Verleidelijke pin-ups

De Australische kunstenares Nila Vanwolf tekent en schildert digitaal en met acrylverf. Ze portretteert vrouwen vaak als verleidelijke pin-ups. Voor haar een bekend terrein, want ze is een tijdje burlesque danseres geweest. Ze haalt inspiratie uit onder meer comics, tattoos en religieuze portretten.

Door: Peter van Sparrentak

Ze verblijft nu een tijdje in Amsterdam om contacten op te doen in de kunstscene. Ze nam deel aan de jaarlijkse expositie van de

stichting Amsterdam Street Art in de Go Gallery. Deze galerie aan de Prinsengracht

heeft het hele jaar door interessante exposities op het gebied van straatkunst en pop art. “Een jaar geleden heb ik hier al eens gewoond,” vertelt ze. “Ik heb een relatie gehad met een Nederlander. Daarna ben ik weer terug naar Australië gegaan. En sindsdien volgde ik deze galerie via internet. Ik had al contact met een kunstenaar die er

zou exposeren. De galerie vroeg me daarop mijn werk te laten zien en nodigde mij ook uit. Op zich was ik verbaasd, omdat ik geen street art maak.”

Digitale kunst

“Ik ben me gaan verdiepen in digitale kunst

en illustraties, omdat dat iets is wat ik alleen kan doen, op elk moment dat ik wil.

Ik maakte al schilderijen met acrylverf, waarmee ik heb geëxposeerd. Daarna ben ik overgestapt op digitale kunst. Nu doe ik beide technieken, omdat ik er achter ben gekomen dat ik die balans nodig heb tus-

Filmproductie

Ze heeft een achtergrond in film en volgde op de universiteit opleidingen in filmproductie en digital design. Ze produceerde muziekvideo’s voor twee alternatieve bands uit Brisbane. Voor de indierockband The Mercy Dolls resulteerde dat in een grappige sm-achtige clip, dames met leren maskers, zweepjes, dat soort werk. Voor lokale glamrockband Lord Byron maakte ze een clip in een sprookjesachtige setting.

Een groter project was haar werk als art director voor de onafhankelijke film The Little Things, een ongewone jongerenfilm over de kleine dingen in het leven, met een bovennatuurlijke twist. De film won enkele onafhankelijke filmprijzen. Nila: “Als art director werkte ik samen met de production designer om het beeld te bepalen van alles wat je in de film ziet. De setting, de decoratie op de set en de omgeving. De film bracht geen geld op, zoals meestal bij onafhankelijke films. Dus je moet veel tijd opofferen voor weinig of geen geld. Bij het werken voor films ben je altijd afhankelijk van een grote groep mensen. En er is geld nodig, een investeerder. Tegen die tijd maakte ik een reis naar India en ik heb erna niet meer in de filmwereld gewerkt. Ik zou graag nog eens muziekvideo’s willen maken, omdat ik dat een heel creatief terrein vindt.”

sen beide.” Ze heeft een tijdje met olieverf geschilderd. “Dat was uiteindelijk niet de

richting die ik in wilde gaan. Ik wilde schilderen in de stijl van de klassieke meesters.” Ze noemt als voorbeeld de Engelse schilder Waterhouse, die vrouwen op een heel romantische manier afbeeldde. Een bepaalde serie digitale schilderingen

lijkt echt geschilderd. Ze werkt daarbij met een tekenprogramma en een Wacom tablet. Dat is een tekentablet met een cursor in de vorm van een pen. “Daarmee kun je digitaal schilderen, alsof je echte verf gebruikt,” vertelt ze. Ze laat een schildering van een exotische buikdanseres zien, geti-

teld Bazaar, die iets weg heeft van een still uit een film. Nila: “Ik laat me bij die stijl inspireren door de concept art van videogames.” Een nieuw project zijn de schilderingen in art nouveau-stijl, die ze heeft gemaakt voor een boek met religieuze Indiase gedichten. Voor haar werk haalt ze inspiratie uit Oosterse goden en godinnen en hun afbeeldingen, zoals de hindoeïstische godinnen Tara en Kali.

Pop art

Ze richt zich nu meer op de pop art-tekeningen, zoals de pin-ups. Nila: “Dat is een cleanere stijl, met lijnen en vlakke kleuren, die lijkt op illustraties. Ik haal daarbij invloeden uit tattoos en comics. Mijn werk in die stijl is populairder. Tijdens exposities verkoop ik prints. Via de website Society6 zijn beelden van mijn werk onder meer te koop in de vorm van prints op canvas, T-shirts, tassen of kaarten.” Sommige pin-ups hebben inderdaad flink wat tattoos, van bloemen tot schedels. Nila: “Ik vind tattoos mooi, maar heb er zelf geen. Het maakt een persoon tot een kunstwerk. Ik hou heel erg van visuele aspecten bij mensen, dus tattoos, gekleurd haar en coole kleding. Verder interesseer ik me voor subculturen, zoals goth, punk of steampunk.” Tijdens het werken aan een schilderij luistert ze graag naar muziek. “Dat kan van alles zijn, zoals The Black Keys, Black Rebel Motorcycle Club en soms voor mijn chill-out bepaalde Indiase muziek.”

Gil Elvgren

Ze portretteert vrijwel alleen vrouwen, al duikt er zo nu en dan een gast op, in rockabillystijl of met zombietrekjes. Nila: “Ik vind de elegante vormen van vrouwen mooi en hou ervan om ze sexy te tekenen of schilderen. Ik wil de kracht van vrouwen laten zien. Ik beeld ze af als mooi, verleidelijk, maar niet als lustobject. Ze zijn zelf in control.”

“Ik hou ook van retro pin-up artiesten als Gil Elvgren en Betty Page,” vertelt ze. Zelf is ze een jaar burlesque danseres geweest in Brisbane. “Het was leuk toen ik ermee begon. Het publiek was prima, alternatief en easy going. Maar na een tijdje vond ik te oppervlakkig en was ik erop uitgekeken.”