België: Freak Brothers

We waren de Freak Brothers in het echt Drugstoerisme

Door: Karel Michiels

Het woord drugstoerisme kreeg midden jaren negentig een heel nieuwe betekenis voor mij, en ik vraag me nog altijd af waarom ons toenmalige initiatief geen navolging heeft gekregen. Volgens mij loopt Nederland hier een enorme bron aan inkomsten mis.

Maart 1995. Een geleide toer met museumbezoek, voorstelling en degustaties: het had een wijntrip naar Frankrijk kunnen zijn, of een uitstap van een dameskransje. Zo voelden we ons ook, als echte verenigingsmensen die op een zonnige zaterdagmorgen afspraken aan het station van Berchem, Antwerpen. Een groep bejaarden vertrok naar de zon, een kudde groene jongens ging betogen voor het behoud van het havendorpje Doel (denk: Ruigoord), wij stapten op de Eurowietbus. Wij, dat was het ‘Research Team’ van de Belgische Cannabis Consumenten Bond (BCCB), de eerste en enige belangenorganisatie die wij ooit gekend hebben in België, als we het later opgerichte Trekt Uw Plant even buiten beschouwing laten. Wij hadden voor onszelf een ‘testtoer’ opgezet door de wonderlijke wereld van de wiet.

I’m from Denmark

Amper waren we vertrokken, of zowat iedereen begon te rollen. Nog voor we de Hollandse grens bereikten, hingen er dikke dampen rook in de bus. ‘Hi, I’m from Denmark,’ zei een bleke jongen. Hij keek een beetje verschrikt om zich heen. ‘Is this bus going to the antinuclear demonstration?’ Euh…nee. Een paar mensen proestten het uit. De Deen zat op de verkeerde bus. We hebben hem geloosd aan de afrit Sint-Jobin’t-Goor. Het kon niet zo lastig zijn om van daar de weg naar Doel te vinden.

Voorbeeldige toeristen

Wij waren de Freak Brothers in het echt. Hoewel: eigenlijk waren die 50 medereizigers van mij allemaal voorbeeldige toeristen. We waren een beetje sjofel gekleed, we draaiden om de haverklap een frietzak,

maar het luidruchtige gedrag en gezang van het gemiddelde busgezelschap bleef achterwege. We volgden allemaal braafjes de reisgids, Denise Aerts, de voorzitster van de BCCB. Niemand liet op zich wachten of irriteerde de anderen. Verliepen alle busreizen maar zo vredig en harmonieus.

Wietpraline

‘Eerst even stoppen bij de Green House,’ zei Denise aan de microfoon toen we bijna in Amsterdam waren. ‘Ze hebben daar een uitstekend menu. Maar wel zorgen dat alles morgenavond weer op is. We willen geen gezever aan de grens.’ Duidelijke afspraken: daar zijn we voor. Maar de chauffeur van de bus rook let-

terlijk onraad. Hij had zich al afgevraagd wat voor rare sigaretten zijn passagiers rookten, maar pas toen hij de woorden marihuana en blowen hoorde, drong het tot hem door: zijn bus zat vol druggebrui hotel, zoals contractueel bepaald.

Gelukkig mocht er in Bob’s Youth Hostel gewoon geblowd worden, en konden we meteen terecht in de nabij gelegen coffeeshops The Doors en Chocolata, waar ik voor het eerst een wietpraline at. Over het effect durf ik me niet meer uitspreken omdat we ook de hele dag geblowd hebben, maar die praline was wel superlekker.

Sensemilla Testsalon

Onze gids in Amsterdam dat weekend was Adriaan Bronkhorst, van de Nederlandse Cannabis Consumenten Bond (bestaat die nog?) Onze eerste stop was het Positronics Cannabiscenter van bushdoctor Wernard Bruijning. Hij praatte over ‘de consument’, ‘marketing’ en ‘ons bedrijf’, wat op zich al redelijk opmerkelijk was. Een hostess bracht ons naar een zaaltje en serveerde biologische fruitdrankjes, lange vloeitjes en een bergje wiet. Wernard ging rond met zijn Electric Vacuum Cleaner Pipe, een voorloper van de vaporizer. Hij toonde dia’s over 25 jaar Hollandse wietgeschiedenis en vertelde waarom hij helemaal niet aanstuurde op een legalisering van cannabis. Iedereen

zijn of haar eigen kweekinstallatie, dat was zijn streefdoel, uiteraard liefst met Positronics als groothandelaar in knowhow en technologie. In het Sensemilla Testsalon maakten we kennis met de Pollinator, toen nog een nieuwigheid die mij deed denken aan Willy Wonka’s Chocolate Factory. Wiet erin, lekker draaien, en er komt een mooi blokje uit.

Nog voor we de Hollandse grens bereikten, hingen er dikke dampen rook in de bus.

Green House

(volgens het reisschema) bezochten, was uiteindelijk toch de Green House. Toen de meest recente winnaar van de High Times Cannabis Cup, maar jammer genoeg ook een ouderwetse bruine kroeg waar ook alcohol werd geschonken. ‘Natte softdrugs’, en daar hield (en houd) ik niet van. Ook het beloofde aanbod ontgoochelde.

Via de Kandinsky (mooi interieur, lekkere sensemilla) belandden we in de Overkant, waar een ontmoeting gepland was met de voorzitter van de Nederlandse coffeeshopbond. Tot diep in de nacht luisterden we naar verhalen over de wereldwijde wiethandel. Wij reizen om te leren, jazeker.

Verplicht nummertje

Op onze tweede dag werden we verwacht in het Hasj, Marihuana & Hemp Museum, voor ‘drugtoeristen’ uit alle windstreken een verplicht nummertje, maar opnieuw bleken onze verwachtingen te hoog gespannen. Een paar foto’s, teksten en knipsels, een enkel plantje en wat boeken. Ik heb het museum sindsdien nog een keer bezocht en er was weinig veranderd. Een gemiste kans, dunkt mij.

Moegestapt, gepraat en (toegegeven) gerookt rolden we onze laatste jointjes op Hollandse bodem in the Bulldog aan het Leidseplein. Met enige tegenzin zijn we op de bus gestapt. Ondanks verwoede pogingen slaagden we er niet in om onze ingeslagen wiet en hasj voor de grens op te roken, maar we hadden tegen dan gelukkig wel de chauffeur mee (‘jullie zijn echt heel prettig gezelschap’). En agenten hebben we niet gezien. Wat zou er ook verdacht kunnen zijn aan een bus toeristen?

16 maanden voor mediwiet

Winston Matthews, een 55-jarige Britse cannabisactivist, betaalt zijn principiële weigering om te stoppen met het kweken van wiet met 16 maanden gevangenisstraf. In 2010 was hem een voorwaardelijke straf opgelegd, maar al binnen een week was Matthews weer druk in de weer met zijn plantjes.

Winston Matthews, die sinds zijn zestiende chronische rugklachten heeft, zegt afhankelijk te zijn van marihuana om nog enigszins pijnvrij door het leven te kunnen. Omdat hij weigert afhankelijk te zijn van een criminele zwarte markt, ziet hij zich gedwongen dan maar zelf te kweken. Een Britse rechter toonde echter geen enkel begrip voor zijn standpunt en las hem als een schooljongen de les. “U weet dat het gebruik van cannabis tegen de wet is. U bent er oprecht van overtuigd dat die situatie moet veranderen, maar de wetten in dit land zijn bijzonder helder en op iedereen, dus ook op meneer Matthews, van toepassing.” Op Facebook is een FREE WINSTON MATHEWS pagina geopend waar binnen enkele dagen al 909 leden waren geregistreerd. Steun kan Winston altijd gebruiken, dus meld je aan!