ผลิ

PERSPECTIVE

เรื่อง & ภาพ: เจหวาน

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ เท่าที่เราจ�ำได้ เจหวาน เป็นชื่อของนักเขียนวัยรุ่นที่เคยได้ยิน กิตติศัพท์เลื่องลือเมื่อราวหกเจ็ดปีก่อนด้วยฐานะคอลัมนิสต์ประจ�ำ นิตยสารเด็กแนวที่มีสไตล์การคิดการอ่านและการเขียนที่ไม่ค่อย เหมือนใคร และคิดว่าไม่ค่อยจะมีใครเหมือน เพราะพอเจหวานหาย ต๋อมไปอย่างลึกลับเมือ่ หลายปีกอ่ น เราก็ไม่คอ่ ยได้เจองานเขียนช่างคิด ช่างจินตนาการ ที่แฝงไปด้วยความไร้เดียงสา ใส ซื่อ และสะกิดต่อม หงุดหงิดได้ขนาดงานของเจหวานอีก ทีมแซลมอนในฐานะคนอ่านหนังสือ เราล้วนรูจ้ กั เจหวาน ติดแค่ไม่รู้ ว่าเธอหวานจริงมัย้ อาจจะเปรีย้ วก็ได้นะ เพราะงานเขียนบางชิน้ ก็ดไู ม่ หวานนี่นา ยิ่งกว่านั้น เราไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าเจหวานเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะส่วนใหญ่จะแทนตัวเองว่าผม ลงท้ายว่าครับ แต่ดันใช้ชื่อว่าเจ แถมยังหวานอีกต่างหาก ท�ำให้บ่อยครั้งเรามัวแต่ไปสงสัยกับความ เป็นอยู่ของเจหวานมากกว่างานเขียนที่ก�ำลังกางอ่านอยู่ สรุปว่าไม่ใช่แค่งาน แต่ตัวเจหวานเองก็น่าสนใจ และตลกดีทพี่ อย้อนดูประวัตงิ านเขียนนัน่ นีน่ นู่ ของเจหวาน พบว่าเธอ มีผลงานไม่มาก ไม่เคยออกโทรทัศน์ในฐานะคนดังอะไร เวทงเวที ประกวดนัน่ นีก่ ไ็ ม่เคยปรากฏ แต่คนรอบตัวเรากลับรูจ้ กั เจหวานกันหมด ซึ่งก็ไม่รู้ว่าท�ำไมเหมือนกัน ที่ตลกกว่าคือ หลังจากที่จู่ๆ ก็หายเงียบไปจากวงการหนังสือหลาย ต่อหลายปี ไม่กเี่ ดือนก่อน จูๆ่ เจหวานก็โผล่มาบอกว่าอยากท�ำหนังสือ มองในมือก็เห็นว่าถือหนังสือมาด้วยหนึ่งเล่ม มันชื่อว่า ผลิ

หนังสือ ผลิ (ตีพมิ พ์ครัง้ แรกปี 2549 โดย สนพ.เวิรค์ พอยท์) เป็นการ รวมความเรียง, ความเล่น, รูปวาด, บทสัมภาษณ์, บทนี่บทนั่น และ อีกสารพัดของเจหวานตลอดสามสี่ปีท่ีอยู่ในวงการสร้างสรรค์และ ตลอดชีวติ ความเป็นนักคิด เป็นผลงานส�ำคัญชิน้ หนึง่ ทีท่ ำ� ให้ผคู้ นรูจ้ กั เจหวาน เราถามว่าท�ำไมถึงอยากพิมพ์ ผลิ ใหม่อกี ครัง้ เจหวานบอกว่าตัวเอง หายไปนาน ไม่ได้เขียนหนังสือเลย ก็เลยอยากออกหนังสือเล่มนี.้ .. (เรา พยายามหาความเชื่อมโยง แต่ไม่ส�ำเร็จ คิดว่าเจหวานคงมีวิธีการคิด แบบของตัวเองจึงไม่ติดใจไต่ถามต่อ) ระหว่างทีค่ ยุ เราหยิบหนังสือของเธอขึน้ มาพลิกไปมา และอย่างไม่มี เหตุผลเชื่อมโยง (สงสัยจะติดโรคจากเจหวาน) เราตกลงที่จะพิมพ์ ผลิ ใหม่อกี ครัง้ แต่มขี อ้ แม้วา่ เจหวานจะต้องเขียนเรือ่ งใหม่เข้าไปด้วย อย่างน้อยก็สามสี่เรื่อง สาเหตุคือ หนึง่ นอกจากอยากให้ได้อา่ นงานเขียนทีน่ า่ รักและมีเอกลักษณ์ระดับ หาตัวจับยาก (ไม่จำ� เป็นต้องอธิบายเยอะนัก เพราะในค�ำนิยมหน้าถัดๆ ไปยังมีบทบรรยายสรรพคุณอีกเพียบ) เรายังอยากสมนาคุณให้ผอู้ า่ น ที่น่ารักของเราได้อ่านงานใหม่เอี่ยมของเจหวานก่อนใครด้วยแม้จะ เป็นหนังสือรีเมก สอง เพราะเราอยากทดลองเพื่อให้ได้มั่นใจว่า ระยะเวลาที่ห่างกัน ไปหกปี เจหวานยังเหมือนเดิมมัย้ ป่านนีจ้ ะกลายเป็นเจขมไปแล้วรึยงั ​ ผ่านไปสองสัปดาห์ มีอีเมลจากเจหวานมาหนึ่งฉบับ เป็นต้นฉบับ ที่จะเป็นตอนใหม่ใน ผลิ ฉบับรีเมกนี้ เราเปิดอ่านอย่างตื่นเต้น และ พบว่าเวลาไม่ได้ท�ำให้เจหวานเปล่ี่ยนรสไปเลย เรื่องมีอยู่แค่นี้ ไม่มีอะไรมาก ก็เหมือนตอนที่เธอหายตัวไป จู่ๆ ผลิ ฉบับรีเมกฉลองครบรอบหกปีเล่มนี้ก็ผลิขึ้นมา

ส�ำนักพิมพ์แซลมอน

ค�ำนิยมจากอุดม ท้ายหมู่บ้านมีโต๊ะปิงปองของคนงานก่อสร้าง ได้ช่วยกันประดิษฐ์ เอาไว้ตเี ล่นตอนหยุดพัก ผมกับพนักงานในออฟฟิซชวนกันไปตี มีหวาน ขอไปด้วย เราตีในกติกา สามศูนย์ ห้าลูกออก หวานไม่ยอมตีกบั พวกเรา บอกว่าไม่เคย เป็นคนไม่มีทักษะทางกีฬา ผ่านไปครึง่ ชัว่ โมงก็ทนรบเร้าไม่ไหว ในทีส่ ดุ หวานก็มาร่วมสนุกกับ พวกเราจนได้ ตีไปสัก 5-6 เกม ทุกคนก็ประจักษ์กบั ใจว่าสิง่ ทีห่ วานพูดนัน้ หวาน ไม่ได้ถ่อมตัว หวานไม่มีทักษะทางกีฬาจริงๆ อาจจะมีก็ได้ แต่คงเป็น ทักษะขั้นสูงที่ศักยภาพมนุษย์อย่างเราๆ ยังไปไม่ถึง หวานมีจังหวะการตีของตัวเอง โดยไม่สนใจจังหวะการขึ้นและ ตกลงของลูกปิงปอง หวานไม่แคร์ทฤษฎีแรงโน้มถ่วงของนิวตันแม้แต่ น้อย การจับไม้ปิงปองของหวานเหมือนถือกระทะทอดอาหาร ลูกที่ หวานตีแต่ละลูกจึงเป็นลูกโด่งย้อยเหินเวหาเสมอ หากหวานได้เป็น คนเสิร์ฟ หวานก็เสิร์ฟลูกปิงปองไปฝั่งตรงข้ามโดยที่ไม่รอให้ตกฝั่ง ตัวเองก่อนเลย ผมต้องเข้าไปกระซิบเบาๆ ว่ามันไม่ใช่เทนนิส หวาน มีสีหน้าหนักใจในกฎกติกาข้อนี้มาก พวกเราอยากให้หวานสนุกมากขึ้น เลยเปลี่ยนจากประเภทเดี่ยว เป็นประเภทคู่ ข้างละสองคน เราจัดให้หวานอยู่กับสวย คนที่ฝีมือดี ทีส่ ดุ ในออฟฟิซ หวานท�ำให้สวยเครียดตัง้ แต่เกมแรก ปิงปองประเภทคู่ ต้องสลับกันตีคนละครั้ง ไม่ว่าลูกจะพุ่งไปมุมไหนของโต๊ะก็ตาม แต่ หวานไม่ยอมตีเลยสักลูก ให้สวยรับลูกอยู่คนเดียว ถามหวานว่า ท�ำไมไม่รับ หวานตอบว่าลูกมันไม่ได้มาทางหวาน หวานไม่อยาก แย่งของใคร

เราตีต่อไปสักพักด้วยกติกาใหม่ล่าสุดของสมาคมเทเบิลเทนนิส สาขาบางกะปิ คือ หวานมีอารมณ์อยากตีลูกไหน ก็ตีแล้วกัน อาทิตย์ลับขอบฟ้า พวกเราเดินเหงื่อท่วมกลับมาที่ออฟฟิซ ตลอดระยะทางประมาณ 800 เมตร ในหัวผมมีแต่ค�ำถาม ผมไปรู้จักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ .............................................. เมื่อ 11 ปีที่แล้ว ผมได้รับเชิญไปพูดที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ผมจอดรถที่สนามหลวง ขณะจะขึ้นรถกลับ เห็นเด็ก กะโปโลคนหนึ่ง หน้าตาออกหมวยเบลอๆ เดินฝ่าเปลวแดด สวมเสื้อ ยืด กางเกงขาสั้น ลากแตะ มาเคาะกระจก พร้อมยื่นจดหมายมาให้ 1 ฉบับ โดยไม่พูดไม่จา ก่อนที่ผมจะถามไถ่ความเป็นมา เธอก็เฟด ตัวเองหายไป พร้อมกับพ่อค้าขายไข่ปิ้งแถวนั้น เนื้อหาในจดหมายก็เป็นการแนะน�ำตัวว่าเธอเรียนอยู่ที่สตรีวิทย์ รักการอ่าน ชอบเรื่องตลก อยากเขียนหนังสือ และมีทัศนคติที่สนใจ ในเรือ่ งเล็กๆ น้อยๆ ทีท่ กุ คนมองข้าม พร้อมกับบ่นในท้ายๆ จดหมาย ว่า หาคนคุยด้วยในเรื่องนี้ล�ำบาก หลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนทางจดหมายกันมาเรื่อยๆ ผมได้รับ ข่าวสาร สารทุกข์สุกดิบของเธอเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเอ็นทรานซ์ ติดที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง แต่ไม่เอา เพราะเห็นว่าแถวนั้นมี ของกินน้อย และอยากใช้ภาษาอังกฤษให้บ่อยขึ้น ก็เลยย้ายไปเรียน ที่เอแบคแทน ถึงเอแบคของกินจะเยอะกว่า แต่ก็ต้องประสบปัญหา CULTURE SHOCK เพราะนอกจากจะต้องแข่งขันทางการเรียนแล้ว ยังต้องแข่งขันทางแฟชั่นไปด้วย ในช่วงเวลานั้น หวานเปรยว่าติด อันดับนักศึกษาที่ล้าสมัยที่สุดในเอแบค ผมก็คิดว่าสมควร เพราะ หวานเคยเปิดกระเป๋าให้ดู ลิปสติกก็ยังไม่มีสักแท่ง จบจากเอแบค หวานก็ได้รบั เลือกให้เขียนคอลัมน์ประจ�ำในหนังสือ อะเดย์ เขียนไปได้เป็นปี พอเริ่มมีแฟนประจ�ำ หวานก็หักอกคนอ่าน

ด้วยการหนีไปเรียนศิลปะที่ Melbourne สองเดือนแรกก็มีซีนดราม่า ตามค�ำอุดมพยากรณ์ เธอโทร.มาร้องไห้กับผม ประมาณว่าเหงาจน เกือบเสียชีวิต โทร.มาทีไร พี่ชายที่แสนเลวอย่างผมก็ยุให้หวานกลับ มาประเทศไทยทุกครั้ง คือไม่ใช่อะไร ผมรู้สึกเสมอว่าหวานมันเก่ง กว่าไอ้คนจบนอกทีผ่ มรูจ้ กั เป็นไหนๆ สิง่ ทีห่ วานคิด บางทีไอ้คนทีเ่ รียน สถาบันสูงๆ จากนอกยังคิดไม่ออกเลย แต่หวานมันไม่เชื่อผมหรอก ครับ ไม่ตอ้ งกลัว เค้าใฝ่ดกี ว่านัน้ เยอะ หวานไปเรียนต่อที่ Sydney อีก ในสาขา Industrial Design กลับมาเมืองไทยก็ได้งานในบริษัทออกแบบผลิตภัณฑ์แห่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าที่ไหน รู้อีกทีก็ลาออกจากเค้ามาแล้ว หวานบอกว่าท�ำได้ ปีเดียวก็เหีย่ วแห้ง ความคิดสร้างสรรค์ จินตนาการ ความกระตือรือร้น มันฝ่อลงเรื่อยๆ ผมรูส้ กึ ว่าโลกของหวานมันเป็นโลกกลมๆ การทีห่ วานได้ไปท�ำงาน ในคอกเหลีย่ มๆ ทีเ่ ค้ากัน้ ไว้มองจอเหลีย่ มๆ ตอกบัตรเหลีย่ มๆ ในตึก เหลี่ยมๆ ในห้องเหลี่ยมๆ มันท�ำให้โลกกลมๆ ของหวานมีเหลี่ยมขึ้น มา ที่หวานรู้สึกเป็นปัญหาก็คือ โลกกลมๆ นั้นมันกลิ้งไปไม่สะดวก เพราะมันติดเหลี่ยม .............................................. ระยะนี้หวานก็เลยมีเวลาว่างมาโต๋เต๋ที่ออฟฟิซผมเกือบทุกวัน ว่าๆ กันไป หวานก็ไม่ต่างจากน้องสาวของผมคนหนึ่ง เป็นน้อง สาวนอกไส้ ที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าท�ำไมจะต้องมารับฟังให้ค�ำปรึกษา อนาทรร้อนใจกับเรื่องราวต่างๆ นานาในชีวิตของเธอด้วย อธิบายเป็นค�ำพูดไม่ได้ แต่ผมรูว้ า่ มันมีมวลอะไรบางอย่างทีท่ ำ� ให้ รู้สึกเช่นนั้น หากแต่ อาจจะเป็นความเอ็นดูที่หวานเป็นคนอย่างนี้ กระมัง

.............................................. สองวันต่อมานับจากวันที่เราตีปิงปองกันครั้งล่าสุด ประมาณบ่ายสีโ่ มงครึง่ วันที่ 18 กันยายน 2549 มีรถกระบะขับมา จอดหน้าบ้าน คนขับบอกว่าเป็นอาเจ็กของหวาน เอาโต๊ะปิงปองยี่ห้อ บัตเตอร์ฟลายมาส่ง ไม้และลูกพร้อม พวกเราเห่อโต๊ะใหม่ ลุกขึน้ มาตี ปิงปองกันทั้งออฟฟิซ เหงื่อท่วมอีกแล้ว คราวนี้หวานตั้งใจตีเป็นพิเศษด้วยมีศักดิ์เป็นเจ้าของโต๊ะ เคารพ กฎกติกาเป็นอย่างดี แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กันนะครับ เธอมีจังหวะเป็นของเธอเอง

บุญรักษา

อุดม แต้พานิช

13

ค�ำนิยมจากใบพัด

เกี่ยวกับเจหวานที่ผมจ�ำได้...

1. เธอเคยบอกผมว่า ผมเหมือนโตชิบา ทีแรกนึกว่าแซว เพราะผมเป็นคนใช้ไฟฟ้าอย่างประหยัด ชอบปิดไฟ ดวงที่ไม่จ�ำเป็น แต่เจหวานไม่ได้แซว ส�ำหรับเธอแล้ว โตชิบา...น�ำสิง่ ทีด่ สี ชู่ วี ติ ทีม่ าก็ คือ ผมเคยให้หนังสือเธอยืม ซึง่ เป็นหนังสือทีด่ มี ากๆ จากจุดนัน้ เอง ผมก็ ได้รบั เกียรติเป็นโตชิบาของเจหวาน ทัง้ ทีค่ วามจริง ครอบครัวผมรูก้ นั หมดว่า เจหวานนั่นแหละโตชิบาของแท้ ใครมีเจหวานในชีวิต ก็จะมี สิ่งดีๆ มาสู่ชีวิตอย่างมากมาย 2. เจหวานเคยให้ผมสาบานว่าจะไม่ขายตรงกับเธอ ก็เนือ่ งจากทีเ่ จหวานน�ำสิง่ ดีๆ มาสูช่ วี ติ ผมนัน่ แหละ จึงอยากตอบแทน อะไรเธอบ้าง แต่พอท�ำดีมากๆ เข้า เจหวานก็เริม่ หวัน่ ใจ กลัวผมท�ำดี หวังผล เพราะถ้าเกิดวันหนึ่งผมเผยตัวยื่นโบรชัวร์ขายเครื่องส�ำอาง อาหารเสริม หรือไม่ก็ชวนเธอมาเป็นดาวน์ไลน์ขายเตาปิ้งย่างอเนกประสงค์ เธอคงรับมันไม่ไหว ผมจึงให้คำ� มัน่ กับเธอว่า จะไม่ทำ� อย่างนัน้ เด็ดขาด แม้วนั หนึง่ เจหวานอาจอยากทดลองใช้ชดุ กระชับสัดส่วน ผมก็ จะไม่ขายเอง แต่จะแนะน�ำให้ลกู ทีมมาอธิบายรายละเอียดของสินค้า แทน ซึ่งในฐานะเป็นเพื่อนกัน ผมอยากบอกเจหวานว่า มันใช้ดีมาก ถ้าลองแล้วจะชอบ 3. หนังสือ ผลิ คือ เจหวาน/เจหวาน คือ หนังสือ ผลิ ตอนอ่าน ‘ผลิ’ ครั้งแรก รู้สึกเหมือนก�ำลังอ่านผลงานที่มนุษย์จาก ดาวอืน่ เขียนขึน้ เป็นมนุษย์ทมี่ าจากดาวซักดวงทีน่ า่ รักมากๆ มาเยีย่ ม

โลกใบหม่นๆ ของผม แล้วก็มองมันด้วยมุมมองที่ตั้งแต่เกิดมาผมไม่ เคยมองเห็นมาก่อน และผมก็ชอบมันมากๆ จนถึงวันนี้ เวลาหยิบ ผลิ มาพลิกดู ยังรู้สึกอยู่เลยว่า ผลิ เป็นหนังสือไอเดียในดวงใจของ ผมไม่เปลี่ยนแปลง 4. ผมไม่เคยลืมเลยว่า ผมรู้จักกับเจหวานตั้งแต่เมื่อไหร่ ในวันทีเ่ ธอเปิดตัวหนังสือเล่มนีค้ รัง้ แรกในงานมหกรรมหนังสือแห่ง ชาติเดือนตุลาคม 2549 วันนัน้ ผมอยูใ่ นงาน และก�ำลังจะกลับบ้านอยู่ แล้ว แต่ไปได้ยนิ เสียงประกาศว่า ขณะนีค้ ณ ุ เจหวานก�ำลังแจกลายเซ็น อยู่ ผมจ�ำชือ่ นีไ้ ด้ ชอบตัวหนังสือของเธอตัง้ แต่เขียนคอลัมน์ใน a day แล้ว ทีแรกก็ลังเลว่าจะไปขอลายเซ็นดีไหม แต่ก็มีความคิดแวบนึง ทีบ่ อกว่า ไปเหอะ แล้วจะไม่เสียใจ โชคดีทผี่ มเชือ่ ความคิดนัน้ ไปยืนรอ อย่างตื่นเต้น เมื่อเจอเธอ ก็พูดกับเธอเพียงสั้นๆ ผมไม่รู้เลยว่าการ ไปรอขอลายเซ็นเธอจะน�ำไปสู่อะไร แต่มาถึงวันนี้ เจหวานก็โตชิบา ให้กันอย่างมากมาย ผมรู้สึกขอบคุณทุกครั้งเมื่อนึกถึงมิตรภาพที่ผลิ บานจากวันนั้น ในหนังสือ ผลิ เล่มนั้น เจหวานเขียนให้ผมว่า “ขอให้ ติดตามผลงานของเราตลอดไปนะ” นีก่ ห็ ลายปีมาแล้ว ผมยังคงท�ำตาม สิ่งที่เจหวานเขียนไว้ให้อย่างเคร่งครัด ซึ่งไม่ใช่แค่ติดตามผลงาน อย่างเดียว ทุกวันนี้ยังไต่ถามและติดตามชีวิตกันเรื่อยมา และจะ ตลอดไปอย่างที่ก�ำชับไว้แน่นอน ผมมันคนว่านอนสอนง่ายอยู่แล้ว ^^

ใบพัด-ภาณุมาศ ทองธนากุล

ค�ำนิยมจากนิ้วกลม ผลิ เป็นหนังสือสมัยที่เจหวานยังเขียนหนังสืออยู่ น่ายินดีที่ ผลิ มีโอกาสกลับมาผลิอีกครั้ง อ่านแล้วอยากเห็นเจหวานกลับมาเขียนหนังสืออีกหน เพราะคนเขียนหนังสือแบบ ผลิ มีไม่กี่คนหรอกมั้ง นิ้วกลม

ค�ำน�ำ (2549) ผลิของผมคือต้นอ่อนแห่งพลังชีวติ ตัวมันเองมีใบเล็กๆ ติดมาด้วย 2 ใบ มีหน้าทีป่ รุงอาหารด้วยสิง่ จรุงเจริญใจทัง้ หลาย หากมีความรูส้ กึ ชืน่ ชมยินดีตอ่ สิง่ หนึง่ สิง่ ใดเกิดขึน้ ผลิจะดึงความรูส้ กึ ก�ำซาบซึง้ จากสิง่ เหล่านั้นมาเป็นอาหารหล่อเลี้ยงเติมพลังวิญญาณผลิให้ชุ่มชื่น รักษา ระดับความปรีดาในชีวิตไม่ให้แห้งเหี่ยวจนเกินไปนัก ต้นอ่อนของผลิยังไม่ปรากฏสัญชาติ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีล�ำต้นเล็กๆ กับใบอ่อนสองใบคล้ายกับลายเส้นทีว่ าดขึน้ มาง่ายๆ ยังไม่บอกว่าโตขึน้ จะผลิหน่อออกผลเป็นต้นอะไร ผลิแต่ละต้นจึงมีวธิ ดี แู ลทีไ่ ม่เหมือนกัน ผมเชือ่ ว่าทุกคนมีวธิ บี ำ� รุงเลีย้ งดูผลิทแี่ ตกต่างกันตามวิถที างของตนเอง อยู่แล้ว! ผมอาจไม่ใช่ผู้สันทัดเรื่องศิลปะ แต่ความงามที่ซ่อนอยู่ข้างในมัน อาจถือเป็นปุ๋ยอย่างดีสูตรหนึ่ง การมีความรักหรือการทีไ่ ด้พดู คุยกับบุคคลทีท่ ำ� ให้รสู้ กึ สบายใจยิง่ อาจเป็นปุ๋ยอย่างดีอีกสูตรหนึ่ง การได้เดินทางท่องเที่ยวไปในสถานที่แปลกใหม่ ยังความตื่นตัว ตื่นเต้นทุกวินาทีสัมผัส อาจเป็นปุ๋ยอย่างดีอีกสูตรหนึ่ง การมองโลกทีไ่ ม่จริงจังเกินไป ไอเดียสนุก อารมณ์ขนั จินตนาการ บ้าๆ บอๆ คือปุ๋ยอย่างดีอีกสูตรที่ผมชื่นชอบ และคือสูตรบ�ำรุงผลิที่ ทุกคนก�ำลังถืออยู่นี้!

แม้การรักษาผลิทา่ มกลางสภาพแวดล้อมในวัยโตอาจเป็นเรือ่ งยาก กว่า ความสดชืน่ รืน่ เริงอาจถดถอยด้วยภาระหน้าทีแ่ ละข้อจ�ำกัดในชีวติ ต่างๆ ทีม่ ากขึน้ ตามวัยล่วงเลย แต่เราควรพยายามอย่างสุดความสามารถ เพือ่ รักษาผลิตน้ น้อยๆ นีไ้ ว้ หากบุคคลผูเ้ ป็นเจ้าของรูจ้ กั ดูแล ด้วยการ ซาบซึง้ แลเห็น ชืน่ ชมต่อสิง่ ทีป่ รากฏอยูล่ อ้ มรอบตัวเขา ผลิของผูน้ นั้ ก็จะ ไม่เฉาตายไปง่ายๆ ลองสร้างสรรค์สตู รใหม่ๆ ดูกไ็ ด้ครับ หากวิธบี ำ� รุงผลิในแบบเดิมที่ คุน้ ชินอาจไม่สดใหม่หรือตืน่ เต้นเท่าทีค่ วร เชิญค้นคว้าใส่สว่ นผสมเอง ให้เพลิดเพลินตามใจชอบ หรือถ้ายังคิดอะไรไม่ออก ลองสูตรบ�ำรุงผลิ สูตรนี้ของผมดูก็ได้ อันว่าความงามคืออะไร เป็นสิ่งที่เรารู้สึกกับมันได้เฉพาะตนอยู่ แล้วนี่ครับ! เจหวาน

กันยายน 2549 ป.ล. 1: เรือ่ งสัน้ ส่วนใหญ่ในหนังสือเล่มนีร้ วบรวมมาจากเรือ่ งทีเ่ คยตีพมิ พ์ ลงในคอลัมน์ J-wan ในนิตยสาร a day บวกกับเรือ่ งสัน้ เรือ่ งวาดเป็นเรือ่ ง บ้างไม่เป็นเรื่องบ้างที่เขียนเพิ่มเติมขึ้นมาใหม่ ป.ล.2: ขออนุญาตใช้ค�ำว่า ‘ผม’ เป็นสรรพนามส�ำหรับหนังสือเล่มนี้

ค�ำน�ำ (2555) เป็นเรือ่ งน่ายินดีปรีดาจริงๆ ทีห่ นังสือ ผลิ ถูกน�ำกลับมาพิมพ์ใหม่อกี หน หลังจากการตีพมิ พ์ครัง้ แรกเมือ่ ปลายปี 2549 นับนิว้ ดูได้ 6 ปีพอดี หาก ผลิ เป็นต้นอ่อนทีเ่ พิง่ แตกหน่อผลิใบในเวลานัน้ ยังไม่รตู้ วั แน่ชดั ว่าจะเติบโตต่อไปเป็นต้นอะไร บัดนี้คงเป็นต้นไม้ขนาดปานกลาง มีกงิ่ ก้านใบให้รม่ เงาผลิดอกออกผลได้ตามสมควร บางเรือ่ งบางประโยค ใน ผลิ มีกลิ่นอายของความเชยผสมอยู่ เป็นความเชยหอมๆ ที่ให้ กลิ่นติดจมูกได้ดีเมื่อลองสูดดม ผลิ ส�ำหรับเราในเวลานี้ จึงคล้ายกับบันทึกของความคิดในช่วงขณะ ของวัยหนึ่ง อันเป็นวัยที่ยังมองโลกด้วยสายตาอีกแบบหนึ่ง ได้เห็น ไอเดียต่างๆ ทีค่ ดิ ได้ในช่วงเวลานัน้ บวกกับการมองโลกแบบไม่มที มี่ า ที่ไป เห็นความพยายามของตัวเองในการมองหาความน่าสนใจของ สิง่ เล็กสิง่ น้อยรอบตัว ซึง่ ท�ำให้รสู้ กึ คิดถึงและรูส้ กึ ดีเหมือนกัน ผลิ กลับ มาในคราวนี้ มีเรื่องสั้นเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อยจ�ำนวนหนึ่ง นับนิ้วดูได้ ประมาณ 4 เรือ่ ง (ท�ำไมชอบนับนิ้ว :P) เป็นเรือ่ งจากมุมมองของผลิ ต้นนั้น เพียงแต่ขยายขนาดใหญ่ขึ้น อยากให้ลองติดตามกันดู

ขอบคุณทุกคนมากๆ นะ

เจหวาน กันยายน 2555

21

ผลิ

คนไทยหรือเปล่า

เรื่องสั้นต่อไปนี้เป็นเรื่องสั้นธรรมดาเรื่องหนึ่ง แต่งโดยคนเขียน หนังสือทีค่ ณ ุ ก�ำลังอ่านอยูน่ ี้ เป็นเรือ่ งทีไ่ ม่ได้มเี จตนาเขียนขึน้ เพือ่ ความ บันเทิงแต่ประการใด ไม่ได้มที งั้ สาระและความสนุกบันเทิงน่าติดตาม คุณไม่จ�ำเป็นต้องอ่าน โดยเฉพาะถ้าคุณรู้ตัวเองว่าเป็นชาวต่างชาติ หากตอนนี้ชาวต่างชาติเช่นคุณก�ำลังขะมักเขม้นไล่เรียงสายตามา ตั้งแต่บรรทัดแรก แนะน�ำว่าให้อ่านข้ามไปเรื่องถัดไปได้เลย แต่ถ้า คุณเป็นคนไทย เรื่องที่คุณก�ำลังจะอ่านต่อไปนี้มีความส�ำคัญกับคุณ อย่างยิ่ง โดยเฉพาะคนที่อยากพิสูจน์ว่าคุณเป็นคนไทยอย่างแท้จริง มิได้เป็นแรงงานแอบแฝงเข้าประเทศมาอย่างผิดกฎหมายหรือเป็นลูก ฝรั่งที่โดนพ่อแม่หลอกตอนเด็กๆ ว่าเป็นคนประเทศนี้

ขอให้คอ่ ยๆ อ่านแบบทดสอบนีอ้ ย่างตัง้ ใจ ช้าๆ ทีละประโยค เมือ่ อ่าน พบช่องว่างที่เราเว้นเอาไว้ ให้หยิบดินสอขึ้นมา ขอให้เติมค�ำลงใน ช่องว่างลงไปจนครบ ขอย�ำ้ ว่าให้เป็นค�ำค�ำแรกทีโ่ ผล่เข้ามาในสมองของ คุณเท่านั้น จากนั้นให้พลิกไปดูค�ำเฉลยด้านล่าง หากตอบได้ถูกเกิน กว่า 80% คุณจะไม่มขี อ้ กังขาใดๆ ในชีวติ อีกว่าตัวเองเป็นคนชาติอะไร เพราะนี่คือหนทางเดียวที่พิสูจน์ว่า

คุณคือคนไทยอย่างแท้จริง…ขอให้ทุกคนโชคดี

25

สุรชัยวิง่ อย่างตาลีตาเหลือกออกจากซอยบ้าน ฝูง__1__วิง่ ไล่เขา มาติดๆ ตั้งแต่ท้ายซอย กวดกันมาจนถึงหน้าถนน สุรชัยเลี้ยวซ้าย มุ่งหน้าเข้าไปร้านอาหารตามสั่งร้านเดิม โชคดีที่พวกมันไม่ตามเขา มาแล้ว เขาสั่งเมนูที่รับประทานมาตลอดชีวิตกับเฮียคนขาย เป็น เมนูเบสิกของไทยแลนด์ หลุดปากออกไปแบบอัตโนมัติ “เฮียๆ ขอ __2__ที่นึง” ระหว่างที่นั่งรอ สุรชัยนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขาแอบ สงสัยอยูใ่ นใจขึน้ มาว่า เหตุใดเขาถึงสัง่ เมนูนโี้ ดยไม่ผา่ นกระบวนการ คิดใดๆ มันคงเป็นสิ่งที่คนในชาติเรารู้ๆ กันอยู่ในใจโดยไม่ต้องมีใคร เอ่ยปากกระมัง แต่แปลก! เวลาเราแนะน�ำอาหารไทยให้ชาวต่างชาติ เรากลับแนะน�ำอีกเมนูหนึง่ นัน่ คือ __3__หรือไม่ก_็ _4__ สองเมนูนี้ ทีเ่ ราชอบแนะน�ำเขา! ทีคนชาติเราเอง เวลาสัง่ มักสัง่ แต่ขา้ วกะเพราไก่ ไข่ดาวทุกที เบื่อไม่รู้จะกินอะไรก็ยังสั่ง ช่างมันเถอะ! ไร้สาระ! ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวที่อยู่ตรงหน้า โต๊ะที่อยู่ข้างๆ คุยกันเสียงดัง “เมือ่ เช้ามรึงดูขา่ ว __5__ปะ งูเหลือมมีขา! นักข่าวสันนิษฐานว่า งูเหลือมแดกโต๊ะประชุมเข้าไปทัง้ ตัว เพราะแมร่งมีสขี่ าแถมเท่ากันด้วย ชาวบ้านแห่กันไป__6__กันยกใหญ่” “คน__7__ นีง่ มงายกันสุดๆ เชือ่ ถือได้มยั้ เนีย่ ขนาดงวดทีแ่ ล้วกรู ตามข่าวตุก๊ แกพนมมือเลยโดนแดกซะเรียบ น่าเบือ่ ข่าวชาวบ้านจริงๆ” “เอาน่า…ไม่มอี ะไรน่าเบือ่ กว่าข่าว__8__บ้านเราแล้ว เปิดไปทีมี แต่__9__ กัน แมร่ง__10__กันอยู่ได้ จะ__11__ กันไปถึงไหน สงสารบ้านเมือง ลูกหลานเราจะท�ำมาหากินอะไร น�ำ้ เน่ายิง่ กว่าในละคร อีก” “กรู ว ่ า พ่ อ แม่ ส มั ย นี้ อ ยากให้ ลู ก เป็ น__12__นะ งานสบาย รายได้ดี” “เด็กสมัยนี้มันอยากเป็นเองด้วยแหละ มันเป็นกระแส อิทธิพล สื่อล้วนๆ เหมือนที่วัยรุ่นทุกคนอยากหน้าตาดีแบบชาว__13__นั่น แหละ”

26

เป็นบทสนทนาที่พอฟังได้ แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจอะไรส�ำหรับสุรชัย เพราะเคยได้ยนิ ๆ กันอยูแ่ ล้ว ขณะทีส่ รุ ชัยเรียกเฮียมาเก็บตังค์ เขาหยิบ ทิชชู่ส_ี _14__ ที่เสียบอยู่เป็นปึกๆ มาเช็ดรอบวงปาก วันนีส้ รุ ชัยไม่ได้ขมี่ อเตอร์ไซค์ ปกติเขาแทบไม่เคยออกจากซอยบ้าน โดยไม่ขมี่ นั แต่เมือ่ คืนก่อนตอนดึกๆ ช่วงบอลพักครึง่ เขารูส้ กึ หิวมาก จึงเดินเข้าไปห้องครัว หวังต้ม__15__ กินประทังหิว ปรากฏว่าหมด จึงรีบบิดรถคู่ใจออกไปซื้ออะไรกินยามดึกที่ __16__ ใกล้ๆ บ้าน ด้วยความเร่งรีบกลัวกลับมาไม่ทนั ดูครึง่ หลัง สุรชัยจึงเผลอฝ่าไฟแดง ยังไม่ทันจะขี่ไปไหนไกล สุรชัยโดนโบกทันที! “โบกหัวอะดิ” (จูๆ่ เสียงในความคิดของสุรชัยก็แซวตัวเองขึน้ มาแบบ ไม่มีปี่มีขลุ่ย) “__17__!!!!!” (เสียงในความคิดของเขาอีกเสียงตอบรับเพือ่ ตบมุก ให้ลงจังหวะ) ว่าแล้วต้องเป็นต�ำรวจ เห็นเครือ่ งแบบก็รู้ ต�ำรวจในเครือ่ งแบบโบก รถ เขาให้ชะลอเข้าข้างทางทันที “__18__แล้วสิกรู” สุรชัยบ่นพึมพ�ำเป็นค�ำบ่นสองพยางค์มาตรฐานเมื่อความซวยมาเยือน ต่อไปนี้เป็นบทสนทนามาตรฐานระหว่างต�ำรวจกับสุรชัย (ใส่บท สนทนาปกติที่คุยกับต�ำรวจได้เลย) “__19__ ด้วยครับ” ต�ำรวจ “แหะๆ __20__” สุรชัย “ขอดูบัตรประชาชนก็ได้ บัตรประชาชนอะ มีหรือเปล่า” ต�ำรวจ “__21__” สุรชัยส่งสายตาเว้าวอนอย่างสุดซึ้ง สุรชัยยืน่ บัตรประชาชน พร้อม__22__ส่งให้อย่างเรียบร้อยและ รวดเร็ว “คราวหน้าถ้าท�ำอีกผมออกใบสั่งให้ไม่มีปรานี” ต�ำรวจพยักหน้า ให้สัญญาณว่าไปได้แล้ว “ขอบคุณมากคร้าบบบ” สุรชัย

27

ด้วยความตื่นเต้น เขาบิดมอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างเร็วเพราะ กลั ว พลาดครึ่ ง หลั ง นั ด แดงเดื อ ดเสี ย ด้ ว ย ในอดี ต เขาคลั่ ง ไคล้ ทีม__23__เป็นอย่างมาก เรียกได้วา่ เป็นแฟนพันธุแ์ ท้หนึง่ เดียวใน ดวงใจ แต่เมือ่ ต้องผิดหวังซ�ำ้ แล้วซ�ำ้ เล่าอย่างต่อเนือ่ งยาวนานเหมือน เหลาดินสอแล้วคัตเตอร์บาด แผลไม่ลึกแต่เจ็บบ่อยๆ แบบนี้ ชักจะ ทนไม่ไหว ต้องเปลี่ยนมาใช้กบเหลาดินสอแทน หลังๆ มานี้จึงต้อง จ�ำยอมโดนเพื่อนประณาม เปลี่ยนข้างมาเชียร์ทีม__24__แทน เขารูส้ กึ ไม่อยากอกหักอีกแล้ว ทัง้ ทีเ่ มือ่ ก่อนเกลียดแทบตาย เฮ้อ! คิด แล้วก็กลุ้ม สุรชัยก็เหมือนคนไทยทัว่ ไป ปกตินดั ใครไว้แล้วต้อง__25__ นิด หน่อยก็ยังดี อ้างว่า__26__อยู่กรุงเทพฯ อ้างแบบนี้ไม่น่าเกลียด หรอกครับ! แถวบ้าน__27__ยังไม่มานีค่ รับ อีกนานครับ! ว่าจะไป ซื้อ__28__แถวรถไฟฟ้าเหมือนกัน เห็นขึ้นกันเป็นดอกเห็ด ดาวน์ น้อยผ่อนตลอดชาติ สุรชัยเพ้อเจ้อไปเรือ่ ย ในใจเขามุง่ มัน่ ว่าต้องกลับ ไปดูครึง่ หลังอย่างตรงเวลา ไม่เลทแม้แต่วนิ าทีเดียว แต่แล้วเหตุการณ์ ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเขาบิดมอเตอร์ไซค์เร็วไปหน่อย จนไปรวม กลุ่มอยู่กับแก๊ง__29__ที่ซ้อนด้วยสาว__30__ทั้งฝูง สุรชัย ขี่มอเตอร์ไซค์เกาะกลุ่มกันไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว แซงคนอื่นได้บ้าง ถูกแซงบ้าง จบการแข่งขัน เขาแพ้นักบิดฝีมือระดับ__31__ไป อย่างกระจุยกระจาย เขาพยายามอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเป็นเรื่อง บังเอิญ แต่ไม่มใี ครฟัง คนทีม่ ายืนเชียร์ถา่ ย__32__ ไว้เป็นหลักฐาน ด้วย ท�ำให้เขาพูดอะไรไม่ออก จ�ำใจต้องมอบสมบัติเพียงชิ้นเดียวนั้น ไปเพราะกลัวโดน... ถ้าดูจากทรง วันนีเ้ ขาใส่เพียงเสือ้ ยืดกางเกงขาสัน้ ดูยังไงก็ไม่เข้า พวก เขาไม่ได้ชอบใส่กางเกงขา__33__ ฮีโร่ในดวงใจก็ไม่ใช่พ_ี่ _

28

34__ วง__35__ ซะหน่อย สุรชัยเดินคอตกจากมา ทั้งงง

ทั้งสลด เดินพึมพ�ำไปเรื่อยๆ และแล้วรถแท็กซี่คันหนึ่งก็ผ่านมา สุรชัยโบกรถแท็กซี่ด้วยความ ดีใจ แต่เนือ่ งด้วยนีค่ อื แท็กซีป่ ระเทศ__36__ทีป่ กติมกั ปฏิเสธผูโ้ ดยสารด้วยสองเหตุผลคลาสสิกคือ__37__กับ__38__ สุรชัยเข้าใจเหตุผลของคนขับเป็นอย่างดี จึงตัดสินใจเดินกลับบ้าน (ก็ได้วะ) ถึงบ้าน...บอลจบพอดี เขาหยิบโทรศัพท์__39__ ขึน้ มา__40__ข้อความลง__41__ “วันแดงเดือดซวยมว๊ากกกก จะจดจ�ำวันนี้ไว้ไม่ลืมเลือน >_<” ข้อความสุดแสนจะรันทดขนาดนี้ ยังไม่วายมีคนมาคลิก__42__ ท�ำ กันได้ลงคอ “จายเย็นๆ เด๋ว…ก็ลืม” เพื่อนในสังคมออนไลน์เมนท์มาด้วยความ หวังดี “’รมไม่ดีหรา” อีกคนตามมาทันที “คนไทยปะ พี่คนไทยปะ” คนนี้ก็สมทบด้วย “ครับ” เจ้าของข้อความตอบกลับอย่างมีมารยาท “เฮ้ย...สบายๆ คน__43__ อะลืมง่าย!” เมนท์สุดท้ายมีคนคลิกไลค์ให้หลายคนทีเดียว

29