ทานยา

Page 1



NOVEL




คำนำ​สำนักพิมพ นาเสียดาย​ที่​เรา​สง​ภาพ​เคลื่อนไหว​ผาน​กระดาษ​ไม​ได มิฉะนัน้ คุณ​จะ​เห็น​เรา​โคง​ส​ส่ี บิ ​หา ​องศา​ตาม​สตู ร​สภุ าพ ผายมือ​ ออก​ดว ย​ความ​ชา ​ปานกลาง และ​กระซิบ​เรียน​อนุญาต​แนะนำ​หนังสือ​ ใน​มือ​ทาน​อยาง​เปนทางการ จึง​ขอ​ขาม​ช็อต ตัด​ซีน และ​เขาสู​เนื้อหา​สำคัญ​โดย​พลัน หนังสือ​ที่​กำลัง​อา​แขนขวา​ซาย​คลาย​คู​เตนรำ​ตรงหนา​คุณ นับเปน​หนังสือ​หมวด​เรือ่ งแตง​ลำดับ​ทส่ี อง​ของ​สำนักพิมพ​แซลมอน​ บุคส ซึ่ง​เรา​ก็​ยังคง​ออกตัว​เหมือนเดิม​วา​เปน​หมวด​หนังสือ​ที่​เรา​ ไมถนัด​จัดเจน​นัก เรียกวา​ทำงาน​โดย​สัญชาตญาณ​ลวนๆ คือ​เรื่อง​ ไหน​ท่​อี า น​แลว​คดิ วา​สนุก​จน​อยาก​วง่ิ ​เทาเปลา​เอาไป​ให​เพือ่ น​ทอ่ี ยู​ อีก​หมูบาน​ได​อาน​ดวยกัน-นั่น​นับวา​ใชได และ​หนังสือ​เรื่อง​นกี้​ ็​มี​คุณสมบัติ​อยาง​ที่วา แต​มี​เรื่องราว​บางอยาง​ที่​เรา​อยาก​ชี้แจง กอน​จะ​ได​ตรวจทาน​ตนฉบับเ​พื่อ​จัดพิมพ เรา​ได​อาน ทาน​ยา​ หลังอาหาร แลวด​ ื่มน​ ้ำตา​มากๆ ของ​คุณ​จิราภรณ วิ​หวา มาแลว​ ใน​เวอรชน่ั ​พอ็ กเกต​บคุ ​พมิ พ​ครัง้ ​ทห่ี นึง่ ​ของแท โดย​สำนักพิมพ​มหา​ สมุด เมือ่ ​เดือน​ตลุ าคม​ป​ท แ่ี ลว ดวย​รปู ลักษณ​ของ​เลม​ท​ต่ี า ง​ไซส ตาง​ สำนักพิมพ แต​การ​พมิ พ​ครัง้ ​ทห่ี นึง่ ​เปน​ครัง้ ​ทส่ี อง​คราวนี​ก้ ​ใ็ ช​ของ​เทียม​เสีย​ เมื่อไหร!? เพราะ​ขณะ​ท​เ่ี รา​กำลัง​แอบ​อจิ ฉา​มหา​สมุด​ท​ไ่ี ด​ตน ฉบับ​ดๆ ี ไป​ ตีพมิ พ แต​พวกเขา​ทำ​ใน​ลกั ษณะ​ท​ผ่ี ลิต​เอง จัดพิมพ และ​สง ​ขาย​เอง​ เงียบๆ ใน​กลุมเ​ล็กๆ ดังนั้น ดวย​ความ​สัมพันธอ​ ันด​ รี​ ะหวาง​เรา​กับ​ คุณ​จักร​พันธุ ขวัญ​มงคล เจาสำนัก​มหา​สมุด ก็ได​ตกลง​ปลงใจ​วา​


ให ทาน​ยา​หลังอาหาร แลว​ดื่ม​น้ำตา​มากๆ มา​ตีพิมพ​ใน​เวอรชั่น​ แซลมอน​อยาง​เปนทางการ​สมใจ เพื่อ​สงตอ​หนังสือ​เลม​นี้​ออกไป​ ให​ผูอาน​ที่อยู​ไกล​กวา​วง​เดิม​ได​ลอง​อาน​กัน​บาง ซึง่ ​ไม​ตอ ง​เปนหวง เพราะ​น​ไ่ี มใช​การ​อา​เรนจ​จน​จำ​หนาตา​ไมได ​ เวอรชน่ั ​ใหม​น​ย้ี งั คง​เนือ้ เรือ่ ง​อยาง​สมบูรณ​อยาง​ท​จ่ี ริ าภรณ​เคย​พอใจ รูปแบบ​รปู ​เลม​ก​ย็ งั ​ใช​คยี ​อารต​เดิม​ท​เ่ี ธอ​เอง​เปน​ผ​จู บั ​เมาส​ออกแบบ​ ตัง้ ​แตตน จนจบ​กระบวนการ​ในนาม kitsch me studio จะ​ปรับ​ก​เ็ พียง​ เล็กนอย​เทานั้น ที่​สำคัญ​เรา​ยังคง​ราคาขาย​เอา​ไว​แทบจะเทาเดิม​ แม​จะ​บรรจุ​เรื่องสั้น​ที่​จิราภรณ​เขียน​เพิ่มเติม​มา​ให​อีก​สอง​เรื่อง​คือ ‘จุดหมาย​ทไี่​มมี​จดหมาย’ และ ‘จดหมาย​ที่​ไมมจี​ ุดหมาย’ สรุปวา​นาน​ไมนอย​ที่​ผล​งาน​ของ​จิราภรณ​ชิ้น​นี้​เดินทาง​ไป​มา และ​เมือ่ ​มนั ​ถกู ​พมิ พ​อกี ครัง้ ​โดย ส​นพ. ของ​เรา ​ก​ห็ วัง​วา ​สญ ั ชาตญาณ​ สวนตัว​ยัง​ทำงาน​ไดดี หวัง​วา​คุณ​จะ​สนุก​กับ​หนังสือ​รสชาติ​ดี​ที่​เรา​ ตื่นเตน​นำเสนอ หวัง​วา​เมื่อ​อาน​จบ​แลวจะ​คิด​เหมือนกัน​วา หาก​ ตอนนี​จ้ ริ าภรณ​กำลัง​ทาน​ยา​หลังอาหาร​แลว​ดม่ื ​นำ้ ตา​มมากๆ เพือ่ ให​ หาย​จาก​อะไรก็ตาม​ที่​ทำให​เธอ​เขียน​เรื่องสั้น​ทั้ง 12 เรื่อง​นี้​ออกมา​ ได เรา​ก​ห็ วัง​วา ​เธอ​จะ​ไม​หายขาด​จาก​โลก​ท​เ่ี ธอ​เปน เพือ่ ทีจ่ ะ​ได​เห็น​ งาน​ชน้ิ ​ตอ ๆ ไป​ของ​เธอ ได​เจอ​ตวั ละคร​สดุ ​เพีย้ น พบ​พล็อต​เรือ่ ง​สดุ ​ หมน สับสน สลับ​สดใส​ใน​ระหวาง​บรรทัดไ​ด​อีก​เรื่อยๆ เลม นาเสียดาย​ท​เ่ี รา​สง ​ภาพ​เคลือ่ นไหว​ผา น​กระดาษ​ไมได มิฉะนัน้ ​ คุณ​จะ​ได​เห็น​สีหนาแ​ ละ​แววตา จะ​เชื่อ​วา​เรา​พูดจริงแ​ คไหน วาไมไดแ​ ชง​นะ แต​เรา​หวัง​วา​คุณ​จะ​ติดห​ วัด​จาก​โลก​ของ​เธอ​กัน​ทุกคน

​สำนักพิมพแ​ ซลมอน​บุคส


คำ​นิยม กิจวัตร​ประจำ​กลางวัน​อยาง​หนึ่ง​ที่​ผม​มักจะ​ทำ​เปนประจำ​ ระหวาง​นั่ง​เรือขามฟาก​เพื่อ​ไป​หา​อะไร​ใส​ทอง ก็ค​ ือ​การ​มอง​แมน้ำ​ เจาพระยา ทุกครัง้ ​ท​ผ่ี ม​มอง​ไป​ท​แ่ี มนำ้ ผม​มกั จะ​นกึ ถึง​คำพูด​ของ ​จริ าภรณ วิ​หวา ​อยู​เสมอ ครัง้ หนึง่ เธอ​เคย​บอก​ผม​วา ​เมือ่ ​มอง​แมนำ้ ​แลวรูส กึ ​ อยาก​เปน​สวนหนึ่ง​ของ​แมน้ำ​นั้น ตอนแรก​ทไี่​ดฟ​ งอ​ ยาง​นผี้​ ม​ตกใจ​ไมนอย เพราะดันไ​ป​นึกภาพ​ วาการ​ที่​คน​คน​หนึ่ง​จะ​หลอม​รวมกับ​แมน้ำ​ก็​คงจะ​หนี​ไม​พน​การ​ แหวกวาย​อยู​ใน​นั้น แลวจึง​จมลง​ไป​ใน​แมน้ำ​ชาๆ ทีละ​นิด ทีละ​นิด แบบ​เห็น​นิ้วมือ​และ​ฟองอากาศ​บุง ​บุง เปน​ภาพ​สุดทาย กอน​จะ​ คอยๆ จม​หายไป​ในทีส่ ดุ ผม​เลย​เตือน​เธอ​ไป​ดว ย​หวังดี​และ​หว งใย​ วา​อยู​ให​ไกลๆ แมน้ำไ​ว​นาจะ​ดี จน​เมื่อ​ได​มา​มอง​แมน้ำ​ดวย​สายตา​ของ​ตัวเอง​ทุกวัน ทุกวัน นานๆ เขา ผม​ก็​เริ่ม​เห็น​ความ​สวยงาม​ของ​แมน้ำ ทั้ง​ตอนที่​กำลัง​ พลิ้วไหว​ระยับ​ดวย​เปลวแดด หรือต​ อนที่​หยด​เม็ดฝน​กำลังห​ ลน​ใส​ จน​กลาย​เปนหนึ่ง​กับ​แมน้ำ​นั้น บางครั้งเ​มื่อ​ปลอย​ความคิด​ตัวเอง​ ให​ลอย​ไหล​ไป​ตาม​แมนำ้ ผม​ก​แ็ ทบ​หา มใจ​ตวั เอง​ไม​ให​กา ว​ออกจาก​ เรือขามฟาก แลว​จม​หายไป​กับ​แมน้ำ​ไว​ไมอยู นาที​น้นั ผม​คดิ วาผ​ ม​เขาใจ​ความรูสึกท​ ่​อี ธิบาย​ให​คน​อ่นื เ​ขาใจ​ ได​ยาก​ของ​เธอ​แลว เรื่องสั้น​ทั้ง 12 เรื่อง​ของ​จิราภรณ​มี​ความ​แปลก​ประหลาด​ เฉพาะตัว จะ​วา​เปน​เรื่องสั้น​ชวนหัว​ก็​คง​ไมใชแนๆ จะ​วา​สะทอน​ สังคม​ก​ค็ ง​พดู ​ได​ไม​เต็มปาก​เต็ม​คำ หรือ​ถา ​จะ​ให​บอกวา​เปน​เรือ่ งสัน้ ​ ที​ก่ ะเทาะ​เปลือก​ความเปน​มนุษย แลว​สกัด​เขาไป​คน หา​จติ วิญญาณ​


อะไร​แบบนั้น​เธอ​ก็​คง​ดาผ​ ม​เสีย​สุนัข​เปลาๆ ระหวางทีก่​ ำลัง​ครุน​คิดวา​เรื่องสั้น​ทั้ง 12 เรื่อง​ใน​หนังสือเ​ลม​ นี้​มัน​เหมือน​อะไร อยูๆ ผม​ก็​นึกถึง​คำพูด ‘อยาก​หายไป​ใน​แมน้ำ’ ของ​เธอ​ที่​บอก​ไป​แลว​ขางตน ใช​แลว เรื่องสั้น​เหลานี้​มัน​เหมือน​การ​มอง​แมน้ำ มัน​ทำให ผม​รูสึกวา​ตัวเอง​เปราะบาง​ทั้ง​เปลือก​ทั้ง​แกน​แคไหน และความ​ เปราะบาง​ของ​ผม​นนั้ ​คง​มี​เพียงแต​แมน้ำ​เทานัน้ ​ทจี่ ะ​ดูดซับ​กลืน​กิน​ มัน​ไว​ได​จน​หมดสิ้น จริงอยู การ​รับ​รูวา​มนุษย​เปน​สิ่งมีชีวิต​อัน​แสน​บอบบาง​และ​ แตกราว​ได​งาย​นั้นอาจ​ทำ​ใหกำลังใจ​ใน​การใชชีวิตข​ อง​เรา​รอยหรอ​ ลง​ไป​เกือบ​กง่ึ หนึง่ แต​อยาง​นอ ยทีส่ ดุ การ​รคู วามจริง​ขอ ​นน้ั ​ก​น็ า จะ​ ทำใหเ​รา​ตระหนัก​ได​วา ชีวิต​ที่​เวียน​วาย​อยู​ใน​กระแส​แหงก​ าร​กลืน​ กินกัน​และ​กัน​นั้น ควร​เปนไป​เพื่อ​จุดประสงคเ​ดียว นั่น​คือก​ าร​อยู​ อยาง​มี​ความ​สุข​ให​มาก​ที่สุด​ภายใต​เงื่อนไข​ที่​แตกตางกัน​ออกไป​ ของ​แตละคน นี่​คือ​สิ่ง​ที่​ผม​เรียนรู​จาก​การ​มอง​แมน้ำ​และอาน ​ทาน​ยา​ หลังอาหาร​แลว​ดื่ม​น้ำตา​มากๆ ของ​ จิราภรณ วิห​ วา ชีวิต​ที่​เรา​เพียร​ฟูมฟก​นั้น​แสน​เปราะบาง​นัก ผม​หวัง​วา​คุณ​จะ​มี​ความ​สุข

จักร​พันธุ ขวัญ​มงคล นนทบุรี, กันยายน 2552


แด ลุง ผูจ ากโลกนีไ้ ป เพราะเสพติดความเศราเกินขนาด



เมื่อ​ฉีก​โปรดใหข​ าด​ออก​จากกัน


1 กอน​เม็ดฝน​หยด​แรก​จะ​แหมะ​ลง​บน​พื้นถนน ​เง็ก​ก็​กาว​เทา​ เขาสู​โ รงภาพยนตร​ระบบ​มลั ติเพล็กซ​ยกั ษ​ใหญ​ใจกลาง​เมือง​ได​อยาง​ หวุดหวิด ​เง็ก​ถอนหายใจ​โลงอก​ท​ห่ี นีพน ​เงือ้ มมือ​ของ​ลม​หอบ​ใหญ​และ​เมฆ​ อวบอวน​ท​เ่ี ตรียม​กลัน่ ตัว​เปนหา​ฝน​ได​สำเร็จ แต​ดเู หมือน​หญิงสาว​ ตาตีต่​ าม​ชื่อจ​ ะ​ยังไ​มว​ างใจ​งายๆ เพราะ​เธอ​ยังคง​เรงรอน​พา​ตัวเอง​ ขึ้นบ​ ันได​เลื่อน​เพื่อ​ซุก​ตัว​เขาไป​ใน​เสียง​ครึกโครม​ตามประสา​แหลง​ ความ​บนั เทิง​ระดับโลก ดวย​หวัง​วา ​ระบบดอล​บ​เ้ี ซอรราวนด​จะ​กลบ เสียง​ฟา​ฝน​ภายนอก​ได ​เง็ก​กลัว​ฝน ​เง็กไ​มร​ ูวาเ​กิดอ​ ะไร​ขึ้น แตฝ​ น​แรก​ใน​ป​ทเี่​ธอ​อายุค​ รบ​ยี่สิบเ​อ็ด​ 013


ขวบ ทำเอา​เธอ​รองไห​ฟูมฟาย​เปน​วรรค​เปน​เวร​อยาง​หา​สาเหตุ​ ไมได และ​ฝน​จาก​เมฆ​กอน​ตอๆ มา​ที่​โปรยปราย​ใน​แตละวัน​ก็​ ทำเอา​เธอ​ซึมเศรา ชอบ​ซุก​ตัว​อยู​ในที่​แคบๆ และ​เริ่มมี​ความคิด​ ที่จะ​ฆาตัวตาย โชคดี​ที่​เง็ก​ยัง​ไมได​ลงมือ และ​เชื่อ​วา​ตัวเอง​ยังมี​สติ​พอที่จะ​ รูเทาทัน​เม็ดฝน เธอ​จึง​หลีกเลี่ยง​ที่จะ​ปะทะ​กับ​อิทธิพล​มืดครึ้ม​ กอน​นี้​ดวย​การ​หนี เธอ​ยาย​ไป​อยู​หอพัก​ที่​ไมมหี​ นาตาง ไม​ไป​เรียน​ ใน​วันทีร่​ ายงาน​พยากรณ​อากาศ​ประกาศ​วา​มี​ฝน เลือก​ทำงาน​ใน​ ตำแหนง​เจาหนาที​ธ่ ุรการ​เช็ก​สต็อก​หนังสือ​เพื่อจะ​อยู​ใน​หอง​อุดอู​ ตลอดวัน (นั่น​แสดงวา การ​โดดเรียน​ตลอด​ฤดูฝน​ไม​สงผลกระทบ​ จน​เธอ​ไม​จบ​การ​ศึกษา) และ​เลือก​ใชชีวิต​ใน​เมือง​ที่​ฝน​มักจะ​ตก​ ตอนเย็น​ดวย​การ​หนี​เขา​กลอง​มืดด​ ำ​ไร​เวลา​อยาง​โรงภาพยนตร ​เง็ก​ยนื ​ด​โู ปรแกรม​วนั นี้​เพือ่ ​ตดั สินใจ เธอ​ไมมี​ทางเลือก​มาก​นกั เพราะ​จาก​ทั้งหมด 14 โรง มี​หนัง​ให​เลือก​ชม​แค 4 เรื่อง หนึ่งเ​ปน​ หนัง​ฮอลลีวดู ​ฟอรม​ยกั ษ​ท​ก่ี วาด​โรง​และ​เวลา​ทง้ั ​หมดไป​ตามประสา​ เปดตัว​วนั แรก หนึง่ ​เปน​หนังตลก​สไตล​ไทย​ทร่ี วม​ดาว​ตลก​ใน​เทรนด​ ไว​เต็ม​จอ หนึง่ ​เปน​หนัง​ผี​รีเมก​ที่​ทำได​ไมดี​เทา​ตนฉบับ และ​อีก​หนึง่ ​ เปน​หนัง​รัก​เกาหลีท​ นี่​ าจะ​มี​ฉาก​ฝน​โปรย​แสนโร​แมน​ติก​แนๆ หญิงสาวกา​หนัง​กมิ จิ​ทง้ิ ​อยาง​ไมม​เี ยือ่ ใย​เพราะ​เธอ​จะ​ไมยอม​ หนี​ฝน​มา​เจอ​ฝน​เปนอันขาด สวน​หนัง​ฟอรม​ใหญคับ​โรง​ก็​นาจะ​มี​ โปรแกรม​แนน​และ​ยาว​พรอมส​แตน​ดบาย​รอ​เธอ​อยู​ทุกเมื่อ​เชื่อวัน ดังนั้น ระหวาง​หนัง​ผี​จืดๆ กับ​หนังตลก​กรอยๆ เธอ​ขอ​เลือก​ขอ​ หลัง เพราะ​มัน​นาจะ​ทำให​เธอ​ผิด​หวัง​ได​นอยกวา ​เง็ก​เลือก​ทน่ี ง่ั ​อยาง​ชำ่ ชอง มุม​ดที ส่ี ดุ อุณหภูมิ​พอเหมาะ​ทส่ี ดุ และ​ไกลหาง​จาก​นัก​โทรศัพท​ใน​โรงหนัง​ที่สุด ยังมี​เวลา​เหลือเฟอ 014


เธอ​มี​ราน​อาหารประจำ​ให​ฝากทอง กอน​เขา​หลุมหลบภัย “วษา วษา​ใชไหม” เสียง​เรียก​ท​ค่ี นุ เคย​แต​ไม​ไดยนิ ​มา​นาน​ดงั ขึน้ ​ เง็ก​หรือ​วริษา​หรือวษา​หนั กลับ​ไป หญิงสาว​หนา​สวย​คน​หนึง่ ​เรียกชือ่ ​ สมัย ม.ตน​ของ​เธอ​ดวย​เสียง​ตื่นเตน “จำ​เรา​ไดไ​หม ปา​รีส ที่​ชอบ​ยืมลิค​วิดวษา​ไง” หญิงสาว​ยิ้ม​ กวาง “จำได​สิ ยัง​สวย​เหมือนเดิม​เลย​นะ” ​เง็ก​พดู ​ตามจริง ปา​รสี ​เคย​ สวย และ​ยังคง​สวย เธอ​จำ​ไดดี​วา​ปา​รีสโ​ดดเดน​ขนาด​ไหน​ใน​หอง นารัก มี​ชีวิตชีวา ขี้เลน และ​เปนกันเอง​อยาง​รายกาจ ไมมีใคร​ สงสัย​วา ​ทำไม​พวก​ผชู าย​ถงึ ​ชอบ​ปา​รสี  พอๆ กับ​ท่ี​ไมมี​เพือ่ น​ผหู ญิง​ คน​ไหน​เกลียด​หรืออ​ ิจฉา​เธอ (อยาง​นอย ก็​ไม​แสดงออก​วา​อิจฉา) “บา หนา​แก​ไป​ตั้ง​เยอะ” ปา​รีสย​ น​จมูก “ดู​เรื่อง​อะไร​เหรอ” ​เง็ก​บอกชื่อ​หนัง “ขอ​ดู​ดวย​คน​ได​ไหม ขี้เกียจ​ตากฝน​กลับบ​ าน” ปา​รีส​ยิ้ม​ ละลาย​ความ​กระอักกระอวน​ท​อ่ี าจจะ​มี​ตามประสา​การ​ทกั ทาย​กนั ​ แกนๆ ของ​เพือ่ นเกา เธอ​ไมได​อยาก​ดู​หนัง​เรือ่ ง​น้​แี ละ​ไมเคย​แมแต​ จะ​ดู​หนัง​ทำนอง​นี้​ดวยซ้ำ แต​วันนี้​ไมใช​วัน​ปกติ เธอ​กำลังต​ องการ​ หลุมหลบภัย หญิงสาว​ทง้ั สอง​ตา ง​ใช​มหรสพ​กลอง​น​เ้ี พือ่ ​วตั ถุ​ประสงค​เดียวกัน​ โดย​ไมได​นัดหมาย 2 ใน​กลอง​มดื ตือ๋ ​เง็ก​สนุก​กบั ​การ​สงั เกต​สหี นา​ของ​ปา​รสี ​ใ น​เวลา​ ที่​แสง​จาก​จอ​จา​พอ​จะ​ทำให​เธอ​มองเห็น​ได ปา​รีส​ไมสนุก​กับ​หนัง​ 015


เรื่อง​นี้ (เหมือน​เธอ) แตท​ ี่​หนัก​กวา​คือ​ความ​กระอักกระอวน​ใน​บาง​ มุก​ตลก​บน​จอ ปา​รีส​ดูจะ​ไมมี​ภูมิ​คุม​กันเอา​ซะ​เลย แค​แคน​หัวเราะ​ ออกมา​เธอ​ยัง​ทำ​ไมไดด​ วยซ้ำ “หนังตลก​เปนแ​ บบนี้​ทุก​เรื่อง​เลย​เหรอ” ปา​รีส​เอย​ทันทีที่​กาว​ พน​บันได​ปูพรม​หนา​ใน​โรงหนัง “บางเรื่อง​กด็​ ีกวา​นี้ บางเรื่อง​ก็​แย​กวา​นี้” ​เง็กผู​​เชี่ยวชาญ​แบง​ รับ​แบง​สู “ขอโทษ​ที่​ไมได​เตือน​กอน” “แต​ก็ดี​เหมือนกัน​นะ เละเทะ​จน​ลืม​เรื่อง​รกสมอง​ทุกอยาง” “อือ” ผู​เ ชีย่ วชาญ​หนังตลก​ไทย​เห็น​งาม​แต​ไมถนัด​แสดง​ทศั นะ​ ดวย​ประโยค​ยาวๆ และ​ที่​มากกวา ​เง็ก​ออกจะ​รูสึก​ดี​ที่​ได​รูวา​เธอ​ ไมใชค​ น​เดียว​ที่อาศัย​สิ่ง​นี้​เปน​หลุมหลบภัย “ฝน​หยุด​ซะที เมือ่ ​เย็น​มา​เปน​พายุ​เลย” ปา​รสี ​ช ะเงอ​ผา น​กระจก​ ใส​เมือ่ ​บนั ได​เลือ่ น​เคลือ่ น​ผา น ในขณะที​เ่ ง็ก​ยม้ิ ​ออกมา​อยาง​โลงอก “ถา​ไมหยุด มี​หวัง​ได​ดอู​ ี​กรอบ” “ดู​อีก​เหรอ เรา​ไมไหว​นะ” ปา​รีส​แยง​เสียง​สูง​ประกอบ​หนา​ เหยเก​เต็มกลืน “ยอม​เปยก​ดีกวา” อีก​ฝง​ยิ้ม เก็บ​คำ​ตอบ​ตรงกันขาม​เอา​ไว​ในใจ 3 เหตุการณ​เหมือน​สอง​วันกอน​เวียนกลับ​มา​ซ้ำ​แทบจะ​ สมบูรณแบบ พายุ​ฟา คะนอง​หลัง​เลิกงาน ปา​รสี ​ไ มเหลือ​ทางเลือก​คมุ ​ ฝน​อน่ื ​ใด นอกจาก​วง่ิ ​เขา​โรงหนัง​มลั ติเพล็กซ แหลง​ความ​โหวกเหวก​ ระดับโลก “เจอกัน​อีกแลว” ปา​รีส​ทัก​เง็ก​ที่​ยืน​ดู​โปรแกรม​อยู​กอนหนา 016


ตัดสินใจ​วา ​จะ​ด​หู นัง​เรือ่ ง​ไหน​ซำ้ แต​เพราะ​ปา​รสี ​ไ มร​เู หตุผล​ท​แ่ี ทจริง​ ใน​การ​เขา​กลองดำ​ของ​เง็ก เธอ​จึง​เสนอ​โปรแกรม​ขาวเย็น​รอ​ฝน​ หยุด​แทนที​ก่ าร​เขาไป​หลับใน​โรงหนัง หญิงสาว​กลัว​ฝน​ตอบ​ตกลง แต​ไมวาย​รีบ​เสนอ​ราน​ที่​มองไมเห็น​โลก​ภายนอก “วษา​ชอบ​ดู​หนัง​เหรอ” ปา​รีส​ชวน​คุย​กลาง​โตะอาหาร “ก็ค​ ง​อยาง​นั้น แต​ความ​จริง​คือ​ไมรู​จะ​ทำ​อะไร​มากกวา​นะ” “บา มี​อะไร​ให​ทำ​ตั้ง​เยอะแยะ” ปา​รีสค​ ัดคาน​ตาม ความ​เชื่อ​ เดิม เธอ​ไมเคย​ไมม​อี ะไร​ทำ เธอ​ม​เี คก​รา น​โปรด​ท​เ่ี ธอ​ชอบ​กนิ มี​รา น​ เสือ้ ​เจา​ประจำที​เ่ ธอ​ชอบ​ใส มี​โรงภาพยนตร​คอย​ฉายหนัง​ท​เ่ี ธอ​ชอบ​ ดู มี​รานหนังสือท​ ี่​เธอ​ชอบ​ไป มี​สะพานขาม​แมน้ำท​ ี่​เธอ​ชอบ​เดิน มี​ สวนสาธารณะ​ที่​เธอ​ปลอดโปรง มี ‘โลก’ ทีเ่​ธอ​หลงรัก แต​เธอ​มา​ทำ​อะไร​ที่นี่ ติดแ​ หง็ก​อยู​ในทีท่​ ี่​ไมใช​ของ​เธอ ฝน​ไมใช​ขออาง การ​ไดก​ าง​รมฟ​ ง​เสียง​เปาะแปะ​ประกอบการ​ เดินเทา​เปน​กิจกรรม​ที่​เธอ​ระบุว​ า​เปนความ​สุข ปา​รสี ​เ ริม่ ​รอ งไห และ​ฟมู ฟาย​หนักขึน้ หนักขึน้ ถาหาก​รา นอาหาร​ นีจ้​ ะ​มี​หนาตาง​สักบ​ าน คง​ไดเ​ห็นชัดว​ าน​ ้ำตา​ของ​ปา​รีสไ​มต​ าง​อะไร​ กับ​ฝน​ฟาคะนอง​ภายนอก ​เง็ก​ตกใจ เธอ​ไมร​จู ะ​รบั มือ​เหตุการณ​น​อ้ี ยางไร นอกจาก​นง่ิ เงียบ​ แลว​คิด​ปะติดปะตอ หรือ​ปา​รีส​จะ​เปน​โรค​เดียว​กับ​เธอ เพียงแต​ เปลีย่ น​สง่ิ กระตุน ​จาก​สายฝน​เปน​ขา ว​อบ​สบั ปะรด​ท​บ่ี ริกร​เพิง่ ​ยกมา​ เสิรฟ “ขอโทษ​ที่​ทำให​ตกใจ​นะ” ปา​รีส​สงเสียง​อูอี้​เมื่อ​เวลา​ผาน​ไป​ กวา 5 นาที “ไม​รอง​แลว​ละ” “ถา​อยาก​เลา​อะไร​ให​เรา​ฟง …” ​เง็ก​เริม่ ตน​ประโยค​ท่​คี ดิ วา​ควร​ พูด แต​ก​ไ็ มร​จู ะ​จบลง​วา ​อะไร เธอ​ไมเคย​เปน​ทป่ี รึกษา​ของ​ใคร​มา​กอ น 017


แต​โชค​ยัง​ดี​ที่​ความ​เงอะงะ​ไมป​ ระสา​ของ​เง็ก​ไม​ทำใหม​ วล​ที่อวล​อยู​ เละเทะ​ไม​เปน​ทา เพราะ​สำหรับ​ปา​รสี  น้ำตา​ท่​พี รัง่ พรู​อยาง​นา อาย เหมือน​เปน​ใบอนุญาต​ให​เธอ​พูด​สิ่ง​ที่​เธอ​เก็บ​กลั้น​มาตลอด​หลาย​ วัน “เรา​เพิ่ง​เปน​เด็ก​มี​ปญหา​เอา​ตอน​อายุ 25 นะ” ปา​รีสว​ าพ​ ลาง​ หยิบ​กระดาษ​ทชิ ชู​ซ บั น้ำ​ห​นู ำ้ ตา​ออกจาก​ใบ​หนาแดง​ชำ้ “วษา​ร​ใู ชไหม​ วา​เรา​ไมได​อยู​ก บั ​แม พอเลีย้ ง​เรา​มา​ตง้ั แต​เด็ก เพราะ​แม​รกั ป​ ารีส แม​ อยาก​ไป​อยู​ปารีส ถึงต​ ั้งชื่อ​เรา​อยาง​นี้​ไง แลว​พอ​แม​มี​โอกาส แม​ก็​ ไป ซึ่งเ​รา​กไ็​มไดม​ ี​ปญหา​อะไร​นะ พอ​ก็​รัก ดูแล​เรา​ดี เรา​อยู​กัน​ได เรา​คิดถ​ ึงขนาด​วา ถา​มี​แม​อยู​ดวย คง​ไมมี​ความ​สุข​ขนาดนี้ แต​อยู​ ดีๆ…” น้ำ​ใน​ตา​เริม่ ​ไหลบา​มา​อ​กี ระลอก จน​ตอ ง​เอา​กระสอบ​ทชิ ชู​ มา​กั้น​ไว “เรา​ไป​ดนู​ ิทรรศการ​ภาพถาย​มา แลว​มัน​มี​อยู​ภาพ​นึง​เปน​ ภาพ​หอ​ไอเฟล มันส​ วย​มาก สวย​จน​เรา​หยุด​หายใจ อธิบาย​ไม​ถูก​ เหมือนกันน​ ะ แต​มัน​ทำ​เรา​รองไห​หนัก​มาก” ​เง็ก​พยักหนา ไมต​ อ​บท​สนทนา​จน​เกือบ​ดู​เย็นชา ทั้งที่​ความ​ จริง​เธอ​ออกจะ​ปลื้มใจ​ใน​สถานะ​ใหม​ที่​เธอ​ไมเคย​ไดรับ​จาก​เพื่อน​ รวม​โลก​คน​ไหน “เรา​กำลัง​อิจฉา​มัน เรา​รูสึกวา​แม​รัก​ไอ​เจี๊ยว​ยักษ​นั่น​มากกวา​ เรา​กับพ​ อ!” ปา​รีส​โพลง​ความรูสึก​ออก​มาแลว​หัวเราะ​ทั้ง​น้ำตา “งี่เงา​ เนอะ” “ไมห​ รอก” เง็​กวา “มี​เรื่อง​งี่เงา​กวา​อยู​เต็ม​โลก” จากนัน้ ​เง็ก​ก​ต็ ดั สินใจ​เลา​เรือ่ ง​อาการ​กลัว​ฝน​ท​ไ่ี มเคย​บอก​ใคร​ ให​คน​ที่​เธอ​รูสึกวา​เปน ‘เพื่อน’ ฟง

018


4 หลังจาก​วัน​นั้น ปา​รีส​และ​เง็ก​ก็​กลาย​เปน​เพื่อนสนิท​กัน ปา​รีส​หายขาด​จาก​อาการ​ฟูมฟาย​และ​สนุก​กับ​การพา​เง็ก ​ ผู​อ ดุ อู​อ ยู​ใ น​กจิ วัตร​แคบๆ ได​ออกไป​วง่ิ เลน​ใน​โลก​กวางขวาง​ของ​เธอ เริ่ม​ตั้งแต​การ​พยายาม​เพิ่มส​ ีสันสดใส​ให​เชิ้ตส​ สี​ ะอาด​และ​กระโปรง​ สี​สุภาพ​ทเี่​ง็กใ​สเ​ปนประจำ ชวน​นักส​ ั่งเ​มนูเ​ดิมๆ ไป​ตระเวน​ชิมร​ าน​ อรอย​ใน​เขตเมือง​เกา ลาก​นกั กีฬา​ท​อ่ี อก​วง่ิ ​เฉพาะ​ตอน​หนี​ฝน​หดั ​เลน​ โยคะ​กลาง​สวน โนมนาว​ให​ลูกคาด​ ีเดน​ราน​ฟาสต​ฟูด ลด ละ เลิก​ ทุก​คอมโบ​และ​ซูเปอร​ไซส แนะนำ​หนังสือ​เพี้ยนๆ ให​คน​มี​อาชีพ​ อยู​กับ​หนังสือ​แต​ไมชอบ​อานหนังสือ​ลอง​อาน (ดวย​เหตุผล​จูงใจ​ วา ตัวละคร​เพี้ยนๆ ใน​นั้น​จะ​ทำให​เง็ก​รูสึก​ปกติ​ขึ้น) ฯลฯ ใน​วนั ธรรมดา​วนั หนึง่ ปา​รสี ​ส มมติ​ให​เปน​วนั เกิด​ของ​เง็ก​อยาง​ ไมมี​ป​ม ​ขี ลุย ​ดว ย​การ​ซอ้ื ​รม ​ลาย Polka dot สีแดงสด​ให​เปน​ของขวัญ และ​อวยพร​ให​เง็ก​เลิก​กลัว​ฝน​ตลอดไป กอน​จะ​บังคับ​ให​เจาของ​ วันเกิด​อธิษฐาน​พรอมกับ​เปา​เทียน​เลม​เล็ก​ที่​ปก​อยู​ใน​ถวย​ทีรา​มิสุ​ ซึ่ง​เตรียม​มา​เซอรไพรส ​เง็ก​อยาก​ใช​คำ​วา​โคตร​ดีใจ ทีไ่​ดร​ ูจัก​กับ​ปา​รีส 5

019

“แก​อยู​ไหน” ​เง็ก​สงเสียง​ทักทาย​ไป​ทาง​สัญญาณ​โทรศัพท เฉพาะ​กับ​ปา​รีส​เทานั้น​ที่​บท​สนทนา​ของ​เง็ก​ดู​มี​ชีวิตชีวา “สยาม” ปา​รสี ​ต อบ​สน้ั ดูเหมือน​ชวี ติ ชีวา​จะ​หายไป​จาก​เธอ​แทน


“เดีย๋ ว​งาน​เลิก​แลวไป​ด​หู นัง​ท​ล่ี โิ ด​กนั ​เหอะ” ​เง็ก​เสนอ​โปรแกรม​หนัง ​และ​โรง​ที่หมาย​ตาม​ความ​อยาก​ของ​คน​ถูก​ชวน ​เง็ก​จำได​วา​ปา​รีส ​ บนๆ วา​อยาก​ดู​โปรแกรม​นี้ แตย​ ัง​ไมทันท​ ี่​ปา​รีส​จะ​ตอบ​อะไร เสียง​ ฟาคำราม​ก็​ดังขึ้น​ขัด​จังห​ ​วะ “ฝนตก​อีกแ​ น​เลย​แก ไว​คอย​ดู​วันหลัง​แลวกัน” ปา​รีส​ปด หนึ่ง เธอ​ไมคอย​นึก​อยาก และ​สอง ระยะทาง​จาก​ที่ทำงาน​ของ​เง็ก​มา​ สยาม​สแควร​ไกล​เกิน​กวา​เมฆ​จะ​อุม​ฝน​รอ​เวลา​ให “อาว ก็​แก​อยาก​ดู​เรื่อง​นี้​ไมใช​เหรอ เดี๋ยว​มัน​ก็​ออก​หรอก” หนึ่ง ​เง็ก​คิดถึง​เพื่อน​กอน​ตัว แม​จะ​กลัว​ฟาคะนอง​อยู​ไมนอย และ​ สอง ​เง็ก​ไมน​ ึก​เลย​วา​ปา​รีส​จะ​หนาย​คำ​ชวน “ฉัน​ดู​คน​เดียว​ก็ได เดี๋ยว​ฝนตก​แลว​แก​โดด​ให​รถไฟฟา​ชน​ ตาย ฉัน​ก็บ​ าป​สิ” “เฮย ฉัน​ก็​อยาก​ดู​เหมือนกัน” ​เง็ก​โกหก “แก​ซื้อตั๋ว​ไว​เลย เดี๋ยวฉันร​ ีบไป” “​เง็ก แก​ไมต​ อง​ทำ​ขนาดนี้​ก็ได” “เออ แก​ซื้อตั๋ว​เลย เดี๋ยว​จะ​ออกไป​แลว หวัดดี” ​เง็ก​รีบรอน​เก็บ​ขาวของ​โดย​ไมลืม​ควา​รม​ลาย​จุด​สีแดงสด​ ใสกระเปาแลวร​ ีบ​จ้ำอาว​หนี​ลม​หอบ​ใหญท​ ี่​พา​เม็ดทราย ใบไมแ​ ละ​ กลิน่ ​ชน้ื ​ฉำ่ ​ของ​ฝน​มา​ลอ ม​หนา​ลอ ม​หลัง​ราวกับ​เจาหนี​น้ อก​ระบบ​สง ​ ลูกนอง​มา​ทวง​เงิน หญิงสาว​เรงฝเทา​และ​พยายาม​คุมสติ​ที่​มักจะ​ เตลิด​เวลา​สัมผัสได​ถึง​ปรากฏการณ​ฝน​ใน​รูปแบบ​ตางๆ แต​ไมวา​ จะ​พยายาม​อยางไร ​เง็ก​ก​ย็ งั ​สะดุง ​สดุ ตัว เมือ่ ​รสู กึ วา​ม​หี ยดน้ำ​แหมะ​ ลง​ที่​แขน​ของ​เธอ ทั้งที่​ความ​จริง​แลว​ละออง​ของเหลว​นั่นมาจาก​ คอมเพรสเซอร​บน​กันสาด​ตึกแถว​เทานั้น ​เง็กห​ อบ​อากา​รอก​สั่นข​ วัญแขวน​และ​หนาซีดเ​ผือด​ตะกาย​ขึ้น​ 020


บันได​รถไฟฟา แสง​แลบ​แปลบปลาบ​บนฟา​ฟาก​ใกล​โบย​ต​เี ธอ​จน​รสู กึ ​ ได​ถึง​ความ​ปวด​แสบ มีก​ อน​ขม​บางชนิดข​ ึ้น​มา​จุก​อยูที่​จมูก​และ​คอ ​ เง็ก​กะพริบตา​ถี่​ไล​อาการ ภาวนา​ให​รถไฟฟาม​ า​เทียบทาไ​วๆ เธอ​ จะ​ไม​วิ่งหนี​เขา​กลองดำ​ใบ​เดิม​เหมือน​ที่​เคย และ​กลองดำ​อีก​ใบ​ที่​ กำลัง​จะ​วิ่ง​ไป​ก็​มี​เพื่อน​คน​เดียว​ของ​เธอ​รออยู ทันทีที่​ประตู​เปด ​เง็ก​พา​ตัวเอง​เขาไป​ใน​ทอง​กิ้งกือ​ยักษ​แลว​ หลับตา​แนน ดวย​พงึ ​หวัง​วา ​เสียง​จอ ก​แจก​จอแจ​จาก​คน​ของ​มหานคร​ จะ​กลบ​บรรยากาศ​องึ อล​ของ​ฟา ​ฝน​ได​บา ง นอกจากนัน้ เธอ​พยายาม​ ปน​ภาพประกอบ​เรื่อง​ขึ้น​มา​ใน​หัว​อยาง​ที่​ปา​รีส​เคย​แนะนำ สมอง​ คือ​กลองดำ​ฉุกเฉิน​ที่​สามารถ​ฉายหนัง​สนุก​และ​ถูกใจ​ยิ่งกวา​หนัง​ โปรแกรม​ไหน​ดวย​การ​จินตนาการ​เอา​เอง ขณะ​รถ​เคลื่อน​ผาน จอ​ในใจ​ของ​เง็กก​ ำลังฉ​ ายหนังซ​ ูเปอรฮ​ ีโร​ สาว​ตาตี่​กำลัง​ถลม​แทง​เหล็ก​ไอเฟล​ให​ปา​รีสน​ ำไป​รไี​ซเคิล! 6 ฝน​ยงั ​ไม​ตก หนัง​ยงั ​ไม​ฉาย และ​ปา​รสี ​ก ​ย็ นื ​รออยู​ห นา​โรง​พรอม​ ตั๋วหนัง​แลว ​เง็ก​ทักทาย​ฉบับ​เรงดวน แลวรุนห​ ลัง​ให​ปา​รีส​รีบย​ ื่น​ตั๋ว​ใหคุณ​ พี​ส่ ทู ​ส​เี หลือง​ฉกี ​แลว​ปลอย​ให​ทง้ั คู​เขาไป แต​แทนที​ป่ า​รสี ​จ ะ​ไหลลืน่ ​ ตาม เธอ​ชะงัก ยื่น​ตั๋ว​ให​เง็ก​ดู​แลว​ชี้​ตรง​รอยปรุซ​ ึ่ง​พิมพ​คำ​วา ‘เมื่อ​ฉีก​โปรดให​ขาด​ออก​จากกัน’ “เศรา​เนอะ” ปา​รสี ​พ ดู ​ลอยๆ เหมือน​ไมคอ ย​ม​สี ติ ​เง็ก​พยักหนารับ แต​ไมไดส​ นใจ​จะ​สานตอ ปา​รีส​พูดย้ำ “เมื่อ​ฉีก​โปรดให​ขาด​ออก​จากกัน​นะ” 021


“อือ ฉีก​แลวก็​ตอ ง​ขาด​จากกัน” ​เง็ก​ทวน​ผดิ ​ทวน​ถกู ​แบบ​ขอไปที เพือ่ ​พา​ปา​รสี ​แ ละ​ตวั เอง​เขาไป​หลัง​มา น​หนา​หนัก​บน​พน้ื ​พรม​นมุ ​หนืด​ เสียที โดย​ไมทันส​ ังเกต​วา​ปา​รีส​แปลกไป​กวา​ทุกวัน ทันทีท​ห่ี นัง​เริม่ ​ฉาย ทุก​สายตา​ใน​โรง​พงุ ​ตรงไป​ยงั ​จอ​ใหญ​ดา นหนา​ และ​สนุก​ไป​กับ​เรื่องราว​ที่​เคลื่อนไหว​อยู​บน​นั้น ​เง็ก​เหลือบมอง​มา​ ที่​ปา​รีส เธอ​นั่ง​ทาป​ ระจำ​ไขวหาง​เทาคาง​นิ่ง​เหมือนเคย แต​สักพัก เธอ​กระซิบ​กบั เง็​กวา​จะ​ออกไป​เขา​หอ งน้ำ​และ​คอ มตัว​ออกจาก​แถว​ ไป แลว​ปา​รีส​ก็​ไมก​ ลับ​เขามา ผาน​ไป 15 นาที ​เง็ก​เริม่ ​กระสับกระสาย​และ​คดิ วา​ปา​รสี ​อ าจจะ​ ปวย เธอ​ออกมา​ท​ห่ี อ งน้ำ รอ​นง่ิ ​จน​ทกุ ​หอ ง​วา งเปลา​ก​ไ็ มเห็น​เพือ่ น​ ของ​เธอ ​เง็ก​กด​โทรศัพท ติด แต​ไมมคี​ น​รับ ปา​รีส​อาจ​ไม​ไดยิน เธอ​ โทร.​ซ้ำ ติด ไมรับ เธอ​โทร.​อีก ติด ไมรับ เธอ​ยัง​โทร​.ตอไป ปา​รีส​รับสาย “แก​อยู​ไหน” เสียง​เง็กร​ อนรน “กำลัง​กลับบ​ าน” ปา​รีส​ตอบ “อาว แลวทำไม​ไม​บอก” ​เง็ก​ไมเขาใจ ปา​รสี ​เงียบ​แทน​คำ​ตอบ ​ เง็ก​พยายาม​ถาม​วา ​ทำไม เกิด​อะไร​ขน้ึ มี​ปญ  หา​อะไร​ไหม เพราะอะไร โกรธ​อะไร​หรือเปลา ฯลฯ ไมมปี​ ระโยค​คำ​ตอบ​ใด​จาก​ฝง​ปา​รีส ความ​เงียบ​ยาวนาน​มี​ชองวาง​พอให​เสียง​ฟารอง​โครม​ใหญ​ ดังกอง​ไป​ถึง​หัวใจ​ของ​เง็ก “ฉัน​ฉีก​จาก​แก​แลว” ปา​รีส​พูด​ขึ้น​มา​ในที่สุด​และ​วางสาย​ไป พายุฝน​นอก​อาคาร​กระหน่ำ​เสียง​ชัด​ถอย​ชัด​คำ ​เง็ก​เดิน​ออกไป​หา​ สายฝน​อยาง​ไมคอย​มสี​ ติ 022


ในขณะที่​ผคู น​วนุ วายกับ​การ​วง่ิ ​หา​ทก่ี ำบัง ​เง็ก​ยน่ื มือ​ไป​สมั ผัส​ เม็ดฝน​แลว​พบ​วา​มัน​ไม​ออกฤทธิ์​หมน​เศรา​เหมือน​อยาง​ที่แลว​มา ตลอด​หลาย​ป ​เง็ก​วิ่งหนี​ความ​โศกเศรา​จอมปลอม​ของ​สายฝน​โดย​ ไมเคย​รู​ดวยซ้ำ​วา ความ​เศรา​แทจริงม​ ัน​เปน​อยางไร และ​เง็ก​ก็ไดร​ ู แลวอ​ ยาง​นี้ ​เง็ก​ควร​ดีใจ​หรือเ​สียใจ​กันแ​ น

023



Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.