśmy potrafili, na co dzień być cudem!

Mówimy, że poczęcie dziecka jest cudem, i tak jest, bo: „Kościół naucza, że każda dusza duchowa jest bezpośrednio stworzona przez Boga (Por. Pius XII, enc.

Humani generis: DS 3896; Paweł VI, Wyznanie wiarv Ludu Bożego, 8.) nie jest ona „produktem” rodziców – i jest nieśmiertelna (Por. Sobór Laterański V (1513): DS 1440.), nie ginie więc po jej oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci i połączy się na nowo z ciałem w chwili ostatecznego zmartwychwstania.” (KKK 366).

Jesteśmy cudem od dnia poczęcia, czy potrafimy na co dzień to potwierdzać własnymi czynami, które korelują z poszanowaniem przez Boga naszej wolnej woli?

Polecam ten żartobliwy film.

Nie zawsze film, nawet z pozoru banalny i śmieszny jest tylko taki, za jakiego uważają go krytycy filmowi, mamy przecież możliwość analizowania i wyciągania wniosków przez pryzmat naszego chrześcijańskiego życia.

Eliza Lechończak

Gdy choruje umysł, choruje ciało, gdy ciało zachoruje, umysł zdrowieje „Poczucie zdrowia zdobywamy tylko przez chorobę.”

G. Ch. Liechtenberg

W obliczu choroby nasze życie ukazuje się nam w zupełnie innym świetle. Żałujemy wówczas najczęściej, że nie żyliśmy inaczej. Paradoksem staje się wówczas otwarcie drzwi, przez które może wkroczyć sens w nasze życie.

Jak najbardziej aktualne wydaje się twierdzenie, że sposób, w jaki myślimy wpływa na to, jak się czujemy. Czynniki emocjonalne to nic innego, jak czynniki psychiczne. Coraz częściej zwraca się uwagę w leczeniu na ścisły związek psychiki i ciała. Wielu starożytnych filozofów i lekarzy wyznawało takie podejście. Platon uznał, że ciało i dusza nie mogą być oddzielone od siebie, są bowiem całością. Hipokrates zaś uważał, że jednym z zasadniczych elementów leczenia jest pozytywne oddziaływanie na psychikę chorego. Rosnące zainteresowanie psychoimmunologią wytłumaczyć można tym, że dostarcza nam ona nowej wiedzy do radzenia sobie z chorobami i stresem.

Nasza psychika to potężny sojusznik, który może nam umożliwić powrót do zdrowia, bowiem ogromną rolę

w chorobach pełni nasz system odpornościowy. Na przykład w wyniku przeżywanego długotrwałego stresu zmniejszają się zasoby odpornościowe człowieka. W naszym organizmie istnieją co najmniej trzy systemy, które są odpowiedzialne za przenoszenie emocji na poziom fizyczny. Są wśród nich neuropeptydy, neurotransmitery, czynniki wzrostu i cytokiny, które wpływają na aktywność komórek, ich podział i mechanizmy genetyczne. Emocje wpływają na stan zdrowia i przebiegające leczenie, są bardzo istotnym elementem systemu odpornościowego. Liczne badania wykazały, że angażując umysł, wpływamy na korzystniejszy efekt leczenia. I tak pacjenci z różnymi chorobami, posiadający więcej emocji pozytywnych, jak nadzieja i optymizm oraz postawy korzystne dla leczenia, szybciej powracali do zdrowia. Wniosek jest prosty: pozytywne myślenie, towarzysząca nadzieja i wiara w wyzdrowienie, potrafią zdziałać cuda.

Kiedyś podczas rozmowy z pacjentką chorą na raka usłyszałam: „Kiedyś żyłam w ciągłym pośpie-

chu, ciągle się zamartwiałam o przyszłość i nie pamiętam, abym miała czas na spokojne rozmowy z bliskimi i na zwykłą radość z życia. Zmarnowałam tyle lat. Teraz wiem, że trzeba było po prostu żyć.”

Choroba staje się też często korzystna, otrzymuje się w tym czasie większe wsparcie, troskę i zainteresowanie bliskich, cierpiący uświadamia sobie unikalność relacji z drugą osobą, następuje rozwój wartości duchowych i nagle wszystko ulega przewartościowaniu. Docenia się fakt, że jesteśmy, że dane było nam się spotkać. Człowiek uzyskuje nowy wgląd nad sensem życia, do którego w normalnym stanie nie byłby zdolny. Wielu wówczas żałuje, że nie żyło inaczej. Pojawiająca się zwiększona duchowość w obliczu zagrożenia, to zgoda ze światem, z Bogiem i z samym sobą. Warto więc przystanąć, aby zacząć żyć.

Jan Paweł II w dokumencie o chrześcijańskim sensie cierpienia człowieka zatytułowanym „Salvifici doloris”, a napisanym pod wpływem doświadczeń związanych z zamachem na jego życie, mówi, że cierpienie jest bardziej istotne od choroby, gdyż odsłania tajemnicę człowieka. „Gdy ciało jest głęboko chore, wielkość duchowa tym bardziej się uwydatnia, stanowiąc przejmującą lekcję dla ludzi zdrowych” (Jan Paweł II, 1984) Negatywne wydarzenia życiowe często motywują nas do poszukiwania znaczenia i nadawania im sensu. Często znajdujemy coś dobrego, co wynikło z nawet najbardziej bolesnych zdarzeń. Można przyjąć, że ciało żyje w świecie tworzonym przez umysł, a choroba okazuje się często warunkiem koniecznym dla refleksji i znalezienia wartości życia w krótkim czasie. Paradoksalnie.

Lilla Sojda 9

PROFANACJA

9 grudnia 2012 roku dotarła do nas przygnębiająca i wstrząsająca wiadomość o profanacji albo raczej ataku na Matkę Bożą w wizerunku Jasnogórskiej Ikony.

Ten godny potępienia czyn z pewnością budzi w każdym zdecydowany sprzeciw. My wierzący bowiem dzielimy się na tych, którzy odwiedzili już Matkę Bożą na Jasnej Górze albo w przyszłości odwiedzą. Obecność Maryi w wizerunku, słynącej cudami Jasnogórskiej Ikony, uczyniła Częstochowę duchową stolicą Polski. Rokrocznie pielgrzymuje tam ponad 3 miliony pątników z całego świata. Wielu z nich odwiedza nasz kraj tylko (albo aż) dlatego, aby uczcić Maryję zanosząc Królowej Polski wszystkie swoje radości, troski, choroby. Każdy także odjeżdża szczęśliwszy. Doznawszy pocieszenia utwierdza się, że ma Cudowną Matkę, która zawsze o nim pamięta.

Co w takim razie sprawiło, że w ciągu zaledwie 7 lat po śmierci bł.

Jana Pawła II, który w zawołaniu „Totus Tuus Maryjo”, zawierzył Matce Bożej całe swoje życie, mogło dojść do takiego wydarzenia? Przecież właśnie w 2005 roku, kiedy zabrakło żywej obecności „naszego” Wielkiego Papieża, większość z nas deklarowała pojednanie, przebaczenie i przemianę życiową. Co zatem się stało w tym krótkim czasie, co sprawiło, że w ojczyźnie bł. Jana Pawła II, Mat10

ka Boża, Królowa Polski stała się celem napaści?

Największym wrogiem Maryi, zapiekłym na całą wieczność jest szatan, któremu Ona „zmiażdżyła głowę”.

Odpowiedź na powyższe pytania jest więc bardzo prosta: przyczyną takich zdarzeń jest zło, a precyzyjniej eskalacja i promocja zła. Każdy zaś kto w jakikolwiek sposób, chociażby w postaci zabawy, promuje zło – promuje szatana i wszyscy powinni mieć tego świadomość. Czymże bowiem jest, jeśli nie promocją zła, zatrudnienie w telewizji PUBLICZNEJ zdeklarowanego satanisty w roli eksperta (czyli autorytetu) „w nagrodę” za podarcie Pisma Świętego na jednym z koncertów. Dla wzmocnienia kpiny z naszych uczuć religijnych nazywa się to sztuką. Czymże jest, jeśli nie promocją zła, podpieranie się opiniami „fałszywych proroków”, którzy takie zachowania nazywają „zabawowym satanizmem”. Czymże jest, jeśli nie promocją zła, szerzenie pogańskich, bałwochwalczych kultów np.:

halloween, sekt typu hare kriszna, na koncertach młodzieżowych, na które rokrocznie „zrzuca się” niemalże cała Polska. Czymże wreszcie jest, jeśli nie promocją zła, odwoływanie się, w coraz bardziej agresywnych i wulgarnych reklamach, bezpośrednio do lucyfera, demonów, czarnoksięstwa, magii.

Wobec takiej sytuacji my wierzący nie możemy i nie powinniśmy milczeć. Zło musi zostać napiętnowane i muszą zostać obnażone jego korzenie. Dlatego protestujemy stanowczo przeciw takim przejawom zła i dalszej jego eskalacji.

Chwała tym, którzy podjęli modlitwy i praktyki wynagradzające Matce Bożej za profanację. Wszyscy w sercach głęboko wierzymy, że Maryja obejmuje nas swoją opieką i pomimo doznanej zniewagi najbardziej boleje nad duszą tej biednej ofiary zła, która dopuściła się tego haniebnego czynu.

Maryjo Królowo Polski, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam!

Grzegorz Smurzyński Effatha

Z kroniki łebskich rybaków

Zdjęcie udostępnione przez Agnieszkę Zakrzewską

Powrót do korzeni...

Długo zastanawiałam się nad tytułem tego artykułu i właśnie ten wydał mi się najbardziej odpowiedni. Dzięki niemu, bowiem mogę się odnieść do dwóch wydarzeń z nim związanych. Od pewnego czasu mieszkam wraz mężem w Gdańsku.

Jednak całe moje dzieciństwo a potem lata młodzieńcze, aż do ukończenia liceum, spędziłam w Łebie i byłam bardzo związana z naszą parafią.

Za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżam traktuję to, jako swoisty powrót do korzeni: do mojego rodzinnego miasta, w którym się wychowałam, do mojego ukochanego kościoła, w którym przyjęłam wszystkie dotychczasowe sakramenty: chrzest, Eucharystię, bierzmowanie, a ostatnio sakrament małżeństwa. I tak oto w minioną niedzielę, odbyłam również inny powrót do korzeni. Był to powrót do korzeni chrześcijaństwa, a wszystko za sprawą przedstawienia wystawianego w naszym kościele, które miało swą premierę właśnie w Niedzielę Chrztu Pańskiego. Dzień szczególny, tak jak samo przedstawienie przygotowane dzięki poświęceniu i wysiłkowi rodziców byłych i obecnych przedszkolaków z ochronki Sióstr Służebniczek NMP, ich samych jak również wszystkich ludzi dobrej woli.

Pomysłodawcą i reżyserem sztuki była siostra Weronika, która jak zawsze zadbała o każdy szczegół. I tak

np., przepiękne stroje wykonywane ręcznie wspólnymi siłami, które wyglądały jak profesjonalne rekwizyty używane do realizacji filmów. Słowa uznania należą się również aktorom, którzy w niesamowicie przejmujący sposób przedstawili historię pierwszych chrześcijan. W swoją grę włożyli wiele wysiłku i co najważniejsze ogrom emocji, który sprawił, iż odtwarzane przez nich postaci wyglądały bardzo realnie. Widać było, iż oni sami niejednokrotnie przeżywali to, co przedstawiali, co nadawało całemu przedstawieniu niezwykłej autentyczności.

Historia, jakich wiele w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.

Prefekt rzymski, Flawiusz to zacięty wróg chrześcijan, jego żona Kwintylia wraz z ich córką Adrianą przyjmują wiarę chrześcijan, przez co narażają się na jego gniew. Rozwścieczony Flawiusz oddala żonę, a z córki czyni służącą, sam wyjeżdża i powtórnie się żeni. Po 15 latach wraca do miejsca, w którym zostawił swoją poprzednią rodzinę. Towarzyszy mu obecna żona Faustyna oraz ich córka Gliceria. Adriana po latach rozłąki spotyka matkę, która wkrótce umiera. Przed śmiercią jednak Kwintylia spotyka się z Flawiuszem, któremu wszystko wybacza. Mężczyzna targany sprzecznymi uczuciami, nie może pojąć tego, co się dzieje. Do jego życia wkrada się niepokój i lęk, spotęgowany jeszcze informacją o tym, iż jego żona planuje związać się z Cezarem, przebywającym z wizytą w ich domu. Jednak to nie koniec jego dramatycznej historii. Oka-

zuje się bowiem, że jego córka Gliceria zakochuje się w Emilianie, najwierniejszych oficerze Cezara, który w tajemnicy przed wszystkimi wyznaje wiarę chrześcijan. Młodzieniec postanawia wyznać prawdę ukochanej, która ku jego zaskoczeniu i radości chce przyjąć wiarę chrześcijan i połączyć się z nim węzłem małżeńskim. Podczas potajemnego spotkania w katakumbach dochodzi do ceremonii, którą przerywa interwencja żołnierzy rzymskich z Cezarem i Flawiuszem na czele. Jakież jest zdziwienie prefekta, gdy wśród zgromadzonych zauważa swoje córki. Cezar wydaje na nich wyrok śmierci.

W tym momencie Flawiusz zrozumiał swój błąd. Błaga o wybaczenie swoją córkę Adrianę, którą tak źle potraktował, prosi również Cezara o łaskę dla nich wszystkich. Ten jednak pozostaje niewzruszony i nie rozumie zachowania swojego podwładnego.

Flawiusz woli umrzeć z chrześcijanami niż dalej służyć Cezarowi.

Tak pokrótce można opowiedzieć tą historię, która uzmysłowiła mi jakże ważną i istotną rzecz. A mianowicie, jaka jest naprawdę nasza wiara?

Czy potrafimy jej bronić? Na szczęście przyszło nam żyć w kraju, w którym nikt nie wymaga od nas, abyśmy poświęcali swoje życie, kiedy wyznawanie wiary nie jest karane śmiercią.

Są jednak kraje, takie jak Korea Północna, Iran, Afganistan czy Somalia, w których chrześcijanie nadal są mordowani. Warto więc czasami wrócić do korzeni, cofnąć się myślami do czasów, kiedy to chrześcijanie ginęli w imię wiary i pomyśleć o tych, którzy nadal giną. Szczególnie teraz, kiedy przeżywamy Rok Wiary powinniśmy bardziej czuć się odpowiedzialni za naszą wiarę.

Wiem, że czasami to nie jest łatwe, ale z drugiej strony przecież to nasz obowiązek! Nie wstydźmy się zatem tego, że wierzymy. Życzę każdemu, żeby mógł powiedzieć: „Tak, jestem katolikiem i jestem z tego dumny!”

Marta Kleniewska

11

fotogaleria

Kapela g贸ralska Beskid

Ch贸r Fa-la-re 12

fotogaleria

Zespół Vivo

Wieczór Trzech Króli 13

fotogaleria

Pasterka

ŝywa szopka przy kościele 14

Sztormowe esemesy Joszka Brody

- Dzień Dobry Artysto. Pozdrawiam ze sztormowej Łeby.

- Jest sztorm???!!!

- Słaby jeszcze, dopiero w nocy ma się rozkręcić. Ale tym razem skali Beauforta wystarczy.

- U nas skala się już skończyła. Po-

magamy głosić katechezę jednemu księdzu w Lublinie. Wspaniała ewangelizacja! Totalny sztorm. Bo te katechezy głosimy w lubelskim więzieniu dla osadzonych tam ludzi z dużymi wyrokami.

- Ojej, tutaj też potrzebujemy ta-

kiego duchowego sztormu, jesteśmy osadzeni „inaczej”.

- W więzieniu ludzie nie czarują się, znają prawdę o sobie. A rzymski katolik z ulic i wsi jeszcze często się łudzi i nie chce słuchać. Wiara rodzi się ze słuchania. Wystarczy na początek słuchać. Ale kto by słuchał? Ludzie już często wszystko wiedzą. Lepiej wiedzą.

- Zgadza się. Ale znam paru niewiedzących.

- To trzeba głosić im Kerygmat!

Resztę zrobi Bóg.

- Łaska działa na naturze.

- Dlatego tak ważny jest porządny sztorm.

- Tak. I tacy świadkowie jak Pan. - Ooo… właśnie przyszedł do mnie mandat za przekroczenie prędkości o 11 km. Wracałem z Łeby! Cyk! - Ależ puenta dzisiejszej rozmowy!

- Władza upomina się o grosz. Tej władzy też trzeba głosić Kerygmat.

Rozmawiała Maria Konkol

Wieczór Trzech Króli koncert kapeli góralskiej Beskid.

Czterech górali i góralka donośnymi głosami pięknie wyśpiewali swoje pastorałki i kolędy na chwałę Maluśkiemu Jezusowi.

Obecni na tym koncercie nie zawiedli się! Gromkimi oklaskami nagradzali ich występ, a na zakończenie na stojąco dziękowali długimi oklaskami, zmuszając kapelę do bisu. Godzinny koncert podczas śpiewania wspólnych kolęd łączył dalekie góry z morzem.

Następnie z placu kościelnego zostaliśmy rozesłani do domu chlebem i winem, nucąc sobie kolędy.

Dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do przygotowania tego pięknego wieczoru, za organizację i oddany nam z sercem Wieczór Trzech Króli zaczął skie chóry Jantar, Echo, Vivo i Fa- czas, za chlebek w kształcie rybsię Mszą św. o godz. 17. W uświet- lare z wybraną kolędą. Łebianie ki i za dobrego grzańca! nieniu tej mszy brały udział łeb- po zakończeniu mszy czekali na Jadwiga Labuda 15

„Łebski” - co to dla mnie znaczy?

6 stycznia w Wieczór Trzech KróSwojski i przyjazny li wystartował program „Jestem łebdla wszystkich, ski”. Program ten stworzyłam dla naktórzy Łebę polubili.

Edward Kubiak szej młodzieży gimnazjalnej, przyAmbitny, realizujący marzenia stępując z nim do konkursu „Równać Szanse” Polsko - Amerykańskiej w zakresie swoich zainteresowań, potrafi sumiennie wykonywać Fundacji Wolności i Polskiej Fundaobowiązki, ma dobre relacje cji Dzieci i Młodzieży. Z powodzez ludźmi, pracowity, potrafi niem, bo program uzyskał finansowe zorganizować ludzi do działania, wsparcie obu fundacji. Dzięki temu dbający o ich interesy i swoje. przez pół roku gimnazjaliści będą Elżbieta Mart – kierownik muzycznych uczestniczyć w przygotowanych dla zespołów młodzieżowych nich warsztatach, których celem jest uwrażliwienie ich na to, co jest prawTo ten, kto ma głowę na karku dziwie łebskie. i używa jej. Przywiązany „Łebskie” - czyli jakie? Na począdo miejsca rodzinnego. tek młodzież zapytała o to wybrane prof. dr hab. Kazimierz Burzyński przez siebie osoby, no i proszę...

– rektor Uniwersytetu Trzeciego Wieku Maria Konkol

Mądry, zdolny.

Ryszard Sokólski - właściciel Zakładu Przetwórstwa Rybnego „Asar”

Życzliwy, ambitny, rozśpiewany, wysportowany, zaradny.

Janina Madejowska - dyrektor Gimnazjum im. Papieża Jana Pawła II

Fajny, zaradny.

Krzysztof Karapuda - komendant Ochotniczej Straży Pożarnej

Jest to osoba, która potrafi poradzić sobie w życiu mimo wielu przeciwności. Jest to osoba, która mocno stąpa po ziemi i wie, czego chce od życia.

Jest bardzo zaradna i nieustannie dąży do obranego przez siebie celu.

Waldemar Kupicz - dzielnicowy Komisariatu Policji

16

w Łebie

Pochodzący z Łeby, posiadający wiedzę, towarzyski. o. Mariusz Legieżyński – proboszcz Parafii Wniebowzięcia NMP

Chciałbym, by „łebski” kojarzył się z osobą zdolną, mądrą, a zarazem sprytną w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nie „cwaniak”.

Andrzej Strzechmiński – burmistrz Łeby

Przedsiębiorczy, pewny siebie, elokwentny, potrafi wybrnąć z każdej sytuacji.

Zbigniew Kosecki – książę Łeby

Chciałabym, aby to określenie znaczyło: dusza towarzystwa, radosny, gościnny, serdeczny, zaradny, ale nie cwaniak, otwarty i życzliwy, pozytywnie zwariowany, troszeczkę szalony. Łebski to taki człowiek,

który powinien mieć serce na dłoni, nawet trochę naiwny.

Barbara Dąbrowska – przewodnicząca Rady Miejskiej w Łebie

Sumienny, sprytny, przebojowy, inteligentny, utalentowany, idol (lubiany), omnibus, rozpoznawalny.

Marzena Kietlińska – Antoniewicz – nauczyciel gimnazjum w Łebie

Kreatywny, pomysłowy, twórczy, szlachetny, utalentowany, pracowity, honorowy, przedsiębiorczy, zaradny, błyskotliwy, wrażliwy, prawy, troskliwy, sympatyczny, dobry.

Halina Klińska – b. burmistrz Łeby

Według mojego patrzenia na życie to człowiek, który nie narzeka.

To człowiek, który ciężko pracuje, oszczędza, planuje, pomaga, cieszy się życiem i rodziną.

I sprawa bardzo istotna – ma pasję, która pozwoli mu cieszyć się każdym dniem w miesiącach, kiedy jest niby pusto, niby smutno i niby nie ma co w naszym mieście robić.

Dorota Reszke – Lokalna Grupa Rybacka „Pradolina Łeby”

Podstawowe znaczenie przymiotnika „łebski” w języku polskim, to właśnie: sprytny, zdolny, mądry, zaradny, etc. Tego znaczenia przypisanego do powyższego przymiotnika nie zmienimy. Jednakże w kontekście naszego miasta istnieje inny odcień znaczeniowy. Otóż w powiązaniu z Łebą przymiotnik „łebski”

oznacza kogoś lub coś powiązanego z Łebą. W domyśle najczęściej kojarzy się to z kimś, kto jest mieszkańcem miasta, ale może również się tyczyć: łebskiego dworca kolejowego, portu, plaży itd.

Podobnie jak nazwę miasta ukuto od nazwy rzeki Łeby, tak przymiotnik „łebski” oznacza, jak już powyżej wspomniano, kogoś lub coś związanego z Łebą. Czy coś można tu jeszcze dodać? Czy można się doszukać innego odcienia znaczeniowego? Pójdźmy śladem znaczenia tego przymiotnika w języku polskim, gdzie słowo to oznacza osobę obdarzoną sprytem, zaradnością, etc.

Jeśli zagłębić się w dzieje naszego miasta, to pewien szczegół rzuca się w oczy. W zasadzie w ciągu całego istnienia naszej miejscowości mieszkańcom dawała się we znaki przyroda. Można rzec, że taka, a nie inna lokalizacja miasta sprawiała, że natura łebian nie rozpieszczała. Łebie zagrażały m.in.: zasypanie przez piaski, bo przecież większość nadmorskich wydm w bezpośredniej bliskości miasta zalesiona została dopiero na przełomie XIX i XX wieku, a do tego czasu na wydmach przeważała bardzo licha roślinność, albo było jej zupełnie brak i z racji tego wędrówka wydm była dość łatwo uruchamiana przez działalność wiatru. Nie lepiej było od strony wody. Często nękały miasto katastrofalne wylewy rzeki, spowodowane wezbraniem rzeki Łeby pod wpływem silnych sztormów. Woda wdzierała się też bez pośrednictwa rzeki od strony plaż, czyniąc liczne szkody. Co jakiś czas dochodziło do tzw. „sztormów stulecia”, a pojęcie „Niedźwiedzia Morskiego”, czyli sztormu o niewyobrażalnej wprost sile jest zapewne części łebian znane.

W pewnym okresie dziejów miasta nękanie przez naturę było na tyle intensywne, że zmusiło mieszkańców do przeprowadzki. Nie było jednakże ucieczki gdzieś hen daleko od

morza, np. za Lębork. Przeniesiono miasto nieopodal, na miejsce, które wydawało się bezpieczniejsze. Jaki to wszystko ma związek z przymiotnikiem „łebski”?

Otóż bytowanie w Łebie wymogło na mieszkańcach ukształtowanie pewnych cech charakteru. Nieustanne niemal zagrożenie ze strony natury wyrobiło w mieszkańcach specyficzne piętno, coś co można by nazwać „łebskością”. Czym się charakteryzowała owa „łebskość”? Mieszkańcy wyrobili w sobie: spryt, zaradność, swego rodzaju hardość, umiejętność nie poddawania się mimo licznych nieszczęść, hart ducha itd.

Pożądane były cechy, które ułatwiały niełatwą przecież egzystencję. Dowodem swoistego hartu łebian może być chociażby wspomniane już przeniesienie miasta na nowe miejsce. Mimo iż natura zmusiła ich w końcu do ucieczki ze Starej Łeby, to przenieśli się jedynie kawałek dalej, bynajmniej nie porzucając rzeki, morza, tego, co dawało im codzienny chleb. Może tak właśnie można scharakteryzować „łebskość”?

Zbigniew Gierek – kapitan Portu Łeba

Małe miasto, mało stałych mieszkańców. A tyle pomysłów - wskazujących m.in. na działanie na rzecz lokalnej społeczności i jednocześnie przecież także we własnych interesach. Festiwal Pomuchla - czyli po co jechać nad morze w grudniu, bywa, że podczas zamieci... oczywiście po smak rybnych specjałów i żeby podpatrzyć, jak zrobić rybkę na własną Wigilię. Księstwo i paszporty - to wskazuje na niebanalność i poczucie humoru, jakże mile widziane w mediach (faceci w rajtuzach?- prawdziwemu łebianinowi to nie ujmuje męskości). Interesujące pomysły to np. współorganizowanie przez parafię zlotu motocyklistów. Życzliwość - jednym z jej przejawów jest fakt, ze łebianie po-

trafią pomóc samym sobie, np. na ochotnika zgłaszając się jako darczyńcy (często anonimowi) dla Caritas. Rezultat to kolejka chętnych do zakupu losu na przedświątecznej loterii na Festiwalu Pomuchla; nigdzie więcej takich kolejek nie widziałam.

Ile miast chciałoby mieć port jachtowy? Łeba ma, od dawna. Port jest, choć nie przynosi zysków, ale łebianie wiedzą, że samo jego istnienie jest zyskiem. Miasto nadmorskie z portem jachtowym to całkiem co innego niż miasto nadmorskie tak po prostu. Klimat (nie w sensie meteorologicznym, a tym duchowym, emocjonalnym) jest w Łebie rzeczą naturalną: łebianie umieją korzystać z sąsiedztwa wydm, morza, parku narodowego. Stateczki, kutry, wiatr, piasek... Baśniowość Łeby łączy się także z urokami natury, z historią, z legendą. A także z Festiwalem Działań Kreatywnych. Czy gdyby „łebski” nie oznaczało przynajmniej trochę także „baśniowy”, miasto przyciągałoby tylu artystów, których na pewno stać na pracę i wypoczynek w słynnych kurortach nie tylko w kraju? Przez lata przyjeżdżając do Łeby miałam miłe wrażenie, że tutejsi mieszkańcy stanowią jedność.

Z czasem tu i ówdzie usłyszałam, że nie tak całkiem, że i tu ścierają się różne interesy. Co jednak wydaje mi się bardzo łebskie: o tym starciach i konfliktach niewiele wiadomo na zewnątrz. Większość problemów łebianie załatwiają dyskretnie i roztropnie we własnym gronie. Łebski to swojski: nie tylko ze względu na niewielką powierzchnię miasta można spotkać tu miejscowych VIP-ów w zwykłych sytuacjach. Nie odcinają się od innych tubylców i turystów.

W swobodnym, acz stosownym stroju podążają z siatką po zakupy.

Na sama myśl o Łebie można poczuć ciepło w sercu. Łebski - to po prostu miły.

Katarzyna Baniewicz – Kowalczyk redaktor Polskiego Radia Koszalin

17

Co nam ten rok przyniesie?

Nie tak dawno przygotowywaliśmy swoje domy na Narodzenie Pana Jezusa. Sprzątanie, gotowanie, szykowanie, biały obrus, opłatek wigilijny... W jednych rodzinach śpiewano radosne kolędy, nawet młode pokolenia wtórowały. Inni słuchali kolęd z płyt. A jeszcze inni zastygli w bólu i rozpaczy po stracie kogoś bliskiego, zamknięci w sobie i swoich domach, ze łzami w oczach patrzyli na miejsce przy stole, które nagle zostało puste...

Wracając z ostatniej mszy grudniowej rozmyślałam nad tym, ile rodzin w naszej miejscowości przeżyło swoje tragedie, ile zostało samych, ile osieroconych i - co się z tym wiąże – ile płynie łez żalu i smutku?

Minął stary rok, odszedł do lamusa. Zakończył się kolejny etap naszego życia. Dla jednych lepszy, dla innych gorszy, ale zaczyna się teraz nowy, może lepszy? Kto wie... Nie wiadomo.

Każdy z nas ma swoje kłopoty, problemy, radości, zmartwienia i oczekiwania oraz marzenia. A co się stanie – nie wie nikt. Każdy z nas uważa swój problem za najważniejszy i każdy z nas przeżywa to po swojemu. Jednych martwi brak mieszkania, innych brak pieniędzy, rodzice martwią się o swoje dzieci, chorzy o zdrowie, bezrobotni o pracę, a ci, którzy mają pracę martwią się, by jej nie stracić. Można by tak wiele wyliczać i wymieniać, ale gorzej jest wtedy, gdy nie ma z kim porozmawiać 18

o tych problemach codziennych. Trudno odnaleźć się w swoim skomplikowanym życiu, do wielu spraw osobistych podchodzi się z dystansem, a nawet z niechęcią, niekiedy z obojętnością. Trudne, zabiegane, szybkie życie, mało uśmiechu, radości, zostaje obowiązek i rutyna wobec rodziny, bliskich, otoczenia. Każdy z nas (jak co roku) liczy, że ten nowy rok bę-

LUKSUS Zima to doskonały czas na chorowanie. Wypisz wymaluj! Grypa, angina, przeziębienie to nasi towarzysze dnia codziennego w chłodne miesiące. Leczone dolegliwości trwają siedem dni, nieleczone tyle samo. Stara prawda i choroba mija tak czy owak.

Trzeba uważać na powikłania i komplikacje jednak gdy pacjent popija herbatki, wygrzewa pod kocem i siedzi w ciepłym domu, wszystko będzie OK. I tak, nieźle podziębiona, owinięta w ciepłą chustę, czytam w jednym z tygodników o luksusie, o rzeczach z najwyższej półki! Ach, w głowie się kręci! Czytam w artykule, że najdroższe buty świata kosztują trzy miliony dolarów! Są ozdobione rubinami, szafirami i diamentami. Owszem, można już kupić buciki za 1500 zł, ale to średnia półka i nie ma się czym chwalić. Na czerwoną torebkę pewnej firmy nie dość, że trzeba się zapisywać i czekać całe pięć lat to ceny

dzie jednak lepszy dla nas samych, naszych najbliższych, dla Ojczyzny.

Będzie, co Pan Bóg da. Trzeba przygotować się do nowego, wnosząc do naszych rodzin więcej miłości, uśmiechu i radości pomimo szarych dni. Zobaczmy sens własnego życia, miejmy siłę uwierzyć, że nie jesteśmy sami.

Na nowy rok życzę wszystkim wiele dobrego, obfitych łask Bożych, zdrowia i spełnienia marzeń. I tak po kolei: zrozpaczonym – opieki Bożej i pokoju ducha, smutnym – radości, chorym – zdrowia, bezrobotnym – pracy, niezadowolonym – zadowolenia, nieszczęśliwym – szczęścia, niespokojnym – spokoju, niedowiarkom – wiary. I wszystkim Czytelnikom – do siego roku! Szczęścia w życiu osobistym i zawodowym i oby ten nowy rok przyniósł ze sobą radość, pokój, miłość i nadzieję na lepsze jutro!

Jadwiga Labuda

wahają się od dziesięciu do stu tysięcy! Poczytać można jeszcze o cenach garniturów, luksusowym wypoczynku, samochodach, biżuterii. Wszystko w astronomicznych cenach! Uff... czysty obłęd ale świat od czasu do czasu niestety staje na głowie. Myślę sobie, że aby kupić buciki za okrągły milion dolarów też trzeba być delikatnie mówiąc...niedysponowanym, no i co tu dużo mówić- trzeba te miliony zwyczajnie mieć. Ale gdyby już mieć te miliony… Brak mi zmartwień o zgubiony diament z obcasa.

Zgubię najwyżej cały obcas, tak jak to mi się przytrafiło jakiś czas temu.

Miałam trochę szczęścia i znalazłam zgubę w śniegu, a sprawny szewc go naprawił. Cudo za 200 złotych znowu jak nowe!

Jak to mówią - mała rzecz a cieszy :) Pozdrawiam serdecznie szczególnie zakatarzonych, kaszlących, łykających witaminy i pijących syropy.

Trzymajcie się ciepło, wiosna (prawie) za drzwiami!

Dorota Reszke

święto trwa

Są w życiu każdego z nas chwile dobre i złe. Wpisane są w życie człowieka tak, jak wpisany jest otaczający nas krajobraz. Te dobre chwile, to na pewno Święta - dla tych, którzy wierzą i ufają, ale również i dla tych, którzy odeszli od wiary, a tym samym i od nadziei.

Każdy przeżywa je na swój sposób, jedni tradycyjnie, wśród grona najbliższych osób, inni, wyjeżdżając, aby odpocząć od zgiełku przygotowań przedświątecznych. Łączy ich na pewno jedno, chcą być razem, cieszyć się radosną atmosferą, życzyć „Wesołych Świąt”. Czar choinki i świeżość wigilijnego stołu zapewnia nam wszystkim ogromne, wzruszające doznania. Szczególnie celebrowane rodzinne święta w naszych polskich domach, to właśnie święta Bożego Narodzenia.

Są one szczególne, być może dlatego, że każdy z nas przypomina sobie święta swojego dzieciństwa, atmosferę rodzinnego domu rodziców, dziadków i rodzeństwo zgromadzone przy wspólnym stole, czy przy choince. Bywało różnie, dawniej biedniej, no może skromniej, ale zawsze wyjątkowo. Przypominamy sobie o ludziach, których poznaliśmy i mieliśmy okazję spotkać na swojej drodze. Wtedy zaczynają płynąć w obie strony kartki internetowe, sms-y, a tradycjonaliści ślą kartki pocztowe. Bardzo często na tych właśnie gestach się kończy.

Na cały długi rok, aż do następnych świąt, zapominamy o rodzinie, przyjaciołach, znajomych, którzy nie mieszkają zbyt blisko. Nie interesuje nas jak im się wiedzie, czy mają problemy, są szczęśliwi?

Wszystko trzeba pielęgnować, kwiaty na parapecie, w ogródku trawę, rodzinny serwis obiadowy i tak samo należy pielęgnować przyjaźń i rodzinne koligacje. Wystarczy przecież telefon od czasu od czasu, aby osoba, do której

dzwonimy wiedziała, że jest dla nas ważna, że pamiętamy o niej i interesujemy się jej życiem. Na takie chwile szczególnie czekają osoby starsze, babcie, ciocie, dziadkowie i wujowie. Kiedy w ich życiu, po przejściu na zasłużony odpoczynek, już prawie nic się nie dzieje, każdy telefon, kartka imieninowa, urodzinowa sprawia, że są szczęśliwi, czują się dostrzeżeni i potrzebni. O ilu osobach żyjących w naszym mieście często zapominamy, o naszych sąsiadach, znajomych, przyjaciołach z dawnych lat. Żyjemy niewątpliwie w malowniczym, przepięknym miejscu. Stąd nigdzie nie jest daleko, nie trzeba spędzać wielu godzin w drodze, a czasami tak rzadko widujemy się z naszymi rodzinami i odwiedzamy bliskich. I nie chodzi tu o rozmowę na chodniku obok sklepu, chociaż i ona jest ważna, chodzi jednak o coś więcej, o zaproszenie na kawę czy herbatę do własnego domu, o rozmowę i zainteresowanie innym człowiekiem. Kiedyś jedna z moich dobrych znajomych powiedziała, że na samotność trzeba sobie zapracować. Jest to oczywiście przewrotne stwierdzenie, ale jakże trafne! I jeszcze jedno przynoszą nam święta – pojednanie! Pojednanie z Bogiem, z samym sobą i z ludźmi, z którymi przyszło nam się w ten czy inny sposób rozstać. Pojednanie to również wybaczanie, tak czasami trudne, bo przecież każdy chciałby mieć rację. Na pewno trudno jest wybaczać, a jeszcze trudniej przepraszać, nie każdy z nas posiada taki dar. Zawsze jestem pełen podziwu dla tych, którzy to potrafią, bez względu na krzywdę i okoliczności. Starajmy się więc przezwyciężać tę naszą słabość, którą uważamy za honor.

Nie warto droczyć się i gniewać na siebie o rzeczy, które mogą po-

zbawić mnie przyjaciela. Ba, czasem nawet nie pamiętamy powodów, dla których postanowiliśmy zerwać przyjaźń. Warto oczyścić się, przemyśleć i wyciągnąć rękę na zgodę. Mam tu na myśli szczególnie najbliższych, jak i ludzi, którzy wnieśli coś w nasze życie, byli naszymi przyjaciółmi. Przecież dzięki nim nasze życie w wielu przypadkach było wyjątkowe, i chwile, które z nimi spędziliśmy, do dziś trwają w naszej pamięci. Rzeczą ludzką jest błądzić, ale i też szukać. Nie jest łatwą rzeczą wybaczać, przepraszać, ale zawsze można spróbować, życie pędzi jak dobrej klasy samochód. Warto czasami zahamować, rozglądnąć się dokoła, obejrzeć się za siebie i sprawdzić, czy po drodze ktoś nie został. Święta Bożego Narodzenia nie trwają dwa dni, mogą trwać cały rok, zależy to od nas samych, czego życzę Wam - Moi Drodzy i sobie również.

Ewa Horanin

s tat y s t y ka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: 16.12.2012 Jakub Mirosław Krenski 25.12.2012 Szymon Michał Boborycki Tomasz Mateusz Lechończak Hanna Klisiak 26.12.2012 Franciszek Andrzej Rosink 13.01.2013 Maria Karolina Maroń SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA ZAWARLI: 29.12.2012 Piotr Paweł Chrapkowski i Dagmara Maria Stawrosiejko ZMARLI: 12.12.2012 Grażyna Gajec 24.12.2012 Wiktor Batyra 12.01.2013 Irena Michalak 19

Sytuacja por tu w Łebie

w pierwszych latach po II wojnie światowej cz. 3 Część portowa była wyłączona spod administracji polskiej aż do 1947 r. więc starania nowych władz poszły w kierunku uruchomienia piekarni, mleczarni, ośrodków wypoczynkowych i przede wszystkim zasiedlenia opuszczanych przez Niemców gospodarstw, a nie na rybołówstwie. Skupiono się na uruchomieniu produkcji rolnej, a z której utrzymywali się na początku nowi mieszkańcy. Choć i tu, podobnie jak w kwestii portu i wędzarni, często dochodziło do zatargów z radzieckim komendantem1.

Pojawił się problem z przybywającymi do miasta osiedleńcami, którzy chcieli zająć się rybołówstwem czy pracą w porcie. Mimo oficjalnych wakatów w praktyce nie było w mieście jednostek do przejęcia, bo używali ich dawni właściciele zatrudnieni przez Rosjan. Nie podlegali oni wysiedleniom, ani ewidencji, bo polscy urzędnicy nie byli dopuszczani w pobliże portu. W sprawozdaniach łebskiej ekspozytury Instytutu Morskiego z początku 1946 r. czytamy: „Rozwinięcie prac stoczniowych na terenie Łeby napotyka na poważne przeszkody ze strony miejscowego komendanta oddziałów radzieckich, który opiekuje się ludnością niemiecką w Łebie i nie pozwala zakwaterować naszych pracowników”2. W podobnym tonie wypowiadały się łebskie władze „rybacy nie mając korzystnych dla nich warunków na miejscu, chcieli opuszczać Łebę, a to z powodu braku odpowiedniego sprzętu, niemożności wyjścia w morze i odpowiednich mieszkań”3.

1 2 3

20

W połowie 1946 r. Rosjanie dysponujący dziewięcioma kutrami poławiającymi na morzu, dwoma na jeziorze i całym sprzętem portowym, przetwarzali rybę morską i słodkowodną w miejscowych zakładach wyłącznie na własne potrzeby.

Sytuację miała poprawić sierpniowa wizyta na Pomorzu wiceministra przemysłu i handlu Henryka Różańskiego, który miał dokonać inspekcji portów, także łebskiego. W jej wyniku przekazano władzom rosyjskim stacjonującym w Legnicy listę nieprzekazanych dotąd Polakom urządzeń portowych i jednostek pływających. Nadal jednak, przynajmniej w przypadku Łeby, przekazywanie szło bardzo powoli. Łebskie władze miejskie otrzymały zarząd nad wschodnią częścią portu i basem rybackim. Jednocześnie jednak od 20 listopada 1946 r. rozpoczęła się ewakuacja Rosjan z portu. Zgodnie z ich założeniem, że posiadany majątek jest zdobyczą wojenną, zabrali oni ze sobą używane kutry, łodzie, osprzęt rybacki, urządzenia z wędzarni i fabryki konserw, a także narzędzia z doków naprawczych czy wyposażenie zajmowanych mieszkań. Łeba przystępując do realizacji tzw. planu odbudowy gospodarczej w 1947 roku rozpoczęła od szeregu narad i konferencji gdzie dominującym tematem stawała się przyszłość portu i zagadnienia rybołówstwa morskiego. Z inicjatywy burmistrza Stanisława Stypuły, który we wrześniu 1947 roku zastąpił na tym stanowisku Feliksa Wawrzyniaka zorganizowano naradę gospodarczą z udziałem władz wojewódz-

kich i powiatowych, przedstawicieli Delegatury Rządu ds. Wybrzeża, Urzędu Morskiego i Instytutu Rybactwa Morskiego. Referat programowy w czasie trwania narady wygłosił przedstawiciel MRN w Łebie Roland Kiewlicz. Przypomniał rozwój rybołówstwa łebskiego przed 1945 rokiem podając jako przykład, że produkcja portu łebskiego pokrywała w pełni zapotrzebowanie na rybę dla całego Berlina. Cały aparat produkcyjny wraz z portem wyszedł z wojny niezniszczony. Wkroczenie do miasta wojsk sowieckich i napływ rodzinnych szabrowników dopełnił zniszczenia tej gałęzi działalności gospodarczej. Mimo osobistej interwencji byłego wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego stojącego na czele Delegatury Rządu ds. Wybrzeża Rosjanie zarekwirowali jako zdobycz wojenny 8 łebskich kutrów i łódź ratunkową „Pommern” i odholowali je do Darłowa. Wrak dużej stalowej barki leżącej u wejścia do portu paraliżował pracę rybaków w Łebie. Stan posiadania łebskich rybaków w 1947 roku, to zaledwie 3 małe kutry i około 15 mniejszych łodzi motorowych.

Podstawy egzystencji rybaków łebskich było posiadanie co najmniej 10 kutrów większych i odblokowanie wejścia do portu oraz pogłębienie głębokości kanałów do 3 – 4 metrów. Pomysły by rybaków czasowo przebranżowić były chybione i mogły doprowadzić do jeszcze większego rozgoryczenia społecznego. Władze Łeby nie mogły liczyć na pomoc ze strony wojewody, którego reprezentował wicewojewoda Gadomski, który nie pozostawił żadnych złudzeń,

APG, Starostwo Powiatowe, sygn. 36, Protokoły z odpraw burmistrzów i wójtów; Sprawozdania sytuacyjne.

Cyt za: G. Baziur, op. cit., s. 215.

APG, Starostwo Powiatowe w Lęborku, sygn. 36/137, Sprawozdanie..., s. 77.

że dla władz wojewódzkich ważniejsza jest odbudowa portów eksportowych niż mała Łeba ze swoimi wielkimi problemami. Jedyną radą wicewojewody była mobilizacja własnych sił w celu pokonania występujących trudności4. Stanowisko władz wojewódzkich było niezrozumiałe gdyż Centralny Urząd Planowania stale podkreślał, że w związku z brakiem mięsa i tłuszczów zwierzęcych można je było zastąpić rybami. Niestety 4 5

zamknięty port powodował, że z Łeby zaczęli odpływać osadnicy i przesiedleni, rybacy składający się z repatriantów zza Buga. Władze rozpoczynając zorganizowaną akcję osadniczą obiecywały rybakom kutry, sprzęt rybacki oraz domy po przesiedlonych rybakach niemieckich. Wielu osadników przyjechało do Łeby z entuzjastycznym nastawieniem, że tutaj znajdą swoje wymarzone miejsce na ziemi. Związek Rybaków Morskich w

Łebie reprezentowany przez swojego prezesa A. Charynka oskarżał władze, że rybacy zostali oszukani, że ich sytuacja materialna jest tak zła, że często z głodu zmuszani byli do kradzieży. Prezes Charynek w dramatycznych słowach powiedział, że Związek Rybaków Morskich może przekształcić się w Związek Złodziei Zawodowych5.(cdn.) dr Joanna Schodzińska, dr Bogdan Libich

Tamże, syg. 57/1657, Protokół nr 35 z narady gospodarczej 8 listopada 1947 r. , s. 176-177.

Tamże, syg. 57/1657, Referat Związku rybaków Morskich na zebraniu Komisji Inicjatywy Gospodarczej w Łebie, 8 listopada 1947, s. 184-187.

„CARITAS”

Za nami już rok 2012, możemy go więc trochę powspominać i podsumować. Przez cały rok członkowie Parafialnego Zespółu Caritas prowadzili swoją charyta-

tkania dla chorych, odwiedzali chorych i samotnych w ich w ich domach, ciesząc się z ich uśmiechu na twarzach. Przygotowanie comiesięcznych spotkań grupy ,,Przystań” to też praca członków PZC. Innym dziełem nasze-

tas to także kwesty, akcje wielkopostne, wigilijne dzieło pomocy dzieciom oraz akcje żywnościowe. Nie bylibyśmy w stanie tego wszystkiego zrobić, gdyby nie pomoc, otwarte serca i hojność parafian i mieszkańców Łeby. Tam gdzie zapukamy – otwierają nam, tam gdzie poprosimy – otrzymujemy, cóż trzeba więcej? Jeszcze trochę naszej pracy, zaangażowania i już... Ten co był głodny – dostał jeść, Ten kto był smutny – się śmieje, samotny – spotkał bratnią duszę, a dzieci są szczęśliwe.

Dlatego Wszystkim Darczyńcom, oraz Członkom Parafialnego Zespołu Caritas za ofiarność, włożoną pracę, trud i poświęcony czas bardzo serdecznie dziękuję. Niechaj za Waszą dobroć Pan Bóg Wam stokrotnie wynagradza.

Bożena Kunkel

tywną działalność na rzecz dzieci, osób starszych, chorych, ubogich i potrzebujących. W miarę swoich możliwości ofiarowywali innym tak bardzo potrzebny w dzisiejszym zagonionym swiecie czas. Organizowali spo-

go Parafialnego Caritas były zimowe i wakacyjne wyjazdy dla dzieci, przynoszące dzieciom wiele radości. Braliśmy udział w ,,Festiwalu Ryby” i ,,Festiwalu Pomuchla” oraz organizowaliśmy ,,Niedzielę z Babką” Zespół Cari-

A w nowym roku życzymy wszystkim Obdarowywującym i Obdarowanym obfitości Bożych Darów. Wiary - która pozwala przetrwać trudne chwile, Nadziei - bo wtedy niemożliwe staje się możliwe, oraz Miłości - która jest sensem naszego życia. Błogosławionego Nowego Roku 2013. życzą Członkowie Parafialnego Zespółu Caritas 21

Kochane Dzieci!!!

Witajcie Kochane Dzieci w nowym 2013 roku. Życzę Wam aby czas od Pana nam dany był przez każdego z Was dobrze wykorzystany... Nowy rok, nowe postanowienia, nowe znajomości, może nowe wyzwania, które czekają tuż za rogiem...

Myślę, że każdy nowy rok jest bardzo dobrym momentem, by zakończyć pewien etap w naszym życiu. I tak właśnie jest - odchodzący rok zamyka pewien etap i rozpoczyna kolejny. My patrząc w przyszłość ufamy, że czeka nas coś nowego, lepszego, a na pewno innego... Nie wchodzimy w nowy rok sami... są z nami Matka Boża, Trzej Królowie, a najważniejsze niedawno (może w naszych sercach po raz pierwszy) Nowo Narodzony Maleńki Jezus...

Idą z nami i pomagają podjąć dobre postanowienia na cały rok...

Trzej Królowie przybyli ze Wschodu za gwiazdą, która wiodła ich do Betlejem, gdzie pokłonili się małemu Jezusowi. Uznali, że jest On Królem królów. Każdy z Nich z pewnością miał swoje życie, obowiązki, swoje plany, swoją ojczyznę... Jednak podjęli decyzję o wyruszeniu w kilkumiesięczną podróż wiedzeni tajemniczą gwiazdą... Droga prowadziła w nieznane, jednak ich zaufanie było tak wielkie, iż wierzyli, że wyjątkowy znak zaprowadzi ich do celu, do Nowo Naro22

dzonego Króla. W zgodzie i jedności kroczyli, by dojść do celu, gdzie w swej mądrości wykazali się niezwykłą pokorą... Oni Królowie pokłonili się małemu dziecku, wierząc i widząc w Nim Króla królów...

Kochani, co roku przeżywamy te same wydarzenia, które dzieją się w naszych kościołach, co ważniejsze w naszych sercach na pamiątkę tego, co wydarzyło się tysiące lat temu... co roku klęczę przed maleńkim Jezusem, pochy-

loną nad Nim Maryją, spokojnym i odważnym Józefem, trzema Mędrcami ze Wschodu i... moje serce zostaje napełnione....

Myślę, że Trzej Królowie uczą nas dziś współpracy w zgodzie i jedności.... Tak!!! Prawdziwej jedności i współpracy, nie kłamanej jedności dzieci wśród dzieci, dorosłych wśród dorosłych, biednych z bogatymi, dziewcząt z chłopcami, męża z żoną, brata z bratem... Takiej jedności jaką daje nam Jezus. To On zjednoczył w drodze Mędrców w poszukiwaniu prawdy o obiecanym przez Boga Władcy. Tak naprawdę nic

Kochani znajdźcie 5 różnic między dwoma obrazkami :)

śnieg... a kot... tylko czekać, kiedy zamiauczy pod drzwiami :)))) Więc nie pozostaje Wam nic innego jak tylko modlić się o spokojny i pełen zimowych, śnieżnych szaleństw czas odpoczynku :) Pamiętajcie jednak czego nauczyli nas Trzej Królowie... życia w jedności i współpracy... spędźcie te dni razem, odwiedzajcie się... nie pozwólcie, by telewizor czy komputer zastąpił wam kolegów i koleżanki!

Jak zawsze Kochani mam dla Was kilka niespodzianek :) tym razem na zimowe ferie z przyjaciółmi :) Anna Remiszewska

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A:

Ulepcie ołówkiem bałwanka :) połączcie cyfry od 1 do 30 się nie zmieniło od tamtych dni...

Jezus nadal pragnie jedności pomiędzy ludźmi. Dał nam swoje Słowo i tych, którzy przez nami poszli do nieba – ludzi świętych...

Wciąż wzywa nas do zgody, miłości, współpracy pomimo tego, co nas różni czy dzieli...

Pięknie można to zaobserwować przyglądając się wspólnotom, które „żyją” w naszej parafii. Dzieci i młodzież, przecież z różnych rodzin, podwórek, klas, a nawet czasem miejscowości – spotykają się, by wspólnie działać w zgodzie, modlić się, bawić, śpiewać i sobie pomagać, a to wszystko

w imię Jezusa Chrystusa. Zgodni i pełni jedności pomimo różnic.

Pięknie patrzy się na roześmiane buzie scholanek, czy rzucających się śniegiem ministrantów idących na Mszę Świętą. Serce rośnie, że znajdują się w naszej parafii CI najmłodsi, którzy chcą dla Jezusa żyć i służyć Mu. Oby było Was jeszcze więcej!!!!!

Kochani ale przed nami ferie zimowe... Podobno modlitw dzieci Pan Jezus wysłuchuje błyskawicznie i w pierwszej kolejności.... wiem, coś o tym... moi synkowie modlili się ostatnio o kota i o to, by spadł śnieg i.... spadł

Eliza Lechończak Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk Wydanie przygotowane we współpracy z Biblioteką Miejską w Łebie. ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010

23

Opis zdjęcia