Depressed Guy

Depressed guy (Butoh,Contemporary Dance)

Portrait is the way I portray person’s characteristics throughout picture, composed of a main composition, a person, and the other element from creator’s own creativity such as photography technique that illustrate of feeling and emotion. Portrait that reflects emotion through act and body is called ‘body language’ or other names are called in different kind of art, such as ‘contemporary dance’. Since I usually don’t think before saying out loud, so for this project, I would like to express the feeling and the words I always want to say, but have no chance, through the body language. Body language reminds me of gymnastic and Thai dance, so I went for information researching, then I found other kinds of performance from around the world, such as Kathakali from India, Barong dance from Bali which emphasizes on facial expression as well, Chinese opera from China, or Nougaku from Japan which expresses the beauty and origin of Japanese culture. And most importantly, I found ‘Butoh’, a form of Japanese dance that illustrates sadness, disappointment, untrue, by using whole body movement, including face expression, of the performer.

Butoh originated in Japan after the ending of World War II by a collaboration of two founders; Tatsumi Hijikata, the creator and Kazuo Ohno, the director. Since the Japanese aesthetics showing beauty and prosperity, they both created Butoh, illustrating pain and disappointment, to oppose the aesthetics, and it is defined by others as ‘The art of beauty and scaring in shadow’. And Butoh is the thing I would like to represent my mood and feeling within myself, so I had a thought of being a director and let the other person be the creator of the performance that expresses disappointment and the sadness through body and facial expression. This is my diary that captures my feeling through picture taken by myself.

การถ่ายภาพบุคคล (Portrait) คือการถ่ายทอดลักษณะของบุคคลนั้นๆ ออกมาเป็นรูปภาพที่มีองค์ประกอบหลักคือตัวบุคคล และมีสิ่งที่แสดง ออกมาตามความคิดของผู้สร้างสรรค์ภาพนั้นๆ เช่น ถ่ายให้เห็น ถึงสัดสวน อารมณ์ของสีหน้าต่างๆ การถ่ายภาพบุคคลโดยแสดงถึงอารมณ์ผ่าน ท่าทางหรือร่างกายนั้น ถูกเรียกว่าเป็น อวัจนภาษา หรือ (Body Language) หรือในทาง Contemporary Dance และแขนงอื่นๆ หรือท่าทางที่ แสดงด้านอารมณ์ โดยผ่านตัวผมที่เป็นบุคคลนิสัยพูดจาไม่ยั้งคิด ท�ำให้ค�ำพูดส่วนมากที่ต้องการจะพูดจริงๆ ไม่ได้พูดออกมา ผมจึงอยากน�ำค�ำ พูดหรือภาวะอารมณความรู้สึก ที่ยากจะอธิบายมาแสดงผ่านรูปภาพทางภาษาของร่างกาย ภาษาของร่างกายนั้น ผมนึกไปถึง ยิมนาสติก และ ศิลปะนาฏศิลป์ไทย โดยผมได้ไปศึกษาเพิ่มเติม เลยได้ พบกับการแสดง Performance หลายแขนง ไม่ว่าจะเป็น กถักฬิ (Kathakali) ของอินเดีย บารองแดนซ์ (Barong Dance) ของบาหลี ที่เน้นใช้หน้าตาเหมือนกัน หรือจะเป็นงิ้ว (Chinese opera) ของประเทศจีน หรือละครโนะ (Nougaku) ของ ญี่ปุ่นที่มีความวิจิตรงดงามและมีความดั้งเดิม พอเริ่มศึกษาถึงการแสดงละครโนะ ของประเทศญี่ปุ่นก็พบว่ามีการแสดงอีกอย่าง ที่ผมจะหยิบมาใช้ ในงานของผมเป็นส่วนมากนั้นคือ บูโต (Butoh)

บูโตคือการเต้นหรือร่ายร�ำท่าทางที่แสดงถึงอาการผิดหวังหรือความบิดเบี้ยว โดยใช้ทุกส่วนของร่างกายรวมถึงใบหน้าของตัวผู้นักแสดง ประวัติ ของบูโต เกิดขึ้นในประเทศญี่ปุ่น ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 โดยเกิดจากคนสองคน คือ ทัตสิมิ ฮิจิกาตะ ผู้สร้างท่าทาง และ คาสึโอะ โอโนะ เป็นคนก�ำกับอารมณ์ โดยทั้งสองสร้างการแสดงบูโตขึ้นมา เพื่อต่อต้านสุนทรียศาสตร์ด้านความงามของญี่ปุ่น ที่พยายามแสดงถึงความงามและ ความรุ่งเรืองเพียงอย่างเดียว ทั้งสองจึงแสดงการร่ายร�ำที่แสดงถึงความเจ็บปวดและบิดเบี้ยวจนถูกเรียกได้ว่า ศิลปะความงามและน่ากลัวในเงา มืด ซึ่งการแสดงบูโตนี้เองเป็นสิ่งที่ผมต้องการน�ำมาถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกภายในตัวผม จึงท�ำให้ผมมีความคิดที่จะสวมบทบาทเป็น “ผู้ก�ำกับอารมณ์” และให้ตัวแบบบุคคลเป็น “ผู้สร้างท่าทาง” ในการเต้นหรือร่ายร�ำท่าทางที่แสดงถึงอาการผิดหวังและความบิดเบี้ยวโดยใช้ใบ หน้าและทุกส่วนของร่างกายถ่ายทอดออกมา นับเป็นบทไดอารี่ที่บันทึกความรู้สึกของผมไว้ด้วยภาพถ่ายที่เกิดขึ้นจากตัวผมเอง