Citta magazine_Persoonlijk Antwerpen_Jurgen Delnaet_Sandra Gasten_4 juni 2016 by Sandra Gasten

JURGEN GEN DELNAET : Beroep acteur ts: a la p Woon Berchem

“Ik heb de drukte van de stad nodig” Momenteel is hij te zien als Rik in de tvserie Amigo’s, een tijd terug had hij de hoofdrol in Marsman, maar echt bekend werd hij als Johnny, de jonge truckchauffeur die in de ﬁlm Aanrijding in Moscou Barbara Saraﬁan het hof maakt. Jurgen Delnaet werd dankzij die rol ineens beroemd, hoewel hij al wat jaren als toneelacteur en toneelmaker actief was. Hij is geboren in Gent, maar intussen woont hij al twintig jaar in Antwerpen: “Ik wilde per se naar het conservatorium in een andere stad gaan, om volwassen te worden.”

Wekelijks wandelen we met een bekende Antwerpenaar langs plekken in de stad die voor hem of haar een bijzondere betekenis hebben.

Tekst: Sandra Gasten Foto’s: Frederik Beyens

Het heeft even geduurd voor we hem te pakken kregen. Zes maanden geleden stelde Jurgen Delnaet de afspraak liever uit. “Ik wil de zaken grondig doen en zit momenteel met een agenda die weinig speling toelaat.” Een halfjaar later hebben we meer geluk, hoewel zijn programma er nog even druk uitziet. Al bijna twintig jaar speelt Delnaet in diverse toneelgezelschappen als DeTijd, Theater Malpertuis, Laika, MartHA!tentatief en Bronks. En intussen rijgt hij de televisie- en ﬁlmrollen aan elkaar. Net nog stond hij met de toneelklassieker True West op de planken, naast David Cantens die zijn autistische broer speelde in de televieserie Marsman. Hij heeft ook opnames achter de rug voor de ﬁlm Dode hoek, een thriller van Nabil Ben Yadir die begin 2017 uitkomt, en hij speelt in de Vlaamse televisieserie Amigo’s, momenteel alleen te bekijken door Telenet-abonnees, binnenkort te zien op VTM. Toch heeft de veel gevraagde acteur even tijd om met ons de stad in te duiken op zoek naar zijn vijf favoriete plekken. Die stad waar hij intussen al meer dan twintig jaar vertoeft en waar hij van is gaan houden, hoewel hij eigenlijk afkomstig is van die andere cultuurstad, Gent. “Ik kon daar natuurlijk ook naar het conservatorium gaan”, vertelt Delnaet. “Maar de verhuis naar Antwerpen was belangrijk om volwassen te worden, zeg maar. En ik ben nog altijd heel blij met mijn keuze, hoewel sommige Gentenaars me weleens een verrader durven noemen. ‘Antwerpen, dat kan je toch niet menen?’, zeggen ze dan.” (lacht) Maar Delnaet is intussen

LOCATIE 1 deSingel

goed ingeburgerd. Hoewel hij zijn Gents accent niet wil verbergen, komen er na twintig jaar toch ook al enkele Antwerpse klanken door.

Rust versus energie Antwerpen was dan ook het begin van zijn leven als acteur, de start van zijn theatercarrière. “De verwerkelijking van mijn passie. En intussen zit ik hier al de helft van mijn leven. Antwerpen is dus belangrijk voor mij.” Na zijn opleiding tot vertaler-tolk in Gent doet Delnaet op zijn 22ste mee aan een toelatingsproef van het Koninklijk Conservatorium in deSingel. Hij slaagt en verkast naar de koekenstad voor de opleiding dramatische kunst. Het wordt meteen onze eerste halte, deSingel. “Een fantastische plek: je kan hier tot rust komen of je krijgt energie, omdat er zo veel inspiratie in de lucht hangt.”

LOCATIE 2 Cronopio, boekenwinkel Kasteelpleinstraat

LOCATIE 3 Mechelsesteenweg

Vijf jaar lang gaf de acteur hier alles van zichzelf, toen nog onder het toeziend oog van Dora van der Groen. “Een heftige opleiding, een soort van persoonlijkheidstraining ook. Je werd hier uitgedaagd om te vertellen wat jouw verhaal was. Natuurlijk waren er ook technische vakken, zoals stemtraining, beweging en toneelgeschiedenis, maar het was vooral een opleiding die je wilde vormen tot een ‘autonome kunstenaar’. Je mocht niet zomaar een uitvoerende acteur worden, je werd opgeleid tot maker.” Iets heel anders dan zijn opleiding tot vertaler-tolk dus? “Er werd naar een andere waarheid gezocht. In de hogeschool in Gent werd ik getraind in een economisch nuttig vak, in de kunstopleiding heb ik geleerd waar het echt om gaat. De zaken die ik daar heb meegekregen, zijn gedurende het hele leven toepasbaar. Zoals het loslaten, wat Dora van der Groen ons altijd zei, iets dat op alle vlakken essentieel is.” “Na mijn studies heb ik ook een tijd lesgegeven aan het conservatorium. Acht jaar. Het is heel ﬁjn om op de plek waar je zelf hebt gestudeerd, je kennis door te geven. En bovendien moet je ook jezelf voortdurend in vraag blijven stellen, je moet jezelf bijsturen

om die kennis te kunnen doorgeven aan die jonge gasten.” Delnaet komt er nog altijd graag binnen. “Het is een plek van herinneringen, maar ook een plek die voortduurt. Ik kom af en toe nog kijken naar studentenvoorstellingen en geniet ook geregeld van het speciﬁeke programma dat deSingel aanbiedt. Je hebt daar verschillende sferen, vele zalen, een divers publiek... Altijd is de beleving daar anders. Als je er toekomt met je ﬁets, word je begroet door twee kippen die daar op de binnentuin worden onderhouden door de technici. En als je dan weer buitenkomt, staan er zeventig mensen aan de ingang te wachten. Een gebouw vol tegenstellingen eigenlijk.”

Liefde voor boeken Dat hij ook van literatuur houdt, blijkt uit zijn tweede halte: een boekenwinkel annex koffiebar in de Kasteelpleinstraat. Cronopio, niet zo’n evidente naam, maar een literatuurfanaat weet wellicht wel waar de eigenares de mosterd heeft gehaald. En omdat Delnaet de zaken grondig wil doen, heeft hij wat research gedaan, mooi genoteerd op een papiertje. “Cronopio is een uitgestorven geslacht van zoogdieren die te vinden waren op de plek waar nu Argentinië is gelegen. Ze worden genoemd in een van de kortverhalen van Julio Cortázar, een Argentijnse schrijver.” Wanneer we ons aan het raam neervlijen, ziet hij plots acteur Jobst Schnibbe, met wie hij wel vaker op het toneel heeft samengewerkt. De man komt er gezellig bijzitten en we bestellen een koffie. “Ik heb deze winkel nog maar net ontdekt. Hij is hier ook helemaal nog niet zo lang (sinds begin november 2015, red.). Toen ik hier binnenstapte, viel de speciﬁeke selectie me meteen op. Vooral de manier waarop alles wordt gepresenteerd, is heel uniek. Ik kan in de presentatie bijna een persoonlijk verhaal lezen. Je ziet wat de eigenares wil verkopen en waarom”, zegt Delnaet vol lof. Is hij dan ook zo’n groot lezer? “Ik ben een echte boekenmens. Thuis heb ik een hele kast met gelezen boeken, maar er staat ook een kast met zo’n glazen deurtjes aan waar mijn ongelezen literatuur in zit. Ik moet een boek wel in mijn handen kunnen nemen. E-readers zijn niet aan mij besteed. Gelukkig bestaan er nog moedige mensen die een onafhankelijke boekenwinkel willen opstarten.” Delnaet houdt wel van de rustige plekjes, de koffiebars, de restaurantjes. “Op café gaan doe ik eigen-

“Tijdens het ﬁetsen durf ik weleens af te wijken van de vaste paden en zo heb ik dit steegje ontdekt”

lijk minder vaak. Dat vlotte babbelen, en tegelijk luisteren naar de muziek die op staat… het vraagt allemaal wat te veel energie. Als ik bijvoorbeeld een voorstelling heb gezien, wil ik ook het liefst meteen naar huis. Ik wil alles eerst verwerken om daarna pas een mening te vormen. Ook als ik zelf heb gespeeld, ga ik het liefst meteen huiswaarts. Laatst had ik een voorstelling waar wel wat familie aanwezig was. Toen ik het uitrekende, bleek de tijd die ik nodig had om iedereen te begroeten dubbel zo lang als de duur van de voorstelling. Ik heb die stilte achteraf écht nodig.”

Verborgen steeg Na Cronopio troont hij ons mee naar twee onopvallende, maar tegelijk speciale plekjes in de stad. Het eerste is een steegje dat de verbindingsweg is tussen de Mechelsesteenweg en de Sint-Vincentiusstraat. In het begin is het nog gekasseid, daarna is het een zandweg. Een écht verborgen plekje dat weleens wordt gebruikt om naar het ziekenhuis te gaan. Ook vroeger al. De brochure Klein-Antwerpen, wandeling door een bruisende wijk van de stad Antwerpen leert ons dat dit weggetje tijdens de cholera-epidemie van 1848 werd gebruikt om lijken ongezien weg te brengen. In de steeg staan er opvallende graffititekeningen op de muren. En Jurgen Delnaet haalt opnieuw het papiertje met de research boven. “Die tekeningen zijn van graffiti-artiest Gunther Verschuren, alias Gun-T”, legt Delnaet uit. Op de muren staan afbeeldingen van zanger Wannes Van de Velde, worstel-

“Graffiti zijn de ideale manier om een openbare plek mooi te maken. Ik zie dat graag” kampioen Alfons Steurs en architect Frans Van Kuyck, allemaal voormalige inwoners van de wijk Klein-Antwerpen. Boven de graffitifiguren staat de tekst ‘Nihil in alle richtingen, nihil in alle talen, nihil in alle dialekten’, een deel van een gedicht uit de bundel Bezette stad van Paul van Ostaijen. Het initiatief voor die graffiti komt van de wijkvereniging en de buurtbewoners, zegt een bordje op de muur ons. Ze wilden het steegje weer opfleuren. “Tijdens het fietsen durf ik weleens af te wijken van de vaste paden en zo heb ik dit steegje ontdekt”, vertelt de acteur. “Je gaat erin aan de Mechelsesteenweg en je komt er weer uit aan de parking van het Sint-Vincentiusziekenhuis. Het is een beetje een geheim weggetje dat weinig mensen kennen. Heerlijk, zo’n rustig plekje in het midden van de stad.” Een andere opvallende keuze is de Krugerstraat, vlak bij de Draakplaats. Ook al zo’n onopvallende plek waar je eigenlijk nooit moet zijn. “De straat loopt van de Draakplaats langs de kantoren van

LOCATIE 4 Krugerstraat

LOCATIE 5 Brilschanspark

de Zomer van Antwerpen naar de parking aan de Binnensingel. Mijn vrouw en ik hebben ze eigenlijk ontdekt toen we de eerste keer naar de Zomerfabriek gingen. Dit is een van de weggetjes die we weleens tijdens een wandeling nemen.” En ook hier felle graffiti op de muren. “Het is ooit een project geweest, Art at the Bikeway, waar Belgische en internationale artiesten aan hebben meegedaan.” Een fan van graffiti blijkbaar? “Ik vind dat een ideale manier om een openbare plek mooi te maken. Ik zie dat graag, het geeft me een goed gevoel. Ik heb wel iets tegen tags van artiesten op voordeuren of rolluiken, want die nemen alleen maar plaats in om een territorium af te bakenen. Graffiti hebben te maken met esthetiek, met het maken van een verhaal. De tekeningen geven ook letterlijk kleur aan een stad.”

Geruis van de Ring Met de ﬁets - “Wij hebben geen auto, maar zijn fervente Cambio-aanhangers” - gaat het uiteindelijk richting Delnaets eigen buurt, de omgeving van Berchem-station. “Het dorp”, zoals hij het noemt. “Ik ben hier de liefde tegengekomen en ben hier blijven plakken.” Intussen al zo’n zeventien jaar en twee tienerkinderen later. “Ik woon in een drukke straat, vlak bij de spoorweg. Er daveren acht trams per uur voorbij en aan het rode licht lopen de emoties al eens hoog op, maar toch heb ik daar geen last van. Ik heb die drukte van de stad nodig. Dat heb ik ontdekt toen ik hier op kot zat.” Jurgen Delnaet heeft zijn jeugd doorgebracht in

“Het Brilschanspark is een onwaarschijnlijk mooie plek, met die grote vijver” Zwijnaarde, een groene long naast Gent. “We hadden een grote tuin die ik als enig kind helemaal voor mezelf had. Op zeven minuten ﬁetsen zat ik aan de Schelde, in zo’n stil natuurgebied waar oude mannen zaten te vissen. Wat een verschil met de kleine stadstuin die we nu hebben.” Daarom dat hij met zijn vrouw en soms met de kinderen zijn groene achtertuin - het Brilschanspark en natuurgebied Wolvenberg - graag opzoekt. Via een voetgangers- en ﬁetsersbrug over de Binnensingel en de Ring kom je terecht in het park, waar Berchemnaars met de kinderen in de speeltuintjes terechtkunnen, waar je in de zomer kan luieren aan de vijver of waar je kan joggen of wandelen. In de zomer vindt er ook Bar Brilschans plaats. “Wolvenberg is een echt natuurgebied, Brilschans hoorde dan weer bij de oude verdedigingsgordel van Antwerpen. Een onwaarschijnlijk mooie plek vind ik dat. Ook mooi heraangelegd rond die grote vijver. Tegelijk hoor je er het constante geruis van de wereld. Fantastisch. Wat ook weer niet wil zeggen dat ik een voorstander ben van een open Ring. Doe mij maar Ringland. Absoluut!” ■