Mysterieuze Vermissingen, deel 2

Langdurige mysterieuze vermissingen (Deel 2)

Langdurig vermist, maar nooit vergeten. En soms ineens weer even actueel. Door opnieuw speurende coldcase-teams, misdaadjournalisten, gepensioneerde rechercheurs en burgers. Of verbeterde opsporingstechnieken. In het augustusnummer van Highlife plaatsten we vier vermissingen die nog steeds niet zijn opgelost. Nu, in ons Kerstnummer, de laatste vier Mysterieuze Vermissingen, die om oplossing smeken. Weet jij misschien waar deze spoorloos verdwenen Nederlanders zijn? Of wat hen overkomen is?

Tekst & research: Mike de Leede

Mysterie Wim Quak (ruim 23 jaar spoorloos)

Vermist sinds: 21 juni 1991. Signalement bij vermissing: Grijs kalend haar, groene ogen, brildragend. Lengte 1.76 meter, gezet postuur (80 kilo). Litteken van vleeshaak op buik. Naast navel twee dikke moedervlekken, kromme linkerpink. Tatoeage op linkerarm: twee witte duifjes met hartjes, tekst: Mum & Dad. Trouwring met inscriptie: Anneke 22-6-1962.

Wim Quak is 54 jaar oud en werkt al 38 jaar als kok/hofmeester bij rederij Koninklijke Nedlloyd. In januari 1992 lonkt zijn pensioen. Hij verheugt zich erop en maakt met vrouw Anneke plannen om voorgoed aan wal te blijven. Financiële of gezondheidsproblemen kent het echtpaar uit Oostvoorne niet. De toekomst lacht hen toe. Tot Wim op zijn laatste zeereis voor zijn pensionering (van Liverpool naar Puerto Rico) op 21 juni 1991 op het containerschip Neerlandia 80 mijl uit de kust van Engeland ineens vermist raakt.

Vakantie

Anneke is toevallig ook aan boord; ze zouden samen in de Cariben vakantie gaan vieren. Ze heeft Wim nog tot 17.00 uur geholpen met aardappels pitten in de kombuis. Rond 18.30 uur kan ze hem ineens niet meer vinden. Er wordt nog gezocht op plekken waar het schip gevaren heeft. Maar Wim komt niet boven water. De kapitein van het schip gedraagt zich uiterst vreemd tegenover Anneke. Nog geen etmaal eerder is in de haven van Liverpool Wim’s kombuis binnenstebuiten gekeerd door Engelse douane, op zoek naar Colombiaanse cocaïne van zijn voorganger, die zich verdacht gedroeg. Er werd niets gevonden. Saillant detail: op 3 januari 1994 betrapt de douane in de haven van Amsterdam twee mannen die met 20 kilo coke van boord van de Neerlandia komen: Heinekenontvoerder Jan Boelaard (die bij de achtervolging één van de douaniers doodschiet) en een Javaans bemanningslid van het schip. De rederij heeft nooit aangifte gedaan van Wim’s vermissing. En Anneke moet een advocaat nemen om uiteindelijk iets van zijn pensioen terug te zien. Pas in 2004 is Wim via het KLPD officieel als vermist opgegeven. Maar zijn kleding, om DNA veilig te stellen om te vergelijken met dat van aangespoelde lichamen van onbekende personen, is nooit opgehaald.

Moord

April 2009, 18 jaar na dato, doet Anneke via haar advocaat Job Knoester bij justitie Amsterdam aangifte van vermoedelijke moord. Op aandringen van oud-rechercheur Dick Gosewehr en politiepsycholoog Harrie Timmerman, die beiden gerechtelijke dwalingen, onopgeloste moordzaken en slecht gerechercheerde vermissingen onderzoeken. “Mijn man had geen enkele reden om zichzelf iets aan te doen,” verklaart Anneke tegenover justitie. “Op de dag dat hij verdween, was het rustig weer. Mijn man kan niet per ongeluk overboord zijn gevallen; de balustrade was te hoog. Ik denk dat hij om het leven is gebracht en dat zijn lichaam overboord is gegooid. Het motief moet iets met cocaïnesmokkel te maken hebben. Wim had bij het opruimen van de kombuis iets ontdekt. Daarna werd zijn werk overgenomen door Javaanse bemanningsleden en moest Wim zich bij de kapitein melden. Daarna heb ik Wim nooit meer gezien.”

Geen aanwijzingen…

Vrijwel direct stort zich een CCT van de politie Rotterdam op de zaak. Om half juni 2010 via het Openbaar Ministerie (OM) naar buiten te treden met uiterst onbevredigende onderzoeksresultaten: Er zijn geen aanwijzingen gevonden voor een misdrijf. Al wordt wel uitgesloten dat Wim uit vrije wil is verdwenen...

Anneke’s advocaat legt zich uiteraard niet bij deze onderzoeksresultaten neer. “Dit smeekt om een second opinion!”

Mysterie Mieke Guliën (bijna 25 jaar spoorloos)

Vermist sinds: 27 september 1989. Signalement bij vermissing: Lang bruin sluik haar, scheiding in midden. Spleetje tussen voortanden. Ruim 5 maanden zwanger. De in Amsterdam geboren Mieke Guliën (27) woont sinds 1984 samen met haar 10 jaar oudere vriend Peter W. op woonark De Vrijbuiter in de Muidertrekvaart aan de Pampusweg in Muiden. Ze heeft sinds haar veertiende een relatie met hem. De boot is haar eigendom.

26 september 1989 belt Mieke opgetogen zus Yvonne. Ze vertelt dat Peter de volgende dag voor haar een afspraak voor zwangerschapscontrole heeft gemaakt in het Slotervaartziekenhuis. "Ik bel je morgen meteen hoe het gegaan is," belooft Mieke. Dat is het laatste wat ooit van haar vernomen wordt. Twee weken later bezoekt Yvonne ongerust de woonboot, omdat ze

maar geen contact krijgt met haar hartsvriendin. Een buurjongen vertelt dat Peter en Mieke even op vakantie waren, maar dat hij Peter alweer gezien heeft. ‘s Avonds belt Peter en vertelt emotioneel dat Mieke hem verlaten heeft. Omdat ze echt gek op hem is en zich verheugt op de baby gelooft niemand dit.

Loos alarm

Naar aanleiding van bergen tips is er de afgelopen 21 jaar regelmatig naar Mieke gezocht: door recherche, CCT’s, tv-programma’s, het Old Case Team van De Telegraaf en Mieke’s familie. Zo is de tuin bij haar woonark afgegraven. Is er gezocht onder de vijver die ten tijde van haar verdwijning werd aangelegd. En gedregd in de Weespertrekvaart. Er zijn daarnaast vele gesprekken geweest met Peter en emotionele oproepen om een teken van leven door Mieke’s moeder Anna. Na het uitloven van 10.000 euro beloning door Tros Vermist wordt Mieke februari 2009 gespot op het Thaise eiland Koh Phangan en als zwerfster in een tv-programma van Rob Kamphuis. Kadastraal blijkt ze

ook nog steeds ingeschreven op haar voormalige woonadres. Maar dat blijkt allemaal loos alarm.

De politie heeft hem nooit als verdachte gezien.

Geruchten

Peter werkte ooit als schilder en automonteur, maar zou door een motorongeval arbeidsongeschikt zijn geraakt. Hij zou een nieuwe vriendin met kind hebben; zwangere Mieke moest uit de weg. Ze hadden regelmatig ruzie. Hij had ook nooit een babykamer ingericht op de boot. Na Mieke’s verdwijning duiken geruchten op dat Peter drugs dealt. Hij bazuint volgens getuigen rond dat hij mensen kan laten verdwijnen door hun lichamen in beton te storten. “Hij liet mijn zoon ooit 100.000 gulden zien. Een WAO-er die een ton cash bezit,” vraagt Mieke’s vader zich af. Tegen zus Yvonne zegt Peter tijdens een ruzie: “Als je niet doet wat ik zeg, schiet ik je kapot. Dan kom je 20 meter onder de grond terecht, net als je zuster.” Peter zelf beweert dat Mieke bij een donkere man in een Mercedes is gestapt, met al haar kleren en sieraden.

Serieus verdacht

Begin juni 2010 wordt het terrein rond Mieke’s voormalige woonboot met verbeterde technieken nogmaals onderzocht door de recherche Gooi en Vechtstreek. Ook raakt ex-vriend Peter ineens serieus verdacht als blijkt dat de ziekenhuisafspraak op 27 september 1989 nooit is gemaakt. Hij blijkt ook nooit aangifte te hebben gedaan van Mieke’s vermissing. En heeft al die jaren overal vele leugenachtige verklaringen afgelegd. “De politie heeft hem echter nooit als verdachte gezien. Terwijl hij als aanstaande vader nimmer interesse heeft getoond waar de moeder van zijn kind gebleven is.” Advocaat Richard van der Weide, die namens Mieke’s tante optreedt, hoopt dat daar- in snel verandering in komt. "Ik verwacht dat er alsnog een onderzoek tegen Peter W. komt. Aanknopingspunten genoeg!" De recherche laat optimistisch weten dat het tactisch onderzoek voorspoedig loopt. Van Mieke en haar dochter is nog steeds geen spoor gevonden. Wat rest is een verouderingsfoto van de politie uit 2009…

Mysterie Germa van den Boom (30 jaar spoorloos)

Vermist sinds: zondagnacht 29 juli 1984

Signalement bij vermissing: Lang blond gepermanent krullend haar. Blauwe ogen, blanke huidskleur, 1.78 meter. Stevig postuur. Germa verdwijnt op 19-jarige leeftijd uit de ouderlijke woning aan de Dwarssteeg in het Brabantse dorpje Nieuwendijk. Zij is dat weekend voor het eerst alleen thuis. En wordt na een avond stappen in de disco's van Gorinchem door buurjongen Marinus met de auto om 02.15 uur thuis afgezet. Op dat moment worden in Los Angeles de Olympische Spelen geopend. Sindsdien is Germa spoorloos.

In de keuken worden later door de politie (die in eerste instantie nogal laks op haar verdwijning reageert) vele stille getuigen van geweld èn bloedsporen van Germa en enkele onbekenden aangetroffen. Voor recherche en familie is duidelijk dat zich in huis een ernstig misdrijf moet hebben afgespeeld, waar Germa het slachtoffer van is geworden. De familie blijft achter met ontelbare vragen, in beklemmende onzekerheid.

Ruim 30 jaar na dato is er nog steeds geen spoor of teken van leven van Germa, die nu 49 jaar oud zou zijn geweest.

Impact

De politie heeft nu met De Werkgroep afgesproken niet meer met hun bevindingen naar buiten te treden, zonder overleg met het rechercheteam. En hamert daarbij met name op de impact die hun actie heeft gehad op Germa’s nabestaanden. 30 Jaar na dato houdt dit mysterie de gemoederen nog flink bezig. Hopelijk leidt dat in de nabije toekomst daadwerkelijk tot een doorbraak.

Ultieme poging

Het inmiddels opgeheven Landelijk Team Kindermoord (LTK) slaagt er in 2000 niet in de zaak vlot te trekken. Het succesvolle tv-programma Vermist looft juli 2003 te-

vergeefs een beloning van 10.000 euro uit voor de Gouden Tip die leidt tot oplossing van haar vermissing. Nadat een coldcaseteam (CCT) 7.000 uur aan de zaak heeft besteed, doet Peter R. de Vries oktober 2007 tevergeefs “een ultieme poging Germa thuis te brengen.” Hij is ervan overtuigd dat haar moordenaar uit Nieuwendijk komt. In oktober 2009 rommelt het ineens ook hevig in Nieuwendijk. Een groep lokale enthousiastelingen, die zich ‘De Werkgroep’ noemt, heeft zich tot doel gesteld het stoffelijk overschot van Germa te vinden. Hoewel eerste berichten over hun opgravingen (met radarapparatuur en gespecialiseerde honden) in zowel plaatselijke als landelijke media nog reppen over ‘een doorbraak’, levert nader professioneel politieonderzoek door een nieuw CCT, specialisten van de KLPD en technisch rechercheurs geen enkel nieuw aanknopingspunt op…

30 Jaar na dato houdt dit mysterie de gemoederen nog flink bezig.

Verdriet

“Het gevoel van verdriet, onmacht en gemis is eigenlijk voor geen sterveling vol te houden. Toch moet je: er is geen andere optie. Je moet een plek vinden om het weg te stoppen, zodat je er mee kunt omgaan. Anders word je gek! Je hele leven verandert drastisch als je kind ineens verdwenen is,” vertelt Aagje van den Boom, de moeder van Germa, een decennium terug aan het weekblad Panorama. Zus Conny kropt eerst tien jaar al haar verdriet op. Dan stort ze geestelijk en lichamelijk in. Zij zoekt (en vindt) steun bij de Vereniging van Achterblijvers na Vermissing, waar ze zich actief voor gaat inzetten om haar gevoelens de baas te worden. “Je bent er aanvankelijk continue mee bezig. Elke dag keek ik of ik Germa ergens zag. Ik stelde mezelf keer op keer dezelfde vragen, greep alles aan dat zou kunnen bijdragen tot de oplossing. Op een gegeven moment is er iets in mij geknapt. Toen heb ik een foto van Germa gepakt en tegen haar gezegd: moeder heeft nu echt alles geprobeerd, maar weet het gewoon niet meer. Dat was het moment dat ik voor het eerst een klein beetje rust voelde.”

Mysterie Marjo Winkens (bijna 39 jaar spoorloos)

Vermist sinds: 2 september 1975

Signalement bij vermissing: Donkerblond/bruin lang sluik haar (met scheiding in het midden). Rond gezicht, normaal postuur. 1.60 meter, lichte huidskleur. Ze droeg een donkergroen legerjack en een oranjekleurige valhelm (met haar naam erin geschreven).

Volgende maand is het 39 jaar geleden dat de 17-jarige Marjo Winkens uit Schimmert

spoorloos verdwijnt. In de nacht van 1 op 2 september 1975 rijdt zij na een bezoek aan de Sittardse Sint Rosa kermis op een geleende, krakkemikkige bromfiets naar huis. De Peugeot wordt teruggevonden in de berm tussen Spaubeek en Schimmert. Voorbijgangers vinden later tussen Reuver en Swalmen haar huissleutel, helm, jack en toilettas en een stukgesneden schoen.

Alert

Na de allereerste aflevering van het TROS tv-programma Vermist (die in 1996 aandacht aan de zaak besteedt en 250 tips

binnenhengelt) meldt zich een vrouw die zegt dat ze die bewuste nacht samen met haar moeder over de nabijgelegen N271 reed, waar ze twee mannen een verdacht pakket in een kuil bij de weg zag gooien. Ze heeft dit destijds verteld tegen een bij de politie werkend familielid, maar nooit aangifte gedaan. In augustus 2005, tijdens de aanleg van autosnelweg A73-zuid, vraagt de politie de aannemer en wegenbouwers alert te zijn op stoffelijke resten. In oktober dat jaar wordt het bewuste wegdeel zelfs opengebroken. Ook op de oude stortplaats bij Spaubeek en in het Spaubeekse bos wordt in december 2005 zonder resultaat naar stoffelijke resten gegraven. asfalteerd zou worden. Zijn vrouw vond Marjo’s jack. De man sterft twaalf jaar later. Vanaf 1980 de hardnekkige ontkennende seriemoordenaar en Haagse nachtclubportier Koos H., veroordeeld voor de moord op 3 andere meisjes. En in 1996 Marjo’s ex-vriend, die de bewuste nacht uit stropen is met vrienden. Die verklaren dat ze op 2 september 1975 hebben gezien hoe Marjo door een onbekende man in een

Amerikaanse auto is gesleept. De ex-vriend wijst vervolgens een plek op de Spaubeekse stort aan waar haar lichaam (tussen het chemisch afval) gedumpt zou zijn.

De zaak Winkens smeekt om een nieuwe opleving!

Rijdende auto?

De politie vermoedt dat deze spullen uit een rijdende auto zijn gegooid; dat Marjo is klemgereden door een automobilist, omdat er gebogen remsporen op de weg staan. Mogelijk heeft die haar vermoord en het lijk meegenomen of begraven. Omdat Marjo in het donker en in haar outfit niet als meisje herkenbaar is, eerder een jongen lijkt, wordt geopperd dat de dader een bekende van haar moet zijn. Jarenlang gaat het gerucht dat Marjo’s lichaam onder de N567 is begraven, de nieuwe provinciale weg tussen Venlo en Beesel. Die bewuste nacht ligt de weg in aanbouw open en is de volgende dag geasfalteerd.

Diverse verdachten

Er komen diverse verdachten in beeld: in oktober 1975 een wegenbouwwerker die wist dat de weg de volgende ochtend ge-

DNA-onderzoek

Een lijk dat in 1976 op gebitskenmerken verkeerd is geïdentificeerd (en op 7 december 2006 wordt opgegraven in Maarn) blijkt volgens DNA-onderzoek niet van Marjo. En ook het 152 pagina’s tellende, uiterst gedetailleerde boek Dertig jaar Marjo, Het mysterie rond de zaak Marjo Winkens 1975-2006 van auteur Rob Hendriks èn drie uitzendingen van Peter R. de Vries Misdaadverslaggever (waarin 'Neerlands Dutroux' Koos H. met verborgen camera uitspraken worden ontlokt over Marjo in de longstay afdeling van een tbs-kliniek) brengt april 2010 geen klaarheid in haar verdwijningmysterie… De zaak Winkens smeekt sindsdien om een nieuwe opleving!

Puik onderzoekswerk

Sinds de Wet DNA-Onderzoek Bij Veroordeelden (uit februari 2005) moet iedereen die voor een zwaar zeden-, levens- of geweldsdelict veroordeeld is, verplicht DNA afstaan (via haar, wangslijm of bloed). Sinds 2009 is deze wet aangescherpt tot veroordelingen vanaf 4 jaar. In de databank van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) zitten inmiddels ruim 180.000 dader- en DNA-profielen. Dat maakt coldcase onderzoek iets eenvoudiger. Maar leidt aan de andere kant tot heel veel extra werk in kleinere zaken. Maar DNA-onderzoek is wel succesvol. De afgelopen jaren matchte het DNA van 4000 veroordeelden maar liefst met 5300 oude, veiliggestelde sporen van onopgeloste misdrijven.