C-Man

Echo's

tammo was een tijdje geleden weer opgedoken. Jaren geleden zag ik hem vaak. Hij maakte deel uit van richards entourage, een vriendenclub uit amsterdam-Zuid, het thuisland van generaties overgeërfde rijkdom.

De uitzonderingen waren Richard en Tammo. Ze waren weliswaar in de juiste buurt geboren, maar hun families waren allang niet

meer welgesteld, en wisten alleen met veel kunst en vliegwerk hun verblijf in de rijkenenclave te rekken. In het clubje heerste de corpsballerige branie die je vaker aantreft bij jongeheren die zijn opgegroeid in de vanzelfsprekende aanwezigheid van veel geld.

Ondanks mijn afkeer van corpsballen was er iets aan het vriendengroepje wat mij fascineerde. Ze weken teveel af van het clichébeeld van de typische kakker. Zo waren er sportieve excessen, zoals wekenlange fietstochten, waarbij moordende bergetappes werden afgesloten met copieuze maaltijden en furieuze drinkgelagen. Ook drugs, vooral coke en ecstasy, waren populair. Nadat ik Richard uit het oog was verloren, verdween ook de rest van het clubje uit beeld. Nu was Tammo er opeens weer. Jarenlang had hij in Spanje gewoond, waar hij zich naar verluidt met schimmige en ongetwijfeld illegale activiteiten in leven had gehouden.

als enige demper op de hardheid van het bestaan rookte hij nu cannabis, puur uit een pijpje.

bohémien

Hij had onlangs een vrachtschip aangeschaft en was bezig voldoende vaaruren te maken om zich als zelfstandig vrachtvervoerder te kunnen vestigen. Met zijn schuit vlak bij mijn huis leek het hem een goed idee de draad die we jaren geleden waren kwijtgeraakt, weer op te pakken. Hij was nog steeds dezelfde als vroeger: een genereuze, altijd goedgemutste bohémien, die sappige verhalen vertelde over zijn vele buitenissige avonturen. De gulzige innemer van alles wat voor beneveling kan zorgen, was hij echter niet meer. Na decennialang slikken, snuiven en zuipen waren alcohol en tabak hem bijna fataal geworden. Bij de AA was het gelukt de drank af te zweren, alweer drie jaar geleden. Tabak was een

makkie, dat ging gewoon vanzelf als je ophield met drinken, beweerde hij.

Als enige demper op de hardheid van het bestaan rookte hij nu cannabis, puur uit een pijpje. Tenminste, tot hij de vriendschap met mij had hernieuwd. Het begon aan me te vreten, want al snel bleef het niet meer bij een enkel biertje of een glaasje wijn bij het eten. Tammo verscheen steeds vaker halfdronken, soms met een fles jenever in zijn jaszak. Hoewel ik zelf goed maat wist te houden met alcohol, voelde ik me een soort rattenvanger van Hamelen die Tammo weer in zijn destructieve consumptiepatroon teruglokte.

New Wave

Op een middag vroeg hij of ik zin had mee te gaan naar een New Wave concert. Ik draaide een paar pure haze-joints, in de hoop daarmee niet alleen mezelf, maar vooral Tammo van de drank af te houden. Het was ons om Echo and the Bunnymen te doen. De band die ooit de gedrogeerde intensiteit van the Doors met new wave pathos wist te combineren, was nu een levende jukebox die gedoemd was voor eeuwig de succesnummers uit de gloriejaren te blijven spelen. De nieuwe

fans waren kids die van sex, drugs & rock 'n roll geen kaas hadden gegeten. Tragisch. Maar Tammo vond het geweldig. Althans, dat zei hij. Toch sleepte hij me al na vijf nummers mee naar de bar voor een wodka, en vervolgens de zaal uit, naar de rooksalon. We paften het tweede jointje. We waren die enigen die blowden.

Houden zo, dacht ik. Hoe meer hij blowt, hoe minder hij zuipt. Al gauw zat Tammo er doorheen. Ik stelde voor dat hij bij mij thuis kon crashen. Hij nam een taxi, maar het duurde ruim een uur voor hij als een verzopen kat voor de deur stond. Toch weer op zoek geweest naar een snackbar waar ze bier verkochten. Gelukkig zonder succes. Ik drong hem een goedgevulde waterpijp op, en weigerde botweg een fles wijn open te trekken. Tevreden ronkend viel de schipper tenslotte op de bank in slaap. Weer een pyrrhus-overwinning op Koning Alcohol geboekt. Morgen zou de strijd opnieuw oplaaien.