Overwinning op zichzelf

De eruptie van vreugde vertelde een heel verhaal. De overwinning van Evert Hoolwerf in de strijd om de Nederlandse marathontitel op kunstijs was meer dan een overwinning, meer dan het binnenhalen van een hoofdprijs. Het was een afrekening met een verleden dat Evert Hoolwerf het liefst ver achter wil laten. Tijd heelt die wond. Maar een grote titel helpt zeker.

Het huis van de familie Hoolwerf, ergens in de afgelopen zomer. Evert Hoolwerf heeft een boodschap voor vader Willem en moeder Jolanda. De eerste januari wordt zijn dag, vertelt hij zijn ouders. Of ze daar rekening mee willen hou-

Evert Hoolwerf schreeuwt het uit van vreugde na de sprint waarmee hij Robert Post en Sjoerd den Hertog klopte. (Foto TimsImaging / Neeke Smit) den. Een boodschap van dezelfde strekking heeft hij voor zijnploeggenoten van Reggeborgh. ,,Binnen het team heb ik uitgesproken dat er voor mij maar één wedstrijd belangrijk was, en dat was die op 1 januari in Amsterdam’’, vertelde Hoolwerf.

En juist op die dag komt voor Evert Hoolwerf, zoals hij het zelf zegt, ’alles bij elkaar’. ,,We hadden een plan voor deze wedstrijd, waarin we te allen tijde met controle voorin zouden zitten.’’ Lachend: ,,Kwam er in principe op neer dat ik met Crispijn Ariëns voorin moest zitten, want dat is gewoon de kapitein. En hij deed ook nu weer geweldig werk. Voor de nale zegt hij gewoon dat hij acht rondjes op kop gaat doen en dat wij het daarna maar moeten uitzoeken in de sprint. Maar tegen die tijd waren we Bart Hoolwerf al kwijt, wat niet was ingecalculeerd. Betekende dat ik maar één kans had: wachten tot de laatste vijfhonderd meter en dan alles of niets.’’ Het werd álles, in een wedstrijd die hij omschrijft als ’niet makkelijk’. ,,Aan de andere kant, als je in je ploeg mannen hebt als Crispijn Ariëns, Gary Hekman, Bart Hoolwerf en Willem Hoolwerf, dan kun je niet anders dan de ballen uit je broek rijden om het af te maken. Dat geeft misschien wat extra druk, maar dat geeft ook veel vertrouwen.’’

Meepraten

Het belang dat hij persoonlijk aan dat Nederlands kampioenschap hechtte, was groot, zoveel was in Amsterdam wel duidelijk. Met een brede grijns: ,,Omdat iedereen in de familie al een titel had en ik nog niet. Dus nu mag ik eindelijk meepraten.’’

Luttele seconden later komt echter de ware reden naar voren, als Hoolwerf rept van de mentale problemen die hij heeft gekend. De Eemdijker gaat er op de Jaap Edenbaan verder niet op in, maar refereert naar zijn gemoedstoestand in zijn laatste seizoen bij Royal A-ware. Daar kwelde de verstoorde relatie met coach Jillert Anema hem hevig. Zodanig zelfs dat hij meerdere keren op het punt stond er de brui aan te geven.

,,Ik kon absoluut niet meer genieten van iets dat ik altijd zó graag deed’’, vertelde hij er destijds over. ,,Ik zat echt niet goed meer bij A-ware.

Ik was nog liever gestopt dan daar blijven, was alle lol, elk plezier helemaal kwijt. En dat is wel de hoofdmoot. Rijk wordt niemand hiervan, maar dan moet je wel plezier hebben. Dan rijd je ook het hardst. Maar plezier had ik allang niet meer.’’ De mensen die dichtbij hem staan, weten wat er voor nodig is geweest om terug te komen, stelt hij na zijn klinkende zege in Amsterdam. ,,Ik zat mentaal best ver weg en dat speelde me in bepaalde situaties nog weleens parten. Maar gelukkig heb ik vandaag weer een deel van die last kunnen afschudden.’’

Chagrijnig

En in dat hele proces was die wedstrijd op de Jaap Edenbaan dus zo ontstellend belangrijk voor Evert Hoolwerf. Zozeer zelfs dat hij in de dagen vooraf aan die eerste januari bepaald niet het zonnetje in huis was. ,,Ik was de hele week niet genieten, was bloedchagrijnig en begon een beetje een hekel te krijgen aan mezelf. Zó was ik met die wedstrijd bezig. Ik denk dat de hele familie blij is dat het nu achter de rug is.’’

Hij is ook blij dat hij binnen de formatie van Reggeborgh de ruimte kreeg om deze hoofdprijs te kunnen binnenhalen. Want zo werkt het binnen de ploeg met bijna louter sterren, legt hij uit. ,,Iedereen krijgt zijn kansen, dat is het mooie. En als er vooraf een man wordt aangewezen, is daarover ook nooit discussie. Dat is ook onze kracht. We krijgen een hoop commentaar van mensen die vinden dat we dat niet goed doen, maar we winnen er wel wedstrijden mee en dat is toch het belangrijkste. En in dit geval was vooraf absoluut de afspraak dat ik de man was.’’

Het is opvallend dat bij Reggeborgh –waar werkelijk elke rijder in staat is wedstrijden te winnen – iedereen zich schikt in zo’n rolverdeling. Zeker de verdienste van coach Roy Boeve, vindt Hoolwerf. ,,Hij krijgt weleens vragen over hoe lastig wij allemaal zijn. Maar eigenlijk is het voor iedereen helder dat het teambelang altijd op één staat en boven persoonlijk belang gaat. Iedereen weet gewoon dat ook zijn moment een keer komt, en iedereen haalt er voldoening uit.’’

Voor Evert Hoolwerf gaat die voldoening samen met zijn eerste grote titel, waarmee zijn belangrijkste doel voor dit seizoen is gehaald. ,,Ik kijk er nu naar uit dat roodwitblauw te mogen aantrekken.’’