Natasja Alers, alias DJ Trish Trash

tekst: Arjan van Sorge // foto’s: Maarten Nauw

AMSTERDAMMER NATASJA ALERS IS NIET ALLEEN KUNSTENAAR, MAAR ORGANISEERT DAARNAAST OOK FESTIVALS EN CONCERTEN, EN DJ-T MET DEGELIJK OUDERWETS VINYL. EEN BEZIGE BIJ DUS, DIE ALLES OOK NOG EENS PUUR AMBACHTELIJK DOET.

Ambachtelijk is echt een kernbegrip bij Natasja Alers (Den Haag, 27): “Dat heb ik deels van huis uit meegekregen, mijn ouders hadden een boekhandel en cd-winkel, en er waren kruideniers en kappers in de familie, ambachtelijke beroepen eigenlijk. Die fascinatie voor ambacht begon bij mij met kunst, maar als kind maakte ik ook al mijn eigen radioprogramma’s. Ik had mijn eigen Michael Jackson radio. Ik luisterde niet naar Kinderen Voor Kinderen maar naar Michael Jackson, op de basisschool ben je dan een raar figuur.”

“Van huis uit heb ik geleerd om te doen wat ik belangrijk vind, en wat mijn hart me op dat moment ingeeft. Ik ben vrij impulsief, dus dat kan van alles zijn!” De liefde voor kunst en muziek is altijd al sterk geweest

bij Natasja, vandaar dat ze nu knutselt met klei, festivals en concerten organiseert, en als DJ Trish Trash draait met vinyl. “Ik houd niet van snelle processen, of dat net zoals in deze tijd alles heel snel gaat, met media bijvoorbeeld. Ik gebruik het wel want het is heel handig, maar ik zie ook de waarde van analoge media in, van handmatig posters maken bijvoorbeeld.”

Natasja leeft een bepaalde leefstijl, ze doet precies wat ze wil. “Ik wil niet op een computer naar MP3’s luisteren, of makkelijk een laptop meenemen als ik ergens ga draaien. Dan wil ik in de regen op mijn fiets mijn platen in de fietstas meenemen, met het risico dat ik of mijn platen kunnen beschadigen. Dan kom ik nat en bezweet daar aan en dan ga ik platen opzetten, dat geeft me een kick! Ik ben een echte liefhebber ja.”

Dat ambachtelijke maakt wel dat iets een heel proces is. “Net zoals met draaien, dan wil ik dat het geluid goed is, dat het echt is, niet dat het alleen maar bootlegs zijn, dan draai ik met originele platen, met collectors items. Ik wil ze niet aan de muur hangen als een museumstuk. Het zijn misschien platen van veertig jaar oud, maar ik neem ze gewoon mee. Ik sjouw me een breuk en ben er heel voorzichtig mee, niemand mag er aan-

komen. Ook geen vrienden. Als er een band komt logeren bij mij thuis is het eerste wat ik zeg: kom alsjeblieft niet aan mijn platen! Die zijn me echt heilig.”

Ze groeide op met cd’s en cassettebandjes, en luisterde via haar oudere broer en zijn vrienden vanaf haar elfde jaar naar rock en grunge van bands als Guns ’n Roses, Nirvana en Megadeth. Met DJ-en begon ze wat later, in Amsterdam. “Een vriend vroeg me voor een punkavond, maar ik had nog nooit plaatjes gedraaid. Toen ben ik in een café gaan oefenen met vinyl, na twee keer kwam ik in een andere kroeg en de DJ daar was zo dronken, zijn platen lagen op de grond en hij stond er zelfs op. Ik kon het niet aanzien! Ik ben hem gaan helpen en nam het op een gegeven moment over, en zo heb ik drie uur gedraaid met zijn platen die ik niet kende. Allemaal sixties en garage platen, obscuur en duur. Nummers van twee minuten maximaal. Later kreeg ik daar vaste dagen en vanaf toen is het snel gegroeid.”

“Ik draai heel breed, van sixties tot nu, maar allemaal alternatief. Als het maar goed is! Er is zoveel goede muziek, maar mensen kennen veel niet. Sommige nummers zijn onwijs catchy, echt killer songs, maar de bands zijn obscuur.” Haar hang naar eigenheid en originele muziek zorgde er ook voor dat Natasja op een gegeven moment zelf van alles ging organiseren: “Ik heb een jaar in

Berlijn gewoond, daar was veel te doen maar daardoor deed ik zelf niks. Om de Rietveld Academie af te maken moest ik terug naar Amsterdam en daar was niks, er waren geen feesten die mij aantrokken, het hield op bij een paar punkconcerten. Toen ben ik zelf gaan organiseren, en gaan draaien.”

“Zowel bij jonge als wat oudere mensen is er behoefte aan andere feesten dan houseparties of alleen maar indie of shoegaze. Dus ik organiseer nu eighties dingen, maar ik doe net zo goed wat met hardrock, of punkshows. Zoiets als het postpunkfestival Grauzone was er niet, en zeker niet op deze schaal. Grauzone is meer dan muziek, het bestaat ook uit kunst, performances en video-art, met namen als Lydia Lunch en Alan Vega.” Natasja is nu alweer druk bezig met de inmiddels derde editie, eind januari 2015.

Kunst dus. En kleien. “Als jong meisje zat ik op een kleicursus, het is onschuldig begonnen. ik luisterde naar harde punk en dan ging ik naar kleicursus. Het mooie aan klei is dat je alle vormen kan maken, en met glazuur kan je ook alle kanten op.” Het werk is wel nogal ehm... duister... “Ik ben eigenlijk heel gelukkig, maar er is wel een duistere kant in mij. Een bepaald soort melancholie spreekt me aan. Ik ben optimistisch, maar ook heel gevoelig voor dingen. Ik ben altijd een soort outsider geweest, ik heb me nooit echt kunnen aanpassen en heb daar ook geen moeite voor gedaan. Het is nooit bij me opgekomen om bij een groep te horen, en dan word je op jezelf teruggewezen, dan moet je je eigen dingen doen.”

Alles bij elkaar doet vermoeden dat Natasja wel eens een joint opsteekt. ‘Dat vind ik wel lekker ja, maar ik doe het heel weinig. Ik ben vrij druk dus ik heb er weinig tijd voor. Maar vorig jaar logeerde ik bij een vriendin in Oakland in Californië. Er was daar een begraafplaats met palmbomen, een heuvelachtig landschap en prachtig uitzicht, we gingen daar zitten en toen heb ik veel blowtjes gerookt. Ik kwam echt tot rust. In Nederland vind ik wiet vaak snel te sterk, en ik heb een erg lage bloeddruk, dus ik heb het vaker gehad dat ik bij een combinatie van bier en een joint flauwviel. Als ik een halve middag niet eet val ik al flauw, maar je wordt wel oud

met een lage bloeddruk, dat is positief. Als je maar op tijd eet, en oplet dat je niet teveel drinkt en of blowt.”

“Ik ben een dromer, en met blowen word ik nog dromeriger. Het is niet goed voor mijn productiviteit. Op dit moment en met de dingen waar ik mee bezig ben, zou het teveel afleiden. Dat ik mezelf moet vertellen OK Natas, nu moet je even rust nemen, vandaag niet werken, nu neem je een dag vrij, vandaag ga je niet je e-mail checken. Voor blowen moet je de tijd nemen. Maar dat is pas sinds een aantal jaren zo, daarvoor dacht ik er niet over na en deed het gewoon. Dan blowde ik wanneer ik dat wilde en maakte me het gewoon niet uit. Maar nu merk ik dat het teveel afleidt van mijn concentratie, van mijn focus. Op dit moment kan ik het gewoon niet gebruiken. Maar als ik dan bijvoorbeeld in San Francisco ben, en ik heb geen verantwoordelijkheid en geen internet, dan is het heerlijk. Natasja begon te blowen toen ze veertien was. “Ik heb niet altijd een even goed geheugen, soms denk ik dat het misschien daarmee te maken kan hebben... Ik was heel goed in spijbelen en in het skatepark zitten met vrienden. Zitten op een skateboard en dan roken, dat heb ik zo van mijn dertiende tot mijn zestiende gedaan. En dan muziek luisteren natuurlijk. En kattenkwaad uithalen, daar ben ik nog steeds goed in. Ik zoek altijd naar avontuur, naar uitdagingen, en ben altijd in voor impulsieve acties.”

“Ik heb wel een agenda, maar dat heb ik me eigen moeten maken, het is niet iets dat vanuit mezelf komt. Nu kan ik niet meer zonder mijn agenda. Eigenlijk wel irritant, ik heb het liever niet, maar het is een bijkomstigheid. Elke dag is anders, mijn laptop kan ik overal mee naar toenemen, het ene moment zit ik daar en dan weer daar, of in mijn atelier, of ik ben aan het draaien of bij een concert. Ik heb me in geen jaren verveeld, dat woord ken ik niet meer.”

www.natasjaalers.nl www.grauzonefestival.com