Ichtys 97

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

www.ichtys.net

, 2014 Styczen nr 96

Na Gromniczną Stara już jestem i słaba lecz jeszcze odważnie pochwycę ostatni oręż człowieka - gromnicę...

Anna Nagórska

2

Sprawozdanie Duszpasterskie za 2013 rok

Zakończenie kolędy to odpowiednia okazja do podsumowania stanu duszpasterskiego, religijnego i materialnego naszej Rodziny Parafialnej. Zanim to uczynię, składam gorące podziękowanie tym rodzinom naszej parafii, które przyjęły kapłana z wizytą duszpasterską.

Kolęda to otwarcie drzwi rodzinnego domu Panu Bogu, którego kapłan jest tylko sługą. Modlitwa do Boga rodziny z kapłanem, w miejscu zamieszkania, o uchronienie od wszelkiego zła oraz o zdrowie i czystość w rodzinie i przyjęcie Bożego błogosławieństwa na cały rok, to ważne wydarzenia, które są realizowane w spotkaniu kolędowym.

Ubiegły rok duszpasterski to Rok Wiary, niezwykle ważny dla naszego życia duchowego. Przeżyliśmy ten czas pod hasłem „Być solą ziemi”. Papież Benedykt XVI chciał, aby ten rok wiary rozbudził w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w jej pełni, z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją, by bardziej celebrować wiarę w liturgii, zwłaszcza w Eucharystii. Jednocześnie pragnął, żeby świadectwo życia ludzi wierzących było coraz bardziej wiarygodne, by każdy stawał się wyznawcą Chrystusa i był „solą ziemi.” Zwłaszcza w tym Roku Wiary każdy wierzący powinien ponownie odkryć treść wiary wyznawanej, celebrowanej, przeżywanej i przemodlonej i zastanowić się nad samym aktem wiary.

Co pozostało z tego pięknego programu duszpasterskiego? Czy dobrze wykorzystaliśmy ten czas? Niech każdy w ciszy swojego serca i przed Bogiem odpowie sobie na te pytania.

Dane statystyczne Wyznawana wiara przekłada się na życie sakramentalne oraz celebrowanie liturgii przez wiernych naszej wspólnoty parafialnej.

W naszej parafii zameldowanych

jest 2291 osób. W Łebie 1926 i w Żarnowskiej 365. Mieszkańcy tworzą 765 rodzin. Wizytę duszpasterską przyjęło 568 rodzin, nie przyjęło 197. Liczba przyjmujących zwiększyła się o 21 rodzin w stosunku do ubiegłego roku.

Na Mszę św. niedzielną uczęszcza ok.

691 osób, to jest 30.16%. Obecność na Mszy św. utrzymuje się na tym samym poziomie. W niedzielę do komunii św. przystępuje ponad 300 osób.

Statystyki jednak nie odzwierciedlają w całości korzystania wiernych z posługi Kościoła. Coraz częściej spotyka się też obojętne podejście do praktyk religijnych. Również życie sakramentalne traktowane jest, jako konieczność tylko wtedy, kiedy potrzeba, ze względu na przynależność do Kościoła. Bardzo często katolicy powtarzają „w Pana Boga wierzę, ale do kościoła nie chodzę”. I tu warto przypomnieć, że chrześcijanin to człowiek Chrystusowy, czyli taki, który spotyka Jezusa, tęskni za Nim, nie może bez niego godnie żyć. Dlatego katolik uczestniczy we Mszy św. w każdą niedzielę.

To nie tylko obowiązek, to wewnętrzna potrzeba i zaszczyt.

Ojciec św. Benedykt XVI przypomina, że rodzice są odpowiedzialni za obecność dzieci na niedzielnej Mszy

św. „Rodzice powinni pomagać dzieciom odkrywać wartość i znaczenie odpowiedzi na zaproszenie Chrystusa, który wzywa całą chrześcijańską rodzinę do udziału w niedzielnej Mszy św.” Apelujemy do rodziców, aby nie lekceważyli tego obowiązku. Trzeba odnowić świadomość wielkości naszej wiary – zachęcał nas Ojciec św. ogłaszając Rok Wiary. Tym wszystkim rodzicom, którzy podejmują niełatwy trud wychowania religijnego serdecznie dziękujemy. Oni wiedzą, że dzisiaj trzeba budować życie człowieka na mocnym fundamencie. Życie sakramentalne W ubiegłym roku przez sakrament chrztu łaskę wiary otrzymało 30 dzieci – 11 dziewczynek i 19 chłopców. O troje dzieci więcej niż w ubiegłym roku. Prosimy dla tych dzieci i ich rodziców o łaskę trwania w wierze, w której zadeklarowali się wychować swoje dzieci.

To przecież w rodzinie człowiek zdobywa podstawy patrzenia na świat i dokonywania mądrych wyborów życiowych. Rodzice odpowiedzialni, prawdomówni, szanujący siebie nawzajem, stawiający Boga i religię na pierwszy miejscu, są dla dzieci wzorem i dają im gruntowne przygotowanie do życia.

Do pierwszej komunii św. w minionym roku przystąpiło 18 dzieci, o dwoje dzieci mniej niż w roku ubiegłym. Zachęcamy do częstego korzystania z daru Eucharystii i sakramentu pojednania szczególnie te dzieci, które po przyjęciu pierwszej komunii św. oddalają się od życia sakramentalnego. Eucharystia powinna stanowić centrum życia każdego chrześcijanina.

Zachęcam do zamawiania intencji Mszy św.. Każda rodzina powinna zamówić w roku przynajmniej dwie intencje mszalne, jedną za żywych, a drugą za zmarłych.

3

Sakrament Ducha Świętego - bierzmowanie, przyjęło 41 osób. W porównaniu do ubiegłego roku to o 33 osoby więcej. Od ubiegłego roku, przygotowanie do przyjęcia sakramentu bierzmowania obejmuje dwa roczniki młodzieży gimnazjalnej. Taka decyzja podjęta została w celu zwiększenia świadomości religijnej i zaangażowania młodych ludzi w życie Kościoła.

Sakrament małżeństwa w minionym roku przyjęło 12 par, to o 10 par mniej w porównaniu z ubiegłym rokiem. Jest w naszej parafii wiele osób żyjących w związkach niesakramentalnych, które nie mają przeszkód, aby przyjąć sakrament małżeństwa. Zachęcam z całego serca, aby uregulować swój związek wobec Boga. Ja jestem zawsze gotowy i otwarty, by pomóc tym parom. Jest również w naszej parafii wiele osób żyjących w związkach, które mają prawne przeszkody w przyjęciu sakramentu małżeństwa – żyjące w konkubinacie, bądź tylko na kontrakcie cywilnym, bądź w wolnych związkach. Te osoby nie mogą, aż do czasu ustania przeszkody, przystępować do sakramentu pokuty, otrzymać rozgrzeszenia i przyjmować Komunii św. oraz nie mogą pełnić żadnych funkcji w Kościele, między innymi nie mogą być chrzestnymi. Jednak osoby te nie powinny zrywać kontaktu z Bogiem i Kościołem. Powinny uczestniczyć we Mszy św., modlić się, wychowywać dzieci po katolicku i spełniać obowiązki chrześcijanina.

W naszej parafii jest wielu ludzi chorych i samotnych. Tylko 20 osób korzysta z comiesięcznej spowiedzi i komunii św. w pierwsze piątki miesiąca. O wielu chorych rodzina troszczy się z wielką ofiarnością. Ciągle jednak potrzeba większego zainteresowania się ludźmi samotnymi, starszymi – może nie potrafią poprosić o pomoc, może pragną zaprosić kapłana z komunią św. Pomóżmy im, a z pewnością będą wdzięczni za troskę.

W minionym roku na miejsce wiecznego spoczynku odprowadziliśmy 28 osób, o 5 osób mniej niż 4

w roku ubiegłym. Przy tej okazji przypominam, że sakramentu namaszczenia chorych, wiatyku, udziela się tym osobom, które jeszcze mają w sobie tchnienie życia. Jeżeli zostanie stwierdzony zgon, to kapłan może wraz z rodziną tylko pomodlić się w intencji zmarłego. Zadbajmy jednak, by w porę wezwać kapłana.

Duszpasterstwo parafialne Treścią wiary wyznawanej, celebrowanej i przemodlonej, jest zaangażowanie Rodziny Parafialnej w duszpasterstwo.

Parafialny Zespół Caritas, liczy 13 członków czynnych oraz wiele osób wspomagających. Caritas przez cały rok prowadzi pomoc finansową i rzeczową dla poszczególnych rodzin i osób z naszej parafii. W minionym roku zorganizowano: - paczki żywnościowe na Święta Wielkanocne i Bożego Narodzenia, - dzień chorych w parafii oraz spotkania dla osób starszych i samotnych z naszej parafii, między innymi dla Grupy Przystań, - wiele spotkań oraz wyjazdy letnie i zimowe dla dzieci z naszej rodziny parafialnej, - zbiórki pieniężne przed kościołem, kiermasze, - loterię na Festiwalu Pomuchla, - rozprowadzanie palm, paschalików i świec wigilijnych.

Za to zaangażowanie składam serdeczne Bóg zapłać zespołowi i wszystkim, którzy wspierają to dzieło.

Do grona ministrantów należy 11 chłopców w Łebie i 3 chłopców oraz jedna ministrantka w Żarnowskiej. W Łebie mamy również 4 kandydatów na ministrantów. Zachęcam rodziców do współpracy w tym kierunku. Nadal marzę o tym, aby powstała w naszej parafii grupa ministrantów weteranów.

Działa schola parafialna „ Promyki Pana”, która niestety zmniejszyła się.

Serdecznie dziękuję paniom: Małgorzacie Gieryk i Elizie Lechończak za zaangażowanie w prowadzenie scholi. Zachęcam dziewczęta, by zasilały szeregi naszej scholi parafialnej.

Soją wiarę umacnia i celebruje wspólnota Effatha. Modlitwa wspólnoty opiera się na Eucharystii i medytacji Słowa Bożego. Spotkania odbywają się w środy o godz. 19.00.

Zapraszamy.

Powstała również grupa młodzieżowa w naszej parafii, która liczy 11 osób. Młodzież uczestniczyła jesienią w spotkaniu Oblackich Grup Młodzieżowych we Wrocławiu, zorganizowała zabawę z okazji św. Cecylii dla scholi i dzieci z naszej parafii, brała również udział w organizacji wieczoru Trzech Króli. Spotkania grupy młodzieżowej odbywają się w piątki o godz. 19.00.

Posługę muzyczną w naszej parafii pełnią: organistka Justyna Bullman, zespół Stella Maris oraz schola parafialna „Promyki Pana”. Składam serdeczne podziękowanie za tę ważną i jakże odpowiedzialną animację podczas nabożeństw i innych spotkań parafialnych.

W parafii jest grupa lektorów, która angażuje się w posługę Słowa Bożego w niedziele, święta i w dni powszednie. Raz w miesiącu odbywają się spotkania formacyjne, na które serdecznie zapraszam.

Ważną funkcję w naszej wspólnocie parafialnej sprawują szafarze nadzwyczajni. Liczba szafarzy nie jest ograniczona, dlatego zachęcamy innych parafian, by przystąpili do tej zaszczytnej służby.

Wielkim wsparciem dla naszej rodziny parafialnej jest modlitewna posługa Róż Różańcowych. Istnieje sześć Róż Różańcowych, do których należą 123 osoby. Dziękujemy za to zaplecze modlitewne dla naszej Rodziny Parafialnej i za dar ołtarza w postaci głębokiej pateny do sprawowania Eucharystii.

Bardzo serdecznie dziękuję redakcji „Ichtys” na czele z Panią Marią Konkol – redaktor naczelną, za regularne wydawanie naszego parafialnego czasopisma. Dziękuję również Parafianom, którzy na łamach naszej gazetki dzielą się swoimi doświadczeniami i przeżyciami.

Grupa misyjna w naszej parafii liczy ok. 100 osób. Są to członkowie z parafii jak i również z okolic Łeby, którzy czynnie wspierają swoja ofiarą dzieła misyjne prowadzone przez Misjonarzy Oblatów. Regularnie raz w miesiącu spotyka się ok. 30 osób na wspólnej modlitwie w intencjach misyjnych.

Grupa Przystań pod troską parafialnego Zespołu Caritas, gromadzi się raz w miesiącu na wspólnej Eucharystii i na spotkaniu przy herbacie.

Zachęcamy starszych i osoby samotne z naszej parafii do uczestnictwa w tych spotkaniach.

Duszpasterskiej Radzie Parafialnej dziękuję za głos doradczy oraz wsparcie w naszej wspólnej pracy na rzecz Rodziny Parafialnej.

Tak wygląda zaangażowanie w życie naszej Rodziny parafialnej od strony duchowej i organizacyjnej.

Jest ono wyrazem troski wiernych o wspólne dzieło, jakim jest Kościół, jako wspólnota wierzących.

Wydarzenia Rok, który przeżyliśmy w duchu odnowienia wiary i pod hasłem „Być Solą ziemi”, bogaty był w wiele wydarzeń duszpasterskich i kulturalnych: Po raz kolejny nowy rok kalendarzowy rozpoczęliśmy pasterką o godz. 24.00. Coraz więcej parafian gromadzi się, by w ten sposób przywitać Nowy Rok i uczcić Bożą Rodzicielkę Maryję Pannę.

Odbył się Wieczór Trzech Króli z udziałem łebskich zespołów oraz zaproszoną kapelą góralską „Beskid”.

Na początku lutego parafia zorganizowała wspólną zabawę karnawałową.

We wspomnienie Matki Bożej z Lourdes odbył się tradycyjnie dzień chorego.

Rekolekcje wielkopostne przeprowadził w naszej parafii o. Krzysztof Ziętkowski OMI z Lublina. W Wielkim Poście grupa parafian brała udział w drodze krzyżowej na Kalwarii w Wejherowie oraz w Męce Pańskiej w Górce Klasztornej.

Odbył się Festyn Rodzinny zorganizowany przez Ochronkę Sióstr Służebniczek N.M.P..

Braliśmy udział w nabożeństwie ekumenicznym, które odbyło się w naszym kościele.

W miesiącach letnich wygłoszono wczasorekolekcje dla parafian i wczasowiczów, które rozpoczął o. Andrzej Madej OMI z Turkmenistanu. Rekolekcjom towarzyszyły zespoły instrumentalno-wokalne.

Odpust parafialny ku czci Wniebowzięcia NMP odbył się kolejny raz w Parku Oblatów. Mszę św. odpustową odprawił i homilię wygłosił o. Wiesław Nowotnik OMI z Laskowic. Po Mszy św. odpustowej uczestniczyliśmy w koncercie Krystyny Giżowskiej.

W naszej parafii odbyły się rekolekcje powołaniowe dla młodzieży męskiej.

Wyjątkowo dużo dzieci w 2013 r. brało udział w roratach, za co, serdecznie dziękuję dzieciom i ich rodzicom.

Rekolekcje adwentowe i uroczystości odpustowe ku czci św. Mikołaja poprowadził o. Waldemar Janecki OMI z Lublińca.

Po raz kolejny na Boże Narodzenie powstała żywa szopka, która cieszy swoja obecnością nie tylko dzieci, ale i również dorosłych.

Stary rok zakończyliśmy Mszą dziękczynną i nabożeństwem przebłagalnym.

Inwestycje W ubiegłym roku: - wykonano odwodnienie placu kościelnego, - zostały położone kable na iluminację świetlną, - została ułożona kostka granitowa wokół kościoła oraz chodnik prowadzący do zakrystii, - wymieniono część instalacji grzewczej na odcinku z budynku klasztornego do kościoła, - została gruntownie odnowiona chrzcielnica, - w budynku klasztornym wykonano: remont kaplicy klasztornej i innych pomieszczeń oraz wymieniono drzwi wewnętrzne.

Składam serdeczne podziękowanie Parafianom za wielki wkład finan-

sowy w postaci niedzielnych składek, szczególnie tych w drugą niedzielę miesiąca oraz za ofiary składane na modernizację naszej świątyni. Bóg zapłać.

Co przed nami?

Otrzymaliśmy piękny program duszpasterski na lata 2013-17. Tematem tego programu jest: Przez Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie. Od wiary, przez chrzest do świadectwa.

Chcemy dalej w naszej rodzinie parafialnej pogłębiać swoją więź z Chrystusem poprzez ewangelizację, zaangażowanie w życie Kościoła oraz przygotowanie się na 1050 rocznicę chrztu Polski. W tym roku duszpasterskim towarzyszy nam hasło „Wierzę w Syna Bożego”. Niech ono na nowo uczyni nas wiernymi świadkami Zbawiciela.

Jeśli chodzi o sprawy materialne, to planujemy: - kontynuację rozpoczętego planu zagospodarowania terenu wokół kościoła, - iluminację świetlną, - odkrycie szachulca wieży, - malowanie kościoła i renowację głównego ołtarza.

Kochani Parafianie Podejmujemy dalej nasze wspólne dzieło z nadzieją. Zawierzamy wszystko Bogu, który posyła nam swojego Syna, abyśmy oddali Jemu nasze sprawy, zgodnie z hasłem tego roku „Wierzę w Syna Bożego”.

Na koniec pragnę z całego serca podziękować moim współbraciom, Ojcu Czesławowi i Ojcu Piotrowi oraz Bratu Adamowi za współpracę i pomoc. Dziękuję Siostrom Służebniczkom N.M.P., Radzie Parafialnej, wszystkim wspólnotom, grupom parafialnym oraz indywidualnym osobom za życzliwość.

Dziękując jeszcze raz za każdy przejaw życzliwości wobec Kościoła Chrystusowego, naszej wspólnoty parafialnej, kapłanów naszej parafii i wszystkich, którzy to dobro czynią życzę Bożego błogosławieństwa i opieki Niepokalanej. Szczęść Boże.

Wasz proboszcz o Mariusz Legieżyński OMI 5

k a z a n i e n a g ór z e

Niedziela Chrztu Pańskiego zakończyła obchody liturgicznego okresu Bożego Narodzenia. Jezus rozpoczyna publiczną działalność. W roku duszpasterskim, w którym chcemy pogłębić wiarę w Syna Bożego, pochylmy się nad sercem orędzia Jezusa, jakim jest tzw. Kazanie na Górze (Mt 5-7).

Kazanie na Górze to swoista Konstytucja ogłoszonego przez Jezusa Królestwa, serce etyki Nowego Testamentu. Jest to tekst niezwykły i zupełnie przełomowy, a jednocześnie fundamentalny: Jak mówił Jan Paweł II, są to słowa rewolucyjne, ponieważ proponują radykalne wywrócenie wartości, z jakich czerpie inspirację potoczna mentalność, mentalność czasów Jezusa nie mniej niż mentalność naszych czasów. Rzeczywiście, ludzie zawsze cenili pieniądze, władzę w różnych jej formach, przyjemności zmysłowe, zwycięstwo nad innymi za wszelką cenę, powodzenie i uznanie światowe. Są to wartości, które mieszczą się, jak jasno widać, w horyzoncie określonym jako rzeczywistości ziemskie. Jezus łamie ten krąg ograniczony i ograniczający, przesuwa swoje spojrzenie na rzeczywistości, które wymykają się sprawdzeniu przez zmysły, ponieważ wykraczają poza materię i wychodzą poza czas, w zakres wieczności. Mówi On o królestwie niebieskim, o ziemi obiecanej, o dziecięctwie niebieskim i w tej perspektywie stwierdza wyższość ubóstwa w duchu, cichości, czystości serca, łaknienia sprawiedliwości, które wyrażają się nie w przemocy, lecz w odważnym znoszeniu prześladowania”.

Słynny katolicki pisarz François Mauriac utrzymywał, że kto nie czytał Kazania na Górze (Mt 5-7), 6

ten nie jest w stanie pojąć, czym jest chrześcijaństwo. Mahatma Ghandi zaś Kazanie na Górze nazwał jedynym przesłaniem, mogącym uratować świat.

W Kazaniu na Górze Jezus zawarł dla nas własne doświadczenie duchowe i moralne, które jako pierwszy wcielił w swoje życie. Jan Paweł II przypomniał: Jezus nie ograniczył się do głoszenia Błogosławieństw, On nimi żył.

Patrząc na nowo na Jego życie, czytając ponownie Ewangelię dziwimy się: tym najuboższym z ubogich, najszlachetniejszym spośród cichych, człowiekiem o najczystszym i najbardziej miłosiernym sercu, jest właśnie Jezus. Błogosławieństwa są niczym innym, jak tylko opisem twarzy, Jego twarzy Radość obiecana przez Błogosławieństwa jest prawdziwą radością samego Jezusa: radością poszukiwaną i odnalezioną w posłuszeństwie Ojcu i w darze z samego siebie dla innych.

Osiem Błogosławieństw, przeżytych przez Jezusa do końca stało się dla niezliczonych rzesz chrześcijan swoistą mapą drogową ich życia. A dzięki temu, że znalazły radykalne przełożenie na ludzką egzystencję, przemieniali oni kulturę przemocy i terroru w kulturę przebaczenia i pojednania, kulturę wyzysku i egoizmu w kulturę miłosierdzia, pokoju i pokory. Św. Franciszek z Asyżu, który poszedł radykalnie drogą błogosławieństw, modlił się: O Panie, uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju, abym siał miłość tam, gdzie panuje nienawiść; wybaczenie tam,gdzie panuje krzywda; jedność tam, gdzie panuje zwątpienie; nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz; światło tam, gdzie panuje mrok; radość tam, gdzie panuje smutek.

Spraw abym mógł, nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać; nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć; nie tyle szukać miłości, co kochać; albowiem dając, otrzymujemy; wybaczając, zyskujemy przebaczenie, a umierając, rodzimy się do wiecznego życia.

Ewangeliczne Błogosławieństwa i złączone wraz z nimi Kazanie na Górze to jeden z najważniejszych tekstów, który stoi u podłoża naszego sposobu myślenia; jeden z tych, które w historii Europy ukształtowały jego ducha. Błogosławieństwa oraz następujące po nich Kazanie na Górze ukształtowały nasz sposób myślenia. Poprzez konstytucje krajów demokratycznych oraz Kartę praw człowieka ich duch stał się podstawą rozwoju godnego człowieka, pokojowego i sprawiedliwego społeczeństwa żyjącego w dobrobycie i pokoju. Do dziś kształtują kodeks moralny zachodniej hemisfery, definiując to, co uważamy za dobre i słuszne, a co nie, nawet jeśli społeczeństwa raz po raz odchodzą od wyznaczonego przez nie zarysu. To właśnie Kazanie na Górze skłoniło Hainricha Boella, laureata literackiej Nagrody Nobla w roku 1972, do powiedzenia, że od każdego innego woli nawet niedoskonały, lecz chrześcijański świat, gdyż jest w nim miejsce dla ubogich, starych i słabych Sprawy takie jak potępienie wojny, przemocy i rasizmu, caritas względem ofiar, inicjatywy na rzecz bardziej sprawiedliwego, pokojowego i solidarnego świata – wszystko to nie byłoby możliwe bez wielkiej mowy Jezusa, bez etyki wyrastającej z korzeni żydowsko-chrześcijańskiej religii - mówił Boell. o. Wojciech Popielewski, omi

Chór ECHO ma 20 lat Chór założony został w lutym 1994 r. przez o. Jana Jopa OMI, proboszcza parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Łebie jako chór parafialny naszej parafii. Jego dyrygentem i kierownikiem artystycznym została Teresa Trylewicz, nauczycielka i pasjonatka muzyki aktywna w Łebie od... 1958 roku.

Chór jest członkiem Stowarzyszenia Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Od 5 grudnia 2007 r. działa pod patronatem Zrzeszenia Rodzina Kolpinga przy parafii pw. św.

Jakuba Apostoła.

W swoim różnorodnym repertuarze prezentuje pieśni sakralne (śpiewane w całym roku liturgicznym), pieśni patriotyczne i ludowe. Dobrany skład zespołu i zaangażowanie owocują licznymi występami, które

Oto pierwszy skład chóru: 1. Eufemia Kowalska 2. Zofia Rulewska 3. Apolonia Janowiak 4. Jadwiga Klat 5. Krystyna Kleniewska 6. Marzena Trylewicz 7. Ewa Kużownik 8. Kazimiera Siebert 9. Irena Hinca 10. Ewa Salamon 11. Bożena Kunkel 12. Janusz Lechończak 13. Henryk Pawelczyk 14. Karol Trylewicz 15. Teresa Trylewicz - dyrygent.

I aktualny skład: 1. Michalina Grąz – Czywiel – członek zarządu chóralnego 2. Anna Kaliszuk 3. Anna Zaborowska

urozmaicają obchody świąt, rocznic kościelnych i państwowych.

Chór swoją działalność opiera na pracy społecznej ogółu członków i działaczy, mieszkańców Łeby, niezależnie od wieku pasjonatów śpiewu chóralnego. Upowszechnia piękno i wartości moralne płynące z muzyki, wnosi swój wkład do kultury narodowej i ogólnopolskiej. W czasie 20 lat swojej działalności wystąpił aż 144 razy.

4. Teresa Mocek 5. Maria Kubiak 6. Ewa Wiśniewska – skarbnik 7. Janina Sajko 8. Cecylia Sadoń 9. Irena Łopuszańska 10. Maria Jażdżyńska 11. Zyta Weszke 12. Kazimiera Siebert 13. Wiesława Bladoszewska 14. Ewa Kużownik 15. Henryk Pawelczyk

16. Janusz Lechończak – prezes 17. Teresa Trylewicz – dyrygent.

Chór „Echo” jest kontynuacją wcześniejszej działalności Teresy Trylewicz. Wielu spośród dzisiejszych chórzystów „Echa” to dawni chórzyści lub dzieci chórzystów „Muszelek”, prowadzonych przez Panią Teresę w Szkole Podstawowej od 1958 r. Swój pierwszy koncert chór pod dyrekcją Teresy Trylewicz w Łebie zaśpiewał na schodach historycznego już Morskiego Oka, a pierwszym wykonanym utworem była ludowa piosenka „Idzie chmura będzie deszcz”. Było to 56 lat temu...

Na niwie śpiewaczej pracuję do dnia dzisiejszego - podsumowuje Pani Dyrygent. - Były wielkie osiągnięcia i nagrody. Również i przykrości ze strony Wojewódzkiego i Centralnego Komitetu partii PZPR za śpiewanie z młodzieżą w kościele. Były to czasy żałosne.

Jednak wszystko się zmieniło. Jest wielkim szczęściem, kiedy można swobodnie dobierać repertuar i szerzyć chwałę Bożą śpiewem, uświetniać religijne nabożeństwa i uroczystości patriotyczne.

Znakiem tych zmian jest działalność chóru „Echo”, za którą na progu jubileuszu 20-lecia dziękujemy Chórzystom i Pani Dyrygent, założycielowi o. Janowi Jopowi OMI, a także wszystkim przyjaciołom Chóru.

Informacje zebrała Maria Konkol 7

W imię m i ł o śc i Inspiracją do podjęcia tematu religii islamu na łamach naszej gazetki był artykuł, który ukazał się w jednym z ostatnich numerów. Zapewne wielu czytelnikom temat jest nieobcy. Chciałbym przedstawić ogólny zarys praw rządzących islamem, a w szczególności zwrócić uwagę na niebezpieczeństwa i zagrożenia, na które mogą być narażone kobiety (nie muzułmanki) wybierając na męża muzułmanina.

Islam dla muzułmanina jest całym życiem, jest całkowitym posłuszeństwem Allachowi.

Muzułmanie są przeświadczeni o tym, że ich religia może zaspokoić religijne i duchowe potrzeby całej ludzkości, dlatego sami nie kryją tego, że islam jest religią ekspansywną. Wszystkimi dziedzinami życia muzułmanina kieruje szaria - odpowiednik naszego prawa. Trzeba zwrócić uwagę na fakt, że nie wszystkie prawa szariatu przestrzegane są w wersji fundamentalnej.

Poniżej przytoczę obowiązujące prawa szariatu dotyczące niektórych dziedzin życia muzułmanina, w szczególności kobiety.

Obowiązkiem kobiety jest nosić długie suknie, a włosy mają być zakryte, żeby nie kusić mężczyzn. Do stroju kobiety należy burka, która zasłania całą twarz, nikab zasłania połowę twarzy, a hidżab tylko włosy.

Wyznawcy islamu - mężczyźni według ich religii są w sensie wartości istotami wyższymi niż kobiety.

Muzułmaninowi odstępującemu od wiary (apostazja) grozi kara śmierci. Ma on trzy dni na powrót do wiary bez konsekwencji kary. Prawo to obowiązuje w Arabii Saudyjskiej, jak i w innych krajach, w których rządzą fundamentaliści muzułmańscy.

Dzieci zrodzone w związku z nie muzułmanką zawsze wychowywane będą w wierze ojca, dotyczy to również krajów europejskich. Bywa8

ją jednak przypadki odstąpienia od tej zasady. Żona musi być całkowicie podporządkowana woli męża, a mąż bez konsekwencji prawnych może bić swoją małżonkę. Muzułmanin nad żoną ma całkowitą władzę, z rozwodem włącznie. Mąż wypowiadając trzykrotnie „oddalam cię” w obecności immama otrzymuje rozwód, a kobieta takiego prawa nie ma.

Najbardziej drastycznym prawem szariatu egzekwowanym w krajach muzułmańskich przez muzułmanina jest prawo do „zemsty honorowej”. „Zemsta honorowa” to w większości przypadków mordy popełnione przez członków rodziny na swoich bliskich, głównie na żonach i dzieciach. Motywowane są one chęcią zmycia hańby. Kobieta może zhańbić rodzinę próbą odejścia od męża, spojrzeniem na innego mężczyznę, a córki mogą zhańbić ojca publicznym tańcem. Prawo to wykorzystywane jest też do bezpodstawnego oskarżenia żony, aby się jej pozbyć na rzecz innej wybranki. Decyzję o tym czy doszło do zhańbienia rodziny podejmuje mąż lub ojciec i on określa wymiar kary. Do „lżejszej” formy tej kary należy bicie i okaleczenia, najczęściej twarzy. Według islamskiego prawa w Arabii Saudyjskiej nie można przeprowadzić egzekucji mężczyzny, który zabił swoją żonę lub dzieci. Takiemu mężczyźnie grozi tylko kara więzienia pod warunkiem, że sąd taką karę zasądzi.

Fundamentalne prawo szariatu obowiązuje, tylko w krajach muzułmańskich, w których władzę mają ortodoksyjni fundamentaliści muzułmańscy. Chrześcijanka poślubiając muzułmanina w jednym z krajów europejskich może odnieść wrażenie, że prawa te jej nie dotyczą. I tak może być.

W przypadku śmierci ojca męża, jeżeli mąż jest najstarszym synem

w rodzinie i rodzina ta mieszka w kraju muzułmańskim, małżonka powinna liczyć się z tym, że mąż musi wrócić na łono rodziny. W takim przypadku coś, co było dla kobiety odległym mirażem staje się brutalną rzeczywistością. „Tolerancyjna” religia islamu małymi kroczkami zaciska pierścień posłuszeństwa nie tylko względem męża, ale i całej jego rodziny.

W powyższym tekście przedstawiłem te najbardziej skrajne przypadki traktowania kobiet przez wyznawców islamu. Jesteśmy jednak naocznymi świadkami tego, pod jaką presją znajdują się kobiety żyjące w takich związkach. Zaskakuje fakt, że kobiety, które kiedyś czynnie brały udział w życiu Kościoła, po ślubie ograniczają się tylko do stania przed jego drzwiami. Przebywając tysiące kilometrów od męża ulegają presji wywieranej przez małżonka i całkowicie podporządkowują się jego woli.

Zadajmy sobie pytanie - czy jest to już całkowita apostazja, czy strach przed konsekwencjami ze strony męża, który mógłby się o tym dowiedzieć? Wiedzę o tym mają tylko osoby, które znalazły się w takiej sytuacji. Wybierając miłość do człowieka odrzuciły miłość do Pana Jezusa z pełną konsekwencją następstw takiego wyboru.

Piotr Pawlak

Czy będzie „d. Łeba”?

Czy Łeba to wymarłe miasto? zapytał znajomy z głębi Polski po obejrzeniu zdjęć ulicy Kościuszki, które kilka dni temu zrobiłam i wysłałam na jego prośbę. - Ludzi nie widać, w oknach żaluzje. Czy jest tam

tów, którzy po kolędzie migiem dotarli do mojego mieszkania przez całkiem spory kawałek ulicy głównej.

I podobnie pytam ja sama siebie, gdy wracam z pracy i próbuję po drodze zrobić podstawowe zakupy. Czy wkrótce będzie tu jak w Starej Łebie zaledwie 48 czynnych domostw? Czy w takim razie już nie powinniśmy zacząć budowy przytułku dla starych i chorych, wzorem przytułku św. Ducha, który był przy pierwszym kościele św. Mikołaja?

Na szczęście jeszcze można spotkać ludzi w kościele, bibliotece i w szkole. Aha, i w Biedronce, choć w Biedronce to już nie to samo co w dawnym Wedlu.

Właśnie, dawnym Wedlu. Oby wkrótce przed nazwą naszego miau Was jakieś życie...? sta na mapie nie zaczęli dopisywać Podobnie zapytała rosyjska młoskrótu „d. - dawniej” jak dopisydzież z chóru „Gloria” po kilku przejwali przed Wedlem za komunizmu. ściach wcale nie bocznymi ulicami „d. Łeba”. Tu kiedyś była Łeba... naszego miasteczka. W podobnym Maria Konkol tonie były komentarze ministran-

Moja dusza śpiewa

dzinie. Następne takie przeżycie to Pasterka Noworoczna. Moja dusza śpiewała w kościele i przed kościołem. Wasza serdeczność, życzenia, śpiew, radość, uśmiech były lekarsterce Wigilijnej przeżyłam wspa- stwem dla mojego życia duchoweniałe chwile w Waszym kościele, z go. Dzień Trzech Króli to była uczta Wami parafianami jak w wielkiej ro- jak w Kanie Galilejskiej, gdzie chleb i wino było pokarmem – piękne występy dzieci oraz muzyka młodzieży i chór z Rosji – to wszystko było cudowne jak wielka opera stworzona przez samo życie tej parafii i tych parafian, gdzie uśmiech i życzliwe słowa nie schodzą z ust. Dziękuję Bogu, że mogłam w tym uczestniczyć, brać w tym czynny udział i przeżywać tak wspaniałą odnowę duchową. Dziękuję też wszystkim, którzy to stworzyli.

Z moim śląskim pozdrowieniem

- podziękowania

Przyjechałam do rodziny na Święta Bożego Narodzenia oraz Nowy Rok. Uczestnicząc w Pa-

Szczęść Wam Boże Barbara z Tarnowskich Gór 9

fotogaleria

Szopka bożonarodzeniowa w naszym kościele

Schola Promyki Pana podczas Mszy św. w Wieczór Trzech Króli 10

Rodzeństwo Hanna i Jakub Chylińscy podczas Mszy św. w Wieczór Trzech Króli

Chór FALARE ze Szkoły Podstawowej, koncert w Wieczór Trzech Króli 11

fotogaleria

Zespół VIVO z Gimnazjum, koncert w Wieczór Trzech Króli

Rosyjski chór GLORIA, koncert w Wieczór Trzech Króli 12

Ruiny kościoła św. Mikołaja Ruiny starego kościoła św. Mikołaja przy końcu ul. Turystycznej zostały w ostatnich dniach doraźnie zabezpieczone przed przewróceniem, staraniem Urzędu Miasta, przy życzliwości Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, właściciela terenu – Starosty Lęborskiego i Urzędu Morskiego (gdyż ruiny znajdują się w jego tzw. pasie technicznym). Resztki wystającego muru są w takim stanie, że groziło im przewrócenie, więc zabieg był konieczny.

Przez wiele lat, aż do tej pory, nie udało się, pomimo prób inspirowanych przez gminę, rozpocząć działań w sprawie ratowana tego obiektu i przede wszystkim wpisania go oficjalnie do rejestru zabytków.

Prawnym właścicielem obiektu jest Skarb Państwa, w imieniu którego występuje Starosta Lęborski. Jednak obecna akcja zabezpieczenia wyszła ze strony Urzędu Miasta w przekonaniu, że sprawy formalno-prawne i docelowe prace mogą potrwać, a w międzyczasie zagrożony cenny zabytek może runąć. Wtedy już niepotrzebne byłyby starania o jego ratowanie. My, jako społeczeństwo zapisalibyśmy się wówczas w kronikach miasta tylko tym, że za naszych lat runął ostatni, po kilku wiekach od sztormu, stojący fragment oryginalnej murowanej starej Łeby, której historią tak się czasami chlubimy.

Z uwagi na znaczenie tego obiektu dla historii Łeby równole-

gle powinny zostać podjęte działania na rzecz wpisania obiektu do rejestru zabytków oraz uruchomienia prac konserwatorskich docelowo chroniących go w sposób trwały. Jednocześnie z uwagi na względy historyczne należałoby rozpocząć określone wstępne rozpoznawcze prace archeologiczne (np. georadarowe) terenu wokół ruin. Ich celem będzie lokalizacja być może innych zasypanych śladów Starej Łeby, z całą pewnością zlokalizowanej w tym obszarze. Świadczy o tym widoczny fragment ruin pierwotnego kościoła, a także dokumentacja z prac archeologicznych wykonanych przed 1939 r., obecnie znajdująca się w muzeum w Lęborku. Jeżeli wynik określonych badań potwierdzi istnienie takich śladów, pozwoli to podjąć decyzję o dalszym sposobie postępowania

dla osiągnięcia określonego celu, jaki wydaje się dziś oczywisty, tj.: 1. Docelowe zabezpieczenie istniejącego obecnie zabytku - ruin, który stanowi dla historii miasta i regionu nieocenioną wartość kulturową.

Pozostaje on bowiem jedynym oryginalnym fragmentem budowli - ogniwem łączącym okres przed zniszczeniem pierwotnego miasta przez żywioł morski w XVI w. z okresem historii „nowego miasta” powstałego po tym zdarzeniu w nowym miejscu, jakim Łeba jest dziś.

2. W miarę możliwości odkopanie i wyeksponowanie innych zasypanych resztek pozostałej starej zabudowy Łeby w bliższym lub dalszym otoczeniu ruin, a być może rozrzuconej na większym obszarze po zachodniej stronie rzeki, w kontekście pokazania tego mało znanego unikalnego zjawiska zniszczenia miasta przez żywioł.

Ekspozycja taka może mieć wielorakie znaczenie: - Przypomnienie „uśpionej” i zapomnianej historii starego miasta, na którym dosłownie funkcjonuje inne nowe życie (miasto nowe rozrastając się znów powróciło na starą lokalizację, tyle że kilka wieków później i nieco wyżej nad zasypaną warstwą).

- Wzorem wielu miast, może stać się nieocenioną atrakcją turystyczną ważną dla promocji miasta i odkryciem – pokazaniem brakującego ogniwa historii tego miejsca, które obecnie funkcjonuje tylko w sferze słabo udokumentowanej wiedzy historycznej. Przedmiotem poszukiwania archeologicznego może być nawet cały obszar zachodniego mia13

sta i w konsekwencji zorganizowanie lokalnych ekspozycji rozrzuconych w wielu miejscach, co odtworzy topografię ówczesnego miasta uzupełnioną makietami lub planszami. Wzorem wielu zabytkowych miast działanie takie nie musi kolidować z funkcjonowaniem obecnego życia i funkcji turystycznej miasta w tym miej-

scu. Wręcz przeciwnie, może dokonywać się równolegle i wpłynąć korzystnie na ożywienie tego obszaru i nadanie mu innego, dodatkowego waloru.

- Charakter edukacyjny (turyści czy grupy szkolne powinni wyjechać z ciekawie przekazaną wiedzą o historii zasypanego miasta i świadomością, że w ogó-

Zdjęcie ze zbiorów muzeum w Lęborku; przedstawia wykopaliska archeologiczne przed 1939 rokiem w Łebie, w miejscu, gdzie był pierwszy zamek Weiherów (obecnie jest tam Camping Rafael).

Zamek po wielkim sztormie z 1497 r. został przeniesiony na obecne miejsce w Nowęcinie.

Ruiny kościoła św. Mikołaja – to jedyny widoczny dzisiaj ślad po zgładzonej przez sztormy Starej Łebie.

Najstarsze wzmianki o kościele św. Mikołaja w Starej Łebie pochodzą z 1286 roku. Pierwotnie kościół był zwykłą i biedną budowlą. Jednak już w XIV wieku należał do lepiej wyposażonych.

Zmieniła się dotychczasowa drewniana budowla na masywną, ceglaną. Kościół posiadał kilka ołtarzy. Główny ołtarz był poświęcony patronowi kościoła św. Mikołajowi - opiekunowi rybaków i żeglarzy. Okoliczna szlachta wręcz rywalizowała w wyposażaniu świątyni. Jednym z elementów wyposażenia była srebrna figura dorsza, zwanego językiem miejscowym pomuchlem. Gdy po katastrofalnych sztormach mieszkańcy rozpoczęli w 1558 r. przenosiny miasta na nowe miejsce, kościół św. Mikołaja istniał dalej. Jeszcze przez kilkadziesiąt lat służył wiernym, którzy przeprawiali się doń przez rzekę. Sztorm z 1570 roku dokonał ostatecznego zniszczenia Starej Łeby, a tym samym kościoła św. Mikołaja. Pozostały po nim jedynie ruiny.

Do budowy kościoła w nowej Łebie wykorzystano częściowo cegły z ruin świątyni Starej Łeby. Także dużej urody figurka św.

Barbary, znajdująca się w szczycie ołtarza kościoła współcześnie służącego łebianom, pochodzi z zasypanego miasta. opr. Biblioteka Miejska

14

le była taka historia). Dziś rzeczywistość jest taka, że ogólna wiedza na ten temat znana jest tylko mieszkańcom miasta i być może najbliższego regionu oraz wąskiej grupie specjalistów. Natomiast prawie zupełnie jest nieznana i niepoznawana przez turystów, których tak wielu miasto odwiedza. Dzieje się tak, być może dlatego, że nie mają sposobności jej poznać. W tej sytuacji wydaje się oczywiste, że najlepiej stworzyć taką sposobność tu na miejscu w realnych warunkach.

Należy zaznaczyć, że nie znalezienie bardzo konkretnych pozostałości starych budowli pod ziemią, a tylko jakichkolwiek mniej wyraźnych śladów, też będzie mieć dużą wartość, ponieważ mamy do czynienia z sytuacją całkowitego zniknięcia miasta z powierzchni ziemi.

Wówczas także jest aktualny i jak najbardziej wskazany program pokazania topografii Starej Łeby poprzez już tylko np. makiety i plansze w miejsce rzeczywistych odkrywek, których być może nie da się zrealizować z różnych powodów. Ale sam temat jest na tyle ważny i atrakcyjny, że warto zrobić wszystko, co możliwe.

Każda struktura społeczna ma niepisany obowiązek pielęgnowania historii materialnej miejsca, którym aktualnie przyszło jej władać administracyjnie, tak państwowa jak i samorządowa. Dbałość ta jest warunkiem zachowania ciągłości tej historii materialnej. Jest w pewnym sensie tylko aktualnym powiernikiem takiej czy innej historycznej wielowiekowej substancji materialnej. Zabytki bowiem bywają starsze niż cywilizacje, państwa, struktury administracyjne wewnątrzpaństwowe, właściciele na tym terenie. W innym wypadku wiele śladów historii materialnej zniknęłoby bezpowrotnie. Posiada-

nie na swoim terenie określonych obiektów historycznych jest najczęściej powodem dumy dla jego gospodarzy. W przypadku budynków często tak nie jest, kiedy to ogranicza komercyjne wykorzystanie. Ale w przypadku obiektów Skarbu Państwa lub gminnych czy kościelnych stanowią nieocenioną wartość. Z tego względu wynikać powinna troska o ich zachowanie.

Jak ważną rzeczą w znaczeniu kulturowym i symbolicznym może być materialny zabytek, świadczą różne losy takich budowli w historii. Raz bywało to powodem do niszczenia zabytku, gdy był utożsamiany z potępianym władcą poprzednikiem, kulturą podbitego państwa, znienawidzoną religią. Chciano je wymazać z pamięci narodu (np. starożytny Egipt, Chiny czasów Mao Zedonga, wysadzony przed kilkoma laty posąg Buddy w Afganistanie, czy zburzoną cerkiew w Moskwie przez bolszewików na rozkaz Stalina, a także niszczone z premedytacją polskie zabytki kultury przez Niemców podczas II wojny światowej). Innym razem np. gdy chciano nawiązać do wielkości państwa minionej epoki i podkreślić symboliczną ciągłość z nią, wykazywano szczególną troskę i dbałość o zabytki tamtego okresu (np. ponowna odbudowa przez władze współczesnej Rosji moskiewskiej cerkwi wysadzonej przez bolszewików, ponowna dbałość i odbudowa przez współczesne Chiny zabytków starej epoki zniszczonych przez Mao oraz deklaracja rządu Afganistanu odbudowy posągu Buddy w Afganistanie).

Odkrywanie i poszukiwanie Starej Łeby ma słuszne motywacje i jest potrzebne. Jest bowiem jakaś luka: miasto historyczne ma dłuższe dzieje niż miasto materialne obecne. Gdzie jest brakujące ogniwo?

Marek Glegoła

Stara Łeba Leży wieś u morza brzegu i spogląda w lądu głąb, patrząc rybak sobie myśli: „Tam u wieży, to mój dom!”

Pędzi wiatr zachodni brzegiem, niczym chmura sunie piasek, wydmy świecą bieli śniegiem, wiek za wiekiem mija z czasem.

Nie ma już wsi na wybrzeżu, blady piasek pożarł wszystko, okrył ciężko drzwi i okna, zmiażdżył ludzkie to siedlisko.

Tak przeminął wiek już cały, dalej przeszło wydmy ciało i odkryło krok po kroku mur, co wcześniej zasypało.

Resztki domu oznajmiają: „Niegdyś żyli tu rybacy których dzieci tu przy łodzi wspólne połączyły harce”.

Nieopodal u cmentarza mur kościoła się czerwieni, zbudowane dla wieczności dzieło ludzkie w proch się zmieni.

Z „Chronik der Stadt Leba” Willi Gillmanna przełożył Robert Sochacki

Od redakcji: Z upoważnienia Ojca Proboszcza informuję - w nawiązaniu do powyższego artykułu - że z inicjatywy naszej parafii, będącej naturalnym spadkobiercą dziedzictwa św. Mikołaja w Łebie oraz kilkorga mieszkańców i Biblioteki Miejskiej zawiązała się inicjatywa obywatel-

ska, której głównym celem jest prowadzenie działań na rzecz ochrony i odpowiedzialnej promocji historii Łeby. Działania prowadzone będą we współpracy z właściwymi urzędami oraz instytucjami w ramach partnerstwa publiczno - społecznego.

Maria Konkol

15

Łebscy: młodzi, wykształceni i... z małego miasta Maciej Jakszta studiuje elektronikę i telekomunikację na Politechnice Gdańskiej. Jest pierwszą znaną mi osobą, która ukończyła kurs pierwszej pomocy emocjonalnej.

Wielu młodych ludzi po maturze wybiera Politechnikę Gdańską.

Jak myślisz, czym kierują się przy wyborze uczelni? Dlaczego wybierają Politechnikę, a nie Uniwersytet Gdański?

Myślę, że kierują się renomą, jaką ma uczelnia w kraju. Politechnika Gdańska jest jedną z najlepszych uczelni w Polsce. Na Pomorzu jest notowana najwyżej. Studenci biorą też pod uwagę rynek pracy, a więc to, po skończeniu jakiej uczelni łatwiej znaleźć pracę. Wielu ludzi ma swoje pasje, a Politechnika Gdańska mając lepsze zaplecze pozwala je rozwijać.

A dlaczego Ty wybrałeś Politechnikę Gdańską?

Na początku chciałem studiować historię. Do matematyki przekonałem się w liceum. Uznałem, że fizyka, astrofizyka, astronomia, matematyka, słowem przedmioty ścisłe, to coś, przy czym się spełniam. Wybierając politechnikę kierowałem się tym, co lubię robić. Telekomunikacja to nie tylko telefony komórkowe, ale są to również wszelkiego rodzaju fale.

Jaki kierunek studiujesz?

Elektronikę i telekomunikację.

Teraz dostałem się na Katedrę Systemów i Sieci Radiokomunikacyjnych.

Dokładnie tam, gdzie chciałem być od początku tych studiów.

Na którym jesteś roku?

Na IV. Jest to system boloński, czyli 3,5+1,5 roku. W lutym przyszłego roku będę bronił swoją pracę inżynierską, a potem magisterską.

Czy telekomunikacja jest trudnym kierunkiem do studiowania?

16

Jest to kierunek bardzo trudny.

W liceum byłem w klasie ogólnej lingwistycznej i miałem sporo do nadrobienia, chcąc zdawać na maturze rozszerzoną matematykę. Siedziałem w domu nad matematyką dzień i noc.

Kosztowało mnie to dużo energii, ale się opłaciło, ponieważ moje studia dają dużo możliwości. Mam średnią prawie 4,0. Studia techniczne kończą ludzie, którzy mają zapał do pracy.

Czy wielu jest chętnych na ten kierunek?

Chętnych jest bardzo wielu. Elektronika i telekomunikacja w Gdańsku (z tego, co mi wiadomo) jest na drugim miejscu w kraju. Ścigamy się z Politechniką Wrocławską.

Jakich przedmiotów się uczysz?

Z przedmiotów mamy między innymi: fizykę, elektrodynamikę, technikę bardzo wysokich częstotliwości, a teraz w ramach specjalizacji: miernictwo radiokomunikacyjne, podstawy systemów komórkowych, sygnały telekomunikacyjne. Uczymy się funkcjonalności anten radiokomunikacyjnych, wszelkich obliczeń parametrów związanych z ich pra-

cą w ramach różnych systemów, np. komórkowych GSM, UMTS, czy LTE, no i przede wszystkim mechanizmów rozprzestrzeniania się tych fal wokół nas.

Czy miałeś kompleksy, że pochodzisz z małej miejscowości? Jak odnalazłeś się w dużym mieście?

Byłem przyzwyczajony, że zawsze jestem w domu, ponieważ dojeżdżałem do liceum w Lęborku, ale wracałem. Trójmiasta wtedy nie znałem wcale. Byłem dumny z tego, że jestem z Łeby. Kompleksów nie miałem. Wszędzie, gdzie jechałem, czy to do innych miejscowości w Polsce, czy też za granicę i mówiłem, że jestem z Łeby, to nikt mnie nie pytał, gdzie ta miejscowość leży na mapie (ktoś musiał być naprawdę z daleka, żeby tego nie wiedzieć).

Wszystkim Łeba kojarzyła się z kurortem turystycznym, który oferuje dużo atrakcji turystycznych i imprez kulturalnych.

Jakie masz jeszcze pasje?

Astrofizyka i astronomia to moje pasje. Często pochłania mnie obserwacja naszego nieba. Kupiłem

sobie specjalnie do tego celu teleskop. Lubię obserwować zachody słońca, które chyba nigdy w życiu mi się nie znudzą oraz czytać książki, które zawsze pobudzają naszą wyobraźnię.

A skąd obserwujesz niebo? Masz jakieś specjalne miejsce?

Mam swój własny ciemny kąt na balkonie, w którym zawsze rozstawiam teleskop. Widoczność jest bardzo dobra. W innych miejscach niestety za mocno świecą lampy uliczne, co utrudnia obserwacje.

Jakie znasz języki obce?

Angielski i hiszpański płynnie, niemiecki, trochę greckiego oraz umiem czytać i pisać po rosyjsku.

Czy byłeś na wymianie studenckiej?

Tak, w Walencji w 2012 roku.

Walencja to miasto z klimatem, które przyciąga młodych. Rok akademicki zacząłem w połowie września, a wróciłem w lutym ubiegłego roku.

Pamiętam, że jak miałem wyjechać, to szukałem tańszych biletów. Tylko jednego dnia można było je kupić taniej – 11 września. Tego dnia odbyłem swój pierwszy w życiu lot samolotem.

Dlaczego wybrałeś akurat Hiszpanię?

Byłem rok wcześniej w Hiszpanii i zafascynował mnie ten kraj, a zwłaszcza jego niesamowita kultura, którą chciałem bliżej poznać.

Oczywiście musiałem chociaż trochę znać język, więc zacząłem uczyć się hiszpańskiego na własną rękę.

Potem musiałem uzyskać potwierdzenie znajomości języka. Udało się i otrzymałem z uczelni pozwolenie na wyjazd. Musiałem także mieć odpowiednią średnią ocen. Z naszego wydziału za granicę wyjeżdża bardzo mało osób, gdyż jest to trudny kierunek do studiowania w języku obcym. Ale za to owoce wyjazdu można zbierać przez resztę życia: język, doświadczenie, zagraniczna uczelnia w życiorysie. Same korzyści.

Jak trafiłeś na kurs pierwszej pomocy emocjonalnej? Na czym polega taka pomoc?

Kurs pierwszej pomocy emocjonalnej organizował Urząd Miasta w Lęborku. Pierwsza pomoc emocjonalna polega na udzieleniu wsparcia emocjonalnego osobie poszkodowanej zaraz po wypadku. W tym momencie najważniejszy jest kontakt z taką osobą. Pokazujemy jej, że jesteśmy przyjaźnie nastawieni. Czasami wystarczy tylko objęcie za ramię, albo poproszenie, aby ta osoba usiadła.

Zwykłe pytanie „co się stało?” prowadzi do tego, że osoba poszkodowana zaczyna nam opisywać problem. My jesteśmy po to, aby wyciągnąć z niej informacje i dowiedzieć się, czego w danym momencie się boi. Jednak nie prowadzimy jej za rękę. Wskazuje-

my drogę i staramy się zachęcić, aby ona wykonała pierwszy krok.

Czy miałeś okazję wykorzystać nabytą podczas kursu wiedzę w praktyce?

Jeszcze nie. Ukończyłem ten kurs, ponieważ spodobała mi się jego idea.

Chciałem mieć pewność, że będę przygotowany, jeśli w przyszłości będę musiał komuś pomóc.

Czy masz plany na przyszłość?

Planuję poszukać pracy w mieście, które znam i w którym mógłbym się rozwijać. A poznałem ich dość wiele, więc wybór jest szeroki.

Nie wrócisz do Łeby?

Chciałbym bardzo, lecz niestety ciężko tutaj z pracą.

Dziękuję za rozmowę.

Z Maciejem Jaksztą rozmawiała Beata Czaja

Z kroniki parafialnej – Rok 1950: Rok Jubileuszowy

Luty 1950 r.

Dnia 7 lutego w nocy o godz. 21 przyjechało autem na plebanię czterech panów jako delegacja z powiatu lęborskiego celem dokonania badań tutejszego Caritasu. Komisja ta trwała do godz. 4 rano. Zasadniczo nic nie znaleźli godnego uwagi, niedokładności i uszczerbku, braku.

Dnia 10 lutego ponownie przyjechało auto wieczorem o godz. 20 z dwoma panami ze Starostwa Lęborskiego w celu aby ks. proboszcz Górzyński podpisał deklarację, że pójdzie za rządem i nie będzie słuchał biskupów. Naturalnie, że ks. proboszcz nie podpisał powyższego i orzekł uroczyście: „Zawsze będę wolę Biskupów spełniał”.

Dnia 11 lutego przyjechał delegat z Gdańska z Urzędu Wojewódzkiego w sprawie podpisania tego samego pisma. Rozmowa trwała półtora godziny. Delegat widząc, że ks.

proboszcz Górzyński nie podpisuje, rozpoczął obiecywać różne rzeczy.

Gdy i to nie pomogło, zaczął grozić aresztowaniem, robiąc użytek z Caritasu – ogłaszając powstałe w Caritasie fikcyjne nadużycia.

Dnia 18 lutego przyjechał (autem) jeden pan ze Starostwa Lęborskiego, aby przeprowadzić wywiad na temat założenia nowego zarządu Caritasu [i przepisów] normalizujących stosunki między Państwem a Kościołem. Następnie zabrzmiało pytanie do ks. proboszcza Górzyńskiego co myślę o aresztowaniu Biskupa z Pelplina. Wywiadu nie udzieliłem i kazałem po wywiad zgłosić się do Prymasa Polski.

17

„Cóż to jest prawda?”

To retoryczne pytanie Piłata poprzedziło uznanie niewinności Jezusa, a następnie wydanie na Niego wyroku okrutnej śmierci. W osobie rzymskiego namiestnika bardzo wyraźnie uwidacznia się zagubienie - stan, który jest charakterystyczny dla nas współczesnych, a nazywany ładniej relatywizacją. Oto „niezawisły” trybunał stwierdza niewinność i wydaje na tej podstawie wyrok skazujący. Takie rozdwojenie to konsekwencja utraty prawdy lub braku chęci jej szukania - wybór życia złudzeniami. Piłat bowiem z ust samego Pana Jezusa usłyszał odpowiedź, na którą nie zwrócił szczególnej uwagi: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu”.[J18,37] Przeżywamy obecnie okres bardzo radosnych świąt Bożego Narodzenia. Jak wielu z nas w dalszym ciągu zadaje piłatowe pytanie o prawdę? Czy zdajemy sobie także sprawę z tego, jakie to może nieść kon-

Statystyka parafialna SAKRAMENT CHRZTU: 19.01.2014 Wojciech Damian Graffke SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA: Władysław Adam Jędrzejewski z Elżbietą Marią Siuchnińską ZMARLI: 8 .01.2014 Wanda Widera 16.01.2014 Barbara Mroczek 17.01.2014 Ewa Purchla Wacław Kwaśniak 18

sekwencje i do czego prowadzi brak punktu odniesienia, kiedy wszystko staje się względne? Bardzo lubimy święta Bożego Narodzenia. Jest kolorowa choinka, prezenty, kolędowanie, konkursy na najładniejszą szopkę, spotkania rodzinne. Wiele pięknych, wzruszających tradycji związanych jest z tymi świętami. Ile jednak przez te wszystkie okoliczności towarzyszące dociera do nas z prawdy?

Często zastanawiałem się dlaczego Pan Jezus urodził się w stajni.

Jest przecież Bogiem, mógł znaleźć bardziej przyjazne miejsce dla Siebie. Najbardziej prawdopodobna odpowiedź to doskonała pokora, która charakteryzowała całe ziemskie życie Pana Jezusa: w swojej działalności był otoczony ludźmi, których dzisiaj delikatnie określilibyśmy mianem marginesu społecznego. Może jednak to ubogie narodzenie jest nauką skierowaną najbardziej do nas współczesnych, przyzwyczajonych do komfortu, układających wygodę na długo naprzód. Dzisiaj najczęściej pojawienie się nowego życia w rodzinie uzależnione jest od drobiazgowego zaplanowania. Jak wiele dzieci nie przyjdzie na świat, a tym samym nie będzie miało łaski życia wiecznego, przez prozaiczne przeszkody typu: brak własnego pokoju? Jak wiele już poczętych maleństw zostało pozbawionych życia ze względu na złe warunki materialne, czy inne trudności socjalno-bytowe. Bardzo łatwo przychodzi nam oburzenie na postępowanie Heroda - mordercy niewinnych dzieci. Dla niego zaś było to zgodne z jego własną „prawdą” - utrzymania władzy za wszelka cenę. Zobaczmy zatem jak straszne konsekwencje niesie ze sobą relatywizm moralny i jak łatwo także i my dajemy się zwodzić przez współczesnych fałszywych głosicieli prawdy. To zaś z łatwością może uczynić z nas teraźniejszych Herodów i Piłatów.

Dzisiejszy świat jest pełen hałaśliwych półprawd, atrakcyjnego kłamstwa, krzykliwej obłudy i słodkiego zatrutego fałszu. Niech za przykład posłuży nam sztuka. Przez wieki artyści, prześcigali się aby odwzorować piękno. Przybliżyć je, pozwolić dostrzegać i rozumieć zwykłym śmiertelnikom. Obraz, rzeźba, poezja czy muzyka pogłębiały w odbiorcach wiarę w to, jak potężny musi być Stwórca, skoro powołuje do istnienia takie piękno. Dziś w sztuce przewagę osiąga antykultura. Świat artystyczny zaczął fascynować się śmiercią, brzydotą, obscenicznością i ostatnio coraz częściej okultyzmem i profanacją. Bardzo niepokoi fakt, że takie formy antysztuki promuje państwo za pieniądze podatników. Oto w Narodowym Centrum Kultury w Warszawie, które podlega ministrowi kultury, miało ostatnio miejsce bardzo smutne wydarzenie. W podległym mu Muzeum Sztuki Współczesnej upubliczniono jako wystawę film z obrzydliwą, obsceniczną profanacją XVII - wiecznego krucyfiksu. Na zwołanym posiedzeniu komisji kultury w tej sprawie pan minister oznajmił, że nie do niego należy ocenianie sztuki. Państwowy urzędnik stwierdził tym samym, że profanacja może być sztuką. Musimy jednak pamiętać, że za obrazę uczuć religijnych grożą sankcje karne. Mamy zatem kolejny przykład piłatowego rozdwojenia tym razem w randze ministra kultury, któremu zabrakło odwagi (albo życia w prawdzie), żeby profanację nazwać obrazą Boga, a nie sztuką. „Wtedy powiedział Jezus do Żydów, którzy Mu uwierzyli: Jeśli trwacie w nauce mojej, jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. [J8,31] Widzimy zatem co ma nam do zaproponowania świat i gdzie powinniśmy szukać prawdy.

Z Panem Bogiem.

Grzegorz Smurzyński Effatha

Hej kolęda, kolęda…

Radosne są wizyty kolędowe i bardzo ubogacające dla mnie, jako księdza.

Człowiek po każdym kolędowaniu staje się bardziej pokorny, lepiej rozumie ludzi i kiedy staje przy ołtarzu czuje się bliżej nich, bardziej związany z konkretną wspólnotą parafialną.

Cieszę się, że mogę wejść do mieszkania i pozdrowić wszystkich domowników: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!”

Cieszę się, że możemy wspólnie się pomodlić, że mogę pobłogosławić rodzinę, poświęcić mieszkanie, dać do ucałowania krzyż stojący na stole, zostawić obrazek kolędowy.

Cieszę się, gdy mogę chwilę porozmawiać, czasem tylko wysłuchać żalów na życie, albo widzieć dzieci biegające radośnie po pokoju… Tym smutnym, wspólna modlitwa dodaje otuchy, jak i sama obecność kapłana, tych wesołych, też

Z albumów łebian

umacnia w życiu chrześcijańskim.

Przyjmuję z wdzięcznością, każdą ofiarę przeznaczoną „na kościół”, bo ona też wyraża wiarę, przywiązanie i troskę o naszą parafialną świątynię. W tym roku, ofiary przeznaczono na renowację zabytkowej chrzcielnicy, która została gruntownie odrestaurowana i pięknie wygląda w naszym kościele, co można zauważyć „gołym okiem”. Jak to się mówi: „małymi kroczkami wspólnie do przodu” i w życiu duchowym i w życiu materialnym wspólnoty parafialnej.

Cieszę się, że w tym roku mogłem chodzić po kolędzie po raz pierwszy w Łebie. Myślę, że dla nas wierzących: dla kapłana i dla przyjmujących wizytę duszpasterską jest to ważny i potrzebny moment!

Cieszę się, że jestem w Łebie!

Hej kolęda, kolęda! Dosiego Roku!

O. Piotr

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

R E D A K C J A: Eliza Lechończak Jadwiga Labuda Proboszcz Mariusz Legieżyński Redaktor naczelna Maria Konkol Anna Remiszewska Dorota Reszke Danuta Świerk Wydanie przygotowane we współpracy z Biblioteką Miejską w Łebie. ul. Powstańców Warszawy 28 84-360 Łeba tel. 59 866 14 64 e-mail: leba@oblaci.pl www.leba.oblaci.pl Tak było...

Zdjęcie ze zbiorów biblioteki miejskiej.

Konto: BS Łeba 54 9324 0008 0002 6912 2000 0010 19