Nicole Maalsté

Reizen door het brein

De documentaire ‘Music and the Psychedelic Mind’ gaat over de relatie tussen muziek en geestverruimende middelen. Airick Woodhead (project Doldrums) zegt daar bijvoorbeeld dat hij muziek pas echt heeft leren waarderen nadat hij zijn eerste jointje had gerookt. En Tim Presley (White Fence) denkt dat de komst van een nieuwe drug op de markt altijd gepaard gaat met een nieuwe muziekstroming of ander type geluid.

Volgens dj Daedelus gaat het nog verder. Er ontstaat niet alleen een nieuwe muziekstroming, maar een hele nieuwe cultuur. Hij vergelijkt het met skateboarden.

Dat associeer je ook met zaken die veel dieper gaan. Een nieuwe drug is in zijn ogen ook altijd het begin van een nieuwe subcultuur. De documentaire laat een aantal voorbeelden horen van muziek

die onder invloed van drugs is gemaakt. Of muziek die zo is gecomponeerd dat de beleving van een bepaalde drug nog beter tot zijn recht komt. Het effect is dat je een soort van één wordt met de muziek en alles om je heen. Dj Daedelus meent dat je zo’n zelfde ‘staat van zijn’ ook kunt bereiken met meditatie of bij bepaalde fysieke inspanning.

Zin of zinloosheid

Om de boel nog verder te compliceren haal ik er nog even een uitspraak bij van David Blakie die de ultraloperij in Canada op de kaart zette: “It makes no sense in a world of space ships and supercomputers to run vast distances on foot. There is no money in it and no fame, frequently not even the approval of peers. But as poets, apostles and philosophers have insisted from the dawn of time, there is more to life than logic and common sense. The ultra runners know this instinctively. And they know something else that is lost on the sedentary. They understand, perhaps better than anyone, that the doors to the spirit will swing open with physical effort. In running such long and taxing distances they answer a call

from the deepest realms of their being -- a call that asks who they are."

In feite komt het er op neer dat niet alles in het leven logisch of algemeen aanvaard is. Misschien is dat wel het probleem met het ego. Dat het probeert om altijd en overal zin aan te geven. Zeker als je bedenkt dat juist de zinloosheid van iets ervoor zorgt dat je het als zinnig ervaart. Leg dat maar eens uit aan iemand die nooit blowt of op een andere manier zijn waarneming beïnvloedt…

In feite komt het er op neer dat niet alles in het leven logisch of algemeen aanvaard is.

Roes

ik van ultralopers ken. Je weet wel, mensen die 100 kilometer of meer hardlopen. Die slaan tijdens wedstrijden vaak nachten over en komen dan ook in een

soort roes terecht. De verhalen die je daarover leest gaan over een soort reis in jezelf, compleet met hallucinaties en deja-vu’s. In die zin komt het aardig overeen met de ervaringen die je met som-

mige drugs kunt hebben. Zo vertelt een ultraloper: ‘Lang lopen lijkt een sleutel naar iets wezenlijks […] Vroeger gebruikte ik wel eens paddenstoeltjes om poortjes naar boeiende delen van mijn bewustzijn te openen. The doors of perception. Extreem hardlopen doet iets vergelijkbaars met me.”

Muziek, drugs of ultralopen kunnen je waarneming zodanig beïnvloeden dat je het gevoel hebt dat alles op zijn plek valt. De vraag is dan natuurlijk waarom dit niet altijd zo is. Volgens verschillende mensen in de documentaire lijkt het iets te maken te hebben met het ego. Tijdens de ervaringen die ze beschrijven valt het ego helemaal weg. Dat zou betekenen dat je het ego kunt uitschakelen met het roken van een jointje of lang lopen. Interessante gedachte…