COLUMN

Shriley Beekman

TEKST:

Maandagmorgen

zoals gewoonlijk sta ik voor zeven uur op, spring onder de douche en heb ik zin in de nieuwe werkweek. Ik prop gauw een broodje naar binnen en zie dat de zuster van mijn moeder een paar keer heeft gebeld.

Vrolijk bel ik haar terug en dan staat mijn wereld even enkele minuten stil.. “Je moeder is overleden Shirley.”

Ik hou mij nog groot en ga op haar verzoek in om alles te gaan helpen regelen. Bij het horen van de vertrouwde stem van mijn tante, breek ik en ik huil, zoals ik lang niet gehuild heb.

Wat hoort het verdriet te zijn bij een band waarbij al het gevoel ontbrak? Een band waarbij bijna geen herinneringen zijn? Een band waar je elkaar kent, maar eigenlijk ook niet. Ik had verwacht dat het mij minder zou raken dan wat het nu doet.

Ik heb vooral verdriet om het feit dat zij haar leven nooit heeft kunnen leven. Zij heeft nooit kunnen voelen, lachen, intens lief kunnen hebben of kunnen leven. Is het daarom dat ik in de honderdste versnelling leef? En juist het leven altijd zo lief heb. Leef ik eigenlijk ook voor haar het leven?

Levensvragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen… Toen ik bij haar was om afscheid te nemen, brak mijn hart bij het zien van een kinderfoto van mij en van je kleinzoon. Zal ze tegen ons praten als ze alleen is? Zou ze ons net zo missen als dat wij haar hebben gedaan? Ik zal het antwoord daarop nooit weten. Opgroeien zonder moeder, zonder veiligheid, zonder advies, zonder onvoorwaardelijke echte liefde, gun ik mijn ergste vijand niet. Dat is een gevoel waarvan de wond nooit meer geheeld gaat worden. Toch kies ik er voor om te leven. En te leven in de duizendste versnelling. Juist voor haar.

Lieve dappere moeder, jouw leven was veel te kort. Maar ik weet dat je een heel mooi plekje daarboven gaat krijgen. Want ondanks jouw vreselijke psychische ziekte was je een heel mooi mens. Je was lief, je was echt, je was onwijs intelligent, bloedmooi, maar zo ontzettend zacht. Veel te zacht voor deze harde wereld.

Je leven is vrijwel anoniem geweest. Pas nu ik zelf een volwassen vrouw ben, weet ik hoe eenzaam het moet zijn geweest voor je. Toen we jou per boot uitstrooiden over jouw geliefde IJssel, scheen er een prachtig zonnetje. Op het moment dat wij de witte rozen in het water gooiden, doken er wel veertig witte ganzen op. Het leek wel alsof die eenzaamheid ineens voorbij was. Een enorm gevoel van rust en bezinning daalde over mij neer .

Ik haalde diep adem, nam een hap frisse lucht en ik wist dat de rust waar je zo naar verlangde eindelijk bewaarheid werd. Rust maar, lieve, mooie en dappere vrouw.

‘Zal ze tegen ons praten als ze alleen is? ’

�Wil je naar aanleiding van dit artikel zelf je verhaal delen? Op het inlegvel staat meer informatie.