Francolini voelt de liefde

door Eric Korver

Fabio Francolini kwam ruim tien jaar geleden naar

Nederland als een Italiaan met een olympische droom, zoals eerder ook Francesca Lollobrigida. Hij maakte snel naam, werd een vaste waarde in de top van het marathonpeloton, waar hij met zijn snelheid de bijnaam ’Il Ferrari’ verwierf. Maar opeens was Francolini ook weer verdwenen. Voor een ander gevecht, dat met zijn eigen lichaam. Dit seizoen keert hij terug, voorlopig als winnaar.

Hij ziet er goed uit, Fabio Francolini, als hij in zijn tijdelijke thuis in Heerenveen zijn verhaal doet. Paar jaartjes ouder, maar wel fit, en nog steeds goedlachs als altijd. Dat zegt wel wat, want het leven heeft hem de laatste jaren niet verwend. Tot zes jaar geleden ging het hem voor de wind. De inliner deed het snel goed in de marathons en stoomde succesvol door naar het internationale circuit van de langebaan. Francolini stond in de Worldcup regelmatig op het podium na de mass-start en leek hard op weg zijn droom te verwezenlijken: starten op de Spelen namens Italië. Maar met de Spelen van Peongchang in het zicht ging het helemaal mis. Fabio Francolini (36) weet nog precies hoe hij in het najaar van 2016 wel begon met podiumplekken op de massastart, maar dat hij zich niet goed voelde. ,,Maar ik zag hoe ik bijna met de week dunner werd. Op het moment dat mijn coach naar Nederland kwam voor de Worldcup in Thialf en me zag schaatsen, zei hij meteen dat er iets mis was met me.’’

Franciolini keerde terug naar Italië en liet zich binnenstebuiten keren om uit te zoeken wat er niet goed zat. Artsen ontdekten twee auto-immuunziektes. ,,De eerste was coeliakie. Niet zo ernstig, maar dat betekende wel dat ik vanaf dat moment glutenvrij moest eten. De andere was de belangrijke: Ulcerosa Colitis. Die tastte mijn ingewanden aan. Zie het als een heel grote ontsteking, die ontstaat zonder echte oorzaak. Kunnen bacteriën zijn, kan stress zijn. Misschien was het ook de coeliakie die er al eerder zat en die dit getriggerd heeft. Niet te zeggen. Maar door de wedstrijden en het reizen ging het slechter en slechter. Ik had echt een probleem.’’

Overleven

Francolini probeerde nog wat hij kon, maar hij was niet in staat de ziekte eronder te krijgen. Artsen probeerde het met cortisonen, met allerlei medicijnen, maar niets sloeg aan. ,,Ik verloor maar gewicht omdat ik zó vaak naar het toilet moest.’’ Hij startte nog wel in het WK in Korea, maar dat was eigenlijk tegen beter weten in. ,,Het was echt overleven wat ik daar deed, ik was eigenlijk totaal niet in staat daar te racen.’’

Na dat WK zocht Francolini naarstig naar een oplossing. Hij was ondertussen al tien kilo verloren, woog nog maar 54 kilo. ,,Kun je nagaan hoe ik eruit zag. Ik heb álles geprobeerd. Wisselde vier, vijf keer van dieet, heb veel geld uitgegeven om iets te vinden dat werkte. Weet je, ze zeggen wel dat het niet te genezen is, maar er zijn wel oplossingen. Alleen zijn die voor iedereen anders. Je moet echt je eigen weg vinden om te herstellen, om in ieder geval zo goed mogelijk te kunnen functioneren.’’

Het belang van schaatsen werd ondergeschikt. ,,Mentaal’’, zegt hij, ,,was het eigenlijk onmogelijk professioneel schaatser te zijn. Ik ben ook een halfjaar echt helemaal gestopt. Met 55 kilo lichaamsgewicht kón ik niet eens meer trainen, anders zou ik nog meer gewicht verliezen. Maar vooral mentaal ging het daardoor alleen maar slechter. Ik was alleen nog maar met mijn ziekte bezig. Mijn leven stond op z’n kop. Daarom begon ik uiteindelijk weer met trainen, omdat ik de afleiding nodig had. Ik trainde thuis, in de garage of op de Tacx. Maar ik had nog steeds veel problemen, moest pakweg vijftien keer per dag naar het toilet. Zo kun je niet leven. Je kunt niet eens de deur uit. Mentaal was dat heel zwaar.’’

Wanhopig

,,Ik was echt wanhopig’’, vervolgt Francolini. ,,Ook omdat ik in twee maanden tijd al mijn sponsoren verloor. Ik had het geluk dat ik in de Italiaanse militaire ploeg zat, samen met onder andere Francesca Lollobrigida en Daniel Niero. Betekent dat we in dienst waren van de luchtmacht en ook gewoon salaris kregen. Anders had ik zonder inkomen thuis gezeten. Als ik vertel hoeveel ik eraan heb uitgegeven, ga je dat niet geloven. Maar ik wilde er gewoon niet aan dat ik de rest van mijn leven met deze ziekte moest doen.’’

Vijf, zes jaar later leeft Fabio Francolini weer een leven dat zo goed als mogelijk normaal is. Hij heeft, zegt hij, wel ongeveer uitgevonden wat hem helpt. ,,Door veel testen weet ik nu wat werkt. De juiste voeding, veel ademhalingsoefeningen, proberen mijn stresslevel te managen.

Man, ik leef zelfs nog professioneler dan hiervoor als atleet. Ik zie nu ook wat echt belangrijk is in het leven.’’

Het is een manier om met zijn ziekte om te gaan, legt hij uit. ,,Ik ben niet genezen. Het is er wel, maar er zijn geen symptomen. Ik heb ook geleerd wat er mogelijk moet zijn, maar niet met normale medicijnen. Ik heb mensen ontmoet die zo zonder veel problemen kunnen leven. Ik word ook regelmatig gecheckt. Elke zes maanden, elk jaar, om te zien hoe het gaat.’’ Hij lacht. ,,Sporten op hoog niveau helpt niet echt denk ik. Dat neemt zuurstof weg van organen die dat juist hard nodig hebben om sport te kunnen doen. Rennen is prima, maar echt hard trainen is wat anders. De mensen die zo goed als genezen zijn, zijn ook geen topsporters. Maar daar ligt voor mij de uitdaging: het vinden van de balans tussen sporten, trainen en mijn levensstijl om weer écht te kunnen sporten. Want dat wil ik nog steeds. Het zinde me totaal niet dat ik moest stoppen.’’

Verdwijnen

Hij is door een hel gegaan, erkent Francolini. Als mens, maar zeker ook als sporter. ,,Ik stond regelmatig op het podium tijdens een Worldcup, zou naar de Spelen kunnen en had daar een goede kans top vijf te rijden, wat echt geweldig zou zijn. Maar alles wat ik had bereikt en kon bereiken, zag ik verdwijnen. Zelfs gewoon maar de deelname aan de Spelen, wat toch mijn eerste doel was toen ik in 2012 wisselde van inline naar ijs. Covid maakte het allemaal nog moeilijker. Anderhalf jaar heb ik alleen getraind, wat drie mentale zware jaren maakte.’’ Maar hij heeft ook winst geboekt, zegt hij. ,,Ik weet nu dat ik álles kan als ik dit kan overwinnen. Mentaal zit ik nu dicht bij de honderd procent. Ik ben sterker dan ooit.’’ Francolini keerde in het najaar terug naar Nederland. Terug naar de marathon, waarin hij vier jaar lang zo succesvol was geweest en uiteindelijk als eerste Italiaan ook een wedstrijd won. In december 2014 was hij de sterkste in Tilburg, voor het oog van zijn vriendin Arianna en zijn zoontje Michele, die toen net diezelfde dag waren overgekomen uit Italië. Na zijn eerste marathon in Thialf wist de Italiaan meteen dat hij de juiste keuze had gemaakt. Dat zei hij ook tegen zijn vriend Daniel Niero, die ook lang uitkwam in de marathons. ,,Ik voelde dat ik hier thuishoorde. Dat ik écht kon genieten, dat ik plezier had. En die sfeer. Het was echt geweldig.’’

Warmte

Zijn terugkeer in het peloton was een rentree vol warmte. ,,Ik vond het echt zó mooi. Mensen weten dat ik een moeilijke tijd hen gehad en dat een terugkeer niet vanzelfsprekend was. Ik kreeg echt respect, voelde de liefde. Een topper als Sjoerd den Hertog kwam ook naar me toe, zei dat hij blij was dat ik terug ben. Dat doet me wat. Daarom geniet ik ook zo. Het gevoel dat ik hier krijg is echt ongeloo ijk. Het peloton is veranderd, de races zijn misschien een beetje anders, maar het niveau is nog steeds enorm hoog.’’ Op het moment dat hij het peloton zes jaar geleden verliet, reed Francolini voor AB Vakwerk, het huidige Reggeborgh.

,,Alleen Gary Hekman is nog over, en coach Roy Boeve. Ik zie de vooruitgang bij jongens als Robert Post en Sjoerd den Hertog. Maar aan de andere kant wint Gary Hekman nog steeds wedstrijden, en is Crispijn Ariëns bijna van mijn leeftijd, maar is hij echt één van de sterkste rijders dit seizoen.

Hij is echt ongelooflijk. Dat geeft mij hoop. Als ik hen niet meer vooraan zou zien, zou ik denken dat het moeilijk wordt. Maar

,,Ik wil zelf beslissen wanneer ik stop, niet vanwege een gezondheidsprobleem.’’ nu heb ik zoiets van ‘Waarom niet?’ Als je goed genoeg ben, dan kan dat. Het bewijst voor mij in ieder geval dat leeftijd niet alles zegt.’’

Welkom

Dat ziet hij ook terug in de trainingen, die hij weer afwerkt onder zijn oude coach Jeroen de Vries bij het team van SPROG. ,,Jeroen zei dat als ik wilde meetrainen, ik altijd welkom was. Geweldig. Maar ik was alles kwijt wat ik ooit had van de marathon en de mass-start. Nu voel ik dat terugkomen. In de trainingen rijd ik weer dezelfde snelheden als vijf, zes jaar geleden.’’

Francolini laat het ook zien in de wedstrijden, waarin hij al meerdere klasseringen in de top tien te pakken heeft. Hij koestert die momenten als overwinningen, en gebruikt ze ook om zijn zoon Michele te inspireren. Die is inmid- dels 18, speelt voetbal in de jeugd bij een club in de Italiaanse Serie C en herstelt momenteel van een zware knieblessure. ,,Ik laat hem zien wat ik bereik, laat hem zien dat alles mogelijk is als je mentaal sterk genoeg bent. Zo neemt hij ook iets mee van de weg die ik heb afgelegd.’’ Fabio Francolini heeft de belangrijkste strijd gewonnen: die tegen zijn eigen lichaam. En hij moet, zegt hij, accepteren dat hij inmiddels 36 is. ,,Maar ik wil zelf beslissen wanneer ik stop, niet vanwege een gezondheidsprobleem. Ik ben niet blind, zie het echt wel als ik niet genoeg ben, maar ik geniet nu van de dingen die goed gaan. Misschien kan ik volgend jaar starten tijdens het WK inlineskaten in Italië, misschien kom ik weer terug naar Nederland voor de marathons. Ik zie het wel. Ik leef niet van dag tot dag, maar wel van maand tot maand.’’

Fabio Francolini en zijn mooiste moment in de marathon: de overwinning van 2014 in Tilburg.