ภาคแรก Water, Blood, and Thicker Things นํ้า เลือด และสิ่งที่ข้นกว่า
1 เมื่อคืนก่อน สุสานเมอริท
วิคเตอร์ขยับพลั่วบนไหล่แล้วก้าวเดินอย่างระมัดระวังข้ามหลุมฝังศพเก่าแก่ ที่ยุบไปแล้วครึ่งหนึ่ง เสื้อเทรนช์โค้ท[1] ของเขาปลิวสะบัดเบาๆโดนยอดของ ศิลาจารึกหน้าหลุมฝังศพขณะที่เขาเดินฮัมเพลงไปตามสุสานเมอริท เสียง เพลงของเขาดังลอยเหมือนสายลมในความมืด มันท�าให้ซิดนีย์ตัวสั่นสะท้าน ในเสื้อโค้ทที่ตัวใหญ่เกินไป กับกางเกงเลกกิ้งลายสายรุ้ง และรองเท้าบู้ทฤดู หนาวขณะที่เธอเดินย�่าตามหลังเขาไป ทัง้ สองดูเหมือนผีระหว่างทีเ่ ดินลัดเลาะ ผ่านป่าช้า ทัง้ คูม่ ผี มสีบลอนด์และผิวขาวเหมือนกันมากพอที่จะดูเหมือนเป็น พี่น้องกันได้ หรืออาจจะถึงขั้นพ่อกับลูกสาวก็ได้ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ทั้งสอง อย่าง ความเหมือนของพวกเขามีประโยชน์แน่นอนเพราะวิคเตอร์ไม่สามารถ บอกผูค้ นได้วา่ เขาเก็บเด็กหญิงคนนีม้ าจากข้างถนนทีเ่ ปียกโชกไปด้วยสายฝน เมื่อสองสามวันก่อน วิคเตอร์เพิ่งแหกคุกออกมา และซิดนีย์ก็เพิ่งถูกยิง นับ เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตหรืออะไรท�านองนั้น อันที่จริง ซิดนีย์คือเหตุผลเดียวที่ ท�าให้วิคเตอร์เริ่มเชื่อในเรื่องของโชคชะตา วิ ค เตอร์ ห ยุ ด ฮั ม เพลงแล้ ว ยกเท้ า ข้ า งหนึ่ ง ขึ้ น วางบนศิ ล าจารึ ก หน้าหลุมฝังศพเบาๆพลางกวาดตามองไปในความมืด แต่ไม่ได้เป็นการ 1 เสื้อคลุมกันฝนกันหนาวมีสายรัดเอว
V.E. Schwab
มองด้วยสายตามากเท่ากับการมองด้วยผิวหนัง หรือด้วยสิ่งที่คืบคลาน อยู ่ ใ ต้ ผิ ว หนั ง และพั ว พั น กั น อยู ่ ใ นชี พ จรของเขา วิ ค เตอร์ อ าจจะหยุ ด ฮัมเพลง แต่ความรู้สึกยังไม่หยุด มันยังดังต่อไปเหมือนเสียงครางเบาๆของ กระแสไฟฟ้าที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน รับรู้ และอ่านได้ เสียงครางเบาๆที่ บอกให้เขารู้เวลาที่มีใครบางคนอยู่ใกล้ๆ ซิดนีย์มองและเห็นวิคเตอร์ขมวดคิ้วนิดๆ “เราอยู่กันตามล�าพังสองคนหรือเปล่าคะ” ซิดนีย์ถาม วิคเตอร์กะพริบตาปริบๆ สีหน้านิว่ คิว้ ขมวดหายไป และแทนทีด่ ว้ ย สีหน้าสงบสุขมุ แบบทีเ่ ป็นอยูเ่ สมอ รองเท้าของเขาเลือ่ นลงจากหลุมฝังศพ “มี แค่เรากับคนตาย” แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในใจกลางสุสาน พลั่วสองอันกระทบกัน เบาๆบนไหล่วิคเตอร์ขณะเดิน ซิดนีย์เตะหินก้อนเล็กๆก้อนหนึ่งที่แตกออก มาจากหลุมฝังศพเก่าๆ เธอเห็นตัวอักษรและค�าพูดบางตอนจารึกไว้ดา้ นหนึง่ ซิดนียอ์ ยากรูว้ า่ มันอ่านว่าอะไร แต่หนิ ก้อนนัน้ กลิง้ เข้าไปในพงหญ้าแล้ว และ วิคเตอร์ยังคงก้าวฉับๆอย่างกระฉับกระเฉงลัดเลาะไปตามหลุมฝังศพ ท�าให้ เธอต้องรีบวิง่ ตามให้ทนั จนเกือบล้มลงหลายครัง้ เพราะสะดุดพืน้ ดินทีแ่ ข็งเป็น น�า้ แข็งก่อนจะไปทันเขา วิคเตอร์ชะงักฝีเท้าและก�าลังมองลงไปยังหลุมฝังศพ หลุมหนึง่ มันยังใหม่ ดินถูกขุดขึน้ มา และมีเครือ่ งหมายชัว่ คราวปักลงในดิน จนกว่าจะมีคนตัดแผ่นหินมาวางแทน ซิดนียท์ า� เสียงครางเบาๆด้วยความอึดอัดทีไ่ ม่เกีย่ วข้องอะไรกับความ หนาวยะเยือก วิคเตอร์ชายตามองแล้วแค่นยิ้มให้ “ดี๊ด๊าหน่อย ซิด” เขาพูดเสียงสบายๆ “งานนี้สนุกแน่” บอกตรงๆ วิคเตอร์ก็ไม่พิสมัยป่าช้าเหมือนกัน เขาไม่ชอบคนตาย ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาไม่มีผลกระทบต่อคนตายพวกนั้น ในทางกลับกัน ซิดนีย์ไม่ชอบคนตายเพราะเธอมีผลกระทบอย่างแรงต่อพวกเขา เด็กหญิง ยกแขนขึน้ กอดอกแน่น นิว้ โป้งในถุงมือข้างหนึง่ ก�าลังนวดจุดบนต้นแขนตรง ที่ถูกยิง มันเริ่มแข็งเป็นไตแล้ว 3
VICIOUS
วิคเตอร์หนั หลังแล้วแทงพลัว่ อันหนึง่ ลงไปในดิน แล้วก็โยนพลัว่ อีก อันให้ซิดนีย์ที่คลายแขนออกทันรับพลั่วได้พอดิบพอดี พลั่วอันนี้ยาวเกือบ เท่ากับความสูงของเธอ อีกสองสามวันเธอก็จะอายุครบสิบสามปีแล้ว แต่ ซิดนีย์ คลาร์กตัวเล็กมากส�าหรับเด็กอายุสิบสอง และเธออายุสิบสองมาสิบ เอ็ดปีแล้ว แต่ทแี่ น่ๆ มันช่วยไม่ได้จริงๆทีเ่ ธอแทบไม่สงู ขึน้ เลยแม้แต่นวิ้ เดียว นับตั้งแต่วันที่เธอเสียชีวิต ซิดนีย์ยกพลั่วแล้วท�าหน้าเบ้กับน�้าหนักของมัน “คุณต้องล้อฉันเล่นแหงๆ” เธอพูด “เรายิ่งขุดได้เร็วเท่าไหร่ เราก็ยิ่งกลับบ้านได้เร็วขึ้นเท่านั้น” บ้านที่เขาว่าไม่ใช่บ้าน แต่เป็นห้องพักในโรงแรมที่มีแต่เสื้อผ้าลัก ขโมยมาของซิดนีย์ นมรสช็อกโกแลตของมิทช์ และแฟ้มของวิคเตอร์ แต่นนั่ ไม่ใช่เรือ่ งส�าคัญ วินาทีนบี้ า้ นจะเป็นทีไ่ หนก็ได้ทไี่ ม่ใช่สสุ านเมอริท เท่านัน้ พอ ซิดนีย์จ้องหลุมฝังศพแล้วก�ามือรอบหูจับที่เป็นไม้ของพลั่วไว้แน่น วิคเตอร์ เริ่มลงมือขุดดินแล้ว “อะไรจะเกิ ด ขึ้ น ...” ซิ ด นี ย ์ พู ด พลางกลื น น�้ า ลายฝื ด คอ “... อะไรจะเกิดขึ้นถ้าคนอื่นๆ บังเอิญตื่นขึ้นมา” “ไม่ตื่นหรอก” วิคเตอร์กระซิบปลอบเบาๆ “ตั้งสมาธิอยู่กับหลุมนี้ เถอะ ว่าแต่ว่า ...” เขาเงยหน้าขึ้นจากงาน “เธอกลัวศพตั้งแต่เมื่อไหร่” “ไม่ได้กลัวสักหน่อย” ซิดนียส์ วนตอบทันควันอย่างรวดเร็วและอย่าง รุนแรงแบบคนที่เคยชินกับการเป็นน้องคนเล็ก ซึ่งเธอก็เป็นจริงๆ เพียงแต่ ไม่ใช่น้องของวิคเตอร์เท่านั้นเอง “มองแบบนี้ก็แล้วกัน” วิคเตอร์กระเซ้าแล้วทิ้งดินกองหนึ่งลงบน หญ้า “ถ้าเธอท�าพวกเขาตื่นขึ้นมาจริงๆ พวกเขาก็ไปไหนไม่ได้หรอก ลงมือ ขุดได้แล้ว”
4
V.E. Schwab
ซิดนีย์โน้มตัวไปข้างหน้า เรือนผมสั้นสีบลอนด์ลุ่ยลงปรกตาขณะที่ ลงมือขุดดิน ทัง้ สองท�างานกันในความมืด มีเพียงเสียงฮัมเพลงเป็นครัง้ คราว ของวิคเตอร์และเสียงพลั่กของพลั่วดังก้องในบรรยากาศ พลั่ก พลั่ก พลั่ก
5
2 สิบปีก่อน
มหาวิทยาลัยล็อคแลนด์ วิคเตอร์ขีดเส้นใต้สีดา� ยาวตรงพาดผ่านค�าว่าพิศวง กระดาษที่พวกเขาใช้ปรินท์ต�ารานี้หนาพอที่จะท�าให้น�้าหมึกไม่ไหล ซึมตราบใดที่เขาไม่กดปากกาแรงจนเกินไป วิคเตอร์หยุดเพื่ออ่านซ�้าหน้าที่ ถูกแก้ไขนี้อีกครั้ง แล้วก็สะดุ้งเมื่อเหล็กดัดลวดลายสวยงามเส้นหนึ่งของรั้ว มหาวิทยาลัยล็อคแลนด์ทมิ่ หลังเขา ทางมหาวิทยาลัยภาคภูมใิ จมากในสภาพ แวดล้อมที่ดูเป็นแบบคันทรีคลับผสมผสานกับคฤหาสน์สถาปัตยกรรมแบบ กอธิค ถึงแม้วา่ รัว้ เหล็กดัดแบบวิจติ รงดงามทีล่ อ้ มรอบล็อคแลนด์จะมีไว้เพือ่ พยายามกระตุน้ ให้รสู้ กึ ถึงความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของมหาวิทยาลัยและ ความสวยงามแบบโบราณของมันก็ตาม แต่มันกลับกระตุ้นได้เพียงแค่ความ รู้สึกเสแสร้งและความอึดอัด มันท�าให้วิคเตอร์นึกถึงกรงที่สวยหรู วิคเตอร์ขยับตัวแล้ววางหนังสือลงบนหัวเข่าพลางนึกอัศจรรย์ใจ กับความหนาของมันขณะที่เขาหมุนปากกาชาร์พพีบนข้อนิ้วมือ มันเป็น หนังสือคู่มือช่วยเหลือและพัฒนาตัวเองเล่มสุดท้ายในซีรีส์ห้าเล่มซึ่งเขียน โดยดอกเตอร์ ส องสามี ภ รรยาตระกู ล เวลส์ ผู ้ มี ชื่ อ เสี ย งโด่ ง ดั ง ไปทั่ ว โลก ดอกเตอร์เวลคูเ่ ดียวกับทีป่ จั จุบนั นีก้ า� ลังเดินทางไปนานาประเทศ และคูเ่ ดียว กับที่ยอมเจียดเวลาจากตารางนัดหมายที่ยุ่งเหยิงของพวกเขาเพื่อให้ก�าเนิด
V.E. Schwab
วิคเตอร์ออกมา ... ก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็น “กูรูผู้ทรงอิทธิพล” ที่ขายดี ที่สุดด้วยซ�้า วิ ค เตอร์ พ ลิ ก หนั ง สื อ ย้ อ นกลั บ ไปจนเจอตอนต้ น ของผลงาน แก้ ไ ขล่ า สุ ด ของเขาแล้ ว เริ่ ม อ่ า น เป็ น ครั้ ง แรกที่ เ ขาไม่ ไ ด้ แ ก้ ไ ขหนั ง สื อ ของเวลเพื่อความสนุก แต่เพื่อเครดิต วิคเตอร์อดยิ้มไม่ได้ เขาภาค ภูมิใจอย่างมหันต์ที่ได้ขีดฆ่าตัดตอนผลงานของพ่อแม่เขา ได้แก้ไขบท ตอนที่ เ ยิ่ น เย้ อ เรื่ อ งการมอบอ� า นาจให้ เ หลื อ เพี ย งข้ อ ความที่ อ ่ า นง่ า ยแต่ ได้ผลอย่างยิ่ง เขาขีดฆ่าค�าพูดเหล่านั้นทิ้งมาได้สิบกว่าปีแล้วนับตั้งแต่ อายุสิบขวบ เป็นงานที่ยากล�าบากทว่าน่าพอใจ แต่พอมาถึงสัปดาห์ที่ แล้ว เขาไม่สามารถมองว่ามันเป็นอะไรได้อีกนอกไปจากเป็นเครดิตของ มหาวิทยาลัย เมื่อสัปดาห์ก่อนตอนที่เขาบังเอิญทิ้งงานโครงการล่าสุดของ เขาไว้ในหอศิลป์ช่วงพักเที่ยง ... มหาวิทยาลัยล็อคแลนด์มีวิชาศิลปะเป็น วิชาบังคับแม้กระทั่งส�าหรับคนที่เริ่มเรียนแพทย์หรือวิทยาศาสตร์ ... เขา กลับมาพบว่าอาจารย์ของเขาก�าลังจดจ่ออยู่กับมัน วิคเตอร์คาดว่าจะต้อง ถูกต�าหนิและถูกเทศนาสั่งสอนเรื่องความเสียหายด้านวัฒนธรรมจากการ ท�าลายผลงานการประพันธ์ หรืออาจจะถูกเทศนาเรื่องราคาค่างวดของ กระดาษ แต่อาจารย์คนนั้นกลับมองการท�าลายผลงานการประพันธ์ครั้งนี้ ว่าเป็นศิลปะ เขาได้ใส่ค�าอธิบายและเติมเต็มทุกช่องว่างด้วยค�าพูดประเภท การแสดงออก, เอกลักษณ์, ศิลปะเก็บตก, แปลงโฉม วิคเตอร์เพียงแค่พยักหน้า และเสนอค�าที่เหมาะสมที่สุดต่อท้าย รายการของอาจารย์ว่า ... เขียนใหม่ ... เท่านั้นเอง วิทยานิพนธ์วิชาศิลปะ ในปีการศึกษาสุดท้ายของเขาก็เป็นอันสิ้นสุด เสียงปากกาเมจิกดังสวบเมื่อวิคเตอร์ลากอีกเส้นเพื่อขีดฆ่าหลาย ประโยคตรงกลางหน้า หัวเข่าเขาเริ่มชาจากน�า้ หนักของหนังสือเล่มหนา ถ้า เขาจ�าเป็นต้องพึ่งคู่มือพัฒนาตัวเอง เขาจะหาอ่านจากหนังสือเล่มบางๆ อ่าน ง่ายๆ หนังสือทีม่ รี ปู ทรงเลียนแบบความหมายของมัน แต่บางทีคนบางคนอาจ ต้องการมากกว่านี้ บางคนอาจกวาดตามองบนชัน้ วางหนังสือเพือ่ หาเล่มทีห่ นา 7
VICIOUS
ทีส่ ดุ โดยคิดว่าหน้าหนังสือทีม่ ากกว่าหมายถึงความช่วยเหลือด้านความรูส้ กึ หรือจิตวิทยาทีม่ ากกว่าด้วย วิคเตอร์กวาดสายตาอ่านลวกๆ แล้วก็ยมิ้ เมือ่ เจอ อีกหมวดหนึ่งให้เขาขีดฆ่าออก กว่าเสียงระฆังครัง้ แรกจะดังขึน้ ซึง่ เป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาวิชา ศิลปะที่เป็นวิชาเลือกของเขา วิคเตอร์ก็พลิกต�าราของพ่อแม่เขามาถึงบทที่ว่า ด้วยวิธีเริ่มต้นวันใหม่ เขาเปลี่ยนแปลงข้อความเป็นว่า : หายตัว ... ยอมเลิก ... ยอมแพ้ ... ในที่สุด ยอมจ�านนก่อนที่คุณ จะเริ่มต้นย่อมดีกว่าหายตัวไปซะ แล้วคุณจะไม่แคร์ว่าจะมีใครมีวันพบเจอ คุณหรือเปล่า วิคเตอร์ต้องแก้ไขทั้งย่อหน้าเพื่อท�าให้ประโยคนั้นดูสมบูรณ์หลัง จากที่เขาบังเอิญขีดฆ่าค�าว่ามีวันทิ้งไป และต้องอ่านต่อไปจนกระทั่งเจอค�าๆ นี้อีก แต่มันก็คุ้มค่า เส้นขีดฆ่าด�าๆระหว่างค�าว่า ว่าจะมี และมีวัน และพบ เจอ ท�าให้ประโยคนี้เกิดความรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งจริงๆ วิคเตอร์ได้ยินเสียงใครบางคนก�าลังเดินมา แต่เขาไม่เงยหน้าขึ้น มอง เขาพลิกไปยังตอนท้ายของหนังสือที่เขาแยกไว้และก�าลังแก้ไข ปากกา เมจิกชาร์พพีขดี ฆ่าทีละเส้นๆไปทัว่ อีกหนึง่ ย่อหน้า เสียงลากปากกาฟังเชือ่ งช้า และสม�่าเสมอดุจเสียงลมหายใจ ครั้งหนึง่ เขาเคยคิดว่าจริงๆแล้วหนังสือของ พ่อแม่เขาสามารถท�าให้คนอ่านพัฒนาตัวเองได้จริง เพียงแต่ไม่ใช่ในแบบที่ พวกเขาตั้งใจไว้ เขาพบว่าการขีดฆ่าพวกมันออกเป็นการปลอบประโลมที่ดี อย่างเหลือเชื่อ เป็นเหมือนการท�าสมาธิอย่างหนึ่งเลยทีเดียว “ท�าลายทรัพย์สินของโรงเรียนอีกแล้วรึ” วิคเตอร์เงยหน้าขึน้ มองและเห็นอีไลยืนค�า้ ศีรษะเขาอยู่ พลาสติกหุม้ ปกหนังสือของห้องสมุดยับย่นใต้ปลายนิว้ มือของวิคเตอร์เมือ่ เขาเอียงหนังสือ ขึน้ เพือ่ ให้อไี ลเห็นสันปกทีม่ ชี อื่ เวลพิมพ์ไว้เป็นอักษรตัวใหญ่สเี ข้ม เขาไม่ยอม จ่ายเงินตั้ง $25.99 ให้โง่หรอกในเมื่อห้องสมุดของล็อคแลนด์มีหนังสือคู่มือ ช่วยเหลือและพัฒนาตัวเองของเวลมากมายจนน่าประหลาดใจแบบนี้ อีไลรับ หนังสือจากเขามาอ่านลวกๆ 8
V.E. Schwab
“บางที ... มันจะ ... เป็นประโยชน์แก่เรามากที่สุด ... ที่จะ ... ที่ จะยอมจ�านน ... ยอมแพ้ ... แทนที่จะเปลือง ... ค�าพูด” วิคเตอร์ยักไหล่ เขายังแก้ไขไม่เสร็จ “นายมีค�าว่าที่จะสองค�าก่อนค�าว่ายอมจ�านน” อีไลพูดพลางโยน หนังสือคืนวิคเตอร์ วิคเตอร์รับไว้แล้วขมวดคิ้ว เขาลากนิ้วไปตามประโยคที่แก้ไข ชั่วคราวจนกระทั่งเจอที่ผิดพลาดและลบค�านั้นออกทันที “นายมีเวลาว่างมากเกินไป วิค” “นายต้องหาเวลาให้กับสิ่งที่เป็นเรื่องส�าคัญ” เขาสาธยาย “ให้กับสิ่ง ที่นิยามตัวนาย : ความลุ่มหลงของนาย ความก้าวหน้าของนาย และปากกา ของนาย หยิบมันขึ้นมาแล้วเขียนเรื่องราวของตัวนายเอง” อีไลย่นหน้าผากมองหน้าเขาอยู่ครู่ใหญ่ “สุดยอดมาก” “มาจากบทน�า” วิคเตอร์พดู “ไม่ตอ้ งวิตก ฉันขีดฆ่ามันออกไปแล้ว” เขาพลิกผ่านหน้าหนังสือทีม่ แี ต่ตวั อักษรผอมๆกับเส้นสีดา� หนาๆกลับไปจนเจอ หน้าแรก “พวกเขาฆาตกรรมอีเมอร์สัน[1] ตายสนิท” อีไลยักไหล่ “ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือ หนังสือคือความฝันของพวกดม กาว” อีไลพูด และเขาพูดถูก ปากกาเมจิคชาร์พพีสี่ด้ามที่วิคเตอร์ใช้แก้ไข หนังสือเล่มนี้ให้เป็นศิลปะท�าให้หนังสือส่งกลิ่นฉุนอย่างไม่น่าเชื่อ กลิ่นที่ วิคเตอร์พบว่าทัง้ ชวนให้เคลิม้ และชวนให้อาเจียนในเวลาเดียวกัน แค่การขีด ฆ่าก็ทา� ให้เคลิม้ พอแล้ว แต่เขาคิดว่ากลิน่ ของมันเป็นส่วนเพิม่ เติมให้กบั ความ ซับซ้อนของงานนี้อย่างไม่คาดฝัน อาจารย์สอนศิลปะจะต้องพูดท�านองนี้แน่ อีไลเอนหลังพิงลูกกรง เรือนผมสีน�้าตาลเข้มของเขาต้องแสงแดดที่แผดจ้า ท�าให้ผมเขาดูเป็นสีแดงและแซมสีทองด้วยซ�า้ ผมของวิคเตอร์เป็นสีบลอนด์ อ่อนๆ เมือ่ ต้องแสงแดด มันจึงไม่ดเู ป็นสีอะไรทัง้ นัน้ มีแต่จะเน้นย�า้ ความไม่มี สี และท�าให้เขาดูเหมือนรูปถ่ายโบราณมากกว่านักศึกษาตัวเป็นๆทีม่ เี ลือดเนือ้ 1 กวีและนักเขียนบทความชาวอเมริกัน 1803-1882 - ผู้แปล 9
VICIOUS
อีไลยังคงจ้องหนังสือในมือของวิคเตอร์ “ปากกาเมจิคชาร์พพีไม่ท�าให้ตัวหนังสืออีกด้านหนึ่งเสียไปด้วย เหรอ” “นายคงต้องคิดยังงั้น” วิคเตอร์ตอบ “แต่พวกเขาใช้กระดาษเนื้อ หนาชะมัด ท�ายังกับว่าต้องการให้น�้าหนักของสิ่งที่พวกเขาบอกซึมซับลงไป ยังงั้นแหละ” เสี ย งหั ว เราะของอี ไ ลถู ก กลบด้ ว ยเสี ย งระฆั ง ครั้ ง ที่ ส องที่ ดังก้องไปทั่วบริเวณมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าที่นี่ใช้ระฆัง ไม่ใช้ออด ... ล็อคแลนด์ศิวิลัยส์มากเกินไป ... แต่เสียงมันดังและแทบจะฟังน่าขนลุก มัน เป็นระฆังโบสถ์ใบเดียวทีต่ งั้ อยูใ่ จกลางบริเวณมหาวิทยาลัย อีไลสบถแล้วฉุด วิคเตอร์ลกุ ขึน้ ยืน เขาหันไปทางตึกหลายหลังของคณะวิทยาศาสตร์ทดี่ า้ นหน้า เป็นอิฐสีแดงเข้มเพื่อท�าให้ตึกเหล่านั้นดูเหมือนปลอดเชื้อน้อยลง วิคเตอร์ใช้ เวลาตามสบาย พวกเขายังมีเวลาเหลืออีกหนึ่งนาทีก่อนที่ระฆังครั้งสุดท้าย จะดัง และต่อให้ไปสาย อาจารย์ก็จะไม่มีวันตัดคะแนนพวกเขา ทั้งหมดที่ อีไลต้องท�าคือยิ้ม ทั้งหมดที่วิคเตอร์ต้องท�าคือโกหก ทั้งสองอย่างนี้ได้ผล ชะงัดจนน่าตกใจ ••• ••• ••• วิคเตอร์นั่งบนเก้าอี้แถวหลังในการสัมมนาการประมวลความรู้ ทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นคอร์สการศึกษาที่ออกแบบมาเพื่อการบูรณาการ แก่นักศึกษาวิชาวิทยาศาสตร์ในแขนงต่างๆให้เตรียมพร้อมส�าหรับการท�า วิทยานิพนธ์ในปีสุดท้าย เป็นการเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการวิจัยค้นคว้า หรือ อย่างน้อยก็เป็นการบอกให้รู้ถึงวิธีการวิจัยค้นคว้า มันน่าเศร้าที่ทุกคนใน ห้องสัมมนาต้องพึ่งแต่แล็พท็อพ และเนื่องจากการดูข้อความบนจอไม่ทา� ให้ วิคเตอร์มีความสุขเหมือนอ่านจากหนังสือ เขาจึงนั่งมองนักศึกษาคนอื่นๆ นั่งหลับ นั่งขีดๆเขียนๆ ยุกยิก นั่งเครียด นั่งฟัง และส่งต่อสมุดจดบันทึก แบบดิจติ อล ไม่นา่ ประหลาดใจเลยทีพ่ วกเขาดึงดูดความสนใจของวิคเตอร์ได้ 10
V.E. Schwab
ไม่นาน เพียงพักเดียวสายตาเขาก็ล่องลอยผ่านพวกเขา ผ่านหน้าต่าง ผ่าน สนามหญ้า และผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง ในที่ สุ ด ความสนใจของวิ ค เตอร์ ก็ ถู ก ฉุ ด กลั บ มาที่ ก ารบรรยาย เมื่ อ อี ไ ลชู มื อ ขึ้ น วิ ค เตอร์ ไ ม่ ทั น ได้ ฟ ั ง ค� า ถาม แต่ เ ขามองเพื่ อ นร่ ว ม ห้ อ งยิ้ ม ด้ ว ยรอยยิ้ ม ของผู ้ ส มั ค รรั บ เลื อ กตั้ ง ของอเมริ ก าก่ อ นจะตอบ ค�าถาม อีเลียตหรืออีไล คาร์เดลเริ่มต้นด้วยสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก วิคเตอร์ไม่คอ่ ยจะแฮปปีน้ กั เมือ่ เห็นเด็กหนุม่ แขนขายาวเก้งก้างผมสีนา�้ ตาลยืน อยู่ตรงประตูของหอพักเขาช่วงก่อนจะขึ้นปีสองแค่หนึ่งเดือน เพื่อนร่วมห้อง คนแรกของวิคเตอร์เกิดเปลีย่ นใจในสัปดาห์แรก (แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ความผิด ของวิคเตอร์) และลาออกกลางคันทันที ไม่รวู้ า่ เป็นเพราะนักศึกษาขาดแคลน หรือเพราะความผิดพลาดในการจัดเก็บเอกสารในคอมพิวเตอร์ซงึ่ เกิดขึน้ โดย นิสัยชื่นชอบการแฮ็คข้อมูลของมหาวิทยาลัยล็อคแลนด์ของเพื่อนนักศึกษาปี สองที่ชื่อแม็กซ์ ฮอล ท�าให้ไม่มีนักศึกษาคนไหนเข้ามาอยู่แทนอีไล ห้องพัก คูท่ เี่ ล็กจนน่าอึดอัดของวิคเตอร์จงึ กลายเป็นห้องพักเดียวทีเ่ หมาะสมกว่าเยอะ ... จนกระทัง่ ต้นเดือนตุลาคมเมือ่ อีเลียต คาร์เดล ... ผูท้ วี่ คิ เตอร์ลงความเห็น ทันทีว่ายิ้มมากเกินไป ... ปรากฏตัวพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าในห้องโถงข้างนอก ทีแรกวิคเตอร์นึกสงสัยว่าจะต้องท�ายังไงถึงจะได้ห้องนอนคืนเป็น ครัง้ ทีส่ องในภาคเรียนนี้ แต่กอ่ นทีว่ คิ เตอร์จะลงมือท�าตามแผนการใดๆ เรือ่ ง แปลกพิลึกก็เกิดขึ้น อีไลเริ่ม ... เป็นที่ยอมรับของวิคเตอร์ เขาแก่แดดและมี เสน่ห์อย่างร้ายกาจ เป็นคนประเภทที่พ้นผิดไปหมดทุกเรื่อง ซึ่งต้องขอบคุณ พันธุกรรมทีด่ แี ละไหวพริบว่องไว อีไลเกิดมาเพือ่ ทีมกีฬาและสโมสรต่างๆ แต่ เขาท�าให้ทุกคนประหลาดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิคเตอร์ ด้วยการไม่แสดง ทีทา่ ว่าอยากเข้าร่วมวงกับทัง้ สองอย่างนัน้ เลย การขัดขืนเล็กๆต่อบรรทัดฐาน ทางสังคมนี้ท�าให้เขาได้คะแนนอีกหลายคะแนนจากวิคเตอร์ และท�าให้เขาดู น่าสนใจมากขึ้นทันที
11
VICIOUS
แต่สิ่งที่ประทับใจวิคเตอร์มากที่สุดคือการที่ว่าอะไรบางอย่างในตัว อีไลมันไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน อีไลเปรียบเสมือนภาพที่เต็มไปด้วยข้อผิด พลาดเล็กๆน้อยๆแบบที่คุณจะจับผิดได้ด้วยการมองภาพนั้นจากทุกแง่มุม แต่ถงึ กระนัน้ ก็เถอะ ข้อผิดพลาดสองสามข้อก็ยงั ลอดหูลอดตาคุณไปได้เสมอ ดูจากภายนอกแล้ว อีไลดูเหมือนคนปกติที่สุด แต่บางครั้งบางคราววิคเตอร์ จะเห็นรอยร้าว เห็นเขาชายตามอง เห็นเวลาที่สีหน้ากับค�าพูดและสายตากับ ความหมายของเพื่อนร่วมห้องของเขาดูไม่สอดคล้องกัน อาการชั่วแว่บเดียว เหล่านัน้ ท�าให้วคิ เตอร์ประทับใจ มันคล้ายกับการเฝ้ามองคนสองคน คนหนึง่ ซ่อนอยูใ่ นผิวหนังของอีกคนหนึง่ และผิวหนังของพวกเขามักแห้งเกินไปเสมอ พร้อมที่จะแตกแยก และเผยให้เห็นสีสันของสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ “ฉลาดมาก คุณคาร์เดล” วิคเตอร์ไม่ได้ฟังค�าถามและค�าตอบ เขาเงยหน้าขึ้นมองขณะที่ ศาสตราจารย์ลนิ เบนความสนใจไปยังนักศึกษาปีสดุ ท้ายทีเ่ หลือ แล้วปรบมือ ครั้งหนึ่งอย่างเข้มงวด “เอาล่ะ ถึงเวลาแสดงวิทยานิพนธ์ของทุกคนแล้ว” นักศึกษาทั้งห้องซึ่งส่วนใหญ่ประกอบด้วยนักศึกษาเตรียมแพทย์ นักศึกษาคณะฟิสิกส์ไฟแรงอีกจ�านวนหนึ่ง และมีแม้กระทั่งวิศวกรหนึ่งคน ... แต่ไม่ใช่แอนจี้ เธอถูกมอบหมายให้ไปอยู่คณะอื่น ... พากันส่งเสียงคราง ให้กับเรื่องนี้ “เอาละ เอาละ” ศาสตราจารย์พูดเพื่อยุติเสียงประท้วง “พวกคุณรู้ อยู่แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไรตอนที่พวกคุณลงชื่อเข้าร่วมสัมมนา” “เราไม่รู้ครับ” แม็กซ์พูด “มันเป็นคอร์สบังคับ” ค�าพูดนี้เรียกเสียง สนับสนุนจากทุกคนในชั้น “งัน้ ผมก็ตอ้ งขอโทษจากใจจริง แต่ไหนๆพวกคุณก็มาอยูท่ นี่ กี่ นั แล้ว ไม่มีเวลาไหนจะเหมาะเท่ากับเวลานี้ ...” “สัปดาห์หน้าดีกว่าครับ” โทบี้ พาวเวลตะโกนบอก เขาเป็นนักศึกษา เตรียมแพทย์ นักเล่นเซิร์ฟไหล่กว้าง และเป็นบุตรชายของผู้ว่าการรัฐที่ไหน 12
V.E. Schwab
สักแห่ง แม็กซ์เรียกได้แค่เสียงพึมพ�า แต่เที่ยวนี้นักศึกษาคนอื่นๆหัวเราะใน ระดับที่เหมาะสมกับความดังของโทบี้ “พอแล้ว” ศาสตราจารย์ลินพูด ทั้งชั้นเงียบลง “เอาล่ะ ล็อคแลนด์ สนับสนุนให้มคี วาม ... มานะอุตสาหะในระดับหนึง่ ส�าหรับการท�าวิทยานิพนธ์ และให้อิสระในปริมาณที่เหมาะสม แต่ผมขอเตือนว่า ผมสอนสัมมนา วิทยานิพนธ์นี้มาเจ็ดปีแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกคุณเลยที่จะท�าแค่ เรือ่ งทีง่ า่ ยๆ เพือ่ จะหาวิธเี อาตัวรอด อย่างไรก็ตาม วิทยานิพนธ์เรือ่ งทีท่ า้ ทาย จะไม่ได้คะแนนอะไรจากแค่ความท้าทายของเรือ่ ง คะแนนของพวกคุณขึน้ อยู่ กับคุณภาพงาน หาหัวข้อที่ใกล้เคียงกับขอบเขตความสนใจของคุณเพื่อให้ เป็นวิทยานิพนธ์ที่สร้างสรรค์โดยไม่ต้องเลือกหัวข้อที่คุณคิดว่าคุณเชี่ยวชาญ อยู่แล้ว” เขาส่งยิ้มสังหารให้โทบี้ “เริ่มต้นให้เราหน่อยซิ คุณพาวเวล” โทบี้ยกมือเสยผมด้วยท่าทีลังเล เห็นได้ชัดว่าค�าพูดปฏิเสธของ ศาสตราจารย์ท�าให้ความมั่นใจของโทบี้ในหัวข้ออะไรก็ตามที่เขาก�าลังจะพูด เริ่มสั่นคลอน เขาท�าเสียงอืออาระหว่างเลื่อนบันทึกบนจอของเขา “เอ้อ ... เซลส์ที เฮลเปอร์ 17 เซลส์กับภูมิคุ้มกันวิทยา[2]” โทบี้ ระมัดระวังไม่ให้เสียงพูดในตอนท้ายสูงขึ้นจนกลายเป็นค�าถาม ศาสตราจาร ย์ลินปล่อยให้เขารออยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง และทุกคนก็รอดูว่าศาสตราจารย์จะ มองโทบี้ด้วย “ท่าทาง” ประจ�าของเขาหรือเปล่า ท่าเชิดคางนิดๆ เอียงคอ หน่อยๆ เป็นเชิงบอกว่า บางทีคณ ุ อาจจะพยายามลองใหม่อกี ครัง้ ก็ได้นะ แต่ ในที่สุดเขาก็ให้เกียรติโทบี้ด้วยการพยักหน้าน้อยๆ เขาตวัดสายตาทันที “คุณฮอลล่ะ” แม็กซ์อ้าปากเมื่อลินพูดขัดขึ้นอีกว่า “ไม่เอาเทคโนโลยี ถ้าเป็น วิทยาศาสตร์ ... ได้ เทคโนโลยี ... ไม่ได้ เพราะฉะนั้นจงเลือกให้ดีๆ” แม็กซ์ หุบปากฉับอยู่ครู่หนึ่งขณะใช้ความคิด “ประสิทธิภาพของกระแสไฟฟ้าในพลังงานยั่งยืน” แม็กซ์พูดหลัง 2 เซลส์ท ี เฮลเปอร์เป็นชนิดย่อยชนิดหนึ่งของเซลส์เม็ดเลือดขาวลิมโฟไซต์ที่มีบทบาทส�าคัญในการสร้างและ พัฒนาความสามารถของระบบภูมิคุ้มกันของร่างกาย - ผู้แปล 13
VICIOUS
จากชะงักไปครู่หนึ่ง “ฮาร์ดแวร์เหนือกว่าซอฟท์แวร์ เลือกหัวข้อได้นา่ ชมเชยมาก คุณฮอล” ศาสตราจารย์ลินมองรอบๆ ห้องต่อ หัวข้อเรื่องรูปแบบของพันธุกรรม, ความเสมอภาค และการฉาย รังสี ล้วนได้รับการยอมรับจากศาสตราจารย์ลิน แต่หัวข้อเรื่องผลกระ ทบของแอลกอฮอล์/บุหรี่/สารเสพติดผิดกฎหมาย, สมบัติทางเคมีของ ยาเมทแอมเฟตามีนเพื่อใช้ในทางการแพทย์ และปฏิกิริยาตอบสนองของ ร่างกายทีม่ ตี อ่ เซ็กซ์ลว้ นได้รบั “ท่าทาง” นัน้ จากศาสตราจารย์ลนิ หัวข้อต่างๆ ได้รับการยอมรับหรือแก้ไขใหม่ทีละหัวข้อๆ “ต่อไป” ศาสตราจารย์ลินพูด อารมณ์ขันของเขาเริ่มลดลง “การท�าดอกไม้ไฟเคมี” ทุกคนเงียบกริบ หัวข้อนี้มาจากเจนีน เอลลิส คิ้วของเธอยัง ไม่หายดีจากการทดลองครั้งล่าสุดของเธอ ศาสตราจารย์ลินถอนใจ ตาม ด้วย “ท่าทาง” ประจ�าของเขา แต่เจนีนเพียงแค่ยมิ้ ลินเองไม่รจู้ ะพูดอะไรดี เอลลิสเป็นหนึง่ ในนักศึกษาทีอ่ ายุนอ้ ยทีส่ ดุ ในห้อง และเมือ่ สมัยอยูป่ หี นึง่ เธอ ได้คน้ พบสีฟา้ เฉดใหม่ทสี่ ดใส ซึง่ เวลานีบ้ ริษทั ดอกไม้ไฟทัว่ โลกก�าลังใช้ มันก็ เรือ่ งของเธอถ้าเธอจะเต็มใจยอมเสีย่ งกับขนคิว้ ของตัวเอง “แล้วคุณล่ะ คุณเวล” วิคเตอร์มองหน้าศาสตราจารย์พลางรีบตีกรอบทางเลือกของเขาให้ แคบลง เขาไม่เก่งวิชาฟิสกิ ส์ และถึงแม้วา่ วิชาเคมีจะสนุก แต่ความชอบจริงๆ ของเขาอยู่ที่วิชาชีววิทยา ... สรีระศาสตร์และประสาทวิทยาศาสตร์ เขาชอบ หัวข้อที่มีโอกาสให้ท�าการทดลองได้ แต่เขาก็ยังอยากที่จะเก็บคิ้วของตัวเอง ไว้ และถึงแม้ว่าจะอยากเรียนวิชานี้ต่อ แต่ข้อเสนอจากมหาวิทยาลัยทางการ แพทย์, การศึกษาระดับปริญญาโท และการศึกษาวิจัยค้นคว้าในห้องแล็บ มาถึงเขาทางไปรษณีย์ได้หลายสัปดาห์แล้ว (และอยู่ใต้โต๊ะมาหลายเดือน แล้วด้วย) วิคเตอร์กับอีไลตกแต่งทางเดินในหอพักด้วยจดหมายหลายฉบับ ไม่ใช่ขอ้ เสนอ แต่เป็นจดหมายทีถ่ กู ส่งมาก่อนข้อเสนอ ทุกฉบับล้วนสรรเสริญ 14
V.E. Schwab
เยินยอ หว่านเสน่ห์ เชื้อเชิญ และลงท้ายป.ล.เขียนด้วยมือ วิคเตอร์ชายตา มองอีไล และอยากรู้ว่าเขาจะเลือกหัวข้ออะไร ศาสตราจารย์ลินกระแอมเบาๆ “ตัวเหนี่ยวน�าฮอร์โมนจากต่อมหมวกไต” วิคเตอร์ตอบเพื่อความ สนุก “คุณเวล ผมได้ปฏิเสธหัวข้อทีเ่ กีย่ วข้องกับการมีเพศสัมพันธ์ไปแล้ว ...” “ไม่ใช่ครับ” วิคเตอร์แย้งพลางสั่นหน้า “เป็นหัวข้อเรื่องฮอร์โมน อดรีนาลีนกับตัวเหนี่ยวน�าทางร่างกายและความรู้สึกของมันและผลที่ตามมา ครับ จุดเริ่มต้นของชีวเคมี ต่อสู้หรือหนี อะไรท�านองนั้นครับ” วิ ค เตอร์ ม องหน้ า ศาสตราจารย์ ลิ น เพื่ อ รอดู สั ญ ญาณ ในที่ สุ ด ลินก็พยักหน้า “อย่าท�าให้ผมเสียใจก็แล้วกัน” เขาบอก แล้วก็หันไปหาอีไล คนสุดท้ายที่จะตอบ “คุณคาร์เดล” อีไลยิ้มอย่างสุขุม “EO[3] ครับ” ทุกคนในชั้นที่เริ่มซุบซิบพูดคุยกันมากขึ้นๆเรื่อยๆ หลังจากที่ นักศึกษาประกาศหัวข้อของตัวเองแล้วต่างพากันเงียบกริบ เสียงพูดคุย เสียงพิมพ์คอมพิวเตอร์ และเสียงขยับตัวยุกยิกบนเก้าอี้หยุดลงขณะที่ ศาสตราจารย์ลินมองอีไลด้วยท่าทางใหม่ กึ่งประหลาดใจกึ่งงุนงง และโกรธ นิดๆ จากการเข้าใจดีว่าอีเลียต คาร์เดลสอบได้เป็นที่หนึ่งในชั้น และที่หนึ่ง ในคณะเตรียมแพทย์ทั้งหมดอยู่เรื่อยแม้ว่าจะสลับได้ที่หนึ่งและที่สองกับ วิคเตอร์บ้างก็ตาม สายตาสิบห้าคู่มองกลับไปกลับมาระหว่างอีไลกับศาสตราจารย์ ลินขณะที่ความเงียบทอดยาวและกลายเป็นความอึดอัด อีไลไม่ใช่นักศึกษา ประเภทที่จะเสนออะไรบางอย่างเพื่อเป็นเรื่องตลก หรือเพื่อทดสอบ แต่ 3 ExtraOrdinary People คนพิเศษ - ผู้แปล 15
VICIOUS
ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะจริงจังกับเรื่องนี้ “ผมเกรงว่าคุณจะต้องขยายความหน่อยแล้ว” ลินพูดช้าๆ อีไลยังไม่หบุ ยิม้ “ข้อโต้แย้งส�าหรับความเป็นไปได้ในทางทฤษฎีของ การด�ารงชีวิตอยู่ของคนพิเศษ ซึ่งได้มาจากกฎของชีววิทยา เคมีวิทยา และ จิตวิทยาครับ” ศาสตราจารย์ลนิ เอียงคอและเชิดหน้า แต่พออ้าปาก เขากลับพูดแค่ ว่า “ระวังให้ดีนะ คุณคาร์เดล อย่างที่ผมได้เตือนไว้แล้ว แค่หัวข้อที่ท้าทาย เพียงอย่างเดียวไม่ได้ชว่ ยให้คณ ุ ได้คะแนน ผมเชือ่ ว่าคุณจะไม่ลบหลูช่ นั้ เรียน ของผม” “แปลว่าได้ใช่มั้ยครับ” อีไลถาม เสียงระฆังแรกดังขึ้น เก้าอี้ตัวหนึ่งครูดถอยหลังนิดหนึ่ง แต่ยังไม่มีใครลุกขึ้นยืน “ได้” ศาสตราจารย์ลินตอบ อีไลยิ้มกว้างขึ้น ได้งั้นรึ วิคเตอร์คิด และเมื่ออ่านสีหน้าของนักศึกษาคนอื่นๆ ทุกคนในห้อง วิคเตอร์ก็เห็นความรู้สึกทุกอย่างนับจากอยากรู้อยากเห็น ประหลาดใจ ไปจนถึงอิจฉาริษยาบนใบหน้าของพวกเขา มันเป็นเรื่องตลก ต้องเป็นเรือ่ งตลกแน่ๆ แต่ศาสตราจารย์ลนิ เพียงแค่ยดื ตัวตรงและวางท่าตาม ปกติของเขาเหมือนเดิม “ไปได้แล้ว นักศึกษา” เขาพูด “ไปสร้างความเปลี่ยนแปลง” ความเคลื่ อ นไหวระเบิ ด ขึ้ น ในห้ อ ง เก้ า อี้ ถู ก ลากโต๊ ะ ถู ก ชน จนเบี้ยว ทุกคนสะพายกระเป๋า แล้วชั้นเรียนก็ว่างเปล่ากลายเป็นคลื่น มนุ ษ ย์ เ ข้ า สู ่ ห ้ อ งโถงโดยมี วิ ค เตอร์ ต ามไปด้ ว ย เขาเหลี ย วมองหาอี ไ ล รอบๆทางเดิ น เชื่ อ มตึ ก และพบว่ า อี ไ ลยั ง ยื น คุ ย เบาๆอย่ า งสนิ ท สนม กับศาสตราจารย์ลินอยู่ในห้อง ครู่หนึ่งที่ท่าทีสงบสุขุมหายไป ดวงตา ของอีไลสดใสด้วยพลังและวาววับด้วยความหิวกระหาย แต่เมื่อเขาผละจาก มาสมทบกับวิคเตอร์ในห้องโถง ประกายเหล่านั้นก็หายไป และซ่อนอยู่หลัง 16
V.E. Schwab
รอยยิ้มแบบสบายๆแทน “มันอะไรกันน่ะ” วิคเตอร์ถาม “ฉันรู้ว่าวิทยานิพนธ์ไม่สา� คัญอะไร นักหนาในตอนนี้ แต่ ... นั่นเป็นเรื่องตลกอะไรบางอย่างของนายรึเปล่า” อีไลยักไหล่ และยังไม่ทันจะถูกคาดคั้นในเรื่องนี้ เสียงโทรศัพท์ใน กระเป๋าของเขาก็ดงั ขึน้ เป็นเพลงแนวอิเลคโทรร็อค[4] วิคเตอร์ทงิ้ ตัวพิงก�าแพง ขณะที่อีไลควักโทรศัพท์ออกมา “เฮ้ แอนจี้ ใช่ เราก�าลังไป” อีไลวางสายโดยไม่รอฟังค�าตอบด้วยซ�า้ “เราถูกเรียกตัว” อีไลโอบแขนรอบไหล่วิคเตอร์ “สาวสวยของฉัน หิวแล้ว ฉันไม่กล้าปล่อยให้เธอรอหรอก”
4 เพลงแนวร็อคที่ท�าขึ้นด้วยเครื่องดนตรีอิเลคโทรนิคส์ 17
3 เมื่อคืนก่อน สุสานเมอริท
แขนของซิดนีย์เริ่มปวดร้าวจากการยกพลั่ว แต่เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งปีที่ เธอไม่รู้สึกหนาว แก้มเธอร้อนผ่าว และก�าลังเหงื่อแตกโชกซึมผ่านเสื้อโค้ท ซิดนีย์รู้สึกมีชีวิตชีวา เท่าที่รู้ มันเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวของการขุดดิน “เราท�าอย่างอื่นกันบ้างไม่ได้หรือ” ซิดนีย์ถามพลางยืนพิงพลั่ว เธอรู้ค�าตอบของวิคเตอร์ดี และรู้สึกได้ว่าความอดทนของเขาเริ่ม ลดน้อยลง แต่ซิดนีย์ก็ยังต้องถามเพราะการถามคือการคุย และการคุยคือ สิ่งเดียวที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเธอจากความจริงที่ว่าเธอก�าลังยืนอยู่ เหนือศพ และก�าลังขุดลงไปหาศพแทนที่จะหนีห่างจากศพ “ต้องส่งข้อความให้ได้” วิคเตอร์ตอบ แต่ยังไม่ยอมเลิกขุด “งั้นบางทีเราอาจจะส่งข้อความที่แตกต่างออกไปก็ได้นี่” ซิดนีย์พูด เบาๆ “เราต้องท�า ซิด” วิคเตอร์พูดและยอมเงยหน้าขึ้นในที่สุด “เพราะ ฉะนั้นพยายามคิดถึงอะไรบางอย่างที่ดีๆก็แล้วกัน” ซิดนีย์ถอนใจแล้วลงมือขุดดินต่อ พอขุดไปได้สองสามพลั่ว เธอก็ หยุด และค่อนข้างกลัวที่จะถามว่า
V.E. Schwab
“คุณก�าลังคิดเรื่องอะไรอยู่ วิคเตอร์” วิคเตอร์ยมิ้ น้อยๆด้วยรอยยิม้ ทีด่ นู า่ กลัว “ฉันก�าลังคิดว่ามันช่างเป็น ค�่าคืนที่วิเศษอะไรอย่างนี้” ทั้งคู่รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่ซิดนีย์ตัดสินใจว่าไม่รู้ความจริงจะ ดีกว่า ••• ••• ••• วิคเตอร์ไม่ได้กา� ลังคิดถึงสภาพอากาศ เขาแทบไม่รสู้ กึ ถึงความหนาวเย็นผ่านเสือ้ โค้ทเพราะมัวแต่วนุ่ วายกับ การพยายามนึกวาดภาพว่าใบหน้าของอีไลจะดูเป็นยังไงเมื่อได้รับข้อความนี้ เขาพยายามนึกวาดภาพความตกใจ ความโกรธ และเจือไปด้วยความหวาด กลัว หวาดกลัวเพราะมันหมายความได้เพียงอย่างเดียว วิคเตอร์ออกมาแล้ว วิคเตอร์เป็นอิสระแล้ว และวิคเตอร์ก�าลังกลับมาหาอีไล ... อย่างที่เขาเคยสัญญาไว้ เขาแทงพลั่วลงไปในพื้นดินเย็นเฉียบดังพลั่กด้วยความสะใจ
19