OLESYA DZHURAYEVA
Wspomnienia Memories
OLESYA DZHURAYEVA
Wspomnienia
Memories
Grafika, linoryt
Graphic, linocut
Moje linoryty są moim osobistym dziennikiem wizualnym. W spokojny sposób, pozostając sam na sam ze sobą, skupiam się na świecie wokół, aby później moje prace odzwierciedlały emocje wywołane jednym doświadczonym momentem. Zawsze brakowało mi cierpliwości i słów do pisania lub mówienia. O wiele łatwiej i bardziej znacząco jest „mówić” za pomocą obrazów: sztuka to mój środek do dzielenia się moimi uczuciami i wizją.
O jaką wizję mi chodzi? Przyglądam się uważnie pozornie zwyczajnym rzeczom. Wcześniej były to martwe natury, różne codzienne historie, które obserwowałem w domu, w swoim studio lub u przyjaciół. Później zwróciłem swoje zainteresowanie ku krajobrazom miejskim i życiu ludzi w miastach. Przyglądałem się również różnym teksturom natury: od nieba widzianego przez korony drzew po unoszące się i fantazyjne kontury chmur.
Aby uchwycić potrzebny moment, muszę go sfotografować.
W ciągu jednej chwili światło na pewno się zmieni, ludzie będą kontynuować swoje drogi, a pojazdy będą poruszać się w głośnym strumieniu ruchu. Ale wyjątkowy moment, który mnie zaciekawił, pozostanie na zdjęciu. To jest to, co rozpoczyna mój proces twórczy: uchwycam określoną emocję, z którą zamierzam pracować przez bardzo długi czas i bardzo powoli - czasami przez 3-4 miesiące.
W rzeczywistości przez cały ten czas żyję tylko tym jednym momentem. Siedzę w swoim studio godzinami, myśląc o tej jednej chwili, próbując zrozumieć moje uczucia związane z tym doświadczeniem. W końcu zbliżam się do tego momentu tak bardzo, że się w nim zakochuję, dostrzegam go w szczegółach - i przenoszę go na płytę do wycięcia. Chociaż ta praca jest bardzo skrupulatna, nie staram się być perfekcjonistą. Moje linie nie są nienagane, moje punkty nie są idealnie okrągłe. Nie mierzę odległości między liniami tak precyzyjnie, do milimetra. To właśnie pomaga mi oddać rzeczywistość - nie nienaganną, ale cudowną. Świat, podobnie jak ja, nie jest idealny; ale to właśnie skrywa w sobie harmonię.
Czasami nie udaje mi się osiągnąć tego, czego chciałem. Jeśli tak się dzieje, zaczynam od nowa, biorąc pod uwagę to, z czym nie byłem zadowolony w moim poprzednim doświadczeniu. Pozwala mi to się rozwijać, ponieważ każda nowa praca to wyzwanie. Zawsze ekscytujące jest wejście na nieznane terytorium z tylko hipotetycznym pomysłem, co robić. Nie mogę powiedzieć, że jest to dla mnie łatwe, ale kluczem jest rozpoczęcie walki.
To samo dotyczy inspiracji. Ona istnieje, ale pojawia się tylko w trakcie procesu twórczego. Można sobie wyobrazić i planować końcowy rezultat wielokrotnie, ale w tym nie ma nic magicznego. Czasami nie mam ochoty nic robić - i wtedy...
wymuszam na sobie rozpoczęcie pracy. Po pół godzinie zapominam o wszystkim wokół i jestem przytłoczony procesem. To właśnie uczucie tworzenia czegoś nowego. Jednakże, aby móc się wyrazić i osiągnąć zamierzony rezultat, niezbędne jest opanowanie techniki - rzemiosła, które nie jest popularne we współczesnej sztuce. Wprawa techniczna nie uczyni cię artystą, ale pozwoli zrealizować najbardziej skomplikowane pomysły. Należy to traktować jako narzędzie lub język twojej twórczości. Poziom, na którym artysta opanowuje technikę, określa precyzję i autentyczność ostatecznego obrazu artystycznego. To pozwoli również na eksperymentowanie i niepłoszenie się przed błędami.
Przez okres aż 10 lat zajmuję się linorytami - to moja główna i ulubiona technika, z którą wciąż się nie nudzę. Ale przed nią musiałem próbować i wiele się nauczyć, aby w końcu zrozumieć, czego dokładnie potrzebuję do twórczego działania. Kiedy byłem studentem, studiowałem projektowanie graficzne, ale potem zrozumiałem, że nie chcę, aby moja praca była związana z komputerami. Jednocześnie doskonaliłem swoje umiejętności malowania, rysowania, kompozycji i przede wszystkim grafiki. Kiedy skończyłem studia, miałem już doświadczenie związane z moją pierwszą osobistą wystawą.
Spróbowałem swoich sił w technikach druku wklęsłego i suchodruku, a moją pierwszą znaczącą serią były grawiury na kartonie. Poczułem się swobodnie i pewnie. Jednak grawiury na kartonie wymagały wielu eksperymentów podczas drukowania. W moim przypadku drukowanie jednego egzemplarza zajmowało cały dzień, a rezultat często różnił się od tego, co planowałem na początku. Jeden egzemplarz był zazwyczaj bardzo różny od drugiego. Być może nadal pracowałbym tą techniką, ale sprawy potoczyły się inaczej: urodziły mi się dzieci. Czas, jaki mogłem poświęcić pracy, znacznie się ograniczył, więc postanowiłem zmienić technikę. Byłem gotów spędzać znacznie więcej godzin pracując z blokiem - ale aby osiągnąć oczekiwany rezultat druku. Linoryt był dokładnie taką techniką, jakiej potrzebowałem. Chociaż linoryt może wydawać się prosty, to daje niesamowite możliwości. Dla mnie trochę przypomina mezzotintę, tzw. królową technik druku. Wszystko zaczyna się od czerni, a potem pracuję białym i tworzę obraz wizualny.
Oczywiście, nawet w przypadku linorytu nigdy nie można przewidzieć, jak ostatecznie będzie wyglądała praca. Dla mnie jest to ważny element twórczy procesu, który zapobiega znudzeniu i pozwala odkrywać nowe horyzonty. Niespodziewane rzeczy zawsze się zdarzają, ale znajomość techniki pozwala mi na wpływanie na nie: usunięcie niektórych, zatrzymanie lub wręcz wzmożenie.
Podczas pracy z blokiem drukuję też wiele prób. W ten sposób kontroluję wszystko, co się dzieje.
i tak jestem zdeterminowany, aby nie stracić niezbędnego stanu w ostatecznym obrazie i nastroju mojej pracy.
Materiał do moich linorytów (linoleum) pozyskuję z dawnych budynków; moi przyjaciele również dostarczają mi niektóre z nich. Stare wykładziny są lepszym wyborem dla mojej pracy i stają się istotne dla całego procesu twórczego: usuwając stare warstwy, otwieram drogę dla nowych obrazów, uczuć i pomysłów.
Centralnym elementem moich grafik jest linia. Poprzez naciskanie lub przerywanie linii, kreuję ton i kształt. W ten sposób oddaję wahanie rzeczywistości i przepływ światła. Podążam za światłem, dlatego to właśnie ton definiuje i szczegółuje wszystko w moich pracach. Podczas cięcia linii w procesie rycin, nie rysuję każdej kropki czy linii, ale raczej myślę, jak ten fragment będzie wyglądał podczas samego drukowania.
Jasne jest nawet z krótkiego opisu, jak desperacko ten proces wymaga samotności i spowolnionego stylu życia - co jest zupełnie sprzeczne z tym, co dyktuje dzisiejszy świat. Istnieje opinia, że artyści powinni być w centrum akcji, prowadzić rozległe kontakty w środowisku artystycznym i szybko reagować na wszystkie aktualne zagadnienia. Cóż, to wszystko nie dotyczy mnie. Rzadko dołączam do kolegów i nie lubię głośnych imprez. Spędzam dużo czasu sam lub z rodziną. Moje miejsce pracy to głównie moje studio, ponieważ trudno mi się skoncentrować i w pełni zanurzyć w procesie w innym miejscu. Dla mnie studio stało się miejscem mocy i strefą artystycznego komfortu.
Główny nurt w sztuce również nie jest dla mnie atrakcyjny. Zarówno pod względem tematyki, jak i techniki (na Ukrainie bardziej popularna jest technika miedziorytu), nigdy nie kierowały mną opinie innych ani wymagania rynku. Robię to, co mnie ekscytuje i wierzę w swoją autentyczność.
Przy tym, traktuję swoją sztukę jako międzynarodową. Urodziłem się w Duszanbe, stolicy Tadżykistanu, ale jako dziecko przeprowadziłem się na Ukrainę. Teraz cieszę się, że moja praca cieszy się międzynarodowym uznaniem - w ostatnich latach zdobyłem kilka nagród. Na przykład w 2019 roku zostałem nagrodzony Grand Prix „Prix Félix Bracquemond” w dziale grafiki na 158. Salonie Société Nationale des Beaux Arts w Paryżu. W 2020 roku otrzymałem nagrodę za doskonałość techniczną na 4. Międzynarodowym Biennale Grafiki w Cacak w Serbii. Nagroda za doskonałość to dla mnie prawdziwe wyróżnienie, ponieważ ciężko pracuję nad techniką. Ponadto, jest to miłe wynagrodzenie za długie lata mojej pilnej pracy. Jednak nagrody naprawdę nie są moim celem
wydaje się, że nie mam konkretnego celu. Jednak nagrody naprawdę nie są moim celem - wydaje się, że nie mam konkretnego celu. Istnieje sposób tworzenia sztuki, który podążam i się cieszę. Kto jeśli nie ja? Nikt nie może “wziąć czyjeś buty na siebie”, ponieważ nasze życia są wyjątkowe - i jestem zadowolony z czasów, w których żyję.
Moje prace stają się listami do przyszłości, w których opowiadam o moim dzisiejszym życiu. Te listy (czy też wizualny dziennik) opowiadają nie o jakichś specjalnych momentach, ale o zupełnie zwyczajnych. Bo to właśnie te zwyczajne chwile w końcu tworzą nasze życie - i tylko wyjątkowa wizja i podejście mogą uczynić je niezapomnianymi. O.D. “Moje listy”
Always (for another war). linoryt / linocut 28,7x20 cm, 2022
My linocuts are my personal visual diary. In a no-rush manner and alone with myself, I concentrate on the world around to later have my works reflect the emotions generated by just one experienced moment. I always lacked patience and words to write or speak. It is much easier and more meaningful to “speak” with visual images: art is my medium to share my feelings and my vision.
What vision do I mean? I look closely at seemingly ordinary things. Previously, those were still-lives, various everyday life stories I used to see at home, in my studio or at my friends’. Later, I turned my preference towards urban landscapes and people’s living in cities. I also looked closely at various textures of nature: from the skies looking through the tree crowns to the floating and fancy outlines of the clouds.
To catch the necessary moment, I need to fix it on the photo. In just a second, the light will definitely change, people will continue to go their ways, and vehicles will keep moving in a loud traffic stream. But the unique moment I was excited about will remain on the photo. This is what gives the start to my creation process: I catch a specific emotion, which I am going to work with for a very long time and very slowly — sometimes for 3-4 months.
In fact, all this time, I am living just this one moment. I sit in my studio for hours, thinking about this one moment, trying to understand my feelings from what I have experienced with this moment. Finally, I get so much close with this moment that I fall in love with it, perceive it in detail — and bring it into a carving. Even though this work is very scrupulous, I do not try to be a perfectionist. My lines are not immaculate, my dots are not ideally round. I do not measure the distance between the lines as precisely as to a single millimeter. This is what helps me render the reality — not immaculate, but wonderful. The world, same as me, is not ideal; but this is what hides the harmony in itself.
Sometimes I fail to achieve what I wanted. If that is the case, I start it all over again, with due consideration of what I was not satisfied with in my previous experience. This allows me to develop, because every new work is a challenge. It is always exciting to enter an unknown territory with just a hypothetical idea of what to do. I cannot say it is easy for me, but the key is to start the battle.
Same is about the inspiration. It does exist, but I only have it during working process. One can imagine and plan the final result as many times as possible, but there is nothing magical about it. Sometimes I do not want to do anything — and then I force myself to start working. In half an hour, I forget about
My linocuts are my personal visual diary. In a no-rush manner and alone with myself, I concentrate on the world around to later have my works reflect the emotions generated by just one experienced moment. I always lacked patience and words to write or speak. It is much easier and more meaningful to “speak” with visual images: art is my medium to share my feelings and my vision.
What vision do I mean? I look closely at seemingly ordinary things. Previously, those were still-lives, various everyday life stories I used to see at home, in my studio or at my friends’.
Awakening (fragment) linoryt / linocut 30х18,5 cm, 2019
I have been for as long as 10 years in linocuts — it is my major and most favorite technique, with which I am still not bored. But before them, I had to try and learn a lot to finally understand what exactly I needed for artistic creation. When a student, I studied graphic design, but then I understood that I did not want my job to be related to computers. Simultaneously, I was improving my skills of painting, drawing, composition, and most important — of printmaking. So when I graduated, I had already had an experience of my first personal exhibition.
I tried myself in etching and dry-point techniques, and my first significant series was cardboard engravings. It made me feel free and self-confident. But cardboard engravings took a lot of time to experiment during printing. In my case, printing of one copy took a whole day; on top of that, the result was often at variance with what I planned initially. One copy was usually very different from the other.
It could well be that I would kept on working with this technique, but the things went differently: my children were born. The time I could spend for work got very much limited, so I decided to change the technique. I was ready to spend a lot more hours working with the block — but to have the print result I expected. Linocut was quite the technique I needed. Although linocut may seem simple, but it implies amazing opportunities. To me it somewhat resembles mezzotint, the so-called queen of techniques of printmaking. Everything starts with black, and then continue to work by white and create a visual image.
Certainly, even when it is a linocut, one can never predict how exactly the work will finally look like. And for me, it is an important creative component of the process, which takes me far from being bored and which I use to open new horizons. Unplanned things always happen, but my knowledge of the technique allows me to influence them: to remove some of them, stop or, conversely, intensify. I also print a lot when I work with the block. This way I control everything happening and do not lose the necessary condition in the final image and mood of work.
I take the material for linocuts (linoleum) from old buildings; my friends also provide me with some. An old covering is a better choice for my work, and it also becomes essential for the whole creation process: as I remove the old layers, I make way to new images, feelings and ideas.
The central element of my engravings is a line. By pressing or interrupting the line, I make the tone and the shape. This way I render the fluctuation of reality and the flow of light. I follow the light, that is why the tone defines and details everything in my works.
When I cut lines in the process of engraving, I do not draw every dot or line but rather think of what this fragment will look like during printing itself.
It is clear even from a brief description of what a graphic artist is doing how desperately this process needs solitude and slowed lifestyle — which is totally contradicting to what today’s world dictates. There is an opinion that artists need to be in the heart of action, to communicate extensively with the artistic environment and to respond quickly to all relevant agendas. Well, this is all not about me. I rarely join my colleagues and I do not like loud parties. I spend a lot of my time alone or with my family. My work place is mostly my studio, because it is difficult for me to concentrate and get deep into the process at any other place. For me, my studio has become a place of power and a zone of artistic comfort.
Mainstream in arts is not attractive for me too. Both in subjects and in the technique (as etching is more popular in Ukraine), I have never been driven by others’ opinions or market requirements. Rather, I do what I am excited about, and confident in my own genuineness.
At that, I take my art as international one. I was born in Dushanbe, the capital city of Tajikistan, but I moved to Ukraine as early as a child. Now, I am pleased that my work enjoys international success — in the recent years, I have got quite a few awards. For example, in 2019, I was awarded the Grand Prix “Prix Félix Bracquemond” in the printmaking section at 158th Salon of the Société Nationale des Beaux Arts in Paris. In 2020, I got an Award for Technical Excellence at 4th International Printmaking Biennial Cacak in Serbia. The excellence award is really an honor for me, because I work hard under technique. Furthermore, it is a pleasant reward for long years of my assiduous work.
Still, awards are not really my goals — it seems that I have no specific goal at all. There is a way of artistic creation, which I follow and enjoy. Who else but me? No one can “wear someone else’s shoes”, because our lives are unique — and I am satisfied with the time I am living in. My works become letters to the future where I tell about my today. These letters (or a visual diary) tell about not some special moments, but about absolutely ordinary ones. Because it is the ordinary moments that ultimately make up our lives — and only a special vision and attitude can make them unforgettable. O.D. „My letters”
Urodzona w 1982 roku w Duszanbe, Tadżykistan. W 1989 roku przeniósł się na Ukrainę.
2006 – Ukończyła Kyiwski Państwowy Instytut
Sztuki Dekoracyjnej i Stosowanej im. Mychajła Bojcuka, Wydział Grafiki.
2008 - Członkini Związku Artystów Narodowych Ukrainy.
2023 - Członkini Towarzystwa Królewskiego Malarzy-Odlewaczy w Wielkiej Brytani.
Pracuje jako profesjonalna graficzka od 2002 roku.
Jej prace były prezentowane na licznych wystawach na Ukrainie i na całym świecie.
Jest aktywną członkinią międzynarodowej społeczności grafików, uczestniczką i laureatką wielu konkursów graficznych.
Od 2018 roku pracuje jako ilustratorka książek.
Jej prace graficzne opierają się głównie na technikach druku wypukłego. Mieszka i pracuje w Kijowie na Ukrainie.
Born in 1982 in Dushanbe, Tajikistan. In 1989 moved to Ukraine.
2006 – Graduated from Kyiv State Institute of Decorative and Applied Art and Design named after Mykhailo Boychuk, Faculty of Graphic Design.
2008 - Member of the National Union of Artist of Ukraine.
2023 - Associate Member of the Royal Society of Painter-Printmakers, United Kingdom.
Works as a professional graphic artist since 2002. Her artworks have been exhibited in numerous exhibitions in Ukraine and all around the world. She is an active member of the international printmaking community, participant and laureate of many printmaking competitions. Since 2018 she works as a book illustrator. Her printmaking work uses mainly techniques of relief printing. Lives and works in Kyiv, Ukraine.
Immersion into the moment Linoryt / linocut 50,5 × 77,5 cm, 2022
Nordic light. Stockholm. linoryt / linocut 50,5 x 77,5 cm, 2020
Somewhere in
Paris. linoryt / linocut 50,5 x 77,5 cm, 2020
...Czarny atrament, biała kartka. To są podstawowe punkty wyjścia dla prac wielu drukarzy – proste, faktograficzne oświadczenia, które w wielu przypadkach podsumowują medium. Jeśli chodzi o wybór czarnego atramentu, istnieje wiele możliwości, różniących się głębokością czerni, kryjącą oraz użytecznością. Jeśli zaś chodzi o wybór białej kartki, znów mamy do wyboru wiele opcji, oferujących różne możliwości wagi, faktury powierzchni i chłonności, a także stopień bieli i odbicia.
Wybór atramentu i papieru dokonywany jest przez każdego artystę indywidualnie, opierając się na doświadczeniu i dostępności, a także biorąc pod uwagę takie cechy jak te. Oprócz tych wyborów technicznych istnieją szczegółowe procedury wymagane przez szeroki zakres technik. Więc z technicznego punktu widzenia, to, co mogło się wydawać prostą kwestią czerni i bieli, staje się po bliższym zastanowieniu dość bardziej skomplikowane. To jest świat artysty-drzeworytnika, świat, który dla wielu outsiderów może wydawać się równie tajemniczy jak laboratorium alchemika... Richard Noyce’a z 2021 roku, „Ciemność i Światło: sztuka Olesyi Dżurajewej”.
...Black ink, white paper. These are the elemental starting points for the work of many printmakers – simple factual statements that in many ways sum up the medium. As to which black ink, there is a choice among many that vary in blackness, opacity and usability. As to which white paper, again there is a choice among many that offer various possibilities of weight, surface texture and absorbency as well as the degree of whiteness and reflectivity.
Choices of ink and paper are made by each individual artist, based on experience and availability, and bearing in mind such characteristics as these. Beyond these technical choices there are the detailed procedures required by a wide range of techniques. So, from a technical point of view, what may have seemed to be a simple matter of black and white becomes on further consideration rather more complicated. This is the world of the artist printmaker, one that to many outsiders may seem to be as mysterious as the alchemist’s laboratory...
Richard Noyce, 2021, Dark and Light: the art of Olesya Dzhurayeva
Spring day in Berlin. linoryt / linocut 50,5 x 77,5 cm, 2019
The scream linoryt / linocut 50,5 cm x 77,5 cm, 2021
The light of Dark Roads linoryt / linocut 28,6 x 20,2 cm, 2023
It happened in the spring linoryt / linocut 30 x 21 cm, 2018
Projekt “Sztuka prowadzi do Gdańska”
Dofinansowano ze środków miasta Gdańska
Olesya Dzhurayeva
Wspomnienia / Memories
15.08 - 10.09.2023
Savchenko Gallery ul. Garbary 8/9, 80-827
Gdańsk Polska
+48 737794711
+48790300517
savchenkogallery.com
info@savchenkogallery.com
@savchenkogallery
Gdańsk 2023
