Column
André Beckers
Stroomverkopers faciliteren de inzet van stromannen In februari riep Netbeheer Nederland de politie en het Openbaar Ministerie op meer aandacht te besteden aan de opsporing van stroomdiefstal. Als we Netbeheer Nederland geloven zijn zo’n 30.000 illegale wietkwekers actief. Samen zouden zij evenveel stroom verbruiken als alle inwoners van Rotterdam. Enexis beweert jaarlijks 15,5 miljoen euro mis te lopen. Ik wil in deze column aan de hand van een concrete zaak beschrijven hoe bizar de stroombranche te werk gaat bij het verkopen van abonnementen. Het wordt hoogtijd dat die schandalige praktijk eindigt.
Een tijd geleden werd ik benaderd door een Duits sprekende vrouw. De politie had haar uitgenodigd voor een verhoor. Zij werd verdacht van hennepteelt en de diefstal van stroom. Zij vertelde mij hier niks van af te weten. Het bleek dat op haar naam een woning was gehuurd. In die woning was door de politie een wietkwekerij ontdekt. Natuurlijk weet ik uit de praktijk dat er veel te veel mensen zijn die zich vaak voor een appel en een ei laten misbruiken. Het is een feit van algemene bekendheid dat criminelen bij voorkeur een stroman naar voren schuiven om zelf buiten beeld te blijven. Deze vrouw leek echt verbaasd te zijn. Aan hennepteelt had zij geen moment gedacht. Ik vertel haar verhaal.
Oorlog Als kind had zij een oorlog meegemaakt. Haar ouders waren vluchtelingen. Zij groeide op in Duitsland. Daar volgde zij een medische opleiding. Al jaren had zij een fulltime baan in een Duits ziekenhuis. Tijdens een avond stappen kwam zij in contact met een man, die haar vertelde dat hij vluchteling was. Hij verbleef illegaal in Nederland. Hij zou geld genoeg hebben om een woning te huren, maar dat kon niet. Hoe huur je als illegaal vluchteling een woning? Vanwege haar achtergrond voelde zij veel medelijden.
12
Ze was “een beetje dom geweest” om zich te laten overhalen een woning op haar naam te huren voor de man. De verhuurder in het zuiden van ons land stelde weinig vragen. Dat is best vreemd. Zij werkte namelijk dagelijks op bijna 300 kilometer afstand van de in Nederland gelegen woning. Veel gekker is de manier waarop de levering van stroom en gas in de huurwoning tot stand kwam. Mijn cliënte beweerde dat zij nooit contact had gehad met een stroomleverancier. Dat klinkt ongeloofwaardig. Toen Enexis haar een gepeperde rekening presenteerde vroeg ik naar de overeenkomst. Een medewerker van de fraude-afdeling (“namen geven wij niet!”) hield mij voor dat er bij het sluiten van het contract was gehandeld overeenkomstig de geldende gedragscode. Nadere toelichting kreeg ik niet.
Geen volmacht Met pijn en moeite kreeg ik te horen welke aanbieder in dit geval de stroomovereenkomst had afgesloten. Tot mijn verbazing verstrekte deze (kleine) aanbieder veel makkelijker en transparanter informatie dan het machtige Enexis. Een Nederlands sprekende man had namens mijn cliënte gevraagd om een stroomaansluiting. Hij had daarbij aangegeven dit namens haar te doen, omdat zij nog niet in Nederland op dat adres verbleef. Na zo’n verhaal verwacht je dat alle alarmbellen gaan rinkelen en dat een stroomleverancier zegt daaraan niet mee te werken. Als een dienstverlener een dienst verleent, moet hij zich vergewissen van de identiteit van zijn cliënt. Dat is toch logisch? “Ken je klant” is een simpel vereiste. Maar helaas niet in de stroombranche. Daar worden contracten gesloten op elke telefonisch opgegeven naam. Als iemand namens een ander beweert te handelen, verlang je in het normale handelsverkeer een volmacht. Maar ook daar doet de stroombranche niet aan. Ik kan hier maar één conclusie aan verbinden. De stroombranche maakt het door deze wijze van handelen erg gemakkelijk om stromannen naar voren te schuiven.
