NOVEL
คำนำสำนักพิมพ นาเสียดายที่เราสงภาพเคลื่อนไหวผานกระดาษไมได มิฉะนัน้ คุณจะเห็นเราโคงสส่ี บิ หา องศาตามสตู รสภุ าพ ผายมือ ออกดว ยความชา ปานกลาง และกระซิบเรียนอนุญาตแนะนำหนังสือ ในมือทานอยางเปนทางการ จึงขอขามช็อต ตัดซีน และเขาสูเนื้อหาสำคัญโดยพลัน หนังสือที่กำลังอาแขนขวาซายคลายคูเตนรำตรงหนาคุณ นับเปนหนังสือหมวดเรือ่ งแตงลำดับทส่ี องของสำนักพิมพแซลมอน บุคส ซึ่งเราก็ยังคงออกตัวเหมือนเดิมวาเปนหมวดหนังสือที่เรา ไมถนัดจัดเจนนัก เรียกวาทำงานโดยสัญชาตญาณลวนๆ คือเรื่อง ไหนท่อี า นแลวคดิ วาสนุกจนอยากวง่ิ เทาเปลาเอาไปใหเพือ่ นทอ่ี ยู อีกหมูบานไดอานดวยกัน-นั่นนับวาใชได และหนังสือเรื่องนกี้ ็มีคุณสมบัติอยางที่วา แตมีเรื่องราวบางอยางที่เราอยากชี้แจง กอนจะไดตรวจทานตนฉบับเพื่อจัดพิมพ เราไดอาน ทานยา หลังอาหาร แลวด ื่มน ้ำตามากๆ ของคุณจิราภรณ วิหวา มาแลว ในเวอรชน่ั พอ็ กเกตบคุ พมิ พครัง้ ทห่ี นึง่ ของแท โดยสำนักพิมพมหา สมุด เมือ่ เดือนตลุ าคมปท แ่ี ลว ดวยรปู ลักษณของเลมทต่ี า งไซส ตาง สำนักพิมพ แตการพมิ พครัง้ ทห่ี นึง่ เปนครัง้ ทส่ี องคราวนีก้ ใ็ ชของเทียมเสีย เมื่อไหร!? เพราะขณะทเ่ี รากำลังแอบอจิ ฉามหาสมุดทไ่ี ดตน ฉบับดๆ ี ไป ตีพมิ พ แตพวกเขาทำในลกั ษณะทผ่ี ลิตเอง จัดพิมพ และสง ขายเอง เงียบๆ ในกลุมเล็กๆ ดังนั้น ดวยความสัมพันธอ ันด รี ะหวางเรากับ คุณจักรพันธุ ขวัญมงคล เจาสำนักมหาสมุด ก็ไดตกลงปลงใจวา
ให ทานยาหลังอาหาร แลวดื่มน้ำตามากๆ มาตีพิมพในเวอรชั่น แซลมอนอยางเปนทางการสมใจ เพื่อสงตอหนังสือเลมนี้ออกไป ใหผูอานที่อยูไกลกวาวงเดิมไดลองอานกันบาง ซึง่ ไมตอ งเปนหวง เพราะนไ่ี มใชการอาเรนจจนจำหนาตาไมได เวอรชน่ั ใหมนย้ี งั คงเนือ้ เรือ่ งอยางสมบูรณอยางทจ่ี ริ าภรณเคยพอใจ รูปแบบรปู เลมกย็ งั ใชคยี อารตเดิมทเ่ี ธอเองเปนผจู บั เมาสออกแบบ ตัง้ แตตน จนจบกระบวนการในนาม kitsch me studio จะปรับกเ็ พียง เล็กนอยเทานั้น ที่สำคัญเรายังคงราคาขายเอาไวแทบจะเทาเดิม แมจะบรรจุเรื่องสั้นที่จิราภรณเขียนเพิ่มเติมมาใหอีกสองเรื่องคือ ‘จุดหมายทไี่มมีจดหมาย’ และ ‘จดหมายที่ไมมจี ุดหมาย’ สรุปวานานไมนอยที่ผลงานของจิราภรณชิ้นนี้เดินทางไปมา และเมือ่ มนั ถกู พมิ พอกี ครัง้ โดย สนพ. ของเรา กห็ วังวา สญ ั ชาตญาณ สวนตัวยังทำงานไดดี หวังวาคุณจะสนุกกับหนังสือรสชาติดีที่เรา ตื่นเตนนำเสนอ หวังวาเมื่ออานจบแลวจะคิดเหมือนกันวา หาก ตอนนีจ้ ริ าภรณกำลังทานยาหลังอาหารแลวดม่ื นำ้ ตามมากๆ เพือ่ ให หายจากอะไรก็ตามที่ทำใหเธอเขียนเรื่องสั้นทั้ง 12 เรื่องนี้ออกมา ได เรากห็ วังวา เธอจะไมหายขาดจากโลกทเ่ี ธอเปน เพือ่ ทีจ่ ะไดเห็น งานชน้ิ ตอ ๆ ไปของเธอ ไดเจอตวั ละครสดุ เพีย้ น พบพล็อตเรือ่ งสดุ หมน สับสน สลับสดใสในระหวางบรรทัดไดอีกเรื่อยๆ เลม นาเสียดายทเ่ี ราสง ภาพเคลือ่ นไหวผา นกระดาษไมได มิฉะนัน้ คุณจะไดเห็นสีหนาแ ละแววตา จะเชื่อวาเราพูดจริงแ คไหน วาไมไดแ ชงนะ แตเราหวังวาคุณจะติดห วัดจากโลกของเธอกันทุกคน
สำนักพิมพแ ซลมอนบุคส
คำนิยม กิจวัตรประจำกลางวันอยางหนึ่งที่ผมมักจะทำเปนประจำ ระหวางนั่งเรือขามฟากเพื่อไปหาอะไรใสทอง ก็ค ือการมองแมน้ำ เจาพระยา ทุกครัง้ ทผ่ี มมองไปทแ่ี มนำ้ ผมมกั จะนกึ ถึงคำพูดของ จริ าภรณ วิหวา อยูเสมอ ครัง้ หนึง่ เธอเคยบอกผมวา เมือ่ มองแมนำ้ แลวรูส กึ อยากเปนสวนหนึ่งของแมน้ำนั้น ตอนแรกทไี่ดฟ งอ ยางนผี้ มตกใจไมนอย เพราะดันไปนึกภาพ วาการที่คนคนหนึ่งจะหลอมรวมกับแมน้ำก็คงจะหนีไมพนการ แหวกวายอยูในนั้น แลวจึงจมลงไปในแมน้ำชาๆ ทีละนิด ทีละนิด แบบเห็นนิ้วมือและฟองอากาศบุง บุง เปนภาพสุดทาย กอนจะ คอยๆ จมหายไปในทีส่ ดุ ผมเลยเตือนเธอไปดว ยหวังดีและหว งใย วาอยูใหไกลๆ แมน้ำไวนาจะดี จนเมื่อไดมามองแมน้ำดวยสายตาของตัวเองทุกวัน ทุกวัน นานๆ เขา ผมก็เริ่มเห็นความสวยงามของแมน้ำ ทั้งตอนที่กำลัง พลิ้วไหวระยับดวยเปลวแดด หรือต อนที่หยดเม็ดฝนกำลังห ลนใส จนกลายเปนหนึ่งกับแมน้ำนั้น บางครั้งเมื่อปลอยความคิดตัวเอง ใหลอยไหลไปตามแมนำ้ ผมกแ็ ทบหา มใจตวั เองไมใหกา วออกจาก เรือขามฟาก แลวจมหายไปกับแมน้ำไวไมอยู นาทีน้นั ผมคดิ วาผ มเขาใจความรูสึกท ่อี ธิบายใหคนอ่นื เขาใจ ไดยากของเธอแลว เรื่องสั้นทั้ง 12 เรื่องของจิราภรณมีความแปลกประหลาด เฉพาะตัว จะวาเปนเรื่องสั้นชวนหัวก็คงไมใชแนๆ จะวาสะทอน สังคมกค็ งพดู ไดไมเต็มปากเต็มคำ หรือถา จะใหบอกวาเปนเรือ่ งสัน้ ทีก่ ะเทาะเปลือกความเปนมนุษย แลวสกัดเขาไปคน หาจติ วิญญาณ
อะไรแบบนั้นเธอก็คงดาผ มเสียสุนัขเปลาๆ ระหวางทีก่ ำลังครุนคิดวาเรื่องสั้นทั้ง 12 เรื่องในหนังสือเลม นี้มันเหมือนอะไร อยูๆ ผมก็นึกถึงคำพูด ‘อยากหายไปในแมน้ำ’ ของเธอที่บอกไปแลวขางตน ใชแลว เรื่องสั้นเหลานี้มันเหมือนการมองแมน้ำ มันทำให ผมรูสึกวาตัวเองเปราะบางทั้งเปลือกทั้งแกนแคไหน และความ เปราะบางของผมนนั้ คงมีเพียงแตแมน้ำเทานัน้ ทจี่ ะดูดซับกลืนกิน มันไวไดจนหมดสิ้น จริงอยู การรับรูวามนุษยเปนสิ่งมีชีวิตอันแสนบอบบางและ แตกราวไดงายนั้นอาจทำใหกำลังใจในการใชชีวิตข องเรารอยหรอ ลงไปเกือบกง่ึ หนึง่ แตอยางนอ ยทีส่ ดุ การรคู วามจริงขอ นน้ั กน็ า จะ ทำใหเราตระหนักไดวา ชีวิตที่เวียนวายอยูในกระแสแหงก ารกลืน กินกันและกันนั้น ควรเปนไปเพื่อจุดประสงคเดียว นั่นคือก ารอยู อยางมีความสุขใหมากที่สุดภายใตเงื่อนไขที่แตกตางกันออกไป ของแตละคน นี่คือสิ่งที่ผมเรียนรูจากการมองแมน้ำและอาน ทานยา หลังอาหารแลวดื่มน้ำตามากๆ ของ จิราภรณ วิห วา ชีวิตที่เราเพียรฟูมฟกนั้นแสนเปราะบางนัก ผมหวังวาคุณจะมีความสุข
จักรพันธุ ขวัญมงคล นนทบุรี, กันยายน 2552
แด ลุง ผูจ ากโลกนีไ้ ป เพราะเสพติดความเศราเกินขนาด
เมื่อฉีกโปรดใหข าดออกจากกัน
1 กอนเม็ดฝนหยดแรกจะแหมะลงบนพื้นถนน เง็กก็กาวเทา เขาสูโ รงภาพยนตรระบบมลั ติเพล็กซยกั ษใหญใจกลางเมืองไดอยาง หวุดหวิด เง็กถอนหายใจโลงอกทห่ี นีพน เงือ้ มมือของลมหอบใหญและเมฆ อวบอวนทเ่ี ตรียมกลัน่ ตัวเปนหาฝนไดสำเร็จ แตดเู หมือนหญิงสาว ตาตีต่ ามชื่อจ ะยังไมว างใจงายๆ เพราะเธอยังคงเรงรอนพาตัวเอง ขึ้นบ ันไดเลื่อนเพื่อซุกตัวเขาไปในเสียงครึกโครมตามประสาแหลง ความบนั เทิงระดับโลก ดวยหวังวา ระบบดอลบเ้ี ซอรราวนดจะกลบ เสียงฟาฝนภายนอกได เง็กกลัวฝน เง็กไมร ูวาเกิดอ ะไรขึ้น แตฝ นแรกในปทเี่ธออายุค รบยี่สิบเอ็ด 013
ขวบ ทำเอาเธอรองไหฟูมฟายเปนวรรคเปนเวรอยางหาสาเหตุ ไมได และฝนจากเมฆกอนตอๆ มาที่โปรยปรายในแตละวันก็ ทำเอาเธอซึมเศรา ชอบซุกตัวอยูในที่แคบๆ และเริ่มมีความคิด ที่จะฆาตัวตาย โชคดีที่เง็กยังไมไดลงมือ และเชื่อวาตัวเองยังมีสติพอที่จะ รูเทาทันเม็ดฝน เธอจึงหลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับอิทธิพลมืดครึ้ม กอนนี้ดวยการหนี เธอยายไปอยูหอพักที่ไมมหี นาตาง ไมไปเรียน ในวันทีร่ ายงานพยากรณอากาศประกาศวามีฝน เลือกทำงานใน ตำแหนงเจาหนาทีธ่ ุรการเช็กสต็อกหนังสือเพื่อจะอยูในหองอุดอู ตลอดวัน (นั่นแสดงวา การโดดเรียนตลอดฤดูฝนไมสงผลกระทบ จนเธอไมจบการศึกษา) และเลือกใชชีวิตในเมืองที่ฝนมักจะตก ตอนเย็นดวยการหนีเขากลองมืดด ำไรเวลาอยางโรงภาพยนตร เง็กยนื ดโู ปรแกรมวนั นี้เพือ่ ตดั สินใจ เธอไมมีทางเลือกมากนกั เพราะจากทั้งหมด 14 โรง มีหนังใหเลือกชมแค 4 เรื่อง หนึ่งเปน หนังฮอลลีวดู ฟอรมยกั ษทก่ี วาดโรงและเวลาทง้ั หมดไปตามประสา เปดตัววนั แรก หนึง่ เปนหนังตลกสไตลไทยทร่ี วมดาวตลกในเทรนด ไวเต็มจอ หนึง่ เปนหนังผีรีเมกที่ทำไดไมดีเทาตนฉบับ และอีกหนึง่ เปนหนังรักเกาหลีท นี่ าจะมีฉากฝนโปรยแสนโรแมนติกแนๆ หญิงสาวกาหนังกมิ จิทง้ิ อยางไมมเี ยือ่ ใยเพราะเธอจะไมยอม หนีฝนมาเจอฝนเปนอันขาด สวนหนังฟอรมใหญคับโรงก็นาจะมี โปรแกรมแนนและยาวพรอมสแตนดบายรอเธออยูทุกเมื่อเชื่อวัน ดังนั้น ระหวางหนังผีจืดๆ กับหนังตลกกรอยๆ เธอขอเลือกขอ หลัง เพราะมันนาจะทำใหเธอผิดหวังไดนอยกวา เง็กเลือกทน่ี ง่ั อยางชำ่ ชอง มุมดที ส่ี ดุ อุณหภูมิพอเหมาะทส่ี ดุ และไกลหางจากนักโทรศัพทในโรงหนังที่สุด ยังมีเวลาเหลือเฟอ 014
เธอมีรานอาหารประจำใหฝากทอง กอนเขาหลุมหลบภัย “วษา วษาใชไหม” เสียงเรียกทค่ี นุ เคยแตไมไดยนิ มานานดงั ขึน้ เง็กหรือวริษาหรือวษาหนั กลับไป หญิงสาวหนาสวยคนหนึง่ เรียกชือ่ สมัย ม.ตนของเธอดวยเสียงตื่นเตน “จำเราไดไหม ปารีส ที่ชอบยืมลิควิดวษาไง” หญิงสาวยิ้ม กวาง “จำไดสิ ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” เง็กพดู ตามจริง ปารสี เคย สวย และยังคงสวย เธอจำไดดีวาปารีสโดดเดนขนาดไหนในหอง นารัก มีชีวิตชีวา ขี้เลน และเปนกันเองอยางรายกาจ ไมมีใคร สงสัยวา ทำไมพวกผชู ายถงึ ชอบปารสี พอๆ กับท่ีไมมีเพือ่ นผหู ญิง คนไหนเกลียดหรืออ ิจฉาเธอ (อยางนอย ก็ไมแสดงออกวาอิจฉา) “บา หนาแกไปตั้งเยอะ” ปารีสย นจมูก “ดูเรื่องอะไรเหรอ” เง็กบอกชื่อหนัง “ขอดูดวยคนไดไหม ขี้เกียจตากฝนกลับบ าน” ปารีสยิ้ม ละลายความกระอักกระอวนทอ่ี าจจะมีตามประสาการทกั ทายกนั แกนๆ ของเพือ่ นเกา เธอไมไดอยากดูหนังเรือ่ งน้แี ละไมเคยแมแต จะดูหนังทำนองนี้ดวยซ้ำ แตวันนี้ไมใชวันปกติ เธอกำลังต องการ หลุมหลบภัย หญิงสาวทง้ั สองตา งใชมหรสพกลองนเ้ี พือ่ วตั ถุประสงคเดียวกัน โดยไมไดนัดหมาย 2 ในกลองมดื ตือ๋ เง็กสนุกกบั การสงั เกตสหี นาของปารสี ใ นเวลา ที่แสงจากจอจาพอจะทำใหเธอมองเห็นได ปารีสไมสนุกกับหนัง 015
เรื่องนี้ (เหมือนเธอ) แตท ี่หนักกวาคือความกระอักกระอวนในบาง มุกตลกบนจอ ปารีสดูจะไมมีภูมิคุมกันเอาซะเลย แคแคนหัวเราะ ออกมาเธอยังทำไมไดด วยซ้ำ “หนังตลกเปนแ บบนี้ทุกเรื่องเลยเหรอ” ปารีสเอยทันทีที่กาว พนบันไดปูพรมหนาในโรงหนัง “บางเรื่องกด็ ีกวานี้ บางเรื่องก็แยกวานี้” เง็กผูเชี่ยวชาญแบง รับแบงสู “ขอโทษที่ไมไดเตือนกอน” “แตก็ดีเหมือนกันนะ เละเทะจนลืมเรื่องรกสมองทุกอยาง” “อือ” ผูเ ชีย่ วชาญหนังตลกไทยเห็นงามแตไมถนัดแสดงทศั นะ ดวยประโยคยาวๆ และที่มากกวา เง็กออกจะรูสึกดีที่ไดรูวาเธอ ไมใชค นเดียวที่อาศัยสิ่งนี้เปนหลุมหลบภัย “ฝนหยุดซะที เมือ่ เย็นมาเปนพายุเลย” ปารสี ช ะเงอผา นกระจก ใสเมือ่ บนั ไดเลือ่ นเคลือ่ นผา น ในขณะทีเ่ ง็กยม้ิ ออกมาอยางโลงอก “ถาไมหยุด มีหวังไดดอู ีกรอบ” “ดูอีกเหรอ เราไมไหวนะ” ปารีสแยงเสียงสูงประกอบหนา เหยเกเต็มกลืน “ยอมเปยกดีกวา” อีกฝงยิ้ม เก็บคำตอบตรงกันขามเอาไวในใจ 3 เหตุการณเหมือนสองวันกอนเวียนกลับมาซ้ำแทบจะ สมบูรณแบบ พายุฟา คะนองหลังเลิกงาน ปารสี ไ มเหลือทางเลือกคมุ ฝนอน่ื ใด นอกจากวง่ิ เขาโรงหนังมลั ติเพล็กซ แหลงความโหวกเหวก ระดับโลก “เจอกันอีกแลว” ปารีสทักเง็กที่ยืนดูโปรแกรมอยูกอนหนา 016
ตัดสินใจวา จะดหู นังเรือ่ งไหนซำ้ แตเพราะปารสี ไ มรเู หตุผลทแ่ี ทจริง ในการเขากลองดำของเง็ก เธอจึงเสนอโปรแกรมขาวเย็นรอฝน หยุดแทนทีก่ ารเขาไปหลับในโรงหนัง หญิงสาวกลัวฝนตอบตกลง แตไมวายรีบเสนอรานที่มองไมเห็นโลกภายนอก “วษาชอบดูหนังเหรอ” ปารีสชวนคุยกลางโตะอาหาร “ก็ค งอยางนั้น แตความจริงคือไมรูจะทำอะไรมากกวานะ” “บา มีอะไรใหทำตั้งเยอะแยะ” ปารีสค ัดคานตาม ความเชื่อ เดิม เธอไมเคยไมมอี ะไรทำ เธอมเี คกรา นโปรดทเ่ี ธอชอบกนิ มีรา น เสือ้ เจาประจำทีเ่ ธอชอบใส มีโรงภาพยนตรคอยฉายหนังทเ่ี ธอชอบ ดู มีรานหนังสือท ี่เธอชอบไป มีสะพานขามแมน้ำท ี่เธอชอบเดิน มี สวนสาธารณะที่เธอปลอดโปรง มี ‘โลก’ ทีเ่ธอหลงรัก แตเธอมาทำอะไรที่นี่ ติดแ หง็กอยูในทีท่ ี่ไมใชของเธอ ฝนไมใชขออาง การไดก างรมฟ งเสียงเปาะแปะประกอบการ เดินเทาเปนกิจกรรมที่เธอระบุว าเปนความสุข ปารสี เ ริม่ รอ งไห และฟมู ฟายหนักขึน้ หนักขึน้ ถาหากรา นอาหาร นีจ้ ะมีหนาตางสักบ าน คงไดเห็นชัดว าน ้ำตาของปารีสไมต างอะไร กับฝนฟาคะนองภายนอก เง็กตกใจ เธอไมรจู ะรบั มือเหตุการณนอ้ี ยางไร นอกจากนง่ิ เงียบ แลวคิดปะติดปะตอ หรือปารีสจะเปนโรคเดียวกับเธอ เพียงแต เปลีย่ นสง่ิ กระตุน จากสายฝนเปนขา วอบสบั ปะรดทบ่ี ริกรเพิง่ ยกมา เสิรฟ “ขอโทษที่ทำใหตกใจนะ” ปารีสสงเสียงอูอี้เมื่อเวลาผานไป กวา 5 นาที “ไมรองแลวละ” “ถาอยากเลาอะไรใหเราฟง …” เง็กเริม่ ตนประโยคท่คี ดิ วาควร พูด แตกไ็ มรจู ะจบลงวา อะไร เธอไมเคยเปนทป่ี รึกษาของใครมากอ น 017
แตโชคยังดีที่ความเงอะงะไมป ระสาของเง็กไมทำใหม วลที่อวลอยู เละเทะไมเปนทา เพราะสำหรับปารสี น้ำตาท่พี รัง่ พรูอยางนา อาย เหมือนเปนใบอนุญาตใหเธอพูดสิ่งที่เธอเก็บกลั้นมาตลอดหลาย วัน “เราเพิ่งเปนเด็กมีปญหาเอาตอนอายุ 25 นะ” ปารีสว าพ ลาง หยิบกระดาษทชิ ชูซ บั น้ำหนู ำ้ ตาออกจากใบหนาแดงชำ้ “วษารใู ชไหม วาเราไมไดอยูก บั แม พอเลีย้ งเรามาตง้ั แตเด็ก เพราะแมรกั ป ารีส แม อยากไปอยูปารีส ถึงต ั้งชื่อเราอยางนี้ไง แลวพอแมมีโอกาส แมก็ ไป ซึ่งเรากไ็มไดม ีปญหาอะไรนะ พอก็รัก ดูแลเราดี เราอยูกันได เราคิดถ ึงขนาดวา ถามีแมอยูดวย คงไมมีความสุขขนาดนี้ แตอยู ดีๆ…” น้ำในตาเริม่ ไหลบามาอกี ระลอก จนตอ งเอากระสอบทชิ ชู มากั้นไว “เราไปดนู ิทรรศการภาพถายมา แลวมันมีอยูภาพนึงเปน ภาพหอไอเฟล มันส วยมาก สวยจนเราหยุดหายใจ อธิบายไมถูก เหมือนกันน ะ แตมันทำเรารองไหหนักมาก” เง็กพยักหนา ไมต อบทสนทนาจนเกือบดูเย็นชา ทั้งที่ความ จริงเธอออกจะปลื้มใจในสถานะใหมที่เธอไมเคยไดรับจากเพื่อน รวมโลกคนไหน “เรากำลังอิจฉามัน เรารูสึกวาแมรักไอเจี๊ยวยักษนั่นมากกวา เรากับพ อ!” ปารีสโพลงความรูสึกออกมาแลวหัวเราะทั้งน้ำตา “งี่เงา เนอะ” “ไมห รอก” เง็กวา “มีเรื่องงี่เงากวาอยูเต็มโลก” จากนัน้ เง็กกต็ ดั สินใจเลาเรือ่ งอาการกลัวฝนทไ่ี มเคยบอกใคร ใหคนที่เธอรูสึกวาเปน ‘เพื่อน’ ฟง
018
4 หลังจากวันนั้น ปารีสและเง็กก็กลายเปนเพื่อนสนิทกัน ปารีสหายขาดจากอาการฟูมฟายและสนุกกับการพาเง็ก ผูอ ดุ อูอ ยูใ นกจิ วัตรแคบๆ ไดออกไปวง่ิ เลนในโลกกวางขวางของเธอ เริ่มตั้งแตการพยายามเพิ่มส ีสันสดใสใหเชิ้ตส สี ะอาดและกระโปรง สีสุภาพทเี่ง็กใสเปนประจำ ชวนนักส ั่งเมนูเดิมๆ ไปตระเวนชิมร าน อรอยในเขตเมืองเกา ลากนกั กีฬาทอ่ี อกวง่ิ เฉพาะตอนหนีฝนหดั เลน โยคะกลางสวน โนมนาวใหลูกคาด ีเดนรานฟาสตฟูด ลด ละ เลิก ทุกคอมโบและซูเปอรไซส แนะนำหนังสือเพี้ยนๆ ใหคนมีอาชีพ อยูกับหนังสือแตไมชอบอานหนังสือลองอาน (ดวยเหตุผลจูงใจ วา ตัวละครเพี้ยนๆ ในนั้นจะทำใหเง็กรูสึกปกติขึ้น) ฯลฯ ในวนั ธรรมดาวนั หนึง่ ปารสี ส มมติใหเปนวนั เกิดของเง็กอยาง ไมมีปม ขี ลุย ดว ยการซอ้ื รม ลาย Polka dot สีแดงสดใหเปนของขวัญ และอวยพรใหเง็กเลิกกลัวฝนตลอดไป กอนจะบังคับใหเจาของ วันเกิดอธิษฐานพรอมกับเปาเทียนเลมเล็กที่ปกอยูในถวยทีรามิสุ ซึ่งเตรียมมาเซอรไพรส เง็กอยากใชคำวาโคตรดีใจ ทีไ่ดร ูจักกับปารีส 5
019
“แกอยูไหน” เง็กสงเสียงทักทายไปทางสัญญาณโทรศัพท เฉพาะกับปารีสเทานั้นที่บทสนทนาของเง็กดูมีชีวิตชีวา “สยาม” ปารสี ต อบสน้ั ดูเหมือนชวี ติ ชีวาจะหายไปจากเธอแทน
“เดีย๋ วงานเลิกแลวไปดหู นังทล่ี โิ ดกนั เหอะ” เง็กเสนอโปรแกรมหนัง และโรงที่หมายตามความอยากของคนถูกชวน เง็กจำไดวาปารีส บนๆ วาอยากดูโปรแกรมนี้ แตย ังไมทันท ี่ปารีสจะตอบอะไร เสียง ฟาคำรามก็ดังขึ้นขัดจังห วะ “ฝนตกอีกแ นเลยแก ไวคอยดูวันหลังแลวกัน” ปารีสปด หนึ่ง เธอไมคอยนึกอยาก และสอง ระยะทางจากที่ทำงานของเง็กมา สยามสแควรไกลเกินกวาเมฆจะอุมฝนรอเวลาให “อาว ก็แกอยากดูเรื่องนี้ไมใชเหรอ เดี๋ยวมันก็ออกหรอก” หนึ่ง เง็กคิดถึงเพื่อนกอนตัว แมจะกลัวฟาคะนองอยูไมนอย และ สอง เง็กไมน ึกเลยวาปารีสจะหนายคำชวน “ฉันดูคนเดียวก็ได เดี๋ยวฝนตกแลวแกโดดใหรถไฟฟาชน ตาย ฉันก็บ าปสิ” “เฮย ฉันก็อยากดูเหมือนกัน” เง็กโกหก “แกซื้อตั๋วไวเลย เดี๋ยวฉันร ีบไป” “เง็ก แกไมต องทำขนาดนี้ก็ได” “เออ แกซื้อตั๋วเลย เดี๋ยวจะออกไปแลว หวัดดี” เง็กรีบรอนเก็บขาวของโดยไมลืมควารมลายจุดสีแดงสด ใสกระเปาแลวร ีบจ้ำอาวหนีลมหอบใหญท ี่พาเม็ดทราย ใบไมแ ละ กลิน่ ชน้ื ฉำ่ ของฝนมาลอ มหนาลอ มหลังราวกับเจาหนีน้ อกระบบสง ลูกนองมาทวงเงิน หญิงสาวเรงฝเทาและพยายามคุมสติที่มักจะ เตลิดเวลาสัมผัสไดถึงปรากฏการณฝนในรูปแบบตางๆ แตไมวา จะพยายามอยางไร เง็กกย็ งั สะดุง สดุ ตัว เมือ่ รสู กึ วามหี ยดน้ำแหมะ ลงที่แขนของเธอ ทั้งที่ความจริงแลวละอองของเหลวนั่นมาจาก คอมเพรสเซอรบนกันสาดตึกแถวเทานั้น เง็กห อบอาการอกสั่นข วัญแขวนและหนาซีดเผือดตะกายขึ้น 020
บันไดรถไฟฟา แสงแลบแปลบปลาบบนฟาฟากใกลโบยตเี ธอจนรสู กึ ไดถึงความปวดแสบ มีก อนขมบางชนิดข ึ้นมาจุกอยูที่จมูกและคอ เง็กกะพริบตาถี่ไลอาการ ภาวนาใหรถไฟฟาม าเทียบทาไวๆ เธอ จะไมวิ่งหนีเขากลองดำใบเดิมเหมือนที่เคย และกลองดำอีกใบที่ กำลังจะวิ่งไปก็มีเพื่อนคนเดียวของเธอรออยู ทันทีที่ประตูเปด เง็กพาตัวเองเขาไปในทองกิ้งกือยักษแลว หลับตาแนน ดวยพงึ หวังวา เสียงจอ กแจกจอแจจากคนของมหานคร จะกลบบรรยากาศองึ อลของฟา ฝนไดบา ง นอกจากนัน้ เธอพยายาม ปนภาพประกอบเรื่องขึ้นมาในหัวอยางที่ปารีสเคยแนะนำ สมอง คือกลองดำฉุกเฉินที่สามารถฉายหนังสนุกและถูกใจยิ่งกวาหนัง โปรแกรมไหนดวยการจินตนาการเอาเอง ขณะรถเคลื่อนผาน จอในใจของเง็กก ำลังฉ ายหนังซ ูเปอรฮ ีโร สาวตาตี่กำลังถลมแทงเหล็กไอเฟลใหปารีสน ำไปรไีซเคิล! 6 ฝนยงั ไมตก หนังยงั ไมฉาย และปารสี ก ย็ นื รออยูห นาโรงพรอม ตั๋วหนังแลว เง็กทักทายฉบับเรงดวน แลวรุนห ลังใหปารีสรีบย ื่นตั๋วใหคุณ พีส่ ทู สเี หลืองฉกี แลวปลอยใหทง้ั คูเขาไป แตแทนทีป่ ารสี จ ะไหลลืน่ ตาม เธอชะงัก ยื่นตั๋วใหเง็กดูแลวชี้ตรงรอยปรุซ ึ่งพิมพคำวา ‘เมื่อฉีกโปรดใหขาดออกจากกัน’ “เศราเนอะ” ปารสี พ ดู ลอยๆ เหมือนไมคอ ยมสี ติ เง็กพยักหนารับ แตไมไดส นใจจะสานตอ ปารีสพูดย้ำ “เมื่อฉีกโปรดใหขาดออกจากกันนะ” 021
“อือ ฉีกแลวก็ตอ งขาดจากกัน” เง็กทวนผดิ ทวนถกู แบบขอไปที เพือ่ พาปารสี แ ละตวั เองเขาไปหลังมา นหนาหนักบนพน้ื พรมนมุ หนืด เสียที โดยไมทันส ังเกตวาปารีสแปลกไปกวาทุกวัน ทันทีทห่ี นังเริม่ ฉาย ทุกสายตาในโรงพงุ ตรงไปยงั จอใหญดา นหนา และสนุกไปกับเรื่องราวที่เคลื่อนไหวอยูบนนั้น เง็กเหลือบมองมา ที่ปารีส เธอนั่งทาป ระจำไขวหางเทาคางนิ่งเหมือนเคย แตสักพัก เธอกระซิบกบั เง็กวาจะออกไปเขาหอ งน้ำและคอ มตัวออกจากแถว ไป แลวปารีสก็ไมก ลับเขามา ผานไป 15 นาที เง็กเริม่ กระสับกระสายและคดิ วาปารสี อ าจจะ ปวย เธอออกมาทห่ี อ งน้ำ รอนง่ิ จนทกุ หอ งวา งเปลากไ็ มเห็นเพือ่ น ของเธอ เง็กกดโทรศัพท ติด แตไมมคี นรับ ปารีสอาจไมไดยิน เธอ โทร.ซ้ำ ติด ไมรับ เธอโทร.อีก ติด ไมรับ เธอยังโทร.ตอไป ปารีสรับสาย “แกอยูไหน” เสียงเง็กร อนรน “กำลังกลับบ าน” ปารีสตอบ “อาว แลวทำไมไมบอก” เง็กไมเขาใจ ปารสี เงียบแทนคำตอบ เง็กพยายามถามวา ทำไม เกิดอะไรขน้ึ มีปญ หาอะไรไหม เพราะอะไร โกรธอะไรหรือเปลา ฯลฯ ไมมปี ระโยคคำตอบใดจากฝงปารีส ความเงียบยาวนานมีชองวางพอใหเสียงฟารองโครมใหญ ดังกองไปถึงหัวใจของเง็ก “ฉันฉีกจากแกแลว” ปารีสพูดขึ้นมาในที่สุดและวางสายไป พายุฝนนอกอาคารกระหน่ำเสียงชัดถอยชัดคำ เง็กเดินออกไปหา สายฝนอยางไมคอยมสี ติ 022
ในขณะที่ผคู นวนุ วายกับการวง่ิ หาทก่ี ำบัง เง็กยน่ื มือไปสมั ผัส เม็ดฝนแลวพบวามันไมออกฤทธิ์หมนเศราเหมือนอยางที่แลวมา ตลอดหลายป เง็กวิ่งหนีความโศกเศราจอมปลอมของสายฝนโดย ไมเคยรูดวยซ้ำวา ความเศราแทจริงม ันเปนอยางไร และเง็กก็ไดร ู แลวอ ยางนี้ เง็กควรดีใจหรือเสียใจกันแ น
023