Newspaper νο 48 saint paul low

Μάρτιος 2014 • αρ. φύλλου 48

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Επίσκεψη σ' ένα γηροκομείο [σελ. 2] Η τέχνη του θεάτρου [σελ. 4-9] Συνέντευξη του κ. Π. Κυπαρίσση [σελ. 10] Ο χρυσός πίνακας [σελ.11]

Φώτα, αυλαία... και πάμε!

Εκπαιδευτική συνεργασία ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΑ «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» Γυμνάσιο - Λύκειο τηλ.: 210 4511 954 «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ» Δημοτικό Σχολείο τηλ.: 210 4110 595-6 «BIRDS» Νηπιαγωγείο - Παιδικός Σταθμός τηλ.: 210 4173 341

Τα Νέα της Παιδαγωγικής και των Birds

Στιγμιότυπο από τη βράβευση των μαθητών της "ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ" για την πιο δημιουργική εργασία με θέμα "Λέμε όχι στο σχολικό εκφοβισμό" στο Μουσείο Μπενάκη.

Στιγμιότυπο από την επίσκεψη του σχολείου μας στο Γηροκομείο Πειραιά και την παράδοση τροφίμων για το συσσίτιο της Ευαγγελίστριας. (Περισσότερες πληροφορίες στη σελ. 5)

1

Οι μαθητές των "BIRDS" δραματοποιούν το τραγούδι "Η κυρά Αστρονομία"

Επίσκεψη σε γηροκομείο: μια σημαντική εμπειρία

Αγαπάμε

Η

επίσκεψη στο γηροκομείο ήταν άλλη μια εικόνα παρόμοια με εκείνες που ζούμε κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, στο πλαίσιο των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων του σχολείου μας. Καμία έκπληξη, καθώς ακόμα και σε καιρούς ευμάρειας της χώρας μας, αναξιοπαθούντες στηρίζονταν στην καλή θέληση και τη φιλευσπλαχνία των συνανθρώπων τους. Εμείς οι μαθητές, κατατοπισμένοι στο περίπου για το περιβάλλον όπου θα βρισκόμασταν ρίξαμε το βάρος μας στην παρουσίαση καλλιτεχνικού προγράμματος. Με τη συνοδεία λοιπόν μιας κιθάρας, δύο κρουστών και επικαλούμενοι τη βοήθεια «ανώτερης δύναμης», ξεκινήσαμε να ερμηνεύσουμε τραγούδια που απευθύνονταν στην τρίτη ηλικία. Ο χώρος γύρω μας μικρός, αλλά καλά νοικοκυρεμένος. Όσο για το «έμψυχο υλικό» και μιλώ για τις ταλαίπωρες ηλικιωμένες γυναίκες που συγκεντρώθηκαν απέναντί μας, η πρώτη αίσθηση ήταν κάτι ανάμεσα σε απογοήτευση και πικρία. Τέλος πάντων, αυτά τα προσπερνάς γρήγορα… και μάλιστα, όταν το φιλοθεάμον κοινό κινείται μεταξύ άκρας σιωπής (εξαιρουμένης της κυρίας Δήμητρας) και άνοιας, εντείνεις περισσότερο τις προσπάθειές σου για κάποιο καλό αποτέλεσμα.

αλλήλους...

Μ

ε αφορμή τις Χριστουγεννιάτικες φιλανθρωπικές δραστηριότητες οι μαθητές της Α' Λυκείου επισκεφθήκαμε ένα ειδικό σχολείο στο Περιστέρι, όπου συναντήσαμε παιδιά με νοητικά προβλήματα ηλικίας πέντε έως δώδεκα ετών. Με τα χρήματα που συγκεντρώσαμε απ' το ταμείο της τάξης, αλλά και από άλλες εκδηλώσεις, αγοράσαμε ένα κλιματιστικό, ενώ σε ατομικό επίπεδο προσφέραμε δώρα, όπως ρούχα και παιχνίδια. Στις μέρες μας, στην εποχή της οικονομικής κρίσης η φιλανθρωπία αποτελεί μια σημαντική πράξη καλής θέλησης, γι' αυτό προσφέρουμε με χαρά σε αυτούς που το έχουν πραγματική ανάγκη. Στην κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται ένα χέρι-βοηθείας. Έτσι πρέπει να συμμεριζόμαστε και να καταλαβαίνουμε αυτή τους την ανάγκη και έκκληση για βοήθεια.

Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν τελικά παρόμοιες με αυτές που προκύπτουν καθημερινά στη ζωή μας. Γεγονός είναι ότι σε μια ελαφρώς κωμικοτραγική κατάσταση, λειτουργήσαμε ομαδικά, συνεργαστήκαμε, τα χάσαμε, τα ξαναβρήκαμε, σταθήκαμε. Όλοι μαζί, παιδιά και καθηγητές, θα έλεγα ότι κάτι καταφέραμε. Το τι πήραν οι άνθρωποι εκεί; Δεν γνωρίζω. Υποθέτω πως έζησαν τουλάχιστον μια ευχάριστη κατάσταση λίγων στιγμών.

Παρ' όλο που συχνά θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα και γι' αυτό δεν πασχίζουμε γι' αυτά, όπως για παράδειγμα την υγεία, δε σημαίνει πως πρέπει να τα αγνοούμε και να τα παραμερίζουμε. Άνθρωποι, όπως τα παιδιά που είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε, βιώνουν πιο έντονα τις δυσκολίες, καθώς στην εποχή μας, για τους καθημερινούς ανθρώπους της βιοπάλης γίνεται πιο δύσκολο να βοηθήσουν τους αναγκεμένους, λόγω του συνεχώς μειούμενου εισοδήματός τους.

Θα ολοκληρώσω όμως, προσεγγίζοντας αντικειμενικά και ίσως λίγο ψυχρά αυτό που βίωσα. Οι μόνοι άνθρωποι στο συγκεκριμένο χώρο που ίσως θα αξιολογούσαν την επίσκεψη του σχολείου μας ήταν οι κυρίες που προσέφεραν εκεί τις υπηρεσίες τους. Ελπίζω να ήταν θετικά τα σχόλιά τους και κάποια στιγμή να κινητοποιήσουν αρμόδιους για ουσιαστική πλέον προσφορά. Ευχή, αλλά και βαθύτερα ερωτηματικά… Ειρήνη Κουτσολιάκου, Β1 Λυκείου

Ο άνθρωπος είναι ένα ον που πρέπει να προσφέρει απλόχερα, καθώς κάνοντας ακόμα και την μικρότερη πράξη, όπως να δώσει φαγητό, παιχνίδια και ρούχα, χαρίζει αγάπη, αλληλεγγύη, ευτυχία, υποστήριξη και χαμόγελο. Ευχαριστούμε έτσι το σχολείο μας που μας δίνει την ευκαιρία να δούμε τον κόσμο από μια διαφορετική σκοπιά. Άρτεμις Βουρβοπούλου, Σοφία Δρούγκα, Α1 Λυκείου

Τρελό ξεφάντωμα στο αποκριάτικο πάρτι

Ε

πιτέλους, οι απόκριες έφτασαν και το Γυμνάσιο πιστό στο ραντεβού του οργάνωσε στο γυμναστήριο της Σχολής ένα ακόμα επιτυχημένο αποκριάτικο πάρτι. Διάφοροι ήρωες των κόμικς, η Άγρια Δύση, διεθνείς σταρ και ήρωες της διπλανής πόρτας με πρωτότυπες στολές, φτιαγμένες όλες με μεράκι και με ιδιαίτερα δημιουργική σκέψη, συναντήθηκαν και γλέντησαν με τη ψυχή τους. Ο ρυθμός που έδινε ο DJ ήταν ξέφρενος και απίστευτα κεφάτος. Όλοι μαζί, μαθητές και καθηγητές, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, επιδεικνύοντας ιδιαίτερες χορευτικές ικανότητες. Ο χώρος γεμάτος μπαλόνια, σερπαντίνες και αποκριάτικες κορδέλες είχε μεταμορφωθεί σε «διασκεδαστήριο» πρώτου μεγέθους. Και επειδή, ως γνωστόν, «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει» οι πίτσες έγιναν ανάρπαστες και τα αναψυκτικά έρρεαν άφθονα προς τέρψιν των καρναβαλιστών. Η επιτυχία ήταν δεδομένη, όπως κάθε χρονιά, λαμβάνοντας υπόψη ότι το αποκριάτικο πάρτι της Σχολής έχει πάντα τη δική του θέση στην καρδιά και στις αναμνήσεις του γυμνασιόπαιδου. Άντε και του χρόνου! Δημήτρης Λέλης, Γ1 Γυμνασίου

Η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο Ι

α

25.01.14

27.01.14

27.01.14

29.01.14

29.01.14

30.01.14

31.01.14

Φ

ε

ν

ο

υ

ά

ρ

Σ χ ο λ ή ς

ι

ο

ς

ρ

ο

υ

ά

ρ

ι

ο

τ ρ ί μ η ν ο

2 0 1 3 - 1 4

13.02.14 Επίσκεψη της Α΄Γυμνασίου στη SKAG

13.02.14 Επίσκεψη τμήματος μαθητών της Α΄Λυκείου στην Πινακοθήκη Πειραιά 14-15.02.14 Διημερίδα Βιολογίας στην αίθουσα εκδηλώσεων

15.02.14 Πρωινό αιμοδοσίας 26.02.14 Παρακολούθηση θεατρικού έργου "Το αμάρτημα της μητρός μου" στο Ίδρυμα Κακογιάννη από τη θεωρητική κατεύθυνση Β' & Γ' Λυκείου

28.02.14 Ημερίδα Σ.Ε.Π.

Διεξαγωγή σεμιναρίου με θέμα "Ανθρώπινη σεξουαλικότητα" Επίσκεψη του κ. Bertet στη Σχολή και συνάντηση με τα μέλη του Σχολικού Συμβουλίου Κοπή πίτας Συλλόγου Αποφοίτων Εκκλησιασμός για το Γυμνάσιο Ομιλία του π.Μεθοδίου για τους τρεις Ιεράρχες στους μαθητές του Λυκείου Αργία - Εορτή των Τριών Ιεραρχών Ημερίδα διευθυντικών στελεχών στη Θεσσαλονίκη

β

Β '

Μ

ά

ρ

τ

ι

03.03.14 Αργία Καθαρής Δευτέρας

12.03.14 Ενημέρωση γονέων Γ΄Γυμνασίου για το Λύκειο 13-15.03.14 Τριήμερη εκδρομή Β΄Λυκείου στο Πήλιο 14-15.03.14 Διήμερη εκδρομή Α΄Λυκείου στην Αράχωβα

21.03.14 Εορτασμός 25ης Μαρτίου

24.03.14 Κατάθεση στεφάνου στο μνημείο Γ. Καραϊσκάκη

25.03.14 Αργία 25ης Μαρτίου

28.03.14 Άφιξη μαθητών από τη Σμύρνη στο πλαίσιο μαθητικών ανταλλαγών

29.03.14 Θεατρική παράσταση μαθητών

ς

03-02-14 Επίσκεψη Γάλλων μαθητών και συνάντηση με μαθητές της Α΄ Λυκείου

05.02.14 Εκπαιδευτικός περίπατος

05.02.14 Ενημέρωση γονέων Λυκείου 10-14.02.14 Πενθήμερη εκδρομή Γ΄Λυκείου στα Ιωάννινα

11.02.14 Επίσκεψη των μαθητών της Γ΄Γυμνασίου στο Ίδρυμα "Κ. Λασκαρίδη"

12.02.14 Επίσκεψη τμήματος επιλογής Α΄Λυκείου στην ΕΥΔΑΠ

2

ο

ς

Μάρτιος 2014

Τα νέα των Γαλλικών ‣ Από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Μάρτιο 2014, βρίσκονται κοντά στους μαθητές οι φοιτήτριες του τμήματος Γαλλικής γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, Σολδάτου Μ. και Τσιρίκου Μ. στο πλαίσιο της πρακτικής τους εξάσκησης. Οι δυο κυρίες παρακολουθούν τον τρόπο διδασκαλίας των καθηγητών του σχολείου στα τμήματα και εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους στην Διδακτική των Γαλλικών ως ξένης γλώσσας στο ελληνικό σχολείο, ενώ συμμετέχουν παράλληλα ενεργά με τη βοήθεια των καθηγητών στη διεξαγωγή του μαθήματος. ‣ Στις 3 Φεβρουαρίου 2014 υποδεχτήκαμε με χαρά 35 Γάλλους μαθητές του Collège du Prévèle της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της δίωρης επίσκεψής τους, ξεναγήθηκαν από τον μαθητή Τσαμασιώτη Κ. της Β΄ Λυκείου στους χώρους της Σχολής, παρακολούθησαν μια παρουσίαση για τα 120 λειτουργίας του Saint-Paul στον Πειραιά και είχαν τη δυ-

νατότητα, αφού και οι ίδιοι παρουσίασαν το σχολείο τους και τις δραστηριότητές τους, να συνομιλήσουν με τους μαθητές του πρώτου τμήματος Γαλλικών της Α΄ Λυκείου. Τα παιδιά αντάλλαξαν δώρα και αναχώρησαν ενθουσιασμένα με την υπόσχεση να κρατήσουν την επαφή τους με τους Έλληνες συμμαθητές τους!

‣ Εξαιρετική η επιτυχία της λογοτεχνικής ημερίδας για το μυθιστόρημα του André Gide, «La Symphonie pastorale», στη Σχολή «Jeanne d’Arc» στον Πειραιά. Τέσσερις ώρες ήταν πραγματικά λίγες για να απολαύσει κανείς τα οφέλη

της. Μαθητές του Λυκείου παρουσίασαν τη δική τους προσέγγιση για το μυθιστόρημα στην ημερίδα που διηύθυνε και εμψύχωσε ο κύριος Frank Lestringant, καθηγητής γαλλικής λογοτεχνίας στη Σορβόννη και συγγραφέας του έργου «André Gide, l’inquiéteur». Ο κύριος Lestringant άνοιξε την ημερίδα με μια σαφή και περιεκτική εισήγηση, στην οποία ανέλυσε εύστοχα τα κύρια θέματα του έργου. Στη συνέχεια, 10 ομάδες των 4 έως 8 μαθητών, με την επίβλεψη ενός καθηγητή των Ελληνογαλλικών Σχολείων, ανέλυσαν, η κάθε μία ξεχωριστά, ένα απόσπασμα του έργου και το παρουσίασαν. Μετά από την παρουσίασή της, η κάθε ομάδα απάντησε σε ερωτήσεις διασαφήνισης και εμβάθυνσης από μαθητές και καθηγητές των υπόλοιπων

ομάδων. Σ’ αυτό το σημείο ο καθηγητής Lestringant παρενέβαινε για να βοηθήσει, να δώσει την άποψή του και να φωτίσει τα σκοτεινά σημεία του έργου. Tα χειροκροτήματα του κοινού ήταν η ηθική ανταμοιβή για τους μαθητές, όμως η πραγματική ανταμοιβή τους είναι αναμφισβήτητα η κατάκτηση γνώσης μέσω της ανταλλαγής απόψεων και της διάδρασης με τους ομοίους τους. Τι πιο εποικοδομητικό και επωφελές από μια τέτοια εμπειρία που δημιουργεί κίνητρο για μάθηση! Συγχαρητήρια στους διοργανωτές! ‣ Για άλλη μια χρονιά φέτος, οι μαθητές του Γυμνασίου συμμετείχαν στο διαγωνισμό Γαλλοφωνίας που διοργανώνει στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Το φετινό στοίχημα είχε θέμα την «Τρελή διακήρυξη των δικαιωμάτων της θάλασσας». Οι μαθητές του πρώτου τμήματος Γαλλικών της Γ’ Γυμνασίου με την καθοδήγηση της κ. Απέργη και

της βοηθού Commenius Mlle Laura Guillet συνέταξαν μια πραγματικά «τρελή» διακήρυξη των δικαιωμάτων της θάλασσας παρουσιάζοντας ένα βίντεο συνοδευόμενο από ένα κείμενο, με το οποίο προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν τους συμμαθητές τους στο οικολογικό πρόβλημα.

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΑ Μ Α Θ Η Μ Α Τ Α

PROFICIENCY Λαμβάνοντας υπόψη την επιθυμία πολλών γονέων, η Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά «Ο Άγιος Παύλος» δημιούργησε από τον Σεπτέμβριο 2013 φροντιστηριακό τμήμα εκμάθησης της Αγγλικής γλώσσας με σκοπό την προετοιμασία για τα δίπλωμα C2 (Proficiency). Για τη δημιουργία τμήματος απαιτούνται 10 μαθητές/τριες.

Tο πακέτο μαθημάτων περιλαμβάνει 6 ώρες εβδομαδιαίως. Τα μαθήματα πραγματοποιούνται στη μεσημεριανή ζώνη, δύο ημέρες την εβδομάδα μετά το πέρας των πρωινών μαθημάτων. Το τμήμα παρακολουθούν μαθητές του Γυμνασίου και της Α΄ Λυκείου που είναι κάτοχοι του Β2. Οι μαθητές θα διαγωνιστούν για το πτυχίο C2 ECPE (Michigan) τον Νοέμβριο 2014.

Mysterious Creatures

Η εικονογράφηση προέρχεται από την έκδοση "τα παρεξηγημένα τέρατα της Ελληνικής Μυθολογίας", έκδοση: Δημιουργικό γραφείο γραφείο Beetroot, Αθήνα 2012

M I N O T A U R It was a monster that lived in a labyrinth at Cnossos, Crete.

It looked like a man with a bull’s head. People used to believe that those who entered the labyrinth got lost and the minotaur ate them.

Theseus, the son of the king of Athens, tried to stop this. Ariadne , the princess of Knossos , gave him a ball of thread so he could find his way in the labyrinth.

Theseus, found the monster, killed it and freed Crete from it.

Katherine Iliopoulou, A class

F

A

I

R

I

E

S

Fairies are magic creatures. They are beautiful with brown or blond hair. They also have wings. Fairies wear beautiful dresses and hold a gold wand with a star on the top. They protect the forests because they are their home and they can make flowers bloom. Animals love fairies and help them.

Many people believe that fairies don’t exist but others claim that they have seen them Mariam Syrma, A class

ST I MP H A L IA BIR DS They lived in Greece near Stymphalia Lake on a mountain of Korinthos.

They were big birds with copper wings. There was a village near the lake and people were afraid of the birds because they fed on human flesh.

These creatures were killed by Hercules, the legendary hero.

Areti Ikonomou, A class

3

Η Τέχνη του Θεάτρου Θέατρο…

Ένα όνομα, μια ιστορία που λένε στην αργκό. Από πού όμως ξεκίνησε το θέατρο και πώς έφτασε στη σημερινή του μορφή; «Το θέατρο γεννήθηκε ως γεγονός, ως λειτούργημα», όπως μαρτυρεί ο Δημήτρης Χορν . Έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά στο παρελθόν, στις θρησκευτικές τελετές. Πρώτη μεγάλη εποχή στην ιστορία και την εξέλιξη του θεάτρου δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα, με τη γέννηση του διθυράμβου.

«Το θέατρο είναι μια

ανθρώπινη ανάγκη» Έλλη Λαμπέτη

Ο διθύραμβος τραγουδιόταν σε θρησκευτικά δρώμενα, αφιερωμένα στο θεό Διόνυσο. Εκτελούνταν από χορό 50 ανδρών με τη συνοδεία κιθάρας και χορού γύρω από το βωμό. Στα μέσα του 6ου αιώνα, ο Θέσπης ξεχώρισε οριστικά τον πρωτοτραγουδιστή από το χορό, τον ταύτισε με το πρόσωπο που υποδυόταν και οι λόγοι του δεν ήταν όμοιοι με τις μελωδίες του χορού. Ο διθύραμβος αρχικά πραγματευόταν τη ζωή και την λατρεία του Διονύσου, αλλά αργότερα αντλούσε τα θέματά του από την πολιτιστική κληρονομιά, περιλαμβάνοντας ιστορίες ηρώων της εποχής. Αιώνες αργότερα, στην εποχή του Μεσαίωνα, στο θέατρο δέσποζε το θρησκευτικό στοιχείο και τα θέματα ήταν αντλημένα από τη ζωή και τα Πάθη του Χριστού. Μετά τον σκοταδιστικό Μεσαίωνα, η τέχνη αναζωογονείται και το θέατρο βρίσκει τους μεγάλους του δασκάλους. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, καλλιεργείται το ψυχολογικό δράμα. Οι θεατρικοί συγγραφείς βιώνουν στην προσωπική τους ζωή καταστάσεις και γεγονότα που θα επηρεάσουν έντονα τα έργα τους. Με την πάροδο των χρόνων, τα θέματα σχετίζονται με τον άνθρωπο και τον ψυχικό του κόσμο. «Το θέατρο είναι τέχνη, που έχει ως σκοπό να αναπαραστήσει την ανθρώπινη ζωή» συμπληρώνει ο Ιψεν. Το θέατρο πράγματι αποτελεί μια διαχρονική τέχνη, που επεβίωσε σε δύσκολους καιρούς, που συνεχίζει και θα συνεχίζει να πλουτίζει τον άνθρωπο. Όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος Κάρολος Κουν: «… Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένα πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος, ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σαν μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου».

α ξ ί α

Η

τ ο υ

θ ε ά τ ρ ο υ

Ήταν

Κυριακή απόγευμα όταν είχα γυρίσει κατάκοπος από την προπόνηση και αφιέρωσα ως συνήθως τον μειωμένο πλέον, ελεύθερο χρόνο μου σε random browsing, όταν οδηγήθηκα σ’ ένα άρθρο για το θέατρο. Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην, καθώς μου φάνηκε πολύ περίεργο το θέμα για μια νεανική ιστοσελίδα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση «Η αξία του θεάτρου είναι μεγάλη. Είναι ένα δώρο που μας δόθηκε σε κάποια στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας.» Μήπως τελικά το θέατρο είναι κάτι παραπάνω από μια μορφή εξωτερίκευσης των συναισθημάτων ; Τι οφείλουμε σε αυτή την «αδικημένη» στις μέρες μας και για πολλούς ξεχασμένη μορφή τέχνης; Το θέατρο όπως όλοι γνωρίζουμε δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Αθήνα ως εξέλιξη του διθυράμβου. Εκεί, μερικοί από τους κορυφαίους, διαχρονικά, λογοτέχνες όπως Θέσπις, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης λατρεύτηκαν από το αθηναϊκό κοινό. Όμως τι είναι αυτό που καθιέρωσε τα έργα τους και συνέδραμε στο να επιβιώσει το θέατρο και στα επόμενα χρόνια; Το θέατρο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τέχνης. Πρόκειται ίσως για την τελειότερη μορφή βιωματικής μάθησης. Όταν ο κόσμος συνέρρεε στο θέατρο της Επιδαύρου, μεταλαμπαδευόταν σ’ αυτόν λεπτές έννοιες νευραλγικής σημασίας για το πολίτευμα, την κοινωνία και τις διανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που το θέατρο έχει χαρακτηριστεί ως «σχολείο της δημοκρατίας». Στα μεταγενέστερα χρόνια το θέατρο ανέλαβε να βγάλει την ανθρωπότητα από τον σκοταδισμό και να οδηγήσει στην επανάσταση του πνεύματος, διαμορφώνοντας αυτό που εμείς σήμερα γνωρίζουμε ως «σύγχρονο δυτικό πολιτισμό». Έτσι, ένα νέο κύμα άρχισε να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη από πολλούς θεατρικούς συγγραφείς, όπως Τσέχοφ, Μολιέρο, Σαίξπηρ και Δημήτρη Ψαθά. Αυτοί έδωσαν τη μορφή του θεάτρου όπως εμείς σήμερα την γνωρίζουμε και ανέλαβαν με τα έργα τους να βοηθήσουν στην αναβίωσή του. Όπως προειπώθηκε, το θέατρο είναι μια μορφή τέχνης. Έτσι έχει τη μοναδική ικανότητα να εκφράσει με αφοπλιστική ευγλωττία αυτά που δεν μπορούν να λεχθούν με άλλον τρόπο. Πρόκειται για ένα άριστο είδος καλλιτεχνικής και δημιουργικής έκφρασης που εντείνει τα συναισθήματα του ατόμου. Επίσης, ο θεσμός του θεάτρου είναι από τα πιο σημαντικά

προϊόντα πολιτισμού που έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα κι αυτό γιατί εμπεριέχει έννοιες όπως τη μουσική, την υποκριτική ή και τη λογοτεχνία. Το θέατρο δίνει στο δημιουργό την ευκαιρία να εκφράσει με τον καλύτερο ίσως τρόπο τις σκέψεις του κι αυτό γιατί ακριβώς όπως και η ελεύθερη σκέψη, το θέατρο δεν δεσμεύεται. Μπορεί ν’ αγγίξει τον άνθρωπο πιο βαθιά και πιο έντονα από κάθε άλλη τέχνη. Η αμεσότητά του είναι μοναδική και το θεματολόγιό του ανυπέρβλητο. Οι σκέψεις, οι ιδέες, οι προβληματισμοί, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, η φιλία, ο πόλεμος, το σοβαρό, το κωμικό, το μεγαλειώδες, η λογική, η ηθική, η παραφροσύνη, η φιλαργυρία, ο θάνατος, η ζωή μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα θεατρικό έργο, να μεταφερθούν στο θεατή και να τον κατευθύνουν με ανεπανάληπτο τρόπο εκεί που θέλει ο συγγραφέας. Σήμερα, το θέατρο έχει την τιμητική του στις 27 Μαρτίου, που θεσπίστηκε ως "Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου", ως φόρος τιμής προς την ύψιστη αυτή τέχνη που συμβάλλει στη διαμόρφωση και εξέλιξη της ανθρωπότητας. Τάσος Δημητρακόπουλος, Β2 Λυκείου

Μυστήριο,

σκύλος και ...πολύ γέλιο

Μια

ενδιαφέρουσα κωμωδία με στοιχεία θρίλερ είναι η παράσταση «Ο Σερλοκ Χολμς και ο Σκύλος των Μπάσκερβιλ», στο θέατρο Αμιράλ σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, η ιστορία αφηγείται πως ο διάσημος ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και ο πιστός του συνεργάτης Δρ. Τζων Ουότσον, καλούνται να λύσουν ένα από τα πιο παράξενα και επικίνδυνα μυστήρια της καριέρας τους. Ένας αρχαίος μύθος κι ένα απόκοσμο τέρας με μορφή σκύλου σκορπίζουν τη φρίκη και τον θάνατο στα υγρά κι αφιλόξενα βαλτοτόπια του Ντάρτμουρ. Μην τρομάζετε, όμως… Το έργο συνδυάζει την αστυνομική πλοκή, την αγωνία με απίστευτες δόσεις ξεκαρδιστικού γέλιου. Τρεις νέοι ηθοποιοί, o Ζήσης Ρούμπος, o Νικόλας Αγγελής και o Αργύρης Γκαγκάνης μοιράζονται 18 ρόλους (ανάμεσα σε αυτούς και του σκύλου), αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν το ιστορικό Βρετανικό μυστήριο που αδυνατεί να συλλάβει ανθρώπου νους. Μέσα από υπεράνθρωπες δοκιμασίες, θανατηφόρες παγίδες, ανομολόγητα πάθη, χορούς και τραγούδια, τα παίζουν όλα για όλα και λύνουν το ΓΡΙΦΟ. Η κωμωδία απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους και δίνει μια εύθυμη νότα στην καθημερινότητά μας!!! Αφροδίτη-Ηλιάνα Ζώτου, Β' Γυμνασίου

Σοφία Παπαναστάση, Β2 Λυκείου

4

Μάρτιος 2014

Δ Η Μ Ο Τ Ι Κ Ο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: μια μοναδική εμπειρία Θ Ε Α Τ Ρ Ο Πριν Π Ε Ι Ρ Α Ι Α και ανενεργό για μεγάλα χρονικά διαστήματα το επιβλητικό κι αξιοθαύμαστο Δημοτικό Θέατρο εξακολουθεί να αποτελεί το διαχρονικό σύμβολο και σημείο αναφοράς για την πολιτιστική σταδιοδρομία της πόλης μας. Πρόσφατα άνοιξε τις πύλες του στο ευρύ κοινό ύστερα από ανακαίνιση, η οποία είχε στόχο την αποκατάσταση φθορών του κτιρίου αλλά και παράλληλα επιδίωκε τον εκσυγχρονισμό του μνημείου. Η επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου ήταν ένα όραμα που εξέφραζε όχι μόνο τους πολίτες του Πειραιά, αλλά όλους τους Έλληνες που πίστευαν σε ένα μέλλον με προοπτικές, λαμπρό όπως και οι ιδέες κι οι αξίες που αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει το πολιτιστικό ορόσημο που εξυμνεί τον πολιτισμό μας. Από αρχιτεκτονικής άποψης εντάσσεται στην παράδοση του ευρωπαϊκού νεοκλασικισμού, όμως στην κεντρική είσοδο υπάρχουν και τρεις κίονες κορινθιακού ρυθμού που δίνουν μια διαφορετική πινελιά. Εσωτερικά είναι διαμορφωμένο κατά τα πρότυπα του Théâtre d’ Odéon του Παρισιού. Αρχικά την πρωτοβουλία ανοικοδόμησης την πήρε ο δήμαρχος Τρύφωνας Μουτζόπουλος κι ο αρχιτέκτονας που στήριζε το έργο ήταν ο Ιωάννης Λαζαρίμης. Εγκαινιάστηκε στις 9 Απριλίου του 1895 και σηματοδότησε μια εποχή ανάκαμψης από όλες τις πλευρές που θα αναδείκνυε τον Πειραιά σε πρότυπη-πόλη. Κατά τη διάρκεια των χρόνων έχουν ανεβεί πολλές σημαντικές παραστάσεις και έχουν παίξει μεγάλοι ηθοποιοί όπως ο Μάνος Κατράκης, η Κατίνα Παξινού και άλλοι, αλλά έχει στεγασθεί το Εθνικό Θέατρο και η Εθνική Λυρική Σκηνή. Τέλος, η μοναδικότητα αυτού του μνημείου έχει αναγνωρισθεί κι από το κράτος αφού με υπουργική απόφαση έχει κριθεί διατηρητέο από το 1980. Πηγή: Πειραϊκό Λεύκωμα, Έκδοση Κοινωνικής

Χρήστος Μιχάλαρος, Γ1 Γυμνασίου

φωτ. Κλεοπάτρα

Αν

από μερικούς μήνες, η Β΄ Γυμνασίου του σχολείου μας είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την "Ιλιάδα" σε σκηνοθεσία Σ. Λιβαθινού στο πλήρως ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πραγματικά μοναδική εμπειρία κατά τη γνώμη μου! Ας ξεκινήσω από το ίδιο το έργο. Ήταν μία παράσταση πολύ δυναμική, γεμάτη κίνηση- ειρήσθω εν παρόδω ότι σε αυτό τον τομέα βοήθησε και ένας μοναχός Σαολίν!!! Όχι λίγες φορές, οι πρωτότυπες ιδέες του σκηνοθέτη σε ξάφνιαζαν, όπως η παρουσίαση του «Ονείρου» με μία μαύρη τρύπια ομπρέλα και... μάσκα οξυγόνου. Ίσως και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το αποτέλεσμα ήταν ένα ζήτημα λίαν αμφιλεγόμενο: οι μισοί το απέρριψαν, ενώ οι άλλοι μισοί το λάτρεψαν. Πάντως, υπήρχε και κάτι πάνω στο οποίο συμφωνήσαμε όλοι: ο χώρος ήταν πανέμορφος! Και πώς να είναι, αλήθεια, να είσαι θεατής του Δημοτικού Θεάτρου; Κατά πρώτον, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα μέρος πολύ ξεχωριστό, ένα στολίδι της πόλης, αν θέλετε. Είναι τόσο μα τόσο μεγαλοπρεπές και αριστοκρατικό, που ακόμα και ο ίδιος νίωθεις όχι απλά βασιλιάς, αλλά άρχων του κόσμου! Δεύτερον, η αρχιτεκτονική σε γλιτώνει από αυτήν τη γνωστή σε όλους βαρεμάρα που δεν λέει να τελειώσει, μέχρι να αρχίσει -επιτέλους!- το έργο, προσφέροντάς σου μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δραστηριότητα: παρατήρηση και θαυμασμό των λεπτομερειών στη διακόσμησης του χώρου. Τρίτον, η παρακολούθηση της οποιασδήποτε παράστασης γίνεται πολύ ξεκούραστη ,καθώς τα καθίσματα δεν είναι ό,τι να ‘ναι, μα κάτι αναπαυτικότατες πολυθρονάρες σε αρκετή απόσταση η μία από την άλλην, για να μπορούμε να βολευτούμε και να απλωθούμε όσο τραβάει η ψυχούλα μας. Έπειτα, η τεράστια σκηνή και η εξαιρετική ακουστική βοηθούν στο να αναδειχθεί πλήρως το κάλλος του έργου. Πραγματικά το ευχαριστιέσαι!!! Τέλος, νιώθεις, βρε παιδί μου, τιμή και χαρά, σκεφτόμενος ότι βρίσκεσαι όχι σε ένα απλό κτήριο, μα μέσα σε ένα σύμβολο, ένα θρύλο. Δεν είναι πολύ γοητευτικό; Απ’ότι καταλαβαίνετε, το Δημοτικό Θέατρο χαρίζει μία αξέχαστη εμπειρία στον οποιοδήποτε θεατή, γι’ αυτό αν δεν το έχετε επισκεφθεί, σας το προτείνω ενεπιφύλακτα!!! Θα με θυμηθείτε!!! Εμμανουέλα Γιαννουδάκου, Β΄ Γυμνασίου.

Β

Το

ε

ά

κ

ε

ι

ο

Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο βρίσκεται στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο λόφο της Καστέλας ή αλλιώς του Προφήτη Ηλία, σε μια από τις ωραιότερες θέσεις της πόλης. Είναι θερινό θέατρο, χωρητικότητας 2.000 θεατών με δομή αρχαίου θεάτρου και όπως λίγοι γνωρίζουν είναι αντίγραφο του Ηρωδείου. Το θέατρο κατασκευάστηκε το 1969 επί δημαρχίας Αριστείδη Σκυλίτση και λεγόταν "Σκυλίτσειο". Στα εγκαίνια του θεάτρου πέρα από τον τότε δήμαρχο, παραβρέθηκαν ο Στυλιανός Παττακός, αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης αλλά και ο αντιβασιλέας Γεώργιος Ζωιτάκης .Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η πρώτη παράσταση που παρουσιάστηκε στο θέατρο ήταν η όπερα "Ναμπούκο" του Βέρντι από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Το 1976 το θέατρο μετονομάστηκε σε "Βεάκειο" προς τιμήν του σπουδαίου πειραιώτη ηθοποιού Αιμιλiου Βεάκη (1884 - 1951). Αναλυτικότερα ο Βεάκης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς και από το 1994,ανά διετία, το θεατρικό μουσείο απονέμει σε άνδρες ηθοποιούς το έπαθλο "Αιμίλιος Βεάκης" για την ερμηνεία πρώτου ανδρικού ρόλου και το τιμητικό έπαθλο "Βεάκη" για τη συνολική προσφορά τους στο θέατρο. Σήμερα το Βεάκειο θέατρο φιλοξενεί κατά τους θερινούς μήνες ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πιο συγκεκριμένα, από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013, συναυλίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, θεατρικές παραστάσεις και αφιερώματα σε μεγάλες προσωπικότητες από τοπικούς φορείς του Πειραιά, λαμβάνουν χώρα. Έτσι είναι κοινώς αποδεκτό το γεγονός ότι το Βεάκειο κατά τους θερινούς μήνες αποτελεί την καρδιά μιας αξιόλογης καλλιτεχνικής κίνησης στην πόλη, καθώς τα θεάματα που προβάλλονται είναι υψηλού επιπέδου. Τέλος, αξίζει να τονιστεί η ιδιαίτερη πολιτιστική και ηθική αξία του θεάτρου για τον Πειραιά και τους δημότες του, αφού το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας έχει μεγάλη ανάγκη από τέτοιες ενέσεις πολιτισμού. Ελπίζουμε λοιπόν να συνεχίσει τους καλοκαιρινούς μήνες να μας κρατά συντροφιά με τα προγράμματά του για πολλά χρόνια ακόμα... Κωνσταντίνος-Γεώργιος Τσαμασιώτης, Β2 Λυκείου

Να ζει κανείς ή να μη

ζει; Ιδού η απορία…

Όχι η δικιά μου δηλαδή, αλλά του Hamlet. Αυτό λοιπόν το απόφθεγμα, αν και ήδη προέρχεται από ένα κλασικό θεατρικό έργο, ενέπνευσε μια άλλη παράσταση η οποία πήρε τον ομώνυμο τίτλο. Ένα ζευγάρι ηθοποιών μέσα από πολύ χιούμορ, μεταμφιέσεις και παρεξηγήσεις προσπαθεί να ξεφύγει από τη γερμανική κατοχή που είχε επιβληθεί εκείνη την περίοδο στην Πολωνία. Υπέροχη παράσταση με πολύ –μα πολύ– γέλιο και τραγούδι. Ένα σας λέω, αν δε το είχατε δει, "τρέξτε" να νοικιάσετε την ταινία. Μαρία Σταυροπούλου, Β2 Λυκείου

5

Ρωμαίος & Ιουλιέτα για δύο

Στο

θέατρο 104 παίζεται μία ενδιαφέρουσα παράσταση ονόματι "Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο". Τι σημαίνει αυτό το "για δύο"; Ε, λοιπόν, όλοι ανεξαιρέτως οι ρόλοι παίζονταν από τα φαντάσματα του Ρωμαίου (Κ. Μπιμπής ) και της Ιουλιέτας (Αθ. Μουστάκα)! Βεβαίως, στη γωνία κάθεται και ο μουσικός Άκης Φιλιός για τη μουσική συνοδεία (καταπληκτική!). Για την εναλλαγή των ρόλων, οι ηθοποιοί χρησιμοποίησαν ό,τι μέσο μπορείτε να φανταστείτε: τη φωνή τους, τη στάση του σώματος, σκηνοθετικά μέσα (χάρτινα μάτια )... Όλα αυτά που σας λέω λαμβάνουν χώρα σε ένα δωμάτιο με μαύρους τοίχους, ένα παράθυρο και ελάχιστα αντικείμενα, όπως … ένα ζευγάρι αγγελικά φτερά. Γι’ αυτό λοιπόν, μπορεί στην αρχή ο θεατής να ανησυχήσει ότι πρόκειται για ένα από αυτά τα περίεργα "εναλλακτικά" εργάκια. Κι όμως, είναι μία πολύ πρωτότυπη, γεμάτη χιούμορ παράσταση! Βέβαια, το τέλος σε κάνει να ρίξεις και το απαραίτητο κλάμα για έναν τόσο τραγικό έρωτα. Το συμπέρασμα που βγαίνει από τούτη την παράσταση; Δεν χρειάζονται πολλά φρου φρου για να σε εντυπωσιάσει, αρκεί να υπάρχει φαντασία, όρεξη και...όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους!!! Εμμανουέλα Γιαννουδάκου, Β' Γυμνασίου

η μηχανή του γέλιου…

Π

λάσμα επινοητικό και δημιουργικό ο άνθρωπος βρήκε -στη μακραίωνη πορεία του- διάφορους τρόπους για να διασκεδάζει, να εκτονώνεται, να ψυχαγωγείται, να ξορκίζει το φόβο και να βλέπει τη ζωή αισιόδοξα. Έτσι, δημιουργήθηκε το θέατρο και ένα από τα είδη του είναι η κωμωδία. Παιδί της αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου αιώνα π.Χ η αρχαία κωμωδία σχολίαζε με χιουμοριστικό και σατιρικό τρόπο την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Σήμερα με τον όρο «κωμωδία» χαρακτηρίζεται κάθε έργο που έχει ως σκοπό να διασκεδάσει μέσω κάποιου χιουμοριστικού θέματος. Ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος της αρχαίας κωμωδίας είναι ο Αριστοφάνης, από το έργο του οποίου διασώθηκαν μόνο 11 έργα. Από τότε μέχρι σήμερα πολλοί Ευρωπαίοι κωμικοί θεατρικοί συγγραφείς όπως ο Μολιέρος, ο Γκολντόνι, ο Σαίξπηρ, ο Ντάριο Φο και από Έλληνες ο Χορτάτσης, ο Δημήτρης Ψαθάς κ.α. άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία του θεάτρου και στην προσπάθεια του ανθρώπου να δώσει μια εύθυμη νότα στη ζωή του. Τα είδη και οι μέθοδοι της κωμωδίας είναι πολλά και πολλές φορές συνυπάρχουν με ανάμεικτο τρόπο. Κάποια από τα σημαντικά είδη είναι: σάτιρα, μαύρη κωμωδία, όρθια κωμωδία, αυτοσχέδια κωμωδία, κωμωδία χαρακτήρων, κινητική κωμωδία, σουρεαλιστική κωμωδία. Ο ρόλος της κωμωδίας μπορεί να είναι περιορισμένος ως όργανο διασκέδασης και εκτόνωσης του άγχους για τους αποδέκτες της, αλλά έχει παρατηρηθεί η επιρροή της σε άλλα επίπεδα της κοινωνίας. Για παράδειγμα, η Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας θεωρείται ότι ενισχύθηκε μέσω των έργων της κωμωδίας που χρησιμοποιούσαν την σάτιρα για να διακωμωδήσουν αρνητικά στοιχεία της κοινότητας. Σήμερα, διάσημοι κωμικοί θεωρείται ότι ασκούν σημαντική επιρροή στα πολιτικά δρώμενα. Τέλος, αφού η κωμωδία προκαλεί το γέλιο, «ομορφαίνει τη ζωή». Πολύ περισσότερο όμως, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οξύνει το πνεύμα, καλλιεργεί την κριτική μας και οδηγεί σε μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, αφού είναι το αντίθετο της τραγωδίας! Ζώτου Αφροδίτη-Ηλιάνα Β' Γυμνασίου

θεατρικό είδος: επιθεώρηση

Έ

να από τα πολύ ιδιαίτερα θεατρικά είδη, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά που δεν τα συναντούμε πουθενά αλλού, είναι η «επιθεώρηση», η οποία μάλιστα αναπτύχθηκε στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα. Η επιθεώρηση έκανε την εμφάνισή της κάπου στα μέσα του 1890 και παρόλο που έχει τις ρίζες της στην Παρισινή επιθεώρηση, πολύ σύντομα απέκτησε έναν πολύ ιδιαίτερο, καθαρά ελληνικό χαρακτήρα. Αυτό που την κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστή είναι η δομή του έργου, το οποίο δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά αποτελείται από αυτόνομα σατιρικά θεατρικά σκετς, τα «νούμερα». Τα κείμενα στην επιθεώρηση ήταν γραμμένα σε εύθυμο ύφος και σατίριζαν την πολιτική επικαιρότητα της εποχής. Φυσικά η σάτιρα έπρεπε να είναι λεπτή και διακριτική, ώστε να μην προσβληθεί κανείς, γι’ αυτό οι συγγραφείς της επιθεώρησης επιστράτευαν όλη τους τη μαεστρία. Πολύ έντονες είναι οι επιρροές της επιθεώρησης από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, οι οποίες σατίριζαν τα κακώς κείμενα της εποχής και είχαν αντίστοιχη δομή. Ειδικά κατά την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου η επιθεώρηση έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην τόνωση του ηθικού των Ελλήνων και στην ενθάρρυνση των στρατευμάτων, με έργα που διακωμωδούσαν τις ιταλικές στρατιωτικές αποτυχίες, όπως «Κορόϊδο Μουσολίνι» και «Μπέλα Γκρέτσια». Συγκεκριμένα σε αυτή την παράσταση ακούστηκε για πρώτη φορά και το σπουδαίο τραγούδι «Παιδιά της Ελλάδας» από τη Σοφία Βέμπο. Μετά τη δεκαετία του 1980, η επιθεώρηση άρχισε να ατονεί, ωστόσο όπως και σε κάθε άλλη περίοδο κρίσης, ακμάζει στις μέρες μας. Είναι σύνθετο έργο, που συνδυάζει τραγούδι, χορό, σάτιρα και μικρά σκετσάκια. Κύριο θέμα που πραγματεύεται είναι η επικαιρότητα, την οποία χειρίζεται με ένα ιδιαίτερα έξυπνο και καυστικό τρόπο. Είναι ένα είδος παράστασης ιδιαίτερα αγαπητό, κυρίως στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Αυτό γιατί θίγει θέματα που αφορούν και προβληματίζουν κάθε μέσο πολίτη, με μια πιο περιπαικτική διάθεση, κάνοντας τα προβλήματα να μοιάζουν πιο απλά και δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να ακούσει μέσα από το στόμα του ηθοποιού όλα όσα θα ήθελε να πει και ο ίδιος και που, ίσως, δεν τολμούσε ή δεν είχε την ευκαιρία να εκφράσει. Είναι, λοιπόν, ένας ευχάριστος τρόπος ψυχαγωγίας και ταυτόχρονα ένα είδος ψυχικής εκτόνωσης, ένα είδος που χωρίς πολιτικές και κοινωνικές δεσμεύσεις ελέγχει την επικαιρότητα και καυτηριάζει με χιούμορ τα «κακώς κείμενα». Μαγδαληνή Παχάκη, Β2 Λυκείου

6

Μάρτιος 2014

Το

musical

θέατρο, θυμάμαι, ήταν πάντα από τις αγαπημένες μορφές διασκέδασης για μένα, αλλά πάντα υστερούσε σε σχέση με τη μουσική, γιατί την αγαπούσα περισσότερο. Φανταστείτε χαρά ο Μπραούλιας όταν έμαθα ότι αυτά τα δυο συνδυάζονται!

To μιούζικαλ είναι ένα είδος θεάτρου που περιλαμβάνει τραγούδια, διαλόγους (πρόζα) και χορό. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενό της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό και πολλά άλλα, κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική, την κίνηση καθώς και τις τεχνικές πτυχές της ψυχαγωγίας, όπως πχ τα οπτικά εφέ, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανένα τρόπο. Παρ' όλο που το μιούζικαλ καλύπτεται από άλλες θεατρικές μορφές όπως η όπερα, αυτή του η ιδιαιτερότητα να έχει ίση αντιμετώπιση και να δίνει την ίδια σοβαρότητα σε όλες τις τέχνες που το αποτελούν, δίνει στο είδος έναν άλλο χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα που αναγνωρίζεται ως το μουσικό θέατρο. Έτσι, λοιπόν, όπως ήταν φυσικό, από τότε που πρωτοείδα μιούζικαλ (το Cats), τα μιούζικαλ έγιναν τα αγαπημένα μου θεατρικά έργα. Αν και οι μεγάλες επιτυχίες και παντοτινές μου αγάπες παρουσιάστηκαν στο εξωτερικό, η Ελλαδίτσα έχει φέρει αρκετές φορές καλής ποιότητας ξένα μιούζικαλ. Για να αρχίσω λίγο να αναφέρω τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών!

Mamma Mia

Βασισμένη στο αγαπημένο μας Σουηδικό καρέ, το Μάμα Μία είναι μία από τις πιο πετυχημένες παραγωγές ever. Και από θέμα τραγουδιών –ABBA ftw, και από πλευράς κριτικών, οι οποίες ήταν γενικά αρκετά θετικές, χωρίς δυστυχώς κάποια νίκη στα πολυπόθητα Τόνι *sad face*. Εάν δε θυμάστε τη θεατρική παράσταση, τότε απλώς θυμηθείτε την ανάλαφρη και χαρωπή αμερικανιά με την αδυσώπητη Μέρυλ Στριπ σε ρόλο Ντόνα(ς)!

Grease

Και περνάμε στην προσωπικά αγαπημένη μου. Όχι παράσταση (μιας και δεν μου έχει δοθεί ΑΚΟΜΗ η ευκαιρία να το δω στο θέατρο). Προς το παρόν έχω αρκεστεί στην ταινιούλα που λατρεύω, με John Travolta & Olivia Newton John στα όμορφά τους. Από θέμα τραγουδιών για μένα σκίζει, μόνο για μένα όμως κατά πως φαίνεται, γιατί τα Τόνι δεν μας έκαναν την τιμή. (Δηλαδή τι παραπάνω έχει ο Ουγκώ που σάρωσε τα 8, ε;) Μακάρι να μπορούσα να γράψω άλλα τόσα, αλλά πρέπει να αφήσω χώρο για τα υπόλοιπα κακόμοιρα παιδάκια που λούζονται από την ακτινοβολία μου. Πριν κλείσω αναφέρω έτσι ενδεικτικά τα: West Side Story, Blood Brothers, Jesus Christ Super Star, Evita, Mary Poppins (Η ταινία πάλι με Τζούλι Άντριους, αυτή η γυναίκα πια!)

Thanks for reading, Nic Νικόλας Μπραούλιας, Β2 Λυκείου

Les miserables

Βασισμένο στο γαλλικό μυθιστόρημα του Ουγκώ, οι “Άθλιοι”, αν και στην πρεμιέρα τους στο Λονδίνο απέσπασαν αρνητικές κριτικές από τους ειδικούς, αποθεώθηκαν από το κοινό, το οποίο ακόμη στηρίζει τις συνεχόμενες αναπαραγωγές/παραλαγές του έργου. Στο Μπρόντγουεϊ, η παράσταση ήταν άξια νικήτρια 8 βραβείων Tony! Η ταινία με τη λατρεμένη μου Anne Hathaway, αγαπήθηκε σε γενικές γραμμές από τον κόσμο, όχι βέβαια όσο αγαπήθηκε το θεατρικό.

Ε

Δράμα στο θέατρο

τυμολογικά ο όρος «δράμα» προέρχεται από το ρήμα «δράω», επομένως σημαίνει το είδος της ποίησης που συνοδεύεται από πράξεις (στο θέατρο). Είναι δύσκολο κανείς να ορίσει τη λέξη «δράμα», αφού η εννοιολογική της απόχρωση διαφέρει από εποχή σε εποχή. Δηλαδή, άλλη σημασία είχε για τους αρχαίους Έλληνες το δράμα και άλλη στη σύγχρονη εποχή. Μπορεί η λέξη να έχει μείνει ίδια, αλλά οι έννοιες είναι εντελώς διαφορετικές. Έτσι, μέσα από αυτό το άρθρο θα γίνει μια σύντομη αναδρομή που θα δείξει τις εμφανείς διαφορές των εννοιών αυτών. Αρχικά,θα ήθελα να επισημάνω πως στην αρχαία Ελλάδα το δράμα αναπτύχθηκε στην Αττική, από τις γιορτές των πολιτών προς τιμήν του θεού Διονύσου που πρόσφεραν σ' αυτόν πολλά δραματικά στοιχεία. Οι πολίτες υμνούσαν τον θεό του γλεντιού και του κρασιού με άσματα με συνοδεία κινήσεων ή ορχήστρας. Το αρχαίο ελληνικό δράμα χωρίζεται σε 3 μέρη: 1) αρχαία τραγωδία, 2) κωμωδία, 3) σατυρικό δράμα. Ωστόσο, όσον αφορά στο σύγχρονο πολιτισμό, η λέξη έχει αποκτήσει διαφορετική σημασία. Συγκεκριμένα, η λέξη εννοιολογικά έχει τη σημασία ενός δυσάρεστου γεγονότος ή μιας άσχημης κατάστασης. Στο σύγχρονο θέατρο, λοιπόν, κατ’ επέκταση, το δράμα εκδηλώνεται -μέσω των ηθοποιών- με έντονα συναισθήματα, κλάματα, λυγμούς και φωνές απόγνωσης. Στόχος μιας τέτοιας παράστασης είναι να μπορέσει μέσω της πλοκής του έργου, από τις συγκρούσεις των ρόλων και τις περιπέτειες των ηρώων να προκαλέσει όχι μόνο έντονα συναισθήματα στους ηθοποιούς, αλλά και στους θεατές. Το δράμα δεν χωρίζεται σε κατηγορίες, όπως στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, καθώς έχει μόνο ένα κύριο χαρακτηριστικό: το θλιβερό και αναπόφευκτα δυσάρεστο, σε αντίθεση με το αρχαίο δράμα. Τέλος, το δράμα είναι ένα από τα πιο γνωστά είδη του ελληνικού θεάτρου κι ένα είναι σίγουρο: είτε στη σύγχρονη, είτε στην αρχαία εποχή τα δραματικά έργα έχουν αρκετούς οπαδούς μέχρι και σήμερα. Ελένη Κοντογιάννη, Α1 Λυκείου

The phantom of the opera

Στη χώρα μας ευρέως γνωστή από την ταινία με τον Τζέραρντ Μπάτλερ και όχι από την ομώνυμη παράσταση, το Φάντασμα της Όπερας έχει γίνει κάτι σαν… Θεός. Όλοι ξέρουν πως υπάρχει, αλλά (σχεδόν) κανείς δεν το έχει δει! Βασισμένο στο γαλλικό μυθιστόρημα του Λερού, το "Φάντασμα" έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές για τη Λονδρέζικη πρωτότυπη παραγωγή, αλλά και για την Αμερικάνικη εκδοχή στο Μπρόντγουεϊ που απέσπασε από τον Τόνι 7 βραβεία! Ακόμη παραμένει η πιο οικονομικά επιτυχημένη παράσταση όλων των εποχών.

Cats

Η παράσταση αυτή είναι «η Ίον Αμυγδάλου μου». «Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή». Την είχα δει μικρός (8 – 9) στο θέατρο Μπάτμινγκτον στην Αθήνα, για να μην παρεξηγηθώ, και είχα ενθουσιαστεί! Παραγωγή καθαρά αμερικάνικη (γι' αυτό και ξετρελάθηκα εγώ), κέρδισε 7 Τόνι, και κρατούσε τον τίτλο της πιο πολυπαιγμένης παράστασης έως το 2006, όταν το διεκδίκησαν οι « Άθλιοι». Για όσους ενδιαφέρονται, η παράσταση ξανάρχεται στην Ελλάδα αυτό το μήνα!

Chicago

Η παράσταση με τα περισσότερα ριμέικ παντού. Σ’ όλον τον κόσμο, όλοι Σικάγο θέλουν ν’ ανεβάζουν! Με συνολικό αριθμό βραβείων Τόνι …0, η παράσταση είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό που το λατρεύει μέχρι και σήμερα, είτε το βλέπει στη μεγάλη οθόνη με Renée Zellweger & Catherine Zeta-Jones στις χρυσές τους εποχές είτε στην Ελλάδα με Καρύδη-Τρύπη σε τρελά κέφια είτε στα όνειρά τους με το αυθεντικό καστ του Μπρόντγουεϊ που κατά γενική ομολογία έκοβε ανάσες.

The Sound Of Music

Μικρή παρέκκλιση εδώ, γιατί είναι ανάγκη να γίνει έστω και μία μικρή αναφορά στη «Μελωδία της Ευτυχίας». Αν και οι περισσότεροι -μην πω όλοι- ακούμε τον τίτλο και σκεφτόμαστε την ανέμελη Julie Andrews να τσαλαβουτάει στα χωράφια, η αμερικάνικη θεατρική παραγωγή κατάφερε να κερδίσει 5 βραβεία Τόνι.

Sugar μερικοί το προτιμούν καυτό

Τ

ο έργο «Sugar - Μερικοί το προτιμούν καυτό» βασισμένο στο βιβλίο του Peter Stone και στην ταινία «Μερικοί το προτιμούν καυτό», «ανέβηκε» φέτος το χειμώνα στη σκηνή του Παλλάς. Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθέτησε ένα μιούζικαλ με πολύ κέφι και άλλο τόσο χιούμορ, χρησιμοποιώντας το αχτύπητο δίδυμο Γιάννη Ζουγανέλη - Θοδωρή Αθερίδη, την εκρηκτική Ζέτα Μακρυπούλια, τον αγαπημένο Κώστα Βουτσά (με το κότερό του), καθώς και 18 ακόμα ηθοποιούς. Φανερό ήταν, πως η σκηνοθεσία στηρίχτηκε στη δημιουργικότητα του χορογράφου και τα φαντασμαγορικά σκηνικά και κοστούμια που απεικόνιζαν με κάθε λεπτομέρεια την εποχή του '30. Η ζωντανή μουσική ορχή-

στρα, με την εκτέλεση των διάσημων τραγουδιών από την ομώνυμη ταινία, κατάφερνε να συμπληρώσει τον αέρα ζωντάνιας που προϋπήρχε. Προσωπικά η παράσταση μου άρεσε πολύ. Έμεινα έκπληκτη, γιατί δεν περίμενα ότι στις μέρες μας θα υπήρχαν οι δυνατότητες για μια τόσο πλούσια παραγωγή. Η ατμόσφαιρα του θεάτρου, τα λαμπερά σκηνικά, οι φοβερές ερμηνείες και το μουσικό δέσιμο που υπήρχε με έκαναν να πιστέψω πως δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα, αλλά κάπου στο εξωτερικό. Μαντώ Σαλτερή, Γ2 Γυμνασίου

7

"Ο Φιλάργυρος" του Μολιέρου

Μια

σύγχρονη παρουσίαση του έργου που παρουσιάζει ένα σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα: αυτό του συνδυασμού της ύλης και των συναισθημάτων. Παρουσιάζει έναν γέρο τσιγκούνη που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κανέναν, ούτε με τα ίδια του τα παιδιά. Οργανώνει τη ζωή τους για προσωπικό του όφελος και συγχρόνως την καταστρέφει, ενώ όλοι προσπαθούν να τον εξαπατήσουν. Το έργο τελειώνει με έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, που, ενώ του επιστρέφονται τα χρήματα μετά την κλοπή που υπέστη, δεν έχει τίποτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ούτε καν τα χρήματα, αφού κι αυτά ήταν ψεύτικα. Μια ξεκαρδιστική παράσταση με τραγούδια, χιούμορ, εξαιρετικούς ηθοποιούς, μοντέρνα σκηνικά, αλλά και με μια δραματική νότα. Παντελής Βερβενιώτης, Γ1 Γυμνασίου

Δραματοποιημένη λογοτεχνία

Με

τον όρο δραματοποιημένη λογοτεχνία αναφερόμαστε στα κείμενα των έργων τα οποία μπορούν να διαβαστούν, αλλά και να παρουσιαστούν. Ο όρος «λογοτεχνία» προϋποθέτει γραφή, ενώ ο όρος «δράμα» προϋποθέτει εκτέλεση. Σε αυτή την αντίθεση βρίσκονται τα περισσότερα προβλήματα, αλλά και το ενδιαφέρον στη μελέτη της δραματοποιημένης λογοτεχνίας. Ο εκάστοτε σκηνοθέτης καλείται να μεταφέρει στη σκηνή όχι μόνο ένα περιστατικό, αλλά πολλά διαφορετικά που συνθέτουν την πλοκή ενός μυθιστορήματος ή μιας νουβέλας. Καλείται ωστόσο και να τοποθετηθεί στο πρόβλημα: πόσο ελεύθερα αναδημιουργεί μια σύνθεση που προϋπάρχει, που έχει ήδη συγκινήσει, προβληματίσει, πείσει τον αναγνώστη; Ακόμα και αν ένα έργο μπορεί να εκτιμηθεί ξεχωριστά για την αξία του, μεγαλύτερη ανταμοιβή προκύπτει για αυτούς που επενδύουν στον ευμετάβλητο χαρακτήρα του έργου στο σύνολό του. Για να εκτιμήσουμε αυτή την πολυπλοκότητα στο δράμα όμως, κάθε ένα από τα στοιχεία του, ηθοποιία, σκηνοθεσία θα πρέπει να μελετηθεί, ώστε να είναι πλήρως κατανοητή. Η ιστορία που δραματοποιείται, μπορεί να είναι ολοκληρωμένη, ανοικτή ως προς το τέλος και να ανατρέπει την πρωτότυπη ή και να είναι συνέχεια μιας άλλης. Απαραίτητη προϋπόθεση σε τέτοια θεατρικά έργα είναι η ύπαρξη διαλόγου, δράσης και συγκρούσεων. Αντίστοιχη είναι η συρρίκνωση ή ο πλήρης εξοβελισμός των αφηγηματικών στοιχείων, των περιγραφών και των μακροσκελών μονολόγων που περιορίζουν τη δράση και δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη της υπόθεσης. Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις δραματοποίηση μπορεί να συντελεστεί για οποιοδήποτε ιστορικό ή δημοσιογραφικό, όπως και ποιητικό ή αφηγηματικό κείμενο, προκειμένου να γίνει δυνατή η πρόσληψή του ως θέαμα σκηνικά παρουσιαζόμενο μπροστά σ’ ένα κοινό. Τίνα Χατζηγεωργίου, Β2 Λυκείου

...Τα «θεατρικά» τα χρόνια δε τ’ αλλάζω με τίποτα …

Λένε

πως το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος μάθησης και αν θέλετε την "ταπεινή" μου άποψη έχουν δίκιο. Το θέατρο, βέβαια δεν είναι ένα απλό παιχνίδι, είναι τόσα πολλά περισσότερα που, δυστυχώς, μερικοί τείνουν να τα ξεχνούν σήμερα. Παίρνοντας όμως μια μικρή γεύση από τη μαγεία που το ίδιο προσφέρει στον καθένα ξεχωριστά, τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πόσο καλό είναι και για την εκπαίδευση . Από την παιδική μάλιστα ηλικία τα παιδιά μπορούν να εξοικειωθούν με το θεατρικό χώρο, αφού μαθαίνουν τη ζωή και τις αξίες μέσα από τα μάτια των ηρώων, αλλά και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Έτσι λοιπόν οι νέοι, όχι μόνο κοινωνικοποιούνται μέσω του θεάτρου, αφού αλληλεπιδρούν με τους γύρω τους και μαθαίνουν να συνεργάζονται μεταξύ τους, αλλά διευρύνουν και τη φαντασία τους. Τώρα πείτε μου ποιος δεν είχε ονειρευτεί να "μεταμορφωθεί" σε παραμυθένιο ήρωα ή σε πριγκίπισσα όταν ήταν μικρός, και ποιος δεν είχε μαγευτεί από αυτά τα φαντασμαγορικά κοστούμια; Όχι, γιατί αν το αρνηθείτε θα είναι ψέματα … Ένα άλλο σημείο, στο οποίο το θέατρο παίζει καταλυτικό ρόλο είναι το μάθημα της Ιστορίας (ναι ναι ,αυτό με τις πολλές ημερομηνίες και τα δύσκολα ονόματα) και της Λογοτεχνίας. Συχνά δυσανασχετούμε για το μάθημα που δε μπορούμε να μάθουμε και όμως ποτέ δεν έχουμε αναλογιστεί ότι μέσα από μια παράσταση ή μέσα από ένα σκετσάκι μεταξύ των μαθητών μπορούμε να κατανοήσουμε και να αφομοιώσουμε καλύτερα το πλήθος των πληροφοριών, αλλά και να εντρυφήσουμε σε άλλους λαούς και πολιτισμούς. Φυσικά, όπως είναι λογικό μέσα από το θέατρο μαθαίνουμε να εκτιμάμε γενικότερα την τέχνη και μέσα από αυτή αναπτύσσουμε την κριτική μας ικανότητα ακόμη και για σοβαρά θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Άλλωστε και το καθημερινό μας μάθημα δεν έχει στοιχεία «υποκριτικής» …"ελέου"..."φόβου" και "κάθαρσης" τελικά; Εγώ, σαν λάτρης του χώρου, θα ήθελα να επανενταχθεί το μάθημα της θεατρολογίας στα σχολεία, γιατί πιστεύω ότι έχει να προσφέρει πολλά θετικά στοιχεία στην προσωπικότητα των παιδιών και των εφήβων. Σημαντική επίσης προσφορά για τους θεατρόφιλους θα ήταν και η οργάνωση θεατρικών εξορμήσεων είτε από το σχολείο είτε από καθηγητές! Αναλογίζεστε φίλοι μου πόσο πιο ενδιαφέρον και συμμετοχικό θα γινόταν το μάθημα μέσω αναπαράστασης, διαλόγου και υποκριτικής; Δε χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε… Μαρία Σταυροπούλου, Β2 Λυκείου

8

Παιδί & Θέατρο

Ε

πί ολόκληρους αιώνες η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε το θέατρο, δεν σκέφτηκε το παιδί και την ανάγκη του να χαρεί και αυτό την τέχνη του θεάτρου. Έτσι, το παιδικό θέατρο ξεκίνησε αργά και μέσα από «διαλόγους». Το 1881 ο Δημήτριος Καμπούρογλου έγραψε και τύπωσε το πρώτο ξεχωριστό βιβλίο με τέτοιους «διαλόγους». Όμως, εκείνη που έβαλε κυριολεκτικά τις βάσεις για τη δημιουργία ενός γνήσιου ανεξάρτητου παιδικού θεάτρου ήταν η Ευφροσύνη Λόντου-Δημητρακοπούλου. Το 1931 ίδρυσε την «Παιδική και Εφηβική Σκηνή», που είχε σκοπό την παρουσίαση έργων που θ’ ανταποκρίνονταν στα αισθηματικά ενδιαφέροντα των παιδιών και των νέων. Από τότε η ιδέα του παιδικού θεάτρου άρχισε να γεννιέται στο μυαλό αρκετών ανθρώπων. Με τη συμβολή τους κατάφεραν να φτάσουν το παιδικό θέατρο σταδιακά μέχρι και τη σημερινή του μορφή, χωρίζοντας το σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: α) θέατρο για παιδιά (γράφεται και ερμηνεύεται από ενηλίκους), β) θέατρο με παιδιά (γράφεται από ενήλικους και ερμηνεύεται από παιδιά) και γ) θέατρο από παιδιά με παιδιά (προχωρημένη μορφή θεάτρου που γράφεται,αλλά και ερμηνεύεται από παιδιά). Στο παιδικό θέατρο η αμεσότητα του λόγου είναι αναγκαία, η κίνηση απαραίτητη, η ανάγκη για γέλιο και χαρά επιτακτική. Τα παιδιά προτιμούν την κωμωδία και τη σάτιρα, αφού αυτά τα ενθουσιάζουν. Από τα πιο βασικά συστατικά του όμως, είναι πάντοτε το φανταστικό στοιχείο. Φτάνει έτσι, να διαμορφώνει το χαρακτήρα των παιδιών, αφού αυτά επηρεάζονται άμεσα από τις προσωπικότητες των ηρώων. Πολλές φόρες μάλιστα μπορούν να ταυτιστούν με τους ήρωες φτιάχνοντας ένα δικό τους νέο σενάριο. Έργα διαχρονικά όπως "Η Ωραία κοιμωμένη"και "Χάνσελ και Γκρέτελ" είναι από τις παραστάσεις που κανένα παιδί δεν πρέπει να χάσει. Από τις πιο επίκαιρες, "Μαικ ο φασολάκης", μια παράσταση που αυτό το καλοκαίρι έκανε και τον γύρω της Ελλάδας αφήνοντας πίσω της άπειρα χαμόγελα. Δώστε λοιπόν, την ευκαιρία στο παιδί σας να παρακολουθήσει μια καλή θεατρική παράσταση. Δώστε του την ευκαιρία μέσα από το γέλιο και τη διασκέδαση να ωφεληθεί ως προσωπικότητα… Μαντώ Σαλτερή, Γ2 Γυμνασίου

Μάρτιος 2014

Π

"Αντιγόνη" του Ανουίγ

ολυάριθμες είναι οι απόπειρες συγγραφέων να εισάγουν το μύθο της Αντιγόνης σε πιο σύγχρονα πλαίσια. Μία εξ αυτών είναι το βιβλίο του Jean Anouilh ΄΄Αντιγόνη΄΄ που γνώρισε σημαντική απήχηση από το ευρύ κοινό, καθώς θεωρείται κατά πολλούς ως η καλύτερη διασκευή της Αντιγόνης. Μετά το Σοφοκλή ο Ανουίγ πλάθει μια μοντέρνα Αντιγόνη. Κόρη του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, η νεαρή Αντιγόνη επαναστατεί ενάντια του ανθρώπινου δικαίου που απαγορεύει τον ενταφιασμό του αδελφού της, Πολυνείκη. Το χρονικό πλαίσιο στο οποίο παρουσιάζεται η συγκεκριμένη Αντιγόνη είναι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, το 1944, σκιαγραφώντας μια ηρωίδα που αντιστέκεται στην εξουσία και την αδικία. Εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω πέρσι την Αντιγόνη του Ανουίγ στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γεωργίου Γερμενή, όπου σκηνοθετούσε και συμπρωταγωνιστούσε ο Γιάννης Μπέζος μαζί με την κόρη του Ηρώ. Αναμφίβολα, επρόκειτο για μια συγκλονιστική παράσταση, διότι η δραματοποίηση στόχευε μόνο στην προβολή των ουσιαστικών νοημάτων του κειμένου του συγγραφέα. Πιο αναλυτικά, ο θεατής είχε την τύχη να νιώσει δέος μέσα από τις ύψιστες ερμηνείες των ηθοποιών. Τίποτα άλλο δε σου τραβούσε την προσοχή, παρά μόνο τα λόγια των υποκριτών. Έτσι, μέσω ενός απλού σκηνικού και κατάλληλου φωτισμού, ο θεατής έβγαινε εμβρόντητος από το θέατρο, έχοντας κατανοήσει την ανεκτίμητη αξία του λιτού. Κωνσταντίνος – Γεώργιος Τσαμασιώτης, , Β2 Λυκείου

Για

Ο Παράλληλος Κόσμος του Θεάτρου

να μπορέσει ο θεατής να ταυτίσει τον χαρακτήρα του με το θεατρικό έργο και να βρεθεί σε ένα οικείο περιβάλλον, που θα τον κάνει να εκδηλώσει τα συναισθήματα του ελεύθερα ξεχνώντας ότι βρίσκεται με άλλους ανθρώπους, δεν αρκεί μόνο η ερμηνεία του ηθοποιού. Ένα σημαντικό μέρος της μεταφοράς αυτού του συναισθήματος οφείλεται στον υλικό κόσμο που συντονίζει με την εικόνα του το χώρο και την εποχή του έργου, αλλά και την ενδυματολογική άποψη που θέλει να απεικονίσει ο σκηνοθέτης. Ο σκηνογράφος πρέπει να προχωρά πέρα από μια απλή προσέγγιση της σκηνής των επίπλων ή των ρούχων και να δημιουργεί μια ελκυστική εικόνα που αναπαριστά ιδέες και είναι δυνατόν να υπερισχύσει των ηθοποιών. Εκτός από τους ηθοποιούς για να είναι πετυχημένη μια παράσταση πρέπει να υπάρχει ο κατάλληλος φωτισμός που εναλλάσσεται με την ώρα ή με τη δραματικότητα της σκηνής,το μακιγιάζ και τα ρούχα που μπορεί να εκφράζουν την εποχή, το συναίσθημα ή ακόμα και τη σύγχρονη σκοπιά που θέλει να αποτυπώσει ο σκηνοθέτης. Μέσω ενός κουστουμιού και του υλικού του μπορεί να απεικονιστεί η κοινωνική τάξη, η ηλικία, ή και η αισθητική άποψη του χαρακτήρα δίνοντας περισσότερες πληροφορίες στο θεατή. Τα σκηνικά δεν είναι απλώς μια ωραιοποιημένη έκδοση του έργου η οποία απλώς φαίνεται πιο ωραία στο μάτι του θεατή αλλά μπορεί να συμβολίζει κάτι βαθύτερο σχετικά με την υπόθεση ή ακόμα να οπτικοποιεί και την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα. Η σύνθεση του σκηνικού εκτός από το οπτικό ενδιαφέρον έχει και την ιδιότητα να προξενεί συναισθήματα. Επιπλέον, τα κοστούμια παίζουν σημαντικό ρόλο στην «ανάγνωση» της παράστασης, αφού μπορεί να δείχνουν μια άποψη ρεαλιστική ή συμβολική αναλόγως με αυτό που θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης. Στο σύγχρονο θέατρο συνηθίζεται να απεικονίζεται μια συμβολική άποψη, αφαιρετική ως επί το πλείστον. Για παράδειγμα, αν πάρουμε ένα έργο που έχει γραφτεί πριν τρεις αιώνες και βάλουμε σύγχρονα κοστούμια θα δείξουμε ότι αυτή η ιστορία είναι πανομοιότυπη με μια σημερινή. Συνήθως το μακιγιάζ στοχεύει στη ρεαλιστική παρουσίαση του ηθοποιού ή μπορεί να δείχνει συναισθήματα ή κατάσταση στην οποία βρίσκεται: θυμό, κακία, χαρά, συγκίνηση ή ακόμη και πείνα. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τον πρώτο ρόλο σε μια θεατρική παράσταση για την απεικόνιση ενός θεατρικού έργου τον έχουν οι ηθοποιοί. Όμως, χωρίς την υποστήριξη από τους ανθρώπους πίσω από τη σκηνή δεν θα μπορούσε να μεταφερθεί το συναίσθημα και το μήνυμα του έργου. Ο σκηνογράφος χρησιμοποιώντας το χρώμα και το φως μπορεί να κορυφώσει μια παράσταση, ή σε αντίθετη περίπτωση να την καταδικάσει… Παντελής Βερβενιώτης, Γ1 Γυμνασίου

με τη ματιά ενός ερασιτέχνη…

Όσοι

είχαν, όσοι είχαμε θα τολμήσω να πω, την τύχη να ασχοληθούμε σοβαρά και με μεράκι με το «ερασιτεχνικό» λεγόμενο θέατρο έχουμε νιώσει βαθιά μέσα μας τούτη την ομορφιά, αλλά και τη μεγάλη εκείνη δυσκολία. Φοβάμαι πως στις μέρες μας έχουμε ξεχάσει μάλλον τι σημαίνει πραγματικά η λέξη "ερασιτεχνικός". Μερικές φορές τη χρησιμοποιούμε ως και απαξιωτικά, ως αντώνυμο του "επαγγελματικός" δηλαδή του «φροντισμένος», με γνώση και αυστηρότητα στην πραγμάτωση του έργου, και συνώνυμο του "πρόχειρος" και "ατελής". Βιαζόμαστε μάλιστα να δικαιολογήσουμε τα λάθη κάποιων σε διάφορους τομείς δημιουργίας -καλλιτεχνικής ή άλλης- με το ελαφρυντικό πως ήταν ερασιτεχνική προσπάθεια. Και όμως, ο ερασιτέχνης, δεν είναι άλλος από τον εραστή της τέχνης, τον λάτρη της τέχνης, που δεν κάνει κάτι από επαγγελματική υποχρέωση, αλλά από βαθιά αγάπη προς το αντικείμενο, που συνήθως δεν έχει υλικές απολαβές από τη δραστηριότητά του. Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι δύσκολη δουλειά. Φέρνει κοντά ανθρώπους με πολύ διαφορετική κουλτούρα και εμπειρίες, με άνιση σχέση με το θέατρο -μερικές φορές στην ομάδα έρχονται άνθρωποι με ελάχιστες ως και μηδενικές θεατρικές εμπειρίες- με πολύ διαφορετικούς στόχους -από την προσωπική προβολή ως την διάθεση να ξεφύγουν από μια σκληρή καταπιεστική καθημερινότητα, ή να πολεμήσουν τις ανασφάλειές τους. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που αγαπούν πραγματικά το θέατρο και θέλουν να δουν πώς λειτουργεί από μέσα κι ακόμα λιγότεροι όσοι είναι υποψιασμένοι για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Πολλοί στο δρόμο απογοητεύονται και αποχωρούν, γιατί το θέατρο δεν είναι τα "λογάκια" που θα μάθαιναν και θα ανέβαιναν στη σκηνή να τα πουν, άλλοι στήνουν πόλεμο με τον εαυτό τους και βγαίνουν νικητές, μαθαίνοντας στη συλλογική δουλειά. Όσοι μένουν και φτάνουν στο τέλος, παρά τα παράπονα και τις πικρίες -που πάντα υπάρχουν- παραδέχονται πως βγήκαν κερδισμένοι. Έμαθαν πολλά, για τον εαυτό τους, για τους άλλους, για την τέχνη. Ακόμα κι αν δεν το ξανακάνουν ποτέ, η παράσταση στην οποία συμμετείχαν και όλη η δουλειά που υπάρχει πίσω τους είναι ορόσημο στη ζωή τους. Εκείνη η εποχή παίρνει ένα όνομα. Είναι "τότε που ανεβάσαμε το...". Γιώργος Μπούρας, Β2 Λυκείου

9

συνέντευξη

Πάνος Κυπαρίσσης ποιητής, σκηνοθέτης & εικαστικός

‣ Είστε και δάσκαλος κ. Κυπαρίσση. Διδάσκεται το θέατρο ως θέαμα; Ως δάσκαλος υποκριτικής διδάσκω ολιστικά το θέατρο: ως θέαμα, ως ακρόαμα, ως νόημα, ως ποιότητα ζωής, ως ουσιαστικό συνέχειν ενός κόσμου αισθητικού. Άρα το θέατρο συνδέει όλες τις τέχνες: αρχιτεκτονική, λογοτεχνία, μουσική κλπ. Επομένως δεν μπορούμε να διδάξουμε το θέατρο μόνο ως θέαμα, το διδάσκουμε ολιστικά ανά τομέα και όλους μαζί τους τομείς, δηλαδή θέαμα, κόσμο, ποιότητα, νοηματοδοσία.

όλα στην τέχνη και κάπου δικαιολογείται και ένα λάθος. Πρέπει να είναι γεμάτος σαν άνθρωπος, γεμάτος σαν ειδικός στον τομέα του και να έχει αυτήν τη δοτικότητα που προείπα. Δηλαδή πρέπει να μεταποιεί το στοιχειώδες, να του δίνει αξία μεγάλη. Οι λέξεις στο θέατρο έχουν μια άλλη ποιότητα, είναι σαν να τις κρεμώ στον ήλιο με μανταλάκια, η λέξη παίρνει άλλο μέγεθος εκεί.

«η ομορφιά είναι αυτό που θα μας σώσει», λέει ο Ντοστογιέφσκι και εγώ το ίδιο λέω. Όταν λέω «ομορφιά», εννοώ όλα αυτά που προείπα: το ήθος, τη διαθεσιμότητα, τη χαρά της συνεργασίας, την αγωνία μου γι' αυτό, τη γνώση μου και το ολοκληρωτικό δόσιμο σ’ αυτό ,την πάλη μ’ αυτό και τη χαρά της δημιουργίας του. Έχει σημασία η χαρά στη ζωή, γιατί αν δεν χαίρομαι δεν ζω.

‣ Αρχαίο ή σύγχρονο θέατρο; Προσωπικά, δομικά και ενδόμυχα προσεγγίζω το αρχαίο θέατρο, χωρίς βέβαια να απορρίπτω το σύγχρονο. Μου αρέσει γιατί είναι λιτό και συγχρόνως περιεκτικό. Στο σύγχρονο θέατρο πάρα πολλές φορές έχουμε τον συγγραφέα να σχολιάζει, ενώ το αρχαίο θέατρο δεν έχει πουθενά σχόλια και σημειώσεις του συγγραφέα. Ό,τι υπάρχει στη σκηνοθεσία του αρχαίου θεάτρου υπάρχει στο κείμενο αυτό καθ’ αυτό, δηλαδή η σκηνοθεσία είναι συνυφασμένη με το μέγεθος του δημιουργού.

‣ Είστε και ηθοποιός και σκηνοθέτης. Προτιμάτε κάποιο ιδιαίτερα; Και τα δύο μαζί, παρότι τα κάνει πολύς κόσμος. Εγώ θα διαχώριζα το ένα από το άλλο: είναι άλλη η ματιά του σκηνοθέτη, άλλη του ηθοποιού. Δεν είναι ο σκηνοθέτης μόνο δημιουργός. Ο ηθοποιός είναι δευτερογενώς και αυτός δημιουργός. Ο σκηνοθέτης είναι το τρίτο μάτι, το οποίο θεάται τους συνεργάτες του. Κάποιες φορές καίτοι σκηνοθέτης, μπορώ να κρατήσω ένα ρολάκι μικρό, αλλά δεν παύω να έχω την ευθύνη και την αγωνία όλης της παράστασης, και, αν θέλω ή μου αρέσει να είμαι ταυτόχρονα και ηθοποιός κάποια στιγμή. Θα προτιμούσα τώρα να κάνω τον σκηνοθέτη πια, περνώντας προϊόντα στο χρόνο. Αν έχει ο σκηνοθέτης ταυτόχρονα διανύσει και την πορεία του ηθοποιού, ξέρει πολύ καλά ποιον έχει απέναντί και πώς λειτουργεί αυτός, δεν έχει έναν ξένο, ξέρει τι συμβαίνει στο στομάχι του από το άγχος.

‣ Ποιο είναι το σύγχρονο μήνυμα του αρχαίου θεάτρου; Τι ωραία ερώτηση! Όλο το ήθος, όλη η πεμπτουσία του ήθους είναι δεδομένη στην αρχαία ελληνική δραματολογία. Επομένως το νόημα είναι να το διαβάσω, να το νιώσω, να με διαποτίσει μήπως και στη συγχρονία, επειδή όλα διαστέλλονται στη ζωή, όλα χάνονται στο χρόνο, είναι φυγόκεντρα -δεν είναι τίποτα κεντρομόλο- χάνονται οι διαπροσωπικές, οικογενειακές, ερωτικές, κοινωνικές σχέσεις. Είναι ωραίο να υπάρχει η πρόθεση ήθους. Μπορεί να μην καταστεί δυνατό να έχω κατακτημένο το ήθος, αλλά είναι σημαντικό να έχω πρόθεση, μια πρόθεση ήθους, μια στοιχειώδη αλήθεια. Αυτό το πράγμα νομίζω ότι περνάει αυθεντικά στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Όχι ότι το σύγχρονο θέατρο δεν δίνει στοιχεία τέτοιου ήθους. Έχει ο Μπρεχτ στοιχεία πολιτικά, κοινωνικά. Ακόμα και οι υπαρξιστές Σαρτρ, Μπέκετ, Πίντερ έχουν πολλά πράγματα του είδους αυτού. Αλλά δεν είναι τόσο θεμελιωμένα. Είναι αποσπασματικά και συνυφαίνονται για να αποτελέσουν με τη συγχρονία της ματιάς ένα θεατρικό έργο...

‣ Ποια προβλήματα αντιμετωπίζει ένας σκηνοθέτης στο ανέβασμα μιας παράστασης; Ένας σκηνοθέτης εξαρτάται πολύ από την θέση που έχει για το αντικείμενο το οποίο θέλει να ανεβάσει, δηλαδή το θεατρικό έργο. Από εκεί και πέρα τα προβλήματα έχουν να κάνουν με τις συνεργασίες, τις κύριες, δηλαδή με τους ηθοποιούς που επιλέγεις για τον ρόλο, και τις δευτερεύουσες συνεργασίες δηλαδή τους μουσικούς, τους σκηνογράφους, τους συντελεστές, οι οποίοι πρέπει να συντρέξουν για τις ανάγκες του σκηνοθέτη. Τα δύσκολα κυρίως σημεία είναι η αλληλοκατανόηση μεταξύ των βασικών συντελεστών του ανεβάσματος, δηλαδή των ηθοποιών και η επικοινωνία μεταξύ τους. Όμως η σημαντικότερη δυσκολία είναι να καταλήξει ο σκηνοθέτης στο τι θέλει να κάνει, πώς να ανεβάσει το έργο και γιατί. Από εκεί και πέρα τα πράγματα απλουστεύονται.

‣ Ποια είναι τα κριτήρια για μια σωστή παράσταση; Η αυστηρότητα της προσέγγισης του έργου, η αγωνία για αυτό, η αγάπη για αυτό, η καλή συνεργασία γι' αυτό, η δοτικότητα δηλαδή να διάκεινται όλοι ευμενώς ως μια ομάδα, ως ένας όμιλος ο οποίος θα παρά­ξει κάτι, ο καθείς στον τομέα του. Θα παραχθεί ένα έργο, το οποίο είναι από μας για όλους, γιατί το έργο, όταν προκύπτει, δεν είναι δικό σου, έχει μετακενωθεί, είναι ξένο, έχει μια πορεία δική του αρκεί ο σκηνοθέτης να έχει καλή πρόθεση και ένα εκ προοιμίου ήθος. Είναι δύσκολο να πεις τι είναι το ήθος, γιατί το ήθος μεταβάλλεται, το ήθος ζώντας αναπαράγεται. Δηλαδή

‣ Ποιες είναι οι πιο σημαντικές αρετές ενός σκηνοθέτη, ώστε να μπορέσει να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ενός εκλεκτικού κοινού; Βασική αρετή του σκηνοθέτη είναι η δοτικότητα. Δηλαδή να είναι διατεθειμένος, σε ένα εκλεκτικό κοινό, πέρα από το γνωσιακό του εξοπλισμό να δώσει αυτό που πρέπει με την ποιότητα η οποία τον διαποτίζει ως τα ακροδάκτυλά του, να πέσει με την σωματοψυχή του, να δοθεί όσο μπορεί, κυνηγώντας το απόλυτο, γιατί δεν ευτυχούν

10

‣ Ποιητής, ηθοποιός, σκηνοθέτης, μαθηματικός, φιλόλογος, γλύπτης, ζωγράφος. Πώς συνδέονται όλα αυτά σε ένα πρόσωπο; Λες μαθηματικός και φιλόλογος πώς μπορούν να συνδεθούν αυτά; Εγώ έλεγα παίζοντας λιγάκι ότι κάνω το συνδετικό κρίκο για να το ξεπεράσω. Από την άλλη μεριά είναι αυτό που έλεγα πριν: όλα είναι ομόρριζα στη ζωή. Έχουν ένα δέντρο, αρκεί να είναι γόνιμο το έδαφος, ν’ αναπτυχθεί. Αν είναι γόνιμο το έδαφος, έχω την αρτεσιανή πηγή για να ανέβει το δέντρο. Ανεβαίνει το δέντρο και βγάζει κλωνάρια. Τα κλωνάρια είναι η ποίηση, είναι το θέατρο, είναι η αρχαιολογία, είναι η μουσική, αλλά από κάτω είναι όλα συνυφασμένα, όλα δηλαδή συνυφαίνονται και συναιρούνται στο έδαφος της ελευθερίας, της ευαισθησίας και της ευλάβειας, όλα συνυπάρχουν εκεί μέσα. Από εκεί και ύστερα κάθε τομέα προσπαθείς να τον διαγνώσεις, να περάσεις περισσότερα σ’ αυτόν. Κάνω μαθηματικά για να ζήσω καλύτερα. Κάνω θέατρο και για να ζήσω και να ζήσουν καλύτερα και οι άλλοι μέσω εμού, μέσω όλων μας, συνυπάρχουμε. Εύη Γεωργακοπούλου Μαριάννα Λαγωνίκα Β1 Λυκείου

Μάρτιος 2014

χρυσός πίνακας

προτεινόμενες θεατρικές παραστάσεις ‣ "Μόνος με τον Άμλετ" (Δράμα)

Άλλη μια φορά που (πνίγομαι μες το πιοτό) ο χρυσός πίνακας επιστρέφει. Έτσι, η αγαπημένη σας στήλη κι εφέτος θα ανακηρύξει το νικητή της χρυσής κιμωλίας. Χωρίς αργοπορία, φύγαμε.

Μονόλογος βασισμένος στο δραματικό έργο του W. Shakespeare «Άμλετ» πού: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (από 17/1 ως 16/2) Σκηνοθετεί και παίζει ο Αιμίλιος Χειλάκης

Μαθητές: Κύριε, έχουμε κενό! Καθηγητής: Βρε δεν πα’ να ‘χετε και-ουί!

θέμα: Διασκευή του κλασικού έργου του WilliamShakespeare «Άμλετ» για έναν ηθοποιό. Ο Άμλετ, η Οφηλία, η Γερτρούδη, ο βασιλιάς Κλαύδιος, ο Πολώνιος, ο Λαέρτης, το φάντασμα του βασιλιά και ο Οράτιος ζωντανεύουν στη σκηνή από τον Αιμίλιο Χειλάκη. υπόθεση: Ο βασιλιάς της Δανίας πεθαίνει και στον θρόνο τον διαδέχεται ο αδερφός του Κλαύδιος, που δε διστάζει να παντρευτεί τη χήρα του νεκρού βασιλιά, βασίλισσα Γερτρούδη. Ο γιος της Άμλετ βασανίζεται τόσο από τον ξαφνικό χαμό του πατέρα του, όσο και από την απόφαση της μητέρας του να ξαναπαντρευτεί τόσο σύντομα. Όταν το φάντασμα του νεκρού Βασιλιά εμφανίζεται μπροστά του και του αποκαλύπτει ότι ο Κλαύδιος τον δολοφόνησε για να τον διαδεχθεί, ο Άμλετ ορκίζεται να πάρει εκδίκηση. Τυχαία, ένας θίασος παρουσιάζεται την επόμενη μέρα στο παλάτι και ο Άμλετ αποφασίζει να βάλει τους ηθοποιούς να αναπαραστήσουν μπροστά στον Κλαύδιο τη δολοφονία του πατέρα του, ελπίζοντας ότι έτσι θα αποσπάσει την ομολογία του. Ηθοποιός-ορχήστρα, αντιμέτωπος με όλα τα πρόσωπα του σαιξπηρικού αριστουργήματος, τα φώτισε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελέσουν εφιαλτικές αντανακλάσεις της σημερινής πραγματικότητας. Ο Άμλετ μετέωρος ανάμεσα στα διλήμματά του, μπροστά σε ένα «σάπιο βασίλειο» και στη διεφθαρμένη εξουσία, αποκτά στο φινάλε της παράστασης διαφορετική πλέον φωνή και «κραυγάζει» για την ενεργή διεκδίκηση μιας άλλης, «ανθρώπινης» ζωής, στην ταπεινωμένη από την κρίση ελληνική κοινωνία.Είναι μια παράσταση που σας την συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Επιπλέον, ανεβαίνει σε μια από τις ωραιότερες σκηνές της Αθήνας, στο ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Μ: Και θα το μάθουμε απ’ έξω, κύριε, το μάθημα; Κ: Τώρα που είναι άνοιξη, μπορείτε να το μάθετε απ’ έξω, το χειμώνα που θα ‘χει κρύο να το μάθετε από μέσα. Κ: Που πάνε τα ψωμιά όταν πεθαίνουν; Στον Ψωμι-Άδη.

K: Τι είναι αυτό παιδί μου; Μ: Πηλίκο, κύριε! Κ: Σιγά μην είναι και πι-πρόβατο! Κ: [Τάδε] παιδί μου, σημειώνεις ή τα γράφεις κατευθείαν στον σκληρό σου; (Άσχετος Πονηρός Μαθητής): Ιιιι, δεν θέλω προστυχιές. Κ: Δίσκο… Κ: Δηλαδή να μην μπερδευτείς και την πάρεις την πλαστελίνη και αρχίζεις να την παίζεις. (Ένα απίστευτο λεπτό απόλυτου γέλιου). Κ: Καλέ, δεν το σκέφτηκα έτσι.

‣ "Αnnie" των Τ. Μίχαν, Τ. Στρόους και Μ. Σαρνίν (Μιούζικαλ)

σκηνοθεσία: Θέμις Μαρσέλλου πού: Θέατρο "Κέντρο πολιτισμού ‘Ελληνικός Κόσμος", από 7/1/14 ως 16/2/14 παίζουν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Αργύρης Αγγέλου, Ιωάννα Πηλιχού, Άννα-Μαρία Κόρνια, Δανάη Βασιλοπούλου κ.α.

(Νομίζοντας ότι έχουμε κενό) Μ: ΚΕΝΟΟΟΟΟΟΟΟ Κ: Είναι το κεφάλι σου (Συνεχίζει ακάθεκτη το μάθημα.) Μ: Κύριε, δεν θέλω να δώσω Κ: [Τάδε], έλα… Μ: Και κόψε με στα δυο, δε θέλω σας λέω!

υπόθεση: Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του '30. Η μικρή Άννυ μεγαλώνει στο ορφανοτροφείο της κακιάς και δεσποτικής Μις Χάνιγκαν. Για καλή της τύχη, ο επίσης δύστροπος δισεκατομμυριούχος Γουώρμπακς, για να βελτιώσει τη δημόσια εικόνα του, αποφασίζει να φιλοξενήσει για τις γιορτές ένα κοριτσάκι από το ορφανοτροφείο. Η Άννυ ξαφνικά βρίσκεται στην πλούσια έπαυλή του υπό τη φροντίδα της ευγενικής γραμματέως του Γκρέης, και ζει μία παραμυθένια ζωή. Όχι για πολύ όμως, καθώς ο Ρούστερ, ο αδερφός της Μις Χάνιγκαν, και η φίλη του Λίλυ έχουν άλλα σχέδια. Στο τέλος όμως, όλα διορθώνονται.

H Annie έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να μας δώσει μια νότα αισιοδοξίας και να μας θυμίσει το σημαντικότερο συστατικό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας, την αγάπη. Πρόκειται για ένα έργο που αναμφισβήτητα προωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μήνυμα της αγάπης, της συντροφικότητας, της ανάγκης για μια αγκαλιά: πράγματι « κάποιες φορές τα όνειρα βγαίνουν αληθινά».

K: Άνοιξ’ τα πόδια σου! Μ: Παρακαλώ; Κ: Δώσε μου το κινητό Μ: Ααα εντάξει, το κινητό να σας το δώσω… Ένα τελευταίο θα πω πριν τη Χρυσή Κιμωλία και όποιος το κατάλαβε, κατάλαβε. ΣΥΝ ΠΛΗΝ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩΩΩΩΩΩΩΩ! Η χρυσή κιμωλία φέτος (για αλλαγή) δεν πηγαίνει σε μία Γκράντε ατάκα του ice-man, αλλά σε μικρές οικογενειακές φρασούλες της αρχόντισσας της Θεωρητικής, μαντάμ Σταματακάρα (στο τσεπάκι μου το έχω τώρα το 19)

‣ "Ο Φιλάργυρος" του Μολιέρου (Κωμωδία)

Σταματάκειον λεξιλόγιον

σκηνοθετεί ο Γιάννης Μπέζος πού: Εθνικό θέατρο (κτίριο Τσίλλερ), από 7/12/13 ως 16/2/14 παίζουν: Γιάννης Μπέζος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Κώστας Κοράκης, Κωνσταντίνα Νταντάμη κ.α.

‣‣ Ντούρου-Ντούρου = Και τα λοιπά ‣‣ Στα Μπαμ (Συνοδεύεται από δυνατό χτύπημα βιβλίου στην έδρα) = Γρήγορα ‣‣ Επίθετα σουξέ = Επίθετα Γ΄ Κλίσης ‣‣ Κουκουρούκου Μανταλάκια = Δεν καταλαβαίνω τι μου λες ‣‣ Τουρουρού (x3) (Συνοδεύεται προαιρετικά από ρυθμικά παλαμάκια) = Μία άλλη μορφή του "Και τα λοιπά" ‣‣ Λες τη μπαλαφάρα σου = Λες τη βλακεία σου (κομψή απόδοση) ‣‣ Πάμε φυσέκι = Πάμε γρήγορα και αποδοτικά. ‣‣ Εγώ σας έκανα την ξήγα (απαραίτητο ύφος τα ψυχεδελικά νεύρα) = Σας εξήγησα. ‣‣ Θα γίνει το απόλυτο τουρλουμπούκι = Θα γίνει χαμός (ελεύθερη απόδοση) ‣‣ Είμαστε τζιτζί = Είμαστε κομπλέ, όλα καλά. ‣‣ Να μάθετε τη ΛαΜαΡίΝα = Να μάθετε τα ρήματα με υγρόληκτο και ενρινόληκτο θέμα

υπόθεση: Ο τυραννικός Αρπαγκόν καταδυναστεύει την οικογένειά του με την παροιμιώδη τσιγκουνιά του και εξαιτίας της γελοιοποιείται κοινωνικά. Η σύγκρουση με τα παιδιά του κορυφώνεται ,όταν μαθαίνει ότι ο γιος του είναι ερωτευμένος με την κοπέλα που ο ίδιος ο Αρπαγκόν επιθυμεί να κάνει γυναίκα του. Την ίδια στιγμή η κόρη του αρνείται τον γάμο με τον πλούσιο αλλά ηλικιωμένο γαμπρό που έχει επιλέξει ο πατέρας της. Μπροστά στο αδιέξοδο, μια απρόσμενη αποκάλυψη θα έρθει για να δώσει μια λύση. Πρόκειται για ένα είδος κωμωδίας που εστιάζει στις σχέσεις του χαρακτήρα με το περιβάλλον και κυρίως με την κοινωνία. Μάλιστα, το κωμικό στον Μολιέρο προέρχεται συνήθως από την αντίθεση του ατομικού προς το κοινωνικό και τις κοινωνικές συμβάσεις.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ…ΘΕΑΣΗ!

Βασιλίνα Γρηγορίου, Β1 Λυκείου1

11

Η Β' Γυμνασίου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι.

Η Α' Γυμνασίου στο Ο.Α.Κ.Α.

Η Α' Λυκείου στο Ο.Α.Κ.Α.

Η Β' Λυκείου στην Infoquest.

Η Γ' Λυκείου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι.

Από τις φιλανθρωπικές δράσεις στο Ειδικό σχολείο Ελευσίνας.

Από τις φιλανθρωπικές δράσεις στο Ίδρυμα Χατζηκώστα.

Παρέμβαση στο Γυμνάσιο με θέμα «Λέμε όχι στο σχολικό εκφοβισμό!»

Ο θεατρικός όμιλος στη γιορτή Χριστουγέννων.

Η χορωδία στη κοπή της βασιλόπιτας του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.

«ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ-BIRDS» Διστόμου 7-9, 185 32 Πειραιάς, τηλ.: 210 4110 595-6, fax: 210 4128 464 Νικοδήμου 2 & Μαβίλη, Καστέλα τηλ.: 210 4173 341, fax: 210 4173 497 www.pedagogiki-birds.gr Υπεύθυνοι Σύνταξης εκπαιδευτηρίων «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ-BIRDS» Θόδωρος Κατσικάρος, Ιωάννα Τσιρούκη, Κλεοπάτρα Χρονοπούλου, μαθητές και μαθήτριες Σχεδιασμός & Σελιδοποίηση Γιώργος Τζαμτζής • ΕΠΟΧΗ Εκτύπωση Τυποκυκλαδική ΑΕ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

12



Υπεύθυνος Έκδοσης Μάρκος Βαρθαλίτης  «SAINT-PAUL» Χαριλάου Τρικούπη 36, 185 36 Πειραιάς τηλ.: 210 4511 954, 210 4526 496, fax 210 4597 721 - www.saintpaul.gr Υπεύθυνοι Σύνταξης «SAINT-PAUL» Αλέξης Λυκοσκούφης, Ελευθερία Λυμπέρη, Μάνθος Ρούσσος, μαθητές και μαθήτριες



Η Α' Γυμνασίου στην Ακρόπολη.

Η φιλαρμονική της Σχολής στη Θεσσαλονίκη. Η κ.Γ. Αγγελοπούλου παρουσιάζει το βιβλίο της στην αίθουσα εκδηλώσεων