Ichtys 89

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

2013 Kwiecień nr 89

Chwalcie z nami Panią Świata

Na tęczy Jej uśmiechu Niebo nie wybaczyło. A więc nad przepaścią Wisiałem na pajęczej nitce zmiłowania Ale kto miał zmiłować się nad tym wołaniem Kiedy się zwykłe życie zatrzasnęło właśnie?

I minął wedle prawa czas na przepraszanie I tylko Ona wszystkie prawa za nic Miała. W pęknięciu złego od dobrego Zatrzymała mnie miękko dłonią. A dlaczego?

Bo znała przerażenie czasu ostatniego Co umykał jak oddech Na słońca granicy Chwyciła mnie. Być może z siebie się rozliczę Naprawię coś. Wybłagam kroplę przebaczenia Niechaj wyrośnie choć trawka dobrego Której się chwycę nad przepaścią tego Co wieczne Po to wróciłem na ziemię Na tęczy Jej uśmiechu W ostatnim oddechu...

Ernest Bryll 2

kilka myśli proboszcza

Czego człowiek oczekuje? Do czego zmierza? Co jest tak bardzo ważne w życiu? Jak długo istnieje człowiek, tak długo te pytania były, są i będą aktualne. Niemalże każdego dnia trzeba nam szukać odpowiedzi na temat sensu i celowości naszego życia. Teraz, człowiek znużony długością ciemnych, zimnych i pochmurnych dni, pragnie ciepła, słońca i jasności. To takie naturalne i takie oczywiste. Ta tęsknota wyraża się w krótkich, codziennych rozmowach. Powodów jest wiele. Złe samopoczucie, przygnębienie, czynniki materialne, przedłużanie się zimy, opał, brak funduszy i jeszcze może wiele innych przyczyn. Co będzie, gdy już zostaniemy tym obdarzeni? Nawet nie zauważymy, że tak bardzo za tym tęskniliśmy, skwitujemy to stwierdzeniem: „Przecież to naturalne, że powinno tak być, nic nadzwyczajnego!”

Trwamy jeszcze w radości obchodzenia tajemnicy Zmartwychwstania Pana Jezusa. Długi czas Wielkiego Postu każe nam tęsknić za porankiem Zmartwychwstania. Podejmowane postanowienia stają się coraz uciążliwsze, tak, że człowiek tęskni za czasem, kiedy wszystko to przyniesie upragniony skutek. Jeśli natomiast przychodzi już ten czas radości, a po nim czas zwykły w ciągu roku, to jakbyśmy zapominali, że to ma nas umacniać i podtrzymywać na drodze podążania za Zmartwychwstałym. Niejednokrotnie powracamy do tych samych przyzwyczajeń, popełniamy te same błędy, z naszego punktu widzenia powracamy do normalności. A czy nie za wyższymi ideami tęskni-

liśmy? Za ciepłem ludzkiego słowa zamiast pogardy, za promieniem życzliwości zamiast zazdrości, za wsparciem i pomocą zamiast egoizmu. Czy to nie powinno być dla nas naturalne i takie oczywiste, jak to słońce i pogoda, za którymi tak tęsknimy? Zmartwychwstały Chrystus niesie dla nas te dary i przez swoje zwycięstwo pokazuje nam, że to jest cel naszego istnienia i naszego zmagania. Przyświeca temu pamiątka Jego posłannictwa, która przeszła przez ludzki egoizm, zawiść, poniżenie, zdeptanie i odrzucenie, a dotarła do miłości przez cierpienie, ukrzyżowanie i chwalebne zwycięstwo nad ludzkim grzechem. Czy przeżywanie kolejny raz tej tajemnicy i rozważanie wielkiej miłości Boga do człowieka nie nakreśla nam naszego postępowania? Jakże wielka jest troska Boga o naszą godność, o nasze układanie spraw i codzienności po bożej myśli. Stajemy w obliczu tej tajemnicy i wychwalamy Boga za wkroczenie Boga-Człowieka do ludzkiego rodzaju, by wskazywał, by pouczał i prowadził po drogach na-

szego życia, trudnych, pełnych niespodzianek, by w końcu doprowadził nas do tego ostatecznego zwycięstwa. Oto kolejny etap naszego życia, w który wchodzimy, może dla niektórych etap z wielką niewiadomą, a w którym to trzeba pamiętać o tym, co tak naprawdę jest dla nas największą wartością i do czego zmierzamy.

To, co ziemskie, to, co ludzkie, to, co codzienne, niech staje się dla nas środkiem do pozyskiwania tego, co nadrzędne i właściwe, co przynosi największą radość i satysfakcję. Przed nami piękny czas łaski, która płynie przez sakrament pokuty i eucharystii dla najmłodszych, a dla młodzieży przez sakrament bierzmowania. To wartość nieprzemijająca, w której trzeba i nam wszystkim szukać prawdziwego szczęścia.

Niech Rok Wiary, który przeżywamy, będzie powrotem do źródła, które wskaże nam właściwą drogę prawdziwego szczęścia i tęsknoty, którym jest nasz Bóg, a który objawił się przez swojego Syna Jezusa Chrystusa Odkupiciela człowieka.

Wasz proboszcz o Mariusz omi

3

Czytając Katechizm (4) Konsekwencje wiary w Boga

P o przednie zamyślenie nad Katechizmem Kościoła Katolickiego poświęciliśmy kluczowemu zagadnieniu, jakim jest wychodzenie Boga naprzeciw człowiekowi i zdolności człowieka do przyjęcia Boga. Wiara jest spotkaniem. Rodzi się „komunia z Bogiem” jak przypomniał poprzedni papież, zapowiadając otwarcie Roku wiary. Dziś chcemy zapytać, jakie są konsekwencje przyjęcia Boga, wejścia z Nim w relację. Bóg objawia się jako Jeden i Jedyny. Co wiara w Boga zmienia w życiu człowieka?

Katechizm Kościoła ukazuje pięć konsekwencji płynących z wiary w jednego Boga. To bardzo głęboka refleksja, która nie tylko porządkuje relację do Boga na płaszczyźnie intelektualnej, ale wyznacza pięć swoistych ścieżek budowania komunii z Bogiem i rozwijania własnej duchowości.

Dlatego warto tych pięć punktów nie tylko omówić, ale nieustannie do nich wracać i wokół nich budować swoje życie z Bogiem.

Po pierwsze człowiek wierzący winien poznawać wielkość i majestat Boga (Katechizm, nr 223). Tak sformułowane zadanie pokazuje niezwykły dynamizm wiary. Bóg zawsze pozostanie dla człowieka tajemnicą, ale nigdy nie bawi się z człowiekiem. Jeśli zaprasza do budowania wspólnoty ze sobą, to będzie pozwalał stopniowo się poznawać. Wielkość i majestat Boga poznajemy nie tylko w przyrodzie, choć to bar4

dzo ważna droga poznania Stwórcy. Ów majestat poznajemy w niezwyklej tajemnicy Wcielenia - to majestat uniżenia, miłosierdzia i dobroci. Jego własny Syn ukazał wielkość miłości Boga. Kiedy Jezus mówił „ja jestem drogą”, wskazywał na siebie samego jako drogę do poznania wielkości Boga.

Po drugie człowiek wierzący powinien żyć w dziękczynieniu (Katechizm, nr 224). Jeżeli bowiem Bóg jest jedyny, to wszystko, co otrzymujemy, otrzymujemy od Niego. Dziękczynienie jest swoistym ‚papierkiem lakmusowym’ wiary; im wiara jest dojrzalsza i głębsza, tym więcej w człowieku dziękczynienia.

Jest ono bowiem owocem zawierzenia, czyli tej dojrzałej postaci wiary. Człowiek zawierza się Bogu wiedząc, że wszystko, co Bóg daje, co dopuszcza, jest owocem Jego zamysłu miłości. Nawet to, co trudne; nawet krzyż. Taką najbardziej dojrzałą postać wiary przedstawił św. Paweł, kiedy pisał: „Zawsze za wszystko dziękujcie” (Ef 5,20). Tak może powiedzieć jedynie człowiek, który wie, że Bóg jest wyłącznie miłością i jej się zawierzył.

Po trzecie człowiek wierzący winien poznać jedność i prawdziwą godność wszystkich ludzi (Katechizm, nr 225). Życie ludzkie jest święte. Pochodzi z ręki Stwórcy. Dlatego człowiek wierzący nigdy nie będzie przeciwko życiu. Każdy człowiek ma godność wynikającą z tajemnicy stworzenia i odkupienia. Człowiek wierzący nigdy w drugim tej godności nie podepce. Chrześci-

jaństwo dojrzałe i głębokie - uczył Jan Paweł II - rozpoznajemy po stosunku do tego, co słabe. Człowiek wierzący zatem nigdy nie odwróci się od tych, którzy są w potrzebie, zwłaszcza od chorych, osamotnionych i słabych.

Kiedy Kościół o tym wyraźnie mówi, kiedy broni ludzkiego prawa do życia i godności - nigdy nie jest to polityka, ale jego niezbywalny obowiązek! Ludzie autentycznie wierzący sprawdzą głębię swojej wiary, zadając sobie pytania m.in. o stosunek do życia. Ludzie wierzący będą budowniczymi mostów między ludźmi; nie będą rozbijali, ale jednoczyli. Wiedzą bowiem, że Bóg pragnie jedności wszystkich swoich dzieci.

Po czwarte człowiek wierzący ma dobrze użytkować rzeczy stworzone (Katechizm, nr 226).

Ruchy ekologiczne różnego rodzaju nie tylko nie są przeciwne wierze, ale w istocie swej są z nią zgodne. Stwórca bowiem powierzył człowiekowi jedynie w zarząd stworzony świat. Jego destrukcja posunęła się tak daleko, że natura - zamiast pomagać człowiekowi - zwraca się często z jego winy przeciwko człowiekowi. Benedykt XVI bardzo ubolewał nad zniszczeniem, jakiego w przyrodzie dokonuje człowiek, który miał być włodarzem i współpracownikiem Stwórcy. Dobrze użytkować rzeczy stworzone to wielkie wyzwanie, a jednocześnie okazja do rachunku sumienia z naszego szacunku wobec stworzonego świata. Niszczenie go nie jest aktem neutralnym moralnie; jest złem - wystąpieniem przeciwko zamysłowi Stwórcy. Człowiek au-

zaufanie we wszystkich oko- o siebie. On sam zatroszczy się licznościach, nawet w przeciw- o mnie. Św. Teresa Wielka pisała: nościach. Już nawiązaliśmy do Niech nic cię nie niepokoi, tego tematu, poruszając zagadniech nic cię nie przeraża. nienie dziękczynienia. Ufność Wszystko mija, jest dojrzałym owocem wiary. NiBóg się nie zmienia. gdy nie jestem sam; cokolwiek na Cierpliwość osiąga wszystko. mnie przychodzi - jest znakiem Temu, kto ma Boga, Boga. Jest ‚zwiastowaniem’. Bóg Nie brakuje niczego.

Po piąte wreszcie człowiek wie- czegoś ode mnie chce. Ale najbarBóg sam wystarcza. rzący powinien okazywać Bogu dziej pragnie, bym pozostawił lęk o. Wojciech Popielewski omi tentycznie wierzący będzie wielkim miłośnikiem naturalnego środowiska. Wie bowiem, że w nim Stwórca zostawił swój ślad i powierzył jego zarząd człowiekowi. Szanowanie naturalnego środowiska jest drogą do budowania przyjaźni ze Stwórcą.

Szkoła Jungów Było kilka ośrodków tej wspaniałej szkoły Dobrze było w Dziwnowie i w Gdyni jak w niebie Bo z każdej wychodziły na morze „Sokoły” Lecz ja będę wspominał tę jedyną w Łebie Łeba cicha mieścina, pustawa bez gości, Lecz znana historykom z niepamiętnych czasów.

Naznaczona symbolem niedawnej przeszłości Wyrzutniami pocisków wśród nadmorskich lasów Wyludniona po wojnie tak niedawno temu Z pustymi uliczkami, gdzie tylko wiał wiatr, Wydawała się miejscem odludnym każdemu A przecież to Łeba była nam oknem na świat (...)

Jungowie z różnych krajów i różnego stanu Jednak taka społeczność wszystkich z sobą zbliża Wacek Papko Sybirak, Furman z Kazachstanu Mietlica z Odessy, Regulski z Paryża.

Choć różne pochodzenie i wady narosłe Tu zrównali się wszyscy do progu jednego.

W szkole, pracy, nauce czy przy ciężkich wiosłach Każdy zawsze mógł liczyć na pomoc drugiego (...)

Andrzej J. Liszega, uczestnik VIII turnusu Szkoły Jungów w Łebie 1948/1949 (...) W Łebie na początku października wzięto nas w ryzy dyscypliny, nauki i zajęć praktycznych.

Mieliśmy regularne wykłady z wielu przedmiotów morskich, takich jak wiedza okrętowa, roboty linowe, język angielski, oceanografia, sygnalizacja. Nie zaniedbywano wiosło-

wania nawet na morze, a często i na jezioro Łebsko (...) Wykładowcami w szkole byli ludzie mocno przed wojną związani z morzem: Stanisław Ludwig, Franciszek Wierzbicki, Ludwik Walasik, Władysław Niedzielko, Franciszek Włodarczak. Morze znali z autopsji, pracując na nim. Byli marynarzami z krwi i kości (...) Władysław Niedzielko uczył nas sygnalizacji (czynny radiooficer marynarki

handlowej). Człek olbrzymiej postury, o zmierzwionej ryżawej brodzie i mocno wyłupiastych oczach, był, jak się rzekło, radiotelegrafistą morskim. Wyglądał jak stary ruski bojar, a zdając sobie sprawę ze swojego wyglądu, podtrzymywał mit, że nim jest. Stale chodził w oficerskiej czapce, nawet na wykładach, ale mundur miał nieco „wyszmelcowany” (...)

Niedziele mieliśmy wolne dopiero po południu, jedynie wszyscy chętni do uczestnictwa we mszy św. stawali na zbiórkę i po przeglądzie maszerowali do kościoła na sumę. Zajmowaliśmy miejsca na galerii, bo kościół był po protestancki, a po mszy też zwartą grupą wracaliśmy do szkoły.

Szło się okrężną drogą obok kanału portowego, w którym tłoczyły się żółte kutry rybackie, nadając specyficzny urok tej części miasteczka.

Z ciekawszych obiektów był wspomniany współczesny zamek stojący nad plażą, no i nasza szkoła. Jednak Łeba słynie przede wszystkim z okazałych, piaszczystych wydm, usytuowanych pomiędzy jeziorem Łebsko a Bałtykiem (...)

Józef Figiela, III turnus Szkoły Jungów PCWM, Łeba-Gdynia 19 47/1948.

Tymi fragmentami wspomnień absolwentów Szkoły Jungów w Łebie zapraszam do lektury zapowiedzianej przed miesiącem książki „Państwowe Centrum Wychowania Morskiego. Szkoła Jungów 1946 - 1951.

Maria Konkol 5

Z Panem Bogiem

przez świat w Roku Wiary: Zatoka Perska 1983 rok

Z dnia na dzień jest coraz cieplej.

Z każdą godziną zbliżamy się do Cieśniny Ormuz. Na statku od paru dni panuje nerwowa atmosfera. Po wyładunku w Durbanie kapitan otrzymał informację, że mamy kierować się w kierunku Zatoki Perskiej.

Po paru dniach przyszła kolejna informacja, że nasz port załadunkowy znajduje się w głębi Zatoki Perskiej, na irańskiej wyspie Khark Island. Nerwowa atmosfera panowała na statku z powodu wojny iracko – irańskiej. W roku 1982 Zatoka Perska była teatrem wojny. Przyczyny tej wojny były złożone: walka o dominację w rejonie, antagonizmy narodowościowe i religijne, kwestia kurdyjska dotycząca obu państw, ale wykorzystujących ją przeciw sobie, odmienny model polityki wewnętrznej i zagranicznej. Ale oficjalnym powodem wojny stał się spór terytorialny o wytyczenie granicy na rzece Szatt al – Arab.

Po skończonej wachcie wyszedłem na pokład zaczerpnąć świeżego powietrza przed udaniem się na spoczynek. Stojąc oparty o bur6

tę statku, patrzyłem na niezliczoną ilość tankowców stojących w kolejce do załadunku na Kharku. Pomyślałem sobie, że zapewne postoimy parę dni w błogim spokoju zanim zacznie się piekło wojny. Z tej zadumy wyrwał mnie głos drugiego mechanika. - O czym tak myślisz Słowiku?

O wojnie w tym rejonie - odpowiedziałem. - Ja robię już trzeci załadunek i jak do tej pory udawało się. Do trzech razy sztuka - pewnym głosem powiedział drugi. Obyś miał rację, pomyślałem.

Po dwóch dniach postoju na redzie Dubaju wybraliśmy kotwicę i nocą w pełnym zaciemnieniu statku ruszyliśmy w kierunku wyspy. Po dobie dobiliśmy do pirsu, który znajdował się na otwartych wodach Zatoki, ale w odległości kilometra od wyspy.

Przy terminalu znajdował się już inny tankowiec pod liberyjską banderą.

Po podłączeniu rurociągu do statku nasz St. Tobias zaczął napełniać się ropą. Tym razem moje wachty odbywały się na rufie statku, gdzie znajdowało się urządzenie, które służyło do tłoczenia neutralnego gazu do

zbiorników, które stopniowe wypełniała ciężka ropa. Wykonując swoją pracę byłem zadowolony, że jestem na pokładzie i do tego na rufie statku, która była w tym momencie najbezpieczniejszą częścią statku.

W ciągu dnia przyglądałem się pracownikom, którzy obsługiwali urządzenia na terminalu. Byli to bardzo biedni ludzie, którym z wyspy dowożono posiłek. Jeden raz dziennie.

Była to miska ryżu z jakimś sosem i bardzo małymi kawałkami baraniny.

Proszę pamiętać, że w tym okresie obalono Mohammada Reze Pahlawi, Szachinszacha Iranu, którego zastąpił w krwawym przewrocie Chomeini. Radość z tego powodu w Iranie panowała ogromna, jak to bywa przy każdym przewrocie politycznym. Ludzie wierzą, że będzie lepiej. Zapewne nie wiedzieli, że wpadają z deszczu pod rynnę. Jakim paskudnym w pełni tego słowa znaczeniu był Chomeini, niech świadczą słowa które wypowiedział on po zamachu dokonanym przez Ali Agcę na Ojca Świętego, Jana Pawła II: „ ZABIJAJĄC JANA PAWŁA II ZABIJASZ ANTYCHRYSTA”. Proszę pamiętać o tym, że religia Islamu nie jest religią pokoju, ale religią wojny. Jakiż to Bóg karze w swoim imieniu zabijać ludzi innych wyznań?!

W tym odcinku mojego opowiadania postanowiłem zrobić jedyny, zaznaczam wyraźnie, jedyny wyjątek, do którego już nie będę wracał, ponieważ ta akurat religia bardzo mnie brzydzi! i w wielkim skrócie opisać, jaką religią jest islam.

Islam z języka arabskiego dokładnie oznacza „oddanie się Bogu”. Przyjąć religię islamu jest bardzo łatwo, wystarczy wypowiedzieć formułę: „Nie ma Boga prócz Allaha, a Mahomet jest jego Prorokiem” (jest to tak zwana Szahada – wyznanie wiary).

Religia ta liczy sobie ponad 1,5 miliarda wyznawców, zwanych muzułmanami. Znakiem rozpoznawczym (symbolem) muzułmańskiej wiary

jest księżyc oraz gwiazda pięcioramienna. Twórcą islamu był Mahomet, właściwie Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib, uznawany przez wiernych za najważniejszego proroka – wysłannika samego Allaha. Mahomet głosił swoje nauki publicznie. Już za swojego życia stał się legendą. Dowodził armiami, podbijał miasta, w 630 roku dowodził wyprawą przeciwko Mekce. Miasto poddało się bez walki. Religia zdominowała życie wyznawców całkowicie. Względem Boga wymaga się tu absolutnego oddania i posłuszeństwa. Świętą księgą tejże wiary jest Koran. Koran składa się z 114 sur (czyli rozdziałów) z epoki medyńskiej i mekkańskiej. Księga powstawała w latach 610-632, jednak jej ostateczna wersja została utworzona pod czujnym okiem kalifa Usmana około 650 roku.

Znajdziemy w niej dogmatyczne treści o Sądzie Ostatecznym, Piekle i Niebie. Islam opiera się na pięciu filarach. Każdy wyznawca Allaha musi wypełnić pięć nakazów. 1. Szahada (wyznanie wiary) 2.Salat (modlitwa) pięć razy dziennie 3. Zakat (jałmużna) 4. Saum ( post w miesiącu Ramadan) 5. Hadżdż (pielgrzymka do Mekki). Warto zaznaczyć, że Mahomet wyciągnął to, co najlepsze z chrześcijaństwa i judaizmu. Niektóre opowieści pochodzą wprost z Biblii. Do odmawiania modlitwy każdego dnia wzywa muezzin z minaretu. Religia ta ma charakter prawny, to znaczy reguluje prawo. Największymi przewinieniami według Koranu są: odstępstwo od wiary (karane śmiercią), morderstwo, oszczerstwo, niszczenie Allaha. Szczególnie ważne jest odbycie pielgrzymki do miejsca świętego – Mekki. Miejscami modlitwy są zaś meczety. W islamie obowiązują także zasady Hammurabiego: odpłata za krzywdę tą samą krzywdą (prawo talionu). Bardzo popularnym terminem związanym z islamem jest dżihad (tak zwana święta wojna) – walka w imię Allaha (nie-

jednokrotnie wykorzystywana przez fanatyków religijnych). I na zakończenie ciekawostka. Islam twierdzi, że Pan Jezus był jedynie prorokiem, a nie Bożym Synem (muzułmanie wierzą, że tylko Allah jest Bogiem; jak Bóg mógł mieć Syna?). Dalej islam zakłada jednak, że Pan Jezus, urodzony z dziewicy, został stworzony tak jak Adam z prochu ziemi. Muzułmanie wierzą, że Pan Jezus nie umarł na krzyżu, stąd też podważają jedno z podstawy nauki chrześcijańskiej.

Osobiście śmiem twierdzić, że islam jest SEKTĄ i to bardzo niebezpieczną. Pan Jezus wyraźnie powiedział, że po Nim nie będzie nowego objawienia. Pan Jezus zamyka wielkie objawienie Boże (serdecznie polecam przeczytanie wywiadu z Jean Alcederem, który przeprowadziła Magdalena Romaniuk w Paryżu w listopadzie 2006 roku; wywiad dostępny jest we Frondzie w Internecie pod adresem : www.fronda.pl/jean-alcader-islamnie-jest-nowa-religia,5029.html).

Mijały kolejne godziny załadunku.

Cisza, z wyjątkiem pomruku urządzeń pracujących na statku, była przejmująca. Nawet baraszkujące w wodzie przy burcie statku delfiny, które wykonywały przeróżne akrobacje, nie potrafiły rozładować napięcia, jakie było we mnie. Do kabiny zachodziłem tylko po najpotrzebniejsze rzeczy, a wolny czas spędzałem na rufie statku. Nasz San Tobias osiadał w wodzie coraz głębiej. Ropa, która wypełniała jego bezkresne czeluście, z każdą toną uświadamiała mi, że jestem w tej chwili jak zapalniczka, której brakuje iskry aby wybuchnąć płomieniem. Modliłem się w tych chwilach całą mocą do Pana Boga o Jego miłosierdzie. Szybkie zajście słońca za widnokręgiem i następująca noc była ostatnią nocą do przetrwania. Nazajutrz miał nastąpić koniec załadunku i wyjście do strefy bezpiecznej. O północy rozpocząłem swoją wachtę. Niebo było oświetlone tysiącami gwiazd. Księżyc w peł-

ni dopełniał wspaniałego widoku nieba. Nagle w oddali usłyszałem gwizd.

Gwizd, jakiego nigdy w życiu nie słyszałem. Zaciekawiony zacząłem szukać przyczyny tego odgłosu. W pewnym chwili dostrzegłem na niebie jasny punkt, który bardzo szybko zbliżał się w moim kierunku. Myślałem, że to samolot. Po sekundach stwierdziłem, że to nie jest samolot, ale pędząca rakieta. Z wrażenia aż przysiadłem na pokładzie. Usłyszałem bicie serca tak gwałtowne, jakby miało za chwilę wyskoczyć ze mnie. Panie Boże ratuj! - wypowiedziałem te słowa na cały głos. Rakieta przemknęła dosłownie dotykając płomieni wydobywających się z dysz silnika komina statku. Strach ma wielkie oczy. Ale odległość od statku była niewielka.

Z gwizdem przeleciała dalej. Usłyszałem ogromną eksplozję, a gdzieś w oddali, w głębi wyspy, wybuchł gejzer ognia. Nie minęła minuta, gdy na niebie zauważyłem pięć następnych szybko zbliżających się rakiet.

Na pokładzie wybuchła panika. Jedni zaczęli w geście histerii krzyczeć, inni pobiegli do nadbudówki schronić się. Ja stałem jak zamurowany tym widokiem. Jedynie szept wydobywający się z ust moich w postaci modlitwy Ojcze nasz… wprowadził we mnie spokój. Na sąsiednim statku zauważyłem marynarzy, którzy siekierami odrąbywali cumy, aby ich statek jak najszybciej mógł wyjść w morze. Zrobiło się bardzo, ale to bardzo niebezpiecznie. Taki kolos nie miał żadnych szans bez pomocy holowników odbić od terminalu. Groziła kolizja z naszym statkiem. Nie wyobrażam sobie, co w tej chwili działo się na mostku naszego statku. Później oficer wachtowy opowiadał, że kapitan zachował niesamowity spokój i nie zezwolił na odrąbanie cum.

Pomimo, że był człowiekiem niezbyt lubianym, podziwiałem go za odwagę i rozsądek. Wyspa Khark po tym nalocie wyglądała jak Gdynia w Sylwestra, tak była rozjaśniona ciągły7

mi wybuchami, a niebo było usłane fajerwerkami. Całe wydarzenie trwało około 30 minut. Po czym nastąpiła przerażająca cisza. Jedynie w oddali ze statku sąsiedniego rozlegały się okrzyki komend nakazujące ponowne podanie cum na ląd. Świt, który zaczął następować, był jak balsam działający na rany. Dzień i słońce stwarzało poczucie bezpieczeństwa. Podczas dalszego pobytu na San Tobiasie przeżyłem jeszcze dwa takie wydarzenia. Na początku maja kończył się mój kontrakt i wróciłem do domu na urlop, aby nabrać

sił przed następnym rejsem i cieszyć się byciem z rodziną. Przyrzekłem sobie wówczas, że dopóki trwa wojna na Zatoce Perskiej, tankowce, „bunkierki” będę omijał z daleka. Ponownie na wody Zatoki Perskiej trafiłem po paru latach, kiedy nie było wojny. Po przyjeździe do domu zaplanowaliśmy z Żoną, że za parę dni pojedziemy do Matki Bożej w Częstochowie. Dzień przed wyjazdem Żona moja, cała blada i zapłakana, weszła do domu pytając, czy wiem, że mój statek rano został postrzelony rakietą? Po tych słowach włączyłem tele-

wizor i usłyszałem, że dziś rano został zaatakowany na wodach Zatoki Perskiej super tankowiec San Tobias z polską załogą. Na szczęście nikomu nic się nie stało. Jakże z całego serca dziękowałem Matce Bożej w Częstochowie za darowanie życie. To tam wówczas poprzysiągłem, że po każdym powrocie z morza do domu zaraz będę u Niej.

Szczęść Boże!

Mirosław Słowikowski /OESSH/

Adres mailowy: miroslawslowikowski@gmail.com.

Niedziela Palmowa z babkami

Dlatego już od lat Caritas przy parafii Wniebowzięcia NMP organizuje w Niedzielę Palmową przegląd bab, babek, babeczek. A jak święta, to musi być i mazurek.

Baby prezentowały się okazale. Były różnej postury, pięknie przystrojone. Każda apetyczna, puszysta. W tym roku wyróżniła się babka „Wiosenne Gniazdko” pani Stasi Pawelczyk, „Puchata Baba” pani Eli Prangi i „Mazurek z Klasztornej Kuchni” brata Adama.

Ze wszystkich polskich świąt najbogatszą oprawę kulinarną ma Wielkanoc. Nasze domy wypełniają się zapachami różnorodnych potraw. Wśród aromatów unoszących się nawet w najdalszych pomieszczeniach przede wszystkim wyczujemy wielkanocne baby. Bez nich Wielkanoc nie byłaby sobą.

Wielkanocna baba jest chimeryczna, lubi ciepło i delikatne traktowanie. Dawniej gdy rosły baby, milkły rozmowy, bo uważano, że hałas może im zaszko8

dzić. Dzisiaj już się tak nie przykładamy, choć wciąż wiadomo, dlaczego czasem baba nam „siada”. Może ciasto oprócz dobrego przepisu potrzebuje jednak czegoś więcej? Trzeba zadbać o to, by nie została wyziębiona, bo nie wyrośnie i może mieć zakalec.

Babka wielkanocna własnoręcznie wypieczona, pięknie wyrośnięta, to symbol dostatku i umiejętności. Zapowiada powodzenie całej rodzinie. A przepisów jest bez liku. Który przepis wybrać? Decyzja nie jest prosta.

Na zakończenie zacytuję fragment wiersza napisany przez córkę Krystyny Buchwald: Są babki piaskowe, babki rumiane, drożdżowe, nadziane i lukrowane.

Wszystkie pulchniutkie, pięknie pachnące, łebskich smakoszy przyciągające.

Czy to proboszcz, czy wikary, wszyscy w babkach widzą czary.

Nikt nikogo tu nie buja, idą święta, ALLELUJA! Zapraszamy na następny rok.

Halina Stachewicz

Nie kochaj siebie bardziej niż bliźniego

„Kto jest zbyt mocno zakochany w sobie, ten ma bardzo zły gust” Oscar Wilde W mitologii greckiej Narcyz za nieodwzajemnienie uczuć nimfy górskiej Echo został ukarany miłością do własnego odbicia w wodzie.

Odtąd stale spoglądał na swoje zimne oblicze, aż umarł z tęsknoty i zamienił się w kwiat. Kwiat nazwano narcyzem.

To przestroga przed pragnieniem bycia ciągle podziwianym.

Tytułowe słowa Oscara Wilde’a można odnieść do osoby, która jest przekonana o własnej doskonałości. Narcyzm jest zaburzeniem osobowości, polegającym na egocentryzmie i omnipotencji, co oznacza, że narcyz wierzy we własną wielkość, nieomylność i wyjątkowość, a nade wszystko wierzy w swoje prawo do wykorzystywania innych ludzi. „Lepszy od innych” człowiek odnosi się do ludzi wyniośle i arogancko. W najbardziej ogólnym rozumieniu osobowość narcystyczna jest to jednostka chorobowa, w której charakterystyczne jest przesadne umiłowane siebie samego oraz brak umiejętności współżycia z innymi.

Narcyzm można rozpoznać, gdy słyszymy: „jestem najlepszy”, „inni się nie liczą”, „ja zrobiłbym to lepiej”. On jest lepszy od nich w każdym calu, a wszystko, co ma: intelekt, dom, rodzinę są wyjątkowe. Narcyz ma jednak przyjaciół.

Takich, którzy mu schlebiają. Potrzebuje ich, gdyż są dla niego jak krzywe lustro, które przedstawia tylko piękne i idealne odbicie. Zakochany w sobie, pracę wykonuje wzorowo po to, aby się móc wykazać i zabłysnąć. Samolubny i żądny władzy narcyz jest także skłonny do agresji. Jego zachowania in-

terpersonalne polegają na podporządkowywaniu innych sobie.

Psychoanalitycy zauważają, że zaburzenia narcystyczne są dzisiaj bardzo powszechne. Panujące warunki społeczne uwypuklają cechy narcystyczne. Do takich warunków należy niewłaściwe wychowywanie dziecka i przekaz od rodziców: „będę cię kochał, jeśli będziesz tym, kim ja chcę”. Przyszła osoba narcystyczna otrzymuje polecenie perfekcji oraz braku zgody na potknięcia. W innym przypadku opiekunowie idealizują dziecko, poświęcają mu zbyt dużo uwagi, nadmiernie chwalą i rozpieszczają. Kult rodziców dla „Jego Wysokości Dziecka” powoduje zapominanie o własnych potrzebach.

Zbyt wielki podziw dla siebie to dzisiaj odkrycie amerykańskie.

Zwiększenie poczucia samozadowolenia miało stać się w USA lekarstwem na wiele problemów.

My Polacy chętnie się wzorujemy na Amerykanach. Wszystko, co stamtąd pochodzi, jest „cool”, chociaż ubolewam, że brakuje nam w polskiej kulturze narzekania ich optymistycznej postawy „keep smiling”. Krzyczą do nas wielkie billboardy: „zasługujesz na więcej” lub „jesteś najwspanialszy”. Poradniki pseudopsychologii piszą pseudorady: jak dowartościować siebie, jak być zołzą dla innych, każą nam być z siebie tylko zadowolonymi mówiąc, że szczęście nam się należy. Zapominają jednak, że jest to zmiana własnych postaw, a nie zmiana własnego życia. Skutkiem może być megalomania, pycha i narcyzm. Narcyzm jest chorobą naszych czasów, choć termin ten wprowadzono do słownika medycznego w XIX wieku.

Pozwoliłam sobie przedstawić cechy narcyza, ponieważ nietrudno zauważyć, że postawa zbytniego samouwielbienia może przybrać patologiczne rozmiary. Aby uniknąć niedomówień i mylnych interpretacji: liczne badania z dziedziny psychologii pokazują, że poczucie własnej wartości jest bardzo potrzebne i oznacza zdrowe, pozytywne myślenie o sobie, natomiast narcyzm zakłada przesadną megalomanię przy jednoczesnym wykorzystywaniu innych osób do osiągania swoich celów.

Pan Bóg nasz, Pan jest jeden.

Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12, 29-31).

Przykazania oznaczają, że największa jest miłość do Boga, potem miłość do siebie samego na równi z miłością do innych ludzi.

Pamiętając o tym, nie kochaj siebie bardziej lub mniej niż innych.

To jest wzór na równowagę psychiczną.

Jak więc uchronić się przed narcyzmem? Przede wszystkim należy pamiętać o przykazaniach, słuchać głosów krytycznych, co nie znaczy, że do wszystkich trzeba się stosować, warto jednak je przeanalizować, otworzyć się na świat, na ludzi, na cudze pomysły, a może okażą się lepsze? Wobec tego całe nasze życie możemy przyjmować jako nieustanną pracę nad sobą.

I jeszcze jedno - trochę pokory.

Naprawdę nie jesteśmy doskonali, a narcyz jest najpiękniejszy wiosną w ogrodzie.

Lilla Sojda

9

Łebscy: młodzi, wykształceni i... z małego miasta 13 kwietnia 2013 roku spotkałam się w bibliotece miejskiej ze studentem z Łeby Panem Tomaszem Chądzyńskim, aby przeprowadzić z nim wywiad. Rozmawialiśmy na temat kierunku, który pan Tomasz studiuje - kulturoznawstwa.

- Gdzie i na jakiej uczelni Pan studiuje i jaki kierunek studiów Pan wybrał?

Studiuję kulturoznawstwo na Uniwersytecie Gdańskim.

- Czy może mi Pan wyjaśnić co to jest kulturoznawstwo?

Jest to obszerny temat. Kulturoznawstwo to nie tylko sztuka, lecz również nauka o języku, zwyczajach i obyczajach.

- Dlaczego wybrał Pan ten kierunek?

Kierunek poleciła mi koleżanka. Jednak był to plan B. Na początku chciałem studiować dziennikarstwo. Nie żałuję , że wybrałem kulturoznawstwo.

- Jakich Pan uczy się przedmiotów?

Na pierwszym roku są przedmioty, które wprowadzają do badań nad kulturą, np. analiza i interpretacja tekstu, praca własna z tekstem, socjologia kultury, propedeutyka wiedzy o sztuce czy teoretyczne podstawy wiedzy o kulturze.

- Co po skończeniu studiów zamierza Pan robić?

Możliwe, że będę studiować psychologię.

-Czy nie miał Pan kompleksów z tym, że pochodzi Pan z małej miejscowości?

10

Nie. Nie miałem.

- Czy szybko zaaklimatyzował się Pan w dużym mieście?

Tak, nie miałem problemów z odnajdywaniem się w nowej przestrzeni. Chociaż pomimo wcześniejszej znajomości Gdańska spora ilość nowo poznanych ludzi może trochę zaskoczyć - dziesiątki nowych twarzy, imion do zapamiętania. Jednak wystarczył miesiąc, może dwa i wszyscy są jak wielka rodzina.

- Czy widzi się Pan w roli krytyka?

Możliwe...

- Co pan robi w wolnym czasie?

Piszę artykuły do gazety muzycznej oraz pracuję w radio.

- Jaki jest tytuł gazety muzycznej, do której pisze Pan artykuły?

Jestem w niej na stażu. Zajmuję się internetowym PR’em w czasopiśmie „MEAKULTURA”. Żeby pisać do niego trzeba mieć naprawdę dużo doświadczenia i wiedzy, a obu tych rzeczy mi jeszcze brakuje

do pisania tekstów na takim poziomie, jakie się tam znajdują.

- W jakim radio pan pracuje i na czym polega ta praca?

Pracuję w radio MORS. Jest to uniwersyteckie radio UG. Zbieram materiały, robię relacje z wydarzeń kulturalnych, przeprowadzam sondy uliczne. Świetna okazja, żeby spróbować swoich sił w jakiejś nowej branży.

- Czy Pana zdaniem po skończeniu kulturoznawstwa są szanse na pracę?

Tak. Po skończeniu każdego kierunku są szanse na pracę. O becnie coraz mniej ludzi pracuje w branży, w kierunku w którym się kształciło, więc nie patrzyłbym na wybór studiów jedynie przez pryzmat przyszłej pracy, a bardziej pod kątem zainteresowań i samorealizacji.

- Dziękuję za wywiad.

Rozmawiała Agata Gackowska – uczestniczka projektu „Jestem łebski” realizowanego dla młodzieży gimnazjalnej przez Bibliotekę Miejską

Motorajd Zdrowotel Łeba 2013 tek był w Wicku, gdzie można było zwiedzić wystawę pocztówek, wypić ciepłą herbatę czy kawę i pokrzepić się przepysznym ciachem. Następnie trasa powiodła nas przez lasy do Szczenurzy. Były oczywiście przygody, kiedy motocykle grzęzły w błocie, ale po solidarnej współpracy jechaliśmy do miejsca wyznaczonego na mapie, która nazywa się itinerer. W Szczenurzy czekała ciepła grochówka i smaczne kiełbaski. Po wyłonieniu się z tych lasów, uczestnicy, pełni emocji, które były widoczne na motocyklach i ubraniach, z wielkim apetytem zabrali się do W dniach od 12 do 14 kwietnia odbył się pierwszy MOTORAJD ciężkich motocykli. Zjechało się piętnaście załóg, w tym pięć motocykli z Płocka, kilka z Gdyni i okolic. Motorajd to nie tylko zachwycanie się pięknie błyszczącymi motocyklami, ale przede wszystkim konkurencja w terenie. Trasa, którą należało pokonać przez lasy, „szutry” wynosiła 70 km. Jednak nie była to tylko sama jazda po wyznaczonej trasie, należało wykonać pewne zadania, które zaliczały się do punktacji ogólnej.

Rajd rozpoczynał się w Zdrowotelu, skąd każda załoga wyruszała w odstępie czasowym na trasę. Półmekonsumpcji, dzieląc się wrażeniami.

Następnie trasa wiodła pod krzyż, który upamiętnia tych, którzy nie wrócili z morza. Chwila zadumy, wspólne zdjęcie i ruszyliśmy paradą przez ulice naszego miasta do mety naszego motorajdu. Wieczorem odbyło się wręczenie nagród - pierwsze miejsce zdobyła załoga z Płocka - i spotkanie, które zakończyło tę przesympatyczną zabawę. Uczestnicy motorajdu wyrazili swoją chęć przybycia w przyszłym roku. Serdecznie dziękujemy organizatorom i uczestnikom za mile spędzony, wspólny czas.

Przemek 11

fotogaleria

Procesja Re

Niedziela Palmowa

Wielki Czwartek 12

fotogaleria

Wielki PiÄ…tek

ezurekcyjna

Wielka Sobota

13

Niezapominajki

to takie kwiatuszki...

Polski Związek Emerytów, Rencistów i Inwalidów jest organizacją społeczną skupiającą w swoich szeregach seniorów, weteranów pracy oraz osoby niepełnosprawne. Jednym z naczelnych celów zapisanych w statucie związku jest walka z samotnością, izolacją i marginalizacją społeczną oraz dbałość o szeroko pojętą kondycję zdrowotną i korzystanie z dóbr kulturalnych naszych członków. Koło nr 1 w Łebie zrzesza ponad sto osób. Łeba w 2010 roku była jednym z centralnych miejsc obchodów Święta Polskiej Niezapominajki w Polsce. Mieliśmy więc dobrą okazję, aby nazwać nasze koło „Klub Seniora Niezapominajka”. Nadanie nazwy miało uroczysty charakter dzięki ówczesnej Pani Burmistrz Halinie Klińskiej, Pani Marii Konkol dyrektor Biblioteki Miejskiej oraz ówczesnemu Proboszczowi Ojcu Waldemarowi Janeckiemu OMI. 15 maja w ruinach kościoła św. Mikołaja, z udziałem dzie14

ci pierwszokomunijnych, mieszkańców miasta, turystów i zaproszonych gości odprawiona została Msza święta, na której została poświęcona nowa tablica dla naszego Koła PZERiI. Pełna nazwa brzmi: Polski Związek Emerytów, Rencistów i Inwalidów Koło nr 1 w Łebie – Klub Seniora Niezapominajka. Po Mszy świętej tablica została umocowana przez Halinę Stachewicz, Przewodniczącą Koła nr 1 w Łebie, na budynku, w którym mamy siedzibę, w asyście gości uczestniczących we mszy. Święto Polskiej Niezapominajki jest świętem według autorskiego pomysłu red. Andrzeja Zalewskiego z Polskiego Radia i obchodzone jest w Polsce od 2002 roku.

Wioletta Modzelewska, autorka ze zbioru wierszy „Niezapominajki z polskiej bajki”, napisała: „Niezapominajka to symbol miłości, siły, pamięci i globalnej troski o to, co kochamy, co nam bardzo drogie. Przyjaźń między ludźmi, tradycja, przyroda. Tu

w małej ojczyźnie i Ojczyźnie wielkiej”.

Przynależność do „Niezapominajki” jest znakomitą formą spędzania wolnego czasu.

Wspólne wycieczki, imieniny, urodziny członków Koła, uczestnictwo w różnych imprezach organizowanych przez inne grupy społeczne, współpraca z Oddziałem Przedszkolnym przy Szkole Podstawowej w Łebie.

Pan Andrzej Zalewski w swoich audycjach promował zdrowy tryb życia i szacunek do przyrody. A także dbanie o tradycję i historię. Dlatego przez nadanie nazwy Klubu Seniora Niezapominajka postanowiliśmy pozostawić trwałą pamięć o tym święcie i o naszych emerytach, rencistach i inwalidach obecnych i naszych następcach. Niech nasz Klub przynosi sławę dla naszego miasta i nas samych. Niech panuje przyjaźń i zgoda, bo „zgoda buduje, a niezgoda rujnuje”.

Abyśmy nie byli gołosłowni mówiąc ciągle o pamięci, 15 maja minionego roku, w pierwsze Święto Polskiej Niezapominajki po śmierci Andrzeja Zalewskiego, odprawiona została z naszej inicjatywy Msza św. w Jego intencji. Zobowiązaliśmy się co roku zamawiać taką mszę, każdym razem informując o tym listownie żonę Pana Andrzeja.

W ubiegłym roku Pani Zalewska wzruszona zadzwoniła, by podziękować.

W tym roku także poprosiliśmy o tę intencję mszy w naszym kościele parafialnym. Zapraszamy na nią serdecznie, do wspólnej modlitwy za śp. Andrzeja Zalewskiego 15 maja o godz. 18.

Myślami ciągle tam powracam, gdzie leśnych ścieżek znany ślad.

Błękitna niezapominajka przybliża chwile z dawnych lat.

Halina Stachewicz

Pani Irenka Piotrowska Niska, drobna postać pani Ireny Piotrowskiej jest znana mieszkańcom naszej miejscowości. Chcąc bardziej przybliżyć osobę pani Irenki czytelnikom, wybrałam się z wizyta do jej mieszkania, gdzie zostałam przyjęta z uśmiechem i uzyskałam cząstkę z jej życia.

Nasza babcia Irenka, z domu Mikulska, urodziła się 14 grudnia 1920 roku we wsi Roztoka w Puszczy Kampinoskiej. Dzieciństwo miała ciężkie. Było ich sześcioro rodzeństwa, mama i niedowidzący tata. Żyli biednie, „była bieda, puszcza i wilki” - jak powiedziała pani Irenka. Przyszły mąż, pan Stanisław, miał blisko do swojej wybranki, bo mieszkał w sąsiedniej wsi odległej tylko o trzy kilometry. 23 lutego 1941 roku zostali małżeństwem. Nastał trudny czas wojny. Brat pani Ireny był w niewoli przez pięć lat. Oni sami żyli w ciągłym strachu przed Niemcami, przed rozstrzelaniem. Starsi dobrze pamiętają tamten czas i strach o swoich bliskich. Wybuch Powstania warszawskiego w 1944 roku spowodował nagły napływ uciekinierów z Warszawy, którzy szukali schronienia w lasach i u ludności z tych okolic. Niemcy szukając ukrywających się ludzi, nie oszczędzali mieszkańców wsi, ani ich dobytku. Palone były domy, całe gospodarstwa, rozstrzeliwani ludzie. To była codzienność tamtych złych czasów, które wciąż trudno się wspomina.

Rodzina pani Piotrowskiej też straciła cały swój dobytek, spalono im wszystko do gołej ziemi. Nie mając nic, uciekli do dziadka, który dał im schronienie na pół roku.

W 1945 roku wrócili, aby odbudować, a właściwie, to zbudować od podstaw swój dom na dawnym miejscu. W tym czasie mama z rodzina pojechała do Łeby. Młodzi małżonkowie mieli swój ciasny, ale wła-

sny dom. W maju 1945 r. przyszedł na świat ich syn (obecnie już nie żyje).

Piotrowscy nie żyli spokojnie; trwali w ciągłym strachu przed obcymi, przed nocnymi „wizytami”, nie czuli się bezpiecznie, więc w 1946 r. wyjechali do Włóki k. Trzciewa (bydgoskie).

Tam obecnie znajduje się pomnik żołnierzy polskich. Mam pani Ireny cały czas namawiała córkę, aby przyjechała z rodziną do Łeby. Ale młodzi nie bardzo chcieli.

Pierwszy raz przyjechali do mamy w 1946 r. na Sylwestra. Pani Irenka wspomina, że mieszkało tu wtedy dużo Niemców, więc wrócili do siebie. Po jakimś czasie mama pracująca na gospodarstwie owdowiała i od zaraz potrzebna była jej pomoc w ciężkiej pracy, więc Piotrowscy przyjechali. Było to w roku 1964. Mąż pani Ireny znalazł pracę w przedsiębiorstwie komunalnym, a ona sama zajęła się pracą w gospodarstwie i dziećmi. Wtedy jeszcze wielu mieszkańców miało swoje pola, krowy, konie, owce, więc było co robić.

17 września 1981 roku umarł mąż pani Ireny. Została sama w domu, tym samym, w którym mieszka i dziś. Zapytana o jej życie tu, w Łebie, powiedziała, że po wojennych przeżyciach i pomimo ciężkiej pracy w gospodarstwie (35 lat) w Łebie czuje się najlepiej. Odpowiada jej powietrze, bliskość sklepu, lekarza, a – co najważniejsze – kościoła. Babcia Piotrowska co niedzielę (gdy nie choruje) drepcze z laseczka do kościoła, siada w „swojej” ławce blisko ołtarza, Boga i w modlitwie dziękuje

za wszystko i za wszystkich. Z trójki dzieci doczekała się pięciorga wnucząt i dwunastki prawnucząt. Pod koniec naszej rozmowy pani Irena wyjęła pieczołowicie przechowywany krzyż, który jest pamiątką po jej rodzicach i który przeszedł z nimi kolejne etapy życia. Pokazując mi ten krzyż powiedziała: „Ten krzyż od moich rodziców przeszedł ze mną koleje mojego losu. Wiara w Boga była i jest u mnie na pierwszym miejscu. Człowiek musi wierzyć, bo inaczej życie nie ma sensu. Wpajałam wiarę swoim dzieciom, dzieci wnukom, a wnuki dalej przekazują swoim dzieciom.”

Proste, ale jakże treściwe słowa!

Dziękuje pani Piotrowskiej za to, że uchyliła przede mną rąbek swojego życia. Życzę Jej oraz Jej bliskim zdrowia, pogody ducha, uśmiechu na co dzień i spokojnych dni dalszego życia. I dedykuję słowa Edmunda Husserla: „Los człowieka to nic innego, jak kroczenie drogą prowadzącą do Boga”.

Jadwiga Labuda 15

Dzień Świętości Życia Niedawno obchodziliśmy, jak każdego roku, Dzień Świętości Życia. Został on ustanowiony w 1998 roku przez Episkopat Polski w odpowiedzi na apel papieża Jana Pawła II z encykliki „Evangelium Vitae”. „Nasz” Ojciec Święty pochyla się w niej nad problemem zagrożeń dla ludzkiego życia we współczesnym świecie. Możemy w tym miejscu zadać pytanie: jak to możliwe, że w dobie tak głęboko sięgającego humanitaryzmu czyjeś życie jest zagrożone?

Wydawałoby się, że żyjemy w świecie do tego stopnia przyjaźnie zorganizowanym dla człowieka, że pozostało nam obdarowywać szczególnymi przywilejami już tylko zwierzęta. Ale to tylko pozory. Wspomniana wyżej encyklika jest ostrzeżeniem przed przepaścią, nad jaką zatrzymała się ludzkość „dzięki” propagowanej na szeroką skalę kulturze śmierci.

Problem jest bardzo poważny, choć przez większość opinii publicznej banalizowany i trywializowany, a tym samym skutecznie obrzydzany. Zjawiska towarzyszące polityce eugenicznej (decyduje ona, kto jest niepotrzebny w społeczeństwie), będące jej sednem, to: aborcja jako jedno z podstawowych praw kobiet, eutanazja jako prawo do godnej śmierci, zapłodnienie in vitro jako prawo do posiadania dziecka.

Myślę, że najpierw powinniśmy odkłamać wyżej wymienione procedery i nazwać je tym, czym naprawdę są: aborcja jako morderstwo własnego dziecka, eutanazja jako morderstwo kogoś nieprzydatnego, „in vitro” jako morderstwo kilkorga dzieci z chęci posiadania jednego.

Jeżeli już zdaliśmy sobie sprawę z tego, czym tak naprawdę jest usunięcie ciąży, to dlaczego tak łatwo dajemy sobie wmówić, że jest to przywilej kobiety do decydowania o sobie? Wydaje mi się, że m.in. dlatego, 16

iż mało kto wie jak przebiega „terapia aborcją”. Większość z nas z pewnością zna z filmów czy książek dawny sposób egzekucji – rozerwanie końmi. Bardzo podobny los jest udziałem dzieci poczętych „usuwanych”, z tym, że końmi są tutaj ręce ginekologa zaopatrzone w odpowiednie narzędzia. Oczywiście niektórzy argumentują, że w dzisiejszych czasach aborcję wykonuje się bardziej humanitarnie, bo nie „na żywca”. Co zaś oznacza nie „na żywca”? Wcześniej po prostu takie dziecko „przygotowuje” się przez nastrzyknięcie stężonym roztworem soli i czeka aż nie będzie dawało oznak życia i nie będzie przeszkadzało w „zabiegu” (te maleństwa bronią się do końca).

Czy wykonanie z dziecka preparatu histo-patologicznego przez „zakonserwowanie” w soli można nazwać bardziej ludzkim? Czy brzmi to bardziej humanitarnie? Czy może bardziej ludzkie jest wcześniejsze zagłodzenie hormonalne dziecka? Czy nie przypomina to raczej praktyk eugenicznych „doktora” Józefa Mengele? Jeżeli do tego uświadomimy sobie, że tego typu zabiegów „kosmetycznych” (eufemizm używany przez niektórych) wykonuje się wg WHO ok. 50 mln rocznie, to naprawdę zauważymy, że świat stanął na krawędzi. Iście diabelski chichot stanowi fakt, że parlament hiszpański w tym roku wprowadził zakaz aborcji u małp, przy czym w samej Hiszpanii zabija się 300 dzieci nienarodzonych dziennie; do 14 tygodnia życia nie mają one żadnych praw, a i później niewiele. Jeszcze dalej w tej „nowoczesności” poszły takie kraje jak Belgia czy Holandia, w których rodzice decydują już po porodzie, czy dziecko im się podoba czy nie, co stanowi główne kryterium do zabójstwa.

Może powinniśmy pójść dalej w tym „postępowym” myśleniu i poczekać

na dalszy rozwój. Jeśli pojawią się jakieś problemy np. dziecko nie będzie potrafiło wymawiać „r” bądź będzie niegrzeczne, można będzie zastosować jakąś tam bardzo późną aborcję?

Czy daleko nam do tego?

Na zakończenie rozważań nad aborcją warto zadać sobie pytanie: kto był prekursorem legalizacji tego typu morderstwa? Mianowicie Lenin w 1920 roku w Rosji bolszewickiej.

Później w jego ślady poszedł równie „zasłużony” dla ludzkości Hitler, rozszerzając legalizację zabójstw o eutanazję. „Współcześni humaniści” pod hasłem eutanazja rozumieją prawo do godnej śmierci. Ile to już filmów nakręcono, aby usprawiedliwić tę zbrodnię, ile „autorytetów” zaangażowano. Mało jednak kto zdaje sobie sprawę, że pierwszych legalnych w świetle obowiązującego prawa, a zarazem masowych eutanazji dokonywano w hitlerowskich Niemczech w szpitalach psychiatrycznych z wykorzystaniem komór gazowych. Skąd my to znamy?…

Niezwykle godna śmierć… Niewiele osób także zdaje sobie sprawę, jak to odbywa się współcześnie. Dla przykładu w szacownych klinikach holenderskich pacjenta przewlekle chorego, a więc cierpiącego, pozostawia się samemu sobie aż „skruszeje”, tzn. bez jakiejkolwiek terapii przeciwbólowej. Kiedy ból osiągnie apogeum, przedstawia mu się propozycję zniesienia wszelkich dolegliwości na wieki jednym skutecznym zastrzykiem. W takim stanie każdy z łatwością zgodziłby się na tzw. godną śmierć. Ile problemów z głowy dla lekarza… Przy dzisiejszej wspaniale rozwiniętej opiece paliatywnej i naprawdę wysokich osiągnięciach medycyny w walce z bólem wyżej przytoczone przykłady świadczą o zwykłym lekarskim lenistwie i zaniechaniu. Jak zatem nazwać lenistwo doprowadzające do śmierci drugiego człowieka? Doprawdy, nie wiem.

Warto zaznaczyć, że jeszcze żaden z „lekarzy” oskarżonych o nadużycia w eutanazji nie został pociągnięty do odpowiedzialności. Tak na marginesie, kto byłby odważny leczyć się u takiego „medyka”?

Przyjrzyjmy się teraz metodzie, którą powszechnie uważa się za leczenie niepłodności, a która nie jest niczym innym jak hodowlą człowieka. „In vitro” ma swoje początki w ulepszaniu gatunków bydła, do czego została stworzona. Twórcy tej metody (lekarze weterynarii) na pewno nie mogli się spodziewać, że w niedalekiej przyszłości zastosuje się ją u ludzi. Piękne jest rodzicielstwo i z pewnością każdy może czuć, że ma prawo do bycia ojcem lub matką. Czy ktokolwiek jednak chciałby cieszyć się dzieckiem, gdyby miał pełną świadomość, że uśmierca kilkoro, aby jedno mogło żyć? Problem tkwi bowiem w kilku komórkowych istnieniach zwanych zarodkami, które nie wszyscy uważają za ludzi. Szczególnie przeciwni nadaniu zarodkom ludzkim znamion człowieczeństwa są oczywiście ci, którzy zarabiają na „przemyśle in vitro”.

Szczególnie oni powinni uświadomić sobie, że też kiedyś byli w takim stadium rozwoju. Żyją zaś może dlatego, że nikt ich nie pozbawił praw do życia w fazie zarodka. Dlaczego przy „in vitro” muszą ginąć ludzkie embriony? Znowu wracamy do eugeniki: po prostu lekarz decyduje, który z kilkorga hodowanych na płytce ludzi-embrionów rokuje najlepiej, a tym samym ma prawo żyć. Pozostałe są odrzucane i trafiają w najlepszym razie na jakiś czas do zamrażarek, a potem na śmietnik, bądź od razu na śmietnik. Szacuje się, że do tej pory na świecie urodziło się ok. 4mln. dzieci poczętych pozaustrojowo. Biorąc pod uwagę, że jedno urodzenie jest okupione śmiercią średnio od 15-20 zarodków ludzkich, mamy zatrważającą liczbę 60-80 mln zgładzonych drogą sztucznej selekcji maluchów.

Kończąc nasze rozważania musimy przynajmniej na chwilę zatrzymać się i zastanowić, dokąd zmierzamy jako cywilizacja. Czy nie stajemy się kontynuatorami myślicieli, o których każdy wolałby zapomnieć, typu Marks, Lenin, Hitler? Czy nie dążymy podobnie jak oni do stworzenia, makabrycznymi metodami, utopijnego świata rasy panów, w którym nie ma miejsca dla słabych, chorych, niepełnosprawnych, niedołężnych, biednych etc.? Czy kogokolwiek może dziwić stanowisko Kościoła Katolickiego, który jako jedyny w sposób tak stanowczy sprzeciwia się kulturze śmierci? 6 „Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii.

7 Innej Ewangelii nie ma. Są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. 8 Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy - niech będzie przeklęty!” [ Gal 1,6-7 ]. Te słowa

Św. Pawła chyba najlepiej pokazują, że świat zmierza w złym kierunku. I jeszcze z Listu do Tymoteusza: 3 „ Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań - ponieważ ich uszy świerzbią - będą sobie mnożyli nauczycieli. 4 Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom” [Tym 4,4-3]. Przecież wszystkie kraje, w których nie ma dziś poszanowania dla życia ludzkiego i jego świętości, mają początek i zakorzenienie w tradycji chrześcijańskiej. Widzimy zatem, że w dzisiejszym świecie zdominowanym przez zło jest wiele do zrobienia. Każdy z nas może włączyć się do obrony życia szczególnie tego najsłabszego chociażby przez adopcję duchową dziecka poczętego. Oby jak najwięcej ludzi zaczęło dostrzegać ten wielki, moralny problem i włączało się w ruch obrony życia.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Grzegorz Smurzyński Effatha

Z kroniki łebskich rybaków

Zdjęcie ze zbiorów biblioteki miejskiej 17

Łebskie listy Andrzeja Zalewskiego - na Święto Polskiej Niezapominajki Na Święto Polskiej Niezapominajki przypominamy piękne łebskie listy Pana Redaktora Andrzeja Zalewskiego, zmarłego przed dwoma laty. To On nazwał nasze miasto, którego był honorowym obywatelem, Świątynią Żywiołów.

Z szacunku dla życia i dzieła Pana Redaktora 15 maja 2010 r. powstał przy Kole Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów w Łebie Klub Seniora Niezapominajka, któremu przewodniczy Halina Stachewicz.

07.10.2009 r.

Droga Pani Mario Moje spotkanie po wieloletniej przerwie z Łebą było bardzo ciekawe i podoba mi się bardzo Pani pomysł intensyfikacji promowania tej miejscowości i tego środowiska. Warto pamiętać, że rzeczywiście zjawiska meteorologiczne w okolicy Łeby są wyjątkowo dynamiczne i śmiało można mówić o Łebie - świątyni żywiołów. Pewnie Pani nie wie, że w zapisie gwałtownych uderzeń sztormu i wiatru ciągle jeszcze rekord Polski należy do Łeby, gdzie kilkanaście lat temu zanotowano porywy około 44 m/s. Czyli był to huragan około 150 km/h. W kronice IMGW rekord ten nie został jeszcze pobity. Kiedy z zainteresowaniem chodziłem po Łebie i przypominałem sobie uroczą i stosunkowo biedną wieś rybacką, kaszubską, to muszę powiedzieć, że przez lata polskiego panowania Łeba dokonała olbrzymiego skoku w górę, staje się masowo odwiedzanym kurortem morskim. To co mnie osobiście niepokoi, to niezwykły chaos przestrzenny w zagospodarowaniu okolicy i samej Łeby. Właściwie największym błędem przestrzennej gospodarki jest brak komunikacji między wschodnim i zachodnim brzegiem uj18

ścia Łeby do Bałtyku. Jakoś nikt nie pomyślał o tym, żeby w samym porcie stworzyć choć funkcjonujący regularnie prom. Jak mi się wydaje, podstawowym zadaniem gospodarzy Łeby jest wprowadzenie do użytkowania przez turystów dłuższej wielokilometrowej przestrzeni plaż, które właściwie są zupełnie nie wykorzystywane.

Co prawda z jednej strony zachodniej jest tam granica parku narodowego, natomiast zdaje się, że nie próbuje się poszerzyć miejsca dostępnego na plażach na kilometrowej przestrzeni świetnych plaż na wschód.

Zgłaszam więc hasło propagandowe: najpiękniejsze piaszczyste plaże morskie spotkasz tylko w północnej Portugalii i polskiej Łebie. Oczywiście hasłem które powinno być lansowane wszędzie w reklamach, folderach i napisach nawet ulicznych powinno być Wasze znane hasło Łeba blisko nieba. Jak sądzę, przyszły rok przyniesie zdecydowany wzrost zainteresowania Bałtykiem w Europie. I Łeba powinna z tego skorzystać. Ocieplenie klimatu zmieniać będzie coraz bardziej kierunek wędrówek turystów, ponie-

waż plaże nad M. Śródziemnych przy swoich zaletach stają się coraz bardziej zatłoczone, brudne i zagrożone ogniem pożarów. Będziemy też światkami rozgrywek politycznych o Bałtyk i zmagać się będzie hałas ekologów wobec przygotowań do prowadzenia rurociągu rosyjskiego zarówno ropnego jak i gazowego. Słowem moda na Bałtyk i plaże bałtyckie będzie narastała. Łeba ma jeszcze jeden atut, który może nie jest doceniany. Mianowicie to piękne nadmorskie miasteczko graniczy z unikalnym w Europie parkiem narodowym. Podobnie jest nad Morzem Północnym, gdzie w Niemczech między Hamburgiem a granicą holenderską znajdują się na pograniczu plaży bezcenne obszary bagnisk, torfowisk, pełnych zwierząt i ptaków, pilnie strzeżonych z jednej strony, ale także coraz bardziej uczęszczanych przez turystów. Warto z tych niemieckich doświadczeń skorzystać.

Kto wie, może przy obecnej modzie na różne braterskie związki miast i miasteczek nie warto byłoby rozejrzeć się w okolicach Hamburga i Szle-

zwik-Holsztynu nad takim promocyjnym małżeństwem. Mamy sporo tego rodzaju powiązań w Polsce, co daje znakomite rezultaty. Mamy więc gminy ożenione z gminami włoskimi, bawarskimi, belgijskimi, holenderskimi, a nawet ostatnio zbratał się mój bliski Chmielnik na Kielecczyźnie z bardzo ciekawą gminą serbską. Jak wiadomo, Serbia w końcu zdecydowała się i zabiega o wejście do UE. Oczywiście przy takim spojrzeniu na pozycję Łeby trudno zapomnieć o Kaszubach. I tu też myślę, że można byłoby jakoś bardziej uaktywniać tą tradycję, co oczywiście ma pewien posmak polityczny, bowiem pojawia się sprawa ziomkostwa itp.

Wg mnie zupełnie zapomnianym problemem jest to co ja pamiętam z pierwszych lat objęcia tych obszarów przez administrację polską (1945-49) kiedy tereny wokół Łeby były obszarem całkowicie zdominowanym przez duże latyfundia ziemian niemieckich, czyli po prostu dworów.

Ich stan był bardzo różny, ale kultura i poziom cywilizacyjny tych dworów trudno byłoby wówczas porównywać z polskimi dworami ziemiańskimi w dawnym zaborze rosyjskim w Polsce. To dla tego z takim zapałem wyrzuceni ziemianie przez 4 lata z wielkim powodzeniem gospodarowali na tych ziemiach i w tych majątkach posiadających wielkie obszary pól oraz łąk. Coś mi się wydaje że rzeka Łeba całkowicie przestała interesować wojewodów, starostów i wójtów. Chcę więc przypomnieć, że przejęliśmy w 1945 roku około 28 tys. hektarów wspaniałych zagospodarowanych łąk wzdłuż rzeki Łeby oraz jej dopływów. Na tych łąkach i pastwiskach pasły się wówczas setki krów, bydła rzeźnego a nawet kóz.

Wszystko oczywiście dziś przestało istnieć. Niemniej Łeba przy ujściu rzeki Łeby mogłaby przecież spróbować uaktywnić ten wielki walor gospodarczy i turystyczny. Na tysiącach ha łąk Niemcy dzięki pomocy Holen-

drów utrzymywali wówczas wiatraki do pompowania wody, nawadniania odwadniania itp. Można przecież dziś sobie wyobrazić jakąś przynajmniej próbę powrotu do tej kultury przyrodniczej, a pamiętam na tych łąkach nie tylko zwierzęta domowe, ale tysiące gęsi, kaczek, żurawi i innych wielu ptaków, które tam przejściowo i zwłaszcza w okresach wiosennych i letnich pojawiały się. Wielu Polaków wtedy urządzało polowania. Myślę, że takie spojrzenie na perełkę, jaką jest Łeba, mogłoby niewątpliwie wzmocnić jej walory turystyczne, można przecież sobie wyobrazić spływ kajakami Łebą do Łeby. Nade wszystko jednak najbardziej realne widzę stworzenie warunków komunikacyjnych wzdłuż linii brzegowej, aby ułatwić podbój plażowiczów, plaży od Łeby aż po dawną granicę polsko-niemiecką. W ten sposób nawiedzane plaże łebskie mogłyby się gnąc po masowo odwiedzane plaże półwyspu helskiego. Wyobrażam sobie, że korzystając z określonych funduszy UE można byłoby poprowadzić ścieżki rowerowe na wschód od Łeby. Wprowadzić dojazdy regularnych autobusów w sezonie, czy też nawet uzbroić plaże w jakieś proste urządzenia dla plażowiczów. W ten sposób niezwykle zatłoczona plaża w samej Łebie rozszerzyła by swój zasięg turystyczny. Myślę, że jest dobra okazja dla takich i podobnych innych planów ponieważ dyr. regionalnym Lasów Państwowych w Gdańsku został nadleśniczy z Lęborka, a od 4 miesięcy jest on już nie tylko „p.o.” ale już jest urzędującym dyrektorem.

Powracając ściśle do samej Łeby... to Pani pomysł urządzenia w przyszłym roku święta polskiej niezapominajki w istniejący program rozwoju Łeby. Można byłoby 15 maja czy około tej daty potraktować święto polskiej niezapominajki jako uroczysty początek wielkiego sezonu turystycznego w Łebie. Trzeba więc tylko przystąpić do opracowania ta-

kiego scenariusza. Mamy liczne doświadczenia w wielu szkołach, miastach, miasteczkach w Polsce, które po prostu przyjęły jako swój pomysł moją niezapominajkę. I oto przecież chodzi. Gdybym był burmistrzem Łeby, to przy wjeździe i przy torze kolejowym gdzieś w bardzo widocznym miejscu postawiłbym wielką tablicę z kolorowym napisem: Łeba blisko nieba - WITAMY! Na odwrotnej stronie tej wielkiej tablicy, czyli dla wyjeżdżający powinien być inny napis: Wracaj często do Łeby blisko nieba. Myślę, że można byłoby w wielu miejscach samej Łeby pomyśleć o wazonach skrzynkach z kwiatami wysadzonych niezapominajkami.

Sam program tego święta można znakomicie powiązać z hasłem przecież w Polsce ciągle aktywnym, umiłowania Bałtyku i polskiego morza dla Polaków.

Tyle na dziś Pani Mario, ale moja powieść będzie w odcinkach, bo chciałbym bardzo przyczynić się do tego, abym wziął aktywny udział w przyszłorocznym święcie polskiej niezapominajki w Łebie blisko nieba...

Serdeczności Andrzej Zalewski, EkoRadio

09.10.2009 r.

Droga Pani Mario Cieszę się, że znalazła Pani czas i ochotę na przeczytanie mojego długiego listu. Rzeczywiście będzie jeszcze druga część w przyszłym tygodniu, ale już bardzo ściśle będę proponował pomysły na święto polskiej niezapominajki w Łebie, która jak wiadomo jest blisko nieba. Oczywiście bardzo proszę, jeśli uważa Pani, że tekst jest godny tego, upowszechniać go w środowisku swojej parafii i mieszkańców Łeby. Łeba już jest bardzo popularna, o czym świadczą tłumy w sezonie, ale wydaje się, że można tą popularność skutecznie rozszerzać.

Darz Bór!

Andrzej Zalewski 19

Rozważania o szczęściu cz. 2 Zagadnienie szczęścia rozważał też św. Augustyn z Hippony, który wywarł poważny wpływ na epokę religijnie nastawionego filozofowania – średniowiecze i wydatnie przyczynił się do rozwoju dziedziny filozoficznej, którą dziś określamy felicytologią (łac. felicitas –szczęście). Św. Augustyn zaznał w swoim życiu i przyjemności zmysłów rodem z hedonizmu, i radości arystotelesowskiej samorealizacji, by stwierdzić w końcu, że szczęście jest tylko w Bogu. Filozofia Augustyna stała się podstawą dla całej późniejszej myśli katolickiej. Kościół do tej pory czerpie z niej, unowocześniając i dopasowując ją do wymogów czasu.

To św. Augustyn określił cnoty potrzebne duszy do osiągnięcia poznania i dziś wypisane są one w każdym kościele: „wiara, nadzieja, miłość”.

W swoim dziele „Wyznania” Augustyn ukazał dramat człowieka umieszczonego miedzy niebem a ziemią, miedzy aniołami a zwierzętami. Dramat człowieka polega na ciągłym rozerwaniu, szamotaniu się pomiędzy pragnieniem zwykłego, ludzkiego szczęścia na ziemi a tęsknotą za wiecznością i ideałem nieba. Życie pomiędzy trwogą a nadzieją staje się koszmarem. Jest to życie w świecie podwójnym, złożonym z przeciwstawnych wartości: dobro – zło, niebo – piekło, zbawienie – potępienie, dusza – ciało. Człowiek musi wybierać pomiędzy tymi wartościami, nie ma drogi pośredniej. Oczywiście powinien wybrać dobro, niebo, zbawienie. Św. Augustyn pochwalał wyrzeczenie się wszelkich dóbr ziemskich, a propagował kontemplacje i ascetyczny tryb życia. Wyznawał i głosił prymat ducha nad ciałem. Stwierdził przecież z całym przekonaniem, że „stworzyłeś nas, bowiem jako skierowanych

ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”1, co należałoby rozumieć dopóki nie posiądzie absolutu. Augustyn mówił, więc o szczęściu bezwzględnym, którego osiągnięcie nie jest możliwe na ziemi. Możemy do takiego szczęścia jedynie dążyć, ale potrzebne są pewne warunki, a mianowicie wiara, że najwyższą istotą jest jeden, wieczny i istniejący a priori Bóg. To on kieruje całym światem i wszelkim stworzeniem. Jest pierwszą i ostateczną przyczyną wszelkiego bytu; swego dzieła ciągle dogląda i nieustannie je zmienia. Bóg jest to także dobro, piękno, prawda i źródło wiedzy i wiary, bo człowiek, „aby zrozumieć, musi najpierw uwierzyć”2.

W księdze X Augustyn wyznał: „Gdy szukam Ciebie, mojego Boga, szukam życia szczęśliwego. Będę Cię szukał, by dusza moja żyć mogła. Ciało me żyje dzięki mojej duszy, a dusza żyje dzięki Tobie. Jakże, więc mam szukać owego szczęśliwego życia? Nie posiądę go, dopóki nie będę mógł słusznie powiedzieć: “Oto jest wszystko, czego pragnę; szczęście jest tu”. Tak, więc podsumowując myśl św. Augustyna: prawdziwe szczęście można osiągnąć tylko w „przyszłym życiu”, w civitas Dei, dzięki pokorze, łasce Bożej i kierowaniu się cnotami chrześcijańskimi.

Postawa wobec istnienia lub nie istnienia Boga ma zasadnicze znaczenie dla rozumienia szczęścia.

Ludzkie hierarchie wartości różnią się od siebie w zależności od tego, czy występuje w nich pojęcia Boga, czy nie. Nawet mimo tego, że każdy człowiek może definiować szczęście tak samo, to droga ku jego osiągnięciu będzie kształtowana i uwarunkowana między innymi przez tę różnicę. Chociaż wizja szczęścia osoby wierzącej i niewierzącej znaczą-

Św. Augustyn, Wyznania, księga I, 1; tłum. Z. Kubiak, Warszawa 1997. Św. Augustyn, ibidem.

3 Władysław Tatarkiewicz, „O szczęściu”, Warszawa 1965; 1 2

20

co się różni, w większości przypadków możliwe jest osiągnięcie tego stanu. Wyjątek stanowią koncepcje ateistyczne, uznające szczęście za pojęcie utopijne (Nitzsche, Camus, Sartre, Heidegger).

Jedną z najbardziej rzetelnych i dogłębnych analiz szczęścia, w której może odnaleźć się każdy bez względu na postawę wobec istnienia Boga, napisał Władysław Tatarkiewicz.3 Filozof wyróżnił cztery rodzaje szczęścia: szczęście jako „wybitnie dodatnie wydarzenia”, szczęście jako „wybitnie dodatnie przeżycia”, szczęście jako „posiadanie największej miary dóbr dostępnej człowiekowi” i wreszcie szczęście jako zadowolenie z życia.

W tym ostatnim pojęciu główną rolę odgrywa całościowy bilans szczęścia w życiu danej jednostki; jeśli jest on dodatni, to można powiedzieć, że życie takiej jednostki było szczęśliwe.

Autor wybiera czwarte pojęcie jako zasługujące na miano szczęścia. Zgadzam się z jego intuicją, bowiem wydaje mi się, że szczęście zależne jest od całokształtu życia danego osobnika. Pierwsze trzy pojęcia nie zawsze prowadzą do uszczęśliwienia jednostki, ponieważ są cząstkowe. Czwarte pojęcie zawiera trzy poprzednie w sobie, bowiem pomyślne wydarzenia, dobra, jakie człowiek gromadzi i pozytywne przeżycia można nazwać mianem szczęścia jedynie wtedy, gdy dokonamy bilansu życia danej osoby i wykaże on, iż w życiu tym przeważały pozytywne zdarzenia i odczucia, a co za tym idzie dana osoba będzie zadowolona ze swojego życia.

Tatarkiewicz dokonał też podziału natury pojęcia szczęścia na subiektywną i obiektywną i wyprowadził stąd wniosek, że sprecyzowana definicja szczęścia jest nieosiągalna. Dalej autor dzieła „O szczęściu” doszedł do wniosku, że największe rozbieżności nie dotyczą pojęcia szczęścia, ale recepty na bycie szczęśliwym.

O to, jak być szczęśliwym, spierało

się wielu filozofów. Jednak przeszkodą mogą być tu osądy zewnętrzne danych osób. Każdy z nas posiada swoje indywidualne szczęście i na dodatek nie zawsze ten, kto jest szczęśliwy takim się właśnie wydaje społeczeństwu. Szczęście w dużej mierze zależy nie tylko od warunków zewnętrznych życia człowieka, ale i od jakości jego samopoczucia w danych warunkach. Biorąc to wszystko pod uwagę, Tatarkiewicz dokonał wnikliwej analizy dziejowej pojęcia szczęścia, zdefiniował i podzielił przyjemności i cierpienia, przyjrzał się przeszkodom, źródłom i czynnikom szczęścia, a nawet, wkroczywszy na grunt psychologiczny prześledził jak charakter człowieka wpływa na jego poczucie szczęścia.

Omawiając zakazy dla szczęśliwych, słusznie zauważył, że „wiele pragnień ma swe źródło w nieznajomości tego, czego się pragnie”. Gdy już uda nam się osiągnąć to, czego pragniemy, doznajemy rozczarowania. Jednak najważniejsze jest to, że gdy czegoś bardzo pragniemy, idealizujemy to, a gdy już spełnimy swoje pragnienie rozumiemy, że zwiodły nas nasze własne oczekiwania.

Przytaczając przepisy na życie filozof, doszedł do wniosku, że wszystko zależne jest od człowieka. To, jaką drogą będzie on poszukiwał szczęścia, jest uwarunkowane jego osobowością i warunkami życia – wszystko zależy od „dyspozycji do szczęścia” danej jednostki. Skoro tak jest, to najważniejsze staje się pytanie, czy szczęście istnieje i czy w ogóle możemy je osiągnąć? Jeżeli całkowite szczęście nie jest osiągalne, to i całkowite nieszczęście również nie istnieje. Ludzkie poczucie szczęścia nie jest zawsze adekwatne do stanu rzeczywistego, ponieważ człowiek jest podatny na sugestie i autosugestie. Dlatego może niewłaściwie ocenić swoje życie. Istnieje możliwość osiągnięcia szczęścia, ale tylko wtedy, gdy pojmu-

jemy je relatywistycznie. Niemożliwe jest osiągnięcie szczęścia idealnego, ponieważ sami nie jesteśmy idealni.

Wydaje się, że już niewiele można dodać do dzieła Władysława Tatarkiewicza, który chciał napisać wszystko i przywołać wszystkich, którzy od setek lat rozmyślali o szczęściu. I choć nie ma tu odpowiedzi na najważniejsze pytania o szczęście, to ten bogaty materiał, inspirujący do dalszych pytań, jest moim zdaniem bardzo cenny we współczesnym indyferentyzmie i jego wpływie na rozumienie szczęścia.

Współczesny człowiek to konsument, „twórca siebie”, dysponent własnego ciała i życia – to, czy istnieje Bóg, nie ma dla niego znaczenia. Bardzo często z odrzuceniem Boga wiąże się też odrzucenie z naszego życia wyższych wartości i tym sposobem, szczęście współczesnego „konsumenta” sprowadza się do przyjemności i wiecznej zabawy (homo ludens). Człowiek nadal rozumie szczęście jako zadowolenie z całego życia, jednak jedyną drogą do jego osiągnięcia jest dążenie do jak największej przyjemności, traktowanie innych jako rzeczy oraz reifikacja całego świata w celu zaspokojenia swoich potrzeb. Człowiek szuka nowych przeżyć, nowych wyzwań, stawia sobie nowe granice do osiągnięcia, dlatego że jest w takim życiu bardzo nieodporny na „nudę” i „pustkę”. Stwierdzenie to można odnieść do zasad współczesnej ekonomii, gdzie, jeśli nie oczekuje się już więcej zysków, to się przegrywa. Jednak, gdy już dosięgnie człowieka nuda i pustka, bardzo trudno się z niej wyzwolić; żyć tak, jak dawniej. Tego rodzaju zdarzenie może okazać się jednak jakąś wyzwalającą sytuacją graniczną i oby zawsze nią było, gdyż życie w bardzo permisywnym świecie jak nasz i zmierzanie w stronę skrajnie bezgranicznej tolerancji, to mimo wszystko nakładanie

na siebie bardzo wielu nakazów i zakazów. Aby żyć w dzisiejszym świecie trzeba się samoograniczać, trzeba przestrzegać nieskończonej ilości reguł. Człowiek jest tak zmanipulowany, że sam przyzwala na ograniczenie swojej egzystencji, aby uzyskać spokój, ład i nadać jakąś określoną formę swojemu życiu. Jednak nie możemy tego działania nazwać poszukiwaniem szczęścia. Dzisiejszy człowiek jest uwięziony pomiędzy poszukiwaniem przyjemności, wszechobecnymi zakazami, reifikacją wszystkich i wszystkiego oraz manipulacją. Czasami może jednak zrozumieć, że nie jest autentycznie szczęśliwy i zażądać tego, co Dzikus, bohater „Nowego wspaniałego świata” Huxleya, który zażądał prawa do bycia nieszczęśliwym, ponieważ właśnie nieszczęście prowadzi do zrozumienia i docenienia szczęścia.4 Dobrze by też było, jak stwierdził psycholog Jonatan Haidt, gdyby współczesny człowiek uświadomił sobie, że „Tak jak rośliny potrzebują słońca, wody, i dobrej ziemi by rozkwitnąć, ludzie potrzebują miłości, pracy i łączności z czymś większym. Warto walczyć o dobre związki między sobą a innymi, sobą a naszą pracą i między sobą, a czymś większym niż my sami. Jeśli się nam to uda, to uzyskamy poczucie celu i znaczenia w życiu.”5 Podobnie myśli Ben-Shahar, Layard, Ricard i Seligman, upatrując źródeł obecnej frustracji wielu mieszkańców krajów rozwiniętych w ich braku umiejętności przywiązania się do czegoś większego niż oni sami.6 Może właśnie ten brak łączności z czymś większym sprawia, że trudno dziś człowiekowi wprowadzić w życie radę Marka Aureliusza, którą mniej czy bardziej dosłownie powtarzają terapeuci: „Jeśli rzeczy zewnętrzne sprawiają ci ból, to nie one ci przeszkadzają, lecz twój o nich osąd, a ten osąd możesz zmienić.”

Renata Krużycka

Aldous Huxley, Nowy wspaniały świat, Warszawa 2008 Jonathan Haidt, Szczęście. Od mądrości starożytnych po koncepcje współczesne, Gdańsk 2007.

6 Janusz Wróbel, Koncepcje szczęścia w społeczeństwach Zachodu, http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=663 4 5

21

Drogie Dzieci!!!

Kim jest przyjaciel, kim jest dobry kolega czy koleżanka?...

Zapewne odpowiedź wielu z Was zabrzmi... Moim przyjacielem jest Kacper, Ola, Michał... Bo bawi się ze mną w przedszkolu i pożycza mi samochody:), bo pomaga odrobić pracę domową i czasami pogra ze mną w piłkę... bo tak jak ja nie wie, do jakiej szkoły iść dalej i razem podejmujemy tę trudną decyzję... bo spotykamy się po szkole i spędzamy razem czas... bo pocieszy, gdy smutno i zawsze mnie wysłucha... Ale jaki On/Ona jest, że jest Twoim przyjacielem??

Co dobrego niesie ze sobą, jakim jest wobec Ciebie, że możesz mówić na Niego „Mój Przyjaciel...”?

Przypomina mi się wiele chwil z mojego dzieciństwa, szkoły podstawowej, a nawet czasów studenckich, w których odnajdywałam wielu ludzi, których mogłabym nazwać swoimi przyjaciółmi. Czy rzeczywiście nimi byli?

Mieli dla mnie czas, pomagali mi w trudnych chwilach życia. Co sprawiło, że nazwałam ich swoimi przyjaciółmi? Jako małemu dziecku, młodemu człowiekowi może trudno to określić... Kogoś lubię i już, a kogoś innego nie darzę taką sympatią. To zupełnie zrozumiałe, bo nie wszystkich lubi się jednakowo.

Pomyślcie Drogie Dzieci, co się dzieje, kiedy nasz przyjaciel wyrządzi nam krzywdę? Jak się wtedy czujemy, gdy na jaw wyjdzie skrzętnie ukrywana tajemnica lub gdy nasz przyjaciel zrani nas niemiłym słowem...? Przecież mój czy Twój przyjaciel to tylko człowiek, który upada, błądzi, wydaje mu się, że nic złego nie robi, a jednak czyni czasami zło...

Czy pomyśleliście Drogi Dzieci, co czuł Pan Jezus, gdy został zdradzony przez Judasza? Przecież Judasz był uczniem Pana Jezusa, kimś, kogo Pan Jezus dopu22

ścił do siebie bardzo blisko. Był jednym z Apostołów, którzy mieli głosić naukę Pana Jezusa, a jednak upadł, zupełnie jak nasi przyjaciele... Upadł i zdradził Pana Jezusa tak jak czasem nasi przyjaciele zdradzają nas.

Jako dziecko wiedziałam, że przyjacielem jest ten, kto martwi się nie o siebie, ale i o tę drugą osobę. Przyjacielem jest ten, kto w chorobie przyjdzie do Ciebie, choć pokonać musi nieprzyjemny las. Przyjacielem jest w końcu ten, kto podobnie myśli, wspiera, wie, co powiedzieć, kiedy z oczu płyną łzy... A czasami, mimo, że brakuje słów po prostu przy Tobie trwa...

To ten, któremu mogę zaufać i powierzyć największy sekret. Teraz, gdy jestem dorosła, wiem pewnie dużo więcej na temat przyjaźni i właśnie w tegoroczne Święta Wielkanocne bardzo mocno odczułam obecność najlepszego Przyjaciela na świecie - Pana Jezusa. Tego, który został zdradzony, pojmany, a potem zabity na krzyżu. Pomyślałam, że niejednokrotnie to właśnie ja go zdradzam tak samo jak Judasz. Nie zawsze chce mi się odmówić pacierz, nie zawsze pamiętam, by odwiedzić chorych, którzy na to czekają, nie zawsze jestem miła dla wszystkich, nie zawsze mówię miłe słowa, nie zawsze umiem przyznać się do tego, że w Niego wierzę... Zdradzam Pana Jezusa w najmniejszych sprawach życia codziennego...

Kochani, ale wiem jedno, że pomimo tych moich upadków Pan Jezus nadal jest moim Przyjacielem. Nadal czeka, bym do Niego przyszła i przytuliła się do Niego.

Teraz, jako żona, mama dwójki wspaniałych synów, nosząca pod sercem nowe życie, które przypomina o sobie lekkimi jak uderzenia motylich skrzydeł ruchami, doświadczyłam prawdziwej, jeszcze większej pewności... Mam je-

dynego prawdziwego Przyjaciela... JEZUSA! Nikt nie jest tak blisko mnie jak ON. Nikt mnie tak dobrze nie rozumie jak ON. Nikt nie wie, czego mi potrzeba jak tylko ON. Nikt nie pocieszy i nie ukoi strapionego serca tak jak ON. PAN JEZUS nigdy nie zostawi, a usłyszane od NIEGO słowa „dasz radę, Ania dasz radę!” dźwięczą mi w uszach jak najpiękniejszy werset, który usłyszałam w trudnych chwilach życia...

Kochane Dzieci do Pana Jezusa można przyjść z każdym problemem. Powiedzieć Mu tak jak mówimy czasem koleżance czy koledze... „Nie radzę sobie z tym”, „ już nie mam siły dalej się do tego zabierać”. Pan Jezus nas nie zostawi, jest prawdziwym Przyjacielem, który razem z nami będzie dźwigał nasze problemy, trudności i niepowodzenia... Musimy tylko dbać o tę przyjaźń. Pielęgnować ją, jak najczęściej odwiedzać Pana Jezusa, adorować Go. „Wpadać” zupełnie na chwilkę do naszego kościoła, by przywitać się, pomodlić i biec dalej do codziennych obowiązków.

Ania Remiszewska

statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: 31.03.2013 Franciszek Jerzy Sułkowski 01.03.2013 Ksawery Kołodziej 07.04.2013 Maksymilian Julian Dybowski Aleksandra Plichta 21.04.2013 Wojciech Gieryk Tymoteusz Mackiewicz ZMARLI: 01.04.2013 Danuta Penk 06.04.2013 Stanisława Grym 18.03.2013 Lidia Megger

Z kroniki parafialnej Rok 1949

Rozpoczął się nowy rok pracy w parafii. Dzięki Ci Panie za wszystkie dotychczasowe łaski. Prosimy Cię Boże o dalszą opiekę nad naszą parafią.

Styczeń Z rozpoczęciem nowego roku nastąpiła zmiana nazw wiosek należących do parafii.

Nowy Dwór otrzymał nazwę Nowęcin, Czarnowskie – Żarnowska, Łabędź – Łebieniec, Szenurza – Szczenurza, Gaca – Gać.

Dnia 17 stycznia do Zarządu Sodalicji Mariańskiej w Łebie wpłynęło pismo Starostwa Powiatowego w Lęborku nr S.P. VII 3/2/49 przez Zarząd Miejski w Łebie opiewające „Prawo o stowarzyszeniach” i żądające pewnych danych, a mianowicie: 1. Podanie o zarejestrowaniu stowarzyszenia z podaniem siedziby.

2. Odpis protokołu zebrania organizacyjnego.

3. 2 egzemplarze statutu.

4. Listy członków założycieli z wyszczególnieniem imienia, nazwiska, adresu, przynależności partyjnej i własnoręcznego podpisu.

5. Skład zarządu stowarzyszenia z wyszczególnieniem jak w punkcie 4.

Z zastrzeżeniem, że w wypadku nie wykonania niniejszego w przeciągu 14 dni należy zaprzestać działalności stowarzyszenia.

W odpowiedzi na powyższe pismo ks. Proboszcz powołał się na Prawo Kanoniczne.

W tych dniach parafia nasza przeżywała bardzo smutny fakt, który miał miejsce przy kaplicy na ul.

Stalina. Oto niektórzy z parafian byli świadkami zrzucenia krzyża, który górował nad wejściem do kaplicy.

Tego karygodnego czyny dokonał Słoński Tadeusz.

Po tym bardzo smutnym fakcie w mieście zapanowało ogólne przygnębienie, a zarazem oburzenie. Władze chwilowo zaaresztowały świętokradcę.

Luty W Święto Matki Boskiej Gromnicznej wieczorem nastąpiło uroczyste przyjęcie aspirantów i aspirantek w szeregi Sodalicji Mariańskiej.

W związku ze świętokradzkim czynem dokonanym w parafii, przez dwa dni było odprawiane nabożeństwo przebłagalne. Później odprawiane zostało wieczorem.

Nastrój oburzenia na ten krok świętokradzki trwał dość długo. Władze przesłuchiwały poszczególnych członków stowarzyszeń katolickich, przypisując im rożne zarzuty. Jednak nikomu winy nie udowodniono.

Z powodu atakowania stowarzyszeń Ksiądz Proboszcz na każde zebranie tychże prosi o obecność dwóch mężów jako świadków.

Sodalicja Młodzieńców zorganizowała występy z Herodem. Występy te urządzano zupełnie prywatnie u poszczególnych osób. Dochód z tych imprez przeznaczono na sztandar sodalicyjny.

Marzec W dalszym ciągu daje się zauważyć częste przesłuchiwanie przez władze na temat księdza i Stowarzyszeń.

Tegoroczna spowiedź wielkanocna w naszej parafii cieszyła się większą frekwencją wiernych, niżeli w latach ubiegłych.

Kwiecień Rokrocznie w parafii urządzany przepięknie jest grób Pana Jezusa. Tego roku, trzeba przyznać, było również przepięknie. Dzięki staraniom wszystkich parafian całość wypadła imponująco. Począwszy od Wielkiego Piątku, aż do Rezurekcji przy adoracji Pana Jezusa brały udział organizacje kościelne wraz z wiernymi. Tutejsza jednostka Marynarki Wojennej także brała czynny udział w adoracji, jak również i w procesji.

Z końcem tego miesiąca do kancelarii parafialnej przyniesiono krzyże, które były w kaplicy obecnie przemienionej na salę gimnastyczną. Przyniesione zostały przez członka ZMP. Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A:

Eliza Lechończak Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk

Wydanie przygotowane we współpracy z Biblioteką Miejską w Łebie. ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Konto: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010 23

Już trzeci rok od smoleńskiej śmierci...

Juz trzeci rok tablica z nazwiskami ofiar, zrobiona z urzędu kilka dni po tragedii, nie może znaleźć w Łebie godnego stałego miejsca. Zaraz po zrobieniu ustawiono ją na Skwerze Rybaka, ale szybko, gdy jeszcze nie wszystkie ofiary zostały pogrzebane, usunięto. Biblioteka miejska wydobyła ją z rupieciarni i zabrała do siebie. A w kolejne rocznice przekazuje do naszego kościoła, bo nikt inny w Łebie nigdy się nią nie zainteresował.

Tak było i w tym roku. 10 kwietnia tablica stanęła w godnym miejscu blisko ołtarza, w pięknej symbolicznej dekoracji.

Mszy św. w intencji ofiar przewodniczył Ojciec Proboszcz, a diakonię muzyczną pełnił chór Echo pod dyr. Teresy Trylewicz; wzruszająco wybrzmiała pieśń „Łzy Matki” w jego wykonaniu. Łebska wspólnota modlitwy i pamięci nie była bardzo liczna, ale - była.

Na dalszą część smoleńskich obchodów z naszego kościoła przeniosłam się via Internet na Krakowskie Przedmieście w Warszawie.

Zdążyłam na koniec kazania ks. bp. Józefa Zawitkowskiego w Bazylice Archikatedralnej św. Jana Chrzciciela i na Marsz Pamięci.

Z kazania księdza biskupa: Dowiemy się kiedyś prawdy o Katyniu, o Smoleńsku? Nie pytajcie bezbożnych kto zabił Prezydenta. Specjalnością czarnych aniołów jest kłamstwo i niszczenie miłości.

Miłości, która jest miłością do Boga, do Ojczyzny i wzajemnej miłości do braci (...)

My nie jesteśmy żałobnikami, co chodzą z katedry przed Pałac Namiestnikowski.

My nie jesteśmy chorzy na Ojczyznę, my tylko chcemy pamiętać i zachować tożsamość.

Nasze przejście Krakowskim Przedmieściem jest pytaniem: Kto winien śmierci Prezydenta?

Mgła, wąwóz, piloci, naprowadzający czy brzoza?

Myśmy ich zabili. Zabiliśmy ich słowami, kłamstwem, chamstwem, przekleństwem i szyderstwem,

Zaklejaliście sobie usta krzyżem. Bezbożni, perfidni oszuści fałszywie płakali. (...)

A tamci, co odeszli do ponadwiecznych, stanęli pokornie przed Tym, który nas stworzył.

Dla nich skończyły się już rządy. Skończyły się kadencje, partie, kluby, orientacje, nie ma już dyskusji o aborcji, eutanazji, o partnerach, lesbijkach i gejach.

Dla nich skończyła się wiara, spełniła nadzieja. Zaczęło się niebo. A piekło zostało tu. (...)

Dziękuję Wam za 10 kwietnia Roku Pańskiego 2013, za modlitwę w trzecią rocznicę smoleńską.

Wiosna przyszła. Matka Boska Zagrzewna ją przyniosła. Bociany przyleciały.

Zwołują się kuropatwy Chełmońskiego. a Papieżem jest Franciszek, nie dziad, ale ubogi.

Wszystko będzie nowe i dobre. Tylko już nie płaczcie, miejcie pamięć dłuższą od nienawiści.

Bóg nasz los odmieni ku dobremu. Przecież jesteśmy tylko stróżami naszych braci.

Amen.

Maria Konkol