Νέκυια πεδία low res by Ps.Mavro

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

ΝΕΚΥΙΑ πεδία Ιεροί ποταμοί! Παραποτάμιοι (παράχθιοι) τόποι... «Ολβίων ηρώων» και «Μακάρων πεδία»... Ε Κ Θ Ε Σ Η Ζ Ω Γ ΡΑ Φ Ι Κ Η Σ Ι Α Ν Ο ΥΆ Ρ Ι Ο Σ – Φ Ε Β Ρ Ο ΥΆ Ρ Ι Ο Σ 2 0 1 5

ΝΕΚΥΙΑ πεδία Ιεροί ποταμοί! Παραποτάμιοι (παράχθιοι) τόποι... «Ολβίων ηρώων» και «Μακάρων πεδία»... ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΠΕΡΙΚΟΚΛΑΔΕΣ - ΑΚΑΝΘΟΙ – ΚΡΙΝΑΚΙΑ - ΚΡΟΚΟΙ - ΦΙΔΟΧΟΡΤΑ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ του αγρού και ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΑΣΦΟΔΕΛΟΙ - πάντα δίπλα σε ΠΟΤΑΜΙ..! Πολύπτυχα έργα (με ακρυλικά, σκόνες και λαδοπαστέλ) επάνω σε απλά χαρτόκουτα αλλά και σε καμβά. Έργα φιλοτεχνημένα με ΕΜΟΝΗ... λες και όλη η αίθουσα είναι ΕΝΑ και ΜΟΝΟ ζωγραφικό έργο! Έργα που αποκαλούνται «ΝΕΚΥΙΑ» παρ’ όλη την οργιαστική βλάστηση που παρουσιάζουν. Όχθες (ανθισμένες) ποταμιών... που φέρνουν - ή που παίρνουν - ζωή. Ιεροί ποτάμιοι δρόμοι που πηγάζουν φαινομενικά από το πουθενά και που οδηγούν και πάλι στο πουθενά. Μόνο νερό και φυτικός διάκοσμος... χωρίς έντομα πουλιά και ζώα. Έργα φιλοτεχνημένα λες, με ιερή ΕΜΜΟΝΗ..! Παράχθια τοπία, που σε αυτά, η ανθρώπινη παρουσία είναι έκδηλη μόνο μέσα από την παντελή απουσία της. Ζωγραφικά έργα που μας υποδεικνύουν το (από παλιά) ξεχασμένο «Αρχαίο Μυστικό» και που μας καλούν να το αναθυμηθούμε - αλλά όχι να το φανερώσουμε στους αμύητους - λες και μας προτρέπουν (αυτή τη φορά) να το κρατήσουμε καλά φυλαγμένο στο μυαλό και την καρδία μας.

Ps. Mavro/Stavrioths

Zωγραφική. Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2015. Kερκυραϊκή Πινακοθήκη - Ιωάννου Θεοτόκη 77 - Κέρκυρα.

Όλα είναι ποταμός Γράφει η Μαρίνα Παπασωτηρίου

Επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης – Παράρτημα Κέρκυρας.

Γιατί οι θύσανοι των νεφών σκίζονται έτσι εκεί ψηλά εις τον γλαυκόν αιθέρα; Ενώ διάφανοι, απαλοί, πέπλοι σκεπάζουν τις κορφές των ορέων; Τι διηγούνται οι μυριάδες αυτές λόγχες της χλοής που σχίζουν το υγρό σκοτεινό χώμα και είναι ως φωνές που έρχονται από τα περασμένα ή ως ψυχές που ανεβαίνουν από το βασίλειο του Άδη; Δημήτρης Πικιώνης, Συναισθηματική Τοπογραφία, 1935

Νέκυια πεδία είναι ο τίτλος της έκθεσης που παρουσιάζει ο ζωγράφος Παναγιώτης Μαυρόπουλος στην Κερκυραϊκή Πινακοθήκη. Νέκυια, δηλαδή νεκρά πεδία, μιας και απεικονίζονται έρημα, άδεια από την παρουσία του ανθρώπου, γεμάτα όμως από την απουσία του. Ταπεινές περικοκλάδες, αγκάθια, φιδόχορτα, ασφόδελοι, βούρλα, καλάμια αλλά και κρινάκια, και αγριολούλουδα – πάντα σε ανθισμένες όχθες ποταμών. Ένας «τόπος χλοερός», ή ένας «ανθηρός λειμώνας» κάνει τη σκέψη μας να στραφεί σε έννοιες όπως Εδέμ, Παράδεισος, Κήπος του Προφήτη, Ηλύσια πεδία, τόπος Μακάρων. Τη λέξη Νέκυια επέλεξαν οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι να δώσουν στην ενδέκατη ραψωδία της Οδύσσειας υποδηλώνοντας το περιεχόμενό της: Ο Οδυσσέας φτάνει στον κάτω κόσμο όπου, επιθυμώντας να μάθει για την επιστροφή του στην Ιθάκη, συμμετέχει σε μία μυστική τελετουργία νεκρομαντείας στην οποία συναντά πολλά πρόσωπα με τα οποία συνομιλεί. 3 Αναλόγως συμπεριφέρεται και ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος με όχημα την τελετουργία της à

ζωγραφικής αυτή τη φορά. Θέλει να παρασυρθεί από τα νερά των ποταμών που ζωγραφίζει, να ταξιδέψει, να θυμηθεί, να οραματιστεί, να ανακαλέσει, να βρει απάντηση στο ερώτημα το οποίο, όπως λέει και ο ίδιος, τον απασχολούσε, τον απασχολεί και θα τον απασχολεί για πάντα: Πού πάνε οι ψυχές μας όταν πεθάνουμε; Μελετώντας τα αρχαία παραδείγματα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει δύο τρόπους καθόδου στον Άδη: ο ένας είναι ορμητικός, ριψοκίνδυνος, μία αποστολή που πρέπει να έρθει εις πέρας. Όπως για παράδειγμα όταν ο Ορφέας ταξιδεύει στον κάτω κόσμο για να φέρει στον κόσμο των ζωντανών την αγαπημένη του Ευρυδίκη ή ο Ηρακλής που δαμάζει τον Κέρβερο, το τέρας – φύλακα του Άδη και τον παραδίδει στον Ευρυσθέα, ως εκπλήρωση του δωδέκατου άθλου του. Ο άλλος τρόπος είναι τελετουργικός, όπως η κατάβαση του Οδυσσέα στον κόσμο των νεκρών που έχει χαρακτήρα τελετής: ο επικός ήρωας σφάζει ζώα, στάζει το αίμα τους σε λάκκο που έχει ανοίξει και προσκαλεί έτσι τους νεκρούς να του φανερωθούν. Ο τρόπος του Μαυρόπουλου είναι καθαρά προσωπικός. Κάτι σαν ανάγκη αποτοξίνωσης τον κάλεσε να ζωγραφίσει ανθισμένες ποταμίσιες όχθες. Πρόκειται για μια προσωπική αναζήτηση σε άγνωστα υπερβατικά πεδία. Πάει εκεί που μπορεί να πάει και θέτει τις ερωτήσεις που μπορεί να θέσει. Ο ίδιος δηλώνει ότι δυστυχώς παίρνει απαντήσεις που δεν κατανοεί και βλέπει παράξενους Κόσμους μέσα à

από «θολά τζάμια». Το μυαλό του διαστρεβλώνει αυτό που αντιλαμβάνεται ο Νους. Σε κάθε περίπτωση, οι γοητευτικές και πολύχρωμες όχθες των ποταμών του κρύβουν δύο όψεις: τη ζωή και τον θάνατο, την παρουσία και την απουσία, δυνάμεις αντίθετες που κρατούν τον κόσμο σε αρμονία. Κρύβουν ταυτόχρονα και σύμβολα, έννοιες και αξίες πανανθρώπινες όπως η Ιστορία, η Φιλοσοφία, ο Πολιτισμός, ο Άνθρωπος, ως δημιούργημα και ως δημιουργός. Το βασίλειο των νεκρών όμως δεν είναι πάντα αναγκαστικά τρομακτικό. Ο Λουκιανός στους Νεκρικούς Διαλόγους το διακωμωδεί ενώ κατά την εορτή των Ανθεστηρίων γινόταν εδική μνεία στους οικείους νεκρούς, με την πεποίθηση ότι οι ψυχές τους ανέβαιναν στον πάνω κόσμο και γύριζαν αόρατες ανάμεσα στους ζωντανούς. Έτσι και με τα έργα του Μαυρόπουλου. Ο καλλιτέχνης στέκεται θαυμαστής, ταξιδευτής στα βάθη του χώρου και του χρόνου, εκστατικός απέναντι σε όλα όσα συμβολίζει το ποτάμι, μέσα και γύρω από αυτό. Θα περίμενε κανείς να αντικρύσει έργα σκουρόχρωμα, μυστηριώδη, υποβλητικά και ασαφή. Αντί αυτού όμως βλέπει έργα πολύχρωμα, ανάλαφρα, ναϊφ. Ανθισμένες όχθες ποταμιών, μυθολογικά πρόσωπα, επιβλητικά μνημεία, μνήμες ηρώων και θεών παρουσιάζονται ή υπαινίσσονται σε κάθε ζωγραφικό πίνακα. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σημειώνει πως προσπάθησε να μεταφράσει εικαστικά έναν αρχαϊκό τύπο με μια ανέμελη εικαστική αφέλεια και με πρόσχαρη λαϊκή διάθεση. Δεν ένιωσε την ανάγκη να αντιγράψει αυτό τον κόσμο αλλά να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο ζωγραφίζοντας εσωτερικά ποτάμια πεδία. Αναρωτιέται, σκέπτεται, ερευνά, ρωτά πού είναι η Μεσοποτάμια Εδέμ, πού ο βιβλικός Παράδεισος, πού ο τόπος των Δικαίων Πνευμάτων και πού τα απέραντα λιβάδια του μεγάλου κυνηγιού; Πού είναι κτισμένο το μυθικό κάστρο της Αριάδνης με το ξύλινο τροχό του; Ποιός ο τόπος της ηρωικής Βαλχάλα με τις πολύβουες απέραντες γιορταστικές αίθουσές της; Πού, τα νησιά των Μακάρων και πού τα Ιλίσια πεδία; Υπάρχει ο μυστικός κήπος του Προφήτη; Θα βρεθεί ποτέ ο χαμένος τάφος του Διδασκάλου που τόσα χρόνια αναζητείται.; 5 Τα χρώματα, τα χαρτόνια, η ροή των ποταμών του Μαυρόπουλου ίσως μας δώσουν απαντήσεις, στον καθέναν τη δική του, à

συμπαρασύροντάς μας στο ταξίδι του νερού, εκεί όπου η ζωή ανθίζει όταν ο χρόνος (νερό) συναντά τον χώρο (όχθη). Στα εσωτερικά ποτάμια πεδία του Μαυρόπουλου τίποτα δεν είναι εφησυχαστικό. Η σιωπή που τα διαπερνά είναι εκκωφαντική. Κι αυτό γιατί εδώ, όπως ο ίδιος λέει, πλανιόνται – αόρατες και ακατάληπτες και μη αντιληπτές - οι ψυχές των νεκρών μας. Ως «Πνεύμα Θεού», φέρονται άνω των κοσμικών ποταμίων υδάτων και των λουλουδιών! Εδώ δίπλα στα πρωταρχικά ποτάμια και τα αρχαία πεδία στήνουν χορό οι αιώνιες ψυχές, που με το θάνατο ξαναβρίσκουν (αέναα και ατέρμονα) την ιερή παρθενικότητα τους! Εδώ, οι Δίκαιοι περπατούν και συζητούν μαζί με τους Ήρωες, τους Σοφούς, τους Καλλιτέχνες και όλους τους αιώνιους Εραστές! Εδώ, δίπλα στα ποτάμια, χορεύουν «ζωντανοί κι’ αποθαμένοι», παρέα με τις αρχαίες Νύμφες των νερών, τις Νεράιδες των πηγών και τους Αγγέλους των αγιασμένων υδάτων! Εδώ και οι Άγιοι του Θεού (μαζί με τα όλα τα ιερά δαιμόνια και τα ξωτικά της Δημιουργίας) άδουν και υμνούν την μονογενή - αιώνια και άφθαρτη (πανταχού παρούσα) ΖΩΗ! Εδώ βρισκόμαστε όλοι: οι πριν από εμάς, αυτοί που υπήρξαν και δεν υπήρξαν αυτοί που «υπάρχουν» και «δεν υπάρχουν» και αυτοί που «θα υπάρξουν» και «δεν θα υπάρξουν» ποτέ. Ακόμα, εδώ (στις όχθες αυτών των ποταμών) βρίσκονται και αυτοί που θα μπορούσαν «να είναι» αλλά «δεν θα είναι» και όσοι θα μπορούσαν «να μην είναι» αλλά «θα είναι». Όπως κάθε ταξίδι έχει το τέλος του, έτσι και κάθε Νέκυια έχει το δικό της τέλος για τους ζωντανούς, που όπως λέει η μάνα Αντίκλεια στον γιό της Οδυσσέα, πρέπει να επιθυμήσουν να δουν ξανά το φως. Τυχεροί (;) όσοι μπόρεσαν να επιστρέψουν. Αν ο θεατής της έκθεσης δει τα έργα του Μαυρόπουλου σαν μία συναρπαστική διαδρομή σε κόσμους όπου οι σκιές παίρνουν υπόσταση και το δέος του ανθρώπου μπροστά στον θάνατο μεταμορφώνεται σε γαλήνιο ταξίδι, τότε, καθαρός πια, θα μπορέσει να ακολουθήσει το ταξίδι της ζωής από την αρχή σχεδόν της ύπαρξης. Γιατί πρέπει να κοιτάξεις πίσω για να προχωρήσεις μπροστά…. Μαρίνα Παπασωτηρίου Επιμελήτρια

Εθνική Πινακοθήκη – Παράρτημα Κέρκυρας.

▶ «Πυριφλεγέθων», ...αυτός που έχει πύρινες φλόγες (Φλεγέθων–Φλεγέθοντα)

▶ «Κωκυτός», ...υπόκωφος θόρυβος, βογγητό, θρήνος

▶ «Αχέρων», ...χωρίς χαρά. (Αχέροντα)

«Εγώ, το μόνο που βλέπω... είναι ένα ανθισμένο ποτάμι»!

«Ἐκεῖ ὁ Πυριφλεγέθοντας στοῦ Ἀχέροντα τὸ ρέμα κυλιέται... μὲ τὸν Κωκυτὸ ποὺ πέφτει ἀπὸ τὴ Στύγα...». (Οδύσσεια — κ’ ραψωδία).

Μια από τις πιο όμορφες προτάσεις που άκουσα για την τωρινή ζωγραφική εργασία μου! Ένας φίλος, στο τέλος μιας προσπάθειας «φιλολογικής» προσέγγισης – ανάλυσης, πάνω σε έναν από τους πίνακες αυτής της σειράς, κούνησε απλά το κεφάλι του και μουρμούρισε... «Εγώ, το μόνο που βλέπω... είναι ένα ανθισμένο ποτάμι»! ...και αυτή είναι η αλήθεια! Πρόθεσή μου ήταν να ζωγραφίσω κάτι που να μην περιλαμβάνει την εικόνα ανθρώπου ή ζώου. Κάτι σαν ανάγκη «αποτοξίνωσης» με κάλεσε να ζωγραφίσω ανθισμένες ποταμίσιες όχθες... Η μη παρουσία ανθρώπου (που όμως εκδηλώνετε μέσα από την απουσία του) δημιούργησε την αίσθηση στους πρώτους φίλους – θεατές... (που είδαν αυτούς τους πίνακες στο εργαστήριο μου) ...πως απεικόνιζα «νεκρά» τοπία (?). Έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα του «Νέκυιου πεδίου» την οποία (σαν ονομασία του όλου έργου) υιοθέτησα!!! à

Ως φυτικό περιβάλλον διάλεξα να εικονίσω απλή πρασινάδα, γρασίδι, αγκάθια, βούρλα, καλάμια αλλά και αγριολούλουδα και κρινάκια του αγρού. Για τον τρόπο που ζωγράφισα αυτή την «χλωρίδα» έχω να πω, πως... προσπάθησα να αναπαράγω έναν «αρχαϊκό» τύπο, ειδωμένο με μια «ανέμελη εικαστική αφέλεια»... και με πρόσχαρη «λαϊκή» διάθεση... Θα μπορούσε κάποιος (βιαστικά) να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς όπως... «ζωγραφική δίχως βάθος - προοπτική, δίχως χρωματική τονικότητα, δίχως κίνηση, δίχως συγκεκριμένη πηγή φωτός... Ζωγραφική παράλογη και αφύσικη» ...ή ακόμα να μιλήσει για μία... «Ζωγραφική με επίμονη χρήση επαναλαμβανόμενων στιλιζαρισμένων φυτικών μοτίβων... που φανερώνουν μία έντονη διακοσμητική διάθεση...» Εγώ, όμως... δεν προσπάθησα να αναπαράγω – πιστά –με φωτογραφικό τρόπο ένα τοπίο... Ούτε είχα σκοπό να ακολουθήσω τις οδηγίες μιας (όποιας) συγκεκριμένης σχολής και τεχνοτροπίας.... Δεν ένιωσα την ανάγκη να αντιγράψω - να αναπαράγω αυτό τον κόσμο... αλλά να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ έναν ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ... ζωγραφίζοντας ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΠΕΔΙΑ! Εγώ, το μόνο που ζωγράφισα (με τον τρόπο μου) είναι ένα ανθισμένο ποτάμι! ...και ας με συγχωρήσετε γι’ αυτό. Ελπίζω να σας αρέσουν οι πίνακές μου. Ps. Mavro/Stavriotis

Τα μεγάλα ποτάμια της Ελλάδας

▶ «Θεσσαλικό πεδίο», Ληθαίος...

• «Αττικό - Αθηναϊκό πεδίο», Κηφισός (ο Κηφισεύς), Ιλισός και ο Ηριδανός... (Ασωπός και ο Ερασίνος…) • «Θεσσαλικό πεδίο», Πηνειός, Πάμισος, Ληθαίος, Ενιπεύς, Αχελώος, Ταυρωπός... • «Θρακηκό πεδίο», Έβρος, Νέστος, Άρδας… • «Μακεδονικό πεδίο», Αλιάκμονας, Αξιός, Στρυμόνας… • «Πελοποννησιακό πεδίο», Αλφειός, Ευρώτας, (η) Νεδα, Γλαύκος, Πηνειός (Ηλείας)... • «Ηπειροτικά όροι», Άραχθος, Αχέρων, Αώος, Αχελώος… • «Στερεάς Ελλάδας», Ασωπός, Εύηνος, Σπερχειός…

▶ «Θριάσιο πεδίο», ...Ελευσίνα. (1 γέννηση)

▶ «Θριάσιο πεδίο», ...Ελευσίνα. (2 Αδαία άβυσσος)

▶ «Θριάσιο πεδίο», ...Ελευσίνα. (3 Αδαία άβυσσος)

▶ «Θριάσιο πεδίο», ...Ελευσίνα. (4 θάνατος)

Οι δύο Ροές... Υπάρχουν δύο αντίθετες ροές (!!!) Μία που πηγάζει μέσα από τη γέννηση και τραβά εμπρός.... και μια που πηγάζει από το θάνατο και έρχεται να μας συναντήσει. Εκεί όπου γίνεται η συνάντηση υπάρχει το «καλλιχώρον φρέαρ» όπου μέσα σε αυτό καταλήγουν τα «ποτάμια ύδατα». Αυτή η «μαύρη τρύπα» μπορεί να καταπιεί τα «πάντα»... άρα περιέχει και τα «πάντα»! Μπορεί να ταυτιστεί με τον «κάτω κόσμο» ή τον κόσμο (του Άδη) των ιδεών. Εκεί που τα πάντα υπάρχουν και δεν υπάρχουν εν δυνάμει. Όπως όμως, μια «μαύρη τρύπα» ρουφάει (στο διάστημα) τα πάντα... το ίδιο «ξερνάει» αντίστροφα και τα πάντα ...δημιουργώντας (ίσως) ένα νέο Σύμπαν... κάπου αλλού (!)... Αυτή είναι και η αφετηριακή σκέψη όλων των φιλοσοφικών θρησκευτικών σχολών της ανθρωπότητας.

Η πίστη στην ύπαρξη, ή την μη ύπαρξη, μιας άλλης ψυχικής εκδήλωσης - ειπωμένης, παράλληλης ή ταυτόσημης με αυτή που βιώνουμε εδώ. Όλα τα «υπόλοιπα» και τα «ενδιάμεσα» φαντάζουν ψευδεπίγραφα. (Δηλαδή, τα ερωτήματα τύπου «...ποιος με δημιούργησε?», «...πως με δημιούργησε?», «...γιατί με δημιούργησε?», «...τι θέλει από εμένα?», «...και αφού με δημιούργησε, γιατί δεν με αφήνει να χαρώ την ύπαρξή μου, αλλά μου στέλνει δυσκολίες, αρρώστιες, πόνο και θάνατο?», «...τι πρέπει να κάνω για να του είμαι αρεστός?» «...και αν δεν καταφέρω να του γίνω αρεστός?», «...τι θα γίνει όταν πεθάνω και που θα πάω?» ...) Φυσικά και δεν έχω απάντηση σε όλα αυτά. Το μόνο που υποψιάζομαι είναι ότι... το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί (σε αυτό το απόεπίπεδο) θα πρέπει να είναι ένα κάτι... σαν το... «ΠΟΙΟΣ πραγματικά ΕΙΜΑΙ...?» Ps. Mavro/Stavriotis

Ελευσίνα: Το καλλίχωρον φρέαρ και η αγέλαστος πέτρα

▶ «Το καλλίχορον φρέαρ και η αγέλαστος πέτρα». ...στη πεδιάδα της Ελευσίνας.

Ο γεμάτος θλύψη άνθρωπος (αγέλαστος) στέκει να ξεκουραστεί (αναζητώντας την αθανασία) δίπλα σε έναν όμορφα διαμορφωμένο χώρο (καλλίχωρον) όπου στο κέντρο του έχει ένα πηγάδι... (με ζωοδόχο - λάλων - ύδωρ)! Εκεί του αποκαλύπτεται – ανακαλύπτει την ψυχή του... η οποία το μισό χρόνο «εκδηλώνετε» και όλα επάνω στη γη ανθίζουν ...και τον άλλο μισό παραμένει «ανεκδήλωτη» στον κάτω κόσμο, με αποτέλεσμα όλα στην γη να νεκρώνονται ή να πέφτουν σε χειμέρια νάρκη. Ουσιαστικά ο μεσαίος χώρος που συμβαίνουν όλα αυτά, δεν είναι παρά μια λεπτή φλούδα γης ανάμεσα στον «επάνω» και τον «κάτω» χώρο... Ιδιαίτερα στον «κάτω» χώρο, στον Άδη (όπου πάει η ψυχή) ...εκεί όλα «υπάρχουν» (Πλούτος – Πλούτωνας) και «δεν υπάρχουν» - εν δυνάμει! Από το πηγάδι, φυσικά, ανασύρει ο καθένας μας (με το πήλινο κανάτι του) αυτό που μπορεί και κατανοεί. Αν δεν αντιληφθούμε (έγκαιρα) αυτό το «καλλίχωρον φρέαρ»... θα παραμείνουμε ακίνητοι, πετρωμένοι και «αγέλαστοι» στην θλίψη μας... και η ποθητή «Έλευσης» δεν θα γίνει ποτέ αντιληπτή από εμάς. 12

Ηλύσια Πεδία. Νήσοι των Μακάρων ή Μακάρων Νήσοι Κατά τον Ησίοδο ήταν τόπος των «Ολβίων ηρώων», δηλαδή των ευτυχισμένων ηρώων. Ο Πίνδαρος αναφέρει τη «Μακάρων νάσον», την οποία κατοικούν ήρωες και τη δροσίζουν οι αύρες του Ωκεανού. Σε αυτό το νησί φυτρώνουν χρυσά λουλούδια. Ο Πλίνιος αναφέρει τα Fortunatae Insulae, δηλαδή «νησιά των ευτυχισμένων». Εσπερίδες - Hesperides. Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων βρίσκονταν στον κήπο των θεών, στη χώρα του Άτλαντα... (στην Εσπερία – Εσπέρια)! ...και όλα αυτά από μία απλή βόλτα στο Διαδίκτυο!

▶ «Ολβίων ηρώων» και «Ευδέμων τόπος»

Εδώ, παρουσιάζεται ένας ιδανικός τέτοιος τόπος. Στην ένωση τους, οι τρεις ποταμοί (Αχέροντας - Πυριφλεγέθοντας και Κωκυτός) καταλήγουν σε Αδαία άβυσσο. Στο ανθηρό λιβάδι, κάτω από τη γη, κοιμούνται («Όλβιοι» και στεφανωμένοι) οι δώδεκα Μάκαρες... Τα δύο λιμάνια ίσως να υποδηλώνουν πως... από το ένα γίνονται «αναχωρήσεις» και από το άλλο «αφίξεις»... Ίσως πάλι να δείχνει έναν τόπο πολύ συγκεκριμένο και υπαρκτό. Μία χερσόνησος με δύο λιμάνια... ένα εμπορικό και ένα πολεμικό, ένα βόρειο και ένα νότιο... (?) Δεν θα είναι και πολλά τα σημεία στην Ελλάδα που θα έχουν μια τέτοια τοπογραφία, έ...?

Ο χαμένος κήπος της Εδέμ και ένας Κατακλυσμός που δεν τον περίμενε κανείς Ο ανθισμένος κήπος της Εδέμ με τους ανέμελους πρώτα ανθρώπους... και τα ύδατα του κατακλυσμού. Δύο μύθοι σε μία εικόνα. Ο θεός δημιουργεί τον Κόσμο του και στο κέντρο του τοποθετεί ένα θαυμάσιο κήπο! ....

▶ «Ο χαμένος κήπος της Εδέμ και ένας Κατακλυσμός που δεν τον περίμενε κανείς»

...η Βιβλική γραφή. «...Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γεννηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. καὶ ἐγένετο οὕτως. (7) καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς το στερέωμα, καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑποκάτω τοῦ στερεώματος, και ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. (11) καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ᾿ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως. (12) καὶ ἐξήνεγκεν ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ᾿ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ 14 γένος ἐπὶ τῆς γῆς. à

(13) καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα τρίτη. (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ – ΓΕΝΕΣΙΣ http://www.wordplanet.org/gk/01/1.htm ) ...Εδώ, σε αυτόν τον θαυμαστό κήπο, ο θεός τοποθετεί και τους πρώτους ανθρώπους οι οποίοι όμως τελικά ...εκδιώκονται από τον «παράδεισο» (?) Εξορίζονται στον «έξω του κήπου» κόσμο, όπου ζουν πια με πόνο και με κόπο... αλλά και εδώ δεν έρχονται τα καλύτερα... ο θεός (?) αποφασίζει να τους αφανίσει με κατακλυσμό... ...αλλά η ανθρωπότητα επιβιώνει μέσω ενός Δικαίου ανδρός που τελευταία στιγμή σώζεται (?!) Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να πω κάτι περισσότερο, μετά από αυτά. ...ο Μεσοποτάμιος μύθος. «...Ακούστηκε να έρχεται ο Αντάντ, ο καβαλάρης της θύελλας... Ο Νεργκάλ έσπασε τους υδατοφράχτες των νερών του κάτω κόσμου... Ο Νινούρτα έσπασε τα φράγματα των ουρανίων υδάτων... Οι Επτά Κριτές της κόλασης και ο Ανουννάκι, άναψαν τους δαυλούς στον ουρανό για να φωτίσουν τη γη. Όλα επάνω στη γη τα σκέπασε το νερό. Η παγωνιά του θανάτου τρόμαξε ακόμα και τους θεούς. (ΕΠΟΣ ΓΚΙΛΓΚΑΜΕΣ σε ελεύθερη απόδοση. http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_gilgames) 15

Ο πάνω και ο κάτω Ιορδάνης... Οι άνθρωποι κοιτώντας τον βραδινό ουρανό είδαν τον Γαλαξία και τον φαντάστηκαν (ανάμεσα στα πολλά) και σαν ένα γαλακτερό ουράνιο ποτάμι. Αργότερα (σε χριστιανικούς χρόνους) κάποιοι τον είδαν (πιο συγκεκριμένα) ως τον ουράνιο ποταμό Ιορδάνη... που, ο εδώ Ιορδάνης, δεν ήταν πάρα μια αμυδρή αντανάκλασή του. (Όπως επάνω - έτσι και κάτω) Φυσικά και ο εδώ ποταμός Ιορδάνης δεν θα ήταν και τόσο γνωστός αν δεν βαπτιζόταν σε αυτόν ο Διδάσκαλος Ιησούς. ▶ «Ο ταπεινός Ιορδάνης ποταμός».

Με την είσοδο του Διδασκάλου μέσα στα ύδατα του ποταμού όλα άλλαξαν! Αν το ποτάμι (αλληγορικά) είναι η ροή της ζωής και του χρόνου... τότε εκπορεύεται από ένα θεϊκό κέντρο, τα ύδατά του είναι αγιασμένα και αυτός που βρέχεται από αυτά... τελικά «καθάρεται» και αναζωογονείται! (Έτσι ξεκίνησε και η συνήθεια να ξεκινούν οι ανθρώποι από πολύ μακριά... και να επισκέπτονται διάφορα ιερά ποτάμια, για να βαπτιστούν σε αγιασμένα νερά). Η πνευματική (ψυχική?) οντότητα που επανεμφανίζεται σε υλικό πεδίο... υπόκειται σε ροή γεγονότων - μπαίνει πάλι στην ροή του χρόνου, καθάρεται (ξεχνά προηγούμενες εμπειρίες?) εμπλουτίζεται με νέες βιωματικές εμπειρίες και μέσα από την εκροή των απαιτουμένων συμπερασμάτων της, 16 εκλεπτύνει ολοένα τις ψυχικές ποιότητές της... και ανανεώνεται (?) πνευματικά!

Ο Νείλος, οι Πυραμίδες και η Σφίγγα

▶ «Ο Νείλος, οι Πυραμίδες και η Σφίγγα»

Πολύ πριν δημιουργειθεί η κοιλάδα (ένθεν κι ένθεν) του Νείλου.... πολύ πριν ακόμα σχηματιστούν στον ουρανό, οι αστερισμοί που βλέπουμε σήμερα ...τότε που η Γη είχε μια «άλλη μορφή» από αυτή που γνωρίζουμε... οι απαστράπτουσες Πυραμίδες και η αινιγματική Σφίγγα (λέγετε πως...) βρίσκονταν εκεί! Πότε ήταν υπαρκτό αυτό το «τότε»... κανείς (εκτός από τον Ήλιο) δεν το γνωρίζει... ούτε μπορεί, κάποιος από εμάς, να το φανταστεί... (...εκτός αν μιλάμε για τον τόπο όπου υπάρχουν οι Ιδέες και τα Αρχέτυπα) Ύστερα ήρθε ο πατέρας ποταμός Νείλος! Αυτός, που με τα ύδατα και την ύλη του, διαμόρφωσε το τοπίο που γνωρίζουμε σήμερα! Η Μητέρα Αίγυπτος γεννήθηκε – ξεπήδησε λες - μέσα από τη λάσπη του θειου ποταμού! Η χώρα πρασίνισε και άνθησε ολόκληρη!!! Μετά οι θεοί χάρισαν τα πολύτιμα σπαρτά στους ανθρώπους (που κατοίκησαν στην ανατολική όχθη του ποταμού) και τους έμαθαν να γεωμετρούν για να μπορούν να ξανά βρίσκουν τα εξαφανισμένα (στα νερά του Νείλου) χωράφια τους, μετά από κάθε πλημμυρίδα. Μόνο που έγινε μια περίεργη μοιρασιά... Η δυτική όχθη του Νείλου παρέμεινε ολόκληρη στην δικαιοδοσία της Σφίγγας και των Πυραμίδων. Απαγορευμένος τόπος για τους ζωντανούς και αποκλειστικά ΤΟΠΟΣ ΤΑΦΗΣ των νεκρών (Νέκυιο πεδίο). Όσο οι άνθρωποι κρατούσαν την συμφωνία τους... η χώρα ήταν πλούσια και δυνατή... όταν με τον καιρό την καταπάτησαν... ήρθε η φθορά, η φτώχια και η απαξίωση... (Τώρα που το Νέκυιο πεδίο έγινε τόπος τουριστών... ποιος μπορεί να φανταστεί, τι θα επακολουθήσει...?)

Ο Τίγρης και ο Ευφράτης στη Μεσοποτάμια Γή. Ο χαμένος τάφος του Διδασκάλου Ο Διδάσκαλος προδίδεται και δολοφονείται. Η σεπτή ομίγηρη των άλλων διδασκάλων και ο στενός κύκλος μαθητών του, θάβει κρυφά το σώμα σε μυστικό μέρος (για αποτροπή βεβήλωσης) Ο γνήσιος Λόγος του Διδασκάλου παύει να ακούγεται. Αρχικά αναπαράγεται από τους μαθητές του... απλοποιείται όμως και ως προς την εκφώνησή του... και ως προς την εκλαμβανόμενη διδαχή (από τους νέους μαθητές)... Πολύ περισσότερο διαστρεβλώνεται (εσκεμμένα από κάποιους) και παραποιείται.

▶ «Ο Τίγρης και ο Ευφράτης» ...ή, «Ο τάφος του Διδασκάλου».

Στην μετ’ έπειτα πορεία όχι μόνο ο αληθινός Λόγος έχει χαθεί... αλλά και η ίδια η ύπαρξη του Διδασκάλου (ως φυσικό πρόσωπο) αμφισβητείται..! Πρώτο καθήκον των αναζητητών είναι η εύρεση του αληθινού Λόγου... που ταυτίζεται (πλέον) και με την εύρεση του κρυμμένου τάφου του Διδασκάλου!

Τροχοί του Ντάρμα και του Κάρμα... υπεράνω του Ινδού ποταμού.

▶ «Τροχοί του Ντάρμα και του Κάρμα... υπεράνω του Ινδού ποταμού».

Ο ευλογημένος Ινδός ποταμός είναι το «φιλοσοφικό όριο» ανάμεσα στην «απώτερη Δύση» και την «πέραν Ανατολή». Εδώ, σ’ αυτόν... (στους πέντε παραποτάμους του) ...φτάνει και σταματά την ασυγκράτητη πορεία του ο Στρατηλάτης με τους στρατιώτες του. Ένας νοερός αόρατος και ανυπέρβλητος φράχτης υψώνεται μπροστά, σ’ αυτούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει... Ο Ινδός εικονοποιεί τον εσώτερο φόβο του μαχητή - αναζητητή, που (σαν ποταμός) φουσκώνει τα νερά του και πλημμυρίζει (με φόβο και κούραση) τα πάντα. Ο Νους (στρατηλάτης) νικιέται από το συναίσθημα (ύδωρ). Οι μαχητές – αναζητητές (ερχόμενοι από τη μακρινή Δύση) δεν μπορούν - ούτε θέλουν - να προχωρήσουν άλλο... στην ενδότερη «πέρα Ανατολή». Στις λουλουδιασμένες όχθες του Ινδού, αναγνωρίζουν τα όριά τους και ζητούν να γυρίσουν πίσω. à

Χρυσάφι, άγνωστα μυρωδικά, θεραπευτικά βότανα, νέα φυτά, άγνωστοι καρποί... αλλά και γνώσεις - πολλές γνώσεις, είναι τα πολύτιμα κέρδη τον μαχητών – αναζητητών από την μέχρι τώρα πορεία τους. Το ποιό μυστηριακό όμως είναι ότι... εδώ στις όχθες του Ινδού, οι Έλληνες φιλόσοφοι (που ακολουθούν τον Στρατηλάτη) συναντούν τους Γυμνοσοφιστές! Η επαφή μαζί τους, τους πλουτίζει σε φιλοσοφικές ιδέες και σε βιωματικές εμπειρίες που καταγράφουν και μεταφέρουν αργότερα στην Δύση... Ο Ινδός είναι ένας ποταμός που γέννησε και έθρεψε πολλούς πολιτισμούς. Ο ένας πολιτισμός άκμαζε – παράκμαζε - γεννούσε τον επόμενο... και ξανά πάλι τα ίδια. Ο μηχανισμός του Σύμπαντος (Ντάρμα – Κάρμα) αλλά και ο μηχανισμός της συνεχής επαναγέννησης εκδηλώνετε όχι μόνο μέσα από τη ροή του Ινδού... αλλά και με τους πολλαπλούς παραποτάμους του. Η ροή της ζωής είναι ακάθεκτη, ανεμπόδιστη, παντοτινή και εκφράζεται... ακολουθώντας πολλές παράλληλες μικρότερες ροές... η κύρια ποτάμια ροή όμως είναι ΜΙΑ... όπως και ο «πνευματικός Ινδός» είναι ΕΝΑΣ και απροσπέλαστος, από κάθε είδους «εισβολείς»... ακόμα και τους πιό εκλεπτυσμένους, ...όπως τους Έλληνες!

Ως, τη Πενταποταμία...!!! «...Έφτασαν σε μία περιοχή όπου την διέσχειζαν πέντε μεγάλα ποτάμια. (Πενταποταμία – Παντζάμπ). Ο Υδάσπης, ο Ακεσίνης, ο Υδραώτης, ο Ζάραδρος και ο Ύφασης φύλαγαν καλά το πέρασμα προς την (πέρα) ανατολή. Εκεί, ο Στρατηλάτης, άκουσε τις φωνές και τις διαμαρτιρίες των στρατιωτών του, που κουρασμένοι από τις πολλές κατακτήσεις ήθελαν πλέον, να σταματήσουν και να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους.

▶ «Ως τη Πενταποταμία!» (Παντζαμπ). Υδάσπης, Ακεσίνης, Υδραώτης, Ζάραδρος, Ύφασης.

Κατάλαβε ότι, ως εδώ, ήταν τα όριά του. Ένας απαγορευτικός – πενταπλός - υδάτινος φράχτης τον εμπόδιζε να βαδίσει προς την κύρια Ινδία... Ο Στρατηλάτης διέταξε να χτιστούν δώδεκα μεγάλοι βωμοί (ένας για κάθε θεό) και αφού πρόσφερε πλούσιες θυσίες, με μεγάλη του θλίψη, ανακοίνωσε ότι... συμφωνεί να μη προχωρήσουν άλλο... και διέταξε τα στρατεύματα του, να πάρουν τον δρόμο πια, της επιστροφής, προς τη Δύση...» Αλήθεια, ποιός είναι ο Στρατηλάτης και ποιοί οι στρατιώτες? ...πια η «κρυμμένη γνώση»? ...ποιος ο φράχτης? ...και ποιο το απαγορευμένο «επέκεινα»?

▶

▶ Η πηγή της «Λήθης»... στη Βοιωτία (κοντά στο Μαντείο του Τροφωνίου)

▶ «Στυξ», Στύγιος ποταμός, η λίμνη Στύγα. - Ύδωρ Στυγός. (Στύξ - στυγέω [μισώ, απέχθανομαι] - η Μισητή, η Φρικαλέα).

▶ Η πηγή της «Μνημοσύνης»... στη Βοιωτία (κοντά στο Μαντείο του Τροφωνίου).

▶ Nέκυια άνθη....

Αρχαϊκά φυτικά μοτίβα «...Ως φυτικό περιβάλλον διάλεξα να εικονίσω απλή πρασινάδα, γρασίδι, αγκάθια, βούρλα, καλάμια αλλά και αγριολούλουδα και κρινάκια του αγρού. Για τον τρόπο που ζωγράφισα αυτή την «χλωρίδα» έχω να πω, πως... προσπάθησα να αναπαράγω έναν «αρχαϊκό» τύπο, ειδωμένο με μια «ανέμελη εικαστική αφέλεια»... και με πρόσχαρη «λαϊκή» διάθεση...» 23

«Ο μυητικός δρόμος μέσα από την Δημιουργικότητα» (Απόσπασμα από το βιβλίο «Πνευματικότητα και Tέχνη» - Παναγιώτης Μαυρόπουλος) http://issuu.com/psmavro/docs/book_art_lowres Είναι γεγονός ότι οι πρώτοι πολιτισμοί εμφανίσθηκαν στις υγρές πεδιάδες, στα δέλτα και στις όχθες των μεγάλων ποταμών. Tίγρης, Eυφράτης, Νείλος, Ινδός ποταμός... Σε αυτές τις περιοχές ήταν εύκολη η κατοίκιση. Yπήρχε καθαρό τρεχούμενο νερό, εύφορα χωράφια, πλούσια βλάστηση, κυνήγι, ψάρεμα... και λάσπη... πολύ λάσπη! Θα μου πείτε, τι το σημαντικό είναι η λάσπη ? Έχετε παίξει, σαν παιδιά, στις λάσπες? Έχετε πιάσει πηλό στα χέρια σας? Έχετε δει αγγειοπλάστη να δουλεύει στο εργαστήριο του? Αν όχι... έχετε χάσει πολλά! Το συντομότερο, σας συμβουλεύω, να πάτε να βρείτε λάσπη - πηλό... και να την πιάσετε στα χέρια σας... να την πλάσετε, να φτιάξετε ζωάκια, λουλούδια, πλίνθους, πινακίδες... και να τα ξεράνετε στον ήλιο... ή στο φούρνο της κουζίνας σας. Ο Θεός κάτι γνωρίζει παραπάνω για να φτιάξει από πηλό (χώμα και νερό) τους ανθρώπους! Όλοι οι πολιτισμοί άρχισαν μέσα στη λάσπη! Εκεί, δίπλα στα ποτάμια που υπερχείλιζαν, (σε τακτά - προβλεπόμενα - χρονικά διαστήματα) οι άνθρωποι έμαθαν να φτιάχνουν πλίνθους, να ανακατώνουν χώμα νερό και ξεραμένο άχυρο, να τους ξεραίνουν στον ήλιο και να κτίζουν με αυτούς σπίτια. à

Εκεί δίπλα στο ποτάμι, στις υγρές όχθες του, έμαθαν να σχεδιάζουν πρόσκαιρα σχήματα στη λάσπη. Εκεί άναψαν φωτιές και πρόσεξαν τυχαία, πως η λάσπη γύρο από τη φωτιά γίνονταν σκληρή! Εκεί έμαθαν να φτιάχνουν πήλινες πινακίδες και να σκαλίζουν γράμματα και αριθμούς επάνω τους. Εκεί έμαθαν να φτιάχνουν πήλινα πιάτα, δοχεία, πιθάρια για να φυλάνε το κρασί, το λάδι και τους πολύτιμους σπόρους τους! Εκεί έφτιαξαν σφραγίδες για να σφραγίζουν με το σύμβολό τους τα πιθάρια και τις πινακίδες τους! Εκεί έφτιαξαν πήλινα παιχνίδια για τα παιδιά τους και ειδώλια για τους θεούς τους... Εκεί έμαθαν να μετρούν τον χρόνο, από τη μία πλημμυρίδα στην άλλη. Έμαθαν πότε έπρεπε να σπείρουν, πότε να θερίσουν. Συνδύασαν τις εργασίες τους με τις εμφανίσεις συγκεκριμένων αστερισμών...

Ακόμα και οι «αρχαίοι» νεκροί, ποτάμια διαπλέουν για να κατέβουν στον Κάτω Κόσμο. Τέλος εκεί έμαθαν να ΓEΩMETPΟΥΝ! Τα χωράφια τους μετά από κάθε πλημμυρίδα έπρεπε να ξανά μετρηθούν με ακρίβεια και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με μαθηματικά και γεωμετρία! Aλήθεια, πόσο καλό έκανε η λάσπη στην ανθρωπότητα! à

Αν θέλετε να ξυπνήσουν όλες αυτές οι μνήμες, να ξαναθυμηθείτε και να ξαναζήσετε όλες αυτές τις συγκινήσεις που ένιωσαν και οι προπάτορές μας... πηγαίνετε και αγοράστε γρήγορα πηλό! Καλύτερα επισκεφτείτε μία λίμνη, ένα μεγάλο ποτάμι και παίξτε στις λασπωμένες όχθες. Mη φοβηθείτε ότι θα λερωθείτε. Πιάστε τη λάσπη με τα χέρια σας, ζυμώστε την, φτιάξτε κάτι. Πατήστε την με τα γυμνά σας πόδια, κυλιστείτε σε αυτήν, αφήστε τη να ξεραθεί επάνω σας και... γιατί όχι, γευτείτε την! Μέσα σας κουβαλάτε τόσες ευχάριστες μνήμες που θα ξαφνιαστείτε όταν θα τις ξαναφέρνετε στην επιφάνεια! Που ξέρετε, μπορεί μετά από αυτό, να αποφασίσετε να γίνετε καλλιτέχνης - αγγειοπλάστης - κεραμίστας! Πάντως, οι προπάτορές μας δίπλα στο ποτάμι θα ένιωσαν ίσος για πρώτη φορά συνειδητοί καλλιτέχνες! Oι μεγαλύτεροι και ίσος οι αρχαιότεροι πολιτισμοί της ανθρωπότητας γεννήθηκαν αναπτύχθηκαν και κορυφώθηκαν δίπλα σε ποτάμια. Εκτός από τα ποτάμια της Ελλάδας ...θυμηθείτε και την Μεσοποταμία και τους δεκάδες πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν ανάμεσα στον Τίγρη και τον Eυφράτη. Θυμηθείτε την Άνω και κάτω Αίγυπτο γύρο και κατά μήκος του Νείλου, τους άπυρους πολιτισμούς γύρο από τον Ινδό ποταμό ...αλλά και μετέπειτα (στα νεότερα χρόνια) τις πόλεις που αναπτύχθηκαν στις όχθες του Βόλγα, του Δούναβη, του Ρήνου, του Πάδου, του Tίβερη, του του Σηκουάνα... θυμηθείτε ακόμα και το μικρό αλλά τόσο ευλογημένο Ιορδάνη ποταμό...! Ps. Mavro/Stavriotis Απόσπασμα από το βιβλίο «Πνευματικότητα και Tέχνη» - Παναγιώτης Μαυρόπουλος http://issuu.com/psmavro/docs/book_art_lowres

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ps. Mavro/Stavrioths

• O Ps.Mavro/Stavriotis (κατά κόσμο Παναγιώτης Σπ. Μαυρόπουλος) γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1955 στο νησί των Ομηρικών Φαιάκων, στο νησί του Αλκίνοου και της Ναυσικάς ...στην όμορφη Κέρκυρα! Από μικρός όμως, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου σπούδασε και εργάστηκε. • Αποφοίτησε από το τμήμα Γραφικών τεχνών της Σχολής Δοξιάδη, με δασκάλους τους: Aγρανιώτη, Σπέντζα, Kατσουλίδη, Γεωργιάδη, Παρμακέλη, Zουμπουλάκη κ.λπ. • Tο 1982 - 83 εργάστηκε στο εργαστήρι σκηνογραφίας του Eθνικού Θεάτρου. • Xειμώνας 1988 συνεργάστηκε σε ενημερωτική εκπομπή του P. Σταθμού 9,84 παρουσίασης εκθέσεων, Nέους Zωγράφους και παίρνοντας συνεντεύξεις από πρόσωπα της τέχνης. • Aπό το 1976 έως το 1990 παρουσίασε μία έντονη εκθεσιακή δραστηριότητα... με πολλές ATOMIKEΣ & OMAΔIKEΣ EKΘEΣEIΣ. • Aπό το’ 91 και μετά ο καλλιτέχνης στράφηκε σε «μυστικές» προσωπικές φιλοσοφικές αναζητήσεις που είχαν σαν αποτέλεσμα μία οικειοθελή φαινομενική απομόνωση του. Συνέχισε όμως, να «εργάζεται και να ζωγραφίζει εσωτερικά»! • Το 1995, εμπνεόμενος από έναν «δημιουργικό μυστικισμό», κάνει μία μεγάλη στροφή εγκαταλείπει την κοσμική ζωγραφική και στρέφετε προς την παραδοσιακή Aγιογραφία. Tη σπουδάζει και την ασκεί μέχρι και το 2000...όπου με τη σειρά της την εγκαταλείπει και αυτή! • Μετά το 2000, ως το 2008 ο καλλιτέχνης ξανά σιωπά ζωγραφικά και αφιερώνετε στη μελέτη και τη Συγγραφή. • Aπό το 2009 μέχρι σήμερα, ο καλλιτέχνης αναπτύσσει και πάλι καλλιτεχνική δραστηριότητα, με παρουσιάσεις ζωγραφικών έργων του στην ιδιωτική Κερκυραϊκή Πινακοθήκη του Μιχαήλ Άγγελου Βραδή, αλλά και οργανώνοντας ή συμμετέχοντας σε διάφορα εικαστικά δρώμενα όπως αυτά της Εθνικής Πινακοθήκης (παράρτημα Κορακιάνας)

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΕΙΣ: Έχει λάβει μέρος σε πάρα πολλές OMAΔIKEΣ εκθέσεις, έχει συμμετάσχει σε πολλά καλλιτεχνικά ΔΡΩΜΕΝΑ και έχει παρουσιάσει έργα του σε ATOMIKEΣ εκθέσεις, όπως, οι κυριότερες... • 1983: Aίθουσα Τέχνης ΠEIPAIA • 1984: Aίθουσα Τέχνης «ANTHNΩP» • 1985: Aίθουσα Τέχνης «DADA» • 1986: Aίθουσα Τέχνης ΠEIPAIA • 1988: Aίθουσα Τέχνης «EΠIΠEΔA». • Παλαιότερη καλλιτεχνική εργασία του P.S.Mavro / Stavriotis (Αθήνα, από 1976 περίπου...) https:// www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.125415254227006.17351.100002755951701& type=3 ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΕΙΣ: • 2010: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη. «Κερκυραϊκά θέματα» (...με Δ. Σοφιανό) http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_ex_____low-res • 2011: Αίθουσα Τέχνης «Τένεδος». Τρεις καλλιτέχνες (...με G. Megoulas/ G.A.Micallef) • 2012: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη «Η ζωή είναι ωραία» (...με G.A.Micallef) http://issuu.com/psmavro/ docs/psmavro_cartons • 2012: Ελεύθερη ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στο παραδοσιακό αρχοντικό του ΜΑΝΕΣΗ. https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.321056867996176.59009.1000027559 51701&type=3 • 2013: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη «Πρόσωπα σε χαρτόκουτα» http://issuu.com/psmavro/docs/cartons_1_lowres • Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο – παιχνίδια με ανακυκλώσιμα υλικά (...με G.A.Micallef / G. Giotakh) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.376389032462959.1073741833.10000 2755951701&type=3 à

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

• 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο - Ένα κουτί γεμάτο Μήνες. (...με G.A.Micallef ) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.465157743586087.1073741847.100002755951701& type=3 • 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Μυθολογικά τέρατα (...με G.A.Micallef) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.505750459526815.1073741854.100002755951701& type=3 ZΩΓΡΑΦΙΚΆ ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ: • Στο Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης του I. Bορέ, • Στη Δημοτική Πινακοθήκη Aθηνών, • Στο Σκιρώνιο μουσείο, • Στη Kερκυραϊκή Πινακοθήκη και σε Πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Eλλάδα και το εξωτερικό. Tα υλικά που χρησιμοποιεί είναι σκόνες, ακρυλικά, αυγοτέμπερα, λαδοπαστέλ και ένθετο κολάζ πάνω σε διάφορες επιφάνειες. ΣΉΜΕΡΑ, ο καλλιτέχνης, ζει σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό. Ζωγραφίζει μόνο για τον εαυτό του και τους φίλους του. Εκτός από τη ζωγραφική, μεγάλη αγάπη του, είναι το περπάτημα στη φύση, η φωτογραφία... και φυσικά η μελέτη και η Συγγραφή! ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΌΣΦΑΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΌ ΤΟΥ ΈΡΓΟ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΊΤΕ: • Πνευματικότητα και Τέχνη. http://issuu.com/psmavro/docs/book_art_lowres • Ελλήνων θεών και ηρώων θυμιάματα. http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_poems_low-res • Δούρειος Ίππος. http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_dourios_ippos_llow-res • Το Έπος του Γκιλγκαμέζ. http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_gilgames • Άγνωστο ψευδεπίγραφο Έπος. http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_mesopotamio_lowres

Τα ΚΕΙΜΕΝΑ και τα ΖΩΓΡΑΦΙΚΑ ανήκουν στην κυριότητα του Π.Σ.Μ. (PSMavro) ο οποίος επιφυλάσσετε για κάθε νόμιμο δικαίωμα του (απέναντι σε τρίτους) έναντι των πνευματικών δικαιωμάτων του. Επιτρέπετε σε κάθε ενδιαφερόμενο να χρησιμοποιήσει στοιχεία του Ιστιοτόπου αρκεί ΝΑ ΜΗΝ ΓINETAI EMΠOPIKH EKMETAΛΛEYΣH με όποιον τρόπο... και φυσικά ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ εμφανώς του συγγραφέα ζωγράφου Π.Σ.Μ. (PSMavro). Σε περίπτωση παράληψης αναφοράς των παρά πάνω στοιχείων ισχύει η απαγόρευση χρήσης με όλες τις επιφυλάξεις για κάθε νόμιμο δικαίωμα του κύριου ιδιοκτήτη. Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία: PSMavro, Συγγραφέας - Ζωγράφος e-mail: psmavro@yahoo.gr Σχεδιασμός παρουσίασης:

ΝίΚΟΣ ΑΜΠΛΙΑΝίΤΗΣ Γραφίστας - Ζωγράφος - Φωτογράφος Αγίου Πολυκάρπου 19, 17124 Νέα Σμύρνη Τηλ.: 2109346391, 6973686570 e-mail: funartstudio@yahoo.gr Περισότερα στη διεύθυνση: http://ablianitis.jimdo.com/ http://www.flickr.com/photos/46716472@N00/