Koppel vormt klooster om tot tweede thuis
“Voor een goede nachtrust mag je niets aan het toeval overlaten.”
Wegens renovatiewerken zal onze winkel gesloten zijn van 10 t/m 30 april a.s. Vanaf dinsdag 2 mei a.s. zien wij u graag terug.
www.damsencompany.com Provinciebaan 60 • B-2470 Retie • tel.: +32 (0)14 67 12 72
Luxueus wonen in voormalige kapel
Het neogo tische klooster werd in 1903 gebouwd.
A6 De interieur architectes kregen quasi carte blan che van het koppel.
De driehoeki ge raampjes geven de kloostersfeer goed weer.
Overal koos het koppel voor donker geoliede parket.
“Toen we hier door de deur liepen en de gigantische, spitse ramen zagen, waren we direct verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht.” Mechelaars Sylvie Giraud en Geert Crauwels vonden na een omzwerving van veertien jaar in Frankrijk een nieuwe thuis in de kapel van het voormalige Loretteklooster in de Mechelse Begijnenstraat. Tekst: Sandra Gasten Foto’s: Joren De Weerdt Het is zo’n pand waarbij je de historiek opsnuift vanaf het moment dat je binnenstapt. Nadat we de zware toegangsdeur in de Begijnenstraat opengezwaaid hebben, komen we in een grote inkomhal. De art nouveautrap, die in fel contrast staat met de twee moderne liften, brengt ons naar de woning van Sylvie (50) en Geert (50). Het is de eerste woning die we passeren in de voormalige Escher-gang, een smal gangetje waarlangs de zusters vroeger van het ene vertrek naar het andere trokken. “Aan deze kant van het klooster bevond zich vroeger de kapel. De projectontwikkelaar heeft hier drie aparte woningen gerealiseerd, waarvan wij de eerste hebben. Aan de andere kant van het gebouw zijn er zestien ruime lofts ingepland”, legt de vrouw des huizes uit. “In het vroegere Hooghuys, dat deel uitmaakte van het renovatieproject, zit een architecten- en een advocatenbureau. De interieurwinkel ‘Het interieurkabinet’ heeft beneden ook zijn stek.” Omdat er steeds minder leegstaande fabrieken in Vlaanderen te vinden zijn, laten projectontwikkelaars vaker hun oog vallen op religieus erfgoed. Ook Antwerpenaren Paul Smits en zijn zakenpartner Piet Costermans waren meteen verkocht toen ze midden jaren 2000 op het Loretteklooster stootten. Ze zagen meteen dat ze iets groots in handen hadden. Het neogotische klooster, genoemd naar het Italiaanse bedevaartsoord Loretto, werd in 1903 gebouwd door de Zusters van Onze-Lieve-Vrouw van Barmhartigheid. Het deed jaren dienst als klooster en school. Omdat het al sinds 1991 stond te verkommeren, was het een schandvlek in de binnenstad geworden. De twee renoveerden het tot een van de meest prestigieuze projecten in Mechelen. Ze hadden er vier jaar lang een dikke kluif aan, maar het resultaat mag er wezen. Ze behielden de oorspronkelijke muren, vernieuwden alle ramen en deuren, isoleerden de daken volgens de huidige normen en bouwden de tientallen kleine vertrekken uit tot grote lofts en eengezinswoningen. Sylvie en Geert zijn via AnA-Interieur, familie van Geert, bij dit project terechtgekomen. Omdat ze in Frankrijk woonden, moesten ze wel een externe partij inschakelen om een nieuwe Mechelse thuis te vinden. “We zijn geboren en getogen in Mechelen. Omdat onze jongste zoon Arne een probleem
“Hoewel het gebouw casco was en je er dus wel wat moest doorkijken, was ik op slag verliefd”
A7
“Toen ik een foto van die trap zag, kreeg ik een lichte hartaanval”
A8
A9 “Ons huis in Frankrijk is eerder klassiek en hier in Mechelen wilden we een strak interieur”
“Als je zelf keuzes maakt, neem je soms ook verkeerde beslissingen. Nu werd alles voor ons gedaan” Achter de slaapkamer is er nog een dres sing.
aan zijn longen heeft, zijn we in 2002 naar Frankrijk vertrokken. Op zoek naar gezonde lucht en meer levenskwaliteit”, vertelt Geert. “We hebben onze drie kinderen grootgebracht in een dorpje op zo’n drie kwartier van Montpellier.”
Carte blanche “Toen Arne zelfstandiger werd en onze dochter Charlotte graag terug naar Mechelen kwam, zijn we hier op zoek gegaan naar een nieuwe woning. Charlotte is nooit echt Française geworden en wilde het laatste jaar van het middelbaar graag in België volgen”, vult Sylvie aan. “We hebben aan AnA-Interieur gevraagd om voor ons enkele afspraken te maken. Veel tijd was er niet nodig, want al na de derde afspraak was het prijs. Toen ik hier binnenkwam, heb ik onmiddellijk beslist: ‘Dit kopen we.’ Hoewel het gebouw casco was en je er dus wel wat moest doorkijken, was ik op slag ver-
liefd. De drie verdiepingen waren al gemaakt, maar er was nog geen trap om naar boven te gaan. De muren waren onbewerkt en er lag geen elektriciteit en water. Dat was natuurlijk ook wel fijn: we konden alles van nul inrichten.” Voor dat inrichten hebben ze ook AnA-Interieur onder de arm genomen. Welgeteld vier maanden hadden zaakvoersters Anneke en Arianne nodig om het pand in te richten. “Charlotte moest vanaf september naar school en tegen dan wilden we dat de inrichting af was”, zegt Sylvie. “Omdat we toen nog in Frankrijk woonden, hebben we de architecten quasi carte blanche gegeven. Uiteraard hebben we wel eerst onze voorkeuren doorgegeven, maar we merkten al snel dat we op dezelfde lijn zaten. Toen de architecten aan de slag gingen, stuurden ze geregeld foto’s naar ons op. Af en toe hebben we ingegrepen omdat sommige keuzes boven ons budget uitkwamen, maar daar hebben ze
creatieve oplossingen voor bedacht.” De inrichting moest een mix worden van een industriële, moderne look met warme elementen en het behoud van het authentieke karakter van het gebouw. “Ons huis in Frankrijk is eerder klassiek, hier in Mechelen wilden we een strak interieur. Er zijn veel nieuwe elementen gekomen, maar er zijn er ook veel behouden”, legt Sylvie uit. “De bakstenen muren hebben we laten kaleien, omdat zo het authentieke karakter zichtbaar bleef. We wilden de muren zo ruw mogelijk houden. Zo merk je hier en daar wel wat putten op, maar dat mocht zo blijven. Er staan op sommige plaatsen zelfs dingen in potlood geschreven. Het mocht allemaal niet te afgelikt zijn.”
Trap als eyecatcher Ook de hoge, betonnen plafonds vallen op. “Die mochten er zo blijven uitzien. Dat geeft extra ca-
chet aan de kamers. We wilden ook vloerverwarming, zodat we geen zichtbare radiatoren moesten plaatsen”, zegt Geert. Het resultaat is een ruime, lichte woning van 200 vierkante meter, verspreid over drie verdiepingen. Overal koos het koppel voor donker geoliede parket en strakke witte muren. Een ingetogen sfeer die door één element bruusk wordt doorbroken: de gigantische zwarte trap die het gelijkvloers met de eerste verdieping verbindt. Van ver lijkt hij uit aluminium gemaakt, maar het is een volledig houten constructie. “Daar waren we tijdens de verbouwingen wel even van geschrokken. De architecten wisten dat wij graag van het gangbare afwijken en een risico durfden nemen, maar toen ik een foto van die trap zag, kreeg ik een lichte hartaanval. Ik dacht: ‘Dat ding moet verdwijnen, zo lelijk’”, vertelt Sylvie. “Het interieur mocht wel wat opvallen, maar dit? Eerst dachten we nog dat die
“Ons privéterras beneden stellen we ter beschikking aan de gemeenschap, zodat ze er een mooie grote tafel kunnen zetten”
A10 grote, zwarte platen er waren om de trap te ondersteunen tot die goed vaststond, maar dat was dus niet het geval.” Charlotte was toen net in Mechelen en werd op inspectie uitgestuurd. “Omdat zij de trap wel heel mooi vond, was ik meteen gerustgesteld”, zegt Geert. “De architecten hadden gelijk: een kleine trap zou in deze ruimte niet passen. Die trap moest dé eyecatcher van onze woning worden, een kunstwerk in ons huis. Dat is gelukt. Zo’n trap kun je niet overal plaatsen, maar hier past hij perfect. De reacties zijn wisselend: sommigen vinden hem heel mooi, anderen spuuglelijk. Wij vinden hem perfect: hij is groot, maar neemt geen bruikbare ruimte in. De architecten hebben ons eigenlijk uit onze comfortzone gehaald.”
Driehoekige kloosterramen Ook op de eerste verdieping kozen de architecten voor een opvallende constructie. Hier bevinden de grote slaapkamer en badkamer zich. De slaapkamer is door een grote glazen wand afgescheiden van de trap. “Zo blijft het gevoel van openheid be-
Dochter Charlotte in haar kamer op de bovenste verdieping.
staan. De ruimtes zijn ook hier heel licht en twee driehoekige raampjes geven de kloostersfeer van vroeger weer. Ik vermoed dat daar ooit glas-inloodramen hebben ingezeten”, zegt Sylvie. Ook de badkamer is een open ruimte, met een scheidingswand tussen bad- en slaapkamer. Achter de slaapkamer is er nog een dressing. “De openheid van de badkamer is geen probleem, want onze kinderen hebben boven hun slaapkamers en een eigen badkamer. Bovendien zijn ze totaal niet preuts”, lacht Sylvie. Echt iets veranderen, zou het koppel niet doen. “Het is al de derde verbouwing die we in ons leven meemaken, dus we wisten wel welke richting we uit wilden”, legt Geert uit. “Als je zelf keuzes maakt, neem je soms ook verkeerde beslissingen. Nu werd alles voor ons gedaan en moest je ook wel een beetje relativeren en vertrouwen op een goede afloop.” “Misschien dat ik wel de ruimte onder het dak anders zou inrichten”, zegt Sylvie. “We wilden daar een ontspanningsruimte voor de kinderen van maken, maar die zijn nu intussen bijna allemaal het
huis uit. Wellicht richten we die ruimte nog wel anders in of begin ik ooit met een hobby en kan ik de kamer daarvoor gebruiken.”
Geen meubels Aan de inrichting is het koppel nog volop bezig. Anderhalf jaar nadat ze hier zijn komen wonen, evolueert het interieur beetje bij beetje. Het eerstvolgende interieurstuk is een grote dressoir die het kleine tv-meubel moet vervangen. “Omdat we onze woning in Frankrijk nog hebben behouden, zijn we hier van nul moeten beginnen. We hebben eens om te lachen gezegd: ‘We zouden onze huwelijkslijst opnieuw moeten leggen.’ We hadden echt niets meer”, lacht Geert. “In het begin aten we op een wankel tafeltje met tuinstoelen errond, sliepen we op een matras op de grond, hadden we nog geen zetel ... Gaandeweg zijn er meubels bijgekomen. Enkel de zetel die we van mijn schoonzus hebben gekregen, is blijven staan. Die vonden we wel mooi in de ruimte.” “Ook de eettafel is pas later gekomen. Het moest wel een grote worden”, lacht Sylvie. “Ik kom uit een grote familie en hou ervan om iedereen hier samen uit te nodigen voor een etentje. Zo moeten we de tafel niet altijd opruimen. We kunnen er zowel aan leven als aan werken.” Helemaal beneden kunnen de bewoners van de Lorettesite en die van de Melaansite, het renovatieproject aan de overkant van het gebouw, samen relaxen in de groene binnentuin. “De tuin is gemeenschappelijk. Ons privéterras beneden stellen we ter beschikking aan de gemeenschap, zodat ze er een mooie grote tafel kunnen zetten. We vertoeven een groot deel van onze tijd in Frankrijk en ons terras kan op die manier nuttig worden gebruikt. Kinderen kunnen hier ook zalig spelen zonder dat hunouders ongerust hoeven te zijn. Twee keer per jaar organiseren we hier samen een activiteit. Altijd heel gezellig.” Wat leven in de brouwerij, ook een van de redenen waarom de twee het liefst in het centrum van Mechelen wilden terechtkomen. “Naar Frankrijk gaan we voor de rust, maar hier in Mechelen willen we het bruisende centrum. We kunnen te voet naar de Vismarkt, een terrasje doen, bij de lokale handelaars gaan kopen ... zalig! We kunnen niet beter wonen dan hier, midden in de stad”, zeggen Sylvie en Geert. W
Ook de badkamer is een open ruimte, met een schei dingswand tussen bad en slaapka mer.
Beneden kunnen de bewoners samen relaxen in een groene binnentuin.
De trap moest de eyecatcher van de woning worden, een kunst werk in het huis.