2 minute read
Mooi portret
Tv-kok en kookboekenschrijver Nadia Zerouali is geboren en getogen in Winterswijk. Haar achtergrond is Marokkaans. “Ik ben eigenlijk Nederlands-plus. Vroeger aten we al couscous met spruitjes. En bij de hutspot zaten merguezworstjes.”
Tekst: Rik Booltink – Fotografie: Rob Schouten
Advertisement
“Dankzij Winterswijk ben ik wie ik ben. Als ik in een stad met Marokkanenwijken was opgegroeid, zou hier nu een andere Nadia zitten”, zegt Nadia Zerouali. Haar wieg stond in Winterswijk. “Een dorp met Duitse invloed, een hechte gemeenschap. Ons kent ons. Maar ook open-minded, met mensen die alles weten over de geschiedenis van de textielindustrie en de komst van gastarbeiders.” Van discriminatie of buitensluiting heeft ze nooit iets gemerkt: “Mijn moeder was ‘de mevrouw met de witte hoofddoek’. En buurman Jan kwam gewoon bij ons binnen koffie drinken.” Haar moeder maakte verse Marokkaanse broden. “Van die grote ronde. Eentje werd er altijd warm uitgedeeld, met smeltende pindakaas ertussen. De buurkinderen smikkelden lekker mee.”
Kastanjes rapen
Nadia was echt een buitenkind en leerde het Winterswijkse buitengebied al vroeg kennen. “Ik ging bijvoorbeeld op mijn fietsje naar de scholteboerderijen om een jerrycan melk te halen. Mijn moeder maakte daar dan karnemelk van.” Ook speelde ze veel buiten. “Ik had een keer een peer geplukt van een overhangende tak. Mijn vader gaf me een tik, want hij vond dat ik had gejat. Voortaan moest ik het vragen. Daarop ging ik aanbellen: ‘Mevrouw, mag ik een appel plukken?’ Die vond dat schattig, zo’n meisje met zwarte krulletjes. ‘Natuurlijk! Klim gerust in de boom, maar breek geen takken!’ Bij de volgende boerderij zei ik er standaard bij dat ik geen takken zou vernielen.” Het gezin Zerouali ging ook regelmatig fietsen of wandelen. “Dan raapten we bijvoorbeeld tamme kastanjes in de bossen rond Winterswijk. Ik weet nog steeds precies te vertellen waar je hier de hazelnoten, beukennoten en tamme kastanjes vindt. Mijn liefde voor de natuur, het buitenleven en de cultuur is hier gevormd.”
boerderijen’
portret Mooi
Nooit weggegaan
Voor haar werk verhuisde Nadia Zerouali naar het westen. “De eerste keer dat ik in Amsterdam kwam, kreeg ik te horen: ‘U spreekt goed Nederlands voor een Duitser.’ Ik praatte zo plat als een dubbeltje, het gevolg van samen op school zitten met ‘jongens van de boerderi-j’ uit Woold, Ratum en andere buurtschappen.” Ze komt nog altijd in Winterswijk, zo eens in de drie weken. “Voor sommige mensen ben ik nooit weggegaan, ze weten niet beter dan dat ik hier woon. Ik heb altijd gezegd: als ik later groot ben, ga ik terug naar Winterswijk. Lange tijd droomde ik van een boerderij, maar dat hoeft niet meer zo nodig. Een tiny house is prima. Als er maar een keuken in zit, en genoeg ruimte om met veel mensen te eten en drinken!”
Voor een wandeling of fietstocht door een van de GLK-gebieden rond Winterswijk kijkt u op
