Οι Δράκαινες της Δήλου by Ps.Mavro

Π Α Ν Α Γ Ι ΏΤ Η Σ Μ Α Υ Ρ Ό Π Ο ΥΛΟ Σ

Oι Δράκαινες της Δήλου Μία ιστορία ενός πραγματικού γεγονότος, όπως μου την διηγήθηκε ένας πολύ καλός φίλος Μόνο για ΔΩΡΕΑΝ διάβασμα!

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Oι Δράκαινες της Δήλου Μία ιστορία ενός πραγματικού γεγονότος, όπως μου την διηγήθηκε ένας πολύ καλός φίλος

Ps.Mavro/Stavriotis:

Eίναι το «διαδικτιακό όνομα» του Κερκυραίου Συγγραφέα – Ζωγράφου Παναγιώτη Μαυρόπουλου

Original Cοpyright @ για την Ελληνική γλώσσα και για όλο τον κόσμο: Παναγιώτης Μαυρόπουλος Με κάθε επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα του συγγραφέα. Σε περίπτωση εμπορικής εκμετάλλευσης από οποιονδήποτε, ο συγγραφέας επιφυλάσσεται για κάθε νόμιμο δικαίωμά του. @ Παναγιώτης Μαυρόπουλος E-mail psmavro@yahoo.gr

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Oι

Δράκαινες της Δήλου Οκτώβρης του 1990

Χειμώνας είχε μπει για τα καλά και ο Γ.Μ. βρίσκονταν πάνω σε έναν σκυλοπνίχτη που (παλεύοντας με τα κύματα) προσπαθούσε να προσεγγίσει το νησί Δήλος, που προς το παρών, στα μάτια του, από τα κύματα, ήταν «άδηλο»... (όπως «άδηλο» ήταν το νησί και για τη Λητώ όταν κηνηγυμένη απο την ζυλιάρα Ήρα, έψαχνε ένα τόπο να σταθεί για να γενήσση το καρπό του παράνομου έρωτα της, με το Δία.)

ρωί πρωί ο Γ.Μ. είχε αφήσει την Μύκονο. Είχε συναντήσει το καπετάνιο του σκυλοπνίχτη... (έναν τυπικό νησιώτη γιδοψαρά – που εκτελούσε και χρέη φύλακα στο ιερό νησί) ...και είχε επιβιβαστεί (με έκδηλη ανησυχία) στο μικρό σκάφος του, για να περάσει απέναντι, στη Δήλο, όπου ήταν και ο προορισμός του.

να στρατιωτικό τζάκετ, ένα κασκόλ και αρβύλες στρατιωτικές ήταν η (επιβαλλόμενη από την τότε μόδα) ένδυση του. Ένα αντίστοιχο στρατιωτικό σακίδιο (με μπλοκ, μολύβια, πληροφοριακά έντυπα και επίσημα έγραφα) κρέμονταν από τον ώμο του, ενώ δυο μικρές

Oι Δράκαινες της Δήλου

ταξιδιωτικές τσάντες (με τα άκρος απαραίτητα) ακουμπισμένες στο μουσκεμένο κατάστρωμα, πηγαίνω έρχονταν πέρα δώθε, ανάλογα με το πως κτυπούσαν τα μανιασμένα κύματα το μικρό ψαράδικο.

ελικά επεδείχθη ότι το ψαράδικο (που εκτελούσε και χρέη «θαλασσίου ταξί») δεν ήταν ένας απλός «σκυλοπνίχτης»... αλλά ένας έμπειρος «θαλασσόλυκος»! Φυσικά, το παλιό αλλά γερό σκαρί, δεν θα μπορούσε, από μόνο του, να πάει πουθενά - ούτε να αντεπεξέλθει σε αυτό το δύσκολο καιρό - αν δεν υπήρχε ο γιδοψαράς καπετάνιος του, που με μαεστρία, στωικότητα και πείσμα το οδηγούσε προς το νησί του Απόλλωνα

εν έφτανε η θαλασσοταραχή, ο άνεμος και τα κύματα που μούσκεψαν και πάγωναν τον Γ.Μ. αλλά... άρχισε και να βρέχει κιόλας... - Ότι το χειρότερο... σκέφτηκε ο τρομαγμένος και ταλαιπωρημένος ταξιδευτής.

Μ 6

όλις πριν από τρις ημέρες ο Γ.Μ. βρίσκονταν ακόμα στο Παρίσι, στα γραφεία της Ουνέσκο, όπου και έπαιρνε τα διαπιστευτήριά του (ως ειδικός στην αναπαλαίωση και συντήρηση πέτρινων αρχαίων κατασκευών)... Δύο ημέρες πριν, βρίσκονταν στην Αθήνα, όπου έπαιρνε οδηγίες, από το Υπουργείο Πολιτισμού και την Αρχαιολογία, για το τι ακριβός θα έπρεπε να κάνει στη Δήλο... Μία ημέρα πριν, βρίσκονταν στην κοσμοπολίτικη Μύκονο... και τώρα, νά τος εδώ ,επάνω στο καρυδότσουφλο που προσπαθούσε να προσεγγίσει το ιερό Νησί.

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Aν βουλιάξουμε, δεν γλυτώνω από αυτά τα κύματα, ακόμα και αν είμαι Δήλιος κολυμβητής»... σκέφτηκε. Έτσι ονόμαζαν τους δεινούς κολυμβητές οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι γιατί οι Δήλιοι ήταν φημισμένοι βουτηχτές – κολυμβητές – εκείνα τα χρόνια!!!

αι λέγοντας «εκείνα τα χρόνια»... εννοώ τα Ρωμαϊκά χρόνια, όπου η Δήλος κατοικείτο από έναν πληθυσμό πολύ μεγαλύτερό των 20.000... (που αναφέρετε πως κατέσφαξε ο Μιθριδάτης!!!)

α η ιστορία του νησιού πάει ακόμα πιο πίσω. Πριν από τα Ρωμαϊκά χρόνια - κατά το Πελοποννησιακό πόλεμο οι Αθηναίοι, μετά τις καταστροφές που δέχτηκαν (τα πρώτα χρόνια του πολέμου), αποφάσισαν πως θα έπρεπε να εξαγνίσουν το νησί. Διέταξαν λοιπόν, να μη γεννιέται και να μη θάβεται κανείς στο Ιερό Νησί πια, και γι αυτό το λόγο εξόρισαν όλους τους κατοίκους του και απαγόρευσαν δια παντός την επανεγκατάστασή τους. Οι Αθηναίοι στήριξαν αυτή την απόφασή τους γιατί (κατά την μυθολογία) η Δήλος, με θεική παρέμβαση του ίδιου του Δία, παρακαλώ, «σταθεροποιήθηκε» επάνω στα κύματα... (ενώ πριν έπλεε εδώ και εκεί). Φάνηκε, «εκ δηλώθηκε», μόνο και μόνο για να γεννηθούν εκεί, απο την Λητό, τα δύο θεϊκά αδέρφια, ο Απόλλωνας και η Άρτεμης! Καρπός του έρωτα τους. (Θεός του Φωτός, της Μαντικής, της Μουσικής και των Καθαρμών, θεωρείτε ο πανώριος Απόλλωνας! Ενώ, η αδερφή του η Άρτεμης, θεωρείται ιερή Παρθένα – Κυνηγήτρα που ελέγχει την πλούσια βλάστηση, τα σκιερά τα δάση τις πηγές, το κυνήγι... και που - σε αντιδιαστολή με τον αδερφό της - που ελέγχει τον Ήλιο - αυτή η πανώρια, ελέγχει το φως της κυκλοτέρας Σελήνης!) Τα δύο θεϊκά αδέρφια (κατά το μύθο, λοιπόν) γεννήθηκαν εκεί λοιπόν, κάτω από μία φοινικιά (!)

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Σ Α

ργότερα (μετα την πτώση των Αθηναίων) νέα Μαντεία και Ιερά κτίστηκαν στην Ιερά Νήσο.... και πλούσια δοσίματα, τάματα και χαρίσματα ομόρφυνα τον τόπο! Στήθηκαν αρχιτεκτονήματα, βωμοί και γλυπτά ανυπέρβλητης τέχνης και ομορφιάς και όλοι οι βασιλείς, από όλο τον τότε κόσμο, τίμησαν με πλούσιες χορηγίες τον τόπο. Ιδιαίτερα κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους το νησί έγινε τόπος συγκέντρωσις και εγκατάστασις πολλών πλουσίων και δυνατών προσώπων. Κτίστηκαν νέοι ναοί, πολυτελείς κατοικίες και πολλά καταστήματα. Ακόμα, ήρθαν και έστησαν στην Δήλο, τους ναυτικούς οίκους τους και τις τράπεζες τους, πολλοί παράγοντες της τότε εποχής... γιατί το νησί, λόγο της αίγλης και της ιερότητας του, ευνοήθηκε απο τους Ρωμαίους με μια περίεργη και ιδιότυπη φορολογική προστασία (που βόλευε βέβαια πολλούς...) Οι Ρωμαίοι ανακήρυξαν τη Δήλο «Ελεύθερο λιμάνι» και το νησί συγκέντρωσε όχι μόνο εμπόρους και πλοιοκτήτες αλλά και δουλεμπόρους και πορνεία και άλλα κακόφημα καταγώγια..

Α 8

κόμα πιο μετά (λες και ο Απόλλωνας θύμωσε με όλη αυτή την «ιερόσυλη ασυδοσία») ο βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτης αποφάσισε να πολεμήσει τους Ρωμαίους. Ο στρατός του αποβιβάστηκε στο νησί και αναφέρεται ότι κατέσφαξε 20.000 κατοίκους! Το νησί ερημώθηκε, ο ιερός τόπος βεβηλώθεικε, οι θησαυροί του εκλάπησαν... και για πολλά χρόνια έμεινε έρημο και ακατοίκητο. Κάποιοι προσπάθησαν να επιστρέψουν αλλά μία ακόμα φονική επιδρομή Πυρατών κατέστρεψε και πάλι τα πάντα. Το νησί έμεινε για μια ακόμα φορά έρημο...

τους μετα τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους (την εποχή των διωγμών των Εθνικών Λατρειών από τους νεόκοπους Χριστιανούς) πολλά αρχαία αγάλματα καταστράφηκαν και σχεδόν όλα τα κτίρια των αρχαίων ναών (σε όλη την επικράτεια) κατεδαφίστηκαν με αυτοκρατορικά διατάγματα. Φυσικά και δεν γλύτωσε η Δήλος, από το εκδικητικό μένος της νέας θρησκείας...

ιγά σιγά κάποιοι επανήλθαν και χριστιανικές εκκλησίες κτίστηκαν πάνω στα αρχαία ερείπια... (με το παλιό δομικό υλικό βέβαια)... αλλά το νησί ποτέ δεν πήρε ξανά επάνω του, λες και τα δύο θεϊκά αδέρφια, πεισματικά και εκδικητικά, προστάτευσαν και διεκδίκησαν την ιερότητα του τόπου τους, για πάντα αυτή τη φορά!

καταστροφή ήταν μεγάλη. Ακόμα και στους δικούς μας χρόνους, οι νέο/Έλληνες από τα διπλανά νησιά (με την ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη) πήραν μεγάλες ποσότητες μαρμάρων και έφτιαξαν με αυτά ασβέστη, για να ασβεστώσουν τα σπίτια τους, δίνοντας τους αυτό το λαμπερό λευκό που τα έκανε γνωστά σε όλο το κόσμο! Τα μάρμαρα, από τα Ιερά του θεού του φωτός, έλιωσαν σε καμίνι και έδωσαν μία υπερβατική λάμψη, με τον ασβέστη τους, στους οικισμούς των γύρο νησιών!

άποια από αυτά τα ερείπια που ξέμειναν (κατά κάποιο τρόπο) επιφορτίστηκε να εξετάσει και να φροντίσει ο Γ.Μ. Μία τυχαία ανακάλυψη τον περσινό χρόνο αποκάλυψε ένα εξαίρετο μωσαϊκό, το οποίο όμως έμεινε ακάλυπτο και εκτεθειμένο λόγο ότι πέθανε ξαφνικά ο αρχαιολόγος που το είχε ξεθάψει και το είχε χρεωθεί... Ο Γ.Μ. λόγο της εμπειρίας και της ειδίκευσής του, καλέστηκε

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Η να αξιολογήσει τις πιθανές ζημιές του μωσαϊκού και να προτείνει λύσεις για την συντήρησή του...

εβαία η ιστορία του Ιερού νησιού ήταν γνωστή στον Γ.Μ. ...και ότι δεν γνώριζε, φρόντισε να το μάθει. Αλλά και από την Αρχαιολογία του δόθηκαν πολλά πληροφοριακά έντυπα και έγραφες εκθέσεις για το τι ακριβός θα έβρισκε εκεί. Όσο για τον γιδοψαρά καπετάνιο - αυτός ήταν που (σαν φύλακας του χώρου) θα τον οδηγούσε και θα τον φρόντιζε όσες ημέρες απαιτούνταν να μείνει εκεί!

καπετάνιος διατηρούσε επάνω στο νησί τα γίδια του (ωφέλιμα, γιατί κρατούσαν χαμηλή την βλάστηση και δεν σκεπάζονταν τα ερείπια από τα χόρτα) ταυτόχρονα έκανε γύρους με το σκαρί του ψαρεύοντας και έτσι επιτηρούσε και προστάτευε το ιερό νησί από παράνομους, πονηρούς και βέβηλους επισκέπτες. Αυτός ήταν που θα μετέφερε πάντα τους αρχαιολόγους (όταν αυτοί θα έρχονταν το καλοκαίρι... και αυτός θα φρόντιζε για τον εφοδιασμό τους. Αυτός, ο ταπεινός γιδοψαράς (που ήταν ο σύγχρονος φύλακας άγγελος της ιερότητας του χώρου) θα ήταν τώρα και προστάτης του Γ.Μ.

ε το που προσέγγισε το πλοιάριο την Δήλο, ο Απόλλωνας φάνηκε να χαμογελά. Ο αέρας και η βροχή κόπηκε, τα σύννεφα τραβήχτηκαν και ο γαλανός ουρανός έγινε και πάλι, το κατάλληλο φόντο, όπου πάνω του φάνηκε (επιτέλους) να ταξιδεύει ο λαμπερός Ηλιακός δίσκος.

ταν απόγευμα ποια, όταν πιάσανε στεριά. Ο Γ.Μ. πατώντας στην στέρεη γη ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς του να έρχονται και πάλι στο φυσιολογικό ρυθμό τους και όλες οι κακές σκέψεις εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Βέβαια το κρύο παρέμενε... και τα μουσκεμένα ρούχα του δεν ήταν ότι το καλύτερο... αλλά τουλάχιστον είχε γλυτώσει τα χειρότερα που φαντάζονταν σε όλη τη διαδρομή.

γιδοψαράς τον βοήθησε να να μεταφέρει στην ξηρά τις αποσκευές του και τον οδήγησε σε ένα χαμηλό οίκημα στην πλαγιά ενός κοντινού λοφίσκου... Ήταν κάτι σαν αποθήκη αρχαιολογικών ευρημάτων... κάτι σαν γραφείο με μία παλιά βαριά βιβλιοθήκη... με μία αρχαία μαρμάρινη πλάκα μπροστά της, αντί για τραπέζι. Στη μέση του χώρου φαίνεται πως είχε στηθεί βιαστικά πρόχειρα ένα κρεβάτι εκστρατείας... κάτι σαν ράντζο με κουβέρτες (ευτυχώς) διπλωμένες επάνω του. Πολλά ξύλινα καφάσια και κασόνια υπήρχαν γύρο γύρο, μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη, ανάγλυφα και αγάλματα... πολλά αγάλματα! Ο χώρος φυσικά ήταν σκοτεινός (δεν υπήρχε ηλεκτρικό) και από κάτι μικρούς φεγγίτες ίσα ίσα που έμπαινε λίγο φως. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα – γραφείο - ήταν τοποθετημένο ένα φωτιστικό λουξ με αέριο, κάτι άλλο σαν γκαζιέρα με πετρέλαιο, ένα χοντροκομμένο πήλινο σκεύος που προφανώς χρησίμευε για πιάτο, ένα πήλινο ποτήρι και μία στάμνα με νερό κλεισμένη με ένα κουκουνάρι αντί για φελλό...

Γ.Μ. χλόμιασε βλέποντας το όλο σκηνικό. Αυτομάτως το μυαλό του πήγε στο διαμέρισμα που νοίκιαζε στο Παρίσι και στο δωμάτιο του

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Α, και που είσαι.. το νερό είναι φρέσκο - χτες το γέμισα - από το πηγάδι της Κλεοπάτρας!» ξενοδοχείου όπου έμεινε στην Αθήνα. Καμία σχέση. - «Τι στο καλό γυρεύω εδώ?» ...αναρωτήθηκε σιωπηλά.

γιδοψαράς λες και διάβασε τη σκέψη του τον πρόλαβε... - «Δεν είναι ότι το καλύτερο, αλλά το καλοκαίρι είναι παράδεισος εδώ. Όσο για τώρα, να είσαι ευτυχείς που έχεις που να κοιμηθείς. Αύριο θα σου φέρω πιρούνι κουτάλι, μαχαίρι και χαρτί υγείας που τα ξέχασα. Προς το παρών σου έχω φέρει σκληρό τυρί, λιαστές ντομάτες, ελιές, ψωμί, σκόρδα, ξερά κρεμμύδια και ψάρια τηγανισμένα. Στο κουτί απέναντι, έχει κονσέρβες κόρνε μπίφ, γάλα εβαπορέ και κομπόστα ροδάκινο. Υπάρχουν ακόμα ένα μπουκάλι ούζο σφραγισμένο και ένα ανοιχτό (από το καλοκαίρι) μπουκάλι πράσινη μέντα! ...πιστεύω ότι θα πίνετε». -«Όσο πάει γίνετε όλο και καλύτερο» ...σκέφτηκε και πάλι σιωπηλά ο Γ.Μ. αγανακτόντας με την βιαστική απόφαση που είχε πάρει να δεχτεί τόσο εύκολα αυτή τη δουλειά. Οι κουβέρτες είναι τουλάχιστον στεγνές, τις έφερα χθες, θα σε κρατήσουν ζεστό το βράδυ». ...συμπλήρωσε ο γιδοψαράς -«Ναιι, όλα είναι καλά, θα τα καταφέρω...» ψέλλισε ο Γ.Μ. δίνοντας περισσότερο κουράγιο στον εαυτό του. -«Εγώ, θα πρέπει να σε αφήσω τώρα, γιατί ο καιρός γυρίζει πάλι... και θα πρέπει να πάρω το σκαρί μου, να το δέσω από την άλλη πλευρά του νησιού, που θα είναι πιο προφυλαγμένο. Θα ρίξω και μια ματιά στα ζωντανά... Αν χρειαστείς κάτι θα είμαι πίσω από το λόφο – ούτε μισή ώρα από εδώ – Δύο τσιγάρα δρόμο, που λένε. Έχω εκεί, ένα πέτρινο γιατάκι - κάτι σαν στάνη να κοιμάμαι σαν ξεμένω τα βράδια Αύριο πρωί πρωί θα είμαι εδώ γύρο πάλι. Άντε καλό απόγευμα και καλή βόλεψη...

Γ. Μ. έμεινε σιωπηλός, να τον κοιτά και να προσπαθεί να καταγράψει όλα αυτά που του είπε... Απλά σήκωσε το χέρι του και έκανε ένα φιλικό νεύμα αποχαιρετώντας τον, ψελλίζονταν ξεψυχισμένα ένα κακομοιριασμένο.. «Ευχαριστώ» ...τι θα σκέφτηκε άραγε ο άνθρωπος γι’ αυτόν?

Γ. Μ. στάθηκε στη μέση του χώρου, δίπλα στο κρεβάτι και είπε δυνατά... - «Σκατά, σκατά...» Ευτυχώς που είχε απομακρυνθεί αρκετά ο γιδοψαράς και δεν τον άκουσε. Κοίταξε τα τρόφιμα που του άφησε πάνω στο μάρμαρο… ένα αλουμινόχαρτο τυλιγμένο του προκάλεσε την περιέργεια, το πήρε και το ξετύλιξε. Ψάρια τηγανητά, ποτισμένα και παγωμένα φυσικά. Πήρε ένα και κρατώντας το, με τα δύο του χέρια από την ουρά και το κεφάλι άρχισε να το τρώει… - «Σκατά...» ξανά είπε καί έκανε να το πετάξει… γρήγορα όμως μετάνιωσε, το καλοσκέφτηκε... και όχι μόνο το αποτελείωσε... αλλά πήρε και δεύτερο! Οι γευστικοί κάλικές του άρχεισαν να δουλέυουν και οι σιελογόνοι αδένες του θυμήθηκαν το λογο ύπαρξής τους... - «Το πρώτο ευχάριστο πράγμα για σήμερα…» σκέφτηκε και επιτέλους χαμογέλασε. Έκανε να πάρει και τρίτο ψάρι… αλλά σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερα μα τα αφήσει για το βράδυ. Κοίταξε τα λαδωμένα δάκτυλά του και μην έχοντας κάτι να τα σκουπίσει... τα έγλυψε μέχρι που τα έκανε λαμπίκο.

Oι Δράκαινες της Δήλου

ατευθείνθηκε προς το κουτί που θα έπερεπε να είναι τα αποθυκευμενα τρόφιμα... τα βρείκε, τα ψαχούλεψε... βρείκε και τα μπουκάλια με το Ούζο και την Μέντα. Σκεύτεικε να μην ανήξει το σφραγισμένο μπουκάλι με το Ούζο και ένηξε αυτό με την Μέντα, το έφερε στη μύτη του και το μύρισε... τίποτα, καμία οσμή, μάλων το περιεχόμενο θα ήταν πολυκαιρισμένο και θα είχε ξεθημάνει... το έφερε ως τα χείλει του και τραβιξε μερικες γουλιές. Έ, κάτι ήταν, πίνωνταν... τουλάχιστον δεν κυνδίνευε να τον κτυπήση το (ανύπαρκτο πλέων) αλκοολ, σκέυτεικε... τώρα, πόσοι θα είχαν πιει, με το στόμα απο αυτό το μπουκάλι... έ, αυτό δεν είθελε να το σκέπτετε καθόλου... αλλα στην κατασταση που ήταν το να συχαθή του φένωνταν πολυτέλια. - «Γκουρμέ καταστάσεις, σκέφτηκε. Νοτισμένο τηγανητό ψάρι με πολυκαιρισμένη μέντα! Ούτε στα καλλίτερα εστιατόρια των Παρισίων δεν σερβίρετε τέτοιο μενού!»

ρατώντας το μπουκάλι στάθηκε και πάλι στη μέση της αποθήκης και η ματιά του πλανήθηκε για ακόμα μια φορά στα αρχαιολογικά ευρήματα που φυλάσσονταν εκεί. Μεταξύ άλλων αρκετοί μαρμάρινοι ακρωτηριασμένοι Κούροι, λειψά κομμάτια από Λέοντες και κομμένοι αναθηματικοί Φαλλοί! Ναί. Τα αρχαία μαρμάρινα λείψανα φωτίζονταν απόκοσμα από το λιγοστό φως που έμπαινε στο χώρο... δημιουργώντας μια απόκοσμη μυστηριακή ατμόσφαιρα...

Γ.Μ. κρύωνε από τα υγρά ρούχα που φορούσε.. κάποια στιγμή μάλιστα ένιωσε ρίγη και άρχισε να τρέμει.

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

- «Μάλλον την άρπαξα στο σκυλοπνίχτη, σκέφτηκε. Αυτό μας έλειπε τώρα να αρρωστήσω...». Πήγε στο σάκο του, τον άνοιξε και βρήκε κάποια στεγνά ρούχα... κατέβασε μερικές γουλιές ξεθυμασμένης μέντας, για να πάρει θάρρος και υπό το βλέμμα των αρχαίων Κούρων... γδύθηκε, έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα του και έβαλε στεγνά. Ένοιωσε κάπως καλύτερα... και για να επιβραβεύσει (λες) τον εαυτό του, για την τόλμη του να γδυθεί ανάμεσα σε τόσους Λέοντες και Φαλλούς.. κατέβασε ακόμα μερικές γερές γουλιές από το μπουκάλι.

κέφτηκε το τι τον έφερε εδώ πέρα… έψαξε τα χαρτιά του, βρήκε ένα χάρτη των ερειπίων, εντόπισε που βρίσκετε το μωσαϊκό που θα έπρεπε να ελέγξει και αποφάσισε προτού πέσει ο Ήλιος, να ψάξει να το βρει. Βγήκε από την αποθήκη (κρατώντας πάντα το μπουκάλι με την ξεθυμασμενη πράσινη Μέντα) και κοιτώντας πάλι τον χάρτη του προσπάθησε να προσανατολιστεί. - «Μάλιστα, είπε, εκεί στο ύψωμα, κοντά στο πηγάδι της Κλεοπάτρας! Όνομα και αυτό... σκέυτεικε. Πέρασε άραγε ποτέ η Κλεοπάτρα απο εδώ(?) ...μήπος ήταν το σπίτη κάποιας συνονόματης της, πλούσιας Δηλίας(?) ...ή, μύπος κάποια ξακουστή Εταίρα (με αυτο το δοξασμενο όνομα) είχε στεγαση εδώ το Πορνίο της...? Ποιος ξέρει και τί σημασεία έχει τώρα, άλλοστε αυτό...» συνεχεισε τη σκέψη του και νιόθοντας ένα δεύτερο ρίγος ξανα κατεβασε πάλι μερικες γουλιές απο το ποτό του.

ρήγορα βρέθηκε εκεί. Ανάμεσα σε γκρεμίσματα και ερείπια ανοιγόταν μια μικρή αυλή. Στη μέση ακριβός ήταν το πηγάδι με το νερό της Κλεοπάτρας. Έσκυψε να δει μέσα… και έκανε αμέσως πίσω ξαφνιασμένος. Μικροί πράσινοι - μαύροι διάβολοι πετάχτηκα έξω από τη στέρνα, τρομαγμένοι από την απρόσμενοι και ακατανόητη (ακόμα και γι αυτούς) επίσκεψη του Γ.Μ. στο χώρο τους.

Oι Δράκαινες της Δήλου

Πήδησαν από το νερό και σκορπίστηκαν (από εδώ και από εκεί) πλατσουρίζωντας και κροάζωντας... - «Βατράχια, βατράχια.. είπε ο Γ.Μ., στο νερό έχει βατράχια...» Αμέσως σκέφτηκε τη στάμνα με το νερό όπου του είχε βάλει στην αποθήκη ο γιδοψαράς… και αποφάσισε να μη το δοκιμάσει ποτέ, όσο και αν διψάσει.. Σκέφτηκε μάλιστα πως (όσο θα έμενε στη Δήλο) θα έπρεπε να προμηθευτεί και να πίνει μόνο αλκοόλ.. Ξεροκατάπια, σκουπίστηκε από τα νερά, που τον πιτσίλισαν τα βατράχια.. και για να επισφραγίσει την απόφαση του... ήπιε πάλι λίγη Μέντα.

άπου δεξιά, ανάμεσα σε ανασκαφικά μπάζα, διέκρινε στο έδαφος κάτι σκισμένα νάιλον μισό σκεπασμένα με χώματα... Έσκυψε και ανασήκωσε την άκρη από το νάιλον... Όντος από κάτω διακρίνονταν χρωματιστές ψηφίδες! Προφανώς επρόκειτο για το ψηφιδωτό που ανακάλυψε μακαρίτης αρχαιολόγος και που δεν πρόλαβε να το συντηρήσει και να το μελετήσει... Δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν θα μάθει ποτέ πια, την (όποια) αρχαιολογική αξία της ανακάλυψις του. Ο Γ.Μ. όμως γι’ αυτό ήταν εδώ... όχι βέβαια για να το μελετήσει.. αλλά για να δει τι μπορεί να κάνει ώστε να προστατευτεί, προκειμένου... (όταν η υπηρεσία Αρχαιοτήτων θα διέθετε χρήματα) ...να το βρουν οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος και να αποφανθούν γι αυτό.

Ι 16

κανοποιημένος για το ότι εντόπισε το αναζητούμενο εύρημα, ο Γ.Μ. σκέφτηκε πως το φως δεν ήταν πια αρκετό και πως γρήγορα θα έδυε ο Ήλιος... γι αυτό αποφάσισε να επιστρέψει στην αποθήκη όπου θα περνούσε την βραδιά του... Εξ άλλων το τρεμούλιασμα και η ρίγη έκανα και πάλι την εμφάνιση τους γεμίζοντας τον επιπλέον ανησυχία..

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

- «Την άρπαξα για τα καλά... που να πάρει και να σηκώσει...» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του που άρχισαν και αυτά να τρέμουν περίεργα. Έπιασε το μέτωπο του και του φάνηκε ζεστό... αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει... αν έχει πυρετό. Άλλωστε.. «...ποιος άρρωστος το καταλαβαίνει αυτό...» σκέφτηκε και πάλι. Ξανά σκέπασε με χώμα το νάιλον που είχε σηκώσει και περνώντας το χάρτη του (και το πολύτιμο ξεθυμασμένο ποτό του) επέστρεψε στη βάση του...

έσα στην αποθήκη – δωμάτιο, είχε πέσει σκοτάδι. Άναψε, (ομολογουμένως με κόπο) το υποτυπώδες φωτιστικό γκαζάκι που βρίσκονταν εκεί... και αμέσως ο χώρος πήρε μια άλλη διάσταση. Τα αγάλματα φωτίστικαν περίεργα και ανάλογα με το τρεμούλιασμα της φλόγας οι σκιές τους άρχισαν να κινούνται... Λες και όλα ζωντάνεψαν με μιας! Μια περίεργη σιωπηλή «αλληλεπίδραση» άρχισε ανάμεσα στα ευρήματα... και στη μέση ο Γ.Μ. να παρακολουθεί έκπληκτος τον χορό των (αρχαίων, λες) σκιών... Εκεί ήταν που ακούστηκαν (για πρώτη φορά) οι φωνές! Δεν ήταν ακριβός ανθρώπινες φωνές... ούτε ο Γ.Μ. μπορούσε να ξεχωρίσει αν ήταν έναρθρος λόγος, βογγητά, αναστεναγμοί, ή γρυλήσματα... Ακόμα δεν ξεχώριζε αν ακούγονταν μέσα στο χώρο ή αν έρχονταν από έξω. Ξαφνιασμένος στράφηκε προς την πόρτα την άνοιξε και βγήκε έξω... Ένα ακόμα ξάφνιασμα τον περίμενε. Ο Ήλιος είχε δύσει, το ζωνάρι της Αφροδίτης έδειχνε πυρόχρωμο να λάμπει πάνω ακριβός από τον ορίζοντα και ο ουρανός ήταν καθαρός μεν, αλλά παγωμένος. Πάνω του είχε απλώσει τα χλομά της πέπλα μία ολόγιομη Σελήνη! Η αδερφή του Ήλιου έπαιρνε νωχελικά την θέση που της έπρεπε στο ουράνιο στερέωμα. Η Άρτεμης λες και ήθελε να χαιρετήσει και αυτή τον απρόσμενο επισκέπτη.

Γ.Μ. ένιωσε το παγωμένο θαλασσινό αεράκι να δυναμώνει λίγο... Ήταν ακριβός την ώρα που το τελευταίο φωτεινό νύχι του Απόλλωνα

Oι Δράκαινες της Δήλου

βυθίζονταν για τα καλά στην θάλασσα. Πάντα, όταν ο ήλιος δύει ένα ελαφρύ αεράκι σηκώνετε, λες και η φύση αποχαιρετά έτσι τον Απόλλωνα, ως ευεργέτη και πατέρα της. Ακόμα και το πρωινό, πάντα πριν την ανατολή, όταν πρωτοεμφανίζεται η κορυφή του Ηλιακού δίσκου... μια περίεργη σιγή παρατηρείτε σε όλα τα ζωντανά πλάσματα. Πάντα η έλευση του Απόλλωνα, όπως και η φυγή του, έκαναν την φύση να αναριγά με διάφορους τρόπους!

τσι ρίγησε και ο Γ.Μ. αλλά δεν έφταιγε ο Ήλιος, ούτε η Σελήνη... ούτε ήταν από τον πυρετό που προφανώς είχε.... ήταν από τις απόκοσμες φωνές που ήρθαν για μια ακόμα φορά στα αυτιά του! Τώρα τις διέκρινε καλλίτερα.. Έρχονταν από πέρα, έβγαιναν λες από τα ερείπια της παλιά πόλις... ίσος να έρχονταν με το αεράκι και από τη θάλασσα, να περνούσαν μέσα από τα χαλάσματα και να έφταναν στα αυτιά του..? Ναι, αυτή τη φορά τις άκουγε καλλίτερα, έμοιαζαν με λέξεις, σαν κάποιοι – κάποιες να συνομιλούν. Μερικοί φθόγγοι (που μπόρεσε να διακρίνει) του φάνηκαν σαν να συγκροτούν ερωτηματικές λέξεις - προτάσεις... άλλοι έμοιαζαν να συγκροτούν απαντητικές λέξεις – προτάσεις (?). Ο Γ.Μ. ήταν βέβαιος ότι κάποιοι - κάποιες - κάπου συνομιλούσαν... αλλά πάνω που κατέληγε πως επρόκειτο για συνομιλία ανθρώπινη... να πάλι που οι «φωνές» γίνονταν κλάματα, σφυρίγματα και βογγητά... - «Είναι η Νιόβη που θρηνεί τα σκοτωμένα παιδιά της» ...σκέφτηκε και θυμήθηκε το γνωστό θρύλο...

ανόητη Νιόβη, κάποτε καμάρωσε πως αυτή είχε εφτά κόρες και εφτά γιους ...ενώ η Λητώ μόνο δύο, την Άρτεμη και τον Απόλλωνα. Η Λητώ αυτό το θεώρησε μεγάλη προσβολή και ζήτησε από τα παιδιά της

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

να τιμωρήσουν και εκδικηθούν την Νιόβη, για την υπεροψία της. Ο Απόλλωνας και η Άρτεμη (με τα αλάθητα βέλη τους) σημάδεψαν και σκότωσαν τα παιδιά της Νιόβης αφήνοντας της μόνο δύο. Η Νιόβη άρχισε να κλαίει και να οδύρεται... αλλά οι θεοί ούτε να θάψει τα παιδιά της δεν την άφηναν... Ώσπου, μετα από εννέα ημέρες θρήνων και ικεσιών, τα έθαψαν οι ίδιοι, σε κοινό τάφο.

Γ.Μ. τα θυμήθηκε όλα αυτά, αλλά οι «φωνές» - με την λογική του δεν του φαίνονταν και τόσο πιστευτές... - «Δεν μπορεί να είναι η Νιόβη που κλαίει και οδύρεται... Ούτε η Λητώ που κοιλοπονά τα θεϊκά παιδιά της... Ούτε μπορεί να είναι οι 20.000 δολοφονημένοι, από τον Μιθριδάτη, Δήλιοι... Μάλλον είναι ο αέρας που περνά μέσα από τα ερείπια...» κατέληξε και γύρισε μέσα στην αποθήκη.

ατευθύνθηκε προς το μαρμάρινο τραπέζι, άνοιξε το αλουμινόχαρτο και άρχισε να τρώει με βουλιμία τα νοτισμένα τηγανητά ψάρια. Τώρα του φάνηκαν πολύ πιο νόστιμα. Έφαγε μερικές ελιές και ξερές λιαστές ντομάτες... «Τι γκουρμιές και αηδίες... την επόμενη φορά που θα γυρίσω στο Παρίσι θα ανοίξω ένα μικρό εστιατόριο, θα σερβίρω μόνο ψάρια τηγανητά, ελιές κρεμμύδια, λιαστές ντομάτες.. και θα τα συνοδεύω ...αποκλειστικά με πράσινη μέντα!» Σήκωσε το μπουκάλι του και κατάπιε και τις τελευταίες γουλιές...

πυρετός φάνηκε να έχει ανέβει... Πήγε στο ράντζο εκστρατείας, ξεδίπλωσε τις κουβέρτες και ξάπλωσε.. Μύριζε ολόκληρος ψαρίλα, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Προσπάθησε να τυλιχτεί για να αποκοιμηθεί.. αλλά χωρείς μαξιλάρι δυσκολεύτηκε Ρεύτηκε.. και όλη η μπόχα από την ξεθυμασμένη Μέντα, που είχε καταναλώσει, του φάνηκε να γεμίζει το δωμάτιο Κάτι σιχαμερό ανέβηκε από μέσα του και τον έπνιξε Πετάχτηκε

Oι Δράκαινες της Δήλου

ο πρωί ξύπνησε από τις φωνές του γιδοψαράς. Κουδουνίσματα και βελάσματα συνόδευαν τα σφυρίγματα του. Σε λίγο άνοιξε η πόρτα και στο φως του πρωινού φάνηκε να διαγράφεται η φιγούρα του καπετάνιου. - «Έλα σύκο, σου έφερα φρέσκο γάλα, το έχω βράσει. Το χρειάζεσαι από ότι βλέπω» ...είπε κοιτάζοντας με έκδηλη αποτροπή το άδειο μπουκάλι της Μέντας που ήταν πεταμένα κάτω στο λερωμένο πάτωμα…

Όλα ήταν εντάξει! ...και ο Ήλιος ανέβαινε στον ουρανό λάμποντας απρόσκοπτα! Ούτε ένα τόσο δα μικρό συννεφάκι δεν έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο του! Δυτικά, ακόμα διακρίνονταν το χλομό πρόσωπο την ολόγιομη Σελήνης... που ολο ένα όμως, εξασθενούσε. Τα δύο ουράνια θεϊκά αδέρφια (για λίγο ακόμα) είχαν σταθεί αντικριστά το ένα προς το άλλο... μέχρι που τελικά ο λαμπρός χρυσαφένιος Απόλλωνας κυριάρχησε για τα καλά πάνω στην ασυμόχρωμη Άρτεμης. Τα κατσίκια γυρόφερναν, εδώ και εκεί, ψάχνοντας το πολύτιμο γι αυτά, λιγοστό χορτάρι. Βέλαζαν, έτρεχαν, κουτουλιόντουσαν ανάμεσα στα χαλάσματα ...ενώ τα κουδουνίσματα τους συνέθεταν μια πρωτάκουστη για τον Γ.Μ. πρωινή βουκολική μουσική συμφωνία. Όλα, αυτό το πρωινό, ήταν διαφορετικά από χθες... και πολύ εύκολα θα ξεγελιόνταν κάποιος και θα θεωρούσε ότι μάλλον αυτή η ημέρα ήταν «εκτός εποχής». - «Γιατί είσαι σε αυτά τα χάλια?» ...τον ρώτησε με κάποια αφελή αγένεια ο γιδοψαράς. - «Είχα μια πολύ άσκημη βραδιά.. Ένοιωθα και άκουγα παράξενα πράγματα...» απάντησε ο Γ.Μ. Και κατέβασε μερικές καλέ γουλιές φρέσκο κατσικίσιο γάλα... που στάθηκε βάλσαμο για το ταλαιπωρημένο στομάχι του. - «Ναι, ό τόπος είναι μαγεμένος...» ψέλλισε ο καπετάνιος - «Άκουγα φωνές... Σαν να ήταν κάποιοι εδώ» ...είπε και είπιε λιγο ακομα γάλα... - «Τρελάθηκες, αν ήταν θα το γνώριζα. Δεν πατάει ψυχή εδώ, χωρείς να το ξέρω. Άσε που απαγορεύεται να μένει κάποιος στο νησί μετά τη δύση του ήλιου». - «Μου φάνηκε ότι κάποιοι συνομιλούσαν, μάλωναν, έκλαιγαν ή γελούσαν... δεν μπόρεσα να καταλάβω...» πρόσθεσε και άδειασε και το υπόλοιπο γάλα από το σκεύος.

όρθιος και ξέρασε. Αυτή και αν ήταν μπόχα... Τα τηγανίτα ψάρια και η μέντα του φάνηκε πως συνωμότησαν και αλιλεπίδρασαν δολοφονικά εναντίων του. Τα αγάλματα του φάνηκε πως τον κοίταξαν αηδιασμένα.. - - «Τι διάολο θέλω εδώ...» ψιθύρισε ξεθεομένος. - «...τα παιδιά της Λητώς θα με σκοτώσουν και εμένα σαν τα παιδιά της Νιόβης... όχι με βέλη αλλά με χαλασμένη πράσινη Μέντα»...

ροτίμησε να μη ξαπλώσει αλλά να καθίσει ανακούρκουδα στο ράντζο και να τυλιχτεί με την κουβέρτα. Οι μυστήριες «φωνές» συνέχιζαν και ακούγονταν απ’ έξω... Ο Γ.Μ. ήταν στα χειρότερα του… Τελικά δεν άντεξε και πολύ, σε λίγο γύρισε στο πλάη και αποκοιμήθηκε. Τελείως απροσδόκητα έκανε έναν ύπνο βαθύ και καθόλου ταραγμένο … λες και ο Απόλλωνας ο Ιαματικός και Καθάρσιον φρόντισε γι αυτόν.

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

ελικά ο Απόλλωνας το είχε κάνει το θαύμα του! Ο Γ.Μ. δεν ένιωθε πια, κανένα άρρωστο σύμπτωμα, ούτε κρύωνε, ούτε είχε πυρετό.

γιδοψαράς τον κοίταξε με σκοτεινό βλέμμα και με κάποια υποψία... ύστερα το πρόσωπό του φωτίστηκε με ένα πλατύ χαμόγελο...

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

πληθαίνουν, όπως παλιά ερωτεύονταν και πλήθαιναν και οι παλαιοί Δήλιοι! Την ημέρα, όταν είναι καλός ο καιρός, βγαίνουν από τις τρύπες τους και ξαπλώνουν πάνω στις πέτρες τους και ηλιάζονται..» - «Α, ναι! Δίκιο έχεις. Είναι οι Δράκαινες που βγαίνουν τις νύχτες με το φεγγαρόφωτο. Τραγουδάνε, ερωτεύονται και γκαστρώνονται!»

Γ.Μ. Αφού έβγαλε τη γλώσσα του και έγλυφε από τα χείλη του, την λευκή γαλακτερή πέτσα γάλατος που είχε κολλήσει εκεί... κοίταξε με δυσπιστία τον καπετάνιο - γιδοβοσκό... - «Δε με πιστεύεις, έεε... Είναι εδώ, γύρο μας και μας κοιτούν. Έλα να τις δεις, πως ηλιάζονται στα μάρμαρα...!» πρόσθεσε ο γιδοβοσκός και έκανε νόημα στον απορημένο Γ.Μ. να τον ακολουθήσει

ράγματι, εκεί πιο κάτω πάνω στα αρχαία μάρμαρα ο Γ.Μ. Διέκρινε κάποιες σταχτιές σιλουέτες να φεύγουν έρποντας τρομαγμένες καθώς πλησίαζαν. Κάποιες άλλες στέκονταν εκεί απαθείς και τους κοίταζαν ανοιγοκλείνοντας νωχελικά τα βλέφαρα τους... Ναι, καλά το καταλάβατε, ο τόπος ήταν γεμάτος με κάτι μεγάλες Σαύρες! Ο Γ.Μ. πρώτη φορά στη ζωή του έβλεπε ζωντανή Σαύρα και ομολογουμένως σάστισε! Δεν περίμενε να είναι τόσο μεγάλες. Πίστευε πως θα ήταν στο μέγεθος ενός σαμιαμιδιού ή λίγο μεγαλύτερες... αλλά αυτές παρά ήταν μεγάλες... θα μπορούσε να τις συγκρίνει ακόμα και με μία μικρόσωμη γάτα… ή με μια μεγαλόσωμη τσιπούρα! «Τι παρομοίωση και αυτή!» ...σκέφτηκε. - «Ήρθαν με κάποιο τρόπο εδώ και φώλιασαν στο νησί. Άλλοι λένε πως, είναι από τα αρχαία χρόνια εδώ, αυτό το είδος. Εγώ πάλι νομίζω πως είναι οι παλαιοί κάτοικοι του νησιού που μεταμορφώθηκαν και συνεχίζουν να ζούνε ανάμεσα στα ερείπια των σπιτιών τους». ...είπε ο γιδοψαράς και συνέχισε... - «Τα βράδια, με ολόγιομο φεγγάρι, ερωτεύονται, τραγουδάνε και

Γ.Μ. τον άκουγε αμίλητος.. - «Μπορεί να είναι και έτσι. Αυτό λοιπόν ήταν όλο? Σαύρες που ερωτεύονται και τραγουδάνε κάτω από το σεληνόφωτο! Ούτε φαντάσματα, ούτε τα μυστήριο, ούτε η Λητώ που κοιλοπονά, ούτε η Νιόβη που θρηνεί τα παιδιά της...» Όπως και να έχει το πράγμα, το μυστήριο των νυχτερινών «φωνών» λύθηκε για τον Γ.Κ.

ελικά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή... και τα όποια ερωτιματικά... έχουν πιο απλές απαντήσεις απο αυτές που αρχικά νομίζουμε. Η ταλαιπωρία του ταξιδιού, το περιβάλλων που τον υπόβαλε, ο φόβος του αγνώστου, η αρρώστια και η ξεθυμασμένη πράσινη Μέντα... του δημιούργησαν όλα αυτά. Παρ’ όλο όμως, που ο Γ.Μ. είχε πάρει και τις απαντήσεις του... κατά βάθος ένιωθε πως... θα ήθελε η πραγματικότητα να μην είναι και τόσο απλή.... Θα ήθελε οι φωνές τις νυχτιάς να είναι η Λητώ που κοιλοπονά, ...ο θρήνος της Νιόβης... Ας ήταν οι παλαιοί Δήλιοι (οι ξεσπιτομένοι από τους Αθηναίους) που επέστρεφαν τάχα… (μεταμορφωμένοι σε Σαύρες) και πάλι στα σπίτια τους! Ας ήταν όλοι αυτοί οι άτυχοι Δήλιοι, που τους αφαιρέθηκε η ζωή, με τόσο βίαιο τρόπο (από τον βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη)... ας ήταν να έχουν ξανά έρθει στη ζωή! Ας ήταν οι ιερείς, οι ιέρειες, οι Μάντισες, οι Ιεροφάντες και οι Μύστες του Απόλλωνα (που τους κατάπιε η νέα ξενόφερτη θρησκεία)

Oι Δράκαινες της Δήλου

με κάποιο μαγικό τρόπο, να σηκώνονται τα βράδια με φεγγάρι και να τελούν και πάλι τα μυστήρια του! Ας ήταν... ας ήταν...

ια ένα ήταν σίγουρος ο Γ.Μ. Αυτή, τη πρώτη του βραδιά στη Δήλο, θα την θυμόταν σε όλη του τη ζωή! Θα την θυμόταν και θα την διηγόταν στους φίλους του, έτσι όπως θα ήθελε αυτός να την έχει ζήσει! Θα διηγόνταν όλα τα καθέκαστα... αλλα χωρείς να περιλαμβάνει στην αφήγησή του την εξήγηση με τις Σαύρες... και όσοι τον πίστευαν ας τον πίστευαν... - «Ας είναι». ...είπε ο Γ.Μ. και γυρνόντας στην πραγματικότητα, στρεφόμενος προς τον καπετάνιο – γιδοψαρά πρόσθεσε... «Θα ήθελα μερικά πράγματα να μου φέρεις από τη Μύκονο. Θα σου φτιάξω έναν κατάλογο.. και ξέχνα το νερό από το πηγάδι της Κλεοπάτρας, είναι γεμάτο βατράχια. Μέχρι να μου φέρεις νερό εμφιαλωμένο.. θα πίνω μόνο Ούζο...!!!

ΤΕΛΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

Πληροφορίες και Φωτογραφίες από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

ΔΉΛΟΣ: H μυθολογία συνέδεσε τη Δήλο με τη γέννηση των θεών Απόλλωνα και Άρτεμης. Για το λόγο

αυτό η Δήλος αποτελούσε ιερό τόπο κατά την αρχαιότητα. Όπως αναφέρει ο σχετικός μύθος, η Δήλος ήταν αρχικά ένα μικρό πλεούμενο νησί που έπλεε άσκοπα στο πέλαγος. Όταν η Λητώ, κόρη του Τιτάνα Κόιου, έμεινε έγκυος από το Δία, προκάλεσε την οργή της Ήρας, η οποία την καταδίωκε και δεν μπορούσε να βρει καταφύγιο πουθενά. Τότε ο Δίας παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να της προσφέρει καταφύγιο και ο Ποσειδώνας ακινητοποίησε το πλεούμενο νησί με αποτέλεσμα να σχηματιστεί η Δήλος. Στη Δήλο βρήκε καταφύγιο η Λητώ και γέννησε τους δύο δίδυμους θεούς. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: http://el.wikipedia.org/wiki/Δήλος

ΑΠΌΛΛΩΝΑΣ: Ο πιο διαδεδομένος μύθος για την γέννησή του αναφέρει πως αυτή πραγματοποιήθηκε στο νησί Ορτυγία (η σημερινή Δήλος) από τη Λητώ που υπήρξε σύζυγος του Δία πριν από την Ήρα. Λόγω της μεγάλης ζήλιας της Ήρας για την Λητώ, κανένας τόπος δεν τη δεχόταν να γεννήσει εκτός από την Ορτυγία. Ήταν ένα νησί που έως τότε έπλεε ελεύθερο στα κύματα κι έτσι ήταν δύσκολο η Ήρα να ανιχνεύσει την τοποθεσία στην οποία η Λητώ είχε καταφύγει. Αργότερα, ο Δίας σταθεροποίησε το νησί προκειμένου να πραγματοποιηθεί η γέννηση του Απόλλωνα. Οι πόνοι του τοκετού διήρκεσαν εννιά μέρες και εννιά νύχτες και τότε η Ειλείθυια, η μαμή, που η Ήρα κρατούσε επίτηδες κοντά της, μπόρεσε να διαφύγει ώστε να βοηθήσει την ετοιμόγεννη Λητώ. Πρώτη γεννήθηκε η Άρτεμις και ύστερα ο Απόλλωνας. Η Ορτυγία ονομάστηκε Δήλος επειδή εκεί αποκαλύφθηκε (έγινε δήλος, δηλαδή φανερός) ο θεός Απόλλωνας. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/Απόλλων

ΆΡΤΕΜΙΣ: Η γέννηση της ιδιόρρυθμης θεάς τοποθετείται στο νησί Ορτυγία. Σ’ αυτό το άγονο πετρονήσι και μετά από φοβερές ταλαιπωρίες και περιπλανήσεις είχε καταφύγει η έγκυος Λητώ προκειμένου να κρυφτεί και να προφυλαχτεί από την καταδιωκτική μανία της νόμιμης συζύγου του Δία, της Ήρας. Εκεί και με τη βοήθεια όλων των γυναικείων θεοτήτων (εκτός της Ήρας) ήρθε στο φως η Άρτεμις και λίγο αργότερα ο αδελφός της Απόλλωνας. Από τις πρώτες κιόλας ώρες της γέννησής της η Άρτεμη παίρνει πρωτοβουλίες Αν και νεογέννητο βρέφος, βοηθά την εξουθενωμένη μητέρα της να ξεγεννήσει και το δεύτερο της παιδί, τον Απόλλωνα, και ταυτίζεται με τον τρόπο αυτόν με την Ειλείθυια, από το ελεύθω+υιός, δηλαδή μαμμή, και άρα τη θεά του τοκετού. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/Άρτεμις

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

ΝΙΌΒΗ: Κάποτε η βασίλισσα Νιόβη, που είχε εφτά γιους κι εφτά κόρες, περηφανεύτηκε για την ευγονία και την ομορφιά των παιδιών της, λέγοντας πως «ένα μόνο ζεύγος διδύμων έναντι των τόσων δικών της έχει να επιδείξει η Λητώ, η εκλεκτή του Δία» (εννοώντας την Άρτεμη και τον Απόλλωνα). Όταν το έμαθε η Λητώ, αγανάκτησε και ζήτησε από τα παιδιά της να τιμωρήσουν την ξιπασιά της Νιόβης. Έτσι κατά τις παραδόσεις οι δύο θεοί σημάδεψαν με τα βέλη τους, η μεν Άρτεμις τις κόρες, ο δε Απόλλων τους γιους. Τα νεκρά σώματα των παιδιών της Νιόβης έμειναν επί εννέα ημέρες άταφα, αφού ο Δίας μετέτρεπε σε πέτρα όποιον επιχειρούσε να αποδώσει νεκρικές τιμές. Την ένατη μέρα υπέκυψαν οι θεοί, μετά από τις ικεσίες της Νιόβης και τα ενταφίασαν οι ίδιοι σε δύο κοινούς τάφους. • Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: http://el.wikipedia.org/wiki/Νιόβη

ΛΗΤΏ: Στην ελληνική μυθολογία, η Λητώ (ή Λατώ στη δωρική διάλεκτο) είναι κόρη των Τιτάνων Κοίου και Φοίβης. Από τον Δία γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Η Λητώ ήταν η κύρια θεότητα στην Ανατολική Λυκία, ενώ την καταγωγή της διεκδικούσαν και οι κάτοικοι της Κω. Το ιερό της, το Λητώον, ένωνε τις πόλεις-κράτη της Λυκίας μεταξύ τους. Λατρευόταν με τα επίθετα Κοιογένεια, Φυστίη και Εκδυσία. Όταν η Ήρα έμαθε ότι η Λητώ ήταν έγκυος από το Δία, απαγόρευσε στη Λητώ να γεννήσει σε στεριά και σε οποιοδήποτε μέρος κάτω από τον ήλιο. Σύμφωνα με έναν μύθο, όχι και τόσο διαδεδομένο, η Λητώ ήρθε από τη γη των Υπερβορείων με τη μορφή λύκαινας, αναζητώντας τη «χώρα των λύκων», τη Λυκία. Ο πιο διαδεδομένος μύθος λέει ότι όταν η Λητώ έφτανε να γεννήσει, φάνηκε ένα μικρό νησί μέσα στη θάλασσα, η Δήλος, όπου κατάφερε να γεννήσει πρώτα την Άρτεμη κι έπειτα τον Απόλλωνα.

«Η φόνευση των παιδιών της Νιόβης από την Αρτέμιδα και τον Απόλλωνα», έργο του Ζακ-Λουί Νταβίντ, Μουσείο Τέχνης του Ντάλλας (1772)

• Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: http://el.wikipedia.org/wiki/Λητώ

ΜΙΘΡΙΔΆΤΗΣ: Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ Διόνυσος (132 π.Χ. Αμάσεια - 63 π.Χ. Παντικάπαιον) ήταν βασιλιάς του Πόντου από το 120 έως το 63 π.Χ., ένας από τους διασημότερους αντιπάλους του ρωμαϊκού επεκτατισμού στην Ανατολή. Η Δήλος δεν αντιμετώπιζε κινδύνους επιδρομών λόγω του ιερού της χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν εμπόδισε το βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη να προχωρήσει σε λεηλασία του νησιού το 88 π.Χ. σφάζονταν πάνω από 20.000 κατοίκους του νησιού.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια: http://el.wikipedia.org/wiki/Μιθριδάτης_ΣΤ΄_Ευπάτωρ

Oι Δράκαινες της Δήλου

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

ΕΝΑ ΙΔΙΟΤΥΠΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

• Γεννήθηκα στα Κομιανάτα, μεγάλωσα στα νταμάρια του Κοπανά, έπαιξα στις αλάνες του Βύρωνα, περιπλανήθηκα στις γειτονιές της Μεταμόρφωσης, της Νέας Ελβετίας και της Ζωοδόχου πηγής... Πήγα σχολείο στον Υμηττό, βολτάρισα στο Παγκράτι και σύχναζα σε ταβερνάκια της Καισαριανής... • Σύχναζα ακόμα και στα μέρη του Κολωνακίου - ιδιαίτερα στη πλατεία Δεξαμενής (μια και εκεί ήταν η σχολή Δοξιάδη...) και στην κεντρική πλατεία του (μια και εκεί εργαζόμουν τα βράδια, στο «Ελληνικό»...) Αλλά περισσότερο μου άρεσε να γυροφέρνω στην πλατεία Ομονοίας, στην Βαρβάκειο αγορά, στην οδό Αθηνάς, στο Γιουσουρούμ... στην αρχαία Αγορά, στο Θησείο και στου Ψειρή... • Συνήθως τις Κυριακές (προτού καταλήξω - πάντα - στο Μοναστηράκι για σουβλάκι) γυρόφερνα τα Μουσεία, τις Πινακοθήκες και τους Αρχαιολογικούς χώρους... Στην εβδομάδα μέσα (Δευτέρες & Τετάρτες)... πάντα επισκεπτόμουν κάποιες Γκαλερί αλλά και εργαστήρια (φίλων και μη φίλων) καλλιτεχνών... (Επισκέψεις σε εργαστήρια... ίσως το καλύτερο που έκανα...) • Κάποια στιγμή (όπως οι ποιο πολλοί στα χρόνια της μεταπολίτευσης) έμπλεξα με τις πολιτικές νεολαίες, τα Κόμματα και τα επαγγελματικά σωματεία... αργότερα «μεταλλάχτηκα και απαλλάχτηκα» από αυτά... και άρχισαν να με ενδιαφέρουν ποιο «φιλοσοφικά και μεταφυσικά» πράγματα... όπως, η Ζωή και ο θάνατος, η σχέση Θρησκειολογίας και Μυθολογίας, η ερωτήματα γύρω από το «από που πηγάζουν και που καταλήγουν το παρελθόν, το παρόν & μέλλον»... (ανόητες ανησυχίες και χαζά πράγματα, δηλαδή...) • Σε όλο αυτό το διάστημα ξόδευα τα λεφτά μου αγοράζοντας βιβλία κάθε είδους... διάβαζα με μανία ό,τι τυπωμένο έπεφτε στα χέρια μου... και φυσικά (πριν ακόμα και από τα χρόνια του Δοξιάδη) πάντα ζωγράφιζα... ζωγράφιζα... ζωγράφιζα... (Αν είχα όλα αυτά τα χρήματα που ξόδεψα - κατά καιρούς - σε βιβλία, σε χρώματα και σε σουβλάκια... ίσως τώρα να μην είχα οικονομικό πρόβλημα... αλλά σίγουρα θα ήμουν ακόμα ποιο βλάκας - από ότι είμαι). • Επαγγελματικά έμαθα να σχεδιάζω λαϊκά Περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας... συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση μιας ιδιάζουσας ηλιθιότητας, ιδιαίτερα στον γυναικείο

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

αναγνωστικό κοινό... (πάλι καλά, θα μπορούσα να εργαζόμουν σε εργοστάσιο κατασκευής όπλων...) ...Έζησα όμως έτσι την Οικογένεια μου... που εν το μεταξύ είχα αποκτήσει... • Έκανα κάποιες «γνωριμίες».... συνάντησα μερικούς αξιόλογους ανθρώπους... και φυσικά συναναστράφηκα και πολλούς «παλιανθρώπους». • Κάποιοι με εμπιστεύτηκαν, μου εκμυστηρεύτηκαν τα εσώψυχα τους... και μου ζήτησαν συμβουλές... Προσπάθησα (όταν συνέβη αυτό) να φερθώ με ανθρωπιά και σωφροσύνη) ...ίσως μάλιστα να βοήθησα μερικούς με τη γνώμη μου... φοβάμαι όμως, πως τους ποιο πολλούς τους μπέρδεψα ακόμα περισσότερο... και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. • Είναι γεγονός πως, σε όλη μου τη ζωή... περισσότεροι είναι αυτοί που απογοήτευσα από αυτούς που φάνηκα άξιος της εμπιστοσύνης τους... για ένα είμαι σίγουρος όμως... ότι κακό έκανα - το έκανα από βλακεία και ανωριμότητα - και όχι με σκοπό. Αλλά (τι σημασία έχουν τώρα όλα αυτά) ...πάει - πέρασαν τα χρόνια. • ...και δεν είμαι από αυτούς που λένε πως... αν ξανάρχιζα από την αρχή. - τα ίδια πάλι θα έκανα). Όχι, εγώ θα ήθελα να κάνω άλλα... περισσότερα και διαφορετικά πράγματα. Καλλίτερα ή χειρότερα... δεν παίζει κανένα ρόλο. Άλλα πράγματα, με άλλο τρόπο και με άλλες προτεραιότητες... Π.Χ. ...να σπουδάσω, να ταξιδέψω, να δω, να γνωρίσω... μπας και καταλάβαινα περισσότερα από αυτά που αγνοώ και δεν καταλαβαίνω τώρα... • Συγγνώμη για την «μη προσφορά» μου... για την μέχρι τώρα κακή συμπεριφορά μου και γενικότερα για την όλη ύπαρξη μου.

•

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΌΣΦΑΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΌ ΤΟΥ ΈΡΓΟ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΊΤΕ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΈΧΝΗ http://issuu.com/psmavro/docs/book_art_lowres ΕΛΛΉΝΩΝ ΘΕΏΝ ΚΑΙ ΗΡΏΩΝ ΘΥΜΙΆΜΑΤΑ http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_poems_low-res ΔΟΎΡΕΙΟΣ ΊΠΠΟΣ http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_dourios_ippos_llow-res ΤΟ ΈΠΟΣ ΤΟΥ ΓΚΙΛΓΚΑΜΈΖ http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_gilgames ΆΓΝΩΣΤΟ (ΨΕΥΔΕΠΊΓΡΑΦΟ) ΜΕΣΟΠΟΤΆΜΙΟ ΈΠΟΣ http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_mesopotamio_lowres Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΉ ΚΑΙ ΣΤΟ «ΘΆΝΑΤΟ» http://issuu.com/psmavro/docs/thanatos_low_fb32486249b852

Oι Δράκαινες της Δήλου

• AΤΟΜΙΚΈΣ ΕΚΘΈΣΕΙΣ 1983 : Αίθουσα Τέχνης Πειραιά. 1984 : Αίθουσα Τέχνης Αντήνωρ 1985 : Αίθουσα Τέχνης DADA 1986 : Αίθουσα Τέχνης Πειραιά. 1988 : Αίθουσα Τέχνης Επίπεδα

•

Εικαστικό δρώμενο - Ένα κουτί γεμάτο Μήνες. (...με G.A.Micallef ) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set =a.465157743586087.1073741847.100002755951701&type=3 • 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Μυθολογικά τέρατα (...με G.A.Micallef) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set =a.505750459526815.1073741854.100002755951701&type=3 • 2015: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη. «ΝΕΚΥΙΑ πεδία». Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2015 https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set =a.448236315278230.1073741841.100002755951701&type=3

2010 : Κερκυραϊκή Πινακοθήκη 2011 : Αίθουσα Τέχνης Τένεδος 2012 : Κερκυραϊκή Πινακοθήκη 2013 : Κερκυραϊκή Πινακοθήκη 2015 : Κερκυραική Πινακοθήκη

ΖΩΓΡΑΦΙΚΆ ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ • Στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ίων Bορέ, • Στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, • Στο Σκιρώνιο μουσείο, • Στη Κερκυραϊκή Πινακοθήκη... ...και σε πολλές Ιδιωτικές Συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Tα υλικά που χρησιμοποιεί είναι σκόνες, ακριλικά, αυγοτέμπερα και ένθετο κολλάζ..

• ΣΉΜΕΡΑ Σήμερα, ο καλλιτέχνης, ζει σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό. Ζωγραφίζει μόνο για τον εαυτό του και τους φίλους του. Ταυτόχρονα εκδηλώνει έντονο ενδιαφέρoν για τη Λαογραφία και την Παράδοση. Εκτός από τη ζωγραφική, μεγάλη αγάπη του, είναι το περπάτημα σε παλιά παραδοσιακά μονοπάτια, οι μακρινή περίπατοι στο βουνό, η ζωή στη φύση, η φωτογραφία, το διαδίκτυο και φυσικά η μελέτη και η Συγγραφή. E-mail psmavro@yahoo.gr

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΕΙΣ: • 2010: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη. «Κερκυραϊκά θέματα» (...με Δ. Σοφιανό) http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_ex_____low-res • 2011: Αίθουσα Τέχνης «Τένεδος». Τρεις καλλιτέχνες (...με G. Megoulas/ G.A.Micallef) • 2012: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη «Η ζωή είναι ωραία» (...με G.A.Micallef) http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_cartons • 2012: Ελεύθερη ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στο παραδοσιακό αρχοντικό του ΜΑΝΕΣΗ. https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set =a.321056867996176.59009.100002755951701&type=3 • 2013: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη «Πρόσωπα σε χαρτόκουτα» http://issuu.com/psmavro/docs/cartons_1_lowres • Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο – παιχνίδια με ανακυκλώσιμα υλικά (...με G.A.Micallef / G. Giotakh) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set =a.376389032462959.1073741833.100002755951701&type=3 • 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα)

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

• O PSMAVRO ΣΕ FACEBOOK • http://www.facebook.com/profile.php?id=100002755951701 • http://www.facebook.com/media/set/?set=3902314378300.16935.100002755951701&type=3 • http://www.facebook.com/media/set/?se=a.207785099323354.35067.100002755951701&type=3 • http://www.facebook.com/media/set/?se=a.192467014188496.31862.100002755951701&type=3 • http://www.facebook.com/media/set/?set

•

Σχεδιασμός:

ΝIKΟΣ ΑΜΠΛΙΑΝΙΤΗΣ

Visual Designer

Αγίου Πολυκάρπου 19, 17124 Νέα Σμύρνη - Τηλ.: 2109346391, 6973686570 e-mail: funartstudio@yahoo.gr Περισότερα στη διεύθυνση: http://ablianitis.jimdo.com/ http://www.flickr.com/photos/46716472@N00/

Κ Ε Ρ Κ Υ ΡΑ 2 0 1 5