ADW

Door: Peter van SparrentakADW ADW

‘Ik wil mensen aan het denken zetten’

De Ierse muurkunstenaar ADW maakt met spuitbus en stencils strakke beelden met een portie humor, satire of protest. Na een wilde periode met illegale protestschilderingen, kan hij nu leven van zijn opdrachten en eigen kunst.

Wat betekent ADW?

Dat zijn de beginletters van mijn naam.

Hoe ben je met muurkunst begonnen?

Ik had fulltime werk in 3D-visualisatie voor architectuur, dus modellen tekenen van

hoe gebouwen er uit komen te zien. In 2008 kwam de wereldwijde kredietcrisis. Ik verloor mijn werk en moest iets anders gaan zoeken. Ik begon wat uit te proberen met mijn eigen ontwerpen, spuitbussen en stencils. Ik werd er meteen verliefd op.

In het begin waren mijn stencils vrij politiek. Mijn eerste was een foto van de premier van Ierland met een tijgerkop op zijn gezicht. Er is hier een tijd lang een economische boom geweest, Celtic Tiger genoemd, tot de kredietcrisis kwam. Mijn eerste werk werd veel gefotografeerd en opgepikt door kranten. Dat gaf me zelfverzekerdheid, want mensen pikten op wat ik wilde doen. Toen ben ik ermee doorgegaan. Ik deed de eerste twee jaar veel illegale street art, met

spuitbussen en stencils. Veel daarvan deed ik in Dublin op een zaterdagnacht nadat ik een avond in de pub was geweest.

Je reageerde veel op maatschappelijke kwesties en het nieuws.

Ja, maar ik ben nu minder bezig met het nieuws. Ik vind het te deprimerend. Mijn persoonlijke werk zal altijd wel politiek in zich hebben, maar misschien niet zo heel expliciet. Muziek en film zijn voor mij andere belangrijke inspiratiebronnen.

Wat wil je met je muurschilderingen overbrengen?

Ik hou van graffiti en taggen, maar ik kies zelf voor een afbeelding op de muur die iets voorstelt. Ik wil dat het een gespreksonderwerp is. Iets dat mensen aan het denken zet. Maar ik heb net zo goed respect voor mensen die andere graffiti op straat spuiten.

Kun je een paar locaties noemen, die speciaal waren voor je?

Er zijn er twee waar ik meteen aan moet denken:

De Gil Scott-Heron tribute. Die schilderde ik in het centrum van Dublin. Daar was een uitgebrand pand van een kledingstomerij, langs de tramrails. Het had New York erboven staan in mooie, dikke rode letters. New York Is Killing Me is een van zijn nummers. Scott-Heron overleed in 2011. Nog voor zijn dood maakte producer Jaimie xx een album met remixen van onder andere dat nummer. Het was een album, waar ik constant naar luisterde. Ik moest aan het nummer denken, toen ik met de tram langs de winkel reed. Het was zo’n gloeilampmoment. De schildering heeft er maar vierentwintig uur gestaan. Ik wilde de muur verven op een zaterdagmiddag. Er kwam een dame naar me toe, volgens mij was ze de eigenaresse van de koffieshop aan de overkant. Ze klaagde er over en ik stopte ermee. Later

kwam ik terug om het beeld af te schilderen, maar de volgende dag was het al weg.

Het scheepswrak in Waterford. Ik had op mijn computer een ontwerp van een diepzeeduiker, die een zeemeermin draagt. Via een vriend kreeg ik toestemming om het scheepswrak te schilderen. De eigenaar van het schip vond het een cool idee. Het wrak ligt vlakbij een weg aan de kust. We moesten een lange ladder halen. Ik kan goed tegen hoogtes, maar de ladder was instabiel is en wiebelde op de rotsige bodem, die met zeewier was begroeid. Het was best wel riskant. We hadden gewacht tot het eb was, maar het werd snel weer vloed. Toen ik de schildering af had, stond ik tot mijn middel in het zeewater. Later heb ik de duiker met zeemeermin nog in Dublin op een muur geschilderd.

Kun je tegenwoordig van je kunst leven?

Ja, ik ben blij met hoe het gaat. De opdrachten komen sneller na elkaar, zijn groter en opwindender. Ik doe veel voor bars en restaurants, kantoren, soms voor een organisatie of stad, als er een bepaalde campagne is. Ik heb de laatste jaren door heel Ierland muren geschilderd.

Je geeft solo-exposities, waarbij je schilderingen en prints verkoopt.

Ja, ik heb weer nieuw werk dat in mijn studio klaar ligt om geëxposeerd te worden. Dat zou eerst net voor de Covid-periode gebeuren. Vorig jaar heb ik het nog geprobeerd, maar toen gingen we van lockdown naar lockdown. Ik wil graag die expo doen. Zo kan ik nieuw werk en prints uitbrengen en verkopen.

Je beschilderde ook de gevel van een oude bioscoop?

Ja, hier in mijn woonplaats Portarlington staat een oude cinema. Die wordt niet meer gebruikt, sinds 1993 geloof ik. Ik kreeg van de gemeente toestemming om de gevel te beschilderen. Ik liet me inspireren door Into The West. Dat is een bekende Ierse fantasyfilm over Ierse Travellers. Ze worden achtervolgd door de politie en zoeken onderdak in deze bioscoop. Ze rijden op een paard het gebouw in. De gemeente maakte er een speciaal evenement van. Ik liet de onderste delen van de muurschilde-

ring vrij, zodat de kinderen van enkele scholen met kwasten en rollers mee konden schilderen. Mijn idee was om er de film te vertonen. Dat gebeurde ook, in de hal. En we hadden een van de acteurs uitgenodigd. We zijn nu een collectief begonnen van kunstenaars, muzikanten, ambachtslieden en creatievelingen. Met de gemeente overleggen we om in het gebouw een kunstruimte, theater en werkruimtes voor ons te maken. Misschien ook een muziekpodium en een filmzaal.

Welke materialen gebruik je?

Spuitbussen en stencils. Die stencils snijd ik met de hand. Ik vind het een uitdaging om het beeld zo slim mogelijk te ontwerpen, zodat er weinig stencils nodig zijn.

Waarom is er zo weinig protest op de muur denk je?

Ik zie wel politieke boodschappen op de muren, maar het publiek zit daar niet altijd op te wachten. Ook de lokale overheid niet, die veel van de muurschilderingen financiert. Street art is een krachtig medium. Er zou inderdaad meer kritische muurkunst moeten zijn, die mensen aan het denken zet.

Je schilderingen zijn ook humoristisch.

Ja, ik gebruik vaak humor. Ik zie graag een glimlach op de gezichten van de mensen.

Welke opdracht heb je laatst nog gedaan?

De meest recente opdracht waren acht scheepscontainers die bij een tuincentrum staan. Dat was veel werk. Met logo’s, lijnen en bloemen, totaal tweehonderdvijftig vierkante meter. Ik heb er zeven dagen aan gewerkt, mijn jongste zoon verfde een week eerder de achtergrond.

Schilder je nog illegale dingen op straat?

Nee. Hoewel … ik ga morgen op vakantie naar Ibiza. Vorig jaar was ik er voor een korte break. Toen we er waren, nam ik foto’s van twee muren waar ik een oogje op had. Op één daarvan wilde ik graag de duiker met zeemeermin schilderen. Dat gaat me nu niet lukken, want ik heb net een opdracht af, die meer tijd kostte dan ik had gedacht. Maar ik kom zeker nog een keer terug om de twee muren te beschilderen.