Nicole Maalsté

Speurneuzen

Laatst hoorde ik op de radio iemand vertellen over een aantal nieuwe apps. Een daarvan was gekoppeld aan een zogenoemde death clock. Dat is een soort klokje dat de tijd aangeeft die je nog te leven hebt. Dat wordt berekend aan de hand van de antwoorden die je geeft op een aantal vragen over je levensstijl. Volgens de makers helpt de app je bewust te zijn dat elke seconde van je leven telt.

Het lijkt me dat er ook wel andere manieren zijn om dat te bewerkstelligen. Volgens mij zou ik helemaal depressief worden als ik elke seconde bewust moet leven. De radiomeneer had het ook over een app die aangeeft wat er in je voedsel zit. Je scant je broodje hamburger en de app geeft vervolgens aan hoeveel calorieën er inzitten. Daarna laat die app je weten of je het gescande voedsel

nog wel mag eten die dag, of dat je al aan je limiet zit qua voedselinname. Beide apps zijn nog niet gerealiseerd, ze bestaan slechts op papier. De bedenkers proberen via crowdfunding aan voldoende financiële middelen te komen om de apps te kunnen ontwikkelen. Ik geef ze weinig kans. Maar goed, ik vergis me wel vaker in mijn medemensen. Misschien bestaat er wel een enorme behoefte aan dit soort wetenswaardigheden.

Pre-digitaal

Effectief?

Ik kan me niet voorstellen dat geurkaarten écht effectief zijn. Het lijkt me eerder een pu-

bliciteitsstunt. Het artikel vermeldde namelijk niet of er veel bruikbare meldingen zijn binnengekomen na verspreiding van de kaarten in Den Haag en Rotterdam. Het is dus goed mogelijk dat dit alleen is bedoeld als afschrik-

middel. En natuurlijk om het negatieve imago van hennep nog een keer op te poetsen, zodat iedereen goed wordt doordrongen van de enorme risico’s die aan dit levensgevaarlijke genotsmiddel kleven. Het is bovendien ook niet zo’n hele slimme zet. Het is nu nog maar een klein kunstje om erachter te komen in welke buurt de politie geen hennepplanten vermoedt en je dus naar hartelust een zoldertje met planten kunt vol parkeren. Ik zeg, hoogste tijd voor een app waarmee je kunt detecteren of er geurkaarten in huis liggen.

Ik kwam er achter dat ik mij al jarenlang ernstig vergis in de mentaliteit van de gemiddelde Nederlander.

Mentaliteit

Zo kwam ik er achter dat ik mij ook al jarenlang ernstig vergis in de mentaliteit van de gemiddelde Nederlander. Een onderzoek van Stedin (gas en electriciteit leverancier) zou uitwijzen dat een groot deel van mijn landgenoten bereid is om zijn neus in andermans zaken te steken. Daarom delen ze hennepgeurkaarten uit in wijken waarin ze veel wiettelers vermoeden. Nou heb ik altijd gedacht dat wij een tolerant volkje zijn, dat er niet van houdt om een ander te verklikken. Het onderzoek van Stedin wijst echter uit dat veel mensen bereid zijn om hun buurman aan te geven als ze een wietlucht herkennen. De geurkaarten zijn een aantal jaren geleden verspreid in Den Haag en Rotterdam, maar werden laatst ook in Amstelveen, Breda, Heerlen en Tilburg uitgedeeld.

Het zal waarschijnlijk niet meer lang duren voordat er een nieuwe app op de markt komt waarmee je henneptelers kunt detecteren. Technisch moet dat een klein kunstje zijn. Je zou bijvoorbeeld heel veel foto’s van opgerolde telers kunnen inladen en de computer vervolgens laten berekenen welke overeenkomsten zij in hun uiterlijk vertonen. Op basis daarvan kun je dan een app maken…

Geurkaarten. Het klinkt allemaal erg predigitaal. Het doet een beetje denken aan ponskaarten, de kaarten met hoekige gaatjes erin, die tot een jaar of 20 geleden in zwang waren bij de eerste generatie computersystemen. Uit die tijd stammen waarschijnlijk ook de speurneuzen van de politie

die een geurkaart verzinnen omdat ze er maar niet aan kunnen wennen dat wiet een normaal verschijnsel is geworden. Hoogste tijd voor een verse generatie drugsexperts bij de politie?