C-Man

Pijn sucks

Vlak voor de ijspret kon beginnen schoot het in mijn rug. Overdag viel er nog wel mee te leven, maar ‘s nachts was het door de pijn bijna onmogelijk in slaap te vallen. Een of twee slapeloze nachten met een gloeiende naald in je onderrug zijn nog wel uit te houden. Maar op dag drie begin je toch aardig kriegelig te worden. Zeker als er ook nog gewerkt moet worden.

Slaapgebrek en pijn worden twee kanten van dezelfde medaille. Je gaat scheef lopen om de pijn te vermijden en nieuwe pijntjes dienen zich aan. Het heeft geen enkele zin bij mijn huisarts langs te gaan met pijnklachten, met slaapproblemen trouwens ook niet. Als je met heel veel zeuren één stripje met 500 mg paracetamol en een mespuntje tramadol weet los te peuteren, mag je jezelf op de borst kloppen. Met ontspanners uit de zepam familie is het net zo gesteld.

Fatsoenlijke pijnstiller

Het is een algemeen verschijnsel; van bijna iedereen hoor ik hoeveel moeite het dokters kost een fatsoenlijke pijnstiller voor te schrijven. Denken onze huisartsen dat aanstelleritis de meest voorkomende volksziekte is? Zijn ze bang dat er twee weken

later een trillende junk voor de deur staat? Leveren pijnstillers niet genoeg winst op, of zijn het onze calvinistische genen die voorschrijven dat pijn lijden onderdeel is van Gods glorieuze plan? Hoe dan ook, wie pijn lijdt en daar vanaf wil, moet zich zonder dokters zien te redden.

Opvallend hoeveel mensen opeens ervaringen met rugpijn blijken te hebben. Verbijsterend uit hoeveel verborgen stashes er opeens pijnstillers, spierverslappers en kalmeringsmiddelen tevoorschijn komen en hoe gul die worden gedeeld. Helaas, daarvan kreeg ik maar twee capsules. En dan zou ik nog niet eens kunnen zeggen wegdrukt of omdat je er gewoon knock out van gaat.

Raadselachtig

In mijn derde week al pijnlijder las ik over een Israëlisch onderzoek waaruit bleek dat twee van de drie kankerpatiënten tevreden zijn over marihuana als pijnbestrijder. Echt nieuws bevatte het artikel niet, maar het leek een andere betekenis te krijgen nu ik zelf met pijn aan het worstelen was. Gek is dat. Je volgt de ontwikkelingen rond medische marihuana op de voet, maar als je zelf pijn hebt vergeet je alles en verlaat je je blindelings op de farmaceutische industrie. Wat ook meespeelt is dat ik die positieve berichten over cannabis als pijnbestrijder altijd raadselachtig heb gevonden. Zo lang ik blow heb ik nog nooit de minste aanwijzing gehad dat wiet pijn vermindert. Inte-

gendeel, als ik met hoofdpijn blowde, kon ik er zeker van zijn dat de pijn alleen maar erger werd. Stiekem heb ik altijd vermoed dat er bij al die onderzoeken iets verzwegen wordt, bijvoorbeeld dat de onderzochte patiënten naast cannabis ook andere pijnbestrijders of therapieën gebruiken.

Voor het eerst in drie weken voel ik geen pijn en sukkel ik in slaap als een ouwe opiumschuiver.

Hasjolie

Maar nu ik na twee weken zo’n beetje alles met weinig succes heb geprobeerd moet ik mijn eigen stash op z’n minst een kans geven. Belachelijk dat ik hier niet eerder aan had gedacht. Er stond nota bene nog lie. Na een uur als een aangevaren zeekoe rondpoedelen tussen collega-invaliden in het lauwwarme water van het buurtzwembad tel ik 20 druppels af in een glas appelsap. Als ik lekker stoned begin te worden is het tijd de inmiddels gevreesde horizontale positie in te nemen. Het is niet te geloven, maar voor het eerst in drie weken voel ik geen pijn en sukkel ik in slaap als een ouwe opiumschuiver. Het is een merkwaardig verschijnsel dat zich moeilijk laat beschrijven. De pijn is er nog wel, maar ook weer niet. Het heeft iets te maken met totale ontspanning en langs de pijn heen glijden. En met het poedelen in het revalidatiebad, want als ik het kunstje een dag later wil herhalen, nu zonder voorafgaand bezoek aan het zwembad, is de pijn er weer. Zwemmen alleen helpt niet, zwemmen met gewone pijnstillers ook niet. Met wiet wel. Hoe vertel ik dat aan mijn dokter?