Vizine - Extra over alleenstaande ouders

BEWUST GEKOZEN voor alleenstaand ouderschap OOK MANNEN KRIJGEN BORSTKANKER

Het moet allemaal niet zo perfect zijn:

Lees (h)eerlijke verhalen van ouders

Leg de lat eens wat lager We noemen hen schatjes of hartendiefjes, maar soms ook kleine fuckertjes of monstertjes. We bedoelen daarmee zoonlief of dochterlief. Elke ouder herkent zich in deze dualiteit. Het opvoeden van een kind is immers niet altijd zoals je je had voorgesteld. Daar wordt nog te weinig over verteld. En net dat is belangrijk, dat ouders hun verhalen en ervaringen delen. Zodat we van anderen kunnen leren dat het overal al wel eens moeilijk loopt en dat dat oké is. Dat is de boodschap die wij jullie graag brengen.

De lat hoeft niet altijd zo hoog gelegd te worden. Weg met dat schuldgevoel.

We brengen jullie bijvoorbeeld het verhaal van Joris en Cindy, die na hun scheiding hun leven weer oppikten. Lees ook waarom Annelies, Vanessa en Marijke er voor kozen om BAM (bewust alleenstaande mama) te worden. Verderop vind je gezonde maaltijden die ook door kinderhanden bereid kunnen worden. Dit magazine legt de pijnpunten bloot waar ouders op botsen, maar reikt ook oplossingen aan.

Zodat ouders er niet alleen voor staan.

PS: Dit magazine is een publicatie van VIVA-SVV, een vrouwenorganisatie die warm en maatschappijkritisch is. Met onze vereniging willen wij mensen verbinden en inspireren rond heel wat actuele onderwerpen, maar dit jaar staan imperfectie en realistische beeldvorming centraal. Veel vrouwen leggen de lat voor zichzelf te hoog en dat maakt hen ongelukkig. We maken komaf met onrealistische verwachtingen en vertellen verhalen van échte mensen uit het échte leven. Ook in dit magazine dus.

Lilith Roggemans

nationaal verantwoordelijke VIVA-SVV

facebook.com/vivasvv.be www.viva-svv.be viva.svv

2

extra editie

In dit nummer

10

16

22

28

46

52

02 04 06 08

09 10 12 16 18 20 22 24 25 26 28 30 33 34 36 38 40 42 44 46 50 51 52 54

Leg de lat eens wat lager If you liked it, than you’ve should’ve put a ring on it Prinses Harte Joris ontwikkelde een diepere band met zijn kinderen na een moeilijke scheiding Een echte verjaardag Wat is jouw grootste mom-/dadfail?

Bewust gekozen voor het alleenstaand ouderschap Complimentjes Ook mannen krijgen borstkanker ”Opgroeien met maar 1 ouder heeft mijn karakter gevormd” Ik was een slachtoffer van partnergeweld Gescheiden mama Cindy is trots op de weg die ze aflegde Alleenstaande mama’s united Stephanie vond rust in haar nieuw samengestelde gezin Botsing Opvoedvragen De Tindercirkel Wat ik niet zeg als ik zeg dat ik feminist ben VIVA-SVV test uit: de vrouwvriendelijke seksshop Waarom mijn kinderen grijs haar van mij krijgen?

Daten als alleenstaande mama Je staat er niet alleen voor Mijn ouderschaps fuck-it-list Tips voor zelfzorg Zorg dat je goed verzekerd bent #goedgenoegouder 2 maten en gewichten Samen koken

Vizine: Magazine van VIVA-SVV vzw partner van Socialistische Mutualiteiten Contact: Sint-Jansstraat 32-38, 1000 Brussel, 02 515 04 10 e-mail: info@viva-svv.be V.U.: Karin Van Mossevelde Redactie: Sofie De Neve, Katrien Sergeant, Liliane Berwouts, Sara Van den Broeck, Ellen Janssen, Lilith Roggemans, Yvette Schreurs, Elisa, Tante Tinder, Dimitri, Kathleen Leemans, Adinda, Miet, Suzanne, Mamavankobe Coördinatie en einderedactie: Sarah Brancart Vormgeving en illustraties: Kevin Hensels Druk: Goekint

Vizine

3

If you liked it,

you ring

then

should’ve

put a

on it

Beyoncé zingt dat ze als vrouw niet compleet is tot ze een ring om haar vinger geschoven krijgt.

Ik bewonder Queen B, maar hier heeft ze ongelijk. Wij vrouwen zijn geen passieve wezentjes die zitten te wachten tot de prins op het witte paard ons over zijn schouder gooit en met ons naar nog lang en gelukkig galoppeert. Nee, wij zijn independent women.

Helaas ziet onze maatschappij het blijkbaar anders. Wie alleen moet opdraaien voor zijn of haar woonkosten kan erover meespreken. Boodschappen doen voor één persoon komt vaak duurder uit en ook bij de belastingen worden alleenstaanden benadeeld. Het verbaast me dus niet dat steeds meer twintigers, mezelf inbegrepen, langer bij hun ouders blijven wonen. Waarom zou ik het mezelf financieel moeilijk maken als ik thuis in het warme nest kan blijven? Samenhuizen mag in steden dan wel al ingeburgerd zijn, maar als je net als ik in een kleine gemeente woont, is dat geen voor de hand liggende optie. En geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om te verhuizen uit mijn geliefde boerendorp. Ook op sociaal vlak wordt het ons knap lastig gemaakt.

“Ik snap niet dat jij nog geen lief hebt”, hoor ik soms. Mijn vrienden zeggen dat met de beste bedoelingen en willen daarmee alleen maar onderstrepen hoe geweldig ze mij vinden, maar ik kan er behoorlijk onzeker van worden. Zou er dan toch iets mis zijn met mij?

“Je bent zo kieskeurig”, is nog zo’n klassieker. Excuseer dat ik niet de eerste de beste kerel van de straat pluk. Het helpt ook niet dat de meeste van mijn vrienden mannen zijn. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik al heb moeten horen dat ik een van die jongens een kans moet geven. De klik zou dan misschien wel komen. Had ik voor elke keer een euro gekregen, dan kon ik elk van hen trakteren op een vijfgangenmenu.

Als ik niet nader genoemde damesbladen moet geloven, bestaat er niets tussen happy single en eenzaam en op zoek. Zou ik mijn dagen dan moeten vullen met wilde feestjes en betekenisloze seks, of net wanhopig daten tot ik erbij neerval? Neen, bedankt. Soms ben ik happy en soms ben ik eenzaam. Single zijn is geen gemoedstoestand. Het leven bestaat nu eenmaal uit pieken en dalen, met of zonder lief.

Sommige mensen bewonderen mij omdat ik zo vlot omga met mijn vrijgezellenbestaan. Anderen hebben dan weer medelijden omdat ik alleen ben. Geen van beide is nodig, het is wat het is.

Ik wil vuurwerk, boenk erop. Met minder neem ik geen genoegen, hoe vaak mijn bomma ook vraagt wanneer ik nu eindelijk eens een lief meebreng.

Elisa 4

extra editie

De single in cijfers Singles zijn een groeiende groep in onze samenleving. Toch worden ze vaak uit het oog verloren. Wij zetten enkele cijfers over singles op een rij. Van sommige word je vrolijk, van andere iets minder …

Tegen 2060 is 50 % van de Belgen single.

In 2016 was dit 1 op de 3 huishoudens.

Eenpersoonshuishoudens in België

11/11: Singles’ Day

1991 : 1 187 791 2019 : 1 732 781 2071 : 2 538 681

Bron: Federaal Planbureau België

In Mechelen krijgen alleenstaande inwoners een Mechelenbon van 25 euro.

NOVEMBER

Bron: statbel

Door de singletoeslag betaal je als single gemiddeld 104 euro meer voor een weekverblijf op vakantie. Voor sommige bestemmingen loopt dit op tot 300 euro.

In 6 seizoenen Sex and the City passeerden 27 mannen de revue bij Carrie Bradshaw voor ze de ware liefde vond bij Mr. Big.

Hiermee wil de stad tegemoetkomen aan allerlei belastingen waarbij singles benadeeld worden door de berekening per huishouden en niet per persoon.

Bron: Neckermann

Waarom heb je de juiste partner nog niet gevonden?

Man 1. Ik heb heel hoge verwachtingen van mijn toekomstige partner

14,22 %

2. Ik was er nog niet klaar voor

20,80 %

3. Ik was te verlegen, te geremd

25,25 %

4. Tijdsgebrek

8,61 %

5. Ik was nog te veel met mezelf bezig

31,11%

Vrouw 1. Ik heb heel hoge verwachtingen van mijn toekomstige partner

24,64 %

2. Ik was er nog niet klaar voor

22,99 %

3. Ik was te verlegen, te geremd

8,67 %

4. Tijdsgebrek

6,81 %

5. Ik was nog te veel met mezelf bezig

36,89 % Bron: PARSHIP survey september 2018

Je hebt 1 kans op 285 000 om de liefde van je leven te ontmoeten, althans volgens wiskundige Peter Backus.

Tot dit bedroevend resultaat kwam hij door het aantal vrijgezelle, heteroseksuele vrouwen binnen zijn leeftijdscategorie in zijn thuisstad Londen te bepalen en ervan uit te gaan dat hij 1 op de 20 van hen aantrekkelijk vindt.

Ook omgekeerd is de kans dat een van hen hem aantrekkelijk vindt, 1 op de 20. De kans dat hij goed kan opschieten met een van deze vrouwen, legt hij opnieuw vast op 1 op de 20. Er bleven 26 vrouwen over in heel Londen.

Sara Van den Broeck Vizine

5

6

extra editie

Harte

Elke heeft 4 kinderen: Tijl, Harte, Jenne en Annelief. Eén van hen, Harte, werd eind 2012 ongeneeslijk ziek door een agressieve hersentumor en stierf een paar maanden later op 14 januari 2013. Het gezin van Elke werd verwoest.

Zelf gebruikt ze het beeld van de gebroken vaas, een vaas die nadien weer hersteld moet worden maar nooit meer hetzelfde is.

Elke start een maand later met het project Prinses Harte. Hiermee wil Elke de ziekenhuiservaring van patiëntjes op de kinderkankerafdeling van universitaire ziekenhuizen aangenamer maken. Ze geeft elk kind op deze afdeling een doos met daarin een aantal unieke, zelf ontworpen hulpmiddelen. Een mooie pyjama met drukknoppen waar alle medische buisjes makkelijk door kunnen, een kleurrijk fleecedeken dat troost biedt tijdens het verblijf en doorheen alle soms akelige medische onderzoeken, een zachte pop om aan en uit te kleden, een warmtekussen in hartvorm tegen de pijn …

Poppen van Prinses Harte

Elke haalde haar inspiratie voor dit project bij haar dochter Harte. Harte was een vrolijk, spontaan en extravert kind. Zij had de mooiste en meest kleurrijk versierde kamer van het hele ziekenhuis ooit, zei een verpleegster. Haar kamer was gevuld met tekeningen van vriendinnetjes, slingers, cadeautjes en maar liefst 3 kerstboompjes. Een goede vriendin maakte een mooie en handige pyjama en ze kreeg een handgemaakt dekentje van de buurvrouw en haar dochtertje dat ze mee kon nemen naar alle onderzoeken.

“Toen ik op een avond in het ziekenhuis langs een kamer passeerde waar een jong kindje in een wipper zat, alleen in een kale

ziekenhuiskamer, vond ik dat zo erg. Je wil zo’n kind toch gezelligheid en comfort bieden. Zo ontstond het idee.”

Gepersonaliseerde capes

De vzw wordt steeds groter. De man van Elke werkt ondertussen halftijds voor de organisatie. De meeste producten maken ze niet meer zelf met de hand, maar besteden ze uit via sociale tewerkstelling. Elke en haar man kozen er bewust voor om het productieproces niet te uniformiseren en om niet met een fabriek in zee te gaan, maar om het lokaal en authentiekte houden.

Alle gemaakte producten zijn geïnspireerd op wat Harte leuk vond tijdens haar ziekenhuisverblijf. Eén keer kwam er een heel speciale vraag. Jenne, een kankerpatiëntje van 4, durfde niet onder de scanner. Elke maakte een cape met een superheld op en zijn naam. Als held durfde hij wel onder het bestralingsapparaat. Die capejes maakt Elke nog zelf thuis. Als het ziekenhuis belt, krijgen ze zo snel mogelijk een gepersonaliseerd exemplaar geleverd.

Ik vraag Elke of haar mooie project haar ook troost biedt. “Of het me troost? Niet helemaal, maar ik ben wel blij dat Harte met dit project iets kan betekenen voor andere kinderen. De energie die ik niet heb kunnen gebruiken in het vechten tegen de ziekte van Harte, steek ik in dit project.”

www.prinsesharte.be www.facebook.com/prinseshartevzw/ Lilith Roggemans Vizine

7

Joris (39) ontwikkelde een diepere band met zijn kinderen na een moeilijke scheiding 2 jaar geleden scheidde Joris van zijn vrouw. Ze waren 10 jaar samen en hebben samen 2 jongens: Soufian (9) en Haroun (5). Na de scheiding maakte Joris een zeer moeilijke periode door. Stilaan vindt hij nu zijn draai als alleenstaande papa.

“In het begin was ik heel blij dat ik eindelijk een punt kon zetten achter de vele jaren van ruzie. Ook onze omgeving reageerde vrij goed op de scheiding. Mijn kinderen hadden het moeilijk, maar ook zij zeiden dat we nu tenminste geen ruzie meer maakten.”

“Toch begon ik op een gegeven punt het gezinsleven te missen.

Vóór mijn scheiding combineerde ik 2 jobs. Ik werkte, kwam thuis, speelde wat met de kinderen en verhief af en toe mijn stem als de kinderen niet luisterden. Maar alle andere taken zoals de verzorging van de kinderen en het huishouden waren voor mijn ex. We hadden de taken verdeeld en het was goed leven zo.”

Vader én moeder tegelijk

“Na de scheiding moest ik plots vader én moeder tegelijk zijn.

Qua opvoeding en taken in korte tijd van 0 naar 100 dus. Daar heb ik het lang moeilijk mee gehad. Ik twijfelde of ik het wel goed deed en voelde me gefaald als ouder.”

“Ik ging door een zware periode waarin ik last had van slapeloosheid, paniekaanvallen en allerlei psychologische klachten. Ik stapte met mijn twijfels naar de opvoedingswinkel. Daar stelden ze me gerust. Bij iedereen gaat het wel eens moeilijk, iedereen twijfelt, niet bij iedereen ligt de standaard zo hoog.”

Lessen als ouder

“Ik heb op korte tijd veel geleerd over het ouderschap. Zo heb ik leren loslaten. Het hoeft niet allemaal zo perfect te zijn. Mijn avondritueel bijvoorbeeld is simpel: de kinderen mogen tv kijken, ik breng hen naar bed, geef hen een kus en ga terug naar beneden. Dat is minder dan bij sommige andere ouders, maar het is mijn manier en die is goed genoeg.”

“Ik voel me ook niet langer schuldig als ik de kinderen een keer naar mijn ouders breng zodat ik zelf op stap kan gaan. Als ik mezelf zou wegcijferen, zou ik ongelukkig worden. En daar hebben de kinderen ook niets aan.”

Grootste uitdaging

“De grootste uitdaging is mijn kinderen gezond eten geven.

Vroeger ging ik af en toe naar de supermarkt met een boodschappenlijstje dat mijn ex had opgesteld, maar koken deed ik zelden.

Dat moet nu anders, want het laatste dat ik wil is mijn kinderen ongezonde dingen voorschotelen. Hoewel de scheiding een enorme emotionele rollercoaster teweegbracht, heeft het ook goede dingen gebracht. Doordat ik veel aanweziger ben dan vroeger, is de band met mijn kinderen zoveel dieper geworden. Ik heb mijn draai terug gevonden, ik kan het weer aan. Ik ben een trotse papa nu.”

Sofie De Neve

8

extra editie

Een

echte

verjaardag

Soms heb ik écht de intentie om het eens goed te doen. Zo besloot ik om dit jaar te zorgen voor een verjaardag van kind 1 zoals het hoort. Om 23 uur beseffen dat er binnen de 8 uur 25 cakejes moeten liggen, was dit jaar niet het plan. Evenmin het kind ’s morgens een gelukkige verjaardag wensen met de mededeling dat de cadeautjes later komen. Nee, dit jaar zou ik de geijkte procedure volgen zoals het een goede moeder betaamt.

Op maandag startte ik de researchfase. Ik nam deel aan de schoolpoortgesprekjes. Op zoek naar inspiratie voor een uitdeelcake waar zoonlief trots op kon zijn, doch efficiënt in opbouw was. Hoe meer moekes ik sprak, hoe uitzichtlozer de situatie echter werd. Allerlei onbekende creatermen passeerden de revue. Even vreesde ik dat mijn moedig plan zou mislukken omdat ik niet over het nodige creaprofiel beschik.

Creatieve kant-en-klaarheid

Gelukkig zijn er mama’s waar je op kan rekenen. Zo kreeg ik het advies om een kant-en-klare cake, kant-en-klaar glazuur en kant-en-klaar versiersel te kopen. Deze 3 zaken moest ik enkel aan elkaar kleven, iets wat ik mét mijn kinders kon doen. Betrokken moeder ten top! Bij de bespreking van dit plan, besloot mijn man echter heldhaftig om zelf de cake te bakken. Ik zou voor de ingrediënten zorgen. Hij had een lijstje gemaakt. Ik schrapte meteen de suiker en de bloem. Die hadden we zeker nog voldoende. Zo typisch dat hij niet eerst even de voorraad had gecheckt.

Woensdagavond. Manlief ging bakken. Maar dat ging niet. Geen suiker en geen bloem. Voor één keer had hij het wel gecheckt. Het bakken werd verplaatst naar donderdag. Die dag liep er echter agendagewijs wat mis. We waren laat thuis en mijn man moest meteen weer weg. Er zat niets anders op dan zelf te bakken met de kinders.

Betrokken bakproces Half acht. Onze op korte termijn geïmproviseerde maaltijd was op. De bakactiviteit kon starten. De kinders voegden de ingrediënten samen voor het deeg. Ik zocht een evenwicht tussen hen enerzijds de nodige creatieve vrijheid te geven en anderzijds mijn keuken te redden van rondspringend deeg. Tot aan de bloem lukte dat. Toen liep het mis. Ik vloog uit, de kinders liepen boos weg, ik liep er licht vloekend achteraan enz. Een kwartier later stonden we terug in – een ietwat brozer – evenwicht te bakken.

Negen uur. Bijna klaar. Plots dacht ik aan het ‘meer-structuur-brengen-pact’ dat mijn man en ik hadden gesloten. ‘Op tijd in bed’ was daar een cruciaal element van. Ik beval de kinders hun pyjama aan te doen. Ik vulde ondertussen de laatste vormpjes met deeg en smeet alles in de oven. Om half tien lag ik naast kind 2 traditiegewijs te herhalen dat ze nu echt moest stoppen met vertellen en haar ogen moest sluiten.

Vrijdagochtend. De grote dag. De cadeautjes waren er. De vlagjes ook. Die had mijn man ’s morgens nog snel opgehangen. Fase 1 van het plan was gelukt. Alleen de cakejes moesten nog versierd worden. Leuk toch, als ochtendactiviteit? Maar het kant-en-klare glazuur bleek er niet te zijn. Vermoedelijk niet gekocht. Ik maakte zelf glazuur en kwakte het op de cakejes. Het droop er hier en daar vanaf wegens te lopend. De kinders schudden er vrolijk versiersels op. Mijn keuken kon ik niet meer redden. Maar we hadden cakejes. Zelfgemaakte. Mét versiering. Mijn zoon verjaarde zoals het hoort. Al zal het volgend jaar met kant-en-klare cake en kant-en-klaar glazuur zijn die we op woensdag al zullen samensmelten tot prachtige cakejes zonder afdruipingen.

Suzanne

Vizine

9

10

extra editie

#momfail #dadfail De hashtags #momfail en #dadfail zijn er voor alle momenten waarop je beseft dat het mis gaat, dat je niet alles onder controle hebt en je niet meer beantwoordt aan het ideaalbeeld. Maar evengoed voor die momenten waarop je beseft dat dat je geen moer kan schelen, dat het goed is om gewoon mama of papa te zijn, je kinderen graag te zien en ook eens aan jezelf te denken. #dadfail Tim: “Mijn dochter slaapt nog met een pamper, maar overdag draagt ze een onderbroek. Op een avond vergat ik de onderbroek te vervangen door een pamper.

Waarop mijn dochter ’s ochtends riep dat ze helemaal nat was. Alles zat onder de pipi. Gelukkig alleen maar pipi …” #momfail Truus: “Op een dag liet ik mijn dochter alleen achter met het knutselgerief. Iets later had ze haar eigen haar geknipt en hing haar gezicht vol stift. In plaats van boos te zijn, trok ik een foto van haar ondeugend gezichtje.” #dadfail David: “’s Avonds na een lange dag de kindjes eindelijk in bed steken en boven vaststellen dat ze eigenlijk nog hun kleren aanhebben en geen pyjama’s.

Om ze uiteindelijk in slip en T-shirt te laten slapen, met de intentie om ze de volgende dag verse kleren aan te doen. Wat de volgende dag niet altijd gebeurt.” #momfail Peggy: “Hoe groter de kinderen worden hoe meer ik het me soms ontzie om zelf vers eten te maken, waardoor er geregeld bereide maaltijden van de beenhouwer op tafel komen, die ik enkel moet opwarmen.”

#momfail Liesbeth: ““Ik wist dat mijn 2-jarig dochtertje eigenlijk nog nood had aan een middagdut, maar ik stak haar toch niet tijdig in bed omdat de uitstap zo leuk was.

Met als gevolg: een zeurend kind.” #dadfail Valentin: “Toen mijn zoontje van 3 maanden ’s nachts huilend wakker werd, probeerde ik hem in slaap te wiegen door met hem door onze donkere gang te wandelen. Maar ik misrekende de positie van de deuropening en stootte het hoofd van mijn zoontje tegen de deurlijst.

Oeps.” #dadfail Wouter: “Na 4 maanden papa zijn werd ik overmoedig bij het verversen van de pampers van mijn zoontje. Vervolgens kon ik dweilen nadat hij de livingvloer had ondergeplast …” #momfail Katrien: “Mijn grootste fail komt vaak terug, want het is mijn temperament. Zo kan de hele buurt mee genieten als er ruzie is bij ons thuis, want ik roep als ik me onmachtig voel en mijn zoon roept gewoon terug.”

Wat is jouw ultieme #momfail / #dadfail?

Laat het ons weten via info@viva-svv.be. De leukste fails verschijnen op onze site en/of Facebookpagina (we vermelden alleen je voornaam).

Sofie De Neve

Vizine

11

12

extra editie

Bewust gekozen voor het alleenstaand ouderschap

Wat als je kinderen wilt, maar geen geschikte partner vindt? Ofwel wacht je op de ware, ofwel zet je je kinderwens opzij, ofwel ga je er alleen voor. Geen gemakkelijke beslissing. Annelies, Vanessa en Marijke waagden de sprong en kozen ervoor om alleen een kind op de wereld te zetten.

ANNELIES (38), MAMA VAN DAAN (6) “Rond mijn 25ste werd ik voor het eerst tante en toen ik 28 was voor de 2de keer. Ik vond het superleuk om met de kindjes van mijn zus te spelen. Zelf was ik nog vrijgezel. De relaties die ik tot dan had waren niet van die aard om samen in zee te gaan als koppel en als ouders. Mijn biologische klok begon serieus te tikken en ik sprak af met mezelf dat, als ik op mijn 30ste nog vrijgezel zou zijn, ik er alleen voor zou gaan.”

Uniek valentijnscadeau

“En zo geschiedde. Met de steun van mijn ouders – van mijn moeder al wat meer dan van mijn vader - maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog die me doorverwees naar een fertiliteitsarts. Ik kon snel met de inseminatiebehandelingen starten. De 3de keer was het prijs. Net op Valentijn kreeg ik te horen dat ik zwanger was. Een unieker cadeau bestaat niet.”

mijn mama bij ons en wist ik dat Daan in goede handen was.

Zonder haar redde ik het niet en nog altijd is zij onze steun en toeverlaat. Ondertussen nadert ze de 70. Dat is ook de reden waarom ik er geen 2de keer ben voor gegaan. Dat heb ik uitvoerig met haar besproken.”

Geen vader

“Daan groeide op als een gelukkige peuter en kleuter. Ik denk dat ik het als mama vrij goed doe. Ook al heb ik momenten dat ik moe ben en liever alleen ben. Trouwens elke mama en papa heeft dagen waarop het allemaal wat veel wordt.”

“Soms stel ik me wel eens de vraag of hij een vaderfiguur mist, maar alweer vangt mijn familie (papa en schoonbroer) dit ruimschoots op. Hij kijkt enorm op naar hen en heeft maar één blik nodig om te doen wat ze vragen of te beseffen dat hij iets doet dat niet mag.”

Koudwatervrees

Advies van Annelies

“De 1ste weken na de bevalling waren zwaar. Door de operatie kon ik niet zelf voor mijn kind zorgen. Het deed pijn om vooral toeschouwer te zijn, maar ik had geen keuze. Gelukkig woonde

“Net zoals elke ouder zal je moeilijke momenten hebben, maar deze wegen niet op tegen alles wat je ervoor terug krijgt. Laat toe dat degenen op wie je kunt rekenen meegenieten, ook al betekent dit een heel klein beetje loslaten.”

“De zwangerschap zelf was een ander verhaal. Ik had 9 maanden last van zwangerschapsmisselijkheid. Daarnaast had ik ook zwangerschapsdiabetes en bekkeninstabiliteit. Niet echt om blij van te worden. Bij de laatste controles bleek bovendien dat Daan in omgekeerde stuit lag en met een voorliggende placenta. Ik wist dus zeker dat het een keizersnede zou worden.”

“Aan elke keuze die je in je leven maakt zijn voor- en nadelen verbonden. Daarom zeg ik tegen mensen die twijfelen dat ze ervoor moeten gaan. Zorg ervoor dat je een ruim netwerk hebt waarmee je over je intentie kunt praten, zoals ik met mijn familie gedaan heb. Dat maakt dat je er sterker uit komt.”

Vizine

13

14

extra editie

VANESSA (37), MAMA VAN BIBI REVA (1,5)

meer beschikbaar. De Belgische wetgeving stelt dat donoren maximaal 6 kinderen mogen verwekken.”

“Ondertussen ben ik al 5 jaar single. Op mijn 28ste had ik een paar jaar een serieuze relatie met ups en downs. Ik dacht dat hij de ware was, maar helaas bleek dit niet zo te zijn. Bovendien had hij ook geen kinderwens. Na die relatie wilde ik eerst aan mezelf werken en alles op een rijtje zetten. Ik heb geleerd dat je pas iemand gelukkig kunt maken, als je zelf gelukkig bent. Jezelf graag zien is voor mij de eerste stap.”

“Via het ziekenhuis ben ik te weten gekomen, dat mijn donor in Denemarken nog wel beschikbaar was. Ik moest dit ziekenhuis zelf aanschrijven en hen uitleggen dat het om siblings ging (een broertje of zusje van dezelfde donor). Misschien is het slechts een gevoel, maar ik denk dat het feit dat ze echt broer en zus zijn, zorgt voor een sterkere band. Bovendien lijken ze uiterlijk sterk op elkaar.”

Kriebelende kinderwens

“Na een tijdje vrijgezel te zijn, bleef mijn kinderwens kriebelen.

Op mijn 35ste werd ik zwanger. Alleen, maar wel heel gelukkig.

Mijn dochtertje Bibi Reva is ondertussen bijna anderhalf jaar en zij is het mooiste geschenk ter wereld. Daten is heel anders geworden sinds ik mama ben. Ik wil bewuste keuzes maken, niet enkel voor mezelf, maar ook voor mijn dochtertje. Ik wil mij focussen op haar, zij verdient een mama die gelukkig is en haar alle liefde en aandacht kan geven. Zij verdient het dat ik de beste pluspapa voor haar zoek. Het moet dus niet enkel iemand zijn waar ik een klik mee heb, maar ook iemand die goed voor haar zorgt en als een eigen dochter zal behandelen.”

Fantastische vrienden

“Ik ben zeer gedreven in mijn job en zeer leergierig. Ik werk 40 uren per week, mét passie. Die drukke job zorgt ervoor dat ik veel moet plannen. Ik wil immers én een goede mama zijn én carrière maken én me-time én … Soms is het keuzes maken. Gelukkig kan ik rekenen op de grootouders en mijn zus die als een 2de moeder is voor mijn dochtertje. Je hebt een sterk netwerk nodig om het allemaal rond te krijgen als alleenstaande moeder.”

MARIJKE (42), MAMA VAN MONA (8) EN LUKAS (6) “Ik wou altijd al kinderen. Toen bleek dat ik niet de juiste partner vond, heb ik beslist om er alleen voor te gaan. Toen ik mijn broer en zijn vrouw ging bezoeken op de materniteit ben ik ineens om de documenten gegaan voor de aanvraag.”

Contact met BAM’s

“Toen ik na mijn zwangerschap terug begon te werken, kwam ik toevallig in contact met een collega wiens dochter ook een bewust alleenstaande moeder is. Via haar kwam ik in een mailinggroep terecht. Momenteel hebben we een besloten facebookgroep waar ik veel steun in vind. We ontmoeten elkaar minstens een keer per jaar, we zijn zelfs al samen op weekend geweest.”

“Door hen ben ik voor een 2de kind gegaan. Ik wou dit heel graag, maar dacht dat het onmogelijk was. Door de ervaringen van bewust alleenstaande mama’s met 2 kinderen te horen, heb ik beslist dat ik een 2de kindje wou.”

Broer en zus

“Ik heb bewust gekozen voor een anonieme donor. Bij mijn 2de inseminatie wou ik wel graag dezelfde donor, maar die was niet

© Sabrine Schotte

Geen papa, maar een donor

“Ik praat niet over een papa, maar over een donor. Ik wil geen band creëren die er niet is. Volgens de psycholoog is het belangrijk om afstand te bewaren. Bovendien zijn de kinderen er zelf niet echt mee bezig. Toen ze klein waren, las ik hen voor uit een boekje over een mama die alleen is. Op die manier heb ik hen alles uitgelegd. Er lag ook een kopie van dat boek in de klas, voor mochten er vragen van klasgenootjes komen. Maar dat was nooit het geval, gelukkig is er nu veel meer begrip voor alle samenlevingsvormen.”

“Ik heb er bewust voor gekozen mijn kinderen naar de jeugdbeweging te sturen, zodat ze voldoende ravotten en kwajongensstreken leren. Dat zijn taken die in de opvoeding sneller door de vader worden opgenomen. Vooral voor Lukas vind ik dat belangrijk, hij groeit op tussen meisjes. Bovendien hebben we al gemerkt dat hij veel meer onder de indruk is als een man hem terecht wijst.”

“Mona wou in het verleden een papa helpen kiezen, maar haar lijstje was wat surrealistisch. Ze wou een papa die over auto’s kon springen en goed kon dansen. Intussen is ze daarop terug gekomen, ze beseft nu dat ze me zou moeten delen met een nieuwe partner.”

Kinderen op nummer 1

“Mijn kinderen zijn mijn absolute prioriteit. Ik laat mijn huishouden staan om met hen bezig te zijn. Elke leeftijd heeft zijn charmes en ik heb al van elke fase in hun kindertijd genoten. Ik heb nog geen moment spijt gehad van het feit dat ik alleen voor mijn 2 kinderen heb gekozen.”

Katrien Sergeant, Liliane Berwouts en Yvette Schreurs

Vizine

15

Complimentjes Ik babbel, over het leven en over mijn gezin. Het voelt heerlijk om even een luisterend oor te vinden.

Ze glimlacht. “Het is prachtig om te zien hoe fantastisch je omgaat met je kinderen.”

Een ongemakkelijk gevoel maakt zich meester van me. Ik schuifel onrustig op mijn stoel. Wijs ik haar er snel op dat het eigenlijk heel vaak niet zo aanvoelt? Vertel ik haar dat ze me soms eens zou moeten zien klungelen, dat ik echt niet zo’n schitterende moeder ben als zij denkt? Boor ik mezelf de grond in als reactie op haar mooie woorden?

“We moeten niet alleen schreeuwen om wat volgens ons helemaal fout wordt aangepakt” Kritische maatschappij Ik geef heel graag complimenten. Als ik waardeer wat mensen doen, vind ik het ontzettend belangrijk om die appreciatie ook te laten blijken. Daar mag in onze kritische maatschappij best wat meer aandacht voor zijn. We moeten niet alleen schreeuwen om wat volgens ons helemaal fout wordt aangepakt, maar ook een schouderklopje durven geven als iemand iets goed doet. Het geeft mensen vaak net dat kleine beetje energie dat ze nodig hebben, om verder te gaan.

Complimenten in ontvangst nemen, daar worstel ik meestal wat meer mee. Stom, want ook ik ben een mens die zo’n pluim op tijd en stond best wel kan gebruiken. Dus ik besluit het niet te doen, niet meer. Ik wimpel het compliment niet langer af, maar neem het dankbaar in ontvangst, met een lichte blos op de wangen. Ik voel dat het me goed doet en geniet ervan. En daarvoor dienen ze eigenlijk, complimentjes. Met terechte complimenten strooien en de pluimen die we krijgen trots op onze hoeden steken, laat ons dat massaal doen!

Miet

16

extra editie

Vizine

17

mannen borstkanker Ook

krijgen

18

extra editie

uwens

© Emma La

© Sophie Degro

otte

Elk jaar krijgen iets meer dan 10 000 Belgische vrouwen de diagnose borstkanker. Daarmee is het de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. Hun persoonlijke verhalen kennen we via onze vrienden en familie of dankzij persoonlijke getuigenissen in weekbladen en op televisie.

Maar ook ongeveer 100 Belgische mannen krijgen elk jaar te horen dat ze borstkanker hebben. Hun ervaringen blijven nog te veel onder de radar. Bij Kris (59) werd 9 jaar geleden borstkanker vastgesteld. Het zette zijn leven op zijn kop.

Kris kwam er voor het eerst mee in aanraking toen bij zijn broer de diagnose van borstkanker werd vastgesteld. Later zal ook bij zijn zus borstkanker vastgesteld worden. In 2010 kwam hij zelf in aanraking met de ziekte. Hij voelde een gezwel aan zijn rechterborst en na heel wat onderzoeken en een punctie viel ook bij hem het verdict. Hij liet zijn borst amputeren, onderging de nodige chemosessies en volgde nog een behandeling met bestralingen.

Vandaag is hij fysiek genezen, maar de ziekte laat hem niet los.

Hoe heeft deze ziekte je leven veranderd?

“Na mijn ziekte heb ik de kans gekregen om in een uitstapregeling te stappen op het werk. Dat maakt dat ik nu tijd heb voor andere dingen in mijn leven. Ik heb een vrij leven waar ik van geniet, ik speel saxofoon en ik engageer me voor het Zorghuis Oostende en de vzw Borstkankerman. Met deze vzw willen we de mensen attent maken op het feit dat borstkanker ook mannen kan treffen. We brengen ook lotgenoten samen. Het is louterend om met andere mannen te kunnen praten over wat de ziekte met ons deed.”

Wat is het grootste verschil tussen borstkanker voor vrouwen en voor mannen?

“Het grootste verschil is dat vrouwen zich bewust zijn dat ze de ziekte kunnen krijgen en mannen meestal niet. Dat geldt ook voor de medische wereld. Dokters hebben veel ervaring met borstkanker, maar niet bij mannen. Zo kijkt het verplegend personeel soms raar op als ze een mammografie moeten uitvoeren bij een man. Ze kunnen soms ook niet op vragen antwoorden omdat ze er nog nooit mee geconfronteerd werden. Meer aandacht voor de ziekte bij mannen in de opleiding van artsen en verpleegkundigen zou hier al kunnen helpen. Vrouwen krijgen gemiddeld ook borstkanker op een jongere leeftijd dan mannen en hun overlevingskansen zijn groter.”

Jullie familie is belast met een genetische variant van de ziekte. Praten jullie er vaak over?

“Na mijn diagnose is heel de familie naar de specialist ‘erfelijkheid’ gegaan in Leuven. Daar kregen we samen uitleg over de ziekte en de genetische component ervan. Daarna werd er bij iedereen bloed genomen om te kijken aan wie de genen zijn doorgegeven. 6 weken nadien kreeg iedereen, één voor één, het resultaat te horen. Dat was het spannendste moment uit m’n leven!”

Hoe kijk jij naar de toekomst na je ziekte?

“Ik ben genezen van borstkanker, maar het laat me nooit echt los. Ik kom uit een gezin met 7 kinderen. Na onderzoek bleek dat meerderen onder ons genetisch belast zijn. Toen mijn broer overleed aan de ziekte zeiden de dokters dat ze nog geen man hadden behandeld die de ziekte had overleefd. Dat maakt de angst op herval groter.”

“Ik probeer hoop en vertrouwen te hebben voor de toekomst, dat is mijn overlevingsstrategie. Maar ik weet dat ik door mijn genetische afwijking een verhoogd risico heb op verschillende soorten kankers. Het goede is dat door mijn ziekteverleden ik elk half jaar op controle ga. Ik word goed opgevolgd, dat is positief.”

Borstkankerman is een vzw die mannen die geconfronteerd werden met borstkanker samenbrengt. Lotgenoten luisteren er naar elkaar, geven elkaar raad en doen leuke activiteiten samen.

Daarnaast wil vzw Borstkankerman de Belgische bevolking sensibiliseren over het bestaan van de ziekte.

Hoe beter de ziekte bekend is, hoe sneller hulp gezocht wordt en hoe meer kans er is op een goede afloop.

Meer info vind je op: www.borstkankerman.be www.facebook.com/borstkankerman

Lilith Roggemans

Vizine

19

ouder

“Opgroeien met maar één

heeft mijn karakter gevormd”

Frederik (33)

“Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar was. Het was een vechtscheiding: mijn papa had iemand anders en heeft ons met een financiële put achtergelaten. Sindsdien maakt mijn papa geen deel meer uit van mijn leven.”

Hoe was het voor jou om op te groeien met één ouder?

“Mijn mama had het financieel moeilijk en moest heel veel werken om rond te komen.

Daardoor ben ik vroeg zelfstandig moeten worden. Ik heb mijn plan leren trekken, hoewel mijn mama uiteraard haar best deed om er zoveel mogelijk voor mij te zijn.”

Had je het gevoel dat jouw leven verschilde van dat van je vrienden?

“Ik heb er weinig bij stilgestaan dat ik maar één ouder had. Voor mij was het een evidentie dat ik alleen mijn mama had. Mijn papa bestond eigenlijk niet voor mij. Ik heb nooit echt een vaderfiguur gemist.”

Merkte je dat jullie het thuis met minder moesten doen?

“Absoluut. De situatie was extra moeilijk omdat mijn papa alle rekeningen plunderde toen hij vertrok. Mijn mama moest 2 à 3 jobs combineren om rond te komen. Er was niet altijd geld voor dingen waarvoor je wilt dat er geld is. In het 6de leerjaar werd er bijvoorbeeld een reis naar Zwitserland georganiseerd, maar ik kon niet mee. Meestal merkte ik het aan kleine dingen: ik kreeg bijvoorbeeld niet de boekentas of de kleren die op dat moment hip waren. Maar mijn mama heeft wel haar uiterste best gedaan om mij zo weinig mogelijk te ontzeggen.”

Wat deed je op Vaderdag, bijvoorbeeld op school?

“Als er op school iets geknutseld werd voor Vaderdag, dan deed ik gewoon niet mee, ik knutselde dan wel iets anders. Eigenlijk was ik er niet zo mee bezig. Vaderdag is voor mij een onbestaande feestdag, ik weet nog altijd niet wanneer die valt. Moest je mij zeggen dat Vaderdag in december valt, ik zou je geloven.”

Heeft het jouw karakter beïnvloed?

“Ja. Ten eerste ben ik er zelfstandiger door geworden. Ten tweede hecht ik nu zelf heel veel belang aan eerlijkheid, zeker in een relatie. Ten derde heb ik leren opkomen voor mezelf en leren vechten voor wat ik wil. Ik ben er sterker door geworden. Ik kan een tegenslag nu ook beter relativeren.”

Sofie De Neve

20 extra editie

Vizine

21

Ik was een

slachtoffer van partnergeweld

Ik haat dat woord: ‘slachtoffer’

“Waarom heb ik toegelaten dat iemand mij heeft gereduceerd tot slachtoffer?”

22 extra editie

Het begin

Hoe is het toch zover kunnen komen?

Ik ben een vrouw, een dochter, een zuster, een moeder, een vriendin, een werkneemster. Waarom heb ik toegelaten dat iemand mij heeft gereduceerd tot slachtoffer?

Ik was als kind altijd haantje-de-voorste, en bepaald niet verlegen. In mijn tienerjaren had ik een grote mond tegen iedereen, hoewel ik ook bij de beste leerlingen van

De mijlpaal

En toen kwam de 1ste duw.

Een mijlpaal, want daarna ging het heel snel. De week erna kreeg ik de eerste klap, een paar dagen later een dreun en met die dreun verdween ook de mist en zag ik in dat hij niet de man was waar ik een ideaalbeeld van had geschapen. Plots was hij een vreemde en ik wist dat ik weg moest maar ik had geen sociaal vangnet meer.

3 maanden later liet hij me meer dood dan levend achter op de keukenvloer en vertrok op zijn gemak naar de sportclub.

Ik hoefde zelfs mijn eergevoel niet aan de kant te schuiven om mijn zus te bellen, want ik had helemaal geen eergevoel meer over na alle vernederingen.

Het vertrek

Mijn schoonbroer is me komen halen, heeft me in de auto geholpen en ik ben nooit meer teruggegaan.

Mijn ex heeft me nog 2 jaar gestalkt en nog 1 keer midden op straat aangevallen.

Auto’s toeterden maar niemand heeft ingegrepen. Hij werd later ook vrijgesproken.

Een nieuw begin de klas was. Jongens die hun hormonen niet onder controle hadden, werden met een gevatte repliek wandelen gestuurd.

Ik groeide op in een klassiek gezin met een dubbel inkomen waar respect en principes hoog in het vaandel stonden.

Kortom, niets wees erop dat mijn leven zo’n drastische wending zou nemen.

De fout

Ja ik hoor jullie al, het lag niet aan mij, ik mag me niet schuldig voelen, ik hoef me nergens voor te schamen. En toch lig ik mee aan de basis van de dramatische ontwikkelingen.

Ik heb namelijk 1 grote fout gemaakt: ik hield meer van hem dan van mezelf.

De liefde

Ik was hopeloos verliefd en leefde op die roze wolk waar zoveel om te doen is. Het romantische ideaal waarbij de partners ALLES voor elkaar overhebben.

En dat deed ik dus.

Ik cijferde mezelf helemaal weg om hem gelukkig te maken. Kleine ergernissen werden bedekt, of eerder bedolven, onder de mantel der liefde.

Dit evolueerde eenzijdig tot mezelf in onmogelijke bochten wringen om hem te pleasen. Hij begon me te sturen in de richting die hij wilde, en ik liet het toe. Ondertussen was ik overtuigd dat ik zonder hem niet kon leven en hij manipuleerde mijn familie en mijn vriendinnen uit mijn leven en overtuigde me ervan dat ik beter af was zonder hen. Nu was ik op het punt gekomen dat ik gewoon wist dat ik niks waard was zonder hem. Ik was totaal blind voor de realiteit.

Nu denken jullie waarschijnlijk: ‘wat dom’ en als ik herlees wat ik net zelf heb geschreven, begrijp ik nog steeds niet wat me bezielde, maar wat ik hier in een paar zinnen schets, is allemaal heel geleidelijk geëvolueerd over de jaren heen.

Vanaf dag 1 van mijn ‘nieuwe leven’ heb ik getimmerd aan de weg terug naar mezelf. Eerst de praktische zaken: een woning, meubels, huisraad, een voertuig want ik heb alles achtergelaten. Het was hard werken maar dat gaf me wat respijt; ik had geen tijd om stil te staan bij wat er gebeurd was. Maar uiteindelijk komt er toch een dag dat je aan de emotionele verwerking moet beginnen.

A happy end

We zijn 15 jaar verder en ik kan met trots melden dat het me gelukt is.

Ik hou van mezelf, ik ben dankbaar dat ik ontsnapt ben en ik geniet volop van mijn leven, ik ben gelukkig.

Ik loop nog steeds lichtjes mank, maar dat valt bijna niet op en niemand die nog een slachtoffer in me ziet!

Maya* *Om privacyredenen pasten we de naam aan.

Vizine 23

Gescheiden mama

Cindy

is trots op de weg die ze aflegde

5 jaar geleden bekende de man van Cindy (31) dat hij een affaire had met een collega.

Na een relatie van 14 jaar gingen ze uit elkaar. Hun zoon was op dat moment 3 jaar oud, hun dochter amper 6 maand.

“Van de ene op de andere dag was mijn huwelijk voorbij. Mijn man zijn besluit stond vast, onze relatie was niet meer te redden. Alles is toen heel snel gegaan. Ik wou niet langer in ons huis blijven en ben met de kinderen ingetrokken bij mijn ouders. Ik heb alles zelf in handen genomen; de scheiding aanvragen, het huis te koop zetten. Ik wou het zo snel mogelijk achter de rug hebben.”

Herbeginnen vanaf 0

“Ik ben altijd blijven doorgaan. Deels om niet aan de buitenwereld te tonen hoe slecht het ging. Ik schaamde me. Het voelde alsof mijn leven mislukt was. Ook al kreeg ik steunende en begripvolle berichten van mensen uit mijn omgeving die me wouden helpen, ik wou het alleen kunnen. Het eerste jaar was een kwelling …

Het voelde alsof ik terug van 0 moest beginnen. Alsof je net van school komt, en je leven pas begint. Maar dan op latere leeftijd en met 2 kinderen.”

“Mijn ex en ik hadden geen vechtscheiding, eigenlijk is alles vlot verlopen. Maar co-ouderschap was voor mij in het begin geen optie. Mijn zoon ging 1 weekend op 2 naar zijn papa. Mijn dochter bleef bij mij. Ze was nog maar 6 maand, ik wou haar zelf grootbrengen. Dat heb ik in mijn eentje gedaan tot ze naar school ging. Op dat moment hebben we de regeling her-

24 extra editie

bekeken en co-ouderschap aangevraagd.

De ene week zijn de kinderen bij mij, de andere week bij hun papa.”

ben 31, ik wil niet de rest van mijn leven alleen blijven.”

“Het contact tussen mijn ex-man en mij gaat goed. We zitten op dezelfde lijn wat de opvoeding betreft. Maar we horen en zien elkaar enkel in functie van de kinderen. Zo is het voor ons evident dat we samen naar het oudercontact gaan. De kinderen zullen we samen delen tot het einde.”

“Financieel is het niet evident. Sparen is op dit moment bijna onmogelijk. Ik kan de facturen betalen en boodschappen doen, maar extraatjes zijn moeilijk. Van mijn vakantiegeld en dergelijke probeer ik zoveel mogelijk op mijn spaarrekening te zetten en af en toe eens iets leuks te doen met de kinderen. Er zijn heel weinig te­gemoetkomingen voor alleenstaande ouders. Soms zijn er vanuit de gemeente voordelen voor alleenstaanden, maar omdat ik kinderen heb word ik beschouwd als een gezin, ook al moet ik rondkomen met 1 inkomen.”

Vrijheid en gemis

“Tot mijn dochter naar school ging, heb ik nooit een moment voor mezelf genomen.

Ik dacht alleen maar aan mijn kinderen.

Zodra het co-ouderschap startte, kreeg ik terug meer ruimte. De week dat ik de kinderen niet heb, staat volledig in het teken van mezelf. Ik ga naar de manicure, ga sporten of spreek af met vrienden. Ik heb mijn ritme gevonden en verlies mezelf niet meer uit het oog. Al kan ik niet ontkennen dat het moment van de wissel moeilijk blijft. Ik mis ze verschrikkelijk die week, er hangt een leegte in huis.”

“Dan merk ik ook dat ik een partner mis. Ik kom thuis in een leeg huis. Zelfs wanneer de kinderen er zijn, blijft het lastig. Ik praat veel met hen, maar het zijn natuurlijk geen volwassenen. Ze vragen niet aan mij hoe mijn dag is geweest. Ik

Financiële hindernissen

“Ik heb lang getwijfeld om mee te werken aan het interview. Maar ik weet dat ik niet alleen ben en wil mijn verhaal delen met anderen. Als mensen me vlak na mijn scheiding zeiden dat het na een paar jaar beter zou gaan, kon ik mij dat niet voorstellen. Maar het klopt. Ik had tijd nodig en ging door een diep dal, maar 5 jaar later ben ik fier op waar ik sta en dat ik nooit heb opgegeven. Ik heb mijn eigen huisje, de kinderen zijn gelukkig en alles loopt goed. Dat is wat telt.”

Sara Van den Broeck

Alleenstaande mama’s

united

© Sara Bomans

Als je alleenstaande mama bent, ziet je leven er wellicht anders uit dan dat van ouderparen. We moeten het jou niet vertellen.

Misschien denk je al een tijdje dat het deugd zou doen om andere alleenstaande mama’s te ontmoeten.

Dat denken wij ook!

Daarom brengen wij over heel Vlaanderen alleenstaande mama’s samen. Om een babbeltje te slaan, om eens van gedachten te wisselen of gewoon om plezante dingen te doen.

Goesting gekregen?

Stuur een mailtje naar sara.vandenbroeck@viva-svv.be. Laat weten waar je graag zou samenkomen en wij proberen je te matchen met andere alleenstaande mama’s. Neem ook een kijkje op www.viva-svv.be. Je leest er heerlijk eerlijke verhalen van andere alleenstaande ouders. Hopelijk tot binnenkort!

Vizine 25

26 extra editie

Stephanie vond rust in haar nieuw samengestelde gezin Stephanie (36) heeft 2 kinderen uit haar vorige huwelijk van 5 en 9 jaar .

Na haar scheiding leerde ze Jan (42) kennen, die zelf 2 kinderen heeft van 9 en 12. Ondertussen vormen ze sinds 2 jaar een koppel.

“2 kinderen was voor mij altijd de grens. Een groot gezin vond ik eng. Ik had er nooit bij stilgestaan dat wanneer je op mijn leeftijd iemand leert kennen, die persoon misschien ook al kinderen heeft. Dus nu heb ik toch een groot gezin met 4 kinderen. En dat valt zoveel beter mee dan gedacht.” ”We hebben alles heel voorzichtig aangepakt. Zo hebben we mekaars kinderen pas ontmoet toen we een jaar samen waren. Mijn kinderen zijn een halve week bij mij, van zondag tot donderdagmorgen. Zijn kinderen zijn er 1 op de 2 weekends. Het gebeurt dus niet vaak dat we allemaal samen zijn. Maar de momenten dat we wel allemaal samen zijn, zijn oprecht hemels.”

Knuffel voor het slapengaan “De verhouding met mijn stiefkinderen is anders dan met mijn eigen kinderen.

Maar ik zie hen zeker niet als vreemden.

Ik zou het bijvoorbeeld heel raar vinden om mijn dochter een knuffel te geven voor het slapengaan maar mijn stiefdochter niet. Ik had nooit gedacht dat ik mijn stiefkinderen zo zou appreciëren, respecteren en graag zien!”

Frustraties “Voorlopig zijn er weinig discussies tussen mij, Jan en de kinderen. We hebben een gelijklopende opvoedingsstijl. Ik aanvaard het als hij mijn kinderen aanspreekt op iets dat niet kan en hij aanvaardt dat omgekeerd ook. We helpen mekaar ook om elkaars kinderen te begrijpen. Soms ziet een stiefouder een situatie helderder door de grotere afstand. Natuurlijk kunnen er nog frustraties komen als we binnenkort samenwonen, bijvoorbeeld over mijn jongste zoon die moeilijk slaapt en eet. Ik pols ook altijd even of mijn stiefkinderen het oké vinden dat ik iets doe. Ik wil ze niet tegen mij krijgen. En alle 4 de kinderen zullen moeten leren om hun ouder te delen.”

Geen alleenstaande mama meer “Het leven als alleenstaande moeder is niet te onderschatten. Elke cent moet in 2 gebeten worden, alles staat in teken van de kinderen, altijd maar werken en geen tijd voor jezelf of voor de kinderen. Jaren heb ik het volgehouden, tot ik niet meer kon.

Nu staan Jan en ik op het punt om samen te wonen. Dat wordt zoeken naar nieuwe routines, nieuwe gewoontes, nieuwe plaatsen in huis … Momenteel zit ik nog even in een schemerzone, maar zodra we binnenkort samenwonen, zal ik me geen alleenstaande mama meer voelen. Hoewel mijn kinderen mij wellicht nog even als alleenheerser zullen zien (lacht).”

Sofie De Neve

Vizine 27

Botsing

Het oercliché dat het krijgen van kinderen je leven helemaal op z’n kop zet en je relatie ferm op de proef kan stellen, daar is niets van aan. Toch niet bij ons. *luider – dan – luide kuch en een oogrol van jewelste* Onevenwicht

Dat het al eens botst bij ons thuis. Per ongeluk, of juist niet. Hard. Zacht. Meermaals. Bal tegen vaas. Step tegen kast. Kinderkopje tegen tafel. Of een been. Of een ander kinderkopje. Ego vrouw tegen ego man. En omgekeerd. Veel. Te veel.

Meneer man en ik bevinden ons momenteel in een fase waarin we allebei enorm zoekende zijn. Naar evenwicht. En rust. Naar onszelf.

En elkaar. Naar balans in de Grote Chaos van het gezinsleven met jonge kinderen. Die grote warboel van verwachte en minder verwachte gebeurtenissen waarvan je ooit dacht dat je het nooit op die manier zou meemaken.

Voor je ’t weet ben je zo moe dat je niets liever wil dan een week aan een stuk slapen, staat er een burn-out in je nek te hijgen, ben je zo veraf van jezelf verwijderd dat je je afvraagt wie je nu eigenlijk weer bent, herken je je partner bijna niet meer omdat die een gelijkaardige worsteling doormaakt, hoop je vurig dat je nog eens “Jaaaa!” kan antwoorden op de vraag van vrienden voor een avondje uit of een koffieklets, vraag je je keihard af hoe al die andere koppels met kinderen dat in godsnaam toch doen.

Waar ben ik?

Het is alsof we ons moeten herpositioneren. Ons leven aanpassen naar een leven met kinderen. Ik dacht dat dat wel organisch zou groeien, dat het allemaal wel vanzelf in zijn plooien zou vallen. Hm. Niet dus.

Ik steek het graag op onze westerse prestatie- en consumptiemaatschappij en alles wat er van ons wordt verwacht. En toch, een zwart schaap zoeken heeft geen zin. Het zou wel stukken makkelijker zijn om niet te moeten stilstaan bij de financiële consequenties van 1 of 2 jaar thuisblijven. Dát is eigenlijk wat ik op dit moment wil: mij fulltime kunnen focussen op de (relatief) nieuwe leefsituatie met 2 kleine mensjes erbij en de verschuiving in dynamiek die dit teweegbrengt bij ons als koppel. Met als enige doel: rust en balans vinden.

En van daaruit de verandering geleidelijk aan kunnen toelaten, omarmen wat nieuw en anders is en verder evolueren. Iets wat we volgens mij als maatschappij ook nodig hebben: wat meer stilstaan, een beetje vertragen. Zodat we de veranderingen die er sowieso zijn, makkelijker kunnen (ver)dragen en een plek geven in ons leven.

Tijd en boterhammen

Veel confrontaties in ons huishouden dus, de laatste tijd. Een rondje botsauto’s is er niets tegen. Onenigheden worden felle discussies en soms kletterende ruzies. Gelukkig meestal als de kinderen slapen. Machteloosheid is het oppergevoel. Het frustreert mij mateloos dat we elkaar zo moeilijk vinden. Dat we elk op ons eiland zitten, allebei aan het proberen om uit die verdomde vicieuze cirkel te geraken.

Maar. Ook al lijkt ons bootje de laatste tijd wat doelloos rond te zwalpen, is er zoveel spanning dat we ons huis van eigen elektriciteit kunnen voorzien, wil ik Meneer Man soms stevig achter het behang plakken; hij is en blijft mijn spiegel, mijn held, mijn steun, mijn (t)rots. Dankzij hem word ik uitgedaagd om stappen te zetten: naar mezelf, naar hem, naar ons. Zodat we elkaar blijven vinden. De kern van ons bestaan, als je ’t mij vraagt. Het komt zeker goed. Met tijd en boterhammen.

Dank u, duizendmaal, mijn lief.

Adinda

28 extra editie

Vizine 29

vragen

Opvoed

Š Sara Bomans

Als alleenstaande ouder botst je soms op problemen waar je geen raad mee weet. De visie van een buitenstaander kan op dat moment een verrijking zijn. Wij legden enkele concrete situaties voor aan een medewerker van de Opvoedingswinkel.

30 extra editie

Mijn ex en ik zijn 3 jaar geleden gescheiden. We hebben co-ouderschap over onze dochter van 6.

We verschillen heel erg in onze opvoedingsaanpak. Ik vind mijn ex vaak te streng.

(Robin, 33) Het is logisch dat je niet altijd op dezelfde golflengte zit met je ex.

In theorie is het simpel: jouw ex mag op haar manier de waarden en normen die zij belangrijk vindt, proberen door te geven aan jullie dochter. Misschien verschillen deze met jouw waarden en normen, misschien doet zij dat op een andere manier. Dit mag allemaal.

Jullie hebben op een bepaald moment besloten om niet meer samen door het leven te gaan en dus heeft ieder op dat vlak ook een stuk zijn eigen vrijheid en verantwoordelijkheid terug. Het is een illusie te denken dat jullie op alle vlakken altijd hetzelfde zullen denken, als koppel had je wellicht ook meningsverschillen. Kinderen zijn trouwens van nature flexibel genoeg om zich aan verschillende situaties aan te passen. Als je dochter bij je ex is, kun je enkel geloven in en vertrouwen op de kracht van je dochter om daar gelukkig te zijn.

“Vaderdag blijft een lastig leermoment”

Mijn ex-vrouw en ik zijn al lang gescheiden. We hebben elk onze draai gevonden.

Ondertussen worden de kinderen stilaan tieners en begin ik me hier terug meer vragen bij te stellen. Kan ik nog wel een voorbeeld zijn voor mijn kinderen wat betreft relaties?

(Bert, 52) Jullie zijn de relatie niet begonnen met het idee om later te scheiden. Maar mensen veranderen, de wereld verandert enzovoort … Er is een verschil tussen de doelstelling, het verlangen en de realisatie. Veel mensen beslissen om niet tot het einde van hun leven bij dezelfde partner te blijven. Dit is niet erg, we merken dat er meer en meer verschillende samenlevingsvormen ontstaan. Door jouw levensloop heb je ook het andere aspect ervaren, namelijk hoe beëindig je een relatie. Deze levenslessen zijn verrijkend geweest voor jezelf en voor je kinderen. Ook die ervaring, die kijk op relaties kun je aan hen meegeven. We kunnen als ouder een aantal boodschappen meegeven, maar het is uiteindelijk aan hen om hun eigen weg uit te stippelen en hun eigen ervaringen op te doen.

Mijn dochter is 16 en mijn zoon 15. Hun moeder en ik zijn al 7 jaar gescheiden.

Sinds hun puberteit proberen ze hun mama en mij meer tegen elkaar uit te spelen. Wat ze bij de ene niet mogen, proberen ze bij de ander los te krijgen.

(David, 45 )

“De kinderen spelen ons tegen elkaar uit”

Op zich is dit goed nieuws. In die fase moeten ze losser komen van de ouders en van het veilige nest en gaan ze hun vleugels spreiden om op ontdekkingstocht te gaan in de grote wereld rondom hen. Pubers hebben hoe dan ook vaak het gevoel het centrum van de wereld te zijn en zullen alles uit de kast halen om hun doel te bereiken (creatief zijn, onderhandelen, druk uitoefenen …). Het is aan jullie, ouders, om daar niet in te trappen en om zo consequent mogelijk te blijven.

Ik ben een bewust alleenstaande mama van een 9-jarig zoontje. We kunnen hier open met elkaar over praten, maar toch blijft Vaderdag elk jaar opnieuw een lastig moment. Overal staat alles in het teken van papa’s; op school, in reclame, in de vriendenkring. Hoe ga ik hier best mee om? (Ellen, 42 ) Fijn dat je zo open kan praten met je zoon. Dat biedt veel mogelijkheden. Zo creëer je ruimte om gevoelens te laten bestaan en te delen met elkaar. Dat is ook het enige wat je in deze situatie kan doen: erover praten met elkaar, zeggen wat het met je doet, erkennen dat de gevoelens er zijn en ze bijgevolg ook loslaten.

Als je zoon echt moeite heeft met deze dag kan je dit bespreken met de leerkracht.

Hoe wordt dit aangepakt in de klas? Wordt ‘het gezin’ in al zijn diversiteit besproken of ligt de focus op papa’s?

De dag zelf zal net als de andere dagen in het jaar even snel voorbij vliegen, ik hoop dat je daarna weer ten volle van je gezin kan genieten.

Vizine

31

4 jaar geleden is mijn echtgenoot overleden. Sindsdien slaapt mijn zoon van 10 regelmatig bij mij in bed. Het doet ons allebei deugd. Maar toch vraag ik me af of dit wel een goed idee is.

(Nadine, 47) Het verlies van een partner en ouder is een ingrijpende gebeurtenis in een gezin. In de periode die daarop volgt, zoekt ieder een nieuw ritme in het dagdagelijks leven maar ook naar een nieuw evenwicht binnen het gezin.

Jonge kinderen kunnen hun verdriet op verschillende manieren uiten. Het is niet ongewoon dat ze tijdens deze moeilijke periode slechter slapen en wat meer fysiek contact opzoeken. Ook voor jou als overblijvende partner kunnen er gevoelens van eenzaamheid of onrust zijn. Het samen slapen is dus een normale reactie tijdens de 1ste fase van het verlies. Echter, een rouwproces kent een verloop en nadien zouden bepaalde zaken zich langzaam moeten herstellen. De gebeurtenis is al een tijd geleden, misschien is het samen slapen intussen geëvolueerd naar een ‘gewoonte’? Misschien heeft jouw zoon het gevoel dat hij voor jou moet zorgen sinds zijn vader overleden is? Je zoon is een tiener en heeft ook recht op privacy. Het is belangrijk om daar als ouder aandacht voor te hebben en hem daarvoor de nodige ruimte te geven.

Bespreek de kwestie samen met je zoon, vraag zijn mening hierover en deel gerust ook jouw twijfels. Misschien kunnen jullie samen tot een besluit komen waar zowel jij als je zoon zich goed bij voelen.

Het is belangrijk om je eigen leven te leiden, maar natuurlijk met respect voor je kinderen en hun tempo.

Sinds een half jaar zijn mijn partner en ik uit elkaar. Mijn dochter is 12 en ik merk dat zij zich sindsdien heel snel verantwoordelijk voelt voor zaken. Ze neemt veel taken op zich en ik krijg het gevoel dat ze mij zoveel mogelijk wil ‘sparen’. Hoe ga ik hiermee om?

(Hanne, 36) De breuk is eigenlijk nog vrij recent en het feit dat je dochter voor jou wil zorgen is normaal. Dit hoeft op zich niet problematisch te zijn. Het wordt natuurlijk wel problematisch als gedrag evolueert naar een gedragspatroon en als het zorgen voor jou te extreem wordt door bijvoorbeeld zichzelf en haar eigen gevoelens helemaal weg te cijferen. Ik raad je aan om dit te bespreken.

Het is van belang om enerzijds haar zorg voor jou te erkennen, maar anderzijds die zorg duidelijk af te bakenen. Vergeet niet om ook goed voor jezelf te zorgen. Zelfzorg is iets wat we als volwassenen vaak uitstellen maar het biedt vaak zuurstof en kracht voor het dagelijkse leven.

Sinds kort voel ik me klaar om een nieuwe man toe te laten in mijn leven. Maar aangezien ik ondertussen 2 kinderen heb, lijkt alles minder vrijblijvend. Wanneer stel ik een nieuwe partner voor aan mijn kinderen en hoe pak ik dit aan?

(Marijke, 38) Een nieuwe partner in je leven toelaten was al een hele stap en je hebt waarschijnlijk al even tijd genomen om daartoe te komen. Die partner in jouw leven en dat van je kinderen integreren is dan ook de logische volgende fase.

Het is belangrijk om je eigen leven te leiden, maar natuurlijk met respect voor je kinderen en hun tempo. Het is jouw leven en als jij gelukkig bent met je partner is dit ook goed nieuws voor je kinderen. Kinderen hebben alleen maar baat bij een gelukkige ouder. Stapvoets, maar beslist, zo breng je je kinderen en je nieuwe partner samen.

Het is het begin van een lange maar uitdagende en voor iedereen verrijkende zoektocht.

Dit artikel kwam tot stand met de medewerking van Opvoedingswinkel regio Brugge Meer info? Surf naar www.opvoedingswinkelbrugge.be.

De Opvoedingswinkel is er voor iedereen met vragen over het opvoeden van kinderen en jongeren. De adviesgesprekken zijn gratis, anoniem en vrijblijvend. De opvoedingscoaches zoeken samen met jou een gepaste oplossing of bezorgen je nuttige informatie over de bestaande dienstverleningen. Indien nodig wordt er doorverwezen. In elke provincie zijn er meerdere Opvoedingswinkels te vinden.

Sara Van den Broeck

32 extra editie

De

tindercirkel

As kind van de sociale media en single in mijn roaring twenties ben ik actief op Tinder. Ik heb een haat-liefdeverhouding met de app, die me aan de ene kant bakken zelfvertrouwen kan geven maar anderzijds ook kan zorgen voor een fundamentele identiteitscrisis. De ene week verwacht ik naar rechts te swipen en de man van mijn leven te vinden, de andere week verwijder ik de app opnieuw omdat ik het allemaal Bagger met de grote B vind.

Op familiefeesten ben ik tegenwoordig Tante Tinder. Meermaals krijg ik de vraag wat ik daarop zoek. Moeilijk te beantwoorden.

Soms is het een kwestie van mijn hormonen de vrije loop te laten: ik heb al menig one night stand achter de rug (of ‘op de rug’ zoals je wil) dankzij de app. Soms heb ik achteraf spijt, meestal niet. Maar vaak blijft de leegte, dus is het misschien niet wat ik nodig heb.

Maar meestal hoop ik stiekem de man van mijn leven tegen te komen in het woeste swipen. Dat blijkt helaas niet realistisch: wanneer we op date gaan blijkt hij plots niet te weten waar Cuba ligt, is hij vlotter online dan in het echte leven of is het interessanter staren naar een haardvuur dan een gesprek te voeren met de man in kwestie.

Toch blijf ik soms ook na een eerste date enthousiast!

Dan zijn er enkele opties: • Het is wederzijdse liefde, we trouwen en krijgen kinderen. Samen rijden we op een witte hengst de zonsondergang tegemoet. (*Spoiler Alert, this never happened).

• We spreken nog eens af. Maar beseffen al snel dat er geen verdere toekomst in zit. Mogelijk coitus, daarna zwijgen we elkaar dood.

• De 2de date blijkt leuk, ik durf stiekem een paar vlinders te voelen. Maar de man in kwestie stopt me resoluut in de friendzone waarna we nog jaren goede vrienden blijven en we hooguit op een zatte avond elkaars amandelen eens verkennen.

• De 2de date blijkt leuk, de 3de ook en na de 4de date ben ik helemaal verkocht. Maar mijn interesse blijkt te bedreigend voor hem waarop hij beslist me te ghosten (plots stopte alle communicatie van zijn kant). Verweesd blijf ik achter, mij afvragend wat er foutliep en of het aan mij ligt. (*Spoiler: in mijn hoofd ligt het altijd aan mij).

• Ik koop nog een extra kat, want laten we eerlijk zijn: beter dan dit wordt het niet meer. Ik kruip in mijn bed en bekijk alle seizoenen van Desperate Housewives (het kan altijd erger) nog eens opnieuw. Meestal kom ik na de 1ste date tot de conclusie dat ik dringend iets moet doen aan mijn selectiecriteria.

• Ik wens de verspilde uren van mijn leven terug en vraag me af waarom ik in godsnaam nog tijd stop in dingen als Tinder (*Spoiler, omdat ik anders enkel werk en geen mannen tegenkom).

Ik delete de app. Enkele weken of maanden later zit ik dronken op café, ik voel me eenzaam en vraag me af of ik nog wel goed in de markt lig. Ik besluit de app opnieuw te installeren en doorloop de hele cirkel opnieuw.

Tante Tinder

Vizine 33

34 extra editie

Wat ik niét bedoel als ik zeg dat ik feminist ben Ik ben een feminist, absoluut. Helaas worden daar meteen een aantal incorrecte associaties aan verbonden. Ben ik een mannenhaatster? Absoluut niet. Een vrouwenknuffelaarster? Ook niet.

Een chronische zaag? Hope not.

Dat ik een feminist ben, wil ook niet zeggen dat ik het altijd eens ben met alle andere feministen. Want sommigen denken zwartwit en zo zit de wereld nu eenmaal niet in elkaar.

Dus wat bedoel ik niét als ik zeg dat ik feminist ben?

Dan bedoel ik niét dat vrouwen méér zouden moeten kunnen of mogen dan mannen. Nee, evenveel en niet meer. Positieve discriminatie is niet aan mij besteed. Het is goed en nodig dat vrouwen strijden om te mogen dragen wat ze willen (zonder daarbij voor slet of wat dan ook te worden versleten) maar mannen kunnen vaak niet eens een short dragen naar het werk. Ik spring dus graag ook voor hen in de bres. Vrouwen mogen van mij alles dragen (broeken, rokken, hoofddoeken, wat dan ook) maar mannen ook.

Dan bedoel ik niét dat vrouwen goed zijn en mannen slecht. Al jaren ben ik professioneel bezig met het thema partnergeweld.

Hoe meer ik erover lees en praat, hoe meer ik merk dat partnergeweld geen simpel verhaaltje is van mannelijke daders en vrouwelijke slachtoffers. Er zijn ook tal van mannelijke slachtoffers en niet alle vrouwen zijn heilige boontjes. Geweld is vaak wederkerig en koppels doen elkaar de duvel aan. Dat luidop zeggen in feministische kringen is niet evident. Want het is nog bon ton te zeggen dat partnergeweld voorkomt uit een machtsonevenwicht van mannen tegenover vrouwen. Oké, dat gebeurt, maar ik krijg er de kriebels van als dit veralgemeend wordt.

Dan bedoel ik niét dat alle vrouwen vooruitstrevend zijn en willen emanciperen. Sommige vrouwen kunnen heel hard zijn voor

SOFIE

andere vrouwen. Ze geven commentaar op andermans uiterlijk en levensstijl of bestempelen iemand als ‘slet’ (zouden ze een man even hard beoordelen?). Soms houden ook vrouwen (onbewust) ongelijkheden in stand. Een alledaags voorbeeld: de verdeling van het huishouden. Ik merk bij mijn eigen vrienden dat het huishouden inderdaad nog zéér typisch is verdeeld. Zij kookt, doet de was en de strijk en veelal ook de vloer en de keuken en … tja bijna alles eigenlijk. Terwijl hij het afgezaagde excuus gebruikt dat hij niet ‘kan’ strijken (ocharme!).

Maar is het ongelijk verdeelde huishouden dan de schuld van de mannen? Deels. Mijn mannelijke vrienden moeten hun verantwoordelijkheid nemen en nee, het is niet eerlijk dat ze wachten tot hun partner erom vraagt. Maar eerlijk: vaak zijn het ook mijn vriendinnen zelf die het huishouden niet uit handen willen geven.

Want als hij het doet, is het niet goed gedaan. Sorry meisjes, maar het is ook aan jullie om dit los te laten en je partner de kans te geven om te oefenen totdat hij ooit zo goed wordt als jij (of niet).

Wat bedoel ik dan wél als ik zeg dat ik feminist ben?

Dan bedoel ik dat vrouwen en mannen mogen dragen wat ze willen. Dan bedoel ik dat slachtoffers van seksueel geweld daar nooit de schuld voor mogen krijgen (gedaan met “Wat had je aan?”).

Dan bedoel ik dat papa’s even belangrijk zijn bij de opvoeding als mama’s. Dan bedoel ik dat we mensen moeten leren respect hebben voor elkaar zonder elkaar in hokjes te stoppen.

Dan bedoel ik dat zowel mannen als vrouwen (ja, allebei) een verantwoordelijkheid hebben, deel zijn van het probleem én deel zijn van de oplossing. En bovenal bedoel ik dat zowel mannen als vrouwen de vruchten zullen plukken van meer gelijkheid.

Sofie De Neve

Vizine 35

VIVA-SVV test uit:

De vrouwvriendelijke

seksshop

Tijdens een brunch met 3 vriendinnen stelde ik de vraag of iemand zin had om met mij mee naar een vrouwvriendelijke seksshop te gaan. “Het is voor het werk”, voegde ik er snel aan toe toen ik hun verbaasde blikken zag. Kelly en Katrien waren meteen enthousiast. Eentje twijfelde. Ze beslist om niet mee te gaan. Een week later trokken Kelly, Katrien en ik naar de seksshop Tutti Passi in Leuven.

We weten niet goed waar te beginnen want overal trekt wel iets onze aandacht. Gelukkig maakt Karen, de verkoopster, ons meteen wegwijs. Ze straalt rust uit en schept meteen vertrouwen.

Inspelen op de zintuigen We zijn opgelucht dat er geen gigantische dildo’s, dvd’s met expliciete foto’s of opblaaspoppen te bespeuren zijn. In een hoek vinden we attributen voor lichte bondage. Daarmee hebben we meteen het meest extreme gezien. Alles in de winkel richt zich op het sensuele en speelt in op de zintuigen. Er liggen heel wat veertjes en er is een ruim aanbod aan crèmes en oliën. Verder is er ook een uitgebreid lingerieaanbod. Als we Karen vragen wat ze zo fijn vindt aan haar job is ze duidelijk. “Samen met een vrouw lingerie uitzoeken vind ik het leukste. Ik ben enorm blij als vrouwen hier buiten wandelen met iets waar ze zich op en top vrouw in voelen.”

Terwijl wij er waren, was het vrij rustig in de winkel. Daardoor voelden we ons niet opgejaagd of bekeken. Ook de verkoopster geeft aan dat ze dit leuk vindt. Op die manier heeft ze voldoende tijd voor de klanten. Na een tijdje komt er een zelfzekere jonge vrouw binnen. Samen met Karen gaat ze gericht op zoek. Nadien volgt een jong koppel, bedeesd en wat onwennig. We horen het meisje stilletjes aan haar vriend vragen wat hij leuk zou vinden.

Een gevarieerd publiek dus!

Rolls Royce Het aanbod is een pak ruimer dan verwacht. Het verrast ons hoeveel mogelijkheden er zijn. Je hebt budgetvriendelijke vibrators maar evengoed heb je een exemplaar van 200 euro, de Rolls Royce onder de vibrators. Gelukkig ligt de gemiddelde prijs van de speeltjes lager. Al blijft alles wel duur. Zeker als je geen kenner bent en voor het eerst je geld uitgeeft aan dergelijke speeltjes.

36 extra editie

We komen terug Kelly en Katrien beslissen om iets te kopen. Kelly gaat voor balletjes om de bekkenbodemspieren te trainen. Om zeker te zijn dat ze ze juist zou gebruiken, legt Karen nog eens uit hoe het werkt.

“Eigenlijk is het net zoals start to run. Je moet de gewichten rustig aan opbouwen en zeker rustdagen inlassen voor je spieren.”

Katrien en ik bewonderen de keuze van Kelly. Zelf kiest Katrien voor een luchtiger artikel, het vibrerende konijn.

Meer dan een uur later staan we terug buiten. Dit lijkt in niets op het stereotype beeld dat we hadden van een seksshop. Wij willen zeker terug!

Hoe is Tutti Passi on staan? We vroegen het aan Ann Strybol, zaakvoerster van Tutti Passi.

In 2003 startten 2 vriendinnen met Upper at home. De echtgenoot van een van hen had een sekswinkel, maar daar kwamen enkel mannen op af. Om ook vrouwen te bereiken, besloten de vrouwen zelf iets op te richten in hun eigen vertrouwde omgeving. Dit was zo vernieuwend dat de oprichtsters werden uitgenodigd in De laatste show. Nadien werden ze overstelpt met aanvragen. Ze beseften dat ze het grootser moesten aanpakken en van daaruit zijn de Tutti Passi winkels ontstaan. Ann Strybol stapte in het project als zaakvoerster.

“We gebruiken liever de term prikkelshop dan seksshop.

Seksshops trekken ongeveer 3 % van de bevolking aan, de – bij wijze van spreken - overige 97 % komt naar ons. De zintuigelijke beleving staat centraal. Wij krijgen een gevarieerd publiek over de vloer. Van jonge studentes tot 70-jarige vrouwen. Ook koppels waarvan een van de partners ziek is, vinden de weg naar onze winkels. Door een speeltje te gebruiken kunnen zij vrijen zonder dat het te veel inspanning kost. We willen ideeën aanreiken om een relatie romantisch te houden. In ons drukke leven zijn we het fantaseren soms verleerd. We hebben geen tijd, geen zin, we zijn moe.

Bij Tutti Passi proberen we met kleine hulpmiddelen de spanning terug te brengen.”

Sara Van den Broeck

“Door alle drukte zijn we het

fantaseren verleerd. we hebben geen tijd, geen zin, we zijn moe. We proberen met kleine hulpmiddelen de spanning terug te brengen�

Vizine 37

Waarom mijn kinderen

grijs haar

krijgen van mij?

Nog niet zo lang geleden las ik een artikel over mama’s die grijs haar krijgen van hun kinderen. Om eerlijk te zijn, ik heb tot op heden nog geen grijs sprietje ontdekt in mijn haardos, hout vasthouden!

Ja, er zijn zeker dingen die me storen of ergeren: zoals bijvoorbeeld het speelgoed dat altijd overal opduikt, in mijn auto, in de wc en zelfs in mijn handtas. Of hun onsmakelijke kreten wanneer ze mijn vers gekookt eten zien, de momenten dat ze ruzie maken om wie aan mijn been mag hangen of de wc-bezoeken die nooit meer solitair zijn.

Maar schattig als ze allebei zijn, vergeet ik meestal snel hoe geïrriteerd ik me soms voel. Ik ben ook maar een mens en ik heb ook zo mijn kantjes waardoor mijn kinderen grijs haar krijgen van mij.

• Mijn ochtendhumeur: zorgt voor een stevige clash tussen mijn immer opgewekte kinderen en hun slechtgezinde moeder. De ochtenden zijn niet altijd een pretje, dat hangt toch ook wel sterk samen met het aantal slaap dat ze me gunnen. Maar als ik het heel lief vraag, gunnen ze me toch mijn 10 minuten om een beetje wakker te worden.

• Mijn koffieverslaving: overal waar we komen of altijd voor we vertrekken, drink ik toch nog snel een tasje koffie. Mijn kinderen kennen de routine al.

• Mijn lichte allergie voor thuisblijven: ik ben graag weg, ik doe graag veel maar dan liefst op verplaatsing. Mijn kinderen daarentegen willen ook wel eens gewoon thuisblijven en wat bankhangen of knutselen. Leve de terrasjes met speeltuinen, en de boswandelingen gecombineerd met een warme chocomelk of pannenkoek. Eerst wat knutselen en daarna frisse lucht snuiven. Zo hebben we er toch allemaal iets aan.

• Mijn relatie met mijn gsm. Ik gebruik mijn gsm voor alles: agenda, bankzaken, e-mail, werk, blog … En ik gebruik dat dan ook wel eens als excuus om niet te moeten opletten.

• Mijn 1001 hobby’s: mijn kinderen die zich 2 à 3 keer in de week afvragen of ik nu echt weeral weg moet. Sorry meisjes, ik weet dat jullie niet graag hebben dat mama aan zichzelf denkt, maar als ik dat niet zou doen, kunnen we maar evengoed ineens ons haar helemaal grijs verven ;-) Kathleen Leemans

38 extra editie

Nachtouders Saskia De Coster

Nachtouders is een roman die de bijzondere relatie beschrijft tussen Saskia, haar partner Juli, hun zoontje Saul en de biologische vader Karl. Het verhaal is autobiografisch: het hoofdpersonage Saskia en de schrijfster Saskia zijn eigenlijk een en dezelfde persoon. Het jonge gezin maakt een reis naar het Canadees hippie-eiland waar Karl opgroeide. Het verslag van die reis vormt de rode draad waarin de auteur haar zieleroerselen blootgeeft. Ze houdt jou als lezer een geweldige spiegel voor. Het is een uitnodiging om naar binnen te keren en je af te vragen wat het (vooruitzicht op) ouderschap met jou doet. Dat je je daarbij soms erg ongemakkelijk voelt is heel normaal.

“En hier staan zij, tussen vier muren, met een klein hartje, in hun armen een klein jongetje met een klein kloppend hartje, een vers kuikentje, hij ruikt nog naar het vlies en het water waarin hij bijna 9 maanden lang gewiegd werd en schemert nu in hun armen, ontdaan van zijn veilige cocon, in zijn nieuwe thuis.”

Dat is voor mij de kern van ouderschap. Niet weten waar je aan begint, in het diepe springen en hopen dat je onderweg niet te veel builen en blutsen krijgt.

“Een natuurlijke moeder kokhalst niet als ze haar kleintje verschoont.”

Die zin hakte erin bij mij. Als meemoeder voelt Saskia zich vaak een buitenstaander en een complete nitwit omdat ze niets afweet van het ouderschap. Het is voor het eerst dat ik als biologische moeder zelf besef dat mijn partner zich misschien wel alleen en uitgesloten heeft gevoeld in het begin van ons ouder-zijn.

“Haar eigen moeder, met haar feilloze intuïtie, heeft één cruciale keer de plank volledig misgeslagen. Doordat ze de taal van haar dochter niet sprak.”

Ook dit is heel herkenbaar: je af en toe of heel vaak mis begrepen voelen, of het nu om je partner, je eigen ouders, je vrienden of je collega’s gaat. Beginnend ouderschap en de alles veranderende gevolgen ervan: het brengt wat op gang.

Nachtouders is bijzonder herkenbaar, voor mij als moeder, maar ook en vooral voor de partners van vrouwen die ooit een kind hebben gedragen, of het nu vaders, meemoeders of plusouders zijn. Door het gebruik van fijne humor, heldere taal, leuke overdrijvingen en snedige zinnen creëert Saskia de Coster een soort lichtheid die heel goed te verteren is.

Haar boodschap is volgens mij: iedereen wankelt wel eens. Ga door, buig mee met de wind, laat je meevoeren en vind je plek. Uiteindelijk lukt het wel.

Het leven met kinderen zoals het is: van bitter over hartig naar mierzoet, van jezelf klein en onbeduidend voelen, over geldingsdrang en innerlijke zoektocht naar (ver)zachtheid voor jezelf, je kinderen en iedereen rondom je.

En terug.

Een prikkelende ode aan gewoon mens-zijn.

Adinda

Vizine 39

Daten mama als alleenstaande

Š Sara Bomans

Toen Nele (37) en haar man scheidden was haar dochter anderhalf.

Ondertussen vormen ze al 5 jaar een goede tandem met z’n 2. Als is Nele klaar een nieuwe partner.

Als single mama begon ze opnieuw te daten en dat bracht wel wat uitdagingen met zich mee.

40 extra editie

“Ik was 10 jaar samen met mijn ex. Nadat we uit elkaar gingen, kon ik me niet eens inbeelden dat ik een relatie zou beginnen met iemand anders. Tot een vriendin me er na een jaar op wees dat de tijd misschien rijp was voor een nieuwe partner.

Dat duwtje in de rug had ik nodig. Uiteindelijk ben ik online beginnen te daten. Al was dat in het begin met een klein hartje.

Ik durfde eerst geen foto bij mijn profiel te plaatsen uit angst om herkend te worden.”

“In eerste instantie vermeldde ik op mijn datingprofiel niet dat ik mama was. Maar tijdens een gesprek komt de vraag toch naar boven. Soms had ik het gevoel dat ik afgerekend werd op het feit dat ik een dochter heb. Niet iedereen staat daarvoor open. Nu vermeld ik van bij het begin dat mijn dochter er is. Ze maakt immers een groot deel uit van mijn leven.”

Wat vind je de grootste hindernis om te daten als single mama?

“Dat je niet altijd vrij bent om af te spreken. Mijn dochter is maar de helft van de tijd bij mij, dus wanneer ze er is wil ik zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen. Ik wil dan geen opvang inschakelen om op date te kunnen gaan.”

“Verder is de afstand tussen je eigen woonst en die van een nieuwe partner doorslaggevend. Ik kan niet zomaar verhuizen en mijn dochter naar een andere school sturen. Mijn ex-man gaat ze namelijk ook de helft van de tijd ophalen aan school. Je bent meer gebonden. Als je nieuwe partner ook kinderen heeft, wordt het helemaal moeilijk. Dan kan het zijn dat je samen ergens halverwege gaat wonen en allebei je woonst moet opgeven.

Soms denk ik na over een LAT-relatie, maar eigenlijk is dat niet wat ik wil.”

Als je de keuze hebt, ga je dan zelf voor een partner met of zonder kinderen?

“Eigenlijk liefst een man zonder kinderen. Hij zal waarschijnlijk flexibeler zijn. Bovendien lijkt het mij niet evident om zowel eigen kinderen als stiefkinderen te hebben. Ik ben ervan overtuigd dat ik een ander kind heel graag kan zien, maar het zal nooit helemaal hetzelfde zijn als bij mijn eigen dochter.”

“Een relatiebureau stelde me ooit een afspraak voor met een man met 4 kinderen. Ik zou zelf nooit spontaan voor 5 kinderen kiezen omdat ik dat persoonlijk en praktisch gezien niet zou aankunnen. Ik heb de afspraak geweigerd.”

“In de realiteit merk ik, dat ik vooral afspreek met mannen die wel kinderen hebben. Ik denk dat zij meer openstaan voor een vrouw met een kind. En ergens is het ook een geruststelling. Ik weet zeker dat ze graag kinderen hebben en dat ze mijn situatie begrijpen.”

Wat vindt je dochter van het idee dat je een nieuwe vriend zou hebben?

“Hoewel ze nog maar 6 jaar is, kunnen we er open over praten.

Haar papa heeft een nieuwe vriendin en ze weet dat ik aan het daten bent. Soms vraagt ze zelf of ik nog geen nieuwe vriend heb.

Ik vermoed dat ze het geen probleem zal vinden, al date ik niet in functie van mijn dochter. Soms droom ik ervan om met een nieuwe partner nog een kind te krijgen en terug een gezinnetje te kunnen vormen, met mijn dochter erbij. Anderzijds besef ik dat het niet ideaal zou zijn. 1 kind zou altijd bij ons zijn, terwijl mijn dochter telkens moet wisselen tussen mama en papa.”

Zou je het snel aan je dochter vertellen mocht je een nieuwe vriend hebben?

“Ik heb een keer iemand voorgesteld aan mijn dochter. Hij had zelf ook een kind. De verblijfsregelingen verschilden zo erg, dat het moeilijk was om af te spreken zonder kinderen. Ik stelde hem voor als een ‘vriend’. De kinderen stelden zich er eigenlijk geen vragen bij.”

“Ik zou mijn partner zeker niet voorstellen als een nieuwe papa.

Ik zou iedereen de nodige tijd geven om elkaar te leren kennen.

En hopen dat het vlot loopt tussen hem en mijn dochter en eventueel de kinderen onderling. Dat is voor mij het belangrijkste. Als het met mij goed klikt, denk ik dat de kans groot is dat het ook met mijn dochter zal klikken. Maar moest dat niet zo zijn, zou ik het belang van mijn kind laten doorwegen.”

Hoe verloopt het contact met je ex-man en zijn nieuwe vriendin?

“In het begin had ik het moeilijk met zijn nieuwe relatie. Waarom lukt het hem wel en mij niet? Gaat zij de nieuwe mama voor mijn dochter zijn? Mijn dochter was enthousiast over haar. Ik was jaloers en had in mijn hoofd een ideaalbeeld gecreëerd van die vrouw. Het was goed om elkaar te ontmoeten. Al was het voor haar een vreemde situatie. Ze heeft zelf geen kinderen, ze kon moeilijk begrijpen waarom ze de ex van haar lief moest leren kennen.”

“Ondertussen is het contact oké. Ze houdt zich op de achtergrond. Ik voel dat het een nieuwe vriendin is voor mijn ex, maar geen nieuwe mama. Dat zegt mijn dochter ook zelf. Het is belangrijk dat zij zich op haar gemak voelt bij die nieuwe vriendin, dus eigenlijk mag ik blij zijn dat het goed loopt.”

Sara Van den Broeck

Vizine

41

42 extra editie

niet

Je staat er

alleen voor

Als alleenstaande ouder bots je vaker dan andere ouders op problemen. Het is moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen en er is geen partner om op terug te vallen als je vragen hebt over de opvoeding. Toch sta je er niet alleen voor.

Zo kan je bij allerlei organisaties aankloppen voor hulp.

Mijn ex-partner wil geen alimentatie betalen. Wat nu?

Dienst voor alimentatievorderingen (DAVO) Deze dienst bemiddelt bij de vordering van de alimentatie en betaalt voorschotten op (niet-betaald) onderhoudsgeld. Maak een afspraak om je persoonlijke situatie uit te leggen. www.davo.belgium.be

Sinds ik er als papa alleen voor sta met mijn 2 kinderen, heb ik het financieel erg moeilijk. Heb ik recht op een sociale woning?

CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk) Het CAW helpt je bij de zoektocht naar een betaalbare (huur)woning en zoekt ook uit of je recht hebt op een sociale woning. Deze dienstverlening helpt mensen met al hun vragen en problemen die te maken hebben met welzijn.

Dat kan gaan om een moeilijke relatie, persoonlijke moeilijk­heden en financiële, administratieve, juridische of materiële problemen. www.caw.be

Aan tafel maken we vaak ruzie over eten. Mijn zoontje van 3 lust enkel frietjes en spaghetti zonder saus. Hoe pak ik dit best aan?

Webnanny De webnanny heeft heel wat informatie over opvoeden en gezondheid. Hierbij kan de webnanny rekenen op een team van ervaren medewerkers met elk hun eigen specialiteit zoals psychologen, pedagogen, diëtisten, enzovoort.

Stel je vraag op www.webnanny.be.

Opvoedingswinkel De Opvoedingswinkel richt zich tot iedereen die zorgt voor kinderen en jongeren van 0 tot 21 jaar. Samen met jou zoeken ze naar antwoorden. Alle hulp is gratis en anoniem. Neem een kijkje op www.opvoedingswinkel.be.

Opvoedingslijn Zit je met opvoedingsvragen waar je geen antwoord op vindt? Bel de Opvoedings­ lijn op nummer 078 15 00 10 of stuur een vraag via www.opvoedingslijn.be.

Mijn dochter gaat volgend jaar naar het 3de middelbaar. Voor een aantal vakken haalde ze onvoldoendes. Hoe maak ik met haar de beste studiekeuze?

Centrum voor leerlingbegeleiding (CLB) Het CKG begeleidt je gezin bij je thuis. De begeleider zoekt samen met jou uit wat er niet loopt zoals jij zou willen en hoe je het anders wil. De begeleider helpt je uitzoeken hoe je de zorg voor je kind of een moeilijke situatie anders kan aanpakken.

De begeleider zoekt ook uit wat thuis wél goed loopt en probeert dit te versterken. www.ckg.be Lilith Roggemans Vizine 43

Mijn ouderschaps

fuck-it list

Goedbedoelde raad, slim advies, wijzende vingertjes … Ze slaan ermee om je oren als het over ouderschap gaat. Een nachtmerrie voor elke (nieuwe) moeder die nog niet goed weet wat het is om mama te zijn, die overal hoort ‘geniet ervan want voor je het weet zijn ze groot’, maar die eigenlijk gewoon met de handen in het haar zit. Het heeft me bijna 2 jaar gekost voor ik doorhad dat je beter je buikgevoel kan volgen want dat kinderen geen handleiding hebben. Dat jij als ouder je kind het beste kent en dus weet wat goed is. En niet te vergeten: dat alle ouders een slechte dag mogen hebben, fouten mogen maken of dingen gewoon niet leuk mogen vinden.

Na meer dan 6 jaar mama zijn, kan ik met trots mijn fuck-it ouderschapslijstje voorstellen! Die staat vol met de dingen waarvan ik beslist heb dat ik er niet langer tijd en energie wil insteken waar ik me ook niet schuldig over voel. Zie het als een vorm van zelfzorg, een vorm van tevreden zijn met de ouder die ik ben, een vorm van goed genoeg-ouderschap dus.

Heb jij ook zo’n fuck-it-lijstje? Hier gaan we!

Naaien Nee, ik kan niet naaien en ik wil het ook niet leren. Bedankt. Als mijn kinderen dat wel willen, zijn er workshops en tutorials genoeg in de aanbieding. Of misschien kan hun lief het wel ;) Consequent zijn Mijn kinderen vinden het niet erg als ik niet consequent ben. Als ze die ene keer wel eens een ijsje krijgen voor het avondeten, of als ze in de vakantie eens wat later mogen opblijven. Ik kijk naar wat ze nodig hebben en dat is meer dan ok.

Elke week de lakens verversen Sorry, maar dat doe ik dus niet. Echt niet. #notsorry Meespelen met de barbies In het begin speelde ik vaak mee met de oudste, want ‘ocharme’ ze was altijd alleen en ze wilde dat zo graag. Maar, ik heb ook gevoelens. En met barbies spelen vond ik vroeger als kind heel tof, maar nu echt niet meer. Als ze vragen om samen te spelen doen we iets wat we allebei leuk vinden. Mama blij, kindje blij.

Laten huilen Een van de meest controversiële onderwerpen in de ouderwereld.

Ik heb samen met mijn partner beslist dat we onze kinderen niet laten huilen om te huilen.

Elke dag in bad Als ze vuil zijn, dan gaan mijn kinderen in bad. In de zomer is dat dus bijna elke dag, in de winter is dat dus ongeveer 1 keer per week. Voor alle andere wasjes: natte doekjes for the win!

44 extra editie

Vaste bedtijd Als dat zou werken, dan zou ik eindelijk eens die serie op Netflix helemaal kunnen uitzien, juist. Zeker bij warm weer gaan onze kinderen later slapen dan anders. En op andere dagen, als ze moe zijn, gaan ze vroeger slapen dan anders. That’s all.

Strijken Ik strijk geen kinderkleren. Heb ik geen behoefte aan en mijn kinderen ook niet.

Bord leeg eten Samen aan tafel zitten, vinden wij als gezin belangrijk. Maar genoeg gegeten is genoeg gegeten. En als ze gedaan hebben met eten mogen ze van tafel. Als ze van tafel gaan, kunnen wij tenminste nog even rustig van onze maaltijd genieten. Weliswaar koud maar wel rustig.

Thuisblijven voor de kinderen Ik ben geen thuisblijfmama, echt niet. Ik ben dolgraag bij mijn kinderen, maar ik doe mijn werk ook heel graag. Ook al bezorgt mij dat weleens stress en krijg ik de boel niet altijd rond, ik ben blij dat ik een werkende mama ben.

En dat maakt van mij de beste mama die ik kan zijn.

#goedgenoeg

Kathleen Leemans

Vizine 45

46 extra editie

Tips voor

zelfzorg He jij daar, voor-iedereen-en-alles zorgende ouder, denk jij ook eens af en toe aan jezelf?

Zorg jij vaak genoeg voor jezelf?

Je hebt je werk, je sociale verplichtingen, het huishouden en natuurlijk je kinderen. Druk, druk, druk … Zo druk dat er geen minuut tijd voor jezelf overblijft.

En toch heb ook jij echt wat tijd voor jezelf nodig. Want iedereen heeft het nodig om af en toe de batterijen op te laden. Als je dit niet doet, word je almaar minder vrolijk, gaat je energiepeil naar beneden of stort je zelfs helemaal in. Wat dan weer ten koste gaat van je werk, je omgeving, je partner en je kinderen … En daar heeft natuurlijk niemand wat aan!

Oké. Dus voor jezelf zorgen. En dan liefst iets meer dan dat momentje op de wc totdat iemand de deur opentrekt. Maar hoe maak je tijd die je zogenaamd niet hebt? Toegegeven, dat is lastig.

Maar met deze creatieve tips is aan jezelf denken in al die drukte opnieuw een mogelijkheid.

Vizine 47

#1 Me, myself and I

Woensdagmiddag of in het weekend: ongetwijfeld moet je ook een paar keer naar de sporttraining, muziekles, tekenles ... rijden. Dat duurt al snel een uur. En hoewel je in die tijd boodschappen zou kunnen doen of een wasje had kunnen draaien, kan je je ook installeren in een koffiehuis in de buurt samen met de krant, een boek of je favoriete tijdschrift. Geen leuk koffiehuis in de buurt? Vul je reisbeker thuis met koffie, installeer je op de nabijgelegen parking, zet je autozetel in een comfortabele houding, lees een boek en geniet. Al dan niet met je ogen dicht. Een uur only you, yourself en een goede kop koffie.

#2 Playdates:dé oplossing voor je sociaal leven

Playdates oftewel nóg meer kinderen in huis, een oplossing? Ja hoor! Als het met leuke kinderen met leuke ouders is wél. De kinderen houden elkaar bezig en jij kan ondertussen ongestoord praten op volwassenenniveau. Dus tast eens af of de ouder van het beste vriendje van jouw kind ook leuk is. En misschien krijg je er wel een paar toffe vrienden bij, formely known as ‘de mama/papa van …’

#5 Op de mindfulness tour

Multitasken wordt regelmatig gezien als een geweldige eigenschap, maar eigenlijk is het de grootste valkuil van bijna iedere ouder. Je rent de hele dag van hot naar her en doet het liefst alles tegelijk. Ondertussen groeien de wallen onder je ogen en heb je het gevoel dat je iedere dag een marathon loopt waar geen eind aan komt.

Met mindfulness zet je jezelf eigenlijk een paar keer per dag op de rem waardoor je weer even een moment van ontspanning voelt.

Please, try this at home: Kies een dagelijkse routinebezigheid (zoals bijvoorbeeld eten, je tanden poetsen, boterhammen smeren of aankleden). Voer die handeling nu met volle aandacht uit. Noem 5 dingen die je kan zien, 4 dingen die je kan horen, 3 dingen die je voelt, 2 dingen die je kan ruiken en benoem wat je proeft. Zo ontstaat er rust in je hoofd, net omdat je alleen maar met die activiteit bezig bent.

Het komt erop neer dat je dingen met aandacht doet en heel bewust in het moment leeft. Niet even nog snel een mailtje versturen, vervolgens een telefoontje beantwoorden en ondertussen ook je vaatwasser uitruimen terwijl je nog je kind helpt met een puzzel te maken, maar gewoon één ding tegelijk.

#3 Babysit to the rescue!

Wie heeft ooit bepaald dat de taak van je babysit erop zit zodra jij weer thuis bent? Juist. Niemand. En toch haasten we ons iedere keer weer naar huis, duwen we de babysit nog snel de nodige euro’s in de hand en roepen we ‘bedankt’ terwijl we ondertussen alweer het her en der verdwaalde speelgoed opruimen. Gun jezelf een keer wat ademruimte en laat die helpende handen nog lekker even een uurtje verder spelen met je kinderen.

#4 Speel het slim

Stress, dagelijkse zorgen, slapeloosheid … 3 keer check? Hoog tijd om weer wat meer te spelen. Het geeft energie en doet je opleven.

Speel met je kinderen en laad tegelijkertijd je batterijen weer op: • “Mama is ziek en de dokter moet komen”: 3 minuten tijd om je ogen dicht te doen en te houden.

• Massages geven is leuk maar ze krijgen is zoveel leuker! Zeker van kleine kinderhanden …

• Zet je op de grond voor de televisie en fungeer als klimrek terwijl je een aflevering bekijkt van je favoriete serie.

48 extra editie

#6 Ouder zoekt pauzeknop

Vind je het moeilijk om een rustpauze in te lassen als je kinderen in de buurt zijn?

Werk dan met een klokje of zandloper.

Spreek af dat wanneer de klok loopt, ze je niet mogen storen. Ellen (42), mama van Dries (12) en Janne (9) kocht rust met een niet-storen-bordje: “Ik doe al een aantal jaren yoga. Op verplaatsing, maar ik probeer het ook al eens thuis. Niet evident in een gezin waar het liedje “mamaaah?” op repeat staat. Tot ik met het idee van een ‘niet storen’-bordje kwam. Een voor aan elke slaapkamerdeur.

We maakten de afspraak dat ieder van ons dit bordje 2 keer per week mag gebruiken.

Ik kan nu ongestoord mijn yoga-oefeningen doen en mijn dochter, die in een fase zit dat ‘privacy’ het nieuwe modewoord is, kan eindelijk dansfilmpjes maken waarop mama niet ineens verschijnt ...”

#7 Move that body

We weten het. Allemaal. Van elke dag een halfuurtje bewegen blijf je gezond, word je gelukkiger (lang leve de endorfines), ziet je lijf er beter uit … Helaas beschikken we niet allemaal standaard over een pakketje sport-DNA en is sporten vaak eerder van ‘moeten’ dan van ‘willen’. Daarnaast is het vaak het eerste dat sneuvelt wanneer onze agenda overloopt of wanneer we iets leukers willen gaan doen.

Je hoeft echt niet 3 keer per week te ploeteren op een plek waar je eigenlijk niet wilt zijn om lekker fit te blijven. Bewegen is een onderdeel van je leven. De hele dag door is er gelegenheid om te bewegen, ook waar je het niet verwacht: loop rond terwijl je telefoneert, neem altijd en overal de trap, kies voor een actieve lunchpauze, ga (deels) met de fiets naar het werk, groepeer je huishoudtaken en maak er een echte work-out van, zet de muziek loeihard en swing … voor minder stress en meer veerkracht

#8 Lachen is gezond Lachen is goed voor je lichaam. Het haalt de negatieve stress uit je leven, de druk van je schouders, het versterkt je immuunsysteem en brengt je meteen in een betere stemming. Dus: haal de humor in jezelf naar boven en lach met je eigen miserie!

#9 Ja, ik zeg eens neen vandaag Gewoon simpel neen zeggen is soms belangrijk. Om jezelf stress, frustratie en vermoeidheid te besparen. Denk daarom eerst even na (en adem een paar keer diep uit en in) voor je weeral impulsief “ja, geen probleem hoor” antwoordt en zeg duidelijk nee wanneer het er voor jou niet meer bij kan.

Ellen Janssen

Vizine 49

Zorg dat je goed verzekerd bent Wat met de familiale verzekering na een scheiding?

Waarom is het belangrijk dat na een scheiding beide ouders een familiale verzekering hebben? Johan Van De Velde, Product Manager Liability bij de P&V Groep, legt uit.

“Een familiale verzekering is onmisbaar”, aldus Johan Van De Velde. “Ze beschermt je financieel tegen schade-eisen van personen die schade opliepen waarvoor zij jou of jouw kinderen aansprakelijk achten. Die eisen kunnen financieel hoog oplopen, vooral bij lichamelijke letsels. Denk bijvoorbeeld aan de gevolgen van een verkeersongeval dat jij of een van je kinderen als voetganger of fietser veroorzaakt.”

Volstaat het niet dat na een scheiding één van beide ouders een familiale verzekering heeft?

“In België zijn beide ouders burgerlijk aansprakelijk voor de schade die hun minderjarige kinderen aan anderen veroorzaken. Ook na een scheiding. Dat wil zeggen dat het slachtoffer of de schadelijder zich kan wenden tot een van beide ouders, naar keuze, om vergoed te worden. Het is dus belangrijk dat na een relatiebreuk beide ouders een familiale verzekering afsluiten.”

En als mijn kind niet bij mij inwoont?

“Ook als je kind niet (voltijds) bij je inwoont, bijvoorbeeld enkel in de weekends, kan je aangesproken worden. Een familiale verzekering is daarom echt wel een must.”

50 extra editie

#goedgenoegouder Ik had grootse plannen deze zomer … Ik werd thuisblijfmama voor 2 maanden! Een eitje, toch?

Tijd genoeg om mijn Instagram vol te plakken en Facebook te spammen net zoals veel andere mama’s.

Foto’s van feestjes, lekker eten, toffe vrienden, een übercoole zoon en man, creatieve hoogtepunten, 5-sterrenvakantieresorts en een Libelle Wonen-waardig huis ... Ik ging daar tijd voor hebben en de likes opstapelen! Maar bovenal zou ik een goede mama zijn.

Er moesten lijstjes komen met taakjes, de ‘digitale tijd’ zou beperkt worden en vervangen worden door diepgaande gesprekken. Er zou elke dag een uitgebalanceerd (bio)gerecht op tafel komen en koekendoosjes zouden enkel nog gevuld worden met snoepgroentjes en rozijnen. Uiteraard zou ik af en toe ook een creatief (knutsel)spel bedenken om mijn kleine koter niet constant voor het scherm te dumpen.

Toren van Chupa Chups

Veel plannen. Om mezelf, op dag 3 van de vakantie, 10 minuten voor sluitingstijd compleet gestresseerd aan de kassa van de Carrefour terug te vinden. In mijn kar een zak diepvriespuree en kwaliteitsvolle curryworsten. #biomaaltijdmislukt.

Onderaan mijn kar: een vermoeide zoon. Zijn nieuwe broek kuist een groot deel van het gangpad en zijn poep laat net geen toren van Chupa Chups instorten. Ik met vettig haar, versleten Birkenstocks én ongetwijfeld ook donkere wallen want de dame van middelbare leeftijd voor mij keek me oprecht bezorgd aan: “Zware dag op het werk?” “Niet echt, ik ben 2 maanden thuis”, antwoordde ik stil, terwijl ik mijn mondhoeken omhoog probeerde te persen.

“Oh, hier, deel die stickers maar uit aan je andere kinderen.” Roept mijn kleine koter voor heel het gangpad dat hij geen broers of zussen heeft. Ik kon wel bleiten en werd wellicht zo rood als de kerstomaatjes in de dame haar kar.

Duimpjes

Waarom lukt het mij niet? Waarom ben ik niet on top of the game. Zelfs nu niet, wanneer ik 2 maanden thuis ben? Ik wil zo graag die creatieve, zichzelf ontplooiende supermama zijn maar ook een coole griet om mee op café te zitten, een zorgzame partner, een volleerde kok (liefst met biogroenten gekweekt in mijn eigen moestuin). Iemand die altijd de juiste combi’s draagt en ‘s morgens energiek uit haar bed springt zonder wallen en andere verzakkingen. Iemand met een proper huis vol zelfgeschilderde meubels uit de kringloop gecombineerd met unieke Scandinavische designstukken. Ik wil duimpjes!

Thuis leg ik ons avondmaal op het aanrecht. Ik excuseer me al bij mijn 2 mannen voor het ontbreken van enige voedingswaarde en smaak en mompel binnensmonds dat ik een slechte mama ben. Waarop mijn man zegt dat ik geen slechte mama ben, maar gewoon een slechte dag heb.

Inderdaad, ik ben én kan veel dingen niet. Maar ik ben mama én wegkusser van pijntjes, snottebellenvanger, ghostbuster, extern geheugen, tovenaar, opruimcoach … En dat is meer dan goed genoeg besef ik nu.

Die likes zijn me veel dierbaarder dan de duimpjes op het internet.

Mamavankobe

Vizine

51

52 extra editie

2 maten en

gewichten

De druk om te presteren is groot. Op het werk, thuis, bij je vrienden, voor je familie, in je vrije tijd, op Instagram. En dat weegt door. De tijdsdruk en hoge verwachtingen zorgen voor een vloedgolf aan burn-outs, eetstoornissen en andere aandoeningen van de moderne tijd.

Voor moeders is die druk zo mogelijk nog groter. Want zij moeten blijkbaar niet alleen elegant door hun zwangerschap heen fietsen, fotogenieke kinderen ter wereld brengen en instaan voor een foutloze opvoeding, ze dragen ook nog eens de last van het huishouden én moeten professioneel hun mannetje blijven staan in deze competitieve wereld.

Gelukkig is die traditionele rolverdeling aan het verschuiven. En komt de druk zo vaker op 2 paar schouders terecht.

Papa’s hebben het makkelijk

Toch hebben papa’s het nog altijd gemakkelijker. Kom ik buiten met Akio in de draagzak, dan word ik op goedkeurend gekir onthaald door de eerste de beste oma die ons pad kruist. En mijn beslissing om een dag minder te werken? Die wordt plots omschreven als een haast heroïsche opoffering van een ‘nieuwe man’. Net zoals het feit dat ik blog voor VIVA-SVV. En als ik al eens nonchalant of onstuimig omspring met onze baby, vinden mensen dat vooral schattig. Tegen mijn vrouw zeggen ze dan dat “hij dat toch goed doet”.

Leuk, die positieve aandacht.

Maar eum … krijgt iedereen diezelfde behandeling?

Iedereen verdient zoveel aanmoediging

Om de een of andere reden ligt de lat lager voor papa’s dan voor mama’s. Van papa’s wordt wel wat verwacht – en maar goed ook – maar lang niet zoveel als van mama’s. We worden er ook niet zo op afgerekend. Het is haast alsof wij niet verwacht worden om serieus bezig te zijn met onze rol als ouder. Alsof we het maar doen om even in te vallen, waardoor elke verdienstelijke poging al bewonderenswaardig is. Natuurlijk klaag ik niet over de complimenten of aanmoedigingen. Maar die verdient toch elke ouder? En daar knelt het schoentje, want jonge moeders krijgen gegarandeerd niet diezelfde steun en mildheid.

Laten we alle ouders dat plezier gunnen.

Dimitri

Vizine 53

Samen

koken

Het aangename aan het nuttige koppelen, het kan. Kinderen kunnen al vanaf 2 jaar helpen in de keuken. Laat hen ingrediënten klaarzetten of etenswaren in stukjes breken of scheuren. Probeer samen onderstaande recepten uit!

Mediterraanse in tomatensaus

balletjes

Stappen • Verwarm de oven voor op 200°C. • Kook de pasta gaar volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking.

• Snipper de sjalot fijn en laat je kinderen intussen de olijven in fijne stukjes snijden.

Groenten snijden lukt ongeveer vanaf 6 jaar.

• Laat je kinderen het gehakt mengen met het ei en de mosterd. Doe er de sjalot, olijven en fijngesnipperde peterselie onder. Kneed goed. Is het gehakt nog te nat? Voeg dan eventueel wat paneermeel toe. Breng op smaak met peper en zout. Rol samen het gehaktmengsel in balletjes.

• Bak de balletjes in een hete pan met olie, als je dit je kinderen laat doen (vanaf ongeveer 7 jaar), hou dan zeker toezicht zodat ze zich niet verbranden. Bak de balletjes op een zacht vuur zodat ze ook vanbinnen gaar worden. Draai ze regelmatig om. Hou apart.

Ingrediënten

(4 personen)

• gehakt : 400 g • penne: 300 g (volkoren) • tomatenblokjes: 800 g (blik) • mozzarella: 200 g • 1 aubergine • 1 paprika • 1 courgette • 1 sjalot • 1 ui

• Laat je kinderen de groenten (courgetten, aubergine en paprika) wassen en snij deze samen in fijne stukjes, dit kunnen ze zodra ze 6 jaar zijn.

• 1 ei

• Snipper de ui fijn en bak glazig in een hete pan met olie. Voeg dan de aubergine toe en bak een vijftal minuten mee. Voeg daarna de paprika toe en bak nog een vijftal minuten.

Voeg als laatste de courgette toe en bak kort mee.

• peterselie

• 2 eetlepels olijven • oregano

• Voeg de tomatenblokjes toe en laat het geheel nog even pruttelen. Breng op smaak met peper, zout, oregano en basilicum. Doe de balletjes en de pasta erbij.

• basilicum

• Giet de tomatensaus met de balletjes in een vuurvaste ovenschaal. Snij de mozzarella in schijfjes en verdeel over de schaal, dit is alweer een perfect klusjes voor kinderen. Zet de schaal 10 minuten in de voorverwarmde oven tot de mozzarella mooi gesmolten is.

• olijfolie • peper en zout

54 extra editie

• 1 eetlepel mosterd

Pitetakip m

Stappen

Ingrediënten (4 personen)

• Laat kinderen de ijsbergsla in fijne reepjes snijden of scheuren. Snij samen de paprika in blokjes. Laat de maïs uitlekken. Snij de kipfilet in stukjes of laat het je oudere kinderen doen.

• kipfilet: 400 g

• Vanaf 7 jaar kunnen kinderen de stukjes kip bakken in de hete olijfolie. Breng de kip op smaak met peper en paprikapoeder.

• yoghurt: 125 g

• Een sausje maken van de yoghurt, de fijngesnipperde sjalot, de bieslook, een lepel olijfolie, de geperste look en (cayenne)peper, kunnen kinderen zelfstandig vanaf 6 jaar.

• 1 paprika

• Warm de broodjes op in de (microgolf)oven of in de broodrooster.

• Plaats alle ingrediënten in schaaltjes op tafel zodat iedereen zijn eigen pita kan samenstellen. Kinderen vinden dit leuk, zo kunnen ze zelf beslissen wat er op hun broodje komt.

• 8 pitabroodjes • ijsbergsla • maïs (naar smaak) • 1 sjalot • 1 teen look • bieslook • paprikapoeder • olijfolie • cayennepeper

Op zoek naar meer lekkere recepten?

Surf naar www.lekkernormaal.be of download de Lekker Normaal-app.

Vizine 55

EEN ONGELUKJE IS SNEL GEBEURD

Gelukkig kan je op zo’n momenten rekenen op je familiale verzekering.

Die vergoedt de schade die jij of iemand van je gezin per ongeluk toebrengt aan anderen.

Meer weten?

Contacteer een P&V-adviseur in jouw buurt of neem een kijkje op www.pv.be.

Deze publicatie kwam tot stand met de steun van