Nog altijd de wereldkampioen

veel overwinningen in die jaren.’’ De ploegleider was destijds Pascal Vergeer. Saillant detail: niemand minder dan Jillert Anema was aan het team verbonden als fysiotherapeut. Rozendaal lacht. ,,Klopt inderdaad. Alles was destijds top bij de ploeg.’’

Prachtige trip

Met die formatie maakte Rozendaal in februari 2005 ook de reis naar Canada, waar het peloton twee wedstrijden wachtten: eentje op het kunstijs van de Olympic Oval én een race over 200 kilometer op het Sylvan Lake, vlakbij de nieuwe woonplaats van Evert van Benthem. ,,Het was een prachtige trip’’, weet Rozendaal nog. ,,Evert organiseerde die samen met Jos Niesten en Co Giling, en die mannen hebben er echt wat van gemaakt. Het was een goed evenement, een goed idee ook. Evert woonde daar natuurlijk. Hij blijft een liefhebber en heeft ook z’n nek uitgestoken. Helaas zijn we daarna nooit meer die kan op gegaan. Dat heeft in mijn beleving te maken met het kostenplaatje. In die jaren was er nog wel wat mogelijk, maar dat is daarna toch minder geworden.’’

In die eerste wintermaanden van 2005 reden er ook nog wel wat grote ploegen rond in het peloton. Want ook teams als DSB, Nefit, TNT, Proteq Verzekeringen, Jorritsma Bouw en InterCarParts beschikten over mooie budgetten en uitstekende schaatsers. ,,Absoluut’’, beaamt Rozendaal. ,,Jan Maarten Heideman was natuurlijk een topper, Cédric Michaud reed hard bij Nefit, en Erik Hulzebosch deed dat op z’n tijd ook nog.’’

Rijden

Op de Olympic Oval moest Rozendaal het doen zonder KC Boutiette. ,,We waren met z’n drieën voor die twee wedstrijden, die best snel achter elkaar zaten. Het was sowieso volgens mij allemaal binnen een week. Da’s wat snel. Een beetje langebaner gaat daar al veertien dagen heen om te acclimatiseren, wat overigens niet eens onverstandig is. Dan kan je op die Oval wel zeggen dat je wacht op de 200 kilometer, maar als je dan na tien kilometer een veer breekt of iets dergelijks, ben je ook klaar en heb je helemaal niks. We wilden daarom rijden wat we rijden konden en dan zagen we wel. Die 200 daarna was van later zorg.’’ Dat laatste merkte Rozendaal overigens wel, want in die Alternatieve op Sylvan Lake was het snel gedaan met hem. ,,Ik was helemaal nog niet hersteld en was zo klaar. Stond ik aan de kant met ook Hulzebosch, Angenent en Arnold Stam.’’ Maar op dat moment had hij al wel een mooie titel achter zijn naam na het debuut van het peloton op het snelste ijs op aarde. ,,Hoogte is niet altijd ideaal’’, stelt Rozendaal. ,,Dat zie je ook wel een beetje op de tien kilometer, dan komt er op een gegeven moment een omslag. Maar die marathon was wel rap. We reden flink door en uiteindelijk reden we ook de snelste tijd over honderd ronden ooit gereden, volgens mij 51 minuten.’’ Dat was vrij accuraat, want het was 51 minuten en 7 seconden, en dat was inderdaad lang de snelste

Vrienden van het Marathonschaatsen

marathon ooit. In de race vormde zich een kopgroep van zes mannen. Rozendaal zat erbij, net als ploeggenoot Andres Landman. Verder ook Yoeri Lissenberg, Jan van Oosterom, Kurt Wubben en Frank Verheijen. De zes namen een ronde voorsprong. ,,Ik ben in de laatste paar ronden weggesprongen en kwam uiteindelijk alleen over de finish met een meter of twintig, detrig voorsprong’’, vertelt Rozendaal, die zich meteen wat verontschuldigt. ,,Er staat me niet heel veel meer bij, maar dat heb ik met meer wedstrijden. Je zou denken dat je nog veel weet van alles wat je gewonnen hebt, maar dat is niet zo. Eerder andersom. De wedstrijden waarin je echt hebt afgezien blijven meer hangen. En natuurijs, dat ook.’’

Maar Rozendaal weet nog wel dat hij genoot. Van het snelle ijs, maar zeker ook van de belangstelling voor de wedstrijd. ,,Want er zaten echt veel mensen op de tribunes en die stonden later ook langs de kant bij de Alternatieve op Sylvan Lake. Allemaal geëmigreerde Nederlanders die het prachtig vonden weer een echt Nederlandse sport te zien in hun nieuwe land.’’

Humor

Na die wedstrijd van 2005 is er door de marathonschaatsers nooit meer gestreden om een wereldtitel. Niet officieel, niet officieus. En dus is Miel Rozendaal technisch gezien nog steeds de regerend wereldkampioen. ,, Klopt, haha. Ik zag daar destijds de humor wel van in, van die titel. Volgens mij hebben een paar jongens zoiets ook nog eens gedaan op natuurijs. Ook