NOVEL
ค� ำ น� ำ ส� ำ นั ก พิ ม พ์ เรากลัวเหลือเกินว่า คนอื่น (โดยเฉพาะพนักงานร้าน หนังสือ) จะเข้าใจว่านีค่ อื หนังสือรวมสูตรวิธที ำ� อาหาร เพราะ ชื่อ เขตการปกครองมายองเนส นั้นช่างชี้ชวนให้ถูกอุ้ม ไปวางไว้ในชั้นหมวดอาหารมากกว่าจะอยู่ในชั้นเรื่องสั้น หรือวรรณกรรม จิราภรณ์ วิหวา เปรยชื่อหนังสือเล่มนี้ให้เราฟังตั้งแต่ปี 2554 หลังจากที่เราถามหางานเขียนชุดใหม่ของเธอผ่าน โซเชียลเน็ตเวิรก์ เพราะ ทานยาหลังอาหาร แล้วดืม่ น�ำ้ ตามากๆ ผลงานเล่มก่อนหน้าทิ้งช่วงมาจวนครบปีแล้ว จ�ำไม่ได้แล้วว่าเราจบบทสนทนาบนเฟซบุค๊ อย่างไร แต่จำ� ได้ว่าเรารู้สึกอย่างเต็มที่ว่างานชิ้นใหม่ของเธอน่าอร่อยไม่ เบา หลังจากนัน้ ไม่นาน เธอก็สง่ เรือ่ งสัน้ สีเ่ รือ่ งใหม่มาให้ชมิ ก่อนเพื่อเป็นออเดิร์ฟ เราคิดว่าอร่อยอย่างที่คิด รู้สึกติดใจจนต้องสั่งเพิ่มอีก ชุดใหญ่ เพือ่ ให้เป็นฟูลคอร์สเหมาะจะเสิรฟ์ ต่อให้คณ ุ ผูอ้ า่ น อีกทอดหนึ่ง และระหว่างทีร่ อเมนูแรกของ เขตการปกครองมายองเนส เราขอฆ่าเวลาด้วยการเล่าถึงวิธีการท�ำหนังสือในหมวด วรรณกรรมของเราสักหน่อย ทีมแซลมอนเป็นกลุม่ คนท�ำหนังสือ จริงอยูท่ เี่ ราชอบเสพ เรื่องสั้น ชอบอ่านนิยาย แต่ยอมรับว่าในการจัดการ ‘งาน วรรณกรรม’ นั้นเราไม่สันทัด ไม่สามารถฟันธงได้ว่าเรื่อง สัน้ ชิน้ ไหนคือวรรณกรรมชัน้ สูง นิยายเรือ่ งไหนเป็นระดับต�ำ่
ใต้ดนิ หรือดาดฟ้า ฯลฯ แต่ดว้ ยความรูส้ กึ อยากสนับสนุน วงการวรรณกรรม เราจึงตัง้ นโยบายว่าจะพิมพ์เรือ่ งสัน้ ทุกปี แต่ปีละสองเล่มเท่านั้น วิธีการคัดเลือกของเรานั้นไม่ยาก อ่านต้นฉบับเรื่องไหนแล้วรู้สึกสนุกระดับอยากโทร.นัด เพือ่ นให้ออกมารับไปอ่านทันที เราจะพิมพ์เล่มนัน้ เป็นวิธี คัดเลือกตัง้ แต่รวมเรือ่ งสัน้ เล่มแรก จนกระทัง่ เล่มนีเ้ ราก็ยงั ใช้วิธีการเดียวกัน เขตการปกครองมายองเนส เป็นรวมเรือ่ งสัน้ เล่มทีส่ อง ของจิราภรณ์ วิหวา เท่าที่รู้จัก เธอเป็นอดีตนักนิตยสารที่ มีความสนใจหลากหลาย บ้านเขตเมืองเก่า ตลาดเช้า กิจกรรมท�ำของจุกจิกดีไอวาย ชอบบรรยากาศของสุสาน รัก บานเฟีย้ ม เธอเป็นนักชืน่ ชมความราบเรียบ ความเงียบ และ ความสุข เศร้า หลักฐานก็ดไู ด้จากหนังสือ ทานยาหลังอาหาร แล้วดื่มน�้ำตามากๆ ของเธอ เราจึงไม่แปลกใจที่เรื่องสั้นอันเกี่ยวข้องกับอาหารทั้ง แปดเรื่องนี้จะมีมวลสารสุขเศร้าเหล่านั้นเจือปนอยู่ใน เนื้อหาเข้มข้น ก็เพราะสิ่งเหล่านั้นคือเครื่องปรุงของเธอ เอาล่ะ ก่อนจะไปลองลิ้มชิมรสมือของจิราภรณ์ เราขอ รบกวนเวลาอีกสักสามบรรทัด เพราะกลัวเหลือเกินหาก คุณก�ำลังจะหยิบหนังสือเล่มนี้ไปวางอยู่บนชั้นวางหนังสือ หมวดอาหาร เราขอให้อ่านจนจบทั้งแปดเมนูนี้ก่อน ถ้าอ่านจบแล้วยังยืนยันไม่เปลี่ยนใจ เราจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง
ส� ำ นั ก พิ ม พ์ แ ซลมอน
ค� ำ น� ำ ผู ้ เ ขี ย น ค�ำว่า ‘เขตการปกครองมายองเนส’ ลอยเข้ามาในหัวฉัน ตอนก�ำลังนั่งรถไฟสายยามาโนเตะ ในโตเกียว ไม่มที มี่ าทีไ่ ปใดๆ และไม่มเี หตุผลใดๆ มารองรับ ฉันแค่ เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นบ้านเรือนตึกราม เลื่อนผ่านไปโดยมีเสียงล้อรถบดรางเป็นส่วนประกอบ แล้วชุดค�ำนี้ก็เลื่อนเข้ามาในหัวสมองในจังหวะเดียวกันกับ ภาพตรงหน้า และสั่งให้ฉันมีความตั้งใจว่าจะเขียนหนังสือ ที่มีชื่อว่า เขตการปกครองมายองเนส ให้ได้ สองปีผ่านไป ฉันสะสมเรื่องสั้นที่เกี่ยวข้องกับอาหาร ไว้หนึ่งส�ำรับ และยังไม่ลืมความตั้งใจที่จะใช้ชื่อนี้ทั้งๆ ที่ เ วลาบอกกั บ บรรณาธิ ก ารหรื อ คนรู ้ จั ก เกี่ ย วกั บ ชื่ อ หนังสือ เสียงของฉันจะค่อยๆ เบาลงเหมือนกลัวว่าจะมี ใครถามหาเหตุผล ฉันไม่มีคอนเซปต์เชิงสัญลักษณ์ ไม่มี กลวิธีเล่นค�ำเก๋ไก๋ ไม่มีเหตุผลทั้งแบบแถและไม่แถให้เข้า เรื่องสั้นทั้งแปดได้เลย-ฉันแค่ชอบมันมากๆ เท่านั้น ฉันว่าความอร่อยเป็นความชอบอย่างหนึง่
เนื่องจากเป็นคนเห็นแก่กิน และอาหารไม่ใช่แค่แหล่ง พลังงานในหนึง่ วันส�ำหรับฉัน แต่ถกู ให้ความส�ำคัญเท่ากับ การดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ฯลฯ การได้กนิ อาหาร อร่อยหนึง่ มือ้ ให้แรงฮึดได้ดพี อๆ กับการดูหนังชวนอิม่ เอม หนึ่งเรื่อง ดังนั้น ฉันจึงทุ่มเทกับการหาของอร่อยกินเป็น หนึ่งในพันธกิจหลักของชีวิต การดั้นด้นไปร้านที่เขาว่า กันว่าอร่อยเป็นเรือ่ งทีต่ อ้ งท�ำเป็นประจ�ำ และมันก็เป็นประจ�ำ จนรู้ว่า หลายๆ ครั้ง ของที่อร่อยเขา อาจจะไม่อร่อยเรา ในขณะเดียวกัน จานที่แสนอร่อยส�ำหรับเรา อาจจะ กระเดือกไม่ลงส�ำหรับเขาเลยก็ได้ (อันทีจ่ ริงมันก็เป็นเรือ่ ง ง่ายๆ ที่ฉันไม่อาจเข้าใจได้ตอนฟังคนอื่นพูด) พักหลังมานี้ ฉันจึงพยายามที่จะไม่แนะน�ำร้านอร่อย ไม่หยิบยืน่ เพลงเพราะๆ ไม่ชชี้ วนให้ไปดูหนังดีๆ และไม่คยุ โม้ เกี่ยวกับหนังสือที่วางไม่ลงกับใคร เพราะทุกคนต่างมี มาตรฐานทีซ่ บั ซ้อนเกินจะกว่าบอกว่าดีหรือไม่ แต่หากอด ไม่ได้ ฉันก็จะบอกแค่ว่า ฉันชอบมันมากจริงๆ แน่นอน ฉันชอบหนังสือเล่มนีม้ ากๆ เลย
จิ ร าภรณ์ วิ ห วา
1
แม้จะรูด้ วี า่ แม่ตงั้ อกตัง้ ใจในการตัง้ ชือ่ นีใ้ ห้เธอมากแค่ไหน แต่น้อยครั้งเหลือเกินที่เธอจะนึกรักชื่อนี้ และบางทีก็อด โกรธคนเป็นแม่ไม่ได้ด้วยซ�้ำ ชื่อของเธอคือวานิลลา ไม่เถียง นีเ่ ป็นชือ่ ทีน่ า่ รัก ไม่โหล ไม่ชำ�้ ไม่ซำ�้ กับชาวบ้าน แต่มนั คงจะดีกว่านี้ หากเธอมีหน้าตาน่ารักสมชือ่ ตัว วานิลลา เบื่อทุกครั้งที่เห็นสายตาผิดหวังหรือขบขันหลังค�ำตอบว่า เธอชื่ออะไร แต่มันก็กลายเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะ หากเราจ� ำ ลองกลุ ่ ม ตั ว อย่ า งขึ้ น มาและพู ด ถึ ง หญิ ง สาว ชื่อวานิลลา ทุกจินตนาการต้องพุ่งไปที่ภาพหญิงสาวร่าง เล็กบอบบางน่าทะนุถนอม ผิวพรรณดี และทั้งหมดทั้ง มวลนีต้ อ้ งมาพร้อมกับหน้าตาน่าเอ็นดู ปากนิด จมูกหน่อย ราวกับหลุดมาจากบล็อกศัลยกรรมแดนกิมจิ 11
วานิลลาเป็นผู้หญิงตัวสูง 175 เซนติเมตรพร้อมโครง ร่างใหญ่เกินมาตรฐานหญิงไทยไซส์มนิ ิ ทัง้ ทีไ่ ม่ได้อว้ นท้วน หรือมีไขมันส่วนเกินให้ตอ้ งนึกกังวล ผิวของเธอมีสเี ข้มออก คล�ำ้ ตามแบบฉบับไทยแท้ วงหน้าบรรจุดวงตาคมกลมโตที่ ฟังดูดี แต่เมือ่ บวกกับจมูกโด่งเต็มสันและริมฝีปากอิม่ อวบ กลับท�ำให้ทุกอย่างยิ่งดูเทอะทะและไม่เข้ากันเอาซะเลย ต้องบอกอีกไหมว่าวานิลลาเป็นผู้หญิงที่ไม่สวย ทุกครั้งที่วานิลลาหยิบเรื่องเปลี่ยนชื่อขึ้นมาพูดกับคน เป็นแม่ การคัดค้านหัวชนฝาที่มาพร้อมกับการอ้างความ ชอบธรรม ความเป็นแม่ ความกตัญญู และความเชื่อเรื่อง โชคลางก็เข้าแถวตามมาจนวานิลลาต้องยอมแพ้กลับไป ทุกครั้ง แต่เมื่อขวบปีของอายุมาก เข้าวานิลลาก็อยู่กับชื่อ เจ้าปัญหาบนบัตรประชาชนนี้ได้ดีขึ้น อีกทั้งมีวิธีรับมือกับ สิง่ ทีม่ นุษย์ปกติไม่จำ� เป็นต้องจัดการ ด้วยการพยายามมอง ให้เรือ่ งเหล่านีก้ ลายเป็นเรือ่ งตลกและต่อสูก้ บั สายตาผูอ้ นื่ ด้วยเสียงหัวเราะแทน วานิลลามีประโยคต่อท้ายชือ่ ตัวเอง ด้วยกันสี่แบบส�ำหรับใช้ในสถานการณ์และบุคคลประเภท ต่างๆ คือ 1) “ไม่เข้ากับหน้าตาเท่าไหร่ใช่ไหมคะ” 2) “แม่เดาหน้าตาลูกตอนโตไม่ถูกค่ะ เลยได้ชื่อนี้มา” 3) “ชือ่ เต็มๆ คือวานิลลาหมดอายุคะ่ ” และ 4) “เดีย๋ วเดือนหน้า จะไปเปลี่ยนชื่อเป็นช็อกโกแลตแล้ว” วานิลลาท�ำงานอยูฝ่ า่ ยประสานงานของบริษทั ออแกไนเซอร์แห่งหนึ่งที่รับงานหลักเป็นการจัดกิจกรรมชิงโชคให้
12
กับสินค้าต่างๆ หน้าทีข่ องเธอคือการติดต่อประสานงานกับ ลูกค้าผู้ว่าจ้างและติดตามจัดการมอบของรางวัลให้กับ ผูโ้ ชคดี วันๆ วานิลลาจึงวุน่ วายอยูก่ บั การโทรศัพท์และพบปะ กับผู้คนมากหน้าหลายตา บทสนทนาเกี่ยวกับชื่อของเธอ จึงมีได้ทุกวันและทุกรูปแบบ “คุณศุภชัยเขาโทร.หาแกท�ำไมทุกวันวะ พี่บอกจะรับ เรื่องแทนให้ก็บอกว่าไม่ต้อง จะคุยกับน้องวานิลลา” พี่ตูน เจ๊ใหญ่ฝ่ายประสานงานอดรนทนไม่ได้ ทันทีที่วานิลลา วางสายจากผู้ถูกเอ่ยอ้าง เธอจึงปรี่เข้ามาถามทันที “สงสัยจะจีบหนูมงั้ เดีย๋ วก็นดั เจอซะเลยนี”่ วานิลลาหรือ ไอ้วาของพี่ๆ เพื่อนๆ ในออฟฟิซ ออกไอเดียที่ท�ำให้ทุกคน หัวเราะได้ครืนใหญ่ แค่นกึ หน้าบอสใหญ่ฝา่ ยการตลาดของ ชาเขียวน�้ำตาลเยอะเจอะกับ ‘น้องวานิลลา’ ทุกคนก็ไม่ อาจกลั้นยิ้มอมสมน�้ำหน้าไว้ได้ “อย่าดีกว่า เดี๋ยวลูกค้าหาว่าผมหลอกลวงผู้บริโภค” คุณนิพทั ธ์ เจ้านายใจดีโบกมือห้ามด้วยสีหน้าเปือ้ นรอยยิม้ “หรือเราให้ทุนไอ้วาไปท�ำศัลยกรรมดีไหมคะบอส เผื่อ จะได้ลูกค้าใหม่ๆ บ้าง” พี่ตูนตัวดีมีความเห็น “ไม่เอา” วานิลลาลากเสียงยาวอ้อนวอน “หนูไม่อยาก เป็นวานิลลาแต่งกลิ่น เจือสีสังเคราะห์” วานิลลายิม้ กว้าง ท่ามกลางเรือ่ งชวนหน่ายเต็มโลก ทีน่ ี่ ก็ยังเป็นออฟฟิซแสนสุขของเธอ
13
บรรยากาศของออฟฟิซเข้าสูโ่ หมดเอาจริงเอาจังอีกครัง้ เพราะสั ป ดาห์ ห น้ า ทุ ก คนต้ อ งเร่ ง ปิ ด โปรเจกต์ ชิ ง โชค ของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึง่ ให้ได้ วานิลลาอาสารับหน้าที่ ประสานกับผู้โชคดีที่ได้รางวัลต่างๆ ด้วยการโทรศัพท์ไป แจ้งผลและให้รายละเอียดเกี่ยวกับกฎกติกาการรับของ รางวัล เป้าหมายหวังผลเลิศของวันนี้คือวานิลลาจะต้อง โทร.หาคนทัง้ สิน้ 25 ชีวติ ให้มารับรางวัล ซึง่ มีตงั้ แต่สร้อยคอ ทองค� ำ หนั ก สิ บ บาทยั น คู ป องส่ ว นลดในการซื้ อ สิ น ค้ า ครั้งต่อไปมูลค่า 500 คะแนน ด้วยความเคยชิน วานิลลาจะกวาดสายตาเพือ่ ไล่เรียงให้ ทัว่ ว่าใครคือผูโ้ ชคดีบา้ ง เธอสนุกกับการได้เห็นชือ่ -นามสกุล ของ ‘นักล่า’ ผู้โชคดีขาประจ�ำที่ประกอบอาชีพส่งชิ้นส่วนคูปองอย่างเป็นล�ำ่ เป็นสันและเป็นขบวนการ ไปจนถึงการได้ พบปะกับเพือ่ นแม่ ญาตินา้ คนข้างบ้านลุง ผ่านชือ่ ทีเ่ ธอรูจ้ กั นามสกุลที่เธอคุ้นจ�ำ หรือที่อยู่ที่เธอคุ้นเคย แล้วหัวใจของวานิลลาก็หล่นวูบลงไปทีข่ อ้ เท้าและกระเด้ง กระดอนขึน้ ลงไปมาหลายตลบเมือ่ ได้เห็นชือ่ ผูโ้ ชคดี เจ้าของ รางวัล gift voucher มูลค่าสามหมื่นบาท พีระ เร่งเจริญกิจการค้า วานิลลาจ�ำชื่อ-นามสกุลของคนคนนี้ได้ยิ่งกว่าแม่นย�ำ ‘พีพ่ ี ม.3/8’ เมือ่ สมัยทีเ่ ด็กหญิงวานิลลาก�ำลังก้าวขาสูค่ วาม เป็นสาววัย 13 ด้วยการแอบชอบรุ่นพี่ตามธรรมเนียม ความทรงจ�ำในอดีตท�ำหน้าที่ฉายภาพคมกริบความ
14
ละเอียดสูงให้หญิงสาวได้รำ� ลึกความรูส้ กึ ตึกตักในตอนนัน้ ได้อีกครั้ง ห้องเรียน 405 และทีน่ งั่ ริมประตูหลังของพีพ่ ี โต๊ะหินอ่อน ตัวประจ�ำใต้ตน้ หูกวางของพีพ่ ี กระเป๋านักเรียนจาค็อบแบน แต๊ดแต๋ของพี่พี เสื้อนักเรียนสีขุ่นและตัวปักสีฟ้าจางของ พีพ่ ี รองเท้านันยางสภาพสมบุกสมบันจากการเตะบอลของ พี่พี ไรหนวดสีเขียวจางๆ ของพี่พี แผลเป็นใต้ตาของพี่พี ผมสกินเฮดมีรอยไถท�ำโทษของพีพ่ ี และทุกสิง่ ทุกอย่างของ พี่พีที่วานิลลามองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ใช่ วานิลลาไม่เคยคุยกับพีพ่ คี นนีเ้ ลยสักครัง้ เดินเฉียด กันก็ยงั ไม่เคยสักหน ทีม่ ากกว่านัน้ เธอไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าอะไร ท�ำให้สายตาของเธอโฟกัสจับจ้องทีพ่ รี ะเท่านัน้ ไม่มที ไี่ ป ไร้ ทีม่ า เหมือนเช้าวันหนึง่ ตืน่ ขึน้ มาแล้วพบว่า เธอบ้าคลัง่ รุน่ พี่ คนนีอ้ ย่างหนัก ทัง้ ทีเ่ ขาก็เป็นนักเรียนม.3 หน้าตาธรรมดา ไม่ได้เป็นนักกีฬา ไม่ได้เป็นนักดนตรี และไม่มีอะไร ให้สาวๆ ทั่วไปกรี๊ดได้เลย อยู่มาวันหนึ่ง พีระเดินเข้ามาหาเธอ “น้องครับ ฝากนี่ให้เพื่อนน้องหน่อยครับ” วานิลลาตัวแข็งทือ่ เป็นตุก๊ ตาไม้ในชุดหญิงไทยยืนพนมมือ ที่ตั้งอยู่หน้าห้องฝ่ายปกครอง “ฝากให้อ้อกับจ๋านะ” เขายืน่ ตุก๊ ตาหมีและกระต่ายมาให้ บนตัวมีการ์ดใบเล็กๆ แสดงความเป็นเจ้าของทัง้ คนให้และคนรับอยู่ แม้จะยังตกใจ
15
อย่างหนัก แต่เธอก็โล่งใจเล็กน้อยที่ชื่อในการ์ดไม่ปรากฏ ว่าเป็นพี่พีของเธอ “ขอบคุณนะ” “ค่ะ” ค�ำเดียวทีห่ ลุดออกจากปากมาได้ แต่กว่าวานิลลา จะได้สติเอาตุก๊ ตาไปให้เพือ่ นตามหน้าทีท่ ไี่ ด้รบั มอบหมาย ก็กนิ เวลาไปหนึง่ นาน และกว่าจะตัง้ สติเพือ่ ตามเหตุการณ์ ทัง้ หมดทัน อ้อและจ๋าก็แลกเบอร์บา้ น คุยโทรศัพท์กบั พีเ่ อ และพี่นนท์มาสี่วันแล้ว หลังจากนัน้ กลุม่ ของเธอและพีพ่ กี ด็ จู ะสนิทกันมากขึน้ เมือ่ ทัง้ สีค่ นสองคูต่ กลงเป็นแฟนกัน ผลพลอยได้คอื เธอกับ พีพ่ มี โี อกาสได้พดู คุยกันบ่อยขึน้ แน่นอน วานิลลารูด้ วี า่ พีพ่ ี ไม่มีทางจะถือตุ๊กตาหมีมาจีบเธอ หรือยกหูโทร.หาเธอ ทีบ่ า้ นหลังเลิกเรียน แต่การได้เดินกลับบ้านข้างๆ กัน (เพราะ เพือ่ นๆ เดินจับคูน่ ำ� หน้าไปก่อนแล้ว) ก็เหมือนฝันทีเ่ ป็นจริง ของวานิลลา “วาเป็นทอมหรือเปล่า เพือ่ นพีฝ่ ากถาม” วันหนึง่ พีพ่ ชี วน คุยท�ำลายความเงียบระหว่างทางเดินไปกินไอติมแบบยก แก๊งด้วยค�ำถามนี้ “จะบ้าเหรอพี่ วาเป็นผู้หญิง” วานิลลาร้อนรนตอบจน ควบคุมเสียงไม่ได้ เธอไม่อยากให้พี่พีเข้าใจเธอผิด “พี่ก็ว่าวาไม่น่าจะเป็นทอม แต่พวกผู้หญิงในห้องพี่มัน อยากรู้ มันบอกว่าถ้าวาเป็นทอม มันจะมาจีบวา” เด็กหนุม่ เล่า
16
“วาไม่อยากมีแฟนเป็นผูห้ ญิงจ้า” วานิลลาพยายามท�ำ เสียงตลกกลบเกลื่อน เพราะเธอเริ่มรู้สึกหน้าแดงวูบวาบ เพียงเพราะพี่พีไม่คิดว่าเธอเป็นทอม “วา พี่นนท์บอกว่าแกน่าจะไปเปลี่ยนชื่อก่อนท�ำบัตร ประชาชนนะ จะได้ไม่ยงุ่ ยาก” จ๋าหันหลังมาคุยด้วยโดยไม่รู้ เลยว่าความโกรธของวานิลลาค่อยๆ ไต่ระดับสูงขึน้ และสูงขึน้ เพราะเพื่อนตัวดีหยิบเอาเรื่องอยากเปลี่ยนชื่อของเธอไป เล่าให้คนอืน่ ฟัง (ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะ) แถมยังพูดโพล่ง ออกมาทั้งๆ ที่เธอเดินอยู่บนถนนที่มีพี่พีอยู่ด้วย! “วาจะเปลีย่ นท�ำไมล่ะ ชือ่ นีก้ น็ า่ รักดีออก” พีพ่ เี อ่ยขึน้ ท�ำ เอาวานิลลาขาอ่อนล้มพับลงไปจับกบในทันที และประโยคนี้ กลายเป็นค�ำพูดทรงอิทธิพลทีท่ ำ� ให้เธอเพ้อพกอยูอ่ กี หลายปี แม้วา่ พีระจะย้ายไปเรียนต่อทีอ่ นื่ หลังจบม.3 โดยไม่มกี อ้ น ความทรงจ�ำหวานๆ ก้อนใหม่มอบให้กับวานิลลาอีกเลย แม้จะท�ำให้ใจต้องเต้นไม่เป็นส�ำ่ ตลอดวัน แต่วานิลลาก็ กลัน้ ใจไล่โทรศัพท์ไปหาผูโ้ ชคดีแต่ละคนให้เสร็จสิน้ ก่อนจะ ยกหูกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาเขา ระหว่างรอสาย หัวใจของวานิลลาถูกบิดเป็นเกลียว ท้องไส้ปั่นป่วน ทางเดินหายใจท�ำงานขัดข้องชั่วขณะ และ ระบบมาตรวัดในหัวรวนเรผิดเพี้ยน เพราะเธอรู้สึกว่าเข็ม นาฬิกาใช้เวลาเดินทางยาวนานเหลือเกินกว่าจะได้ยนิ เสียง
17
พี่พีของเธอพูดว่า “ฮัลโหล” “สวัสดีคะ่ ดิฉนั โทร.จากบริษทั SP Organization ซึง่ เป็น ตัวแทนด�ำเนินการและแจกรางวัลให้กบั ผูโ้ ชคดีในโครงการ ‘แม่บา้ นชิงทอง’ ของห้างสรรพสินค้า XL มีความยินดีทจี่ ะแจ้ง ให้ทราบว่า คุณพีระ เร่งเจริญกิจการค้า รหัสสมาชิก 42013 ได้รบั รางวัล gift voucher มูลค่าสามหมืน่ บาทค่ะ” ตืน่ เต้น ตกใจ ตืน่ ตูม สามอาการดังว่าท�ำให้วานิลลารัวค�ำพูดสุดแสน จะเป็นทางการออกไปโดยไม่รู้ตัว ด้านปลายสายก็เงียบไปพักใหญ่ อาจก�ำลังตืน่ เต้น ตกใจ และตื่นตูมเหมือนเธออยู่ก็ได้ “คุณชื่ออะไร” ผู้โชคดีถามเสียงห้วน “วานิลลาค่ะ วานิลลา ชื่นวารีวงศ์” เธอแนะน�ำตัวด้วย ใจตึกตัก อดลุ้นไม่ได้ว่าพี่พีจะจ�ำเธอได้ไหม “คนบ้าอะไรชือ่ วานิลลา นีห่ ลอกกันกระทัง่ ชือ่ เลยเหรอ ไอ้พวก 18 มงกุฎ ไม่มีการมีงานดีๆ ท�ำกันแล้วเหรอ มาหลอกชาวบ้านเขากินนีม่ นั อิม่ นักหรือไง กูไม่ใช่พวกโลภ มากเห็นแก่รางวัลก�ำมะลอของพวกมึงหรอกนะ เดีย๋ วจะให้ กูโอนตังค์ไปให้ล่ะสิ ไม่มีโว้ย คอยดูนะ เดี๋ยวกูจะไปแจ้ง ต�ำรวจเอาผิดกับพวกมึงให้ได้ ไอ้พวกรกโลกน่ารังเกียจ นี่คงจะเป็นนังชะนีหน้าแย่ไม่มีทางเลือกล่ะสิ ถึงต้องมา ท�ำอาชีพนี้ รีบเผ่นกันให้ไวก่อนต�ำรวจจะไปถึงนะยะ ไม่งนั้ จะ หาว่าฉันไม่เตือน” พีระตัดสายหลังด่าจนสาแก่ใจ รูส้ กึ สบาย ใจที่ได้ตอบโต้มิจฉาชีพให้เจ็บแสบ
18
โลกของวานิลลาดับสนิทไป 24 วินาที หญิงสาวตัวสั่นเทิ้ม น�้ำตาคลอเบ้า แยกแยะไม่ถูกว่า ตะกอนในตัวของเธอขุ่นข้นด้วยเรื่องอะไรระหว่าง 1) ถูก กล่าวหาว่าเป็นพวกมิจฉาชีพ 2) พีพ่ จี ำ� ชือ่ เธอไม่ได้ทงั้ ทีเ่ ป็น คนออกปากห้ามไม่ให้เธอไปเปลีย่ นชือ่ และ 3) เวลา 13 ปีที่ ไม่เจอกัน พี่พีกลายเป็นชายหนุ่มที่เรียกเธอว่าชะนี! ก้อนขมปร่าในล�ำคอและอุณหภูมิวูบวาบท�ำร้ายเธอ อย่างหนัก หญิงสาวหอบหายใจถีเ่ พือ่ ปรับระดับร่างกายให้ เป็นปกติทั้งที่ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นนัก เธอพยายามหลับตา แต่ภาพพี่พีห้อง ม.3/8 ก็ยังถูกล�ำเลียงเข้ามาราวกับอยาก เยาะเย้ย แม้สำ� นึกส่วนหนึง่ พยายามเถียงว่าคนรับสายอาจ ไม่ใช่พี่พี แต่วานิลลาก็รู้ดี-เป็นเขาจริงๆ วานิลลาหมดเรีย่ วแรงจะเดินทางกลับบ้านด้วยรถไฟฟ้า ตามปกติ เธอยืนเหม่ออยูร่ มิ ถนนซึง่ บรรจุยานพาหนะทีจ่ อด แน่นิ่งราวกับเป็นลานจอดรถ สิบนาทีผา่ นไป แท็กซีพ่ ร้อมป้ายไฟว่างเคลือ่ นทีม่ า เธอโบก บอกจุดหมาย แล้วก้าวเข้าไปทิ้งตัวในเบาะสีเทาเจือกลิ่น น�้ำหอมปรับอากาศ เบียดอัดกับมวลความตึงเครียดน่า อึดอัดของวันรถติด คนขับแท็กซีถ่ ามเธอด้วยเสียงสุภาพว่า จะเลือกใช้เส้นทางไหน เธอตอบว่ายังไงก็ได้ (เธอไม่มกี ะจิต กะใจจะวางแผนเส้นทางหรือท�ำอะไรทั้งนั้น)
19
คนขับแท็กซีเ่ งียบแทนการตอบตกลง แล้วค่อยๆ ใส่ซดี ี PRINCO ลงไปในเครือ่ งเล่น เพลง อย่าฝากความหวัง ของ ใหม่ เจริญปุระ ดังขึน้ และพอถึงท่อนฮุค วานิลลาในโหมด เซ็งสุดขีดยังต้องเผลอคลายปมคิว้ เธออดคิดไม่ได้วา่ คนขับ แท็กซี่อาจจะจงใจ เครือ่ งเสียงยังคงเล่นเพลงในอัลบัม้ คอมพิเลชัน่ ของคนขับ แท็กซีต่ อ่ ไป ในขณะทีต่ วั รถแทบจะเคลือ่ นทีอ่ อกจากจุดเดิม ได้ไม่ถึง 200 เมตร วานิลลาพยายามก�ำจัดความขุ่นมัวใน หัวด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่นอกจากจะไม่ชว่ ยให้ ตะกอนขุ่นข้นหายไป ยังเพิ่มความเครียดเคร่งในห้อง โดยสารอย่างไม่ได้ตั้งใจด้วย “รถติดน่าดูนะครับวันนี้ สงสัยเราต้องคุยกันไปอีกนาน” คนขับแท็กซีพ่ ยายามชวนคุย วานิลลาท�ำได้เพียงแค่ยมิ้ เพือ่ ลบล้างเสียงถอนหายใจไร้มารยาทเมือ่ ครู่ ย�ำ้ อีกครัง้ วานิลลา ไม่มีอารมณ์จะสนทนาหรือสื่อสารกับใครในตอนนี้ “ไม่ใช่ traffic jam ธรรมดานะครับ แต่เป็น terrible traffic jam” คนหลังพวงมาลัยยังคงพูดต่อไป “เอ่อ...ผม พูดถูกไวยากรณ์ใช่ไหมครับ?” แม้จะรู้สึกว่าคนขับแท็กซี่คนนี้ตลกดี แต่วานิลลาก็ พยายามจะไม่แสดงความสนอกสนใจ คิดว่าสักพัก คนขับ แท็กซี่คงหอบบทสนทนาล่าถอยไปและคืนความเงียบให้ เธออีกครัง้ แต่มนั ไม่เป็นอย่างทีเ่ ธอหวัง ชายในเชิต้ สีชมพู ยี่ห้อ Uniqlo บอกกับเธอว่าก�ำลังหัดพูดภาษาอังกฤษเพื่อ
20
ลบค�ำสบประมาทว่าชือ่ ฝรัง่ ซะเปล่า พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ “น้องรู้ไหม พี่ชื่ออะไร” เขาเว้นช่องว่างหลังรูปประโยค ไม่ใช่ให้เธอตอบ แต่เพือ่ ขับเน้นค�ำทีต่ ามมา “พีช่ อื่ อพอลโล่” อาการเก๊กของวานิลลาถูกละลาย หญิงสาวเอ่ยปากทั้ง รอยยิ้ม “พี่อ�ำหนูปะเนี่ย” “ไม่ได้อ�ำ เอาบัตรประชาชนให้ดูได้เลย พ่อพี่ไปแจ้งชื่อ ทีอ่ ำ� เภอ บอกนายทะเบียนว่าจะให้พชี่ อื่ อพอลโล่ 11 แต่เขา บอกว่ามีเลขในชื่อไม่ได้ เลยเป็นอพอลโล่เฉยๆ” “พ่อพีเ่ จ๋งดีนะ” วานิลลาออกปากและนึกใจในว่าพ่อของ พี่คนขับแท็กซี่กับแม่ของเธอน่าจะคุยกันถูกคอ “เอ่อ” ชายหนุม่ เหมือนนึกขึน้ ได้ “พีข่ อกันไว้กอ่ นดีกว่า ขออะไรอย่างนะน้อง อย่าไปโพสต์เรื่องชื่อพี่ในเฟซบุ๊กนะ เผื่อแฟนพี่กับน้องเป็นเฟรนด์กัน เดี๋ยวแฟนพี่เขารู้ว่าพี่ขับ แท็กซี่” “อ้าว ท�ำไมพีไ่ ม่บอกเขาล่ะ” วานิลลาต่อบทสนทนาอย่าง ออกรสออกชาติ เธอเริ่มสนุกกับหัวข้อนี้ขึ้นมา “โห น้อง ใครเขาจะอยากเป็นแฟนกับคนขับแท็กซี่ แฟน เก่าพีน่ ะ เขาไปบอกแม่วา่ มีแฟนเป็นโชเฟอร์ แม่เขาถามว่า นี่ลูกหาดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน” “แล้วท�ำไมพี่ถึงมาขับแท็กซี่ล่ะ” วานิลลากลายเป็นนัก สัมภาษณ์โดยไม่รู้ตัว “มันอิสระดีนะน้อง ไม่ได้พดู ให้ดดู นี ะ พีก่ จ็ บปริญญา เคย ท�ำงานบริษัทกับเขาเหมือนกัน แต่พี่อยู่ไม่ได้ เกลียดพวก
21
ชอบประจบเอาหน้า แต่ถ้าเราไม่ท�ำ เราก็ไม่มีทางได้ดี เลยออกดีกว่า อยู่อย่างนี้เป็นนายตัวเอง ขยันก็ได้มาก ขี้เกียจก็ไม่ได้กิน ยุติธรรมดี” ชายหนุ่มร่ายความอัดอั้น ตันใจไว้ในหลายประโยค “แล้วถ้าวันนึง แฟนพี่รู้ขึ้นมา พี่จะท�ำยังไง” ผู้โดยสาร สั่งยูเทิร์นกลับเข้าเรื่องเดิม “ไม่รู้สิ ท�ำไงได้ ตอนนี้มันร้ากรักน่ะ” “โรแมนติกจังพี่” วานิลลาเผลอยิ้ม “จริงๆ พี่ก็เบื่อตัวเองนะ เรามันคิดไม่เหมือนชาวบ้าน จะหนีไปบวชก็ไปไม่ได้” นายอพอลโล่เว้นจังหวะอีกครั้ง หญิงสาวเริ่มรู้งานจึงตั้งค�ำถามให้ “ท�ำไมล่ะพี่” “ติดหญิง” ชายหนุ่มตอบพร้อมเสียงหัวเราะร่วน รถยังคงเคลือ่ นทีไ่ ปอย่างเชือ่ งช้า แต่บทสนทนาภายใน ห้องโดยสารลืน่ ไหลไปอย่างสนุกสนาน อพอลโล่เป็นคนขับ แท็กซี่ที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่วานิลลาเคยเจอมา เขา มีความคิดและทัศนคติที่น่าสนใจ มีมุกตลกที่เรียกเสียง หัวเราะได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่กม็ รี ะยะห่างทีเ่ หมาะสม จนไม่ท�ำให้คู่สนทนารู้สึกถูกคุกคามละลาบละล้วง หลังฟังความฝันที่จะผันตัวเองเป็นครูอาสาตามสลัม ของอพอลโล่จบ วานิลลาก็ตอ้ งแปลกใจทีห่ ลุดปากเล่าเรือ่ ง ตัวเองให้เขาฟัง
22
“วันนี้หนูเพิ่งรู้ว่าผู้ชายที่หนูแอบชอบเป็นกะเทย” “อย่างนีแ้ หละน้อง ผูช้ ายสมัยนีไ้ ว้ใจยาก วันก่อนพีก่ ถ็ กู ผูโ้ ดยสารเกย์จบี เสียวสันหลังเลยคร้าบ” อพอลโล่พยายาม ตกแต่งการโต้ตอบไม่ให้เครียดขรึมจนเกินไป จนวานิลลา อดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะเป็นผู้เชี่ยวชาญ “แต่จริงๆ หนูก็ไม่ได้เซ็งที่เขาเป็นกะเทยหรอกพี่ เขาก็ ไม่ผิดอะไรไง แต่มันเซ็งตัวเองมากกว่า โตเป็นควายแล้ว ยังรับมือกับความผิดหวังไม่ได้เลย” วานิลลาละลายความ อัดอั้นตันหัวออกมาเป็นค�ำพูด “ของอย่างนี้ มันไม่ได้เก่งมาตัง้ แต่เกิดหรอกน้อง” ชายหนุม่ เหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็เปลี่ยนใจ การจราจรเริ่ม คลี่คลาย เขาบึ่งรถมุ่งสู่สะพานข้ามแม่น�้ำ “น้องสัญญาอะไรกับพีไ่ ด้ไหม ถ้าลงจากรถแล้วน้องจะไม่ กระโดดลงไป” ณ ต�ำแหน่งกึง่ กลางของสะพานแขวนสูงลิว่ คนขับแท็กซี่จอดรถและดึงเบรกมือ หญิงสาวประหลาดใจ สัญชาตญาณระวังภัยเริม่ ท�ำงาน “ไม่ตอ้ งกลัวครับท่านผูโ้ ดยสาร พีเ่ คยท�ำเป็นแกล้งรถเสีย อยู่บนนี้แล้วลงไปยืนมองแม่น�้ำ สวยจับจิตจริงๆ เลยจ้า พี่คอนเฟิร์ม” วานิลลายิ้มท�ำลายกล้ามเนื้อกระตุกบนในหน้าพร้อม ก้าวลงจากรถ “สวยจังพี”่ ความหวาดระแวงหายสาบสูญ วานิลลาก�ำลัง ตื่นเต้นกับบรรยากาศตรงหน้าที่น่าประทับใจ
23
อย่างที่อพอลโล่ว่าจริงๆ ลมแรงที่หอบความชุ่มเย็นมา พร้อมกลิ่นฝน ความระยิบระยับของแสงไฟจากบ้านเรือน บนพื้นดิน แม่น�้ำที่ระริกระรี้เล่นกับแสงไฟริบหรี่รอบด้าน ท้องฟ้ามืดตือ๋ ทีม่ ดี าวหยอมแหยมอยูส่ องสามดวง ทัง้ หมด ทั้ ง มวลนี้ จั บ มื อ กั น ก� ำ จั ด ความขุ ่ น มั ว ที่ ต กค้ า งอยู ่ ใ นใจ ของวานิลลาได้อย่างหมดจด “พี่รู้ไหมหนูชื่ออะไร” หญิงสาวตะโกนแข่งกับเสียง เครื่องยนต์จากรถที่วิ่งตะบึงด้วยความเร็ว และไม่ลืมเว้น จังหวะอย่างที่อพอลโล่ท�ำ “หนูชื่อวานิลลา แม่ตั้งให้” ชายหนุม่ หัวเราะเหมือนส�ำลัก แต่กลับไม่มแี ววตายัว่ ล้อ ประหลาดใจ หรือตั้งค�ำถามเหมือนคนอื่นๆ ที่วานิลลาพบ เจอจนชาชิน หญิงสาวจึงรูส้ กึ ดีใจในรายละเอียดเล็กจ้อยนี้ และแสดงออกมาด้วยรอยยิ้มไม่ปิดบัง “พี่อยากให้แม่น้องกับพ่อพี่เจอกันจัง” เขาหยอดมุกอีก ครั้ง ก่อนจะชวนเธอกลับขึ้นรถ ในห้องโดยสารมีความเงียบ แต่ไม่มมี วลของความอึดอัด วานิลลายังคงอิม่ เอมกับความรูส้ กึ บนสะพาน โดยมีอพอลโล่ ท�ำหน้าที่ขับรถไปส่งเธอให้ถึงที่หมาย อีกไม่ถึงกิโลเมตร จะถึงบ้านของเธอ แต่อพอลโล่ขออนุญาตแวะปัม้ น�ำ้ มันเพือ่ เข้าห้องน�้ำสักครู่หนึ่ง
24
วานิลลาตกลง อพอลโล่วิ่งกลับมาด้วยทีท่ากระฉับกระเฉง วานิลลา บอกทางเข้าซอย รถจอดทีห่ น้าบ้านอย่างราบรืน่ เธอยืน่ ค่า โดยสารและกล่าวขอบคุณชัดถ้อยชัดค�ำ ชายหนุ่มยิ้มกว้างแล้วส่งถุงบรรจุเค้กวานิลลาจากร้าน สะดวกซื้อในปั๊มน�้ำมันเมื่อครู่ให้ “แฟนพี่บอกว่าเวลาเศร้า ผู้หญิงต้องกินขนมหวาน” วานิลลามีความรูส้ กึ คล้ายความตืน้ ตัน ทุกอย่างแสนสัน้ แต่น่าประทับใจ “หนูไม่เศร้าแล้วพี่ แต่ขอบคุณมากๆ อีกทีนะ” ทั้งคู่กล่าวค�ำว่าโชคดีพร้อมกัน เธอยืนมองเขาวนรถ จากไป วานิลลาคิดว่า อพอลโล่อาจจะก�ำลังไปส่งรถทีด่ วงจันทร์
25
วานิลลาคัพเค้ก ส�ำหรับ 8 ถ้วย
วิธีท�ำ วางถ้วยกระดาษส�ำหรับคัพเค้กลงไปในพิมพ์มัฟฟินขนาด 8 หลุม แล้วตั้งอุณหภูมิเตาอบไว้ที่ 180 องศาเซลเซียส / ร่อนแป้งกับผงฟู 2 ครั้ง แล้วพักไว้ / ตีเนยกับน�้ำตาล และเกลือด้วยความเร็วสูงประมาณ 5-7 นาที จนเนยฟู และเป็นสีขาว (ถ้าไม่มีเครื่องผสมอาหาร ให้ใช้ตะกร้อมือ ตีดว้ ยจังหวะสม�ำ่ เสมอและไปในทิศทางเดียวกัน) / ตอกไข่ ตามลงไป แล้วตีให้เข้ากัน / ปรับสปีดต�่ำ ค่อยๆ ทยอยใส่ แป้งลงไปตีจนเนือ้ เนียน แล้วตามด้วยโยเกิรต์ และนม เมือ่ เข้ากันดีแล้ว ให้ใส่แป้งทีเ่ หลือลงไปแล้วตีให้เข้ากันอีกครัง้ / ตักใส่พมิ พ์ประมาณ ¾ ของพิมพ์ น�ำเข้าเตาอบ / ใช้เวลาอบ ประมาณ 25 นาที หรือสังเกตจากขนมที่ฟูขึ้นมาและมีสี เหลืองสวย ลองใช้ไม้จมิ้ ฟันจิม้ ตรงส่วนทีห่ นาทีส่ ดุ ของเค้ก แล้วดึงขึน้ ถ้าไม่มเี นือ้ เค้กติดมา แปลว่าใช้ได้แล้ว / พักบน ตะแกรงให้เย็น (อย่าวางกับพืน้ ความร้อนในตัวเค้กจะไม่มี ทางระเหยและท�ำให้ฐานเค้กแฉะ) / ตีครีมสดกับน�ำ้ ตาลด้วย ความเร็วสม�่ำเสมอจนครีมตั้งยอด แล้วน�ำไปแต่งหน้าเค้ก จะปาดลงไปบนหน้า หรือใช้หวั บีบก็ได้ / ตกแต่งด้วยผลไม้ สดหรืออื่นใดที่ชอบกิน Tips : ครีมสดที่ใช้ควรแช่เย็นไว้ เพราะจะช่วยให้ครีมฟู ง่ายขึ้น